[EVENT] - Grupa Wsparcia Północ

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi ucieszyła się, że jej zarządzenie zostało przyjęte. Nie miała powodu sądzić, żeby nie było - kobieta wiedziała, że jest rozsądna, ale walidacja tego zawsze była dobra. Zresztą nigdy nie było wiadomo, jak ludzie, dopiero poznani, będą się zachowywać w czasie kryzysu, bądź kiedy się nimi rządzi (bądź sami rządzą).

Na pytanie Kaiena, Hoshi się lekko uśmiechnęła, ale nie drążyła dalej tematu, wszelakie flirty zostawiając na później. Zresztą, co to miałby być za flirt, kiedy tylko stwierdziła oczywistość, która mogłaby być wykorzystana dla ich zadania i sama nie miała zbyt dużo na myśli mówiąc to. A już na pewno nie miała czasu myśleć o tym.

Sama nie wtrącała się w rozmowy między mieszkankami Kotei a Orochim i Tsuyoshim, którzy weszli w polemikę z niezadowoloną kobietą. Hoshi natychmiast poczuła niechęć do niej - wojskowe szkolenie i fakt, żeby nie kwestionowało się przywódcy w takim momencie. Dwaj Uchiha (a w jej zdaniu szczególnie Orochi) poradzili sobie bardzo dobrze w uciszeniu jej. Na pewno lepa na ryj zadziałałaby na wojskowego lub shinobiego.

W każdym razie nie było czasu na rozmyślanie na ten temat. Kiedy tylko upewniła się, że Kaien i Yoko ruszyli do swoich zadań (szczęśliwie zgarniając do siebie jedną z pań Uchiha, co Hoshi bardzo cieszyło). Sama rozejrzała się, czy ktoś nie chce do niej dołączyć, ale najwyraźniej i zamieszanie i cała sytuacja spowodowała, że będzie musiała sobie poradzić z młodzieńcem Tsuyoshim. W porządku.

Spojrzała na ludzi w porcie. Działo się tam to, co działo się zawsze, kiedy było trzeba ewakuować miasto bądź jakiekolwiek miejsce. Oczywiście, że ktoś wpadł do wody. Tsuyoshi, szczęśliwie, natychmiast zareagował i wskoczył za nimi. Powinien sobie tam poradzić, ale Hoshi pobiegła, żeby zatarasować ludziom drogę, będąc w pobliżu, żeby ewentualnie odebrać dziecko od Tsuyoshiego, który je wydobędzie. Była w okolicy, ale nie szła za nimi, raczej obserwowała, żeby widzieć, gdzie wypłyną i czy będą potrzebować pomocy.

Stanęła przed wszystkimi - jeżeli nie było miejsca, to używając chakry, żeby sama nie spaść z pomostu i zawołała:

- COFNĄC SIĘ! POWOLI! Rozejrzyjcie się! Te statki nie pomieszczą wszystkich. Spojrzymy na nie, czy będą dobre do użytku, ale to na południu jest zbiórka ewakuacyjna i na południu znajdziecie wszelką pomoc. COFNĄC SIĘ!

Jeżeli będzie trzeba, będzie musiała zabezpieczyć port, ale najpierw trzeba było przekonać ludzi, że nie tędy była droga ewakuacji. Założyła, że mieli wszystko wyjaśnione, co i jak ma się odbywać, ale ludzie spanikowali.

Trzeba teraz było to wziąć na zimno.

TL;DR
1. Hoshi cieszy się, że jej zarządzenia zostały zaakceptowane przez grupę, unikając wnikliwych rozmów i koncentrując się na misji.
2. Hoshi czuje niechęć do niezadowolonej kobiety, kwestionującej autorytet przywódców, ale nie angażuje się w dyskusję.
3. Po upewnieniu się, że Kaien i Yoko podjęli swoje zadania, Hoshi obserwuje sytuację w porcie, gdzie Tsuyoshi ratuje osobę, która wpadła do wody.
4. Hoshi stara się utrzymać porządek wśród ludzi próbujących dostać się na statki, informując ich, że główne miejsce ewakuacji znajduje się na południu.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupa Wsparcia Północ

---

A zadrżą ci, którzy usłyszeli mój głos, a którzy nie poczuli trwogi w chwili próby...

---

Miitsuki zdawała sobie sprawę, że podburzy dyskusję, ale nie umiała siedzieć cicho. Nie zamierzała siedzieć cicho, gdy wiedziała, że kurwa to powinno inaczej wyglądać. Zupełnie inaczej. Nie przejęła się zbytnio Tsuyoshim, który dołączył do dyskusji. Trudno powiedzieć jakie słowa musiałby skierować w jej stronę, aby podburzyć jej pewność siebie.

-Wiem doskonale co zrobiłby wtedy mój syn - na jej usta wypłynął niepokojący, bardzo wyzywający uśmiech. Było w nim coś, co mogło zmrozić krew w żyłach. O tak, Miitsuki znałaTakeru lepiej niż ktokolwiek inny. Wysłuchała Orochi'ego. Prychnęła pod nosem.

-Nie będę strzępić języka, bo pod tymi pięknymi słowami nie ma nic. Wyrażę się jasno, abyście zrozumieli za pierwszym razem. Dorosły mężczyzna powinien stać tam i walczyć o swój dom. Walczyć o swoich bliskich, a jak będzie taka potrzeba to zginąć śmiercią człowieka honoru. Ewakuacją staruszków i dzieci mogą się zająć stare baby, które odwiesiły swoją broń na półkę by wychować dzieci albo młodzi doko. - jej wzrok był lodowaty. Przeszywał on na wskroś. Jak powiedziała tak zrobiła. Odwróciła się i spojrzała po porcie, szukając osoby, której będzie teraz potrzebna. Jej koleżanki przejęte napiętą atmosferą cofnęły się lekko patrząc wyczekująco na Orochi'ego. To on miał wydawać rozkazy i czekały na niego. Nie chciały wprowadzać więcej zamieszania.

Żeby Orochi się nie nudził miał jeszcze na głowie... albo w głowie gościa.

-Spokojnie, nie musisz mnie wywoływać, utworzyłem połączenie między nami i będziemy w stanie się komunikować w ten sposób. Dzięki temu dużo sprawniej będzie przebiegać komunikacja między wszystkimi grupami. Odezwij się do mnie tak jak teraz. Nasze połączenie będzie aktywne tak długo, póki ewakuacja się nie skończy. Jestem bliżej centrum wioski, by być bliżej innych dowódców.

Zabawne. Bo dyskusja nieco się rozładowała, ale Orochi wcale nie miał bardziej wolnej głowy. Usłyszał on krzyk kobiety i dziewczynki i donośny plusk... Nie umknęło również jego uwadze, że dwie łodzie z najbardziej odsuniętego doku zaczęły już porządnie oddalać się od portu i kolejne zaczynały ruszać jej śladem. Generalnie. Miał masę bodźców na raz...

Tsuyoshi nie miał czasu zastanawiać się nad kolejnymi ripostami wymierzonymi przez kobietę. Niby mógł trwonić czas na próżną rozmowę, ale będąc świadkiem bardzo nieszczęśliwego wypadku musiał reagować natychmiast. Niczym David Hasselhof zrzucił swoją koszulkę odsłaniając swoją bladą, acz umięśnioną pierś... wróć. Nie zrobił tego. Szczęśliwie pamiętał, że jest ninja i potrafi coś czego typowy człowiek potrafić nie potrafił - umiał chodzić po wodzie. Wiedział dobrze, że dużo dużo szybciej dobiegnie do nieszczęśniczki, aniżeli dopłynie. Usłyszał jak ktoś ruszył za nim biegiem. Utrzymywał mu tempa.
Tak. Zdecydowanie dużo szybciej. Sprawnie dobiegł do miejsca, w którym ostatni raz widział kobietę. Walczyła o każdy oddech wymachując ręką, a drugą za wszelką cenę próbując utrzymać przy sobie dziecko. Na zmianę znikała i wypływała. Ludzie na statku krzyczeli. Krzyczeli bardzo głośno. Ale on tam był. Tsuyoshi tam był.Czy to był największy problem? Otóż nie. Problem się zaczął kiedy zabrał się za wyciąganie kobiety. Osoba topiąca się szamocze się i rzuca. Osoba topiąca się i pilnująca by nie utonęło dziecko była dopiero wyzwaniem. Wepchnęła ona dziecko w ręce Tsuyoshi'ego niemal wrzucając noworodka. Niepłaczącego noworodka. Chciała krzyknąć coś na wzór "uratuj!", jednak gdy otworzyła usta zachłysnęła się wody, co sprawiło, że straciła rytm i zaczęła znikać w toni. Tak więc Tsuyoshi miał niepłaczące sine dziecko w rękach i tonącą matkę. Wtedy poczuł jak ktoś nieco szarpie go za ramię.
-Daj mi je! - rozkazała głos osoby, która ruszyła za nim pomóc. Zażądała oddania dziecka. Jej wzrok i ton nie znosił sprzeciwu -Szybko, bo się utopi! - warknęła ponaglająco...
Ludzie na łodzi zaraz obok zaczęli coraz głośniej krzyczeć...

