[Event} - Miasteczko Sarufutsu

[Ai]

Błądziła po obszarze dla uchodźców, starając się niepostrzeżenie zerkać we wszelkie zakamarki, gdzie potencjalnie mógłby znajdować się Haibane, jej ojciec. By udawać, że wcale nie troszczy się tylko i wyłącznie o swoją rodzinę, zaczepiała różne dzieciaczki mniejsze od niej, a nawet jeżeli niekoniecznie dużo mniejsze, to i tak starała się im dawać jakiekolwiek pocieszenie w tej trudnej chwili, jakkolwiek chcąc dać im chociaż odrobinę ciepła, a to gładząc ich głowy, obdarzając ciepłym uśmiechem, czy po prostu przytulając tych, którzy by tego potrzebowali. Oczywiście, skupiając się na tym co maluszki jej przekazywały. Mimo tego, na czym najbardziej jej zależało, nie zamierzała ignorować szczęścia i potrzeby ciepła maluczkich, którzy zostali osieroceni, lub informacji o ich rodzicach jeszcze nie było, a takich bez rodzin, po tej wojnie, na pewno będzie wielu. Miała jedynie, bardzo egoistyczną nadzieję, że niezależnie ile tych sierot by było, ona nie będzie jedną z nich.

Raz wyciągnęła swojego ojca z mroku, kiedy stracił cała nadzieję po śmierci swojej żony, a jej matki, kiedy to ona jako pierwsza się jakkolwiek zebrała do życia. W sumie, to wtedy, chcąc odzyskać tatusia, jakkolwiek, postanowiła być takim Słońcem dającym szczęście i nadzieję, nie wiedziała czy będzie w stanie dalej być tą samą osóbką, kiedy miałoby się okazać, że została sama na tym świecie, kiedy nie miałaby najważniejszej dla siebie osoby, dla której właśnie stała się tą "Boginią", co miałaby zrobić?

I odpowiedź uderzyła w nią niczym piorun. Jeżeli piorunem jest wysoki, blady, białowłosy młodzieniec, choć starszy od niej, a i tak, dosyć bliski jej sercu. W końcu, to razem z nim, współpracowała przy przygotowywaniu broni antybijuu... która niestety nie przyniosła pożądanych efektów, żeby nie powiedzieć żadnych. Jeszcze bardziej obwiniała siebie o wynik wojny, wierzyła, że ta broń zabije Lisa, zmiażdży dzikie bestie, co niestety się nie stało, a teraz te potwory niszczyły doszczętnie ich dom, ich serca. Ale, byli inni, którzy byli jej bliscy, dla których musiała być silna, co by się nie działo, nie mogła dać się pochłonąć smutkowi, nie wtedy, kiedy inni patrzą.

-Miji-kun... - wykrztusiła z siebie kiedy ją przytulił, była zaskoczona jego zachowaniem, nie potrzebowała takich gestów. Nie, była silna. Chciała być silną, choć mimowolnie odwzajemniła przytulasa zaciskają swoje małe łapki wokół swojego kolegi. -Będzie dobrze, jestem z Tobą, znajdziemy Twojego Tatę. - Odpowiedziała podnosząc głowę jeszcze trzymając go w objęciach, główkę podniosła tak aby móc spojrzeć w jego oczy, miała w nich błysk, a na twarzy gościł ciepły uśmiech. Może nie był on tak szeroki, jaki posiadała zazwyczaj, ale dalej chciała obdarowywać wszystkich ciepłem i nadzieją. Specjalnie nie powiedziała nic o szukaniu swojego własnego ojca, nie mogła sobie pozwolić na taki egoizm, choć oczywiście, bardziej przejmowała się rozglądaniem za swoim. Choć, kiedy już oboje wypuścili się ze swoich uścisków, nie przyjęła jego ręki, ale stanęła na palcach i nachyliła się ku Mijikumie i zaczęła szeptać. -Miji-kun, musimy być silni. Dla nich. - I się rozejrzała jakby chcąc pokazać cywili, których miała na myśli. A ona też, nie chciała wyglądać jak małe, zabłąkane dziecko, a obawiała się, że idąc z nim za rękę, tak właśnie mogliby ją postrzegać. Mimo stroju wyraźnie świadczącego o tym, że brała udział w walkach.

Ale faktycznie ruszyła z nim na poszukiwania, choć nie za rękę, a ramię w ramię. Czasami się od niego odłączała, żeby zagadywać grupki cywili czy sierot, oddając im trochę swojego ciepła, przyjmując na siebie ich ból i żale, ich cierpienie i łzy. Do tego samego zachęcała Mijikumę, acz nie zmuszała go. Ona sobie też w taki sposób radziła z własnym ciężarem, mimo tego, że wysłuchując innych, powiększała niesiony przez siebie krzyż. Wiedziała jednak, że każdy przeżywał traumy na swój własny sposób

[Minoru]

---

Orochi odpowiedział mu. Nie spodziewał się tego. Nie zaskoczyło go to co do niego powiedział, ale samo to, że zrobił coś więcej niż tylko rzucanie gniewnych spojrzeń. Być może źle go ocenił. Być może, ten młody mężczyzna był jednak kimś więcej aniżeli chłystkiem przy władzy. Minoru nie odpowiedział mu jednak. Nie chciał by wyszło na to, że dał się przekonać tak szybko. Jeśli pomylił się, Orochi na pewno udowodni mu swoją wartość. Teraz jednak otrzymali zadanie, więcej wozów. Pomógł Ai kuśtykać w kierunku świątyni, jeśli trzeba było, to niósł ją.
Samo wyciągnięcie wozów, okazało się dużo prostsze niż zakładał. Goryle Ai okazały się nadzwyczaj przydatne do tego typu zadania. Dlatego też gdy ostatni z wozów został oswobodzony, odwrócił się od niej i uśmiechnął, na tyle szczęśliwie na ile potrafił. Przerwał jednak gdy dostrzegł jej twarz. Wyglądała w tamtym momencie dokładnie tak jak powinno wyglądać 13 letnie dziecko, gdy wydarzy się coś strasznego. Podszedł i klęknął przed nią, tak by ich twarze znajdowały się na tej samej wysokości.
– Wszystko do… - Chciał zapytać, pocieszyć ją. Lecz ona rozpłakała się i rzuciła w ramiona wtulając się w niego. W pierwszym odruchu, nie młody już Rakurai, znieruchomiał. Czuł, że powinien coś zrobić, w jakiś sposób powstrzymać ten płacz i poprawić jej humor. Tylko, że on sam miał wtedy ochotę się rozpłakać. Był na murze. Walczył tam i widział śmierć innych. Lecz to tutaj, było na zupełnie innym poziomie. Przygniotło ich wszystkich i pozostawi bliznę, prawdopodobnie na każdym. Dlatego też, nie powiedział nic. Bo nic co powie, nie mogłoby uśmierzyć tego bólu. Zamiast tego, przytulił dziewczynę i trzymał ją, tak by czuła jego obecność. By czuła, że nie jest w tym wszystkim sama.
– Wracajmy. - Powiedział, gdy Ai uspokoiła się na tyle by oderwać się od niego. Jego strój, lub też to co zostało z niego, był cały przemoczony i obsmarkany w jednym miejscu, co tylko dopełniało jego kiepskiego wyglądu. Ciało naznaczone bliznami, strój trzymający się na słowo honoru. Można by przysiąc, że Rakurai walczył na pierwszej linii frontu.
Gdy dotarli z wozami, natychmiast rozpoczęły się roszady. Kto ma znaleźć się na jego szczycie, a kto może iść dalej sam. Był to niezły cyrk, podczas którego co chwilę ktoś musiał zmienić swoje miejsce, by wpuścić kogoś innego, kto niby bardziej potrzebował pomocy. Istną wisienką na torcie była jednak Hokori, a raczej jej zwłoki, którymi chyba nikt nie miał ochoty się zająć. Minoru z jakiegoś powodu nie potrafił sobie wyobrazić tego, że zostawią jej ciało tutaj. Dlatego też zgłosił się, że ją poniesie. Że będzie jego brzemieniem

---

Droga do Sarufutsu była jednym z największych wyzwań w jakich brał udział. Pomimo tego, że nie walczyli, trwoga wśród ludzi była wręcz namacalna. Każdy zdawał się być przeświadczony, że dzicy spadną na nich z nieba, lub też za ich plecami pojawią się nieprzebrane hordy, tych barbarzyńców. Z czasem, gdy wciąż nic takiego się nie wydarzyło, ludzie zaczęli uspokajać się. Lecz to co wcześniej zajmował strach, teraz zapełniał smutek. I w sercu Minoru również ten smutek istniał. Stracił przyjaciela. Kitashi, który odnalazł się po wielu latach, tuż przed całą tą hecą, zaginął ponownie. Nikt nie widział ciała, nikt nie potrafił potwierdzić co też się z nim stało. Lecz fakt, pozostawał faktem. Nie było go teraz z nimi. Nie było widział również nigdzie Misae. Lecz nie potrafił sobie wyobrazić, że i jej mogło się coś stać. A jednak, trwoga wypełniała jego serce gdy myślał, że być może jednak, kobieta która była dla niego tak ważna, mogła przepaść tak jak i przepadł Kitashi. Nie tylko dlatego, że nie posłuchał rozkazu którego otrzymał i pozwolił Misae opuścić Soso. Gdyby on wrócił, a ona nie. Zapewne czekałoby go jedno. Śmierć. Lecz tak naprawdę tym co go przerażało, było to, że mógłby ją stracić.
Jednakże gdy inni płakali, on sam nie potrafił zmusić się do tego. Spowodowane było to jednym, bardzo ważnym faktem. Był zły… wręcz wściekły. Obwiniał cały świat za to co się wydarzyło. Rody, za to że nie stanęły na wysokości zadania i nie przysłały odpowiednio dużych sił. Dzikich, za to że zaatakowali, że przecież on Minoru, we własnej osobie wsparł Uchiha w ataku na mur, by dzicy mogli przejść na drugą stronę. A oni teraz chcieli zniszczyć jego świat. Wiedział również, że jeśli nikt ich nie powstrzyma, to pójdą dalej. Bo dlaczego nie mieliby. A jeśli zechcą, to przyjdą nawet do samego Soso, do jego domu. Yamanaka byli świetnymi dyplomatami, nikt nie mógł temu zaprzeczyć. W pojedynkach, nieuważny przeciwnik nie miał najmniejszej szansy. Lecz w wojnach… wojny nie były ich mocną stroną. Jeżeli dzicy doszli by pod ich granicę, jeżeli zdecydowaliby się zaatakować, nie mieliby szans. Potrzebowali wzmocnienia, potrzebowali shinobich zdolnych do obrony swego kraju. Zaczął więc myśleć. Jak mógłby wpłynąć na możliwości obronne Yamanaka. Jak mógłby stworzyć shinobiego zdolnego do obrony swego kraju.

  Ukryty tekst

---

Trzy dni później, dotarli na miejsce. Przez całą drogę trzymał się z dala od innych, bijąc się z własnymi myślami o tym wszystkim co było dane mu przeżyć i czego dokonał. A jednak plotki zaczynały zataczać coraz większe kręgi. Wszyscy mówili o tym co widzieli, o dwóch ogromnych i morderczych bestiach, które Minoru miał sposobność wyczuć swym sensorem. Mówili też o śmierci bohatera Sogen. O śmierci jednej z bestii. O śmierci Kyoushiego. Tego samego człowieka, którego Minoru poznał wtedy w Shigashi, z którym miał możliwość rozmawiać zaledwie przez chwilę. Nie znał go dobrze, z tego powodu nie płakał za nim, tak jak niektórzy. Rozumiał jednak, że stracili swojego Bijuu, a wróg swojego wciąż miał. Tylko co z Takashim. Co z tym przedziwnym młodzieńcem, którego charka buzowała wewnątrz namiotu, zdradzając co tak naprawdę siedziało wewnątrz niego. Dlaczego nie pomógł, czy dwie bestie nie miałyby przewagi?!
Widział Ai, która wciąż przejęta, zdawała się dochodzić do siebie. Widział Mijikumę, który również zdawał się wyglądać lepiej niż jeszcze te 3 dni temu. Szli razem, ramię w ramię, w tylko sobie znanym celu. Rakurai nie zaczepił ich. Nie chciał im przeszkadzać. Zresztą miał swój własny cel. Misae. Kobieta musiała gdzieś tutaj być. Wstał więc i począł się rozglądać. A nuż odnajdzie ją lub też Kitashiego.

[Boukyaku Shinichi]

Miasteczko z każdą kolejną chwilą pogrążało się w coraz większej beznadziei. Uciekająca, zdziesiątkować armia niosła za sobą jedynie widmo kolejnych podpitych miast i połaci terenu przez "dzikich". Tych którzy przetrwali szargały koszmary na jawie, emocje puściły swoje wodze i można było obserwować łamiących się i wyjących ludzi. To oczywiście jeśli w ogóle mieli ku temu siłę i sposobność. Nawet w tym miejscu śmierć odnajdywała swoją drogę. Nie każdy był w stanie wytrzymać otrzymane rany. Przybyli do Sarufursu brudni, głodni, zmęczeni i połamani zarówno na zewnątrz jak i w środku. Obraz porażki godny uwiecznienia na płótnie dla potomnych jako przestroga.
Blondyn o oszpeconej twarzy po dotarciu do miasteczka musiał spędzić trochę czasu u medyków. Nastawianie ramienia było bolesne, ale miało się nijak do tego co przeżył podczas obrony twierdzy. Oczyszczenie ran i szycie nogi przyszło w następstwie, a jeszcze później liczne opatrunki otuliły wymęczone członki i głowę. Jedna ręka ugrzęzła w stabilizatorze, aby przyśpieszyć proces gojenia się wykręconego nadgarstka. Pół twarzy zasłonił bandaż szczelnie przytwierdzając jakaś śmierdzącą, lepką maź do obszernej rany na brodzie. Miało to również pomóc na opuchliznę nad prawym okiem, które tak czy owak teraz było zupełnie bezużyteczne. Dopiero po czasie miało okazać się, czy w ogóle jeszcze widzi. Medyk poinformował, że na twarzy pojawi się jeszcze jedna blizna i polecił przestać przyjmować tyle ciosów prosto w głowę bo może skończyć się to marnie, a w najlepszym przypadku utratą pamięci czasowo albo trwale. Było to jednak zdanie które łatwo powiedzieć a trudniej się stosować.
Shinichi krążył po mieście starając się nie wdawać w żadne niepotrzebne konwersacje. Wyglądał zdecydowanie gorzej niż się czuł, ale zmęczenie uderzało falami tak mocnymi, że musiał się pośpieszyć i nie marnować pozostałego czasu świadomości. Blondyn szukał jednej osoby, którą był pustynny chłopiec. W miedzy czasie dotarły do niego wieści o śmierci Jinchuurki'ego a co za czym idzie demona w nim przebywającego. Niespodziewany ale miły uśmiech od losu. Być może ta cała bitwa przyniosła trochę dobrego. Zmarła jedna z dziewięciu poczwar. Może i nie był to potworny lis, ale dalej był to lepszy rozrachunek niż żaden.
Poszukiwanie Chirou trwało w najlepsze, miasto było duże ale na prędko stworzone obozy stały w konkretnych miejscach. Zdruzgotane wojsko tłumiło się w większości w jednym rejonie co zwiększało szanse na znalezienie przepustki do lepszego życia dla Shinichi'ego. Wystarczyło tylko odnaleźć chłopaka i przekonać go do pojawienia się w Yokukage, a co uczyni potem nie miało już znaczenia. Gdyby nie to przeklęte zmęczenie mógłby szukać znacznie efektywniej i dłużej, ale niestety trwał wyścig z własnym słabym organizmem. Było ono tak zmęczone, że mogłoby paść w tym miejscu w którym stoi i zapaść w głęboki, regeneracyjny sen.

[Kubomi]

Podróż z Kotei do Sarufatsu była jedną z cięższych wędrówek dla Kuglarki. Nie z powodu długości lub trudności, nie z powodu warunków i pogody, a z powodu przegranej. Nie czuła się jakkolwiek związana z miejscem, o które walczyła, z ludźmi, o których bezpieczeństwo walczyła, była praktycznie najemnikiem, który nie przybył tutaj nawet z dobroci serca. Była tutaj dla rozkazów swojej Rodziny Mafijnej, miała dowiedzieć się o umiejętnościach Dzikich. Ale mimo to… było jej koniec końców smutno, przegrała, była pokonana, jej towarzysze stracili dom, a sama ledwo uszła z życiem. Było to przytłaczające i jedynym co pomagało jej w dobrym zdzierzeniu tego wszystkiego, była pomoc medyczna i myśl o tym, że wciąż jest potrzebna w Shigashi, w swoim domu. Była ciekawa tego jak jej przełożeni zareagują na wieści o tym co się stało i możliwym pochodzie Dzikich. Dzikich, którzy aż dziwnie, że nie zaatakowali wycofujących się żołnierzy – jednak sama już myśl o tej możliwości przez pewien czas drogi tworzyła trwogę.

Dotarłszy w końcu na miejsce ewakuacji, Miasteczko Sarufutsu, była już w stanie znośnym. Podziękowała za pomoc medyczną i miała zamiar udać się już do najbliższego baru, by usiąść, odpocząć i przemyśleć wszystko, co się stało, przy jakimś napoju i posiłku. Powinna jeszcze naprawić swoje marionetki, ale… nie miała na to ochoty, nie teraz, zdecydowanie nie teraz. Nabiła sobie fajeczkę ostatnimi porcjami swoich lekkich narkotyków, by zaciągnąć się głęboko ziołami i miarowo je wydetchnąć, dając sobie ten przyjemny spokój w organizmie – w przeciwieństwie do chaosu jej myśli. Dostrzegła kątem oka zbliżającego się Shigemiego, doktora, który uratował jej życie i za co była wdzięczna, podniosła rękę w jego stronę, by zauważył ją i gdy tylko podszedł odezwała się.
- Dziękuje za uratowanie mi życia doktorze. – wykonała mały ukłon głową, ukazując szacunek i swoją wdzięczność.

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Po przegranej bitwie, walka wewnętrzna z samym sobą stała się dla mnie codziennością. To nie była walka o przetrwanie czy odbudowę zniszczeń, lecz walka z demonami własnej duszy, które narastały każdego dnia. Potrzebowałem czasu, dużo czasu, aby dojść do siebie nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim mentalnie. Na zewnątrz maskowałem swoje wewnętrzne zmagania bieganiem po obozie, udzielaniem pomocy każdemu, kto jej potrzebował. Byłem tam dla innych, starałem się być wsparciem i oparciem, tak jak zawsze. Ale wewnątrz czułem, jak degraduje się moja motywacja, jak wyblakły cel i misja, która kiedyś paliła we mnie jaśniejsza niż gwiazda na nocnym niebie. Codzienne starania odbudowy życia po przegranej bitwie sprawiały, że czułem się coraz bardziej wyczerpany psychicznie. Moja wiara w siebie i w to, co robię, topniała w miarę jak dni mijały. Z każdym kolejnym dniem coraz trudniej było mi znaleźć sens w tym, co robię. Moja praca jako medyka ninja, która kiedyś była źródłem dumy i spełnienia, teraz stawała się ciężarem, który ciążył na moich ramionach. Głęboko w mojej duszy, wiedziałem, że muszę się podnieść, że muszę znaleźć motywację, by kontynuować walkę. Ale im bardziej się starałem, tym bardziej tonąłem w czeluściach własnego umysłu. To była walka z samym sobą, walka o przetrwanie własnego ja w obliczu nieustających wyzwań i przeciwności losu. Moje codzienne działania stawały się coraz bardziej mechaniczne, pozbawione sensu i pasji. Ale wciąż trwałem, choćby z uporem godnym lepszej sprawy. Bo w końcu wiedziałem, że nawet w najciemniejszych chwilach muszę znaleźć w sobie siłę, by nadal być tym, kim jestem – medykiem ninja gotowym służyć innym, pomagać i ratować życie, nawet jeśli moje własne życie zdawało się tracić sens.

Kiedy dotarły do mnie te słowa pełne wdzięczności, serce moje wypełniło się nie tylko ciepłem wdzięczności, ale również ogromną dawką pokory. Wpatrywanie się w tę kobietę, której życie udało mi się uratować, wzbudzało we mnie poczucie dumy i radości, lecz także nieubłaganie przypominało o ciężarze odpowiedzialności, jaki spoczywał na moich barkach. W tym chaotycznym, pełnym zniszczenia otoczeniu, te skromne słowa stanowiły jak promień światła przebijający ciemność, dając nadzieję na lepsze jutro. Było to zaskakujące odczucie, które niwelowało niepewność i obawy, które towarzyszyły mi w obliczu tak skomplikowanej sytuacji. W momencie, gdy spojrzałem na tę kobietę, która teraz stała przede mną, odczułem jakbyśmy stali się wspólnymi uczestnikami w małym cudzie, którym było jej ocalenie. To było potężne przypomnienie o znaczeniu mojej roli jako medyka ninja oraz o mocy, jaką posiadamy, by pomagać innym, nawet w najtrudniejszych chwilach. Chociaż otaczający nas świat tonął w chaosie i niszczycielskim szaleństwie wojny, te proste słowa pełne wdzięczności, wyrażone przez tę kobietę, były niczym punkt orientacyjny w mroku, prowadzącym ku nadziei i ocaleniu. To one napawały mnie siłą, by kontynuować walkę w obliczu przeciwności, i stanowiły fundament mojego zaangażowania w niesienie pomocy tym, którzy jej potrzebowali. Po usłyszeniu tych słów, moje serce rozbrzmiewało ciepłem wdzięczności, które jak promień słońca rozświetlało mroczną rzeczywistość, jaką stanowił ten czas wojny. Widok kobiety, której życie udało mi się uratować, wzbudzał we mnie mieszankę dumy i radości. Była to chwila, która przypominała mi, dlaczego poświęcam się pracy jako medyk ninja – by przynosić nadzieję i ulgę w obliczu największego cierpienia. Chociaż wokół nas rozciągał się krajobraz chaosu i zniszczenia, te proste słowa były jak oaza spokoju, świecąca w ciemności. Były one niczym promień nadziei, który przeszywał mrok i dawał siłę do kontynuowania walki. Z uśmiechem na twarzy, nakłoniłem się delikatnie w odpowiedzi na jej ukłon głową. Nie było to gest, którym pragnąłem zdobyć chwałę czy uznanie. Raczej był to akt skromnej wdzięczności i pokory, świadectwo znaczenia, jakie ma każde życie, które udało mi się uratować. Widząc, że moje działania miały pozytywny wpływ, poczułem się zaszczycony i usatysfakcjonowany. To był moment, który wypełniał mnie poczuciem spełnienia, gdyż wiedziałem, że pomimo trudności, miałem realny wpływ na czyjeś życie. To był prawdziwy powód mojego oddania się pracy medyka ninja – możliwość niesienia pomocy i przynoszenia ulgi w cierpieniu.
-Witaj Kubomi, cieszę się, że wracasz do zdrowia! Jak się czujesz? Potrzebujesz czegoś? A tak w ogóle nazywam się Shigemi. - powiedziałem i uśmiechnąłem się, jeśli Kubomi potrzebowała podleczenia lub dodatkowych leków oczywiście je podaję. Podczas rozmowy z Kubomi, nagle poczułem chwilowy przypływ misji medyka ninja, który zaskoczył mnie nawet samego. W miarę jak słuchałem jego opowieści o trudnych doświadczeniach i cierpieniu, które przeżył, zrozumiałem, że mimo wszystko istnieje nadal sens w tym, co robię. Wzruszenie opowieści Kubomi ożywiło we mnie ducha medyka ninja, który zawsze był gotowy do walki, aby pomagać innym. Choć ostatnio czułem się zagubiony i znużony, to teraz, w obliczu jego historii, poczułem, że moja misja jako medyka ninja jest jeszcze bardziej istotna. W tym chwilowym przypływie misji medyka ninja poczułem, że znalazłem odnowioną determinację, by kontynuować walkę. Moja praca nie była tylko rutynowym obowiązkiem – to była pasja, która paliła we mnie jak płomień. Wiedziałem, że muszę kontynuować walkę, aby nie zawieść tych, którzy polegają na moim wsparciu.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[Kubomi]

- Przyznaję, bywało lepiej. Wciąż czuję się obolała, to pierwszy raz w mojej karierze kunoichi, gdy zostałam tak poharatana. – zachichotała dźwięcznie, starając się swoim delikatnym uśmiechem dodać pozytywnej aury do rozmowy, która dotyczyła jej stanu. Była postawiona na nogi i czuła, że dalej będzie żyła i działała, czuła jednak dalej bóle po tym wszystkim. Nic dziwnego. – W tej chwili, chyba najbardziej rozmowy? Bitwa zabrała tą prostą przyjemność, a pozwala nie myśleć o tym co się stało i przeżyło, nie sądzisz Shigemi-san? Jak z pozostałymi osobami z korpusu medycznego, wszystko z nimi dobrze? I przede wszystkim, czy Ty czegoś nie potrzebujesz, Shigemi-san? – pełna kultury i własnego wdzięku, odwróciła się do niego na krzesełku, kładąc nogę na nodze i przypatrując się mu swoimi błękitnymi oczami, jakby chcąc ocenić z kim ma do czynienia. Wydawał się z zawodu i powołania medykiem, było to niezaprzeczalną cnotą, której tak brakowało na tym świecie… sama niestety nie posiadała talentu lekarskiego, potrafiła jedynie warzyć toksyny, które miały przyśpieszyć zabicie jej wrogów. Sięgnęła do torby na swoim pośladku, przyczepionej do swojego pancerza, którego stety lub niestety nie miała czasu i momentu ściągnąć, przynajmniej głupio było to zrobić po bitwie, preferowała być w pełni przygotowana na wszystko. Wyciągnęła z torby małe drewniane pudełeczko, którym potrząsnęła, by Shigemi mógł usłyszeć sypki materiał w środku.
- Jeżeli byłbyś zainteresowany Shigemi-san, posiadam trochę opium przy sobie. Pomaga się zrelaksować. – wytłumaczyła, pokazując także na swoją fajeczkę, która zresztą była już nabita tym specyfikiem. Łatwy dostęp do tego typu substancji był pewną zaletą pracy w mafii.

[Kuroi Kuma]

Uciekali. Wzięli nogi za pas nie za bardzo mogąc zrobić coś więcej. Niezbyt to się Kumie podobało, ale co innego miał zrobić? Rzucić się pomiędzy dwie walczące bestie, zalać je piaskiem i dostać tym wielkim pociskiem w zamian - tym samym kończąc swój żywot? Brakowało tutaj kogoś silniejszego, kogoś kto mógł się pochwalić zdolnościami walki. Gdzie była reszta Klepsydry, jak była potrzebna? Nie za bardzo chciało mu się wierzyć w to, że walka sprowadzała się do tego, że to właśnie Kjudasz musi walczyć, a oni będą to tylko obserwować.
-Nie tak piękne, jeżeli bierzemy pod uwagę to, że nie możemy mu nijak pomóc - odpowiedział Tetsuro, ciągle przyglądając się walce, dalej jednak sunąc chmurkami z dala od pola bitwy.
-Jak wolisz, mi to obojętne jak polecimy, oby tylko uciec dzikim - ciągnął dalej wątek, bo chociaż sił miał jeszcze dosyć dużo, to nie chciał ich nadwerężać dalszą walką. On nie musiał, Kjoszo za to... zniknął. W jednej chwili, przy jednym uderzeniu po prostu rozpadł się tak jakby zniknął w jednym momencie.
-Gdzie on...? - zapytał na głos chociaż doskonale wiedział co się stało. Biały chłopaczek, ten pogodny, rozpustny i głośny gałgan... czy on naprawdę? Był chyba nieświadomy tego co się działo dalej i do końca nie wierzył w to co się wydarzyło pozostając w ciągłym letargu. Zupełnie tak jakby nie słyszał tego co krzyczy Misae po prostu patrzył się w pustkę, która teraz pozostała bo ogromnej bestii otoczonej uprzednio zbroją i mieczem. Nie wierzył. Przecież ten musiał jakoś uciec, wykpić się śmierci i zaśmiać się jej w twarz tak jak to miał w zwyczaju. Tetsuro jednak sterował mimowolnie piaskiem, ten zdawał się lecieć prosto w zależności od tego jak okręcił sobie oddzielonego od rzeczywistości Kuroia.

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei
Tsuyoshi

Kilka spojrzeń skierowało się na Tsuyoshiego, ale pewnie dlatego, że nie wiedzieli, że ktoś może być stąd. Zwykle nie mówiono o innych gałęziach klanu, które siedziały na jakiś zadupiach. Liczyło się Kotei i… może Mur.

Ciekawe, że obu już nie można było liczyć.

Spojrzenia jednak nie były tym, na co obecnie Tsuyoshi zwracał uwagę - w końcu była tu jego najbliższa rodzina.

- Tsu-niisan - zawołał Hiroto, promieniejąc na widok brata. Niemal oderwał się od swojego zadania i podszedł go uściskać, ale ostatecznie utkwił na swoim stanowisku. Nic nie było stracone, sam Tsuyoshi uściskał brata i kuzynkę. - Cholernie długo cię nie było! Chyba nie miałeś tak długo zostawać w Kotei. Mama się zamartwia… ale zamartwia się wszystkimi od czasu wiadomości o Murze. Bardzo dużo roboty mamy od tego czasu.

- No, Takeda zaczął się rządzić strasznie. Nakano-sama nie jest zadowolony, ale co zrobić? - wzruszyła ramionami Haruka. - I tak wszyscy musieli ruszyć do pracy. Musieliśmy obstawić bardziej posiadłość Takedów, obsadzić posterunki straży. Harumi-nee została dowódcą straży teraz, co się nie podoba strażnikom, ale nic nie mogą poradzić. Część z nas obstawia i pomaga w postawieniu tego obozu, część pilnuje obozu cesarskich. Nadal nie wiemy, po cholerę ich sprowadzali. Niepotrzebni nam obcy na naszych ziemiach.

A jak było tam? - dopytał się Hiroto.


Ario i Orochi

Ario nic sobie szczególnego nie robił z tego, że ot tak próbował podejść do Sugiyamy Kuroyamiego, chwilowo jednego z najważniejszych osób w obozie. Wprost przeciwnie, nie dość, że podszedł ot tak, to jeszcze w momencie, kiedy ten próbował porozmawiać z innym mężczyzną w eleganckim kimonie. Uchiha Masahiro, którego Ario również rozpoznał, dał rudemu znać gestem, że to nie jest moment na podchodzenie, a Stary zdążył się już naburmuszyć i nabzdyczyć. Gdyby nie reakcja Orochiego, który natychmiast wyczuł nastrój swojego ojca i przejął Ario zanim ten tak naprawdę się rozkręcił, to może poleciałoby kilka ostrych słów. Szczęśliwie - Stary zajął się swoimi sprawami (Ario i Orochi właściwie słyszeli, że on, Masahiro i mężczyzna zwany Takedą rozmawiają o tym, że obóz był przygotowany i można powoli ludzi wpuszczać - a jednocześnie kwatery i Sugiyamy i Masahiro były gotowe), a Orochi chwilowo rozmawiał z Ario, próbując zagadać i dowiedzieć się kilku rzeczy od marionetkarza.

Nie było tak, żeby Ario i Orochi całkowicie mogli zostać sami w tym momencie. Orochi (bo Ario stał tyłem) dość szybko zauważył, że Hoshi tak naprawdę szybko zmierza w stronę marionetkarza i uśmiecha się do niego przepraszająco, a czerwonowłosa Misaki (którą być może Orochi pamiętał z Turnieju Pokoju, chociaż może niekoniecznie), również stanęła obok. Obie na razie nie przeszkadzały, ale wydawało się, że Hoshi była dość nerwowa, być może próbując przypilnować Ario. A może chciała tam być z zupełnie innych powodów.

Na razie młodzieńcy mogli ze sobą porozmawiać.


Nana

Nana kręciła się po obozie, kiedy już dotarli na miejsce. Byli tutaj trochę wcześniej niż inni, dlatego dostała już miejsce do spania - niewielki namiot i obiecany później pokój w domu wielorodzinnym, zanim nie wybudują czegoś bardziej odpowiedniego. Wyglądało na to, że resztki klanu Uchiha oraz cywile z Kotei, które się tutaj zebrały, będą mieszkały na kupie. Oczywiście, sama Nana, kiedy jeszcze nie było tutaj reszty armii i ludzi widziała, jak mieszkańcy Sarufutsu, zarządzani przez ludzi Takedy (pogłoski chodziły, że on ma być liderem resztek obywateli z Sogen, a Masahiro tylko klanem miał się zajmować), uwijają się i rozbudowują swoje miasto.

Ba! Nawet słyszała coś, że trzeba by sprowadzić Senju, ale o tym lokalni Uchiha nie chcieli słyszeć. Lokalnych Uchiha było całkiem sporo, chyba chronili to miasto. Łypali też na Takedę.

Nana była jednak skupiona głównie na swoim bólu i świadomości, że jej matka nie przeżyła. Do tego, kiedy tylko zjawiły się inne grupy z Kotei, przyszły wieści o śmierci Shiroyasha Kyoushiego i utracie bijuu.

- Miyuki-san, widziałaś tego przeklętego lisa? - zapytał mężczyzna oparty o drewnianą laskę, kiedy podeszła do niego Nana. Widać było, że kulał, ale z jego kieszeni wyglądał fenek, który ciekawie się rozglądał dookoła.

- Gdzieś pobiegł, może do właściciela, Kazuki-san - odpowiedziała mu kobieta. Mogła mieć około czterdziestki, kiedy jej mąż był dziesięć, może troche więcej, lat starszy. Podeszła do niego i do Nany, uśmiechając się smutno. - Pytasz o Katsumi-sama? Wieści bardzo szybko się rozeszły. Zginęła broniąc naszego odwrotu do ostatniej chwili. Wraz z Shiroyasha-sanem. Oby wiatry Susanoo zaprowadziły ich dusze w bezpieczne miejsce.

Kiedy kobieta zobaczyła minę Nany (nawet jeżeli ta próbowała zachować rezon), wyraźnie się zaniepokoiła i podeszła bliżej, kładąc dłoń na jej ramieniu.

- Może zostaniesz z nami jakiś czas? Uchiha Miyuki, a to mój mąż, Kazuki. Przydałoby się nam trochę towarzystwa i później pomoc, kiedy już nam coś przydzielą. Kazuki-san jest ranny i marudny, a mnie przydałaby się pomoc, bo szybko się męczę - dodała. - Poza tym, będzie nam miło, bo brakuje nam naszego syna, a wydajesz się w jego wieku. Nic mu nie jest, został wysłany jakiś czas temu poza Sogen na misję, więc jest bezpieczny w Saimin… proszę, zostań.


Ai i Mijukuma

Ludzie z Kotei wyruszyli w grupach, dlatego tak naprawdę dopiero po wszystkim dziewczynka mogła spróbować znaleźć swojego ojca. Zaczęło się od znalezienia ojca Orochiego oraz Orochiego, który rozmawiał z rudowłosym chłopakiem z salamandrą na plecach. Widziała jak zmierza do nich czarnowłosa, blada kobieta i jak lekko rumieni się, rzucając spojrzenia na Orochiego. W tym wszystkim Ai zauważyła - teraz kiedy byli obaj w polu widzenia - jak bardzo Orochi był podobny od Lorda Sugiyamy. Jak ojciec i syn.

Co jej tym bardziej przypomniało, że musi znaleźć swojego ojca.

Im bardziej go szukała, tym bardziej go nie było. Widziała różne grupy ludzi - Uchiha, którzy raczej nie rozmawiali, Tsuyoshiego - rozmawiającego ze strażnikami przy bramie, żołnierzy Ryuzaku, zebranych w jednym miejscu, czekających na dalsze rozkazy i informację o powrocie do domów. Grupę pustynną - mało liczną (Ai nie mogła wiedzieć, czy naprawdę było ich tak mało od początku, czy poumierali), gdzie Wuja Kaguya dowodził, a szczeniak z gurdą na plecach wydawał się lekko obrażony i chyba coś mu pyskował. Było kilkoro Akimichich, kilkoro osób z innych klanów, ciemnoskórzy Kaminari, gdzie Shigemi pomagał, a Kubomi poszła zaoferować coś dodatkowego. Yamanaka zebrani do kupy, wraz z Meduki i jej małżonkiem (wyglądających tak, jakby małżonkami wcale nie byli). Wszędzie pomiędzy nimi byli cywile, którzy stracili swoje domy.

W trakcie swoich poszukiwań, dołączył do niej Mijikuma.

Gazo nie było.

Aż ich nie znalazła.

Członkowie klanu Uchiha, którzy albo przyszli zza Muru albo nauczyli się umiejętności od nich, siedzieli na samym skraju obozu. Rozmawiali cicho, właściwie nawet chyba się kłócili. Niedaleko nich siedział brązowowłosy chłopak, Shizaki - Ai znała go z widzenia i wiedziała, że chłopak był jednym z głównych posłańców. Tak samo, jak ona - był wyuczony fachu, ale był od niej wyraźnie starszy.

- Hej, żyjesz. Dobrze! - ucieszył się i wstał, żeby do niej podejść.

Ai jednak zauważyła, wśród rozmawiających swojego ojca, który jej jeszcze nie widział.


Anzou, Shigemi, Kubomi i - częściowo - Hana

- No kurwa mać, ja pierdolę! Musieliście mi odciąć moją pierdoloną nogę! I jak ja teraz wyglądam? I jak ja teraz będę przewodzić naszemu klanowi?! Było iść po rozum do głowy i zostawić mnie tam na śmierć, przynajmniej zginęłabym dla Uchiha, jak mój ojciec i te durnie musieliby nas szanować. A nie, jeszcze poprosiłeś tego cholernego lalusia, żeby mnie wyciągnął. Czy ty, Anzou, masz w ogóle pojęcie, co żeś zrobił?

Chino nie była w najlepszym stanie. W sensie jej noga - już amputowana - oraz oko - usunięte i obandażowane, wszystko zostało zaleczone na tyle, na ile się dało i teraz, po pomocy medyka, z Shigemim u boku, pod czujnym okiem Hany i pod jej delikatnymi dłońmi - kobieta dochodziła do siebie.

Jej głos i charakterek chyba najszybciej doszły do siebie.

- Znajdziesz mi tego pierdolonego marionetkarza i zrobi mi nogę na cacy, a potem… - swój głos, skierowany do Anzou, cichy i tylko on to słyszał - zdobędziesz mi oko. Może być cholernego Uchihy. Tyle ich padło, a ja potrzebuję oka. Nasz klan tego potrzebuje. To rozkaz.

W międzyczasie Hana zdołała się oddalić od krzykliwej Chino i poszukać zupełnie innego medyka niż Shigemi, który rozmawiał z Kubomi. Sam Shigemi wcześniej pozbył się sporej ilości pigułek żywnościowych, karmiąc podróżnych po drodze. Wydawało się więc, że propozycja Kubomi była bardzo w tym momencie na miejscu.


Hana (sama)

Hana wyruszyła na poszukiwanie medyka - Mujina - o którym słyszała, że tutaj był - owszem, był tutaj. Raczej nie zauważyła jego szczupłej, wysokiej sylwetki stojącej w tłumie, ale wśród ludzi, którzy jeszcze potrzebowali pomocy (a było ich wielu), klęczał i używał swojej chakry, żeby leczyć rany.

- Jak tak dalej pójdzie, wybuchnie tutaj jakaś zaraza - mruknął do siebie, ale Hana, już blisko, go usłyszała.

Miała szansę, żeby do niego podejść i porozmawiać.


Shinichi oraz Osamu

Szukanie piaskowego gówniaka w tłumie wydawałoby się niemożliwością, ale jakoś tak się złożyło, że Pustynia trzymała się razem. Shinichi, widząc ile ich tutaj było, był w stanie powiedzieć, że liderzy Pustyni wcale nie wysłali na pomoc do Sogen wielu ludzi. Ot, ochłapy, nie licząc kilku zdolnych Shinobich.

Chirou, chłopiec, maksymalnie trzynastoletni, stał obok wysokiego, ciemnoskórego mężczyzny z szarymi włosami, którzy patrzył na niego z góry, i chyba się kłócił. Dzieciak wydawał się bardzo oburzony i niemalże wymachiwał ramionami, krzywiąc się brzydko, chociaż był to bardzo ładny dzieciak.

Osamu, już obmyty widział co się dzieje. Nie wiedział o co się kłócą, ale zauważył Shinichiego, wpatrującego się w dzieciaka. Być może zauważył też dłonie Shinichiego - jeżeli ten ich nie chował - o charakterystycznych otworach gębowych. Strój Shinichiego jednak nie sugerował przynależności do Pustyni. Osamu też go nigdzie nie widział wśród żołnierzy pustynnych.

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Misae, Kuroi

Uciekali z pola bitwy. Przeżyli, niestety miasto upadło, ich siły były niewystarczające... Teraz zapewne wszyscy będą doszukiwać się winnych, krzyczeć na siebie, wypominając kto ile sił wysłał, tak aby zrzucić winę i oczyścić woje imię. Czy pustynia zrobiła wszystko co mogła? Na pewno nie, w końcu nie było tutaj najsilniejszego z nich. Ichirou bezpiecznie siedział na pustyni, rozwiązując jej problemy, to był ten jeden człowiek, którego obecność mogła zmienić wszystko, w końcu był on bogiem, najsilniejszym z shinobi. Niestety, czasu już nie cofną, teraz muszą żyć ze skutkami swoich decyzji. Zielonowłosy musi przegrupować się z resztkami sił, a następnie odnaleźć siostrę i udać się wraz z nią do domu, gdzie będzie musiał złożyć raport. Wiele rzeczy pozostało, nim tak na prawdę będzie mógł odpocząć...

Jednakże, nim do tego dojdzie, miał teraz inne, równie ważne zadanie. Musiał rozwiązać problem, który urodził się w momencie zniknięcia Kociego Jinchuriki, a nawet dwa problemu. Uczucia, którymi dwójka towarzyszy darzyła bohatera ich przerosły, przez co całkowicie stracili trzeźwe patrzenia na świat. Na szczęście był tutaj on, nie znał Kjudasza, czuł, że to wielka strata dla ludzkości, jednakże teraz jego obojętność była zaletą, dzięki której przeżyją. Misae wpadła w histerię, a Kuroi znieruchomiał i dał się prowadzić niczym Marionetka. Teraz to jedynie zadaniem Zielonowłosego było, aby bezpiecznie doprowadzić ich do domu, dlatego też całkowicie się na nim skupił. Musiał on pozwolić im na zatracenie się w emocjach, samemu na ten moment przejmując stery. Na szczęście Kuroi pozwolił mu pokierować swoim ciałem tak, aby mógł on bezpiecznie posadzić piasek. Następnie Zielonowłosy przypiął do swoich towarzyszy swoje nici, dzięki czemu był on w stanie prowadzić ich przez ciemny i błotnisty las dookoła Kotei.
Wiele godzin później... To był kolejny wieczór, od rozpoczęcia bitwy minął już dzień. Towarzysze Tetsuro zapewne nie byli zbyt rozmowni, dlatego też w ciszy prowadził on ich przed siebie, do miejsca, które jak im powiedziano, miało być miejscem zbiórki. Niestety, było ono oddalone o kilka dni drogi od stolicy. Trójka bohaterów była zbyt zmęczona aby kontynuować podróż, Kuroi oraz Misae byli roztrzęsieni od emocji związanych z przyjacielem, a Zielonowłosy był zbyt przebodźcowany, w końcu cały czas musiał skupiać się na otoczeniu dookoła nich i prowadzić pozostałych tak, aby mogli w spokoju, przeżywać żałobę wewnątrz siebie...

Kolejny raz spotykamy naszych bohaterów na leśnej polanie w trakcie spokojnej nocy, kiedy to siedzieli przy ognisku. Tetsuro rozłożył swój namiot oraz zabrał się za odgrzewanie na palenisku jedzenia, które miał zapieczętowane ze sobą. Jego dwójka towarzyszy mogła grzać się przy ogniu, bądź też zbierać myśli patrząc w niego, gdyby był niebieski, zapewne przypominał by im ich towarzysza.

- Na pewno był świetnym przyjacielem... - w końcu przełamał tę ciszę, która znajdowała się w obozie, podając swoim towarzyszom po misce gęstej i treściwej zupy mięsno-warzywnej wraz z ryżej. Takie curry w tym momencie na pewno im pomoże, zarówno uzupełnią siły, jak i skupią swoje myśli na jedzeniu.

- Dzięki niemu przeżyliśmy... A ja nawet nie wiem jak się ten bohater nazywał... - westchnął, siadając na jednym z pieńków dookoła ognia i samemu zaczynając jeść.

Jutro powinniśmy dotrzeć do Sarufutsu. Więc jedzcie, bo potrzebujecie siły do kontynuowania podróży. Jeżeli nie chcecie, to sam was zaraz nakarmię, a jeśli nawet to nie pomoże, to otworzę wam brzuchy, włożę jedzenie i zaszyję! - pogroził im, starając się w jakikolwiek sposób dotrzeć do nich. Czuł, że jest im ciężko, a on sam niewiele mógł zrobić, aby im pomóc. Nie chciał on jednak siedzieć i jedynie się przyglądać. Musiał coś zrobić, nawet jeśli nie skończy się dla niego to dobrze...

[Boukyaku Shinichi]

Niewielki obóz ludzi z pustyni stanął przed jednym sprawnym błękitnym okiem Shinichi'ego. Nie był on ani duży, ani wyglądający na przytłaczająco potężny a mimo to młody mężczyzna czuł się jakby wstępował do pieczary lwa. Gdyby nie fakt, że znajdował się neutralnym gruncie i kilkukrotnie minął klan Nara to najpewniej wcale by się nie zdobył na taką "odwagę". Coś wewnątrz Shinichi'ego wołało, aby unikał pustyni i ludzi z niej zrodzonych niczym ognia.
Zdecydowane, choć częściowo wymuszone kroki zabrały okaleczone ciało Shinichi'ego w głąb stada skorpionów. Jego cel, nastoletni chłopak na oko w wieku Ai nie nosił na sobie żadnych ran czy znamion bitwy. Nie takich jakich spodziewałby się widzieć po kimś kto był w tym samym miejscu co on sam, gdy nadciągnęła niszczycielska moc demona. W dodatku emocjonalnie reagował na przewyższającego go mężczyznę. Sytuacja wyglądała się być trudna. Shinichi po prostu przeszkadzałby swoją osobą i nie trafił na moment spokoju, który zdecydowanie przychylniej by łypał na "propozycję" pomówienia z klanem Nara. Miał go co prawda doprowadzić do ziem klanu, ale z drugiej strony ta, której ów życzenie zostało wypowiedziane powinna znajdować się w tym obozie. O ile przeżyła, chociaż złego diabli nie biorą. Shinichi sam zauważył, że zbyt długo zastanawia się i wpatruje w chłopca. Postanowił działać. Zbliżył się kolejne kroki unosząc sprawną rękę w geście przywitania na odległość. Tym samym dodatkowe usta na dłoni zapiekły jakby ze wstydu i wargi zacisnęły się wąsko. To nie było mądre posunięcie, piaskowy lud mógł rozpoznać jego nietypową fizjologię. Opuszczając rękę upewnił się, że jego medalion przynależności do klanu Nara widnieje na piersi. Liczył, że to w jakikolwiek sposób pomoże. - Nie sądziłem, że przeżyłeś po tym jak uderzyła prosto w nas moc tej ogoniastej bestii. - Zaczął i nie krył swojego zdumienia. Spisywał go na straty, a chłopak był w stanie później nawet ochraniać tyły uciekających niedobitków. - Ale skoro oboje to przeżyliśmy to znaczy, że bogowie właśnie tak chcieli. - Pociągnął dalej zbliżając się jeszcze kilka kroków, mówiąc przy tym o woli bogów niczym starzec wpatrujący się w zmarnowane plony. - W końcu daliśmy sobie słowo, że pomówimy jak to się wszystko skończy i przeżyjemy. - Nacisnął mając nadzieje, że jakieś durne poczucie praworządności doścignie jego dziecięcego ducha. Jeśli udałoby mu się go nakłonić na rozmowę, to znał jego czuły punk. Ostatnio zareagował w sposób "dobry" przy wspomnieniu o jego zmarłym opiekunie. Shinichi nie wiedział jednak czy powinien zaciągnąć nieświadomego chłopaka pochłoniętego rozmową o wrażliwym dla niego temacie w objęcia Nara Lei czy nie chodziło jej w ogóle o rozmowę z Chirou. Być może całe to "sprowadzeniedo domu" oznaczało coś innego i najlepiej jeśli to robił ktoś kogo łatwo się wyprzeć. Zmęczony umysł blondyna krążył po możliwościach ponurych, acz niewykluczonych. Finalnie i tak zamierzał zaryzykować. Cokolwiek się z tym dzieciakiem nie stanie, jest on ceną za tak bardzo upragniony Dom.

[Hana]

Trwająca w mocy bezradność przysparzała sporo problemów komuś takiemu, jak Hana. Na szczęście mogła w spokoju przetrawić wszelkie emocje, jakie nagromadziła. Po prostu czekała na swoją okazję, jak zawsze. W ciszy i niemal na uboczu. Zrobiła swoje, żeby nie stać zupełnie bezczynnie. Najwidoczniej potrafiła zadbać o siebie, a także trochę o innych. Nie będzie z tego laurów. Nadal miała w głowie dobro śniadej Kaminari. Do czasu, aż któryś z medyków nie postanowi zająć się Chino w następnej kolejności. Wyglądało to co najmniej okropnie. Pozbycie się zniszczonych narządów. Gdyby nie użyta do tego chakra lecznicza zapewne wyglądałoby to niczym u rzeźnika. Shirakawa wbrew rozsądkowi przyglądała się wszystkiemu. Sam zabieg mógł być kiedyś dla niej przydatny, ale chyba nie aspirowała na tyle do sztuki medycznej. Wyrzuty sumienia po trochu skłaniały dziewczynę do przeżycia tej chwili na równo z pacjentką. Chwila wybudzenia się Chino spowodowała, że trudno było zachować spokój. Temperament śniadej Kaminari nie pozwalał Hanie na równie wzniosłe pokazanie swoich czynów. Na pewno większy pożytek będzie miała z rozmowy z Anzou. Dlatego odpuściła i była skłonna zostawić ich samych sobie. Do czasu, aż nie będzie lepszej dla niej sposobności.

W tym względzie była dobrze wyszkolona. Potrafiła oddalić się w dobrym dla siebie momencie. Nie rozpłynęła się w powietrzu, więc pewnie ktoś mógł zauważyć jej wyjście. To było jej potrzebne. W obecnej sytuacji zwiedzanie nowej lokacji nie wydawało się ani trochę ekscytujące. Wszędzie czuć było rozpacz. Wkrótce także trzeba będzie się rozejść, a tutejsi zostaną z tym sami. Hana miała na uwadze to, że w wyniku ostatnich wydarzeń Ryuzaku będzie sprawować władzę nad resztką terenów w Sogen, zaś sami Uchiha pozostaną ich suwerenami. Lepsze to, niż zaczynanie wszystkiego od nowa i łajanie się pozostałym klanom z sąsiednich prowincji. Niemniej ciekawa była sytuacji w jej rodzinnych stronach. W końcu Kaminari zmagają się z własnymi problemami i podziałami.

Szybko odrzuciła myśli, kiedy uwagę kunoichi przykuła grupa osób przy rannych. Byli wszędzie, co tylko potęgowało skalę pracy lekarzy i iryoninow. Westchnęła z lekka, nim do jej głowy dotarły znajome szczegóły. Polegała na nie tych zmysłach, bo pierwszą oznaką było rozpoznanie głosu. Wtedy dopiero przypatrzyła się lepiej i niemal nie miała wątpliwości. Jednak zjawił się po raz kolejny wspomóc słuszną sprawę. Niesienie pomocy musiało być powołaniem każdego medyka. Po prostu pominęła fakt, że mógł tu być bardziej dla pieniędzy. Zyski również stanowiły ważna część jestestwa, ale to mogło pozostać niuansem samym w sobie. Zdecydowała się zbliżyć do długowłosego mężczyzny, klęczącego przy rannych. Jego prezencja z pewnością odróżniała go od reszty medyków. Tak go właśnie zapamiętała, jako kogoś doświadczonego w sztuce leczniczej.
- Witaj, Yokage-san. - przywitała się na spokojnie. Mógł jej nie pamiętać, więc odczekała chwilę, żeby rozpoznać jego reakcję.
- Trochę czasu minęło od naszej rozmowy na Turnieju Pokoju. Dobrze wiedzieć, że tutaj także znalazłeś się jako pomoc medyczna. - powiedziała spokojnych, a nawet odrobinę przyjaznym głosem, by nieco schlebić Mujinowi. W jej głowie zaczął tlić się zalążek nadziei, ale nie zwykła pochopnie podchodzić do żadnej sprawy. Nadal czekała na odpowiednią okazję, jeśli taka się nadarzy. Los sam w sobie kierował i popychał każdego do działania. Na razie cieszyła się z faktu, że mogła z kimś porozmawiać.

[Mijikuma]

Nienawiść może nas popchnąć na wiele ścieżek, z reguły jednak do niczego dobrego zemsta nie kieruje. Nic mi jednak po takich starczych mądrościach. Nie stłumią one ryku rozrywającego moją duszę, nie pozwolą mi na nowo cieszyć się dniem w swoim domu. W zamian, miałbym zaakceptować fakt, że po mojej ziemi stąpają teraz brudne małpy, które swoją liczebnością podniosły na nas swe parszywe łapska i wygrały? Teraz, cofając się wspomnieniami wstecz, przeklinam sam siebie za to jakim ignorantem byłem, jak nonszalancko podchodziłem do życia.
Ale to się już skończyło.
Obiecuję, że urosnę w siłę. Amaterasu mi świadkiem, że zdobędę siłę pozwalającą ubić wszystkich dzikich! Nie można pozwolić panoszyć im się po naszej ziemi, po szczątkach naszej osady. Po grobach naszych przodków, po wspomnieniach tego, co kiedyś było nam bliskie, a dziś obce.
Nim jednak przyjdzie godzina sądu, należało wrócić do punktu zero. Tym punktem teraz jest odnalezienie bliskich. Nie chcę sobie wyobrażać co by się stało gdyby wśród poległych znalazłby się również mój ojciec. To on rozszerzał moje horyzonty, otworzył na drogę według której powinienem dążyć przez życie i którą powinienem dzielić się z innymi.
To też osoba, która nauczyła mnie wszystkiego co potrafię – jeśli ktoś miałby być odpowiedzialny za to, że dziś stoję tu, względnie cały i zdrowy, byłby to na pierwszym miejscu mój ojciec (na drugim Minoru oczywiście). Co pocznę, gdy go zabraknie? Nie chcę żyć w świecie, w którym go nie ma…

Widok uśmiechniętej Ai nieco zbija mnie z tropu, nie spodziewam się go w ogóle. Nie w takich okolicznościach. Patrzę na niego nieco dłużej niż powinienem, zastanawiając się co mnie właśnie spotkało. Czy to odruch obronny? W przypadku Ai jest to bardzo możliwe, mało jest ludzi wśród których radosny grymas towarzyszy ich twarzy tak często jak tej złotowłosej dziewczynce. Nie wzburzam się nawet, kiedy Ai odwraca kota ogonem i zaznacza, że idziemy szukać tylko mojego ojca. To raczej bardziej niż pewne, że ona sama również nie jest bez obaw i lęków odnośnie swojego własnego staruszka.
- I dla tych, których tu nie ma. Musimy być silni, by zabić tych, którzy zabili naszych. – Dodaję, nieco dając upust własnym emocjom, które sprawiają, że ponownie uderza mi do głowy i na moich tęczówkach kształtują się trzy łezki. Jeszcze przed bitwą mogłem poszczycić się zaledwie jedną. Można by powiedzieć, że sukces, który chciałbym pokazać swemu ojcu. Wiem, że go to zadowoli.
Chodząc pomiędzy różnymi grupkami, nie daję się jednak zarazić optymizmem Ai, jedynie rzucam zimnym spojrzeniem o krwistym zabarwieniu każdej rannej osobie, współczując jej jedynie w sercu. Umysł mam scentralizowany na tylko jednym celu i nie daję się z niego wybić.
Aż do pewnego momentu. Zatrzymuję Ai ręką, wskazując palcem w kierunku, w którym dzięki sharinganowi widzę mężczyznę, z którym widziałem mojego ojca po raz ostatni. Akurat w tym momencie mówi do nas jakiś chłopak, ale ja myślami jestem zupełnie gdzie indziej. Najchętniej rzuciłbym się w kierunku ojca Ai i wypytał o mojego, wstrzymuję się jednak ostatkami wewnętrznych sił. To nie moja chwila, a dziewczyny i dajmy jej ten moment w pełni na osobności. Kieruję więc swój wzrok na chłopaka, który nas zaczepił i zagaduję go, dając dziewczynie odejść do ojca. Rzucam jej tylko spojrzenie, w którym ukrywam właśnie tę intencję, na mikrosekundę wskazując na jej ojca. Nie ma co jej zatrzymywać.
- Tobie również udało się przeżyć. – Odpowiadam na pytanie, które nawet nie zostało zadane mojej osobie. – Wiesz może czy ktoś jeszcze z oddziału… ojca Ai przeżył? – Zadaję pytanie, w połowie się wahając, uświadamiając sobie, że nawet nie wiem jak mu na imię. Nie ma to znaczenia, może ten chłopak wie co się stało z moim staruszkiem. Przyglądam mu się dociekliwie, wiercąc w jego piersi spojrzeniem – na niczym aktualnie mi nie zależy jak właśnie na tej informacji. Pewnie obwiniające mnie myśli odnośnie jeszcze reszty mojej rodziny przyjdą potem – to nie tak, że matkę i siostrę już spotkałem i wiem jak się czują. Może jestem okropnym bratem i synem, nie kierując się na samym początku w ich stronę. Jednak muszę wiedzieć. Nie przeżyję ani chwili dłużej bez żadnej wieści odnośnie mojego ojca.

[Anzou]

Odwrót. Tylko to pozostało zjednoczonym siłom Shinobi. Nie było żadnej innej możliwości, porażka była przytłaczająca, skąpana w krwi, niestety, ale również tych, którzy postanowili bronić kontynentu. Wszyscy sprawnie starali wycofywać się na bezpieczniejsze tereny, nastolatek słuchał innych dyspozycji, nie znał na tyle terenu, nie czuł się na tyle silny, aby w jakikolwiek sposób protestować czy manifestować swoje poglądy. To nie było odpowiednie miejsce. Celem było uratowanie Chino, przywódczyni klanu, przewodniczki wszystkich Kaminari. Ucierpiała, a jej noga nie wyglądała za dobrze. Anzou nie zamierzał odpuszczać, dopóki cel nie zostanie osiągnięty. Taki już był. Po przemieszczeniu się skutecznie do miasta szukał medyków, oczywiście stale przebywał z Haną, która to właśnie zaproponowała, że się nią zajmie. Co więcej, doskwierał mu głód, a usłyszał coś o pigułkach żywnościowych. Powinien uzupełnić swoją energię i się ogarnąć.
- Tak, tutaj!
Machnął ręką Anzou w kierunku głosu, który nawoływał pigułek. Anzou odstąpił od Chino i pozwolił Hanie działać, nie znał się na medycynie, bardziej miał w zwyczaju siać zniszczenie niż cokolwiek leczyć. Taki już był.
- Hana, co dalej? Musimy postawić Chino na nogi, sprawić, żeby była sprawna, jak przed walką. Musimy postanowić co dalej, nasz klan za wiele wycierpiał w ostatnim czasie. Zasługujemy na stabilizację, tylko Ci pierdoleni dzicy... Nie spodziewałem się, że będą tak zorganizowani, tak zdeterminowani i tak... inteligentni. Chyba wszyscy przeceniliśmy własne możliwości.
Głos Anzou był delikatnie podłamany. Nie mógł jednak odpuścić, dopóki nie postawi na swoim. Napił się wody którą miał gdzieś w kaburze, a następnie czekał, aż Chino się ocknie. Wypatrywał znajomych twarzy...

[Ai]

Słowa Mijikumy ją zaskoczyły. Właściwie, miała podobne myśli, choć nie dawała się im pochłonąć. Chęć zemsty była na dalszych miejscach względem wszelkiej pomocy, osobom, które tego teraz potrzebowały, tym, którym jeszcze dało się pomóc. Choć kłamstwem, by było, gdyby powiedzieć, że nie chciała pomścić poległych. Kłamstwem byłoby powiedzieć, że nie chciała pomścić swojego domu i go odzyskać. Tylko odnalezienia swojego ojca w tej chwili pragnęła bardziej niż przegnania dzikich z Sogen i Kotei. Brało ją obrzydzenie na samą myśl, że te paskudne bestie prawdopodobnie teraz krążą po ulicach jej miasta. Po ulicach, po których ona sama chodziła, czy to się bawiła, kiedy jeszcze była mniejsza i żyła beztrosko. Czy pracowała jako jeden z Doko swojego klanu. Niczym nie gardziła tak, jak tą zwierzyną, która zniszczyła jej dom, która zniszczyła Mur oddzielający ludzkość, od tych potworów.

-Tak. - Kiwnęła głową z uśmiechem, który nie opuszczał jej twarzy, a w oczach niemożliwa do przeoczenia była olbrzymia determinacja i rzeczywiste skupienie się na tym, o czym mówił Mijikuma. -Silni dla wszystkich, niezależnie gdzie są... i czy są. Dla tych, których musieli zostawić. By pozbyć się... tych bestii. - I faktycznie mógł zobaczyć jak na jej twarzy maluje się obrzydzenie na samą myśl o dzikich, niczym w świecie tak nie gardziła jak nimi. Niektórzy mogliby pomyśleć, że jako osoba posługjąca się technikami zza Muru powinna być bardziej otwarta na ludzi pochodzących stamtąd. Koniec końców, jakiś kontakt z ludźmi zza Muru miala. Choć minimalny, jedynie taki jaki był wymagany. Zwykła trzymać się jednak trzymać się bliżej swoich korzeni, bliżej rodowitych mieszkańców Sogen.

I chodząc po obozie, szukała z białowłosym ojców, jego i swojego. Choć, jak mówiła, znajdą jej ojca, jej głównym celem oczywiście był Haibane. Nie była pewna gdzie go znajdzie, jak zdążyła zaobserwować, klany i szczepy były... podzielone, było to zrozumiałe. Lepiej niektóre rzeczy przeżywało się wśród znajomych twarzy, zwłaszcza, że część z nich zapewne też walczyła w ramach jednego zespołu. No i natrafili na Gazo. Ich umiejscowienie w obozie było... w pewien sposób spodziewane. Zwłaszcza ze względu na to, że poza rodowitymi przedstawicielami klanu Uchiha, byli też Ci, którzy przybyli zza Muru. Mniej lub bardziej dobrowolnie. Ale jednak, walczyli po jednej stronie. Tych Gazo, którzy pochodzili zza Muru, traktowała inaczej niż ich odpowiedników walczących po stronie dzikich. Bardziej ludzko, choć starała się nie zerkać na ich twarze. Ale szła z uśmiechem. Też Mijikuma nie pozwolił jej niczego przeoczyć, wskazał jej ojca, ale też zaczepił ich jeden chłopak.

-Hej, myślałeś, że nie? - Pokazała mu język, trochę ludzkich zachowań, jakby cały ten chaos nie istniał. Choć sprawiał zadowolonego z tego, że ją zobaczył żywą. Może nie potrzebował dodatkowego podniesienia nastroju. -Przecież ja nie umiem umierać - Zażartowała, ze swojej wyjątkowej przeżywalności, choć nie była nawet w pełni świadoma czy Shizaki wiedział, że ona była przy Murze, kiedy pojawił się ten cholerny lis. Ale bez innych słów, wyminęła go, delikatnym skinieniem głowy dziękując swojemu przyjacielowi za to, że próbował przejąć inicjatywę i dać jej przestrzeń na to, aby mogła dostać się do ojca. Choć pierwotnie chciała udać się do swojego ojca razem z Mijikumą, aby mógł im odpowiedzieć co właśnie z tatą białowłosego.

No i niemalże pobiegła do swojego ojca, nie zwracając większej uwagi na rozmowy czy nawet kłótnie jakie się toczyły. W tej chwili nic jej nie interesowało, nic więcej niż tylko spotkanie z jedynym członkiem jej rodziny. Jedynym, o którego się tak martwiła. I bez żadnego słowa, przytuliła się do niego szczerząc się jak głupia, nawet do jego pleców jeżeli się nie odwrócił w jej stronę. Zasługiwała na chwilę szczęścia dla siebie. Na dawanie go innym jeszcze przyjdzie czas, tak. Tutaj jej Lord Sugiyama nie wypatrzy, nie zobaczy, że zamiast być przykładną kunoichi, oddaje się jedynie odrobinie rodzinnego ciepła, na które tak w tej chwili liczyła.

[Osamu]

Osamu trwał w tym prowizorycznym obozie oczekując na informacje na temat reszty żołnierzy wysłanych przez Unię. Przecież Pustynia nie mogła ruszyć do swojej cudownej krainy dopóki nie stawią się tutaj wszyscy lub zgony nie potwierdzą się w takiej liczbie żeby można było stwierdzić, że wszyscy ocalali już tutaj są. Chłopak oddawał się jednej ze swoich ulubionych czynności, czyli medytacji. Byłby jeszcze bardziej szczęśliwy gdyby byli tutaj wszyscy jego krajanie, a on sam mógłby pobawić się w zaklinanie węży ale nie czas i nie miejsce.
Zdążył się również obmyć. Jego zbroja nabrała blasku. Twarz zrobiła się czystsza i bardziej dostojna, a jego włosy znów były nienaganne. Wtedy jego spokój został zmącony przez jakieś wrzaski w jego obozowisku. Jakiś szczeniak wykłócał się z widocznie bardziej doświadczonym shinobim pewnie o jakieś mało istotne szczegóły. Sytuacja jakich wiele w końcu takie szczenię mogło sobie nie radzić z natłokiem emocji po bitwie. Pewnie by nie zareagował gdyby nie to, że nagle pojawił się jakiś facet, który był całkowicie z innej bajki. Odstawał od reszty Pustynnej Braci ubiorem jak i sposobem noszenia. Dodatkowo sam Białowłosy nigdzie go wcześniej nie widział.
Facet ten jednak pewnie zmierzał w kierunku małoletniego awanturnika. Musiał mieć w tym jakiś cel skoro wcześniej go tak bacznie obserwował co Uesugi również wychwycił. Nagle coś go tknęło żeby wmieszać się w całe to towarzystwo. Podniesiona ręka ukazała wszystkim Unijczykom bardzo charakterystyczną cechę wszystkich Dohito. Otwory gębowe na dłoniach. Zdrajca? Chyba nie... Nie odważyłby się wejść między Nich gdyby zdradził. Cóż to jednak pokazywało, że jest to typ, na którego trzeba uważać. Osamu przyspieszył kroku. Ewidentnie chciał zadać temu facetowi kilka pytań. Podszedł do Niego bliżej i spróbował złapać za nadgarstek. -Dohito bez pustynnych oznaczeń? Zgubiłeś się? Myślę, że lider Twojego klanu chciałby z Tobą pomówić. Szybko przerwał typowi, który ewidentnie chciał wymusić na dzieciaku jakąś rozmowę. Teraz jednak musiał przezwyciężyć Osamu, który tak łatwo mu nie odpuści.