[EVENT] Grupa Wsparcia Południe

[Ookami]

No dobra. W takim razie jesteśmy umówieni. - Po bitwie i kiedy wszystko się już uspokoi. Kiedy będzie na to czas i miejsce. I to tylko i wyłącznie zakładając, że uda się im to przeżyć. Kto by pomyślał, że przyjaźnie będzie zawierać w tak nietypowych okolicznościach.
Kiedy już na spokojnie weszli do środka domu ciężarnej kobiety, widział a raczej słyszał dokładnie w jakim stanie jest. Nie umknęła mu również plama na podłodze, która jasno wskazywała na to że odeszły jej wody. Oczywiście nigdy wcześniej nie było go w podobnej sytuacji, ale jedyna rzecz której mógł być pewny, zwłaszcza po tym co mu kobieta powiedziała prosto w twarz... Nie mogła iść o własnych siłach. Przez moment niepewnie spojrzał się swoimi szkarłatnymi oczyma na jego zielonowłosą towarzyszkę licząc że miała jakiś pomysł. - Myślisz że dałabyś radę bezpiecznie ją przetransportować kukiełkami? - Spytał się jej cicho jednocześnie się rozglądając poprzez ściany próbując wypatrzyć jakikolwiek wóz, na który można by kobietę załadować na wypadek gdyby nie dało się jej przetransportować samymi marionetkami. Jeśli ani Yurika nie była w stanie jej przetransportować samymi kukłami, a w zasięgu jego widzenia nie było żadnego "bezpańskiego" wozu, zakomunikował dziewczynie, że pójdzie to zgłosić do ich dowódcy i Pani Yamanaka z prośbą by nawiązali kontakt z medykami i przysłali jednego na miejsce. Jednak to była ostateczność na wypadek gdyby kobiety nie dało się w żaden sposób przenieść. Niezależnie od tego jak potoczyła się sytuacja z kobietą, jego dojutsu podczas poszukiwań ukazało mu parę staruszków beztrosko spędzających czas w swojej chacie. Zupełnie jakby wieść o ewakuacji do nich nie dotarła, albo... mieli całkowicie gdzieś czy przeżyją bądź umrą. - Yurika-san, zostawię cię na moment. Widzę starszych ludzi, którzy w ogóle nie przymierzają się do ewakuacji. Idę po nich. - Wierzył że dziewczyna da radę zająć się kobietą. - Dołączę do was jak się nimi zajmę! - Krzyknął wybiegając z domu ciężarnej kobiety natychmiast kierując swoje w stronę domu emerytów. Jeśli okno było otwarte, wskoczył przez nie do środka. Jeśli nie, skorzystał z tego prymitywnego wynalazku zwanego drzwiami. Przepraszam państwa za najście. Trwa właśnie ewakuacja Kōtei. Muszę państwa prosić państwa o niezwłoczne zabranie najważniejszych rzeczy i opuszczenie domu. - Miał tylko nadzieję, że posłuchają. Wolał jak najszybciej wracać do swojej starszej koleżanki i ciężarnej kobiety. Gorzej jak mieli demencję i nie ogarniali co się wokół nich dzieje. Chociaż nie. Wtedy będzie mógł ich po prostu zabrać i zanieść na miejsce zbiórki, gdzie wsadzi ich na jakiś wóz.

TLDR

1. - Rozmowa z Yuriką
2.a. - Propozycja do Yuriki odnośnie transportu kobiety za pomocą pacynek
2.b. - Jeśli to niemożliwe, szuka przez ściany wozu bądź innego środka transportu do bezpiecznego przemieszczenia kobiety
2.c. - Jeśli kobiety nie da się bezpiecznie przemieścić, Ookami biegnie do dowódcy i pani Yamanaka wyjaśniając sytuację i prosząc o kontakt z medykami i przysłania jednego.
3. - Chwilowe pozostawienie Yuriki z kobietą
4. - Udanie się do domu emerytów i nakłanianie ich do podjęcia ewakuacji.

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

[Hibana]

Hibana starała się być bardzo wyrozumiała w stosunku do staruszka, w końcu sytuacja jest niecodzienna i każdy na stres reaguje inaczej, a w tym wypadku odpowiedzią były silne emocje. Mimo to, nie mogła sobie pozwolić na ckliwości i musiała uporać się z przeszkodą jak najszybciej to możliwe.
- Przykro mi to słyszeć, sama straciłam w bitwie kilku członków rodziny - Skłamała - Ale pana śmierć nie przywróci nikomu życia. Proszę pomyśleć o pańskiej żonie. Co się z nią stanie, jeśli pana straci? Kto jej zostanie? Ona potrzebuje pana bardziej, niż pan potrzebuje zemsty. Proszę się ewakuować.
Nie miała więcej czasu na kłótnię ze starcem. Jeżeli będzie musiała, to problem rozwiąże w inny sposób albo zgłosi to swojemu przełożonemu, może on zastosuje bardziej drastyczne metody. Na ten moment stało przed nią inne wyzwanie, mianowicie uszkodzony wóz. Szybko ruszyła w miejsce wypadku.
- Nazywam się Hibana Uchiha, zostałam oddelegowana do koordynacji ewakuacją przez Uchiha Seiki - Spojrzała na uszkodzony wóz, nie mając właściwie żadnego pojęcia o ich konstrukcji, a już na pewno o naprawie - Czy da się ten wóz szybko naprawić? Jeżeli nie, proszę wziąć najpotrzebniejsze rzeczy w ręce i na plecy i kontynuować ewakuację na piechotę. Jeśli ktoś nie może się samodzielnie poruszać, zgłoście to do mnie.