Hoshi wybiegła dalej między ludzi na jeden z kilku tutaj pomostów. Nawet jeżeli część była dalej niedokończona było ich kilka. Bardzo rozsądnie przytwierdziła się do podłoża aby nikt w dzikim pędzie nie wepchnął ją do wody. Bardzo rozsądnie. Widziała jak za Tsuyoshim praktycznie natychmiast zerwała się Miitsuki odstawiając na ten moment dywagację.
Hoshi stanęła przed ludźmi na tym pomoście i zaczęła ich nawoływać do zachowania spokoju. Sprawiło to, że najbliżsi ludzie na chwilę się zatrzymali w swoim pędzie i spojrzeli to na nią, to na siebie jakby zastanawiając się czy na pewno ma rację.
-Ale tam jest daleko! Będziemy musieli pokonać całą wioskę! Zmieścimy się wszyscy! Tutaj jest tyle łodzi! Tak dużo miejsca! - zawołał jeden staruszek, zaraz potem przytaknęła mu jedna, druga, trzecia osoba. Zaczęli szeptać między sobą -Tu są starcy i dzieci! Nie pokonamy szybko tej trasy! Jesteśmy tutaj, zmieścimy się! - pociągnął dalej, a tłum za nim zaczął przytakiwać. Kobieta z dwójką dzieci w ramionach patrzyła nagląco na Hoshi. Miała przy sobie tylko mały plecak. Tuptała w miejscu nie wiedząc co ze sobą zrobić. Zaraz obok niej stało starsze małżeństwo. Dygoczący z emocji. Szukali wsparcia w kobiecie. Tłum ludzi wokół Hoshi się powiększał...



Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko

Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : 22:00 20.07.2023 | Czas na odpis Prowadzącego : 22:00 21.07.2023

[Uchiha Tsuyoshi]

Obyło się na szczęście bez konieczności wskakiwania do wody, a tym samym zmoczenia siebie. Oczywiście Uchiha doskonale by pamiętał, że należy najpierw odrzucić też swój sprzęt, żeby nie zamoczyć chociażby notek wybuchowych, ale po co samemu sobie stwarzać problemy.

A zatem Tsuyoshi wylądował stopami na wodzie, używając powszechnie znanej techniki do utrzymywani się na jej powierzchni, a mianowicie Suimen Hoko no Waza. Nie stanowiło dla niego żadnego zaskoczenia to, że kobieta chciała ratować przede wszystkim dziecko. Co prawda w takich sytuacjach w ludziach odzywają się różne instynkty, a niektórzy są nawet gotowi poświęcić swoje potomstwo, gdy przerażający strach przed śmiercią zajrzy w oczy, niemniej jednak ta matka była dzielna i nawet w takiej chwili myślała tylko o nim. Cóż, w innych okolicznościach Tsuyoshi na pewno doceniłby to zachowanie, ale teraz po prostu za dużo i za szybko się działo. Wiedząc, że tak będzie najszybciej i najpewniej, chwycił malca i płynnym, ale gwałtownym ruchem wyciągnął go z wody (swoją drogą, miał wrażenie że gdzieś kiedyś słyszał, że malutkie dzieci doskonale radzą sobie w wodze, a później dopiero zatracają tę umiejętność – ale nie było jak tego zweryfikować z oczywistych względów). Oparł go sobie o klatkę piersiową i rozejrzał się za najbardziej pewną osobą na brzegu, która dawałaby gwarancję, że maleństwo jest w dobrych rękach. Od razu też zauważył kobietę, z którą wcześniej się spierał. Ba, tamta kobieta wręcz szarpnęła go za ramię. Oznaczało to, że najwyraźniej znudziło się jej już czcze gadanie i spory w takich chwilach. Cóż, nie było to jednak w tej chwili najistotniejsze. Co do tego, że dawała rękojmię należytego zaopiekowania się dzieckiem nie miał wątpliwości. Od razu przekazał jej dziecko. Przestało ono płakać, co oznaczało że zachłysnęło się ono wodą i trzeba było mu udzielić natychmiastowej pomocy. Nie odzywał się jednak, bo po pierwsze nie było takiej potrzeby – tamta na pewno była świadoma stanu berbecia, a po drugie tylko wygenerowałoby to konflikty. Ta baba była typem człowieka, którego należało zbywać milczeniem i tyle.

Pozostawała jeszcze kwestia kobiety – matki wyciągniętego przed chwilą dziecka. Nie tracąc ani chwili, Tsuyoshi sięgnął po nią ręką, łapiąc za rękę, za ubranie czy za cokolwiek innego, co tylko mógł złapać. Nie było czasu do stracenia, bo matka najwyraźniej również „napiła się” wody, a więc ryzyko utonięcia wzrosło. Kiedy już ją złapał, silnym, ale znowu nie szarpiącym ruchem wyciągnął ją z wody. Kiedy była już nad powierzchnią, ujął ją nieco lepiej, w zależności od tego jak było mu wygodniej – albo trzymając ją przed sobą z jedną ręką pod plecami, a drugą pod łokciami, albo po prostu przerzucając ją sobie przez ramię i przytrzymując nad kolanami. W przypadku matki jednak był przygotowany na to, że mogła ona wierzgać i wyrywać się, albo przynajmniej wykonywać jakieś niekontrolowane ruchy. Mogła ona na przykład chcieć zobaczyć dziecko, żądać żeby być przy jego reanimacji czy coś podobnego. Dlatego trzymał ją mocno, w razie potrzeby używając całej swojej siły i za pomocą chakry wyskoczył (lub wyszedł po ścianie, używając Kinobori no Waza) na brzeg.

Tutaj jednak kończą się „pewne” scenariusze. W zależności od tego, co robiła i jaka była sytuacja, dostosował swoją reakcję do wydarzeń. Jeśli była taka możliwość, to krzyknął na kogoś, żeby pomógł tej kobiecie pozbyć się wody z płuc. Mogła to być oczywiście Mitsuki, nie wybrzydzał. Jeśli ta była spanikowana, to poprosił kogoś żeby ją przytrzymał, przynajmniej dopóki Mitsuki nie będzie w stanie oddać jej dziecka, po udzieleniu mu pomocy.

A dlaczego tak robił? Ano dlatego, że jego czas był zbyt cenny i nie mógł sobie pozwolić na to, żeby przytrzymywać tę kobietę czy skupiać się na pomocy jej przez dłuższy czas. To mógł zrobić każdy. W porcie było jednak zbyt wiele do zrobienia, zbyt wiele palącej roboty, którą musiał wykonać shinobi. Na przykład konieczna mogła być pomoc Hoshi, która już chyba zajęła się ogarnianiem tego wszystkiego. Jeśli więc udało mu się oderwać od kobiety (kiedy zaopiekował się nią ktoś inny), to powrócił do pracy, którą miał się zająć od samego początku. Jeśli była jakakolwiek łódź lub statek, na którą pchali się ludzie, sprawdził od razu czy jest możliwość szybkiego dostania się do załogi, żeby zapytać czy jest możliwość w ogóle tym czymś popłynąć i czy nie zatonie. Od tego, ile łodzi będzie dostępnych, będą przecież zależały dalsze działania. Na te, które będą sprawne trzeba będzie bowiem załadować ludzi – ale tylko tylu, na ilu pozwala wyporność okrętu – a pozostałych cywilów trzeba będzie przemieścić na południe, tak jak zarządził Orochi. Albo na zachód – jeśli jest to możliwe. Jak to wszystko się jednak potoczy – ciężko powiedzieć. W porcie, jak i w całym Kotei chaos zaczynał już zdecydowanie górować nad zdrowym rozsądkiem, a wszyscy doskonale wiedzieli, czym grozi panika. Masowe wbieganie na statki, nie liczenie się z kolejnością, przeciążanie ich, tonięcie… te wszystkie obrazy stanęły przed oczami Tsuyoshiemu, ale szybko i bezwzględnie je odrzucił. Musiał mieć trzeźwy umysł, być precyzyjny, zdeterminowany i bezwzględny.

Skrót:
1. Wyciągnięcie dziecka z wody i oddanie go Mitsuki
2. Wyciągnięcie z wody matki dziecka i udzielenie jej pomocy na brzegu
3. Jeśli uda się zostawić kobietę pod czyjąś opieką - pomoc Hoshi/szukanie sprawnego statku

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi była, w przeciwieństwie do Tsuyoshiego (oraz Orochiego) o wiele bardziej sceptyczna, jeżeli chodziło o statki. Kilka już odpłynęło, ale na to już nic nie mogła poradzić. Na tych ludzi teraz - owszem, mogła.

I zaczęła.

- Nie.

Jej spojrzenie było chłodne, postawa wyprostowana i nie dawała się naporowi ludzi, którzy byli przed nią. Chwilowo nie robiła nic innego poza trzymaniem ich z daleka.

- Na pewno zdajecie sobie sprawę z tego, jak ma wyglądać ewakuacja. Do południowej bramy nie jest AŻ tak daleko, a bitwa się jeszcze nie rozpoczęła. Shinobi już biegają załatwić wozy, na których możemy usadzić starców i dzieci. Jeżeli zaczniemy ruszać się sprawnie, to wydostaniemy się stąd jeszcze zanim na froncie rozpęta się piekło. Bo jak na razie, tracicie czas - mówiła Hoshi podniesionym tonem, ale nadal spokojnie. - Łodzie są niebezpieczne, większość z nich jest w złym stanie. A niedługo rozpęta się burza. Pewnie też sztorm. Niech bogowie mają w opiece tych, którzy już wypłynęli. My musimy zrobić inaczej. Upewnić się, że postępujemy zgodnie z wytycznymi przełożonych, którzy opracowali ten plan.

Wyciągnęła przed siebie ręce i lekko próbowała cofnąć ludzi, patrząc za nimi czy może już ktoś się pojawił z jakimiś wozami, czy może ktoś tam stał od początku. W każdym razie, nie chciała nikogo wpuścić na statek - obawiała się burzy i sztormu - a stan tych łajb naprawdę nie był dobry. Ona też była z miasta portowego. Rozumiała takie rzeczy.

Jeżeli ludzie zaczęli jej słuchać i się cofnęli - a nawet jeżeli nie, ale byli uspokojeni, Hoshi machnęła ręką, żeby skierować ich na brzeg.

- Podzielcie się proszę - zawołała stanowczo. - Na tę stronę - zawołała pokazując na wschód - niech przejdą osoby, które wierzą, że dadzą radę iść w czasie ewakuacji, ci którzy potrzebują wsparcia i wozów, proszę na zachód. Spieszymy się! Silniejsze osoby proszę o pomoc z dziećmi i pakunkami. Sprawnie, sprawnie, a wszyscy dotrą do bezpiecznego miejsca!

Próbowała jak najbardziej pokierować ludźmi. Jeżeli zauważyła kogoś z jej drużyny - którąś z kobiet Uchiha, poprosiła ją gestem, żeby ta pomogła przy segregacji. Hoshi stanowczo chciała jak największą ilość osób odesłać pieszo i wozami. Był jeszcze na to czas, zanim siły wroga przedrą się do miasta, tego była pewna.

TL;DR
1. Hoshi jest sceptyczna co do możliwości ewakuacji statkami, które uważa za niebezpieczne, zwłaszcza w kontekście zbliżającej się burzy i sztormu.
2. Mimo naporu ludzi, Hoshi utrzymuje spokojną postawę i wyjaśnia im, że najbezpieczniejszym sposobem ewakuacji jest udać się na południe, gdzie są przygotowane wozy do transportu.
3. Hoshi proponuje, aby osoby, które są w stanie samodzielnie poruszać się, ustawić po wschodniej stronie pomosty, a tych, którzy potrzebują pomocy - po zachodniej, jednocześnie prosząc silniejsze osoby o pomoc w przenoszeniu bagażów i dzieci.
4. Hoshi, starając się jak najbardziej efektywnie kierować ludźmi, próbuje korzystać z pomocy innych kunoichi.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupa Wsparcia Północ

---

A zadrżą ci, którzy usłyszeli mój głos, a którzy nie poczuli trwogi w chwili próby...

---

Tsuyoshi zdecydował się szybko przekazać dziecko Miitsuki, co ta przyjęła bez słowa. Nie było na to czasu. Wystarczył jeden rzut oka na dziecko, aby wiedziała, że to zachłysnęło się wodą, gdy matka szarpała się z nim walcząc o utrzymanie się na powierzchni. Tsuyoshi widział jak momentalnie cofnęła się o kilka kroków, aby zrobić przestrzeń jemu na ratowanie matki dziecka i sama przeszła do udzielania noworodkowi. Była w tym wszystkim niesamowicie sprawna, w jej ruchach była pewność. Nawet na krótki moment się nie zawahała. Nawet jeśli nie umiała trzymać języka za zębami, to na pewno umiała udzielać pierwszej pomocy. Krzyki ludzi z łodzi obok nie ustępowały. Były na tyle donośne, że spokojnie zagłuszyły krzyki kobiety i córki, które teraz przerodziły się w histeryczny szloch.

Wyciągnięcie kobiety nie było, aż tak proste, ta zaczęła się powoli zanurzać w toni, jednakże szybka reakcja Tsuyoshi'ego i oddanie natychmiast dziecka w ręce Miitsuki sprawiło, że teraz jego zadanie było dużo łątwiejsze aniżeli gdyby przeszedł przez kłótnie i spory. To by mogło kosztować kobietę życie. Tak, mocząc rękawy szaty zdołał ją dosięgnąć. Nie była bardzo lekka, a przesiąknięte wodą szaty dodawały jej sporo dodatkowych kilogramów, jednak po chwili siłowania udało mu się. Wyciągnął ją i zabrał na pomost. Inaczej cały jego ratunek na nic by się nie zdał gdyby ta ponownie wylądowała pod powierzchnią. Musiała przebywać w stabilnych, suchych (w miarę możliwości) warunkach. Niestety nikt w najbliższej okolicy nie wiedział co się robi w przypadkach topienia. Ludzie byli zbyt zajęci sobą by przejmować się cudzą tragedią, więc ratowanie kobiety spadło na barki Tsuyoshi'ego.

-Kurwa... - wyrwało się tylko z ust kobiety. Tsuyoshi usłyszał donośny plusk. Jeszcze głośniejsze krzyki łodzi. Głuche uderzenie. Fala. Ktoś w sekundę pojawił się z jego plecami i zasłonił jego i cuconą przez niego kobietę przez potężną falą wody...

Orochi rozdysponował zadania kobietą z portu i zaczął poszukiwać osób, które byłyby w stanie obiektywnie ocenić, która z łodzi nadaje się do płynięcia, a która była tylko cykającą trumną. Ktoś gdzieś zakrzyknął, że Tokori dobrze się nada do tego zadania. Był starcem, ale wszystkie zęby - i te mleczne i te stałe zjadł. Ludzie mówili, że był na jednym z pomostów, nieco oddalonym od całego zamieszania. Zajmował się przygotowaniem swojej małej łódki do rejsu. Orochi kojarzył to nazwisko. Mężczyzna pracował kiedyś na łodziach rybackich. Znany był z tego że kochał morze ponad wszystko i regularnie pozwalał sobie na długie, samotne rejsy.

Hoshi szybko przeszła do działania i przemawiania ludziom do zdrowego rozsądku. Nie było to proste, bo oni sami, niesieni emocjami nie wiedzieli za bardzo co mają ze sobą zrobić. Na szczęście argument "sztorm", chociaż dla gromadki dookoła niej działał jak kubeł zimnej wody. Była na tyle przekonywująca i pewna w tym co mówi, że ich zawahanie dało się wykorzystać i przekonać. Wszyscy spojrzeli po sobie i zgodnie z poleceniem zaczęli się dzielić. Co prawda tych sprawnych nie było zbyt wielu. Kilku mężczyzn o raczej niezbyt atletycznej budowie, większości było dalej do młodości niż bliżej. Mimo to starali się pomóc. Kobiety też nie pozostawały dłużne. Mimo, że trzymały berbecie w ramionach, aby te nie zostały zadeptane brały jakieś tobołki i torby. Ludzie starali się sobie nawzajem pomóc. Staruszkowie. Dzielili się powoli, ale systematycznie według rozporządzeń Hoshi. Chociaż część ludzi potrafiła zachować zdrowy rozsądek.

Hoshi mogła zauważyć jak w pobliżu Yoko i Kaien zatrzymywali dwa puste powozy. Nie były one jakieś specjalnie duże. Zapewne służyły zaopatrzeniu jakiegoś małego sklepiku, albo na czyjeś domowe potrzeby, jednakże na ten moment było to naprawdę dużo i zapewniało transport dla przynajmniej kilkunastu osób, które najbardziej tego potrzebowały. Yoko została przy powozach, każdy zaprzęgnięty był w dwa konie. Zapewne pilnowała by nikt nieproszony się do nich nie dostał. Przez ten czas Kaien ruszył wgłąb uliczek prawdopodobnie szukając kolejnych wozów, które mogłyby się przydać.




Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko

Yuki Yoko


Kaien

Orochi - jedno darmowe spóźnienie wykorzystane

Czas na odpis Graczy : 12:00 23.07.2023 | Czas na odpis Prowadzącego : 12:00 24.07.2023

[Uchiha Tsuyoshi]

Wbrew pozorom, nie było zaskoczenia jeśli chodzi o Miitsuki. Tsuyoshi po jej zachowaniu wywnioskował, że zna się ona na rzeczy i dobrze zaopiekuje się dzieckiem w potrzebie. Kto jak kto, ale kobiety, szczególnie dojrzałe, miały na ten temat największą wiedzę i najczęściej również sporo praktycznego doświadczenia. Nie było więc powodu, żeby jej nie ufać – i rzeczywiście opłaciło się to. Miitsuki zabrała się do pomocy małemu z szybkością i sprawnością, której można było jej pozazdrościć. Oczywistym było, że wie co robi.

Ale nie było też czasu, żeby tę akcję ratunkową podziwiać, pomagać w niej czy nawet kibicować. Uchiha miał pod swoją opieką kobietę, która przed chwilą się topiła i niestety próby znalezienia kogokolwiek choć minimalnie kompetentnego w udzieleniu pomocy, kto również chciałby tej pomocy udzielić nie powiodły się. W takiej sytuacji Tsuyoshi musiał zadziałać sam, w miarę możliwości jak najszybciej, bo mogło się to zakończyć nawet śmiercią tej kobiety, jeśli pozostawiłby ją wśród tego dzikiego tłumu bez opieki.

W pierwszej kolejności, gdy wyszedł na brzeg z niesioną kobietą, ułożył ją na twardej powierzchni. Musiał teraz przypomnieć sobie podstawy udzielania pierwszej pomocy w takich sytuacjach. Tak, przypomnieć – bo ojciec kiedyś uczył go jak postępować w takich sytuacjach. Przez jego rodzinne Hachimantai płynęła rzeczka Aka, która była popularnym miejscem kąpieli w wolnych chwilach. Bywała ona jednak zdradliwa, bo na pewnych odcinkach jej bystry nurt wyżłobił dno, które znajdowało się dużo głębiej pod powierzchnią, niż w innych miejscach. Takie właśnie, zdradliwe miejsce stałoby się kiedyś świadkiem tragedii jednego z młodych znajomych Tsuyoshiego – chłopca imieniem Abe. Czternastoletni wtedy młodzieniec kąpał się, pływając sobie swobodnie nieopodal sosnowego lasku. W pewnym momencie jednak (jak opowiadał) wir zaczął wciągać go pod powierzchnię i zwyczajnie nie miał on siły wypłynąć na brzeg. Gdyby nie ojciec Tsuyoshiego, który wybrał się wtedy z Tsuyoshim do lasu po grzyby, wszystko mogłoby się skończyć tragicznie. Udało się go jednak uratować, a młody Uchiha mógł na własne oczy zobaczyć, w jaki sposób uratować tonącego. Dziś Abe sprawował funkcję akoraito klanu i kto wie, czy przypadkiem nie był również gdzieś na murach fortecy wśród dziesiątków wojowników broniących Kotei.

Tsuyoshi powrócił na sekundę pamięcią do tamtej chwili i starał się odtworzyć tamtą sekwencję wydarzeń. Przede wszystkim, zdjął sobie kobietę z ramienia i ułożył ją na twardym podłożu. Pewnie w innych okolicznościach wypadałoby ściągnąć z niej mokre ubrania i zabezpieczyć przed przemarznięciem, ale teraz nie było na to czasu i wyglądałoby to po prostu… dziwnie. Drugim krokiem było sprawdzenie jak poważna jest sytuacja, a mianowicie określenie, czy kobieta ma drożne drogi oddechowe, na przykład czy coś nie utknęło jej w gardle – ale raczej mała była na to szansa biorąc pod uwagę to, że przebywała w wodzie zaledwie przez kilka chwil. Potem należało sprawdzić czy kobieta oddycha czy nie. Nie było to specjalnie trudne – trzeba było tylko przyłożyć ucho do jej ust żeby poczuć ewentualny oddech na policzku i obserwować jej klatkę piersiową. Jeśli oddychała, to przewrócił ją na bok, podkładając jej własną rękę pod jej głowę. Taka ewentualność była lepsza – kobieta powinna wkrótce odzyskać przytomność i w miarę szybko dojść do siebie. Jeśli jednak nie oddycha…

…to sytuacja jest znacznie cięższa. Tsuyoshi musiał zaangażować nieco więcej swojego czasu, ale trudno – nie mógł przecież zostawić jej na pewną śmierć i osierocić to dziecko, które zresztą sam też wyciągał. Orochi, Hoshi i reszta będą musieli poradzić sobie z tym motłochem bez niego przez parę chwil. Tak czy inaczej zabrał się błyskawicznie do działania. Z tego co pamiętał, najpierw trzeba wykonać kilka wdechów, żeby oddychać „za” nie oddychającego nieszczęśnika. Przyłożył więc usta do ust kobiety i kilka razy zrobił wdech. Później złożył ręce mniej więcej na wysokości mostka i zaczął energicznie naciskać na jej klatkę piersiową. Nie był medykiem, więc nie miał pewności, czy to wszystko wygląda tak jak powinno, niemniej jednak musiał spróbować, musiał zrobić cokolwiek – a to było pierwsze, co przyszło mu do głowy po tym jak przypomniał sobie ratowanie Abe przez ojca. Powyższe czynności wykonał kilka razy, często sprawdzając czy kobieta oddycha czy też nie. Liczył na to, że szybko odzyska oddech i przytomność, a on będzie mógł wrócić do organizowania pomocy rozszalałym masom.

Pojawił się jednak kolejny problem. Krzyki z jednej z łodzi stawały się coraz głośniejsze. Początkowo Doko nie zwrócił na to uwagi, bo tak wiele się działo – ale teraz były one niemożliwe wręcz do zignorowania. Zanim chłopak zdążył się połapać w tym, co się dzieje, usłyszał przekleństwo Miitsuki, uderzenie o wodę i zauważył kątem oka, jak ktoś osłonił jego i ratowaną kobietę przed falą. W głowie pojawił mu się już obraz przewróconej, a teraz tonącej łodzi. Od razu więc odwrócił się, żeby sprawdzić, co takiego się wydarzyło. Przeczuwał najgorsze. Wyciągnięcie z wody tych wszystkich ludzi z przeładowanej łodzi będzie katorgą, kto wie czy w ogóle będzie możliwe.

Skrót:
1. Pierwsza pomoc wyciągniętej z wody kobiecie
2. Sprawdzenie co było przyczyną krzyków, plusku i fali

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi lekko odetchnęła z ulgą, kiedy ludzie faktycznie zaczęli jej słuchać. Mieszkając na wybrzeżu - tak jak przez całe życie mieszkała Hoshi (po przeprowadzeniu się - Ryuzaku również było na wybrzeżu) - rozumiała, tak samo jak oni, że sztorm był niebezpieczny.

Ludzie zaczęli się ustawiać, tak, jak chciała, więc była w stanie określić, ile osób potrzebowało pomocy, a ile mogło podróżować samych. Dysproporcja była spora, pewnie większość osób po prostu zaczęło się ewakuować zgodnie z wytyczonym planem, a część tutaj starała się znaleźć inną drogę. Może też nie do wszystkich dotarła informacja. Cóż, nie miało to znaczenia, należało po prostu zarządzać całą sytuacją jak najlepiej się dało.

- Dziękuję! - zawołała i przeszła przez podzieloną grupę. - Proszę, niech osoby z jakimś doświadczeniem w powożeniu wystąpią z tłumu. Wy tutaj macie stadniny, prawda? I dużo koni? - zapytała mimochodem, kiedy przechodziła. Próbowała ocenić ludzi, którzy powinni wejść na wozy pierwsi. Zaczęła od ludzi z małymi dziećmi plus kilku staruszków.

- W ten sposób będziemy mogli wziąć najwięcej osób. Dzieci i staruszkowie ją najlżejsi, konie sobie lepiej poradzą. Prosiłabym o pomoc z dziećmi państwa, jeżeli będzie taka potrzeba - poprosiła staruszków. Pomagała dzieciom i staruszkom wsiąść na wozy, kiedy Kaien pobiegł szukać innych. Yoko dała znać, żeby nadal tam była gdzie była. - Zrobimy też tak, że wrzucicie trochę bagaży na wóz, jeżeli są one zbędne do krótkiej podróży. Musimy wydostać się poza obręb Kotei, potem możemy się przegrupować. Dlatego wrzucić proszę trochę rzeczy na wóz. Będzie wam wygodniej po prostu iść.

Hoshi była dość zadowolona z tego, co się działo w tej chwili, pomagając ludziom wsiąść na wozy i podane tobołki układając tak, żeby były bezpieczne i jak najmniej przeszkadzały. Kilka osób z dziećmi, para staruszków, którzy ewentualnie mogli pomóc, a którzy na pewno byliby zmęczeni podróżą, jeżeli by szli pieszo. W końcu pierwszą grupę - ludzi na wozach oraz ludzi, którzy mogli iść przy nich - puściła razem z Yoko i jedną z kobiet Uchiha, dziękując im za pomoc.

Czekała na kolejne wozy.

- W międzyczasie podzielcie wasze tobołki na takie, co można wrzucić na wóz, a takie, co potrzebujecie przy sobie!

TL;DR
1. Hoshi z ulgą przyjmuje fakt, że mieszkańcy zaczynają jej słuchać i ustawiają się zgodnie z jej instrukcjami.
2. Organizuje efektywną ewakuację, pomagając dzieciom i starszym osobom wsiąść na wozy, jednocześnie delegując nadmiar bagażu do pojazdów.
3. Wysyła pierwszą grupę ewakuowanych osób razem z Yoko i jedną z kobiet Uchiha, podziękowawszy im za pomoc.
4. Instruuje pozostałych czekających na ewakuację, by podzielili swoje tobołki na te, które można wrzucić na wóz, i te, które muszą mieć przy sobie.

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Działo się bardzo dużo, a wszystko naraz. Orochi pluł sobie w brodę, oraz Staremu, że nie przećwiczyli chociaż takiego scenariusza raz z mieszkańcami. Teraz jednak trzeba było jakoś opanować chaos i - na całe szczęście - pyskata kobieta zabrała się do roboty, niezależnie od swoich komentarzy, zaś jemu w sukurs przyszła przedstawicielka klanu Yuki, która ewidentnie musiała także kiedyś zajmować się jakąś administracją. Jak to wszystko się skończy, będą musieli pogadać i wymienić notatki, bo ewidentnie myślała podobnie do niego i jeszcze wymyślała kolejne, praktyczne rozwiązania na prędko.

Skoro ona oraz Tsu zaczęli organizować powoli ludzi zgodnie z planem, zaś kolejne wozy były poszukiwane - jemu pozostało chwilowo znalezienie kogoś, kto będzie w stanie na szybko ocenić jakość łodzi by chociaż część ludzi mogła ruszyć na morze - koteiczycy byli z nim blisko zwiazani, a do tego wierzył, że samurajowie nie postawią ich w potrzebie, zwłaszcza że część listów z prośbą o pomoc była skierowana wlasnie do nich.


Ujrzawszy Tokoriego, podbiegł do niego czym prędzej, skłaniając mu się uprzejmie, choć z pośpiechem.

- Tokori-san! Jestem Sugiyama Orochi, staram się zorganizować ewakuację mieszkańców. Jest Pan chyba najbardziej doświadczonym żeglarzem w porcie teraz, jeśli nie w całym Kotei w ogóle. Proszę odrobinę poczekać z wypłynięciem i pomoc nam - widzi Pan co się dzieje - potrzebuje kogoś, kto umie błyskawicznie ocenić, czy dana łódź nadaje się do żeglugi, czy trzeba ją porzucić. Życie ludzi od tego zależy. Osobiście pomogę Panu przejść od łodzi do łodzi i dokonać selekcji, a potem odstawie z powrotem tutaj, by mogl Pan wynieść się, dopóki nie uda się opanować sytuacji. - stwierdził szybko, momentami musząc pilnować się by nie połykać końcówek wyrazów.


Jednocześnie, dostrzegając pierwsze, nieśmiałe oznaki porzadku w sercu portu, pomyślał szybko.

Ayamiko-San? Jak sytuacja na południu? Zaraz będziemy wysyłać pierwsze wozy do bramy. Nie wiem też, czy nie będziemy mieć jednego ciężkiego przypadku dla iryoninów, ale czekam na potwierdzenie jeszcze.

Przy okazji, aktywował sharingana, by upewnić się, że - o ile Tokori się zgodzi - móc go szybko przetransportować na miejsce, biorąc go sobie na plecy jeśli trzeba I obserwując okolice, czy czasem coś szczególnie niepokojącego się nie dzieje, bądź czy gdzieś w okolicy nie walą się porzucony wóz, po ktory moglby kogos poslac.

TL;DR
1. Orochi zagaduje do portowego dizada żeby dokonał inspekcji
2. Zagaduje w myślach do yamanaki żeby dostać info, czy spodziewać się problemów na południu
3. Aktywuje sharka i jak trzeba to bierze dziada na barana i leci z nim do łodzi, po drodze jeszcze wyoatrujac wozów albo zagrożeń

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupa Wsparcia Północ

---

A zadrżą ci, którzy usłyszeli mój głos, a którzy nie poczuli trwogi w chwili próby...

---

U Hoshi obywało się bez dramatów. Ludzie starali się sobie pomagać i słuchali instrukcji. Charyzma kobiety przekonała ich do tego, że lepiej jest jednak podążać za jej instrukcjami. Podobnie jak pogoda, która jasno wskazywała że zbiera się na burze, a sztorm to nic co by im w tym momencie pomogło. Przyjęli to z zadowoleniem również ci, którzy zdecydowali się skorzystać z mniejszych kolejek do łodzi i łatwiej znaleźć sobie miejsce. Dla każdego coś dobrego.
-Ja kiedyś powoziłem - zgłosił się jeden ze staruszków nieco niepewnie. Był on tym wszystkim przytłoczony, ale niesiony chęcią pomocy uznał, że powinien zgłosić się jako wolontariusz. Znalazła się też kobieta, która opowiadała, że wspomagała kiedyś jednego z kupców i poradzi sobie bez problemu.
Jeydny problem zaczął się wtedy, gdy ludzie mieli zadecydować co wpakować na wóz a co mieć ze sobą - o ile decyzja, które dzieciaczki są zbyt małe by iść, a które już poradzą sobie w drodze nie była taka ciężka. Wiedzieli też, kiedy ktoś kest na tyle stary, że chodzenie jest już większą katorgą niż normalnością o tyle ustalenie co było na tyle mało ważne że nie trzeba mieć tego przy sobie już było ciężkie. Były dokłądnie dwa obozy. Pierwsz to byli ludzie, którzy na siłę chomikowali wszystko przy sobie, nawet ciężkie toboły oraz tacy, którzy nawet lekkie plecaczki woleli wrzucić do środka by się nie zmęczyć.
-Pszeplaszaaam... a cy Pomo tes moze pojiechiać - Hoshi poczuła jak coś szarpie ją za dół szaty, gdzieś na wysokości kolan. Mogła tam dostrzec małą dziewczynkę ściskającą do siebie małego pieska, który wtolony w nią starał się jakoś przetrwać to wszystko. Matki nie było obok, ale równie dobrze mogła być jedną z tych osób, które pakowały rzeczy na wozy... a może nie?

Tsuyoshi nie miał przeszkolenia jako medyk. Trudno. Nie sprawiło to, że się poddał. Nie sprawiło to, że stracił wolę walki. Gdy tylko wyciągnął topiącą się kobietę przeszedł do działań, które uważał za takie, które mogą ocalić jej życie. Nie był Iryoninem, a mimo to dobrze zdawał sobie sprawę, że jeżeli nie przejdzie do działań jak najszybciej. Sprawdził czy nic nie utkwiło w drogach oddechowych. Tak jak sam założył było zbyt mało na to czasu. Były one czyste. Większym problemem była woda, która wlała się do płuc. To było godne pochwały. Skupił całą swoją uwagę na kobiecie i walce o jej życie, która w tym momencie była całkowicie w rękach Uchihy. Wykonał dwa oddechy i zaczął naciskać na jej klatkę piersiową. Pierwsza sekwencja nie przyniosła rezultatów. Druga również obyła się bez jakiejkolwiek reakcji... jednakże przy trzeciej kobieta poderwala się spod rąk Tsuyoshi'ego odkrztuszając duże ilości wody. Zaczęła kaszleć, a zaraz potem Tsuyoshi usłyszał piękny dźwięk. Głęboki, lekko świszczący, ale oddech. Dusiła się jeszcze chwilę próbując odzyskać świadomość w sytuacji, w której się znalazła. Wtedy też, gdy tylko zdążyła odwrócić się by spojrzeć na twarz swojego wybawcy zobaczyła tylko jak ogromna fala wody rusza w jej kierunku, zacisnęla powieki i... i woda rozstąpiła się na boki, omijając dwójkę na pomoście. Zapewne gdyby nie to siła uderzenia mogłaby znowu wepchnąć kobietę do wody.
Tsuyoshi zdecydował się unieść wzrok. Dostrzegł on Miitsuki, która zacisnęła mocno powieki i wtuliła w siebie dziecko, tak, aby przyjąć całe uderzenie na siebie oszczędzając bólu jemu oraz pozostałej dwójce. Co było wielce istotne dziecko płakało. Tak. Udało się je uratować i zaczęło płakać. Miitsuki odwróciła się by zobaczyć skalę tego, co poczuła na sobie. Tsuyoshi mógł zobaczyć to samo. Łódź, na którą jakiś czas temu kobieta tak desperacko chciała wsadzić swoje dziecko przewróciła się na bok. Część ludzi od razu wpadła do wody. Część trzymała się tonącego wraku. Krzyczeli. Płakali. Błagali o ratunek, a łódź coraz bardziej nabierała wody.
-Jesteśmy w dupie... gdzie ten Orochi - zaklęła kolejny raz tego dnia Miitsuki...

W tym czasie Orochi miał swoje sprawy na głowie. Zdecydował się ruszyć do Tokori'ego prosząc go o pomoc. Gdy dotarł na miejsce zobaczył starca, ale w jego ruchach nawet jeśli czasem drżących była pewność i siła. Był lekko zasuszony, ale widać było mięśnie odznaczające się pod ubraniem - nawet jeżeli nie duże, widać było, że jest w nim siła. Był on na etapie ostatnich szlifów szykowania się przed ruszeniem w drogę. Gdy dotarł do niego Orochi zmierzył go wzrokiem.
-Ino szybko, bo zaraz nikt nie da rady wyruszyć - odpowiedział w końcu i zgodził się ruszyć z Sugiyamą. Dość niewybrednie skomentował pomysł by brać go na plecy, twierdząc, że daleko mu do tobołka - miłe sparafrazowanie tych słów. Nie mniej był gotowy ruszyć sprawnym biegiem za Orochi'm tam gdzie ten go poprowadził. Orochi aktywował sharingan i zaczął obserowować okolicę. Widział na pewno matkę i córkę wiszącą nad pomostem i zanoszące się płaczem, jakieś zagubione dziecko kręcące się między ludźmi oraz... o zgrozo. Statek, który właśnie tonął. Działo się, bardzo się działo.

Dobrze, wysyłajcie. Wozy mogą ruszać ulicą równoległą do głównej, przekazuję już ludziom w terenie by rzucali tam okiem. Powinna być najbardziej przejezdna. Jeżeli chodzi o ranną daj znać. Będziemy wtedy organizować natychmiastowy transport

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori

Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : 00:00 26.07.2023 | Czas na odpis Prowadzącego : 00:00 27.07.2023

[Uchiha Tsuyoshi]

Gdyby było tak, że Tsuyoshi łatwo by się poddawał, to różnie mogłoby się potoczyć w tej sytuacji. Pierwsze próby pomocy były bowiem nieskuteczne. Na szczęście jednak trzecia sekwencja uciśnięć dała rezultat i kobieta znowu zaczęła oddychać. Z ust kobiety zaczęła wydobywać się woda, co było bardzo dobrym znakiem. Po chwili woda ustąpiła powietrzu i tonąca zaczęła odkrztuszać. Przez kilka następnych momentów miała wciąż problem z oddychaniem, niemniej jednak nie budziło wątpliwości to, że będzie żyła. Wyglądało więc na to, że wszystko poszło tak jak powinno. Można było więc powiedzieć, że był to pierwszy sukces tego dnia, czy też właściwie nocy. W innych okolicznościach Uchiha z pewnością odczułby ogromną ulgę i zacząłby się cieszyć, ale teraz... po prostu nie było na to czasu.

Przede wszystkim podziękowania należały się Miitsuki, która osłoniła ich przed falą, która mogłaby zmyć kobietę z powrotem do wody. Ta bowiem przyjęła na siebie uderzenie i tym samym uchroniła zarówno Tsuyoshiego, jak i jego podopieczną. Uratowała również to dziecko, które od niego przejęła, co jednak jak już wspomniano nie było dla niego specjalnym zaskoczeniem. Naturalnie chłopak nie zamierzał jednak werbalizować swojej wdzięczności i nie powiedział po prostu nic. Poza tym, ona z pewnością również by nie podziękowała, więc nie było sensu bawić się w jakieś uprzejmości, do tego sztuczne.

Nie było to też zresztą specjalnie konieczne, bo wszyscy mieli mnóstwo innych problemów na głowie. Problemem numer jeden była aktualnie przewrócona łódź, którą Uchiha dojrzał w końcu w momencie, gdy był w stanie się odwrócić. Zacisnął zęby ze złości, widząc ten obraz tragedii i rozpaczy. Łódź musiała być przeciążona i to mocno przeciążona - bo przewróciła się ona na bok. Ludzie wylądowali w wodzie i część z nich zapewne zaczęła tonąć. Chyba wszyscy krzyczeli. Nie było czasu do stracenia. Będzie trzeba wejść w cały ten bałagan i robić swoje.

Nie czekając zatem na nic, po raz kolejny wskoczył do wody, czy też właściwie na wodę - używając Suimen Hoko no Waza. Popędził w kierunku ludzi, którzy znajdowali się teraz w wodzie. W pierwszej kolejności trzeba było uratować tych, którzy nie mieli się czego trzymać i którzy wyraźnie mieli problemy z utrzymaniem się na powierzchni. Część na pewno umiała pływać, więc może będzie w stanie przypłynąć do drewnianych, portowych konstrukcji i tym samym nieco odciążyć Tsuyoshiego w pracy, która go czekała. Praca ta polegała mianowicie na tym, że podbiegał on po powierzchni wody do danego delikwenta czy delikwentki, wyciągał go z niej i od razu biegł z nim do brzegu, odstawiając czy nawet wyrzucając go tam. Nie miał czasu na żadne uprzejmości, nie miał czasu żeby się zastanawiać czy będzie to komfortowe dla ratowanego. Liczyła się każda sekunda. Miał bowiem całe mnóstwo ludzi do uratowania i (prawdopodobnie) był w tym wszystkim całkowicie sam. Niestety nie miał też okazji na wymyślenie jakiegoś systemu, techniki czy sposobu, dzięki któremu byłby w stanie sobie to wszystko uprościć albo zwiększyć w jakiś zauważalny sposób swoją efektywność. Innymi słowy, działał spontanicznie. W pierwszej kolejności ratował małe dzieci, w drugiej kolejności kobiety, w trzeciej kolejności mężczyzn. I tak jak już wspomniano - tylko tych, którzy nie potrafili sobie poradzić albo nie trzymali się łodzi. Oczywiście w tej kotłowaninie, przy świetle ognia, a nie słońca, będzie zapewne bardzo trudno o to, żeby trzymać się tej kolejności, ale... cóż. Trudno. Coś musiał robić, musiał zaufać swojej intuicji, swojemu zmysłowi. Żeby nieco polepszyć swoje zdolności percepcyjne i widoczność, aktywował swojego sharingana. Gdyby miał robić przewidywania, to pewnie powiedziałby, że pierwszy raz użyje go raczej podczas walki i w warunkach bojowych, a nie w takiej sytuacji jak ta, ale przecież nie będzie wybrzydzał. Jeśli jego oczy mogły uratować komuś życie, to z pewnością warto było ich użyć.

Skrót:
1. Spojrzenie co się stało
2. Wyciąganie ludzi z wody

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

- Dziękuję. To bardzo nam pomoże. I proszę wybaczyć głupia propozycje, pewnie pan prędzej mnie by tam przeniósł.- uśmiechnął się lekko, ale zaraz spoważniał. Jego raczej dobroduszna i jowialna natura nie miała teraz kiedy wybrzmieć, skoro dookoła sytuacja nie napawała zbyt wielkim optymizmem. Zwlaszcza, że jeden z okrętów, zgodnie z przewidywaniami, zaczal tonąć, co sprawiło, że Sugiyama lekko pobladł.

Gdy tylko dopadli Hoshi, wskazał na Tokoriego, biorąc do siebie jedna z osób z grup portowych, która jej towarzyszyła.

- To jest Tokori-san, doświadczony żeglarz. Przejdziecie razem z nim od łodzi do łodzi, zaznaczając te, które są zdatne do dłuższej podróży. Weźcie kogoś sprawnego że sobą i te, które są niezdatne, obracajcie na bok albo do góry nogami, żeby było jasne, żeby ich nie brać. - przekazał błyskawicznie, po czym dopadł do wozów. Zerknął też na ranną kobietę i dziecko, ale jeśli oddychali oboje i nie odnieśli ran, nie wzywał pomocy Iryoninow.

- Tylko starcy, małe dzieci i najcięższe tobołki na wozy! Cokolwiek lekkiego dorośli biorą na grzbiet. Pierwsze wozy niech kierują się ulicą równoległą do głównej, obok starego browaru! Jest przejezdna! - krzyknął, precyzując zadania kolejnej dwójce osób i tym, którzy pomagali Hoshi. Potem sobie uświadomił, czego potrzebuje, i że Tsuyoshi, pędzący do statku, nie ma szans pomóc wszystkim.

- Hoshi-san, tak? Jesteś z tego klanu, który posługuje się lodem, zgadza się? Dasz radę stworzyć pas lodu w pobliżu tamtego statku? Przynajmniej większą krę, na którą ja i Tsuyoshi wciągniemy ludzi. - spytał szybko, a jeśli potwierdziła mu, pociągnął ją za sobą, pędząc po wodzie ku okretowi, a gdy był w pobliżu - rozkręcił łańcuch, zaczynając używać już z daleka technik typowych dla niego tak, by chwytać ludzi i wyciągać ich jak najszybciej z wody, dodatkowo korzystając z mechanizmu swojej mechanicznej rękawicy, by szybciej przeprowadzić cały proces. Oczywiście używał tego łańcucha, który nie był ostro zakoncozny, a zwykłego. Podtrzymywał przy tym sharingana, od czasu do czasu zerkając ku portowi i sprawdzając, czy wozy ruszyły aby uprzedzić Ayamiko, że wysyłają ludzi w drogę. Jeśli zobaczył, że sytuacja przy okręcie została opanowana i wszyscy, których tylko się dało, zostali uratowani, pozostawił te część w rękach Tsu i Hoshi, a sam popędził z powrotem, gotów na kolejne wyzwania.

1. Powrót z Tokorim i zarządzenie inspekcji statków
2. Wydanie dyspozycji co do tego, co i kto idzie na wozy oraz wysłanie pierwszych wozów trasa, zalecona przez Ayamiko
3. Upewnienie się, że Hoshi jest w stanie stworzyć krę lodu na którą przetransportują rozbitków i popędzenie z nią na pomoc okrętowi.
4. Pilnowanie, aby uprzedzić Ayamiko jak ruszą i powrót, gdy statek się ustabilizuje.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi przyklęknęła do dziewczynki i dotknęła jej głowy, żeby delikatnym gestem ją pogłaskać. Uśmiechnęła się przy tym ciepło.

- Oczywiście, że Pomo może też pojechać. Tylko pamiętaj, żeby go trzymać w ramionach, żeby był bezpiczny.

Nigdy w życiu nie pozwoliłaby dziecku zostawić swojego przyjaciela, o ile można pomóc, tym bardziej, że to mogło pomóc nie tylko jej, ale mały piesek mógł trochę rozproszyć ludzi od ich niedoli. Ludzie lubili patrzeć na słodkie rzeczy.

- Gdzie jest twoja mama? - zapytała, po czym podniosła dziewczynkę, razem z pieskiem i ruszyła do jednego z wozów i tam postawiła dziewczynkę. - Czy ktoś wie, gdzie są jej rodzice? - zapytała, ale nie miała więcej czasu, bo już do niej podszedł Orochi, po przekazaniu informacji komuś z grupy, dopadł do niej.

- Tak, jestem - odpowiedziała mu, co spowodowało, że mężczyzna ja pociągną. Szybko w takim radzie oddała dziecko najbliższej kobiecie Uchiha, która pomagała i rzuciła. - Piesek jedzie z nią. Rozejrzyjcie się za jej rodzicami - rzuciła i pobiegła za Orochim.

Okazało się, że statek tonie. Ludzie tonęli. Nie było dobrze. A wydawało się to przy granicy używania jej umiejętności - tego poziomu, który uznała za stosowny w użyciu w tym momencie.

- Bałabym się, że stracę tam nad tym kontrolę, a wody są dość wzburzone - powiedziała, marszcząc brwi. Przeanalizowała sytuację i podbiegła na koniec pomostu, gdzie była przestrzeń i skupiła się. Zaczęła tworzyć krę lodu o rozmiarach 3 metry na 4.5 metra - o grubości 1.5 metra. Powinno być wystarczająco wytrzymałe i duże. Nie były to drzwi, mogły się zmieścić tam więcej niż jedna osoba. Poza tym, jeżeli będzie trzeba, to będzie powiększać na bieżąco.

Kobieta skoczyła na krę, przytrzymała się jej stopami za pomocą chakry i kontrolując ją, zaczęła sunąć w stronę miejsca, gdzie już Tsuyoshi i Orochi powinni być i pomagać wyciągać ludzi z wody. Niestety, nie mogła im pomóc bardziej, niż skupiać się na swoim wytworze, żeby nie odpłynął, nie dał falom i nie wywrócił. Całkowicie się oddała swojemu skupieniu i poruszaniu lodem tak, żeby oprzeć się falom i jak najstabilniej go trzymać.

Resztę zostawiła Tsuyoshiemu i Orochiemu.

Jeżeli udało się wyciągnąć ludzi na krę i dostała znać, że już czas - spokojnie przetransportowała wszystkich na brzeg.

TL;DR
1. Hoshi uspokaja małą dziewczynkę, umożliwiając jej zabranie ze sobą pieska, i poszukuje rodziców dziecka.
2. Orochi pociąga Hoshi do tonącego statku, gdzie ludzie potrzebują pomocy.
3. Hoshi tworzy duży krąg lodu, na którym mogą być ratowani tonący, nie mogąc oferować więcej pomocy ze względu na konieczność utrzymania stabilności lodu.
4. Kiedy ludzie są na lodzie, Hoshi przewozi ich na brzeg.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupa Wsparcia Północ

---

A zadrżą ci, którzy usłyszeli mój głos, a którzy nie poczuli trwogi w chwili próby...

---

Nastał bardzo trudny okres.

Orochi zajmował się tym do czego został oddelegowany przez samą górę. Rozporządzał zadaniami. Nie miał mało na głowie. Można by rzec, że miał aż za dużo. Musiał być wszędzie, a zarazem w jednym miejscu gdzie byłby dostępny. Gdy tylko przyprowadził starego żeglarza, musiał mieć kogoś kto zajmie się w tym czasie pomocą mu. Wtedy pojawiła się Bushiko. Kobieta, która próbowała doprowadzić Miitsuko go względnego spokoju, ale jej nie wyszło. Zostawiła ona pozostałe kobiety wspierające załadunek i ruszyła z Tokori'm wgłąb portu.

Gdy tylko pobiegli, Orochi mógł usłyszeć, znajomy głos. To była lamentująca od dłuższego czasu kobieta. Teraz jej płacz nabrał większej mocy i dały się słyszeć donośne krzyki.

-Ratuj go! - krzyknęła zrozpaczona, dławiła się od swojego płaczu, szła a za nią szla mała dziewczynka rycząc wniebogłosy -Dźgnął go nożem! Ratuj! Nie umiem pływać! Zabił! - zanosiła się coraz głośniej, aż padła na kolana. Nikt nie reagował na jej krzyki. Nikt nie reagował... nikt jej nie widział... czy naprawdę była powietrzem. Straciła. Dlaczego...

Wtedy też Tsuyoshi sam miał urwanie głowy. Udało mu się ocucić kobietę. Ale dalej była słaba. Stała nad nim wściekła Miitsuko, jednakże nie krzyczała, ani nie klęła. Była skupiona.

-Ruszaj, zaraz dołączę! - wydała krótkie polecenie, które i tak nie było potrzebne bo chłopak wiedział co robić. Ona sama chwyciła kobietę pod ramię i wręcz zaniosła biegnąc pędem w kierunku jednego z powozów. Wiedziała, że zachłysnęli się wodą i musi ich zobaczyć medyk. Koniecznie, to nie była sprawa dla amatorów - do takich wniosków mógł też dojść potem Orochi, gdy sprawdził ich stan więc wezwanie medyka bądź zabranie ich do niego było pilne.

Tsuyoshi rzucił się do ratowania, starając się zachować jakiś system. Dziecko,. kobiety, mężczyźni. Wszystkich było jakieś sześćdziesiąt może więcej osób. Niebotyczna ilość. Wiedział, że wszystkich nie uratuje. Ludzie krzyczeli. Rzucali się. Kotłowali jak ryby w płytkiej sadzawce w czasie suszy. Z tej plątaniny ciał ciężko było wypałapć gdzie się kończy jedno a zaczyna drugie. Oni byli pierwszym problemem. Stanowili połowę grupy. Druga połowa była uwięziona wewnątrz statku, który sukcesywnie się zanurzał w wodzie. Byli w pułapce. Czekała ich straszna śmierć. Ale nasz bohater się nie poddawał. Starał się wyciągać jedną osobę za drugą, ale on sam to było zbyt mało.

-Hula! - zawołała szczęśliwa, czując dłoń Hoshi na głowie. Pewnie by podskoczyła, ale ciężar pieska był dla niej duży, nawet jeśli ten był maleńki. Nieważne. Dla dziewczynki liczyło się to, że miała swojego przyjaciela i mogła wziąć go ze sobą. Piesek szczeknął lekko unosząc głowę. Chyba nieco się obudził.

-Tiam - powiedziała wskazując zupełnie losowy kierunek gdzieś w tłumie ludzi. Zebrane osoby, które stały na pomoście tylko kręciły głową i wzruszały ramionami Nikt nie wiedział. Sama też nie miała czasu się nad tym zastanawiać bo przecież zaraz potem miała inne, trudniejsze zadanie i Orochi'ego na głowie...

Hoshi i Orochi wymieniali się szybko planem, gdy Tsuyoshi walczył na czas ze śmiercią. Ścigał się w nierównym pojedynku. Włączył nawet swoje szkarłatne ślepia by lepiej radzić sobie z sytuacją. Miało to dwa efekty. Jeden, lepiej widział ludzi, których ratował i tych, którzy znikali pochłonięci przez morskie fale, a drugi taki, że zdawało mu się, że jego percepcja się wyostrzyła. Może to nie był czas by się nad tym zastanawiać, ale taki miało to zdecydowanie efekt... Ciała kłebiły się mocniej i Tsuyoshi musiał bardzo starać się aby jego nikt nie utopił. By dla nich jedyną deską ratunku. Wszyscy kurczowo chwytali się jego ciała ciągnąc za nie. Jeśli zaraz czegoś nie zrobi to i on zostanie wciągnięty pod wodę...

Zespół był niesamowity. Hoshi od razu wiedziała jakie zadanie ma wykonać. Po szybkiej wymianie zdań z Orochi'm ruszyła do działania. Skupiła się na swoim asie w rękawie a mianowicie na swojej zdolności klanowej. Zapewniła ona stabilny grunt do tego aby można było wyciagać ludzi na i ewakuować ich na brzeg. Zachowywała ona pełne skupienie, co pozwoliło jej w pełni utrzymać twory. Nie rozdrabniała się i wolała wykonać zadanie dokładnie, a nie po łebkach samej jeszcze próbując kogoś wyciągać... a z drugiej strony oznaczało to jedną parę rąk do ratowania ludzi mniej.

Orochi musiał zadecydować czy zobaczyć co się dzieje z tamtą kobietą, cały zespół miał zadania i nie był wolny do oddelegowania czy pomóc dziesiątką, które miały szanse przeżyć. Po chwili do Tsuyoshi'ego dołączyła Miitsuki desperacko ratując jak najwięcej osób... ale to nie było proste...

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta

Yuki Yoko


Kaien

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 00:01 29.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 30.07.2023

[Uchiha Tsuyoshi]

Tsuyoshi próbował ratować ludzi. Nie było to proste, ale tutaj obyło się bez zaskoczeń. Od początku wiedział, że to, do czego się zabiera będzie wymagało od niego mnóstwo siły i skupienia. A nawet gdy da z siebie wszystko, to prawdopodobnie nie wystarczy to do tego, żeby wszystkich uratować. Nie miał jednak wielkiego wyboru – musiał robić to, co robi tak, jak do tej pory. Może gdyby znał jakieś techniki suitonu albo dotonu, byłby w stanie lepiej to rozegrać, ale na ten moment mógł liczyć jedynie na siłę swoich mięśni i szybkość swoich nóg.

  Ukryty tekst

Skrót:
Wyciąganie ludzi z wody.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Orochi żałował w tym momencie, że jedyne klony jakie umiał stworzyć to były te, które znikały po lekkim tylko dotknięciu i byly zaledwie iluzjami. Gdybyż tylko istniała technika pozwalajaca się sklonować... ale nie było czasu lamentować i rozważać, co by było, gdyby. Może, jeśli to przetrwają, postara się wypytac ojca, masahiro albo kogokolwiek innego o istnienie czegoś podobnego. Teraz musiał działać. Pierwszym punktem, który postanowił zrealizować, było poinformowanie grupy medycznej, ze niestety muszą kogoś do nich wysłać.

Ayamiko-san, mamy dwie osoby - podtopioną kobietę i dziecko, które wymagają opieki medycznej. Zapewniliśmy im tylko pierwszą pomoc. Wysyłamy je na jednym z wozów.

Po przekazaniu wiadomości został jednak zatrzymany przez jakas kobietę, która przeżywała własny dramat, a której chciał pomóc, lecz... nie miał jak. Dziesiątki ludzi wlasnie walczyło z żywiołem i nawet dwójka shinobi nie zdoła ich uratować, potrzeba bylontam każdych rąk.

- Kto tutaj umie dobrze plywać?! - krzyknął w tłum, a gdy tylko ktoś się zgłosił - nie wierzył, że nikt, w końcu to było Kotei, miasto portowe - wybrał dwie osoby, wyglądające na najprawniejsze. - Ty i ty - pomóżcie tej kobiecie, jej mąż jest ranny i chyba wpadł do wody! -

Chciał się rzucić na pomoc, ale cos jeszcze uderzyło go jak obuchem przez łeb. Hoshi walczyła dzielnie używając swoich klanowych umiejętności (które były z jego perspektywy naprawdę spektakularne), ale to z pewnością ja męczyło i nie miał pewności, czy kra wystarczy aby zebrać wszystki ludzi. A przecież byli w Kotei, mieli szalupy do dyspozycji - szalupy, które mogą pomóc uratować kolejne osoby i odciążyć Hoshi.

- Potrzebuję sześciu ludzi i trzy szalupy z brzegu, żeby podplynely bliżej okrętu i pomogły nam odratować tonących. Będziemy ich przekazywać z lodowej kry! Jak najszybciej, sami nie odratujemy wszystkich! - wydarł się, wskakując znowu na jakies wysokie miejsce, przekazujac instrukcje... cóż, w tłum. Brakowało mu ludzi, niemniej to zadanie wydawało się na tyle proste, że nie powinno wymagac ingerencji shinobi. Żeglarze i rybacy musieli umieć się też sami zorganizować - on tylko nadawał tempo.

Wydawszy polecenie, ruszył pełnym biegiem po wodzie do statku, już w trasie przygotowując łańcuch, gotów rzucić go paru osobom naraz jak linę, której sie chwycą i pociągnąć do brzegu lub do jednej z łódek, które - oby - zaraz dopłyną.

1. Wybranie z tłumu dwóch osób co umieją plywac i pomogą kobiecie
2. Info do Ayamiko, że dwie osoby do medykow idą
3. Zorganizowanie szalup
4. Bieg do statku i wyciąganie ludzi łańcuchami, ale delikatnie

  Ukryty tekst