[EVENT] - Grupa Wsparcia Północ

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Możliwe, że Hoshi dostała dowodzenie w swoje ręce. Orochi i Hibana mieli pomóc ludziom tutaj i, cóż, chyba nie było innego wyjścia. Niestety, ona sama była zostawiona z Tsuyoshim (który nie sprawiał problemów więc tutaj było wszystko w porządku) oraz potencjalnym szpiegiem, Ookamim. Przynajmniej będzie mogła mieć chłopaka na oku, ale z drugiej strony, łatwiej będzie mógł jej wbić nóż w plecy, jeżeli tak sobie uzna. Oczywiście, Uchiha jak najbardziej skopali Cesarza i go upokorzyli, ale Yuki zdradzili i jeszcze bardziej tym upokorzyli Ranmaru. Co faktycznie mogłoby być większym problemem w oczach Ranmaru.

Cóż, ale co teraz miała zrobić? Musiała słuchać swojego dowódcy, który teraz polecił jej dowodzenie. Tsuyoshi tego nie lubił, ale Hoshi tego nie zauważyła. Hibana też kręciła na to nosem, ale Hoshi pewnie była najwyższej rangi z ich wszystkich tutaj, ale tego też nie wiedziała. Orochi jej jednak zaufał i ona to doceniała. Dodatkowo, kobieta doszła już do siebie oraz była szybka i spostrzegawcza, więc tyle z narzekania na jej umiejętności fizyczne.

Zdecydowała się kontynuować trasę, tak, jak było, zostawiając ludzi z tyłu, wydostawanie ich i takie rzeczy Orochiemu i Hibanie. Teraz miała ludzi tutaj, których musiała doprowadzić do bram. Chociaż wyrwała by się sama z siebie do ratowania innych, teraz musiała zapewnić bezpieczeństwo ludziom tutaj i miała taki zamiar. Zauważyła jednak pewną zmianę.

Od jakiegoś czasu nie było słychać tych kamieni.

- Jest cisza - zawołała do Tsuyoshiego oraz do Ookamiego, do którego właściwie też podeszła. - Obserwujcie proszę jednak, bo jeżeli zacznie się znowu, nie wiemy, gdzie akurat trafi. Informuj proszę, co widzisz Tsujitenganem.

Nie widziała problemu w wypowiedzeniu nazwy oczu, kiedy on wiedział i ona wiedziała. Szła za to dość blisko niego, też się rozglądając, na wszelki wypadek.

- Nie zatrzymujemy się, na pewno nie przed bramą! Im szybciej się przedostaniemy, tym większa szansa, że część będzie mogła wrócić po resztę zanim stanie się coś złego - zawołała. Trochę nadziei, nawet jeżeli potem będzie zdruzgotana, przyda się ludziom. Nawet jeżeli mieli potem jej nienawidzić.

TL;DR
1. Prowadzenie grupy dalej.
2. Zagadanie do Ookamiego.

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Skoro Hibana uparła się, żeby spróbować sama ratować brata, skinął tylko głową. Nie uważał co prawda, aby Hoshi była w aż tak złym stanie, żeby nie móc pokierować ludźmi - wydawała się już znowu dość przytomna, nawet jeśli nadal zmęczona, ale nie miał zamiaru się teraz kłócić. Może gdyby miał więcej czasu na poznanie ludzi pod sobą, może gdyby chodziło o kogoś innego, niż brata Hibany - wtedy bardziej twardo postawiłby sprawę, ale teraz po prostu puścił ją dalej.

- Tylko się pospiesz. Masz pigułkę z krwią, gdyby któryś stracił dużo krwi. I bandaż. - przekazał Hibanie połowę swojego bandaża oraz pigułkę z krwią, na wypadek gdyby potrzeba było szybkiej, doraźnej pomocy medycznej.

Następnie pogonił ich małą karawanę dalej.

Droga przez miasto ciążyła Orochiemu. Każdy krzyk na pomoc, który musiał zignorować był jak kolejny kamień wrzucany na jego barki. Wiedział, że nie da rady pomóc wszystkim, ale wiedzieć coś rozumowo, a przyjąć to z poziomu emocji - to zupełnie dwie różne rzeczy. Dlatego im dłużej szli, tym bardziej jego zęby się zaciskały z wściekłości i z bezsilności na całą sytuację. Powinni byli się lepiej przygotować, powinni byli pierwszych ludzi ewakuować już co najmniej tydzień temu, a nie... teraz. Nie w takich warunkach. Niestety, nie mógł cofnąć czasu, wobec czego skupił się na teraźniejszości.

Teraźniejszość jednak ciążyła słowami mężczyzny bez nogi. Mówił to, co Orochi sam czuł, był jak głos jego sumienia. Co im da pomoc tej jednej kobiecie? Przecież poza nią było wiele innych głosów. Mężczyzn, kobiet, dzieci, starców... wszyscy potrzebowali pomocy, której oni teraz im nie mogli udzielić.

Przetarł dłonią twarz, zagryzając zęby jeszcze mocniej.

Szlag. Nie mogli? Czy mogli? Ookami mówił, że nie ma żadnych silnych technik, które pomogłyby przy kamieniu... ale przecież miał wybuchowe notki, prawda? Każdy z obrońców je otrzymał, a oni nie mieli okazji ich wykorzystać. Może to wystarczy?

Musiało wystarczyć. Jeśli bowiem Orochi nie mógł czegoś znieść, to tego, że nie uratuje chociaż jeszcze jednego cywila z gruzów. Podniósł głowę.

- Ookami-san! Obserwuj niebo, w razie gdyby nadlatywał kamień, ciśnij wybuchającymi notkami i wspomóż Tsuyoshiego - będzie to i tak dalej, aniżeli mój łańcuch. Hoshi-san - oddaję ci dowodzenie na następnych parę minut. Wydostanę przynajmniej jedną osobę jeszcze stąd. Zaraz wracam. - stwierdził z determinacją w głosie, wściekły, że jest ich tak mało i musi tak bardzo rozcieńczyć ich i tak małe siły.

Kierując się wskazówkami Ookamiego, pomknął w boczną uliczkę, chcąc jak najszybciej, brutalną siłą jeśli trzeba, odblokować przejście uwięzionej kobiecie i przetransportować ją do karawany.

- Sugiyama Orochi po tej stronie! Pomogę pani się wydostać! Proszę się odsunąć od drzwi, spróbuję je wyrwać! - krzyknął, gdy zbliżył się do domu.

Jego sharingan dalej pracował, wychwytując szczegóły konstrukcji i jej słabe punkty. Nie chciał zniszczyć kluczowego elementu, który spowodowałby zawalenie się całości - jedynie sprawnie odblokować przejście.

Tl:dr

1. Pozwolenie Hibanie na ratowanie brata i przekazanie jej 7m bandaża oraz pigułki z krwią.
2. Przekazanie dowodzenia Hoshi.
3. Pomknięcie do domu najbliższego trasie, aby uwolnić pojedynczą kobietę.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Kolejka 18

---

Grupy Wsparcia

---

Bezdźwięczny stukot rozżarzył ciemność ciszy

---

Tik tak
Tik tak
Tik tak


Ookami nie wiedział ani niebezpieczeństwa w postaci lecących kamieni, ani nikogo, kto mógłby oznaczać zbliżające się niebezpieczeństwo. Niestety nawet mimo swojego dużego zasięgu doujutsu nie był on w stanie wiele poradzić w tych warunkach. Była noc, a ulewa, nie pomagała. Wiszące przy ulicach lampiony z trudem się utrzymywały, a zawalone przez kamienie budynki niestety spowodowały, że nie wszędzie była ich ciągłość.
Powodowało to coraz większe zamieszani wśród ludzi. Byli oni zdenerwowani. Zmęczeni. Przemoczeni tak, że trudno było pośród idących dookoła powozu rozpoznać kto z nich był jednym z topielców, w kto nie.

To co na pewno zwrócilo jego uwagę to fakt, że ten samotny shinobi w ciężkim stanie, do którego zbliżali się z każdym krokiem, w końcu nie dał rady czekać na nich dłużej. Ookami wyraźnie widział jak jego siły witalne opuszczają jego ciało. Umarł. Nikt mu nie pomógł. Nikt go nie szukał…
Pewnym było, że biedny Ookami mógł się teraz nabawić traumy obserwując co się dzieje. Shinobi, który ranny będąc uwięzionym wraz z cywilem, w końcu się uwolnił, jednak zostawił desperata samemu sobie. Jakiś inny cywil, leżący na ziemi zdawał się… topić? Najwyraźniej ulewny deszcz i jakaś dziwna, bliżej nie do określenia z tego dystansu sytuacja sprawiała, że woda wlewajaca się do miejca, w którym był nie miała drogi ujścia. Nieszczęśnik walczył o każdy ostatni oddech.

Mieli jednak swoje zadania. Mieli swoje obowiązki, do których rozdzielania została przydzielona Hoshi. Wiedziała, że musi przeć wraz z ludźmi przed siebie. Nie będąc do konca pewną czy decyzja podjęta o jej dowodzeniu była słuszna musiała przyjąć ją jaka była. Wiedziała, że jest najstarsza. Możliwe, że najwyżej rangą. Główny oponent tego pomysłu został pomóc swojemu bratu, Ookami sam był przyjezdny, a Tsuyoshi nie zamierzał mieszać się, jedynie spokojnie przerabiając w głowie co się dzieje obserwował otoczenie. Kiedy Ookami był ich oczami, ten zdawał się być uszami wyłapując licznie toczące się rozmowy.

To on również najlepiej słyszał dziejące się na powozie zamieszanie. Widocznie, gdy Hoshi z niego wstała ludzie mieli więcej czasu aby zacząć skrywani pod parawanem szeptać. Dla ninja była to dramatycznie trudna sytuacja, ale dla nich? Dla zwykłych cywilów? Dla tych, którzy nie mogli sami się bronić. Byli skazani na działanie innych? To była odzierająca z dumy i godności sytuacja. Beznadziejnie obnażająca wszystkie słabości. Żałość.

Frustracje rosły. Aż wreszcie beznadzieja przerodziła się w bunt. Bunt przeciwko niesprawiedliwości. Bunt przeciwko ratowaniu jednych, gdy inni ginęli. Kim byli, aby mogli decydować, że jedni są lepsi od innych.

-Nie jesteście bogami! - krzyknął mimo swojej kulawizny zrywajac się. Chwycił to samo dziecko, którego ciotkę uratował Ookami wraz z Orochim chwilę wcześniej. Przycisnął je mocno w uchwycie, podduszając je mocno. Krzyk dziecka. Krzyk ciotki.
- Nie możecie zostawić innych! Musicie ich uratować! - krzyknął zaciskając ręce coraz mocniej. Chłopiec zaczął się dusić. Z trudem walczył o oddech, a jego twarz zaczęła przybierać niezdrowych kolorów
-Puść go! - krzyknęła niosąc się szlochem ciocia
-Nie! Jeśli życie innych jest nic nie warte, to jego również! - mężczyzna był zdesperowany. W jego oczach było szaleństwo. Desperacja. Ludzie, którzy byli na powozie odskoczyli. Zrobiło się zamieszanie. Jedno z dzieci wypadło. Krzyk
Wtedy też, jako jedyny, najstarszy, wieszcz grupy jakby nic nie robiąc sobie z powagi sytuacji, zaczął recytować
-Śmiał się błazen, śmiał się stale.
Śmiał się śmiechem swym szerokim.
Śmiał się…
-Zamilcz! Do kurwy nędzy wszyscy zamilczcie!

Orochi niesiony… trudno było określić jakimi emocjami dokładnie. Chęcią pomocy? Ale czemu akurat tej jednej kobiecie? Próbą zagłuszenia poczucia winy? To na pewno będzie wybrzmiewać w ich sercach jeszcze długo i trzy uratowane dusze nic nie zmienią na pozostałe dwanaście.
A może zmieni?
Tylko bogowie mogli ich osądzać.
-Halo! Pomocy! - krzyczała dalej.
Orochi dostał się do budynku. Samo wejście nie było takie trudne. Drzwi były otwarte. Sama kobieta była na parterze, co potwierdzał jej coraz głośniejszy głos. Oświetlenie było ubogie. Lampiony rzucały zdławione, acz ciepłe światło. Budynek nie był wysoki. Ot jedno piętro. Skromny i nieduży. Miał może z cztery pokoje. Dla małej rodziny.
Idąc za dźwiękiem dał się poprowadzić wgłąb. Zauważył zawalone belki stropowe. Wraz z podporami blokowały wejście do jednego z mniejszych pomieszczeń. To właśnie z niego wydobywały się okrzyki i błaganie o pomoc.
-Ktoś tu jest?! Błagam! Pomocy!

Plusk.
Orochi poczuł, że wdepnął w coś, jednakże co dziwne tutaj deszcz nie dolatywał. Prześwit wbrew pozorom nie był duży, a zawalone dachówki, które wpadały do wewnątrz zostawiły niewielkie pole dla deszczu.
W cokolwiek Orochi wszedł było dziwnie lepkie. Czy zamierzał spojrzeć w dół? Czy skupić się na stojącej jakieś 3 metry od niego zawalinie belek stropowych, które blokowały wejście. Jego oczy były dobrą pomocą, dzięki nim jeśli odpowiednio się wszystkiemu przyjrzał i może doświetlił pomieszczenie będzie miał szansę sprawnie uratować kobietę… no chyba, że rzuci się bez planu. Wtedy nie do końca stabilny sufit mógł zawalić się niczym domek z kart…

Hibana.
Jej zadanie było najtrudniejsze. Zdecydowała się sama uratować brata i jego kolegę spod gruzów zawalonego budynku. Nawet jeżeli nie niosła ją siostrzana miłość do kogoś, kto zdecydowanie na to uczucie nie zasłużył godnym pochwały było nie pozostawienie Zatoichi’ego na pewną śmierć - w końcu nawet jeżeli nie zawaliłby się na niego strop, to umarłby w końcu z pragnienia, długą i pełną cierpienia śmiercią.
-Hibana? Co ty tu do chole… nieważne! Wyciągnij nas stąd! - krzyknął Zatoichi słusznie zauważając w siostrze swoją ostatnią deskę ratunku. Mógł unieść się dumą, że ratunek przez kogoś jej pokroju to ujma na honorze, ale musiałby być skończonym kretynem i tym samym skazałby swojego towarzysza na pewną śmierć.

Najważniejsza była ocena sytuacji. Obejscie domostwa i dostanie się do niego przez inne pomieszczenie, aby zebrać lepszy ogląd tego co miała przed sobą było dobrym pomysłem. Dzięki temu, na tyle na ile była w stanie mogła ocenić, że ta dziwna konstrukcja dobrze osiadła i na pewno jeżeli nic nie będzie ruszać nic na nich nie spadnie. Było to jakieś pocieszenie i odrodzenie się jako koza na ten moment było oddalone.
Krople padające z zawalonego sufitu, trafiajace na płomień skwierczały dość satysfakcjonująco. Nie mniej nie po to tutaj był. Ogień skutecznie oświetlał pomieszczenie. Dzięki jego ciepłemu, intensywnemu blaskowi Hibana wiedziała dwie rzeczy - po pierwsze sądząc po dekoracjach, które się ostały mieszkał tu ktoś kompletnie bez wyczucia smaku, po drugie i co istotniejsze, wchodząc przez boczne okno i podchodząc do całej wątpliwie pewnej instalacji była w stanie zauważyć wystającą nogę rannego - tą, która o dziwo była bardziej sprawna. Reszta jego ciała spoczywała pod dwiema deskami stropowymi, kilkoma, które tworzyły sufit i fragmentem głazu. Wyglądało tak jakby deski przytrzymywały kamień i chroniły mężczyznę przed byciem zmiażdżonym.
-Fatalne poczucie humoru

Zaglądając pod zawalinę była w stanie dostrzec głowę swojego brata. Ten był w trudniejszej sytuacji. On zdawał się być w centrum całego pobojowiska, a jego ciało cudem ostało się w jednym kawałku, nie będąc przebitym żadnym z odłamków.
Hibanie wszystko mogło kojarzyć się ze starą grą dla dzieci - polegała ona na wybieraniu kolejnych patyczków tak, aby nie poruszyć pozostałych. Ten, który wybierając patyczka poruszył inne tracił kolejkę. Tutaj gra została przeniesiona na znacznie większą skalę, a poruszenie nieodpowiedniego patyczka nie skończyłoby się tylko utratą kolejki

-Pospiesz się! Woda zaczyna się wlewać! - krzyknął i faktycznie. Hibana czuła to również po swoich przemoczonych do nieprzyzwoitości butach, które zaczynały coraz głośniej chlupać przy kolejnych krokach…


Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec
Zatoichi

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Hibana – pamiętaj, aby odliczyć chakrę za wykonaną technikę

Mapka dla Hibany

Na brązowo na przeciw wyjścia schody na piętro.
Gwiazda oznacza teren zawalony i pobojowisko - deski, dachówki, belki nośne etc.
Na szaro po środku głaz
Prowizorycznie zaznaczone pomieszczenia - tam gdzie powinna być ściana/drzwi, a znajduje się gwiazda oznacza zawaloną i zastawioną ścianę przez dach

Czas na odpis Graczy : 12:01 05.09
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 07.09

[Uchiha Tsuyoshi]

Uchiha trwał w dość specyficznym stanie zawieszenia między własnymi myślami, a tym, co działo się wokół. Wszystkie zmysły wytężał do obserwowania otoczenia, żeby w porę wykryć ewentualne, zbliżające się zagrożenie. Wyglądało jednak na to, że mieli chwilę przerwy od ostrzału, a i żadne inne niebezpieczeństwo na razie nad nimi nie wisiało, więc mógł sobie pozwolić na kilka chwil pozostawania biernym. W tym czasie kreślił możliwe scenariusze - zarówno co do tych najbliższych wypadków (i ich ucieczki z cywilami), jak i tych dalszych, czyli tego co będzie potem. Powoli jego umysł uspokajał się, a rzeczy zaczynały się klarować, a wnioski zaczęły się same wyłaniać z mgły chaosu i niepewności. Nie ma rzeczy niemożliwych, trzeba tylko wystarczająco dużo chęci i energii ze strony ludzi, którzy mieli to przeprowadzić.

Jakby w nawiązaniu do tego, co działo się w jego głowie, sytuacja na wozie zaczęła iść w bardzo, bardzo złym kierunku. Tsuyoshi skrzywił się, gdy zauważył, że cywile zaczynają popadać w jakiś chaos, a niektórzy chyba nawet w obłęd. Emocje emocjami, ale ci nieszczęśnicy byliby w większości martwi, gdyby nie ich niewielki oddział wsparcia. Tymczasem zaczynali iść w stronę buntu i rebelii, których nie można było tolerować. Czarnowłosy obserwował uważnie rozwój wydarzeń z coraz wyraźniejszym rozdrażnieniem i w pewnym sensie również zaskoczeniem. Gdyby to on był wycieńczonym, bojącym się o życie cywilem, to siedziałby cicho jak trusia, wznosząc żarliwe modły do bogów o ocalenie. Albo coś podobnego. Ale na pewno nie bawiłby się w... no właśnie, jak to w ogóle nazwać? Głos sumienia dla shinobi?

Czara goryczy przelała się w momencie, gdy jeden z cywilów wziął jako "zakładnika" dziecko, które zaczął dusić. Tsuyoshi ze złością obserwował całe zajście, praktycznie wyrywając się do tego, żeby zrobić porządek z tym osobnikiem, a potem spacyfikować cały wóz. Na wozie byli jednak Hoshi i Ookami, a ta pierwsza otrzymała nawet dowodzenie. Nie zgadzał się z tym, ale jak już wielokrotnie było to podkreślone, miał wpojony szacunek do hierarchii, którego tak bardzo brakowało ostatnio - jak miał wrażenie. Poza tym wskakiwanie teraz na wóz i robienie porządku mogłoby zostać odczytane jako niepotrzebne wtrącanie się i podważanie umiejętności innych shinobi do radzenia sobie z takimi sytuacjami. No i ostatni, koronny argument. Został wyznaczony do pilnowania przestworzy i do szybkiej reakcji na ewentualny, nadlatujący głaz. Nie mógł samowolnie porzucić swojego posterunku w celu załatwienia innych, pilniejszych jego zdaniem spraw. Nie tak to działało w takich chwilach w armii.

Dlatego nie zrobił nic, obserwując nadal otoczenie, ale i uważnie śledząc rozwój sytuacji na wozie. Możliwe, że jego tymczasowa dowódczyni stwierdzi, że jednak bardziej potrzebny jest na dole, a nie na dachu budynku, ale wtedy będzie to już inna rozmowa. Na razie pozostało mu tylko obserwowanie i… wyciąganie wniosków.

Skrót:
Obserwowanie okolicy i tego, co dzieje się na wozie

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ookami]

Obecna sytuacja stawała się napięta i to o dziwo nie z powodu kamieni spadających z nieba razem z deszczem w którym nawiasem mówiąc dosyć kiepsko się widziało. Nie. Chodziło o nastroje wśród ludzi i to co się zaczynało między nimi dziać. Widoki zwłok i odchodzącego życia jakoś znosił. Mimo młodego wieku sporo przeszedł, więc nie ruszało go aż tak mocno jak powinno. Nie mniej, był to przykry widok na który patrzył z nieco ciężkim sercem. Nie mógł jednak biernie patrzeć jak dzieciak którego ciotkę wspólnie z Orochim wyciągnęli ze statku zostaje pochwycony i podduszany coraz to bardziej. I ten widok dopiero wyzwolił w nim nie mały gniew. Sam kiedyś przechodził podobne traktowanie dawno temu, tyle że z tą różnicą że jego zostawiano za każdym razem przy życiu, a ten mężczyzna definitywnie chciał dzieciaka zadusić na śmierć. Nie czekał, po prostu działał. Chwycił kunai w dłoń po szym szybkim ruchem miał zamiar zajść mężczyznę od pleców. Jego oczy sprawiały że widział więcej. Dużo wiecej. Tak więc wykorzystał tę wizję by z całej siły wbić kunai prosto w staw ręki mężczyzny, którą trzymał dziecko. Następnie szybko wyrwać je z jego uścisku i... Zrzucić zranionego kurwia z powozu prosto na jeszcze nie zbity ryj. - W porządku? - Spytał dzieciaka, po czym zeskoczył po tego który zleciał z powozu, by zabrać go na niego z powrotem. Szykowała się długa i naprawdę frustrująca noc

TLDR

1. Zakradam się za mężczyznę duszącego dziecko
2. Mocno wbijam mu kunai w staw ręki, którą trzyma dzieciaka
3. Wyrywam dziecko z uścisku
4. Zrzucam ranionego typa z powozu
5. Zeskakuję po dziecko które wypadło z powozu i zabieram je na niego z powrotem
6. Obserwuję wyrzuconego faceta

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Hibana]

Sytuacja nie była aż tak zła. Na pewno to z czym miała do czynienia Hibana, w porównaniu do sytuacji na froncie, było kaszką z mleczkiem. Musiała tylko wyciągnąć dwóch głąbów spod gruzu. Wiedząc już z grubsza jak prezentuje się położenie każdego z nich, szybko opracowała prowizoryczny plan.
- Faktycznie, prawie nie zauważyłam, że wszędzie jest woda. Może lepiej oszczędzaj powietrze i daj mi się skupić.
Priorytetem stał się chłopak, którego wydostanie powinno być znacznie prostsze. Ten miał jedynie uwięzioną nogę pod dwiema deskami. Upewniwszy się uprzednio, że jej działanie nie zawali całej konstrukcji, postanowiła odciąć obie deski przy samej nodze. Starała się trzymać odpowiedni dystans, żeby nie poparzyć delikwenta, choć jego przemoczone spodnie powinny tworzyć doskonałą barierę przed ogniem, przynajmniej na chwilę. Musiała ciąć możliwie najbliżej chłopaka, żeby odciąć drewna jak najmniej i nie zachwiać balansu kamienia przygniatającego jej brata. Jeśli jej się to udało, wolną ręką odsunęła odcięte fragmenty desek, żeby przygnieciony mógł się odczołgać na bok.
Potem przyszła kolej na jej brata. Tutaj największe wyzwanie stanowił głaz, który stanowił pewnie znaczną większość całego ciężaru. Nie była w stanie go raczej przesunąć bez ryzyka zmiażdżenia Zatoichiego, a już na pewno nie dałaby go rady podnieść. Postanowiła więc podjąć małe ryzyko i spróbować przeciąć kamień na pół, licząc na to, że rozcięty głaz rozłoży się wtedy na boki i będzie łatwiejszy do usunięcia. W tym celu ponownie postanowiła użyć aktywnej już techniki i cięła kamień od góry w pionie. Jeżeli technika okazała się za słaba, to aktywowała ją również na drugiej ręce i przy użyciu podwójnego palnika spróbowała zrobić to samo co uprzednio. W przypadku gdyby konstrukcja zaczęła tracić stabilność, od razu przestała ciąć i przystąpiła do obmyślania nowego planu.

TLDR:
- Hibana odcina deski przy samej uwięzionej nodze i wyciąga kolegę
- Następnie próbuje przeciąć kamień w pionie, tak, żeby jego połówki upadły na deski nośne.

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Raz podjąwszy decyzję, Orochi zamierzał zrealizować ją jak najsprawniej i najszybciej, bez niepotrzebnego narażania na szwank siebie oraz uwięzionej kobiety. Lepkość, w którą wstąpił oczywiście automatycznie skierowała jego wzrok w dół, chociaż... czuł już, co może zobaczyć. Krew najprawdopodobniej, albo krew zmieszaną z elementami czyjegoś ciała, przygniecionego przez zawalony strop. Może jakiś rodzaj oleju? Chociaz ten raczej byłby śliski. Tak czy inaczej, zerknął, ale cokolwiek by to było, zaraz zmusił się do oględzin stropu, sięgając po jeden z lampionów i oświetlając sobie drogę, by jego oczy mogły wyłapać szczegóły konstrukcji i zaplanować, jak najlepiej wyciągnąć kobietę lub gdzie przytrzymać strop na tyle długo, by sama mogła pokonać drogę. Kiedy tak analizował sytuację, doświetlając sobie pomieszczenie, krzyknął jeszcze do kobiety:

- Czy z pomieszczenia, gdzie Pani się znajduje prowadzi jeszcze jakieś inne wyjście, może przez dziurę w dachu? Możliwe, że tak szybciej byłbym w stanie pani pomóc! - krzyknął, starając się nawiązać z kobietą kontakt i skupić jej uwagę na praktycznej stronie, na szukaniu wyjścia z jej sytuacji.

Tl:dr

1. Oględziny pomieszczenia i wzięcie lampionu
2. Zagadanie do kobiety.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

To, co zrobił Ookami było brutalne, ale Hoshi, widząc co się dzieje - dokładnie taki rozkaz wydało. Uwolnij dziecko, zrzuć go z wozu. Prawdopodobnie zareagowali w tej samej chwili, ona z zimnym, okrutnym rozkazem, on ze swoim działaniem. Ona jednak nie mogła obserwować przez chwilkę tego, co się działo, bo musiała doskoczyć i dopaść dziecka, które spadło z wozu. Podniosła je, złapała w ramiona i razem z nim wróciła przed ludzi.

Jej usta były ściśnięte, jej spojrzenie chłodne. Metaforycznie dało się wyczuć, jakby powietrze wokół niej stawało się lodowate. I wtedy przemówiła.

- Nie obchodzi mnie co myślicie, co chcecie, jakie w tej chwili są wasze pragnienia i marzenia. Możecie mnie znienawidzić. Ale moją misją jest doprowadzenie jak największej ilości żywych ludzi z dala od Kotei. I będę wydawać rozkazy wspierające to. Nie mam zamiaru ryzykować waszym życiem, dla złudnej nadziei, że kogoś wyciągniemy. Chcecie to zrobić? Proszę bardzo, ale nie będziemy czekać. Wasze życie jest w tej chwili moim celem, a ja nie zwykłam zawalać misji.

Następnie wskazała na mężczyznę, od którego wyszło całe zamieszanie.

- Tracisz nasz czas. Nasze siły. Narażasz innych. Pójdziesz przy wozie. I zapamiętaj to - w tej chwili każda śmierć tych ludzi na wozach, każda śmierć ninja, każda śmierć osób w budynkach - jest na twoim sumieniu. Bo teraz, przez opóźnienie, przez stratę czasu i zasobów, jest mniejsza szansa, że będziemy mogli tutaj wrócić.

- Czy ktoś jeszcze ma jakiś problem, czy pozwolicie nam uratować wasze życia? - zapytała ostro, gotowa na przyjęcie całej nienawiści, która tutaj była. Pomyślała nawet z tyłu głowy, że lepiej ona, niż Orochi. Zimna suka z Yuki to lepiej niż własny dowódca bez serca.

Jeżeli nic dalej się nie działo, Hoshi oddała dziecko na wóz, mrucząc, żeby ktoś je sprawdził i dalej prowadziła grupę, próbując nie przeżywać wewnętrznie sytuacji.

TL;DR
1. Rozkaz dla Ookamiego
2. Podniesienie dziecka
3. Zimna przemowa z dzieckiem w ramionach.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Kolejka 19

---

Grupy Wsparcia

---

Bezdźwięczny stukot rozżarzył ciemność ciszy

---

Tsuyoshi miał dobry punkt widokowy na wszystko, zarówno na otaczającą go okolicę, oraz z góry mógł obserwować co się dzieje na powozie. Zdecydował się jednak nie interweniować. Wolał zostawić wszystko w rękach znajdujących się najbliżej Hoshi oraz Ookami’ego, zwłaszcza, że jedno z dwóch było wyznaczone przez Orochi’ego na tymczasowego dowódcę. Dzięki temu, że Tsuyoshi zdecydował się wstrzymać miał czas obserwować okolicę. Zauważył coś dziwnego przed nimi. Jakieś 50 metrów przed nimi, panowała dziwna ciemność. Zbliżali się do miejsca, gdzie nie było światła lampionów. Było to o tyle zaskakujące, że do tej pory ulice raczej były w miarę możliwości oświetlone - nawet jeżeli skromnie i nie wszędzie była ciągłość ze względu na zniszczenia, bądź wypalenie się świecy, to mimo wszystko dało się co niecoś zobaczyć. Tu jednak była duża ciemność, która dopiero jeżeli sprawdził wyżej po jakiś kolejnych 50 metrach zaczynałą być powoli oświetlana pojedynczymi punkami.

Orochi. Orochi zdecydował się podjąć bardzo trudną decyzję i spojrzeć pod nogi. Jako doświadczona i dorosła osoba niestety zdawał sobie sprawę, co takiego może ujrzeć. Nawet jeżeli łuna światła nie była bardzo intensywna, tej barwy nie dało się pomylić z niczym innym. To w czym brodził było ogromną kałużą krwi. Szczęśliwie spojrzał pod nogi, dzięki czemu udało mu się nie potknąć, o… leżącą rękę. Jego najgorszy scenariusz okazał się być prawdziwy. Pod zawalonymi belkami leżał ktoś. Sądząc po obrażeniach jakie miał na pewno nie przeżył wypadku, nie było sensu tracić na niego czasu.
W zamian za to, Orochi wolał spędzić moment na przyjrzeniu się sytuacji i wymyśleniu strategii uwolnienia kobiety. Dodatkowo nie zapomniał o ważnej kwestii, jaką było utrzymanie kontaktu z kobietą, aby ta uspokoiła się i przerwała paniczną walkę w zamian za szukanie sensownego wyjścia. Dosłownie i w przenośni.
- Och bogowie, jak dobrze, że pan tu jest… - słychać było ulgę w jej głosie. Chyba płakała, ale teraz nie ze strachu i smutku, a z ulgi. Minęła chwila, w której Orochi mógł się przyjrzeć. Może nawet poświęcił moment, aby zdobyć światło z ulicy. Pewnym było to, że korzystając z daru oczu, który posiadał, zaczął analizować konstrukcję. Zdał sobie sprawę. Że belki stropowe, które tutaj opadły były ustawiony z dosyć nieszczęśliwy dla kobiety sposób idealnie blokując jej wyjście i stawiając jeszcze mocniejszy opór, gdy ta próbowałaby je przepchnąć, jednakże on, miał szansę przepychając je od boku, może nawet niszcząc jedną z nich, która blokowała pozostałe mógł sprawnie uratować kobietę.
- Dach jest w całości, jak na złość Ituo naprawił ją po turnieju… ten łapserdak, to on po pana poszedł, prawda? - zagadnęła. Orochi słyszał jeszcze, że chodziła i czymś uderzała w dach, jakby sprawdzając czy faktycznie Ituo wykonał dobrą robotę. Niestety dziur brakowało. Szczęśliwie były inne scenariusz. W najgorszym razie mógł coś wymyślić z samymi drzwiami. Tu ograniczała go tylko wyobraźnia.

Wcześniej wspomniany Tsuyoshi miał czas obserwować dynamiczne wydarzenia na powozie, a było co podziwiać. Ookami i Hoshi praktycznie od razu ruszyli do działania. Pierwsze z nich rzuciło się na mężczyznę buntownika, a drugie do dziecka.
Akcja Ookami’ego była dynamiczna. Korzystając z elementu zaskoczenia i tego, że był w stanie dostrzec więcej niż inni, zdecydował się zajść buntownika od tyłu. Sprawnym susem podszedł go. Co ciekawe, Ookami zauważył, że oczy mężczyzny są w stanie za nim nadążyć i kątem oka dostrzegł wyprowadzany atak. Zdążył się nawet poruszyć. Przerażony odruchowo nie wiedząc co dokładnie planuje Ookami zasłonił dziecko, co sprawiło, że nóż zatopił się w jego barku. Wywrotowiec krzyknął głośno. Brak jednej nogi sprawił, że gdy zszokowany został szarpnięty wyleciał z powozu lądując w głębokim błocie.
Dziecko, które zaciskał w ramionach zostało niemal wyrzucone, ale wtedy wkroczył Ookami, łapiąc je… znaczy pytanie czy chciał, bo ze względu na niewielką ilość miejsca i spore zatłoczenie ludźmi, nie wspominając nawet o pseudo dachu, oznaczało, że złapie je, aby jemu się nic nie stało, ale… ale nie mogło skończyć się to na braku konsekwecji. Czuł. Że może nie dać rady wykręcić i jeśli nie na kogoś innego, co i tak było bardzo prawdopodobne to na pewno uderzy chociaż o podpory zadaszenia. Musiał szybko działać.

W tym samym czasie Hoshi rzuciła się ratować dziecko, które niechcący stało się kolejną ofiarą i wyleciało z powozu. W tym samym czasie gdy Ookami prowadził swoją akcje ataku, ona zwinnym wślizgiem, nie potykając się za bardzo na śliskim gruncie pochwyciła dziecko, ratując je przed śmiercią pod kołami powozu, co na pewno by się stało bez jej interwencji.
Mniej więcej wtedy napastnik wylądował w błocie, a będąca przy dowodzeniu Hoshi przeszła do swojego monologu. Jej chłodny głos i dosyć bezwzględne słowa, sprawiły, że ludzie szybko zaczęli uciekać wzrokiem.
-Nie chciałem go skrzywdzić… chciałem abyście otworzyli oczy… - zaczął żałośnie wywrotowiec dopiero zdając sobie sprawę z sytuacji w jakiej się znalazł.
Hoshi kontynuowała swój monolog, a powóz coraz bardziej oddalał się od kulawego mężczyzny, który próbując się podnieść w głębokim błocie raz po raz potykał się grzęznąc w nim głębiej.
Poniósł głowę, by spojrzeć na kobietę, która dała mu ultimatum, którego nie zamierzał przyjąć.
-Zostawiasz mnie na śmierć! Dokładnie to robicie! Zostawiacie kolejną osobę! Kolejną krew masz na rękach! - Nie przerywał wywodu - Zostanę tu i sam będę chociaż próbował. Straciłem nogę walcząc z wczasie zamieszek na turnieju. Nikogo nie zostawialiśmy! - po jego policzkach spływały ciężkie krople, trudno było jednoznacznie stwierdzić czy były to tylko krople deszczu.
- Uratuję ich, albo zginę próbując - rzucił, chwytając jakąś sztachetę leżącą nieopodal w błocie. Koniec końców udało mu się podnieść do pozycji stojącej i choć dalej chwiejnie ruszył ulicami krzycząc
- Halo! Jest tu ktoś jeszcze? Halo! - jego głos powoli niknął.
Zaczęły się coraz intensywniejsze szepty. Ludzie rozglądali się po sobie szukając zrozumienia, szukając wsparcia. W końcu jedna z młodych kobiet, która szła obok powozu zacisnęła mocno palce w pięści szukajac w sobie mocy, po czym rzuciła się biegiem za kulawym
-Halo! Jest tu kto? - za nimi dołączyła jeszcze jedna kobieta i jeden względnie sprawny staruszek.
Wtedy też wieszcz tutejszy, który nieprzerwanie recytował dalej, zbliżał się do końca wiersza
-I przyjdzie błazen, na śmierć prowadzony,
Publice kres nadejdzie czarny
Gdy występ życia skończony marny
Zaszczebiocze, bogów śmiech zdławiony - rozsiadł się, po czym otworzył zamknięte przez cały występ oczy.

Najdalej od całego zamieszania, była Hibana, która miała po dziurki w nosie swoich problemów, z którymi została sama. Może gdyby ktoś zdecydował się z nią zostać i jej pomóc, teraz nie musiałaby stawać na rzęsach, aby jakoś rozwiązać swoje problemy. Rzeczywistość niestety nie była łaskawa i trzeba było brać los jakim był.
Hibana nie załamywała się. Wiedziała, że pozycja w jakiej się znalazła nie była prosta. Usłyszała nawet jak na jej słowa o oszczęszaniu powietrza Zatoichi zaciągnął z świstem jego dużą porcję, ale zapewne ugryzł się w język i nic ni powiedział. Nie był na pozycji do negocjacji. Jeżeli Hibana obrażona zdecydowałaby się ich zostawić oboje byliby ze swoim towarzyszem martwi. Dumę musiał schować do kieszeni i to najlepiej jeszcze w jakiś innych spodniach.
Decyzja padła na pomoc bardziej rannemu, jednakże bardziej dostępnemu mężczyźnie. Trzeba było dosyć mocno lawirować i się troszkę napocić - cała ta instalacja wyglądała na tykającą bombkę, która zaraz się rozpadnie jeśli tylko przecięty będzie nieodpowiedni kabelek. Hibana musiała być jeszcze o tyle bardziej skupioną, aby nie pociąć rannego i nie dołozyć mu kolejnej rany, Straciła na tym trochę czasu, ale skupiając się na odpowiednim dobieraniu celów cięcia uwolniła rannego mężczyznę, gdy tylko ostatnia belka z głuchym uderzeniem spadła na ziemię. Podtrzymując odpowiednio konstrukcję dała dosyć przestrzeni, aby dojrzeć dokładnie tego, kogo obecnie ratowała. Był to brunet, o krótkich włosach i typowej, dla klanu urodzie. Jego noga wykręcona była w stawie kolanowym w stronę, w którą bez wątpienia Hibana wiedziała, że ten staw się nie wyginał. Bez dwóch zdań.
Nie mógł jednak nie skorzystać z okazji i krzycząc z bólu zmusił się aby się nieco wyczołgać. Hibana mogła zauważyć teraz, że to złamanie dodatkowo było otwarte, zapewne mocno krwawiło. Gdyby nie szkarłatna barwa płomienia zapewne łatwiej by jej było ocenić ile już jej stracił.
-Dziękuję, nawet nie wiem jak ci się odwdzięczę - powiedział leżąc w wodzie i gruzowisku, nie mogąc jeszcze znaleźć dosyć energii, aby się podnieść w pełni - Zatoichi, wygląda na mocno zakopanego, jeśli mogę ci jakoś pomóc, to powiedz… - poprosił oddychając ciężko. Bez cienia wątpliwości okropnie cierpiał.
Po uwolnieniu Hibana mogła przejść do rozcinania głazu. Trudno jej było znaleźć odpowiednią pozycję, aby przy okazji nie przecinać przy okazji desek, przecięcie nieodpowiedniej mogło sprawić, że rozłożenie sił i ciężaru się zmieni i przygniecie nieszczęśnika i zmieni go w szaszłyk.
Tu pojawił się dylemat. Hibana zauważyła, że deski zaczynają pracować skrzeczeć. O ile głaz dawał nad sobą pracować i się powoli przecinać to przecięte deski do uratowania kolegi Zatoichi’ego wpłynęły na zaburzenie harmonii. Hibana miała dokładnie dwa wyjścia, które widziała oceniając konstrukcję - albo poświęci więcej czasu na to, aby usunąć zbędne deski, ryzując, że Zatoichi się podtopi, jednakże na pewno nie zostanie wtedy w sposób drastyczy przygnieciony - ew. Coś nieco go naciśnie, jednak jego życiu pod tym względem nic nie będze zagrażać, albo zdecyduje się na szybsze cięcie - możliwe, że nawet podwójnym ostrzem głaz oraz strzelające coraz mocniej deski - wtedy na pewno nie utonie, ale będzie musiała mieć albo szczęście albo pomysł, aby nic go nie zgniotło…


Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec
Zatoichi

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Mapka dla Hibany

Na brązowo na przeciw wyjścia schody na piętro.
Gwiazda oznacza teren zawalony i pobojowisko - deski, dachówki, belki nośne etc.
Na szaro po środku głaz
Prowizorycznie zaznaczone pomieszczenia - tam gdzie powinna być ściana/drzwi, a znajduje się gwiazda oznacza zawaloną i zastawioną ścianę przez dach

Czas na odpis Graczy : 12:01 12.09
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 14.09

[Ookami]

Działał instynktownie i na pełnych obrotach, na jakie tylko mógł sobie pozwolić. Może i reakcja w kierunku kuternogi była ostra, ale mimo wszystko nie miał pojęcia że mężczyzna grożąc zabiciem dziecka, nie miał niczego złego na myśli. W końcu może i jego oczy były wyjątkowe na swój sposób, ale na czytanie w myślach nie pozwalały. Kiedy tylko wyrzucił kalekę z powozu, natychmiast stracił nim zainteresowanie wypuszczając nawet kunai z dłoni.
Teraz cała jego możliwa uwaga skupiona była na dzieciaku, którego musiał jakoś wyhamować. Jakby na to teraz nie spojrzeć, było to teraz jego priorytetem.
Tak, brał pod uwagę to że sam może uderzyć w zadaszenie albo innego człowieka, ale lepsze nabić sobie guza niż pozwolić skończyć dzieciakowi pod kołem wozu. Dlatego kiedy tylko go złapał, przytwierdził się czakrą do podłoża, zupełnie jak podczas chodzenia po drzewie czy ścianie. Zaraz po tym zgiął kolana, a swój tors pokierował do tyłu. Miał nadzieję że to wystarczy do zminimalizowania szkód i ocalenia brzdąca przed lotem do nibylandi.
Kiedy akcja ratunkowa się skończyła i mógł odetchnąć, nie miał na to zbyt dużo czasu. Jeśli Tsuyoshi poprosił go o prześwietlenie podejrzanej ciemności, którą wypatrzył w nocy, Ookami zrobił to bez wachania. Moze w niej nie widział, ale ktoś mógł się w niej kryć

TLDR

1. Ratuję dzieciaka
2. Prześwietlam tajemniczą ciemność w nocy.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Uchiha Tsuyoshi]

Tsuyoshi przez moment kręcił głową z niedowierzaniem, widząc poczynania reszty drużyny. Były one całkowicie nieskoordynowane, błędne i po prostu amatorskie – w jego opinii oczywiście. Po pierwsze, Ookami ruszył na kalekiego mężczyznę z nożem, od razu próbując go… no właśnie, co? Zabić? W każdym razie efektem jego działań było to, że zamiast wierzgającego faceta mieli wierzgającego rannego faceta i ogromną stratę w autorytecie u mieszkańców. Ci ostatni chyba przeprowadzali zresztą właśnie otwartą woltę, bo kilku z nich zwyczajnie odłączyło się od grupy i zostało, żeby ratować innych. Cóż, nie była to codzienna sytuacja i chyba mieli do czynienia z jakąś trudną dzielnicą, bo do tej pory spotykał się raczej z cywilami, którzy po prostu chcieli uciekać i zachować własne życie, a nie zostawać w mieście i ryzykować straszliwy koniec. Ale nawet to nie usprawiedliwiało praktycznie całkowitej utraty panowania nad tymi ludźmi przez przedstawicielkę Yuki. Pewnie gdyby był tu Orochi sytuacja nie przybrałaby tak dramatycznego obrotu, ale to go nie tłumaczyło. Podjął najwyraźniej złą decyzję odchodząc stąd i wybierając takiego, a nie innego przywódcę.

Oczywiście tych wszystkich przemyśleń Uchiha nie miał zamiaru uzewnętrzniać, ani teraz ani prawdopodobnie później, choć co do tego ostatniego to w sumie nigdy nic nie wiadomo. Nie na tym polegała jego profesja, by kwestionować decyzje przywódców czy też jątrzyć przeciwko wyższym od siebie w hierarchii.

Przemieszczał się razem z wozem, starając się w miarę ogarniać całokształt sytuacji i być szczególnie wyczulonym na zagrożenia z zewnątrz, bo zarówno Ookami, jak i Hoshi mogli teraz być skupieni na bliższych sobie problemach. I chyba całkiem dobrze zrobił, bo wypatrzył z daleka miejsce na ulicy, które w przeciwieństwie do innych miejsc całkowicie ginęło w ciemności. Nie było tam oświetlających okolicę lampionów, co trudno było wytłumaczyć. Jego sharingan był wobec tego bezużyteczny. Mógł to być głaz, który blokował drogę, ale równie dobrze mogło to być coś bardziej złowieszczego.

- Jakieś pięćdziesiąt metrów przed nami gasną lampiony i jest całkiem ciemno, ale nie widzę dlaczego! Mam to sprawdzić, czy Ookami sobie poradzi? – krzyknął w kierunku wozu. Komunikat był skierowany w zasadzie w równym stopniu do Hoshi i do Ookamiego. Podejrzewał jednak, że ten drugi szybciej sprawdzi co takiego się wydarzyło, ale jak zwykle, nie chciał się narzucać ani podejmować decyzji. Biorąc jednak pod uwagę to, że Ookami miał dużo lepsze umiejętności pod tym względem, zapewne to właśnie on zostanie oddelegowany do tego zadania.

Skrót:
Poinformowanie Hoshi i Ookamiego o tajemniczej ciemności

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

W takich momentach Hoshi żałowała, że nie zna się na medycznych technikach lub genjutsu. Wprowadziłaby mężczyznę w jakiś sen, wrzuciła na wóz, wywiozła ich wszystkich bezpiecznie z Kotei i wróciła po tych, po których można byłoby wrócić. Jej serce się kroiło i to mocno, tym bardziej, że sama ratowałaby każdą osobę, gdyby miała taką szansę. Gdyby nie to, że musiała pilnować reszty i upewnić się, że większość zostanie wywieziona.

Był odważny i to szanowała. Głęboko to szanowała. I chciałaby być bohaterką też. Ale nie mogła.

Spojrzała na powozy. Kobiety z klanu Uchiha chroniły powozy wykonując swoje zadanie. Ranmaru właśnie uratował dzieciaka i miał wypatrywać. Młodzieniec Uchiha za to dzielnie wypatrywał potencjalnych kamieni i innego typu bezpieczeństwa.

Czy miała prawo powiedzieć któremuś, żeby zostali?

Nie miała.

- Pospieszmy się, żebyśmy mogli tutaj wrócić - powiedziała, oddając dziecko na wóz. - Bushiko-san, mimo wszystko ostrożnie. Damy radę. Kiedy wyprowadzimy ludzi za miasto, wrócimy.

Pewnie nie wrócą.

Usłyszała słowa Tsuyoshiego na temat ciemności i skinęła głową do Ookamiego.

- Zobacz co i jak.

TL;DR

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Zgodnie z przewidywaniami Orochiego, to w co wdepnął... było krwią. Ręka leżąca obok niej należała - niemal na pewno - do owego nieszczęsnego "łapserdaka" Ituo, który był tak wprawny w naprawie dachów, jak wspomniała kobieta. Czy to jej syn, czy mąż - tego nie wiedział, ani teraz nie miał zamiaru pytać, przez moment skupiając się na szybkiej analizie sytuacji przy świetle lampionu. Czas go gonił, chciał czym prędzej wrócić do reszty, obawiając się, że i tak rozrzedził zanadto ich siły, tym bardziej po tym, jak Hibana ruszyła na pomoc bratu. Uznał, że nie będzie kombinować i jeśli usunięcie pojedynczej belki z jego strony pomoże, to tak trzeba uderzyć. Powinno mu jeszcze starczyć krzepy, aby sobie z nią poradzić nawet bez dostępu do jakichś zaawansowanych technik chakrowych. Zanim się jednak za to zabrał, szybko ocenił jak wyglądać będzie przejście na zewnątrz, kiedy już tę belkę uda mu się usunąć. Chciał bowiem wytyczyć kobiecie ścieżkę tak, aby ominęła kałużę krwi oraz zwłoki wystające spod ruin - teraz powinna być w ruchu, nie przystawać, aż dotrą na miejsce. Przestawił również lampion tak, aby światło nie padało w miejsce spoczynku zwłok, ale raczej pogrążało je bardziej w ciemności.

- Rozumiem, dziękuję! Nie wiem co z nim, usłyszałem pani wołanie kiedy przejeżdżaliśmy obok! Musimy się spieszyć, żeby zdążyć za pozostałymi, może do nich sam dotarł. A teraz proszę się skupić - przepchnę belkę, ale to może naruszyć konstrukcję. Jak tylko będzie pani mieć miejsce, proszę wyjść i trzymać się prawej ściany i iść od razu do wyjścia! Będę tuż za panią! - odparł głośno kobiecie, po czym zaparł, najpierw testując pojedynczym pchnięciem belkę, aby ocenić ile siły musi włożyć, aby ją usunąć z drogi. Dopiero potem ułożył dłonie do techniki Hosho, aby pchnąć ją w odpowiednim miejscu. Gdy tylko przeszkoda została usunięta, upewnił się, że kobieta przeszła i ruszył za nią, dbając o to, by nie stanęła we krwi i blokując w miarę naturalnie jej widok na ciało, gdyby nawet zerknęła na bok albo przez ramię.

Gdy byli na zewnątrz, polecił kobiecie przytrzymać się go i wziął ja w ramiona, by szybciej pokonać dzielącą ich od wozu trasę.

Tl:dr

1. Przygotowanie trasy kobiecie tak, by wyminęła zwłoki i krew jak juz wyjdzie.
2. Zagadanie do kobiety, ominięcie tematu męża/syna lekkie i skupienie jej uwagi na ucieczce.
3. Usunięcie belki i szybkie wyprowadzenie kobiety a następnie zabranie do wozu.

  Ukryty tekst

[Hibana]

Udało się uwolnić pierwszego zakopanego ale jego noga była w gorszym stanie, niż Hibana się spodziewała. W takim wypadku z pewnością odpada poproszenie go o pomoc, chociaż może nie do końca. W pierwszej kolejności dziewczyna sięgnęła wolną ręką do torby nad lewym pośladkiem. Wyciągnęła z niej jedną z pigułek ze skrzepniętą krwią, którą dostała od swoich przełożonych. Drugą, którą otrzymała od Orochiego, zachowała dla swojego brata. Podała ją leżącemu mężczyźnie ze złamaną nogą. Ostatnim czego chciała, to żeby jej się teraz wykrwawił. Następnie dała mu jeden ze zwiniętych bandaży, krótszy, pięciometrowy.
- To pigułka ze skrzepniętą krwią, pomoże Ci trochę odzyskać siły. Potem uciśnij sobie nogę nad raną bandażem, żeby powstrzymać nieco krwawienie. Mam nadzieję, że wiesz jak to zrobić.
W drugiej kolejności przyszła pora na jej brata. Widziała przed sobą dwie opcje, obie ryzykowne, mogące posłać tego głąba do grobu. Uznała jednak, że ta pierwsza niesie za sobą nieco mniejsze ryzyko. Łatwiej będzie jej odratować trochę podtopionego Zatoichiego, niż zgniecionego i połamanego, o ile już połamany nie był.
- Jeśli chcesz się odwdzięczyć, to masz to okazję zrobić teraz. Trzymaj głowę mojego brata w górze, żeby mógł oddychać, a ja spróbuję go wydostać. Tylko ostrożnie, może mieć uszkodzony kręgosłup, starajmy się tego nie pogorszyć.
Wydała polecenie nieznajomemu i przystąpiła do ponownego pozbywania się gruzu. Miała nadzieję, że taki ruch kupi jej chociaż kilka cennych minut. Pospiesznie zaczęła odrzucać kolejne deski i belki, żeby móc w dalszym ciągu ciąć głaz swoim ostrzem.

TLDR:
- Hibana daje nieznajomemu pigułkę z krwią, bandaż do uciśnięcia rany i instruuje go, żeby trzymał głowę jej brata nad wodą
- Wraca do uwalniania brata

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Kolejka 20

---

Grupy Wsparcia

---

Bezdźwięczny stukot rozżarzył ciemność ciszy

---

Orochi miał podejrzenia zakrawające o pewność, że nieszczęśnik, o którym usłyszał od kobiety był tym, którego szczątki spoczywały pod jego stopami. Prawdziwa tragedia. Była oczywiście szansa, że było to ciało należące przykładowo do jakiegoś innego ninja, który zdecydował się ratować kobietę, jednakże szansa na to była raczej niewielka… w końcu jak miałby ją ratować, skoro dopiero kamień, pod którym skończył był powodem jej uwięzienia… wszystkie ślady na niebie i na ziemi wskazywały na jedno.
Szczęśliwie Orochi wziął sobie do serca to czego był świadkiem. Nie zamierzał zostawić wszystkiego losowi, bo ten od dłuższego czasu gra z nimi wszystkimi w bardzo nieuczciwym rozegraniu. Przyjrzał się, nawet mimo ograniczonego dostępowi światła otoczeniu. Nie działał nieroztropnie. Oceniał ustawienie belek oraz rozplanowywał w głowie trasę, dzięki, której kobieta powinna mieć minimalną szansę na trafienie na zwłoki. Było to godne ogromnej pochwały. Wielu zignorowałoby taką sytuację. Wielu miałoby w nosie czy kobieta dozna jakiejś traumy, byleby została wyciągnięta w jednym kawałku - w końcu takie było zadanie - uratować i już niech żyje swoim życiem. Szczęśliwie, nie w tym przypadku.
-Ma pan rację, pewnie się już załapał na jakiś powóz - odpowiedziała uspokajając się nieco. W głowie układała już sobie scenariusz, jak dorwie Itou i nagada mu prosto z serca za zostawienie jej w potrzebie. Wbrew pozorom była to dobra wizja - oznaczało, że był cały i zdrowi i czekała ich jeszcze rozmowa w przyszłości.
Kobieta mogła sobie rozmyślać, jednak z snucia wizji przyszłości wyrwała ją łuna światła przebiajająca się w przestrzeni pod drzwiami. Był to Orochi, który przyniósł lampion, którym oświetlił sobie pomieszczenie, ponownie udowadniając, że nic mu nie umyka, pamiętając o nieszczęśniku, zatopionym w szkarłacie.
Zaraz potem przeszedł do oceniania trwałości belek. Przymierzył się i gdy był już pewien ile siły musi użyć energii, korzystając z odpowiedniej techniki naparł na belki, które po chwili oporu trzasnęły pod siłą Orochi’ego. Ustąpiły z donośnym hukiem padając na drewnianą podłogę. Z okazji skorzystała kobieta, która otwierając chociaż nieznacznie drzwi, przecisnęła się przez próg. Odetchnęła z ogromną ulgą. Dała się prowadzić, skupiając spojrzenie na swoim bohaterze, który skutecznie ograniczał jej widok na krwawą masakrę.
Kobieta była może kilka lat starsza od Orochi’ego. Blondynka o niespotykanych różowych tęczówkach. Urodziwa, zadbana, teraz jednak jej ubrania pokrywał kurz. Warunki nie sprzyjały eleganckiej prezencji.
-Dziękuję, gdyby nie okoliczności, śmiałabym zażartować, że z takim bohaterem, mogę być ratowana każdego dnia - zagadnęła, a oczy jej skrzyły, łzy spłynęły wzdłuż jej policzków -Dziękuję - powiedziała dając się wyprowadzić z budynku, a Orochi nie miał wątpliwości, że były to szczere podziękowania. Jej oczy wyrażały najczystszą wdzieczność. Ulżyło jej. Ulżyło, że nie umrze zakopana w gruzach.

Ookami. Tak. Ten to miał pełne ręce roboty. Dosłownie. Trzymał w nich w końcu berbecia, którego zdecydował się ratować. Jakby się nad tym zastanowić nie było wcale tak dużo różnicy wieku między nimi. Jakaś dekada. Czym była dekada względem wieku przewożonych tutaj starców? To niczym dłuższe mrugnięciem oka.
A mimo to, mimo to, że był najmłodszy nie ustępował nikomu swoim zaangażowaniem i chęcią do działania. Od jego decyzji zależało to, co stanie się z dzieckiem.
W rzeczywistości, wszystko zajęło ułamki sekund. Ludzie zdążyli się tylko zaskoczyć. Ktoś krzyknąć. Tempo było bardzo duże.
Niezainteresowany już więcej wywrotowcem Ookami chwycił w swe ramiona brzdąca i przytwierdzając się do podłoża, w tym przypadku zapewne do części powozu chciał zmniejszyć ryzyko śmierci chłopca. Sytuacja nie była taka prosta, ponieważ zamieszanie było ogromne, a ilość przypadkowych gapiów równie liczna.
Przesłał on chakrę do stóp i odchylając się w tył z przyciśniętym w ramiona chłopcem z pędem, z jakim się poruszał uderzył o jedną z barierek prowizorycznie ustawionych aby podtrzymywać zadaszenie. To spadło i niczym sieć rybacka pochwyciła obu młodych. Płachta opadła na głowy zgromadzonych, a sam Ookami zatrzymał się na czyiś kolanach, szczęśliwie już spowolniony wszystkimi swoimi akcjami nikomu nie wydarzyła się krzywda. Chłopiec po chwili milczenia, zaczął płakać. Zrobiło się spore zamieszanie bo wszyscy na miejscu próbowali zdjąć z siebie płachtę. Poza chaosem, szczęśliwie złych wieści brak.

Tsuyoshi miał czas aby przeprowadzić analizę sytuacji, która nie ukrywając była nieciekawa. Działo się dużo i trudno było jednoznacznie wskazać, która z decyzji poprowadziła ich do punktu w którym się teraz znaleźli. Kwestia była dowodzenia, szoku, cywili? Trudno było jednoznacznie wskazać, lecz Tsuyoshi miał w głowie swoje typy, którymi nie zamierzał na tem moment dzielić się z nikim.
Miał też swoje rzeczy na głowie. Poza spokojną okazją do obserwowania wszystkiego co się działo, widząc z dystansem wszystkie nastroje i słysząc nawet jak niektórzy zaczynają między sobą szeptać - były to trudne dyskusje, trudne negocjacje między tym, że w domach mogli zostać bliscy czy ich rodzina, a tym, że co oni jako cywile mogą zrobić… prędzej wszyscy zginą. Bardzo trudny temat.
Szczęśliwie zamiast przejmować się plotkami, miał inny problem. Zauważył dziwną ciemność, do której powoli się zbliżali. Nawet jeżeli trzymali wolniejsze tempo to 50 metrów, szybko przerodziło się w 45. Bez zwłoki zdecydował się poinformować dowodzącą co do swojego spostrzeżenia.
Ookami zamierzał od razu swoim wzrokiem słysząc co się dzieje znajdując się jeszcze pod płachtą przyjrzeć się sytuacji. Jego wzrok pozwalał lustrować przez przeszkody, niestety w ciemności nie widział wiele. Zdawał sobie na pewno sprawę z tego, że nie ma tam ukrytych żadnych wrogów ani przeciwników.
Hoshi wydała polecenie zgadzając się aby Tsuyoshi sprawdził co takiego dzieje się te paredziesiąc metrów przed nimi. Było to ważna, zwłaszcza, że warunki pogodowe utrudniały lawirowanie. Tsuyoshi dla pewności ruszył w kierunku dziwnej ciemności. Początkowo biegnąc wzdłuż linii lampionów zdał sobie sprawę, że to coś, co było ciemnością było… zawalonym budynkiem. Coś potężnego uderzyło w jeden z wyższych budynków mieszkalnych, który niesiony siłą uderzenia przewalił się i zablokował drogę. Przeszkoda była wysoka na jakieś 10, może 15 metrów, złożona z gruzu, belek, kamieni i innych materiałów, których nawet nie trzeba było przytaczać, by podkreślić jak potężna była to przeszkoda. Jeżeli chodziło o jej szerokość, to miała z dobre 8-9 metrów. To wszystkie odłamki sprawiły, że budynki po przeciwnej stronie zostały mocno naruszone, a wraz z nimi latarnie, które oświetlały drogę. Potem, droga zdawała się być w całości.. Tsuyoshi musiał szybko podejmować decyzję bo odległość powozu od przeszkody była mniejsza nić 40 metrów i cały czas sukcesywnie się zmniejszała.

Hoshi nie miała łatwego życia. Znalazła się w trudnej sytuacji będąc oddelegowaną do dowodzenia na nie swojej wojnie. Była co prawda najstarsza, jednakże czy miała z nich wszystkich największe doświadczenie? Kto był w stanie ocenić obiektywnie, kto tutaj powinien dowodzić?
Nie było odpowiedzi na te pytania.
Pewnym było, że obraz cywila był mocny. Mimo swojego nieudolnego i dosyć drastycznego działania, miał on jak najlepsze intencje i chciał tylko pomóc pozostawionym ludziom. Jego postawa musiała zagrać na emocjach obecnych bo udało mu się poruszyć serce dwójki, która ruszyła na poszukiwania wraz z nim. Dosyć szybko zniknęli gdzieś między budynkami.
-Dobrze, jak nas pokierujesz Hoshi-san - przyznała starsza Uchiha, która powoziła wozem. Wydawała się być lekko przejęta sytuacją, jednakże starała się zachować to dla siebie-Wojna nigdy nie jest łatwa… a decyzje w czasie niej podejmowane tym bardziej - dodała unosząc wzrok w kierunku Hoshi, jakby starając się dodać jej może odrobinę wsparcia. Zaraz potem Bushiko wróciła spojrzeniem na drogę. Teren był trudny, a oświetlenie zostawiało sporo do życzenia, więc musiała zachować spokój i czujność, szczególnie, że zaraz za nią działa się kotłowanina walki z płachtą.

Hibana stała przed trudnym wyborem. Miała co najmniej jednego rannego i drugiego zakopanego pod deskami, z którymi wiązały ją więzy krwi… nawet jeżeli nie było tam za bardzo sentymentu, było poczucie obowiązku.
Ranny z wdzięcznością przyjął pigułkę, ze skrzepniętą krwią, którą rozgryzł z drobnym grymasem. Nie była to największa z pyszności jakie dane mu było jeść, mimo to przyjął gorzkie lekarstwo.
-Dziękuję - skinął głową, po czym wziął bandaż - najbardziej wybitnym medykiem, nie jestem, ale powinienem dać radę
-A może byś dla odmiany przestał gruchać i zaczął działać! - warknął Zatoichi przerywając pełną wdzięczności i podziękowań chwilę. W głosie słychać było rosnące zdenerwowanie i stres, czemu trudno się było dziwić w położeniu w którym się znalazł.
Towarzysz Zatoichi’ego skinął głową, nawet jeżeli ten tego nie mógł widzieć i przeszedł do usztywniania uszkodzonej kończyny. Wiedział dobrze, że znalazł się w co najmniej trudnym położeniu, a jego noga jeśli niedługo nie zostanie odpowiednio zabezpieczona to zapewne skończy się amputacją - to też widziała Hibana - nawet nie będąc medykiem rozumiała, że bez szybkiem pomocy wszystko mogło przybrać bardzo poważny obrót.
Hibana miała chwilę aby zastanowić się nad strategią. Bez względu na to, z której strony by nie patrzyła na gruzowisko, obraz, który jej się ukazywał nie napawał optymizmem. Czekał ją trudny wybór. Trochę jak między dżumą, a cholerą - nie chcesz żadnego, ale trzecia opcja nie istniała… znaczy w przypadku Hibany trzecia opcja była - oznaczała porzucenie Zatoichi’ego i zabranie rannego do lekarza, opcjonalnie zostawienie go tutaj, aby sobie radził sam. Szczęśliwie dla braciszka dezercja nie przeszła jej przez myśl i wybrała mniejsze zło. Lepiej nieco podtopić niż zmiażdżyć, no cóż… cała jej obecna grupa udowodniła, że z podtopieniem można było żyć i woda wbrew pozorom, wcale nie była tak ciężkim przeciwnikiem. Dlatego też postanowiła postawić na tą, kartę przedstawiając obecnym plan.
-Zaraz ci dam uszkodzony kręgosłup… nie rób ze mnie kaleki! - miał naprawdę sporo energii, jak na kogoś, kto był w patowej sytuacji, choć mogły być to jedynie odruchy obronne, by jakoś sobie z tym wszystkim poradzić - nawet jeśli nie było łatwo.
Ranny towarzysz kuśtykając i z prowizoryczna podporą z czegoś co znalazł pod ręką dostał się do Zatoichi’ego, który był w iście bojowym nastroju. Szczęścliwie chociaż dał się złapać za głowę.
Hibana mogła dzięki temu swobodniej i dokładniej przejść do pracy. W szkarłatnym blasku swojego świetlistego ostrza przeszła do walki z belkami i kamieniem. Zapadła głucha cisza między obecnymi, przerywana jedynie przez odgłosy deszczu, który skwierczał dodatkowo spotykając się z techniką katonu, oraz raz po raz dźwięki odrzucanych na bok belek.
Hibana jeżeli spojrzała w bok, mogła dostrzec, że towarzysz jej brata jest lekko poddenerowany i zerkna na nią raz za razem czekając na pozytywne wieści. Nawet słychac było coś na wzór.. bulgotu? Dochodzącego spod instalacji desek. Zapewne wydany przez Zatoichi’ego. W końcu jednak ostatnia z przeszkód uległa i satysfakcjonująca opadła z ciężkim hukiem odsłaniając prostą drogę do Zatoichi’ego. Był on w sporym stopniu przykryty wodą, jednak widząc jak żwawo wierzga kończynami, ani nie był sparaliżowany, ani utopiony. Zostało Hibanie dokończyć dzieła i podjąć decyzję co robi z tym majdanem…

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec
Zatoichi

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Mapka dla Hibany

Na brązowo na przeciw wyjścia schody na piętro.
Gwiazda oznacza teren zawalony i pobojowisko - deski, dachówki, belki nośne etc.
Na szaro po środku głaz
Prowizorycznie zaznaczone pomieszczenia - tam gdzie powinna być ściana/drzwi, a znajduje się gwiazda oznacza zawaloną i zastawioną ścianę przez dach

Czas na odpis Graczy : 12:01 19.09
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 22.09