[EVENT] - Finał

[Sugiyama Orochi]

Udało się. Wybuchowa notka trafiła wystarczająco blisko i najwyraźniej dobiła jego przeciwnika, patrząc po tym jak rozprysnął się w atramentową breję. Ech, gdyby nie pośpiech, Orochi pewnie zupełnie inaczej by podszedł do całej sytuacji i nie dał się wciągnąć w walkę na nieswoich warunkach, a może nawet spróbował się z Dzikim dogadać, ale sytuacja... cóż. Miał konkretne zadanie, a i tak zmitrężył tutaj za dużo czasu. Powinien w tym momencie już przeszukiwać pierwsze magazyny, albo koordynować sytuację na miejscu, a on co? Pokręcił głową, po czym zerknął dookoła, widząc podejrzaną mgłę w okolicy bramy i słysząc głos wsparcia, które musiał wysłać mu Ookami. Co gorsza jednak, brama była nadal zamknięta, co go nieco poirytowało. Otwarcie jej nie wydawało się tragicznie skomplikowanym zajęciem? No i na cholerę wysyłać do jednego Dzikiego aż trzech, a z nim czterech shinobi? Coś mu nie pasowało, ale nie umiał wskazać, co takiego.

- To ja, Suigyama Orochi. I tak, dobiłem go, ale poczekajcie sekundę, zabiorę tylko swój łańcuch. - rzucił szybko, po czym zeskoczył na moment, wracając po swoją rękawicę i to, co zostało z łańcucha. W razie gdyby część była uszkodzona, albo gdzieś przyblokowana, odpiął szybko zniszczoną część i przypiął nowy, wyciągając zapasowe ogniwa z torby, po czym wrócił na górę, stając w punkcie nieco powyżej pozostałych.

- Dobra, słuchajcie - nie mamy czasu do stracenia. Jak się nazywacie? - spytał szybko, po czym - gdy już poznał ich imiona - zwrócił się do nich bezpośrednio. - Jak już tutaj jesteście, to nie ma sensu, żebyście lecieli z powrotem do bramy. Z otwarciem sam dam sobie radę, skoro wyście jeszcze tego nie zrobili. Zamiast tego udajcie się do pierwszego z magazynów, przy starym parku. Nasz zwiadowca go wyczaił, sprowadźcie stamtąd wszelkie przydatne rzeczy, zwłaszcza zapasy jedzenia i leki, jeśli się znajdą. Mój ojciec kazał mi przygotować okolice bramy do dalszej ewakuacji i kurwa tym razem nie mam zamiaru zawieść jego oczekiwań, a wy pewnie tym bardziej, prawda? Także do roboty! - warknął tonem nieznoszącym sprzeciwu, prostując się na pełną wysokość, z włosami nadal zmierzwionymi po walce i rozoraną częściowo zbroją, odsłaniającą jego nagą klatkę piersiową i łańcuch owinięty wokół przedramienia. Jego wzrok był wbity jednak głównie w bramę i mgłę dookoła, kątem oka jedynie oceniając reakcje podkomendnych i to, czy ruszyli wypełnić rozkazy. Jeśli tak, to sam pobiegł w stronę bramy, chcąc jak najszybciej ją otworzyć.

Tl:dr
1. Potwierdzenie, że Dziki zlikwidowany i zabranie rękawicy, rearanżacja sytuacji łańcuchowej.
2. Powrót na górę i wydanie poleceń.
3. Kontrola, czy się słuchają i ruszenie dalej.

  Ukryty tekst

[Ario]

Trasa ewakuacyjna nie wydawała się zagrożeniem. Póki co przynajmniej. Pochód jak to pochód, Ario nie mógł szaleć ponieważ wziął na nici tych najbardziej poszkodowanych, a każde wstrząsy mogły spowodować dalsze problemy z ich stanem. W sumie to Kunisaku nie miał pojęcia, jak możnaby ich było inaczej przetransportować. Osoby, które latały mogły sie skutecznie przekonać, że tego dnia nie był to najbezpieczeniejszy środek trasnportu. W każdym razie, w sumie nie dopytał, gdzie ma ich zostawić, ale póki co szedł za tłumem.

Po drodze towarzyszył mu ciągle medyk, który mu pomagał. Nalegał, by to on zaczął badać jego chorobę w jakiejś klinice z dziewczyną o imieniu Isane. Ario nie bardzo lubił, jak ktokolwiek się nim zajmował, bo sam doskonale wiedział, co mu się dzieje. Wiedział też, że nie ma na to raczej lekarstwa, a przynajmniej nie w takiej formie. Poddanie się czasochłonnym badaniom, by dojść do tej samej konkluzji co on...tylko stracić czas.
- Nie sądzę bym przyszedł. - powiedział jedynie do Mujina.

Gdy zobaczył na horyzoncie bramę, obejrzał się jeszcze za siebie. Chciał zapamiętać widok pola bitwy. Domyślał się jak to może wyglądać, ale zobaczenie tego na własne oczy to inne doświadczenie.

TL:DR
1. Gadki szmatki & ewakuacja

  Ukryty tekst

[Keion]

Nie minęła chwila po zakończeniu operacji i cała grupa medyczna praktycznie przestała istnieć. Misae wraz z dwiema Ucicha, które tak namawiały do odwrotu postanowiły się rzucić wprost w wir walki, nie przejmując się ich własnym życiem, a dołączyli do nich Tetsuro i Kuroi Kuma. Cóż to była ich decyzja i musieli się zmierzyć z jej konsekwencjami, tak samo jak i ja musiałem zmierzyć z konsekwencjami odmowy natychmiastowej ewakuacji. Natomiast Shigemiemu wyraźnie nie spodobało się że nie został wzięty na pole bitwy i szybko mi zniknął z oczu wbiegając na twierdzę.
Jedynie postanowiłem zostać medykiem do końca i próbował ratować tych, którzy tutaj zostali i byli w potrzebie. Zacząłem od wyswobodzenie fenka Misae, który tak jak się spodziewałem wcale nie był mocno przygnieciony i w mgnieniu oka go oswobodziłem. Zwierzątko choć wyraźnie nie pewne zaufało mi na tyle by po uwolnieniu pozwolić wziąć się na ręce. Skąd wraz z Bosu zabraliśmy go w miejsce, które najbardziej mnie zaniepokoiło, a było to łóżko na którym leżał Kazuki. Jakimś cudem Jego miejscówka wciąż pozostawała zasłonięta płachtą i pewnie dlatego reszta ewakuując się nie wzięła go ze sobą. Jak się okazało mężczyzna wciąż był na swoim miejscu i oddychał, ale nie był w stanie sam się ewakuować, a jakby tego było mało pod Jego łóżkiem chował się kolejny lisek. - Nie dam rady ich wszystkich stąd wynieść, dookoła wciąż są ranni, a ja nie potrafię się rozdwoić tak jak Kuroi Kuma. - Przez chwilę nie wiedziałem co robić, ale podszedłem do przestraszonego liska postawiłem obok niego fenka Misae licząc że zwierzątka wzajemnie dadzą sobie otuchy i dadzą mi chwilę na wymyślenie jakiegoś genialnego planu.
Niestety żaden genialny plan nie przyszedł mi do głowy poza tym co wiedziałem już wcześniej, że sam nie jestem w stanie uratować wszystkich. - Shigemi przydałby się, ale znowu go gdzieś wcięło, gdy jest potrzebny. - Westchnąłem nie zadowolony i spojrzałem na Bosu zastanawiając się w czym może mi pomóc ta jaszczurka. Koniec końców postanowiłem liczyć na szczęście i poszukać pomocy kogoś kto będzie w stanie pomóc mi bym mógł pomagać innym...
-Bosu zostań tutaj i pilnuj tych troję, a gdyby coś się działo od razu mnie wzywaj, przybędę tak szybko jak to tylko możliwe i zrobię co będę mógłby aby pomóc. W tych ruinach na pewno został jeszcze ktoś kto jest w stanie nam pomóc z ewakuacją, a ja go znajdę. - Powiedziałem do jaszczurki zostawiając jedynie odsłoniętą część płachty wskazującą nas kierunek odwrotu i ruszyłem w kierunku z którego dobiegały mnie wezwania pomocy. Ku mojemu zaskoczeniu po chwili wpadłem na mężczyznę równie o białych włosach, który po mimo faktu że ledwo trzymał się na nogach starał się biec i wzywać pomocy. Gdy tylko mnie zauważył zatrzymał się podbierając się rękoma czego tylko się dało żeby nie upaść, a ja od razu do niego podbiegłem. Zdziwiło mnie że ktoś w takim stanie wzywał pomocy do kogoś innego, albo tak mi się tylko wydawało. Jednakże sytuacja była dość skomplikowana, musiałbym zostawić go i liski by lecieć z pomocą, choć nie wiedziałem nawet do końca, gdzie i kto potrzebował pomocy, a co najważniejsze w jakim był stanie. - Najpierw muszę pomoc Tobie, nie mogę tracić czasu na szukanie kogoś komu być może już nie jestem w stanie pomóc, a Ty w tym stanie i tak za daleko nie zajdziesz. - Powiedziałem niemalże od razu starając się ustalić co jest nie tak i usilnie próbuję posadzić mężczyznę(Mijikumę) na podłodze by udzielić mu pierwszej pomocy. Gdy tylko to mi się uda skupiam wokół rąk chakrę medyczną i zbliżam ręce do ran mężczyzny, a jeśli ich nie widzę to staram się je zlokalizować nim przystąpię do działania. - Słuchaj, jak tylko Ci pomogę ruszę w poszukiwaniu twoich towarzyszy, ale ja również potrzebuje twojej pomocy. W tamtym namiocie jest jeszcze mężczyzna, który nie jest w stanie sam iść i pupile mojej szefowej, Misa. - Powiedziałem wskazują na namiot w którym zostawiłem Kazukiego Ucicha, wraz z resztą kompani. - Obiecałem że ich stąd zabiorę, ale sam nie dam rady ich wszystkich stąd wynieść, a wciąż są tutaj osoby, którym jest potrzebny medyk, dlatego potrzebuję twojej pomocy. Jak tylko będziesz w stanie normalnie chodzić musisz ich stąd zabrać, tylko powiedz Bosu że przysłał Cię Keion. - Dodałem skupiając się na leczeniu, mając nadzieję że to nie potrwa zbyt długo, a w międzyczasie nikt, ani nic nas nie zaatakuje z nienacka.

TL DR:
1. Pomoc fenkowi.
2. Udanie się do namiotu Kazukiego.
3. Zostawienie Bosa oraz lisków z Kazukim i udanie się w poszukiwaniu pomocy.
4. Leczenie Mijikum i prośba o pomoc w wydostaniu Ucicha Kazukiego.

Chakra

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Yami]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei Brama Wschodnia

Orochi, Ookami, Ario

Spotkanie z przeciwnikiem z Gazo (czy jak oni tam się nazywali po drugiej stronie Muru) oraz z trójką shinobich klanu Uchiha dość ciekawe. Trochę czuł się winny, że przeciwnika zabił, ale po chwili trochę mu przeszło, ponieważ wysłuchał tych, którzy przyszli. Oczywiście, udało mu się uprzednio odzyskać rękawicę i część swojego łańcucha, żeby następnie go poskładać do kupy i wyjść do ludzi, którzy przyszli mu pomóc.

Po prawdzie nie potrzebował pomocy, poradził sobie całkiem nieźle z tym jednym przeciwnikiem. Wewnętrznie też zdziwił się, że miało być ich kilku.

Po prośbie o przedstawienie się, zrobili to, w bojowych, a jednocześnie przerażonych nastrojach. Rozglądali się nerwowo, jakby wypatrywali wroga. Jednak Orochi wiedział, że wroga tam nie było.

Na słowa, że Orochi pójdzie otworzyć bramę, wydawało się, że się zjeżyli i chcieli coś odpowiedzieć, ale mężczyzna przyjął nie znoszącą sprzeciwu pozę i minę, patrząc na nich z góry. Zaczął tak bardzo przypominać w tym momencie swojego ojca, że dorośli Uchiha skulili się w sobie i bardziej wystraszyli się jego niż potencjalnych przeciwników. Dodatkowo Orochi wspomniał o swoim ojcu, co dodatkowo na nich spadło. Prawdopodobnie pozwoliło to też odzyskać zdrowy rozsądek, chociażby na chwilę.

- Więc… nie ma więcej Dzikich, którzy się przedarli?

Przy zaprzeczeniu, pochylili nieco głowę, przyjmując rozkaz i faktycznie ruszając się do wskazanego przez Orochiego magazynu.

Orochi za to ruszył ku bramie, która właśnie zaczęła się otwierać. Wyraźnie Ookami i Hoshi spełnili rozkazy, a kiedy Orochi przeskoczył z jednego na drugi dach - z tych wyższych - widział już, że do środka zaczynają wchodzić ludzie Kotei, a mgła się rozpraszała. Dotarł na miejsce, kiedy Ookami pomagał Hoshi podnosić się z ziemi.

- Muszę cię przeprosić, Ookami-kun - powiedziała Hoshi z uprzejmym uśmiechem na twarzy, kiedy wsparła się o ramię młodzieńca i odetchnęła kilka razy. - Wcześniej pozwoliłam się trochę zaślepić swoimi obawami tym, że jesteś z klanu Ranmaru i możesz pracować dla Cesarza. A jednak mi pomogłeś. Mnie i wszystkim ludziom tutaj. Myliłam się i mam nadzieję, że mi wybaczysz.

Odstąpiła od Ookamiego i ukłoniła się przed nim, z dłońmi złożonymi na podołku. Niestety, była na tyle zmęczona, że znów zakręciło jej się w głowie i się zachwiała.

- Nie czuję się najlepiej. Chociaż wydaje się, że przegraliśmy, cieszę się, że ludzie już nie będą ginąć i cierpieć tej nocy - powiedziała, patrząc, jak ludzie przedostają się przez bramę.

- No, kiepska sprawa - westchnęła Yurika, zgarniając do siebie marionetkę. - Niby jest okay, ale głowa mnie boli, te cholery chyba rzuciły na mnie genjutsu tak, że wyrżnęłam w ziemię. Ech, ale co tam, moje rany nie są tak złe, jak tych ludzi.

Sznurek ludzi ze szpitala właśnie przechodził przy nich - Shinobi i żołnierze wsparci na sobie nawzajem. Wchodzili przez otwarta bramę, co nie było tylko obserwowane przez Yurikę, Hoshi, Ookamiego i Yamanakę, którzy przyjmował rozkazy (oraz Orochiego, który dołączył), ale również przez Uchiha, którzy wcześniej pilnowali bramy. Dwójka patrzyła z przerażeniem na tych ludzi i po chwili mężczyzna padł na kolana, a kobieta zakryła usta dłonią i się po prostu rozpłakała.

Coś do nich dotarło.

- Sugiyama-san - zawołał Yamanaka, widząc Orochiego dołączającego do wszystkich. - Są rozkazy, że mamy utrzymać bramę, aż przejdą ostatnie grupy wojskowe. Masahiro-sama będzie zamykał i chronił tyły, do tego czasu mamy tutaj być. Rozkazy od Sugiyamy-sama oraz Hinoriego-san.

Ludzie, a po jakimś grupa usłyszała zawołanie.

- Hoshi!

- Misaki-chan! Ario-kun! - zawołała kobieta i odetchnęła, patrząc na to, jak jej przyjaciele wchodzą do Kotei. Niemal podbiegła do nich, ale była zbyt zmęczona. Poza tym, Ario było sześciu, co spowodowało, że kobieta parsknęła. - Taaak… Kisuke-kun - mruknęła do siebie.

Ario nie był jedyną osobą (jedynymi osobami), które przekroczyły mury Kotei po pierwszej fali rannych. Trzymał on na nitkach chakry rannych z bitwy, a towarzyszyło mu całe mnóstwo medyków, w tym Mujin, którego rozpoznał Orochi, jako osobę, która zapieczętowała Antykreatora i ważnego, zdolnego medyka.

Sam Ario właśnie posłał Mujina do diabła (a raczej nie dał się sam do niego posłać) i każdy z klonów chłopaka był skupiony na swoim zadaniu. To jednak obudziło w pewien sposób Yurikę. Delikatna, zielonowłosa młoda kobieta, trzymając w ramionach swoją marionetkę, spojrzała na rudowłosego marionetkarza, na medyków, na rannych.

- Kunisaku Ario-san? - zapytała, nieco rozpromieniona, podbiegając do niego. - To ty, prawda? Saori-sama wspominała o tobie! Miałam z bratem cię znaleźć i przekazać ci informację. Ale pewnie już go spotkałeś, bo wracasz z szpitala polowego, tak? On tam był, pewnie zaraz się pojawi! Jest o taki - podniosła dłoń trochę nad siebie. - Ma zielone włosy. Spotkałeś go, prawda? Nic mu nie jest na pewno.

Spojrzała z wyczekiwaniem, czekając, aż jej brat wejdzie przez bramę.

---

Szpital Polowy

Keion, Shigemi, Shinichi, Ai, Mijikuma, Minoru, Kubomi

Przez chwilę w Szpitalu Polowym było całkiem spokojnie. Liski zostały uratowane od pewnej śmierci i usadowiły się na ramionach Keiona, Bosu się ciągle przy nim kręcił, a Kazuki wciąż był nieprzytomny po swoim zabiegu. Wtedy Keion usłyszał zamieszanie - szpital był już prawie pusty, jeżeli chodziło o rannych, teraz już cały teren miał należeć do walczących. Jednak krzyk i błaganie o pomoc kilku osób, które pojawiły się w szpitalu, po tym jak zawaliła się i zgniotła ich ściana, spowodowały, że Keion zostawił zwierzaki i pobiegł pomóc potrzebującym.

Wydawało się, że ewakuacja medyków nastąpiła chwilę za wcześnie, z drugiej strony i tak mieli sporo rannych do opiekowania się.

Shigemi, przez chwilę obserwujący z góry bitwę, też zobaczył w dole zamieszanie. Z góry widział też szczątki zburzonej ściany oraz innych pogrzebanych pod nią ludzi. Chyba niewielu przeżyło. Może tylko ci, którzy teraz byli na dole.

Chłopak dość szybko zbiegł po pionowej ścianie, żeby dopaść swoich potencjalnych pacjentów.

Wszyscy tak ostatecznie się widzieli w tym miejscu. Może dużo rzeczy było poprzewracanych i leżało w gruzach, były też zwłoki, ale przestrzeń w dużej mierze została odkryta, dlatego łatwo było namierzyć ludzi. Łatwo było namierzyć pozostałych medyków.

Mniej więcej w tym samym czasie, co Keion zerwał się do rannych, Mijikuma zerwał się do niego, ze swoimi ranami. Wszystko go bolało, był bardzo poobijany, ale w ramiona Keiona niemal wpadł. Keion, nie zastanawiając się zbyt dużo, natychmiast był w stanie ocenić, że stan Mijikumy był ciężki, ale nie śmiertelny. Wiedział, że tak łatwo jego ran nie zaleczy, nadal będą istnieć, ale co nieco będzie w stanie go poskładać. Lecznicza dość sprawnie uporała się z lekką raną Mijikumy, zostawiając ranę ciężką, ale młodzieniec był na chodzie, miał przeżyć. Dodatkowo miał się ewakuować. Po prostu należało się spieszyć.

Minoru wyciągną bardzo ranna Kubomi z ramion atramentowego goryla, aby poszukać medyka. Pierwszy, do kogo się odwrócił był Mijikuma, który już trafił na jednego, ale zanim zdążył tak naprawdę ruszyć, znalazł się przy nim Shigemi i zaoferował swoją pomoc. Minoru natychmiast rozpoznał członka klanu Uchiha z sharinganem w oczach, chłopak jednak skupił się całkowicie na leczeniu Kubomi.

Jej rany były śmiertelne. To było oczywiste. Krótkie oględziny powiedziały mu, że dziewczyna traci mnóstwo krwi, ale krwotoki są wewnętrzne. Miała dwie ciężkie rany. Wiedział, że będzie musiał się skupić dłuższy czas, żeby chociaż jedną zaleczyć i przynajmniej odciągnąć ją od śmierci. Wyleczenie jej zajęłoby o wiele więcej czasu.

Skupił swoją chakrę i przyłożył dłonie do ciała Kubomi, a jej ciało zaczęło bardzo powoli się regenerować. Najmniej ranny Minoru (nie licząc paskudnych oparzeń oraz guzów nabitych marionetkami), został poproszony o uciskanie miejsc, które musiały być uciśnięte, a sama Kubomi – przytomna – dostała pigułkę ze skrzepniętą krwią, Całość była dość sprawną akcją, ale Shigemi musiał się skupić, jak najbardziej tylko mógł.

Shinichi i Ai, oboje ranni, byli zostawieni samym sobie, patrząc na dwóch medyków z rannymi, całkiem oddalonymi od siebie. Mijikuma i Keion oraz Shigemi, Minoru i Kubomi. Ai po pigułce poczuła się trochę lepiej, a Shigemi lizał swoje rany. Oboje jednak mieli szansę zorientować się, że są w szpitalu polowym i chociaż niezbyt zaludnionym przez medyków, znalezienie jakiś przedmiotów do opatrzenia sobie rany czy podparcia się nie byłoby aż takie trudne. Może zostały jakieś leki przeciwbólowe? A może należało uciekać stąd jak najszybciej.

Nad nimi wciąż była bitwa, nikt jednak nie atakował w dole. Wróg był też niemal u „bram” czyli zawalonej części muru otaczającego twierdzę. Jeszcze chwila a pewnie wojska Kotei zaczną się cofać przez Twierdzę. Lub dookoła. Ciężko było powiedzieć.

---

Anzou i Hana

Oboje, mimo zmęczenia i strachu, zdecydowali się pomóc i wykonać rozkazy Masahiro. Mężczyzna zauważył ich, miał się po prostu odwdzięczyć niewielkim uśmiechem, kiedy kierował żołnierzy, który nie korzystali z chakry za mur z dotonu i kazał innym chronić boków, aby ci mieli przejście. Jednak kiedy Anzou zawołał do lidera Uchiha, że tam gdzieś była Chino, mężczyzna na niego spojrzał poważnie.

- Cholera… tam jest dużo… - zamknął oczy i pokręcił głową. – Wykonać rozkaz! – zawołał do Anzou i Hany, słusznie zakładając, że są oni zdolni do wykonania jego rozkazu. – Dotonowcy, wycofać się dwadzieścia metrów, a katonowcy niech zrobią barierę z ognia. Tyły ostrzeliwać z broni miotanej, pozwalając Suitonowcom i raitonowcom się bezpiecznie wycofać.

- Północna grupa, tam jest Chino-san… - powiedział jeszcze raz do siebie, a następnie ruszył prędko, mijając wroga, kilkoro zabijając po drodze. Zniknął po chwili.

I Hana i Anzou jednak musieli się skupić na swoim zadaniu. Wbiegli na mur, następnie, jednocześnie z innymi wypuścili kombinacje technik wodno-elektrycznych. Siła wiązki wody w połączeniu z siła rażenia pioruna uderzyła w przeciwników wprost porażająco. Było to jak ogromna fala, która ich odpychała i zabijała. Połączenie sił z innymi, wspólne wykonywanie technik było wprost przerażające.

Wróg nie miał szansy do nich dotrzeć, a duża część armii zdołała się wycofać. Nie wszyscy jednak, nadal sporo żołnierzy schodziło, dostawało się do nich. Front jednak coraz bardziej przesuwał się w stronę Kotei.

Przy końcu techniki wykonywanej przez ludzi na dotonowym murze, ludzie go trzymający wycofali się za mur z ludzi, którzy przygotowywali się do technik ognia. Kiedy woda i prąd przestały płynąć, został rzucony deszcz z kunai i shurikenów oraz innej broni miotanej, która miała osłaniać Anzou, Hanę i innych. Przez chwilę byli bezpieczni, ale przeciwnicy coraz bardziej się zbliżali, zostawiając za sobą tych, którzy byli martwi lub ranni.

---

Nana, Misae, Tetsuro, Ryuujin, Osamu, Kyoushi, Takashi, Kuroi

Musisz wrócić, jedna walka nie oczyści Twojego sumienia, rozumiesz?!

Słowa Shigemiego zostały w głowie Katsumi, kiedy ta się przeniosła na pole bitwy. Chłopak, z którym nigdy nie rozmawiała zażądał od niej, żeby dala od siebie więcej niż ta walka. Żeby wróciła i dalej zadośćuczyniła klanowi za swoje błędy

Sentyment był uroczy, Katsumi musiała to przyznać, ale nie uważała, że kiedykolwiek uda jej się odkupić swoje winy. Tak do końca. Teraz po prostu należało po prostu dać ludziom uciec z pola bitwy.

Po prawdzie było jej naprawdę przykro, że pozwoliła trójce - Misae, Tetsuro i Kuroiowi iść z nią, ale powodowała nią praktyczność. Nie byli jej ludźmi. Nie miała z nimi powiązań. Jeżeli ktoś miał zginąć - to oni, nie jej klan. Starczyło przelanej krwi Uchiha.

Kamino miejsca spopieliła przeciwników. Kuroi nie zdołał jeszcze zdecydować, co zrobić ze swoim przygotowanym reberu, kiedy ona zakończyła swoją potężną technikę ognia, a jej oczy błysnęły czerwienią, żeby następnie przybrać bardziej skomplikowany wzór.

Katsumi zerknęła na siostrę i lekko się uśmiechnęła, widząc, że ta wydawała się chętna i gotowa do walki ze wszystkich swoich sił. Ona też błysnęła czerwienią oczu i już miała ruszyć do przodu, żeby dołączyć do Kyoushiego, skupiając i budując swoja chakrę, będąc pewna, że jej siostra - zdrajczyni, która chciała odkupić swoje winy - będzie teraz ją osłaniać. Zauważyła jednak skrzywienie się Kamino, kroplę czerwieni pod okiem, a kobieta syknęła i lekko się otrząsnęła.

- Idź! - Kamino zawołała do siostry.

Katsumi ruszyła, tworząc wokół siebie potężną chakrę, która spowiła całą jej sylwetkę i urosła do ogromnych rozmiarów - rozmiarów, które mogły konkurować z wielkością bijuu. Chakra, która ją spowijała była biała i odpychała ludzi, którzy byli wokół niej z niezwykłą siłą. Z pochwy na katanę wyciągnęła miecz, a przed wszystkimi stanął biały samuraj, o potężnej i eleganckiej sylwetce. Właściwie pół potężnego samuraja, od pasa w górę.

Jakże stosownym wydawało się to, co Kamino zrobiła w międzyczasie. Chociaż była skrzywiona, jedno z jej oczu zatrzymało się na grupie walczących dzikich i spowiło ich czarnymi płomieniami.

Dzikich, którzy próbowali zaatakować Nanę, która właśnie triumfowała nad swoim przeciwnikiem i chciała go odpowiednio pożegnać z przystojnym, nieco nadpalonym mężczyzną. Nic nie powiedziała, zakryła tylko dłonią swoje oko i skrzywiła się z bólu, odwracając się i ruszając dalej w ból.

Jeżeli chodziło o Nanę i przystojnego (już nie tak bardzo) mężczyznę, zacisnął zęby, ale się lekko uśmiechnął.

- Shishido Mamoru - odpowiedział. - I uwierz mi, nie zapomnę ciebie.

Spotkanie się zakończyło, a Nana faktycznie się odwróciła i zmierzyła w stronę, gdzie Gazo tworzyli już swoje ptaki do ucieczki. Czekali, a grupa szturmowa, która wycofywała się, jeszcze walczyła z przeciwnikami, starając się chronić siebie nawzajem i nie zginąć w czasie odwrotu. Ucieczki? W każdym razie Nana zmierzała do najbliższego ptaka i wydawało się, że była dość bezpieczna. Zauważyła jednak po drodze, że chakra, która wcześniej spowijała Takashiego powoli się ulatnia, a Nara chwieje się na nogach i upada twarzą prosto w błoto. Żył, ale kilku z różową chakrą było w pobliżu i wydawało się, że byli bardzo chętni do pojmania Takashiego. Może niekoniecznie do zabijania go tu na miejscu, ale do pojmania? Na pewno.

Nana mogła mu pomóc.

Nana też mogła dobiec do ptaka i na niego wsiąść.

Osamu początkowo się rozjuszył na widok Kuroia, który według niego zdradził wcześniej. Zdecydował jednak, że nie czas był na zemstę czy cokolwiek związanego z Kuroiem, ale należało zając się Takashim i ucieczką. Po prostu wykonywaniem rozkazu Takeru.

Zaczęło się od tego, że kamienne klony miały pomóc Takashiemu w ucieczce, a on sam chciał narobić trochę zamieszania. Klony początkowo nadskakiwały, robiły techniki, chroniły. Wprowadzały zamieszanie i otworzyły drogę, z której korzystała też Nana. Jednak nie szło aż tak idealnie, bo a to tu, a to tam nadchodził potężny cios, wąż, notka, które dolatywały do klonów i powodowały, że się rozpadły.

W międzyczasie para uszła z Takashiego i ten, niedaleko od ptaków i Nany, przewrócił się i wyrżnął twarzą w błoto.

W tym samym czasie prawdziwy Osamu zaatakował zdecydowanie. Jego kamienny smok pruł przez Dzikich z szybkością i siłą, a on sam pobiegł szukać Taisho.

Taisho został znaleziony również się wycofując. Złożył on pieczęcie i właśnie stworzył las z kości, który pozabijał wrogów. Kiedy Osamu tam dobiegł, dzieliła ich ściana czarnego ognia, która trawiła podłoże i trupy Dzikich. Taisho, kiedy się odwrócił, zdziwił się, szczególnie, kiedy wąż wysłany przez Osamu ruszył do niego, zajął się ogniem i zaczął płonąć, a ogień nie chciał w żaden sposób z niego zniknąć. Technika się rozpadła na kawałki, a Taisho skinął głową i ruszył szybko, dookoła płomieni, żeby znaleźć się przy Osamu po kilku chwilach i wbić innemu dzikiemu kość w głowę.

- Szybko. To już koniec - powiedział.

Smok Osamu wpadł w Dzikich, tak. Ale też idealnie wpadł na Kuroia.

Sam Kuroi nie był pewien, co robić, kiedy trafił z powrotem na front. Przygotował swoją technikę, ale czy należało atakować? Bronić się? Chciał przez chwilę obserwować, ale nie było mu to dane. Bardzo szybko został spostrzeżony przez trzech Dzikich, którzy ruszyli w jego stronę, nie zamierzając się patyczkować. I wtedy spadł na nich kamienny smok, uderzając z niesamowitą siłą. Dzicy zostali niemal zmiażdżeni, a już na pewno przygwożdżeni do ziemi, a Kuroi…

Szczęśliwie miał przygotowane reberu, które ochroniło go przed uderzeniem. Kamienny stwór rozpadł się wokół niego, ale on nie był w stanie zobaczyć, kto puścił na niego tę technikę.

Cała ta sytuacja jednak spowodowała, że na Kuroia zwrócono szczególna uwagę i więcej Dzikich ruszyło w jego stronę.


Ze wszystkich chyba tylko Ryuujin nie tracił czasu, jeżeli chodziło o wycofanie się. Jeszcze chwilę walczył, a gdy miecz opuścił dłoń przeciwnika, Ryuujin z łatwością przejął kontrolę nad sytuacją. Jego ataki były brutalne i może ze zmęczenia jego technika trochę siadła, ale wystarczyło. Potężny cios kolanem, odepchnięcie przeciwnika, który się zachwiał. Nie zdołał jednak odzyskać równowagi, bo następny atak - rzucenie się po prostu na niego, zdominował go całkowicie.

Kopnięcie w głowę całkowicie dobiło przeciwnika, a Ryuujin pierwszy dopadł do ptaka, obserwując swoich towarzyszy i nadbiegającego do niego Takeru.

- Nie wierzę, że ten idiota tutaj wrócił - mruknął, patrząc w stronę Kuroia i lekko kręcąc głową. - Wsiadaj, jak najwięcej ma przeżyć, skoro Katsumi-sama ma się za nas poświęcić. Tylko nie powinniśmy zostawiać to Kyoushiego… Nieważne, musimy się pospieszyć, żeby mieli pełnię miejsca i możliwości.

Tetsuro i Misae, dwójka shinobich która została na polu walki pomimo wyraźnego rozkazu, nie miała zamiaru czekać na śmierć z założonymi rękoma. Białowłosa kobieta nadgryzła palec i po chwili obok nich pojawiła się ogromna jaszczurka, chociaż przy tych rozmiarach ciężko w ogóle nazwać ją dalej jaszczurką a nie gadopodobnym potworem. Rozmiar przywołańca jednak działał nie tylko jako straszak ale również przyciągał na siebie uwagę większości pobliskich wrogów. Momentalnie w kierunku potwora pomknęło kilka technik żywiołowych, szybko ostudzając zapał kobiety. Kōya zachwiała się pod naporem ataku, jednak w dalszym ciągu pozostała na polu walki i ruszyła aby wykonać rozkaz od Misae. W tym czasie Tetsuro również przywołał swoich (zdecydowanie mniej budzących grozę) wojowników i również posłał ich przed siebie, starając się wspierać nimi sojuszników, którzy jeszcze nie zdążyli się wycofać. Marionetki rozpierzchły się po polu walki i podleciały do paru miejsc gdzie obrońcy Sogen były przytrzymani w miejscu walką. Każda lalka zaczęła potyczkę z żołnierzami Dzikich, umożliwiając tym samym ucieczkę obrońców, jednak Dzicy szybko dostosowywali priorytety i wzięli na celownik ożywione konstrukty. W parę chwil trzy podstawowe marionetki Tetsuro zostały trafione silnymi technikami i lądując rozczłonkowane, pocięte czy przypalone w błocie. Skorpiony również wdały się w walkę, wytrzymując jednak pierwszą salwę pocisków. Goryl natomiast również przyciągał więcej uwagi niż reszta ale zarazem ciężko opancerzony, radził sobie dobrze pod naporem ataków wroga.

Po przywaleniu bijuudamą w Kyuubiego, Shiroyasha odsuwa się wymęczony i poraniony od tumanów kurzu i dymu, gotowy aby reagować na wszelkie znaki wskazujące na kontratak Dziewięcioogoniastego. Tak również się niebawem stało o niebieski kot wraz z jego pojemnikiem ujrzeli zmianę w sposobie poruszania się kłębów a po chwili światło przebłysło, ujawniając zbierającą się chakrę, przygotowywanego przez lisa ataku. Wykorzystując chwilę w której lis mógł nie zdawać sobie sprawy że kot go dostrzegł Kyoushi nie marnował okazji uderzył pomarańczowego w podbródek, kompletnie przerywając jego koncentrację na technice, która z drobną eksplozją wybuchła w paszczy Kyuubiego.

---

Yami

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 12:00 10.02.2024
Czas na odpis Prowadzącego : 12:00 13.02.2024

  Ukryty tekst

[Ai]

Nie zważając na nic, poza dobrostanem Kubomi, oddała ją w ręce Minoru. Nawet nie odpowiedziała na jego pytanie, nie wiedziała co powiedzieć, nie wiedziała co się stało, bo wszystko zadziało się dla niej zdecydowanie za szybko. Był szybszy od nich? Nie wiedziała czy naprawdę był szybszy od jej goryli, ale widział jak biegną, więc musiała w to wierzyć. Zwłaszcza, że w jej stanie jej stworzenia były dla niej niemal za szybkie i tylko dzięki temu, że chwilę wcześniej zażyła pigułkę była w stanie nimi sprawnie zarządzać i jakoś funkcjonować. Czuła się tragicznie, ale starała się nie dać tego po sobie pokazywać. Priorytetem było dla niej zdrowie białowłosej przyjaciółki, potem Shinichiego. Ona była na samym końcu swojej hierarchii, więc chciałą wyglądać jak najzdrowiej. To, że jej największym problemem było to, że jej wnętrzności były w ciężkim stanie, pomagało. Z zewnątrz aż tak poraniona jak pozostali nie była, dzięki bliznowatemu blondasow.
I... zobaczyła Shigemiego! Nawet się szeroko uśmiechnęła wykrztuszając odrobinę krwi z radości, że widzi znajomą twarz całą i zdrową. Jej stan w tej drobnej chwili szczęścia nie przeszkodził! -Shigemi! - wyrzuciła z siebie wyjątkowo energicznie -Musisz ją uratować! - Wykrztusiła z siebie wywalając jeszcze nieco krwi, a w jej oczach były łzy, mimo tego, że chłopak ją leczył, ona i tak się rozglądała za kolejną pomocą. Widziała Mijikumę, przy którym ktoś był. Najprawdopodobniej inny iryonin. Dobrze, więc był ktoś jeszcze, ale nie wiedziała w jakim stanie był jej białowłosy kolega, więc nie chciała mimo wszystko wyrywać tego medyka.
-Shi, gdzie Tetsuro? - Zapytała Shigemiego o zielonowłosego, bo go znała. Wiedziała, że jest świetnym medykiem. W końcu szybko ją uleczył po obrażeniach, których doznała podczas pierwszych starć na murach twierdzy, po czym ślady dalej były widoczne w postaci kilku dziur w jej ciuchach i kamizelce. Więc na pewno sobie poradziłby szybko z raną Kubomi. Nie wiedziała jak zaawansowany jest Shigemi, więc mimo znajomości z nim, miała nadzieję, że zobaczy tutaj kogoś... sprawdzonego. Choć głupio byłoby jej spojrzeć mu w twarz. Mówiła mu, że na pewno wygrają, że na pewno obronią wszystkich wewnątrz twierdzy. I... Niewiele z tej twierdzy zostało. Ale liczyła, że Tetsuro nic się nie stało. Po tym jak go zapewniała, że wszystkich obronią, nie mogło się mu nic stać. Nie chciałaby zawieść kolejnej osoby.
Jednak nie czekała w bezruchu na odpowiedź, rozglądała się dookoła szukając potencjalnych ocalałych czy innych osób, które potrzebowałyby jakkolwiek pomocy. Właściwie, to goryl się odwracał pomagając jej spoglądać w różne strony, tak aby sama nie musiała się nadmiernie poruszać, co by nie prowokować swojego ciała do sprawiania jej jeszcze większego bólu, czy potencjalnego pogłębiania obrażeń. No i niedaleko duetu białowłosych, ktoś leżał. Jakiś pacjent? Nie wyglądał najlepiej. Przynajmniej na tyle, na ile Ai widziała z tej odległości, choć niedużej, to miała wszystkiego dość. Wysłała więc jednego ze swoich goryli, a dokładniej tego, co obecnie niósł tylko Hokori, aby też jak najdelikatniej uniósł leżącego mężczyznę i go transportował.

---

1. Prosi Shigemiego o uratowanie Kubomi + pyta gdzie Tetsuro.
2. Wysyła goryla (z Hokori) po to by wziął też starego Azumy gościa co leży niedaleko Keiona i Mijikumy.
3. Sama noszona przez swojego Goryla kręci się po okolicy szukając ocalałych pod gruzami, nie odchodząc jednak za daleko od Kubomi.

  Ukryty tekst

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Widok młodej Kunoichi wykrwawiającej się na moich rękach wzbudził we mnie falę determinacji i zaangażowania, której dotąd jeszcze nie doświadczyłem. Jej ciało drżało z bólu, a jej oddech stawał się coraz słabszy. W sercu czułem palącą potrzebę pomocy, świadomość, że tylko ja mogłem uratować jej życie, napędzała mnie do działania. Moje dłonie pracowały gorączkowo, przemykając nad ranami, które wciąż tryskały krwią. Wiedziałem, że czas działa na naszą niekorzyść, więc musiałem działać szybko i skutecznie. Determinacja, aby uratować tę młodą Kunoichi, stała się moim jedynym celem, a moje umiejętności medyczne musiały być na najwyższym poziomie, aby móc sprostać tej trudnej sytuacji. Nie mogłem pozwolić sobie na chwilę wątpliwości ani zwątpienia. Musiałem skoncentrować się na tym, co mogłem zrobić, aby zapewnić jej jak największe szanse na przeżycie. Moje ręce poruszały się z precyzją i szybkością, zbierając materiały, których potrzebowałem do zatrzymania krwawienia i naprawienia jej uszkodzonych tkanek. Każdy ruch, każde posunięcie było dokładnie przemyślane i wykonywane z precyzją chirurga. Moje ręce pracowały jakby same wiedziały, co zrobić, aby zapewnić jej pomoc, jakiej potrzebowała. W tle słyszałem krzyki i lamenty, ale musiałem skupić się na tym, co robiłem, aby nie stracić z oczu celu. W miarę jak leczenie postępowało, widziałem, jak jej oddech stawał się bardziej regularny, a jej ciało przestawało drżeć z bólu. To były małe, ale znaczące znaki, które dawały mi nadzieję na sukces. Mimo zmęczenia i wyczerpania, moja determinacja nie słabła. Musiałem walczyć do samego końca, aby zapewnić jej szansę na nowe życie.
Zmęczenie , które ogarnęło mnie po zakończonej operacji, było jak ciężka zasłona opadająca na moje ramiona, pozbawiająca mnie sił i energii. Każdy ruch, każde tchnienie stało się trudem, a moje ciało wydawało się być niesamowicie ciężkie i niewygodne. Nie miałem pewności, czy nogi wytrzymają moją wagę, czy ręce nadal będą posłusznie wykonywały moje polecenia. Poczułem, jak moje oczy stawały się coraz cięższe, a powieki opadały mi jak cieżkie zasłony. Wymagało to ogromnego wysiłku, aby utrzymać je otwarte, aby nie zatonąć w mrocznej otchłani zmęczenia. Każdy oddech wydawał się być walką, a każde kroczycie - wysiłkiem. Moje ciało było przesiąknięte uczuciem znużenia, jakby każdy mięsień, każdy staw stawiał opór, kiedy próbowałem się poruszać. Nawet najprostsze czynności, takie jak podniesienie ręki czy odchylenie się na bok, sprawiały mi trudność. Każdy ruch był jak walka z siłami ciążenia, które zwiększały swoją siłę, gdy tylko próbowałem się przeciwstawiać. Zmęczenie wtargnęło do mojego umysłu, unosząc się jak gęsta mgła, zacieniając moje myśli i spowalniając moje myślenie. Koncentracja stała się trudna, a moja uwaga rozpraszała się jak strzępy dymu na wietrze. Nawet myślenie wydawało się być męczącym wysiłkiem, a każda próba logicznego rozumowania była jak chodzenie po grząskim bagnie, gdzie każdy krok zapadał się coraz głębiej. Wraz z narastającym zmęczeniem, zaczęły się pojawiać również bóle i napięcia. Moje mięśnie protestowały przeciwko nadmiernemu wysiłkowi, a każdy ruch powodował nowy impuls bólu, który przeszywał moje ciało jak ostrze. Nawet najmniejszy skurcz sprawiał, że czułem się jakbym był rozdarty na strzępy, a każdy krok wywoływał ból, który sprawiał, że chciałem się poddać. Oprócz fizycznego zmęczenia, czułem też wyczerpanie emocjonalne. Wszystkie te chwile napięcia, stresu i walki, które przeszliśmy, odbiły się na mnie głębokim piętnem. Byłem przytłoczony uczuciem ciężaru, jakby moje serce było wypełnione ołowiem, a każdy oddech wydobywał się z trudem, jakby musiał pokonać gęstą warstwę smutku, który mnie otaczał. Jednak mimo wszystkich trudności, które przyniosło mi to zmęczenie, wciąż czułem w sobie iskrę nadziei i determinacji. Wiedziałem, że muszę zebrać resztki sił i kontynuować walkę, bo nadal byłem medykiem ninja, a to oznaczało, że moja praca nie była jeszcze skończona. Musiałem wytrwać i przezwyciężyć to zmęczenie, aby móc pomóc innym i walczyć dalej, ponieważ tylko wtedy mogłem czuć, że moje wysiłki miały sens. Jednak wiedziałem, że zużywam chakrę w zbyt szybkim tempie.
Rozterka między zużyciem więcej chakry a koniecznością odpoczynku była jak walka między dwoma sprzecznymi siłami, które ciągnęły mnie w przeciwnych kierunkach. Z jednej strony czułem głęboką potrzebę wykorzystania większej ilości chakry, aby kontynuować walkę lub wykonywać dalsze zadania. Wiedziałem, że dodatkowa dawka energii mogłaby dać mi przewagę w sytuacji, w której każda sekunda i każdy ruch były kluczowe. Jednak z drugiej strony, moje ciało krzyczało o odpoczynek, a moje umysłowe zasoby były na wyczerpaniu. Czułem się jakbyłem na krawędzi przepaści, balansując na granicy wyczerpania i nadziei na wytrwanie. Z jednej strony, głos w mojej głowie podpowiadał mi, że muszę zaryzykować i wykorzystać więcej chakry, aby osiągnąć zamierzony cel. Miałem świadomość, że to mogłoby być moje ostatnie wyjście, ale czułem, że muszę poświęcić wszystko, co mam, aby osiągnąć sukces. Chciałem dać z siebie wszystko, nie zawieść swoich towarzyszy i nie zawieść samego siebie. Wiedziałem, że muszę zaryzykować, aby wygrać, nawet jeśli wiązało się to z ryzykiem wyczerpania. Z drugiej strony, głos rozsądku przypominał mi, że muszę słuchać swojego ciała i dbać o swoje zdrowie. Odpoczynek był równie ważny, jak działanie, a ignorowanie tego faktu mogło prowadzić do poważnych konsekwencji. Moje ciało krzyczało o chwilę wytchnienia, o szansę na regenerację i złapanie oddechu. Czułem się jak poobijany i zraniony wojownik, który musi znaleźć schronienie, aby się zregenerować przed kolejną bitwą. Stojąc w obliczu tej rozterki, czułem się rozdarty między dążeniem do sukcesu a troską o własne zdrowie i bezpieczeństwo. Nie było to łatwe, ponieważ musiałem podjąć decyzję, która miała kluczowe znaczenie dla mojej dalszej drogi. Być może musiałem znaleźć złoty środek, który pozwoliłby mi wykorzystać trochę więcej chakry, jednocześnie dając mi możliwość odpoczynku i regeneracji. To było moje wyzwanie - znaleźć równowagę między działaniem a odpoczynkiem, aby móc kontynuować walkę z pełnym zaangażowaniem i determinacją.
-Jakie wieści z frontu? - spojrzałem na chłopaka, który mi pomagał, a zaraz szybko na dziewczynę, którą leczyłem:
- Jak się czujesz? Gdzie Cię najbardziej boli? Pamiętaj nie możesz zasnąć! - wróciłem do leczenia jednocześnie słuchając obu odpowiedzi, od czasu do czasu nasłuchiwałem co się dzieje, musiałem być czujny, abym nie skończył jak ona.
Wyrwałem się z jakiegoś dziwnego letargu, nie zauważyłem Ai. Jednak jak już dotarło co do mnie powiedziała i dotarło kim ona. Mój wzrok też ogarnął jej stan fizyczny, który co by nie mówić, był opłakany. Jeszcze odbiór wzmocniło jej kaszlnięcie krwią. Biedna.
- Zrobię wszystko co mogę, ale musicie uciskać rany, musimy zatrzymać krwawienie. - na pytanie o Tetsuro na moim obliczu pojawił się ewidentny grymas, ciężko było stwierdzić czy niezadowolenia, czy jakiegoś emocjonalnego dylematu. Moja wyobraźnia bardzo szybko wyostrzyła mi wspomnienie, jak znikali w dziwnym wirze. Wtedy chciałem iść z nimi, walczyć na froncie i zobaczyć na własne oczy efekt naszej pracy. Teraz jednak zrozumiałem, jak bardzo płytkie to było zachowanie z mojej strony. Jednak czy tylko z mojej strony? Głównodowodząca naszym medycznym oddziałem polowym, jeden z lepszych medyków oraz ten odklejony dezerter, który najpierw tu przyszedł po zignorowaniu rozkazu, a następnie po raz kolejny porzucił ludzi w potrzebie i ruszył tam gdzie było ciekawiej. Zacisnąłem mocniej zęby. Całe to pierdolenie o przestrzeganiu rozkazów, hierarchii, stawianiu na bezpieczeństwo, które miało być kreowane za pomocą wojskowego ładu. Jednak to były mrzonki, w samym tylko szpitalu dochodziło co i rusz do nadużyć, nasze EGO nie pozwalało nam w pełni wykorzystać naszych atutów, jednak co najgorsze takich akcji mogło być podczas tej bitwy setki, jeśli nie tysiące. Czy to niesubordynacja mogła sprawić, że właśnie przegrywamy? Czy gdybyśmy działali wszyscy razem, dokładnie tak jak mówili dowódcy rezultat byłby inny? Z drugiej strony dowódcy także pokazali, że koniec końców to czego wymagają od podwładnych nie jest przez nich przestrzegane. Spojrzałem na Ai z lekkim rozgoryczeniem w spojrzeniu:
-Postanowił... - przerwałem zastanawiając się jak to ująć - wspomóc front, zamiast ewakuacji szpitala. - powiedziałem sucho. Konsekwencje naszych wyborów mogły być proste. Jeśli byłaby tutaj Misae, Tetsuro i dezerter to ta dziewczyna na pewno by nie zmarła, a teraz? Chciałem zrobić wszystko, aby tak się nie stało, ale zmęczenie mogło pokrzyżować plany.
-Ai, jak się czujesz? - kontynuowałem leczenie, ale chciałem zrozumieć ile jeszcze osób czeka w kolejce na pomoc. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Emocjonalne ciężary i leczenie
2. Pytanie do towarzyszy.
3. Szybka rozmowa z Ai

CHAKRA: 53% - 7% = 46%

---

ZDOLNOŚCI

---

Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

Ukryty tekst

Nazwa

Sharingan: Ichi Tomoe

Pierwszy poziom rozwoju Sharingana. Od tej pory użytkownik może aktywować swoje Dōjutsu wedle woli. Co prawda na tej randze Kekkei Genkai jeszcze nie ma takiej mocy, o jakiej wielu by marzyło, ale przynajmniej niektóre bonusy klanowe otrzymuje się już teraz - jak chociażby widzenie chakry. Z czasem rzecz jasna Sharingan może ewoluować.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Odróżnianie klonów od oryginału - Klony z rang E i D
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 10 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania

Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu, dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

[Anzou]

Nastolatek powoli tracił już siły. Niemalże zużył połowę swojej Energii, bitwa była ciężka, wyczerpująca i cholernie trudna. Mimo wszystko każdy jeden Shinobi, który pozostał na placu boju dawał z siebie wszystko, podejmował każde możliwe działanie, które przybliżało go do końcowego sukcesu. Młody Kaminari poinformował Uchichę o Chino, który pomimo tego, że sytuacja była nieciekawa - postanowił ruszyć w jakimś kierunku. Nastolatek nie był w stanie nadążyć za jego tempem. Grupa, do której dołączyli Kaminari powoli wycofywała się w bezpieczne miejsce, starała się jednocześnie niwelować napierające nieustannie, bez przerwy ataki wroga. Z tego punktu można było zauważyć, że ich zasoby są niemalże nieskończone. Władca Piorunów postanowił wykorzystywać dalej wiązki tak jak tylko to możliwe, aby jednego po drugim niszczyć. Co więcej, przesunął dodatkową wiązkę do ataku, aby móc zwiększyć efektywność swoich ataków.
- Chino do nas wróci. Zobaczysz Hana. Jak Twoja Chakra? Pamiętaj, że w razie potrzeby w kaburach mam Kunai z wybuchową bronią.
Powiedział spokojnym głosem nastolatek starając się utrzymać obecną pozycję i niszczyć przeciwnika. Tylko tyle mógł teraz zrobić. Starać się przetrwać i jak najbardziej spowolnić rywala.

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Przez krótki moment miał wrażenie, jakby trójka przed nim chciała mu pyskować, ale Orochi był już zmęczony długim, ciężkim dniem, który wydawał się trwać całymi miesiącami. Chociaż starał się zachowywać jak najbardziej pozytywne nastawienie, tak nawet jego optymizm i tolerancja zdawały się wyczerpywać - i najwyraźniej odbiło się to na jego wyrazie twarzy, gdyż żaden z shinobi przed nim nie zdecydował się dyskutować. Dobrze. Niech zajmą się czymś pożytecznym... podobnie jak on.

Po krótkim biegu dotarł do bramy, gdzie mgła już się rozwiewała, ukazując otwarte wrota, na co zareagował zadowolonym skinieniem głowy. Mieli obsuwę i ewidentnie coś tutaj się wydarzyło, czego nie przewidzieli, ale Hoshi i Ookami sobie z tym poradzili. Żołnierze i shinobi walczący na froncie właśnie przechodzili przez bramę, wycofując się. Ilość rannych była zatrważająca... Orochi na moment aż zaniemówił. Jasne, widział zdewastowane budynki, opustoszałe miasto... ale jednak dużo osób - bardzo dużo - zdołało opuścić miasto. A jednak, ujrzenie ilości rannych - nie wspominając już o ilości martwych wojowników, którzy leżeli w twierdzy albo pod jej murami, martwi tak samo, jak jego własny przeciwnik... to wstrząsnęło Orochim. Mocno. Spojrzał na dwójkę Uchiha, którzy padli na kolana i czuł, że muszą przeżywać coś podobnego.

Kotei upadło.

Zapewne sam Orochi by upadł, gdyby nie resztki poczucia obowiązku oraz głos Yamanaki, który wyrwał go z odrętwienia i zmusił ponownie do działania. Skinął głową.

- Tha... - charknął, po czym odchrząknął. - Tak, rozumiem. Przekaż, że wykonamy polecenie. -

Trzeba było się zabrać do roboty. W pierwszej kolejności skoczył do Hoshi i Ookamiego.

- Co tu się stało? Były problemy z bramą, skąd ta mgła? - spytał szybko, czekając na wyjaśnienia. - Dobrze, zabierzcie się za kontrolę ruchu, żeby nie było tutaj przestojów. Wiem, że będziecie widzieć tutaj pewnie znajome twarze, ale niech was to nie rozprasza za bardzo. Ja zrobię to samo. Zostajemy aż ostatni z naszych się wycofają. - przekazał szybko polecenia, po czym doskoczył do dwójki Uchiha, która przed momentem była na kolanach.

- Ej wy! Jestem Sugiyama Orochi, od tego momentu jestem waszym dowódcą! Mamy zadanie utrzymać bramę otwartą aż wszyscy z naszych się wycofają, potrzebujemy też tutaj zaplecza. Biegnijcie do magazynu przy świątyni siedmiu bóstw szczęścia, wedle naszego zwiadu są tam jakieś zapasy. Medykamenty w pierwszej kolejności, pieczętujcie co się da, reszta w rękach. RUSZAĆ SIĘ! RANNI NAS POTRZEBUJĄ! - zakomenderował szybko, w razie potrzeby podrywając na nogi.

Potem dostrzegł... szóstkę jakichś marionetkarzy z południa, wyglądających identycznie. Klony? Ale wszyscy wydawali się poruszać bardzo... sprawnie, jakby nie byli sterowani przez jednego z nich? Co to była za technika? Zauważył, że jeden z nich rozmawia z jakąś zielonowłosą, do tego Hoshi chyba go znała? Będzie musiał się koniecznie wypytać o tego osobnika, ale... ale potem.

Teraz rzucił się sam w wir kierowania ruchem, wyznaczając tymczasowe miejsce, gdzie można by położyć rannych, organizując pomoc, w razie czego wysyłając kolejne osoby do kolejnych punktów w Kotei po potrzebne rzeczy. Dwoił się i troił, w razie potrzeby podchodząc do medyków i wypytując, czego im najbardziej potrzeba, a potem to organizując.

Tl:dr

1. Załamanie nerwowe lekkie
2. Dopytanie Hoshi i Ookamiego o sytuację
3. Poderwanie ludzi do roboty i bieganie i organizacja

  Ukryty tekst

[Minoru]

---

Nie zdążył się nawet rozpędzić, z umierającą Kubomi, gdy ktoś niemalże zastąpił mu drogę. Młodzieniec, lub też bardziej, młody mężczyzna. Wyższy do Minoru ale też i chudszy. O dużych, mieniących się sharinganem oczach i kruczoczarnych włosach. Natychmiast dorwał się do towarzyszki Rakuraia i zaczął jej doglądać, wykrzykując jednocześnie rozkazy.
– Jesteś medykiem? - Zapytał, choć odpowiedź wydawała się oczywista. Minoru położył delikatnie Kubomi na ziemi i zrobił miejsce dla chłopaka. Jednak, jak się szybko okazało jego rola nie zakończyła się w tym momencie. Uchiha potrzebował pomocy, ktoś musiał uciskać ranę na jego ciele i tym kimś miał być właśnie Minoru. Będący już na półmetku swego życia Rakurai, natychmiast zajął pozycję, naprzeciw Shigemiego, tak by nie przeszkadzać mu i jednocześnie mieć pełny dostęp do ciała leżącej między nimi dziewczyny. Złapał on następnie za jeden z bandaży i starał się odnaleźć najbardziej krwawiącą ranę, którą zaczął uciskać, tak jak wskazywał mu medyk. Wtem do jego uszu dotarły słowa Ai. Dziewczyna wykrzykiwała czyjeś imię. Imię medyka, który przybył im na ratunek.
– Przeżyje?! - Zadawał pytanie raz za razem, czując jak adrenalina opuszcza jego krwioobieg, zastępowana zmęczeniem i strachem. Zaczął również rozglądać się naokoło. Dostrzegł Mijiego, który również był opatrywany. Choć to wcale nie on potrzebował tutaj najbardziej pomocy. Widział Ai, która powinna być na miejscu Mijikumy. Dostrzegł też Schinichiego, który zdawał się być w odrobinę lepszym stanie. Lecz to nie oni martwili go najbardziej. Nad nimi wciąż odbywała się walka, a do tego co zostało z murów, zbliżał się przeciwnik.
– Musimy niedługo się wycofać. Dzicy się zbliżają… - Nakreślił wszystkim sytuację. Ai wciąż zadawała swoje pytania, lecz Shi, jak go nazywała, nie reagował. Czy aż tak bardzo skupiał się na walce o życie dziewczyny? I wtedy podniósł on swój wzrok, na Minoru, zadając mu pytanie.
– Nie jestem pewien. Gdy schodziłem z murów, szło nam nieźle. Odparliśmy kilka ataków i mieliśmy niewielkie straty, a gdy dotarłem tutaj… Wyczułem dwie bestie… trz… - Już chciał powiedzieć o Takashim, który najprawdopodobniej sam był nosicielem trzeciej bestii, ale powstrzymał się. Nie miał pewności i nie warto było rozpowiadać takich rzeczy do okoła.
– A potem wszystko zamieniło się w piekło… Ona powinna wiedzieć więcej. - Właściwie to sam chciał wiedzieć więcej, dlatego też zwrócił się w kierunku Ai i Shinichiego.
– Co tam się stało. Dlaczego mur runął?! - Zapytał chyba już kolejny raz. Z jednej strony żałował, że nie został na murze. Z drugiej, jeśliby się tak stało. To zapewne on by teraz leżał tutaj, zamiast pomagać.

1. Pomaga Shigemiu ratować Kubomi.
2. Ciągle sprawdza okolicę, chcąc być pewnym, że mają jeszcze czas uciekać.
3. Rozmawia ze wszystkimi wokół.

Użyte przedmioty

  Ukryty tekst

Użyta umiejętność

  Ukryty tekst

Użyta technika

chakra

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- 2 Torby umieszczone na plecach, przy pasie
- Katana przypasana do pasa (wprawiony w rękojeść kamon rodziny Rakurai)
- Katana ze stali kantaiskiej umieszczona zaraz obok pierwszej katany
- Medalion ze znakiem klanowym Yamanaka na szyi
- Kamizelka Shinobi
- Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Jeszcze by został na gadkę szmatkę z lisowatym, ale dupeczki nadeszły, które jednak kątem ognistego spojrzenia obczaił. Zmęczenie i wyrządzone krzywdy dawały się we znaki, jednak jeśli chodziło o energię duchową to był nią przepełniony po brzegi. Trzeba było tylko dokończyć co zaczął by zaimponować Misae, która nadjeżdżała na bliżej niezidentyfikowanej jaszczurce, zdecydowanie przerośniętej. A do tego siostry biczys, które były chodzącymi bożyszczami. A gdyby tego było mało spostrzegł jak Katsumi wchodzi w formę widzianą przez niego jeszcze kiedyś kiedyś podczas wojny Uchiha. To musiało być kolejny raz Susano. Ciekaw był czy pomoże czy ciula może. Oby, bo wyglądało na to, że z dzikim Jinchuuriki jest nie lada ciężko.
To nie był moment, jak tylko coś błysnęło, a Białowłosy pomyślał, że to może być jego szansa. Jego i Nibi. Ruszył jak dzik w żołędzie, nie pozostawiając chwili złudzenia, że przechodzi do kolejnej już ofensywny. Zbliżył się i wymierzył potężny podbrodkowy, niczym zawodowy pięściarz, niezwykle uszkadzając dziada. Było to na tyle widowiskowe i skuteczne, że lis niemalże połknął własną Bijuudame, która śmiało eksplodowała w jego paszczy. To był doskonały moment na wystosowanie kolejnego ciosu z zamachu, to miał być lewy hak na skroń, by po chwili po przechyleniu sylwetki na drugą stronę, przekierowując cały ciężar ciała, wylecieć z najsilniejszym prawym sierpowym, który przyjął cała masę i pęd, uruchomiony już od kocich słodkich łapek, koncentrując ogrom energii celując w szczękę. Będąc czujnym i w przewadze nie zamierzał odpuszczać, będzie go lał do nieprzytomności, aż odechce się rudemu dychać. Dywizą Kjuszarda Demonie Serce w chwili bokserskiego pojedynku było tylko by bić, oczy podbijać, gwałcić i zabijać.... A ofiarą miał być Kyuubi i jego Jinchuuriki! Do diabła z nim!

Skrót

1. Odskoczył i przygotował się do kolejnego ataku, unikając czegokolwiek się da

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Zmiażdżenie przeciwniak bez miecza okazało się dużo prostsze niż sądziłem. Przy drugim uderzeniu zacząłem się nawet zastanawiać czy ten oręż wręcz nie utrudnia mi walki zamiast pomagać.... może nawet powinienem zmienić sposób walki? Jednak nie to było teraz najważniejsze. Rozkaz to rozkaz albo wymówka na ucieczkę. Zresztą czy to jakakolwiek różnica?
Gdy zmasakrowałem zwłoki i zabrałem swoje ostrza udałem się na pobliskiego ptaka oraz dowódcę.
Z jednej strony dobrze z drugiej nie obraziłbym się jakby jednak mu się zdechło. Nie żebym nie lubił typa ale uraza z początku jednak we mnie pozostała. Niestety byliśmy po tej samej stronie.
- Może i był bardziej niesforny niż ja ale wciąż należał do tej grupy, zapewne nie przez przypadek. - skomentowałem w obronie zdegradowanego członka zespołu - Jak to poświęcić, czy to nie wasza liderka? Czy nie powinniśmy jej bronić jak całego Kōtei? Zapytałem z wyrzutem, udawanym bo co mnie tak w sumie obchodziła, a jednak liczyłem że zdobędę jakieś choćby szczątkowe informacje w tym chaosie.

[Ookami]

Przeprosinami szczerze mówiąc był lekko zaskoczony, ale starał się raczej nie dać po sobie tego poznać. Chociaż w dużo większe zaskoczenie wprawiła go informacja o Ranmaru. I tu już fasada nie wytrzymała, a lekkie zdziwienie wpłynęło na twarz. Ranmaru? Cesarza? - Po chwili jego mózg połączył kropki że chodziło o TEGO Cesarza. Mogło mieć to sens biorąc pod uwagę jego przeżycia. Zwłaszcza ucieczkę z Ryuzaku. - Nic się nie stało, wybaczam. I cóż... Przez pół życia mieszkałem w Midori, a wcześniej trochę mimowolnie w Ryuzaku. Do cesarstwa raczej mi daleko. - No chyba że genetycznie, ale tego wolał nie liczyć. Zwłaszcza że sam się dopiero co dowiedział.
Wkrótce po tym kobieta się przed nim pochyliła, ale ze zmęczenia też prawie się przewróciła. - Proszę, nie przemęczaj się. Z nas wszystkich to ty zwłaszcza potrzebujesz na odpoczynek. - A co? Nieprawda? On jedyne co robił to świecił - dosłownie - oczami i przez moment bawił się pogodą. -Prawda. Ładnie ich tam poranili. - Przeniósł wzrok na Yurikę i prawie się uśmiechnął. No, kącik drgnął mu nieco do góry. Delikatnie się martwił od momentu w którym się rozdzielili. - Cieszę się że jesteś cała. - Popatrzył się przez moment na Uciapy, które próbowały ich powstrzymać przed otwarciem bramy. Prawdopodobnie jedynie ich reakcja powstrzymała go od przejścia się do nich i wyprawienia nie małego wykładu. Widocznie zrozumieli już.
W międzyczasie Sugiyama zdążył wrócić - dzięki Bogom i Mędrcowi - w całości. Dobrze że tamci wariaci ani dziki go nie rozszarpali. Rzetelne pytania jakie padły niemalże odrazu przełączyły go w tryb służbowy. Odpowiedział więc Orochiemu. - Kilkoro Uchiha nie zgadzało się z rozkazami i chciało pozostawić bramę zamkniętą. Każdego kto się sprzeciwił usypiali genjutsu. Sporo naszych, Yamanakę oraz nawet panią Hoshi. Mnie pomylili z jednym z was przez kolor moich oczu i raczej kiepską widoczność. Skorzystałem z tej okazji, wysłałem większość z nich do ciebie z prośbą "pomocy" w walce z grupą dzikich. Kiedy została ta dwójka... - Wskazał dwójkę załamanych pseudoobrońców Kotei. -Użyłem techniki mgły, obudziłem Hoshi, Yurikę i Yamanakę. Ja i panie odwracaliśmy uwagę, a Yamanaka porozumiał się z dowództwem, obudził resztę i otworzyli bramę. - Tak to właśnie wyglądało. Nie miał zamiaru kłamać. Rozkaz przyjął, ale zanim do tego doszło. Podszedł jeszcze do Yamanaki którego obudził i lekko się przed nim ukłonił. -Bardzo dziękuję za zaufanie pomimo wątpliwej sytuacji i mojego wieku oraz za otwarcie bram. - W końcu wiele osób nie doceniało ludzi tylko i wyłącznie dlatego że byli wypierdkami. A co dopiero przyjąć od takiego rozkazy. Rozmowa z blondynem też długo nie trwała. Zbliżył się do zielonowłosej i chciał o coś zapytać, ale ta zaczęła się podniecać Ario. Oczy się jej dosłownie błyszczały. Podszedł do niego za nią, nadal mając aktywne ślepia. Już z przyzwyczajenia ich nie wyłączał.
W międzyczasie postanowił zerknąć teleskopowym wzrokiem w dal by nieco rozeznać się w sytuacji. Starał się też wypatrzyć ewentualnie nadchodzących dzikich. No i też przysłuchiwał się rozmowie Yuriki. Po rozejrzeniu się, zaczął kierować okolicznym ruchem

TLDR

1. Rozmowa z Hoshi i Yuriką
2. Zdanie raportu Orochiemu
3. Rozmowa z Yamanaką
4. Podejście z Yuriką do Ario i okazjonalne zerknięcie w dal za bramę.
5. Kierowanie ruchem drogowym dalej słuchając konwersacji zielonowłosej.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Ario]

Gdy udało im się dotrzeć do jednego z punktów kontrolnych, usłyszał, jak Hoshi krzyczała w ich stronę. Klony ruszyły dalej, ewakuując rannych, zaś sam Ario zatrzymał się przy kobiecie.
- Hoshi-san. - powiedział spokojnie. - Byli dobrze przygotowani. To nie są byle dzikusy, tylko dobrze zorganizowana armia. No i mają bijuu. - stwierdził oczywiste. - Mają też zdolności, których nie posiadają ludzie z kontynentu. Ta inwazja, to dopiero początek. - dodał.

Musiał iść dalej, jednak nagle doskoczyła do niego zielonowłosa dziewczyna. Był trochę zdziwiony, jednak ta szybka przedstawiła się jako członek klanu Ayatsuri. Wyjaśniła, że Saori-sama miała do niego jakąś sprawę, a dokładnie list. Niemalże niezauważalnie wygiął usta w grymasie, ale momentalnie wrócił do swojej normalnej miny. Liderka zwykle jak coś od niego chciała, to kończyło się czymś dziwnym, a on teraz nie bardzo chciał wykonywać jej polecenia. Mógł jedynie zgadywać, co ta od niego by chciała, ale fakt faktem musiał w ten czy inny sposób zaraportować jej, co tu widział. A ostatnio go skrzyczała, że za późno do niej przyszedł, więc finalnie chyba będzie musiał od niej zacząć.

Nie mniej, dziewczyna zagaiła jeszcze w kontekście jej brata, który miał ewakuować się z razem z nimi.
- Tak, to ja. - odparł na pierwsze z jej pytań. - Nikt nie przekazał mi informacji. - odrazu zaprzeczył, jakoby dostał jakieś wytyczne od kogokolwiek.

Gdy ta zapytała o to, czy idzie razem z nimi, rozejrzał się dookoła. Musiał też sobie dobrze przypomnieć ostatnie chwile.
- Był ktoś podobny w punkcie medycznym, ale z tego co widziałem, oni ruszyli na front. - powiedział swoim beznamiętnym głosem. - W tamtą stronę czeka ich tylko śmierć, więc lepiej by poszli po rozum do głowy i zaczęli się wycofywać. Ja w swoim najlepszym momencie raczej nie byłbym w stanie wygrać z aż taką dużą armią. Tym bardziej, że ich oficerowie nie są...słabi. - wyjaśnił spokojnie.

Następnie spojrzał na marionetkę, którą trzymała. Zaintrygowało go to więc doskoczył do dziewczyny i zaczął oglądać lalkę z różnych perspektyw. Jeżeli trzymała ją na wysokości ramion, to z boku mogłoby wyglądać, że Ario studiuje biust dziewczyny. Po chwili jednak odsunął się.
- Dobrze wyszlifowałaś kanty. Masz wysoki potencjał. - skwitował, prostując się.
- Co to była za wiadomość od Saori-sama? Chodź do punktu ewakuacyjnego, lepiej tutaj nie zostawać. Musimy się przegrupować. - tutaj miał na myśli pustynię, a nie Kotei.

TL:DR
1. Gadki szmatki & ewakuacja

  Ukryty tekst

[Hana]

Widok reakcji lidera Uchiha spowodował, że Hana chciała zapaść się pod ziemię. Już sama jego prezencja pokazywała, jak opanowany i spokojny z niego człowiek, któremu można powierzyć życie. Tym bardziej doszło do dziewczyny, jak bardzo nierozważnie podchodzi do swoich decyzji i własnych reakcji. Pomimo, że stracili po drodze tutaj Inosuke i Chino, to nadal istniała szansa na ocalenie przynajmniej części towarzyszy. Nie uważała się niestety za osobę, która w obecnej formie mogłaby podążyć za kimś na ratunek. Zdecydowanie czuła się słaba i bezsilna, przez co od razu po katastrofie skreśliła szanse na czyjkolwiek ratunek. Chino jednak mogła gdzieś tam być. Nieprzytomna i ranna od siły z jaką została odrzucona przez olbrzyma dzikich. Po zapewnieniach Anzou coraz bardziej chciała w to wierzyć. Skoro sam Masahiro postanowił zaryzykować dla niej życie. Oznaczało to bardzo dobrą zmianę, a na pewno cień nadziei na lepsze relacje między dwoma klanami.
- Mhm, oby nie było za późno. Chino-san musi do nas wrócić. - przytaknęła na słowa Anzou, chociaż sumienie nadal nieco ją gryzło. Na tyle, że nie wiedziała czy będzie mogła spojrzeć jej w oczy. Przegryzła z konsternacji dolną wargę i nie pozostało już nic innego, jak zająć się rozkazami.

Wykonanie poleceń nie należało do trudnych, chociaż samo wpasowanie się w krąg specjalistów od suitonu i raitonu było nie lada wyzwaniem. Nie ukrywała, że po całej akcji satysfakcja wprawiła Shirakawe w lepszy humor. Od zawsze marzyła, żeby dokonać podobnej kombinacji w gronie towarzyszy. W końcu siła, jaką niesie za sobą powielanie technik wodnych była ogromna. Wielu nie docenia z początku jego ekspansywnej prostoty.

Pod koniec była już tylko pewna, że ich starania nie na długo powstrzymają napór wrogiej armii. Za pokonanymi czekała już zapewne kolejka do szturmu. Hana nie chciała się nawet nad tym zastanawiać. Na moment zapomniała o przykrych sprawach, żeby móc trzeźwo działać w ważnym momencie. Dlatego moment wycofania się nie mógł zostać zakłócony przez jej dylematy. Nie fatygowała się, żeby spojrzeć za siebie na efekty i postępy na polu walki. Znajdowali się za murami prowizorycznej twierdzy, przez co zmienił się także sposób działania. To już nie jest otwarta walka, a ostatnie podrygi do opóźnienia nieprzyjaciela. Potem sami będą musieli dogonić resztę Zjednoczonych Sił. W zasadzie byli tym, co zostało z całego zgromadzenia. Niosło to za sobą pewien urok. Poczucie działania w słusznej sprawie. Jedno z bardziej ryzykownych zajęć. Po zejściu z muru nadal trzymała się blisko Anzou. Wyczekiwała powrotu Masahiro z dobrymi wieściami. Obszar, który zapewne będzie musiał przeszukać, pod presją i natłokiem ze strony dzikich, mógł być zbyt duży. Należało jednak wierzyć w powodzenie.
- Chakry zostało mi niewiele. Będę pamiętała o twoich kaburach. - odpowiedziała zgodnie z prawdą. Jeśli zajdzie potrzeba, to będzie mogła obronić się technikami, ale reszta zależała od tego, jak mocno zacznie napierać armia dzikich. Walka w zwarciu jakoś nie napawa optymizmem, bo też nie była w jej wykonaniu za dobra. Czas pokaże, jaką trzeba będzie podjąć decyzję. Na razie postępowała zgodnie z reakcjami całego oddziału zgromadzonego przy dwójce Kaminari.

1. Hana łapie doła, że od razu skreśliła szanse na przeżycie Chino, dlatego jest wdzięczna, że Anzou i Masahiro przejęli się losem śniadej Kaminari.
2. Wykonana strategia powoduje, że dziewczynie poprawia się humor i z zadowoleniem wraca na pozycję za murem.
3. Hana oczekuje wraz z Anzou na dalsze wydarzenia.

  Ukryty tekst