[Event] - Grupa Medyczna

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Kiedy Meduki wyjaśniała rzeczy i niemal skończyła, Tetsuro jej przerwał, żeby zadać swoje pytanie na temat specjalistów od alchemii. Było ono dość istotne - w końcu, tak jak powiedział, nie wiadomo z czym mieliby się mierzyć. Rzuciła krótki uśmiech do Tetsuro i otworzyła usta, żeby się odezwać, spoglądając na doktora Imoto, ale w słowo wpadł jej doktor Mujin.

- Od razu powiem, że… - zaczął, ale mężczyzna z brzydką blizną na twarzy głośno prychnął i tym razem się głośno odezwał.

- Co to jest w ogóle za pytanie? Trzeba być kompletnym idiotą, żeby zgłosić się do poważnego zadania medyka i nie mieć pojęcia na temat alchemii. Szczególnie, kiedy jest się… - Nieprzyjemne spojrzenie zostało rzucone na Tetsuro od stóp do głów - Ayatsuri. Wysłali cię tutaj, żeby się ciebie pozbyć? Sam bym tak zrobił.

Atmosfera zrobiła się nieprzyjemna przez ten komentarz. Kilka osób się skrzywiło, inni widocznie poczuli się źle (szczególnie ci mniej pewni siebie). Osoby z Ryuzaku rzuciły do siebie nawzajem nieprzyjemne spojrzenia z takim "a nie mówiłem" poczuciem.

- Hazama, nie musisz od razu… - rzucił jeden z innych medyków Ryuzaku, ale mężczyzna z blizną tylko prychnął.

- Dziękujemy za perspektywę, Hazama-sensei. Ishara-san, masz rację, że z nieznanych terenów będą pochodzić nieznane nam rośliny i zwierzęta, a ich trucizny, chociaż może wyglądać, że działają, jak te dobrze nam znane, mogą mieć zupełnie innym mechanizm działania. Pewnie zauważyłeś stanowisko alchemiczne. Jest wśród nas kilku alchemików, łącznie z doktorem Hazamą. Musimy zdawać sobie jednak sprawę, że znalezienie odtrutki może być niemożliwe w tak krótkim czasie. W razie potrzeby oddelegujemy jednego alchemika, żeby się zajął tym, mając nadzieję, że coś przygotuje. Na to jednak liczyć nie możemy. Używajcie w takim wypadku technik wyciągających truciznę i środków uniwersalnych. Zachowajcie próbki, jeżeli możecie. Dziękuję za pytanie, Ishara-san. W każdej chwili możecie zadawać więcej pytań.


- Jeżeli będzie trzeba, zajmę się tym - odezwał się Mujin, wpatrując się w Hazamę z pewnego rodzaju niezadowoleniem bądź nienawiścią. Hazama nie zrobił sobie nic z tego, tylko wyciągnął z kieszeni fiolkę z jakimiś okrągłymi pigułkami, lekko wytrząsnął dwie i zazył je bez popijania.

Coś wisiało w powietrzu i nie była to burza.

W czasie, kiedy Meduki rozdzielała kolejne grupy (ta, która była zarządzana przez owego Hazamę była drugą i zajmowała się łóżkami od jedenastego do dwudziestego. Miał swój zespół medyków z Ryuzaku), wszyscy się przedstawili, a Misae rozdzieliła po dwa łóżka na Keiona oraz Shigemiego oraz po trzy łóżka na nią samą oraz Tetsuro. Bohei miał pomagać to tu to tam. Nie był to zły podział obowiązków, a dodatkowo miała kilka wskazówek, które powtarzano już od jakiegoś czasu - dbać o siebie, nie marnować chakry, wymieniać się pacjentami, których nie potrafią załatać. Mieli działać ostrożnie i nie zgrywać bohaterów.

  Ukryty tekst

Był jeszcze czas pytania, więc Tetsuro, Bohei, Shigemi i Keion mogli zadać je Misae, a następnie przygotować się do przyjmowania rannych. Inne grupy również rozmawiały i zaczęły się przygotowywać. Z łatwością zwróciliście uwagę, że ci, którzy mieli pracować z Hazamą nie byli zadowoleni, ale przyjęli jego zarządzenia i również przygotowali się, tak jak inny.

Piątka ludzi, która miała współpracować z drużyną Misae już do nich podeszła. Uśmiechnęli się i pomogli pozakładać fartuch i rękawiczki. Sami byli już odpowiednio ubrani i przygotowani. Każde z nich miało również innego koloru nakrycie głowy.

- Bardzo chcielibyśmy się z wami poznać i porozmawiać oraz zawiązać profesjonalną więź - wyjaśniła kobieta w średnim wieku, w czerwonym czepku. - Jednak nie mamy czasu na to, żeby się przedstawiać i mieć nadzieję, że zapamiętacie nasze imiona. Mówcie do nas w kolorach. Ja będą Aka, kolega - wskazała na starszego, krzepkiego mężczyznę w niebieskim czepku - Ao i Midori - młoda dziewczyna o pokrytej młodzieńczym trądzikiem twarzy uśmiechnęła się, pomagając Tetsuro zawiązać jego fartuch. Miała zielony czepek. - Shiro i Kuro - dwaj postawni mężczyźni od przenoszenia mieli kolejno biały i czarny czepek.

- Shi i Ku starczy - powiedział Shiro. Po szybkim spojrzeniu wydawali się braćmi, nawet bliźniakami. - Wystarczy, że wskażecie, co mamy robić i to zrobimy. Dziękujemy bardzo za wsparcie Kotei w tych ciężkich czasach. Chcemy wierzyć, że wszystko skończy się jak najlepiej.

Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

Czas na odpis Graczy : 12:00 23.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 12:00 24.07.2023

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Podział ról został wykonany szybko i sprawnie. Westchnąłem cicho. Kiedy dowiedziałem się o podziale grup na szpitalnym oddziale, poczułem mieszankę emocji - z jednej strony byłem zadowolony, że byliśmy grupą pierwszą, ponieważ to oznaczało, że będziemy działać w bardziej stabilnym i zorganizowanym środowisku. Jednak to, że mi przydzielono dwa łóżka do opieki, wywołało wewnętrzny niepokój.Miałem mieszane uczucia wobec tej sytuacji. Z jednej strony czułem dumę, że mój wysiłek i za angażowanie zostały zauważone i docenione przez dowódcę. Było to potwierdzenie moich umiejętności i zdolności jako medyka ninja. Z drugiej strony, czułem też lekkie obawy i presję, że dwa łóżka do opieki oznaczały większą odpowiedzialność. Być odpowiedzialnym za życie i zdrowie dwóch pacjentów jednocześnie wymagało większego skupienia i zaangażowania. Miałem obawy, czy sobie poradzę z tą dodatkową odpowiedzialnością i czy będę w stanie sprostać oczekiwaniom. Czułem też pewien niepokój, czy będę w stanie odpowiednio zaopiekować się pacjentami, którzy zostali mi przydzieleni. Byli to ludzie, którzy potrzebowali mojej pomocy i wsparcia, a ja chciałem dać im najlepszą opiekę jaką potrafię. Było to dla mnie wyzwanie, ale jednocześnie stanowiło motywację, aby dać z siebie wszystko i być jak najlepszym medykiem jakim mogłem. Poczułem też pewną nutkę radości, że będę miał szansę pomóc dwóm pacjentom naraz. Była to okazja do rozwoju i nauki, która mogła mnie wzmocnić jako medyka ninja. Czułem, że to był kolejny krok w mojej karierze i możliwość udowodnienia swoich umiejętności. W sumie, reakcja na podział grup była skomplikowana i wielowymiarowa. Byłem zadowolony i dumny, ale jednocześnie czułem obawy i niepokój. To był moment pełen emocji, ale również wyzwań, które były gotowe wziąć na swoje barki jako młody medyk ninja.

Kiedy otrzymałem zadanie przygotowania swojego stanowiska na szpitalnym oddziale, poczułem lekkie podekscytowanie, że wkrótce będę musiał walczyć na tym poletku. Wyruszyłem do szafy, gdzie przechowywane były nasze fartuchy medyczne i rękawiczki. W miarę jak się ubierałem, czułem się coraz bardziej zaangażowany w swoją rolę medyka.Zacząłem od założenia białego fartucha, który symbolizował moją rolę i odpowiedzialność w troszczeniu się o innych. Następnie zakładałem gumowe rękawiczki, dbając o higienę i bezpieczeństwo zarówno dla pacjentów, jak i dla siebie. Zawsze starałem się być precyzyjny i staranny w tym procesie, aby uniknąć jakichkolwiek nieporozumień. Po ubraniu fartucha i rękawiczek, schowałem mój osobisty płaszcz pod jednym z łóżek na oddziale. Przywiązanie go do jednego z nóg łóżka sprawiło, że czułem się bardziej zorganizowany i uporządkowany, gotowy do działania w razie nagłej potrzeby. Moje miejsce pracy było teraz gotowe, a ja czułem się zadowolony, że jestem dobrze przygotowany na nadchodzące wyzwania. Ruszyłem do składzika po bandaże, skalpele, opatrunki jałowe oraz pigułki z krwią.

Nadzieja i delikatna radość wypełniły moje serce, gdy usłyszałem, że będziemy mieli aż pięciu cywilów, którzy będą nam pomagać. To uczucie było jak promień światła przebijający ciemność, dający mi poczucie, że w tej burzliwej rzeczywistości jest miejsce na dobro i wsparcie. Nadzieja, że ci cywile będą nam towarzyszyć, sprawiała, że czułem, że nasza praca będzie miała większy sens i skuteczność. Wiedziałem, że ich wsparcie może pomóc nam w wielu trudnych sytuacjach i sprawi, że zadanie, które przed nami stoi, będzie bardziej wykonalne. Delikatna radość pochodziła z myśli, że będziemy mieli współpracowników, którzy będą gotowi wspierać nas w naszych wysiłkach. To uczucie było jak ciepłe przytulenie, dające mi poczucie, że nie jestem sam, że będę miał kogoś, na kogo mogę liczyć i z kim będę mógł podzielić ciężar tej odpowiedzialności.
- Dziękuję za pomoc. Będę potrzebował co najmniej dwóch-trzech mis z chłodną czystą wodą oraz kompresów.
Powiedziałem do piątki, która miała nam pomagać. I ukłoniłem się w podziękowaniu. Cisza przed burzą, to był ewidentnie ten moment. Nie mogłem jednak znieść tej ciszy i krzątaniny, musiałem coś ze sobą zrobić. Moje miejsce pracy było przygotowane, nożyczki, bandaże, okłady na głowę. Jakieś pojedyncze szmaty, kilka igieł i strzykawek oraz podstawowe leki przeciwbólowe w płynie. Wszystko było gotowe, spojrzałem na Misae, kiedy zobaczyłem, że ma chwilę oddechu, zagadałem:
-A mamy szczęście, że nasz zespół jest chyba jedynym jedenastoosobowym, mam jednak nadzieję, że Twój puchaty towarzysz przeszedł dezynfekcję futra. Dobrze, że tutaj jest przyda nam się wsparcie moralne i pewnie nie tylko nam... To jest jakiś gatunek kota albo lisa?
Uśmiechnąłem się delikatnie, nie był to prztyczek, ot taki, zapychacz w oczekiwaniu na pierwsze ofiary, który miał lekko zmniejszyć napięcie, każdy tutaj budował w sobie w zniecierpliwieniu olbrzymie, chore wręcz poziomy stresu. Którego nie mogliśmy czynem rozładować, więc na razie trzeba było zrobić to słowem. Więc czekałem na odpowiedź, ale też wiedziałem, że nie obrażę się, jeśli dziewczyna nie będzie miała ani czasu ani ochoty, na podjęcie tematu. Wsłuchałem się także w ewentualne porady i pytania towarzyszy.
-Czy wiemy na ile dni są przewidziane zapasy oraz czy jeśli się utrzymamy to na kiedy zaplanowane są dostawy? Lepiej, żeby nam się przeciwbólowe i narkozy nie skończyły zbyt wcześnie...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Reakcja na podział
2. Przygotowanie stanowiska
3. Przywitanie i prośba o pomoc cywilów
4.Pytanie do Misae o kota i ogółu o zaopatrzenie

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

  Ukryty tekst

[Bohei Imoto]

W końcu nadszedł czas, aby można było się przygotować, zaczerpnąć ostatniego spokojnego łyka wody, przekąsić coś bez pośpiechu i zadać ostatnie pytania. Bohei nie miał łatwego zadania, miał być tam gdzie bardziej doświadczeni koledzy, będą potrzebowali dodatkowej pary rąk, więc jednoznacznie oznaczało to trudnych i ciężkich pacjentów. Wydaje się, że był zadowolony z przypisanej mu funkcji, biorąc pod uwagę fakt, iż był najmniej opierzonym członkiem grupy w dziedzinie Iryojutsu, aczkolwiek jego zadanie nie było wcale mniej odpowiedzialne od zadań reszty załogi.
Wykorzystując chwilowy zastój, młody medyk wdrożył pierwsze przygotowania oraz przywitał się indywidualnie z resztą załogi.

- Miło mi was poznać. Jestem Imoto Bohei. Może nie być już okazji, dlatego chciałem podziękować za to że będziecie tutaj z nami. - przywitał się, klasycznie oddając szacunek głębokim skłonem ku pomocnikom.

Młody medyk zdjął założony wcześniej płaszcz oraz rękawice z blaszką, jego dłonie nie mogły być w żaden sposób skrępowane, zaś ruchy w żaden sposób ograniczane. Schowawszy zbędny ekwipunek do dużej torby, chwycił za fartuch i skierował się w stronę Shiro.

- Shiro pomógłbyś? - zapytał, wskazując na wiązanie na plecach. - Jeśli mogę prosić o kilka par sterylnych rękawic, to będę zobowiązany. Będę biegał z łóżka do łóżka, więc dobrzy żebym miał ich trochę pod ręką. To samo tyczy się opatrunków i czystej wody. - poprosił szeroko się uśmiechając, tak aby jego prośba nie brzmiała jak rozkaz.

Teraz chłopiec wyglądał jak Iryonin z prawdziwego zdarzenia, jakby na to nie patrzeć to za chwile miało dojść do prawdziwego sprawdzianu jego umiejętności, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczył. Był przekonany, że niezależnie od tego jak się wszystko dalej potoczy, będzie to dla niego egzamin który zweryfikuje jego życiowy wybór jako medyka.
Kontynuując przygotowania Bohei poprawił standardowo okulary, uprzednio przecierając je ,prawdopodobnie ostatni raz dzisiejszego dnia lnianą chusteczką, związał ciasno włosy w kucyk i skierował się w stronę przywódcy grupy. Misae wydawała się zajęta, jej twarz obrazowała tysiące myśli i scenariuszy, które jak wydawało się chłopcu wyobrażała sobie w głowie, mimo wszystko to był jedyny dobry moment za zadanie jej bardziej złożonych pytań.

- Misae-sama, przepraszam że Panią niepokoje. - zaczepił przywódczyni. - Jak Pani za pewne wie, nie jestem wybitnym użytkownikiem Iryojutsu, dopiero zacząłem przygodę, dlatego zwracam się do Pani z wielką prośbą. - dodał, mówiąc ciszej i rozglądając się szybko dookoła. - Czy Pani będzie kierować moimi działaniami? Chodzi o to, że może się zrobić gorąco a nie chciałbym latać jak spłoszona mysz po całym szpitalu, raczej wolałbym aby ktoś wydawał mi jasne i dosadne polecenia, tak chyba będzie najlepiej. Oczywiście, jeśli to Pani odpowiada. Ja się dostosuje. - tłumaczył.

Niezależnie od odpowiedzi Yamanaki, chłopiec wyraził kulturalnie aprobatę po czym nie zabierając jej czasu skierował się do reszty kompanów. Najbliżej był zielonowłosy Tetsuro, który właśnie z pomocą Midori zakładał fartuch.

- Tetsuro-senpai, Midori-senpai. - przywitał się klasycznym skłonem, indywidualnie kierując podczas wymieniania imienia. - Moim zadaniem będzie wspierać Pana. Dlatego, proszę się nie krępować i wydawać mi polecenia, służę pomocą i jestem do Pana dyspozycji. - dodał, patrząc z uśmiechem na Tetsuro.

Bohei udał się do następnego kompana, starając się przywitać i umilić czas krótką pogawędką, gdyż miał świadomość że niedługo nie będzie na to czasu ani na jakiekolwiek wyjaśnienia i ustalanie reguł gry. Pragnął, aby każdy miał świadomość jakie jest jego zadanie oraz żeby zapamiętali, że jest na ich zawołanie.

- Shigemi-senpai. Jestem Imoto Bohei. Będę Twoją dodatkową parą rąk, pamiętaj o tym i wiedz, że jestem do Twojej dyspozycji. - uśmiechnął się do niewiele starszego do siebie medyka, po czym skierował się ku następnemu.

- Keion-senpai. Imoto Bohei, miło poznać. Będę Pana wsparciem, proszę mówić jeżeli będzie Pan czegoś potrzebował. Jestem do Pana dyspozycji.

Bohei zapoznając się ze wszystkimi oraz informując o swojej obecności, udał się do sektora w którym mógł być w pobliżu Yamanaki. Mając Misae blisko w zasięgu wzroku, tak aby mógłby ją usłyszeć, usiadł na podłodze opierając się ścianę. Zostało jeszcze trochę czasu, niewiele ale wystarczyło aby mógł się jeszcze nawodnić za pomocą swojej manierki, przemyśleć swoje kroki oraz plan działania.

• 1. Bohei przygotowuje się do zadania.
• 2. Iryonin przedstawia się oraz informuje o swoim zadaniu każdemu z osobna.
• 3. Młody medyk oczekuje w pobliżu Misae.

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• Duża torba na pośladkach
• Torba na lewym biodrze
• Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
• Kabura na lewym udzie
• Kabura na prawym udzie

  Ukryty tekst

[Keion]

Wszyscy po krótce opowiedzieli o swoich umiejętnościach i wychodziło na to że w naszej grupie było paru zdolnych medyków. Ku mojemu szczęściu w naszej grupie znalazła się chociaż jedna osobo o której mógłbym sądzić, że ma doświadczenie mniejsze ode mnie, ale za to wszystko wskazywało na to że wiedzą może mnie przerastać. Moja pozycja w grupie uplasowała się dość nisko, to zapowiadało że raczej nie będę miał do czynienia z cięższymi przypadkami, a tym bardziej raczej nie często.

Yamanaka Misae zdecydowanie umiejętnościami i doświadczeniem biła każdego w naszej grupie na głowę co też udowodniła tak szybko przedzielając każdemu obowiązki i zadania. Za jej decyzją musiało stać doświadczenie, które zdobyła pracując w szpitalach i w terenie. Słysząc swój przydział jakim były dwa łóżka i osoby z lekkimi ranami uśmiechnąłem się nieznacznie i skinąłem głową na znak że zrozumiałem oraz że nie mam nic przeciwko. Poczekałem aż nasza przywódczyni skończy swój wywód i z uwagą przyjmowałem do siebie każdą z jej porad, po czym podszedłem do łózka czwartego i piątego. Podobnie jak moi koledzy zacząłem od założenie fartucha oraz gumowych rękawiczek, po czym przyniosłem odpowiednie przedmioty, między innymi bandaże, skalpele i jałowe opatrunki.

Po zakończeniu przygotowań zwyczajnie przycupnąłem obok swoich łózek. Nie chciałem zaczepiać Pani Yamanaka, wiedząc że i tak ma ona wystarczająco dużo rzeczy. Chwilę po tym podszedł do mnie Imoto Bohei, chłopak wyraźnie miał zapał do pracy i roztaczał wokół siebie przyjazną atmosferę.
- Keion Hayakawa i również miło mi poznać, liczę na owocną współpracę, a gdybyś nie miał co robić, zawsze możesz się zgłosić do mnie, przy lekkich ranach pewnie znajdzie się i coś dla ciebie. - Odpowiedziałem z uśmiechem, a piątce ludzi, która miała z nami współpracować skinąłem tylko głową każdemu z osobna.

TL DR:
1. Reakcja na podział.
2. Przygotowanie się oraz swojego stanowiska do pracy.
3. Zajęcie miejsca, oczekiwanie, rozmowa z Bohei Imoto

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Pytanie Zielonowłosego nie przyjęło się najlepiej ze względu na pewnego gbura z Ryuzaku. Zielonowłosy początkowo zignorował jego uwagę, miał on po części rację, był początkującym medykiem, który jeszcze nie miał okazji zająć się alchemią i pracą laboratoryjną. Już chciał w ciszy odejść, jednakże wtedy ten postanowił obrazić jego pochodzenie. Normalnie pewnie nie przejąłby się, jednakże teraz był w dosyć stresującej sytuacji, nie był na swoim terenie, co więcej, otaczali go ludzie, z którymi będzie współpracować. Grali w jednej drużynie, tak więc dlaczego podważał on jego kompetencje? Dlaczego tak źle się zachował? Czyżby dawało mu to satysfakcję? Tetsuro znał takich ludzi, niektórzy kupcy zachowywali się tak, kiedy mieli do czynienia z tymi o mniejszym kalibrze, wiedział, że nie może pozwolić wleźć sobie na głowę, bo inaczej ten go nie zostawi. Tetsuro musiał zagrać ostro, na swoje usprawiedliwienie miał jedynie to, że to nie on rozpoczął tę awanturę. Zielonowłosy zerknął na bok, na jeden ze stołów operacyjnych, na których leżało trochę sprzętu. Swoimi nićmi chakry chwycił skalpel, który bardzo szybko posłał w kierunku doktorka, zatrzymując go tuż przed jego twarzą, bądź klatką piersiową.

- Hazama-san, prosiłbym, abyś nie kwestionował moich umiejętności. - Tetsuro był pewien swoich zdolności, nie podobało mu się, że ktoś podważał jego ocenę oraz to jak na siebie patrzy. Wiedział, że jeszcze długa droga przed nim, aby osiągnąć wielkość, jednakże byle jaki smród z Ryuzaku nie będzie obrażał jego, oraz jego rodzinnych umiejętności. Skalpel powisiał chwilę przed twarzą doktorka, jednakże szybko został przyciągnięty z powrotem do marionetkarza, który złapał go i schował sobie do torby.

- Bardzo dziękuję, Mujin-san. W razie problemów, będę się z tobą kontaktować. - skłonił się medykowi, który postanowił podzielić się swoimi umiejętnościami w razie czego. Właśnie taką postawę powinni sobą reprezentować. Uśmiechnął się do niego, a następnie udał się w kierunku swojej grupy. Miejmy nadzieję, że nie będzie im dane współpracować z Hazamą, był bardzo nieprzyjemnym typem, za to Mujin bardzo zyskał w oczach Zielonowłosego, pierwsze wrażenie jakie po sobie zostawił, było trochę gorsze, no ale jak to mówią, nie ocenia się książki po okładce.

Po przedstawieniu się, przyszedł czas na przedstawienie planu przez Misae. Widać było, że ma wiele doświadczenia, gdyż bardzo szybko oceniła kto będzie się do czego nadawał, oraz ułożyła to w plan działania. Zielonowłosego zaskoczyło, że został oceniony podobnie jak ona i będzie miał pod sobą aż trzy łóżka z pacjentami, no ale jeśli taka była jej ocena, nie mógł jej kwestionować. Skinął głową na potwierdzenie, a następnie dał jej kontynuować z tłumaczeniem. To co przedstawiło, brzmiało dobrze. Zgadzało się też z medycznymi traktatami, które ostatnio czytał.

- Damy radę! Dobry plan. - wyraził swoją aprobatę towarzyszce, a następnie udał się do miejsca, gdzie kierowali się wszyscy. Pobrał tam fartuch dla siebie oraz kilka par rękawiczek. Podejrzewał, że w trakcie pracy będą się brudzić dosyć regularnie, więc trzeba było mieć zapas. Następnie trzeba było się ubrać, na szczęście miał on pomoc w osobie dziewczyny o zielonym czepku. Uśmiechnął się do niej, chcąc w ten sposób pozytywne wrażenie swoją osobą.

- Widzę, mamy ten sam kolor na głowie. - zaśmiał się, starając się delikatnie zluzować atmosferę. Liczył, że dziewczyna, która pomagała mu zawiązać fartuch, przyjmie to ciepło. Kiedy już był gotowy, podszedł do swoich trzech łóżek. Zastanawiał się przez chwilę, czy może nie powinien ustawić ich jakoś inaczej, tak aby mieć łatwiejszy dostęp do wszystkich trzech i nie musieć między nimi biegać, niestety nie miał za bardzo pomysłu jak to zrobić, tak aby jednocześnie nie blokować drogi innym. Niby trójkąt to najmocniejsza figura, jednakże wtedy ciężko będzie transportować pacjentów na łóżka.

- To jest Fenek. Tak zwany Lisek Pustyni. Na wydmach żyją w niewielkich stadach. - było to zwierzątko z jego rodzinnych okolic, więc mógł pochwalić się wiedzą. Wielu obywateli Unii trzymało je w swoich domach jako zwierzątka, wielu też trzymało je w domu pod postacią.. ozdobnych futer. No ale ten fakt można w tym momencie przemilczeć, nie jest aż tak istotny.

Nagle do Zielonowłosego podszedł ostatni z medyków, który miał być ich wsparciem. Każdemu się przedstawiał i dziękował za pomoc. Kiedy przyszła pora na Tetsuro, ten uśmiechnął się i delikatnie się skłonił. Cieszyło go, że mimo swojego niskiego doświadczenia, Bohei był tak zaangażowany w całą sprawę.

- Wystarczy samo Tetsuro. Nie będzie czasu na tytuły, jak mówiła Misae. Cieszę się, że będziesz mi pomagać, zdecydowanie czuję się pewniej z dodatkowym zestawem rąk. Jeżeli będziemy mieli luźniejszy moment, nie obawiaj się zadawać pytań. Postaram się podzielić swoją wiedzą. - także mu się skłonił, chcąc w ten sposób podziękować za jego zaangażowanie. Wtedy też poczuł, że zapomniał o jednym, bardzo ważnym fakcie. O ile już w normalnej walce przyzwyczaił się, że grzywka opada mu na twarz, to teraz jednakże może to być bardziej irytujące. Trzeba było coś z tym zrobić. Kiedy tylko Bohei poszedł rozmawiać dalej, Tetsuro przeniósł wzrok na Midori.

- Midori-chan, czy mogę prosić o pomoc. W torbie na biodrze powinienem mieć wstążkę. Mogłabyś nią proszę związać moje włosy, tak aby nie opadały mi na oczy? - uśmiechnął się do niej, a następnie usiadł na krześle, dając jej łatwiejszy dostęp do swoich włosów. Przeklęte, wiecznie plączące się kłaki. Nawet w obliczy nadchodzącej bitwy nie chciały współpracować i ładnie się ułożyć. No cóż, trzeba było je potraktować brutalnie i związać, wtedy nie będą miały wyboru.

TL DR :

1. Tetsuro grzecznie odpowiada Hazami i dziękuje Mujinowi za pomoc.
2. Podziękowanie midori za pomoc
3. Odpowiedź Shigemiemu
4. Rozmowa z Bohei'em
5. Prośba Midori o pomoc

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

[Misae]

Misae poczuła ukłucie irytacji. Nienawidziła chamstwa. Jedyne jakie akceptowała to donośne bekanie Kjosza po nadmiarze procentów. Obrażanie kogoś? W takich warunkach? Kiedy wszyscy chodzili jak na szpilkach bojąc się o własne życie? Bojąc się czy jutro zastaną świat takim samym jaki znali teraz. Gdyby jeszcze Hazama miał rację. Mimo to postanowiła nie dać się ponieść emocjom. Nie umiała ugryźć się w język, bo ktoś nie tak dawno temu pokazał jej, że trzeba żyć zgodnie z tym co podpowiada ci serce i od ostatnich lat podążała za tymi naukami. Cholerny Kot. Na szczęście Tetsuro postanowił pokazać mężczyźnie co o nim myśli. Jeden z kącików jej ust wykrzywil się w drobnym uśmieszku, który szybko zakryła sprowadzając na swoją twarz spokojny wyraz.
-Zawsze myślałam, że osobie, która postanawia ubliżać obcemu, nie znając jego umiejętności brakuje kilku klepek. Widać, nic się w tej kwestii nie zmieniło - jej ton był niemal lekki, ale zaraz potem spoważniała. Bardzo nie podobało jej się to co reprezentował sobą mężczyzna i atmosferę, którą właśnie stworzył -Wszyscy tutaj zgłosili się do pomocy. Wybitni w swoim fachu i cywile, którzy dają z siebie wszystko by pomóc innym, jak tylko potrafią. Jedyne co pan robi to podburza morale, o które i tak w tej sytuacji ciężko. Jeżeli nie ma pan nic ciekawego do powiedzenia, polecam skupić się na swoim zadaniu jak pozostali tutaj - obrażał nie tylko Tetsuro. Obrażał w tym momencie każdą jedną osobę, która nie była medykiem. Nawet jeżeli nie posiadali specjalistycznej wiedzy każdy z sercem gotowym do pracy był warty dziesięciu takich gburów. Większości z nich nie musiało tutaj być. Wszyscy ryzykowali życiem po to aby pomóc. Każdy chciał dołożyć swoją cegiełkę. Taka odwaga była warta największego uznania.
-Tetsuro-san, upewnij się, żeby porządnie odkazić skalpel przed kolejnym użyciem - powiedziała tylko wymijając zielonowłosego i idąc wgłąb szpitala. Co miała do powiedzenia powiedziala. Skoro Mujin zgłosił swoją pomoc i jej matka też przejęła pałeczkę w rozmowie. Można było zająć się ważnymi rzeczami. Przykre było to, że ktoś postanowił sobie poużywać na dobrze zadanym pytaniu. Nikt nie wiedział z czym przyjdzie im się teraz mierzyć. Jeżeli były tam jakieś trucizny to mogą mieć problem aby sobie z nimi poradzić. Ale o tym, będą myśleć później… liczyła, że nie będą musieli.
Gdy rozdzielała obowiązki poczuła nieprzyjemne mrowienie w czaszce. Nic nie odpowiedziała. Powinna się spodziewać, że jest w trakcie jakiegoś niespodziewanego zjazdu rodzinnego. Była winna sama sobie i nie zamierzała nikogo obarczac odpowiedzialnością. Zagrała i przegrała. Jedyne co mogła zrobić to zachować twarz i być oddaną swoim przekonaniom. Jeżeli poniesie konsekwencje słuchania głosu serca, to przynajmniej będzie mogła spojrzeć sobie w twarz, dlatego też nawet przez chwilę się nie zawahała i nie dała po sobie poznać, że coś jest nie tak jak powinno, zamiast to podłapała pogodne zawołanie Tetsuro.
-Oczywiście, że damy. Jeżeli będziemy współpracować, nie ma dla nas rzeczy niemożliwych. - chciała zachować dobry nastrój jak najdłużej. Chciała aby jej towarzysze czuli się swobodnie. Była teraz przywódcą, od jej nastawienia zależało nastawienie zespołu. Musi być pewna siebie, jej wola zachwiana. Jej wola będzie ich wolą. Nie pozwoli aby zwątpili. Będzie się uśmiechać tak długo i tak pogodnie, póki nie zabranie jej ostatniego oddechu. Tak jak Ichirou stając twarzą w twarz z Antykreatorem. Stanie za swoimi ludźmi, a swoimi słowami doda im pewności.
Spięła swoje bardzo długie włosy w wysoki kucyk, zbierając pasma, aby te nie przeszkadzały jej przy pracy. Założyła dodatkowo chustę, która pozwoliła jej skryć grzywkę. Musiało być w pełni profesjonalnie. Wtedy też usłyszała podchodzące do niej kroki. Od razu zwróciła oczy w tamtym kierunku widząc Bohei’a. Najmłodszego z nich wszystkich.
-Misae, wystarczy Misae. Przybyłam tu jako Misae, nikt mniej i nikt więcej. Tytuły zostawmy na jutro.- odbarzyła go łagodny, spokojnym uśmiechem starszej siostry. Dopasowała ściszony ton do jego. Podeszła bliżej by lepiej się słyszeli -Jeśli zrobi się gorąco będę tutaj. Będę pilnować, aby nasza grupa pracowała sprawnie. Będziesz ważnym elementem grupy i nie zapominaj o tym. Polegam na tobie, ale nie zostawię cię samemu sobie. Każdy kiedyś zaczynał. Przykro mi, że twoje poważne początki są w tak trudnych warunkach. Ale wiedz, że jeżeli poradzisz sobie tutaj dasz radę wcześniej. Zaszczytem będzie móc być dzisiaj twoim mentorem. - ukłoniła się lekko, a jej dłoń została złożona prosto na sercu. Mówiła szczerze. W każdym jednym słowie. Miała co do Bohei’a dobre przeczucia. Od razu przeszedł do przedstawiania się wszystkim, był pełen pokory. Miał podstawy, a Misae wydobędzie z niego to co najlepsze.
-Masz rację - zagadnęła żartobliwie gdy podszedł do niej Shigemi. Była właśnie na etapie zakładania fartucha, wcześniej oczyściła i umyła ręcej -Pomożesz? - poprosiła odwracając się do niego plecami. Chodziło jej o pomoc w zapięciu fartucha. Jemu będzie łatwiej poradzić sobie z zawiązaniem fartucha.
-To kolejny powód by zajrzeć na pustynne tereny. Kto może spotkam rodzinę Tomoe - odpowiedziała to Tetsuro odwracając w jego stronę twarz. Nie wiedziała, że to stadne stworzenia, ale wyjaśniało to wiele z zachowań fenka. Potem jej wzrok znów wrócił w kierunku Shigemi’ego.
-Tomoe nie jest najlepszym sanitariuszem, ale na pewno mogę poręczyć za jego czyste futerko. Nie powinien przeszkadzać w czasie pracy. Ten maluch zwiedził ze mną cały świat. Choć szpital może nie wydawać się odpowiednim miejscem dla tego uszatka, to jego miejsce jest tam, gdzie jestem ja - wyjaśniła. Nie wiedziała czy zrozumieją, ale on był dla niej warty tyle co rodzina. Nie była w stanie powiedzieć, że w momencie próby nie wybrałaby jego względem rodziców. Liczyła, że taka nigdy nie nadejdzie. Gdy przygotowała pozostawione sobie stanowiska, sprawdziła jeszcze raz sprzęt, ubrała rękawiczki i była gotowa. Miala wszystko
-Napijcie się wody, jeżeli macie coś małego do przekąszenia to dobry moment. - dodała tonem starszej siostry. Kto wiedział ile zajmie oczekiwanie na pierwszego pacjenta. Niech skorzystając z tego momentu, nawet jeżeli sama czuła, że żołądek ściska jej się żołądek, nie zamierzała dać tego po sobie poznać. Chciała by im bylo dobrze. Ona nie była taka istotna.

1. Nagadanie gburowi
2. Spicie włosów i rozmowa z Boheiem
3. Prośba do Shigemi’ego o zapięcie fartucha i rozmowa z nim oraz Tetsuro
4. Przygotowanie wszystkiego oraz propozycja jedzenia.

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Zrobiło się zamieszanie. Pytanie Tetsuro - normalne pytanie - niefortunnie trafiło na kogoś, kto nie szanował tego typu pytań i od razu wykpił zadającego go. Tetsuro również pokazał się z agresywnej strony.

Skalpel zatrzymał się tuż przez Hazamą, który właśnie łykał swoje tabletki. Skalpel poszedł szybko, bardzo szybko, ciężko było go zauważyć. Ciężko było powiedzieć, czy Hazama go w ogóle zauważył, bo nie zareagował w żaden szczególny sposób. Pojawił się na jego twarzy sarkastyczny uśmiech. Za to ludzie z Ryuzaku zareagowali szybko. Nie na tyle, żeby powstrzymać skalpel - przede wszystkim nikt się nie spodziewał ataku. Za to po ataku, niemal wszyscy mieli już kunai w rękach, a z dwie osoby miały nawet kunai z notką wybuchową.

- Spokój! - zawołała, tym razem już zdenerwowana Meduki, kiedy już Misae też powiedziała kilka słów. Maska miłej i przyjaznej kobiety zniknęła z jej twarzy. - Nie chcę widzieć nikogo z wyciągniętą bronią!

Mężczyzna, który uspokajał Hazamę kazał ludziom z Ryuzaku schować swoje kunaie, mamrocząc przeprosiny. Medykom z Ryuzaku też chyba było przykro, że zareagowali tak, a nie inaczej, ale każdy z nich był jednak wojskowym, szkolonym medykiem, który musiał sobie radzić w wielu warunkach.

  Ukryty tekst

Niemniej, mimo zamieszania, dalej działo się to, co dziać się powinno.

Shigemi zaczął od poproszenia o misy z wodą, na co Kuro skinął głową.

- Jakby co, wodę mamy w beczkach. Nigdy nie wiadomo, co się z nami stanie, więc żebyś wiedział. Gazy są na stanowisku, pierwsza szuflada. Daj znać, kiedy zacznie brakować, to uzupełnię - wyjaśnił Kuro i już zajął się przynoszeniem mis z wodą i ustawianiem ich tak, żeby były pod ręką. Potem przyszło pytanie o zapasy. - Dzień, może dwa. Dowództwo nie przewiduje dłuższej walki. Zdaje się, że głownie chodzi o to, żeby wroga tutaj zatrzymać. I ewakuować ludzi. Większość ma dość złe przeczucia, jeżeli chodzi o tą bitwę, ale - zrobimy co się da, prawda? - mężczyzna uśmiechnął się smutno.

Bohei obszedł i Misae i Tetsuro upewniając się, że oboje wiedzieli, że ten był gotowy pomóc im w każdej możliwej sytuacji i mają mu mówić, co ma robić. To był bardzo dobry pomysł na naukę dla młodego medyka. Dodatkowo przedstawił się i Shigemiemu i Keionowi i jak najbardziej był gotowy do działania. Od starszej pielęgniarki nawet dostał szeroki uśmiech - popierała jego entuzjazm.

Keion też dość spokojnie do wszystkiego podszedł i przygotował się do wszystkiego, a także przysiadł, żeby odpocząć. Miał rację, że próbował zachować jak najwięcej sił. Było już późno w nocy, a czekała ich walka - prawdopodobnie trwająca godzinami. Adrenalina adrenaliną, ale stojąc wiele godzin narażało się na spore zmęczenie - niezależnie od swojego treningu shinobi.


Z Tetsuro teraz było spokojnie. Owszem, może być zdenerwowany, może trochę się już uspokoił, ale nikt, przynajmniej z jego grupy, nie podchodził do niego w negatywny sposób. Midori uśmiechnęła się do niego, kiedy poprosił ją o pomoc i pomogła mu z fartuchem, zawiązując go z tyłu, a następnie, tak, jak poprosił o związanie włosów wstążeczką z jego torby. Wyciągnęła wstążeczkę, tak jak prosił i ustawiając się z tyłu, delikatnie zanurzyła swoje dłonie w jego włosach, przeczesując je kilkakrotnie. Jej dotyk był przyjemny i Tetsuro czuł, że starała się jak najmniej ciągnąć jego niesforne włosy oraz upewnić się, że związane będą się układały wygodnie, nigdzie nie ciągnęły. Może robiła to chwilę dłużej niż powinna, ale poradziła sobie doskonale i kiedy odstąpiła od niego - uśmiechnęła się szeroko, lekko zarumieniona.

- Proszę bardzo, Tetsuro!

Misae wydała ostatnie rozkazy i wszyscy napili się wody, sprawdzili siebie nawzajem, upewniając się, że są gotowi i… czekali.

Teraz należało jedynie czekać.

Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

Czas na odpis Graczy : 00:00 26.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:00 27.07.2023

[Bohei Imoto]

Wszelkie obawy Bohei'ego powoli znikały, czuł się pewniej i coraz bardziej komfortowo, widząc życzliwość oraz troskę ludzi z którymi miał ratować życie innych. Radował się faktem, że ani przez chwile żaden medyk z jego grupy, nie dawał chociażby ziarna odczucia wyższości czy pogardy wobec młodego medyka, zaś każdy raczył obdarzyć go pomocą oraz wsparciem.

Keion, który wydawał się nastolatkowi na pierwszy rzut oka groźnym i gburowaty, mimo iż chłopiec nigdy nie był uprzedzony do innych, to mimo obaw okazał się życzliwym doświadczonym medykiem.

- Jeżeli tylko będzie na to czas, to nie omieszkam skorzystać. - odpowiedział uprzejmie Hayakawie.

Obawy przed przywitaniem się z zielonowłosym, który jeszcze parę chwil wcześniej miał wbić skalpel innemu medykowi, również okazały się nie słuszne. Co prawda, wydawał się być szorstki w obyciu, ale jak się okazało był człowiekiem, który oddaje innym to co sam od nich dostaje.

- Dziękuję Tetsuro-senpai, to znaczy Tetsuro. Jest Pan dla mnie zbyt wyrozumiały, oczywiście będę pytał. - odparł życzliwie, lecz nieśmiało.

Największym zaskoczeniem dla Boheiego jednak, była reakcja jego liderki, Yamanaki Misae. Iryonin wiedział dużo o rodzinie, która była jego sąsiadem. Wiele razy słyszał ostrzeżenia na temat ich ambicji politycznych i zdolnościach manipulacyjnych, którymi według pospólstwa wykorzystują do swoich prywatnych gierek i potrzeb. Oczywiście Bohei, co zawsze powtarzał mu ojciec, kierował się sercem i rozumiem i daleki był od takich spostrzeżeń co zresztą potwierdzała życzliwość Misae. Jej słowa były szczere, zaś wola szlachetna i prawdziwa i chociażby sam Mędrzec Sześciu Ścieżek powiedział, że to jedna z jej zdolności to chłopiec nigdy by w nie uwierzył. Była dla niego niczym starsza siostra i czuł że była dobrym człowiekiem. Czuł spokój i radość, wiedząc że ma nad sobą takiego lidera, wiedział że cokolwiek się wydarzy to będzie mógł na nią liczyć.

- Misae-sama.... dziękuję. - odpowiedział Yamanace, szeroko się uśmiechając, głęboko patrząc jej w oczy, po czym skierował się do ściany niedaleko niej.

Bohei siedząc pod ścianą rozglądał się po izbie obserwując poczynania swoich kompanów, sięgając co jakiś czas po manierkę popijał wodę do czasu, aż zorientował się jak szybko ją opróżnił. Czas wydawał się stanąć w miejscu, wszyscy wydawali się być gotowi na wszystko, jakby zaplanowali działanie na wszystkie możliwe scenariusze, dopinali dokładnie wszystkie szczegóły na swoich stanowiskach, wyczekując pierwszego pacjenta.
Młody Iryonin nie mógł znieść czekania, sprawdzając kilkukrotnie swoje torby, poprawiając niezliczony raz okulary oraz fartuch, starał się nie kręcić ani nie przeszkadzać innym w przygotowaniach. Zwłaszcza, że to były już na prawdę ostatnie chwile kiedy można chwilę odetchnąć i załatwić swoje potrzeby. Właśnie wtedy zdał sobie sprawę, że rozsądnie by było załatwić swoje potrzeby fizjologiczne.
Bohei wstał po czym udał się w stronę sektora odpoczynku, po drodze zaczepiając jednego z pielęgniarzy niosącego miskę z wodą.

- Kuro-senpai, przepraszam że przeszkadzam. Gdzie magazynujemy wodę, muszę uzupełnić manierkę? - zapytał uprzejmie.

Odpowiedź pielęgniarza wskazywała na to, że woda była magazynowa w beczkach. Iryonin niewiele myśląc udał się do jednych ze stojących przy ścianie zbiorników z wodą i uzupełnił pustą manierkę. Następnie nie tracą czasu, skierował się do wspomnianego sektora szpitala w wiadomym celu. Strefa "relaksu" była na prawdę na bardzo wysokim poziomie, zważywszy na sytuację w której wszyscy się znaleźli, było przede wszystkim czysto, co było priorytetem dla młodego medyka. Udając się do przysłoniętego kotarą boksu, korzystał z przywileju w obawie, aby w trakcie defekacji nie nastąpił atak wroga. To by był dopiero problem dla Bohei'ego.

1. Rozmówki Bohei'ego
2. Bohei odpoczywa obok Misae.
3. Iryonin uzupełnia manierkę wodą.
4. Ninja korzysta z toalety w sektorze wypoczynkowym.

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• Granatowy płaszcz z kapturem
• Rękawice z blaszką
• Duża torba na pośladkach
• Torba na lewym biodrze
• Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
• Kabura na lewym udzie
• Kabura na prawym udzie

  Ukryty tekst

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Kiwnąłem głową na znak zrozumienia.
-Dwa dni maksymalnie powiadasz, skoro wyposażenia mamy na dwa dni to nie ma co się oszukiwać, musimy oszczędzać chakrę, żeby spróbować to przeżyć. Raczej nie doprowadzajmy do momentu, gdy ktokolwiek z nas będzie miał rozwiązane sznurówki...
Kurwa mać - dodałem w myślach, skarciłem się za to zdanie, wszyscy wiedzieli, że raczej zginiemy tutaj, a mówienie tego na głos raczej nie pomoże. Myśl o tym, że dowództwo przewiduje, iż nie utrzymamy się podczas oblężenia więcej niż jeden, dwa dni, wzbudza we mnie uczucia niepokoju i niepewności. Czuję, jakby ziemia zaczęła trząść się pod moimi stopami, a ciężar odpowiedzialności gwałtownie narósł. To uczucie, jakby czas się skurczył, a przyszłość stała się niewyraźna i niepewna. W myślach maluje się obraz walki, krwi i zniszczenia, a wraz z nim pojawia się obawa o życie każdego z nas. Wewnętrzny niepokój narasta, gdyż nie wiadomo, co przyniesie kolejny dzień i jak długo jeszcze będziemy w stanie się obronić. Czuję, że ciąży na mnie ciężar odpowiedzialności za życie i zdrowie moich towarzyszy oraz cywilów, których mamy za zadanie chronić. Mimo tych myśli, staram się zachować spokój na zewnątrz, aby nie zaniepokoić innych.

Muszę być silny, być opoką dla tych, którzy mnie otaczają. Ale w głębi duszy czuję strach, nie tylko o siebie, ale o wszystkich, których miłość i szacunek zdobyli w moim sercu podczas tego oblężenia. Nadzieja jest jak iskierka światła w ciemnościach, która napawa mnie nadzieją, że może jeszcze będzie lepiej. Że mimo tylu przeciwności losu, może uda nam się przetrwać. Wierzę w naszą determinację i wolę walki. Mimo wszystko, nie możemy się poddawać. Musimy walczyć do ostatniej kropli krwi, aby bronić tego, co dla nas ważne. Jednak te uczucia nadziei są łagodzone przez niepokój, że mogą być one jedynie złudzeniem. Muszę znaleźć w sobie siłę, by stawić czoło tej sytuacji. Muszę uwierzyć, że niezależnie od wszystkich przeciwności, możemy jakoś przetrwać. Wspólnie, jako zespół, jako jedność, musimy działać, aby osiągnąć najlepszy możliwy wynik. Podczas tych myśli, utwierdzam się w przekonaniu, że jedyną rzeczą, jaką mogę teraz zrobić, to działać w zgodzie z moim wykształceniem i umiejętnościami jako medyk ninja. To moja rola, moje powołanie, by walczyć o życie innych. Mimo wewnętrznego niepokoju, muszę pozostać skoncentrowany i zaufać swojemu treningowi.

Podszedłem do Misae od tyłu i starannie wykonałem jej prośbę - zawiązałem fartuch, upewniając się, że jest dobrze dopasowany do ciała naczelnego medyka naszej grupy. Gdy się odwróciła widziałem jej determinację i pasję w oczach, gdyż tak jak ja, kochała swoją pracę i poświęcała się dla dobra innych. Mimo własnych wewnętrznych zawirowań, chciałem jak najlepiej jej pomóc, aby mogła bez przeszkód działać jako naczelny medyk. Odprowadziłem ją lekkim uśmiechem na twarzy do jej stanowiska, starając się przekazać jej tym cichą, a właściwie niewerbalną wiadomość, że może na mnie liczyć. Pomagając jej w zawiązywaniu fartucha, czułem się zaszczycony, że mogłem podać rękę tej utalentowanej i pełnej poświęcenia medyczce. Choć nadal tkwiła we mnie pustka, chwila ta przyniosła mi chwilowy spokój i pozytywne uczucia, jakbyśmy w jakiś sposób łączyli się w tej pracy, która była naszą misją. Tak akcja wyglądała w mojej wyobraźni...

*TRZASK* Wyobrażenie całej tej sytuacji szlag trafił, gdyż w momencie, gdy silnym, męskim ruchem ręki ściągnąłem jej fartuch na łopatkach, trzymając za sznurki, jednak pierwszy, górny sznurek nie wytrzymał obezwładniającej techniki, która miała ukazać moją determinację, zaangażowanie oraz wysoki poziom testosteronu i wyrwałem skubańca ze szwu.
- Kuźwa, to się postarałem..., poczekaj zobaczymy, czy będzie się dobrze trzymać na reszcie, a jak nie to oddam Ci swój... - zobaczyłem, czy szło to jakoś zawiązać na resztę sznureczków albo naprawić tak, aby fartuch dobrze się trzymał, ale też żeby nie blokował ruchów Misae. Spociłem się z żenady nad swoim brakiem opanowania, to nie tak miało wyjść, ale wyszło jak wyszło. I teraz trzeba było wyjść z twarzą z tego albo chociażby z humorem. Urwany sznurek przewiązałem sobie wokół mojego skromnego nadgarstka i powiedziałem:
- Przyda się jako przypominajka, żebym nie przesadził przy szyciu.. Odwróciłem się tak, aby widzieć jak najwięcej twarzy z zespołu i postanowiłem rzucić w eter jedno pytanie:
-Nie będziemy mieć dużo czasu na estetykę, rozumiem, że amputujemy najmniej jak się da, ale jednak tyle, aby możliwe komplikacje nie mogły nas spowolnić? Chyba, że ktoś z Was potrafi przywrócić do życia komórki po martwicy, albo takie połączyć z ciałem bez powikłań, to wtedy proszę o podzielenie się wiedzą, bo ja czegoś takiego nie potrafię... - spojrzałem pytająco na Misae i Tetsuro, może było to dziwne pytanie, ale jednak kto wie czy wszyscy cywile zostali ewakuowani i komuś z nas nie trafi się jakiś dzieciak z matką, która będzie wolała mu zostawić zmiażdżoną nogę, bo może się zrośnie niż dać mu odjąć nogę poniżej 1/3 górnej części goleni. Następnie spojrzałem tylko na Tetsuro:
- Fenek... lis pustyni, muszę to zapamiętać, jeśli przeżyjemy ten syf chciałbym zobaczyć tę pustynię... wydaje się intrygująca
Następnie spojrzałem na Misae i powiedziałem:
- Ty dowodzisz, jeśli lisek... znaczy się fenek ma tu być to niech będzie. Jeśli ma dobry słuch to istnieje szansa, że może nam uratować nasze życia.
Skończyłem, każdy miał swój sposób na opanowanie nerwów, jedni mieli lisa innym spokój duszy zapewniała świadomość pięknej kolekcji opioidowej w magazynku. Podobnie jak Bohei poszukałem manierki i napełniłem ją wodą pitną, a następnie zbliżyłem ją do ust i naszła mnie pewna paskudna myśl...
-Czy mamy pewność, że nasze źródła nie zostały zatrute? Jesteśmy to w stanie sprawdzić tutaj? Skoro tam idzie cała armia, musieli mieć przecież jakichś zwiadowców...
Wypaliłem, a następnie szybko zakomenderowałem do drużyny specjalnych przeznaczeń:
-Być może przesadzam, ale jeśli to możliwe, póki mamy jeszcze chwilę, przygotujcie kilka litrów wrzątku i dajcie mu ostygnąć, a następnie postawcie to, gdzieś gdzie każdy z naszej grupy będzie miał w miarę łatwy dostęp, ale nie będzie zawadzała. Ostatnie czego tutaj potrzebujemy to zatruć pokarmowych albo biegunek. - trzeba było korzystać ze spokoju, jeśli ktokolwiek z dzikich majstrował przy naszej wodzie pitnej, to będziemy jednym z niewielu oddziałów, które będę w gotowości bojowej.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Reakcja na słowa jednego z ekipy do zadań wszelakich
2. Zawiązywanie fartucha
3. Fail przy wiązaniu
4. Temat amputacji
5. Prośba o wodę, a raczej o wrzątek

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Zielonowłosy nie był w gorącej wodzie kompany. Nie wykonał swojego ruchu w złości czy też w jakiejś furii. Po prostu czuł, że nie tylko dla samego siebie, ale też dla pozostałych, ktoś musiał postawić się nieprzyjemnemu typowi. Była jeszcze kwestia obrażania jego rodziny oraz Unii, równie ważna, no ale załóżmy, że jednak bardziej zależało mu na pokazaniu pozostałym, że takim jak on można odpyskować.

Słysząc głos Meduki w swojej głowie, Tetsuro rozejrzał się po okolicy, szukając źródła głosu. Kiedy dostrzegł, że to Meduki do niego mówi, a mimo to ma zamknięte usta, zaskoczyło go to. Czyżby to było coś podobnego do jego techniki brzuchomówstwa? Rzucił okiem na towarzyszy, nikt inny nie wyglądał, jakby słyszał tę uwagę. Czyżby to było coś w jego głowie? - Dziwne... - powiedział pod nosem do samego siebie. Być może to była jakaś zdolność klanowa. Skoro Misae pochodziła z tej samej rodziny, to może coś słyszała o tym, będzie musiał ją zapytać w wolnej chwili.

Później przyszedł czas na przygotowania. Kiedy Midori bardzo starannie zajmowała się jego włosami, chłopak delikatnie się zrelaksował, opierając się o krzesło. Siedział tak przez dłuższą chwilę, być może dziewczyna nie zrobiła tego najszybciej, być może nawet specjalnie spowalniała całą czynność, to jednakże mu nie przeszkadzało. Miał chwilę, żeby w swojej głowie dokładnie ułożyć plan działania. Zamknął oczy i próbował w swojej głowie odtworzyć rozmieszczenie swojego stanowiska oraz wszystkich narzędzi. W trakcie operacji wzrok może być niewystarczający, dlatego też wolał być przygotowanym na taką ewentualność. Kiedy dziewczyna skończyła, Tetsuro wstał z krzesła i podziękował jej skinieniem głowy.

Wymiana zdań z Bohei'em była krótka. Nic dziwnego, miał on pracować ze wszystkimi, więc nie mógł poświęcić jednej osobie dużo czasu. Tetsuro skinął mu głową na pożegnanie, kiedy to ruszył rozmawiać z pozostałymi, samemu kierując się w stronę Misae, która właśnie była obwiązywana przez Shigemiego.

- Misae-s.., - ugryzł się w język. Sam przed chwilą poczuał Bohei'a, że wystarczy bez zwrotów grzecznościowych, a zrobiłby to samo. Uśmiechnął się o rozpoczął jeszcze raz. - Misae, mam takie pytanie. Otóż, Meduki-sama odezwała się do mnie w głowie. Słyszałem jej głos, ale tylko ja, nikt dookoła, nie wyglądała też jakby mówiła. Jeżeli dobrze rozumiem sytuację, to jesteście spokrewnione. Czy to jest jakaś specjalna umiejętność waszej rodziny? - nie chciał być jakoś bardzo wścibski, ale wydawało się, że jest to bardzo ciekawa umiejętność. Taka cicha komunikacja na odległość. Zastanawiało go jakie są ograniczenia tej zdolności, czy byłby w stanie teraz porozmawiać z siostrą? A może nawet wysłałby wiadomość do dziadka w Sabishi? Pewnie nie działało to aż tak daleko, ale dalej imponujące, że ktoś mógł wytworzyć tak ciekawe umiejętności.

- Wiem, że niektórzy z moich pobratymców są w stanie tworzyć drewniane protezy kończyn i zakładać je ludziom, którzy w trakcie walk je ukończyli. Nawet Unia opłaca taki zabieg. Niestety, sam nie posiadam tej umiejętności. - wielokrotnie widział mieszkańców Unii, którzy mieli drewniane protezy, często mieli też w nich wbudowane różne mechanizmy. Tetsuro zakładał, że w jakiś sposób są one łączone z ciałem człowieka, jak elementy kukiełek, jednakże nie wiedział jak to dokładnie działa.

- A co do wizyty na pustyni, to zapraszam. Jeśli będziesz kiedyś w Sabishi i będziesz chciał wpaść do Ningyo-shi, to mogę cię oprowadzić. Możesz o mnie pytać w "Pustynnym Dango", to jest karczma, którą prowadzi moja ciocia, więc pokierują Cię do mnie, jeśli będę w tym czasie w osadzie. - uśmiechnął do Shigemiego. Miło będzie poznać kogoś w trakcie tej wyprawy. Podobno właśnie na takich wydarzeniach powstają znajomości na lata, no i nie wiadomo kiedy przyjdzie im znowu się spotkać, a nóż będą musieli pomagać sobie na jakiejś misji, wtedy już będzie im łatwiej, bo będą się znać.

Kiedy już wszystko było gotowe, przyszło czekać. Zielonowłosy wziął sobie jedno z krzeseł i ustawił przy swoim łóżku, a następnie sięgnął do swojej torby, z której wyciągnął notes. Było jeszcze sporo czasu, więc trzeba było zająć czymś umysł, dlatego też zabrał się za szkicowanie. Miał już kolejny pomysł na marionetkę, więc trzeba było zacząć szykować pierwsze szkice koncepcyjne. Dlatego też Tetsuro zaczął wykonywać dosyć szybkie i niezbyt dokładne rysunki. Dla przyglądających się  z boku mogło to wyglądać jak zwykłe bazgroły, jednakże w tych kształtach nachodzących od siebie był pewien system, który w jasny sposób opisywał zawartość każdego elementu. Wziął on też pod uwagę wszystko, co powiedział mu Kuroi podczas rozmowy na pustyni. Staruszek wiele wiedział o życiu shinobi, był bardzo doświadczony, więc jego znanie mogło być przydatne. Wiadomo, że ostateczne słowo i tak należy do Zielonowłosego, ale trzeba było korzystać z doświadczeń innych. Gdyby każdy miał odkrywać świat samemu, bez wiedzy swoich poprzedników, to pewnie dalej nie wiedzieli by jak korzystać z ognia, czy też które rośliny są jadalne..

Zielonowłosy w trakcie rysowania spojrzał przez ramię. Dostrzegł, że łóżka obok nich zagospodarowane są przez medyków z Ryuzaku. Cóż za chichot losu. Poszukał on spojrzeniem Hazamy, któremu posłał kulturalny uśmieszek, a następnie zerknął, czy może przypadkiem Mujin nie był gdzieś w tym tłumie. Jeśli się tam znajdował, to jemu skinął głową, jeszcze raz dziękując za wyrażoną chęć pomocy. Tacy właśnie powinni być, pomocni, w końcu przybyli tutaj w jednym celu. Mieli pomóc Uchiha obronić miasto i przegnać napastników, a nie rzucać się sobie do gardeł. Przez chwilę zastanawiał się, czy może nie byłoby kulturalnie, gdyby podszedł do Hazamy i przeprosił za swoje zachowanie, uznał jednak, że taki gbur tego nie doceni, a być może zrobi z tego jeszcze większą awanturę. Dlatego też Zielonowłosy wrócił do swojego notesu, gdzie szkicował istotę przypominającą dużego psa. Podobieństw nie było zbyt dużo, gdyż Tetsuro chciał, aby kukiełka reprezentowała cechy wymyślonego przez niego stylu projektowania, no ale dla tych, którzy już znali jego twory, jasnym było, że inspiracją do szkicu był pies, albo jakiś inny duży czworonóg. Ale taki smukły, nie jak masywny lew czy hipopotam.

TL DR :

1. Tetsuro Rozgląda się za Meduki, słysząc jej głos.
2. Pomoc Midori
3. Rozmowa z Misae
4. Rysowanko na krześle

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

[Misae]

Rozmowa z Bohei'em była dla niej przyjemnością. Widziała w nim trochę młodą siebie, chętną do nauki, do niesienia pomocy. Aż robiło jej się cieplej na sercu. Może by go tak zaadoptować na młodszego brata? Misae była jedynaczką, a możliwość posiadania rodzeństwa była jej marzeniem, które nigdy nie zostało spełnione. Winą mocno obarczała siebie i swoje dzieciństwo, które spędziła w łóżku na walce o życie. Nie są to warunki do myślenia o miłosnych uniesieniach. Kiedy powiedział do niej per "sama"
-Mi-sa-e - powiedziała machając do niego karcąco palcem, choć Bohei spokojnie mógł widzieć rozbawienie na jej twarzy. W końcu mieli nazywać się po imieniu, bez tytułów.
Odeszła trochę na bok, zająć się swoimi sprawami, gdy podszedł do niej Tetsuro z dość nieprzyjemną sprawą.
-Ech... - odetchnęła głęboko. Czy ktoś jej chwilę temu nie skarcił za marnowanie chakry? -...tak, jedna z. Przykro mi, że cię zaskoczyła. Wiem, że osoby do tego nieprzyzwyczajone mogą poczuć się niekomfortowo. Nie mniej tak. Jesteśmy w stanie komunikować się mentalnie na bardzo duże odległości, zarówno z jedną, bądź większą ilością osób. - raczej nie było to tajemnicą... znaczy nie była to wiedza, którą się wszyscy tutaj posługiwali, ale skoro przybyło tu tyle Yamanak, łącznie z jej ojcem, mogła się domyślać w czym wspierają oni Kotei. Nie byli przecież znani z morderczych technik o ogromnym zasięgu rażenia. To byli politycy. Bardzo wprawni, umiejący się wczuć politycy.
Tetsuro odszedł na bok, a Misae złapała do pomocy Shigemi'ego. Przecież jemu będzie łatwiej poradzić sobie z więzami na jej plecach niż jej, no nie? Tak pomyślała i usłyszała wtedy trzask sznureczka.
-Shigemi, czy już powinnam wzywać jakieś posiłki do wsparcia? - zapytała z mieszaniną rozbawienia i troski w głosie. Przejął się tym tak mocno, że aż zrobiło jej się głupio z tego, że go poprosiła o pomoc, dlatego też gdy tylko mu się udało odwróciła się do niego twarzą uśmiechając się pogodnie -Najważniejsze, że się trzyma. Dziękuję, że pomogłeś - skinęła mu głową. Komentarz o sznurku na ręce przyjęła z lekkim rozbawieniem.
-Mówi się, że pierwsze dango zawsze jest nieudane, twoje jest już za tobą i dalej będzie już tylko dobrze - chciała dodać mu pewności i rozładować napięcie jeżeli jakiekolwiek było. Nie chciała aby czul się źle. Zaraz będzie im ciężko wystarczająco. Teraz mieli ostatnie chwile aby oczyścić umysł i się skupić.
-Jeżeli ktoś będzie miał suszone mięso, to na pewno go zlokalizuje, o to się nie martw - nie spodziewała się więcej po fenku, który najwyraźniej poczuł się obgadywany bo wysunął nos z plecaka. Było w sumie nudno, nic się nie działo. Ludzie byli całkiem cicho. No to może będzie mógł wyjść i zobaczyć co się dzieje.
Wtedy też Shigemi poruszył kolejny trudny temat. Misae zauważyła, że miał on zdolność do zadawania trafnych, ale nie tak prostych jak by się mogło zdawać pytań. Wysłuchała najpierw Tetsuro. Przyjęła jego słowa z uśmiechem. Od razu stanął jej przed oczami Ario, który proponował wykonanie dla Masahiro zmyślnej protezy. Ciekawe czy ten Ayatsuri też był taki pełen pomysłów. W końcu nieco spoważniała. Musiała wyjaśnić sytuacje, czuła się zobligowana jako osoba odpowiedzialna.
-Jest możliwość ponownego przyłączenia tkanek do ciała. Jest nawet możliwość wykonania tego zabiegu korzystając z narządów, czy tkanek należących do innych osób, tak aby w przyszłości działały ze sprawnością równą własnej. Przy okazji można tak nawet przekazać zdolności ograniczone więzami krwi. Miałam niezwykłą sposobność uczestnictwa i przeprowadzania takiej operacji. W życiu medyka to coś niezwykłego. Jednakże... jednakże to bardzo ciężki, skrajnie trudny zabieg, do tego obarczony ryzykiem nieprzyjęcia tak przeszczepionej tkanki, dlatego można się na niego zdecydować tylko w skrajnych przypadkach jeśli mówimy o warunkach szpitala polowego w jakich przyszło nam pracować. Sami nie decydujcie się na to, pod żadnym pozorem. Na potrzeby w jakich się znajdujemy amputacja z zachowaniem niewielkiego, ale bezpiecznego marginesu. Zasklepienie ran chakrą, można wspomóc szyciem. - wyjaśniła na końcu. Nie było sensu aby tracili czas, energię a także ryzykowali życiem aby podjąć się go w takich warunkach. Nie mogli sobie pozwolić na tak brawurowe zajęcie. W tym czasie w jakim by przeprowadzali taki zabieg można by ocalić kilka osób. Niestety tutaj liczył się czas i ilość ludzi, którą są w stanie ocalić. Nie mogli trwonić czasu na jednostkę.
Potem wszyscy się rozeszli. Shigemi zarządzał zespołem, Keion był zajęty sobą, Bohei... Bohei musiał zostać sam, miał swoje potrzeby. Największą uwagę przykuł Misae Tetsuro, który korzystając z chwili postanowił poświęcić czas na rysowanie. Mocno ją to zaskoczyło. Mieli trochę czasu, wszystko było przygotowane. Uznała, że to dobry moment by po prostu podejść i zapytać.
-Mogę zobaczyć? - zapytała wskazując spojrzeniem na jego rysunki. Sądząc po zamiłowaniu Ayatsurii do marionetek spodziewała się, że może to je projektuje? A może ją zaskoczy i okaże się być artystą tworzącym pejzaże? Póki nie odpowie będzie to sekretem.

1. Rozmowa z Boheiem
2. Rozmowa z Tetsuro o zdolnościach klanu
3. Zabawa z Shigemim i fartuszkiem
4. Rozmowa o przeszczepie
5. Zagadnięcie Tetsuro.

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Keion]

Każdy w naszej grupie powoli się organizował i można by powiedzieć że każdy na swój sposób. Bohei obskoczył każdego zamieniając z każdym parę słów, przełamując pierwsze lody i wprowadzając nieco więcej życzliwości w nasze szeregi. Na jego odpowiedź odnośnie współpracy nie zareagowałem już tylko kiwając z lekkim uśmiechem nie chcąc zatrzymywać go na zbyt długo. Chłopak miał tutaj więcej znacznie nobliwych mentorów ode mnie, a w obliczy kryzysu każdy chętniej dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniami.

Tymczasem między Tetsuro, a niejakim Hazamą o mało co nie doszło do pojedynku. Zielonowłosy Iryonin jakimś dziwnym nieznanym dla mnie sposobem sprawił że do ciała tamtego przywarł skalpel. Wytężyłem swój wzrok próbując dojrzeć jakieś połączeni, ale nie widziałem żeby wyciągał z kieszeni żyłki, ani nic w tym rodzaju, więc musiał to być jakiś rodzaj techniki przez co skalpel wyglądał jakby lewitował i poruszał się sam z siebie. - Ciekawe jak on to zrobił. - Spojrzałem z zaciekawiony, ale wtem pobliscy medycy z Ryuzaku dobyli broni, a część z nich nawet wyciągnęła wybuchowe notki. - Co jest grane? - Zerwałem się na równe nogi, nie spodziewałem się tutaj żadnych zatargów, nie mówiąc już o używaniu wybuchowych notek. Całe szczęście do akcji wkroczyła Meduki powstrzymując wszystkich donośnym krzykiem, a jej twarz mówiła wyraźnie że na nic więcej nie pozwoli. Choć ostatecznie wszystko się uspokoiło i medycy z Ryuzaku odeszli do swoich stanowisk nie czułem się już tak swobodnie, tym bardziej że ich stanowiska mieściły się tuż obok naszych. Ta jedna mała akcja pokazała że choć wszyscy tutaj zebrali się w celu niesienia pomocy nie byli jednomyślni i nikt z nich nie zapomniał o różnicach społecznych czy klanowych, ani o dawnych sporach, a te widocznie po mimo szczytnego celu mogły w każdej chwili wziąć górę. Byłem już kiedyś świadkiem czegoś podobnego w Oniniwie, gdy to shinobii zebrani w celu badania przeszłości Hana zabijali się wzajemnie z różnych powodów ułatwiając w ten sposób nieco Hanowi zadanie.

Na skutek pytania Shigemiego Misae przeprowadziła mały wykład o przeszczepach poszerzając tym sam samym moją wiedze na ten temat i wyraźnie dając do zrozumienie co liczy się bardziej. Mianowicie chodziło jej o to by przede wszystkim kierować się chęcią ratowania życia, a dopiero później ratowania zdrowia osób do nas przysłanych. Po jej przemowie wróciłem na chwile do swojego stanowiska, ale od moment zbiórki coś mi chodziło po głowie, postanowiłem wykorzystać sytuację że nie działo się jeszcze nic specjalnego. Znalazłem moment w którym mógłbym podejść do Misae tak by jej w niczym nie przeszkadzać i nie przerywać żadnej z prowadzonych rozmów.
- Misae-san wybacz wścibskość, ale wcześniej widziałem Cię z zdaje się że Shinei-kanem i wszyscy dookoła tytułowali go pogromcą Hana. Prowadzę dość pustelnicy tryb życia, a przynajmniej prowadziłem przez parę ostatnich lat i nie wiele informacji dotarło do mnie na ten temat. Po usłyszeniu tego rąbka informacji moja ciekawość nie daje mi teraz spokoju, byłbym bardzo wdzięczny gdybyś zechciała podzielić się tym co się stało z Hanem i jego jeźdźcami. - W moim głosie można było usłyszeć nieco zdenerwowania spowodowanego moją niewiedzą o jakże ważnych sprawach o których pewnie nawet obecni dziesięciolatkowie dobrze wiedzieli.

TL DR:
1. Reakcja na zamieszki.
2. Wysłuchanie wykładu Misae.
3. Pytanie Misae o Hana

Karta

Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Dziesiątka (jedenastka) odpowiedzialna za pierwsze łóżka zaczęli ze sobą rozmawiała i próbowała w jakiś sposób się zrozumieć, dojść do porozumienia i wypracować jakieś metody. Dość dobrze określili gdzie co było, Shigemi przedstawił swoje obawy, co do zatrucia wody i poprosił o wrzątek.

- Woda jest bezpośrednio z Kotei. Wszystko z nią w porządku - wyjaśnił mu Kuro. - Stamtąd też będziemy dostarczać, jeżeli tutaj zwoje z wodą się skończą. Dość sprytna rzecz, że mamy zwoje z wodą. Jednak fuin i sztuczki shinobi to jest mądra rzecz.

Jednak wrzątek został przygotowany i został zostawiony do ostygnięcia. Zajęło to trochę czasu, ale jak najbardziej się udało to załatwić.

Atmosfera była jeszcze dość luźna, reszta też się docierała i rozdzielała między sobą zadania. Gdzieś były śmiechy, gdzieś była jeszcze luźna rozmowa. Byli to w większości doświadczeni medycy, więc w dużej mierze była u nich znieczulica. Inaczej nie dało się żyć jako medyk, kiedy było się zbyt poważnym, jeżeli chodziło o leczenie ludzi. Jakby teraz też mieli czekać w pełnym napięciu, dało by się wściec.

Meduki rozdzieliła już wszystkich, sama trzymała przy sobie Imoto - ojca Boheia. Jak się okazało, dowiedziała się od niego wielu ciekawych rzeczy, ale była ostrożna, żeby przekazywać je innym - miała zamiar robić to w konkretnym przypadku. Była rozsądną kobietą, nie miała zamiaru nakierowywać medyków, jeżeli nie było trzeba. Jeszcze zaczęliby widzieć zebry, a nie konie. Z satysfakcją obserwowała swoich medyków.

W pewnym momencie jednak zamknęła oczy, a jej ciało się napięło. Przez chwilę stała bez ruchu, następnie otworzyła oczy i odezwała się głośno.

- Spokój! Za chwilę dotrą do nas pierwsi ranni - z grupy szturmowej. Byli na spotkaniu z Dzikimi za Muru, negocjacje jednak nie poszły dobrze. Po pierwsze - bitwa się niestety odbędzie. Po drugie, musimy się nimi jak najszybciej zająć, doprowadzić do jak najlepszego stanu tych, których można i wysłać z powrotem do ich zadań. Przygotujcie się!

Wskazała na kilka osób, które wyszły z nią na zewnątrz.

Po kilku chwilach na zewnątrz rozpętał się ściśle kontrolowany chaos. Ptaki wylądowały przed twierdzą, zaczęli z nich zeskakiwać ludzie. Już po pierwszych spojrzeniach było widać, kto nadawał się jako ten z największą raną i należało się nim zająć natychmiast. Pierwszego na nosze wzięto Yaseichiego - negocjatora, który już tracił przytomność. Jego ciało było w szoku po przeszyciu przez elektryczne jutsu. Może bardzo dużo krwi nie stracił, rana niemal natychmiast została kauteryzowana przez samą technikę, jednak przez jego ciało przechodziły pajęczynki błyskawic.

Był pierwszym, który znalazł się w środku. Misae natychmiast poznała rodzaj rany, kiedy go niesiono. Już sobie z taką raną radziła, już taką pajęczynkę na ciele widziała. Na arenie, w czasie ataku Hana. To ona uratowała życie osobie rażonej tą techiką. Tutaj jednak było gorzej.

Mężczyzna trafił na jedno z ich łóżek.

Drugim pacjentem był gorączkujący i wijący się w agonii mężczyzna z klanu Uchiha - Kazuki. Średni wiek, nadal w pełnej sile. Jego ciało nabrało dziwnego, lekko fioletowego odcienia. Widać było, że był w niesamowitym bólu i coś się działo z jego ciałem. Spazmy, paraliż, problemy z oddychaniem.

Trafił na drugie z ich łóżek.

Następnie wniesiono kilku innych mężczyzn i kobiet o wysokim stopniu zranienia, którzy wjechali na łóżka innych grup - żeby zbyt dużo mocno rannych nie poszło do jednej grupy. Następnym, który trafił do Jedenastki był Kaguya Taisho o przerażającym oparzeniu na plecach oraz ramieniu - jego skóra była zwęglona, rozerwana i widać było mięso. Śmierdziało spalonym mięsem. Niezwykłe było to, że sam wmaszerował i usiadł na wskazane łóżko, nawet się nie krzywiąc.

Podobnie wszedł do środka dość młodo wyglądający mężczyzna ze strzałą w brzuchu oraz w czerwonych, ceremonialnych szatach. Ten wyglądał nawet na dość zadowolonego z tego wszystkiego, ale wydawało się, że mu strzała przeszkadza, bo się za bardzo haczy. Uśmiechnięty usiadł na jednym z łóżek. Szczerzył się - do Boheia i rzucił.

- Po prostu pociągnij i wyciągnij, potem sobie pójdę.

Takeru, z pomocą innego Uchiha, został wprowadzony i usadzony na najbliższym łóżku - pierwszym. Wyglądał na wyjątkowo wściekłego i dość szybko wypatrzył Shigemiego - Uchihę, warcząc do niego, żeby zajął się jego pogruchotaną nogą - kiedy już tylko inni będą ustabilizowani, ale ma się spieszyć.

Na łóżku Keiona usiadła za to roztrzęsiona Yamanaka - nie była ranna, ale widać było, że nie była w stanie wykonywać swoich obowiązków dalej, o ile nie uspokoiłaby się.

Takashi został wniesiony nieprzytomny. Osamu, Ryuujin i Ayumu, tak jak Takashi odnieśli średnie rany. Również trafili na łóżka do Misae, Tetsuro, Shigemiego, Keiona i młodego Boheia.

Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

Gracze Szturmowej proszeni sią o opisanie dokładne swoich ran. Przy braku opisania ran, wkroczę i opisze je sama.

Rodzaj Rany:

• Co jest z tym gościem? - Gość od strzały w brzuchu
• Zły stan psychiczny - Yamanaka
• Rana Średnia: Takashi, Osamu, Ryuujin, Ayumu, Takeru
• Rana Średnia, stan bardzo ciężki - Uchiha Kazuki
• Rana Ciężka: Kaguya Taishio
• Rana Śmiertelna: Gazo Yaseichi

Obowiązująca kolejka :
Grupa Szturmowa (24h) → Grupa Medyczna (24h) → Prowadząca Grupę Medyczną (24h)

Czas na odpis Graczy z Grupy Szturmowej : 00:01 28.07.2023
Czas na odpis Graczy z Grupy Medycznej : 00:01 29.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 30.07.2023

[Ayumu]

Wszystko było zpełnie nielogiczne i irracjonalne. Najpierw zostali wysłani na misję z założeniem, że im się nie powiedzie, a negocjator miał wilczy bilet. To trochę jakby Ayumu chcąc, żeby starszyzna Terumi przyjęła go z powrotem do wioski zostawiał decyzję swojemu ojcu, który nienawidził go najbardziej ze wszystkich. Teraz jednak dalej był popis inteligencji i super decyzji. Ich wspaniały lider podczas lotu zrzucił Kuroia z ptaka, wprost do grupy szturmowej. Należało mu się, to prawda, ale zastanówmy się - czy jeśli ktoś już zjebał narażając 30 ludzi, to czy teraz powinien być na pierwszej linii? Wkurzony, zrzucony, zdradzony, może teraz bardziej przeszkadzać niż pomagać, a gdy załamie się główna linia frontu, ciężko powiedzieć, czy nie załamie się dużo więcej, nawet cała twierdza.

- Wrzucenie silnego frustrata na pierwszą linię może się skończyć dla naszych tragicznie. Dla niektórych już się skończyło. Oby się ogarnął. - Ayumu skomentował decyzję o "oddelegowaniu" przedstawiciela klanu Sabaku do innej grupy. Znając Takeru póki co, to poparzeniec też doświadczy mało przyjemnej iluzji, pewnie pokazującej ego tego ciapy z Uchiha. To, które jest tak wielkie, jak jego zdolności przywódcze mikroskopijne. Nie wdawał się jednak w dalszą polemikę, bo może się jakoś wykaraska z tego wszystkiego.

Gdy zsiadał z atramentowego ptaka, od razu było widać taką ranę, jaka jest opisana chwilę temu, w poprzednim odcinku czasowym. Dla uszczegółowienia, to był lewy odpowiednik tej części ciała. To jednak nie pozwalało mu na poddanie się i ważniejsze od własnego zdrowia było, by zsiąść i pomóc donieść nieprzytomnego Takashiego do namiotu medyków, uzyskując przy tym pewnie pomoc Osamu, który był mocno wkurzony już przed chwilą, ale najwyraźniej nikt tego nie zauważył. Na szczęście to Kuroi gra pierwsze skrzypce, jak gdyby przyćmiewając drugiego pustynnego towarzysza. Ayumu się zastanawiał, czy ten Kaguya (czy też nie) faktycznie istnieje, bo Takeru się nie zwracał do niego, chyba ani razu? Facet kulał idąc z Takashim, no ale może Osamu i medycy go co nieco odciążyli.

W namiocie chętnie dałby się uleczyć i wyciągnąć strzałę, którą wcześniej dostał w lewe kolano, załatanie tego stawu to coś niezbędnego do chociażby biegu z pełną szybkością, lepszej stabilizacji ciała no i niemyśleniu o bólu. Jeśli się udało zostać wyleczonym, znalazł i udał się do Osamu i jeśli będzie przytomny, Takashiego.
v-vDobrze byłoby pogadać. Idziecie na jedynkę gdzieś na uboczu? - Rzucił, po czym na te dosłownie parę minut mógł się oddalić od reszty, upuścić nieco spodnie i zacząć oddawać mocz na jakiegoś krzaka, tyłem do żyjącej w swoim tempie grupy medycznej. Przerwa na jedynkę w towarzystwie innego mężczyzny była pewnego rodzaju rytuałem. Utrzymywało się rozmowę, ale nie spoglądało w kierunku drugiego. To, gdzie można się spojrzeć w tym czasie, to tylko odcinek od ramion do ust. On chciał pogadać z towarzyszami, a w takiej sytuacji jakiej idą, prawie nikt im nie przerwie. Gdy znaleźli się na uboczu, kontynuował. - Nasz dowódca ma więcej odwagi niż rozumu, ale pozbył się teraz z naszej grupy tego co bardziej wyrywnego. Myślę, że należy go wysłuchać i może nowy plan w końcu będzie miał jakiś sens. Ale jeśli nas wyśle na pewną śmierć, nie mam zamiaru tam się znowu ładować. Nie mam nawet zbytnio jak się bronić. - Niedługo jednak, jak się okazało, Takeru chciał poznać ich i ich umiejętności.

- Jeśli chodzi o umiejętności, to walczę klasem jak klan Terumi. Dodatkowo trochę biję się wręcz. - Powiedział o swoich zdolnościach opiekuńczemu dowódcy. Po leczeniu, wyjęciu strzały z kolana, jedyneczce i pogaduchach był już gotowy słuchać nowego planu działań drużyny szturmowej i wyruszać za moment w te właśnie miejsca w okolicy, cby zdziałać jak najwięcej dla bitwy.

TLDR

Daję się leczyć, komentuję chłopakom na osobności, że można walczyć z Takeru w oddziale.

Stan chakry

  Ukryty tekst

Użyte techniki

  Ukryty tekst

Wiedza

  Ukryty tekst

Zdolności

  Ukryty tekst

Sprzęt

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Płaszcz; Kamizelka shinobi; Rękawiczki z blaszkami;

  Ukryty tekst

[Osamu]

Osamu trwa w tej grupie, która postanowiła zachować się jak całkowite bezużyteczne gówna i nie bronić się przed prostymi atakami czy też tymi groźniejszymi. Zastanawiał się jakim cudem nie byli w stanie niczego zrobić przeciwko tej bezrozumnej masie. Zbroja też nie pomogła miał nadzieje, że tylko tym razem i następnym razem będzie miał na cokolwiek wpływ albo chociaż zostanie zauważony. Takeru rozwiązał problem Kuroia, którego wypierdolił z ptaka i jego oddziału. Hmm... Mała to była kara i powinni go zostawić w takim miejscu żeby nie mógł uciec i musiał walczyć.

Grupa dość szybko doleciała do medyków i zaczęła pojawiać się powoli przy łóżkach. Uesugi widział jak Wuja wchodzi dość mocno spieczony. Był wytrwałym skurwielem, na którego mało rzeczy mogło wpłynąć. Białowłosy wraz z Ayumu wnieśli Takashiego i położyli na jednym z łóżek. Kolos miał ranę w kolanie, która wyglądała źle ale piewszy w kolejce był Takaś. -Najpierw Takashi. Zaopiekujcie się Nim. Ja mogę poczekać. Kiedy więc tylko czarnowłosy zostanie naprawiony to Osamu oczywiście pozwoli się poskładać do kupy albowiem jego rana nie była jakaś groźna. Opisana już wcześniej strzała wbita w plecy pustynnego jegomościa. Uciążliwa ale w takiej sytuacji ciężko było na nią zwrócić uwage.

Na propozycje Ayumu oczywiście przystał i skoczył wraz z Nim na stronę żeby się po prostu odlać. Mówił z sensem aczkolwiek Białowłosy rozumiał plan, który był nakreślony. Mieli kupić czas negocjacjami albo ugrać brak bitwy. Później mieli wspomagać te rejony walk, w których obrońcy byliby spychani i zabijani bez problemów. Krótko mówiąc mieli być tam gdzie jest najgorzej. -Plan był ale ten Sabaku oczywiście musiał go zjebać. Wielcy i niedojebani indywidualiści. Taką miał opinię o kuweciarzach i nie zamierzał się z Nią kryć nawet jeśli stanąłby przed samym Ichirou.

Chwilę później to Takeru pytał o ich umiejętności. Ayumu walczyć kwasem i bił się wręcz. Przydatne umiejętności chociaż nie za bardzo wiedział o co chodzi z tym kwasem. -Walka na pełnym i półdystansie. Zaawansowane techniki dotonu. Mogę pogrzebać całkiem dużą ilość dzikusów jedną techniką oraz w razie potrzeby przygotować nowe umocnienia. Przedstawił swój pakiet zdolności po czym swoje oczy skierował na Taisho. -Taisho-sama, wszystko w porządku? Ta rana nie wygląda za dobrze. Powiedział spokojnie bez jakiegoś większego przejęcia. Przecież ktoś taki jak Wuja nie mógł zginąć w czyjejś wojnie i jeśli nie był w stanie walczyć powinien zostać tutaj i może za kilka godzin medycy postawią go na nogi i będzie mógł wpaść na pole bitwy. Cóż Uesugi teraz mógł tylko czekać. Jeśli został wyleczony to był gotowy do dalszych działań. Wszystko zależało od Takeru.




skrócik:

Odstawienie Takasia wraz z Ayumu, pozwolenie na zaopiekowanie się jego raną, rozmowy z Ayumu przy robieniu siczku(bo Takaś nieprzytomny?), przedstawienie się, zapytanie Taisho o jego stan no i czekamy.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

TECHNIKI:

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst