[EVENT] - Grupa Wsparcia Północ

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi była zmęczona, mokra od morza i od spadającej ulewy. Było jej już trochę zimno, ale była wytrzymała, a lekki katar później nie powinien stanowić problemu. Ludzie tutaj też się pochorują, na pewno, kiedy będą upchnięci do obozu uchodźców, gdziekolwiek mają być wysłani. Cóż, nie było to coś, z czym tak naprawdę w tej chwili mogła walczyć.

Westchnęła lekko, kiedy czuła krople deszczu spadające na jej ciało, włosy. Było to nieco nieprzyjemne. No ale cóż, do roboty.

- No dobra, ale dacie radę je poprowadzić? - zapytała. - Dajmy na to, że odpływać nie będą z pomostów, tylko trochę dalej. Dwie osoby z nas, ninja, zrobią rundki po falach z ludźmi w ramionach, po dwie osoby czy jakoś. Powinno nam zejść bardzo szybko z ustawieniem ludzi na statki. Możemy nawet zapakować mniej, żeby mogły wejść bagaże. Ryzykujemy statkiem, ale tutaj z każdą chwilą ryzykujemy coraz bardziej. Chcę dać jak największą szanse tym ludziom na przeżycie. Więc oboje przemyślcie, a ja dostosuję się do waszego planu, bo zdaję się na waszą ekspertyzę.

Hoshi obserwowała dwójkę w napięciu. Dwadzieścia do dwudziestu czterech osób nie było to dużo. Jakby było trzeba, ninja tutaj przenieśliby ich na plecach do bramy południowej. Zostało niewiele osób w porcie. Mogli sobie poradzić bez statków. Kilka dodatkowych wozów. Kaien sobie przecież doskonale radził.

Ona sama miała robić to, co jej teraz doradzą. Albo zacząć organizować ludzi, albo wrócić do Orochiego z informacją.

Coś jednak spowodowało, że się aż zjeżyła. Niemalże podskoczyła, kiedy usłyszała potężny huk. Ten dźwięk nie zwiastował nic dobrego.

Odwróciła się w jego stronę i, cokolwiek tam się stało, miała nadzieję, że nie było tam ludzi. Że ewakuacja szła dobrze z planem.

- Chyba kończy nam się czas - mruknęła pod nosem.

TL;DR
1. Mimo zmęczenia i niekorzystnych warunków pogodowych, Hoshi kontynuuje swoje zadanie. Proponuje strategię, w której ninja przeniosą ludzi na statki z dala od pomostów, co pozwoli na szybsze załadowanie statków i umożliwi zabranie bagażu.

2. Hoshi uważnie obserwuje dwie osoby, które mają pomóc w realizacji jej planu. Wierzy, że grupa jest na tyle mała, że mogliby przenieść wszystkich do bramy południowej bez użycia statków, jeśli będzie to konieczne.

3. Jest gotowa przystosować się do dowolnych planów tych osób i czeka na ich decyzję. Planuje wrócić do Orochiego z informacją o planie, chyba że zostanie poinstruowana inaczej.

4. Niespodziewany potężny huk przerywa jej myśli. Odwraca się w stronę dźwięku, obawiając się o bezpieczeństwo ludzi i przewidując, że mogą nie mieć już więcej czasu na ewakuację.

  Ukryty tekst

[Ookami]

Jego oczy mogły dawać nieuczciwą przewagę gdy chodziło o wszelkiego rodzaju poszukiwania. Też i tym razem go nie zawiodły, kiedy zobaczył te słabe światełko życia, które mimo wszystko się tliło. Kobieta walczyła o życie niemalże na dnie łodzi. Nie myślał, tylko działał. Nasycił stopy czakrą i próbował jak najszybciej się do niej dostać i zabrać ze statku, by jak najszybciej mogła się ogrzać przy ogniu.
A jeśli chodzi o to co się tu działo, to... Źle było po prostu źle. Burza, czy też raczej sztorm szalał tuż nad ich głowami. Przez niego szlag trafił łódź, a to jeszcze nie koniec problemów. trzeba było zająć się podtopionymi ludźmi oraz przygotować wozy na ekstremalne warunki pogodowe. No i trzeba mieć nadzieję że żaden piorun w nich nie przypierdzeli. Podczas podróży. Trzeba było tylko wymyślić jak to zrobić. Zależało to przedewszystkim od wozów do jakich mieli dostęp. Na niektóre, na przykład kupieckie dało się na spokojnie narzucić plandekę. Dużo gorzej za to było z takimi zwykłymi wozami do wożenia siana. W tej kwestii nie miał większego doświadczenia, ale mimo wszystko chciał pomóc, więc postanowił dostosować się do poleceń wyższych rangą i starszych stażem w zawodzie podczas zabezpieczania wozów. W końcu nawet jeśli sam nie miał pomysłu, to zawsze mógł być tymi dodatkowymi rękoma do roboty, które w jakimś stopniu przyśpieszały przebieg tego całego zajścia. Pracował spokojnie, ale mimo wszystko się śpieszył. Wiedział że nie mieli czasu nawet na chwilę przerwy, bo wróg mógł wpaść w każdej chwili, a ostatnie czego było im trzeba to odpieranie przykładowych kul ognia lecących w wozy z ludźmi. Z drugiej strony miał nadzieję - nawet jeśli nikłą - że Ci zza muru nie przybyli tu mordować cywili których to tak usilnie wsparcie próbowało stąd przesiedlić.
Huk który nastąpił przed uderzeniem błyskawicy był na pewno nienaturalny. Nie był to grzmot, który miał miejsce zaledwie chwilę później. Do tego... Krzyki? Coś musiało się stać. Postanowił więc przełączyć swój rodzaj widzenia na teleskopowy i spojrzeć w kierunku tego dziwnego huku i krzyków, by sprawdzić co się tam dzieje i jeśli było to zagrożenie, to bez chwili wahania powiadomić resztę. Naprawdę miał nadzieję że jego oczy nie uświadczą jakiejś scenerii żywcem wyjętej z jakiejś strasznej historii. Oczywiście podczas tego przez moment stał w miejscu świecąc oczami. Wcześniej podczas przeszukiwań zużył trochę czakry i niewiele zdążyło się przez ten czas odnowić, ale w końcu lepsze to niż nic. Zwłaszcza że obecnie każda drobinka niebieskiej energii była obecnie na wagę złota.

TLDR

1. Biegnę po tonącą w łodzi kobietę i dostarczam ją pod ognisko.
2. Pomagam zabezpieczyć wozy przed deszczem.
3. Wzrokiem teleskopowym sprawdzam co hukło w mieście o ile zasięgu starcza. Dzielę się informacjami o tym co widzę.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Hibana]

Prosząc zgromadzonych mieszkańców miasta o zorganizowanie opału na ognisko, Hibana miała nadzieję, że ktoś z członków grupy wsparcia, będzie w stanie stworzyć nad ogniem jakiś daszek, żeby już przemoczeni ludzie nie stali ciągle w deszczu. Niemniej jednak, nawet, jeśli nikt nie miał możliwości się wysuszyć, to i tak miejsce wokół ognia było najcieplejszym, w jakim mogli stanąć wyziębieniu ludzie, więc chociaż tyle dobrego udało się zdziałać.
Wyglądało na to, że nikt za bardzo nie wiedział co dalej zrobić z ludźmi, którym nie udało się uciec wodą. Pojawiły się niby wozy ale nikt nie wydawał żadnych poleceń. Przełożeni milczeli, wraz z czarnowłosym chłopakiem, który dyrygował całym zespołem przy próbie ustabilizowania statku. Ktoś rzucił tylko, że wozy trzeba zabezpieczyć przed deszczem ale nie miało to żadnego sensu, jeśli ludzie nie mogli się najpierw wysuszyć. Teraz priorytetem była wyłącznie ewakuacja tylu osób, ile to możliwe. Ich stan wywołany chłodem był zmartwieniem na potem. Dodatkowym pospieszeniem był huk, który dochodził od frontu. Jeśli dzikim udało się tak szybko wedrzeć do miasta, to było już po nich. Miała cichą nadzieję, że to po prostu jakaś technika przedarła się przez obronę. Jeśli tak było, to nie było wykluczone, że przedrą się kolejne, więc w mieście robiło się coraz mniej bezpiecznie i nie było czasu na organizowanie żadnych zapasów.
- Nie ma sensu zabezpieczać wozów, skoro wszyscy są i tak mokrzy. Powinniśmy załadować jak najwięcej osób i niech uciekają, zanim kolejny wybuch będzie w porcie. Jeśli nie mamy możliwości ucieczki wodą, to na co jeszcze czekamy?

TLDR:
- Hibana proponuje załadować mieszkańców na wozy i wiać, póki jeszcze mogą.

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Ewakuacja okrętu zajęła sporo czasu, niemniej ludzie powoli się ewakuowali. Nadal zostało im jednak blisko sto osób, o ktore trzeba było zadbać. Miitsuki wyraziła po raz kolejny dezaprobatę, w bezpośrednich słowach, które Orochiemu dały do myślenia. Faktycznie, robiło się późno a Dzicy... nie wiadomo było, kiedy przedrą się do miasta. A sądząc po dźwiękach, niebezpieczeństwo było coraz bardziej realne. Orochi mógł teraz trwac dumnie przy swoim planie, albo zmienić go zgodnie z sugestią buntowniczej podwładnej. Wybór był zatem prosty.

- Masz rację. - skinął głową po krótkim namyśle. - Nie mamy czasu na suszenie ich tutaj, ani możliwości przy tej pogodzie. Dwa wozy niech pójdą na przewiezienie samych ludzi, a jeden na ich rzeczy. Poszukajcie może jakichś derek albo placht, których portowi handlarze używali do zakrywania towaru przed deszczem, to może uda się chociaż trochę ochronić ludzi przed opadami, do tego w kupię się bardziej ogrzeją. Poza tym wóz z rzędami może łatwiej zahaczyć o nasz posiadlosc, sprobuje stamtąd wygrzebać szybko jakieś zapasy, jeśli kupcy się nie zgodzą oddać swoich rzeczy. Ludzie muszą mieć się w co przebrać jak dotrą na postój. - zgodził się z kunoichi, która gadała z sensem, nawet jeśli nie miała do niego szacunku. Szacunek nie był jednak istotny dla Orochiego, a pomysły na uratowanie ludzi na czas. Tym bardziej, że widział jak słabo szło suszenie się przy ogniskach. Mial tylko nadzieję, że pomimo sztormu chociaż część ludzi się uda ewakuować droga morska, gdyż wozów nie przybywało zbyt szybko. Ruszył szybko ku Hoshi, Hibanie oraz Ookamiemu.

- Medyczny punkt zostanie przeniesiony, sprobuje się dowiedzieć gdzie, ale tylko najbardziej poszkodowanych możemy tam przetransportować, jest zbyt duzo rannych sposrod walczących i iryoninow nam już brakuje. Poza tym nie ma czasu suszyć wszystkich tutaj - niech ogrzeją się na ile to możliwe przy ogniskach i ładują na wozy. Dwa na ludzi, jeden na dobytek. -

Następnie szybko odpowiedzial Ayamiko.

Przyjąłem. Staramy się domknac temat jak najszybciej. Co to był za huk, wiadomo? Ktoś się przedarł i mamy na coś uważać? Gdzie punkt Medyczny ma zostać przeniesiony?

Tl:dr

1. Zgoda na plan miitsuki i zmiana polecenia na znalezienie derek do okrycia wozów przed deszczem

2. Przekazanie tych samych informacji hoshi, okamiemu oraz hibanie i zmiana planu.

3. Kontakt z Ayamiko i sprawdzenie czy wiadomo, co co się dzieje w mieście i z obrona

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupy Wsparcia

---

A zmierzch naszych czasów będzie ich kołyską

---

Ookami miał przewagę nad pozostałymi swoimi towarzyszami. Nie był może bardziej doświadczony w boku, może odstawał od nich wiekiem ale... ale w sercu tego chłopaka było coś, co nie pozwalało mu spocząć na laurach. Jego sercu przyświecał cel. Nikt nie zostaje w tyle. Choćby miał nieść go na swoich barkach nikt nie zostaje. To co pomagało mu dopełnić ten cel były jego niezwykłe oczy. Niezwykłe oczy, które pozwoliły dostrzec mu to, czego nie widzieli inni. To on wypatrzył kobietę w łodzi. Ostatnią żywą... albo raczej ostatnią na granicy życia. Śmierć praktycznie patrzyła w jej zamknięte oczy.

Jego ciało zareagowało praktycznie instynktownie. Posłał chakrę w stopy i rzucił się w kierunku łodzi. Niestety musiał to dobrze zaplanować. Łódź nie była już wspierana chakrą Hoshi. Lód się jeszcze nie roztopił i wypierał łódź nad poziom wody powstrzymując jeszcze jej zatonięcie, niestety cięgla znajdowała się w bardzo niedogodnej pozycji. Wspierając się chakrą, z drobnym wysiłkiem udało mu się wspiąć na przewrócony na bok statek. Przytwierdzenie się do jego powierzchni było jedynym sposobem, aby z niego nie spaść. Zostało tylko dostać się pod pokład i zanurkować... ale... ale jak to zrobić bezpiecznie wiedząc, że łódka chybocze się to w jedną, to w drugą stronę niemal w rytm piosenki "przechyły i przechyły", w pustynnych ciemnościach - wszak był środek nocy, a żadne światło tutaj nie docierało. Czy chłopak zamierzał zaryzykować nurkowanie na oślep widząc jedynie poświatę, jaką pozostawiała kobieta? Miał może jakiś plan co chciał zrobić? Oczywiście nie mogło być zbyt łatwo i czasu na zastanowienie nie miał zbyt wiele, bo ten uparcie uciekał i uciekał...

Miitsuki była jędzą. Gdyby zapytać jej męża co prawda by nie odważył się przytaknąć, ale może mrugnąłby porozumiewawczo. To prawda. Miała też cięty język, ale niestety. Najgorsze w tym wszystkim było to, że w swoich wypowiedziach miała całkiem sporo racji. Tak samo było tym razem, nawet jeżeli nie była to pełna racja. Spojrzała z uwagą na Hibanę i uśmiechnęła się do niej do niej unosząc kącik ust w lekko krzywym uśmiechu, jednak jej spojrzenie mówiło coś z serio "no proszę". Widać było, że podoba jej się pragmatyczne podejście Hibany, z którym się zgadzała. Nie mieli czasu, to prawda. Zbudowanie zadaszenia było swoistym pogodzeniem zadbania aby nie było zbyt zimno cywilom z tym, aby wreszcie ruszyli.
-Bardzo trafne pytania - przyznała, ale nie zamierzała naciskać na ten plan. Skoro udało jej się znaleźć jakiś język z Orochi'm to zamierzała się go trzymać. Przyglądała się Orochi'emu dokładnie wysłuchując tego co zamierzał.
-W takim razie mamy plan. Pomóż mi wpakowywać dzieci i starszych. - pierwsze rzuciła do Orochi'ego, a drugie do Hibany zaciągając ją ze sobą w stronę zbiorowiska ludzi. Musiały teraz zdecydować kogo władować na wozy. Nawet jeżeli chcieli wcisnąć ich co do milimetra i tak wszyscy się nie mogli zmieścić i ktoś na pewno będzie musiał iść. Wybór był bardzo szeroki - ludzie w przedziale od bobasków po drżących z wieku starców. Kobiety i mężczyźni, choć tych drugich dużo było jedynie po dwóch skrajnych końcach osi wieku. Oczywiście byli jeszcze ci podtopieni z łodzi, oni byli zdecydowanie najsłabsi, wymęczeni walką o życie. Pośród ludzi zaczęło rosnąć zaniepokojenie i irytacja. Wszyscy chcieli być zaopiekowani i nie uważali, aby pozostali mieli dosyć ważny powód by to nimi się zajmować.
W tym samym czasie dwie kunoichi, które były z grupki dorosłych ninja rzuciły się szykować i montować zadaszenia na wozach. Nie było ono specjalnie ambitne - ot płachty materiały związane linami, jednakże zapewniało chociaż poczucie zaopiekowania.

Hoshi stała dalej od toczących się rozmów, musiała zaplanować coś ważnego wraz z Bushiko oraz Tokori'm. Dobrze wiedziała, że nie mają zbyt wiele czasu. Działo się coraz więcej, a tempo zdawało się być dalekie od zwalniania. Mieli wielu ludzi do uratowania, a czasu i przestrzeni jak na lekarstwo. Sztorm również nie chciał dać za wygraną. Ogromne fale uderzały o pomost rozbryzgując się. Zapewne byłoby to nieprzyjemne, jednakże biorąc pod uwagę deszcz i poziom wilgotności już nic nie powinno przeszkadzać obecnych, a w szczególności wysłanniczce z wyspiarskich krain. Ona chyba była równie zahartowana jak nie mocniej niż tutejsi mieszkańcy.

Tokori przyłożył dłoń do twarzy w geście zastanowienia. Gęste krople spływały bo jego wyłysiałej, pomarszczonej głowie.
-Dałoby się - zaczął i spojrzał z powagą na Hoshi -Jeżeli oddalą się od pomostu odpowiednio daleko, doświadczony żeglarz powinie być w stanie utrzymać łódź do poprawy warunków. Jeśli nie obłożymy jej tak jak tamtej co upadła to powinniśmy zapewnić transport dla sporej grupy. Mogę zająć się pilotowaniem jednej z łodzi, ze mną zmieści się jeszcze dziewięć osób z rzeczami. Potrzebna będzie jeszcze jedna osoba, która będzie w stanie pilotować statek. - powiedział oddychając ciężko. Nie było wątpliwości, że nie był zachwycony tym planem. Przez całe swoje życie byl samotnikiem i liczył, że samemu dane mu będzie opuścić Kotei, jednakże miał w sobie jeszcze ludzką przyzwoitość. Nie zamierzał zostawiać tutaj wielu na śmierć. Kto wie, może będzie to ostatnia dobra rzecz, którą zrobią.
-Będę pomagać ci nosić ludzi Hoshi-san. We dwie pójdzie nam dobrze. Trzeba tylko przekazać aby Sugiyama-san oddelegował tutaj osoby do ewakuacji. Przez ten czas postaram się poszukać kogoś, kto będzie odpowiedzialny za pilotowanie drugiej łodzi.
-Przygotuję przez ten czas łodzie by były gotowe do załadunku.

Tsuyoshi miał problem ze znalezieniem kupców. Nie była to jego wina. Problemem był czas. Niestety ale ci nie czekali do ostatniej chwili aby uciec przed nadejściem końca. Oni w porównaniu do biedniejszych mieli środki, aby zabrać jak najwięcej swojego towaru, nawet jeżeli tracili domy, mieli możliwośc zabrania ze sobą tylu dóbr, aby rozpocząć nowe życie na dobrym poziomie.

Pyzaty kupiec zlustrował wzrokiem Tsuyoshi'ego, który rozpoczął istotne negocjacje.
- Spokojna pana głowa panie doko, od tego mam ludzi, którym SOLENNIE PŁACĘ - ostatnie słowa mocno pokreślił patrząc znacząco na swoją załogę. Część z nich to byli po postu typowi dryblasi, którzy odpowiadali za pilnowanie by statek działał i przepędzali swoją posturą potencjalnych mniejszych i odrobinę większych potencjalnych rabusiów. Jednakże to stojący nieco z boku, ten który udzielał instrukcji pozostałym wyglądał na takiego, który wcale nie musi straszyć rozmiarem. W jego spojrzeniu przenikliwych czarnych oczu było coś, co budziło ogromny niepokój.

-Zapłaci? No wie pan panie Tsuyoshi. Tutaj drogie materiały. Importuję tylko z najlepszych regionów. Jedzenie też potrafiłoby zadowolić nawet najbardziej wybrednych odbiorców. Wartość towarów jest duża, ale jeżeli Sugiyama-san zamierza zrekompensować wkład w tak niepewnych czasach, to możemy porozmawiać... - w jego oczach pojawiły się kurwiki, widać było, że jego żyłka kupca odpowiadała właśnie na wizję podwojenia majątku. Licząc straty jakie i tak poniósł do tej pory nie brzmiało to wcale źle. Nastawił zainteresowany uszu. Wtedy też... Tsuyoshi zdecydował się zagrać zarówno na nucie złego jak i dobrego gliny... twarz kupca momentalnie przybrała odcień purpury.

- Przepraszam bardzo. Kto ci wydał polecenie aby „zarekwirować” mój towar albo „zniszczyć moją łódź”? Czy wy ninja, do reszty zdurnieliście? Obrabiać człowieka z dokonań życia? Nikt nie bronił im jeździć po świecie, zaniedbywać rodziny aby mieli co do garnka wrzucić. Nie zamierzam odpowiadać za czyjeś lenistwo, ani tym bardziej dawać sobie „zarekwirować” dobytek życia. Skoro Sugiyama jest taki „wielkoduszny” to niech wyda dobra, których mu nie brakuje, a nie okrada tych, którzy nie robią szur szur ogniem, czy co on tam za wasze sztuczki shinobi, ha tfu zna - było tak zimno, że Tsuyoshi mógłby przysiąc, że widzi jak uszami mężczyzny wychodzi para...

Wszyscy co do joty słyszeli uderzenia, słyszeli krzyki. Słyszeli ten cały hałas, wydający się być jeszcze bardziej przytłaczającym przy akompaniamencie szumu deszczu i grzmotu pioruna. Wszyscy wiedzieli, że coś się odwala. Nie wiedzieli tylko co. Ta niepewność wzbudzała strach. Widać to było głównie po twarzach cywili. Widać było, że zaczyna do nich docierać powaga sytuacji.
Dziecko, którego płacz mogła wcześniej słyszeć Hibana zaczęło płakać coraz głośniej, w panice przepychało się między nogami dorosłych, aż jeden z nich po prostu niechcący kopnął do w bok, co ta mogła widzieć kątem oka.
Orochi musiał się dowiedzieć. Oczywiście mógł mieć jeszcze wsparcie w oczach Ookami'ego, ale ten miał ręce pełne roboty!

To dzicy! Przeprowadzają intensywny ostrzał wielkimi głazami, grupy regularne nie dają sobie rady z wszystkimi. Lecą! Szla-! - Orochi mógł poczuć, że połączenie zostało przerwane. Dziwne poczucie czyjejś obecności zniknęło. Pozostał sam ze swoimi myślami. Sam ze swoją obecnością. To czego był pewny to to, że urwanie sygnału miało miejsce zaraz po jednym z uderzeń, a przed kolejnymi dwoma.

Do obecnych dołączył Kaien. Jego czarna grzywka lepiła mu się do twarzy, od intensywnej ulewy.
-Orochi-san, nie znalazłem więcej wozów. Prawdopodobnie zostały już wykorzystane do ewakuacji innych. Musimy już ruszać, w mieście robi się gorąco

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : 12:01 08.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 10.08.2023

[Uchiha Tsuyoshi]

Tsuyoshi bardzo uważnie wsłuchiwał się w to, co powiedział do niego kupiec. Wyglądało bowiem na to, że polubowne rozstrzygnięcie tego sporu nie jest wcale takie niemożliwe. Wszystko zależało zatem od tego, jak rozegra to sam chłopak i jak podejdzie do tego człowieka, który… cóż, miał swoje cele, sposób rozumowania i czułe punkty, na które nie należało naciskać. Uchiha musiał się zatem w nadchodzących chwilach wykazać daleko posuniętą roztropnością i inteligentnym dopasowaniem się do realiów rozmowy. Nuta przebiegłości też z pewnością nie zaszkodzi.

- Ależ szanowny panie, proszę mnie nie rozumieć źle! – powiedział znowu donośnie i wyraźnie, ale przy tym nawet nieco serdecznie i wesoło, próbując skierować gdzieś na bok to złe wrażenie. Na tego człowieka zdecydowanie lepiej działały zachęty i obietnice, niż groźby. Jeśli więc chodzi o metodę kija i marchewki to zdecydowanie skuteczniejsza była tutaj marchewka (swoją drogą, kto przeciwstawił sobie te dwa przedmioty?).

- Jeśli chodzi o zarekwirowanie, to powiedziałem tak tylko dlatego, że moje urzędnicze odruchy mnie poniosły, przepraszam. Otrzymałem upoważnienie od shirei-kana, ale przecież zarekwirowanie to ostateczność, musiałbym stracić mnóstwo czasu, a koniec końców zarówno panu jak i mi zabrałoby to dużo czasu i energii. A przecież możemy się dogadać jak ludzie i obaj unikniemy w ten sposób problemów, a nawet mocno uprościmy sobie życie. Może przyjść z tego nawet jakaś korzyść dla pana i dla mnie. Zapomnijmy więc o tym nieprzyjemnym słowie – odgarnął mokry kosmyk włosów na bok, mierząc rozmówcę uważnie wzrokiem, starając się jednak sprawiać wrażenie rozsądnego człowieka, z którym można się dogadać i który w pierwszej kolejności wolałby żeby wszystko poszło gładko i sprawnie.

- No, ale wracając do rzeczy. Tak, Sugiyama Orochi, który dowodzi aktualnie ewakuacją polecił mi poszukać… ludzi dobrej woli, którzy w tych – jak słusznie pan zauważył – trudnych czasach wspomogliby ewakuację swoimi dobrami, za godziwym odszkodowaniem rzecz jasna. Takie kredytowanie, rozumie pan o czym mówię – zagrał nieco na kupieckich i biznesowych nutach, mając nadzieję że tamten rozpozna w nim człowieka, który mówi tym samym językiem.

- Proponuję więc następujące rozwiązanie. Razem z pana towarami pokieruję pana do ewakuowanych, gdzie otrzyma pan przy okazji zapewnienie od Sugiyamy Orochiego, że otrzyma pan odszkodowanie za towary. Oczywiście te, które nie przydadzą się teraz cywilom, takie jak kosztowności, pieniądze czy kruszce zatrzyma pan dla siebie. Chodzi nam tylko o ubrania i jedzenie, a więc oczywiście nie o wszystko, co pan posiada. W grę wchodzi więc tylko pewna część, którą jak wspomniałem, Sugiyamowie zrekompensują. - wyjaśnił, cały czas obserwując bacznie reakcje kupca i dostosowując do nich swój ton i mimikę.

- Zachęcam do tego, bo otrzyma pan również miejsce na wozie, które wyruszają właśnie w kierunku bezpiecznego południa. Jest to znacznie bardziej bezpieczny środek transportu, bo forteca trzyma dzikich z daleka od tamtego traktu, dodatkowo cywile są osłaniani przez shinobich. Tutaj – popatrzył w czarną, kotłującą się morską toń i wskazał na nią ręką, którą zaraz opuścił – można postradać nie tylko łódź i majątek, ale i życie. Coś mi mówi, że nawet przy pana doskonałym dobrze załogi, może nie starczyć im umiejętności, bo to wciąż tylko ludzie. Ah, no i na morzu nikt pana nie osłoni przed dzikimi. A z tego co podało naczelne dowództwo, to jest ich wielu i mają możliwość łapania samotnych podróżników, także tych na morzu – no dobrze, może pewna część z tego, co powiedział temu człowiekowi była nieco przekolorowana i nie miała odzwierciedlenia w rzeczywistości jak jeden do jednego, niemniej jednak… było to wszystko wypowiedziane w słusznej sprawie. Nie będzie przecież teraz roztrząsał dokładnie sytuacji w Kotei (której tak w zasadzie nie znał poza ogólnikami). Liczyło się w tym momencie to, żeby przekonać kupca do oddania części swojego majątku, który prawie na pewno straci ruszając w morze, a tym samym pomocy uciekinierom. Tsuyoshi nie użył jednak jeszcze wszystkiego co miał w zanadrzu. Zamierzał również odwołać się personalnie do chęci sławy, a może nawet próżności bogacza.

- W zamian za to otrzyma pan też również wielką renomę filantropa, uczciwego przedsiębiorcy i osoby, która w krytycznym momencie bez wahania pomogła uciekającym, pogubionym ludziom. Proszę sobie to wyobrazić, na pewno będzie pan rozpoznawalny, co może w pewien sposób pomóc… przedsięwzięciom, które będzie pan podejmował – dodał. Nie chciał wprost powiedzieć, że to pomoże mu w biznesie, bo mogłoby to być zbyt obcsowe i przynieść skutek odwrotny do zamierzonego oraz sprawić, że tamten stwierdziłby, że Tsuyoshi chce go za wszelką cenę zbałamucić (co chyba mocno nie mijałoby się z prawdą). W ogóle Uchiha musiał tu użyć całej przebiegłości, jaką tylko posiadał i wzbić się na wyżyny swoich możliwości negocjacyjnych. Co prawda wcale nie uśmiechało mu się w tej chwili prowadzenie takich pertraktacji i chętnie rozwiązałby to krótkim poleceniem i ewentualnie siłą, ale miał przed sobą tylko jeden cel – realizacja polecenia Orochiego i pomoc uciekinierom. Bo co mu przyjdzie z tego, że obije ryje bogaczowi i jego świcie? Sam przecież nie pozanosi tego wszystkiego uchodźcom. Było tego po prostu za dużo. Potrzebował więc teraz raczej lisiego sprytu, niż lwiej siły.

Skrót:
Dalsze negocjacje z bogaczem, próba polubownego rozwiązania tej sytuacji.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hibana]

Choć nie wszyscy wiedzieli jeszcze co dzieje się na froncie, nikt nie miał złudzeń, że czas nie jest po stronie obrońców. Mając to na uwadze, opuszczenie portu, a następnie Kotei, było teraz nadrzędnym priorytetem. Jak najwięcej osób wydostać poza miasto, wszystko inne było zdaniem Hibany kwestią drugorzędną. Mając już poparcie jednej osoby, nie miała zamiaru czekać, aż reszta grupy zdecyduje się na jakieś działanie i postanowiła sama przejąć inicjatywę.
- No dobrze, w takim razie postanowione - Odpowiedziała nieznajomej, która miała podobny pomysł na wyjście z tej sytuacji. Następnie powiedziała doniosłym głosem do przemoczonych mieszkańców - Musimy ewakuować się z portu wozami ale ilość miejsc jest ograniczona. Pierwszeństwo mają dzieci, wycieńczeni topielcy i starcy. Każdy, kto może iść o własnych siłach, niech proszę ustąpi miejsca tym bardziej potrzebującym. Nie zwlekajcie i ładujcie się na wozy, nie wiadomo ile mamy czasu w tej sytuacji, zanim wydarzy się kolejna katastrofa.
Załadowanie się na trzy wozy nie powinno stanowić problemu dla mieszkańców miasta, nawet, jeśli byli oni w lekkim szoku. Miała nadzieję, że ta część planu przebiegnie bez większych oporów, a jeśli takowe się pojawią, to jej partnerka się tym zajmie. Korzystając z chwili, kiedy ludzie wchodzą na wozy i okrywają się plandeką, Hibana zainteresowała się kopniętym dzieckiem, które gdzieś zauważyła w tym tłumie. Biedactwo, pewnie zgubiło gdzieś rodziców i nie wiedziało co zrobić. Kunoichi podeszła do maleństwa i przykucnęła przy nim, podnosząc je z ziemi.
- Wszystko w porządku? Jesteś tu sam? - Miała zamiar pomóc dziecku znaleźć swoją rodzinę ale nie chciała zasypywać go gradem pytań. Na pewno było teraz w szoku, znajdując się w takiej sytuacji w tak młodym wieku. Wojna nie oszczędzała nikogo, a ofiarami często byli Ci najmniejsi, którzy nic wspólnego nie mieli z konfliktem. O opiece nad dzieckiem Hibana nie wiedziała absolutnie nic, samej nie mając żadnego jej wzorca w domu, więc starała się działać tak, jak sama chciałaby być traktowana, czyli ze spokojem i wyrozumiałością.

TLDR:
- Hibana wydaje mieszkańcom polecenie załadowania się na wozy w celu ewakuacji z portu
- Podchodzi do dzieciaczka i próbuje mu pomóc

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ookami]

Szczerze mówiąc to w sprawie kobiety uwięzionej pod statkiem był w kropce. Co z tego że jego oczy widziały przez ściany życie, skoro nie mógł go ocalić nie będąc w stanie widzieć w ciemności ani oddychać pod wodą? Ponadto władał jedynie suitonem na podstawowym poziomie, więc o samodzielnym wytworzeniu światła mógł jedynie sobie pomarzyć. Bomba błyskowa również nic by mu nie dała. Jej celem było oślepianie wroga, a nie oświetlanie mroków nocy. W czystej teorii mógł się posłużyć wybuchową notką by zrobić w statku dziurę i tym samym uzyskać łatwy dostęp do topielca. Jednak nie było to najlepsze rozwiązanie z paru powodów. Po pierwsze eksplozja jeśli miałaby nastąpić wzburzyłaby wszystkich ewakuujących się oraz była słyszana z daleka. Jeśli jakiekolwiek grupki dzikich się przedarły, to mogłoby być nic innego jak wskazanie gdzie są. A to byłby jeden z najgorszych scenariuszy. Idąc dalej nie miał też pewności czy wybuch nie porani dodatkowo uwięzionej kobiety. No i przede wszystkim czy notka nie zamoknie, a tym samym nie będzie możliwe wysadzenie jej w powietrze. Brak sprawnej notki równał się za to brakiem dziury. Jedyne więc co mógł zrobić to poszukać wsparcia jeśli zależało mu na życiu kobiety uwięzionej pod pokładem. Nie wiedział kim była i szczerze mało go to obchodziło. Rozkaz był jasny. Dopilnować by jak najwięcej osób przeżyło, a ten jeden miał ochotę wypełnić najlepiej jak tylko mógł.
Udał się po wsparcie do pierwszej lepszej osoby będącej członkiem zjednoczonych sił. Los sprawił że akurat padło na Orochiego. - Przepraszam że przeszkadzam. Pod pokładem statku nadal jest jedna kobieta. Słabnie, ale nadal żyje. Bez wsparcia i oświetlenia nie będę jej w stanie wyciągnąć zanim utonie. - Podczas wypowiadania tych słów jego oczy nie straciły ani na moment swojego szkarłatnego blasku. Sam nie dałby rady zrobić tam nic. Z kimś? Jakieś szanse ma. Szczerze mówiąc nie chciał żeby kolejna osoba zmarła przez jego zaniedbanie. O ile samobójstwo tamtego starca dało się tak nazwać.

TLDR

1. Idę poprosić Orochiego o pomoc w wydostaniu Kobiety

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Sugiyama Orochi]

Kiedy połączenie z Ayamiko zostało zerwane, Orochi zaklął siarczyście pod nosem. Zdążył się przyzwyczaić do cichej obecności Yamanaki z tyłu jego głowy, dawało mu ono pewne oparcie i świadomość, że nie są odcięci od reszty obrońców, teraz zaś... teraz zaś nagle poczuł się w dziwaczny sposób osamotniony. Do tego dochodził niepokój, co stało się z samym Ayamiko - ostatnie słowa wskazywały ewidentnie na atak, ale czy to oznaczało, że po prostu musiał urwać technikę, zmuszony do zerwania skupienia, czy... czy może zginął? Sugiyamę wyrwał z krótkiego stuporu głos Kaiena.

- Dziękuję, zrobiliście kawał świetnej roboty. Teraz pomóżcie ludziom załadować się na wozy. - uśmiechnął się do niego i chwycił delikatnie, z wdzięcznością za ramię co było jego swoistym nawykiem w kontaktach z innymi. Spojrzał na najbliższych shinobi i kunoichi w zasięgu wzroku i przywołał ich jeszcze do siebie, na krótką chwilę odciągając od obowiązków.

- Jeszcze jedno. Straciłem połączenie z naszym Yamanaką. Dzicy zaatakowali ich stanowisko, podobno głównym zagrożeniem - na razie - są wielkie głazy, co tłumaczy pewnie te głuche uderzenia. Nie wiem jak duży mają zasięg, ale uważajcie na nie, jak tylko ruszycie z pierwszym wozem. Dlatego teraz co najmniej dwie osoby ochrony na wóz. I przygotujcie jakieś obronne techniki albo chociaż takie, które by mogły zniszczyć lecące kamienie. Część osób powinno też dać się załadować do łodzi, Hoshi powinna mieć zaraz więcej informacji, ile osób możemy tam upchnąć. Ja pójdę w ostatniej grupie. - poinstruował krótko, tonem w miarę cichym, by nie dotarł do cywilów - nie chciał ich za bardzo niepokoić w obecnej sytuacji. Następnie przeniósł uwagę na Ookamiego, który właśnie dotarł do niego, komunikując, że jest jeszcze jedna osoba żywa na statku.

- Na włócznię Susanoo... dobra, biegniemy! - oznajmił tylko i ruszył pędem z powrotem na wodę. W biegu dorzucił. - Ja zrobię wyłom, ale ty musisz mnie nakierować! -

Kiedy dotarli na miejsce, kierując się wskazówkami Ookamiego, skierował się tam, gdzie było najbliżej, aby wydostać kobietę. Następnie napiął mięśnie i kilkoma prostymi uderzeniami wyłamał kilka desek, robiąc miejsce na wyciągnięcie osoby. W zależności od tego, na ile sytuacja pozwalała, albo pozwolił wejść do środka Ookamiemu, poszerzając tylko wyłom tak, aby jak najwięcej światła wpadało do środka, albo - jeśli przestrzeń na to pozwalała i Ookami był w stanie mu wskazać odpowiednie ciało - ciskając łańcuch tak, by złapać i przyciągnąć nieprzytomną kobietę. Kiedy tylko udało się ją wyciągnąć, wziął ją w ramiona i wrócił na brzeg, kładąc blisko jednego z tlących się ognisk.

Tl:dr

1. Podziękowanie Keionowi i oddelegowanie go do pracy z Hibaną i Miitsuki.

2. Zebranie najbliższych shinobi w kółeczku i poinformowanie, że kontakt z Ayamiko zerwany, a dzicy atakują głazami i każdy z wozów ma mieć dwie osoby ochrony. Oraz, że Hoshi powinna zaraz mieć informację, ile osób zmieści się na statki.

3. Bieg do tonącego okrętu razem z Ookamim. Zrobienie wyłomu i wspólne wyciągnięcie nieprzytomnej, a nastepnie powrót na brzeg.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

- No jakby się dało to robimy - powiedziała i lekko się uśmiechnęła. Mieli plan.

Uśmiech jednak spełzł jej z twarzy, kiedy usłyszała kolejny huk - nie grzmot, krzyk ludzi, płacze. Aż przeszły ją ciarki po plecach. Uderzyło ją to mocno i poczuła przejmujący strach i łomotało jej w sercu. Zamknęła na chwilę oczy i wzięła głęboko powietrze, żeby się scentrować i uspokoić.

- Tak robimy - powtórzyła Hoshi. - Weźmiemy osiemnaście dorosłych osób i załatwimy to jak najszybciej. Dobrze będzie odesłać już innych i zostaniemy tutaj sami.

Przy Orochim dowiedziała się o wiele więcej i była dość przerażona tym, co się działo. Zrobiło się bardzo niebezpiecznie i bardzo niedobrze. Jej twarz zadrgała, zacisnęła zęby, żeby nie rozkleić się w żaden sposób. Bała się, naprawdę się bała, tym bardziej, że musiała powiedzieć coś, co potencjalnie stawiało ją w niebezpieczeństwie.

- Orochi-san, wezmę osiemnastu dorosłych ludzi do łodzi. Reszta niech już idzie, nawet jeżeli nie na wozach, Orochi-san! W sensie, ja i Boshiko-san zostaniemy tutaj, przeniesiemy ludzi na pełne morze, gdzie utrzymają się statki. Ale niepokoją mnie te dźwięki, wydaje się, że jest źle. Lepiej, żeby wszyscy już się przemieszczali, nawet powoli. Najwyżej wozy ich dogonią, najwyżej kogoś ponieście - powiedziała do mężczyzny, chwytając go za ramię, żeby zatrzymać w biegu, kiedy próbował zajmować się swoimi sprawami. - Niech już pójdą.

Ona sama pobiegła do grupy ludzie i zawołała:

- Zbieram osiemnaście dorosłych osób, na statki. Są bezpieczne, będziemy was ładować z dala od brzegu, żeby nic się nie rozbiło. Przeniesiemy was po wodzie, żeby załatwiać to jak najszybciej i najbezpieczniej. Jest trudno, jest burza, ale na pełnym morzu bez problemu się utrzymacie. Proszę za mną, będziemy działać. I proszę szybko, robi się naprawdę nieprzyjemnie z tym łomotaniem!

TL;DR
1. Hoshi zgadza się na plan ewakuacji i lekko się uśmiecha, zadowolona, że mają strategię. Jednak jej radość jest przerywana przez niepokojący huk i krzyki, które wywołują u niej strach.

2. Postanawia, że wezmą osiemnaście dorosłych osób i jak najszybciej przetransportują ich na statki, podczas gdy reszta ludzi powinna zacząć się na południe, nawet bez wozów.

3. Podchodzi do Orochiego, wyraża swoje zaniepokojenie dźwiękami i sytuacją oraz przekazuje plan działania. Podkreśla pilność i konieczność natychmiastowego działania.

4. Biegnie do grupy ludzi, by zgromadzić osiemnaście dorosłych osób, które mają być przewiezione na statki. Wyjaśnia, że będą ładowane z dala od brzegu, żeby zapewnić bezpieczeństwo, i prosi o szybkie działanie, ponieważ sytuacja staje się coraz bardziej niepokojąca.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupy Wsparcia

---

A zmierzch naszych czasów będzie ich kołyską

---

Tsuyoshi nie poddawał się. Niestety pertraktacje z kimś, kto z góry był na nie, były bardzo ciężkie. Wyglądało, że kupiec sobie założył, że nie zamierza się zgadzać na takie założenia. Był mokry, zmarznięty, wisiała aura wojny i niechybnej śmierci, a tutaj musiał jeszcze negocjować z jakimś małolatem. W pewnym momencie Tsuyoshi widział jak mężczyzna zamierza odejść a jego ochroniarze się napięli, jednak się zatrzymał i wskazał gestem ręki aby poczekali.
-Macie urwanie głowy, nie? - zapytał w końcu Tsuyoshi'ego, ale brzmiało to nieco jakby bardziej rzuciał tą wypowiedzią w eter.
-Nie będę rozmawiał z młodym Sugiyamą, szkoda waszego i mojego czasu na to. - odwrócił się twarzą w stronę Tsuyoshi'ego, który naprawdę się starał aby wszystko rozwiązać i pomóc ludziom.
Zapadła chwila ciszy. Mielił coś w głowie. Deszcz padał coraz bardziej natarczywie, a dźwięki uderzeń w mieście nie napawały optymizmem. Kupiec spojrzała po ludziach. Byli przerażeni, pełni beznadziei. Załamani nad swoim losem i tym co mogło ich czekać gdy tylko wyruszą.
-Miejsce na powozie przyda się bardziej rannym i dzieciom. Moi ludzie spokojnie przeprowadzą mnie przez morze, to nie pierwsi ludzie z łapanki - powiedział po czym machnął ręką na grupkę mięśniaków. Począkowo nie rozumieli o co mu chodzi, wtedy ryknął zirytowany -Ruszać te leniwe tyłki, nie płacę wam za patrzenie jak ciele w wymalowane wrota! - momentalnie zeszli pod pokład. Zapadła niezręczna chwila ciszy po której wyłonili się przynosząc jakieś pięć dużych skrzyń. Jeden za drugim odkładali je obok Tsuyoshi'ego.
-Nie będziemy pomagać ich przenieść, ale powinniści być w stanie nakarmić i ubrać trochę ludzi. - powiedział patrząc na Tsuyoshi'ego. -Filantrop Yamatano Dekutsu. Brzmi bardzo ładnie - zagadnął uśmiechając się półgębkiem.
-Zajmijcie się nimi, jesteście im bardzo teraz potrzebni - rzucił, po czym ruszył dalej, znikając pod pokładem. Wystarczyło jedno jego skinienie głowy, aby reszta przeszła do odcumowywania łodzi i brania się za rozpoczęcie trasy.

Ludzie początkowo rozglądali się po sobie jakby próbując się wybadać kto bardziej potrzebuje jechać na wozie, a kto poradzi sobie z pokonaniem drogi na powozie. Sporym problemem było to, że osoby na powozach czuły się dużo pewniej, były bardziej zaopiekowane. Ci którzy pozostawali na lądzie... panowałstrach, że będą musili pokonywać całą trasę piechotą, a nie zostały tam najsilniejsze osoby, te w kwiecie wieku pomagały walczyć.
Doszło do niewielkich konfliktów między ratowanymi bo trzeba było co poniektórym wyjaśnić, ze miejsca są tylko dla dzieci, starców i osób zbyt słąbych by iść. Szczęśliwie była na miejscu Miitsuki, której kamienna twarz i błysk szkarłatnych oczu skutecznie kończył wszystkie oznaki buntu. Było w niej coś, co nie znosiło sprzeciwu. Dzięki temu Hibana po wydaniu rozporządzeń mogła zająć się dzieckiem. Mimo, że sama nie wiedziała jak powinna postąpić pozwoliła działać swoim instynktom, pozwoliła działać swojej intuicji. Podeszła do brzdąca i pomogła mu wstać, co ten wykorzystał i szybko się przytulił do jej nogi.
-Mama... nie mam mama! - zawołał w ogromnej panice. Hibana czuła, że cały dygotał, trudno było powiedzieć czy to z powodu zimna, mokrości czy emocji... a może z połączenia wszystkich trzech? Ich wypadkowa była naprawdę ciężka i trudna do pokonania. Gdzieś między kolejnymi atakami szlochu wskazał wydobył z siebie
-W stiatkiu - powiedział chłopczyk wskazując ręką na wrak, przy którym tłoczyła się Orochi i Ookami. Nawet mimo ogromnym kropel deszczu, które spływały po jego policzkach nie było wątpliwości, że płacze i jest zagubiony. Dziecko było przerażone, zmarznięte i potrzebowało opieki. W trybie pilnym. Wszyscy dookoła byli zbyt zajęci pakowaniem się do powozów - czas aby około czterdzieści pięć osób weszła do ich środka był długi - gdyby wchodziły osoby sprawne, to zapewne byłoby łatwiej. Niestety tutaj każdy wymagał albo asysty, albo wniesienia. Nie było wątpliwości, że były to najtrudniejsze z przypadków.

Wtedy też głos zabrał Orochi. Niestety w jego głowie wszystko układało się z bardzo niepozytywny obraz. Urwane połączenie z Ayamiko oznaczało dwa scenariusze, z których oba nie napawały optymizmem, a jeden w ogóle oznaczał dla nich tragedię. Trudno było powiedzieć czy i kiedy uda im się odzyskać lub dostać nowe połączenie - nie ukrywajmy ilość członków klanu Yamanaka była ograniczona, każdy był na wagę złota.
Na całe szczęście nie mówił zbyt głośno, instrukcje powinny trafić do osób nimi zainteresowanych, ludnośćcywilna była wystarczająco przerażona odgłosami z miasta. Widać było, że są przerażeni. Czuli się jakby bogowie ich opuścili. Jakby piekło zeszło i chciało ich wszystkich pochłonąć. Czyżby Kotei na zawsze straciło boskie wstawiennictwo? Zostali skazani samym sobie?
Ich los był w rękach osób takich jak Orochi i jego zespół. To oni teraz byli wybawicielami.

Wtedy też pojawił się kolejny problem. Ookami dostał się na łódź, ale zrozumiał, że nie poradzi sobie sam z uratowaniem kobiety. Potrzebne było wsparcie. Jakaś druga para rąk. Co prawda mógł zrezygnować i zostawić ją na pewną śmierć, czuł jednak, że nie jest to ten moment. Że jeszcze nie powinien się poddawać. Wezwał Orochi'ego, który bez chwili zawahania rzucił się mu na pomoc. Musieli ścisle współpracować polegając na swoich umiejętnościach aby wykonać tą wymagając dokładności operację raz a dobrze - w końcu statek bez wsparcia Hoshi powoli już znowu zaczynał się opuszczać w toń morską, a zrobienie dziury w złym miejscu mogło się skończyć zamiast ratunkiem to jedynie szybszym tonięciem i napełnianiem się wodą. Szczęśliwie mieli przewagę. Ookami był w stanie bardzo precyzyjnie pokierować Orochi'm, który prężąc swoja niemałe mięśnie przeszedł do niszczenia desek. Te były mocno nasiąknięte wiodą i nie ukrywajmy, jego uderzenia były wystarczające aby po kilku powtórzeniach zrobić otwór. Przechodząc ten etap było już z górki, wystarczyło wyrwać deski i zrobić większy otwór. Na początku wylała się ogromna ilość wody, ale bez większych trudności z pomocą łańcuch udało się namierzyć kobietę i ją wyciągnąć. Ponownie, gdyby nie Ookami mógłby wyjąć nie tą osobę - niestety nie była ona jedyną, która bezwładnie unosiła się w toni statku - niestety jedyną żywą.
Orochi wziął ją w ramiona i ruszył w kierunku walczącego z ogniem paleniska. Ookami widział, że kobieta żyje, ale jest bardzo słaba i wymaga natychmiastowej akcji pierwszej pomocy.

Kolejne huki, część z nich niebezpiecznie blisko portu. Dźwięk zawalających się budynków. Jeden z kamnieni był mocno przestrzelony i trafił gdzieś w toń morską w bezpiecznej odległości omijając port.. ale jednak jednak nie napawało to optymizmem. Wywoływało coraz większą panikę, ale w końcu wszyscy władowali się na powozy i byli gotowy. Do jednego przypięty został Kaien do opieki. Pomagała mu jedna ze starszych kunoichi, pozostałe już wyruszyły z wcześniejszym przejazdem. Został jeszcze jeden do zabezpieczenia.

Hoshi przyjęła do wiadomości wszystko co przekazała jej grupa i już mogli przejść do działania. Niestety dźwięki z wnętrza osady działały niczym bat, który nakazywał mocno przyspieszyć swoje działanie, bo inaczej mogłoby do
-Dobrze, ruszajcie, ja wyprowadzę już łódź - skinął głową po czym zabrał się za wykonywanie różnych żeglaskich czynności jak ustawianie masztu, steru, ściąganie odpowiednich lin. Hoshi na pewno nie miała wątpliwości, że wiedział co robi i zostawiała łódź w dobrych rękach.
W międzyczasie udało się Bushiko znaleźć jednego mężczyznę, który podobno pracował kiedyś jako rybak. Nie był w stu procentach pewny swoich umiejętności bo od jakiegoś czasu nie pracował w zawodzie, ale było to i tak najlepsze co mieli. On dużo wolniej, ale zaczął również ruszać do działania. Co jakiś czas podglądał co robi Tokori by wzorować się na nim, dzięki czemu każdy jego kolejny ruch nabierać więcej pewności i płynności.
-Ruszajmy - skinęła jej głową Bushiko i ruszyła wraz z nią. Gdy ogłosiła Hoshi, że szukają osiemnastu dorosłych osób chętnie od razu się znaleźli. Była to raczej odkładana na obk grupa, bo ze względów na oczywistości pierwszeństwo mieli starcy i dzieci. Chętnie ruszyli na skraj pomostu. Jeżeli była szansa jak najdalej przenieść się od tego szaleństwa nie trzeba było ich długo namawiać.
Problem był z samym przenoszeniem. O ile nie była to kwestia tego, że Hoshi czy Bushiko sobie nie dawały rady, otóż dzielnie walczyły, o tyle problem był po prostu z czasem jaki reszta zajmowała się ratowaniem topielicy, załadunkiem łodzi czy negocjacjami z kupcem udało się każdej z pań - Hoshi oraz Bushiko, przenieść po pięć osób... została mniejsza połowa jeszcze.

Jeśli tylko Orochi skinął głową dwa pierwsze powozy mogły ruszyć, został jeden jako ewentualny ratunek dla kobiety, która tonęła.

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : 00:01 12.08.2023 (+12 godzin za moje spóźnienie)
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 13.08.2023

[Uchiha Tsuyoshi]

Po dość długiej kwestii, jaką wypowiedział Tsuyoshi, z napięciem obserwował on reakcję bogacza, który stał na łodzi. Mogło się wydarzyć wszystko – mógł z chęcią mu pomóc, mógł być obojętny, mógł próbować ugrać coś jeszcze, mógł nasłać na niego swoich ochroniarzy, a mógł też po prostu odpłynąć. Ku pozytywnemu zaskoczeniu Uchihy, wydarzyła się ta pierwsza rzecz. Mimo tego, że jego rozmówca do samego końca sprawiał wrażenie nieustępliwego, zdecydował się on udzielić pomocy uchodźcom, w imieniu których negocjował doko.
Kiedy ciemnowłosy zrozumiał, co tutaj zaczyna się dziać, jego oczy nieco się rozszerzyły. Nie chciał jednak poznać po sobie większego zaskoczenia, więc otrząsnął się od razu, odchrząknął, i odpowiedział:

- Dziękuję bardzo, panie Yamatano. Ja i wszyscy ci biedacy, którzy walczą o życie. Daję moje słowo, że doniosę o tym czynie Sugiyamom, ale to chyba nie jest najważniejsze. Dzięki panu dzisiejszej nocy los wielu ludzi może się stać nieco bardziej znośny – nie chciał brzmieć patetycznie czy wyniośle, ale powiedział to, co naprawdę sądził. W tych niespokojnych czasach pozbycie się nawet niewielkiej części swojego majątku, który gwarantował przecież jako-takie bezpieczeństwo, było godne pochwały. W tych czasach, gdy Sogen targały burze i nie raz zdarzało się, że ludzie skakali sobie do gardeł o niewielkie pieniądze z obawy o przetrwanie, trzeba było szczególnie docenić coś takiego.

- Jak sam pan zauważył, czas jest tutaj towarem deficytowym, więc nie mam jak dłużej rozmawiać. Muszę zanieść ludziom te skrzynie i rozdysponować dobra. Życzę panu bezpiecznej podróży i szczęśliwego dotarcia do celu z dala od wojennej pożogi i… do zobaczenia w bardziej spokojnych czasach, choć nie mam pojęcia kiedy i gdzie miało to nastąpić – pożegnał się szczerym życzeniem powodzenia, ale i gorzką refleksją. Nie było teraz czasu na przemyślenia, ale w głowie zamajaczyła mu myśl, że dzisiejszy dzień może być końcem pewnej epoki. Jak w takich okolicznościach myśleć o jakimkolwiek ustatkowaniu? Gdzie po dzisiejszej bitwie znajdą się Uchiha? Nie ulega wątpliwości, że czeka ich tytaniczny wysiłek, bo nawet jeśli zdołają obronić Kotei przed wrogiem, to będzie to dopiero pierwsza bitwa tej wojny. Czeka ich prawdopodobnie długa i wyczerpująca kampania, której rezultat prawdopodobnie nie będzie szczególnie szczęśliwy. A to wszystko tylko przy założeniu, że tej nocy klan Uchiha nie zostanie całkowicie albo prawie całkowicie zgładzony.

- Precz! – warknął sam do siebie przez zaciśnięte zęby tak, że tylko on mógł to usłyszeć. Słowo to adresował oczywiście do własnych myśli, z których coraz więcej było czarnym kłębowiskiem niepewności. Najlepiej więc będzie, jeśli zabierze się za robotę. Nie będzie czasu na martwienie się.

Stanął przed skrzyniami. Podniósł najpierw jedną na próbę i gdy ocenił ich ciężar, spróbował postawić jedną na drugą i takie to skrzynie zanieść w miejsce, z którego odjeżdżali ludzie. Starał się iść jak najszybciej, oczywiście biorąc pod uwagę ciężar, jaki niósł. Gdy był już na miejscu, mniej więcej tam gdzie było najwięcej ludzi i niedaleko wozów, postawił skrzynie na ziemi. Rozglądnął się za Orochim i jeśli był on gdzieś w pobliżu, krzyknął tak, żeby tamten słyszał:

- Załatwiłem trochę prowiantu i ubrań od niejakiego Yamatano Dekutsu! Zostawiłem jeszcze za sobą trzy skrzynie, zaraz je doniosę! – ten krótki komunikat powinien na ten moment wystarczyć zarówno Tsuyoshiemu, jak i młodemu Sugiyamie, bo działo się tutaj po prostu za dużo, żeby sobie teraz swobodnie dyskutować. Dodatkowo, trzeba było się spieszyć, bo miasto zaczynało chyba obrywać i ludzie musieli zostać stąd jak najszybciej ewakuowani. A wcześniej musieli dostać prowiant, bo inaczej skrzynie zostaną tu pełne i nie zdadzą się na nic.

Dlatego też po tych słowach puścił się biegiem w kierunku miejsca, przy którym przybita była jeszcze przed chwilą łódź Yamatano (bo zapewne zdążył on już odpłynąć). Gdy dotarł na miejsce, wziął w ręce kolejne dwie skrzynie i znowu szybkim krokiem udał się do „centrum dowodzenia” – o ile można to tak nazwać. W każdym razie starał się zostawić skrzynie kawałek dalej, niż tamte, żeby nie zrobiło się przy nich za ciasno, gdyż zainteresowanie jedzeniem i ubraniami może być całkiem spore.

- BRAĆ TYLKO TO, CZEGO POTRZEBUJECIE, KAŻDY PO JEDNYM UBRANIU I TROCHĘ JEDZENIA! NIE JEŚĆ TUTAJ, TYLKO ZABIERAĆ ZE SOBĄ I WSKAKIWAĆ NA WOZY! – wrzasnął jeszcze, starając się ukrócić ewentualne tendencje do chaosu, brania rzeczy „na zapas” albo co gorsza konsumowania na miejscu. Nie było na to czasu. Trzeba było to szybko załatwić i się stąd zmywać, bo inaczej to cywile zostaną zmyci… przez falę dzikich.

Została jeszcze jedna skrzynia, więc naturalnie Tsuyoshi nie czekał na nic, tylko pognał znowu w jej kierunku, złapał ją w ręce i przetransportował mniej więcej tam, gdzie pozostałe cztery, po czym otworzył również ją. Odsunął się, zlustrował wzrokiem otoczenie i nadzorował pobieranie ubrań i jedzenia, żeby nie dochodziło do żadnych scysji. Szukał też wzrokiem czegoś lub kogoś, kto mógłby go potrzebować.

Skrót:
1. Podziękowanie i pożegnanie Yamatano Dekutsu
2. Przetransportowanie pierwszych dwóch skrzyń bliżej ludzi i danie znać Orochiemu, że wykonał polecenie
3. Przetransportowanie kolejnych dwóch skrzyń
4. Przetransportowanie ostatniej skrzyni i szukanie wzrokiem czegoś lub kogoś, komu mógłby pomóc w dalszej kolejności

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Deszcz lał dalej, ale ewakuacja... powoli, powoli wydawała się dobiegać końca. Nie żeby Orochi miał szansę nad tym faktem jakoś szczególnie się zastanawiać, gdyż dalej miał wrażenie, że goni w piętkę - podobnie zresztą jak wszyscy jego ludzie. Cieszył się jednak, że wraz z nieznanym mu wcześniej shinobim (Ookami? Chyba to o nim wspomniał jego kontakt) zdołali przynajmniej wstępnie uratować z okrętu kobietę, którą tamten wypatrzył. Swoją drogą, jak mu się to udało? To jakieś dojutsu? Może kiedyś spyta go o to, jeśli będzie miał okazję. Teraz jednak skupił się na tym, aby dostarczyć kobietę na brzeg, zanim się kompletnie wyziębi.

Kiedy już położyli ją blisko ognia, zwrócił się do Ookamiego.

- Znasz chociaż podstawy Iryojutsu? Spróbuj pozbyć się wody z jej płuc w pierwszej kolejności, ja biegnę po jakieś such... suchsze ubranie dla niej i damy ją na wóz, może uda się znaleźć potem medyków. Tsuyoshi... - zaczął, rozglądając się po okolicy, a gdy ujrzał Tsuyoshiego niosącego skrzynię, uśmiechnął się z radością. Udało mu się, skurczybykowi. Porządny Uchiha.

- Tsu, tutaj! Świetna robota. Na razie otwieramy tylko jedną skrzynię, reszta na ostatni wóz - lepiej, żeby to wszystko suche dotarło na pierwszy postój, gdzie będą w stanie się przebrać. Teraz ubrania świeże damy tylko tym w najbardziej potrzebującym, jak ta tutaj! Pomogę ci ze skrzyniami! - przekazał mu szybko informacje i skinięciem głowy dał znać, że zapamiętał nazwisko kupca. Postara się go potem odnaleźć i osobiście podziękować.

- Dobra, jak tylko statki wyruszą, my ruszamy z ostatnimi wozami. Ookami, twoje oczy pewnie się jeszcze przydadzą w drodze do bramy! - - polecił szybko shinobiemu, który i tak doskonale sobie radził, podobnie zresztą jak reszta. Jeśli nie był nigdzie indziej potrzebny, ruszył na pomoc Hibanie oraz Hoshi, aby dopilnować załadunku na łodzie i na ostatni z wozów, gotów następnie ruszyć wraz z ostatnim transportem.

Tl:dr

1. Dostarczenie kobiety na brzeg i poproszenie OOkamiego, żeby się nią zajął.

2. Zgarnięcie pierwszej skrzyni od Tsu i wyciągnięcie z niej ubrań dla ostatniej topielicy i poinformowanie, że kolejne skrzynie zostana otwarte przy najbliższym postoju, gdy będzie można się osuszyć.

3. Pomoc ze skrzyniami.

4. Gdy skrzynie będą na miejscu, pomoc Hoshi i Hibanie przy załadunku ostatnich ludzi i ruszenie z ostatnim wozem.

  Ukryty tekst

[Ookami]

Nie żałował ani moment że postanowił zaryzykować i ruszył na poszukiwanie wsparcia, które pomogłoby mu wyjąć kobietę. Ostatecznie tym wsparciem okazał się Orochi i w momencie w którym ten zrobił dziurę w statku, wiedział że wybrał dobrze. Ledwie żyjąca kobieta nie była jedynym ciałem które się tam unosiło, więc tym bardziej był dumny ze swoich oczu które były w stanie dostrzec nawet nikłe życie. Wystarczyło jedno spojrzenie. - To ona. - Wskazał kiedy tylko Sugiyama wybił dziurę w statku. Co zrobili potem. Wzięli ją i zabrali do ognia, który rozpaliła Hibana, co w tej sytuacji było ogromną zaletą. Musiał przyznać że wsparciu szło raczej sprawnie jeśli chodziło o ewakuację ludności.

Tylko absolutne minimum. - Odpowiedział na pytanie o Iryojutsu. Nie był medykiem. Gdyby nim był to prawdopodobnie siedziałby teraz w medycznej i pomagał rannym. Jednak absolutne minimum takie jak pierwsza pomoc był w stanie wykonać. Nawet jeśli nie była to żadna technika. -Zrobię co w mojej mocy. - Bez wachania zabrał się za ocenianie stanu kobiety z bliska i przede wszystkim w świetle. Najważniejsze było sprawdzenie czy oddychała, bo jeśli nie, to był zmuszony do udrożnienia jej dróg oddechowych. A jeśli to nie pomogło , zabrał się za sztuczne oddychanie z nadzieją że to jej pomoże. Przy okazji skorzystał ze swoich oczu by zobaczyć czy w jej płucach było dużo wody. W teorii był użytkownikiem suitonu, ale nie sądził żeby był w stanie wyciągnąć wodę z jej płuc poprzez zwykłą manipulację naturą. Może gdyby znał jakieś silniejsze techniki albo lepiej panował nad czakrą, to mógłby improwizować żeby ją z niej wyprowadzić, ale na jego obecnym poziomie mogło przynieść to więcej szkody niż pożytku. Z drugiej strony czy woda może z płuc dostać się w jeszcze gorsze miejsce?

Na prośbę Orochiego odnośnie jego oczu, delikatnie skinął głową na tak. Prawdopodobnie jak już się upora z kobietą, natychmiast będą wyruszać, a skoro uważano że jego magiczne oczka mogą się przydać, nie zamierzał się sprzeczać. Pozostawił je więc aktywne. Przynajmniej na ten moment. Trzymanie ich chwilę dłużej było bardziej opłacalne niż aktywowanie ich na nowo. Przynajmniej pod względem tego ile czakry zużywały.

TLDR

1. Pierwsza pomoc dla kobiety topielca

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Hibana]

Wyglądało na to, że najgorszą część ewakuacji portu mieli już za sobą. Przed członkami grupy wsparcia stało już pewnie kolejne wyzwanie w innej części miasta. Przemoczone ubrania przylegały do ciała Hibany, wywołując nieprzyjemne uczucie. Nienawidziła być mokra. Włosy kleiły jej się do twarzy, co chwilę musiała je odgarniać za głowę, by nie przeszkadzały jej w wykonywanych zadaniach. Obiecała sobie długą, gorącą kąpiel w jakichś termach, kiedy i jeśli uda jej się stąd wydostać w jednym kawałku. Ładowanie ludzi na wozy przebiegało wolno. Mało kto mógł wejść na pokład o własnych siłach, a w przypadku rannych trzeba było bardzo uważać, żeby nie pogorszyć ich ewentualnych ran czy złamań. Dobrze, że dziewczyna miała kogoś do pomocy przy tym zadaniu. Relatywnie sprawnie udało się im załadować dwa pierwsze wozy, które były już gotowe do ruszenia w drogę. Część mieszkańców miała się ewakuować drogą morską. Hibana cieszyła się, że nie będzie musiała do nich dołączyć. Podróże statkiem nie były dla niej, szczególnie widząc co stało się z poprzednią grupą, która tego próbowała. Prawdopodobnie jej i reszcie wspierających dane będzie odjechać trzecim wozem albo chociaż iść obok niego jako eskorta, na wypadek kolejnych niefortunnych zdarzeń.
- Te dwa wozy mogą już raczej ruszyć. Pytanie, co teraz z nami? Mamy jechać tym trzecim czy dostaliśmy już kolejne wytyczne odnośnie obrony miasta? - Powiedziała do zgromadzonych wokół członków grupy, ostatnie pytanie kierując w szczególności do czarnowłosego chłopaka, który wcześniej miał łączność z górą. Wiedziała, że stracił ją z tym konkretnym Yamanaką ale chyba powinni mieć już przydzielonego kogoś nowego?
Z odjazdem trzeba było jeszcze poczekać, aż rozwiązana zostanie kwestia ostatniej kobiety wyciągniętej ze statku. Hibana nie miała bladego pojęcia o medycynie ale wyobrażała sobie, że ciężej jest ratować człowieka na jadącym wozie, niż kiedy jest się w jednym miejscu. Postanowiła w tym czasie zająć się zagubionym dzieckiem, którego to mama prawdopodobnie leżała właśnie nieprzytomna kawałek od nich. Próbowała możliwie przysłonić mu ten widok, żeby nie dokładać dodatkowego stresu i strachu. Podniosła dzieciaczka na ręce i poszła z nim w stronę rozpalonego wcześniej ogniska. Jeżeli to już dogasało przez deszcz, rozpaliła je ponownie.
- Musimy cię trochę ogrzać zanim uciekniemy. Nie chcemy przecież, żebyś się rozchorował, prawda? - Powiedziała łagodnym głosem.
Siadła z nim blisko ogniska i objęła go od tyłu, próbując ogrzać go z jednej strony ciepłem ognia, a z drugiej własnego ciała. Jej samej było przeraźliwie zimno ale w życiu doświadczała już większych niedogodności, niż to.

TLDR:
- Hibana pomaga załadować wozy
- Pyta reszty grupy co dalej

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst