[EVENT] - Grupa Wsparcia Północ

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Yuki Hoshi była przyzwyczajona do trudnych warunków atmosferycznych. Nie była szczególnie podatna na mrozy, przemoczona bywała bardzo często, godziny spędzała nad brzegiem morza, gdzie wiał lodowaty wiatr bądź w burzach śnieżnych. Ta pogoda, którą tutaj widziała, tutaj przeżywała - to było coś zupełnie innego, niż to, co znała.

Burza i wiatr były absolutnie niesamowite. Mokra była od stóp do głów. Czuła, że ciepło bardzo powoli z niej schodzi, ale nadal - wiatr był dość ciepły. Ciepły wiatr był dla niej bardzo dziwny. Było to niesamowite, było to niezwykłe, nieznane i chętnie po prostu postałaby na brzegu morza, czując ten deszcz, obserwując zmagania przyrody. Niestety, nie mogła się skupić na tym niebezpiecznym pięknie. Musiała ratować ludzi i skupić się na ich przeżyciu.

Udało jej się zorganizować dorosłych ludzi - oni raczej nie mieli za bardzo szansy na to, żeby dostać się na wozy, bo skupiono się na starcach i dzieciach. Była pewna, że ci ludzie też mieliby trudność z wydostaniem się z miasta, więc wewnętrznie czuła wdzięczność, że udało się jej zorganizować sposób, aby i oni mogli wydostać się z miasta.

Pewnie będzie im niedobrze na morzu, ale lepiej niedobrze na morzu, niż martwym w mieście.

Dźwięki uderzeń nie pomagały jej jednak.

- Spokojnie, spokojnie! - prosiła, kiedy ludzie przyszli do pomostu a ona spotkała się ponownie z Bushiko. Uśmiechnęła się do kobiety i skinęła do niej głową. - Czas na chodzenie po wzburzonym morzu - powiedziała z lekkim humorem, skupiając swoją chakrę na stopach, żeby mieć pewność, że utrzyma się na wzburzonej tafli morskiej. Dystans nie był jakiś szczególnie duży do pokonania, ale bieganie w jedną i drugą stronę mogło zająć trochę czasu.

Cieszyła się, że inni już stąd wybywali i zostawało jak najmniej ludzi. O to właśnie prosiła Orochiego w przelocie.

- Po jednej osobie na plecy. Może nie jestem szczególnie silna, ale szybka - wyjaśniła ludziom. - Będzie trząść, więc zamknijcie oczy i oddychajcie głęboko. Wszystko będzie w jak najlepszym porządku.

No i wzięła pierwszą osobę, tak jak Bushiko. Ruszyła bardzo szybko, biegając po wzburzonym morzu, aby zapewnić ludziom bezpieczne przeniesienie do statku. Cieszyła się, że nie była w tym sama. Na morzu też ona sama czuła się trochę bezpieczniejsza - w końcu cokolwiek by się działo, mogła przestać używać chakry i skryć się pod powierzchnią. Czy w kałuży. Ale nie można było uznawać morza za kałużę.

Nieważne. Jej umysł trochę płynął, kiedy biegła z kolejnymi osobami do statków, pomagała im tam się znaleźć. W końcu zauważyła, ze robiło się już spokojniej na brzegu - nie ze względu na to, że burza się zmniejszyła, ale po prostu, ludzi było coraz mniej. Praktycznie zostało tylko tych kilka osób oraz ostatni wóz. Brała kolejną osobę na plecy, kiedy pojawił się Orochi, żeby im pomóc.

- Prosiłam, idźcie już, chrońcie wozy - zawołała. - Poradzimy sobie!

Hoshi uznała, że lepiej będzie, jeżeli zostanie ich tutaj jak najmniej, a on dowodził. Nie mógł tutaj wpaść w kłopoty, jeżeli nie musiał.

Ruszyła dalej przez morze.

TL;DR
1. Yuki Hoshi jest przyzwyczajona do trudnych warunków atmosferycznych, ale aktualna burza jest inna niż wszystko, co doświadczyła dotychczas. Choć była zafascynowana niezwykłymi zjawiskami atmosferycznymi, musiała skupić się na ratowaniu ludzi.

2. Udało jej się zorganizować grupę dorosłych, którzy mieliby trudności z ewakuacją z miasta, i decyduje się przenieść ich na statki, sądząc, że lepiej jest przebywać na wzburzonym morzu niż ryzykować życie w mieście.

3. Na pomostach spotyka się z Bushiko i razem decydują się biec po morzu, używając swojej chakry, aby przenosić ludzi na statki. Pomimo niebezpieczeństwa i trudności, Hoshi czuje pewność i wdzięczność, że nie jest w tym sama.

4. Kiedy większość ludzi jest już bezpieczna, Orochi przybywa, by pomóc. Hoshi prosi go, aby opuścił miejsce i skupił się na ochronie wozów, uznając, że ważne jest, aby lider grupy pozostał bezpieczny.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupy Wsparcia

---

A zmierzch naszych czasów będzie ich kołyską

---

Ku zaskoczeniu Tsuyoshi’ego kupiec zdecydował się pomóc. Trudno było powiedzieć co było dla niego największym motywatorem, jednakże najważniejsze było to, że efekt był nawet lepszy niż można było się początkowo nad tym zastanawiać. Yamatano pokiwał głową w kierunku Tsuyoshi’ego
-Zajmijcie się tymi ludźmi i udowodnij mi, że się mylę co do niektórych z was - rzucił jeszcze nad odchodne, zgadzając się, że dla nich wszystkich czas uciekał o wiele zbyt szybko i musieli działać - nawet jeżeli każdy w swoim własnym kierunku. Już po chwili Yamatano zniknął pod pokładem, a łódź wyruszyła. Co było ciekawe, jeżeli Tsuyoshi poświęcił chwilę mógł zauważyć, że łódź dużo płynniej niż mogłoby się zdawać radziła sobie z wielkimi falami. Wyjątkowo sprawnie pokonywała kolejne bałwany z fal zupełnie jakby były one niewielkim wyzwaniem. Intuicja podpowiadała, że mógł być za to odpowiedzialny mężczyzna, który stał na dziobie statku, kiedy reszta mięśniatej załogi biegała i ogarniała żagle, liny i inne dziwy.
Nie mniej nie mógł zbyt długo stać i się ot tak nad tym zastanawiać. Po walce ze sobą i wewnętrznymi wątpliwościami pojawiła się konieczność działania. Musiał wziąć skrzynie i ruszyć z nimi do powozów. Szczęśliwie nie zdecydował się na forsowanie i brawurę dźwigania wszystkich na raz, a po racjonalnej ocenie swoich możliwości zdecydował się na niesieniu po dwie. Były ciężkie, na pewno wypełnione po brzegi towarem. Lepiej było zanieść ich mniej, ale szybciej niż ryzykować komplikacje probując robić za bohatera, który nosi wszystko na raz. Było tu wystarczająco ślisko, a poza tym próba uniesienia na siłę czegoś co mogło przekraczać czyjeś zdolności było… co najmniej mocno nierozsądne. Mieli wystarczającą ilość rannych w tym momencie.
Tsuyoshi zdążył jeszcze przekazać informacje Orochi’emu i zabrać się za dalsze działanie. Nie poddawał się i nawet na chwilę nie zwalniał tempa. Nie odpuszczał. Pracował na pełnych obrotach próbując za wszelką cenę zrobić jak najwięcej. Przełożył skrzynie i zaczął rozdysponowywać towarami z ostatniej. Marale na chwilę uległo polepszeniu. Zapanowało poruszenie. Ludzie widząc ubrania i jedzenia naprawdę dobrej jakości zdecydowali się wziąć coś dla siebie. Część z nich musiała przyjąć od ludzi stojących przy powozach - ponowne ładowanie do środka starców i dzieci byłoby bardziej problematyczne niż podanie im do rąk. Przez chwilę mógł złapać oddech. Jakieś pojedyncze osoby próbowały wziąć więcej niż inni, ale koniec końców i tak nie brali zbyt wiele, w końcu musieliby to wszystko potem nieść, a dużo osób już nie miało na to siły.

Orochi biegał niczym w ukropie próbując poradzić sobie z wszystkimi wątkami, które go otaczały. Musiał zarządzać, a zarazem działać - wszak stanie i tylko wymachiwanie palcem w tej sytuacji, w jakiej się znaleźli musiałoby kosztować dużą ilość osób życie. Nie tylko pomógł przy ratowaniu topielców, ale również wraz z Ookami’m przeprowadził dramatyczną akcję ratowania kobiety… ta miała pewne wątpliwe kwestie jak to, w jaki sposób ją ocalić do końca, ale to spadło już na barki Ookami’ego.
Zdawać by się mogło, że Orochi ma chwilę aby zebrać myśli. Mógł zobaczyć, że zgodnie z poleceniem dwa wozy były już gotowe do wymarszu, ludzie schowani pod prowizorycznym zadaszeniem jakoś sobie radzili, wtuleni w siebie próbowali grzać się od własnego ciała. Dodatkowo emocje nie pozwalały im aż tak odczuwać warunków pogodowych. Chcieli już po prostu ruszyć.
Może powinien wydać polecenie aby już ruszyć? A może powinien poczekać na wszystkich? To było jedno z tych pytań, które nie miało ani prostej ani dobrej odpowiedzi.
Wtedy też po chwili niczym dźwigacz i posłaniec w jednej osobie Tsuyoshi przyszedł przekazując bardzo dobre wieści. Mieli skrzynie z ubraniami i jedzeniem. Ogromną pomoc w tak ciężkich chwilach. Los na chwilę był im łaskawy. Orochi szybko wydał kolejne polecenia i otworzył jedną ze skrzyń wydobywając czyste i suche ubrania i niosąc je do Ookami’ego, który…

Ookami nie był medykiem. By nie skłamać nikt z nich nie był lekarzem, ale czy mieli czas się nad tym zastanawiać? Musieli ratować kobietę, nie po to poświęcili tyle czasu na tym, aby wyciągnąć ją z łodzi, poświęcając z Ookami’m cenne minuty, by teraz pozwolić jej po prostu umrzeć. Panowie wymienili się spojrzeniami i poleceniami. Trzeba było interweniować. Poddać się teraz to gorzej niż w ogóle nie ruszyć do pomocy. Dlatego też Ookami mając jakieś zdawkowe informacje na temat medycyny chciał chociaż spróbować. Miał dodatkowo wsparcie swoich oczu, dzięki którym był w stanie ocenić, że kobieta nie dośc, że była bardzo słaba, jednak dalej żywa, to jeszcze w jej płucach zalegała woda. Trudno było powiedzieć dokładnie skąd gdzieś dzwoniło w jakimś kościele, co powinien zrobić, ale jakiś głos intuicji mu podpowiadał, że powinien zabrać się za akcje resuscytacji. Niestety nie było niczego co by zawadzało w jej górnych drogach oddechowych co by mógł usunąć, ot woda była głębiej i kto wie ile jeszcze poradzi sobie kobieta nim umrze. Wtedy też Ookami musiał przejść do poważnych działań. Przeszedł do reanimacji metodą usta-usta. Co prawda jeszcze chwilę walczył ze sobą czy przypadkiem nie spróbować usunąć wody z jej organizmu za pomocą odpowiednich technik, bądź samej manipulacji żywiołem - jednak jeszcze nie zaczął z niej korzystać. Jakby się nad tym zastanowić czy mogło być gorzej? Woda już była w płucach… ale zasadnym byłoby zastanowić się czy byłby w stanie odpowiednio manipulować wodą i przemieścić ją na tyle aby nie rozerwać żadnej z tkanek - płuca były na tyle delikatne, że łatwo byłoby zaszkodzić bardziej niż mniej.
Na ten moment zaczął reanimować kobietę. Uciski, oddechy. W założeniu raczej coś prostego, coś co nie powinno sprawiać zbyt wielkiego problemu… na pewno komuś kto znal się na medycynie wiedział co ma robić żeby zrobic to dobrze. Niestety Ookami musiał polegać na swoich instynktach i domysłach. W pewnym momencie coś chrupnęło mu pod rękoma, ale nie przerywając akcji po jeszcze kilku seriach zobaczył jak kobieta się zrywa. Wypluła ogromną porcję wody i zaczęła kaszleć. Była przerażona i nie wiedziala co się dzieje, a dalej dusiła się kaszlem, ale odzyskała oddech. Wróciła.
W idealnej chwili pojawił się Orochi z ubraniami, w które będzie mogła przebrać się kobieta.

Hibana wykonała dobrą robotę ładując ludzi na wozy, ale zaczęła zadawać zasadne pytanie, które zadawało coraz więcej osób dookoła. „Czy to już pora na ruszanie?” Dwa wozy były załadowane. Ludzie gotowi, a pełne strachu dźwięki dochodzace z centrum były naprawdę przeraźliwe. Do teraz słyszeli jeszcze huki uderzeń. Niepokój rósł. Wszyscy z jednej strony chcieli ruszać, a z drugiej strony czekali na eskortę ninja - sami byli zbyt przerażeni aby ruszyć. Nikt jednak nie ogłaszał jeszcze wymarszu. Minuty mijały. Zaczęło panować zwątpienie. Potrzebny był lider, który ich poprowadzić, zwłaszcza gdy niepewność wkradała się do serce. Wtedy też decyzję podjęła Miitsuki decydując, że wozy powoli, ale mają ruszać. Dawała tym samym czas reszcie aby ich dogoniła, ale na tyle by nie stali w miejscu. Dodatkowo musieli dopasować tempo pod tych cywilów, którzy nie znaleźli swojego miejsca na powozie…
To co zostało potem to zajęcie się dzieckiem, które szukało w Hibanie wsparcia. Widać było, że jest przerażone, mokre i smutne.
-Dobzie… - wyłkało, gdy zostało wzięte w ramiona i zabrane do ogniska -…mamia… chcie do miamy… - załkało wtulając się w nią ramionami. Cały czas dygotało. Szczęśliwie Hibana pamiętała, że przy tym samym ognisku może być kobieta, która mogła być matką brzdąca i lepiej oszczędzić mu widoków, jak Ookami walczy aby reanimować kobietę. Na pewno byłby to obraz, który męczyłby go przez całe życie… oczywiście przy założeniu, że to tak kobieta była ratowana, a jego matka nie była jedną z topielic. Nie było żadnej pewności. Niestety Hibana była jedną z niewielu osób, które wybijały się wyglądem. Większość mieszkańców kotei było brunetami o ciemnych oczach i włosach, oraz o bladej cerze - osób wpisujących się w ten opis było od groma i ciut ciut.
Po dłuższej chwili dziecko, w końcu uspokoiło płacz i przysunęło się zasmarkane bliżej płomieni. Wyciągnęło drżące rączki w kierunku ognia, który niestety ale Hibana musiała lekko podkręcić swoimi technikami - deszcz uparcie starał się ugasić prowizoryczne palenisko. To było królestwo wody i sztormu, nie płomieni. Chłopczyk się troszkę uspokoił. Obecność Hibany bardzo mu pomagała. Opierał się o nią ciągle, grzejąc się również od jej ciała.
-Jeśteś miła… - powiedział pociągając noskiem -Maltwie się… bojie sie - dodał. Szczęśliwie dźwięki sztormu skutecznie maskowały desperackie próby ratunku w wykonaniu Ookami’ego. Dopiero odgłos kaszlu był tym przedzierającym się przez morskie fale.

Hoshi, która straciła ogrom sił wykorzystując dużą część ze swoich zapasów chakry, zmuszała się do tytanicznego wręcz wysiłku noszac dorosłych na swoich plecach wierząc, że znajdą bezpieczne schronienie na łodziach pilotowanych przez dwóch marynarzy. Musiała w coś wierzyć zwłaszcza teraz, kiedy znalazła się po środku tak dramatycznych wydarzeń.
Bushiko, która jej pomagała męczyła się mocno, ale nie zamierzała dawać nic po sobie poznać. Skoro Hoshi, która zrobiłą już teraz tak dużo nie narzekała, to ona nie powinna nawet mrugnąć okiem. Postawa Yuki, była dla niej natchnieniem i napełniała jej serce młodzieńczą energią.
Niestety przedostawanie się przez wielkie bałwany nie było proste. Można by zażartować, że kobiety były jeszcze bardziej mokre, jednakże uderzające co rusz fale, lejący deszcz i dopiero co skończona akcja ewakuacyjna ze statków już na dobre sprawiły, że obie były mokre do suchej nitki, a ciemne włosy lepiły się do twarzy.
Nie było to bardzo satysfakcjonujące, jednakże gdy udało się przekroczyć połowę osób do przeniesienia, serce mogło napełnić się odwagą… odwagą przejętą przez dostrzeżenie, że niestety ale został ostatni powóz. Jeszcze część ludzi nie została ewakuowana, a panowie walczyli właśnie ze skrzyniami - Tsuyoshi nosił je, a Orochi przekazywał suche ubrania dla jeszcze chwilę wcześniej tonącej kobiety. Wywołało to ogromne emocje w sercu Hoshi, która zdecydowała się ponaglić dowodzącego aby zabierał siebie i ludzi jak najdalej. W końcu odgłosy wybuchów i paniki niezmiennie napływały do ich uszu, nawet jeśli były zagłuszane przez donośne uderzenia fal.
W końcu wydarzylo się coś pięknego. Bushiko i Hoshi z lekką już zadyszką, ale przeniosły już wszystkich. Wsparciem był fakt, że ci, którzy byli już wcześniej zaniesieni pomagali wciągnąć przeniesionych dzięki czemu kobiety nie musiały za każdym razem wspinać się na statek. Było to może niewiele, ale dzięki temu właśnie ludzie okazywali sobie wsparcie i pomoc. Obie zasłużyły na ogromną pochwałę i odpoczynek.
-Bardzo dobra robota Hoshi-san - odezwała się prostując bolące plecy. Dawno nie dźwigała takich kilogramów i niektóre kręgi niechętnie strzyknęły wracając na swoje miejsce. Mogły złapać oddech, lub ruszyć.

Wszyscy obecni mieli chwilę w zakończeniu swoich obowiązków by rozejrzeć się po sobie. Łodzie były na morzu zabezpieczone i zapełnione ludźmi. Powozy były zapełnione ludźmi i towarami. Wszystko wyglądało na całkiem całkiem ogarnięte! Nic tylko złapać oddech i dostrzec coś, co mroziło krew w żyłach. Błysk. Jasny błysk błyskawicy, który rozświetlił nocne niebo, że na chwilę zrobiło się dużo jaśniej. Wtedy mogli to zobaczyć. Kolejny z kamieni, nie pierwszy i nie ostatni tego dnia. To co powinno budzić przy nim niepokój to jego trajektoria… leciał nie obok, ale prosto na port… w który jego fragment? Trudno było ocenić przy tej małej ilości światła. Ludność cywilna go nie zauważała… ale trzeba było coś zrobić. Uciec, jeśli były czas, krzyknąć… zniszczyć go… cokolwiek…

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : 12:01 14.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 16.08.2023

[Sugiyama Orochi]

Okręty ruszyły, spośród wozów zaś dwa gotowe były do drogi, trzeciemu brakowało już tylko odrobinę. Było… cóż, dobrze nie było, ale przynajmniej nie było całkiem tragicznie (choć starał się nie myśleć o tych, którzy utonęli na zatopionym okręcie, których nie zdążyli uratować). Teraz nie miał jednak czasu na pełne zrozumienie tego, co się stało. Miał czas jedynie na to, aby wydać głośną i wyraźną dyspozycję.

- Pierwsze dwa wozy niech ruszają! Miitsuki, Kaien z pierwszym, Bushiko i Hibana na kolejnym. Reszta kończy ostatni wóz i ruszamy wszyscy! – krzyknął do swoich, cóż, w tym momencie podwładnych, chociaż nie czuł się liderem. Raczej po prostu jednym z nich, tym, który wyciągnął najkrótszą słomkę. Ojciec pewnie nie szczędziłby mruknięć i przewrotów oczami, widząc uchybienia i błędy, jakie z pewnością popełnił, ale… cóż. Nie było go tutaj, a Orochi po prostu starał się, jak mógł. Więcej nie był w stanie zrobić.

Nagle coś wypatrzył w chmurach.

Kamień.

Kamień, który leciał dokładnie w ich stronę.

Sharingana aktywował natychmiast, instynktownie. Musiał widzieć więcej, dokładniej. Musiał widzieć jak szybko leci i jak traci wysokość przeklęty kamerdolec, który był z pewnością skutkiem jakiejś Dotonowej techniki Dzikich.

- Hibana, Tsu! Kamień z południowego wschodu! Katony! – krzyknął do dwóch osób, o których wiedział na pewno, że umieją się posługiwać tym żywiołem i ich techniki powinny być w miarę silne. Mimo to, nie poprzestał na tym, skacząc w kierunku, w którym leciał kamień, odpędzając stamtąd ludzi, chyba, że widział, iż trafi w jeden z wozów. Wozów, z których wygramolenie się ludziom zajmie zbyt długo. Wskoczył na niego, by zająć wyższą pozycję.


- Hoshi, przygotuj barierę, jeśli możesz! – krzyknął do lodowej kunoichi, choć czuł się z tym faktem okropnie – wiedział, jak bardzo musiała już być zmęczona po zużyciu chakry w trakcie ratowania topielców. Niestety, nie miał pewności, ile siły będzie potrzeba na zniszczenie lub zatrzymanie pocisku Dzikich. Musiał skorzystać ze wszystkich opcji.

Sam zaczął rozkręcać łańcuch, gotów ochronić siebie i wszystkich w promieniu swojego łańcucha. A przynajmniej… przynajmniej spróbować.

Tl:dr

1. Wydanie sygnału wozom do ruszenia w trasę i pomoc w załadowaniu trzeciego.
2. Aktywacja sharingana i wydanie polecenia Katonowcom oraz Hoshi.
3. Zajęcie wyższej pozycji na trasie kamienia i postawienie własnej bariery.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Zajęło to trochę czasu, ale w końcu z Bushiko udało im się przenieść wszystkich ludzi na statki i dać im szansę na odpłynięcie. Bieganie po wzburzonym morzu było… cóż, szczególne, trzeba było to przyznać. Trudne. Ale ostateczny efekt był satysfakcjonujący. Ludzie też pomagali sobie nawzajem i można było działać szybciej.

Widząc jak statki są pełne i mają odpływać, Hoshi pomyślała, że gdziekolwiek płyną, nie będzie im tam łatwo i będą obcymi ludźmi. Zajmie im czas przystosowanie się. Jednak - będą żyć. O ile wszystko będzie dobrze i nic nie stanie się po drodze. O ile nie zatoną.

No ale na to Hoshi już nic nie mogła poradzić. Dała im jak najlepszą szansę na przeżycie i teraz wszystko zależało od bóstw - czy przeżyją czy nie.

Teraz miała inne rzeczy na głowie.

- Ty też, Bushiko-san - odpowiedziała Hoshi kobiecie, która miała już swoje lata i pewnie przez długi czas nie była związana z fachem kunoichi. To musiało boleć - rozruszanie się po zastoju. Hoshi wiedziała, jak to było, kiedy ona spędzała dnie za biurkiem, a potem próbowała się ruszać. Dlatego sama trenowała trochę z Kisuke od czasu do czasu, żeby się nie zastać. Teraz zastana nie była, bo od jakiegoś czasu przez cały czas działała. - Kiedy wszystko się skończy, postaram się znaleźć dobrego znachora od akupunktury i masażu i zaproszę wszystkich na przyjemny dzień zaopiekowania się samym sobą. Sama weszłabym chętnie do balii z gorącą wodą.

Oddychały idąc trochę wolniej niż wcześniej. Jednak, okazało się, że nie było czasu na myślenie. Zauważyła to, co powodowało, że jej żołądek drgał, a serce podchodziło do gardła.

Wielkie kamienie. Ogromne kamienie uderzały w miasto. Musieli mieć ogromne machiny oblężnicze. Jak oni to tutaj ze sobą przywieźli tak nagle? Leciało to prosto na nich, nie do końca było wiadome, gdzie uderzy, ale przy uderzeniu nawet jednej osoby… byłoby to straszne.

Hoshi usłyszała głos Orochiego, kiedy sama już zaczęła biec. Jej dłonie były już wyciągnięte. Bariera. Nie byle jaka, taka, która miała pomóc w zniszczeniu kamienia, przy uderzeniu. Osłabić go. Zatrzymała się dość blisko Orochiego, bo rozkręcał już swój łańcuch i lód, który zaczęła już tworzyć, pojawiał się nad nimi, nad ludźmi. Po raz pierwszy w takiej sytuacji użyła bardziej skomplikowanej, instynktownej wersji swojego lodu. Czarnego lodu, który byłby trudny do dostrzeżenia w ciemności, gdyby nie to, że odbijał światło latarni, które tu mieli lub światło błyskawicy. Był nad nimi, tamował trochę deszcz i Hoshi kierowała go tak, że miał się spotkać z lecącym na nich kamieniem, uderzając w niego z pełną siłą.

Pot pojawił się na jej twarzy, zrobiło jej się niedobrze. Trzymała się jednak - życie ludzkie od tego zależało.

TL;DR
1. Yuki Hoshi jest przyzwyczajona do trudnych warunków atmosferycznych, ale aktualna burza jest inna niż wszystko, co doświadczyła dotychczas. Choć była zafascynowana niezwykłymi zjawiskami atmosferycznymi, musiała skupić się na ratowaniu ludzi.

2. Udało jej się zorganizować grupę dorosłych, którzy mieliby trudności z ewakuacją z miasta, i decyduje się przenieść ich na statki, sądząc, że lepiej jest przebywać na wzburzonym morzu niż ryzykować życie w mieście.

3. Na pomostach spotyka się z Bushiko i razem decydują się biec po morzu, używając swojej chakry, aby przenosić ludzi na statki. Pomimo niebezpieczeństwa i trudności, Hoshi czuje pewność i wdzięczność, że nie jest w tym sama.

4. Kiedy większość ludzi jest już bezpieczna, Orochi przybywa, by pomóc. Hoshi prosi go, aby opuścił miejsce i skupił się na ochronie wozów, uznając, że ważne jest, aby lider grupy pozostał bezpieczny.

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Wszystko wskazywało na to, że pierwszy etap swoich zmagań o bezpieczeństwo cywilów mieli już za sobą, albo prawie za sobą. Odpłynęły łodzie, które były do tego zdatne (choć sam Tsuyoshi uważał to za igranie ze śmiercią, ale nie był żeglarzem, więc nie znał się aż tak dobrze). Wozy również były gotowe. Skrzynie, z pomocą Orochiego również były ogarnięte, a część ludzi mogła już się cieszyć zarówno lepszym ubraniem, jak i strawą na drogę. W każdym razie otrzymali oni całkiem niemało zapasów, które będą kluczowe, gdy już opuszczą Kotei i udadzą się gdzieś… z dala od swoich domów, gdzie będą obcy i zdani w dużej mierze na samych siebie. Taki prowiant może pomóc im przeżyć bez obaw przez co najmniej kilka dni, więc ciemnowłosy mógłby być z siebie zadowolony. Mógłby, bo nie było na to zbyt wiele czasu.
Gdy spoglądał to tu to tam, łapiąc oddech i orientując się w ogólnej sytuacji, otoczenie rozświetliła błyskawica. Tsuyoshi kątem oka wyłapał coś, co od razu spowodowało w nim wyrzut adrenaliny. Od razu też aktywował swoje kekkei genkai. Nie mogło być jednak mowy o pomyłce, nie przy takich rozmiarach problemu. Okazało się, że w kierunku portu zmierza spadający, potężny głaz. Był on prawdopodobnie efektem działania jakiejś potężnej machiny oblężniczej dzikich, która miotała takie ogromne kamienie. Jak zwykle jednak nie było czasu się nad tym zastanawiać, trzeba było działać. Każda sekunda zwłoki mogła bowiem skończyć się tragedią.

Jego wzrok spotkał się ze wzrokiem Orochiego, który myślał najwyraźniej tak samo jak Tsuyoshi. Młody Sugiyama zdążył już jednak wykrzyczeć polecenie, czym pokazał że myśli szybko, co jest cechą bardzo ważną gdy ma się pod sobą ludzi. Tak czy inaczej Tsuyoshi wiedział już dokładnie co ma robić i że to, co sobie postanowił zyskało potwierdzenie w słowach Orochiego.

Uchiha poczuł złość, wiedząc że dzicy wzięli sobie na cel tak brutalnego ataku samo miasto, a nie fortecę. Błyskawicznie złożył znakomicie sobie znaną sekwencję pieczęci, a mianowicie: Wąż → Baran → Małpa → Świnia → Koń → Tygrys, kumulując jednocześnie chakrę w płucach.

- Katon: Goukakyuu no Jutsu! – krzyknął. W kolejnym ułamku sekundy, z połową pieczęci tygrysa lekko przed ustami wytworzył już potężną kulę ognia (tak potężną, jak tylko potrafił, nie hamował się ani trochę), która mknęła w kierunku kamienia. Włożył w tę technikę całą swoją złość i wściekłość na dzikich i to, co robili. Celował oczywiście biorąc poprawkę na to, jak porusza się kamień, żeby ogień uderzył w głaz, a nie się z nim minął. Reszta należała już do pozostałej części drużyny. Miał jednak nadzieję, że uda im się ochronić przed tym zagrożeniem. I jeśli rzeczywiście tak będzie, to trzeba się będzie natychmiast stąd zmywać. Stąd – jeśli poradzą sobie z pociskiem – Tsuyoshi pomaga ostatnim potrzebującym (może będzie to ktoś z shinobi), wskakuje na wóz i ucieka z resztą ludzi.

Skrót:
1. Katon: Goukakyuu (silniejsza wersja) w kierunku lecącego głazu
2. Jeśli uda się zneutralizować zagrożenie, pomaga zebrać się ostatnim, wskakuje na wóz i ucieka z resztą

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ookami]

Odetchnął z ulgą, kiedy kobieta się przebudziła. Chociaż to raczej niedopowiedzenie skoro zerwała się i wypluła tyle wody co on podczas używania techniki wodnej. Jeśli nie więcej. I tak miała szczęście że zdążyli wcześniej rozpalić ogień przy którym mogła się ogrzać. W końcu umrzeć mogła nie tylko od utopienia, ale także i od wychłodzenia. - Już dobrze. Pomogę pani. - I tak. Pomijając przebieranie się, miał zamiar jej pomóc załadować się na ostatni wóz by mogli w spokoju wyruszać. W końcu wszystko wyglądało na ogarnięte. Każdy był wyewakuowany, bo nie widział żadnych sylwetek w budynkach... Nic tylko ruszać przed siebie.
No prawie, bo w tym całym zamieszaniu on i na szczęście reszta Shinobi dostrzegła nadciągający w ich kierunku cholerny kamulec, który wyglądał jakby ktoś go jakąś machiną wojenną wystrzelił a nie ziemną techniką. Zrobić wiele nie mógł z tym faktem. Jedyne co mógł zrobić to prześwietlić kamień, by zobaczyć czy coś albo ktoś nie kryje się w jego wnętrzu gotów wyskoczyć po uderzeniu. Niby mało możliwe, ale w końcu to dzicy i techniki których nie znali. Wszystko mogło być możliwe. Nawet to że deszcz może w każdej chwili się zmienić w ostre lodowe sople. Jeśli odkrył w pocisku coś specjalnego tudzież nienormalnego, natychmiast powiadomił o tym resztę. W teorii mógł spróbować rzucić kunai z notką by naruszyć strukturę pocisku, ale wątpił żeby go to w większym stopniu uszkodziło. Szczerze to nawet nie był pewien czy dorzuci, a z bombami nie było żartów.
Zamiast więc tracić czas zaczął pomagać przy ostatnim wozie chcąc żeby wyruszył on jak najszybciej. Im dalej od miasta tym lepiej.

TLDR

1. Pomagam kobiecie która się topiła
2. "Prześwietlam" kamień który na nas leci sprawdzajac czy coś/ktoś się w nim nie kryje i w razie czego daję znać reszcie
3. Pomagam przy ostatnim wozie.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Hibana]

Hibana poczuła przyjemne mrowienie przechodzące jej po plecach. To nie był efekt zimnego deszczu ani chłodu. Tego uczucia nie mogła pomylić z niczym innym. To był dreszcz ekscytacji. Nie była to może odpowiednia reakcja w sytuacji, która mogła zakończyć się jej śmiercią ale nie wiedziała w tym szczególnie problemu. Nareszcie coś się działo i mogła wziąć w tym udział. Wiedziała już co zrobi, zanim czarnowłosy rzucił im rozkaz.
Puściła dziecko, które wciąż ogrzewała i instynktownie skoczyła między nie, a spadający głaz. Miała zamiar skorzystać z ognia, który polecono użyć Tsu, ktokolwiek to był. Do swojej techniki potrzebowała tylko jednej pieczęci, więc powinna ona dotrzeć na miejsce nieco szybciej, co było w tym wypadku konieczne. Złożyła pieczęć tygrysa i nie marnując cennego czasu na nazywanie swojej techniki, wzięła oddech i wypuściła z ust potężną chmurę dymu, celując tam, gdzie kamień miałby się zaraz pojawić. Sam ogień mógł nie wystarczyć na ogromny głaz, więc miała zamiar dołożyć do tego eksplozję, która jeśli nie zniszczy lecącego obiektu, to na pewno chociaż spowolni jego lot. Resztą już zajmą się pozostali. Właściwie, to byłoby nawet lepiej, gdyby nie udało się rozbić kamienia, bo deszcz odłamków będzie znacznie trudniejszy do opanowania. Nie miała jednak luksusu wyboru, mogła więc tylko liczyć na łut szczęścia.

TLDR:
- Hibana puszcza dzieciaczka i pierwsza rzuca technikę, licząc na to, że zapali się ona techniką Tsu

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupy Wsparcia

---

A zmierzch naszych czasów będzie ich kołyską

---

Działo się. Te dwa słowa wystarczyłyby by opisać wszystko, bo było tego tak dużo, że trudno by wypowiedzieć wystarczającą ilość słów. Każdy był urobiony po łokcie i jeszcze bardziej. Każdy był urobiony po łokcie na kończeniu swojej misji, gdy niczym jedna dusza dostrzegli pędzące w ich stronę niebezpieczeństwo. Kamień. Ironia losu bo spośród tych wszystkich dybiących na nich zagrożeń, to niepowodzenie całej akcji ratunkowej miało zostać spowodowane ogromnym kamulcem.

Wszyscy zebrani zajęli się czymś równie odpowiedzialnym. Wiedzieli, że został im ostatni wóz do obrony i ludzie, którzy jeszcze nie wszyscy zabrali się w drogę. Gdy cywile dostrzegli pędzący na nich głaz wybuchła panika. Zaczęli krzyczeć. Przepychać się między sobą. Część popędziła w stronę uliczek, część została chowając twarz w dłoniach. Nie byli silni. Nie mieli dość sprawności by uciec. Zostało im liczyć ostatnie sekundy życia. Ostatnie wspomnienia.

Wtedy też do ratunku rzucili się oni. Pozostała grupa wsparcia. Orochi nie poddajac się mimo trudnych chwil w roli dowodzącego ekspresowo wydał polecenia. Jeżeli by się zawahał. Jeżeli by poczekał… strach byłoby pomyśleć, zwłaszcza, że przy kolejnym błysku pioruna zdali sobie sprawę, że kamień leci w ich kierunku. Najbardziej bojowa czwórka wyskoczyła do działania. Hibana odstawiła na bok dziecko, które wyciągając za nią bezsilnie ręczki płakało „mama!” „Mama!” Jednak było zbyt wolne, zbyt słabe aby ją zatrzymać. Mogło tylko pogrążyć się w rozpaczy dalej…

Za to Hibanie daleko było do płaczu. Jako pierwsza wyskoczył składając dłonie w sekwencję pieczęci, a z jej ust wydobyła się smuga ciemnego dymu. Przez ułamek sekundy słychać było zawód, ze strony ludności, która stala na uboczu. Nie tego się spodziewali! Jak! Jak taka chmura ma powstrzymać atak. Hibana wiedziała. Tak samo jak wiedział… albo i nie wiedział Tsuyoshi. Ten również nie zostawał z tyłu. Obserwując swoimi niezwykłymi oczami mógł wyłapać odpowiedni moment i! Złożył pieczęcie, a z jego ust popędziła ogromna kula ognia, prosto w kierunku coraz szybciej zbliżającej się śmierci.

Krzyk Tsuyoshiego napełnił serca ludzi nadzieją, a płomień jego techniki! Ach! Błysk! Wybuch! Gdy tylko płomienie musnęły lekko rozmywany przez deszcz dum doszło do ogromnej eksplozji. Przez ułamek sekundy zrobiło się jasno niczym w ciągu dnia. Huk. Eksplozja! Ognista technika Hibany i Tsuyoshi’ego stała się jednością mierząc się zdawać by się mogło, w nierównej walce z kamieniem. Walce, którą wygrali. Huk. Kamień rozpadł się na dziesiątki maleńkich odłamków.

Jedynym prawdziwie pewnym, że były to tylko odłamki był Ookami, którego oczy już wcześniej na wskroś przejrzały głaz. Sytuacja jeszcze nie była opanowana! Dziesiątki odłamków dalej spadały na w kierunku cywilów. Dalej wszyscy byli zagrożeni. Wtedy też Hoshi i Orochi rzucili im się desperacko na pomoc. Stal zarzęziła ociężale, by nagle w sprawnych dłoniach Orochi’ego zyskać ogromną moc. Obrót. Drugi. Trzeci. Wprawił on swój łańcuch w istny taniec, zmusił to szaleńczo szybkich obrotów, tworząc tarczę. Czyżby to on miał dokończyć dzieła?! Nie! W heroicznym rzucie pełny desperacji wyskoczyła Hoshi, pozbawiając się niemal całkowicie chakry, padając niemal na kolana nie mogła dopuścić do tego, aby dowódca poległ. Przed nią wyrosła potężna ściana czarnego niczym noc, skrzącego się drobnym blaskiem lodu. Huk. W ostatnim momencie stworzyła zasłonię, która osłoniła wszystkich przed odłamkami, a niewielkie pozostałości, które mogłoby się przedostać zostały w mgnieniu oka zneutralizowane przez druga linie pod postacią Orochi’ego.

Zapadła głucha cisza. Cywile powoli zaczęli głębiej oddychać. Odliczali pojedyncze sekundy czekając na uderzenie, które nigdy nie nadeszło. Chwila zwątpienia. Jedna. Druga. I okrzyki ulgi. Radości. Uratowani! Byli uratowani.

Nie było to niestety darmowe zwycięstwo. Hoshi była już na skrajnej granicy, jeszcze chwila i padnie. Jeszcze jeden brawurowy wyskok i już jej nie podniosą z kolan.

Kiedy cała czwórka zajęla się heroiczną walką z kamieniem, Ookami prowadził wcale nie mniej heroiczną walkę z uratowaną kobietą. Widział, że opróżniła ona płuca z wody, ale dalej wymagała ratunku. Mogła wygrzać się przy ognisku. Bardzo ociężale próbowała się przebrać. Syknęła wtedy donośnie. Przeraźliwie bolała ją klatka piersiowa. Ten ból był z jednej strony przytłaczająco, a z drugiej strony otrzeźwiający. Wystarczyło na tyle, by dała radę się rozejrzeć.
- Nami! - krzyknęła zrywając się, potknęła się o śliską ziemię
- Ciociiii - krzyknęło dziecko, które jeszcze chwilę wcześniej było w ramionach Hibany - Cioci! - potykając się o własne jeszcze plasate nogi pędziło w kierunku kobiety i wskoczyło w jej ramiona co przyjęła z cichym syknięciem bólu.
- Gdzie mamie! - zapytało z płaczem chowając się w mokrych włosach kobiety. Ta przycisnęła je mocniej. Spojrzała pytająco na Ookami;ego jakby ten był w stanie odpowiedzieć na to trudne pytanie. Czekając na odpowiedź kuląc się lekko z bólu dała się odprowadzić i wsadzić na powóz…

Mieli chwilę względnego spokoju. Dwa powozy ruszyły już chwilę temu. Ostatni dzięki pomocy Ookami’ego był zapakowany do końca i gotowy do wyruszenia. Mogli się przegrupować. Złapać oddech i wyruszać. Ludzie zniecierpliwieni lekko tupali, ale nie chcieli za mocno naciskać na swoich wybawców… gdyby nie oni chwilę temu byłaby masakra kamieniem powietrznym.

  Ukryty tekst

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : 12:01 18.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 20.08.2023
+ 24 h dla każdego do banku

[Uchiha Tsuyoshi]

Sekundy przed tym, jak on sam wystrzelił w kierunku lecącego głazu kulę ognia, dostrzegł jak dziewczyna znajdująca się nieopodal niego generuje sporych rozmiarów chmurę dymu, która przecinała drogę kamienia oraz Goukakyuu. Wkrótce zrozumiał, czemu miał służyć ten ruch. W następnym momencie bowiem, jego mknący z dużą prędkością ogień zetknął się z dymem (pyłem?), po czym doszło do spektakularnej eksplozji. Efektem było rozerwanie głazu na dziesiątki drobnych odłamków. Noc zamieniła się w dzień, ale tylko na chwilę.

Szybko też okazało się, że przed nimi kolejny kłopot w postaci wspomnianych wcześniej odłamków. Nimi jednak zajął się Orochi oraz Hoshi. Ten pierwszy swoim łańcuchem zdołał wytworzyć istną tarczę, którą Tsuyoshi miał już okazję obserwować podczas misji ratunkowej w Obozie Uchodźców. Jednak show skradła mu zdecydowanie Yuki, która w mgnieniu oka wytworzyła lód – i to nie byle jaki lód. Czarny lód, którego chłopak nigdy wcześniej nie widział i nigdy wcześniej o nim nie słyszał. Najwyraźniej klan Yuki skrywał jeszcze wiele sekretów, o których być może przyjdzie mu się dowiedzieć. Albo i nie.

Najważniejsze jednak było to, że ich wspólna, drużynowa akcja, mimo że momentami raczej bardziej spontaniczna niż skoordynowana dała należyty efekt. Uchiha rozglądnął się po otoczeniu. Wyglądało na to, że przynajmniej na kilka chwil zagrożenie zostało oddalone. Prawie wszyscy ludzie byli już na wozach, ekwipunek również był zabrany. Pierwsze dwa wozy już ruszyły. Hoshi najwyraźniej przypłaciła wytworzenie kolejnego lodowego tworu sporym zmęczeniem i ubytkiem chakry, przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Miała jednak tuż obok Orochiego, więc była w dobrych rękach.

Tsuyoshi dezaktywował kekkei genkai. Była teraz chwila na złapanie oddechu, ale… czy właśnie tak nie myśleli przed chwilą, tuż przed tym jak zaczął w ich kierunku lecieć ten przeklęty kawałek skały z nieba? No właśnie. Trzeba było zabrać się do działania, ogarniać ostatnich ludzi i po prostu stąd uciekać.

Nie zapomniał jednak o tym, co stało się przed chwilą i w jaki sposób jego technika została potężnie wzmocniona i przez kogo. Odszukał wzrokiem młodej kunoichi (jego rówieśniczki?) w długich, jasnych włosach i od razu do niej podszedł.

- To było… niezłe. Katon pewnie nie dałoby sobie sam rady z tym głazem – zwrócił się do niej, gdy znalazł się już w bezpośredniej bliskości. Była podobnego wzrostu, szczupłą i urodziwą dziewczyną, choć jej uroda raczej odbiegała od tej typowej dla Uchiha. Nauczył się już jednak, że nie można oceniać ludzi po pozorach, więc (jeszcze) jej nie zaszufladkował. Odgarnął ponownie mokre włosy z czoła i pokiwał z uznaniem głową, a na jego twarzy można było dostrzec ledwie zauważalny uśmiech. Pierwszy od… dawna. Okoliczności zdecydowanie temu nie sprzyjały, ale po tak udanej akcji trudno było nie dać wyrazu uznania.

- Uchiha Tsuyoshi, mimo okoliczności w jakich się poznajemy, miło mi – skłonił lekko głowę w wyrazie przywitania i rozglądnął się – chyba powinniśmy zapakować ostatnich maruderów na wozy i się stąd zmywać, dosłownie. Ten kamień był pierwszy, ale znając życie, to z pewnością nie ostatni. Orochi zapewne zaraz właśnie to zarządzi – powiedział i tak też zrobił. Starał się pomóc znajdującym się w pobliżu osobom dostać się na ostatni wóz, zabrać swój ekwipunek i po prostu zrobić wszystko, żeby tamci mogli opuścić już to miejsce. Im szybciej tym lepiej, przecież.

Jeśli już uda mu się to wszystko zrobić i dopiero wtedy, gdy wszyscy cywile znajdą się bezpiecznie na przewidzianym dla nich środku transportu, on sam zajął na nim miejsce. Nie chciał pozwolić na to, żeby ktokolwiek z ludzi, za których odpowiadali shinobi został pozostawiony na pastwę losu. Dlatego przed tym, jak wsiadł na wóz jeszcze raz przebiegł się po okolicznych zakamarkach i jeśli nikogo już tam nie było, wrócił i ruszył.

Skrót:
1. Podejście i zagadanie do Hibany
2. Wsadzenie ostatnich maruderów na wozy
3. Sprawdzenie, czy nikt nie został
4. Jeśli nie, wejście na wóz i odjechanie ze wszystkimi

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Kamień, który dopiero co im zagrażał został rozniesiony w pył, dzięki połączonym wysiłkom ich wszysstkich. Orochi odetchnął z ulgą, nawet nie chcąc myśleć, co by było, gdyby postanowili działać mniejszą ilością ludzi. Jeżeli coś takiego dosięgnęło Ayamiko... Psiakrew, zadrżał na samą myśl. Niepokoił się oczywiście o wszystkich - Kiyomi, Masahiro, swoich świeżo upieczonych podopiecznych-porywaczy, a nawet o swojego ojca, ale paradoksalnie brak kontaktu z nimi dawał mu nadzieję, że wszystko u nich w porządku i dają sobie radę ze swoimi zadaniami. Tutaj natomiast dzielił nagle bardzo intymną więź z nieznajomym, który - podobnie jak wielu innych - narażali życie w obronie Kotei i ta więź bardzo nagle została zerwana. Teraz przypominała mu ona, co mogło stać się z cywilami dookoła, jeśli by nie zatrzymali kamienia oraz jego odłamków.

Z trwającego sekundę stuporu jednak wyciągnęła go Hoshi, której niesamowity, czarny lód - ledwo go widział w deszczu - zdecydowanie uratował sytuację, gdyż nie miał pewności, że uda mu się zatrzymać wszystkie odłamki. Jego technika była dobra, ale mogła po prostu nie starczyć. Tymczasem... rannych nie przybyło.

Zeskoczył czym prędzej do Hoshi, oferując jej swoje ramię i błyskawicznie wyciągając własną bojową pigułkę żywnościową. Chwycił jej dłoń i zamknął w niej pigułkę.

- Masz, potrzebujesz tego najbardziej z nas wszystkich. To było niesamowite. - powiedział z wdzięcznością w głosie, uśmiechając się do niej i kierowany impulsem - przytulił ją mocno. Zaraz jednak - pomny tego, że nie wszyscy byli tak jowialni jak on sam, a także tego, że dalsza praca czeka na niego - przerwał uścisk i jedynie oparł dłoń na ramieniu lodowej kunoichi.

- Wskakuj na ostatni wóz i złap chwilę oddechu. Ja zajmę się resztą. -

Rozglądnął się dookoła, szybko oceniając sytuację i zbierając myśli. Następnie złożył dłonie w trąbkę, wskoczył znowu na jakiś wyższy punkt w pobliżu, tak, aby wszyscy go słyszeli.

- RUSZAMY Z OSTATNIM TRANSPORTEM! WSZYSCY, KTÓRZY NIE SĄ SHINOBI MAJĄ TRZYMAĆ SIĘ BLISKO WOZU ORAZ SŁUCHAĆ NASZYCH POLECEŃ - BĘDZIEMY WYPATRYWAĆ KOLEJNYCH ZAGROŻEŃ I WAS INFORMOWAĆ, GDZIE MACIE SIĘ W RAZIE NIEBEZPIECZEŃSTWA SCHOWAĆ! W RAZIE PODOBNEGO POCISKU, NIE ROZBIEGAJCIE SIĘ - ŁATWIEJ NAM JEST OCHRONIĆ JEDNĄ, WIĘKSZĄ GRUPĘ NIŻ ROZPROSZONE MNIEJSZE! - krzyknął, mając nadzieję, że komunikat jest prostu i zrozumiały. Następnie machnął ręką na swoich tymczasowych podwładnych, chcąc ich zgromadzić bliżej. Przypomniał sobie, że Ookami jakimś cudem dojrzał niemal martwą kobietę na statku z drugiego końca portu. Liczył na to, że ta umiejętność jeszcze się teraz przyda.

- Ookami-san, dziękuję za pomoc tamtej kobiecie, świetna robota. Spróbujemy znaleźć medyków po drodze, może jeszcze zdołają udzielić jej lepszej pomocy, niż to, co byliśmy w stanie jej tutaj zapewnić. Jeśli się nie mylę, masz jakieś... zdolności przypominające do pewnego stopnia nasze albo dojutsu Hyuuga, widzisz na duże odległości, tak? Będziesz odpowiadać za nasz zwiad - chciałbym, abyś sprawdzał co jakiś czas czy droga jest przed nami przejezdna oraz wypatrywał kolejnych głazów. Dasz radę? -

Obrócił głowę ku Hibanie oraz Tsuyoshiemu.

- Piękny pokaz siły Katonu. Wiemy teraz, że wasze dwa pociski wystarczą, aby zniszczyć pojedynczy kamień, ale odłamki z niego nadal są niebezpieczne. Jak tylko wypatrzymy kolejny taki pocisk, trzeba spróbować go zniszczyć jak najszybciej i jak najdalej od wozu. Hoshi jest już wyczerpana, nie wiem na ile da radę kolejną barierę postawić, a moja własna może nie wystarczyć. Dlatego im mniej odłamków do nas będzie dolatywać, tym lepiej. Jedno z was niech biegnie po dachach po lewej stronie drogi, a drugie po prawej, wypatrujcie kamieni razem z Ookamim. Ja będę zamykać kolumnę i starać się dynamicznie reagować na to, co się dzieje. - przedstawił swój ponownie prosty plan, a jeśli nie było żadnych obiekcji - ruszył do jego realizacji.

Tl:dr

1. Podarowanie Hoshi pigułki, przytulenie jej i wysłanie na wóz, żeby odpoczęła.
2. Instrukcje do wymarszu dla wszystkich cywili.
3. Instrukcje do marszu dla shinobi - Ookami jako czujka z przodu, Hibana i Tsuyoshi po lewej i prawej, Orochi zamyka pochód.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Kobieta oddychała głęboko. Od bardzo dawna nie straciła aż tyle chakry w tak krótkim czasie. Jednak udało jej się uchronić ludzi dookoła, co było dla niej bardzo ważne. To był jej cel życiowy, żeby chronić ludzi, tych którzy nie mogli obronić samych siebie.

Przez chwilę, kiedy trzymała barierę, kiedy czuła, jak kawałki kamieni w nią uderzają. Lekkie wstrząsy przechodziły przez jej ciało, kiedy to się działo. Jednak trzymała się.

Spocona, przemoczona, czując każde uderzenie. Trwało to tylko chwilkę, ale wystarczyło, żeby się naprawdę przemęczyła. Przestała w końcu kontrolować lód i próbowała się podnieść, bo nie wiedziała, kiedy padła na kolana. Bryła teraz była tutaj, na ziemi, przed nimi. Na pewno się roztopi w tym deszczu niedługo.

To Orochi jej pomógł. Ponownie tej nocy. Tak, jak wcześniej troszkę wykorzystała sytuację, że przystojny mężczyzna ją przeniósł, tak teraz nie spodziewała się i nie oczekiwała niczego, w końcu on też musiał być zmęczony. Ale wydawało się, że wszystko z nim w porządku. I teraz dał jej swoją pigułkę. I zanim zdołała mu powiedzieć, że miała swoją - przytulił ją.

To ją naprawdę zaskoczyło.

Zdawała sobie sprawę, po tym co zobaczyła tutaj, że Uchiha są trochę bardziej emocjonalni niż ludzie na Hyou. No dobrze, wszyscy byli bardziej emocjonalni niż ludzie z Hyou, ale nie dało się ukryć, że reakcja Orochiego ją zaskoczyła. Nawet się nieco zmieszała i zarumieniła z tego wszystkiego, na kilka sekund zapominając o wszystkim, co się tutaj zadziało.

Nie zdążyła odwzajemnić uścisku, kiedy się odsunął i wyraził swoją wdzięczność za pomoc w trochę bardziej "odpowiedni sposób". Ręka na jej ramieniu teraz, po chwilowym pokazaniu "prawdziwego siebie" tylko spowodowała, że się do niego uśmiechnęła i skinęła głową.

- Tak zrobię, Orochi-san. Złapię oddech, wezmę pigułkę i wrócę do pomocy. Może mniej brawurowo, bo chyba przeceniam moje zdolności - stwierdziła, wzięła pigułkę, którą jej dał (skrzywiła się na jej smak), żeby udowodnić, że nie zachomikuje jej i faktycznie, wskoczyła na ostatni z wozów, zajmując jak najmniej miejsca. Na chwilę też przymknęła oczy, pozwalając Orochiemu wykonywać jego pracę. Czuła, jak wracają jej siły, powoli jej chakra się regenerowała, przez co zmęczenie odchodziło. Pozwoliła sobie na zauważenie czegoś.

Może to nie było nic wielkiego, ale od lat - albo opiekowała się sobą albo innymi. Pierwszy raz od dawna poczuła, że ktoś się nią zaopiekował. Wiadomo, nie było to nic wielkiego, drobiazg. Ale iskierka wystarczyła, żeby ogrzać zwykle chłodne serce kobiety.

TL;DR
1. Hoshi przyjmuje pigułkę.
2. Siada na wozie i odpoczywa trochę.

  Ukryty tekst

[Ookami]

Trzeba było przyznać że obserwowanie lodowego jutsu w akcji potrafiło odebrać mowę. Zwłaszcza kiedy tworzony lód przybierał czarną barwę. Może i nie znał szczegółów, ale miał pewność że ten lód nie był normalny. Niełatwy do zobaczenie i prawdopodobnie dużo twardszy niż zwykły. Będąc szczerym wyglądał jakby ktoś zamroził spore skupisko atramentu.
Na szczęście wspólne starania jego towarzyszy wystarczyły żeby kamień się rozleciał i nie narobił szkód uchodźcom. Pytanie tylko czy był to tylko przestrzelony kamień, czy może strzał ostrzegawczy wymierzony w port, a za nim spadną dziesiątki kolejnych głazów. Nie było za to za bardzo czasu żeby się nad tym rozwodzili. Nieważne jak było, trzeba ruszać.
Kobieta którą udało się im odratować wydawała się po wypluciu sporej części wody być w nienajlepszym stanie, ale mimo wszystko nadal w lepszym niż na początku. Niepokoił go za to ból w klatce piersiowej, który zademonstrowała. Skoczystał więc z okazji i prześwietlił jej ciało spodziewając się ujrzeć pęknięte kości. Żebra tak dokładnie mówiąc. O czym miał zamiar wspomnieć kobiecie i odpowiednim osobom jeśli się okaże się to prawdą. Liczył jednak na to że nabiła sobie tam tylko siniaka, ale tyle szczęścia to raczej nie mieli.
Sytuacja w której był postawiony przez kobietę nie należała do dobrych. Matka dziecka mogła być martwa, ale powiedzenie mu tego teraz prosto w twarz narobi tylko problemów. Zdecydowanie nie było na to gotowe. - Później jej poszukamu, może jest na którymś z wozów. - Słowa skierował do dzieciaka, chociaż nie było w nich pewności. Tak samo w spojrzeniu, które posłał kobiecie. Istniała szansa że była wśród ocalonych topielców, ale istniała też możliwość że jej zwłoki dryfują w wodzie. Na szczęście od tej niezręczności odciągnął go Orochi.
-Nie musisz dziękować. Wielu na moim miejscu zrobiłoby to samo. - Odpowiedział skromnie. Cóż... Może i by zrobiło, ale nie każdy widział przez ściany jak Sugiyama z resztą zauważył. - Tak, widzę na spore odległości i mogę wykrywać czakrę. Tej mam jeszcze całkiem sporo, więc nie ma problemu. Mogę obserwować. - Do pracy zabrał się chwilę potem przeskakując na przód grupy uciekinierów i już zawczasu przejrzeć drogę przed nimi.

TLDR

1. Kończę rozmawiać z uratowaną kobietą i dzieckiem
2. Rozmawiam z Orochim
3. Idę na przód by obserwować teren przed nami. | W międzyczasie sprawdzam pierwsze 1,5km.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Hibana]

Dwie techniki wystarczyły, by rozbić lecący kamień w drobne kawałki. Te niestety nadal stanowiły zagrożenie ale reszta grupy sprawnie się nimi zajęła. Do tej pory wydawało się, że przypadkowi shinobi tworzyli zgrany i dobrze uzupełniający się zespół, przynajmniej do czasu, aż napotkają większe zagrożenie. Hibana była lekko dumna z siebie, a komplement od drugiego użytkownika Katonu schlebiał jej, jednak nie dawała tego po sobie poznać. Jedynie po samej eksplozji na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech ale w porę opamiętała się, bo na radość nie było teraz czasu. Tsuyoshi, bo tak było chłopakowi na imię, uznał, że teraz jest dobry moment na przedstawienie się. Nie przepadała za członkami swojego klanu i zwykle się z tym nie kryła ale tutaj musiała stawiać dobro ogółu ponad swoje prywatne niechęci. Zbierając się od razu do kolejnej czynności odpowiedziała mu tylko szybko.
- Hibana, Hibana Oda. Jeśli pojawią się kolejne kamienie, zróbmy to samo co poprzednio.

  Ukryty tekst

Czarnowłosy wydawał grupie kolejne polecenia. Miała wątpliwości co do trafności jego pomysłu, szczególnie mało podobało jej się rozdzielanie jej z Tsuyoshim na dwie strony ulicy. W ten sposób, jeśli kamień nadejdzie od strony chłopaka, będzie musiała użyć swojej techniki ze znacznym wyprzedzeniem, żeby ta nie zapłonęła zanim dosięgnie głazu. Jeśli czasu nie będzie odpowiednio dużo, szanse powodzenia są bliskie zera. W takim wypadku będzie musiała trochę improwizować. Nie chciała jednak wyprowadzać lidera ze stanu przepływu i podważać jego poleceń. Ślepo wierzyła w swoje możliwości, więc skinęła tylko głową i zabrała się do realizacji planu.

TLDR:
- Hibana przedstawia się Tsuyoshiemu

  Ukryty tekst

- Zabiera się do realizacji planu

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupy Wsparcia

---

Bezdźwięczny stukot rozżarzył ciemność ciszy

---

Z jak bardzo zaawansowanego sprzętu korzystali ludzie zza Muru nie wiedział nikt z obecnych. Niestety okazało się, że złudne założenie, że to tępe dzikusy spaliły na panewce, a lecące z nieba kamienie mogły sugerować, ze oni również opanowali sztukę tworzenia maszyn. Kto inny mógłby ciskać nimi na tak ogromne odległości? Niestety żadna informacja z frontu na ten temat do nich nie dotarła. Szczęśliwie połączenie ognistych technik Hibany i Tsuyoshi’ego niesamowicie spektakularnie zniszczyło zagrożenie. Chociaż nie wiedział dokładnie z jakiej techniki skorzystała Hibana, Tsuyoshi wiedział, że tworzyli razem bardzo efektywny zespół i nie omieszkał zamienić z Hibaną kilku słów. Wszak zasłużyli po tym piekle na choć odrobinę pozytywów. Choć tyle aby wymienić kilka słów, poznać swoje imiona.

Bohaterowie potrzebowali chwili oddechu. Tak naprawdę od rozpoczęcia akcji ewakuacji w porcie żadne z nich nie miało szansy aby usiąść i złapać choćby krótki oddech. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że w tym momencie liczył się czas i coś tak trywialnego jak odpoczynek mogło przyjść po tym jak wszyscy byliby ocaleni… ale… ale czy nie zasłużyli by chociaż wyrównać bijące rozszalale serca? Przecież nawet cywile, którzy przed chwilą zostali przez nich uratowani nie mogliby narzekać… a może by mogli? Czy jednak mieliby wtedy choć odrobinę wdzięczności dla niezwykle pracowitej grupy?

Przecież ich ciężka praca nie była bez konsekwencji. Nawet jeżeli nikt nie doznał urazów od kamieni, Hoshi, która kolejny raz zużyła ogromne zasoby chakry padła na kolana wycieńczona. Stąpała po cienkiej granicy. Szczęśliwie nie pozostawała na niej sama. Nawet jeżeli kolana jej drżały, a obraz powoli zaczynał się zamazywać, pojawiła się iskierka pomocy w postaci Orochi’ego. Sugiyama będący pod ogromnym wrażeniem tego co zrobiła dla mieszkańców Hoshi nie tylko oddał jej swoją pigułkę żywnościową nalegając, aby ta ją przyjęła, ale również na moment zamknął ją w swoich objęciach, dając się ponieść chwili. Szybko jednak się opamiętał - może dlatego, że dalej zalewał ich ulewny deszcz, może ilość obserwatorów była zbyt duża, a może po prostu takie spoufalanie się z dopiero poznaną kunoichi nie leżała w jego naturze? Nie wiadomo było, która z odpowiedzi jest prawidłowa, tą znał tylko Orochi. Pewne natomiast było to, że chociaż smak był paskudny to pigułka zdziałała swoją magię pozwalając odczuć Hoshi, że stoi na duzo pewniejszych nogach, a siły chociaż częściowo do niej wracają.

W tym czasie Ookami miał niełatwą sprawę z kobietą i jej siostrzeńcem. Nie umknęło jego spojrzeniu to, że coś w klatce piersiowej sprawiało jej ból i dobrze było zweryfikować co takiego. Niestety potwierdzony został gorszy scenariusz? To nie siniaki lecz pęknięte w dwóch miejscach żebra doskwierały kobiecie. Ookami nie był lekarzem i nie wiedzial jak ten stan mógł przełożyć się bezpośrednio na sprawność uratowanej kobiety. Jedyne co było pewne to to, że żebra nie przesunęły się i na ten moment poza przerwaną ciągłością kości pozostawały w fizjologicznym ułożeniu - przynajmniej tak mógł wywnioskować porównując ich pozycję do pozycji pozostałych kości.
Zdecydował się również na odpowiedź co do dywagacji o miejscu pobytu matki dziecka. Niestety nie znał odpowiedzi. Uratowana kobieta spojrzala przeciągle na Ookami’ego, jakby chcac się upewnić czy nie chce jej w jakiś tajemny sposób przekazać, że jednak coś wie. Szybko jednak zwróciła uwagę na malca.
- Słyszysz? Może już bezpiecznie pojechała - zagadnęła łagodnie kobieta
- O nie! To musimi jią dogonić! - krzyknąl z werwą chłopiec i gdy tylko wspięli się na powóz wymachiwał ręką na osobę powożącą aby ta jak najszybciej. Rolę tę przejęła Bushiko, która zajmując miejsce na kozie oczekiwała kolejnych rozkazów.

Rozkazy szcześliwie przyszły bardzo szybko. Orochi nie tracił czasu i przeszedł do działania. Mieli tyły, tego mógł być pewien. Trudno było jednoznacznie określić jak dawno temu rozpoczęła się akcja ratunkowa, jednakże nie miał on wątpliwości, że miało to miejsce dawno. Wszyscy to czuli - w zmęczeniu w swoich mięśniach, od wyciągania i ratowania ludzi, od adrenaliny, która powoli zaczynała opuszczać ich żyły dając powoli się we znaki, że warunki, w jakich się znaleźli były co najmniej trudne.
Rozdzielone zostały pozycje, nawet jeżeli nie wszystkim one odpowiadały - Hibana czuła, że na wypadek kolejnych lecących prezentów ich duet z Tsuyoshi, miałby większe pole do popisów będąc razem, a nie rozdzielonym na dwie przeciwne strony; czy jakiemuś cywilowi, który na moment zapowietrzył się chcąc coś skomentować a popros Hoshi na powozie, szybko jednak się zreflektował, nie był pewien, czy tego typu bunt w momencie, kiedy została ocalona jego skóra był dobrym pomysłem. Cywile nie byli zachwyceni tym, w jak trudnej pozycji się znaleźli, jednakże już nic nie mogli na to poradzić. Chcieli po prostu uciec. Argument o trzymaniu się razem przemawiał do nich. Żadne z nich nie chciałoby się mierzyć ponownie z tak bliskim i wielkim zagrożeniem. Lepiej było być blisko kogoś, kto może ich ocalić. Dlatego też gdy Hoshi zajęła miejsce, a także pozostała czwórka swoje pozycje byli gotowi.

No prawie… prawie, bo została ostatnia ważna rzecz - Tsuyoshi musiał się upewnić, że wszyscy zostali już uratowani, a poza będącymi przy nich cywilami, nie było już nikogo. Panował szotrm, potop lał się z nieba i co chwilę jakaś błyskawicza przecinała obraz. Nie trudno było w takim zamieszaniu kogoś przegapić. Musiał się spieszyć, co prawda on jako ninja był znacznie szybszy niż cała grupa powozowa, jednakże nie było pewności, że za moment nie pojawi się kolejny wielki głaz, a jego nie byłoby na posterunku. Szczęśliwie nawet pobieżne sprawdzenie portu potwierdziło, że żadna osoba nie została porzucona, jednakże nie można było uznać, że nie bylo tam żywej duszy. Przy jednej z połamanych skrzyń, gdzie zapewne wcześniej były jakieś ryby wychylał się maleńki psiak. Drżał przerażony. Drżał mokry. Drżał zmarznięty. Przyglądał się ze strachem Tsuyoshi’emu, a ten mógł zauważyć, że psiak do stania używał trzech łapek, a jedną trzymał uniesioną w górze. Piesek lekko się cofnął…

  Ukryty tekst

W końcu ostatni powóz ruszył. Port został ewakuowany. Niestety zbyt wcześnie było aby mówić o sukcesie. Byli jeszcze zbyt daleko od południowej bramy, aby choć myśleć o świętowaniu. W ustawionej przez Orochi’ego formacji opuścili port i wjechali na pierwsze ulice miasta. Wszystko było ubłocone. Drogi były grząskie co utrudniało osobą poruszającym się piechotą na sprawne przemieszczanie. Musieli walczyć, aby nie utknąć na stałe. Nawet konie miały pewną trudność zwiększoną o powóz, który dodawał pracy. Pewnym było, ze póki jest w ruchu nie było źle i jechali… ale szansa na to, że ruszą dalej po tym jak by musieli stanąć była marginalna.
To co było istotne dopiero wjeżdżając bliżej miasta zaczęli zauważać kolejne fakty. Poza grzmotami piorunów nie słychać było już tych samych uderzeń, a przynajmniej od kilku króciotkich minut. Po drugie sporo budynków było zawalonych i zniszczonych. Drogi raczej były puste, a przynajmniej te początkowe odcinki - widać grupy, które przeprowadzały tutaj ewakuację uwinęły się z zadaniem. Tyle widzieli wszyscy poza Ookami’m - pierwsze parenaście metrów bez ludzi, z paroma zniszczonymi domostwami - niestety ciemnosć nocy nie ułatiwała obserwacji. Jednakże… jednakze Ookami korzystał ze swojego niezwykłego wzroku i jak polecił Orochi - był ich oczami. Niestety to co zauważył nie napawało optymizmem. Na drodze przed nim w budynkach na ich trasie było na pewno jakieś może piętnaście osób. Część leżała czymś przygnieciona, część z paniką w coś uderzała i krzyczała o pomoc. Jakieś pięśćset metrów na wprost leżało dwóch shinobi’ch, żyli. Kolejne dwieście metrów dalej był kolejny, na skraju śmierci… raczej nie w jednym kawałku. Jeszcze trochę dalej jeden ninja i cywil, ranni, próbujący się prawdopodobnie wygrzebać, a przynajmniej tak wyglądali. Było dramatycznie. Ludzie krzyczeli. Wyli z bólu. Błagali o pomoc. Niestety na ten moment o skali zniszczeń na drodze wiedział tylko Ookami… a to była tylko trasa przed nimi…

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : 14:01 22.08
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 24.08.2023

[Uchiha Tsuyoshi]

Hibana nie była szczególnie rozmowną osobą w tym momencie, ale było to oczywiście zrozumiałe w warunkach, w jakich się znajdowali. Nie było czasu na pogaduszki, więc Tsuyoshi skinął głową i potwierdził:

- Tak będzie najlepiej – po czym zabrał się za pilnowanie, żeby wszyscy w końcu wyruszyli. Chciał opuścić jak najszybciej to miejsce, czuł że i tak stracili tu więcej czasu, niż było to konieczne czy planowane. Prawdę mówiąc cała ta ewakuacja w ogóle go zaskoczyła – miał wrażenie, że kierownictwo klanu już dawno miało wszystko opracowane, a jednak wyglądało to tak, jak gdyby nikt nie spodziewał się uderzenia dzikich czy też uderzenia dzikich w tym, a nie innym momencie. Cóż, był zbyt nisko w hierarchii, żeby podważać czyjkolwiek autorytet, z całą pewnością na analizę tego co się stało przyjdzie jeszcze czas. I być może wtedy on i reszta klanu pozna przyczyny takiego stanu rzeczy. Teraz jednak trzeba się było skupić na tym, co ich otaczało.

A wyglądało na to, że w końcu ostatni wóz razem z shinobi i cywilami wyruszył tam, gdzie miał się udać zgodnie z planem (czyli na początku do Południowej Bramy, a później - kto wie). Tak jak jednak sobie postanowił, sprawdził jeszcze szybko, czy przypadkiem gdziekolwiek nie został jakiś maruder – czy to nie do końca sprawna starsza osoba, zagubione dziecko, kaleka który nie zdążył w to miejsce czy ktokolwiek inny. Szybko okazało się, że ewakuacja była wykonana porządnie i naprawdę nikt już tu nie pozostał.

W pewnym momencie dostrzegł jeszcze tylko małego pieska, który najwyraźniej miał coś nie tak z łapką. Biorąc pod uwagę to, że nie miał on jeszcze wielkiej straty do wozów, pobiegł on w jego kierunku, złapał go nie patyczkując się (ale jednak tak, żeby nie zrobić mu krzywdy) i wziął go na ręce próbując przy tym ograniczyć tamtemu możliwość ugryzienia go. W końcu zwierzątko mogło próbować robić różne rzeczy ze strachu.

- Spokojnie, dobry piesek. Nie bój się, zaraz trafisz w ciepłe i nieco bezpieczniejsze miejsce – powiedział raczej sam do siebie niż licząc, że czworonóg go zrozumie. Od razu też wystrzelił biegiem w kierunku ostatniego z wozów, który przecież nie mógł ujechać zbyt daleko.

Gdy już znalazł się obok wozu, odszukał na nim wzrokiem kogoś, kto był w miarę sprawny (na przykład jakiegoś dzieciaka z rodzicem albo rodzicami) i wręczył mu sierściucha, prosząc o zajęcie się nim i mówiąc, że ma problem z łapą. Od razu po tym odskoczył jednak, wskakując na dach domu, który znajdował się po drugiej stronie drogi, niż Hibana. W ten sposób zamierzał zrealizować polecenie Orochiego, które przecież było niezmiernie ważne, bo zależało od niego bezpieczeństwo ich mizernej karawany. Nie mógł sobie zatem pozwolić na czułości w stosunku do pieska czy dłuższe tłumaczenie ludziom na wozie sytuacji z nim związanej. Załatwił to szybko i sprawnie i po prostu wrócił na swój posterunek.

Kiedy już znalazł się na górze, aktywował swoje szkarłatne oczy i rozejrzał się. W pierwszej kolejności upewnił się, że znajduje się w tym miejscu, w którym powinien być zgodnie z planem Orochiego. Do tego ostatniego wyciągnął też dłoń z podniesionym kciukiem na znak tego, że jest już zwarty i gotowy, podobnie zresztą zawiadomił o tym fakcie Hibanę.

Pozostawało zatem zmierzać w kierunku Południowej Bramy i rozglądać się za niebezpieczeństwami. Poruszanie się po dachach nie było łatwe, a na pewno było znacznie trudniejsze, niż wtedy, gdy kilka (kilkanaście?) tygodni temu biegał po nich z młodym Sugiyamą. Ale dawało dużo lepszą widoczność, którą miał nadzieję wykorzystać tak, żeby zapewnić bezpieczeństwo ludziom na dole. Miał nadzieję że to, gdzie jest oraz jego sharingan wystarczą, żeby z wyprzedzeniem zniszczyć ewentualny, kolejny głaz – albo inne zagrożenie.

Oprócz tego Tsuyoshi stosuje się do wszelkich wskazówek, jakie otrzyma od Orochiego i wykonuje wszystkie jego polecenia.

Skrót:
1. Złapanie pieska na ręce
2. Dogonienie wozu i wręczenie pieska komuś, kto w miarę ogarnia
3. Zajęcie pozycji na dachu po drugiej stronie drogi niż Hibana.
4. Aktywacja sharingana, podążanie w formacji i obserwowanie zagrożenia
(ewentualnie 5. - wykonywanie nowych poleceń Orochiego)

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst