[EVENT] - Finał

[Yami]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ario]

Ario przeszedł z obietnicy pomocy do jej wykonania, a sama Meduki chyba mu nie za bardzo ufała. Co można było powiedzieć o Kunisaku to to, że działał bardzo nieszablonowo i wszystko co robił mogło z boku wyglądać na czysty chaos i improwizację. Jednakże mimo młodego wieku, chłopak uczestniczył w bardzo wielu...dziwnych wydarzeniach, ale też i skomplikowanych i takich, które wymagaly od niego nagłych decyzji. W związku z tym, owszem - eskortowanie na niciach chakry 50 osób podczas gdy wali się miasto, wpadają kamulce wszystko wybucha jest dość ryzykownym posunięciem, ale prawda jest taka, że gdyby nie to, to Ci ludzie prawdopodobnie by i tak zginęli. Ario dawał im szansę. Nikłą, bo nikłą, ale dawał.

Ruszyli więc w formacji. Ario oryginał biegł pierwszy, narazie nie wyjmując żadnych dodatkowych marionetek. Chciał mieć wolne dłonie, gdyby potrzeba było coś nagle zrobić. Ciężko było przewidzieć też, jaki zestaw marionetek wykorzystać. Bojowy? Ochronny? Dlatego narazie zostawił jak było.

Za nim pięć klonów miało poruszać się górą, aby móc doskonale widzieć obraz przed nimi. Zaś sami pacjenci mieli być w kolumnie ciągnięci ledwo nad ziemią, w takiej pozycji w jakiej znajdywali się na łóżkach. Klony Ario starały się jak najmniej zmieniać ich pozycję.

Ario słyszał jak Mujin rozmawiał z Meduki o odtrutce, ale nie skomentował tego w żaden sposób.

Na hasło o nie przemęczaniu, Kunisaku spojrzał jedynie na Mujina. Jego wzrok ponownie wydawał się być nieobecny.
- Powiedziałeś, że mam jeszcze jedną próbę, po tym jak zużyję dużo chakry. 50 istnień jest wartych takiego ryzyka. Poza tym, gdyby nie ja, to kto by ich ewakuował. Moją rolą jest dawać ludziom nadzieję. - wyjaśnił, czemu zachował się tak, jak się zachował.

A teraz...pozostało dobiec do miejsca docelowego. I unikać zagrożenia.

TL:DR
1. Gadki szmatki & ewakuacja

  Ukryty tekst

[Mijikuma]

Zabawne jak w przeciągu kilku chwil twój świat potrafi się drastycznie zmniejszyć - od niekończącego się horyzontu wypełnionego tysiącami palących się światełek, z których każde to jeden przeciwnik skory i mający na celu pozbycie się twojej egzystencji do momentu, w którym twój świat przygniata cię swoją siłą i wprawia w panikę - gdzie nie spojrzysz tam widzisz jego horyzonty, które wydają ci się niemożliwe do przełamania. Wiesz jednak, że musisz to zrobić. Za nim znajduje się nowa rzeczywistość, wolność. Przynajmniej pozorna, w praktyce może zamknięcie się w potrzasku przez głazy zburzonych murów nie jest wcale niebezpieczniejsze niż przebywanie w stosunkowo niedalekiej odległości od bestii, która te fortyfikacje obróciła w perzynę.

Panika w mojej głowie narastała do tego stopnia, że cała rzeczywistość stawała się coraz bardziej abstrakcyjna. Głowa mi pękała od bólu natłoczonych emocji i uczuć, ciężko mi było normalnie myśleć o samym przetrwaniu.
Aż do pewnego momentu. Ból powoli ustępował, zaś na jego miejsce pojawiał się błogi spokój, uczucie tożsame z zażyciem końskiej dawki leków uspokajających. To uczucie nie tłumiło mi jednak zmysłów, wręcz odwrotnie - momentalnie poczułem, że wszystko wokół mnie stało się wyraźniejsze i jasnym stało się to, co powinienem zrobić. Suwam jeden z kamieni, dając mi więcej przestrzeni, ale na razie to tyle. Na szczęście to moment, w którym przybywa znany mi głos (bo sylwetki nie dane mi jest zobaczyć), który w mojej głowie jest tożsamy co najmniej z bóstwem, które przyszło dać mi jeszcze jedną szansę na przeżycie. Przynajmniej taką miałem nadzieje.
- Jestem unieruchomiony, ale czuję, że mogę ruszać każdą kończyną! Nie wiem jak z złamaniami! - Odpowiadam na pytanie Minoru spokojniejszym już głosem. Po wrzeszczącej w mojej głowie panice nie było już śladu, pozostała za to nowo przebudzona moc, o której jeszcze nie mam w pełni świadomości, mam bowiem póki co nieco ważniejsze sprawy na głowie.
- Nie potrafię! Powiedz jak to zrobić, to może uda mi się coś z siebie wykrzesać! - Mimo tych słów, złapałem go za rękę i starałem się wzbudzić w sobie cokolwiek, próbując odwzorować to, co potencjalnie mówi mi Minoru i jak sam to czuję. Z tyłu głowy jednak ciągle staram się wymyślić jakiekolwiek alternatywy jak się uwolnić. Szukam wzrokiem jakichkolwiek możliwości, szczelin czy jakichkolwiek "wolniejszych" przestrzeni. Staram się barkami wyczuć każdy głaz, na czucie oceniając, który jest najlepszy do poruszenia, przy tym najmniej ryzykowny, że działanie z nim skończy się runięciem innych głazów mi na głowę. Modlę się w myślach, żeby to nie był koniec mojej historii, muszę dopilnować bezpieczeństwa mojej rodziny. Mam nadzieje, że moja siostra z matką bezpiecznie się ewakuują. Nie wiem co bym zrobił, gdyby ich zabrakło...
Otrząsam się. Myślenie o bliskich przyjdzie później, kiedy najpierw zadbam o własne bezpieczeństwo.
- Masz jakiś pomysł? Nie wiem jak to wygląda z zewnątrz! Powiedz co mogę zrobić i zobaczę czy się da! - Dodaję jeszcze, nie chcąc szansie na życie uciec bezpowrotnie.

- Miji szuka uwolnienia z zatrzasku, starając się najpierw przekazać chakrę Minoru, następnie przeszukując zmysłami wzroku i dotyku jakiejkolwiek możliwości uwolnienia się

  Ukryty tekst

[Osamu]

Bitwa trwała w najlepsze, a jedyne co się zmieniało to krajobraz pod Sogen. Ogromny lis wraz z wielkim płonącym kotem były niesamowite... Ich poziom był nie z tego świata. Kamienny smok to jedna z silniejszych technik dotonu do tego wzmocniona długim szkoleniem Osamu... Twór się rozpadł zupełnie jakby był z papieru. Uesugi gdyby miał na to czas pewnie usiadłby w niemałym przerażeniu albowiem kończyły mu się pomysły co i jak może zrobić żeby zgodnie z rozkazem Takeru. Jak można pomóc komuś to ignoruje wszystko, niszcząc i dewastując nawet najsilniejsze techniki.
Białowłosy jednak nie miał teraz czasu na wątpliwości czy strach. Trzeba było walczyć, a on miał jeszcze kilka technik, które mógł wykorzystać. Oba klony zaczęły sekwencje pieczęci po czym z ich ust wypadły po dwa kamienie, które po chwili lotu zwiększyły swoje rozmiary. Cele były proste każdy dziki, który zaczął zbliżać się do Takashiego, który kiedy tylko wzmocnił się dziwną powłoką chakry nagle zaczął zwracać uwagę na swoją pozycję. Uesugi nie wiedział zbyt wiele na temat tej powłoki ale obiecywali sobie, że będą sobie pomagać i młody Kaguya zamierzał się z tego wywiązać. Kiedy pociski zostały wyrzucone klony jak najszybciej pojawiły się obok oryginału. Miały teraz za zadanie blokować wszystko co leciało by w kierunku ich twórcy.
Prawdziwy Białowłosy wojownik złożył trzy pieczęcie. Baran, koń i smok, a obok Niego pojawiła się błotna paszcza smoka, która niemal od razu posłała serię dwudziestu pocisków. Pociski ruszyły przed siebie ze sporą prędkością, a były one wycelowane w lisa, który zyskał przewagę nad ich kocurem. Pierwsza seria pewnie rozbije się na dzikich, którzy byli po drodze ale nie przejmowało to Osamu w żaden sposób. Jeśli tylko będzie redukował liczebność cholernych przybyszów o tyle ta bitwa będzie do wygrania. W defensywie oczywiście polegał na klonach choć jeśli nie dadzą rady go bronić to przerwię technikę i uskoczy przed potencjalnym atakiem.


Tldr

Klony plują kamienami w dzikich, którzy zbliżają się do Takashiego po czym idą chronić Osamu. Prawdziwy Osamu tworzy błotną paszczę i strzela dwudziestoma pociskami w kierunku lisa tak żeby lepkie błoto chociaż trochę mu utrudniło walkę z Kjudinim. Jeśli jakiś atak przejdzie obok klonów to Osamu przerywa technikę i robi unik.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Brak światła zdecydowanie przeszkadzał. Orochi nieco niechętnie musiał przyznać, że może czasami warto byłoby słuchać Masahiro doradzającego mu, żeby nauczył się chociaż podstaw Katonu. Niestety, mądry Sogeńczyk po szkodzie, jak mawiało stare przysłowie - musiał walić na oślep i na słuch. Drewno, drewno... aż w końcu - poczuł, że trafił w ciało, co potwierdziło bolesne stęknięcie. Sugiyama przyczaił się, żeby już, już kontynuować atak i dobić przeciwnika, kiedy jego łańcuch na czymś się zaklinował. No tak, dookoła Kotei upada, a jemu się zaklinował gdzieś łańcuch, wspaniale. Zapewne nawet by sięgnął dłonią do twarzy w geście zażenowania, gdyby nie fakt, że atramentowy wielkolud właśnie na niego wyskoczył. Widział go parę razy podczas treningów z Shizakim. I pamiętał, że cholerstwo jest szybkie i silne. Gdyby miał łańcuch sprawny, to pewnie po prostu by go zdmuchnął, w takie sytuacji jednak... zdecydował się na inną taktykę. Puścił łańcuch, uwalniając dłonie i zmiast tego odskoczył do tyłu, zwiększając dystans między sobą a wielkoludem, jednocześnie sięgając po kunai z wybuchową notką i posyłając go w korytarz za plecami masy atramentu, by zdetonować tam, gdzie - jak sądził, przebywał Dziki. Sam potem skupił się na zwiększeniu dystansu i niedopuszczeniu do siebie wielkoluda - jeśli pamiętał dobrze, to nie był to tak trwały twór, jak zwierzęce konstrukty i powinien sam się rozpaść za kilka sekund, jeśli tylko wytrzyma i nie dopuści go do siebie. Orochi postarał się wyprowadzić stwór do dziury w dachu, gdzie miałby więcej przestrzeni, jeśli tam dalej by go gonił, Sugiyama wyskoczył w powietrze, chcąc kopniakiem gilotynowym zmieść stwora z powierzchni ziemi.

Tl:dr
1. Puszczenie łańcucha i odskok do tyłu.
2. Ciśnięcie kunaiem z notką w korytarz za gigantem i detonacja przy lokalizacji Dzikiego.
3. Unik przed ewentualnym atakiem/obrona używając techniki.

  Ukryty tekst

[Kubomi]

- Ugh… - wyrwał się jej z ust, gdy poczuła uderzenie i przygniecenie przez głazy. Czuła krew w ustach i ciepło rozchodzące się po jej ciele, a jej rozmazany wzrok przez chwilę w ogłupieniu i oszołomieniu skakał między widocznymi ninja. Żyła?! Pytanie jak długo… zacisnęła zęby, próbując się ruszyć, ale ból, który poczuła, szybko skłonił ją do porzucenia tej idei! Nie podobała jej się najbardziej prawdopodobna wizja jej losu! Chciała się stąd wyrwać i uciec do Shigashi! Nie było tu już po co walczyć…
- Hokori…? – spojrzała na swoją towarzyszkę, która próbowała wyciągnąć ku niej ręce – w końcu wcześniej pomagała bronić balisty (która spektakularnie zawiodła), miała sama spróbować ruszyć dłoń w jej kierunku, ale szybko do niej dotarła, że umysł płata jej figle. Nie żyła… po prostu tak jej ciało się ułożyła po upadku. Zmarszczyła brwi z delikatnie zaszklonymi oczami, wciąż po tak długim czasie nie będąc przyzwyczajoną do śmierci osób, które były jej towarzyszami i pomogły przetrwać. Nie chciała umrzeć!
- P-Pomocy! P-P-Proszę…! – krzyknęła tyle, ile mogła, wołając i błagając o pomoc, sama nie dała rady się stąd wyrwać i czuła, że potrzebuje pomocy medyka. Na razie jedyna co mogła zrobić to się nie ruszać i nie pogłębiać swoich obrażeń, utrzymując jedynie wzrok na… czymkolwiek, byle by nie zamknąć oczu.
- Ciekawe czy Tsume-sama przeżył, też był na murze… ¬- przeszło jej przez głowę, jeżeli nie to będzie musiała potem o tym zaraportować.

---

Stara się utrzymać przytomność, wołając o pomoc.

---

Statystyki:

  Ukryty tekst

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

Znane Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

- Pancerz z całym swoim dobrodziejstwem

• Dwie kabury, po jednej na udach
• Dwie torby na pośladkach
• Neko-te na dłoniach i nogach pancerza

- Skórzane, czarne rękawiczki
- Czarny płaszcz
- Fioletowa, japońska parasolka przy pasie
- Drewniane pudełko z nogami przy pasie

  Ukryty tekst

Pancerz i Marionetki w użyciu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Atrybuty Marionetek

  Ukryty tekst

[Hana]

Natłok myśli i chaos walki zlał się w jedną wielką katatonię. Dziewczyna nadal nie potrafiła wyprzeć z umysłu straty większości członków drużyny. Strata jaką ponieśli ciągnęła się od samego początku. Ta niepowetowana passa miała swoje przełożenie na polu walki. Dookoła działy się niespotykane dotąd sytuacje. Dopiero teraz można było zdać sobie sprawę, że świat shinobi to nie tylko shurikeny i wspinanie po drzewach. Skala technik i nadprzyrodzonych zdolności wznosiła się ponad proste zrozumienie. I chociaż od niedawna niebieskowłosa opanowała kilka silniejszych jutsu, to nadal nie mogła równać się z licznymi jednostkami po stronie dzikich, jak i własnych towarzyszy.

W pewien sposób desperacja i niepohamowana chęć upuszczenia kropli złości popłaciła. Za dość poważną cenę, bo prawie całe pokłady chakry uleciały z młodego ciała Shirakawy. Zdawać sobie z tego sprawę, a odczuć na własnej skórze, to bardzo różne kwestie. Nie obyło się bez przegryzienia suplementu, którym ninja wracała część energii. Kolejna kwestia, jakiej można być wdzięcznym. Mimo, że rozwój w ich świecie ciągle przyspieszał, to nadal stali na straceńczej pozycji. Armia rozsypała się w przeciągu jednego wieczora. Ciemność nieba wskazywała, że nadeszła noc. Warunki natomiast były kiepskie od samego początku. Hana cieszyła się, że nadal oddycha. Szczęście uśmiechnęło się do niej, tak samo jak do Anzou. Mimo, że poradzili sobie teraz, to nie byli w stanie walczyć z całymi oddziałami w pojedynkę. Nie mogli cofnąć się i odnaleźć Chino oraz Inosuke. Niemiły zbieg okoliczności oszczędził ich w najmniej odpowiednim momencie.
- Anzou-san, już prawie... to nasi. - powiedziała do chłopaka, stając przy jego boku i wskazując teren przy twierdzy. Ściana zawaliła się zapewne w trakcie szarży Oni, które przebiegły nad dwójką Kaminari.

To był następny cel na tej ciężkiej ścieżce, którą pokonywała Hana. Czuła się beznadziejnie, ale była też zobligowana do przeżycia. Poświęcenie kompanów doprowadziło do tego, że miała tę szansę. Chciała wykorzystać ją najlepiej jak mogła. W końcu dostali sygnał od dowództwa do odwrotu. Mimo wszystko instynkt podpowiada jej, że musieli wytrzymać jeszcze jakiś czas. Zabezpieczyć drogę odwrotu, czy coś takiego. Jakby to nie wyglądało, to nadal stanowili część armii. Zostanie w okolicy murów wydawało się rozsądne, ale też niebezpieczne. Nie było nadto czasu do namysłu. Shirakawa biegła w grząskim błocie i uważała na otoczenie. Jeśli zdążą prześlizgnąć się nim wróg połapie się w ich położeniu, to będzie najlepszy znak. Czy w środku było dobrze? Nigdy nie ma pewności. Dlatego Hana uzbroiła się w powszechną broń, jaką był kunai. Najpierw jednak nim byli z Anzou oddaleni, to rzuciła nóż z notką w prawy oddział wroga. Skoro byli za ich plecami, to przynajmniej rozproszą ich siły i tym samym wspomogą broniących się. Liczyła, że Władca piorunów zareaguje podobnie i w razie kłopotów utorują sobie drogę do środka. Na koniec nie było wyjścia, jak złapać za kunai i walczyć nim z dzikimi, którzy zamierzali przedostać się przez linię obrony.

1. Upust emocji sprawia, że Hana odzyskuje sprawność i jej celem staje się dotarcie do sojuszniczych oddziałów.
2. Wskazuje Anzou kierunek, w którym powinni się wycofać.
3. Stara się nie dopuścić, żeby wrogie oddziały zamknęły ich jedną drogę odwrotu i rzuca kunai z notką na prawo. Liczy, że Anzou zareaguje na widok wrogów w podobny sposób i będzie osłaniał ich drogę.

  Ukryty tekst

[Anzou]

Sytuacja była dramatyczna, nastolatek nie wiedział, czy jego towarzysze żyją, nie miał pojęcia na czym stoi, ale instynkt przetrwania był silniejszy. Wola, którą miał w sercu, aby doczołgać się gdzieś do końca, gdzieś w bezpieczne miejsce - Nastolatek dostrzegł to i współpracował z Haną, która poczyniła spore postępy. Bardzo dobrze dla niego jak i wszystkich w okolicy. Anzou posiadał dwanaście wiązek, którymi zamierzał traktować wszystko, co jest przeciwnikiem i zmierza w jego stronę. Był uważny, skupiony na zadaniu. Olał chmurkę, którą wytworzył, nie mógł jej przenosić. Kamnari pozostawiał przy sobie trzy wiązki, aby reagować na potencjalne zagrożenie, aby chronić to co mogłoby uszkodzić jego lub jego partnerkę. Nie chciał przerywać techniki, nie mógł rzucić notkami w rywali. Wiązki zapewniały pewną tarczę, której porzucić teraz nie mógł, zwłaszcza, że wytworzenie ponownie wiązek to koszty energii, które trzeba zachować.
- Będę ich atakować wiązkami, jeżeli potrzebujesz, w kaburze na udach mam kunai z notkami, możesz im dołożyć jeszcze bardziej!
Powiedział nastolatek informując partnerkę o stanie swojego ekwipunku. Anzou był blisko jej i chciał na tyle ile to możliwe utrzymać się blisko i przedostać do sojuszniczego oddziału, który niestety, ale również był w odwrocie...

  Ukryty tekst

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Czując , jak napływa determinacja, skupiłem się na zadaniu przed sobą. Chciałem pomagać, chciałem walczyć, chciałem udowodnić, że mogę przynieść ulgę, nawet w obliczu takiej tragedii. Pomimo towarzyszącego mi strachu i złości, nie mogłem pozwolić, aby te negatywne emocje mnie przytłoczyły. To, co się wydarzyło, było czymś, co przekroczyło granice ludzkiej moralności, ale musiałem się skupić na teraźniejszości, na tych, których mogłem uratować. Pomieszanie determinacji ze strachem i złością było jak walka między dwoma potężnymi siłami. Wiedziałem, że muszę działać szybko, ale nie mogłem pozwolić, aby gniew przysłonił mi oczy. Zemsta była kusząca, ale wiedziałem, że nie mogłem pozwolić, aby mnie opanowała. Musiałem zachować chłodną głowę, nawet gdy serce krzyczało mi o zemstę. Moja determinacja była silniejsza. Wiedziałem, że muszę być silny dla tych, którzy potrzebują mojej pomocy. Musiałem działać z szybkością i precyzją, nawet w obliczu przeciwności. Napędzany tą determinacją, pracowałem w pocie czoła, każdą czynność wykonywałem z pełnym zaangażowaniem. Chciałem udowodnić, że nawet w najtrudniejszych sytuacjach jestem w stanie działać z determinacją i skutecznością. To była walka nie tylko o życie pacjentów, ale także o naszą godność i moralność w obliczu ataku na naszą społeczność.
Mimo trudności i przeciwności, nie pozwoliłem, aby mnie to złamało. Wiedziałem, że muszę działać, żeby przynieść ulgę i nadzieję w tym czasie ciemności. Byłem zdeterminowany, by pokazać, że nawet w obliczu najgorszych wydarzeń, człowiek może być silny i niezłomny..
Podczas operacji przeszczepu, w pewnym momencie poczułem, jakby światło stające spod zasłony namiotu medycznego nagle stawało się ostrzejsze, bardziej wyraźne. Zdawało się, że każdy szczegół staje się bardziej wyraźny, a moja percepcja staje się bardziej wyostrzona. Zaskoczenie ogarnęło mnie, gdy zrozumiałem, że to moje własne oczy, albo raczej Sharingan w moich oczach, ewoluował. Widziałem teraz więcej niż kiedykolwiek wcześniej. Detale, których wcześniej nie dostrzegałem, stawały się teraz jasne i wyraźne. To, co kiedyś było mglistym obrazem, stało się teraz ostrym i precyzyjnym obrazem. Moje oczy były w stanie wyłapywać każdy ruch, każdy gest, każdy detal wokół mnie. Zacząłem zauważać, jak ruchy głównodowodzącej stawały się bardziej wyraźne, bardziej zrozumiałe. W moim umyśle zaczęły się pojawiać obrazy, jakby kopia jej ruchów, jakby moje ciało automatycznie adaptowało się do jej działań. To było niesamowite uczucie, jakbym mógł czytać jej myśli, antycypować jej ruchy zanim je wykonuje. W tym momencie, zastrzyk adrenaliny przelał się przez moje żyły. Poczucie pewności siebie wzrosło, gdy zrozumiałem, że dzięki tej ewolucji Sharingan, stałem się jeszcze bardziej skutecznym medykiem ninja. Byłem gotowy na każde wyzwanie, pewny siebie i gotowy na działanie w każdej sytuacji. To uczucie ożywienia, poczucie mocy i pewności siebie, było niczym zastrzyk energii. Byłem gotowy stawić czoła każdemu wyzwaniu, gotowy wykorzystać nowe umiejętności, jakie nagle odkryłem w sobie.
Jednak nie tylko nie dowierzałem własnym oczom, a również i uszom. Katsumi leżąca tak blisko postanowiła dorzucić swoje zdanie przeciwko mojemu buntowi. Dawna Liderka Klanu pokazała, że niezbyt przypadła jej do gustu moja odmowa, jednak również zrozumiałem jak wielki ciężar nosiła na swych barkach, a tym bardziej na swoim sumieniu:
- Więzi? Wszystkie, które stworzyłem kiedyś zostały przerwane, część nowych, które zacząłem tworzyć dzisiaj także uległo zniszczeniu. Ten kto ryzykuje więź ze mną podpisuje wyrok. Ale będę próbował. - powiedziałem z szacunkiem, następnie dodała kilka słów, do których musiałem się ustosunkować:
- Żebyś mogła nam pomóc, musisz być w stanie, teraz gdy widzę więcej, wiem, że muszę tutaj zostać. A jeśli czujesz tak wielki ciężar swoich decyzji, jako członek klanu mam obowiązek Ci pomóc jeśli nie go nieść to chociaż ułatwić odkupienie. A jeśli wyjdziemy z tego żywi, to z chęcią posłucham kiedyś, jak do tego całego burdelu doszło. - zakończyłem i przekierowałem całą swoją uwagę na pracę przy przeszczepie. Sytuacja działała na moja korzyść, Misae nie mogła sobie pozwolić na dysputy ze mną. Chociaż pewnie jeśli po tym wszystkim się jeszcze gdzieś i kiedyś spotkamy muszę uważać, aby nie zarobić zasłużonego liścia.
Po zakończonym przeszczepie, gdy pacjentka została przeniesiona na oddział pooperacyjny, a ja mógłbym wreszcie odpocząć chwilę, poczułem ogromną ulgę. To był moment, w którym całe moje ciało i umysł zdały sobie sprawę z ciężkości całego przedsięwzięcia. Oddech wydawał się lekki, a serce biło spokojnie, odbijając rytm sukcesu, jaki osiągnęliśmy. Widok stabilizującego się stanu pacjentki był dla mnie ogromnym źródłem satysfakcji. Patrząc na nią, widziałem nadzieję i szansę na nowe życie, które mogliśmy jej dać poprzez naszą pracę. Czułem dumę i spełnienie, widząc, jak nasze wysiłki przynoszą pożądane rezultaty. To było uczucie, którego nie sposób opisać słowami - było czymś głębszym, bardziej intymnym. Uwolniło się we mnie uczucie nadziei, że teraz sytuacja będzie tylko lepsza. Wierzyłem, że przeszczep może przynieść przełom w naszej walce. Był to moment, kiedy myślami skierowałem się ku przyszłości, w której nasze siły pokonają wrogów, a miasto będzie mogło odzyskać spokój. Ta myśl dodała mi sił i determinacji do dalszej walki. Choć wciąż czułem zmęczenie po trudach operacji, to widok sukcesu w pracy sprawił, że czułem się napełniony nową energią i motywacją do dalszego działania. Wierzyłem, że każdy kolejny dzień przyniesie nam coraz więcej nadziei i zwycięstw, które tak bardzo potrzebowaliśmy. To był początek czegoś wielkiego, co mogło zmienić bieg wydarzeń, i w tej chwili czułem się gotowy, by być częścią tego procesu. Spojrzałem na wstającą Katsumi i jej oczy były jakieś dziwne, ale to był ułamek sekund, czyżby mi się zdawało? Cholera wie.
- Co robimy? Jeśli myślicie, że tam może być potrzebny medyk i jesteście w stanie mnie tam przenieść to jestem gotów. Być może uratujemy tak komuś życie. - jeśli nie było rozkazów konkretnych, a moje krewne mnie nie zabrały i się ewakuowały samodzielnie, postanowiłem na trochę samowolki, planuję opuścić szpital i znaleźć jakiś dach albo coś, który będzie wydawał się bezpieczny, ukryć się za jakimiś kamieniami lub murkami i spróbować dostrzec to co dzieje się na froncie i jak bardzo mamy przekichane i jak niewiele mamy czasu. Raporty jakie otrzymywaliśmy były zbyt szczątkowe, aby wiedzieć co się tam działo, chciałem ujrzeć chociaż coś na własne oczy, oczywiście z zachowaniem, ostrożności
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Emocjonalne ciężary cd
2. Leczenie
3. Rozmowa z Katsumi
4. Próba wyjścia ze szpitala i zobaczenia co się właściwie dzieje tam.

CHAKRA: 78 - 11% = 67 %

---

ZDOLNOŚCI

---

Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

Ukryty tekst

Nazwa

Sharingan: Ichi Tomoe

Pierwszy poziom rozwoju Sharingana. Od tej pory użytkownik może aktywować swoje Dōjutsu wedle woli. Co prawda na tej randze Kekkei Genkai jeszcze nie ma takiej mocy, o jakiej wielu by marzyło, ale przynajmniej niektóre bonusy klanowe otrzymuje się już teraz - jak chociażby widzenie chakry. Z czasem rzecz jasna Sharingan może ewoluować.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Odróżnianie klonów od oryginału - Klony z rang E i D
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 10 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania

Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu, dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

[Misae]

Odetchnęła z ulgą gdy Kuroi bez wahania przeszedł do wykonywania polecenia. Zabawne… kiedy to się stało. Kiedy zamienili się rolami i to nie on wydawał polecenia? Kiedy przestał być nauczycielem? A może nie tyle co wymienili się rolami, co stali się sobie równi? Mogli stać ramię w ramię i razem walczyć? Ciekawe czy był w stanie spojrzeć na nią w ten sposób, już nie jak na dziecko, czy głupią trzpiotkę, ale jak na kobietę?
-Poradzimy sobie, dziękuję - posłała mu krótki uśmiech. Posiadanie kogoś drogiego w tej ciężkiej chwili było niesamowicie cenne. Piaskowe ściany otulały poczuciem bezpieczeństwa. Nawet jeżeli był śmiertelnie niebezpieczny jej dawał poczucie ochrony. Jak wtedy, gdy pilnował ją złoty piasek Ichirou. Nawet na moment nie poczuła się zagrożona.
Gdy słuchała słów Katsumi poczuła drobny ucisk w klatce piersiowej.
-Zaopiekuję się nim Katsumi-sama, masz moje słowo - obiecała łagodnym tonem. Każde jedno słowo, które wypowiedziała wypowiedziała ze szczerością, wierząc w to co mówi.
Kiedy Keion i Shigemi ogłosili bunt odetchnęła głęboko nie odrywając oczu od operacji. Czuła mieszaninę dumy i troski. Rozumiała co nimi kieruje, ale bała się, że nie wiedzą jakie ona miała intencje. Czy oznaczało to, że tym była dorosłość? Cholernie nie chciała jej poznać. To było niesprawiedliwe. Ciężkie. Ciężkie jak odpowiedzialność, która spoczywała na barkach.
-Życie medyka jest tyle więcej warte ile żyć jest w stanie ocalić… nie wyganiam was bo w was nie wierzę, wyganiam was, bo za bardzo szanuję wasze życie, aby stracić kolejnych dobrych lekarzy - powiedziała z żalem, którego nie dało jej się skryć. Czuła się powoli przytłoczona. Musiala być skupiona i odpowiedzialna. Musiała zepchnąć swoją wrażliwą siebie, która błagała o ramię do wypłakania, gdzieś cholernie głęboko. Tyle śmierci. Tyle decyzji, które mogła podjąć inaczej. Nie teraz. To nie był czas na wątpliwości.
Przeszczep się kończył, a złych wieści nie brakowało. Bosu który porzucił niemożność wyjęcia Tomoe na własną rękę wrócił.
-Misae mamy problem… Tomoe jest pod gruzami, nie wyciągnę go sam - ogłosił, a coś w sercu Misae pękło ponownie. Znowu ryzykowała życiem najbliższej jej istoty. Zawsze gdy był dalej od niej niż na krok kończył ryzykując swoim życiem.
Była odpowiedzialna za medyków, pacjentów, swoich bliskich, jaszczury. Czuła się powoli przytłoczona.
Skończyła operację nie opychając pozostawionej dwójki. Nie mogła ich wygonić siłą, jeśli sami nie zamierzali. Mogła jednak wykorzystać ich obecność.
-Bosu, zbierz resztę was i macie się zaraz stąd zabierać. Keion, Shigemi, idźcie za Bosu i zabierzcie mojego fenka, proszę was. Ewakuujcie się i zajmijcie się pacjentami. Jesteście w stanie ocalić jeszcze więcej istnień. Pomóżcie Meduki w ewakuacji. Los pacjentów jest w waszych rękach - powiedziała, łącząc ostatnie tkanki. Rozluźniła zaciski, pozwalajac powieką wrócić na miejsce po nawilżeniu oczu. Zerknęła by skontrolować na jakim etapie jest Tetsuro po czym odetchnęła.
-Udało się… - szepnęła z dumą - Dokonaliśmy tego - powiedziała głośno, aby każdy z obecnych wiedział, że zrobili coś o czym wielu nawet się nie śniło. Dokonali czegoś, czego nie powtórzą szybko -Powinnam zalecić odpoczynek aby tkanki mogły się zregenerować… jednak w tych warunkach wiem, że będzie ciężko - uśmiechnęła się z przekąsem. Odsunęła się na moment ściągając ubrudzone krwią rękawiczki i odkładając je na stolik. Podeszła blisko do Kuroia.
-Kuroi, Kyoushi walczy na froncie, czuję to - powiedziała półszeptem patrząc w oczy Kumie -Idę do niego - zakomunikowała bez cienia zwątpienia. Wiedziała co chce i co musi zrobić. Była aniołem stróżem składającym tego kota do kupy i nie zamierzała tracić tej roli… ani nikogo bliskiego.
Zdjęła fartuch i rzuciła go w kąt.
-Operacja zakończona sukcesem. Wszyscy mają się zebrać i pomóc w ewakuacji. - zarządziła -Bardzo wam za wszystko dziękuję. To był zaszczyt i przyjemnośc was poznać i z wami pracować. Bądźcie bezpieczni - dodała ze zeszklonymi oczami. Naprawdę cieszyła się, że na nich trafiła. Nawet po tym wszystkim co razem przeszli… a może właśnie przez to co razem przeszli? Takich obrazów i więzi nie da się po prostu zerwać.
Pewnym krokiem podeszła do sióstr.
-Katsumi-sama. Chcę iść z wami. - zaczęła, po czym przerwała na moment. To nie była prośba-Idę z wami. - to było stwierdzenie. Choćby miała zginąć, nie cofnie się. Nie cofnęła sie wychodząc antykreatorowi na przeciw, nie cofnie się teraz gdy jej bliski walczył na śmierć i życie.
-Shigemi, powinieneś się ewakuować, sam mówiłeś, że nie jesteś wojownikiem. Tam czeka tylko śmierć i nikt nie jest w stanie zagwarantować bezpieczeństwa. Bardziej przydasz się żywy niż martwy. Ewakuuj szpital - nie wiedziała czy bardziej go prosi, czy wymaga. Wiedziała, że jest uparty i może jej nie posłuchać. Mogła go zmusić. Mogła sprawić, że nie będzie miał wyjścia i będzie wyniesiony… ale nie chciała. Nie chciała łamać jego woli.

  Ukryty tekst

Imię

Pikushī

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mała jaszczurka mieszcząca się w dłoni. Już na pierwszy rzut oka widać jego młody wiek - zwłaszcza po proporcjach ciała i spojrzeniu. Swoimi ogromnymi, błękitnymi oczami ogląda świat z zainteresowaniem. Zaufaniem. Jego brzuszek jest śnieżnobiały, a łuski na grzbiecie, ogonie i głowie przyjmują barwy od jasnoniebieskiej po granatowy, przesiane przez różowe plamki na czole i karku. Wprawny obserwator może dostrzec drobne prążki na małych łapkach.. Porusza się z niebywałą szybkością, zdawać by się mogło, że jest wszędzie na raz.

Charakter Jego imię mówi samo za siebie. Chochlik. Młody, ciekawski. Wszędzie go pełno. Jest otwart na świat i chce czerpać z niego całymi garściami. Opiekuje się swoją młodszą siostrzyczką Egao. Mówi tak szybko, że często mało kto rozumie co mówi. Dosłownie potrafi wyrzucać z siebie potok słów, nie tworzących nawet składnego zdania, przez brak kropki, która by mogła poskładać je w całość. Radosny, zawsze uśmiechnięty. W powiernikach paktu widzi przyjaciół, których chętnie pozna i zobaczy czego mogą go nauczyć.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Keion]

W szpitalu albo w tym co po nim zostało po uderzeniu i zniszczeniu frontowej ściany panował teraz jeszcze większy chaos niż przed paroma chwilami. Ekscesy i tragedie bitwy w końcu dosięgły i nas, czyli tych którzy mieli stać z tyłu unikając otwartej bitwy. Od samego początku podejrzewałem że to nas nie ominie, ale nie spodziewałem się że czegoś takiego. Byłem tym trochę przerażony, ale przynajmniej wiedział co robić i czułem że mogę się naprawdę komuś przydać, a przecież po to właśnie tutaj przyszedłem.
Niestety dla Aki nie byłem w stanie nic zrobić. Jej śmierć mnie zabolała, ale wiedziałem że to nie moment na żałobę, musiałem pohamować rosnący we mnie smutek i skupić się na niesieniu pomocy tym, którym dało się jeszcze pomóc. Zostawiając za sobą martwą kobietę szybko znalazłem się przy Midori i z ulgą spojrzałem że kość nie jest złamana. Mięsień był rozerwany i mocno krwawił, ale to wciąż było coś z czym mogłem sobie poradzić dość sprawnie. Nie zwlekając więc wyciągnąłem odłamek muru tkwiący w nodze kobiety, nie zważając na jej syk bólu i fakt że nie czuła się z tym zbyt komfortowo. - Wybacz, ale im szybciej to zrobię tym szybciej poczujesz ulgę. - Skupiłem medyczną chakrę w dłoniach, przyłożyłem do rany i zacząłem stymulować tkanki zmuszając je do znacznie szybszej regeneracji niż normalnie. Chwilę to trwało i wymagało ode mnie skupienia, ale pomagało zapomnieć o śmierci Aki, a raczej sprawiało że nie miałem czasu tego rozpamiętywać.
W tym samym czasie Kuroi zrobił coś w rodzaju piaskowej ściany, która przypomniała mi technikę Ichirou, którą widziałem podczas wyprawy do Oniniwy. Tamta była oczywiście niszczycielska i przyniosła że sobą wielkie spustoszenie, ale upatrując się podobieństw spodziewałem się że ten jegomość również musi być bardzo silny, a Jego piaskowa ściana z całą pewnością nie jest czymś co można łatwo przebić. Poczułem się dzięki temu nieco bezpieczniej no i przede wszystkim dzięki temu zabieg mógł dalej trwać. W tym czasie Misae ponownie nakazała nam się ewakuować, dołączyła do niej również Kamino i prawie mnie przekonały żeby czym prędzej opuścić szpital. Było jednak jedno małe, ale. Słyszałem że ktoś nieopodal, ranny lub przygnieciony przez gruz woła o pomoc. - Co byłby że mnie za medyk, gdyby wycofał się nawet nie próbując pomóc? - Nie mogłem od tak uciekać zabierając że sobą kogo się da i zarazem patrzeć jak inni zostają bądź też idą walczyć.
- Misae-san nie przejmuj się mną obiecuję że nic mi nie będzie. Potrafię o siebie zadbać i nie zamierzam ryzykować bardziej niż to konieczne, ale nie mogę odejść słysząc że ktoś ranny woła o pomoc. - Powiedziałem i zamilkłem na chwilę wiedząc że skoro ja słyszę wołanie o pomoc to reszta też je słyszy. - Spróbuję wydostać twojego fenka, ale jak tylko uda mi się to zrobić odnajdę osobę, która wzywa pomocy i jej też spróbuję pomóc. I będę to powtarzał do momentu w którym wołania o pomoc ustaną. - Dodałem po chwili kończąc leczenie Midori i pomagając jej wstać na nogi.
Operacja się powiodła obie kobiety były wstanie stanąć na nogi i obie nie zamierzały czekać tylko czym prędzej chciały ruszyć na pole walki by przechylić choć nieco szale na naszą stronę. Nie zamierzałem do nich dołączać, ani nikogo powstrzymywać tam była ich bitwa, a moja tutaj wciąż się toczyła. - Uważajcie tam na siebie, a Ty Bosu prowadź do Tomoe, nie mamy czasu do stracenia. - Pierwsze słowa skierowałem do Misae i sióstr, po czym wręcz pognałem jaszczurkę by mnie prowadziła na miejsce zdarzenia. Liczyłem że skoro że fenek i jaszczurka są ode mnie znacznie mniejsze to przeszkoda z którą nie mogli sobie poradzić, dla mnie nie będzie większym problem i będę mógł z nią szybko się uporać, a gdy tylko uwolnię fenka udaje się w poszukiwaniu tego kto woła o pomoc.

TL DR:
1. Leczenie Midori.
2. Odmowa natychmiastowej ewakuacji i uspokojenie Misae.
3. Pogonienie Bosa by prowadził mnie do fenka.
4 Pomoc fenkowi, szukanie innych przygniecionych.

Chakra

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Bariery zostały postawione - w sumie to chyba pierwszy raz kiedy dotarł do tego miejsca i przydał się faktycznie jako Sabaku, a nie jako medyk. Czuł się trochę na swoim miejscu, nie do końca oczywiście bo daleko mu było do komfortu i poczucia bezpieczeństwa, gdy na każdym kroku czyha jakaś wielka kula rozwalająca mury. Odwrócił się do swoich kompanów, widział ugli na twarzy, niemą radość, gdy zabieg się udał. Jedno z głowy, teraz tylko trzeba dowiedzieć się w jaki sposób miało to pomóc w walce z Dzikimi, bo przecież właśnie to zamierzali osiągnąć. Pewnie już mało kto o tym pamiętał, ale to miała być ich karta przetargowa, coś co zakończy spory i sprawi, że walki się zakończą. Jak to jednak dokładnie miało wyglądać - tego nikt nie wiedział. Kuroi czuł gdzieś tam z tyłu głowy, że powinni się ewakuować, ale jak widać nikt za bardzo się za to nie zabierał.
-Gratulacje - powiedział przychodząc do stołu operacyjnego - Nie rób niczego BARDZO głupiego - rzucił cicho do Misae, gdy ta przechodziła tuż koło niego. Nie za bardzo rozumiał czemu jej obecność jest tam aż tak potrzebna, ale sama podjęłą tą decyzję, sama musi wziąć na swoje barki jej konsekwencje. Popatrzył sobie na tych wszystkich ludzi, na zebranych przy stole, na kobiety które miały im pomóc w jakiś magiczny sposób. Muszę to zobaczyć. W sumie jak jest i Kyoushi, to może i reszta? - pomyślał sobie nasz kochany Staruszek i niewiele myśląc poszedł w ślady Misae. Podszedł do niej od tyłu i położył rękę na ramieniu.
-Ty też się przydasz bardziej żywa niż martwa.


Chakra i Statystyki

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek

  Ukryty tekst

Skrót:
1.Fajen bariera, lubim
2. Idem za Misałką

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Od rozpoczęcia zabiegu, świat dookoła Zielonowłosego przestał istnieć. Skupiał się on jedynie na tym co miał zrobić, oraz na tym co robiła Misae - jego aktualna mentorka. Z każdą kolejną informacją z poza ich bezpiecznej strefy czuł, że presja na nim ciążąca jest coraz wyższa, aż ostatecznie całkowicie się wyłączył, niczym robot na taśmie montażowej. Po prostu wykonywał wszystkie ruchy, które w danym momencie wydawały mu się optymalne. Korzystał zarówno ze swojej wiedzy, jak i przeczucia, które podpowiadało mu co ma robić dalej. Misae była zajęta, więc nie mógł cały czas zasypywać ją pytaniami. Postanowił, że ostatecznie zrobi tak jak uważa, biorąc na siebie odpowiedzialność i licząc, że będzie na tyle dobrze, że losy toczącej bitwy przeważą na ich stronę. Odgłosy walki narastały, w koło działo się wiele, deszcz cały czas lał a przeróżne odłamki niesione przez wybuchy u wiatr co chwilę wpadały do szpitala, on jednak tym się nie przejmował. Miał swoje zadanie, miał doprowadzić przeszczep do końca, a obroną jego zajmował się ktoś inny. Ktoś, kogo tutaj się nie spodziewał, a jednak przybył i okazał się bardzo pomocny. Oczywiście mowa o starym dziadzie z pustyni.

Kiedy drugie oko znalazło się na miejscu, a nerwy udało się zregenerować, Tetsuro dosyć głośno odetchnął z ulgą. Pacjentka żyła i być może nie była w najlepszym stanie, ale wydawało się, że to co mieli zrobić, udało się. Podał jej rękę, pomagając jej wstać, a następnie podał coś do picia, tak aby mogła przepłukać gardło po tym dosyć stresującym zabiegu. Zapewne gdyby mógł, to teraz zamknąłby się w swojej pracowni, kontemplując nad tym czego właśnie dokonali, jednakże nie było czasu. Dopiero teraz zaczynało do niego dochodzić to, co tak na prawdę się działo dookoła. Uszkodzona twierdza, ewakuacja szpitala oraz odgłosy intensywnej bitwy bijuu. To nie wróżyło najlepiej, no ale, przecież właśnie tchnęli nowy wiatr w Sogeńskie skrzydła, prawda?

Szybko okazało się, że część grupy medycznej rusza do walki. Oznaczało to, że ich rola jako lekarzy została spełniona, teraz mógł albo pomóc w ewakuacji, albo ruszyć walczyć z pozostałymi. Wybór był prosty, bitwa się nie skończyła, więc nie mógł osiąść na laurach. Zielonowłosy zerwał ze swojego ramienia opaskę, która oznaczała, że jest medykiem i cisnął ją gdzieś w błoto, oznajmiając, że z Tetsu-lekarza, stał się Tetsu-wojownikiem. Następnie zdjął chustę, która przewiązywała jego włosy i zawiązał tam, gdzie jej miejsce, czyli na jego szyi. Włosy opadły mu w nieładzie nad oko, tworząc niesforną grzywkę, którą od razu poprawił.

-Kuroi-san, Misae-san, nie wiem co kombinujecie, ale idę z wami. - uśmiechnął się do swoich kompanów. Mimo tego, że Misae znał kilka godzin, to te wszystkie wydarzenia dookoła spowodowały, że się z nią zżył, nie mógłby jej teraz od tak porzucić. Nie po tym co przeszli w tym szpitalu. Stanął on obok nich, a następnie sięgnął do swojej torby, wyjmując z niej zwoje z zapieczętowanymi wewnątrz kukiełkami. Nie wiedział w jaki sposób będą przetransportowani na front, więc póki co ich nie wyciągał, w końcu może nie będzie zbyt wiele przestrzeni, jakiś tunel czy latająca technika. W każdym razie, był gotów stanąć do walki, nie ważne gdzie i w jaki sposób się tam znajdą.

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

Marionetki

  Ukryty tekst

Staty marionetek

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei Czytamy cały post proszę

---

Orochi i Ookami

Orochi sprawił sporo zawodu, prawdopodobnie samemu sobie, kiedy rzucił notką w korytarz, gdzie chyba chował się dziki. Notka została zdetonowana, a stwór z atramentu, który za nim szedł rozpłynął się w kałużę atramentu, niepodtrzymywany chakrą. Był to dość jasny znak, że Orochiemu udało się pokonać swojego wroga i go pewnie zabił. Chyba stracił też łańcuch – albo został zniszczony albo leżał gdzieś w tej ciemności.

Sam Orochi wylądował na dachu, gdzie próbował zaciągnąć swojego przeciwnika. Może nie było to szczególnie wysoko, ale miał troszeczkę inną perspektywę. Był niedaleko wschodnich murów Kotei i widział bramę, która w tej chwili była zamknięta. To tam miała być Hoshi oraz Ookami, ale coś chyba nie poszło. Deszcz powoli przestawał padać. To była jedna z najgorszych burz, jakie Orochi widział, a mieszkając w Kotei – widział ich bardzo dużo. Statki miały szansę, ludzie, którzy uciekli drogą – też mieli większe szanse.

Pod bramą unosiła się mgła. Naturalna nie dałaby rady w żaden sposób powstać w tych warunkach, więc musiała być podtrzymywana techniką. Do niego za to zbliżała się kulka światła, która po chwili okazała się, że to lampion trzymany przez jedną z trzech osób, które do niego zmierzały. Wszyscy z klanu Uchiha – jeden z tego co Orochi wiedział, z Sharinganem, pozostała dwójka – mężczyzna i kobieta – bez przebudzonego Kekke Genkai.

- Hej, ty! – krzyknął jeden z mężczyzn i w świetle, które trzymał próbował rozpoznać osobę, która była na dachu. Sylwetka była jednak rozpoznawalna na tyle, że został rozpoznany. Ookami w końcu wspomniał, że trzeba go wspomóc, to wiedzieli, kogo się spodziewać.

Młodego boga na dachu z rozjaśniającym się niebem w oddali.

- Te, Sugiyama, gdzie Dzicy? Zabiłeś ich? – zapytała kobieta bez pardony, zupełnie nie zwracając uwagi na boskość postaci przed nią. – Jeżeli nie, dobijemy wszystkich i wrócimy strzec bramy.

Akcja u Ookamiego zaczynała się dziać bardzo szybko. Uchiha użyli technik, wysyłając kontrolnie salwę pocisków ogniowych, które były w stanie w niektórych miejscach rozwiać mgłę. Próbowali znaleźć swoich przeciwników. Mgła tymczasem powoli ponownie się zasnuwała, a Ookami przeprowadził wszystkich w trochę inne miejsce, żeby uniknąć potencjalnych ataków. Ciężko było jednak stwierdzić, gdzie następnie uderzą, ponieważ bardzo na oślep działali.

Hoshi, z lekkim bólem serca posłała wilki w stronę, z której słyszała odgłosy, wskazał jej Ookami i widziała przebłyski światła. Ookami widział, że wilki idą na oślep, że Hoshi brakuje zmysłu wzroku i próbuje jakkolwiek poruszać nimi tak, jak mówił jej słuch. Od razu było widać, że lodowe stwory nie miały zupełnie świadomości i są po prostu przedłużeniem rąk Hoshi. Które tylko były gryzące. Jednak udało się je podprowadzić do jednego z Uchihów. Nie ugryzły ich, ale wpadły na kobietę rozpędzone i wytrąciły ją z równowagi. Sama Hoshi padła na kolana, a wilki zniknęły.

W tym samym czasie Yurika oswobodziła jedną ze swoich kukiełek, ale spojrzała pytająco na Ookamiego, żeby ją poprowadził.

Yamanaka też zdołał się już porozumieć z dowództwem.

- Ewakuują szpital. To… koniec. Brama ma być otwarta. Mamy pilnować, żeby była otwarta, kiedy reszta będzie przechodziła przez miasto. Jak zakończą ewakuację szpitala, ma się wycofać wojsko. Wtedy my też już możemy się ewakuować, z ostatnimi ludźmi ze szpitala. Będziemy wiedzieć po Meduki-sama.

Następnie ruszył, aby oswobodzić innych, on już kierowany swoimi własnymi zmysłami.

Przez lodowe wilki, Uchiha zorientowali się, że to nie Dzicy zaatakowali, tylko Yuki została wybudzona. Oczywiście, obwinili – i to słusznie – że to wina Ookamiego i teraz aktywnie go szukali. Cóż, kobieta próbowała się pozbierać po byciu zaatakowaną przez lodowe wilki. Yurice udało się zaatakować lalką mężczyznę. Yamanaka razem z obudzonymi ludźmi ruszyli pod bramę i próbowali ją otworzyć. Belka, która trzymała wielkie wrota została podniesiona, a brama powoli zaczęła się otwierać, co spowodowało krzyk strachu ze strony Uchiha.

Przestawał padać deszcz.

---

Ario, Minoru, Mijikuma, Tetsuro, Kuroi, Shigemi, Keion, Misae

Przestawało padać.

Przed Ario szła całkiem spora grupa rannych żołnierzy – tych używających chakry i nie. Średnio i lekko ranni, którzy dostali informację, żeby już nie brać udziału w walce, tylko się wycofać. Sam Ario – albo Aria – szli razem ze swoimi pacjentami i medykami, którzy pilnowali, czy wszystko było w porządku. Mujin trajkotał jednemu z klonów na temat swojej kliniki i zapewniał, że może Ario tam wziąć i wyleczyć go z choroby, jaka go dręczyła.

- Nie ma jeszcze lekarstwa, ale jeżeli będziesz tam z nami – ze mną i Isane-san, jestem pewien, że znajdziemy sposób na przedłużenie ci życia do normalnej długości. Twój stan jest bardzo kiepski. Jeżeli przeżyjesz, będziesz w stanie dawać ludziom więcej nadziei.

Misaki szła przy oryginalnym Ario i patrzyła na niego z niepokojem. Nie odzywała się za bardzo, wiedząc, że Ario chciał ją odesłać. I nawet jeżeli może chciałaby wrócić do Ryuzaku, do swojej kuzynki, bała się o rudego. Niby sobie radził, ale wydawał się taki… no, jak Ario.

Musieli zatrzymać się w swoim pochodzie niedaleko bramy, bo ta była zamknięta z jakiegoś powodu. Czas się trochę dłużył, ale chwilowo jeszcze nikt nie próbował się przedrzeć. Nad nimi nadal dobywały się walki – najczęściej Gazo przeciwko innym Gazo, ale z jakiegoś powodu tych, którzy wyszli z Twierdzy. Może mieli jakieś serca jednak i nie atakowali rannych. Chociaż Twierdze zburzyli. No, jedną czwartą twierdzy.

W końcu jednak ruszyli dalej, chociaż zdążono się już dość mocno sfrustrować. Brama powoli się otwierała, a za nią była nienaturalna mgła. Technika, to było oczywiste. Na początku wejścia panowało poruszenie.


Kiedy Minoru dotarł do Mijikumy, ten już jeden kamlocik z siebie zrzucił i faktycznie poruszał stópkami. Mijikuma już był w panice, ale obecność kolegi z drużyny go wsparła i pomogła mu się uspokoić. Nie był sam, nie był zapomniany. Miał kogoś, kto chciał mu pomóc.

Co nie było łatwe. Minoru nie czuł się wystarczająco silny na to zadanie, ale wiedział, że nie może pozwolić koledze zginąć, szczególnie w panice, pod gruzami. Byłaby to absolutnie straszna śmierć. Jeżeli chodziło o przekazanie chakry – ani Mijikuma nie mógł go dosięgnąć ani nie kontrolował jej w sposób taki, żeby to zrobić. Poza tym, w tej chwili mogli się dotknąć jedynie poprzez jego stopę. Dlatego Minoru zaczął trochę odgarniać kamienie wokół tego, który leżał na Mijim. Czując, że się poruszają wokół kamienie, każdy ruch, Miji czuł ból, bo głaz, który był na nim przede wszystkim powodował, że przygniecione ciało bolało. W pewnym momencie Mijikuma zobaczył z powrotem niebo, jednym okiem, kiedy Minoru odgarnął inny kamień. Po chwili mógł już nawet lepiej oddychać.

Z przekazaniem chakry nadal nici.

Ostatecznie został tylko ten największy głaz, najgorszy. Dzięki temu, że Minoru odgarnął mniejsze, miał jak się zaprzeć o ten, który najbardziej przeszkadzał, a Mijikuma miał jak się zaprzeć od dołu – w końcu miał miejsce i razem udało im się zepchnąć kamień z Mijukumy.

Sukces.

Miji mógł wstać, ale czuł ból w całym ciele (rana średnia). Dało się jednak poruszać.

Medyków zostało już niewielu, w tej chwili chyba tylko ci od przeszczepu, sama Meduki już ewakuowała większość szpitala i krzyczała rozkazy, żeby wszyscy się wydostali. Jeszcze Shigemi i Keion biegali, po tym jak reszta naglę zniknęła.

Może oni mogliby pomóc.

Misae wydała ostatnie rozkazy swoim podopiecznym, Kuroi poczuł się przydatny, żywy. Oboje chcieli wyruszyć z Katsumi i Kamino do walki. Tetsuro też. Katsumi zmierzyła wzrokiem każde z nich i lekko pokręciła głową.

- Słuchajcie. To nie jest tak, że my tam idziemy wygrać tę walkę. My tam idziemy na śmierć, żeby pozwolić wam odejść. Tam nie będzie czekać was nic dobrego. Ale nie będę was powstrzymywać – wyjaśniła Katsumi, a Kamino lekko prychnęła. – Ty… - spojrzała na Shigemiego. – Może jeszcze posłuchasz mojego głosu, bo im rozkazywać nie mogę. Tobie, ze względu na stare czasy. Może wciąż mam u ciebie jakiś autorytet. Ewakuuj się i dobrze żyj. Dbaj o tych, których kochasz. Pomóż w odbudowie klanu i przyjmij to, co teraz robię jako niewielkie zadośćuczynienie za moje poprzednie błędy. Nie byłam dobrą liderką. Niech chociaż będę dobrą obrończynią naszych wojsk.

Kamino wciąż wyglądała niewyraźnie. Tak, jak Katsumi wydawała się silna i wyprostowana, tak Kamino miała zaciśnięte zęby, a jej dłonie poruszały się do twarzy, jednak powstrzymywała się przed dotykaniem jej. Być może to dlatego, że Kamino była starsza i nie przyjmowała tego, co jej przyszło tak dobrze.

- Jesteście młodzi, powinniście próbować żyć, a nie wpieprzać się w paszczę wroga, jak nie musicie – dodała Kamino, następnie zerknęła na Kuroia. – Poza tobą. Ciebie mogę wziąć. Przynajmniej jeden, który nie wygląda jak smarkacz.

- Chyba lubisz Sabaku.

- Może mam typ. Dobra, bo mogłabym przedłużać w nieskończoność, tak bardzo nie chcę tam być. Jeżeli jakimś cudem przeżyjemy, możesz mnie odwiedzić tam, gdzie będę spała. Tylko na Susanoo, nie czytaj mi wierszy.

Katsumi się roześmiała, kręcąc przez chwilę głową. Kiedy skończyła, skinęła do Kamino, a następnie do trójki, która chciała iść z nimi. Jej oczy błysnęły na czerwono i po chwili każde z nich poczuło, jakby ich ciała się rozpływały w nicości. Przez ułamek sekundy wydawało się, że znajdują się zupełnie w innym miejscu, ciemnym, nieznanym, obezwładniającym – pustym i smutnym. Zanim jednak dotarło do nich, co tak naprawdę się stało, ich ciała ponownie się zmaterializowały.

Zmaterializowały się w deszczu, który powoli przestawał padać, na tyłach grupy szturmowej, poza zasięgiem przeciwników. Ich wejście było nagłe i niepostrzeżone. Od razu mogli działać, co też Kamino zrobiła. Złożyła kilka pieczęci i wydmuchała z ust ogromną kulę ognia, która zmiotła z ziemi kilku wężowych wojowników. Ci byli zaskoczeni, że grupa ludzi się tutaj pojawiła. Jednak nie mieli dużo czasu na zastanawianie się. Smród spalonego ciała uderzył ich w nosy.

- My zajmiemy się Kyuubim wy dajcie szansę grupie szturmowej na wycofanie się – zarządziła Katsumi.

- Ja wezmę Midori. Kuro, Shiro, starczy już. Musimy stąd iść – powiedział stary Ao, pomagając Midori wstać. Jej rana nie była aż tak straszna, ale jednak każde leczenie ran za pomocą chakry zostawiało jakiś ból. Należało trochę poczekać, żeby o nim zapomnieć. Midori wpatrywała się w miejsce, gdzie przed chwilą była Katsumi i reszta, potem westchnęła.

- Chciałabym być taka jak ona. Jest naprawdę odważna – stwierdziła. – Chodźcie jak najszybciej. Ja nie mogę pomóc tutaj, ale już prawie wszyscy są wzięci. Proszę, pospieszcie się. I tak będziemy mieli dużo pracy przy następnym postoju.

- Nie wierzę, że mamy iść i porzucić miasto… - powiedział Shiro, a potem on i jego brat zaczęli się kręcić z tymi, co jeszcze zostali, żeby wykopać wszystkich, którzy byli pod gruzami.

Keion zaczął od pomocy fenkowi Misae. Kamienie, które go przygwoździły nie były trudne do odsunięcia i wkrótce lisek znalazł się w ramionach Keiona. Wystraszony i niepewny. Bosu nadal przy Keionie został. Ta część zadania była prosta.

Trudniejszą częścią było to, że Keion zauważył, że miejsce łóżko, na którym wcześniej leżał jego pacjent, Kazuki, było nadal zasłonięte płachtą. Była szansa, że mężczyzna, śpiąc, tam został i nikt go jeszcze nie ewakuował. Kiedy Keion tam dotarł, usłyszał, że mężczyzna ciężko oddycha, ale szczęśliwie, nic więcej mu się nie stało. Problemem było to, że nie mógł chodzić z nogą po operacji.

Trzeba było cos zrobić. Dodatkowo, pod jego łóżkiem był jeszcze inny, przestraszony lisek.

Shigemi, jako niezabrany, zdecydował się zobaczyć, co się dzieje. Daszek, nawet jeżeli jakiś by znalazł, jednak nie pomógł mu w zobaczeniu tego, co się dzieje. Należało tak naprawdę wspiąć się na Twierdzę – a raczej jedną z trzech jej ścian, które zostały. Tam, na górze, jeszcze latały ptaki Gazo, jeszcze walczyli ludzie. Tylko jedna ściana została zniszczona, co prawda ta najważniejsza, ale była szansa z dostaniem się na górę.

Pobiegł tam. Deszcz powoli się uspokajał, chmury lekko rozsuwały, a on dostał się, po kilkunastu sekundach biegu, na sam szczyt Twierdzy.

Shinobi i kunoichi tutaj wciąż się uwijali, wciąż biegali, wciąż rzucali bronią. Shigemi wydawało się, że przeszkadza, kiedy tam się znalazł. Ale był w stanie zobaczyć to, co go otaczało.

Od strony północnej było wzburzone morze z samotnym statkiem w oddali, który Shigemi zauważył wyłącznie dlatego, że był oświetlony. Sam statek był dość duży, ale był daleko. Na plaży trwały walki. Na zachód widział Kotei, pogrążone niemal całkowicie w ciemności, poza jedną ścieżką, która prowadziła od bramy wschodzniej do południowej. Tam też ciągnęli ludzie z Twierdzy, ewakuując się. Na południe przez trochę było pole bitwy, ale dalej niknęło w drzewach i mokradłach.

Wschód za to był najbardziej zajęty. Wielkie pole bitwy, na którym nadal trwał koszmar. Żołnierze Sogen wycofywali się, a Dzicy parli do przodu niczym tarany. Głębiej jeszcze, w lesie, trwała zupełnie inna bitwa – dwóch demonów. Las był zniszczony, a niebieski, ognisty kot oraz ogromny, wściekły lis walczyli między sobą na śmierć i życie.

Shigemi jeszcze dalej w lesie dostrzegł wybuch w powietrzu, rozświetlający okolicę. Był on bardzo daleko, nawet dalej niż bestie. Może pół godziny drogi tempem ninja.

---

Shinichi, Ai i Kubomi

Poszło. Shinichi stracił kontrolę nad swoim tworem, nie próbując się przeciągnąć i całkowicie pozbawić chakry. Był już bardzo blisko wycieńczenia i pewnie, jeżeli by przytrzymał dłużej - straciłby przytomność. Teraz, kiedy spadali, stracenie przytomności było również prawdopodobne.

Szczęśliwie, chociaż ptak zamieniał się w bezkształtną breję gliny, nie byli zbyt wysoko. Mimo tego zaryli w ziemię, rozbijając się i rozpryskując oślinioną glinę dookoła, pokrywając okoliczne kamienie. Shinichi zarył twarzą w ziemię, a raczej w glinę, ale i tak nieźle sobie obtarł twarz. Potężnie uderzył też w jeden z kamieni, wybijając sobie bark, a jakiś ostry fragment przejechał mu po nodze, rozcinając ją boleśnie. Krew chlusnęła, rana zabrudziła się wszelakim paskudztwem. Chyba zwichnął sobie też nadgarstek drugiej ręki.

Ale przeżył.
(2 rany średnie + rana lekka)

Ai wylądowała na Shinichim, trochę przygwożdżając go do ziemi, ale impet uderzenia rzucił ją na niego. Zamortyzował upadek, ale rana wewnętrzna chyba się pogłębiła i dziewczyna wypluła więcej krwi na swojego kolegę, na którym leżała. (rana ciężka + średnia).

Oboje nie mogli za bardzo się ruszać, ale Ai miała jeszcze wystarczająco dużo sił, żeby namalować - koślawo - stworzenia i przyzwać je do życia. Powoli przestawało padać, ale stworzenia - goryle, pojawiły się. Zaczęły od tego, że, sterowane przez Ai, podniosły oboje - ją i Shinichiego, a następnie zajęły się wykopywaniem Kubomi. Zajęło to chwilkę, ale Kubomi, w ciężkim szoku. Właśnie zorientowała się, że Hokori nie żyła, że jej oczy wpatrywały się w nią nie widząc. Po chwili jednak została podniesiona. Jej zdruzgotane ciało wymagało natychmiastowej pomocy medyka, tym bardziej, że kamień, który miała na sobie powstrzymywał krwawienie. Dziewczyna nie miała dużo czasu, aby zostać uratowana.

  Ukryty tekst

Hokori została przerzucona przez ramię goryla - bez pardonu, kiedy do Ai dotarło, że była martwa. Kobieta z jej klanu, nikt bliski, a jednak ktoś, z kim dzieliła chociaż trochę swojej krwi. Nie żyła. Kubomi też za chwilę miała nie żyć.

W tle nadal trwały przeraźliwe walki, ale wydawało się, że od momentu uderzenia bijuudamy do teraz - żaden z Dzikich nie przedostał się przez zburzoną ścianę i cała trójka - czwórka - została zaniesiona do wnętrza niemal opuszczonego szpitala. Misae, Tetsuro i Kuroi właśnie znikali. Zostało jeszcze kilka osób, w tym Meduki, która była już niedaleko wyjścia, pilnując, że wszyscy jej ludzie się ewakuowali.

---

Anzou i Hana

Anzou i Hana robili wszystko, co w ich mocy, aby przedostać się do grupy swoich, która powoli wycofywała się do Twierdzy, aby dostać się w bezpiecznie miejsce. Nadal jednak powstrzymywali wrogów. Wydawali się również wygrywać w okolicach. Dlatego trzeba było tam się dostać.

Cisnęli do przodu, Anzou używał swojej techniki do zabijania pojedynczych wrogów, którzy się do nich zbliżyli. Hana była niemal bezbronna, ale trzymała się blisko swojego bohatera, któremu raz nawet udało się trafić przeciwnika tak, że ochronił życie swojej kobiety. Jeden z wężowatych wydobył się spod ziemi i zaatakował Hanę. Kunai został wbity w jego ramię, ale ten nadal parł. Jego węże niemal ugryzły Hanę, ale Anzou był szybszy i usmażył go wiązką pioruna.
Kiedy znaleźli się bliżej, grupa shinobich ich zauważyła i przyjęła do siebie, chociaż nie dało się ukryć, że kilku się zawahało. Wszyscy widzieli ciemniejszy kolor skóry Anzou, było wiadomo, że jest z klanu Kaminari. Z klanu, który z nimi prowadził wojnę jeszcze nie tak dawno. Jednak w tej chwili nie było czasu na niesnaski i oddział, już z w miarę bezpiecznymi Anzou i Haną wycofali się przed twierdzę.

W pewnej chwili znalazł się przy nich mężczyzna, którego pamiętali z Turnieju Pokoju – obecny lider klanu Uchiha. Jednym ciosem powalił napierającego na nich demona, a następnie posłał kulę ognia w stronę innej grupy przeciwników.

- Odwrót. Do Twierdzy. Oddział dotonowców ustawić się przed twierdzą i postawić ścianę chroniącą resztę! Raitonowcy i suitonowcy na jej szczyt i stworzyć zaporę ze strumienia wody i błyskawic! – rozkazał, następnie dając znać innym, żeby się cofnęli.

---

Nana, Kyoushi, Ryuujin, Takashi, Osamu

Ognisty kot pomimo otrzymania dosc dotkliwego ciosu ze strony lisa, szybko wylądował na czterech łapach i przetoczył się po ziemi, zabijając przy tym niezliczoną ilość nieszczęśników. Lis widząc że jego przeciwnik stara się stworzyć dystans pomiędzy nimi, ruszył od razu w pogoń, starając się uderzyć w kota, jednak każdy cios minimalnie mijał się z celem. Fakt że Kyuubi był tuż za nim, nie przeszkadzał tak bardzo jinchurikiemu Matatabi i przeszli oni do kontrofensywy. Kot zatrzymał się i szybko wskoczył na Lisa, wbijając się weń pazurami, w pysku zaś zbierała się chakra na kolejną próbę ataku. Lis zachwiał się na moment, nieprzygotowany na taki manewr. Kiedy tylko się opamiętał, spróbował zerwać z siebie niebieskiego kota, jednak bezskutecznie. Lisie pazury przeorały grzbiet Kyoushiego i Nibi (rana lekka), jednak zdeterminowany duet nie dał za wygraną i udało im się wspólnymi siłami strzelić bijuudamą centralnie w tors i głowę Kyuubiego, wbijając go przy tym w ziemię i unosząc ogromne tumany kurzu.

Nieprzyjemny cios ze strony oponenta przywrócił Nanę do obecnej chwili, zastanawianie się nad losami swojej nowo odkrytej rodziny będzie musiało zaczekać. Dziewczyna łapczywie zwiększyła dystans dzielący ją od mężczyzny i złapała go w przygotowaną naprędce pułapkę. Szybka wymiana uprzejmości za pomocą metalowych narzędzi shinobi i dziewczyna mogła być pewna że jej gwiazdki trafiły w ciało wroga, jednak musiała się również skupić na ucieczce od kunaiów z notkami. Szybko złożyła pieczęci potrzebne do wykonania podstawowej techniki, jednak na moment przed zamianą miejscami z jednym z ciał poległych wojowników, notka rozbłysła mocnym światłem. Kawarimi jednak mimo wszystko zadziałało i zaraz po tym oślepiona Nana znalazła się w kompletnie innym miejscu, znikając z oczu mężczyźnie. Sytuacja jednak była na dziewczyny na tyle komfortowa że mogła ona pozwolić sobie na odwet w postaci ogromnej kuli ognia skierowanej w miejsce gdzie powinien w dalszym ciągu znajdować się jej oponent. Kula ognia przeorała wszystko na swojej drodze, żłobiąc podłużny osmalony krater i rozwiewając przy tym kurz i dym powstały w wyniku eksplozji notek Nany. Tam, leżał na ziemi również mocno poparzony wojownik. Najwyraźniej nie spodziewał się takiego obrotu spraw i centralnie oberwał jej techniką. Nie był jeszcze martwy, ale widocznie otrzymane rany dały mu się we znaki i ledwie był w stanie się ruszać.

Młody jinchuriki próbował bombardować siły wroga swoimi technikami uwolnienia wody, jednakże równocześnie wydawało mu się że przeciwników zamiast ubywać, przybywało. Zdecydowanie niebezpieczna mogła wydawać się spora grupa, która zebrała się i wydawała się planować skoordynowany atak na pozycję Takashiego, jednak ni z tego ni z owego nagle została rozkwaszona paroma ogromnymi kamulcami wystrzelonymi przez klony Osamu.

Wojownik ze szczepu Juugo instynktownie podniósł się z błota po upadku, jednakże wydawał się być całkiem zdezorientowany w otoczeniu, zupełnie jakby całkowicie go odcięło od rzeczywistości. W tym samym czasie jego przeciwnik mógł w spokoju oczyścić oczy z błota a następnie przyjął postawę bitewną, gotowy do walki i obserwował Ryuujina. Kiedy zauważył że miecznik jest kompletnie zdezorientowany, ruszył na niego szybko i zasypał gradem ciosów kijem, dość dotkliwie obijając Juugo i wytrącając mu jedno tachi z dłoni.

Wtedy Katsumi i Kamino wkroczyły na pole bitwy, razem z trójką innych ludzi. Przez chwilę nikt nie zwracał uwagi, ale po tej chwili, rozległ się głos Takeru.

- ODWRÓT! Tworzyć ptaki, ODWRÓT! Zostaje tylko Nibi! – zakrzyknął tak, żeby cały jego oddział słyszał. Gazo, którzy zostali jeszcze oraz ktoś z klanu od tworzenia kryształu zaczęli oddalać się nieco i tworzyć ptaki i inne stworzenia, aby reszta drużyny szturmowej mogła na nie wskoczyć. – ODWRÓT! SZYBKO!

---

Yami

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 23:30 03.02.2024
Czas na odpis Prowadzącego : 23:30 06.02.2024

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Co właściwie się stało? Nie do końca rozumiałem. Niefartowny upadek, a potem... pierwsze co do mnie dotarło to był ból którego źródła zwyczajnie się namnażały. Jednak w momencie gdy miecz wypadł mi z jednej ręki natychmiast zrozumiałem co właśnie miało miejsce. Byłem zwyczajnie okładany przez tego dzikusa jego kijem nie reagując na to praktycznie w żaden sposób, a przecież tak być nie mogło.
Zdecydowałem się więc dać mu jeszcze chwilę udając że wciąż nie ocknąłem się z tej dezorientacji tak aby pokusił się o kolejny atak który staram się złapać wolną ręką i od razu pociągnąć go do siebie jednocześnie puszczając drugie ostrze i robiąc krok w jego stronę aby maksymalnie zminimalizować jego szansę na obronę. Jeśli dzięki temu znajdzie się w moim zasięgu który ze względu na olbrzymią posturę nie jest taki mały wykonuję zamach i wypłacam w niego z całą siłą cios prosty w okolice mostka. Jednak nie planuję zaprzestać na jednym uderzeniu bo zaraz po tym jak przyjmie cios jeśli wciąż jest w zasięgu to leci w niego Shōshitsu czyli nic innego jak cios z kolanka, a zaraz po nim kolejne uderzenie Hōshō mające odrzucić go na pewną odległość bądź przynamniej odepchnąć Jeśli po tej kombinacji wciąż będzie stał na nogach to nie zwlekając ruszam w niego z bara, Tokken, chcąc po raz kolejny posłać go na zimie aby kupić sobie chwilę czasu na wyskocznie w powietrze w celu wykonania kopnięcia gilotynowego, Girochin Doroppu.
Po kopnięciu oczywiście odskakuję w celu przygotowania się do kolejnej techniki brutalnego stylu walki czyli Raitoningu Sutorēto który to już powinien wyjaśnić chłopa.
Oczywiście jeśli dojrzę jakieś zagrożenie staram się przed nim uskoczyć bądź wyminąć tak aby zwyczajnie zmasakrować typa. Jeśli się uda szybko zbieram swój sprzęt z ziemi wypatrując najbliższy środek transportu, jak jestem w stanie to pomagam sojusznikom po drodze uporać się ze swoimi problemami, wskakuję na pokład i ewakuuję się z resztą na bezpieczną odległość cały czas unikając potencjalnego zagrożenia ale z zainteresowaniem przyglądając się tym którzy znaleźli się na polu walki.
Gdyby ostatni linie lotnicze odleciały beze mnie to też nie płaczę tylko zasuwam w te pędy z buta w kierunku bazy aż znajdę się na tyle daleko by poczuć się nieco bezpieczniej. Wtedy zwalniam za jakąś potencjalną zasłoną na polu bitwy która została i też oddalam się lecz jednocześnie z wścibskością godną prawdziwego somsiada zaglądam co tam robią te nowoprzybyłe jednostki oraz staram się zapamiętać ich cechy szczególne jeśli takie posiadają. Sylwetkę, włosy, sposób poruszania się i co tam jeszcze wypatrze moimi pięknymi paczałkami.

  Ukryty tekst