[EVENT] - Grupa Wsparcia Północ

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi tak naprawę nie miała za dużo do robienia w tej sytuacji. Była na krze zbudowanej z lodu i dopłynęła na niej do Tsuyoshiego. Skupiona na swojej "platformnie" Była dość duża - 3 na 4.5 metra, gdzie ona zajmowała niewielkie miejsce na środku. Skupiała się na falach, na prądzie morskim. Wiedziała, że jeżeli się rozproszy, to będzie problem. Dlatego nie porzucała skupienia i pozwoliła dwóm Uchihom na działanie. Niestety, nie mogła sobie pozwolić na wyciąganie dłoni do ludzi utrzymujących się na wodzie. Pozwolić sobie jednak mogła na manipulację lodem i odczepienie pasów lodu od swojej kry, żeby otoczyć niektórych ludzi i utrzymać ich na powierzchni lub spróbować przenieść do niej, na krę.

- Nie ruszajcie się - powiedziała do tych, których na lód wprowadził Orochi lub Tsuyoshi. - Powierzchnia jest chropowata dla mniejszego poślizgu, ale nadal możecie spaść. Przytwierdzę wasze nogi do lodu i uwolnię, kiedy będziemy już bezpieczni. Proszę, nie panikujcie.

Jak powiedziała, tak zrobiła. Każdą osobę, która pojawiała się na krze, przytwierdzała do podłoża. Nie było to zbyt trudne - byli mokrzy. Na pewno było im nieprzyjemnie, bo zimno. Jednak nie mieli tu spędzać długich godzin, tylko być przetransportowani z jednego miejsca na drugie.

W każdym razie, nie ryzykowała, działała ostrożnie, w skupieniu. Widziała jednak, co się dzieje, nie była głupia. Zorientowała się, że ludzie są na statku jeszcze i nie było jak ich wyciągnąć.

Przełknęła ślinę i się dodatkowo skupiła. Jej platforma trzymała się na wodzie, ona była przytwierdzona do niej chakrą. Teraz jednak miała zupełnie inny cel.

Przed statkiem zaczęła tworzyć górę lodową. Dużą bryłę lodową - wielkości 8 na 8 na 8 metrów. Wiedziała, że sporo chakry na to zużyje, ale nie miała wyjścia. Bryła lodu zaczepiła się o statek, lekko uniosła jego przód, a następnie Hoshi zaczęła ostrożnie, poruszając dłońmi, przesuwać statek w kierunku brzegu. Musiała to zrobić, żeby wrak nie zatonął, a jeżeli - nie będzie to zbyt głęboko, zbyt daleko. Jak inaczej wyciągnąć ludzi z wraku, jeżeli siedzieli w środku i panikowali? Szczęśliwie, powinno iść dość prosto, nawet jeżeli statek był ciężki - jednak to była woda i po tafli mogła próbować pchać, zgodnie z falami. Chciała wierzyć, że jej się uda.

TL;DR
1. Hoshi koncentruje się na utrzymaniu dużej "platformy" z lodu na wzburzonych wodach, na której Orochi i Tsuyoshi pomagają ratować tonących. Pomaga im poprzez manipulację lodem, aby utrzymać ludzi na powierzchni lub przesunąć ich na kry.
2. Informuje ocalonych, aby nie ruszali się, tworząc chropowate podłoże na lodzie, aby zminimalizować poślizg. Każdą osobę, która znalazła się na lodzie, przytwierdza do niej.
3. Zauważając, że nadal są ludzie na tonącym statku, Hoshi zaczyna tworzyć dużą bryłę lodu wielkości 8 na 8 na 8 metrów, pomimo dużej ilości zużywanej chakry.
4. Używając swojej nowo stworzonej góry lodowej, delikatnie unosząc przód statku, Hoshi ostrożnie próbuje przesunąć wrak w kierunku brzegu, mając nadzieję na uratowanie tych, którzy są jeszcze na statku.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupa Wsparcia Północ

---

A zadrżą ci, którzy usłyszeli mój głos, a którzy nie poczuli trwogi w chwili próby...

---

Wysyłaj ich, nakieruję konkretną osobę, aby eskortowała wóz priorytetowo - Ayamiko od razu przeszedł do działania, był gotowy. Widać było, że jest bardzo konkretną osobą u której akcja wywoływała reakcję. Już po chwili powóz pod eskortą Yoko wyruszył. Teraz liczyły się sekundy.

Orochi mógł przejść do biegu w kierunku leżącego na boku statku, który nabierał wody. Niestety ale dowódca musiał być świadom tego, że morskie fale kogoś na pewno pochłonęły - jeśli nie teraz to już za chwilę tak się stanie. Musiał działać i niestety ale podejmować działania i trudne decyzje. Nawet jak przybiegła do niego kobieta z błaganiem o pomoc musiał podjąć trudny wybór - czy pomoże jej czy może tonącym. Niestety kalkulacja była prosta więc pospiesznie krzyknął do dwójki młodzieńców, któzy wyglądali na w miarę wiarygodnych i oddelegował ich do ratunku. Jak to się udało? Czas pokaże.

Tsuyoshi spełniał swoje zadania książkowo. Walcząc o to aby nie utonąć samemu ratował kolejne i kolejne osoby. Zdawał sobie sprawę, ze swoich ograniczeń, ale zachowywał się bezpiecznie. Po chwili miał nawet pod ręką krę lodową, na którą mógł wyciągać ludzi. Pomoc Hoshi była bardzo duża. Nawet nie musiał robić wszystkiego sam bo już po chwili przybyła kawaleria. Orochi za pomocą swoich łańcuchów oraz Miitsuki, która po prostu dźwigała osobę za osobą. Byli już nawet na półmetku. Ocalili wspólnie 15 osób (półmetku tych co nie byli w łodzi oczywiście), wymagali oni zaopiekowania - wymarznięci, podtopieni. Tutaj był potrzebny lekarz. Coraz większe fale nie pomagały. Na pewno na oko kilka osób zniknęło w toni, niestety przez plątaninę ciał trudno było powiedzieć kto dokładnie.

Nawet udało się zdobyć dwie łódki, były małe, ale łatwiej było wsadzić na nią kogoś i ekspresowo przewieźć na brzeg. Płynąca jedną z łódek młoda kobieta, pomagała wsadzić jednego z wyciągniętych szkrabów przez Tsuyoshiego. Sama miała może z szesnaście lat, ale widać było, że nawet nie umiejąc krozystać

Sytuacja zaczęła przybierać nieoczekiwany obrót w momencie, w którym Hoshi zadecydowała, że zamierza zmienić strategię działania. Chciała pomóc ludziom, którzy byli uwięzieni w statku. Zdecydowała się na radykalne działanie. Skupiła chakrę hyutonu i zaczęła tworzyć potężną bryłę lodu. Chciała zacząć podnosić lekko przód przewróconego na bok statku. Niestety. Niestety, ponieważ spowodowało to sporo zamieszania i związku przyczynowo skutkowego, którego nikt się nie spodziewał. Uniesienie przodu statku, sprawiło, że woda, którą równomiernie nabierał (i rozkładała się równomiernie na całej powierzchni boku) powoli tonąc, spłynęła całkowicie na rufę łodzi powodując, że ten zaczął się pionizować i jeszcze szybciej tonąć, grawitacja nie była sprzymierzeńcem. Rozległy się jeszcze głośniejsze krzyki. Nastała jeszcze większa panika. Tsuyoshi i Orochi widzieli nad sobą rosnący cień. Cień statku.
Próba przesuwania teraz łodzi w jakąkolwiek stronę mogła skończyć się jego całkowitym zniszczeniem, musieli działać natychmiast...

Działo się tak dużo i teraz mieli jeszcze bardziej ręce pełne roboty, że gdzieś w trakcie coraz bardziej desperackiej akcji ratunkowej usłyszeli głos Sugiyamy. Ale czy mieli czas zastanawiać się co mówi. Od tego co zrobią w tym zamieszaniu zależy ile osób ocalą...

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta

Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : 12:01 31.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 12:01 01.08.2023

[Sugiyama Orochi]

Orochi coraz wyraźniej czuł mdłości, widząc, że nie da rady pomoc wszystkim. Miał to od zawsze, ale dzisiaj zaatakowało go to w dwójnasób, kiedy tak wyraźne stało się, że jest go po prostu za mało, że nie ma szans się rozdwoić. Albo najlepiej ztysiąckrotnić, patrząc po potrzebach. Kiyomi wiele razy mu to wypominała, ale nie umiał sobie z tym poradzić, to było silniejsze od niego. Do tego był wściekły - na siebie, oraz na ojca, że nie przećwiczyli porządnie ewakuacji ludności cywilnej, zamiast tego w pełni skupiając się na fortyfikacjach, które ostatecznie pewnie i tak kilkunastu wprawnych użytkowników Dotonu zmiażdży w przeciągu minut. Jeśli wyjdą z tego cało i jeszcze nadal w miarę przy władzy - będzie drążyć dziurę w brzuchu Masahiro i ojca, żeby każda populacja większych miast była przygotowana na ewakuację. Na wszelki wypadek.

Póki co jednak nie miał luksusu długich rozważań, zamiast tego skupiał się na systematycznym, metodycznym ciskaniu łańcuchami i wyciaganiu kolejnych osób z wody, śmigając nimi z lodowatą (czyżby miał w sobie krew klanu Yuki?) precyzją. Kiedy jednak zamajaczył nad nim cień statku, dotarło do niego, że ich problemy się nie kończą. Obrócił się szybko, lokalizując lodową kunoichi, której kra tak bardzo się przydawała.

- HOSHI-SAN! SPRÓBUJ WYPOZIOMOWAC OKRET, LOD NIZEJ PRZY DZIOBIE, WYZEJ PRZY RUFIE! - wydarł się, starając przekrzyczec szum fal i krzyki ludzi, jednocześnie ciągnąc Tsuyoshiego i Miitsuki z ewentualnej trasy okrętu - chyba, że zagrożenia dla nich nie było, wtedy po prostu przeszedł do kolejnych rozkazów.

- TSUYOSHI, JA PRZYTRZYMAM OKRĘT I GO USTABILIZUJE, DOPOKI HOSHI NIE ZMIENI JEGO POLOZENIA! TY WSKOCZ NA POKLAD, POMOZ LUDIZOM WYDOSTAC SIE SPOD POKLADU, COS MUSIALO PRZYBLOKOWAC IM WYJSCIE! - krzyknął ponownie, przechodząc od słów do czynów i ciskając łańcuchami tak, aby zaplotły się w miejscu, w którym byłby w stanie utrzymać statek w jednej pozycji bez zniszczenia, np. Na dziobie.

- MIITSUKI-SAN, POMOZ TYM TOPIELCOM NAJBLIZEJ STATKU, ZEBY ICH NIE ZMIAZDZYLO! - skierował polecenie do buntowniczej kunoichi, która jednak pracowała za dwoje i dzięki temu nie miał jej absolutnie za złe poprzedniego, zrozumiałego zresztą poniekąd wybuchu. Jeśli złowił jeszcze wzrokiem którąś z osób na łódkach, na przykład dziewczynę, którą dostrzegł uprzednio, dorzucił jeszcze jedno zdanie.

- Niech paru ludzi przygotuję kilka ognisk i ubrania, koce na zmianę dla tych ludzi, trzeba ich będzie ogrzać! Jeśli ktokolwiek na brzegu zna się na medycynie choć trochę, to niech zacznie przeglądać stan ludzi I decydować, kto potrzebuje lekarza, a kto nie! -

1, Krzyczy do hoshi, żeby spróbowała statek wypoziomować
2, Chwyta łańcuchami statek, żeby go ustabilizować i żeby się nie rozjebał
3, Krzyczy do Tsuyoshiego, żeby na statek wskoczył i pomógł ze środka ludziom wyjść
4. Krzyczy do miitsuki żeby rstowala ludzi z wody, tych bliżej statku q pierwszej kolejności bo ich może zmiażdżyć
5. Krzyczy do ludzi na łódkach, żeby rozpalono parę ognisk i zorganizowano jakies koce dla topielców, a jak któryś się na medycynie tam na brzegu zna, to żeby oglądał ludzi I ocenił wstępnie, kogo do medycznej trzeba wysłać

  Ukryty tekst

[Hibana]

Hibana zgodnie z rozkazem przełożonego skierowała się do portu. Dotarła akurat w momencie, kiedy druga grupa wsparcia toczyła nierówną walkę z przewracającym się statkiem. Idealne wyczucie czasu, by być kompletnie bezużyteczną. Cały wachlarz jej umiejętności mógłby tylko pogorszyć i tak już złą sytuację, więc postanowiła się nie wtrącać i dać innym, lepiej przysposobionym do tego zadania shinobi, działać na własną rękę. Czarnowłosy chłopak z łańcuchami próbował koordynować tym przypadkowym zespołem, biorąc na barki ciężar ludzkich żyć, które w wyniku jego poleceń mogły zostać stracone. Nie próbowała nawet zrozumieć obecnej sytuacji, skupiła się natomiast na wzmiance o ognisku, przy którym ludzie mogliby się ogrzać. To było coś, co zdecydowanie była w stanie zrobić. Jedynym problemem był opał i stworzenie przestrzeni, gdzie ogień mógłby się palić bez ryzyka rozprzestrzenienia się. Pożar portu to ostatnie, co było teraz potrzebne. Hibana zaczęła rozglądać się za czymś, co można było podpalić.
- Zajmę się ogniem ale potrzebuję opału i bezpiecznego miejsca do rozpalenia ognia - Wykrzyczała w odpowiedzi do zgromadzonych w porcie, licząc na to, że ktoś lepiej zorientowany w inwentarzu będzie w stanie jej pomóc.

TLDR:
- Hibana dociera do portu i postanawia nie ingerować w stabilizację statku
- Proponuje, że rozpali ogień do ogrzania topielców

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ookami]

Był jaki był i w sumie nie wiele dało się na to poradzić. Szkoda że wojen się dobrocią nie wygrywało. Inaczej może by nawet poszedł na front. Całe szczęście staruszka którą doprowadził na miejsce była całkiem ogarnięta, więc mógł wrócić po jej męża z nieco lżejszym sercem. Co miał zrobić zaraz po pomocy w naprawie wozu, za co bez narzekania się zabrał. Nawet jeśli nie zrobił tak naprawdę dużo, to wiedział że to i tak wiele znaczyło. Dla każdej osoby która będzie tym wozem jechać.
Szkoda że te jego dobre serce przez moment zamarło, kiedy po przybyciu do domu emerytów dostrzegł leżącego bez ruchu starca. Nie musiał być medykiem żeby w tej sytuacji połączyć kropeczki. Zwłaszcza że ogromną wskazówką była tu fiolka, która nieopodal niego spoczywała. Skubaniec się otruł. Dlatego tak nalegał na zabranie kobiety jako pierwszej. Ech... Niepotrzebnie się zgodził na jego warunek. Mógł go na chama zabrać jako pierwszego. Wtedy by do tego nie doszło. Prawdopodobnie. Wziął portret, który starszy mężczyzna ściskał przy piersi i ruszył z powrotem do wozu by oddać go kobiecie i powiadomić o czynie jej męża. Było mu przykro, ale czas na opłakiwanie zmarłych będzie już po wszystkim. Hibana mu gdzieś z oczu zniknęła, tak samo jak reszta ekipy wspierającej. Miał nadzieję że Yurice udaje się dobrze zajmować tamtą ciężarną kobietą.
Rozkaz do jego głowy przyszedł nagle i bez ostrzeżenia. Ale w sumie to niby jak miałby dostać ostrzeżenie? Tak czy inaczej przebiegł po nim krótki dreszcz związany z mentalną wiadomością, ale nie zastanawiał się nad nią za bardzo. Głos zdecydowanie brzmiał tak jak dowódcy, a rozkaz był jasny jak słońce. Swoje kroki skierował natychmiast ku portowi dziękując sobie w duchu że poświęcił trochę czasu zaraz po przybyciu na zorientowanie się w okolicy i nie musiał szukać go na oślep. Poza tym fakt że port był od strony wody był bardziej niż oczywisty, prawda?
Kiedy był już na miejscu było oczywiste że był tu prawdziwy chaos. Statek w lodzie, krzyki wszędzie, ludzie panikują... Wyłapał w tym jakieś krzyki odnośnie sytuacji ze statkiem. No i nie dziwił się czemu ich wysłano żeby pomogli w porcie. Poprawił nieco ochraniacz na czole i ruszył pomóc wyławiać ludzi z wody.

TLDR

1. Pomagam z wozem
2.Oddaje babuszce rodzinny portret i informuje o zgonie męża
3. Przybywam do portu i pomagam wyławiać ludzi

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Z jej lodowym podestem było wszystko w porządku, udało jej się utrzymać tam ludzi, więc wszystko było tutaj dobrze. Niestety, przesadziła z siłą, z jaką poruszyła statek i zrobił się problem taki, że woda zaczęła się przelewać do tyłu, a statek powoli przechodził w pozycję pionową.

Nie zdawała sobie sprawy, że próba złapania statku, żeby trzymał się w jednym miejscu - będzie skutkowała aż takim problemem.

Cholera! - pomyślała, jednocześnie zaciskając zęby i zupełnie inaczej podchodząc do problemu. Już zaczęła ruszać dłońmi, żeby przekierować lód tak, żeby opadł przy dziobie i, żeby uniosła rufę statku. Zanim jeszcze wszystko zdołała ruszyć, usłyszała słowa Orochiego.

- No przecież wiem - mruknęła do siebie, chociaż tak naprawdę była wdzięczna, że mężczyzna wkroczył do akcji ze swoimi łańcuchami i spróbował jej pomoc w ustabilizowaniu statku. Było to cholernie niebezpieczne, ale wydawało się, że ten cały Orochi ma cholernie dużo siły i sobie jakoś radził.

Dzięki temu, Hoshi wcale nie musiała się aż tak spieszyć - mogła złapać oddech i zadziałać rozważnie, ze skupieniem, tak, jak powinna to robić. Dlatego całkowicie swoją uwagę poświęciła na statek i przeniosła część lodu z przodu na tył - unosząc tył do góry, przód trochę zniżając i teraz stabilizując go całkowicie, trzymając w poziomie. Miała przy tym nadzieję, że wszyscy 4się pospieszą i uciekną z niego, bo jej siła była ograniczona.

Szkoda, że nie wiedziała, gdzie pojawiła się dziura w statku, wtedy może udałoby się jej ją załatać i wyciągnąć wodę ze środka. No ale mądry Yuki po szkodzie. Podjęła ryzyko, nie opłaciło się. Jednak na pewno zwróciła uwagę na to, że trzeba było tonącym statkiem się zająć.

TL;DR
1. Hoshi nieoczekiwanie powoduje, że tonący statek przechodzi w pozycję pionową, przesadzając z siłą, z jaką go poruszała. Nie zdawała sobie sprawy z konsekwencji swojego działania.

2. Słysząc radę Orochiego, zaczyna podejść do problemu inaczej. Próbuje przekierować lód tak, aby opadł przy dziobie statku i podniosła rufę.

3. Orochi, używając swoich łańcuchów, pomaga w ustabilizowaniu statku. To pozwala Hoshi na złapanie oddechu i skoncentrowanie się na rozwiązaniu problemu.

4. Hoshi stabilizuje statek, przesuwając część lodu z przodu na tył i trzymając statek w poziomie. Ma nadzieję, że ludzie na pokładzie zdążą uciec.

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Problemy tylko się mnożyły, ich działania co prawda nieco pomagały, ale można było odnieść wrażenie, że jednak stale się to wszystko komplikowało i naprawdę trudno było temu zaradzić – o ile w ogóle było to możliwe. Zaczynały się dziać takie rzeczy, które trudno było ogarnąć umysłem, a co dopiero w kilka chwil albo nawet sekund znaleźć szybkie i bezpieczne wyjście z danej sytuacji.

Tsuyoshi widząc, jak bardzo sytuacja zmienia się z każdą chwilą musiał dostosować się do nowych warunków. W wodzie pojawiła się sporych rozmiarów bryła lodu – co mogło być całkiem dobrym pomysłem na wykorzystanie umiejętności członkini jego drużyny – jednak spowodowało to nieoczekiwanie, w dość niezrozumiały dla niego sposób… postawienie statku w pozycji pionowej? A przynajmniej do tego zmierzało. Tsuyoshi zamrugał, nie do końca rozumiejąc co się dzieje, ale w sukurs przyszedł mu Orochi, którego rolą było kierowanie tym wszystkim. Ze swojej pozycji lepiej wszystko ogarniał, dzięki czemu był w stanie huknąć na Tsuyoshiego i wyrwać go ze stanu zdziwienia, w jakim na moment się znalazł.

Polecenie było dość ogólne, co było zrozumiałe i precyzyjną drogę do osiągnięcia celu, jakim było wyrwanie jak największej liczby osób z pokładu musiał znaleźć sam. Nie miał czasu na zastanawianie się, więc po krótkim zlustrowaniu łodzi wzrokiem wspomagając się chakrą wybił się z brzegu lub wody (w zależności od tego, gdzie zastał go ten niecodzienny taniec na wodzie łódki) i wskoczył… no właśnie, to zależy. Jeśli widział jakiś otwór, który prowadził spod pokładu na pokład (a musiało być takie zejście przecież – oby nie było w tym momencie zanurzone), to przykleił się za pomocą Kinobori no Waza do pokładu i zajrzał do środka. Tam panowały zapewne samotnowydmiańskie ciemności, więc użył swoich oczu, żeby przynajmniej mniej więcej dojrzeć obieg chakry kogoś, kto się tam znajdował. W dalszej kolejności sięgnął on tam ręką i łapiąc delikwenta bądź delikwentkę za fraki, wyciągnął jego lub ją przez otwór i bezpardonowo wrzucił do wody. Tam już powinien się ktoś tymi ludźmi zająć, a najważniejsze żeby po prostu ich wydostać z tej śmiertelnej pułapki, bo nie wiadomo jak długo będzie to możliwe, skoro łódź wykonuje takie frywolne akrobacje. Jeśli jest taka konieczność, to Tsuyoshi ryzykując tym, że sam zostanie w nią złapany, schodzi pod pokład, próbując ich ratować.

- Uchiha Tsuyoshi, łapać się mnie, bo pójdziecie na dno razem z łodzią! – krzyknął tylko w środek, mając nadzieję że to pomoże tamtym zorientować się nieco bardziej w sytuacji i zrozumieć, że jest on ich w jedynym ratunkiem, przynajmniej w tym momencie. W zasadzie to nawet nie krzyknął, tylko się wydarł, zupełnie tak jak przed chwilą Orochi na niego. Cóż zrobić, że w tym momencie był to sposób komunikacji zapewniający największą szansę na dotarcie do adresata.

Przy tym wszystkim czarnowłosy uważał, żeby nie zostać zdominowanym czy wciągniętym na dno przez tych ludzi. Ludzie topiący się czy po prostu pozostający w desperackim położeniu często wręcz bezwolnie poddawali się najbardziej prymitywnym instynktom – na przykład za wszelką cenę chcąc wydostać się na powierzchnię wody. Dlatego jego ruchy były silne, szybkie i bezwzględne. Nawet jeśli ktoś czepiał się go desperacko i nie chciał puścić, ten odpychał go od siebie, może nawet uderzając przy tym. Może to brzmieć źle, ale niestety sytuacja w jakiej się teraz znajdowali wymagała właśnie takich działań. Jeśli ci ludzie mieli ujść z życiem to niestety takie działania były konieczne.
Oczywiście wszystko to będzie znacznie łatwiejsze, jeśli Hoshi i Orochiemu uda się przewrócić statek z powrotem dnem do dołu; wtedy będzie można chyba nawet powiedzieć, że robota Tsuyoshiego będzie zwykłą formalnością, bo ci ludzie (o ile nie połamali się całkowicie gdy statek zmieniał pozycje) będą w stanie sami go opuścić. Shinobi był jednak przygotowany na gorsze wersje wydarzeń, a wręcz szczególnie na nie. Jeśli przecież statek będzie stał na rufie (co będzie stanowić o tyle niespotykany, co ciekawy widok) albo będzie leżał na boku, to jednak może być z tym różnie i jego pomoc zapewne będzie nieodzowna.

Niestety, Uchiha był zmuszony do takiego postępowania i ratowania ich „na piechotę” bo nie bardzo miał jak zrobić to inaczej. Pierwszym co się nasuwało było to, żeby zrobić jakąś dziurę, wyrwę w górnej części łodzi (gdziekolwiek się ona teraz znajdowała), niemniej jednak Tsuyoshi nie znał takich technik. Nie to, żeby nie miał takiej możliwości – zawsze przecież do dyspozycji były na przykład notki wybuchowe – ale gdyby ich teraz użył w tym celu, to na pewno pozabijałby też ludzi w środku. I wzbudził ogromną panikę w porcie (o ile w ogóle dało się ją jeszcze pogłębić). Techniki katonu miały tę samą wadę. Zostawało więc nadstawianie karku i liczenie na to, że ta łódź nie stanie się jego grobem, bo byłby to raczej nieciekawy koniec. Tak, można myśleć że będzie on szlachetny i tak dalej, ale mimo wszystko… nie tak sobie to wszystko wyobrażał nasz Uchiha. Cóż, nie jemu jednak będzie o tym decydować.

Skrót:
1. Wskoczenie na statek
2. Wyciąganie ludzi spod pokładu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupy Wsparcia

---

A zmierzch naszych czasów będzie ich kołyską

---

Odkrycie Ookami'ego było ciężkie. Łamało serce. Gdy dotarł na miejsce nie miał wątpliwości, że mężczyzna zaplanował wszystko. Od początku jego zamiarem było popełnić czyn, który popełnił. Gdy Ookami wrócił do staruszki i wręczył jej portret, ta przecierając załzawione oczy przyjęła pamiątke po mężu. Położyła swoją delikatną, dotkniętą przez czas dłoń na policzku chłopaka. Nie mogła wydusić z siebie słowa, jednak jej oczy wurażały wszystko. Widać było, że wiedziała, że do tego dojdzie. Spodziewała się, że jej uparty mąż wysłał ją tylko i wyłącznie wcześniej, aby nie być dla niej ciężarem. Teraz był tylko ciężarem dla jej starego, skołatanego serca. Nie chciała aby miał poczucie winy. Jej oczy i mina wyrażały wdzięczność z przyniesionego daru oraz zrozumienie. Choć była smutna, był to jej smutek, którym nie chciała go obarczać. Zrobił to co do niego należało i powinien być z siebie bardzo dumny.

Później razem z Hibaną rusyzli w kierunku portu, słuchając jasnego, dodatkowo wygodnie przekazanego polecenia. Pierwszy raz mieli okazje je usłyszeć i choć było niezwykle zaskakujące, nie mogli odmówić skuteczności takiego przekazu.

Żadne z obecnych tutaj nigdy nie znalazło się w podobnej sytuacji. Teraz, gdy wojna już nie pukała do drzwi, lecz uderzała w nie całą swoją siłą zmuszeni byli do podjęcia działań. Ciężkich, tytanicznych i wymagających od nich niesamowitych poświęceń działań.
Wszyscy mieli jeden cel. Uratować jak najwięcej osób. Niesnaski zostały odłożone na bok. Kłótnie umilkły zdławione pustymi krzykami ofiar. Wszyscy przeszli do dalszego działania. Orochi niczym natchniony wydawał rozkazy próbując zapanować nad krytyczną sytuacją. Pochwycił on statek swoim łańcuchcem starając się go ustabilizować w jednej pozycji, aby Hoshi mogła czynić swoją magię. Było to dla niej mocno obciążające, ale nie zamierzała się poddawać. W jej rękach i jej lodzie spoczywał los wszystkich osób. Zaczęła ona manewrować chakrą hyutonu sprawiając, że statek zaczął powoli zmieniać pozycję w pionowej na poziomą. Dzięki temu, że lód ma mniejszą gęstość od wody i sam z siebie wypływa na jej wierzch, to w połączeniu z ogromem bryły, jaka była stworzona udało się przecistawić sile przyciągania i wyrównać jego pozycję. Zaletą tego, że zaczął on zatapiać się w pionie, było to, że teraz Hoshi mogła wyrównać go tak aby nie leżał on na boku, co bardzo ułątwiło sprawę zarówno ludziom, którzy byli wewnątrz jak i ekipie, która ich ratowała.

Wtedy też do działania wskoczył Tsuyoshi. On dostał również niełatwe zadanie. Osoba za osobą musiał wyciągać kolejne osoby ze statku. Odpalił on swoje szkarłatne ślepia by nawet przy ograniczonym świetle móc wypatrzeć źródła chakry. Za nim wskoczyła Miitsuki. Pomagała mu jak tylko umiała. Poszukiwali ciał po sygnaturach chakry. Ci ze łzami w oczach przyjmowali ratunek. Starali się przepychać bliżej osoby starsze i słabsze. Wszyscy próbowali trzymać się części statku - jakiś pułek, beli, czegokolwiek byle łatwiej im było nie zatonąć. O dziwo byli spokojniejsi niż ci, którzy byli w morzu, możliwe że byli już zmęczeni walką. W ciemności Tsuyoshi miał parokrotnie wrażenie, że coś dotyka jego ciała, ale nie był w stanie stwierdzić co to takiego było, coś jakby się od niego odbijalo, ale jego oczy nie widziały czym dokładnie to coś było... ale czemu się dziwić w tych ciemnościach i ogólnym zamieszaniu trudno było wyłapać konkretne osoby. Wyciągał po jednej, a Miitsuki odbierała od niego uratowanego i przekazywała dalej, by ten nie tracił czasu na bieganie po schodach. To co mógł zobaczyć Tsuyoshi i pojąć to to, że faktem, który sprawił, że ludzie nie mogli się wydostać było najpierw przewrócenie się statku na bok, przez co wejście pod pokład było głównym miejscem, przez które pod dużym ciśnieniem napływała woda. Po drugie zmiany w pozycji statku, który ten zaliczył kilka. Po trzecie ciemności - nawet jeśli wcześniej były tam jakieś pochodnie zgasły one pod wpływem wody. Utknęli bo nie wiedzieli jak wyjść, nie widzieli jak. Część pod wpływem uderzenia straciła przytomność i była jedynie przerzucana z jednej to na drugą stronę. Potrzebowali swojego pasterza, który by ich poprowadził i został nim Tsuyoshi...

Do ratunku ludzi z wody dołączyły dwie kobiety, z tych, które do tej pory pomagały przy ewakuacji. Do nich doskoczył również Ookami. Utrzymywali się na powierzchni wody wyciągając kolejne osoby z plątaniny ciał. Ludzie na łódkach i gromada ludzi, która zebrała się na pomoście aby pomóc wciągać nieszczęśników nieco bardziej wgłąb portu, aby nie przeszkadzali i zrobili miejsce kolejnym. Ilość rąk, która pomagała mogła przekroczyć wyobrażenie i marzenie tutaj zebranych. Razem. Cywile nie wiedzieli ile im zostało czasu na ucieczkę, ale nie chcieli zostawiać nikogo w tyle. Nigdy więcej.

Hibana przeszła do tego co uważała za swoją mocną stronę. Do rozpalania płomienia. Najpierw oczywiście musiała mieć co odpalić. Tutaj z pomocą przyszli zwykli ludzie. Widząc ogrom katastrofy zebrali się w sobie zapominając o swoich problemach i skupili się na tych, którzy najbardziej potrzebowali ratunku. Zaczęli z oddaniem niszczyć jeden straganik za drugim. Stanowiły one najlepsze i najszybsze źródło drewna. Niektórzy rozbijali beczki, inni próbowali zniszczyć skrzynie. Wszystko po to, aby zrobić dla Hibany solidny stos i układać go na kamienistym fragmencie drogi. Jeżeli Hibana chciała nic nie stało na przeszkodzie aby zrobić z niego solidne ognisko, a nawet spokojnie dwa lub trzy. Ludzie nie oszczędzali sił. Wiedzieli, że muszą się ewakuować. Dotychczasowe tragedie nauczyły ich jednego - to ludzie byli najważniejsi. Każde zniszczenie można było odbudować, ale to ludzie byli tym, za co powinno się walczyć... i tak też zrobili... kobiety, starcy, mężczyźni. Jakieś trzydzieści osób zebrało się odkładajac na chwilę swoją ewakuację. Wszystko po to, aby pomóc przy akcji ratowania statku. Na chwilę wszyscy stali się jednym wielkim ciałem.

Ostatecznie udało im się wyciągnąć z wody 49 osób. 49 zmarzniętych, mokrych osób. No dobrze... ze względu na deszcz wszyscy byli i tak mokrzy, jednakże stan tamtych ludzi był dużo cięższy. Spozo z nich było lekko podtopionych, część wymagała podjęcia natychmiastowej akcji reanimacji - jakieś pięć, z których za jedną wzięła się już Miitsuki, a drugim cywil, który wcześniej na polecenie Orochi'ego przeglądał stan uratowanych. Sporo z nich lamentowała nad utraconym majątkiem, który utonął w morskich głębinach. Trzeba było coś zrobić z nimi. Przewieźć. Zaopiekować. Ludzie niechętnie oddawali swoje suche ubrania, bo wiedzieli, że przy tej pogodzie sami za chwilę będą potrzebować czegoś na przebranie. Ten dzień coraz mocniej zmieniał się koszmar.

Jeżeli ktoś uniósł wzrok mógł zobaczyć trzy powozy na około 15 osób ustawione i czekające przy wyjściu z portu, a przy nich przez chwilę kręcił się Kaien, jednakże szybko ruszył biec dalej i szukając kolejnego wsparcia. Mógł rzucić się i pomagać przy wyciąganiu, jednakże wiedział, że jego zadanie również było niesamowicie ważne. Musieli mieć czym przewieźć tych wszystkich ludzi, bo mogą nie mieć siły bo iść, ich walka o życie mogła pochłonąć ostatnie partie energii...

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : 00:01 03.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 04.08.2023

[Hibana]

Mimo próby ustabilizowania łodzi przy pomocy lodu, ta i tak poszła w końcu na dno. Hibana nie wiedziała czym było to spowodowane, założyła po prostu, że gdzieś musiała być w statku dziura, przez którą dostała się woda i ciężar w końcu okazał się zbyt silny dla osoby kontrolującej lód. Udało się jednak kupić dużo czasu, w którym inni shinobi wydobyli spod pokładu mnóstwo osób. Była pewna, że nie udało się uratować wszystkich. Zastanawiała się, czy tonący statek był dziełem dzikich, czy po prostu losową katastrofą. Liczyła po cichu na drugą opcję, bo obecność wroga w mieście w tak krótkim czasie od rozpoczęcia oblężenia byłaby okropnym znakiem. Mogła tylko bić się w pierś, że nie była w żaden sposób użyteczna przy ratowaniu topielców. Teraz jednak przyszedł moment, w którym z jej umiejętności będzie można zrobić użytek.
Zebrani wokół mieszkańcy szybko spełnili jej prośbę, poświęcając bezinteresownie swój dobytek na rzecz topielców i tworząc stertę drewna, które miało zaraz stać się ogniskiem. Nie było czasu by tak dużą ilość opału rozpalić zapalniczką, szczególnie biorąc pod uwagę padający deszcz, który zwilżał te wszystkie deski i patyki. Postanowiła w tym celu zastosować jutsu. Złożyła wprawnie trzy pieczęcie, wzięła głęboki wdech i wypuściła z ust kulę ognia z niewielkiej odległości. Zależnie od wielkości stosu, odpowiednio dostosowała moc swojej techniki, by ta przypadkiem nie trafiła gdzieś, gdzie nie było to zamierzone. Jeśli rozpalanie ogniska nie zakończyło się powodzeniem, spróbowała ponownie. Jeśli jej się udało, dała znać wszystkim przemoczonym, by Ci skorzystali z okazji do wysuszenia się.
- Wykręćcie najpierw swoje ubrania i jeśli macie taką możliwość, trzymajcie je nad ogniem, a nie na sobie. Proszę, kobiety, dzieci i starsi przodem. Nie ma czasu, by suszyć ubrania do sucha. Najważniejsze, żeby każdy wyziębiały od wody mógł się ogrzać i kontynuować swoją ewakuację.

TLDR:
- Hibana rozpala ogień techniką

Użyte jutsu:

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Tonący statek, który mógł stać się kompletną katastrofą, stopniowo zmieniał się... cóż, nadal w katastrofę, ale jednak o znacznie mniejszej skali, dzięki sprawnemu działaniu wszystkich zaangażowanych. Ręce oraz plecy zaczynały go lekko palić, ale był to dobry, prostu ból mięśni, które pracowały w dobrym celu, dlatego też nie przejmował się tym zbytnio. Co więcej, kiedy zdołał wreszcie na krótki moment spojrzeć dokładniej na to, co się dzieje na samej wodzie oraz na brzegu - to, jak ludzie, nawet cywile, potrafili wspomagać siebie nawzajem w tak trudnej dla nich sytuacji, naprawdę go podbudowało i wzruszyło. Wiedział, że nie na darmo kochał Sogen i jego obywateli. Może potrafili być kłótliwi jak mało kto, ale kiedy było trzeba... właśnie, wystarczyło ich lekko pchnąć w dobrym kierunku i sami świetnie się organizowali.

Teraz też, kiedy miał moment względnego spokoju, zdołał wreszcie przemyśleć nieco komunikat Starego, który zabrzmiał w jego głowie. Z niechęcią stwierdził, że był on... w dobrym stylu, jak na sytuację i to, czego potrzebowali ludzie. Bez długiego ględzenia, bez próby ułagodzenia przekazu. Ot, stwierdzenie faktów i przypomnienie, dlaczego tutaj są i za co walczą. Oczywiście byłby ostatnim, który przyznał by to publicznie, ale - jak raz, zgadzał się ze słowami ojca. Przelotne zaciekawienie wzbudziła w nim informacja o zupełnie nieznanych klanach, jakie przybyły zza muru. Bliźniaki, Węże... jakaś różowa, paląca dziwacznie chakra? Miał nadzieję, że obrońcy dadzą z siebie wszystko i spowolnią lub zatrzymają falę na dość długo, aż oni wyprowadzą ludzi z miasta bezpiecznym szlakiem. Chciał się łudzić, że w razie czego Dzicy oszczędzą cywili, ale... cóż, nawet jego niemal nieskończony optymizm miał granicę. Po prostu musieli wyprowadzić ludzi jak najszybciej.

Kiedy tylko ludzie zostali wysłani, a statek opustoszał - a przynajmniej nie udało się znaleźć nikogo innego, kto by jeszcze dawał jakiekolwiek oznaki życia - popędził ku Hoshi, która musiała z pewnością wykorzystać kolosalne ilości chakry na tak spektakularne lodowe ewolucje.

- Hoshi-san. Dziękuję. Boję się myśleć, co by się stało z tymi ludźmi, gdyby nie twoja pomoc. To było niesamowite. - powiedział z powagą i wdzięcznością w głosie, poprawiając jednocześnie rzemyk przy zbroi, który nieco go uwierał. Łańcuchy zdążył zwinąć i jego ręce były wolne. Otaksował szybko wzrokiem kunoichi. - Jak się trzymasz? Jeśli chcesz, mogę ci pomóc dotrzeć do brzegu, powinnaś chwilę odpocząć chyba. Jak złapiesz oddech - zajmij się proszę kierowaniem ludzi do tych łodzi, które faktycznie mogą wyruszyć drogą morską. Tokori-san i Bushiko-san dokonują już selekcji, które z nich się do tego nadają.- zaoferował, a jeśli Hoshi skorzystała, zaoferował jej albo ramię, albo po prostu podniósł w ramionach i biegiem dostarczył na brzeg, gdzie delikatnie ją odstawił przy jednym z ognisk, by mogła się ogrzać. Co prawda zapewne od lat coś w objęcia lodu ją pcha (a dokładniej jej Kekkei Genkai), ale chyba przyda jej się moment na oddech.

Kiedy tylko Hoshi oraz reszta ludzi była na brzegu, przeszedł szybko pomiędzy wszystkimi, oceniając, co należy uczynić w dalszej kolejności i robiąc mentalną listę. Przechodząc obok Tsuyoshiego dotknął jego ramienia, ściskając je mocno i uśmiechnął się.

- Dobra robota. Dzięki, pierwszy zauważyłeś i statek, i tę matkę z dzieckiem. -

Następnie obrócił się ku Miitsuki, która zapewne była obok.

- Tobie również dziękuję Miitsuki-san, pracowałaś bez wytchnienia i bez słowa skargi. Gdyby nie wy, byłoby o wiele gorzej. - stwierdził z powagą i skinął jej głową, po czym podjął, kierując słowa do obojga. Znowu zaczął się spieszyć, dlatego mówił szybko. - Chciałbym dać wam moment oddechu, ale potrzebuję waszego twardego charakteru i postawy. Gdzieś tutaj powinno się kręcić paru bogatszych kupców. Pewnie zarekwirowaliśmy im już parę wozów, ale trzeba będzie też sięgnąć do ich skrzyń z dobytkiem, którego pewnie i tak zabrali nadmiar. Niech rozdzielą ubrania pomiędzy ludzi z okrętów. Jeśli będą oponować, możecie ich opieprzyć za egoizm, ale też zapewnić, że Sugiyamowie sami im to straty zrekompensują z własnych skrzyń. Wysłałbym kogoś nawet teraz do posiadłości, ale leży za daleko od portu i nie miałoby to teraz sensu. -

Zaraz po wydaniu poleceń, miał już zacząć organizować ludzi przy samych ogniskach, jednak ujrzawszy kunoichi, która już się zajęła zarówno ich rozpalaniem, jak i pilnowaniem, żeby się wysuszyli i ogrzali - skinął jej jedynie głową i ruszył do wyjścia z portu, gotów posłać kolejne wozy i w myślach kontaktując się z "ich" Yamanaką.

Ayamiko-san. Mamy trzy kolejne wozy, szukamy kolejnych. Będziemy mieć też więcej topielców, jeden z okrętów zatonął przy wychodzeniu z portu. Staramy się dokonać wstępnej selekcji i wysyłać tylko najtrudniejsze przypadki.

Kiedy dotarł do wyjścia, zaczął szybko dokonywać ostatniego rzutu okiem na to, czy na wozach leży tylko ciężki dobytek i osoby nie będące w stanie iść obok niego, po czym posyłał go dalej. Następny wóz znaleziony przez Keiona powstrzymał jednak i posłał do topielców, aby zebrano najtrudniejsze przypadki i wysłał go do medyków, nakazując powrót kiedy tylko odstawią rannych.

1. Refleksje o wszystkim i o niczym (czyli kolejno o solidarności Koteiczyków oraz o mowie Starego)
2. Dziękuje Hoshi i zleca jej organizację ludzi na statki zaakceptowane przez Tokoriego.
3. Dziękuje Tsuyoshiemu i Miitsuki, poleca im załatwić od bogatszych kupców ubrania i minimalny, niezbędny do przeżycia dobytek dla topielców.
4. Daje znać Ayamiko, że kolejne wozy ruszają oraz, że mają kolejnych podtopionych ludzi.
5. Najbliższy wolny wóz kieruje po krytyczne przypadki, aby ich załadowano i wysłano do Iryoninów.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi utrzymała statek. Ustabilizowała go. Nie zatonął. Udało się wyciągnąć ze środka ludzi. Udało się ich uratować. Kobieta miała niemal łzy w oczach, kiedy myślała nad tym, że przez jej błąd mogła kogoś tak naprawdę skrzywdzić. Była naprawdę wdzięczna Orochiemu, za to, że pomógł, że krzyknął. Tsuyoshiemu za to, że ruszył do wyciągania ludzi szybko. Innym podobnie, była bardzo szczęśliwa, że wszyscy się zebrali, wyciągnęli ludzi ze statku, a następnie z wody. Była tam jeszcze, pilnowała, żeby ewentualnie kogoś jeszcze wyciągnąć lodem, ale wymienieni panowie - oraz inni ludzie, którzy przybyli pomóc, poradzili sobie dobrze.

Hoshi w końcu puściła statek, delikatnie i puściła swój lód.

Dopiero wtedy poczuła, jak bardzo zmęczona, spocona i ciężko oddychająca była. Straciła mnóstwo chakry na to wszystko. Jeszcze by przez jakiś czas to wytrzymała, ale cieszyła się, że już może przestać.

Dopiero teraz też miała szansę pomyśleć o głosie, który usłyszała w głowie. Musiał być to głównodowodzący, ale ciekawym było, że potrafił przekazywać informacje w taki sposób. Niezwykłe. Nie wiedziała, że tak można. Przykro jej było, niestety, że negocjacje się nie udały i że bitwa będzie mieć miejsce. Świat był jednak dość paskudnym miejscem. Jednak nie była tutaj, żeby się nad tym roztkliwiać czy myśleć o tym. Trzeba było, teraz, skupić się na reszcie.

Orochi pojawił się przy niej i jej podziękował. Nie musiał. Naprawdę, nie musiał.

- Dlatego tu jestem, Orochi-san. To mój obowiązek - odpowiedziała mu, uśmiechając się do niego lekko. Nie tłumaczyła mu, że właśnie dlatego powstała Kropla, nie miało to teraz znaczenia. - Cieszę się, że ludzie przeżyli. Działajmy dalej, chyba dobrze ze sobą współpracujemy - dodała delikatnie.

Mężczyzna się próbował nawet dowiedzieć, jak Hoshi się miała. No miała się… była zmęczona. Trochę przeszarżowała z używaniem chakry i teraz serce jej waliło, a oddech był krótki i płytki.

- Trochę przesadziłam. Dopiero co opanowałam ten poziom kontroli lodu, a nad swoją kontrolą chakry muszę jeszcze popracować - wyjaśniła mu i chwilkę się zastanowiła, czy powinna przyjąć pomoc.

Zdecydowała, że tak.

I było o wiele łatwiej pozwolić mu się zanieść. Była to dla niech chwilka przyjemności - Orochi był niezwykle przystojny i bardzo sympatyczny, więc cieszyła się tą krótką chwilą, kiedy mogła odetchnąć.

Następnie kilka minut odetchnęła przy ogniu. Napiła się wody, oddychała głęboko, próbując uspokoić swoje zmęczone ciało. Musiała znów pozwolić adrenalinie nieco się kopnąć i wróciła do pracy, robiąc to, o co prosił ją Orochi.

Zaczęła od znalezienia ludzi, o których mówił Orochi.

- Tokori-san, Bushiko-san - zawołała. - Czy możecie mi wskazać statek, na który mogę już zacząć wprowadzać ludzi i dać znać, ile się ich tam zmieści? Żeby nie przesadzać. Miejmy nadzieję, że nie będzie więcej problemów - westchnęła i poczekała, aż statek zostanie jej wskazany, po czym spróbowała zwrócić na siebie uwagę ludzi, żeby ustawiali się do wejścia na statek.

TL;DR
1. Hoshi udało się ustabilizować statek i uratować ludzi, co było możliwe dzięki pomocy innych, w tym Orochiego i Tsuyoshiego. Mimo zmęczenia, pilnuje, aby wszyscy zostali bezpiecznie ewakuowani.

2. Gdy statek jest już bezpieczny, Hoshi puszcza kontrolę nad lodem, czując ogromne zmęczenie i zużycie chakry. Reflektuje nad głosem, który usłyszała w głowie, zdając sobie sprawę, że musi być to głównodowodzący.

3. Orochi dziękuje jej za pomoc. Hoshi odpowiada, wyjaśniając, że to jest jej obowiązek i że cieszy się, że ludzie przeżyli. Przyznaje, że przesadziła z użyciem chakry i jest teraz zmęczona.

4. Po krótkim odpoczynku, Hoshi wraca do pracy, zaczynając od znalezienia ludzi, o których mówił Orochi. Prosi o wskazanie statku, na który może wprowadzić ludzi, i zaczyna organizować wejście na statek.

  Ukryty tekst

[Ookami]

Po kilku spędzonych tu chwilach już wiedział czemu wezwano jego i Hibanę do pomocy drugiej grupie. Szczerze to zastanawiał się co się stało ze statkiem, że ten zaczął tonąć. Niby mógł się spytać, ale po co? Ważne było to że obecnie ludzie się topili i trzeba było ich wyławiać. Na szczęście Hibana zajęła się rozpaleniem ognia, by mogli się ogrzać. Byłoby kiepsko gdyby uratowani zmarli z wyziębienia.
Topiących się było naprawdę wielu, a gdyby nie jego oczy ciężko byłoby mu wypatrywać ich w tym chaosie. Na szczęście pracowało przy tym całkiem sporo shinobi, więc akcja chyba poszła w miarę sprawnie. Kiedy więc wyłowili już łącznie czterdzieści dziewięć osób, na wszelki wypadek rozejrzał się po raz kolejny szukając sygnatur czakry, które można było odratować. Oczywiście przy tym oczy żarzyły mu się jak rozgrzane węgle. I zależnie od tego czy dostrzegł tam jeszcze jakiś żyjących czy nie, poinformował o nich resztę.
Kiedy samo wyławianie mieli już za sobą, on oczywiście nie mógł po prostu stać bezczynnie i postanowił pomóc w selekcjonowaniu tych najbardziej poszkodowanych. Może i jego oczy nie pozwalały jeszcze na dokładnie identyfikowanie stanu w jakim znajdowali się poszkodowani, ale raczej mógł zobaczyć kto był mniej a kto bardziej żywotny. Poza tym na nich nie patrzył z kilometra tylko z bliska, więc mógł spróbować też poznać się na tym normalnie. W końcu niewiele mógł tu pomóc, więc robił co mógł. W końcu lepsze coś niż nic.
Co innego jeśli uda mu się dostrzec jeszcze kogoś w wodzie. Wtedy będzie raczej przymieżał się do pomocy. W końcu nikogo nie powinni zostawiać. Nie był pewny czy wozy pomieszczą wszystkich, a czas naprawdę działał na ich niekorzyść. Zwłaszcza że nie miał pojęcia jakimi umiejętnościami władali wolni ludzie zza muru. Mógł mieć tylko nadzieję że mordowanie ludności cywilnej nie było ich celem.

TLDR

1. Prześwietlenie statku i głębin za pomocą dojutsu w poszukiwaniu żywych topielców
2. Pomoc w wyławianiu ludzi na brzeg.
3. Pomoc w selekcjonowaniu "najcięższych przypadków".

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

Czakra

Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Przynajmniej tym razem udało się wykonać to, co sobie zamierzyli względnie zgodnie z planem. Walnie pomógł przy tym sharingan, dzięki któremu było mniej więcej widać gdzie kto stoi - mimo ciemności. Miitsuki pracowała razem z nim, czym bez wątpienia przyczyniła się do uratowania co najmniej kilku istnień ludzkich. A przecież nie było to łatwe. Mimo, że kekkei genkai dawało mu możliwość namierzenia cywilów, to i tak problematyczne było sięgnięcie po nich i wyciągnięcie spod pokładu, ze względu na panujące wokół, niesprzyjające warunki, których chyba nie trzeba po raz kolejny opisywać.

W końcu jednak udało się zakończyć to niebezpieczne zadanie. Ostatni z ludzi uwięzionych w łodzi znalazł ratunek w ramionach najpierw Tsuyoshiego, a później Miitsuki. Uchiha miał powody do zadowolenia, ale nie zapominał po co tutaj przybył.

- To już wszyscy. Zbierajmy się stąd - powiedział to Miitsuki, kiedy był pewny że nikt i nic nie umknęło jego oczom pod pokładem. Łódź mogła w każdej chwili po raz kolejny się przewrócić, a jeśli wylądowałaby do góry dnem z nim w środku, to wydostanie się mogłoby być problematyczne nawet dla wyszkolonego shinobiego. Skoro nie było sensu się dłużej narażać, zeskoczył z tonącej łajby i wylądował na brzegu.

Miał teraz dosłownie kilka chwil na to, żeby zrozumieć co się działo. Przede wszystkim mógł się zastanowić chwilkę nad tym, co usłyszał nie tak dawno temu. Znał ten głos, należał on niewątpliwie do Sugiyamy Kuroyamiego. Wyglądało na to, że w jakiś sposób dowództwo sił obronnych znalazło sposób na przekazanie komunikatu wszystkim walczącym. Przynajmniej tak wynikało z tego, co usłyszał. Same wieści nie były jednak specjalnie zaskakujące. Dzicy nie chcieli rozmawiać i potraktowali poselstwo... jak dzicy. Rzucało to bardzo jasne światło na to, co się dzieje i odzierało ze złudzeń ostatnich naiwnych, którzy myśleli, że da się dogadać z tą hałastrą (do tych naiwnych nie należał rzecz jasna Tsuyoshi). Jedynym, co było dla niego nowe było to, że po drugiej stronie walczą wykwalifikowani wojownicy, a nie tylko motłoch. Byli tam ludzie, którzy umieli mieszać chakrę. I chyba nie było ich tak mało, skoro stanowili oni trzy różne grupy o innych umiejętnościach. Nie wróżyło to nic dobrego, ale z drugiej strony brak było informacji co do tego, jak silni oni byli.

  Ukryty tekst

Tę chwilę na złapanie oddechu wykorzystał żeby zlustrować wzrokiem otoczenie. Każdy coś robił, wszyscy byli czymś zajęci, a pierwsi ludzie mogli już chyba opuszczać okolice portu. Zauważył też nowe twarze. Najwyraźniej dołączyło do nich wsparcie, co przyjął z zadowoleniem, ale nie był to czas na powitania, które mogły odciągnąć ludzi od ich zadań. W pewnym momencie jednak wyłowił wzrokiem z tłumu Hoshi i znajdującego się przy niej Orochiego. Dezaktywował sharingana i udał się niezwłocznie w ich kierunku. Kiedy był już blisko, zwrócił się do kobiety:

- To było niezłe, gratuluję. Uratowałaś tych ludzi - pokiwał głową z uznaniem, nie chcąc wtrącać się między sushi a wodorosty i rozbijać rozmowy, jaką prowadzili z Orochim. Ten ostatni szybko zresztą wydał mu nowe polecenia. Uchiha oczywiście pojął w lot o co chodzi (a przynajmniej tak mu się wydawało) i przytaknął.

- Będzie zrobione tak szybko, jak to możliwe - złożył krótką, żołnierską deklarację i pożegnał się z nimi lekkim skłonem głowy. Odwrócił się i już po chwili myślami był w swoim nowym zadaniu. Oddalił się od największych skupisk ludzi i zaczął wzrokiem szukać kogoś, kto mógłby być nieco zamożniejszą osobą. Ba, szukał kogokolwiek, kto miałby jakikolwiek dobytek, który by mu wyraźnie zbywał. Nigdy nie był sercem za konceptem "kradnięcia bogatym i oddawaniem biednym" - bo dla niego brzmiało to jak racjonalizacja zwykłego rozbójnictwa - ale tym razem sytuacja była inna. Tym razem sami Sugiyamowie mieli zrekompensować im tę konfiskatę. Tsuyoshi zanotował w głowie ten plusik na ich konto (a właściwie na konto Orochiego) i zabrał się od razu za powierzone mu zadanie, szukając bogaczy i ich skrzyń. Jeśli kogoś takiego znalazł, to namową, a później i groźbą czy siłą starał się ich skłonić do współpracy. Starał się jednak nie tracić przy tym zbyt dużo czasu na ewentualne kłótnie, bo marzli ludzie.

Skrót:
1. Dokończenie ratowania ludzi
2. Wyskoczenie na brzeg
3. Chwila spokoju i przemyślenie tego, co się stało
4. Króciutka wymiana zdań z Hoshi i Orochim
5. Szukanie bogaczy, którzy mogliby się podzielić ekwipunkiem z innymi i próba namówienia ich do tego

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupy Wsparcia

---

A zmierzch naszych czasów będzie ich kołyską

---

Akcja ratunkowa przebiegała niesamowicie sprawnie, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że burza rozpętała się na dobre, a może ogarnął sztorm. Fale zaczęły dziko rzucać się i uderzać o siebie. Ulewa utrudniała widzenie, a pioruny, które co jakiś czas przecinały nocne niebo na chwilę mocniej rozświetlały obraz ten heroicznej walki.

Ookami zdecydował się jeszcze przed dołączeniem do dalszych działań, że sprawdzi swoim magicznym wzrokiem czy przypadkiem nie został ktoś jeszcze w statku, kogo można by uratować. Ktoś kogo mógł nie zauważyć Tsuyoshi ze względu na bardzo trudne warunki. Było sporo trupów, około trzynastki osób, które albo niknęły w morskiej toni, alby spoczywały na dnie statku, ale tam, między tymi w statku Ookami widział słabe, ale jeszcze świecący się punkt nadziei. Kobieta. Na skraju śmierci, nieprzytomna, opadająca na dno statku. Niewiele czasu jej pozostało, jednakże jeszcze żyła. Jeszcze można było rzucić się jej na ratunek, póki statek nie został zniszczony przez sztorm... a może właśnie lepiej było pozwolić jej odejść spokojnie, skupiając się na tych, którym mógł pomóc tutaj?

Miitsuki współpracowała z Tsuyoshim bez zająknięcia i dzięki nieustępliwości mężczyzny udało im się ocalić tych, którzy zdawali się być zapomniani pod pokładem.
-Dobra robota - rzuciła krótko w odpowiedzi na jego słowa. Nie była wylewna w komplementach, ale nie mogła odmówić Tsuyoshi'emu serca do działania. To on pierwszy popędził ratować tonącą kobietę, to on rzucił się wyciągać tonących ze statku, a potem tonących w statku. Nawet jeżeli nie docierało to do niego teraz i zapewne długo nie Dotrze bardzo wiele osób było mu teraz dozgonnie wdzięcznych.

Hibana wiedziała co ma zrobić. Otrzymując od ludności podarek, o ile tak to można było nazwać pod postacią stosów z drewna za pomocą techniki katonu rozpaliła. Niestety ze względu na bardzo mokre drewno i fakt, że badał coraz bardziej ulewny deszcz musiała dołożyć użyć jej dwukrotnie, ale efekt był bardzo satysfakcjonujący. Ludzie mieli gdzie się wygrzać - morka toń była bardzo zimna i zdążyli się niesamowicie wychłodzić, co mogło doprowadzić do wielu ciężkich komplikacji. Hibana zaczęła wydawać im proste polecenia i zarządzać ich działaniami/. DOrośli dobrze sobie radzili z pozbywaniem się wody z ubrań, ale ci starsi widać było, że nie mieli za bardzo siły, dzieci podobnie bardziej się same męczyły niż był z tego jakikolwiek pożytek. Co poniektórzy przepychali się do kolejki do ogniska stojąc tam zdecydowanie dłużej niż inni. Problem był taki, że cały czas na nich wszystkich padało i to co wycisnęli zaraz i tak było mokre... to jak niekończące się pasmo porażek...
- Ale zaraz znowu będą mokre! - zaczął ktoś narzekać, nie czując się komfortowo zdejmując wierzchnie szaty i susząc je prowizorycznie nad ogniskiem, czując, że już z tyłu ktoś go szturcha aby ustąpił miejsca.
-Ziimnio... - rozległ się szloch, jprzebijający się między płaczem pozostałych. Był o tyle charakterystyczny, że należał do dziecka, samotnego dziecka, które przepychało się między nogami dorosłych. Był to mały chłopiec, który próbował naśladować innych i wyciskać ubrania jednocześnie szukając kogoś uparcie wzrokiem.

Hoshi stoczyłą tytaniczną pracę aby utrzymać łódź, zużywając przy tym ogromnych zasobów chakry. Szczęśliwie pozwoliło to z pomocą wszystkich obecnych ocalić bardzo wiele osób. Hoshi nie spoczywała na laurach. Po szybkim złapaniu oddechu i krótkiej wymianie zdań z pozostałymi prowadzącymi tą akcję, ruszyła do wspomnianej Bushiko i Tokori'ego, którzy mieli za zadanie oddelegować łodzie nadające się do transportu ludzi. Stali oni przy jednym z pomostów, ze skrzyżowanymi rękoma na piersi. Mimo deszczu, który mocno im już przeszkadzał rozmawiali o czymś poważnie, aż usłyszeli głos Hoshi i zwrócili swoje twarze w jej stronę.
Jako pierwszy głos zabrał Tokori. Był najbardziej doświadczonym z zapewne wszystkich tutaj zebranych, a jego słowa i ekspertyza były na wagę najczystszego złota.
-Większosć z tych statków jest nic nie warta, ale tu są dwa, które można wykorzystać... - wskazał nieduże jednostki, zdecydowanie cywilne, zapewne czyjeś prywatne, daleko im było do potężnych łodzi rybackich. Miały jeden duży żagiel obecnie zwinięty, ze względu na porywisty wiatr. Całkiem szeroki pokład z odsłoniętym miejscem dla kierującego, oraz niewielką przestrzenią pod pokładem.
-Zmieści się pewnie na każdy bezpiecznie do dziesięciu osób, jakieś dwanaście jeżeli pójdą bez dodatkowych bagaży. - opowiadał niskim, nieco zachrypniętym głosem. Jego surowy wyraz niestety jednak nie budził entuzjazmu i to stojąca obok niego kobieta, jedna ze starszych kunoichi wyjaśniła powód takowego nastroju.
-Niestety jest sztorm, aby mieli szasnę musiałby pilotować ktoś doświadczony, kto umiałby sprawić, że te łodzie nie uderzą w pomost, albo nie zatoną - była poważna, a na jej twarzy widać było duże napięcie. To była trudna decyzja i nikt nie chciał się jej podjąć.

Orochi miał pełne ręce roboty i musiał na szybko działać, ale również zarządzać działaniem innych. Mimo, że czuł, że zapewne już jutro dopaną jego mięśnie boleści wiedział, że zrobił dobry kawał roboty. Pochwalił swoich współpracowników, zasłużenie za kawał naprawdę dobrze wykonanej roboty. Szkoda niestety, że nie mogli się nią jeszcze cieszyć. Za dużo zostało do zrobienia.
Orochi podszedł do Tsuyoshiego i stojącej obok Miitsuki. Czarne włosy lepiły się jej do twarzy, ale stała niewzruszona niczym posąg. Posąg irytacji i kłębiących się w niej emocji, nie mniej to można było pominąć. Komplement przyjęła skinieniem głowy, jednak na kolejne słowa Sugiyamy już nie była taka otwarta.
-To zły plan - skwitowała bez chwili łaski Miitsuki - W tym momencie musimy wymyślić jak zabezpieczyć powozy by skryć na nich ludzi przed deszczem. Poza tym musimy jak najszybciej się stąd zmywać. Nawet jeżeli oddadzą część swojego dobytku w miarę polubownie, nie mamy teraz czasu go rozdzielać. Negocjacje się nie udały. Nie wiemy kiedy dzicy przedostaną się do wioski, a na to musimy się szykować. Potem możemy rozdzielać zasobami, albo w czasie postoju, teraz musimy ładować ich zmarznięte dupy do powozów i zmywać się jak najszybciej - widać było, że uważa twardo, że każda chwila była na wagę złota. Walczyła ze sobą aby nie pokierować wszystkiego po swojemu, jednakże starała się nie robić już takiego zamieszania w dowodzeniu. Mogła mówić co myśli, ale wprowadzanie w konsternację cywili było całkowicie nie jej celem.
Za to z małym zaskoczeniem obserwowała, jak Tsuyoshi szybko wykonał polecenie. Szlag... nie było czasu, naprawdę musieli stąd uciekać. Mogła się domyślać tylko ile między wierszami było ukryte w wypowiedzi i jak bardzo musiało być źle.

Tsuyoshi nie miał łatwego zadania. Wyglądających na zamożnych ludzi było jak na lekarstwo - zapewne gdy tylko rozpoczęły się pierwsze wzmianki, albo hasła o ewakuacji ci jako pierwsi spakowali cały swój dobytek i uciekli być bogaci gdzieś indziej... nie mówiąc o tym, że bogatych po tych wszystkich tragediach, które spotkały tą okolicę - wojna i turniej pokoju - wcale nie było już tak wielu. Głównie co widział to nędzę i rozpacz. Cywili, którzy trzymali przy sobie niezgrabnie spakowane tobołki rzeczy, czy jakieś plecaki. Tyle ile zdołali unieść. Niestety niewiele do zaoferowania aby się podzielić.
Na jego szczęście w dalszej części portu było dosyć pusto. Porządny statek, z kilkoma osobami na pokładzie stał, kołysany wysokimi falami. Na jego środku stał dość pulchny mężczyzna w wyglądającym na drogim, zielonym płaszczu. Stał naprzeciwko innego, bardziej wysportowanego.
-Masz wyruszać w tej chwili! I nie chcę nic słyszeć o sztormie i deszczu! Nie za to ci płacę! - zagrzmiał niespodziewanie wysoko. Stojący na niego przeciw usługodawca już miał coś powiedzieć, nawet otworzył usta, ale w końcu zrezygnował z zabrania głosu. Skinął głową i ruszył do stojących na dziobie osób, które mogły wyglądać jak załoga. Zabrał się za udzielanie im szybkich instrukcji.
-Darmozjady - syknął jeszcze kupiec i opatulił się szczelniej płaszczem.
Jeśli Tsuyoshi zamierzał wszcząć z nim dyskusję sprawę miał dosyć trudną bo tego ani typowe prośby ani tym bardziej groźby, nie działały. Na te drugie wszak sam zamierzał odpowiedzieć, że ma ochroniarzy i lepiej by chłystek nie podskakiwał. Teraz pytanie. Czy zostanie go namawiać, czy może jednak uzna, że jedyna osoba zapewne ze sporymi zapasami rzeczy może od tak odpłynąć...


W międzyczasie Orochi zdecydował się na kontakt telepatyczny z Ayamiko, ten odpowiedział natychmiast.
Niedobrze, nie mamy wiele mocy przerobowej, ale wyślij tych najbardziej rannych najpilniej. Musimy się ewakuować i punkt medyczny zostanie również przemieszczony. Dostaliście wsparcie w postaci Ookami'ego-san oraz Hibany-san, wspomagali południe, jednak nagli nas czas i musicie jak najszybciej zamknąć temat północy.

Ludzi w samym porcie poza tymi co już zostali przewiezieni wcześniej, uciekli łodziami, albo gdzieś zniknęli w nieprzewidzianych okolicznościach nie licząc shinobi było około osiemdziesięciu. W pełnym przekroju wiekowym. Trzeba było ich jakoś ogarnąć i wtedy... wtedy jasny błysk rozświetlił niebo a po nim dźwięk. Donośny huk, za nim kolejny... i dopiero potem grzmot. Czymkolwiek były pierwsze uderzenia przed grzmotem miały swoje miejsce w mieście. Krzyki. Jakby coś potężnego uderzyło w budynki...

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Każdy z obecnych może zregenerować 10% chakry, po przeskoku godzinnym, który miał miejsce w czasie ratowania ludzi z łodzi.

Czas na odpis Graczy : 12:01 05.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 12:01 06.08.2023

[Uchiha Tsuyoshi]

Odnalezienie osoby, która miałaby przy sobie coś więcej niż tylko naprędce spakowane artykuły pierwszej potrzeby nie było łatwe. Większość ludzi, których widział była po prostu niezbyt zamożnymi obywatelami Kotei doświadczonymi kilkukrotnie przez los w ciągu ostatnich miesięcy czy lat. Mijał więc kolejnych uciekinierów i rozglądał się za kimkolwiek, kto mógłby pasować do polecenia Orochiego.

W końcu natknął się na mężczyznę na łódce, który posiadał przedmioty mogące pomóc innym uchodźcom. Od razu jednak zauważył, że nie będzie łatwo. Facet był z góry bardzo negatywnie nastawiony do wszelkich prób odwiedzenia go od jego zamysłu, którym było... wyruszenie swoją łodzią w rejs w środku sztormu. Tsuyoshi odgarnął na bok zmoczone przez ulewę włosy i przyjrzał się nieco dokładniej łodzi, jej pasażerom i przewożonemu towarowi. Gdy upewnił się, że to co się na niej znajduje może być przydatne, podszedł do brzegu i powiedział:

- Uchiha Tsuyoshi, doko. Widzę, że ma pan tutaj sporo zapasów, które mogłyby się przydać ewakuowanym cywilom. Odradzam wypływanie w taką pogodę, na pewno nie przesadzę jeśli powiem, że to szaleństwo - był pewny siebie, w razie konieczności podnosił głos, żeby przebić się przez odgłosy ulewy, piorunów i fal - postrada pan nie tylko towar, ale życie swoje i towarzyszy. Proponuję podzielić się zapasami ze wszystkimi i jeszcze na tym zarobić, bo mam upoważnienie od Lorda Sugiyamy, żeby obiecać podwójną spłatę, jeśli się pan zgodzi - cóż, nie otrzymał wprost uprawnienia do tego, żeby przedstawić aż tak hojną ofertę, ale był pewien że Orochi by go poparł. Zaczął od tak korzystnej oferty wiedząc, że bogacz nie zgodzi się dobrowolnie na nic, co nie będzie dla niego bardzo korzystne. Uchiha popatrzył na niego uważnie, obserwując jego reakcję i dodał po krótkiej chwili:

- W ten sposób nie tylko ocali pan wartość towaru, ale jeszcze pan zarobi. To pewna inwestycja. W przeciwnym razie będę musiał... cóż, zarekwirować towar siłą, bo taki mam polecenie, albo zniszczyć łódź dla pana bezpieczeństwa - a dla nas obu byłby to spory problem. Jeśli jednak wyda go pan dobrowolnie, ma pan moje słowo że Sugiyamowie zapłacą panu właściwe odszkodowanie - po tych słowach zaczął wyczekiwać reakcji bogacza. Spodziewał się najgorszego, czyli bezpardonowej odmowy i chyba nie bardzo miał jak z tym walczyć. Cóż mógł bowiem zrobić? Nawet gdyby pokonał szybko ochroniarzy tego człowieka, to musiałby sam w jakiś sposób przenieść cały towar w kierunku głównego punktu zbiórki, bo wołanie tutaj wszystkich ludzi, żeby sobie "powybierali" albo delegowanie do noszenia kosztowałoby ich wszystkich chyba jednak zbyt dużo cennego czasu i stanowiłoby niepotrzebne narażanie się na spore ryzyko.

Tym bardziej, że - co nie umknęło uwadze Tsuyoshiego - w mieście coś się działo. Czuć było drżenie ziemi. Czyżby ostrzał? Uchiha zerknął ukradkiem w kierunku, z którego dobiegały niepokojące dźwięki.

Skrót:
Próba negocjacji z bogaczem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst