[EVENT] - Grupa Wsparcia Północ

[Ookami]

Nie był medykiem i w tej chwili tego żałował. Jedyne rany jakie opatrywał, to najwyżej zadrapania dzieci pana, gdy był niewolnikiem w Ryuuzaku. Nie było to wspomnienie do którego chciał wracać. Budziło w nim wprawdzie dosyć negatywne uczucia. Nie gniew, a coś bardziej w rodzaju głębokiego smutku. Nie żałował że wtedy uciekł. Inaczej nie byłoby go tu by pomagać przeprawiać się wozom i pomagać Sogeńczykom w ucieczce. Stan mężczyzny się nie był stabilny, a jego energia życiowa gasła. Jednak nie mógł zrobić nic więcej.
Widział jak Hibana użyła katona by rozświetlić miecz, co dało im znacznie więcej światła i może nieco podniosło morale? Chociaż delikatnie? Niby zużywała na to cenną energię, ale w razie potrzeby dostali piguły by móc ją szybko zregeneować. On sam nie wyłączał oczu od... Właśnie, ilu. Tyle się działo że całkowicie stracił poczucie czasu. Wiedział jednak że stracił już na tym nie mało mocy i jeśli dojdzie do jakiejś walki, to możliwe że będzie musiał użyć pigułki. Z drugiej strony... Nie posiadał technik które mogły zdziałać więcej niż zmoczenie kogoś albo ugaszenie ognia. A w rzucaniu bronią czakry nie zużyje. Jednak mimo wszystko pokazał Hibanie kciuk w górę dając znak że dobrze zrobiła.
Padający na niego deszcz jednak nie napawał optymizmem. Obecnie mógł darować sobie kąpiel na następny tydzień. A najgorzej było jak kropla padła centralnie w oko. Niezbyt przyjemne uczucie. W końcu jednak udało im się wyjechać na trakt i dotrzeć do prowizorycznego obozowiska. W teorii była to dla nich mała chwila luzu, jednak on wdrapał się na wysoko położony punkt i teleskopowym wzrokiem dalej obserwował otoczenie. W końcu nadal istniała szansa że coś może się na nich rzucić. Dzicy którzy mogli się przekraść. Jeśli więc by ich dostrzegł, to przynajmniej nie zostali by zaskoczeni.
Zbliżył się jednak natychmiast, kiedy ich wezwano. Słowa pochwały były miłe, ale jednak szczerze mówiąc nie zadowoliły go. Mógł zadziałać lepiej. Może gdyby przez jego gwałtowną akcję zadaszenie wozu nie ucierpiało, to nie miałby teraz na sumieniu człowieka którego opatrywał. Oczywiście nie mógł wiedzieć co by było gdyby coś zrobił inaczej. Mógł jednak snuć przypuszczenia i obiecać sobie że następnym razem postara sie bardziej. Na pytanie o dowódcę, jego wzrok natychmiast przeniósł się na Orochiego, który pełnił tę rolę od momentu w którym dołączył z Hibaną do portowej grupki. Obserwował mężczyznę który przybiegł z rozkazami. Kolor włosów natychmiast skojarzył z przedstawioną mu i Hibanie wcześniej kobietą. - Yamanaka? - Spytał sam siebie pod nosem nie będąc tego całkowicie pewien. W końcu nie mieli patentu na blond włosy.
Ryku się nie spodziewał, ale zamiast bezradnie udawać posąg, natychmiast odwrócił wzrok w kierunku z którego myślał że dobiegł. Wtedy też wzrokiem teleskopowym dostrzegł. - Dwa Bijuu. Stoją naprzeciwko siebie. Są daleko i ciężko mi policzyć ogony, ale mogę spróbować - Sam fakt ogoniastych w tym miejscu wzburzył nim, ale nie ze strachu. Poczuł bardziej... Irytację? Za dziecka został porwany, sprzedany i na wiele lat zrobiono z niego służącego. Niewolnika na zawołanie. Przedmiot. Czy różniło się to od zapieczętowania w kimś ogoniastego by uczynić z niego broń? W końcu słyszał pogłoski o używaniu ich jako broni ostatecznej, a teraz... Widział to na własne oczy i niezbyt był tym faktem zadowolony. Jednak na jego osobiste odczucia nie było miejsca w tym miejscu i ich sytuacji. Wzrok przeniósł na nieprzytomnego -chyba- posłańca. Chciał go prześwietlić. A raczej jego stan i funkcje życiowe by upewnić się że żyje. Bo szczerze? Padł jakby mu mózg nagle wybuchł czy coś. Jednak zaczęli padać inni. Ich stan również zaczął przeglądać szukając cech wspólnych. By dowiedzieć się co się z nimi działo. Zwłaszcza jeśli w okolicy mógł dostrzec unoszącą się niebieską energię świadczącą o użyciu jakiejś techniki. - Zachowajcie spokój. - Rzucił do reszty. Nie dowodził, ale... No wymsknęło mu się.

TLDR

1. Informuję o Bijuu
2. Staram się policzyć ogony każdego z nich (jeśli jest za ciemno, próbuję po kształcie czakry)
3. Sprawdzam stan tych co padli na ziemię/ Szukam cech wspólnych w ich ciałach/śladów po technice.
4. Zostaję na evencie

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Niemal natychmiast przystała na pomysł Orochiego związany z łańcuchem, chociaż głęboko w sobie wiedziała, że jej sposób będzie lepszy i szybszy. Na pewno nie była aż tak silna jak Orochi i sam łańcuch jako sprzęt do odgruzowywania nie był bardzo pomocy. Niestety, charyzma mężczyzny całkowicie ją przekonała, nawet jeżeli miała rację.

Nie poszło tak, jak się Orochi spodziewał.

Kiedy użyli propozycji Hoshi - poszło tak, jak się spodziewała.

Hoshi zwykle nie wątpiła w siebie. Nie była jakimś wybitnym dowódcą, ale była wyśmienitą osobą zarządzającą. Nie zawsze wszystko szło idealnie, oczywiście, ale wierzyła w swoje umiejętności i życie udowadniało, że ma rację. Zwykle tak było i dodawało jej to pewności siebie.

Jednak ten mężczyzna - niezwykle przystojny i charyzmatyczny - łatwo powodował, że robiła to, o co prosił, nawet kiedy miała pewność, że powinni zrobić po jej myśli. Jeszcze nigdy żadna kobieta ani mężczyzna nie działali na nią tak. Oczywiście, nie miała czasu się nad tym zastanawiać, bo ostatecznie odrzucała gruz, ale obiecała sobie, że przeanalizuje to, kiedy będzie na to czas.

Dotarli w końcu do bram, gdzie był obóz przygotowujący do wybycia z miasta. To był dobry przystanek, przyznała Hoshi, żeby dokonać ostatnich szlifów przed wydostaniem się, żeby jak najmniej problemów było po drodze już poza miastem. Pewnie ci, którzy mogli, już poszli dalej, ewakuując się. Hoshi się zastanawiała, czy kiedykolwiek tutaj wrócą, jaki będzie wynik tej bitwy. Ona sama jednak zrobiła, co do niej należało i uratowała tylu ludzi, ilu zdołała.

Odetchnęła trochę, ale dla niej to nie był koniec. Przekazała tych, którymi się opiekowała, żeby dochować danego słowa i wrócić do miasta, aby spróbować poszukać kogoś, kto jeszcze potrzebuje pomocy, o ile nie dostanie innych rozkazów. Miała o nie zapytać Orochiego.

Obecnie słuchała słów mężczyzny, który albo tutaj dowodził albo po prostu ich przyjmował. Dostali wstępne informacje, byli dobrze pokierowani, a po chwili nawet ktoś przyniósł rozkazy z dowództwa, na które Hoshi czekała, aby być pewną, co teraz ma robić - nawet jeżeli nie miała dużych zasobów chakry. Była jeszcze szybka i wytrzymała, powinna być w stanie pomóc dalej.

Ryk.

Przebił się przez deszcz, grzmoty, przez zgiełk ludzi dookoła i bitwy, jaka odbywała się daleko. Był to mrożący w żyłach - nawet w żyłach tak chłodnej osoby, jak Yuki Hoshi. Zadrżała, a w jej sercu pojawił się lęk, w gardle ucisk. Nie był to normalny ryk. Nie było to nic, co Hoshi znała. Było to coś zupełnie i absolutnie przerażającego.

Potrzebowała chwili, żeby dość do siebie, żeby nie pozwolić sobie na krzyk, żeby nie pozwolić sobie na sparaliżowanie strachem. Było to trudne, ale jej chłodna osobowość, trzymanie wszystkiego w sobie i nie pozwalanie sobie na emocje inne, niż te uprzejme, nie pozwoliły jej się tutaj rozkleić. Nawet, kiedy usłyszała słowa Ookamiego, który wszystko widział.

Bijuu.

Dwa. Bijuu.

Przełknęła ślinę, zamknęła na chwilę oczy. Ta walka nabrała zupełnie innego wymiaru. Najgorszym było to, że Ario i Misaki byli tam, daleko, być może w ich pobliżu. Miała nadzieje, że mimo wszystko, nic im się nie stanie. Co powiedziałaby Kisuke i Sasame?

Zebrała się w sobie, nabrała powietrza w płuca i powoli je wypuściła. Stała prosto, sztywno, włosy, które uciekły z ciasnego warkocza przyklejone do jej twarzy, a na czole opaska ze znakiem Zjednoczonych Sił Sogen.

Otworzyła oczy i spokojnie zapytała osoby, która przyniosła rozkazy.

- Jakie są rozkazy od dowództwa? - zapytała, robiąc wszystko, żeby roztaczać wokół siebie chłodny spokój i zarazić nim innych.

TL;DR
Bijuu?
Bijuu!

Reakcja na sytuację i oczekiwanie na rozkazy, z planem powrotu do miasta i szukania ocalałych, jeżeli nie będzie rozkazów.

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Orochi uniósł brwi w zdziwieniu, widząc jak Hibana tworzy płomienne ostrze, zamiast wykorzystać jedną z latarni, ale ostatecznie nie protestował - tak czy inaczej, zyskali światło, mogli zatem zacząć prace. Z początku jego pomysł wydawał się niezły - miał zamiar wykorzystać bowiem hoshi tylko jako mobilny "słup", który nie będzie musiał nic robić poza trzymaniem łańcucha, podczas gdy on by zagarniał resztę, ale szybko okazało się, że wykonanie nie jest już takie proste, dlatego też widząc co się święci - przystał na pomysł Hoshi bez zbędnego przedłużania i narzekania. Trochę to trwało, ale ostatecznie udało im się pokonać przeszkodę i dotrzeć na jedną z głównych arterii, a wkrótce po tym do głównego punktu zbornego pod bramami, skąd reszta ewakuowanych cywilów już kończyła się zbierać. Mogli moment odetchnąć. Odwrócił się, by przekazać mężczyznę rannego medykom, jednak niestety... jego płomień zdążył zgasnąć. Orochi przeklął w myślach, że stracił kolejną osobę, ale nie mógł się zatrzymywać - tym bardziej, że podbiegł do nich jeden z shinobii koordynujący działania na miejscu. Kiedy padło pytanie o dowódcę, podniósł rękę, zbliżając się do niego.

- Sugiyama Orochi, grupa północna. To ostatnie osoby z okolic portu, jakie udało nam się tutaj wydostać, ale nie mogą czekać zbyt długo. Podzielimy się oczywiście tym, co znaleźliśmy po drodze. Mamy parę łuków, które powinny się przydać w trasie ku Sarufutsu, aby polować. - zdał szybko relację, po czym skupił uwagę na - najwyraźniej - Yamanace, który zbliżył się z rozkazami z dowództwa. To było... optymistyczne, ob oznaczało, że jakieś dowództwo jeszcze jest. Nim jednak się dowiedzieli, co to takiego, nastąpił ryk, który wstrząsnął wszystkimi dookoła. Orochi domyślał się, co to może być, ale też co innego słuchać legend, a co innego mieć na własne oczy przykład potęgi natury.

- Niech to Susanoo... - mruknął pod nosem, po czym wyłapał słowa Ookamiego, który - chwała mu za to - nie stracił zimnej krwi i podzielił się tym co widzi, potwierdzając podejrzenia chłopaka.

- Ookami, patrz na pyski. Jeden to pewnie kot, a drugi... co przypomina? Tylko błagam, powiedz, że nie lisa. - zwrócił się do shinobiego, po czym w sumie zaraz zdał sobie sprawę z bezsensu swoich słów. Nawet najsłabszy z ogoniastych demonów był dość silny, aby zrównać z ziemią całą wioskę, a co dopiero dwa. Jakiekolwiek rozkazy przybyły, musiało wziąć priorytet ewakuowanie cywilów jak najdalej stąd, jak najszybciej. Cywilów, którzy właśnie wpadali w - słuszną poniekąd - panikę, ta jednak mogła kosztować życie kolejne osoby. Przed sobą jednak miał jeszcze nieprzytomnego Yamanakę, który właśnie miał jakiś... atak? Cholera, nie był medykiem.

- Biegnij po medyka, jeśli tylko jakiś jest jeszcze w pobliżu, niech się nim zajmie! My spróbujemy ogarnąć resztę sytuacji tutaj! - warknął wręcz krótko do pierwszego shinobi, który z nim mówił. Obrócił głowę ku Tsuyoshiemu, Hoshi i reszcie.

- Tsu, Hoshi - jesteście biegnijcie do bramy, ogarnijcie po drodze tych shinobi, którzy są skołowani, niech się ruszą do działania! Trzeba jak najszybciej udrożnić ruch przy bramie i upewnić się, że ludzie nie zaczną się tratować! Wozy pierwsze, ale trzeba powstrzymać ludzi przed wskakiwaniem na oślep, bo albo przeciążą je, albo spłoszą konie i zaraz ktoś dostanie kopytem! Jak będziecie za bramami... cholera, któreś z was - Tsu, chyba najlepiej ty, bo znasz trasę - powinien ruszyć z główną kolumną i przejąć dowodzenie. Ja zostaję tutaj, muszę spróbować jeszcze dowiedzieć się, co to były za rozkazy, może zrobić jeszcze jeden obchód i pomóc jakimś ocalałym. Reszta... ktokolwiek chce pomóc dalej ludziom na trasie, niech idzie z nimi - na pewno będą potrzebować dodatkowej ochrony. - wykrzyczał szybko kolejne rozkazy, po czym sam skoczył w tłum, patrząc w tym momencie na najbardziej newralgiczne sytuacje i osoby narażone na stratowanie, w razie czego używając łańcuchów, aby wyciągnąć je delikatnie spod stóp i kół i odstawić na bok, w bardziej bezpieczne miejsce. Trochę teraz brakowało mu jeszcze kogoś z Pustyni podobnego do Kochanka, który by był w stanie stworzyć dodatkowe drogi ucieczki w postaci jakichś ramp z piasku, czy czegoś podobnego... albo po prostu znającego Doton.

Tl:dr

1. Pytanie do Okamiego o specyfikę bijuu.
2. Polecenie do shinobiego obcego
3. Polecenie do reszty zgrai.

  Ukryty tekst

[Hibana]

Nareszcie udało się dotrzeć do bramy. Wydłużona przez ciemność, błoto i ruiny droga zdawała się zająć im dwa miesiące, a w rzeczywistości nie trwała pewnie nawet dwóch godzin. Hibana była wyczerpana. Używanie technik aż do braku chakry, ratowanie swojego znienawidzonego brata, nawigowanie w ciemności po mieście, które mało co przypominało jej rodzinne okolice. To wszystko dopiero po czasie dało się we znaki, uderzając naraz. Czuła, że nie rusza się już tak szybko jak kilka godzin temu, a jej zmysły nie są tak wyostrzone, mimo nieopadającego stresu. Udało jej się wreszcie złapać oddech i usiąść na chwilę i wcale nie miała chęci znowu wstawać. Wiedziała jednak, że to nie czas na długi odpoczynek i zaraz znowu dostanie kolejne zadanie do wykonania, kolejnych ludzi do odeskortowania czy też po prostu będzie musiała dźwigać jakieś paczki poza miasto.
Krótką przerwę zakończył potężny ryk, głośniejszy od uderzeń pioruna. Ludzie dookoła zaczęli tracić przytomność, zarówno cywile, jak i shinobi. Hibana natychmiast zerwała się na równe nogi. Ookami szybko uświadomił wszystkich, że mają do czynienia z dwójką Bijuu. Nie jedna, a dwie z najpotężniejszych istot w tym świecie. Broń ostateczna, zdolna do niszczenia całych wiosek jednym atakiem. Nawet najlepsi shinobi nie mogli się równać z tymi kreaturami. Jako mieszkanka Kotei doskonale wiedziała, do czego taka bestia jest zdolna. To zrównało nadzieje Hibany z ziemią. O ile zjednoczone wojska nie mają w zanadrzu kilku swoich ogoniastych, to w połączeniu z tą ogromną armią, los miasta był właściwie przesądzony.

TLDR:
- Chwila odpoczynku przerwana przez Bijuu

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ero Sennin]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Kolejka 26

---

Grupy Wsparcia

---

Niebo stanęło w płomieniach o poranku

---

Wszyscy Chaos. Tak w jednym słowie można byłoby opisać co zaczęło się dziać w punkcie ewakuacyjnym. Większość osób wpadła w szaleńczą panikę i za wszelką cenę starali się wydostać poza miejską bramę. I pisząc „za wszelką cenę”, było to określenie dosłowne. Ludzie nie zwracali uwagi na innych. Jeśli ktoś przewrócił się, to niemalże na pewno zostawał zadeptany przez innych. Gdy ludzie trafiali na zwężenie przy bramie, zaczynali napierać na siebie, całkiem nie zważając na to, że ktoś może zostać zmiażdżony. Była też druga grupa osób, dużo mniejsza od tej pierwszej. Ci, którzy zostali sparaliżowani przez strach. Stali oni w tych samych pozycjach, w których byli sekundy przed rozpoczęciem się tego piekła i rozglądali się wokół, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Była również grupa trzecia, ta najmniejsza. Były to osoby które po pierwszym szoku rzuciły się do pomocy innym. Chcieli oni zapanować nad całym tym chaosem, choć jak niby mieliby to zrobić?
Jedną z takich osób był Ookami, który dzięki swoim magicznym oczom, najlepiej ze wszystkich zdawał sobie sprawę z tego co właśnie się działo. Dwie potężne bestie majaczyły mu przed oczami, niczym omeny chaosu i zniszczenia. Nie trwało to długo nim chłopak zorientował się co właściwie dostrzegł. Bijuu, legendarne bestie z przeszłości, właśnie stanęły naprzeciwko siebie. Rezolutny młodzieniec natychmiast podzielił się tą informacją z pozostałymi, co być może pozwoliło im na lepsze podejmowanie decyzji. Czerwonooki starał się jeszcze podliczyć ilości ogonów, lub rozpoznać kształty dwóch walczących bestii. Niestety jego oczy nie widziały na aż taką odległość i ogony zlewały się mu. Mógł określić, że jedna z bestii miała ich więcej od drugich, ale dokładne określenie nie wchodziło w grę, nie z tej odległości, być może gdyby dotarli na drugi koniec miasta. Rozpoznanie sylwetek bestii również graniczyło z cudem. Co prawda Ookami mógł stwierdzić, że oba Bijuu były podobnej postury, wszak oba poruszały się na czterech kończynach i posiadały pochyloną sylwetkę. Jednakże z kształtu mógł jedynie stwierdzić, że oba mogły należeć do kotowatych, psowatych lub czegoś podobnego. Czy satysfakcjonowało to młodzieńca? Na ten moment musiało. Sprawdził on jeszcze stan w jakim znajdował się przybyły do nich blondyn, który wił się teraz na ziemi. Niestety jego oczy nie potrafiły wykryć niczego szczególnego. Jego aura co prawda nie wyglądała na normalną, lecz Ookami nie potrafił nazwać słowami tego co dostrzegał.
Drugą osobą, która nie straciła rezonu był niezłomny dowódca grupy. Orochi wyłapał pośpiesznie słowa od ich czerwonookiego zwiadowcy i nie dając ponieść się emocjom, zaczął wydawać rozkazy. Wysłał on jednego z shinobich po pomoc iryojina, dla wijącego się na ziemi blondyna. Następnie zwrócił się do Tsu i Hoshi, każąc im wesprzeć tych, którzy starali się opanować sytuację pod bramą.
Ci zareagowali zupełnie odmiennie. Tsu, wstał jak wryty, zbierając swe myśli do kupy. A Hoshi początkowo oszołomiona informacją o dwóch Bijuu, które pojawiły się nagle na polu bitwy. Ciężko było powiedzieć co przerażało ją bardziej. Świadomość, że bestie są na tyle blisko, że stanowiły dla nich zagrożenie, czy to, że jej przyjaciele są gdzieś tam, jeszcze bliżej nich. Nim oprzytomniała, sytuacja stała się bardziej opanowana. Ci, którzy najciężej przeżyli pojawienie się dwóch olbrzymów, teraz leżeli na ziemi, starając się dojść do siebie. Ci, których sparaliżował strach, również zdawali się powracać do rzeczywistości. Często pod wpływem swych towarzyszy, którzy potrząsali nimi i wydawali rozkazy. Hoshi, pod wpływem emocji, zadała pytanie do leżącego na ziemi blondyna, nie zważając na to, że mężczyzna dopiero co przestał cierpieć. Jak nie trudno zgadnąć, odpowiedziała jej jednak cisza. Choć nie do końca, ponieważ dostała swoją odpowiedź, lecz nie od tej osoby która pytała.
- ZBIERAJCIE SIĘ, ALE JUŻ! - Oto wracał ten, który powitał ich. Przyprowadził ze sobą również i medyka, do leżącego na ziemi mężczyzny. Medyk bez słowa zabrał się do sprawdzania stanu mężczyzny, a ten który powitał naszych bohaterów zaczął zbierać wokół siebie coraz więcej shinobich.
- Sytuacja jest bardzo poważna. Nasi odparli pierwsze ataki wroga, ale jeszcze nie wygraliśmy. A teraz jeszcze to…- Machnął dłonią w kierunku gdzie daleko od wszystkich zebranych tutaj, znajdowała się twierdza i dwa ogromne zagrożenia.
- Dowództwo kazało przygotować wschodnią bramę na wypadek gdyby twierdza musiała zostać wycofana. Potrzebuję tych którzy czują się na siłach [Ci którzy zostają na evencie], by wyruszyli w stronę wschodniej bramy. Trzeba upewnić się, że brama będzie otwarta gdy nadejdzie pora. Trzeba również zbudować tam prowizoryczne zaplecze, z namiotami i ekwipunkiem. Trzeba przewieźć część rzeczy stąd. Trzeba przeszukać miasto w poszukiwaniu pozostałego ekwipunku, który może się przydać. Ci którzy są jednak zbyt zmęczeni [Ci którzy opuszczają event], zostaną tutaj i pomogą cywilom wydostać się z miasta. - Wyjaśnił on sytuację w jakiej się znajdowali. Ludzie szybko zaczęli dzielić się na dwie grupy. Tych którzy wciąż posiadali wolę do walki i którzy chcieli upewnić się, że ludzie z twierdzy będą mogli bezpiecznie wycofać się, jeśli będzie to potrzebne. Oraz na tych, którzy mieli serdecznie dość i musieli choć chwilę odpocząć. Nasi bohaterowie również podzielili się na dwie grupy. Większość postanowiła ruszyć dalej w miasto, aż do drugiej bramy. Jednakże, Tsu i Hibana nie czuli się na siłach by kontynuować ta walkę. Postanowili zostać.
- Dobrze, ci którzy zostają, za mną! - Padły kolejne rozkazy. Grupa shinobich z Tsu i Hibaną na czele ruszyła w kierunku bramy, gdzie panował najgorszy chaos. Ludzie, w pierwszych chwilach, spanikowali tak potwornie, że tratowali siebie nawzajem. Na ziemi można było dostrzec leżące osoby, które nie dawały znaku życia. Nie pozwolono jednak nikomu, zająć się nimi. Nie było na to czasu, im wszak już nie da się pomóc. Trzeba było zapanować nad tłumem nim zginie więcej osób. Grupa dotarła na tył tłumu, tłoczącego się przed bramą. Bramą, której wrota były uchylone na tyle by ludzie mogli opuszczać miasto, ale nie na tyle szeroko by strumień uciekających mógł pozwolić na swobodny przepływ.
- Do roboty! Ty, ty, ty i ty. Za mną, idziemy otworzyć szerzej tą cholerną bramę. Reszta ma pacyfikować tych którzy sprawiają największe problemy. Ruchy, ruchy! - Padły konkretne rozkazy. Walka z tłumem trwała jeszcze wiele czasu. Lecz wspólnymi siłami udało się udrożnić ruch. Co zaś tyczyło się Hibany i Tsu. Oboje zostali wybrani do ochrony wozów z ludźmi. Tutaj kończyła się ich historia podczas tej wojny. Oboje dotarli bezpiecznie do granicy i oboje jako jedni z pierwszych mogli przekazać wieści do pozostałej części świata.

---

Co zaś tyczyło się pozostałych. To musieli teraz nakreślić jakiś plan. Cel był jasny, brama na drugim końcu miasta. Tylko którędy powinni się udać. Może powinni odpocząć chwilę i uzupełnić zapasy? Czy powinni wziąć ze sobą wóz, a może ruszyć pieszo? Czy będą szukać po drodze magazynów, a może udadzą się wprost do bramy by nie marnować cennego czasu?

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec
Zatoichi

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : Szybko
Czas na odpis Prowadzącego : Chwilę później

Tsuyoshi i Hibana opuszczają event. Dziękujemy za wspólną grę. Informacje na temat wynagrodzenia pojawią się na końcu.

[Sugiyama Orochi]

Ilość bodźców, jakie naraz się pojawiły dookoła Orochiego, była oszałamiająca - na szczęście po tym, co przeszli podczas ewakuacji portu i tonącym okręcie, nie wydawało się to aż tak przytłaczające. O ile nie liczyć oczywiście dwóch Bijuu, bestii z legend, które ścierały się właśnie gdzieś w ciemnościach nocy i burzy. Pamiętał turniej, gdzie jeden pocisk wystrzelony przez Kyoushiego w niepełnej formie roztrzaskał pokaźny fragment Kotei. Jak wyglądać będzie starcie dwóch, w pełni przebudzonych istot tego pokroju? Drżał na samą myśl, a zwłaszcza na wniosek, który się sam nasuwał - w szeregach Dzikich był Jinchuuriki, i to może nawet bardziej doświadczony od Kyoushiego.

Stanie w miejscu jednak nie pomoże nikomu. Uścisnął krótko ramię Tsuyoshiego i Hibany, nim ci ruszyli pomóc przy bramie i potem dalej, w trasie ku Sarufutsu. Nie było czasu na długie przemowy, dlatego rzucił tylko krótkie, lecz szczere:

- Dziękuję wam. I powodzenia na trasie, opiekujcie się naszymi rodakami. - skłonił im się, jako towarzyszom broni, licząc w duchu, że jeszcze kiedyś ich ścieżki się przetną, o ile on sam przeżyje najbliższe godziny.

Pożegnawszy się ruszył za shinobim, który przekazał im rozkazy, po drodze chwytając Hoshi oraz Ookamiego, którzy postanowili zostać.

- Ookami, oszczędzaj chakrę - twoje oczy będą dla nas teraz kluczowe. Udamy się do bramy, wypatruj po drodze magazynów kupieckich. Będę ci podpowiadać, gdzie patrzeć. - polecił przybyszowi, który w pełni zapracował sobie już na jego wdzięczność oraz zaufanie. Podobnie zresztą jak lodowa kunoichi, która do tego jeszcze wzbudziła jego szacunek rozsądnymi uwagami i planowaniem. Dlatego zresztą kiedy wydawał koleje rozkazy, patrzył na nią, czekając czy będzie mieć jakieś uwagi.

- Wozów nie będziemy na razie zabierać żadnych, ani odpoczywać. W trasie też się nie zatrzymujemy, chyba, że coś wartościowego będzie faktycznie dokładnie na naszej drodze. Na miejscu się podzielimy i część moment odpocznie oraz sprawdzi, w jakim stanie jest brama. Druga - prawdopodobnie ja - uda się do namierzonych magazynów i zacznie sprowadzać na miejsce zapasy. -

Tl:dr
1. Pożegnanie Tsu i Hibany
2. Dyspozycje dla reszty

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi, choć wewnętrznie targana strachem i przerażeniem, na zewnątrz zachowywała spokojny wyraz twarzy, kontrolując swoje emocje. Przez chwilę "przegrała" z nimi, ale szybko wzięła się w garść i już nie rozmawiała z nieprzytomnymi ludźmi. Nie widziała walczących Bijuu, nie znała ich Jinchuriki, wiedziała jedynie, że mężczyzna imieniem Kyoushi był po stronie Kotei. Zdawała sobie sprawę z ich potężnej siły i zagrożenia, jakie niosły bestie. Myśli o nich wypełniały ją lękiem, ale równocześnie wzbudzały w niej potrzebę, by chronić swoich przyjaciół i niewinnych ludzi.

Gdy nadszedł czas pożegnania z Hibaną i Tsu, którzy zdecydowali się iść dalej do Sarufutsu, Hoshi poczuła ukłucie w sercu. Chciała im powiedzieć, jak bardzo ceni ich odwagę i poświęcenie, ale słowa zdawały się uciekać jej z ust. Ostatecznie, z prostym "Bądźcie bezpieczni", oddaliła się, mając nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkają.

Słuchając rozkazów Orochiego, Hoshi odetchnęła lekko. Wiedziała, że każda chwila zwłoki może być kosztowna, więc zgodziła się na plan bez wahania. Na razie nie miała nic do dodania. Chociaż jej serce wciąż biło szybko na myśl o Bijuu, których ryk i walkę tylko słyszała, postanowiła skupić się na zadaniu. Razem z Orochim ruszyła w kierunku wschodniej bramy, przygotowana do podjęcia każdego wyzwania, jakie niesie ze sobą ta misja. W jej głowie kłębiły się myśli o nadchodzących trudnościach, ale przeważała chęć działania i nadzieja na sukces.

Przekonała się też do tego szczuna, Ookamiego, który nadal był ich oczami. Fakt, że był z Ranmaru nic nie znaczył w tej chwili i wydawał się zupełnie nie być na rozkazy szalonego Cesarza. To było dobre.

TL;DR
Do Wschodniej bramy.

  Ukryty tekst

[Ookami]

Chociaż próbował rozpoznać bestie, to próby spełzły na niczym. Niezbyt mu to się podobało, ale nic na to nie mógł poradzić. Jednak nie była to zła wiadomość. Bestie były gigantyczne, a on widział na bardzo dużą odległość. Fakt że nie widział ich wyraźnie był o tyle pocieszający, że okazywało się że nie były aż tak blisko. -Są za daleko. Nie mogę się przyjrzeć - Odparł niezadowolony. Poruszają się na czterech łapach i mają kocie albo psowate krztałty. - Więcej informacji więcej już nie mógł wydobyć. Poza tym powoli się męczył mając aktywną zdolność przez tak długi czas. Ewidentnie powinien odpocząć. Nie udało mu się też zauważyć niczego w mężczyźnie na ziemi, który się wił. Ewidentnie coś mu dolegało, ale nie miał zielonego pojęcia co. Heh. Kolejny powód do zostania medykiem. Niedługo po tym faktycznie pojawiły się nowe rozkazy i zalecenia do których mieli się zastosować. Ostatecznie pozoslali sami z Orochim i Hoshi. Hibanę i Tsu zdołał pożegnać jedynie skinieniem głowy oraz nadzieją że pozostaną bezpieczni. Szczerze to liczył na to że będą jak najmniej stratni w całej tej wojence. Polecenie od Orochiego przyjął. Wydawało się logiczne, chociaż osobiście wolałby jak najszybciej dotrzeć do bramy. W razie czego nadal nie zużyłem pigułki. Czakry za to jeszcze trochę mi zostało.Powinni dotrzeć do bramy jak najszybciej chociaż zgodnie z prośbą wypatrywał magazynów podczas drogi. Jeśli jakiekolwiek w tym mroku zauważył, powiadomił o tym Orochiego. - W razie czego mogę też próbować prześwietlywać budynki, które będziemy mieli przeszukiwać. - Podczas szukania ocalałych dawał radę, a i wtedy widział przedmioty. Jasno już wtedy też nie było więc może mu się uda coś zdziałać?

TLDR

1. Pożegnanie Hibany i Tsu
2.Wyruszamy pod bramę
3. Wypatruję magazynów podczas drogi do bramy.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Ero Sennin]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Kolejka 27

---

Grupy Wsparcia

---

Niebo stanęło w płomieniach

---

Wszyscy Gdy ludzie byli pod wpływem adrenaliny, to zdarzało się, że pomimo tego, że wszystko działo się tak szybko, to jednocześnie zdawało się dłużyć niemiłosiernie. Walczyli już tak długo, że minuty zdawały się godzinami, a godziny dniami. Z powodu panującej pogody, dzień zlewał się z nocą i chyba już nikt nie orientował się która jest godzina. Nic więc dziwnego, że część osób miała tego wszystkiego dość i pojawienie się dwóch bestii rodem z piekieł, tylko przelało czarę goryczy. Hibana i Tsuyoshi opuścili naszą wesołą gromadę, w akompaniamencie pożegnań i podziękowań od Orochiego.
Nie mogli jednak roztrząsać tego momentu w nieskończoność. Sytuacja była poważna, a ich zadanie bardzo ważne. Wszak jeśli nie uda się zabezpieczyć drogi ucieczki z twierdzy do miasta, to kto wie jak skończą obrońcy walczący tam z dzikimi. Dlatego też po krótkiej naradzie wyznaczyli sobie cel i drogę ku niemu. Olali całkowicie wozy. Wszak jako shinobi, dużo szybciej dotrą na miejsce pieszo. Postanowili również nie zaprzątać sobie głowy, przynajmniej początkowo, zbieraniem dobytku. Priorytetem była brama i ogarnięcie jej nim będzie potrzebna, potem będzie można marnować czas na inne rzeczy. Ruszyli więc, pełni werwy i poczucia obowiązku. Szło im nieźle. Początkowo pokonywali główny trakt, co jakiś czas mijając jakichś cywilów, którzy o własnych siłach starali się dotrzeć do bramy. Z czasem jednak, musieli zbaczać z dróg, gdy natrafiali na jakąś przeszkodę. Nie stanowiło to jednak dla nich żadnego większego problemu, gdy nie opóźniały ich wozy czy cywile. Udało im się nawet namierzyć kilka magazynów, które wydawały się być nienaruszone. I wszystko zdawało się układać po ich myśli… do czasu.
Byli w połowie drogi gdy wydarzyło się coś, czego oczekiwali od dawna, ale jak dotąd nie wydarzyło się. Walka nad twierdzą wciąż trwała, choć z miasta ciężko było to dostrzec. Co rusz ktoś z walczących strącał swego przeciwnika, posyłając go na spotkanie z twardą ziemią. Większość robiła to jednak w okolicy twierdzy. Teraz jednak coś poszło nie tak. Atramentowy twór jednego z dzikich został trafiony techniką jednego z obrońców, co spowodowało, że ten rozpadł się, a jego jeździec zaczął spadać. Był on jednak na tyle przytomny, że przywołał on drugiego ze swych tworów, lecz pęd jaki został mu nadany, pchał go wciąż ku ziemi. Wprost w oddalone od twierdzy miasto. Nikt z grupy naszych bohaterów nie zdawał sobie z tego sprawy, do momentu, gdy spadający nie uderzył w dach jednego z budynków, dziurawiąc go na wylot. Początkowo nie wiedzieli co się stało, gdyż do ich uszu dotarł jedynie dźwięk łamanych desek. Lecz szybkie spojrzenie magicznych oczu Ookamiego, szybko rozjaśniło im sytuację. Pojedynczy dziki rozbił się w mieście. Był ranny, choć nie ciężko i oszołomiony. Znajdował się zaledwie 150 metrów dalej od nich.
Czy nasi bohaterowie postanowią zboczyć z kursu by zająć się niespodziewanym gościem? A może brama pozostanie nadrzędnym celem i dziki będzie mógł dojść do siebie i wrócić do walki?
Czas na odpis Graczy : Szybko
Czas na odpis Prowadzącego : Chwilę później

[Sugiyama Orochi]

Po dość powolnym tempie poruszania się, jakie mieli wcześniej - wraz z wozem i cywilami - obecny bieg był dla Orochiego wręcz odświeżający. Oczywiście, w perspektywie czaiła się nadal walka dwóch gigantycznych bestii, które - nawet jeśli jedna z nich była po stronie Kotei - prawdopodobnie oznaczały zagładę miasta, ale na ten moment najważniejsze dla niego było zabezpieczenie odwrotu ich sił. Dlatego słuchał w biegu relacji Ookamiego, układając sobie w głowie szczegóły.

- Dobry pomysł, może uda ci się zlokalizować najcenniejsze zasoby, to do tych magazynów pójdę w pierwszej kolejności. - odparł, kiedy akurat dostrzegli spadającą na miasto smugę - tym razem nie będącą jednak kamieniem, ale najwyraźniej przeciwnikiem.

Orochi zgrzytnął zębami. Jeśli pozwolą mu się ogarnąć, to tamten będzie mieć szansę namieszać mocno w ich szeregach. Nie podobało mu się atakować rannego, ale... cholera, musieli się nim jakoś zająć. Spojrzał na Hoshi i na Ookamiego. Hoshi była dość doświadczoną kunoichi, ale była już dość mocno zmęczona - na pewno bardziej, niż on sam. Ookami za to był zbyt cenny jako zwiadowca, żeby ryzykować nawet odniesienie przez niego rany. Dlatego wybór był prosty.

- Biegnijcie do bramy! Ja zajmę się tym dzikimi i za chwilę dołączę do was! - rzucił do nich, po czym błyskawicznie odbił na bok, w stronę miejsca, gdzie rozbił się przeciwnik.

Tl:dr
1. Wydanie poleceń.
2. Odbicie w kierunku dzikiego.

  Ukryty tekst

[Ookami]

Biegli do bramy tak szybko jak tylko byli w stanie, co w obecnych okolicznościach i z rozkazami jakie mieli raczej nie było niczym dziwnym. Bijuu musiały być nieco daleko i pomimo tego że słyszali ich ryki, to miał nikłą nadzieję że nie znajdują się w ich polu rażenia. Bogowie wiedzą do czego były zdolne. Nie wyłączał swojej umiejętności wzrokowej już od jakiegoś czasu idąc logiką że ekonomiczniej było je stale podtrzymywać niż aktywować co chwilę. Pozaa tym nadal miał pigułkę, jeśli ta okaże się potrzebna.
Łopot desek skutecznie zwrócił uwagę ich wszystkich, ale on miał to usprawnienie, że mógł natychmiast sprawdzić co się tam stało jedynie nieco odchylając głowę w tym kierunku. - Ktoś tam spadł. Chyba dziki. - Przynajmniej tyle był w stanie na szybko wywnioskować po wstępnych oględzinach. Orochi szybko podjął decyzję. -Dobrze. Uważaj na siebie. - Chociaż nie wątpił że Sugiyama da sobie radę z oszołomionym przeciwnikem. Z drugiej strony miał nadzieję że dziki nie okaże się zbyt agresywny ze względu na poniesione rany. Z drugiej strony to właśnie oni ich atakowali, więc szansa na to była niemalże zerowa.
Zaczął się też zastanawiać czemu akurat postanowili przypuścić atak na mur. W końcu mogli go opłynąć albo - wnioskując po gigantycznych głazach, które na nich rzucali - mogli zrobić pod nim spory podkop. Nie widział sensu w tak otwartym szturmie na mur. Chyba że ten był jedyne przynętą.

TLDR

1. Poinformowanie o dzikusie.
2. Ruszenie do bramy.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie