[Event] - Miasteczko Sarufutsu

[Kyoushi]

Spał jak suseł, który po wyjątkowo trudnym dniu w poszukiwaniu pysznych owadów, dupną się w swoim legowisku i zasnął jak długi. Leżał tak z założonymi rękami, gdy wydarzyło się coś zupełnie niezrozumiałego. W tym momencie rzeczywiście poczuł się jakby wybudził się z jakiegoś snu, który trwał i tak dość krótko - i całe szczęście, bo świat zatopiony w tragedii go potrzebował teraz jeszcze bardziej.
Po chwili wyczuł, że ktoś nad nim stoi, ktoś go rozbierał, ktoś go chyba badał. Wtem bardzo szybko, otworzył oczy z założonymi rękami za głowa, bo w takiej pozycji zasypiał w nieznajomej mu krainie. Na jego twarzy pojawił się wielki, soczysty, szyderczy uśmiech. Niemal pierwsza osoba jaka zobaczył to był Sugiyama, a sam Białowłosy nie potrafił się powstrzymać by uśmiechać się w jego kierunku, by wkurzyć staruszka. Był jego ojcem przywoływaczem, który powierzał w nim wielkie nadzieje, a Shiroyasha zgodnie ze swoimi ambicjami - spełniał je, bo biegły jednym torem.
Otrzepał się i przeszedł do pozycji siedzącej. Nic mu tak naprawdę nie było, poprzekrzywiał głowę na dwie strony i wciąż z wielkim uśmiechem w końcu odpowiedział staruszkowi:
- Każdy próbuje, nikomu się nie udaje hehe- zaśmiał się odpowiadając na zaczepkę lidera klanu. Znów jakoś wybrnął z sytuacji bez wyjścia. Od antykreatora po jinchuuriki dziewięcio-ogoniastego, a było co raz trudniej, mimo że sam Białowłosy demon rósł w siłę z dnia na dzień, z walki na walkę, z wojny na wojnę. - Nie zasługuje na miano bohatera, Katsumi zginęła, a to ona mnie uratowała w ostatniej chwili, nie mogłem tego skurwiela nawet dłużej powstrzymać. Nie daruje mu, zmiotę go z powierzchni ziemi, a truchło lisa przywdzieje jako pelerynę, niech no kurwa go dorwę.. - rzekłszy, zacisnął mocno pieść z wkurwienia. Miał już bardzo dość tego bydlaka, ale był on kolejnym celem, który miał go rozwinąć i pokierować w dalszym rozwoju, bo przecież to było najważniejsze.
- Stolica upadła? Wtargnęli na kontynent? Co dalej… - zapytał niejako swojego szefa, którego chyba pierwszy raz tak potraktował. Bohater czy tez nie, potrzebował wsparcia. Po walce z lisem, szczególnie po tej porażce docenił, że mimo swojej gargantuicznej siły, nadal posiada rywali silniejszych od siebie, ale doskonale wie jak to wygrać. Potrzebuje wsparcia. Dziada szefa Sugiyamy, Klepsydry z Ichirem na czele, najpiękniejszej Misae, Soueia, który wspomoże go swoim ramen, dziada Kuroia, swojego drugiego oka Kiska, choćby nie chciał, lekarza wsparcia Ario, poruszy niebo i ziemię by zrewanżować się na tym skurwielu, który tak bardzo zaszedł mu za skórę.

[Kuroi Kuma]

Mnich się odezwał, dając uwagę nie mówiącą nic konkretnego. Czyli w sumie jak to wypadało na mnicha, więc Kuroi po prostu wzruszył ramionami. Mógł równie dobrze rzucić jakimś tekstem w stylu "Pędzący wielbłąd najszybciej traci" no i by sobie poużywali głębokich tekstów, tylko co by to dało?
-Pewnie że sobie zdaje ile ludzi umarło. Jeszcze więcej od tych którzy są zaślepieni przez złudne nadzieje i idiotyzm - nie wskazywał palcem, ale sytuacja z takich "kto wie ten wie". Nie zamierzał byś spokojnym i dać się skuć - bądźmy poważni, kto by to zrobił?
-Jak widać kontynuujesz błędy, skoro nie wiesz że Sabaku potrafią obyć się bez rąk i co tych dwóch biednych ludzi, którzy stracili wielu swoich bliskich, mieliby zrobić? Zrób to co wcześniej, użyj na podwładnym techniki, poturbuj go. Nie bacz na to, że uratował wielu Twoich kamratów, którzy dołączyli do walki. Który pomagał w operacji mającej wszystko zmienić. Wykaż się ignorancją po raz kolejny. - gdy tylko zaczął mówić piasek nieśmiało miał wysunąć się z gurdy pokazując swoją obecność. Nie grozić, lecz wysunąć się pytająco "potrzebujesz pomocy mistrzu?". Nie miał żadnego zamiaru nikogo tutaj atakować, nie zamierzał prowokować żadnego konfliktu, ale cóż... nie będzie też stał i się patrzył.
Wtem interweniowała białogłowa. A na domiar wszystkiego doszedł jeszcze i mały chłoptaś, który wcześniej uznał go za zdrajcę, zwyzywał i jeszcze nie wiadomo co. To ci dopiero! Spodziewał się wielu dziwnych wydarzeń, ale nie tego rozwoju sytuacji, gdy ktoś tak diametralnie zmienił stronę, ale może zrobił w swojej głowie kalkulację zysków i strat i poszedł w inną stronę? Kuroi popatrzył na niego krótko, rzucił tylko zdziwione, ale pełne uznania spojrzenie.
-Dokładnie to co słyszysz. - odpowiedział jej w myślach. Chciał wiedzieć jak ma wyglądać to odpowiadanie przed Unią - i co najważniejsze - ZA CO. Gdyby jego atak się powiódł - lub Takeru wykorzystał swoje oczka na lidera przeciwnego klanu, ale to by było za proste i zakończyło walkę przed jej rozpoczęciem - to by pewnie go teraz nosili na ramionach i wychwalali. Z jego decyzji umarło kilkunastu. Z decyzji Uchiha żeby nie mieszać w to innych narodów, zebrać sobie bandę najemników... umarło ilu? Setki? Odpowiedzą przed rodzinami tych, którzy się zaciągnęli ale nie podołali? Był tego bardzo ciekaw.

[Uchiha Tsuyoshi]

Spędził trochę czasu obserwując ludzi i odpoczywając. Oraz, oczywiście, posilając się. Nie było już jednak tutaj zbyt dużo dla niego do zrobienia. Szwendał się więc, pomagając to tu, to tam. Nosił jakieś skrzynie, przenosił rannych, pomagał porządkować ekwipunek i inne tego typu rzeczy. Czas zleciał mu bardzo szybko, ale to dobrze – nie miał czasu na niepotrzebne myślenie. Noc spędził jeszcze w obozie, gdyż pod koniec dnia dowiedział się, że przyszłego dnia ma się odbyć (symboliczny?) pogrzeb poległych. Oczywistością było to, że obrzędy mogły obejmować tylko niewielką część tych, którzy oddali życie w obronie Sogen, bo większość pozostała, tam, pod Kōtei. Była to myśl ze wszech miar przygnębiająca, bo odbierało to poczucie łączności ze zmarłymi. Miał jednak bardzo silną pewność, że bogowie mimo to zaopiekują się duszami tych dzielnych wojowników. Miał też nadzieję, że kiedyś dorośnie do ich odwagi.

Tymczasem jednak wyruszył z Sarufutsu w kierunku Hachimantai. Zregenerował trochę sił, ale w ogólnym rozrachunku był nadal zmęczony i odczuwał w swoim ciele skutki trudów ostatnich tygodni, a szczególności dni. Nie sypiał tutaj też specjalnie dobrze, dlatego miał nadzieję, że kilka tygodni spędzonych w domu pomoże mu wrócić do stuprocentowej sprawności fizycznej, odzyskać równowagę psychiczną i emocjonalną oraz ukoić skołatane nerwy. Po wszystkich tych przejściach jego serce wyrywało się też do rodziny, którą opuścił przecież jakiś czas temu. Chciał porozmawiać z mamą i usprawiedliwić swoją nieobecność, chciał porozmawiać z ojcem i opowiedzieć mu o wszystkim tym, co przeżył i co zobaczył. Miał też w głębi serca nadzieję, że rodzice go docenią i że będą pod wrażeniem jego sharingana. Chciał też zobaczyć się z pozostałym rodzeństwem oraz wujkiem Fujimoto i być może nawet kuzynostwem. Nie miał pojęcia co robi teraz każdy z nich. Ojciec mógł być zajęty, wujkowie również. Jak widać część rodzeństwa i kuzynostwa po porażce pod Kōtei mogła również zostać zrekrutowana do służby klanowi. Był też niezmiernie ciekaw, co z wujkiem Sosuke.

Jeśli był w stanie, po pogrzebie pożegnał się krótko z Hoshi i Orochim, jednak nie wdawał się w dłuższe dyskusje. Orochi na pewno miał milion spraw na głowie, a Hoshi pewnie musiała znaleźć dla siebie miejsce w nowej sytuacji. Dlatego niedługo po obrzędach zaopatrzył się w skromne racje żywnościowe i wyruszył szlakiem transportowym w kierunku Hachimantai, swojej rodzinnej posiadłości. Nie było tam daleko, ale kto wie, co mogło się wydarzyć na drodze?

ZT

[Misae]

Gdy dostrzegła piasek, który unosi się lekko z jego gurdy, nawet jeżeli nic nie robił zaklęła w duszy. Kurwa. Uważała Kuroia za przyjaciela i zrobiłaby dla niego wszystko. Gdyby trzeba było rozpętałaby tutaj dla niego piekło… ale musiała myśleć logicznie. We dwójkę nie daliby rady się przebić, nie zdążyłaby nawet wezwać summonów do pomocy. Musili rozwiązać to w inny sposób. Z głową. Bardziej jak polityk, nie jak wojownik.
Skorzystała z ich połączenia.

  Ukryty tekst

Nie marnowała czasu. Od razu wykonała kolejną technikę. Skorzystała, że cały czas go dotyka dzięki czemu nie musiała się martwić, że ktoś inny będzie celem jej techniki. Wiedziała jak cholernie Kuroi nienawidzi iluzji, ale teraz nie mieli zbyt wiele wyjścia. Musiała go na moment wyłączyć nim powie coś głupiego. Sytuacja była napięta i w każdej chwili mogło dojść do wybuchu. Byli otoczeni przez cywilów, którzy zasługiwali na odpoczynek i spokój, nie na kolejną wojnę. Nie na kolejne rzucanie jak dzieciaki technikami. Tak samo kłótnie i krzyki. To cywile cierpieli najbardziej w czasie tej kolejnej wojny i Misae musiała mieć na względzie ich dobro.
Odetchnęła lekko, a gdy pojawił się obok Shigemi, który wstawił się na Kuroi’em okazał się niesamowicie pozytywną niespodzianką. Misae obdarzyła go ciepłym, pełnym wdzięczności uśmiechem. Mimo początkowej niechęci i negatywnego nastawienia do Sabaku, teraz zaufał intuicji swojej byłej dowódcy i postanowił wesprzeć jej ryzykowne zagranie. Dodatkowo nie wiedząc nawet, że to robił kupował jej potrzebny do pełnego działania techniki.
-Dziękuję Shigemi - powiedziała ze spokojem, starając się dalej grać na czas by zaobserwować, czy technika zacznie działać.
Jeśli uda jej się ululać Kumę, zamierzała nie pozwolic mu upaść, ale delikatnie podtrzymać go swoimi ramionami. Sytuacja była napięta i w tym momencie jego ostry język nie był konieczny. Wiedziała, że będzie na nią wściekły, ale robiła to po to, aby nie włączył się ktoś trzeci. Jeśli nie ona go na moment wyłączy, aż emocje opadną, było tu wystarczająco dużo osób, które wybrałyby dużo mniej subtelny sposób. Stojąc z nim mogła osobiście dopilnować, aby nikt go nie skrzywdził. Przy wyborze między drzemką do czasu aż przegadają wszystko, a rozlewem krwi i narażaniem bliskich na niebezpieczeństwo wybrała drzemkę. Byli tu też jej rodzice, Minoru, Tomoe… nie chciała aby któremukolwiek z nich stała się krzywda. Jeśli chodziło o Masahiro, to był przyszłym liderem, nie sądziła, aby stała mu się krzywda, umiał sam o siebie zadbać.

  Ukryty tekst

[Nana]

Odwzajemniła delikatny uśmiech, kiedy jej tęczówki spotkały się z dwukolorowymi należącymi do Księżniczki Yamanaka. Widziały się zaledwie drugi raz, a ten uśmiech uspokoił ją bez problemu. Skinęła głową wspominając coś, że Keion przesyła pozdrowienia, bo to w końcu on pozwolił jej przynieść tutaj fenka. Wedle życzenia Misae oddała fenka jej ukochanemu stając z nim ramię w ramię. Jej ciemne tęczówki w sekundę przybrały czerwoną barwę, gdy obserwowała całe zajście - na razie biernie. Może i była zaledwie psem czekającym na rozkaz Masahiro. Miała to w dupie. Wszystko przestało mieć większe znaczenie. Przekrzywiła lekko głowę w bok, gdy Misae zdecydowała się zażegnać konflikt. Byłoby zdecydowanie łatwiej, gdyby jej się udało. Tak czy tak zamierzała stać w pogotowiu z oczami wlepionymi w członka Unii, którego nie znała. Spięła się lekko gotowa do walki, gdyby zaszła taka potrzeba.

- Sharingan Kamino nie zadziałał - syknęła do Masahiro stojącego obok. Była to zwykła informacja. Mogła nie znaczyć nic ważnego. Nana przysłuchiwała się rozmowie reszty, z której rozumiała tylko części, wnioskując resztę.

- Nie zostanę na długo - dodała, co było pewnie oczywistością. Straciła całą rodzinę, którą nie tak dawno zyskała. Nic jej tutaj nie trzymało. Była to forma pożegnania. Może szacunku, którego nauczyła ją Katsumi. Nie znała jeszcze ani dnia ani godziny, kiedy zamierzała opuścić szeregi Kotei. Może miało to być jeszcze dzisiaj, może za kilka miesięcy. Może nigdy. Długo było pojęciem względnym, a jednak uczucie bezsilności; braku wartości; braku celu było obezwładniające. Potrzebowała przerwy. Gdzieś w głębi podświadomości zamierzała wrócić do Uchiha, bo gdzie indziej było jej miejsce?

Czekała na dalsze poczynania reszty gotowa do włączenia się, gdyby zaszła taka potrzeba. Piasek nie uszedł jej uwadze, dlatego pozostała czujna i gotowa do obrony lub uniku, jeśli dostałaby rykoszetem.

  Ukryty tekst

[Ario]

Ario albo źle zrozumiał, albo Orochi wraz ze swoim ojcem myśleli, że Ario zamierza zostać zbiegiem. Przynajmniej tak to wyglądało dla marionetkarza.
- Nie zamierzam nigdzie zbiegać. Muszę tylko wyjaśnić sobie pewne kwestie, ale to nie tylko z moją liderką. Spokojnie, nie będę niepokoić...panicza Yuu. - odparł po czym zakasłał, zakrywając usta i tak już dość zakrwawionym i ubrudzonym rękawem.

Następnie ruszyli do prowizorycznego miejsca, które przypominało "biuro" i tym samym Ario zamierzał dostać narzędzia do pisania, pióro i kawałek pergaminu. Ario jak dotknął pióro, obrócił je w ręku i przyjrzał mu się. Oj, jak bardzo zapomniał jak się je trzyma. Kuglarz był zdecydowanie...a raczej chciał być traktowany bardziej jako naukowiec? Albo inżynier? Twórca? Niestety, gdziekolwiek się pojawiał, nie miał czasu być twórcą, a był niszczycielem, zabójcą. - Świat bardziej potrzebuje mojej siły niż wiedzy. To przykre, dopiero teraz to dostrzegłem. - odparł chyba bardziej do siebie, niż Orochiego, po czym spojrzał na puste miejsce, które miało pokryć się jego myślami. I wtedy, przez ten ułamek sekundy, przypomniał sobie całą walkę. Flashbacki z wojny trafiły go tak niespodziewanie, że aż jego oczy wybałuszyły się na zewnątrz. Mimo tego, że był dość autystyczny, to był młodym chłopakiem, mężczyzną, który przeżył tak wiele śmierci i starć. Nie pokazywał tego po sobie, można było sądzić, że nic do niego nie dociera, jednak wszystkie te emocje, związane z ciągłymi walkami o życie, gdzieś tam głęboko się tliły. Nagle jego aura stała się ponownie mroczna, wręcz mordercza, mimo, że nic tak naprawdę się nie zmieniło.

Jednakże tak szybko jak to uczucie się pojawiło, tak szybko zniknęło, a Ario zaczął pisać. Jego charakter pisma był bardzo techniczny, ale jednocześnie staranny. Był poukładany. Chłopak bardzo dużo ćwiczył pismo przy naukach fuinjutsu, stąd miał wprawę w ręku, tak samo jak doświadczenie w robieniu rysunków i szkiców. Sam też zapisywał wiele w swoim notatniku.

Po skończonym raporcie podpisał się imieniem i nazwiskiem, nie wpisał jednak rangi Sentokiego Ayatsuri. Na sam wkręczył to co napisał (a napisał wszystko to, co opowiadał przy obu Sugiyamach, więc nie był to raport wychwalający zachowanie Kontynentu) Orochiemu.
- Moja praca tutaj się skończyła. Powodzenia. - powiedział i skinął głową.

Następnie skierował się po Hoshi i Misaki, zakładając, że ruszą teraz do siedziby Kropli.

Z/T?

[Osamu]

Osamu porządnie mierzył swoim spojrzeniem wszystkich tutaj... Całą tę zgraję całkowicie nic nieznaczących dla Niego ludzi. Szczenię Sabaku, jakiś zbłąkany Dohito co ledwo żyje, dopałętała się jeszcze jakaś mała dziewczynka ze swoim Tatusiem... Białowłosy młodzieniec dochodził do wniosku, że właściwie nie ma celu ani korzyści dla klanu Kaguya żeby chronił tego szczeniaka. Miał go w sumie w głębokim poważaniu, był dla Niego nikim tak samo jak i ten nadęty głupek Dohito co to nawet nie wie skąd pochodzi. Kiedy usłyszał o tym, że jego zachowanie przynosi wstyd jedynie westchnął spoglądając mu w oczy. Powiedział już teraz zdecydowanie spokojniej ale z pewną zajadłością w głosie. -Za tę słowa... Jeszcze się spotkamy, a wtedy Cię zabije... Jego spojrzenie zrobiło się zdecydowanie ostrzejsze niemal maniakalne. -Przyjdzie taki czas, że nie będziemy sojusznikami i wtedy padniesz... Jebany dzieciolubię. Podsumował tylko całą tę rozmowę jak i tego chłystka, który chyba z konia spadł. Dodatkową motywacją była jego "przyjaźń" z trzynastoletnią dziewczynką... Godne pożałowania.
Chciał już wrócić do swoich... Prawdziwych swoich... Do przyjaciela jakim stał się tutaj Tetsuro żeby pomóc mu znaleźć jego młodszą siostrę oraz do swojego mentora Taisho. -Czekaj Tetsuro! Doszedł bliżej swojego jedynego przyjaciela w tym kurewskim gronie. -Chodźmy poszukać Twojej siostry bo Taisho chyba jest zajęty. Wskazał palcem na kościanego szefuńca, który chyba brał udział w największych wydarzeniach, a do tych Uesugi jeszcze nie dojrzał najwidoczniej. Oczekiwał na to co zrobi Zielonowłosy chłopak i miał nadzieje, że odejdą od tego dziwnego towarzystwa.

[Boukyaku Shinichi]

Za każdym razem kiedy Shinichi wyczuwał postęp w swojej misji powierzonej przez starszą Nara, coś skutecznie wybijało jego piaskowego rozmówce z rytmu. Tym razem była to wiecznie radosna Ai, która przyprowadziła swojego ojca wraz ze sobą. Był zaskakująco młody. Z jakiegoś powodu Shinichi oczekiwałby sędziwego staruszka, a jego zdrowe oko ujrzało kogoś w mniej więcej własnym wieku. Choć to było trudniejsze do określenia z powodu braku wiedzy o dacie swoich własnych urodzin - oczywiście jeśli tyczy się cielesności. Shinichi był dość niskim mężczyzną przez co staruszka opiekująca się nim w pierwszych latach mogła błędnie założyć wiek. Blondyn pokłonił się płytko, ale z szacunkiem w ramach należytego powitania. Kiedy się podnosił usłyszał słowa, które tym razem jego wybiły z rytmu. Jego obandażowana głowa przechyliła się nieco w niezrozumieniu o co właściwie chodzi. Prawdą było, że Ai była od niego młodsza i ich różnica wieku była większa niżeli jej ojca z Shinichim, ale zupełnie szokującym dla niego był fakt patrzenia na nią przez pryzmat jej niepozornego nastoletniego ciałka. Ai była znacznie dojrzalsza od Shinichi'ego, a w dodatku widział jak masakrowała dojrzałych mężczyzn w trakcie bitwy o Kotei. Widział ją w sytuacjach w których nie powinno widzieć się dzieci. Tak naprawdę żadne z tych młodych osób które dożyły odpoczywania w tym obozie nie było już dawno dziećmi. Większym pytaniem byłoby czemu jej własny ojciec pozwolił Ai na takie ryzyko i utratę własnej niewinności. To właśnie świat dorosłych, pozornie dojrzałych ludzi spowodował, że Shinichi widział dzieci na polu bitwy. - Może to Pana zaszokować, ale panienka Ai wielokrotnie uratowała mi życie. - Zaczął dość suchym tonem z wyczuwalną nutą żalu. - Los chciał, że oboje spotykamy się w miejscach gdzie pojawiają się te przeklęte demony. Bogowie są na tyle uprzejmi, że pozwalają nam dożyć kolejnych dni. - Kontynuował i nieprzerwanie wpatrywał się w ojca Ai. Gdyby to Shinichi był jej ojcem to nigdy nie pozwoliłby na to, aby broczyła ona we krwi innych. - Panienka Ai to najlepsza osoba jaką znam. - Powtórzył to co Ai w niemalże tym samym momencie, co wkradło uśmiech na jego obolałą twarz. - Dobrze ją Pan wychował. Ja zaś zawdzięczam jej swoje życie i mam dług do spłacenia. Obawiam się jednak, że zawsze kiedy nasze drogi się krzyżują, to świat otwiera bramy do samych piekieł. - Dokończył i spuścił wzrok na całkowicie rozkopany kępek trawy nad którym pastwił się piaskowy chłopiec. To naprawdę przykre jak wiele zbyt młodych ludzi tutaj było i jak wiele z nich pozostało zagrzebanych w gruzach miasta wraz ze swoimi młodzieńczymi marzeniami. Wtedy też odezwał się Osamu. Również młody i jurny chłopak pustyni, którym Shinichi gardził coraz to bardziej. Wyraźnie atakował tylko Shinichi'ego, który z całej zebranej grupy wyglądaj najbardziej bezbronnie i najpewniej był najsłabszy. Nie rzekł też nic na butę Chirou i to tylko pokazywało jak bardzo niegodnym jest on człowiekiem. Zdrowe błękitne oko zrównało szalone spojrzenie białowłosego. Powiedział, że zabije Shinichi'ego i w dodatku silił się na obrazę od tych co kalają dziecięce życia kontaktem przeznaczonym dla dorosłych. Shinichi nic nie odpowiedział, jego puste niemalże rybie spojrzenie nie opuszczało Osamu. Chłopak był głupcem, niedoświadczonym podlotkiem. Shinichi również pragnął jego śmierci, ale głównie dla własnego spokoju. Śmierci która przyjdzie wtedy kiedy tylko będzie to możliwe, nawet jeśli miałoby być to zadana śmierć we śnie, niehonorowo.
Wziął głęboki oddech, a nawet kilka zanim nie wrócił myślami do swojego prawdziwego celu bycia w tym miejscu. - To Twoje decyzja i myślę, że każdy ją uszanuje. - Skłamał. Doskonale zdając sobie sprawę, że Nara Lei chciała dostać gówniarza w swoje ręce z tego czy innego powodu. - Ale myślę również, że Pani Lei nie zapraszałaby Cię na wizytę, gdyby nie chodziło o coś ważnego. - Dodał starając się unikać jak ognia pomyłek, które popełnił Osamu narzucając mu swoją wolę. Chciał, żeby to Chirou czuł się w kontroli sytuacji. - Mogę się mylić, ale może chodzić o wole Twojego ojca. - Dodał i skupił swoje manipulatorskie siły na tym, żeby wyjść jak najnaturalniej potrafił. Shinichi w końcu nie miał pojęcia o co chodzi Lei. - Wiele bym oddał, żeby poznać wole swojego zmarłego ojca. - Kolejne starannie dobrane kłamstwo, które miało tylko pociągnąć za konkretne sznurki. Shinichi oczywiście nie miał rodziców poza babcią, która zajmowała się nim do swojej rychłej śmierci.

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Miło było usłyszeć słowa podziękowania za swój kawał ciężkiej pracy. Tetsuro aż delikatnie spalił się rumieńcem, kiedy usłyszał słowa ojca Ai. On tylko wykonywał swoje obowiązki, zrobił wszystko, aby ich stronnictwo zwyciężyło, niestety, nie było to wystarczająco. W odpowiedzi na to co usłyszał, samemu się skłonił.

- To ja dziękuję za ryzykowanie życia na froncie i bronienie nas przed wrogiem. - on sam był bezpiecznie zamknięty w twierdzy, kiedy to wszyscy walczący ryzykowali życie na polu bitwy, czy też na murach. To dzięki nim mieli czas aby wrócić ich w całości do walki. Byli niczym dobrze naoliwiona marionetka, niestety dzicy byli w tym o wiele lepsi...

Kiedy Tetsuro się wyprostował, został nagle zaatakowany przez zmasowaną salwę dłoni Ai. Tetsuro wyciągnął swoją dłoń i wypuścił z niej nić chakry, tak aby uspokoić dziewczynkę, a następnie zmusił ja do zrobienia kroku w tył. Dzięku temu miał przestrzeń aby nachylić się i spojrzeć jej prosto w zapłakane oczy.

- Przepraszam... - powiedział patrząc prosto na jej zziajaną od histerii buzię. - Przepraszam, że nie było mnie tam, gdzie mnie potrzebowałaś. - kucnął przed nią i puścił swoje nici, tak aby Ai odzyskała swobodę swoich ruchów. - Niestety nie mogę być w kilku miejscach równocześnie... ale to się zmieni... obiecuję Ci to... Następnym razem uratuję Wszystkich twoich przyjaciół. - to były mocne słowa, na szczęście wiedział kto umie być w kilku miejscach na raz. Miał nadzieję, że po tym wszystkim Kuroi podzieli się z nim tą wiedzą.... Nie był pewien czy kiedykolwiek spotkają się z Ai, ale nie mógł jej od tak zostawić. Zawiódł jej zaufanie, potrzebowała go, a jego nie było na stanowisku, tak nie postępuje prawdziwy shinobi. Nie chciał się tłumaczyć, wiedział, że mimo dojrzałego zachowania, Ai dalej była dzieckiem. Więc miała prawo nie rozumiem w pełni zawiłego świata dorosłych. On sam go także nie rozumiał, choć poruszał się po nim już od dłuższego czasu.

- Ai, jesteś świetną Kunoichi. Jeżeli kiedykolwiek będziesz potrzebować pomocy... - Tetsuro sięgnął do swojej torby, z której wyciągnął swój szkicownik. Następnie napisał coś na jednej z kartek, tuż obok rysunku przedstawiającego jedną z jej kukiełek, a następnie wyrwał ją. - Jeżeli będziesz potrzebowała mojej pomocy, z czymkolwiek tylko uznasz, to odnajdziesz mnie w Sabishi, w Ningyo-Shi. To kawał drogi, ale w moich rodzinnych stronach zawsze będziesz mile widziana. W razie czego, pokaż podróżnym ten rysunek, będą wiedzieli gdzie cię pokierować. - poza szkicem charakterystycznej marionetki Zielonowłosego, był tak też adres pod którym znajdował się sklep jego wuja. Ten był dosyć znanym kupcem, nie tylko w Sabishi, a szkic potwierdzi autentyczność słów dziewczyny i wuj będzie wiedział jak skierować ją do Zielonowłosego.

- Widziałaś ją? Bardzo dziękuję Ai-chan! Bardzo mi pomogłaś. - uśmiechnął się i wyprostował, a następnie pogłaskał dziewczynę po głowie, trochę czochrając jej włosy. - Nie jestem aż tak słaby, w końcu osłanialiśmy szturmową w trakcie ewakuacji, tylko we trójkę! Jak chcesz to dam Ci autograf! - chciał w jakikolwiek sposób rozładować napięcie związane tą ciężko rozmową. Nie spodziewał się, że tak młoda osoba, może w tak dziewczęcy sposób poruszyć tak poważne problemy. Choćby miało to być ich ostatnie spotkanie, na pewno zapamięta ją do końca życia i wyciągnie z tego spotkania lekcję...

Sprawa między Chirou a Shinichim nie interesowała zbytnio Zielonowłosego. Dlatego też pozwolił im rozmawiać, a skoro Osamu także stracił zainteresowanie tą dwójką, to mogli udać się dalej, w miejsce, które zostało wskazane jako potencjalnie warte sprawdzenia.

- Do zobaczenia, Shinichi-san, dbaj o siebie i wyzdrowiej zanim znowu zrobisz coś szalonego. Ai-chan, pamiętaj, mamy umowę! - skłonił się rodzicowi dziewczyny, a następnie zaczął się oddalać, zmierzając w stronę wskazaną przez Osamu.

- Nie miałem okazji Ciebie o to zapytać. Wszystko w porządku? Tutejsi lekarze dobrze się tobą zajęli? widziałem, że Taisho-dono po leczeniu wrócił do walki. Bardzo ryzykowne z jego strony... Widziałem jak wasza grupa się wycofywała. W raz z Misae-san i i Kuroi'em-san osłanialiśmy wasze tyły. Było ciężko... No i na własne oczy widziałem, jak Kot przegrywał z lisem... To jest ogromna siła, mam nadzieję, że Unia tym razem potraktuje sprawę poważniej, bo zdecydowanie było nas tutaj zbyt mało. Gdyby tylko był z nami Ichirou-sama, to na pewno rozjechałby lisa w chwilę... - Tetsuro rozgadał się do swojego towarzysza, jednakże rozmowa nie trwała długo, gdyż chwilę później dotarli do miejsca, w którym toczyła się sprawa aresztowania... Kuroi'a!?!? Był tam Stary, Taisho-dono oraz kilku uchiha. Była nawet Misae, która chyba starała się załagodzić sprawę. O co poszło?

- Kuroi-san... Aresztują go? - zdziwiony powiedział pod nosem dosyć cicho, jednakże Osamu na pewno mógł to usłyszeć. Nie było to coś, czego się spodziewał. Przystanął na moment aby przyjrzeć się sprawie. Miał nadzieję, że to rozejdzie się po kościach, eskalowanie konfliktu chwile po przegranej bitwie na pewno nie będzie niczym dobrym. Powinni się teraz jednoczyć przeciwko ludziom zza muru, a nie kłócić i wzajemnie aresztować....

[Hana]

Złapany kontakt z długowłosym medykiem wydawał się być bardzo naturalny. Niemal od początku znajomości dzielili się wieloma informacjami bez przeszkód, co prowadziło do polepszenia ich zaufania między sobą. Z tego najbardziej cieszyła się Hana. Mogła raz, a dobrze przywyknąć do relacji z drugim człowiekiem, której tak bardzo jej brakowało. Opierając się na sympatii do Mujina chciała wyznać mu całą prawdę. Kłopot w tym, że długo by opowiadać o zajściu podczas bitwy. Nie była gotowa na rozpoczynanie dłuższych monologów.
- To prawda. Pod koniec wydawało się, że nie starają się przebić do Kotei i atakowali tylko okolice Twierdzy. Zdobyli teren i na tym poprzestali. Być może to był ich główny cel, a także ograniczyć własne straty. - podsumowała sytuację pod koniec bitwy.
Z wdziękiem wpatrywała się w otoczenie. Pomimo doskwierającej żałoby ludziom powinno się żyć tutaj dobrze. W końcu dojdą do siebie i dalej będą czerpać radość z codzienności. Tego też sobie życzyła. Nie znała konkretnej ścieżki, która będzie kroczyć. Po słowach Mujina coraz bardziej przekonywała się do jego założeń. On już dawno wybrał własne powołanie, więc nic dziwnego, że przez wielu mógł być traktowany za wzór do naśladowania. Dziwnym trafem wpadli na siebie i tak oto nawiązała się znajomość. Gdy sobie o tym przypomina, to jednak dzieląca ich dwoje różnica wiekowa powoduje z Yokage pewnego rodzaju ekscentryka. Nadal nie przyćmiewa to jego zasług i mądrości. Mimo to miło jest mieć go przy sobie.
- Staram się nie lekceważyć własnego bezpieczeństwa, a tym bardziej zdrowia. Jednak ostatnie wydarzenia spowodowały, że czasami ciężko się wycofać. Moja drużyna była w tarapatach, więc nie mogliśmy wrócić. Poza tym zbyt pochlebnie mnie traktujesz. Tym bardziej, że twoja praca naprawdę jest ważniejsza. - zakomunikowała dosadnie, ale żeby nie uznać tego jako reprymendę. Mogłaby się zezłościć, gdyby faktycznie doszło przez nią do takiej sytuacji. Nie winiła Mujina za własne potrzeby. Stawianie dobra innych nad swoje, to heroiczne. Trudno było zachować się spokojnie i nie dostać rumieńców. Dlatego uznała, że przydałoby się powoli wracać do swoich.
- Czeka mnie sporo pracy i wyzwań, ale to dobry pretekst, żeby podjąć śmielsze kroki. Podróż do Ryuzaku na pewno będzie dobrym rozwiązaniem. Jak mawiają, trzeba poznać swoich przeciwników, żeby nie zostać zaskoczonym. - powiedziała sympatycznym tonem, nieco na wesoło.
Rzadko miała okazję do trywialnych pogadanek, więc skorzystała na tym. Nie mogła wiecznie traktować wszystkiego, jak obowiązek. Na razie nie była obarczona żadnymi niesnaskami, ale powoli musiała nastawiać się na to, że przynależność klanowa nadal powoduje pewne konsekwencje. Tym bardziej, że sytuacja polityczna od ostatniej wojny stawia Kaminari w takim, a nie innym świetle. Kraj kupiecki pokroju Ryuzaku na pewno będzie miał to na uwadze. Nie żeby była kimś ważnym, ale lepiej zachować dozę ostrożności.
- To szczęście, że w ogóle przeżyła. Chociaż dla niej, to marne pocieszenie. Ma swój temperament.. Rozumiem te powody Yokage-san. Podziwiam to, jak szybko uleczyłeś ranę Anzou-san podczas pojedynków. Wierzę, że dla Chino mógłbyś zrobić to samo. Nie udało się, ale na pewno wiele innych osób na tym zyskało. - skomentowała krótko decyzję Mujina. Jeśli istniały metody, które pozwolą śniadej Kaminari wrócić do bycia kunoichi, to zapewne większość iryoninow nie miała o nich pojęcia. Być może Chino wiedziała, co musi zrobić, ale nadal potrzebowała do tego doświadczonego lekarza. To logiczny tok myślenia. Przyprowadzenie do niej kogoś takiego, jak Mujin mogłoby pomóc. Jeśli tylko zechce i znajdzie czas przed ich wyruszeniem do Antai. Hanie nie wydawało się, żeby pozostali tu dłużej, niż powinni. Gdy tylko poszkodowana odzyska wystarczająco sił, to będzie mogła wracać. Dziewczyna chciała jej towarzyszyć. Tak samo liczyła na Anzou. Musiała z tą dwójką zweryfikować ich dalsze plany.

[Anzou]

Tak jak można się było tego spodziewać. Chłopak z klanu Kaminari próbował, nie liczył na nic konkretnego, ale musiał spróbować swoich sił i chociaż podjąć jakiekolwiek działanie, aby postawić na nogi swoją Chino. To na jej barkach spoczywał los całego rodu, Anzou nie zamierzał brać odpowiedzialności na siebie, był za słaby, za mało doświadczony i nie umywał się do nóg... a w zasadzie nogi Chino.
- Drewniana noga dla Chino z klanu Kaminari? Chyba tylko po to, żeby rozwalić wszystkich dookoła za odwalenie fuszerki. Nie zabieram więcej czasu. Dziękuję.
Anzou był nieco ironiczny w swojej wypowiedzi. Już widział, jak Chino z drewnianym okiem niszczy wszystkich na swojej drodze, być może nawet wykorzystując Anzou jako broń. To byłoby swoją drogą ciekawe przeżycie. Nastolatek miał już wrócić, ale usłyszał głos, który przyciągnął jego uwagę. Pojawiło się pewne światełko w tunelu, co prawda śmierdziało alkoholem, co nie do końca dobrze świadczyło o rzetelności przekazywanych informacji, natomiast był to jedyny trop, jedyna pozytywna informacja. Warto spróbować i pociągnąć temat dalej.
- Kaminari Chino, przywódczyni klanu straciła nogę i oko w trakcie walki. Ot cała historia. Musimy sprawić, żeby była jak nowa, co więcej... jeszcze silniejsza dzięki nowym komponentom. Jeżeli mnie rozumiesz.
Powiedział bardzo poważnym i spokojnym głosem Anzou licząc na to, że jego rozmówca zrozumie o co mu chodzi i podłapie temat. Zdobycie oka Uchiha to nie lada wyzwanie, ba, Anzou nawet nie wie gdzie szukać, w grę wchodzi chyba tylko świeży... trup.
- Pomożesz mi? Myślę, że w grę wchodzą całkiem spore pieniądze, a kto wie, może nawet coś specjalnego od samej Chino. Znajdźmy jakieś ciało, trupy powinny być niemalże wszędzie... Może wiesz, gdzie takie ciała się znajdują?
Anzou mówił cicho, dyskretnie tak, aby tylko tajemniczy medyk to słyszał. Cały czas zachowywał ostrożność, ale poza tym - nie miał nic do stracenia. Świat Shinobi stanął na głowie i wszyscy, dosłownie wszyscy musimy stać się o wiele silniejsi, aby móc w jakikolwiek sposób przeciwdziałać zagrożeniu, które przynieśli Dzicy. Oko Uchiha, Sharingan to idealne wzmocnienie... Sam Anzou by się z największą przyjemnością połasił na taki kąsek.

[Minoru]

---

Przez ostatnie minuty jakie wydarzyły się, Minoru, czuł się niczym widz siedzący gdzieś z boku. Wpierw mężczyzna, którego dopiero poznał, a już zdążył go znienawidzić zwrócił się do niego. Ba! Nawet znał jego imię. A zachowywał się przy tym tak zniewieściale, że Minoru nie potrafił zrozumieć, jak ktoś taki może być bohaterem. Nim zdążył nawet rozmyślać, do rozmowy włączył się ojciec Misae, który wręcz zaatakował bogu ducha winnego Minoru i całkowicie winnego Masashiro. I Rakuraiowi aż się cisnęło na usta, by powiedzieć, że to jego córka mogłaby chronić jego. Że ma obok siebie tak zdolną kunoichi, a jedyne co potrafi dojrzeć to dziecko, którym już dawno przestała być. Lecz nie zdobył się na to. Tak jak nie zdobywał się na wypowiedzenie wielu prawd, które krążyły mu po głowie, a nigdy nie znalazły ujścia.
I jak zwykle, wszystko to uszło mu płazem, ponieważ jak zwykle musiało się wydarzyć coś innego. Świat nigdy się nie zatrzymywał, tylko pędził przed siebie na złamanie karku. Jakiś koleś miał problemy, bo coś tam zrobił i teraz chcieli go przed sąd postawić. Też mi nowość, na wojnach dzieją się takie rzeczy. Tylko, że Misae znała go. I sądząc po jej reakcji znała bardzo dobrze.
Bezwiednie przemieścił się za nią, skupiając się na przepychance, która właśnie się tutaj odbywała. Wsłuchiwał się w to co mówią, lecz nie po to by zrozumieć o co chodzi, a raczej by starać się wyczuć w którą stronę kieruje się ta eskalacja. Misae starała się rozstrzygnąć wszystko polubownie. Choć jej przyjaciel za wszelką cenę starał się doprowadzić do tragedii. A pomiędzy tym wszystkim było jeszcze mnóstwo innych osób, które stały to z jednej, to z drugiej strony tego konfliktu. Aktualnie więcej osób chciało wynieść tego całego Kuroia na widłach. Czyli poleje się krew? Dłoń Minoru odruchowo zaczęła bawić się tsuką jego katany.

