[EVENT] - Grupa Wsparcia Północ

[Uchiha Tsuyoshi]

Pozostawiając problemy klanowe i przywódcze, które w tej chwili były raczej pomniejsze (przynajmniej w porównaniu do bezpośredniego zagrożenia, jakie ich otaczało), Tsuyoshi skoncentrował się na tym, co było teraz najważniejsze. A był to oczywiście los ich niewielkiej karawany, która mknęła w kierunku podejrzanej ciemności. Ciemności, której nie był w stanie sprawdzić Ookam. Widząc to, nie czekając ani chwili Uchiha sam skierował się w to miejsce, wiedząc że reszta jest zajęta. W takich chwilach trzeba było brać sprawy w swoje ręce i działać zgodnie z intuicją shinobi, a nie biernie czekać na kolejne polecenia.

Niestety, tak jak się spodziewał, na miejscu czekała go niemiła obserwacja. Cała droga była zabarykadowana szczątkami budynku, który zawalił się pod wpływem uderzenia czegoś. Czegoś wielkiego, a biorąc pod uwagę to, co się działo wcześniej to musiał to być jeden z tych potężnych głazów, które miotane były wcześniej, a jeden z nich został rozbity przez niego i Hibanę. Droga była całkowicie zablokowana ruinami, które tworzyły przeszkodę wysoką i szeroką na kilka metrów. Wszędzie było widać gruz, belki i kamienie i z tego co mógł dojrzeć wynikało, że wszystko tutaj tonęło w morzu ruin. Jedno było zatem pewne: nie przejadą przez tę drogę. Musiał działać szybko, co jednak dzisiejszej nocy było normą.

- STOP! Ulica jest zablokowana ruinami domu! Musimy skręcić i objechać to miejsce! - wydarł się w kierunku wozów, oczywiście kierując swoje słowa głównie w kierunku Hoshi, której zostało powierzone zadanie koordynowania działań. Zaraz po tych słowach wyskoczył gdzieś wyżej (o ile już nie był na dachu domu) wspomagając się chakrą i szukając wzrokiem szybko alternatywnej drogi. Miał najdogodniejszą pozycję do tego typu obserwacji, a Hoshi z wozu trudniej będzie podjąć decyzję o tym, co dalej, nie wiedząc co jest dookoła. Musiał się więc zaangażować i wykazać pewną inicjatywę. Dlatego, jeśli tylko dostrzeże jakąś trasę, która pozwoliłaby w miarę bezpiecznie przejechać ten odcinek i ominąć barykadę, jednocześnie nadal prowadząc do bramy, do której zmierzali, to od razu informuje o tym Hoshi, po raz kolejny się wydzierając. To ostatnie to nie dlatego, że chciał sobie pokrzyczeć, czy coś - chciał mieć po prostu pewność, że kobieta z Yukich dobrze usłyszy to, co miał do powiedzenia i jego wypowiedź nie utonie gdzieś w tym morzu chaosu, w którym się znajdowali. A przecież wcale nie było o to tak trudno, biorąc pod uwagę zachowanie cywili, stukot kopyt koni, i tak dalej. Lepiej więc dmuchać na zimne.

Skrót:
1. Poinformowanie Hoshi i Ookamiego o tym, że droga jest zablokowana
2. Próba wypatrzenia z góry alternatywnej trasy i wskazania jej Hoshi

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ookami]

Pomimo tego że spowodował lekkie szkody, wszystko potoczyło się pozytywnie. Dzieciak żył i raczej nikt już jego życiu bezpośrednio nie zagrażał. Nad słusznością decyzji którą podjął reagując w tak agresywny sposób zastanowi się później. Wtedy kiedy już będą dobre kilka kilometrów od Kotei i będzie mógł sobie na to pozwolić. Natychmiast kiedy upewnił się że dzieciak jednak żyje, co z resztą sam zasygnalizował swoim rykiem, zabrał się za pomoc osobom na wozie z ogarnięciem płachty jaka na nich spadła.
Sprawa miała się znacznie gorzej z tajemniczą ciemnością, która okazała się być niczym innym jak potężnymi ruinami budowli, których raczej magicznie nie przesuną nawet gdyby próbowali. Niby można było próbować je wysadzić. W końcu byli w posiadaniu ognistych technik i notek wybuchowych, ale nie był pewien czy to zda egzamin. A nawet jeśli. To nie on dowodził ich grupką. Po krótkim zastanowieniu postanowił zawołać do reszty i zaproponować nieco łagodniejsze rozwiązanie niż to które przed chwilą przyszło mu do głowy. - - Mogę poszukać drogi objazdowej, chociaż nie jestem pewien jak mi to pójdzie w tych ciemnościach. - Pogoda będąc szczerym również mu tego nie ułatwiała, jednak robił co tylko mógł. Był jedyną osobą w ich grupie z tego typu zdolnością, więc musiał dawać z siebie tyle ile się tylko dało. I tak jak mógł bliskie okolice na spokojnieprzeglądać wzrokiem sferycznym, tak po czasie musiał przerzucić się na teleskopowy, którym w tym wypadku operowało się nieco ciężej. W razie konieczności wyskoczył z wozu na wyżej położony punkt, gdyby okazało się to niezbędne dla poprawnego oszacowania terenu. W ciemnościach zwalniał starając się wyłapać te drobne szczegóły, które ciężko było dostrzec.
Jeśli udało mu się coś wypatrzeć, niezwłocznie podzielił się informacjami z resztą.

TLDR

1. Próbuję pomóc ze zdjęciem i naprawieniem płachty, która na nas spadła
2. Próbuję wypatrzeć drogę objazdu

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Sugiyama Orochi]

Kiedy tylko udało mu się utorować drogę oraz wypuścić kobietę z pułapki tak, by ta nie dostrzegła zmarłego... cóż, chyba jednak męża, odetchnął z lekką ulgą. Przyjdzie jeszcze czas na łzy i na opłakiwanie zmarłych - dla nich wszystkich. Sam zastanawiał się, co dzieje się z ojcem, z Masahiro, z Kiyomi... nawet z uratowanymi przed kulą ognia Tsuyoshiego bandytom, którzy potem tak dzielnie pracowali przy umocnieniach twierdzy. Twierdzy, która teraz... właśnie, czy zdoła się utrzymać? Nie znał świata, w którym Kotei nie należało do Uchiha. Nigdy chyba tak naprawdę nie zostało zdobyte, odkąd ich klan tutaj się osiedlił, a teraz... zadrżał na samą myśl, ale zaraz skupił się na kobiecie, nie chcąc, by ta przypadkiem pogrążyła się w desperacji. Uśmiechnął się nawet, słysząc jej komplement, zadowolony, że jest w stanie się na takowy zdobyć nawet w obecnej sytuacji - to znaczyło, że wywiązał się z tego pojedynczego przynajmniej zadania dobrze.

- Szanowana Pani, gdyby nie okoliczności, śmiałbym zażartować, że to przyjemność ratować takie kobiety, jak pani. - skłonił się jej lekko, kierując ją delikatnie w drogę. - Tymczasem jednak obawiam się, że musimy czym prędzej wracać do wozu - to ostatni transport z Kotei, a i tak jesteśmy lekko opóźnieni. Kiedy tylko dołączymy do głównej kolumny uchodźców, będę chciał wraz z tymi shinobi, którzy zechcą i będą w stanie wrócić tutaj i spróbować pomóc jeszcze innym, jeśli tylko będzie to możliwe. Proszę... cóż, proszę wskoczyć mi na plecy, pobiegniemy. -

Gdy tylko kobieta faktycznie dała się ponieść, ruszył raźnym tempem w drogę, szybko zostawiając za sobą ruiny domu oraz ciało mężczyzny, który niestety nie załapie się już na żaden z transportów - nie licząc transportu bogów śmierci prowadzących na tamten świat. Zmówił w myślach krótką modlitwę do Susanoo, aby ten wybłagał dobry los dla zmarłego, po czym skupił się na biegu.

Kiedy dotarli na miejsce, rozglądnął się dookoła, widząc, że coś ewidentnie się zmieniło. Sam z torby wyjął zawiniątko z odrobiną suszonej wołowiny, którą zawsze nosił przy sobie i podał kobiecie, sam decydując się uszczknąć tylko jeden kawałek, aby odzyskać odrobinę energii. Oczywiście miał sporo krzepy i potrafił wytrzymać bardzo długo bez posiłku przy ciężkiej pracy, jednak nie wiedział jak długo będzie potrzebować sił - lepiej było dać ciału chociaż odrobinę paliwa. Następnie skierował się do lodowej kunoichi.

- Hoshi-san, jak sytuacja? Widzę chyba... mniej osób? I co z Hibaną, nie wróciła jeszcze? - spytał, z wyraźnym zatroskaniem w głosie, półgłosem. Jego oczy dalej płonęły ciemną czerwienią - sharingan go na szczęście nie męczył zbytnio. Przynajmniej tyle miał zysku z byciem kompletnym neptykiem w technikach chakrowych.

Tl:dr

1. Wzięcie kobiety na plecy i bieg do wozu.
2. Podzielenie się zapasami jedzenia z kobietą i resztą dreptających uchodźców.
3. Podejście do Hoshi i ciche pytanie o sytuację.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi próbowała odrzucić wątpliwości, które teraz nią szargały. Szczególnie, że teraz każda decyzja wydawała się zła, ponieważ nie było decyzji idealnej. Takiej, która powodowała, że wszystko miałoby się skończyć bezproblemowo. Hoshi musiała to przyjąć i wypłakać się później, w bezpiecznym miejscu. W samotności.

Teraz jednak musiała się skupić.

- Dziękuję, Bushiko-san - powiedziała z wdzięcznością, ale nie było jej dane dalej się nad sobą wewnętrznie użalać, bo już dostała wszelakie informacje od Tsuyoshiego oraz Ookamiego.

Budynek na ich drodze. Potrzeba znalezienia innej drogi.

Zastanowiła się. Może jakoś dałoby się wysadzić to, co było przed nimi. Może byłoby możliwe wbić się w szpary budynku lodem i rozsadzić go. Notki też powinny zadziałać, ale pewnie byłyby bardzo niebezpieczne.

- Teraz powoli, Bushiko-san, postarajmy się nie zatrzymywać, żeby nie było trudności z ruszeniem. Sama oceń, jeżeli będzie trzeba to zrobić - powiedziała do Bushiko, po czym zawołała w przestrzeń, do reszty.

- Dziękuję Tsu-san! - zawołała do Tsuyoshiego, następnie spojrzała na Ookamiego. - Poszukaj i pokieruj nas. Wszyscy ninja, którzy z nami są, postarajcie się zdobyć po jednej latarni, gdybyśmy mieli wjechać w ciemność! - Hoshi wiedziała, że ciemność w tej chwili była jedynie zawalonym budynkiem, ale zdecydowała się zabezpieczyć. Sama miała zamiar zrobić to samo, kiedy już wyda rozkazy.

- Czy jest ktoś, kto włada dotonem i potrafiłby zapaść ten budynek na tyle, żebyśmy mogli przejechać? Ostatecznie stworzyć rampę, po której moglibyśmy wjechać, nawet pustym wozem, bo ludzi możemy przenieść, jakby co - zadała pytanie, bardziej kierując to do kółka gospodyń koteiskich, które razem z nimi zabezpieczały wozy - przynajmniej te, które były tutaj. Trzeba było sprawdzić wszelakie możliwości - drogę na około, próbę usunięcia przeszkody bądź pokonania jej w inny sposób. Miała nadzieję jednak, że Ranmaru coś wypatrzy.

Zawsze też mogłaby jakoś użyć swojego lodu, ale wciąż była uważna, bo może będzie musiała tworzyć kolejną barierę, a nie miała dużo chakry.

Kiedy czekała na odpowiedź - od kogokolwiek - zjawił się Orochi i musiała zdać mu raport. Spojrzała na niego, widząc, że w świetle latarni jego oczy migotały czerwono i wydawały się chłonąć świat inaczej niż do tej pory widziała. Było zupełnie inne niż to, co widziała u Ranmaru.

Pod tym spojrzeniem poczuła się… nieswojo.

Musiała się jednak skupić. Również odpowiedziała mu półgłosem.

- Dowództwo nie-Uchiha przy cywilach nie wydaje się rozsądne, nie wzbudzam takiego autorytetu, jak ty, Orochi-san. Straciłam troje ludzi, ponieważ zdecydowali się iść i ratować tych w zniszczonych budynkach. Nie udało mi się ich zatrzymać ani im pomóc, musiałam zostać tutaj. Hibana-san… blondwłosa dziewczyna, jak rozumiem - nie wróciła jeszcze. Obecnie będziemy się zmagać z przeszkodą, budynkiem na naszej drodze. Ranmaru już szuka dla nas drogi dookoła, ale może ktoś ma umiejętności posługiwania się dotonem i coś będzie w stanie zrobić.

TL;DR
1. Podziękowanie Bushiko za słowa wsparcia
2. Prośba o jechanie wolno
3. Pozwolenie Ookamiemu szukania drogi dookoła, rozkaz na temat lamp i pytanie czy ktoś ma doton, żeby - albo zapaść budynek albo stworzyć rampę.
4. Raport dla Orochiego.

  Ukryty tekst

[Hibana]

Opcja, którą wybrała Hibana, okazała się być właściwa. Wyglądało na to, że jej bratu na szczęście - lub nieszczęście - nic nie jest. Był żywotny i denerwujący jak zawsze, nawet w sytuacji zagrożenia życia. Było w tym coś godnego podziwu, a jednak strasznie drażniło kunoichi. Po zrzuceniu z Zatoichiego ostatniej przeszkody, podała mu rękę, żeby ten mógł się podnieść.
- Wstawaj, musimy jak najszybciej wydostać się z miasta, zanim spadnie na nas kolejny kamień albo gorzej. Jeśli dajesz radę sam bez problemu chodzić, to pomóż mi targać swojego kolegę. Możemy go wziąć we dwoje pod pachę, sam do bramy dotarłby jutro rano. Pomogę wam kawałek pójść ale potem muszę wracać do swojej grupy, pomóc w ewakuacji cywili.
Teraz problemem było wydostać się z budynku. Rozejrzała się po pomieszczeniu za jakimś wyjściem, bo z rannym nieznajomym okno mogło nie być najlepszą drogą. Rana i tak już była poważna, musieli bardzo uważać, by jej dodatkowo nie pogorszyć. Sprawdziła też czy rozcięty kamień nie otworzył przypadkiem ścieżki przez środek domu. Tak byłoby najłatwiej. Gdyby jednak okazało się, że nie ma żadnego normalnego wyjścia, pozostaje im wynieść kolegę, starając się jednocześnie, by ranna kończyna była cały czas wyprostowana. Po wyjściu na ulicę, Hibana poleciła mężczyznom udać się w tym samym kierunku, w którym jechał wcześniej wóz, a sama musiała zacząć go gonić.

TLDR:
- Hibana podaje rękę uwolnionemu bratu
- Szuka wyjścia z budynku
- Po opuszczeniu domu wskazuje bratu i nieznajomemu gdzie mają się ewakuować

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Kolejka 21

---

Grupy Wsparcia

---

Bezdźwięczny stukot rozżarzył ciemność ciszy

---

Hibanie udało się uratować brata. Nawet jeśli ten z lekkim kaszlem, abby oczyścić dorgi oddechowe pozbył się z nich wody widać było, że jest w dobrym zdrowiu. Miał dosyć siły, aby się wykłócać, co świadczyło samo za siebie. Uniósł głowę i zobaczył wyciągniętą w swoją stronę dłoń. Przez chwilę trwał w zawieszeniu, kalkulując w głowie co powinien zrobić. W końcu jednak zdecydował się przyjąć pomocną dłoń, choć przez jego twarz przeszedł cień irytacji. To nie było tak, że nagle mieli zapałać do siebie miłością. Ta rodzina miała wiele do przepracowania. Ani Hibana nie szalała z radości, ani Zatoichi nie skakał. Oboje woleliby spotkać teraz na swoje drodze kogoś innego. Niestety los był przewrotny i nie było takiej możliwości. Zatoichi został na łasce swojej młodszej siostry, której nie ma co ukrywać zrobił wiele przykrych rzeczy przez te lata.
-Przecież wiem - odburknął tylko na popędzanie. Doskonale docierała do niego powaga sytuacji. Nawet jeżeli nie mówił tego na głos, to leżąc w tych ruinach z tyłu głowy miał świadomość, że wszystko może zakończyć się bardzo dramatycznie, a mimo to… mimo to zagryzał zęby na myśl, że to Hibana musiała go uratować. Bogowie mieli naprawdę kiepskie poczucie humoru tego dnia.
-Rusz się, bo zostaniesz - warknął w kierunku kolegi, a mimo, to, ranny przyjął to ze spokojem, skinął tylko głową podpierając się.
Hibana musiała rozejrzeć się trochę nad sensowną drogą ucieczki. Nie było aż tak dużego dramatu. O ile nie mogli pozwolić sobie na skakanie z rannym po gruzowisku - jego złamana noga zdawała się dziwnie wisieć nawet mimo zabezpieczenia bandażem i lepiej było nie sprawdzać na ile trzyma się reszty ciała, to po krótkim kluczeniu po pomieszczeniach udało im się wyjść na ogród, a z niego już prosta droga dalej. Jedno trzymało rannego pod jedno, a drugie pod drugie ramię.
-Leć, pomóż cywilom - powiedział gdy tylko przekroczyli próg domostwa. Pierwszy raz tego dnia… i chyba od wielu innych również Hibana mogła przysiąc, że głos jej brata już nie był aż tak szorstki… a przynajmniej przez ten moment tak się wydawało.
Chociaż deszcz nie przestawał zalewać ulic, samotnie poruszająca się Hibana była dużo szybsza niż powóz i jeśli zdecydowała się biec sama, to już po chwili biegu po opustoszałych ulicach mogła dotrzeć do reszty. Co ciekawe w biegu słyszała przerywające rytmiczne uderzanie deszczu wołanie „ktoś tu jest? Ktoś potrzebuje pomocy?” Należące do więcej niż jednej osoby

Orochi miał moment aby zastanowić się nad… nad wieloma sprawami. Zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji i wcale ta go nie pocieszała. Nie miał zbyt wielu informacji i od czasu urwania kontaktu z Yamanaką, nie docierały do niego żadne komunikaty. Mógł jedynie opierając się na doświadczeniu swoim oraz swoich towarzyszy jak i intuicji podejmować decyzje, które uważał za odpowiednie.
Tak jak jedną z tych decyzji było posłuchanie sumienia i rzucenie się na pomoc porzuconej kobiecie. Chociaż na moment, w tym zwariowaniu mógł oderwać myśli od powagi i zamartwiania się.
-Może kiedyś przyszłoby nam w innych okolicznościach ratować i być ratowanym - odparła siląc się na jeszcze odrobinę żartu. W tej ciężkiej chwili nie pozostało jej wiele więcej
-Na plecy? No.. dobrze… - widać było, że mocno się speszyła. Orochi był przystojnym mężczyzną, a ona nie była sama, lecz świadomość trudnej sytuacji w jakiej się znaleźli zmuszała ją aby zapomnieć na chwilę o kurtuazji i robić to co polecał jej Orochi. Z jeo pomocą już po chwili wskoczyła mu na plecy obejmując go delikatnie ramionami aby nie spaść
-Przepraszam, że przeze mnie, musiałeś się zawracać…. - szepnęła smutno i przeniosła spojrzenie na opustoszało osadę. Poza nimi i deszczem… i błotem, nie było nikogo… po środku części mieszkalnej…
-Miasto duchów…- szepnęła przerażona zaciskając nieco mocniej ręce na ramionach Orochi’ego. Nie na tyle, aby sprawić mu ból, ale na tyle, aby wiedział, że kobieta jest bardzo przejęta. W końcu jednak zamilkła, zapewne zdecydowała się nie oglądać dookoła.
W względnej ciszy dotarli w końcu do powozu widząc niemałe zamieszanie.
-Dziękuję - odparła na poczęstunek, a oczy skrzyły jej się wdzięcznością. Po szybkim posiłku Orochi mógł wybadać od Hoshi ocenę sytuacji.

Tsuyoshi został zwiadowcą… wcześniej będąc jeszcze ratownikiem wodnym, negocjatorem i… każdym kto był potrzebny tej pamiętnej nocy. Był niesamowity. Najbardziej z obecncych dostosowywał się do sytuacji. Nie narzekał na głos, pomijając małą sprzeczkę na początku z Miitsuki.
Teraz również nie zastanawiając się nad niczym, nie rozkładając zadania na czynniki pierwsze gdy tylko pojawiała się konieczność ruszał działać. Było to wielce godne pochwały.
Dlatego też gdy tylko zauważył niepokojącą ciemność nie tylko zgłosił co dokładnie widzi, ale również rzucił się sprawdzić czym była spowodowana. Wiedział, że musi działać i jeżeli tego teraz nie zrobi, to mogą mieć ogrone kłopoty. Z każdą sekundą powóz był coraz bliżej.
Rzucił się przekazać wieści i szukać drogi alternatywnej. Co prawda nie był mieszkańcem Kotei, ale radził sobie z topografią. Niestety to co utrudniało przemieszczanie było światło, które było mocno ograniczone - jedynie główne ulice i szlaki ewakuacyjne były doświetlane, nie starczyłoby im zasobów, aby oświetlić każdą jedną uliczkę, a takie materiały lepiej brać ze sobą niż zużywać na oświetlanie wymarłego miasta.
Przemieszczając się górą Tsuyoshi zauważył ścieżkę, która nie była żadnym ślepym zaułkiem - niestety na takich kilka trafił, bo musiał zerknąć gdzie prowadzi niedoświetlony trakt. Odkrył, że bardzo wąską dróżką mogą przejechać i po kilkudziesięciu metrach powinni dostać się do równoległej drogi, jednej z głównych. Problemem było jedynie to, że boczna droga nie miała światła, oraz to, że była wąska na tyle, że mógł przejechać tylko powóz, a w przypadku szerzej otwartych drzwi, te zostałyby przez niego wyrwane z futryny. Trudno było powiedzieć czy nic tam nie przeszkadza i nie zawadza… no ale zosało jakieś 15 metrów i ewentualne 5 do zjazdu… szybka decyzja…

Ookami wybrał mniejsze zło. Wolał uszkodzić powóz byleby uratować dziecko. Było to szlachetne i zapewnie niektórzy na jego miejscu uznaliby, że środek transportu jest ważniejszy niż jakiś berbeć. Szczęśliwie Ookami do nich nie należał. Już zamierzał ruszyć na pomoc, gdy się wygrzebał z materiału, gdy usłyszał głos starca, który jeszcze chwilę wcześniej recytował dziwny wiersz
-Hej, młodzieńcze, pomógłbyć z tym prześcieradłem! - krzyknął niezadowolony! Czemu się dziwić. Po akrobacjach powietrznych woda lała się wszystkim na głowę i stracili jedyne przykrycie. On i jedna kobieta, próbowali jakoś poradzić sobie z materiałem, ale podskakujący co jakiś czas powóz i aura pogodowa nie pomagali.
W opozycji do marudy, stała ona. Kobieta, którą Ookami uratował. Mimo złamanego żebra przytulała do siebie płaczącego chłopca.
-Proszę go nie słuchać, dziękuję za uratowanie siostrzeńca… nie wiem co powiedzieć… najpierw mnie, teraz jego… nie ma dość słów by okazać wdzięczność - ukłoniła mu się nisko, zagryzajac zęby gdy poczuła ból w piersi.
Zależni od tego co postanowił Ookami mógł pomóc, szukać alternatywnej drogi, a może ruszyć za poleceniami Hoshi? A może zrobić coś jeszcze innego. Na pewno aktywując swój wzrok widział jak grupa, która się od nich odłączyła wyciągała jakiegoś cywila z gruzów. Sferyczny wzrok zapewnił go w tym, że w najbliższym otoczeniu nie było żadnej innej grupy, reszta musiala już się ewakuować.

A propo Hoshi. Ta również jak reszta grupy nie próżnowała. Miała dużo na głowie. Po szybkiej wymianie zdań z Bushiko musiała zabrać się za rozwiazywanie dramatow. Kolejnych, w krótkiej chwili. Dopiero co grupa się rozpadła, a już musiała zaradzać na zator. Jak nie w jedną to w drugą
Szybko przeszła do zadawania pytań i wydawania poleceń, rozdzielając zadania.
Odwróciła się do niej ponownie Bushiko, która powoziła. Zgodnie z poleceniem zwolniła powóz, było to trudne zadanie, bo był on mocno obłożony przez ludzi, a błoto grzaskie, póki jednak Hoshi nie kazala bardziej zwalanić byla jescze szansa, że się nie utopią… no chyba, że zaczną się wszyscy mocno rzucać na powozie, wtedy już było po nich.
-Hoshi-san, zostałam tylko ja - powiedziała Bushiko -Oczywiście poza Tsuyoshim-san oraz towarzyszem, który uratował chłopca - dodała. Oczywiście miała na myśli Ookami,ego, ale ten sie jej nie przedstawił, bo niestety ale nie mieli czasu na wymianę grzeczności. Nie było zbyt wiele osób.
-Niestety posługuję się tylko żywiołem ognia - dodała na pytanie co do żywiołu. Została jeszcze nadzieja w pozostałych. Może oni mieli jakiegoś asa w rękamie.
W czasie gdy ta wydawała polecenia i szukała sensownego rozwiązania, pojawił się Orochi, który ładną chwilę wczesniej ją zostawił z niezłym bałaganem. To był ostatni i bardzo krótki momen na wymianę spostrzeże


Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec
Zatoichi

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Mapka dla Hibany

Na brązowo na przeciw wyjścia schody na piętro.
Gwiazda oznacza teren zawalony i pobojowisko - deski, dachówki, belki nośne etc.
Na szaro po środku głaz
Prowizorycznie zaznaczone pomieszczenia - tam gdzie powinna być ściana/drzwi, a znajduje się gwiazda oznacza zawaloną i zastawioną ścianę przez dach

Czas na odpis Graczy : 12:01 30.09
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 02.10

[Uchiha Tsuyoshi]

Wszystko działo się bardzo szybko, ale Tsuyoshiemu (najwyraźniej) udało się nie stracić głowy. Poszukiwanie dobrej drogi w gąszczu zniszczeń, ciemnych plam i ślepych uliczek pod tak dużą presją czasu było zadaniem niełatwym - mówiąc delikatnie. Nie był to oczywiście powód do tego, żeby narzekać albo co gorsza się poddawać. Uchiha od paru godzin działał na sporej adrenalinie i po prostu odpowiadał na zagrożenia, które raz po raz się przed nimi (to jest jego drużyną oraz cywilami) pojawiały.

I tym razem ta wytrwałość i energia popłaciły, znowu. Dostrzegł bowiem trasę, która pozwalałaby na wyprowadzenie ich wozów z tego rejonu Kotei (do bramy, oczywiście). Nie była ona może idealna ze względu na ryzyko zahaczenia o przeszkody i możliwe niemiłe niespodzianki, niemniej jednak nie mieli w tej chwili innego wyboru, a przynajmniej on o nim nie wiedział. Mając więc świadomość tego, że czas ucieka, natychmiast powrócił do głównej grupy (cały czas poruszając się po dachach). Kiedy tylko wypatrzył Hoshi, od razu krzyknął:
- Znalazłem trasę, która może nas stąd wyprowadzić, tylko trzeba być cholernie ostrożnym, bo jest wąsko! – krzyczał, gdy tylko upewnił się, że ta go widzi i słyszy – musimy skręcić w tę stronę – pokazał kierunek, w którym powinny podążyć wozy, żeby skorzystać z alternatywnej drogi, którą im proponował – dalej mogę pokierować! – krzyknął po raz kolejny.

To, co stało się dalej zależało już od tego co takiego zadecyduje Hoshi i jak to zostanie zrealizowane. Jeśli wyda ona polecenie woźnicom, żeby skręcić zgodnie z propozycją Tsuyoshiego, to podąża on konsekwentnie przed wozem, pokazując woźnicom gdzie mają skręcić. W razie potrzeby wykrzykuje również pod ich adresem ostrzeżenia i pokazuje, gdzie należy zwolnić, a gdzie należy bardziej uważać na to, gdzie dokładnie jadą, żeby się nie rozbić. Przez cały ten czas stara się mieć oczy dookoła głowy i nie tylko z odpowiednim wyprzedzeniem uprzedzać o trudnościach na drodze, ale i nowych niebezpieczeństwach, które mogły na nich czyhać. Tak, wychwytywanie wszystkiego co działo się dookoła było niezmiernie ważne, bo mimo że z głazami mieli już (prawdopodobnie) spokój, to przecież mogli paść ofiarą jakichś nowych zagrożeń. Dlatego też tak ważne było to, żeby mieć pod kontrolą całe otoczenie i z wyprzedzeniem dostrzegać, a co za tym idzie reagować na problemy.

Cóż, miał nadzieję, że ich manewr się uda. Wszyscy odczuwali już bowiem skutki ciągłego pozostawania w napięciu i wysiłku. Nie mogło się to co prawda umywać do tego, co działo się na froncie, gdzie pewnie panowało właśnie piekło, ale i tak było bardzo dla nich trudne.

Skrót:
1. Poinformowanie Hoshi o alternatywnej trasie
(Ewentualnie) 2. Pokierowanie powozów w tamtą stronę

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hibana]

Dwójka mężczyzn dalej nie była bezpieczna ale ich sytuacja na pewno uległa poprawie. Do bramy jeszcze daleka droga dla nich, szczególnie zważywszy na rannego. Pozostało im tylko modlić się, żeby kolejny kamień nie poleciał prosto na ich głowę. Hibana zastanawiała się jak wygląda sytuacja na froncie. Nie zdziwiłaby się, gdyby zaraz na ulicy wyskoczył jej jakiś dziki, który przedarł się do miasta. Skoro kamienie mogły sobie przelecieć nad linią obrony, to dlaczego nie jakiś nalot? Miała na głowie jednak inne zmartwienia, a właściwie trzy, wyładowane po brzegi ludźmi. Musiała gonić swoją grupę i niezwłocznie do nich dołączyć, jeśli jeszcze było do czego dołączać
- Uważajcie na siebie. Bezpiecznej drogi - Rzuciła na odchodne do brata, posyłając uśmiech w stronę nieznajomego.
W tempie, z jakim będą się poruszać, uratowanie nogi było raczej złudną nadzieją. Nie była medykiem i wiedzę o tym miała nikłą ale wiedziała na pewno, że niedobrze jest tracić krew, a bez niej kończyna długo nie pociągnie. Miała jednak nadzieję, że myli się co do tego i medycy polowi ładnie go poskładają. Nie miała czasu eskortować dwójki, a już na pewno dłużej z nimi gadać, więc ruszyła pędem za powozem. Przemierzając w biegu ulice, a właściwie ich dachy, słyszała, że w mieście jest jeszcze kilka osób zajmujących się ratunkiem ofiar deszczu kamieni. Chciałaby do nich dołączyć i uratować choćby jeszcze jedno życie ale niestety nie mogła. Udało jej się znaleźć swoją grupę. Kiedy dogoniła wozy, od razu zlokalizowała Hoshi Yuki.
- Melduję się z powrotem. Jaka jest sytuacja i rozkazy?

TLDR:
- Zostawia brata i kolegę, goni wozy
- Po dogonieniu grupy melduje się Hoshi i pyta o rozkazy

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ookami]

Nie żałował swojego wyboru. Płachtę, którą niechcący strącił dało się naprawić. Zwłaszcza że na wozie było sporo osób, które mogły być z tym jakkolwiek obyte. On niestety do nich nie należał i nie do końca miał doświadczenie w pracy przy wozie. Szczerze mówiąc więc wiele by nie pomógł, a może nawet i wręcz przeciwnie? Zdecydowanie bardziej przejął się że kobieta kłaniała mu się w podziękowaniach. - Proszę się nie forsować. Uszkodzone żebro to nie żarty. - Odparł spokojnie, jednak podziękowania szczerze doceniał. Przyszła pora wypełnić rozkaz i przy okazji spróbować wyszukać ścieżkę którą mogliby bezpiecznie ruszyć z całym zaopatrzeniem. Oczywiście zaczął od zebrania jednej z latarni na potem. Zdecydowanie było to rozsądne. Poza miastem tak łatwo w źródło światła się nie zaopatrzą. Zwłaszcza że trwała ulewa, więc suchej rozpałki nie łatwo by było znaleźć. Dopiero po wyposażeniu się w takową, zaczął szukać dalszej drogi.
Chociaż też nie wiedział czy był tego sens, ponieważ Tsu ponoć znalazł dobrą ścieżkę. Niby było wąsko, ale jeśli dadzą radę się przecisnąć to można było spróbować, prawda? Mimo wszystko i dla pewności spróbował poszukać innych dróg. Przynajmniej na tyle, na ile mógł sobie pozwolić przy tak niesprzyjającej pogodzie i porze dnia. Naprawdę żałował że jego oczy nie pozwalały mu widzieć w mroku. Ułatwiłoby to całą sytuację. Chociaż z drugiej strony... To i tak nie mało one ułatwiały.

TLDR

1. Wykonuję Polecenie Hoshi
2. Robię zwiad wzrokiem/Szukam najlepszej alternatywnej drogi.
3. Wykonuje ewentualne nowe rozkazy

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Sugiyama Orochi]

- Miasto to nie budynki, ale jego mieszkańcy. Kotei będzie tam, gdzie są ludzie - do tej pory było w tym miejscu, ale jeśli trzeba, będzie gdzie indziej. Nic więcej, nic mniej. - powiedział w trakcie biegu do kobiety Orochi, choć oczywiście sam żywił ogromny sentyment do każdej z ulic miasta. Ostatecznie jednak... były to tylko ulice, warte tylko tyle, ile ich mieszkańcy.

Wysłuchał raportu Hoshi, wzdychając w duchu - stracił trójkę osób, zyskał jedną. Pewnie faktycznie była to jego wina, chociaż z drugiej strony - czy mógł winić Koteiczyków, że pragnęli pomóc pozostałym mieszkańcom? Sam przecież właśnie dlatego wyruszył, aby uwolnić przemiłą kobietę (która niestety jeszcze nie była świadoma, że jest wdową), ponieważ dręczyły go wyrzuty sumienia i chęć pomocy chociaż jednej dodatkowej osobie. Tymczasem ten sentyment kosztował go potencjalnie życie trzech innych osób, a jakby tego było mało - na trasie powozu wyrosła przeszkoda, której nie byli w stanie łatwo sforsować.

- Dziękuję Hoshi-san. Mam nadzieję, że wybaczysz mi moją decyzję - nie doceniłem ducha moich krajanów i ich determinacji. Wierzę, że zrobiłaś wszystko, co w twojej mocy aby ich zatrzymać z główną grupą. - skinął jej głową z szczerą wdzięcznością, po czym poczochrał włosy, zastanawiając się szybko. Z tego co wiedział, żadne z nich nie posługiwało się Dotonem. W teorii, gdyby dali radę znaleźć jakieś dechy i podłożyć pod koła wozu - to on ciągnący z jednej, a dwie osoby inne pchające wóz z tyłu zapewne dałyby radę...

Rozmyślania przerwał mu głos Tsuyoshiego, oznajmiającego, iż znalazł alternatywną trasę.

- Doskonała robota, Tsu! - zwrócił się do niego, szybko jeszcze upewniając się co do trasy, jaką ten zaproponował i porównując ją z własną znajomością topografii miasta, aby upewnić się, że nie napotkają dalej jakichś dodatkowych przeszkód. Jeśli takowych nie było, to szybko wydał polecenia dalsze.

- Tsu, będziesz na szpicy, skoro znalazłeś już trasę i będziesz prowadzić konie za uzdę, ja będę iść zaraz za wozem. Jeśli obaj będziemy mieć aktywnego Sharingana, powinniśmy bez problemu przeprowadzić wóz nawet przez jakieś wąskie gardło, a w najgorszym wypadku... poszerzymy je. Ookami-san dalej będzie naszymi oczami, monitorując niebo i trasę przed nami. Hoshi-san będzie pomagać cywilom pokonać bardziej problematyczne kawałki trasy. - wydał polecenia, po czym zabrał się za ich realizację. Prowadzenie koni powinno być w miarę łatwe, a jeśli by nawet Tsu nie dał rady idealnie pokierować zwierząt, to Orochi idący z tyłu powinien być w stanie szybko skorygować wóz tak, aby zmieścił się w przesmyku. Krótką chwilę później dostrzegł powracającą Hibanę, wracającą jednak samotnie. Przywołał ją bliżej.

- Hibana-san? Jak twój brat? Nie ma go z tobą? - spytał szybko, a gdy tylko uzyskał odpowiedź, dorzucił. - Straciliśmy trzy osoby, zyskaliśmy jedną. Przed nami przeszkoda, Tsuyoshi odnalazł inną trasę. Chciałbym, żebyś teraz poruszała się po obrzeżach i jeśli znajdziesz kogoś w pobliżu, komu można pomóc, to przyprowadziła go do nas - zwłaszcza, jeśli będzie to jedna z osób, które się odłączyły. Kamienie chwilowo wydają się nie być problemem, ale Ookami-san będzie dalej ich wypatrywać, bądź innych problemów. -

Tl:dr

1. Podniesienie kobiety sprowadzonej odrobinę na duchu.
2. Podziękowanie Hoshi.
3. Rozkazy dla grupy.
4. Dopytanie Hibany co z bratem i polecenia dla niej.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi czuła gorycz porażki, gdy spojrzenie Orochiegio wyraźnie odzwierciedliło zawód, mimo uspokajających słów, które wypowiedział. Po głębokim oddechu pozwoliła sobie na krótki moment refleksji nad tym, co poszło nie tak. Nie była tutejsza i pewnie to był największy problem, bo zdawała sobie sprawę, że nie była zła w kierowaniu ludźmi czy organizacją.

Zebrała się jednak do kupy, zostawiając za swoje i bez chwili zawahania przekazała dowództwo Owdiemu, wierząc, że będzie w stanie przejąć odpowiedzialność. Teraz skupiła się na nowym zadaniu, jakie przed nią postawiono - asystowanie cywilom w trudnym przejściu przez wąską i potencjalnie niebezpieczną trasę.

- Bushiko-san - zwróciła się do towarzyszącej jej kobiety, która powoziła - postępuj powoli i ostrożnie. Zdajemy się na twoje doświadczenie. Jeżeli czegoś będziesz potrzebować, daj mi znać.

Nie oddalając się zbytnio od Bushiko, Hoshi była gotowa w każdej chwili jej asystować, a jednocześnie stale obserwowała grupę, by udzielić pomocy tym, którzy mogliby jej potrzebować w trakcie pokonywania trudnej trasy.

W głębi serca Hoshi miała też nadzieję, że Orochi wraz ze swoimi koteiczykami będzie w stanie zrobić to i wszyscy bezpiecznie przedostaną się przez

TL;DR
1. Wykonanie polecania Orochiego i pomoc cywilom, jezeli ktoś potrzebuje pomocy.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Kolejka 22

---

Grupy Wsparcia

---

Bezdźwięczny stukot rozżarzył ciemność ciszy

---

Hibana, jeden z samotnych wilków, który odłączył się od głównej watahy by pomóc swojemu bratu i jego towarzyszowi, zachodziła w głowę jaką sytuację zastanie. Miała bardzo uzasadnione obawy, że mogła zastać wyjątkowo nieprzyjemną scenę jeżeli nie zdąży. A może już było zbyt późno i jakiś samotny kamień zmiażdżył wszystko co udało im się ocalić? Jeśli chciała wiedzieć musiała się udać na miejsce.
Pożegnała brata i jego towarzysza, który na pożegnanie posłał jej mrugnięcie okiem w odpowiedzi na jej uśmiech. Widziała jak jego usta układają się w "dziękuję". Byłby głupi gdyby nie doceniał tego co właśnie dla nich zrobiła.
Ruszyła w kierunku gdzie znajdować powinien się powóz, a po drodze męczyły ją myśli na temat rannego chłopaka. Nawet nie posiadając wiedzy medycznej zdawała sobie sprawę, że może być ciężko uratować go, lub jego kończynę. Za plecami usłyszała jeszcze tylko jak brat coś krzyczy na swojego pokroju
-Jeszcze jedno słowo i cię tutaj zostawię! - warknął, lecz ruszyli gdzieś, gdzie powinien się znajdować punkt medyczny. Podtrzymując rannego, przerzucając jego ramie przez swoją szyję ruszyli gdzieś w głąb. Wyglądało, że kierują się w stronę punktu medycznego, a przynajmniej tyle mogła ocenić. Ale to już nie był jej problem. Jej problem z każdą chwilą zawahania był coraz dalej i trzeba było go gonić.

Kolejny grzmot przeciął nocne niebo. Deszcz zaczynał coraz mocniej dawać się we znaki ludnosci, która była ewakuowana. W miarę możliwości, gdy najtrudniejsze emocje opadły, zaczęło docierać do ludzi jak bardzo są zmarznięci. Ktoś pociągnął nosem. Ktoś inny kichnął. Wiele osób starała się opatulić własnymi ramionami aby było cieplej. Najlepiej widział to Ookami, który kręcił się pomiędzy zamieszaniem ludności. Jego oczy również pozwalały widzieć mu więcej. Nie miał wątpliwości, że deszcz najbardziej dokuczał ludziom na powozie. Tam dwójka z nich - starzec, który dosyć niewybrednie wyraził żądanie aby Ookami pomógł z płachtą, oraz zupełnie nieznana mu kobieta szarpali się z płachtą. Operację poprawienia zadaszenia utrudniały poruszający się powóz - nawet jeżeli nie był oto zabójczo szybkie termpo to nierówności koteiskiej drogi skutecznie powodowały podskoki u utratę równowagi - nikt nigdy nie słyszał, że w czasie jazdy powinno się siedzieć? Oświetlenie również zostawiało sporo do życzenia, była noc a latarnie nie były bardzo liczne.

Orochi biegnąc z kobietą w ramionach zdecydował się odpowiedzieć na jej wątpliwości i chyba złamane sercem obrazem, który widziała. Ich dom. Ich miasto. Serce pękało. Jego słowa trafiły prosto do jej duszy. Były tym czego teraz naprawdę bardzo potrzebowała.
- Masz rację... - odparła, a zarówno na jej twarz jak i ton głosy wyrażał ogromne wzruszenie. Jej dłonie nieznacznie mocniej zacisnęły się na materiale jego szaty. Nie wiedziała czy wiedział jak bardzo potrzebowała to usłyszeć, ale jeśli tak, tym bardziej była mu wdzięczna, że nie pozwolił jej cierpieć.
W końcu jednak dotarli do całego zamieszania.

Działo się dużo, a dzięki raportowi Hoshi, był on w stanie choć trochę zorientować się w tym co miało miejsce pod jego nieobecność. Choć jego słowa wyrażały cierpliwość i wyrozumiałość, Hoshi w jego wzroku widziała zawód. Miała wobec siebie bardzo duże wymagania, a to co się wydarzyło uznała za wewnętrzną porażkę. Czy rzeczywiście tak było? Wiedział prawdziwie tylko Orochi. Każdy miał inne spojrzenie na sytuację. Swoje zdanie miała nawet Bushiko, która w końcu była tutaj przez cały ten czas.
-Hoshi-san dała dużo serca i zaangażowania - odezwała się, chcąc jako ktoś z boku ocenić starania kobiety z klanu Yuki. Mówiąc to patrzyła z determinacją na twarz Hoshi i uśmiechnęłą się do niej pokrzepiająco. To nie był moment aby się załamywać. Mieli bardo dużo na głowie, musieli być teraz silni. Wiedziała, że Hoshi zrobiła bardzo dużo i teraz musiała tylko iść za ciosem.

Orochi rozdał zadania i wszyscy musieli nieco zweryfikować swoje zamiary względem tego czego wymagał od nich ich przywódca. Tsu został przemieszczony do koni, które miał prowadzić za uzdę, Ookami zostać dalej ich oczami wypatrującymi zagrożenia, Hoshi miała wspierać ludność, a Orochi podążać zaraz za powozem, aby w razie konieczności go wspierać. Było wręcz ostatni moment na decyzję i mogli bez konieczności zatrzymywania powozu skręcić w boczną uliczkę zaraz po tym gdy dostali swoje role.

Jedynym szczęściem w nieszczęściu, kiedy tykał zegar który kazał im się mierzyć z kolejnym wyzwaniem pod postacią zatarasowanej drogi był Tsu, który po raz kolejny udowadniając, że mimo młodego wieku i małego doświadczenia, był odpowiednim człowiekiem na odpowiednim miejscu. Znalazł on wyjście z dosyć patowej sytuacji, pod postacią ominięcia przeszkody boczną uliczką. Orochi zweryfikował to ze swoją wiedzą i mógł z całą pewnością potwierdzić, że jest tam takowa droga. Nie była szeroka, ale na pewno doprowadzi ich do jednego z szerszych traktów, którymi już dużo łatwiej dostaną się do wyjścia z wioski. Dzięki temu mógł przejść do realizacji planu.

Praktycznie zaraz po tym przybyła Hibana, która miała jeszcze moment aby opowiedzieć co się działo, gdy się odłączyła by dołączyć do Ookami'ego jak wtedy gdy dołączyli do nowej grupy. Oni przemieszczając się po budynkach mieli obserwować i być gotowi do reagowania. Jeko jedyny znajdowali się na linii dachów. Oznaczało to, że jeśli przenieśli wzrok w kierunku twierdzy jako jedyni mogli dostrzec błyski. Nie były to pioruny. Były to błyski walki. Rozbłyski wybuchów, czerwieni katonów, bieli technik raitonu. Byli daleko, jednak tło jakim było nocne niebo stanowiło idealny kontrast do świateł. Na tle świateł widzieli malutkich ludzi, którzy przemieszczali się po niebie na czymś. Na czym? Było za daleko nawet dla oczu Ookami'ego aby powiedzieć co. Jedno było pewne. Działa się regularna wojna. Czasem dostzregli maleńkie sylwetki, które spadały na tle rozbłysków, a potem nikły w ciemności, gdy rozbłyski gasły.

Ookami miał robić za ich oczy. Już wcześniej niejednokratnie bardzo przydał się w tej roli i miał na swoim koncie dużo uratowanych żyć. Nawet jeśli nie zdawał sobie z tego sprawy jego dar zmieniał wynik gry, pozwalając niektórym na przeżycie. Na samym skraju swojego zasięgu przed sobą widział jakiś ninja, ale zmierzali oni dalej w kierunku wyjścia z wioski i przemieszczając się szybko wyszli z jego zasięgu. To co widział bliżej to była czwórka cywilów przemieszczająca się za przeszkodą, którą oni wyminęli skręcając w boczną uliczkę. Byli jakieś 100 metrów od nich. Gdzieś w innych bocznych była jedna osoba z dzieckiem w ramionach i drugim, nieco większym, które prowadziła za ręce. Przemieszczali się bocznym szlakiem jakieś 700 metrów dalej, równoległym do głównego szlakiem. Dzierżyła w ręce lampę, dzięki czemu Ookami widział, że to młoda kobieta z dziećmi. Była jeszcze jedna bardzo ranna osoba, która znajdowała się wzdłuż trasy, którą mieli się przemieszczać za jakiś czas. Leżała na ziemi. Mieli do niej jakieś 300 metrów. Poza tym na ten moment nie widać był nikogo więcej, ale to mogło się zmienić w każdej chwili gdy przemieszczali się dalej. Mogli odsłonić kolejne okolice.

Hoshi przemieszczała się za powozem pomiędzy ludźmi. Widziała jak zmęczeni są. Niestety przemieszczanie się po grząskim gruncie jakim było koteiskie błoto było bardzo uciążliwe. O ile sama jako wytrenowany ninja dobrze sobie radziła, o tyle cywile byli wystawieni na ciężką próbę. Szli za powozem, co oznaczało, że błoto było rozkopane przez konie oraz koła bardzo obciążonego powozu. Gdyby nie ulewa sytuacja nie byłaby aż tak dramatyczna, niestety warunki były takie jakie były.
Wtedy nagle dosyć niepozornie wyglądająca osóbka zerwała się z miejsca.
- Proszę się zatrzymać - zawołała staruszka, zerwała się i chociaż brodziła w głębokim błocie pojawiło się w niej jakieś nowe życie. Nie była najstarsza z całego zgromadzenia więc odstąpiła swoje miejsce na powozie. Poczłapała do jednego do jednego z zamkniętych budynków i zaczęła szarpać za drzwi, które były zamknięte i nie chciały ustąpić jej wątłej sile.
- Tutaj! Tutaj Entao miał swój sklep, na pewno nie mógł wziąć wszystkiego! Może mieć sprzęt, który się przyda w drodze - patrzyła w kierunku twarzy decyzyjnych. Nie widziała ich dokładnie, ale miała nadzieję, że ją usłyszą.

Powóz jeśli nie zatrzymany na życzenie kobiety przemieszczał się dalej. Mocniej niknąć w mroku. Panowało spore napięcie. Cywile zdawali się zaciągnąć głębiej powietrze w stresie przemieszczając się w kolumnie. Niektórzy złapali się za ręce aby dodać sobie pewności. Zapadła cisza, przerwano rozmowy. Wydawało się, że jeśli tylko ktoś zacznie coś mówić przyniesie to niebotyczne nieszczęście na całą wyprawę. Jedyne odgłosy przedzierające się przez tę stresującą ciszę był stukot deszczu, plusk chodzenia oraz... oraz bardzo nieprzyjemne skrzypienie gdy powóz wjechał w wąski fragment. Niestety nie tylko to było słuchać. Dopiero gdy wszyscy umilkli i przestali się przekrzykiwać dało się słyszeć zduszone odgłosy, bardzo odległej walki. Były niczym burza, pojedyne wybuchy, grzmoty. Ludzie zadrżeli. Chociaż niebezpieczeństwo bylo daleko, dopiero teraz zaczęło do nich docierać. Ktoś zasłonił usta dławiąc w sobie płacz.

Powóz stuknął to w jedną to z drugą ścianę. Tsuyoshi będący najbliżej koni słyszał jak te się napinają i idzie im dużo ciężej. Jeden z koni strzelił z uszu, zestresowany dziwnymi odgłosami. Napięły mocniej mięśnie niemal boksując kopytami w błocie. Huk. Coś drewnianego po walce ustąpiło. Drewno pękło. Może drzwi? Może jakieś otwarte do zewnątrz okno? Było zbyt ciemno ocenić. Ludzie na powozie w napięciu pisnęli. Ktoś się poderwał, ale sądząc po odgłosie chyba stracił równowagę i upadł.

  Ukryty tekst

Tsuyoshi prowadził konie przez ciemność. Niestety musieli pokonać jeszcze trochę nim, dostaną się na oświetlony szlak. Wtedy też idąc poczuł jak kopie w coś twarde. Po głuchym odgłosie było to drewno. Poczuł też jak jeden z koni zaczyna się zrywać. Jeśli mocno nie będzie trzymał uzdy to wyrwie mu się z rąk...


Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec
Zatoichi

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Na brązowo na przeciw wyjścia schody na piętro.
Gwiazda oznacza teren zawalony i pobojowisko - deski, dachówki, belki nośne etc.
Na szaro po środku głaz
Prowizorycznie zaznaczone pomieszczenia - tam gdzie powinna być ściana/drzwi, a znajduje się gwiazda oznacza zawaloną i zastawioną ścia

[/spoiler]

Czas na odpis Graczy :
Czas na odpis Prowadzącego :

[Ookami]

Może i oczy znacznie ułatwiały całość, ale nie znaczyło to że było łatwo. Na pewno nie, kiedy miał tyle osób pod opieką. Do tego chaos, który się tu dział był zbyt wielki by odpocząć chociaż na moment.
Przez moment jego wzrok uciekł w kierunku rozbłysków toczącej się walki. Działa się na tyle blisko by dało się ją dostrzec oczyma, ale na tyle daleko, by jego wzrok nie mógł tam sięgnąć. A to znaczyło że byli dalej niż półtorej kilometra. To chyba dobrze. Niewiele technik potrafiło strzelać na większy dystans, więc byli już względnie bezpieczni. Z drugiej strony nie na każdego istniejącego jutsu, więc nadal istnieje szansa że w ich kierunku poleci niezbyt przyjemny atak. Jak kolejny kamulec, ale wypełniony papierowymi bombami.
Wrócił do patrolowania drogi i nie pożałował tego ani na moment. Natychmiast zabrał głos do reszty i na bieżąco relacjonował to co był w stanie dostrzec. Tak, te oczy zdecydowanie były czymś nieuczciwym w sytuacji takiej jak ta. -Sto metrów od nas widzę czwórkę cywili. Za przeszkodą którą mijaliśmy. - Jednak na tym nie stanęło. Miał do powiedzenia sporo więcej. - Za kolejne 700 metrów znajduje się kobieta z dziećmi. Trzyma lampion, więc łatwo ją dostrzeżemy. -Wypatrywał dalej, aż znalazł coś na czego widok nie był zbyt zadowolony. Ranny. - 300 metrów od nas na drodze leży ranny.
Nic więcej nie widział. Przynajmniej przez te kilka chwil do momentu w którym w powozie coś się stało. Natychmiast prześwietlił go wzrokiem i zobaczył coś co sprawiło że cały się spiął. -Mamy rannego w powozie. Ma coś wbitego w plecy. Rana jest głęboka. Zna się ktoś na medycynie? - Zawołał do reszty grupki samemu ruszając do wozu żeby z bliska zobaczyć co się właściwie stało. - Proszę tego nie ruszać. Póki co tamuje krwawienie. - Medykiem nie był, ale miał na tyle rozumu żeby wiedzieć że wbity przedmiot działa jako korek. Jeśli go wyjmą, zacznie się szybko opróżniać z życiodajnego soczku. Potrzebowali innego korka, by zatkać tę dziurę.
W razie czego nadal miał pigułkę z skrzepniętą krwią, ale nie da ona nic jeśli go najpierw nie opatrzą.

TLDR

1. Informuję o rannych przed nami i o rannym w wozie
2. Idę sprawdzić co z rannym w wozie
3. Wykonuje ewentualne nowe rozkazy

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Uchiha Tsuyoshi]

Trzymając konie za uzdę, szedł przed siebie. Cały czas wypatrywał zagrożenia, choć był świadom tego, że to Ookami jest teraz ich głównym sensorem i zapewne to on wcześniej odkryje ewentualne problemy czy zagrożenia. Dlatego też Tsuyoshi skupiał się na tym, co było w najbliższym otoczeniu oraz na tym, żeby sprawnie prowadzić konie i przez to zapewnić wszystkim bezpieczne przejście dalej. Czuł się już przemoknięty chyba do kości, zewsząd uderzały w niego podmuchy wiatru – a trzeba było przecież zachować skupienie i koncentrację. W końcu jechali teraz przez jeden z gorszych odcinków. Gorszy, bo wąski, i to bardzo wąski; trzeba było sprawnie jechać po linii prostej, żeby nie wpaść na przeszkody zarówno z lewej, jak i prawej strony. Byli już jednak tak daleko, że wprost nie widział innej możliwości, niż przeprowadzić te konie wraz z wozami w bezpieczne miejsce. Będzie szedł na przodzie, będzie torował drogę własnym ciałem – ale doprowadzi ich wszystkich do bezpiecznej przystani. Musi.

Kiedy koń zaczynał wierzgać, Uchiha od razu, błyskawicznie dał mu odpór, ciągnąc go z powrotem na dół bardzo mocno. Zwierzę zostało przez coś spłoszone, ale nie wiedział przez co. Wiedział, że pod stopami miał coś twardszego, ale nie przestawał iść i prowadzić konia. Dla pewności wyciągnął przed siebie rękę, żeby przynajmniej te kilkadziesiąt centymetrów wcześniej wyczuć ewentualną przeszkodę. Szedł jednak dalej niezmordowany, wiedząc że nie mają ani chwili do stracenia ze względu na to, że gdzieś w oddali było już słychać odgłosy walki.

Skrót: Prowadzenie konia, uważanie na przeszkody.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Ruszyli powoli dalej, walcząc nie tylko z potencjalnym zagrożeniem ze strony bitwy, której blaski były widoczne z oddali nawet dla tych, którzy nie mieli wyjątkowych oczu Ookamiego. Gdzieś tam była jego rodzina i najbliżsi, starając się dać odpór hordzie... właśnie, kogo? Bardzo zagubionych, zdesperowanych i oszukanych przez poprzednią liderkę osób? Czy może faktycznie krwiożerczych barbarzyńców, niedbałych o dobrobyt innych i pragnących tylko podboju? Nie umiał tego stwierdzić, zamiast tego nagle mając napływ kolejnych informacji, które musiał szybko zebrać i poukładać w głowie. Brak światła był ich przeciwnikiem, a faktycznie opóźnienie spowodowane przez konieczność ruszenia okrężną drogą mogło ich kosztować odłączenie od głównej grupy uchodźców i zasoby. Do tego w pobliżu były jeszcze inne osoby, o których ich poinformował Ookami. Orochi potarł szczękę, nieco szczeciniastą w tym momencie.

- Tsu, zwolnij nieco, to chyba dość niebezpieczny kawałek. Hoshi - sprawdź, czy możesz mu nieco przyświecić i może zmrozić lekko ziemię przed kołami, tak, żeby utwardzić nieco błoto. Nie trzeba nam lodowiska, ale jeśli będziesz w stanie chociaż odrobinę ograniczyć utykanie wszystkich w błocie, na pewno będzie łatwiej. - rzucił do dwójki najbardziej zgranych chyba do tej pory osób, po czym przeniósł uwagę dalej.

- Hibana, rusz za wskazówkami Ookamiego najkrótszą drogą i powiedz pozostałym ocalałym, żeby kierowali się do głównej ulicy, gdzie my sami zmierzamy, to wspólnie dotrzemy do bramy. Spotkajmy się przed "Ō no Shi", albo tym, co z tego ryokanu zostało, będą wiedzieć raczej gdzie. Na koniec leć po tego rannego i pomóż mu dotrzeć na miejsce. - wydał polecenie dziewczynie, mając nadzieję, że bogowie oszczędzą im kolejnego zagrożenia w postaci kamienia lecącego prosto na nich.

Sam skierował się do drzwi sklepu, który wskazała starsza kobieta, po drodze wybierając dwie najsilniej wyglądające osoby spośród uchodźców, i dając jednej z nich lampę, aby przyświecała mu.

- Proszę zrobić miejsce, sprawdzimy szybko teren, ale mamy na to nie więcej, jak pięć minut. Potem ruszamy za wozem. Najbardizej potrzebne będzie jedzenie, ubrania, cokolwiek przydatnego na popas - namioty, derki, i tym podobne. - polecił szybko pozostałym, po czym zaparł się i mocnym uderzeniem barku wywarzył drzwi, wchodząc szybko do środka i omiatając pomieszczenie wzrokiem.

Tl:dr

1. Polecenia dla reszty zgodnie z discordowym planem
2. Jebut w drzwi i turboprzeszukanie.

  Ukryty tekst