TLDR:
- Hibana próbuje ostatni raz przekonać starszego pana
- Biegnie do wozu i próbuje ocenić jego stan, polecając ucieczkę na piechotę

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupa Wsparcia Południe

---

Szepnęła nadzieją, odparli jej pustką

---

Hibana i Hisashi Mężczyzna więcej się nie odezwał. Zacisnął powieki podobnie jak zacisnął jeszcze mocniej swoją dygoczącą pięść. Nie radził sobie z natłokiem emocji. Nie umiał pogodzić się z bólem straty. Jego serce kipiało od natłoku rozdzierających przeżyć. Tak bardzo chciał aby jego syn wrócił. Chciał móc jeszcze raz wziąć wnuka w ramiona. Poczuć ich ciepło. Być z nimi.
Nie odpowiedział. Co miał powiedzieć. Była jego żona. Kochał ją ale… ale już było to dla niego za dużo. Już nie mógł stać bezczynnie. Wolał wybrać śmierć jako wojownik aniżeli żyć jako ciężar. Nigdy więcej widzieć ból w czyiś oczach.

Hibana niestety nie miała czasu na wyciąganie z mężczyzny kolejnej porcji informacji. Miała już kolejne nagląca zadania. Z chwili na chwilę kiedy rosło napięcie między mieszkańcami było coraz trudniej. Odczuwali strach. Niepewność. Nie wiedzieli co nastąpi zaraz. Nie wiedzieli z kim przyjdzie się mierzyć wojownikom.
Gdy dopadła na miejsce zobaczyła spore zbiorowisko. Kobiety. Dzieci. Kobiety z małymi dziećmi. Kilka osób opartych o kule, jacyś weterani wojenni, staruszkowie. Około dwunastki osób.

-Całe szczęście, że ktoś tutaj jest. Błagam. Proszę pomóc - zawołała jedna z kobiet, przyciskając malucha do swojej piersi. Stali wokół wozu, który wisiał przechylony na jedną stronę. Przednia oś się złamała co spowodowało wypaczenie koła i przekrzywienie go pod kątem ostrym względem podłoża co uniemożliwiało jakąkolwiek jazdę.

-Panienko, ale potrzebujemy tego powozu. Tu są dzieci i starcy. Trudno będzie im utrzymać tempo marszu. Jest też kilka osób kalekich po turnieju pokoju. Jeśli nie wsadzimy ich na powóz, będziemy musieli ich zostawić. - odezwał się jeden z mężczyzn. Był raczej pulchny, pachniało od niego dobrym jedzeniem i zapachem bulionu. Wszyscy obecni spojrzeli po sobie. Było źle. Wtem odezwał się znajomy głos za plecami dziewczyny

- Stary Minanori powinien mieć taki sprzęt u siebie. Jest kowalem, trzy ulice stąd - Nuko stał podpierając się o starą włócznię. Oddychał ciężko. Widać było, że starał się utrzymać tempo Hibany.

Ookami Yurika uklęknęła przy kobiecie uśmiechając się do niej delikatnie. Nawet jeżeli była młodszą siostrą i nie miała doświadczenia w sprawach porodu, czuła, że to ona musi się zająć rodzącą. Była starsza i wiedziała, że powinna wziąć tą odpowiedzialność na swoje barki… poza tym była kobietą. Wiedziała, że bez żadnego przytyku do Ookami’ego ona wzbudzi w niej większe poczucie swobody, zwłaszcza, że chłopak nie był medykiem.

-Bez paniki, proszę się trzymać. - odezwała się do niej łagodnie - Ruszaj Ookami-kun. Ja się zajmę panią - zapewniła nie odwracając wzroku do Ookami’ego. Widać było, że skupiła pełną uwagę na kobiecie. Podeszła do zadania profesjonalnie i próbowała ocenić stan.

Zapewniło to przestrzeń Ookami’emu do dalszych działań. Niestety nie była to jedyna przeszkoda na ich drodze. Musiał on dostać się do domu gdzie mieszkała dwójka staruszków. Przez ten czas mężczyzna położył się już w łóżku. Starsza kobieta dygoczącymi rękoma poprawiała kołdrę. Przetarła kilka kropel potu z jego czoła. Tyle mógł zobaczyć swoim wyjątkowym wzrokiem Ookami, a już po chwili, gdy kulturalnie przekroczył próg mógł obserwować ich swoimi oczyma. Zaskoczeni spojrzeli na gościa w swojej sypialni, który od razu przeszedł do informowania ich o rozpoczętej ewakuacji.

- Oh kochanie, też musisz się ewakuować, dzieci nie powinny teraz biegać bez opieki. Mój skarbek… - spojrzała na niego smutnym, wyjątkowo współczującym wzrokiem. Widać było, że zmartwił ją los młodzieńca, który zamiast ratowac swoje młode życie kłopocze się jakimiś starcami. Staruszek objął dłoń kobiety, swoimi już niezgrabnymi, drżącymi palcami.
-Kochanie, to nie jest dziecko. To młody wojownik! Kipi od niego ta aura! - powiedział mężczyzna, kiwając głową. Trudno było powiedzieć czy z podziwu czy ze względu na wiek trudno mu było utrzymać ją stabilnie.
-Pamiętam ciebie w jego wieku - zagadnęła z nostalgią w głosie. Para spojrzała sobie z uczuciem w oczy. Zdawali się zupełnie zapomnieć o fakcie, że jest tu z nimi Ookami. Że za drzwiami panuje zamieszanie, krzyki. Czas zdawał się na chwilę dla nich zatrzymać…

Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek

Uchiha Seiki


Ishara Yurika

Czas na odpis Graczy : 12:00 23.07.2023 | Czas na odpis Prowadzącego : 12:00 24.07.2023

[Hibana]

No tak, prędzej Uchiha zaczną latać, niż coś pójdzie po jej myśli. Miała nadzieję, że staruszek mówi jej prawdę i faktycznie będzie mogła tam szukać pomocy. Nie liczyła jednak na to, że kiedy wróci, dziadek nie zdąży już udać się na samobójczą misję ale w tym wypadku byłaby to po prostu selekcja naturalna. Kolejnym problemem było to, że ten cały Minanori nie powinien być już w domu, jeśli zachowuje się zgodnie z zaleceniami władz, a Hibana nie miała pojęcia czego właściwie szuka i czy w ogóle będzie w stanie to donieść do wozu.
- Dobrze, pobiegnę szybko po ten sprzęt i zaraz tu wrócę, proszę się nie rozchodzić i nie panikować. Jak wygląda jego dom i jak wygląda potrzebny sprzęt? Jeżeli nie zastanę kowala, to wezmę te narzędzia sama.
Jeżeli otrzymała od staruszka informacje, niezwłocznie udała się we wskazanym kierunku, próbując przemieszczać się pod dachach domów, by uniknąć przebijania się przez uciekający tłum. Miała nadzieję, że Hisashi przejmie chwilowo kontrolę nad ruchem na ulicy i po powrocie nie zastanie tu kompletnego chaosu ale nie łudziła się, że tak będzie.

TLDR:
- Hibana próbuje zdobyć informacje na temat położenia domu Minanoriego i sprzętu, który ma przynieść
- Udaje się do domu kowala po sprzęt

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ookami]

Z ulgą przyjął to że Yurika wiedziała jak się zająć kobietą spodziewającą się dziecka. Zwłaszcza że sama ciężarna zdecydowanie wolała obecność dojrzałej, młodej kobiety niż czternastolatka, który nie miał pojęcia jak powinien się wobec niej zachować. Każdy z ich trójki, a może nawet i czwórki wiedział, że kobieta była w dobrych rękach. On zaś mógł się skierować do sąsiedniego domu, gdzie staruszkowie kładli się spać nieświadomi sytuacji.
Jego oczy nie okłamały go po raz kolejny i zastał ich w sypialni szykujących się właśnie do snu. Nie było widać po nim jakiejkolwiek reakcji czy zmiany wyrazu twarzy, kiedy kobieta wykazała o niego troskę. Przynajmniej na zewnątrz... W środku zaś poczuł się delikatnie niezręcznie i może delikatnie zażenowany? "Dzieci nie powinny biegać bez opieki." Tak samo jak jej mąż za dziecko się już nie uważał. W sumie to jakby na to nie spojrzeć nigdy nie miał okazji żeby naprawdę być dzieciakiem. No, może poza tym okresem, który już dawno temu poszedł w czeluści zapomnienia. Nie miał też pewności czy ta cała aura o której mówił starzec odczytywana była z jego zachowania, czy może z tego że oczy chłopaka nadal żarzyły się szkarłatnym blaskiem charakterystycznym dla jego zdolności ocznej.
Szkoda że raczej szybko zatracili się w wspominkach i najwyraźniej zapomnieli po co do nich przyszedł. O ile w ogóle jeszcze pamiętali że był w budynku. Dlatego też głośno odchrząknął żeby nieco im o tym przypomnieć. - Przepraszam, ale muszę prosić aby się państwo pośpieszyli. Jeśli potrzebujecie coś zabrać ze sobą mogę wam szybko pomóc się spakować. - W międzyczasie również postanowił sprawdzić swoim teleskopowym wzrokiem inne domy mając nadzieję że nikogo przypadkiem nie pominie oraz jak sobie radzi Yurika. Bo wtedy mógłby przyjąć na siebie całą winę za to. Na swoje sumienie dokładniej rzecz biorąc. Liczył jednak na to że staruszkowie będą ostatnimi, których trzeba będzie ewakuować, bo reszta ludzi zdążyła się wyrobić.
Dlatego więc jeśli było trzeba to nie szczędził sił żeby im w razie czego pomóc spakować rzeczy i wskazać w którym kierunku przebiega ewakuacja. Ba, jeśli nawet by było trzeba to by ich tam zaniósł o własnych siłach. Na pewno ktoś by ich wziął na wóz.

TLDR

1. Nakłanianie staruszków do ewakuacji i ewentualna pomoc przy niej.
2. Dalsze szukanie ludzi i podejrzenie jak sobie radzi Yurika z kobietą.

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupa Wsparcia Południe

---

Szepnęła nadzieją, odparli jej pustką

---

Hibana Hibana miała sporo problemów na głowie, a jej asystent pod postacią Hisashi'ego zaginął gdzieś w akcji w tłumie, co sprawiło, że ilośc obowiązków zdawała się być większa i bardziej przytłaczająca niż jeszcze chwilę wcześniej. Co było istotne dotarła do uszkodzonego powozu, a zaraz za nią dyszący staruszek. Hibana nie miała wiele czasu, musiała się zastanowić nad za i przeciw posłuchaniu jego rady... dobra, nad tym też nie miała za bardzo czasu rozprawiać w momencie, w którym każda minuta była na wagę złota.
Hibana zdecydowała się posłuchać tego co miał do powiedzenia jednak Nuko i udać się do wskazanego przez niego miejsca, gdzie rzekomo miał znaleźć się ktoś posiadający odpowiedni sprzęt do tego aby pomóc z uszkodzonym wozem. Tu pojawiły się pierwsze wątpliwości. Co z tego, że trafi pod odpowiedni adres, jeżeli może nie być tam już nikogo. Zdecydowała się skrócić sobie czas i nerwy trasą po budynkach, zamiast przedzierać się przez coraz większy tłum. Ludzi w tej osadzie nie brakowało, co do tego nie było wątpliwości. Po krótkiej chwili trafiła na ulice wskazaną przez starca. Zlokalizowanie odpowiedniego budynku również nie było takie trudne. Wystarczyło udać się za dźwiękami uderzeń i twardą stal. Najwyraźniej Minanori nic sobie nie robił z trwającej ewakuacji i pracował w najlepsze, a przynajmniej tak można było wnioskować po dźwiękach z jego pracowni, jaka była prawda? Trzeba było zajrzeć do środka i sprawdzić...

Ookami Oczy kobiety zaszkliły się ze wzruszenia. Ten chłopiec miał naprawdę dobre serce. Nawet jego oczy, które skrzyły się szkarłatem nie wywołały na nich wrażenia. Może dlatego, że wiele już przez całe swoje życie widzieli. Może dlatego, że po ich spojrzeniach widać było spokój.
-Kochanie, to bardzo miłe z twojej strony - odezwała się staruszka, powoli, chyboczącymi nogami podchodząc do drugiej strony łóżka, z której leżał jej małżonek. Mimo tego zamieszania, które panowało na ulicy, oni nigdzie się nie spieszyli, zupełnie jakby trwali zaczarowani w zupełnie innym czasie, w zupełnie innym świecie.
-Zaprawdę masz dobre serce - przyznał staruszek, który był tym bardziej dumny, bo uważał, że jako pierwszy zauważył coś w spojrzeniu tego nastolatka. On wiedział wiecej niż mogło się wydawać.
Kobieta odetchnęła głęboko, po czym spojrzała spokojnym, wyjątkowo łagodnym spojrzeniem na młodzieńca.
-Ale my nigdzie nie idziemy...
-Jesteśmy już starzy, nasze dzieci się ewakuowały wraz z wnukami... a my, już nie mamy siły. Nie chcę uciekać, szukać nieznanego. Patrzeć na cierpienie, jak to które miało miejsce nie tak dawno temu, w czasie turnieju. - głos starca na chwilę się zachwiał. Zaraz potem uśmiechnął się do Ookami'ego. Małżonka chwyciła drżącymi palcami dłoń starca.
-Mój mąż ma chore nogi, nie przejdzie więcej niż kilku kroków. Już żadne z nas nie przyda się tej społeczności...
-Nie trać na nas czasu, jest wielu młodych, z przyszłością, których będziesz mógł w tym czasie ocalić - mówiąc to, samotna łza spłynęła po jego policzku...

Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori

Uchiha Seiki


Ishara Yurika

Czas na odpis Graczy : 00:00 26.07.2023 | Czas na odpis Prowadzącego : 00:00 27.07.2023

[Hibana]

Znalezienie domu kowala to jedyne co jej się do tej pory udało. Wyglądało na to, że i właściciel warsztatu był w nim obecny. Hibana nie wiedziała jeszcze jednak czy to dobrze, czy źle. Wysnuła jednak instynktownie daleko idące wnioski. Mianowicie, jeżeli Minanori nie brał udziału w ewakuacji - a nawet szczególnie się nią widocznie nie przejął, skoro kontynuował pracę - to prawdopodobnie nie miał zamiaru uciekać i był równie uparty co staruszek z ulicy z życzeniem śmierci. Musiała być jednak dobrej myśli i zrobić dobrą minę do złej gry, nie mając zamiaru wspominać o ucieczce zanim uda jej się zdobyć sprzęt do naprawy wozu. Nie zwlekając ani chwili zapukała w drzwi domu i po kilku sekundach sama otworzyła sobie drzwi, wchodząc do środka.
- Panie Minanori? Przepraszam za najście, nazywam się Hibana Uchiha, przyszłam prosić o pańską łaskawą pomoc. Na głównej ulicy uszkodziła się oś wozu, na którym z Kotei ewakuują się starcy i dzieci. Starszy pan z tłumu polecił mi udać się tutaj, ponieważ mogłabym tu rzekomo pożyczyć narzędzia potrzebne do naprawy pojazdu - Mówiła pewnie do kowala, jednak łagodnym głosem, starając się okazać mu odpowiedni szacunek nawet w tej naglącej sytuacji - Pokornie proszę o pańską pomoc, jest pan prawdopodobnie jedyną nadzieją dla tych mieszkańców miasta.
Miała nadzieję, że kowal okaże serce i zechce udzielić Hibanie pomocy. Jeżeli nie uda się zdobyć tutaj narzędzi, to będzie musiała albo zdobyć je w inny sposób, albo z innego miejsca, albo skontaktować się z Yamanaką, który może zorganizuje inny transport z miasta. Nie chciała jednak obciążać innych oddziałów za jej niepowodzenia i miała zamiar spróbować wszystkich opcji, by sytuację rozwiązać samodzielnie.

TLDR:
- Hibana wprasza się do domu kowala i prosi go o pomoc

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ookami]

Szczerze mówiąc sytuacja w której obecnie się znajdował należała raczej do nieprzyjemnych. Przede wszystkim targały nim ogromne wątpliwości odnośnie tego co powinien uczynić. Z jednej strony powinien dać z siebie wszystko by wydostać z domu staruszków przekonując ich do ratowania życia. Z drugiej skoro byli zdecydowani że nie chcą tego robić, nie powinien naciskać i próbować ich ratować na siłę. Nie gdy więcej ludzi może potrzebować pomocy. Decyzja którą miał podjąć chłopak zdecydowanie była ciężka. Jednak szczerze mówiąc to mógł się spodziewać że taka sytuacja może mieć miejsce. Patrzył się jeszcze na nich przez moment nadal nie będąc pewnym. Z tego co mówili byli gotowi umrzeć, a starszy mężczyzna nie mógł i tak już się ewakuować ze względu na stan w jakim były jego nogi. W czystej teorii mógł starać się znaleźć wóz na którym było chodź trochę miejsca by ich zabrać, ale nie był pewien czy da radę. Ale jak miał ich dostarczyć na miejsce zbiórki? Wtem w jego głowie obudził się pomysł, który przemknął mu przez głowę już wcześniej. Po prostu staruszka tam zaniesie. A staruszkę zaraz po nim. W końcu był tu żeby ratować życie, a nie patrzeć jak niewinne osoby bez sensu giną. Nawet jeśli tym dwóm raczej wiele czasu na świecie nie pozostało. Jednak mimowszystko coś w jego wnętrzu nie pozwoliło mu tego ot tak zostawić. -Naprawdę rozumiem co państwo czują i szanują waszą decyzję, ale... - Wiadomo że to co mówione było przed ale, nie ma większego znaczenia. Dlatego też mówił dalej. - Ale nie mogę pozwolić by ktokolwiek pozostał. Poza tym jestem pewien że państwa wnuczęta nie będą chciały stracić dziadków w takich okolicznościach... - Chociaż w jego głowie pozostawało pytanie czemu ich dzieci nie chciały ewakuować swoich rodziców. A może nie były w stanie ich przekonać tak jak on teraz pomimo tego że podejmuje wysiłki. - Zdecydowana większość ludzi już się ewakuowała. Mogę pana zanieść na miejsce ewakuacji i załadować na jeden z wozów. Po panią wrócę chwilę później.- Mimo wszystko był stanowczy. Nawet jeśli sama jego twarz nie ukazywała zbyt wielu emocji, to oczy... Oczy mówiły wszystko. Nie zostawi tu nikogo. Nawet bezdomnego kota. Rozejrzał się szybko przeczesując ich sypialnię penetrującym wzrokiem, by móc znaleźć - jego zdaniem - niezbędne rzeczy takie jak koce i ubrania oraz torby w które mógłby je spakować. Nie czekając zbyt długo na ich odpowiedź, zaczął pakować te rzeczy. Jeśli nie znalazł torby, zawijał je w koc niczym w tobołek. - Proszę się trzymać. - Powiedział ostrożnie biorąc starszego mężczyznę na barana tylko po to by zacząć bieg w kierunku punktu ewakuacji. Po jego żonę wróci potem.
Kiedy dotarł na miejsce zaczął szukać wzrokiem jakiegokolwiek wozu na którym starsi państwo by się pomieścili.

TLDR

1. Nakłanianie staruszków do ewakuacji.
2. Przeszukanie pokoju za pomocą dojutsu i spakowanie rzeczy dziadków.
3. Wyruszenie z dziadkiem do punktu ewakuacji.
4. Rozglądanie się za wozem na którym jest trochę miejsca.

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupa Wsparcia Południe

---

Szepnęła nadzieją, odparli jej pustką

---

Hibana nie zamierzała za długo czekać. Wiedziała, że ma dużo roboty i wiele ludzi na głowie, a mały Hisashi mógł sobie ze wszystkim sam nie poradzić. Nie było co ukrywać. To ona była tu starsza i bardziej doświadczona we wszystkim. To ona miała tutaj największą odpowiedzialność. Dlatego też podchodziła bardzo profesjonalnie do swoich wszystkich zadań nie poddając się i walcząc. Nie czekała za długo po zapukaniu w drzwi. Wparowała do środka. To co usłyszała to to, że dźwięki uderzeń nagle ucichły. Zaraz za to przyszły po nich dźwięki potężnych, ważących swoje kroków.
-Kogo niesie i gniewu bogów się nie boi!?! - wyskoczył rosły jak dąb, szeroki jak szafa dwudrzwiowa mężczyzna, dzierżąc wielki młot w ręce. Sądząc po jego gestykulacji chciał on nim zrobić porządek z kimś kto zdecydował się przeszkadzać. Miał gęste kasztanowe włosy i pokaźnego wąsa. Był w średnim wieku. Po jego rękach i fartuchu widać było, że pracował przez długi długi czas bez wytchnienia
-Ewakuacja się już zaczęła? - spojrzał na nią lekko skołowany -Cholera nic z tej mojej pracowni nie słychać. Tak to ja. Cały czas siedziałem aby do ostatniego momentu wykuć jak najwięcej sprzętu. Trzeba będzie go dostarczyć, jest całe naręcze - powiedział wycierając dłonie w i tak brudny fartuch. Wziął się pod boki.
-Brzmi jak porządny ambaras. Dobrze. Prowadź. Wezmę ze sobą trochę sprzętu. Musisz pokazać mi gdzie to jest - powiedział gestem dłoni zapraszając ją by za nim poszła. Wprowadził ją do środka pracowni gdzie mogła zobaczyć dziesiątki kunai, shurikenów, senbonów, krótkich mieczy i innej broni. On naprawdę siedział do ostatniej chwili i wykuwał. Piec był jeszcze gorący. Niemal biały od żaru.
-Weź proszę Hibana-san i idziemy - podał jej niewielką skrzynkę narzędzi a sam wziął długi owalny pal przerzucając go przez bark. Był długi na ponad metr jak nie więcej. Do drugiej ręki sięgnął po młot. Był gotowy.

W tym samym czasie Ookami miał bardziej delikatną sprawę. Staruszkowie byli zdecydowani, że chcą zostać, jednak on był zdeterminowany aby ich nie zostawić. Próbował ich przekonać argumentem. Swoją motywacją. Nawet zabrał się za pakowanie ich najważniejszych rzeczy. Staruszkowie patrzyli po sobie zszokowani. Komuś naprawdę zależało na ich życiu. Że obcy chłopak... tracił czas i siły... on...
-Jesteś bardzo zmotywowany chłopcze... - powiedział zszokowany mężczyzna, bił się chwilę z myślami aż podjął decyzję -Dobrze, zgoda.. ale weź najpierw moją żonę. Będę spokojniejszy jak będzie już w wozie. Jest młodsza, bedzie mogła przypilnować bagażu. Dopiero jak będę miał pewność, że jest z nią dobrze wyruszę - powiedział z siłą w głosie. Staruszka zaczęła kręcić głową probując go przekonać, że jej się ten plan nie podoba, ale ten gestem dłoni ją zatrzymał.
-Najpierw ta, przed którą jeszcze wiosny - pogładził ją po policzku. Uśmiechnął się.
Ookami zależnie od tego, którego staruszka zdecydował się eskortować miał różne scenariusze. Albo wykłócającego się starca, który za nic w świecie nie chciał dać się zabrać przed ukochaną, albo kobietę, która koniec końców zgodziła dać się prowadzić - bądź jak wolał nieść. Rozglądał się za powozem. Tutaj sprawa była dosyć zabawna, bo najbliższy powóz jaki widział stał. Był dziwnie przechylony, a przednie koło lekko przesunięte co uniemożliwiało jazdę. Trochę ludzi tłoczyło się dookoła niego. Swoimi oczami mógł zobaczyć, że oś jest w nim uszkodzona, ale dalej, był to najbliższy powóz. Widział nawet znajomą sylwetkę biegnącą do niego.


Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori

Uchiha Seiki


Ishara Yurika

Czas na odpis Graczy : 00:01 29.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 30.07.2023

[Ookami]

Ostatecznie więc jednak udało mu się ich przekonać. Szczerze mówiąc to przez ułamek sekundy sam był w szoku że mu się udało. Mimo wszystko jednak odczuł ulgę z tego powodu. Nie skomentował swojej upartości tudzież zmotywowania, ale delikatnie uniósł kącik ust ku górze. Możnaby to prawie nazwać uśmiechem, bo było już jego osobistym osiągnięciem. Tak jak to mówił wcześniej... Małymi kroczkami, a się uda. Dobrze. Więc panią zabiorę pierwszą. - O tyle dobrze że babcia była o tyle sprawna, że mogła iść na własnych nogach dzięki czemu mógł nieść bagaż staruszków. W międzyczasie wyłączył również swoją umiejętność wzrokową, by ta niepotrzebnie nie zużywała jasnoniebieskiej energii, którą w porównaniu do większości Shinobi posługiwał się dosyć mizernie. W końcu jeszcze wiele lat nauki przed nim zanim zacznie reprezentować odpowiedni poziom. W końcu udadło im się dotrzeć na miejsce i o ironio pierwszy wóz który zobaczył był... uszkodzony i gromadzili się wokół niego ludzie. Początkowo miał zacząć się rozglądać za innym wozem gdyby nie to że dostrzegł zmierzającą w ich kierunku Hibanę wraz z jakimś mężczyzną. Jednak odezwał się najpierw do dziewczyny. - Hibana! Mam dwójkę staruszków którzy będą musieli podróżować na wozie. Nie dadzą rady iść pieszo. - Podejrzewał że rzeczy które trzymała miały służyć do naprawy osi, a rosły chłop który z nią szedł miał go naprawić. Chyba. Inaczej też nie miałby po co nosić tę metrową belkę. Dałabyś radę przypilnować by mogła zająć miejsce na wozie? Muszę jeszcze iść po jej męża, a on nie może za bardzo chodzić. - Sytuacja była ciężka i miał nadzieję że reszta ludzi zrozumie. W sumie też rozejrzał się po zgromadzonych.
Chwilę później zostawił staruszkę i jej bagaż, po czym pobiegł po starca. - Odprowadziłem pana żonę na miejsce. - Chwilę później przymierzył się do zaniesienia mężczyzny "na barana" do jego małżonki z nadzieją że uda się im dostać na wóz.

TLDR

1. Zaprowadzenie staruszki i jej bagażu do wozu
2. Rozmowa z Hibaną
3. Rozejrzenie się po osobach wokół wozu
4. Ruszenie po męża staruszki, by zaprowadzić go do żony

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

[Hibana]

Hibana mogła wreszcie na chwilę odetchnąć z ulgą, widząc nastawienie kowala. Błędnie oceniła sytuację. Okazało się, że Minanori po prostu nie był świadomy odbywającej się ewakuacji. Było to nieco dziwne, bo chyba oddelegowani do tego ludzie powinni pukać po wszystkich domach i zawiadamiać mieszkańców, a nie tylko wykrzykiwać wieści z ulicy. Jakby się nad tym zastanowić, to dwójka członków jej oddziału została oddelegowana do roli szukania ostałych mieszkańców. Wygląda na to, że będą oni mieli ręce pełne roboty. Ważne, że znalazło się rozwiązanie kwestii wozu. Tym samym dziewczynie przydzielone zostało nowe zadanie przeniesienia świeżo wykutego sprzętu. Nie była pewna, czy taka broń nie powinna trochę odleżeć ale to nie ona była tutaj specjalistą i nie było sensu podejmować tej dyskusji. Bez słowa sprzeciwu podniosła wskazaną skrzynkę i położyła ją sobie na ramieniu.
- Proszę za mną, nie mamy chwili do stracenia - Odpowiedziała rzemieślnikowi i szybkim krokiem ruszyła z powrotem do miejsca wypadku, tym razem jednak poruszając się drogą, a nie dachami budynków - Zaprowadzę pana do zniszczonego wozu i zajmę się tą paczką. Gdzie powinnam się z nią udać?

TLDR:
- Hibana prowadzi kowala do wozu
- Hibana pyta kowala gdzie ma zanieść sprzęt

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupa Wsparcia Południe

---

Szepnęła nadzieją, odparli jej pustką

---

Ookami miał czyste serce. Nie chciał zostawiać nikogo z tyłu. Miał misje i zamierzał ją wykonać, choćby musiał nieść w ramionach oboje staruszków, nie pozwalając im na śmierć. Doszli do konsensusu i zadecydowali o przeniesieniu najpierw staruszki. Kobieta ciężko szła, ale szła. Widać było, że jest w miarę samodzielna i wystarczyło podać jej ramię i wziąć torbę z rzeczami, aby mogła udać się na miejsce gdzie był zawalony wóz.
Staruszka podziękowała Ookami'emu za podprowadzenie jej do wozu. Drżącymi palcami zaciskała dłonie na torbie z rzeczami. Już miała unieść wzrok i otworzyć usta w kierunku chłopaka, ale miała zaciśnięte gardło. Poradziła sobie jedynie z tym aby powieść za nim dłonią. Nie potrafiła go zatrzymać. Samotna kropla zamoczyła ziemię między jej stopami, a za nią spłynęła kolejna.

Hibana odprowadziła kowala, który od razu przeszedł do oceny wozu. Szczęśliwie nie był tak tragicznie jak się obawiał. Nie mniej czekało go trochę pracy
-Do grupy regularnej znajdującej się w samym centrum, na froncie - rzucił i od razu zabrał się do pracy -Młody! Chodź tutaj! Potrzebna mi będzie twoja pomoc - krzyknął jeszcze do Ookami'ego nim ten wyruszył.
-Powiedz im, że Minanori szykował te cacuszka do ostatniej chwili! - rzucił jeszcze w kierunku Hibany przecierając sadzę z czoła. Uśmiechnął się do niej

Ookami był dobrym chłopakiem. Jak obiecał pobiegł wrócić po staruszka. Wiedział, że ten nie był w stanie sam dostać się do powozu. Wrócił do domu. Nie słyszał hałasu kręcenia się, ale było to zrozumiałe. Mężczyzna był niemal przykuty do łóżka, możliwe, że zwyczajnie nie miał dosyć siły poradzić sobie z pakowaniem. Kiedy wszedł do sypialni w której ostatni raz widział mężczyznę, jego oczom ukazał się łamiący serce wygląd. Staruszek leżał w łóżku. Z uśmiechem na ustach. Ściskał przy sercu namalowany rodzinny portret, zapewne z czasów kiedy byli z małżonką młodzi. Leżał spokojnie, błogo wręcz. Obok niego stał mały pusty flakonik. Jeżeli Ookami podszedł bliżej się upewnić, to mógł być pewien, że mężczyzna nie oddychał...

Hibana miała prostą drogę, jeżeli zamierzała zapytać kogoś o miejsce które polecił jej Minanori to na pewno również znaleźli się chętni do pomocy. Tłok się robił coraz większy, a ludzie niezbyt zważali na osobę, które przepychała się między nimi, ani na to jak duży ładunek ze sobą nosi. Czasem nawet jakiś cywil skomentował, że ewakuacja jest w drugą stronę, ale była to bardziej próba bycia uszczypliwym i radzenia sobie ze stresem aniżeli faktyczna chęć zagrania jej na nosie.
Hibana na własne oczy mogła widzieć mobilizację ludzi. Dopiero tutaj, bliżej frontu czuć było prawdziwy stres. Napięcie między ludźmi, którzy już za chwilę mieli stanąć do walki o losy naszego świata było tak namacalne, że ostra katana dałaby radę ją ciąć. Wojownicy raczej nie rozmawiali ze sobą za bardzo. Wszyscy oczekiwali szczegółowych wieści co do tego ja poradzili sobie negocjatorzy i czy faktycznie uda im się spędzić noc bez atrakcji... niestety mało kto w to wierzyl. Hibanę wypatrzył mężczyzna o długich czarnych włosach spiętych w kucyk i złotych oczach. Wydawał on ostatnie polecenia. Widać było, że stara się zachować pogodny wyraz twarzy. Wierzył, że nie wszystko jest jeszcze stracone. Hibana mogła w nim rozpoznać nikogo innego co Uchiha Masahiro, o którym krążyły plotki, że będzie przyszłym Shirei-kanem.

-Koniecznie podziękuj potem Minanori'emu-san - powiedział spokojnie, oglądając z podziwem co takiego przyniosła Hibana -Dziękuję, zajmiemy się wszystkim - dodał odbierając od niej skrzynkę i przekazując ją pozostałym. Zaraz potem wrócił do swoich obowiązków. Nikt nie wiedział ile dokładnie mają czasu.

Po godzinie od wszystkich wydarzeń, kiedy już Hibana dostarczyła broń, a Ookami skończył pomoc z wozem i ewakuacją jeszcze kolejnych osób usłyszeli oni w swojej głowie głos. Najpierw należał on do Sugiyamy. Wygłosił on poważne, lecz niezbyt wzniosłe przemówienie. Po niespełna kilku sekundach od jego zakończenia młodzieńcy mogli usłyszeć kolejny głos.

-Hibana-san, Ookami-san, udajcie się natychmiast do portu. Musimy przyspieszyć tamtejszą ewakuację. Lada chwila może dojść do ataku na miasto, musimy uratować jak najwięcej osób. - Seiki wydał rozkaz. Było to wyjątkowo dziwne uczucie usłyszeć cudzy głos we własnej głowie, nie mniej polecenie było jasne.

Do tego doszedł deszcz, który się rozpoczął w swojej pełnej, letnio burzowej okazałości...

Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori

Uchiha Seiki


Ishara Yurika

Kolejne posty piszcie proszę w temacie Grupy Wsparcia Północ!

Czas na odpis Graczy : 12:01 31.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 12:01 01.08.2023