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei Misae, Nana, Kuroi, Tetsuro, Minoru, Osamu

Masahiro skinął głową do Misae, przejmując od niej Tomoe i bardzo delikatnie umieszczając go za połą kimona, że wystawał my tylko łepek. Mężczyzna jeszcze ścisnął dłoń Misae w geście wsparcia i stanął tak, że było go widać, ale był na uboczu. Skrzyżował ręce i schował je w rękawy kimona, wyglądając stoicko i dumnie, obserwując całe zdarzenie i pilnując, żeby nic nie wyrwało się spod kontroli. Nana i Minoru byli obok niego, chyba również gotowi do reakcji, ale scena należała do Misae. Nawet, jeżeli wyraźnie nie podobało się to jej ojcu.

Misae stanęła po drugiej stronie Kuroia, omijając Taisho i wstawiła się w oczy Takeru. Przywitała się grzecznie, co mogło być wzięte za oznakę słabości, chociaż to, jak przemówiła było już pewnym siebie głosem.

Takeru jednak sobie nic z tego nie zrobił.

- Nie obchodzi mnie, że kiedy poszedł do szpitala polowego się słuchał. Gnój nasrał na środku pokoju, a potem, kiedy wdepnęliśmy w to gówno, wyczyścił nam jednego buta i udaje, że nie ma sprawy. Nie może być, że byle przybłęda z Pustyni nie wykonuje rozkazów i kiedy wyraźnie się zabrania komukolwiek wykonywać jakiekolwiek akcji, on wprost przeciwnie - zadaje pierwszy cios! Gówno mnie obchodzi jego przydatność w grupie medycznej, kiedy sam mnóstwo osób tam wysłał! - Takeru dodatkowo spojrzał na Shigemiego.

- Zdajemy sobie sprawę z tego, że Kuroi-san popełnił karygodny błąd i powinien być osądzony. Ale nie przez klan Uchiha, nie w sposób, w jaki tutaj przyszedłeś, Takeru-san. Kuroi-san powinien być osądzony przez Koteia Unii Samotnych Wydm - wtrącił Taisho, wciąż przemawiając spokojnie. Patrzył w oczy Takeru, ale zdołał delikatnie skinąć Misae, żeby podziękować za wsparcie.

- Tsy - prychnął Takeru i wyraźnie jeszcze bardziej się nabzdyczył.

Misae za to jeszcze bardziej zaczęła bronić Kuroia i upewniała się, że żadne polityczne faux pas nie zostanie popełnione, ale Takeru nie wydawał się tego kupować. Wprost przeciwnie, jeszcze to bardziej irytowało mężczyznę, szczególnie, kiedy zaoferowała bycie gwarantem Uchiha przy doprowadzeniu Kuroia do Unii.

- Słuchaj, nie wiem, za kogo tu się masz, ale nie myśl sobie, że kiedykolwiek uznam jakąś Yamanakę…

Minoru kładł dłoń na mieczu, gotowy zareagował w każdej chwili, szczególnie zauważając, że sam Kuroi był gotowy do reakcji. Jednak chyba najbardziej w tej chwili zareagował ojciec Misae, który przeklął pod nosem i już robił krok i otwierał usta, żeby coś powiedzieć i ochronić swoją córkę oraz honor swojego klanu.

Jednak zanim coś powiedział, wystarczyło, że Masahiro odchrząknął. Takeru zwrócił się do niego, wściekły i błysnął nawet sharinganem. Shirei-kan wzniósł brwi pytająco, nawet ganiąco, co powstrzymało Takeru przed wypowiedzeniem następnych słów do Misae. Nabrał w usta powietrze, a jego oczy wróciły do naturalnego koloru.

Kuroi jednak, mimo tego, że Misae się za nim wstawiała, nie miał zamiaru odpuścić. Widział, że Uchiha nie chcą mu za nic darować jego czynu (który w jego mniemaniu był dobry). Dlatego on też nie chciał im darować. Korek z jego gurdy zmienił się w piasek i zaczął się unosić, tak samo jak stróżka piasku wydobywająca się z jej wnętrza.

Zanim jednak zrobiło się gorzej i niebezpieczniej, Kuroi stracił przytomność i niemal upadł. Misae próbowała go złapać i podtrzymać, ale pomógł jej Taisho. Piasek z gurdy upadł na trawę, a oczy Takeru się rozszerzyły, kiedy zauważył, że Kuroi był bliski ataku. I jeszcze bardziej, kiedy zwrócił uwagę na to, że to Misae go uśpiła.

- Kurwa…

- Skujcie go - wydał rozkaz Taisho, a zaskoczeniu Uchiha zrobili to, kiedy Kaguya poprosił. - Wyruszymy jutro na Pustynię, żeby odprowadzić Kumę Kuroia pod sąd wojskowy do Sabaku no Jou. Dziękuję, Misae-san. Jeżeli klan Uchiha będzie chciał wysłać gwaranta, nie ma najmniejszego problemu. Unia w żaden sposób nie chce wchodzić w konflikt z klanem Uchiha ani z Ryuzaku no Taki. Odprowadźcie go proszę tam, gdzie miał być zamknięty. Dla pewności będę go również pilnował.

Z szacunkiem skłonił się Misae i podziekował jej za pomoc. Następnie oddalił się z miejsca zamieszania, idąc za odprowadzającymi Kuroia Uchiha i żołnierzami Ryuzaku. Przystanął jednak przy Tetsuro i Osamu i lekko skłonił do nich głowę.

- Jutro po pogrzebie, jeżeli chcecie pomóc, wracamy do Unii. Musimy odprowadzić więźnia do Sabaku no Jou, aby został osądzony. Poradzę sobie bez was, jeżeli macie inne obowiązki, wolałbym jednak, żebyście odłożyli spotkanie z liderkami. Doceniłbym bardzo waszą pomoc w doprowadzeniu Kuroi-sana oraz przypilnowaniu młodego Nary. Wątpię, żeby Sabaku no Jou lub Ichirou-sama byli zadowoleni, gdyby chłopak tutaj nam przepadł. A jest nieobliczalny.


Masahiro podszedł do Misae i położył jej dłoń na ramieniu, a następnie się do niej uśmiechnął.

- Dobra robota. Takeru-san - spojrzał na blondyna, który jeszcze nie ruszył za swoim oddziałem, ale zaciskał zęby. - Masz może coś do powiedzenia?

Takeru skrzywił się jeszcze bardziej, jakby był sztorcowany przez ojca, ale następnie skłonił się przed Misae z głębokim szacunkiem, coś wymamrotał - chyba słowa przeprosin. Kiedy się wyprostował i chciał odejść, Masahiro ponownie się odezwał.

- Sugiyama-san chce z tobą rozmawiać jutro po pogrzebie. Staw się u niego bezzwłocznie po uroczystości. Teraz możesz odejść. Sam wyznaczę delegata Uchiha pilnującego sparwy Kuroia-san.

Takeru nie odpowiedział, ale odwrócił się na pięcie i odszedł za grupą. Masahiro delikatnie pokręcił głową, ale zachował spokój. Ukłonił się rodzicom Misae z szacunkiem.

- Proszę mi wybaczyć scenę. My, Uchiha jesteśmy znani z tego, że czasami emocje biorą nad nami górę. Szczęśliwie pojawiają się takie skarby, jak państwa córka, która potrafi uspokoić wszystkich i nie dopuścić do tragedii. To prawdziwie wspaniała kobieta i jestem najszczęśliwszym mężczyzną na świecie, że chce być moją małżonką. Tak samo jak klan Uchiha jest szczęśliwym klanem, że Misae-san będzie z nami.

Odwrócił się potem do Minoru.

- Mam nadzieję, że jako przyjaciel Misae-san, zostaniesz tutaj na dłużej. Chciałbym z tobą porozmawiać na osobności. Z tobą, Nana-san, również. To co mi mówisz jest... Niepokojące. Muszę wiedzieć więcej. Poza tym, jest kilka spraw, które musimy omówić. Nadal jest mi przeraźliwie przykro z powodu Kamino-san i Katsumi-sama. Jutro będziemy oddawać im cześć, tak samo jak wszystkim poległym w czasie bitwy. Jeżeli pozwolicie, poślę po was, kiedy będę mógł. Shigemi-kun, tak? Znajdź prosze młodego Sugiyamę i powiedz mu, że potrzebuję Mijikumy-kuna. Będzie wiedział, to albinos. Teraz muszę porozmawiać z Misae-san - odwrócił się do Misae i zaoferował jej ramię. - Pani, jeżeli pozwolisz, wezmę cię w jedno miejsce, a w drodze będziemy mogli spokojnie porozmawiać.


Ai, Shinichi

- Nie szokuje mnie, że Ai-chan mogła uratować twoje życie, ale nie podoba mi się, że dorosły mężczyzna jest nazywany przez nią najlepszym przyjacielem - powiedział ojciec Ai i sztyletował wzrokiem Shinichiego. - Nie chcę, żeby mojej córce stała się krzywda. Na wojnę i atakowanie naszego domu nic nie poradzę, ale ty… - Gazo wskazał palcem na Shinichiego. - Uważaj sobie. Jeżeli kiedykolwiek skrzywdzisz moją Ai, znajdę cię w najgłębszych czeluściach piekieł, dopadnę cię i będziesz żałował, że kiedykolwiek się urodziłeś.

Mężczyzna wyglądał stanowczo i prawie przyciągnął do siebie Ai, ale ta już skakała wokół Tetsuro i go wyzywała. Scenka ta spowodowała, że mężczyzna wybuchnął śmiechem i pokręcił głową, patrząc na córkę z miłością. Shinichi w tym momencie nie mógł wątpić, że słowa i zagrożenie ze strony ojca Ai były prawdziwe i dotrzymałby słowa.

W międzyczasie Shinichi znów zwrócił uwagę na młodego Narę, który wykopał już całą kępkę trawy i patrzył na dżdżownicę, która się pod nią wiła. Być może miał zamiar iść sobie, niezadowolony z sytuacji, w ogóle uciec i już nie myśleć o niczym, ale Shinichi jednak jeszcze go zagadał.

Dzieciak zaczął wyglądać na przekonanego.

- No… chyba mogę z nią porozmawiać. Tęsknię za Lei-obachan. Pewnie nawet by chciała, żebym przyszedł po prostu i… no… dużo się mną opiekowała. I no… może to dobry pomysł, żebym z nią porozmawiał? Ten bęcwał, mój stary - skrzywił się. - Po prostu mnie wziął. A teraz… no chyba będę musiał tam wrócić, ale porozmawiać z ciocią chyba mogę.

Rozejrzał się, nie było tutaj nikogo poza Shinichim, ojcem Ai, który patrzył na rozmowę ze zmarszczonymi brwiami oraz samą Ai - Tetsuro i Osamu odeszli uprzednio się żegnając bądź obrażając Shinichiego.

Wzrok Chirou padł na Ai, która była w jego wieku. Natychmiast przestał kopać butem w ziemi i się wyprostował, ale odwrócił wzrok.


Anzou, Hana

Mujin pozwolił się Hanie wygadać, przyjmując jej słowa i notując je w głowie wszystko co mówiła. Widziała, jak się do niej delikatnie nachyla i jej słucha. Było to raczej miłe, żeby mężczyzna, szczególnie o takich możliwościach, wiedzy i umiejętnościach. Czuła, że nie tylko może mu zaufać, ale również, że może zwrócić się do niego z każdym problemem i, jeżeli się zdecyduje, jak najbardziej będzie mogła na niego liczyć.

Zależało mu. Tak przynajmniej się Hanie wydawało.

- Pamiętaj. Zawsze możesz do mnie przyjść i zawsze cię chętnie przyjmę. I proszę, Mujin, nie Yokage. Jesteśmy przyjaciółmi, Hana-san, prawda? - uśmiechną się do niej delikatnie. - I posłuchaj mnie. Porozmawiaj z Chino-san, dowiedz się, co i jak. Może porozmawiaj z Anzou-kunem też. I zdecydujcie co chcecie zrobić. Ja wam mogę pomóc. Chociaż będzie to wymagało trochę zachodu. Na razie cię zostawię i pozwolę ci wszystko przemyśleć. Ja będę tutaj się kręcił, a ty na pewno znajdziesz moją klinikę, jeżeli będzie trzeba.


W tym czasie Anzou miał bardzo podobną rozmowę.

- Trup? Trzydniowy? Takim to możesz co najwyżej rodzinę wielodzietną wykarmić - odpowiedział Anzou mężczyzna i lekko prychnął. - Zresztą jak zawrócisz po trupy, to ci znowu wyjdzie więcej dni. A zanim przyniesiesz… Jak mówię, że świeże to musi być BARDZO świeże. Najlepiej, żeby jeszcze kopało, ale dobrze zwiąż. Namyśl się dobrze, bo będzie to wymagało trochę zachodu i otwartego umysłu. No ale jeżeli chcesz pomóc szanownej liderce, to chyba jesteś gotów na poświęcenie, prawda?

Mężczyzna się uśmiechnął szeroko i upił ze swojej manierki z alkoholem.

- Wróć, jak się namyślisz. Dobrze to sobie przemyśl. Mogę ci pokazać rzeczy, które bardzo otworzą twój umysł.



Kubomi, Mijikuma

Kubomi i Mijikuma nie byli szczególnie delikatni w stosunku do siostry chłopaka. Tym bardziej, że dziewczyna zdołała wyrazić swój dyskomfort z powodu obecności białowłosej dziewczyny. Kaori odstąpiła od brata i patrzyła na niego i dziewczynę z niedowierzaniem.

- Żartujesz sobie, prawda? Nie możesz… - zaczęła, następnie dotarło do niej to, co powiedział brat. To, co naprawdę powiedział, to co było ważne. - Tata nie żyje? - zapytała, ledwo będąc w stanie wypowiedzieć te słowa. - I… tak mi to mówisz? Tata nie żyje?! - zapytała, a jej oczy zaszły łzami i zakryła twarz dłońmi, osuwając się na kolana, wstrząsana szokiem i przejmującym smutkiem.

Ludzie dookoła spojrzeli na sytuację i rzucili Mijikumie ganiące spojrzenie, wyraźnie obwiniając jego, za zaistniałą sytuację.


Kyoushi

Stary Sugiyama pokręcił głową nieco, wyraźnie zadowolony z tego, że Kyoushi tutaj był, żył i miał się dobrze.

- A już zaczynałem żałować, że dałem ci pieczęć. A jednak udało mi się ciebie ściągnąć nie tylko do walki. Dobrze, że przeżyłeś, bardzo dobrze, że przeżyłeś. Czy… twoja towarzyszka ma się równie dobrze jak ty wydajesz się mieć?

Matatabi syknęła w głowie Kyoushiego.

- Niech się ode mnie odczepi. Traktuje mnie jak broń, to niech się moim samopoczuciem nie interesuje. Chociaż dobrze, że nas tu ściągnął.

Stary wysłuchał słów Kyoushiego i skinął głową, tym razem empatycznie i przemówił do niego dość delikatnie - jak na niego. Próbował w pewien sposób uspokoić Kyoushiego.

- Katsumi poszła na śmierć. Dokładnie wiedziała, co robi. Wiem, że nie jest to dobra myśl, ja też wolałbym, żeby była z nami, ale zdecydowała się odkupić swoje winy… winy, które sama sobie przypisywała. Podejmowała różne decyzje i chociaż ja jej nie obwiniam za żadne, po czasie widać było, że należało podjąć inne. Chciała się poświęcić dla Kotei. Dać szansę na przeżycie innym. Po prostu chcę, żebyś wiedział, że ona wiedziała, co robi. Nie wiem, czy przyniesie ci to ulgę czy nie. To już jest twoje do przerobienia.

- Tak, stolica upadła. Zatrzymaliśmy się tutaj, w Sarufutsu. Najpierw się tutaj okopiemy, zdobędziemy wsparcie od Ryuzaku i będziemy po cichu liczyć, że Ludzie zza Muru nie będą chcieli iść dalej na południe, ale zajmą teren na północ stąd. Na tej linii Ryuzaku jest skłonne nam pomagać i chronić to, co zostało z klanu Uchiha, ale nie możemy stąd odejść. Dlatego najpierw zabezpieczymy to miejsce, zaczniemy odbudowywać nasze siły i zaplanujemy odbicie naszego domu oraz przejęcie Lisa, aby służył nam. Będziemy cię potrzebować. Twoja obecność i siła jest gwarancja wszystkich ludzi stąd na przeżycie. Dlatego, jeżeli się zgodzisz, zostawię pieczęć. Ale też chciałbym, żebyś wiedział, że jeżeli zechcesz - zdejmę ją, ponieważ ci ufam.

[Ai]

Niestety, nie zwróciła uwagi na słowa Shinichiego, gdyż sama była zbyt zaaferowana wyrzuceniem swoich emocji w kierunku Tetsuro, który niestety nie pozwolił jej wyładować się w taki sposób, jaki uważała za najlepszy, najbardziej przemawiający do niego. No i najbardziej wentylujący gromadzące się w niej emocje. Nawet, kiedy jakimś sposobem ją unieruchomił, próbowała się jeszcze wiercić, jakby jakkolwiek mogła się wyrwać z tego uścisku. No, jeszcze nie miała pojęcia, że zielonowłosy był kuglarzem tak samo jak Kubomi czy Goketsu. A nawet, jeżeli o tym miała okazję się dowiedzieć, to jej umknęło w natłoku wszystkiego innego.

Ale i tak wykrzyczała wszystko co tylko chciała, pociągając nosem, nawet nie mogąc przetrzeć swojej zapłakanej mordki. I była zaskoczona jak ją przeprosił. Spojrzała na niego mokrymi i czerwonymi od płaczu oczami, a jak w końcu ją uwolnił to rękawem wytarła twarz, aby wyglądać jakkolwiek reprezentatywnie. No. Nie mogła nieść uśmiechu jak sama będzie zapłakana jak jakieś głupiutkie dziecko! Ale no, była zmęczona. I, tchnął w nią nieco szczęścia składając swoją obietnicę, nawet delikatnie uniosła kąciki ust, pozwalając by delikatny uśmiech wrócił na jej buźkę. A w momencie, kiedy wręczył jej karteczkę, która miała pomóc jej w odnalezieniu Tetsuro, gdyby tylko z jakiegokolwiek powodu potrzebowałaby jego pomocy... w pierwszej chwili ją zgniotła, jakby chcąc powiedzieć, że za nic w świecie nie będzie szukać u niego pomocy. Ale, mimo tego pierwszego gestu, schowała ją do torby, nie wyrzucała.

-Tetsu-kun! - Wykrzyczała to, kiedy poczochrał jej włosy, udawała rozgniewanie, ale też się zaśmiała. -Jesteś głupi, nie słaby, o. Jak jeszcze raz coś takiego zrobisz, to moje lwy Cię zjedzą! - Żartobliwie mu groziła swoimi rysunkowymi stworami. -Idź do swojej siostrzyczki, na pewno się martwi, Baka-kun. - Dodała odwracając się od niego, wtedy kiedy też on się z nimi pożegnał.

No i kiedy skończyła rozmawiać z Tetsuro, nie wytrzymała i musiała, po prostu musiała odezwać się do swojego tatusia, którego nadopiekuńczość w kontekście jej przyjaciół ją nawet denerwowała! Może i Shinichi był ze dwa razy starszy od niej, ale niczego to nie zmieniało. Przynajmniej jej zdaniem.

-Tato! Będę nazywać przyjacielem kogo chcę! Z Shinichim widzieliśmy jak niszczony jest Mur! A o Sayarashim nic nie powiedziałeś! Też jesteś głupi, Tato, nawet głupszy niż Tetsu-kun!- Wykrzyczała do niego nawet nie ukrywając swojego zdenerwowania, że też problem robił o jej przyjaciela, a nie o chłopaka, co prawda niewiele od niej starszego, ale jednak zapraszającego ją na obiad!

I specjalnie się odsunęła od swojego taty, tak aby nawet nie mógł próbować jej uspokoić poprzez przytulenie czy jakiekolwiek inne wychowawcze lub rodzicielskie gesty. Podeszła trochę bliżej chłopaka, z którym rozmawiał Shinichi słuchając ich rozmowy. Skłamałaby mówiąc, że wiedziała o co chodzi, ale podłapała jeden temat, który jeszcze bardziej jej pasował by tylko wbić słownego kuksańca w bok taty!

-No, bęcwały z tych ojców. - I się uśmiechnęła do niego, jakby przytakując mu w narzekaniu na jego starego. Choć sama o swoim kochanym tatusiu nigdy by tak nie powiedziała.

[Osamu]

Osamu w końcu uwolnił się od tego śmiecia, który pojawił się znikąd i wielce nie miał pojęcia kim jest i skąd pochodzą jego wyjątkowe zdolności. Był pewien, że ich następne spotkanie doprowadzi do śmierci jednego z Nich. Teksty jakie walił do Niego ten poskładaniec podpisały na Niego wyrok. Uwolnił się też od szczeniaka Sabaku, który wielce zaczął pokazywać swój piach i inne cechy szczególne dla tego szczepu takie jak arogancja, buta i bycie zjebanym do szpiku kości. Wcześniej tymi samymi cechami odznaczył się Kuroi jako naczelny sabotażysta całego przedsięwzięcia jakim były rozmowy pokojowe. Skaranie boskie z tym szczepem, chciał już wrócić między swoich żeby trochę odpocząć.
Teraz mógł chociaż przez chwilę pobyć z kimś kogo naprawdę lubił i szanował. Udał się na poszukiwania Yuriki wraz z Tetsuro, który nie dość, że był bardzo miły to posiadał cały pakiet umiejętności, którymi zaimponował Białowłosemu. -Tak naprawdę to byłem tylko raz opatrywany i to przez Ciebie, za drugim razem byłeś niedostępny i jakiś facet przygotował mi napar żeby poprawić regeneracje chakry. Odpowiedział i uśmiechnął się w stronę swojego towarzysza po czym dodał. -No i jak widzisz, wszystko ze mną w porządku. Taisho się nie martw bo to chyba jeden z najsilniejszych ludzi na całej pustyni. Pochwalił swojego dowódcę i uspokoił nieco Zielonowłosego. Jego uśmiech zniknął kiedy został tylko poruszony temat wydarzeń na froncie. -Widziałem Cię. Próbowałem Was wesprzeć moim kamiennym smokiem ale nie miałem możliwości zrobić czegokolwiek więcej. Dziękuje Ci, Tetsuro. Wziął głębszy oddech i zaczął wyrażać swoje zdanie bez żadnego zwątpienia. -Unia musi potraktować to poważnie. Może gdyby Sabaku byli mniej zadufani w sobie to wysłaliby kogoś więcej niż tego kretyna, Kuroia. Po czym wskazał palcem na tego palanta, a po chwili sytuacja nabierała rozpędu.
-Powinni. Odpowiedział bardzo krótko na pytanie zadane przez Tetsuro. Wszak nie miał najlepszego zdania o tym zdradzieckim ścierwie jakim był ten Sabaku. Miał nadzieje, że Uchiha go zabiją i nawet Taisho nie da rady go uratować. Nie zdążyli się jednak zbliżyć kiedy nadzieje Osamu zostały wysłuchane... Przynajmniej połowicznie bo został aresztowany ale niestety zostanie doprowadzony do Sabaku na sądy... Ehh te skurwysyny sprawę pewnie umorzą bo to przecież jeden z Nich... Paskudne i zdradzieckie gady... Jeden Asahi sprawia, że cały kontynent trzęsie przed Nimi portkami. Taisho zbliżył się do Nich i wytłumaczył co się wydarzyło oraz poprosił ich o kontynuację działań pod jego dowództwem. -Tak jest Taisho-sama tylko najpierw musimy znaleźć siostrę Tetsuro. Pochylił głowę w geście szacunku i miał nadzieje, że Kaguya przychyli się do tego i nie będzie kazał niańczyć smarkacza przez cały ten czas. Yurika była zdecydowanie więcej warta niż ktoś o wątpliwej lojalności, wątpliwym pochodzeniu i wątpliwym intelekcie.