[Event} - Miasteczko Sarufutsu

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Sytuacja była iście zaskakująca. Czworo shinobi się spotkało i mimo tego, że pozornie nie mieli ze sobą nic wspólnego, wszystkich ich łączyło pochodzenie - wielka, słoneczna pustynia, choć nie wszyscy byli tego w pełni świadomi. Początkowo Zielonowłosy skupił wzrok na swoim towarzyszu - Osamu. To było miło, że zgłosił się do pomocy przy szukaniu siostry, dla Tetsuro był to teraz priorytet, musiał dowiedzieć się czy przeżyła i czy wszystko z nią w porządku, na pewno ona szukała jego, a że nie widziała go od rozpoczęcia bitwy, to na pewno już zaczynała się martwić.

- To bardzo miłe Osamu-san, dziękuję za pomoc. - odezwał się do młodszego towarzysza. Zapewne gdyby nie obecność Shinichiego, od razu zabrałby się za poszukiwania, no ale sumienie nie pozwalało mu na pozostawienie go tutaj od tak. Musiał najpierw spojrzeć na jego rany, które nie wyglądały najlepiej.

- Do usług, Shinichi-san. Od tego jestem, aby pomagać, jako lekarz. Widzę, że jednak wpadłeś potem w kolejne tarapaty. Pozwól, że szybko zajmę się twoimi ranami i będziesz mógł pójść porozmawiać ze znajomym. - przeniósł wzrok na ostatniego uczestnika tej rozmowy. Było w nim coś niepokojącego, coś co jednocześnie budziło w Tetsuro strach oraz ekscytację. Szybko swoim umysłem wrócił do dziecięcych lat, kiedy to na wyjeździe ze swoimi rodzicami, podczas jednej z karawan, miał okazję dostrzec bohatera pustyni, swojego idola - Ichirou. Ten chłopak był tak do niego podobny, niczym dwie krople wody, tylko młodszy i mniej rozchwytywany przez kobiety. Nie... to musiał być przypadek... Przecież Ichirou nie miał dzieci... Być może to jakiś fan, który, z resztą bardzo słusznie, chciał upodobnić się do swojego idola.

- Przystań tu na moment. - Tetsuro wskazał dłonią miejsce dla Shinichiego, a następnie ze swojej torby wyciągnął zestaw medyczny. Jego dłoń błyskawicznie pokryła się leczniczą, zieloną chakrą i marionetkarz zabrał się za regenerowanie ran swojego podopiecznego. Następnie przemył je bardzo dokładnie i wymienił opatrunki na świeże. Nie był to skomplikowany proces, więc powinien on zająć maksymalnie minute, a później już będzie on wolny do rozmów z podróbką Ichirou.

- Osamu-san, A widziałeś może Taisho-sama? Muszę mu złożyć raport, że wróciłem cały i zdrowy. Nie wiem czy widziałeś, ale wraz z Kuroiem i Misae z grupy medycznej osłanialiśmy wasz odwrót. Odparliśmy dziesiątki, jak nie setki dzikich, zanim sami zaczęliśmy się wycofać. Niestety, z bliska, na własne oczy widzieliśmy także porażkę Jinchuriki Uchiha... To była piękna walka... Niestety nie o takim wyniku, jakiego byśmy chcieli... - Tetsuro po dostrzeżeniu Bijuu z bliska, poczuł do nich jednocześnie strach, ale też szacunek. Były to potężne istoty i coraz bardziej rozumiał, dlaczego tak bardzo zależało innym klanom na posiadaniu ich w swoich szeregach.

[Hana]

Sądziła, że atmosfera otaczającą medyka z Ryuzaku będzie równie grobowa, co pozostałych zebranych. Przynajmniej tak podpowiadała dziewczynie jej niezręczność, której nie wyzbyła się jeszcze do końca. Na pewno spotkanie z Mujinem wywarło bardzo pozytywny wydźwięk. Kolejne wytchnienie od przykrych myśli po niedawnym wydarzeniu. Chociaż sercem była razem z poległymi i rannymi, to ciało i umysł potrzebowały lepszych doznań.
- Cieszę się, że nie zaginęłam gdzieś w natłoku twojej ciężkiej pracy. - wyraziła wdzięczność za pamięć do jej osoby. W końcu lekarz jego pokroju musiał nieustannie dbać o swój biznes, jak i zajmować się szeregiem pacjentów. Czymże była drobna niewiasta, z którą zamienił kilka zdań, w porównaniu z obliczem ratowania setek innych istnień. Niemniej pozostanie zapamiętanym sprawiło, że Hanie zrobiło się cieplej na sercu. Nie zdarzało się to często, więc to duży plus w kierunku jej rozwoju.
- To dobry pomysł. Właśnie jestem w trakcie oceniania tego miejsca. Wygląda na to, że ewakuacja przebiegła pomyślnie. - odparła z entuzjazmem w głosie. Wiele zyskała podczas niedawnych przeżyć, dlatego czuła się pewniejsza siebie podczas wymiany słów. Nie peszyło jej to już tak często i wiedziała jak reagować na bezpośrednie zwroty. Ruszyła wraz z Yokage na krótką i odświeżającą przechadzkę. Jego wzrost i tajemniczo skrywana maska była największym obiektem zainteresowania. Skłamałaby, jakby nie chciała wiedzieć, co kryje się za tą misterną zasłoną. Szczerze mówiąc dotąd nie zdążyła zapoznać się głębiej nad klanem, do którego należał Mujin. Nie to, żeby był mało interesujący. Niektóre rodzaje robaków posiadały swój urok, zaś inne stanowiły paskudne porównania. Zwyczajnie dużo się wydarzyło, więc niektóre plany musiały zejść na dół listy. Jak choćby obiecana sobie wizyta w Mieście Kupieckim. Nie doszła do skutku, co stanowczo było winą jej niedbałego planowania. Nauczyła się za to wielu przydatnych technik, a ćwiczeniami podniosła cechy fizyczne. Realizowała się dosyć dobrze.
- Tak, staram się nadal podnosić własne umiejętności. Byłam na tyle pewna, żeby dołączyć do grupy Regularnej i przekonałam się na własnej skórze, że nie było łatwo. Wręcz okropnie. - podzieliła się skrawkiem doświadczeń, jakie działy się na polu walki. Nie w sposób było opisać całości zdarzeń bez okazywania emocji.
- Trudno uwierzyć, że przeżyłam, a tak wielu zdolnych shinobi i kunoichi nie miało zupełnie szans... Moja towarzyszka z klanu straciła podczas naszego odwrotu nogę oraz oko. - dodała spokojniejszym głosem i wytłumaczyła kim byli olbrzymi Oni we wrogiej armii dzikich. Obecnie to była jej największa zmora, którą nosiła na sumieniu - zawiodła towarzyszy w bitwie. Zacisnęła wargi w grymasie. Nie powinna okazywać słabości, a tym bardziej smutku podczas towarzyskiej rozmowy.
- Z lepszych wieści muszę się pochwalić, że uczyłam się trochę sztuki leczniczej i potrafię uzdrowić lżejsze rany. - powiedziała optymistycznie, lecz dla tak wykwalifikowanego doktora jak Yokage, musiało to być mało istotne osiągnięcie. Nie wiedziała czy dobrze zrobiła. Na pewno lepiej było skupić się na swoich mocniejszych stronach, żeby uniknąć rozwijania wielu zdolności w zakresie podstawowym. Czerpała jednak aspiracje poprzez doświadczenie, a być może uda jej się osiągnąć więcej niż mógł przewidzieć jej los. Przynajmniej nie miała poczucia zastoju i nie będzie musiała narzekać, że czegoś nie zrobiła.

[Kubomi]

- Wiele nie zostało, ale oczywiście! W razie czego potem uzupełnię, mam coś ciekawszego niż opium jeszcze. – uśmiechnęła się, podając medykowi fajeczkę, by mógł dopalić końcówkę zawartości ziół, złożyła ręce za plecami, czekając, aż wypali wszystko. Nie skomentowała jego nowatorskich pomysłów, niestety… nie miała aż takiej wyobraźni, by sobie to zobrazować. Ot tylko bronie, które mają zabijać, nic bardziej skomplikowanego. Ale była kuglarką, która została wychowana bez kontaktu z wieloma lalkarzami Ayatsuri i do tego szkolącą swój fach w mafijnej organizacji, nic dziwnego, że jej warsztat był… bardzo praktyczny. Nawet jeżeli starała się momentami artystycznie dopieszczać swoje kukiełki, choćby w aspekcie wizualnym.
- Ale teraz pozwolisz Shigemi-san, pójdę poszukać części lub pomocy z nimi. Lub przynajmniej mojej drużyny z bitwy… ciekaw jak oni się trzymają. – zastanowiła się wyraźnie, mimo wszystko martwiła się o nich, nawet mimo faktu, że najpewniej przyjęła bardzo spokojnie rezultat bitwy o ich dom, stąd mogła się domyślać innego podejścia emocjonalnego do całej sytuacji. Westchnęła, odganiając teatralnie pewne myśli. – Może najpierw nawet poszukać Drużyny Pomarańczowej, to może być dobry pomysł… ¬ dodała, mając zamiar zamówić jeszcze jakiś posiłek, jeżeli będzie to możliwe, by móc zaproponować swoim kompanom, coś, w co mogą się wgryźć i napełnić swój żołądek, gotowa już odejść jak odzyska fajeczkę.

[Mijikuma]

Otwieram oczy, nie zważając na stacjonujące w ich kącikach łzy gotowe na podróż po moim policzku aż w dół, ku swojemu niechybnemu upadkowi z wysokości. Ciągle widzę przed sobą twarz mojego taty, która jednak z każdą sekundą zaciera się o mikroskopijny procent - powoli buduję w sobie świadomość, że z czasem jego twarz stanie się dla mnie czymś nie do odzyskania z pamięci, czymś co będę starać się dobudować emocjami, którymi darzę mojego ojca. Nie jest to jednak to samo co spotkanie go na żywo, przytulenie się do niego, wspólny spacer i trening.
Lecz to całe rozmyślanie, rozpaczanie za utraconą osobą w moim życiu, coraz głośniej dobija się też sumienie związane z całkowitym pozostawieniem matki i siostry, osób równie ważnych w moim życiu. O ile siostra nie stoi na samym szczycie piedestału osób, za których bezpieczeństwo oddałbym swoje życie. Wstaję więc, otrząsając się lekko. Należy znaleźć rodzinę i to szybko. Wieść o śmierci Sakurako musi dotrzeć też do nich, by mogli przeżyć swoją własną, ale pewną żałobę, nie tylko domyślać się kto do nich wróci, a kogo pożegnali na dobre.
Zaczynam więc szukać, idę do skupisk składających się głównie z cywili i tych, którzy ewakuowali się razem z całym miastem. Wypatruję spośród nich moją siostrę i matkę, nie ukrywając się, a stojąc często na palcach, próbując złapać uwagę wszystkich - a nie jest to trudne, wśród czarnowłosych Uchihów dość wyróżniam się swoim wyglądem.
Czy ja wiem co im powiem? Oczywiście, że nie wiem, myślę, że Ayumi dostrzeże prawdę niemal od razu, gorzej z siostrą...
Nie poddaję się jednak. Nienawiść do dzikich wciąż aktywnie kipi w mojej głowie i pewnie długo nie przestanie, jednak czuję powoli nową siłę do działania - wraz ze śmiercią Sakurako, ja stałem się głową tej rodziny, muszę więc o nich dbać. Nie mogę pogrążać się w własnym cierpieniu, ignorując te innych. Zaciskam pięść i wraz z nagłym napływem uczuć, krzyczę na cały regulator, najgłośniej jak potrafię:
- AYUMU! KAORI! - Mam nadzieje, że są tu gdzieś i mnie usłyszą.

[Keion]

Będąc jeszcze w kolumnie pochodowej z twierdzy do punktu ewakuacyjnego jakim było Miasteczka Sarufatsu zostawiłem za sobą Anzo i Hanę. Nie podobało mi się zostawianie ich samym sobie wraz z ciężko ranną Chino, ale zdawałem sobie sprawę że nie jestem w tym momencie w stanie im bardziej pomóc. Dodatkowo z tyłu głowy cały czas miałem myśl że porzuciłem zwierzątko szefowej Misae i jeszcze inne lisko podobne zwierzę. Dlatego po mimo trudów i zmęczenia po długim czasie udało mi się w końcu ich dogonić i odnaleźć przestraszonych, ale również grzecznie siedzących pod opieką Kazukiego, który najwyraźniej już też czuł się coraz lepiej. - W końcu udało mi się was dogonić. Jak się Pan czuje panie Kazuki? W kwestii nóg robiłem co mogłem, ale niestety to była granica moich możliwości. - Zagadałem jak tylko się zbliżyłem i wraz z nimi dalej kontynuowałem podróż.
Dopiero gdy zbliżyliśmy się do osady jeden z lisków zaczął żywo reagować wyraźnie wyczuwając w otoczeniu coś znajomego. Chwilę później zerwał się i pognał, gdzieś, a ja na wszelki wypadek pobiegłem tuż za nim. Niestety tak małe i zwinne zwierzę szybko zdołało mi zginać w tłumie, a ja nie miałem zielonego pojęcia w którym kierunku się udało. Rozglądałem się tylko bezradnie raz w lewo raz w prawo licząc że uda i się je gdzieś przypadkiem wypatrzeć. I wtem udało mi się odnaleźć zagubione zwierzątko z tym ze już nie było zagubione i nie biegło bo teraz siedziało już na czyjejś głowie i wyglądało jakby było przewodnikiem. Nie wiedziałem jak na to zareagować i w sumie to przez chwilę w ogóle nie reagował przyglądając się z oddali tej scenie, po czym stwierdziłem że skoro lisek jest już bezpieczny to pora wracać. Nie zaszedłem jednak wiele kroków nim owa dwójka mnie dogoniła, a szczęśliwy właściciel fenka postanowił mnie wynagrodzić za uratowanie życia Jego przyjaciela. Zamurowała mnie po raz drugi, ale z podziękowaniem przyjąłem nagrodę. - Dziękuję, nie trzeba było, miałem go akurat po drodze, a on nie sprawiał żadnych problemów. - Odparłem szybko i widząc że Jegomość się spieszy pokłoniłem się mu na pożegnanie by wrócić do Ucicha Kazukiego.
Po powrocie do Kazukiego zauważyłem że fenek białowłosej wciąż tam jej i ta jeszcze się po niego zgłosiła. Chociaż biorąc pod uwagę gdzie się udała nie mogłem być pewien czy w ogóle się po niego zgłosi, ale miałem nadzieję że tak będzie. Mnie więcej w momencie w którym udało mi się wrócić do grupy do liska odezwała się jakaś czarnowłosa kobieta, a po reakcji zwierzątka nie wykluczałem że mogą się znać. Jednakże mimo wszystko nie chciałem zostawiać ich samym sobie i śmiało podszedłem.
- Witaj. Znasz to zwierzątko, albo znasz Jego właścicielkę i wiesz gdzie jej szukać? - Zapytałem wprost podchodząc i patrząc się raz na fenka, raz na Kazukiego, a raz na ciemnowłosą nieznajomą. Po krótkiej chwili przez myśl przeszło mi że dla niej również jestem totalnie nieznajomy i pewnie też potencjalnie niebezpieczny. - Wybacz mi tak nagłe wtargnięcie. Zwę się Keion, Keion Hayakawa i Misae-san nim udał się na pole bitwy prosiła mnie bym zajął się nim podczas jej nieobecności. Stąd moja ciekawość co do twej osoby i jej relacji z nią. - Dodałem po krótkiej chwili nie chcąc robić zbyt dużego zamieszania.

TL DR: (nie było mnie trochę, więc daje małe ułatwienie)
1. Dogonienie Kazukiego.
2. Odebranie nagrody od Ryujin Kodaia.
3. Zagadanie do Nany w sprawie fenka Misae

[Ryuujin Kodai]

Po powrocie Taiyō dość szybko odzyskiwałem wolę walki choć jej wspomnienia temperowały wszelkie porywcze tego oznaki. Czułem się zbyt słaby by ponownie mierzyć się z wrogiem jednocześnie nie bardzo wiedząc czemu tak się stało. W końcu do tej pory tylko po walce z wężem znalazłem się w zbliżonej sytuacji. Czegoś mi brakowało...
Odpowiedź była oczywista. Widziałem ją, była na wyciągnięcie ręki lecz nie chciałem jej zaakceptować. Miałbym stać się taki jak oni? Zaprzedać swoją dumę wojownika?! Ta myśl wywoływała odruch wymiotny. Shinobi, ci którzy swoje niedoskonałości kryją za swoimi sztuczkami. Nie lubiłem ich... tak bardzo ich nie lubiłem, a jednak tej siły mi brakowało. Potrzebowałem jej aby móc bronić tych na których mi zależało...

  Ukryty tekst

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Odpowiedź Kubomi wzbudza we mnie ogromny podziw i szacunek. Jej gotowość do działania oraz praktyczne podejście do życia są cechami, które mogę tylko podziwiać. W momencie, gdy oferuje mi fajeczkę, choć może mieć inne priorytety niż eksperymenty naukowe czy artystyczne projekty, uświadamiam sobie, że jest to osoba gotowa wesprzeć innych w praktyczny sposób, nawet jeśli nie rozumie w pełni ich zainteresowań czy pasji. To właśnie taka postawa buduje zaufanie i pokazuje, że nawet w najmniejszych gestach można wyrazić wsparcie dla drugiego człowieka. Choć Kubomi nie odniosła się bezpośrednio do moich pomysłów, to jej brak komentarza nie jest dla mnie negatywny. Wręcz przeciwnie, dostrzegam w jej zachowaniu szczerą gotowość do pomocy w innych dziedzinach, które są dla niej bardziej zrozumiałe i bliskie. Jej skromne podejście do własnych umiejętności jako lalkarza jest dla mnie godne podziwu. Wyraża ona gotowość do poświęcenia swojego czasu i wysiłku dla dobra wspólnego, co pokazuje, że dba o dobro innych i jest gotowa wspierać ich w trudnych chwilach. To właśnie tego typu postawa buduje silne więzi międzyludzkie i sprawia, że czujemy się bardziej wspólnotowo, wzmacniając naszą relację. Jestem pełen uznania dla Kubomi za jej gotowość do poszukiwania części lub pomocy dla swoich lalek i drużyny z bitwy. To pokazuje, że nie tylko troszczy się o siebie, ale także o innych członków zespołu, co świadczy o jej empatii i zaangażowaniu w losy innych. Jej postawa jest inspirująca i budująca, ponieważ pokazuje, że nawet w najmniejszych gestach możemy okazać wsparcie i troskę dla innych.
-Na dzisiaj mi wystarczy. Dziękuję - powiedziałem i oddałem fajeczkę, a następnie - - Oczywiście, ja też ruszę szukać dalej moich dawnych pacjentów. Jeśli Twoi towarzysze będą potrzebować medyka to szukajcie mnie z chęcią pomogę. - powiedziałem i uśmiechnąłem się, a następnie pokiwałem ręką jej na pożegnanie:
-Bywaj w zdrowiu! Kubomi! - skinąłem głową - Powodzenia! - to był bardzo miły moment podczas tej sytuacji.

Propozycja Kubomi dotycząca poszukiwania Drużyny Pomarańczowej, aby sprawdzić, jak się trzymają, wzbudza we mnie ogromny podziw i szacunek. Jej zaangażowanie w losy innych członków zespołu jest dowodem na jej empatię i gotowość do poświęcenia czasu i wysiłku dla dobra wspólnego. W chwilach, gdy inni mogliby skupić się tylko na własnych sprawach, Kubomi wykazuje się troską i zainteresowaniem dobrem innych, co świadczy o jej wielkim sercu i gotowości do pomocy. Jej propozycja świadczy o tym, że jest to osoba, na której można polegać w trudnych chwilach, gotowa wesprzeć innych członków zespołu w razie potrzeby. Jako medyk ninja, moja misja zawsze była jasna: ratowanie życia, leczenie rannych i dbanie o zdrowie członków mojego klanu oraz sojuszników. Od samego początku oddałem się temu powołaniu z pełnym zaangażowaniem i oddaniem. Spędziłem lata doskonaląc swoje umiejętności medyczne, uczyłem się technik leczenia i rozwijałem strategie działania w najbardziej niebezpiecznych sytuacjach na polu bitwy. Byłem dumny z mojej roli jako lekarz ninja i wiernie służyłem swojej społeczności. Jednak ostatnio, mimo że nadal wykonywałem swoje obowiązki z pełnym zaangażowaniem, zaczęły pojawiać się wątpliwości. Widziałem, jak świat wokół mnie stawał się coraz bardziej chaotyczny i brutalny. Konflikty między klanami narastały, a sojusznicy, którym kiedyś ufaliśmy, stawali się coraz bardziej nieprzewidywalni. Zaczęły rodzić się pytania: Czy to wszystko ma sens? Czy moje wysiłki naprawdę zmieniają świat na lepsze? Czy warto kontynuować tę niekończącą się walkę?Te wątpliwości zaczęły wpływać na moje codzienne życie. Choć wciąż wykonywałem swoje obowiązki jako medyk ninja, coraz częściej czułem się wypalony i zmęczony. Potrzebowałem przerwy od tego wszystkiego, czasu na zastanowienie się nad swoim życiem i przemyślenie swojej misji. Może to był czas na zmianę, na poszukiwanie nowych możliwości i sposobów na przyczynienie się do dobra ludzi w sposób bardziej zrównoważony i spokojny.
Nadal kochałem swoją społeczność i byłbym gotowy poświęcić się dla niej, ale musiałem znaleźć równowagę między swoimi obowiązkami jako medyk ninja a potrzebami własnego serca. Może to był czas na odnowienie i znalezienie nowej drogi, która pozwoliłaby mi nadal służyć innym, ale w sposób, który byłby bardziej zgodny z moimi wartościami i potrzebami. Potrzebowałem czasu na zrozumienie siebie i znalezienie nowego kierunku, który mógłbym podążać w przyszłości. A może rzeczywiście odciąć się od tego świata?- Ach, tak, oczywiście, jasne. Bo co może być lepsze niż przerwa od codziennego życia Iryonina Medytacja i odpoczynek wśród natury brzmią jak idealne remedium na te wszystkie problemy, z którymi się zmagam. W końcu, po całym dniu ratowania rannych, walki z wrogami i prób utrzymywania zastępu w ryzach, coś takiego jak relaksujący spacer po lesie z pewnością rozwiąże wszystkie moje problemy, prawda? A może powinienem po prostu przemówić do rzeki, poprosić drzewa o radę i zacząć gadać ze zwierzętami? Pewnie już usłyszę szept wiatru, który w swoim tajemniczym języku przekaże mi klucz do życiowego spełnienia. Oczywiście, bo to takie proste, takie oczywiste. W końcu kto potrzebuje umiejętności medycznych w świecie, który stoi na krawędzi chaosu, prawda?

No, ale może rzeczywiście mam wystarczająco dużo czasu, żeby posłuchać rad kwitnących kwiatów i rozważyć, czy nie jestem w zbyt dużym pośpiechu, próbując ocalić ludzkość. Bo przecież to, co ta planeta naprawdę potrzebuje, to nie mój skalpel ani moje leczenie ran, ale raczej moja obecność na długim spacerze poza miasto, by być jednym z natury. Ale może rzeczywiście czas odpocząć i się nad sobą zastanowić?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei Hana

Hana i Mujin ruszyli przez obóz, rozprostowując nieco kości i mogąc przyjrzeć się rzeczom, które działy się wokół. Rozmowy, spotykające się rodziny, rozmaite kłótnie, żałobę. Wszystko wydawało było bardzo chaotyczne i bardzo smutne, szczególnie teraz, kiedy nie było nikogo, kto zarządzał wszystkim. Była chwila przerwy, chwila na to, żeby się faktycznie przemyśleć to, co się wydarzyło i to, co miało się wydarzyć dalej.

- W miarę pomyślnie, bym powiedział. Uważam, że dałoby się i ewakuację i to wszystko, jak szpital polowy, o wiele lepiej przeprowadzić. No i nie dopuścić do wygranej przeciwnika. Ale to nie była moja walka.

Górował nad nią, kiedy szli. Nie wydawał się też brzydki, jego głos był spokojny i głęboki, nawet jeżeli trochę przytłumiony przez maskę. Długie włosy lśniły w słońcu, a on wydawał się bardzo elegancki. Hana zauważyła jego długie palce, tajemnicze spojrzenie, ten nieznaczny uśmiech, który było widać pod maską.

Tak różnił się od Anzou, był chyba jego zupełnym przeciwieństwem.

- Cieszy mnie, że podnosisz swoje umiejętności. Przykro mi, że musiałaś walczyć, ale jestem szczęśliwy, że przeżyłaś. Odwiedzałaś szpital polowy? Wydawało mi się, że wychwyciłem twój głos, Hana-san, ale nie mogłem oderwać się od swojej pracy, żeby móc sprawdzić co jest z tobą. Chyba nie zajmował się tobą Hazama, prawda? Chyba bym nie zniósł myśli, że taki konował kładzie na tobie swoje ręce. Swoją drogą, konował zostawił ci tę bliznę na twarzy. Dało się to zrobić lepiej - stwierdził mężczyzna.

Odeszli trochę na bok, tam gdzie była droga wylotowa z Sarufutsu. Nadal ciągnęły tłumy ludzi ewakuowanych z Kotei, ale nie było tu już takiego ścisku i można było zobaczyć okolicę. A była ona piękna. W tle lasy, wokół miasteczka złote pola, które zaraz miały być koszone. Nie było tu źle.

- Jeżeli twoja towarzyszka potrzebuje pomocy, bardzo chętnie coś dla niej zrobię. A jeszcze chętniej nauczę cię, jak sama będziesz mogła pomóc jej… lub podobnym w potrzebie, w przyszłości. Ciągle miałbym nadzieję, że zechciałabyś dołączyć do mnie w mojej klinice, pomagać tam i dodatkowo się szkolić.


Shinichi, Osamu i Tetsuro

Chirou, kiedy trzech starszych mężczyzn zebrało się przy nim i zaczęli rozmawiać, wyjątkowo się najeżył. Po pierwsze nie podobało mu się, że ktokolwiek jemu mówił, co ma robić. Po drugie - strasznie mu się nie podobał ton Osamu. I to Osamu stał się ofiarą jego słów. Oczywiście - wyglądało to zabawnie, kiedy młody nabrał w usta powietrza i może nawet wydawało się, że piasek zaczął się wzbijać wokół niego - a może to była tylko sugestia spowodowana tym, że dzieciak był z klanu Sabaku.

Za którego się nie uważał.

- Masz jakiś problem do klanu Nara, cwaniaczku? - zapytał Chirou i stanął po stronie Shinichiego. - Ja wiem, że wy z Pustyni raczej nie jesteście zbyt bystrzy, ale chyba nie na tyle, żeby przy mnie najeżdżać na klan, z którego pochodzę.

Dzieciak odwrócił się do Shinichego.

- Po co tu przyszli? Po co mnie wołają? Hatagi przecież zaniósł do klanu informację, że mnie Asahi wziął do Jou-jii. Ktoś tutaj jest? Są.. Źli? Za… za tatę? - dodał chłopiec, już o wiele ciszej, zaciskając ręce i patrząc w bok, próbując powstrzymać zaczerwienienie oczu.


Orochi i Ario

Kiedy Orochi zaczął odpowiadać ojcu, broniąc się przed jego zarzutami, wydawało się, że Stary pęcznieje ze złości, ale zeszło z niego powietrze, kiedy Orochi zrozumiał, że został pochwalony. Gdzieś tu była szansa na przemyślenie swojego zachowania, próbę poprawienia stosunków ojca z synem, zrozumienia tego, co między nimi tak naprawdę było nie tak.

No ale nie.

Stary, po wspomnieniu imienia Hoshi, przeniósł na nią wzrok, a kobieta głęboko i z szacunkiem się ukłoniła, mamrocząc, że to był jej obowiązek oraz, że już czuła się lepiej. Mężczyzna odpowiedział jej eleganckim ukłonem ze swojej strony, ale skupił się na tym, co mówił jego syn i o czym rozmawiał z Ario. Hoshi nie była nikim ważnym, nie była godna większej interakcji oraz zauważenia ze strony Sugiyama Kuroyamiego.

- Postaraj się zacząć od tych, którzy tutaj przybyli. Musimy do jutra rana zorganizować symboliczny pogrzeb, pozwolić tym, co mają gdzie wracać odejść, a potem, kiedy będziesz już gotowy ze spisem zmarłych, kolejną ceremonię pogrzebową.

Stary Sugiyama wysłuchał dokładnie Ario. Na komentarz o wąsie tylko przewrócił oczami, odniósł się za to do spraw Pustyni.

- Wdawanie się w tego typu dyskusje są niebezpieczne, chłopcze. Nie odmawiam ci odwagi ani siły, ale musisz uważać, bo łatwo się wplątać w politykę, wyplątać się jej trudno. Mówię z własnego doświadczenia. Jedyne, czego chciałem to mieć pewność, że klan Uchiha będzie dobrze zorganizowany, a teraz pomagam w przewodzeniu nim. A tutaj… nie wiem, czy nie wejdziesz w gniazdo węży. Uważaj na siebie. Jeżeli będziesz potrzebował schronienia, znajdziesz je u Takedy. Handlują z Ayatsuri i są najważniejsi jako punkt między Ryuzaku… i kiedyś Murem. Będziesz mógł liczyć na niego. My, oczywiście, jako klan Uchiha niczego nie oferujemy. Jako Ayatsuri znajdziesz też schronienie u pana Takedy na noc, jeżeli zechcesz zabawiać marionetkami jego syna.


Ai

- Też cię tak bardzo kocham, Ai - odpowiedział mężczyzna, głaszcząc córkę po włosach i pozwalając jej płakać w swoje ubranie. Absolutnie nie przejmował się, że inni na nich patrzyli, a ona trochę brudziła jego ubranie. - Oczywiście, że tu jestem. Obiecałem, że nic mi się nie stanie. Nie mógłbym cię zostawić. Szczęśliwie tutaj jesteś. Kiedy widziałem, jak twierdza się zawala… no ale jesteś. Moja bohaterka. Nadal jestem z ciebie bardzo dumny, że dzięki tobie zdołaliśmy się przygotować.

W końcu puścił ją, kiedy dziewczynka była gotowa. Kilka osób wstało, podeszło do niej i ją uściskało również, ciesząc się, że nic jej nie było. Ot, rodzina. A może nie tyle rodzina, co osoby, z którymi dzieliła pasję i umiejętności. Osoby ciemnowłose - nauczone zdolności, jak ona oraz osoby o nieco innym wyglądzie - z tautażami. Ci, którzy kiedyś przybyli zza Muru, przynieśli te zdolności i nauczyli ludzi po tej stronie. Wszyscy, co znali Ai, cieszyli się na jej widok, na to, że przeżyła.

Była jedną z nich.

- Shi-nii. Myślisz, że w końcu będę mógł poznać tego, który się tobą zaopiekował? - zapytał ojciec. - Chciałbym mu podziękować. A dziewczyną się nie przejmuj. Nic jej nie jest. Ot, rozmawiamy o misji, która się nie udała, ale rozumiesz, nie powinniśmy mówić o tym, bo zwykle misje powinny zostać tajemnicą. Dlatego już nikt nie będzie o tym wspominał. Teraz może zaprowadzisz mnie, żebym poznał twojego przyjaciela? Chciałbym teraz spędzić z tobą trochę czasu, zanim nas znowu wezwą na jakieś zadanie. Zjadłaś coś? Nie potrzebujesz wody? Czegokolwiek?


Tsuyoshi

- No. Zdecydowano się na nią, bo miała najwięcej doświadczenia jako kunoichi, a reszta to tylko normalni ludzie, bez mieszania chakry. Wcześniej niby wystarczyło, ale teraz, skoro będzie nas tutaj więcej… - brat Tsuyoshiego spojrzał na grupę, która dotarła do obozu uchodźców z pewnym obrzydzeniem.

Nie było to nic dziwnego, tak naprawdę - ta mina. Najbliższa rodzina Tsuyoshiego nie przepadała za obcymi, nawet za resztą klanu Uchiha. Nie wyrażali tego aż tak dosadnie, jak w stosunku do innych, ale nadal trzymali dystans i starali się, żeby polityka stolicy aż tak na nich nie wpływała. Oczywiście, o dobro klanu dbali - jego siła i przetrwanie były wartością nadrzędną.

- Dlatego wzięli ją, żeby tak porządnie wziąć się za to wszystko, co się tutaj dzieje - dokończył Hiroto i westchnął lekko.

Oboje wyglądali niekomfortowo, kiedy Tsuyoshi ich zganił za krytykowanie dowództwa.

- Nie krytykujemy otwarcie, tylko do ciebie… - mruknęła Haruka defensywnie, ale widać było, że było jej głupio. - Nie wiesz, bo tam ciągle siedziałeś. Nawet już śmierdzisz rybą. - zaatakowała ze swojej strony.

O tym, jak przebiegały walki, brat i kuzynka słuchali niemal z otwartymi ustami, nie spodziewając się, że takiego typu ludzie i walki mogły się odbywać. Oni wiedzieli tylko o takiej "normalnej" wojnie i bandytach. Tego typu oblężenie było dla nich pierwsze.

- To niesamowite, że można było zobaczyc takie ogromne stwory, jak bijuu! I wężowi ludzie? Naprawdę, jesteś odważny! Matka na pewno cię udusi za bycie tam! Ale super, że wróciłeś. - Brat poklepał go po ramieniu, a następnie westchnął, kiedy Tsuyoshi pokazał mu swój sharingan. - O rany, serio… Dobra robota! Jesteś już mężczyzną. - Jego oko też błysnęło sharinganem. - Szkoda, że dopiero w tak późnym wieku!


Misae i Minoru

- Nie wiem. To wszystko jest takie niesprawiedliwe. Nienawidzę tego wszystkiego, co się stało - odpowiedział Masahiro, trzymając Misae blisko przy sobie. W tej chwili nic innego wydawało się nie mieć znaczenia, jak tylko kobieta w jego ramionach i upewnienie się, że była bezpieczna i miała szansę na wyrażenie tego, co czuje. On też poczuł, że z oczu spływają mu łzy i z trudem powstrzymał drżenie.

Przez chwilę tak stali, przez chwilę w swoim świecie, próbując sobie poradzić z tym, co ich spotkało. A Minoru to obserwował i nie było mu łatwo. Ot, pojawił się on i teraz już zupełnie nic nie było możliwe. A to bolało. I była złość. I nienawiść.

Masahiro wypuścił Misae ze swojego objęcia dopiero, kiedy kobieta była na to gotowa. Kiedy już się wypłakała, kiedy już się trochę uspokoiła. Nie miało znaczenia, ile to trwało. Kiedy już to zrobił - spojrzał jej w twarz, uśmiechnął się smutno, wyciągnął dłoń i otarł jej łzy, żeby potem dotknąć jej policzka. Po chwili nachylił się i przyłożył swoje czoło do jej czoła w czułym geście, po czym się wyprostował, wziął głęboki oddech i odwrócił się do Minoru.

- Rakurai Minoru-san, prawda? - zapytał, po czym ukłonił się przed nim bardzo głęboko. Zaskakująco głęboko, jak na osobę na jego stanowisku. - Dziękuję. - Po czym się wyprostował. Górował nad Minoru wzrostem, ale był w bardzo podobnym wieku. - Dziękuje, Minoru-san, za wszystko, co zrobiłeś. Za pomoc klanowi Uchiha w walce. Przykro mi z powodu poniesionych strat oraz urazów. A przede wszystkim dziękuję za lata wsparcia, jakich udzieliłeś Misae-san, za bycie jej ukochanym przyjacielem. Wiem, że Misae-san nie potrzebuje ochrony, jest bardzo silna - Masahiro spojrzał na Misae z podziwem - ale potrzebuje przyjaciół. I ty…

- Jak to nie potrzebuje ochrony? To młoda kobieta. Chyba po to tu jesteś, żeby ją chronić? Obaj - burknął ojciec Misae.

Masahiro się do niego odwrócił i spojrzał nań zdziwiony, następnie spojrzał na Misae i potem na Minoru, ciekawy ich reakcji, a tak naprawdę czekając na reakcję któregokolwiek z nich. Nie chciał być pierwszym, który odpowiada ojcu Misae, chociaż po jego wyrazie twarzy było widać, że miałby całkiem sporo do powiedzenia.


Mijikuma

Siostra i matka Mijikumy oddaliły się z Kotei na tyle wcześnie, że już jakiś czas tutaj były. Znalezienie ich wymagało dotarcia do tych, którzy już znaleźli miejsce zamieszkania. Nie było to łatwe, bo wszystkich wszędzie było pełno, a takie nawoływanie raczej nie było szczególnie efektywne. No ale co mu pozostało?

Tyle miał szczęścia, że był cholerne charakterystyczny wśród całej reszty. Nawet wśród białowłosych. Wyglądał w końcu bardzo niezdrowo - jego skórze brakowało pigmentu, przez co wybijały się na jego skórze. Dzięki temu był rozpoznawalny.

- MIJI-NII!

Bez problemu zorientował się i wyczuł jak ktoś biegł pomiędzy ludźmi i rzuca się na jego plecy, obejmując mocno ramionami i niemalże płacząc.

- Szukam cię odkąd ludzie zaczęli się schodzić! Ciebie i taty! Nie mogłeś tu szybciej przyjść? - niemalże krzyczała, chowając głowę na plecach starszego brata. Słychać było, jak bardzo się bała wcześniej i cieszyła teraz.


Keion i Nana

Keionowi udało się wcześniej spotkać z Ryuujinem i dogadać w sprawie liska. Dzięki temu dostał całkiem ciężki mieszek pieniędzy, co dla medyka z kraju Kupieckiego właściwie było niezłą zapłatą. Oczywiście, czekał go jeszcze żołd od samego Ryuzaku. No ale lisek znalazł właściciela, wszystko dobrze się skończyło.

Już na miejscu, Keion dołączył do Nany oraz rodziny Uchiha, którą już poznał. Przede wszystkim chodziło o to, że Kazuki wciąż był jego pacjentem i chciał on go pilnować i upewnić się, że się wyliże (nie jak Shinichi).

- Ach, znacie właścicielkę. Doskonale - stwierdził z uśmiechem Kazuki. Delikatnie wyciągnął fenka z kieszeni, chwilowo niechętnego, żeby iść do kogokolwiek innego. Chciał być z Misae lub z Kazukim - chwilowo on był bezpieczny. - Chętnie oddam szkodnika, chociaż już zdążyłem przyzwyczaić się do myśli, że zostanie tutaj z nami.

Mężczyzna delikatnie przekazał Nanie zwierzaka, następnie spojrzał na Keiona.

- Jeszcze raz dziękuję za pomoc, bardzo to cenię. Miałbym jednak jeszcze jedną, delikatną sprawę. Tak naprawdę nie chcę robić zbyt dużego zamieszania, ale potrzebowalibyśmy z żoną porozmawiać z medykiem, jeżeli jest to możliwe. Możemy poczekać, ale… tyle się działo…

[Ai]

Ciepło otrzymane od ojca pozwalało jej o wszystkim zapomnieć. Czuć się jedynie kochanym dzieckiem. Nigdy nie chciała być traktowana jako takowe, chciała być traktowana na równi z dorosłymi. Nie chciano by jej umniejszano ze względu na wiek, by traktowano ją łagodniej, by jakiekolwiek zachowania względem niej były takie, jakie są typowe względem małych dzieci. Tak teraz... teraz cieszyła się z tego, że mogła faktycznie być dzieckiem. Całym swoim malutkim serduszkiem, całą swoją dziecięcą duszyczką, którą sama w sobie tłamsiła, aby traktowano ją najpoważniej jak się dało. I to mimo jej przesadnie radosnego usposobienia jak na dorosłą osobę. Szczerzyła się potężnie, aż niektórzy mogliby pomyśleć, że powinna ją od tego boleć buźka, a nawet jeśli tak rzeczywiście było, to nie dawała po sobie tego poznać.

Choć, kiedy wspomniał, że dzięki niej udało im się przygotować... Aż chciała mu powiedzieć, że wcale nie, że się nie udało, gdyby się udało to by dalej byli w Kotei i teraz cieszyliby się w swoim domu, a nie w Sarufutsu, będąc w obozie. Nie musieliby uciekać, nie musieliby się niczym martwić, a jedynie świętować wygraną! Poszłaby z Sayarashim, Mijikumą i Shigemim na obiad, który obiecał im ten pierwszy. Pewnie też sama by poszła z Sayarashim na obiecną kolację, na jego koszt oczywiście. Nawet przez chwilę pomyślała o tym chłopaczku, który z jednej strony był jej całkiem obojętny, ale z drugiej, no szkoda byłoby każdego życia. Zwłaszcza życia Uchiha, któremu obiecała wspólny posiłek. Go też będzie musiała odnaleźć. Albo on odnajdzie ją, nieistotne. Ale skoro tatuś ją chwalił... może jednak nie zawiodła? Przynajmniej nie tak bardzo jak samą siebie obwiniała? Teraz najważniejsze dla niej było cieszenie się ciepłem rodzica.

Może nawet... ciepłem rodziny? Chyba nigdy nie czuła się tak blisko innych ludzi nazywanych "Gazo", jak w tej chwili. Wspólne cieszenie się, przytulanie ze wszystkimi ludźmi, z którymi może nigdy nie była szczególnie blisko, ale się znała. Kojarzyła twarze, czy to ucząc się razem technik, czy po prostu żyjąc. W tej chwili, nawet Ci, którzy pochodzili zza Muru wydawali się jej jacyś tacy... bliscy. Dalej nienawidziła potworów zza Muru, ale tych Gazo, którzy podarowali im zdolności, którymi ona sama się posługiwała, byli dla niej ludźmi jak każdy inny Uchiha, nawet jeżeli nie byli tak nazywani. Dawali jej ciepło, takie jakiego mogła oczekiwać od rodziny. No cieszyła się, nawet nie patrząc na to, to jest kim, każdy był jej teraz przyjacielem i bratem, do każdego się szczerzyła jak głupi. Jak ktoś kto wyglądał, jakby nie zdawał sobie sprawy z przegranej wojny, straty domu. Ale zdawała, ale liczyła, że swoją radością zarazi innych. Albo po prostu, mimo wszystkich przeciwności losu... pozwoliła sobie na odrobinę przesadną chwilę szczęścia?

Natomiast! Odrobinę jej uśmiech zmalał, kiedy temat jakiejś dziewczyny został ucięty. Liczyła, że będzie włączona do rozmów, dyskusji, czegokolwiek co się odbywało. Ale, uznała, że jej ojciec ma rację. Są tematy, o których nie powinno się rozmawiać z osobami, których nie dotyczą. Więc tak szybko jak temat ruszyła, tak szybko go odpuściła. Skoro chodziło o misję, a skoro nie można było o niej rozmawiać, to zapewne była to jakieś poważniejsze zadanie, to nawet nie chciała naciskać w żaden sposób by o niej opowiadał. Uśmiechnęła się ponownie.

-Dobrze, że nic jej nie jest! - Nie wiedziała dlaczego misja się nie udała, skoro jakiejś dziewczynie nic się nie stało, to chyba dobrze, że jej nie złapali. No nic, nie dopytywała o nic więcej, tatuś powiedział, że nikt nie będzie o tym wspominać, to ona też nie będzie dalej pytać. Cieszyła się tylko dobrem tej nieznanej osóbki, pewnie też miała rodzinę, do której chciała wrócić! Tak jak ona!

-Tak! Chodźmy do niego! - Z olbrzymim entuzjazmem zerwała się na proste nogi i wręcz zaczęła ciągnąć swojego tatę za rękę, aby znaleźć Shinichiego! -Nie trzeba, piła wodę. A jedzenie um... em... - Się nawet lekko zaczerwieniła! Jak było już wspomniane, Sayarashi był jej obojętny pod jakimkolwiek względem uczuć "wyższych", ale jednak mówienie tacie o jakichś chłopakach było dla niej mimo wszystko zawstydzające -Um... jestem um... umówiona na obiad z Sayrashim. - Była cała czerwona i z całych sił zaciskała swoją łapkę na dłoni taty. Jakoś inaczej było mówić jej o takich rzeczach z ojcem, a inaczej śmiać się w przyjaciółmi! Nie wiedziała czy go kojarzył, ale może, jako Akoraito, znał Uchihę o którym mówiła. Przełknęła głośno ślinę i stanowczym krokiem kontynuowała marsz. -Chodźmy do Shi-nii!

I w końcu wypatrzyła... w pierwszej kolejności akurat zobaczyła zieloną czuprynę Tetsuro, do niego też chciała podejść! Zwyzywać go za opuszczanie szpitala i iście do Demonów! Nawet zaczęła maszerować w bojowym nastroju, co bez wątpienia mógł zobaczyć jej rodzic. Pomimo tego, że dalej się uśmiechała oczywiście, a zawstydzony rumieniec zdawał się opuścić jej twarzyczkę. I w jego okolicy zobaczyła też Shinichiego! Więc bojowy nastrój tak szybko jak się pojawił tak też zniknął.

-Shi-nii! - I pędziła ciągnąc swojego tatę machająć jednocześnie do niego, nawet nie odzywając się do Tetsuro w tej chwili, ha! Była lekko obrażona na niego, pewnie by zareagowała inaczej, ale najpierw, mimo wszystko. Chciała, żeby Haibane poznał jej przyjaciela! I pędziła ciągnąć swojego tatę! A będąc bliżej tylko zobaczyła jakiegoś chłopca, którego w sumie... kojarzyła. Widziała go na murach twierdzy! Mu oczywiście, również posłała promienny uśmiech. Nawet uznała go za przystojnego młodzieńca! Choć koniec końców, jej uwaga była w pełni poświęcona obitemu blondasowi. No, może czasem jej zdarzyło się mimowolnie zerknąć na chłopaka, który zdawał się z nimi wszystkimi rozmawiać.

[Anzou]

Władca Piorunów był chyba nadal w lekkim szoku, tudzież nie dotarło do niego w ogóle to co mówiła Chino. Albo dotarło, ale jego umysł i umiejętności poznawcze nie były na tyle rozgarnięte, aby to zanotować i odpowiednio zareagować. Zdobycie oka. Kurwa, jak zdobycie oka Uchihy. O czym ona mówi? Noga, kukły to jeszcze w miarę rozumie, ale jak ma zdobyć cholerne oko kogoś z klanu Uchiha? Nastolatek rozejrzał się dookoła i postanowił poszukać kogoś, kto wygląda na medyka. Oko należy zdobyć i postawić Chino do stanu większej użyteczności.
- Chino kurwa, jak Ty coś wymyślisz. Zrozumiałem. Mam nadzieję, że daleko mi nie uciekniesz.
Powiedział nastolatek na odchodne i ruszył w kierunku jakiejś grupy medyków, którą zamierza zlokalizować w swoim otoczeniu. To będą odpowiedni ludzie, którzy mogą posłużyć jakąś informacją i będą stanowić swego rodzaju punkt zaczepienia. Co więcej, nastolatek pożegnał się ze wszystkimi, którzy byli w jego towarzystwie. Miał coś do zorganizowania i tylko to się teraz liczyło. Ponownie trzeba uczynić Kaminari potężnych, a po stracie przywódcy i niepełnosprawnej Chino może być o to ciężko zwłaszcza, że perspektywa dla całego kontynentu nie jest zbyt optymistyczna.
- Czy wiecie jak komuś dodać nogę i uzupełnić brakujące oko?
Zamierza zapytać prosto z mostu, bez ogródek i podchodów napotkaną grupę medyków Białowłosy i czekać na ich reakcje.

[Boukyaku Shinichi]

Białowłosy młodzieniec o posturze giganta dalej ściskał nadgarstek Shinichi'ego. Nie było to nic przyjemnego, ale tak naprawdę nic nie mógł na to poradzić. Człowiek pustyni krzyczał, napinał się i prezentował potężne ilości chakry. Gdyby nie fakt, że Shinichi miał do czynienia z Kyuubim w niemalże bezpośrednim kontakcie to mogłoby to robić wrażenie. - Jedynie bogom jesteśmy winni posłuszeństwo. - Odpowiedział krzywiąc się nieco na mocniej zaciśnięty nadgarstek. - Twoje zachowanie jest godne wstydu. Kalasz nim miejsce i ludzi. W dodatku nie okazujesz szacunku starszemu. - Niezależnie od swojej pozycji Shinichi postanowił podsycić ogień płonący w żyłach młodzieńca. W końcu znajdowali się na neutralnym gruncie. Należeli do tej samej rozbitej armii i wokoło kręciło się mnóstwo postronnych. Chłopak pomylił swój niewielki obóz z pustynią.
Zielono włosy medyk wydał spokojne polecenie chcąc tym samym pomóc Shinichi'emu. Jedno zdrowe oko spojrzało na niego a blond brew uniosła się skruszona, później wzrok wymownie powrócił na nadgarstek pochwycony przez wielką, silą łapę. Nawet gdyby chciał to nie mógł tak po prosu się ruszyć. Blondyn świadomie zupełnie unikał gniewnych spojrzeń Osamu, być może ignorowanie - które nie było wcale a wcale proste - spowoduje jakikolwiek dalszy ruch. Szarpnięty nadgarstek porwał za sobą również ramię, a Shinichi nieco zachwiał się. Nie mniej nadgarstek był wolny choć bolał nieprzyjemnie. Mimowolnie Shinichi zaczął rozmasowywać zaczerwieniony punkt drugą ręką i już miał komentować wydarzenia, gdy wydarzyła się rzecz niespodziewana ale w każdej mierze miła. Chirou również eksplodował i wziął jego stronę. Wręcz utożsamiał się z klanem Nara więc nie powinno być aż tak dużego wyzwania w przekonywaniu do powrotu choćby na samą rozmowę. W dodatku do uszu Shinichi'ego dotarły słowa zielonowłosego medyka o śmierci mężczyzny z demonem rzekomo walczącego w sprawie ludzkości. Uśmiech wtargnął na twarz poturbowanego blondyna, który zniknął równie szybko co się pojawił. Nie był to czas na celebracje. Miał misje do wykonania.
Młody władca piasku postanowił się otworzyć. Była to perfekcyjna okazja do przekonywania. Shinichi wiedział już, że dzieciak nie lubił kiedy ktoś mu mówi jak postępować. Jego młody umysł można określić mianem niestabilny, co słabo łączyło się z tak wielką siła którą posiadał. Trzeba więc być nad wyraz ostrożnym i przemyśleć strategię. - Wszyscy przyszliśmy tu, aby nie pozwolić dzikim na toczenie krwi po niewinnej ziemi. - Odpowiedział zupełnie nieszczerze. Shinichi chociażby był tu tylko po to, aby się zemścić i przy okazji zabrać Chirou do klanu Nara. - Byłeś drogi swemu ojcu, a więc jesteś drogi reszcie rodziny. Twoja ciotka chce z Tobą pomówić. Przykro mi ale nie znam tematu. - Po chwili wyjaśnił starając się podprogowo wcisnąć jak najwięcej rodzinnych więzi ile zdołał. Chłopiec mógł mieć problem z tożsamością, a to łatwo nęcić wizją więzi braterskich. Shinichi podpadał pod dokładnie ten sam wzór, choć nie dostrzegał tego. - Przybyło walczyć kilka osób z naszego klanu. Jeśli masz chęć to możemy ich poszukać. - Znów nacisnął na to, że klan jest "nasz" a nie "mój" chcąc dalej pogłębiać poczucie należenia do rodowodu Nara. Poza tym proponując postawił na zaznaczenie, że mogą to uczynić jeśli tylko on ma chęć. To Chirou miał być w kontroli sytuacji. - Nie sądzę, żeby był ktokolwiek z Nara na Ciebie zły. Wiemy jak miłowałeś swojego ojca. - Dodał dość ryzykowanie, ponieważ nie miał bladego pojęcia co wydarzyło się między Chirou a jego przybranym ojcem. Wiedział jedno, był to jego czuły punkt. - Poza tym, gdyby się gniewali to wątpię, aby posyłali mnie. - Zażartował i uśmiechnął się boleśnie. Wyglądał rzeczywiście nie najlepiej, co oznaczało że nie był najsilniejszy. Nikt więc kto chowałby urazę nie wysyłałaby Shinichi'ego. Choć tak naprawdę wcale nie było to wykluczone. Może po prostu chcieli go zaprowadzić do zimnych ścian klanu Nara i tam torturować za popełnione występki. To nie miało znaczenia. Shinichi po prostu chciał wykonać tą misję dla swoich własnych korzyści.
Chaos. Choć poranione ciało reagowało na ten aspekt z ekstazą tak jakby poprzedni właściciel był miłośnikiem chaosu, to Shinichi już nie należał do fanów. Nie mniej chaos nie pytał i po prostu się dział. Miała być to prosta i szybka rozmowa, ale została przerwana przez kolejne dołączające do niej osoby. Shinichi niemal w myślach wypowiedział "jeszcze Ai tutaj brakuje", ale nim zdołał usłyszał jej radosny głos. Na dyplomatyczne pole bitwy zjawiły się nowe pionki i tym razem były one na niekorzyść blondyna. Ai miała niebezpiecznie duża moc wpływu na jego rzeczywistość i sposób myślenia. Ciało mimowolnie obróciło się, aby przyjrzeć się młodej dziewczynie. Zdrowe błękitne oko paniczne zeskanowało jej ciało i szczęśliwie nie było w nim ubytków. Ai była cała i zdrowa, a jeden z ciężarów na sercu spadł. Dziewczyna ciągnęła ze sobą mężczyznę, którego nie rozpoznawał. Uniósł więc zdrową rękę z ciągle widocznym śladem po uścisku Osamu i uśmiechnął się delikatnie. Mimo wszystko dobrze było ją widzieć tak samo radosną i żywą. Świat to paskudne miejsce i pełne demonów, zasługuje na choć jeden promyk światła.

[Kubomi]

- Nawzajem! Dbaj też o siebie Shigemi-san! – po spełnieniu formalności pożegnaniowych i schowaniu swojej fajeczki do torby, białowłosa Tygrysica zgodnie ze swoim planem nie mogła sobie odmówić wzięcia ze sobą jeszcze posiłku, choć tym razem dla innych, nie dla siebie. Paręnaście kulek ryżowych i kawałków dziczyzny, tak popularnego tutaj mięsiwa, udało jej się nawet doprosić parę warzywek, gdy tylko przedstawiła, po co jej to było! Wyposażona w drewniane pudełeczko wypełnione posiłeczkiem, niemalże bento, wyruszyła poszukać swoich towarzyszy, by… starać się być miłą sobą, tylko tyle i aż tyle. Nie planowała nikogo konkretnego pierwszego spotkać, liczyła oczywiście na Goketsu-sama, swojego dowódcę z oddziału, ale… to nie jest też tak, że skupiła na nim swoje rozglądanie się.
Podskoczyła jednak aż, gdy usłyszała krzyk na pełną donośność gardła! Rozpoznała jednak źródło, Mijikuma! Nie znała imion, które wykrzyczał, też nie do końca je usłyszała, ale było to wystarczająco by udać się w jego kierunku! Pośpiesznym krokiem, omijając innych ludzi i starając się, by nie przewrócić siebie lub kogoś innego, zmierzyła już w kierunku swojego łuczniczego towarzysza z bitwy. Niestety, nie zamieniła z nim wiele słów, ale miłym byłoby jednak zainteresować się o swojego towarzysza broni. I w końcu go odnalazła, był zbyt charakterystyczny, szczególnie dla jej czujnych oczu, by go przeoczyć, więc przyśpieszyła kroku i gdy tylko minęła większe grupy ludzi, dostrzegła kogoś jeszcze. Kogoś młodszego od niego, kto się właśnie w niego wtulał od tyłu, mogła jedynie obstawiać, że to jego siostrzyczka lub inna forma relacji? Jednak widok dwóch osób zamiast jednej, do tego tak związanych, był wystarczający, by speszyć lalkarkę, na tyle, że przez moment stała jak ten kołek, zanim nie wzięła głębszego oddechu w usta i nie ruszyła w ich kierunku.
- Mijikuma-san! Mam nadzieję, że nie… przeszkadzam? - odezwała się, dopiero gdy się już zbliżyła, patrząc nieco mniej pewnym spojrzeniem na… moment czułości. – Ch-Chciałam się upewnić jak się czujesz i… poczęstować…? Musisz, a r-raczej musicie być głodni, prawda? - w sposób wyjątkowo niezręczny i nieprzystosowany społecznie, odezwała się, zająkując się parę razy i czując się „delikatnie” głupio, że trafiła na takie okoliczności i podeszła! Ale najwyżej każe jej odejść?

[Uchiha Tsuyoshi]

Dziwna była ta rozmowa z rodzeństwem. Miał wrażenie, że faktycznie rozumiał się z nimi nieco gorzej, niż kiedyś. Może przez pobyt w Kōtei naprawdę zaczął myśleć nieco inaczej? Z drugiej strony, nie przebywał tam przecież aż tak długo. A może to tylko jego zmęczenie, trudno powiedzieć.

- Wiem, że nie krytykujecie nikogo otwarcie, po prostu was uczulam, bo sądzę, że najbliższe tygodnie i miesiące będą bardzo nerwowe. Klan poniósł znaczne straty i chyba nikt nie wie tak do końca, jak to będzie teraz wyglądało – tym razem to on nieco się bronił, ale nie ciągnął już tego wątku. Były nieco mniej nieprzyjemne tematy.

Natomiast na uwagę młodszego brata o tym, że został mężczyzną, ale szkoda że w tak późnym wieku uniósł jedyne jedną brew do góry. To protekcjonalne podejście chyba zagrało na jego czułej strunie.

- Cóż, przynajmniej nie był mi on potrzebny do tego, żeby rozklepać cię bez problemu w każdej chwili – odpowiedział tylko, utrzymując jednak na zewnątrz niedbały ton, jak gdyby w ogóle go to nie ruszyło. Zdobył sharingana i nie zamierzał dopuścić do tego, żeby kwaśne uwagi dotyczące braku aktywacji tego doujutsu zamieniły się teraz jedynie na inne uwagi – tym razem dotyczące wieku, w jakim go zdobył. Ale oczywiście nie było to miejsce na tego rodzaju spory, więc po prostu dodał od razu:

- Tymczasem idę, nie chcę was odciągać od pracy. Ktoś zauważy że rozmawiacie na służbie i jeszcze się przyczepi. Trzymajcie się i do zobaczenia, może nawet całkiem niedługo – po czym machnął im ręką na pożegnanie i udał się…

…no właśnie, gdzie? Nie miał planu. Wiedział, że jest zmęczony i chyba trochę głodny. Hachimatai było niedaleko, ale chciał jeszcze przez chwilę zostać tutaj, w Sarufutsu, żeby być na bieżąco z tym, co się dzieje. Szedł więc przez środek obozu, obserwując dokładnie otoczenie. Nie odwracał głowy od niczego ani nikogo. Od żadnego cierpiącego, od nikogo, kto siedział przygnębiony. Chciał dokładnie zapamiętać ten widok, chciał nakarmić w sobie żądzę zemsty w stosunku do dzikich, którzy byli sprawcami tego wszystkiego. Wiedział już dobrze, że nie byli oni dzicy w taki sposób, jak sądził, niemniej jednak będzie używał tego słowa na ich określenie. Wet za wet, nie mogło być już teraz innej drogi. Nawet jeśli tamci byli bardziej podobni do nich, niż sądził wcześniej.

W głowie miał jednak słowa Masahiro-sama, który powiedział mu, że gdy cokolwiek zrobi i z kimkolwiek będzie walczył, to żeby postarał się zrozumieć motywację swojego przeciwnika. Tsuyoshi uważał, że była to niezwykle cenna porada i to z kilku względów. Starszemu krewniakowi chodziło zapewne o to, że nie powinien on dehumanizować swojego przeciwnika, ale raczej spojrzeć na niego z innej perspektywy, bardziej neutralnie czy też obiektywnie. Z pewnością muszą to być ludzie, których coś popchnęło do tego co robią. I jest to prawda, z pewnością nie można dać się ponieść ślepej nienawiści, bo jest to szybka droga do destrukcji samego siebie i przy okazji też klanu. Ale młody Uchiha otrzymał też lekcję od wujka Fujimoto, który kazał mu radzić sobie z emocjami i nie poddawać się nim. Dlatego właśnie rada Masahiro-sama była dla niego cenna z tego powodu, że zrozumienie przeciwnika, jego motywacji, obaw, żądz, strachów, miłości, przywiązań i tak dalej pozwala na to, żeby skuteczniej i bezlitośniej z nim walczyć. Tak, jest to niezmiernie ważne i Tsuyoshi z pewnością będzie chciał zrozumieć dzikich i to, co sprawiło że zorganizowali się oni tak sprawnie i przełamali mur, a potem w swojej masie i potędze pokonali zjednoczone siły. Była to zwykła chęć podboju, czy też stało za tym coś jeszcze? Może w jakiś sposób sobie to zracjonalizowali? Może są przekonani o tym, że trzymanie ich tak długo za murem było w stosunku do nich niesprawiedliwe?

- Niezależnie od tego, czym się kierowali i co sądzą o naszym świecie, należy ich unicestwić. Skutkiem ich działań jest niemal destrukcja naszego klanu, morze śmierci i cierpienia, które się na nas wylało. Masahiro-sama… nawet jeśli motywacje tych ludzi kiedykolwiek będą zasługiwać w czyichkolwiek oczach na uwzględnienie, nie zmieni to tego, że powinniśmy ich zniszczyć, a resztki rozpędzić na cztery strony świata. Albo my albo oni - skonkludował sam do siebie w myślach, gdy przystanął i popatrzył gdzieś w niebo, wpatrując się w jakąś rozwiewaną wiatrem chmurę.

Westchnął i rozwiązał ochraniacz na czoło z symbolem zjednoczonych sił Sogen.

- To chyba nie będzie mi już potrzebne – pomyślał, po czym włożył go do kieszeni. Ten sojusz chyba właśnie przestał istnieć, ale raczej w ogóle od samego początku był on „sojuszem” na wyrost. Shinobi i kunoichi, którzy pomogli Uchiha byli z pewnością dzielnymi wojownikami, których należy uhonorować, ale kierownictwa poszczególnych klanów i szczepów okazały się być zwykłymi parszywcami, którzy umywali ręce od tego wszystkiego. Oni też są odpowiedzialni za tragedię Uchiha. Z pewnością nie zostanie to zapomniane.

Tymczasem znalazł sobie jakieś spokojne miejsce gdzieś na uboczu, gdzie sobie usiadł. Mogło to być pod jakimś drzewem albo po prostu z boku, tak żeby mieć widok na to, kto i gdzie idzie, co robi i tak dalej. Jeśli zostały mu jeszcze jakieś racje żywnościowe, to rozwinął je i zjadł. Jeśli nie, to podszedł do kogoś, kto je wydawał.

[Mijikuma]

Zwykłem nie wyróżniać się tak otwartymi gestami zwracania na siebie uwagi, jednak w tej chwili jest to mniej niż nieistotne. W gąszczu setek ludzi, zranionych, shinobi wracających z bitwy, cywili, mieszkańców miasteczka i wszystkich innych, szukanie w konwencjonalny sposób swojej rodziny byłoby co najmniej utrudnione i czasochłonne. Krzyczę więc, idąc coraz bardziej w głąb miasteczka, do strefy mieszkalnej. Dopiero tutaj nagle słyszę najpiękniejszy głos na całym świecie i czuję jak ktoś obejmuję mnie od tyłu. Nie odwracam się przez dobre kilka sekund, zatracając się w dotyku, który fizycznie może nie różnił się niczym od każdego innego, lecz sama świadomość kto właśnie skrywa się za moimi plecami sprawiła, że z moich oczu momentalnie zaczęły spływać strumienie słonych łez. Mimo że nie widziałem jej tylko chwilę, bo bitwa trwała niespełna dzień, jednak tyle razy w ostatnim czasie myślałem, że już nigdy jej nie ujrzę, że mam poczucie jakbyśmy się nie widzieli przez co najmniej kilka lat. Wieczność nas dzieliła, a teraz znów tu jesteśmy ja ze swoim najdroższym skarbem, za którego oddam życie z uśmiechem, jeśli będzie trzeba. Co zaś już zostało uczynione.
Przez Sakurako.
Cały ten wybuch emocji, jaki we mnie nastąpił sprawia, że nie jestem w stanie się odezwać do mojej najdroższej Kaori. Coś mnie blokuje, co w głowie objawia mi się wyobrażeniem martwego spojrzenia ojca wpatrującego się pusto w przechodzące wojska dzikich, które powoli rozlewały się po terenach niegdyś należących do klanu Uchiha. Czy aktualnie możemy nazwać się w ogóle klanem? Czy śmierć mojego ojca w ogóle się na cokolwiek zdała? Czyja to była wina? Dzikich czy też innych, o których po prostu nie mam pojęcia?
- Kaori-chan. – Szeptam, odwracając się w końcu i spoglądając w jej fiołkowe oczy, które miała po ojcu. Otwieram znów buzie, chcę jej to wszystko powiedzieć… ale nie jestem w stanie. Słowa nie chcą opuścić mojego ciała, nie jestem w stanie powiedzieć jej o śmierci naszego taty. Czułbym, że ranię ją, biorę sztylet i wbijam jej prosto w serce i to ja byłbym tym nożem, który trzyma któryś z dzikich, który odpowiedzialny jest za śmierć mojego ojca. Obojętnie co, zamierzam znaleźć tego, który go zabił i odwdzięczyć mu się tym samym. Jednak to nie dzisiaj. Na to przyjdzie czas.
Nim jednak zdążam wyznać co z Sakurako, słyszę głos, który ewidentnie kojarzę. Odwracam się i widzę Kubomi, dziewczynę, z którą byłem w drużynie, na murze.
- Kubomi. To jest moja siostra, Kaori. Kaori, byłem z Kubomi na murze i wspólnie walczyliśmy. – Przedstawiam nieco sztywno obie panie, po czym uśmiecham się, może tylko lekko się zmuszając.
- To strasznie… miłe, dziękuje. Z chęcią się poczęstuje. – Odpowiadam jeszcze, biorąc jedną z kuleczek ryżowych. Celowo omijam pytanie o samopoczucie, nie chcę o tym mówić, więc zrzucam tę odpowiedzialność na białowłosą.
- A ty jak się czujesz? Cieszę się, że przeżyłaś! – Mówię, uśmiechając się jeszcze nieco szerzej, przerzucając jeszcze wzrok na siostrę, badając grunt i w jakim jest nastroju. Wiem, że razem z matką wiele wycierpiały, żyjąc przez całą dobę tak naprawdę w niewiedzy o tym czy w ogóle ktokolwiek przeżyje.
- Idziemy teraz do naszej matki, chodź, przedstawię cię. Jak twoje… lalki? – Dopytuję jeszcze, wiedząc, że ta posługiwała się takim samym jutsu co nasz dowódca, którego statusu też nie znam. Jest to dla mnie sztuka dopiero co poznana, więc i dziwna, trochę niezrozumiana przez mój umysł, ale z pewnością jest imponująca. Staram się też jak najmocniej wytężyć swoją głowę, by zająć się czymkolwiek innym niż pytaniem jak powiem swojej siostrze i matce, że ojciec nie żyje.

[Misae]

Płakała. Jej drobny ciałem wstrząsnął szloch. Wiedziała, że nie powinna się teraz w rozklejać, ale… ale potrzebowała chociaż chwili ukojenia. Chociaż chwili aby poskładać to co śmierć Kjosza tak bestialsko rozbiła. Szukała odrobiny ukojenia w ramionach Masahiro. Chciała czuć się bezpiecznie, zwłaszcza teraz, gdy obnażała swoje cierpienie. Czując łzy mężczyzny przycisnęła go do siebie bliżej. Nie mogła nawet wyobrazić sobie jego bólu. Jego ludzie stracili życie, stracili stolicę i domy, na pewno również utracił przyjaciół tego dnia. Serce znowu zaczęło jej pękać. Nie chciała aby cierpiał. Był dobrym człowiekiem, dobrym przywódcą i kimś kto nie jest jej obojętny. Odczuwała jego ból jak własny.
-Bardzo mi przykro… - szepnęła, aby również poczuł wsparcie w tej ciężkiej chwili. Chciała mu ulżyć. Była więcej niż pewna, że gdyby spojrzała teraz w jego oczy widziałaby również ogromne cierpienie. Ten jeden dzień ograbił tak wiele osób… ograbił z tak wielu rzeczy…
Trwała tak w jego ramionach licząc, że oboje odnajdą odrobinę ukojenia w cieple ciała drugiego człowieka. W końcu odsunęła się nieco dając mu znać, że na ten moment żałoba zakończona. Środek ulicy nie był odpowiednim na to miejscem.
-Dziękuję - szepnęła uśmiechając się słabo, gdy przetarł jej łzy i oparł swoje czoło o jej. Był to czuły gest, który sprawił, że poczuła się lepiej. Poczuła wsparcie i więź.
Zaraz potem zwróciła oczy na Minoru. Był bardzo ważny wątek do poruszenia. Kitashi. Poczuła ucisk w sercu. Zgodnie z tym co przekazał Minoru to Misae była ostatnią z nich, która widziała ich wspólnego przyjaciela. Bardzo jej się to nie podobało.
-Widziałam Kitashi’ego… postawiłam go na nogi, było z nim wszystko w porządku - powiedziała z troską w oczach -Miał pójść po Ciebie i przekazać broń, którą mu dałam… - wyznała wzdychając wcześniej. Przekazała mu sporą ilość notek i sprzętu, która miała chociaż odrobinę pomóc na froncie. Nie mogła zrozumieć co wydarzyło się między zakończeniem leczenia a rzekomym planowanym powrotem na front. Jedyne na co liczyła to to, że nie zrobił niczego głupiego… i że był żywy. Jeśli spełnił te dwa wymagania to Misae zamierzała mu tylko nakopać. Nie chciała chować kolejnego przyjaciela.
Wtedy też Masahiro zwrócił się do Minoru. Poczuła miłe ciepło w klatce piersiowej, które kontrastowało z lodem, który do tej pory oblepiał jej serce.
-Na Minoru zawsze mogę liczyć, nie wiem co bym bez niego zrobiła - najlepszym dowodem na to był fakt, że był tutaj razem z nią. Zamiast zmusić ją by została, albo po prostu przekazać informacje klanowi, który zdążyłby ją zatrzymać, on podążył za nią na wojne. Kochała go. Jak mogłaby go nie kochać. Był z nią od zawsze i żadne słowo nie było w stanie opisać jak bardzo była mu wdzięczna za te wszystkie lata. Wspierał ją gdy była małym chorowitym berbeciem, wspierał gdy postanowiła zacząć przygodę ninja i nigdy nie przestawał jej wspierać. Podążał za każdymi jej głupimi pomysłami - czy to wsparcie w przeszczepie, czy to pójście na przeciw hordzie dzikich.
Spojrzała na Minoru z czystą miłością i wdzięcznością.
Kiedy usłyszała słowa ojca walczyła aby nie wypuścić powietrza w pełnym irytacji wzdychnięciu. Nie miała siły na kłócenie się ani udawadnianie. Przymknęła oczy i uciekła wzrokiem od spojrzenia Masahiro w bok. Nic się nie zmieniło. Bardzo chciała wierzyć, że przemawiała przez niego troska ojcowska, a nie wdrukowane w ich umysły patrzenie na Misae jako słabą kobietę, która to co ma do zaoferowania to przede wszystkim ładna buzia, pozycja i gotowe do rodzenia łono… ale nie umiała uwierzyć, że tak było. Czego by nie zrobiła i tak nie zerwie przylepionej łatki. Mogła ryzykować życie pomagając przy zmaganiach z Hanem, być członkiem Klepsydry, zdobyć szacunek śmiertelnie groźnej gadzicy czy osłaniać ucieczkę grupy szturmowej własną pięścią… ale nic i tak nie miało znaczenia ani wystarczającej.
Nie miała dzisiaj energii na spory. W obliczu śmierci Kjosza coś tak błahego jak sprzeczka z rodzicem nie miała żadnego znaczenia. Lepiej puścić niektóre sprawy mimo uszu.
Były natomiast inne wątki, które musiała poruszyć. Znowu poczuła ból w sercu. Jak tak dalej pójdzie to będzie musiała przejść się do jakiegoś iryonina na kontrolę, bo to co się działo z jej organizmem nie było najzdrowsze. Robiło jej się słabo i była zmęczona, ale musiała stoczyć jeszcze jedną batalię. Odetchnęła głęboko. Zwróciła oczy na Masahiro.
-Masahiro-san, wiem, że masz teraz na pewno bardzo dużo spraw na głowie, ale czy znajdziesz moment na rozmowę? Nie musi być teraz - dodała od razu aby wiedział, że nie musi się czuć zobowiązany aby poświęcać jej więcej czasu w tym momencie. Dodatkowo liczyła że obecni wyczują aluzję, że rozmowa ma pozostać między tą dwójką i nikim więcej - nawet jeżeli w klanie Yamanaka o zachowanie tajemnic było trudno.