[EVENT] - Grupa Wsparcia Północ

[Ookami]

Szkoda że nie znał miejsca pobytu matki dzieciaka ani nawet tego czy ta w ogóle żyła. Ułatwienie im życia w taki sposób mogłoby chociaż minimalnie uprzyjemnić im podróż. Jednak takiej wiedzy nie posiadał i szczerze mówiąc z góry zakładał że kobieta prawdopodobnie nie żyła. Inaczej prawdopodobnie rozpaczliwie szukałaby swojego dziecka. No chyba że należała to tego typu osób, które chętnie wrzuciłoby się z powrotem na tonący statek. - Pani żebro pękło w dwóch miejscach. Proszę na siebie uważać i się nie przeciążać. - Rzucił do uratowanej ciotki dziecka na odchodne. Może i medykiem nie był, ale miał o tyle pojęcia że pęknięte kości nie są niczym dobrym. A jeśli jedyne co mógł zrobić, to dać jej świadomość tego jakie obrażenia odniosła, to zrobił to. Raczej nie było z nimi medyka który by się nią zajął, ale jeśli będzie teraz na siebie uważała to będzie miał z nią raczej mniej roboty kiedy już się wydostaną z tego przeklętego miejsca.
W końcu udało im się ruszyć z miejsca, co wywołało u niego ulgę. Niewielką jednak, bo na tę nie będzie mógł sobie pozwolić dopóki nie wróci z resztą klanu z powrotem do Prastarego Lasu. Dopiero tam odetchnie i ani chwili wcześniej. I w sumie dobrze że sobie na to nie pozwolił, bo po zobaczeniu tego co leżało przed nimi ulga zostałaby zdmuchnięta i runęła jak domino. Im dalej tym więcej bólu i śmierci widział. Może i nie widział wroga, jednak mimo wszystko poczuł się w obowiązku do zdania raportu z tego co zobaczył. Orochiemu oczywiście, który naprawdę dobrze sobie radził w dowodzeniu nimi. Ookami więc wierzył że ten podejmie odpowiednie decyzje po tym jak usłyszy co przed nimi się znajduje. - Orochi! Przed nami leży około piętnastu ludzi przygniecionych w budynkach. Kolejne pięćset metrów dalej leży też dwójka shinobi. Żywych na szczęście. - A to była tylko połowa tego co miał do powiedzenia. - Kolejne dwieście metrów dalej kolejny shinobi. Tym razem ciężko ranny. Niedaleko niego jest też kolejny wraz z cywilem. Próbują się spod czegoś wygrzebać. - Prawdopodobnie z zawalonego budynku jak miał obstawiać. Szkoda że było tak ciemno, bo jego oczy niestety w takich ciemnościach nie widziały prefekcyjnie. Mógł dostrzegać tylko sylwetki.
Na wszelki wypadek zbadał jeszcze okolice wokół nich oraz spojrzał nieco do tyłu na wypadek kolejnego kamiennego pocisku. Następnie wrócił do obserwowania tego co przed nimi i wykonywania ewentualnych poleceń Sugiyamy.

TLDR

1. Informuje kobietę o pękniętym żebrze, po czym zostawiam ja w spokoju
2. Zdaje raport Orochemu z tego co przed nami zobaczyłem,
3. Na szybko skanuję teren wokoło i za nami(na wypadek kolejnego kamienia)
4. Wracam do obserwowania drogi przed nami.
5. Wykonuję polecenia Sugiyamy, jeśli jakieś wyda.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Sugiyama Orochi]

Udało im się nareszcie wyruszyć, o dziwo może nawet z jakimś samotnym psiakiem, którego odnalazł Tsuyoshi. Teraz pozostało im dostać się do bram i jak najszybciej… jak najszybciej opuścić rodzinne miasto. Miasto, które po raz kolejny przeżywało tragiczne chwile, choć nie tak dawno ucierpiało i na skutek wojny i na skutek ataku Hana. Było coś jednak… kuriozalnego i odrealnionego w tym, że największy shinobi tej i poprzedniej epoki, zmora którą straszono dzieci, okazał się być ostatecznie łatwiejszy do zatrzymania od po prostu potwornej ilości ludzi uzbrojonych w wielkie kamienie. Chciało mu się śmiać, lecz wiedział, że byłby to nerwowy śmiech i jeśli sobie na niego pozwoli, to może… może nigdy nie przestanie. Zdławił go zatem, skupiając się na obserwacji okolicy i nieba, pilnując by nikt nie zostawał z tyłu.

Gdy Ookami poinformował go o ludziach na drodze, zgrzytnął zębami. Pewnie były to w większości osoby, które straciły kogoś w wyniku ostrzału i teraz nie umiały się rozstać z nimi i ratować własnego życia. W pełni to rozumiał, gdyż sam z pewnością miałby z tym problem. Chciał im z całego serca pomóc, z drugiej strony jednak był odpowiedzialny za tych, którzy maszerowali przed nim. Co robić?


- Dzięki Ookami! Wytycz nam trasę tak, aby dało się dotrzeć do tej dwójki shinobi! - rzucił do shinobiego z arcyciekawym dojutsu, które teraz było dla nich na wagę złota. Jego sharingan cały czas płonął w jego oczach, ale pomagał się jedynie skupić i wyostrzał nieco mrok - nie przebijał go tak, jak wzrok Ookamiego.

W jego umyśle płonęła jeszcze myśl, czy może jakoś inaczej rozłożyć nadwątlone i bardzo ograniczone siły swojego niewielkiego oddziału. Nie chciał zostawiać żadnej flanki pustej, ani nie chciał też ponownie zmuszać Hoshi do działania - potrzebowała odpoczynku, zwłaszcza jeśli miałby trafić się kolejny kamień. Logicznie jednak myśląc, walki prowadzone były głównie po lewej, wschodniej stronie i to stamtąd - w teorii - powinny nadlatywać ewentualne pociski. Może zatem nie było potrzeby, aby Hibana ochraniała prawą flankę? Co jednak, jeśli jakiemuś oddziałowi Dzikich udało się przedo…

Nie. Nie miałoby to sensu. Nawet jeśli jakaś grupa dywersyjna by się pojawiła w mieście, to jej celem nie będzie atak na cywili, tylko na ich tyły. Przecież aż tak barbarzyńscy nie są, prawda? A przynajmnie nie marnowali by zasobów w taki sposób. Musiał w to wierzyć. Dlatego powziął decyzję.

- Hibana-san! Przesuń się na stronę Tsuyoshiego, prawdopodobieństwo ataku kamieniem z twojej strony jest niewielkie! Jeżeli będziemy mijać kogoś, krzyknijcie, że ewakuujemy się z miasta i można do nas dołączyć, ale nie możemy się zatrzymywać! Ookami - jak już wytyczysz trasę, skup się na obserwacji nieba, potrzebujemy wiedzieć jak najwcześniej, jeśli będzie coś nadlatywać! Okazjonalnie spoglądaj przed nas! - wydał kolejne polecenia, zwijając dłonie w trąbkę, by jego głos dalej się poniósł. Mógł mieć tylko nadzieję, że decyzja o wystawieniu prawej, zachodniej flanki nie będzie kosztować ich zbyt dużo.

Ponadto jego ciało rwało się do pomocy, do biegania i do wyciągania ludzi z budynków, jednak… jednak w głowie miał tamten głaz i to, że jeśli odbiegnie - to nawet jeśli Hoshi zdoła postawić po raz kolejny barierę, odłamki przebiją się przez nią i zamiast uciec, dojdzie do masakry. Dlatego chociaż do jego oczu płynęły łzy bezsilności, parł naprzód. Może chociaż dwójka shinobi przed nimi zdoła im jeszcze pomóc.

Tl:dr

1. Rozkaz do Ookamiego, żeby wytyczył trasę tak, by mijali na niej dwójkę shinobi.
2. Zmiana rozkazów dla Hibany, ma dołączyć do Tsuyoshiego po wschodniej stronie, skąd powinny nadlatywać jak już głazy.
3. Po ustaleniu trasy, Ookami ma skupić się na obserwacji nieba, czy nie nadlatują kolejne głazy.
4. Tsuyoshi i Hibana mają krzyczeć do miajnych cywili, by dołączyli do nich jeśli są w stanie.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi oddychała głęboko, wciąż czując wspomnienie zmęczenia i tego, że pozbyła się większości swojej chakry. Ciało nie było przyzwyczajone do aż takiego wysiłku - za dużo czasu spędzała za biurkiem i z papierami. No ale co się dziwić - Kisuke oraz Ario, a teraz i Sasame i Misaki - wszyscy byli od niej silniejsi, jeżeli chodziło o samą fizyczność. Ona miała inne mocniejsze strony, które wykorzystywała na co dzień.

Mimo tego, że jej chakra wróciła już do stanów "dobrych" - okay, może nie "dobrych" ale takich, które pozwoliłyby na nie zginięcie po użyciu jednej techniki - Hoshi nadal została na wozie. Reszta oddziału teraz zajmowała się rzeczami - łącznie z Tsuyoshim, który niósł ze sobą pieska, którego uratował. Jakoś tak… zrobiło się jej dobrze. Ci ludzie tutaj byli naprawdę dobrymi ludźmi w sercach.

Uśmiechnęła się do Tsuyoshiego, chociaż on tego nie widział.

Słuchała ogólnie tego, co się działo wokół. Rozkazów i zapytań Orochiego - zauważyła, że wyraźnie na razie dał jej spokój. Prosił, żeby Ookami zobaczył coś swoimi oczami. No tak, ci Uchiha mieli jakieś szczególne oczy - widziała, jak czerwienią gdzieś błysnęli. Jednak coś jej nie pasowało. W pewnym momencie słowa, jakie wypowiedziano brzmiały znajomo, jakby się w jej głowie ułożyły - ale dopiero teraz, kiedy miała szansę chwilę pomyśleć. Orochi wspomniał coś o Hyuuga, a Hoshi pamiętała rozmowę Hyuuga z Ranmaru o ich oczach.

Poczuła niepokój. Duży niepokój.

Wychyliła się z wozu i spojrzała na Ookamiego, lekko marszcząc brwi.

Jak to, Cesarz wysłał kogoś ze swojego klanu, żeby pomóc…? Czy może… był tutaj, żeby narobić problemów? Hoshi tak naprawdę ufała tylko jednej Ranmaru - Sashiko, chociaż nie widziały się od wojny i kobieta nie miała pewności, co się u przyjaciółki działo.

Czyżby Orochi nie miał pojęcia kim jest ten cały Ookami? Poczuła naprawdę duży niepokój, chociaż chłopak na razie nie zrobił niczego podejrzanego. Tylko, czy powinna to zaadresować?

TL;DR
KUZYN CYSORZA?!

  Ukryty tekst

[Hibana]

Jak się okazało, Ci przydzieleni do ewakuacji mieszkańców z domów dali ciała. Ookami swoimi oczami wypatrzył kilkoro ludzi tu i ówdzie. A może ich ilość była właśnie sukcesem odpowiedzialnych za nich shinobi? Nie miała żadnego doświadczenia jeśli chodzi o masowe kryzysy, ciężko było jej ocenić jak duże straty w ludności cywilnej są akceptowalne. Wiedziała na pewno, że były one nieuniknione. Była zdania, że błędem byłoby zatrzymywać się po kolejne osoby, o ile nie są one po drodze, bo chcąc uratować jeszcze kogoś mogą sprawić, że nikt się nie uratuje. W przekonaniu tym utwierdził ją głos, który słyszała, a o którym szybko dała reszcie znać, krzycząc do nich z dachów pokonywanych domów.
- Dostaliśmy rozkaz niezwłocznego opuszczenia miasta! Nikt z Yamanaka nie będzie już w naszym zasięgu, jesteśmy zdani na siebie!
Orochi poszedł najwyraźniej po rozum do głowy i doszedł do podobnego wniosku odnośnie rozdzielania się z Tsuyoshim. Wykonała jego polecenie, po drodze jednak zeskakując na chwilę na dół do lidera grupy.
- Pamiętaj, że nie możemy uratować wszystkich. Zrobiliśmy już dość dużo. Obecnie naszym priorytetem jest bezpieczne wyprowadzenie z miasta tych, których już ocaliliśmy.
Hibana wskoczyła na dach za Tsuyoshim. Jego ruchy w tych warunkach były znacznie pewniejsze, bo dzięki swojemu Kekkei Genkai ciemność nie sprawiała mu aż takiego problemu, czego nie można było powiedzieć o niej. Postanowiła, że puści go przodem i będzie trzymała się kawałek za nim, powtarzając jego ruchy i skoki. W ten sposób miała nadzieję nie zrobić sobie krzywdy. Jeszcze tego brakowało, żeby ją musieli wieźć i ratować. Jeśli udało jej się dostrzec jakichś ocalałych blisko nich, zgodnie z poleceniem Orochiego informowała ich o ewakuującym się wozie, do którego mogliby dołączyć.

TLDR:
- Hibana informuje resztę grupy o przekazanym jej rozkazie przez tajemniczą kobietę
- Dołącza do Tsuyoshiego po drugiej stronie drogi i odtwarza jego ruchy po dachach

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Grupy Wsparcia

---

Bezdźwięczny stukot rozżarzył ciemność ciszy

---

Ookami nie mógł wiedzieć gdzie znajduje się matka chłopca. Mógł mieć domysły co do tego, że znajduje się w statku, może była w toni morskiej… a może została uratowana już na samym początku i udało się ją ewakuować wraz ze wcześniejszy transportem? Ta ostatnia wizja była najmniej prawdopodobna, jednakże nie zostało im teraz nic innego niż mieć nadzieje.

Chłopak przyjrzał się kobiecie upewniając się co do jej obrażeń, po czym zrobił to co należało i przekazał jej informacje na ten temat. Kobieta początkowo zatrzymała się i przyjrzała chłopakowi jakby jeszcze nie do końca rozumiejąc co próbuje jej przekazać, wszak skąd wiedział, że jej żebra były uszkodzone? Ostatecznie odnajdując odpowiedź gdzieś w głowie uśmiechnęła się do swojego wybawiciela delikatnie i poprawiła siostrzeńca w ramionach, tak, aby mniej naciskał na bolące miejsca.
- Dziękuję - odparła, ze szczerą wdzięcznością. Nie było słów by wyrazić jak wiele mu zawdzięczała. Uratował ją, uratowali jej siostrzeńca, ocalili niezliczoną ilość ludzi na statku, jakieś dwa pęknięte żebra nie odbiorą jej radości i wdzięczności za to.
- Jak to się mówi - do wesela się zagoi - zagadnęła pogodnie, odwracając się jeszcze na chwilę do chłopaka, po czym ruszyła w kierunku wozu. Ookami mógł zauważyć, że wzięła sobie jego uwagę do serca i w jej ruchach widać było ostrożność na to, aby nie uszkodzić bardziej żeber i zminimalizować ból jaki odczuwala.

W tym samym czasie Tsuyoshi zdecydował się zrobić to, czego nie zrobił nikt inny - sprawdzić czy nikt nie został i faktycznie. Odkrył kryjącego się między skrzyniami pieska, kulejącego na przednią łapkę. Był wystraszony i cały drżał. Działo się tak dużo, że maluch nie wiedząc nawet co dokładnie się dzieje - nie mniej zamieszanie jak chaos, krzyki, grzmoty, lecące z nieba dziwne cosie. Świat się walił i nawet ten mały piesek doskonale to wiedział. Szczęśliwie nie był w tym całym zamieszaniu sam. Kolejny huk grzmotu. Podskoczył z cichym skomleniem. Cała sierść była mokra i płasko spływała bo jego mordce powodując, że nawet oczka były lekko zasłoniętę. Kurczowo szukał miejsca, gdzie mógłby się skryć i osłonić, niestety jedyne co znalazł do skrzynie, które osłaniały go przed zacinającym deszczem i pozwalały unikać ataku od człowieka.

Wtedy też przyszedł do niego Tsuyoshi. Zdecydował się uratować czworonoga przed niechybnie dybiącym na niego nieszczęściem. Psiak cofnął się o krok. Nie znał Tsuyoshi’ego i widząc po jego zapewne młodym wieku, nie miał zbyt wiele kontaktu z ludźmi… a może miał i właśnie czekał na swojego? Zbyt dużo pytań. Pewne było to, że był mocno ostrożny i zaskomlał ostrzegawczo, że nie jest gotowy na bycie zabranym. Wcisnął się bardziej w skrzynie. Potrzebował czasu. Niestety Tsuyoshi zdawał sobie sprawę, że tego czasu nie ma. Nie mógł przekładać jakiegoś psa, nad odjeżdżający konwoj. Musiał działać szybko. Próbując uspokoić pieska swoim głosem, szybkim ruchem, którego ten nie był w stanie uniknąć pochwycił psiaka i wziął na ręce. Pisk. Szczenię zawyło wystraszone i zaczęło się lekko rzucać. Było niczym zwierze w potrzasku, a takie, zachowuje się nieprzewidywalnie. Nieświadome dobrych intencji swojego wybawiciela zrobiło to, co zrobiliby inni na jego miejscu. Rzucając się, zatopiło swoje małe ząbki w ramieniu swojego wybawiciela, licząc na wybawienie od niego. Co ciekawe, w momencie kiedy pies ugryzł Tsuyoshi’ego, szybko go puścił wystraszony swoją reakcją zaczynając skomleć jeszcze głośniej i dygotać. Wybawiciel musiał zadecydować, czy po takim niegodnym traktowaniu zostawi pieska samemu sobie, czy mimo wszystko zdecyduje się go zanieść między ludzi, gdzie może komuś uda się udobruchać kupkę mokrej sierści i nieszczęścia.

Pośpiech Tsuyoshi’ego nie poszedł na marne. Dzięki niemu, nawet jeśli nabawił się niewielkiej rany, bardzo szybko dogonił oddalający się powóz i ludzi i mógł bez problemu słyszeć i reagować na przekazywane informacje przez pozostałych uczestników, a było ich sporo. Dodatkowo zdążył na moment zmiany pozycji formacji, kiedy to Hibana miała być bliżej Tsuyoshi’ego gdy Orochi zweryfikował ustawienie, biorąc pod uwagę z której strony mogły być ciskane kolejne kamienie.

Hibana pozostawała cały czas w kontakcie z jednym z kontaktów z klanu Yamanaka i jako jedyna była teraz łącznikiem z kimś z zewnątrz. Trudno powiedzieć, dlaczego właśnie ona została wybrana nie mniej, postąpiła tak jak należy i przekazała informacje do wszystkich. Komunikat był prosty. Zabrać się stąd jak najszybciej. Zagrożenie było coraz bliżej i dokładnie tego zamierzała pilnować. W pewnej chwili poczuła jak dziwna obecność, która pojawiła się nagle i utrzymywała przez dłuższą chwilę zniknęła pozostawiając Hibanę samą sobie.

Rozpoczęcie podróży było dobrym momentem dla Hoshi aby ta zebrała utraconą energię. Pigułka zadziałała swoje cuda, a możliwość by najzwyczajniej w świecie usiąść - co dla normalnych ludzi było niedoceniane, a dla kogoś kto wykonał tak ogromną pracę było niczym wybawienie. Pozwoliło jej to zregenerować się i złapać oddech, by w razie konieczności móc działać dalej. Nawet jeżeli nie było tak dobrze, jak na samym początku, czuła, że dzięki tej chwili będzie mogła dalej być czynną częścią ewakuacji.

Dodatkowo dzięki tej chwili, mogła ona przysłuchiwać się uważnie, jak Ookami wykonuje powierzone przez Orochi’ego ważne zadanie obserwowania okolicy i zdawania raportu. Wnioski do jakich doszła można było zostawić dla niej samej, nie mniej nie było wątpliwości, że zakres umiejętności najmłodszego z ich zespołu był charakterystyczny i przywodził na myśl dwa klany, a jeden szczególnie, a to mogło budzić pewne wątpliwości i zaskoczenia, wszak Hoshi nie mogła wiedzieć, że Ookami nie miał nic wspólnego z Cesarstwem, jednakże o tym, będą musieli porozmawiać.

Nie mniej, to co było bardzo istotne to właśnie informacje, które przekazywał Ookami. Odkrył on pozostałych w domach cywilów oraz shinobi’ch… i tu pojawił się ważny dylemat? Komu o ile w ogóle zamierzali pomóc? Mieli pełen powóz i gromadkę ludzi za nim. Trzeba było dopasować działanie do możliwości. Wiedzieli, że nie są w komfortowej sytuacji, a sama Hibana wiedziała jak bardzo nagli ich czas co sprawiło, że jej opinia co do sytuacji była odmienna od tego Orochi’ego. Orochi zignorował temat cywilów i poprosił by wytyczyć ścieżkę do rannych ninja. Hibana uważała, że mają wystarczającą liczbę dobrych uczynków na koncie i powinni zabierać nogi za pas. Musieli się dogadać, jednakże to Orochi dowodził, dlatego też jeżeli nie zmienił zdania cała grupa została podprowadzona przez te pięćset metrów do jednego z zawalonych budynków.

Pejzaż jaki mijali był depresyjny. Zniszczone budynki - część przez destrukcyjne kamienie, a część jeszcze nie naprawione po wydarzeniach w turnieju - różnica między tymi pierwszymi a drugimi był bałagan - te zniszczone świeżo otoczone były masą odłamków różnej wielkości, które zapadały się powoli w błocie. Te drugie były wstępnie oczyszczone i oczekujące na moment kiedy właściciel będzie miał wystarczającą ilość środków aby go wyremontować… albo kiedy zostanie zajęty przez nowego mieszkańca, bo starego mogło już nie być.

Wszystko było ubłocone, mokre. Zewsząd roznosił się dźwięk ciężkich kropli uderzających o dachy. Koń zarżał nieco zmęczony. Dla niego również nie były to komfortowe warunki do drogi. Miał jeszcze spory zapas siły, więc niezmiennie walczył by się nie zatrzymywać i wykonywać powierzone mu zadanie. Dzielne zwierzę.

Gdy dojechali na miejsce ich oczom ukazał się budynek… albo to co kiedyś nim było. Jeden z piętrowych domów domów dostał dużym odłamkiem kamienia - zapewne taki sam, którego oni sami wcześniej zniszczyli został nieumiejętnie rozbity na pół i jedna z części uderzyła. Całe pierwsze piętro się zawaliło i przebiło na parter. Wejście było zasłonięte dużą belką nośną i cała konstrukcja na tyle, na ile byli w stanie ocenić nocą nie wyglądała zbyt stabilnie. Do ich uszu dotarł dźwięk. Coś na wzór wołania, bądź nieudolnej próby dyskusji między dwójką ludzi. Jeden starał się utrzymać drugiego, by ten się nie poddawał, to słyszeli. Nie każdy jednak słyszał to samo. Dla wszystkich poza Hibaną była to dwójka losowych osób… dla niej… dla niej jedną z tych osób był jej brat, młodszy z nich. Ookami był za to w stanie ocenić, że oboje znajdują się mniej więcej w centrum budynku. Leżeli. Noga jednego była w dość nienaturalnej pozycji, a pierwszy leżał praktycznie na płasko nie mogąc się unieść…

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : 12:01 28.08
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 29.08

[Uchiha Tsuyoshi]

Pies ugryzł go, ale nie było co się dziwić. Tsuyoshi wiedział jednak jako-tako jak obchodzić się z takimi zwierzętami i nie zraził się tym początkowym niepowodzeniem. Wziął go jeszcze raz na ręce, tym razem pewniej i popędził w kierunku wozu. Miał nadzieję, że faktycznie była to ostatnia istota żywa, którą powinni uratować. Tymczasem, na szczęście karawana nie odjechała zbyt daleko i Uchiha mógł odetchnąć z ulgą, gdy zdał psa w bezpieczne ręce (na poszukiwanie których też nie tracił zbyt dużo czasu). To byłaby ogromna wpadka z jego strony, wręcz niewybaczalny błąd, gdyby poświęcił czas na ratowanie psa, a w tym czasie byłby potrzebny przy wozie i w konsekwencji ktokolwiek zostałby ranny czy nawet jeszcze gorzej. Oczywiście doko był tego świadomy, dlatego wszystko załatwił tak sprawnie jak tylko się dało i już po niedługim czasie poruszał się on po dachach, dokładnie tak jak polecił mu Orochi.

Widział więcej, ale nie był to przyjemny widok. Kotei stanowiło morze ruin i zniszczeń. Niestety, nieprzyjaciele jego klanu, jedni, drudzy i trzeci działający po sobie choć raczej nie w zmowie w końcu dopięli swego i praktycznie zrównali z ziemią stolicę dumnego rodu. Po wojnie wszystko będzie inaczej. Miał też nadzieję, że wszystko było dobrze z jego najbliższą rodziną, a przecież nie miał od nich żadnych informacji. Nie był to może najlepszy czas na tego typu refleksje, ale Tsuyoshi nie mógł całkowicie odpędzić od siebie tych negatywnych myśli. Zagryzł zęby i z aktywowanym sharinganem patrolował okolicę, ze szczególnym uwzględnieniem przestworzy, z których niestety również mogło nadejść śmiertelne zagrożenie. Chyba żaden kierunek nie był aktualnie bezpieczny, dlatego tak ważne było opuszczenie tego miejsca.

Mimo tego, że gdyby spotkał w tym momencie dzikiego to miałby spory problem żeby powstrzymać się od rzucenia się na niego rozwścieczony w nagłym porywie wendetty, to starał się jednak trzymać planu. Opanowanie w takich chwilach było niezmiernie ważne, o ile wręcz nie najważniejsze. Dlatego właśnie robił to, co do niego należało i tyle. Od czasu do czasu, w przerwie od patrolowania okolicy i nieba zerkał na wozy. Po pierwsze dlatego, żeby zobaczyć czy wszystko w porządku, a po drugie dlatego, żeby sprawdzić czy Orochi nie ma w stosunku do niego żadnych nowych planów i czy w związku z tym nie chce wydać mu żadnych nowych poleceń. Niestety wszystko zmieniało się z chwili na chwilę i mimo że upragniona brama była coraz bliżej, to mogła się pojawić konieczność dostosowania się do nowej sytuacji.

Skrót:
1. Zdanie pieska
2. Refleksja na temat tego, co zostało z Kotei i Uchiha
3. Ochrona wozu zgodnie z planem
(ewentualnie e. - wykonywanie nowych poleceń Orochiego)

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ookami]

Można powiedzieć że w momencie w którym zauważył że kobieta wzięła sobie do serca słowa o jej stanie, poczuł się nieco lepiej. Nie musiał się już przejmować że podczas drogi uszkodzi w się w taki sposób, że popękają jej te żebra w jeszcze większym stopniu niż dotychczas. Po tym już jedyne co robił, to pełnił jedyną funkcję którą mógł w ich grupie pełnić kiedy wozy już ruszyły. Był żywym radarem, bo inaczej nazwać się tego nie dało. Sprawdzał drogę przed nimi i najbliższe otoczenie oraz wypatrywał nadciągających głazów, by móc w razie czego uprzedzić resztę by mogła się nim zając. Ostatnim zajęli się po mistrzowsku i mimo że lodowa dziewczyna wyglądała po wszystkim na wyczerpaną - co go też nie dziwiło patrząc na to że jeszcze unieruchomiła wcześniej statek - to może jeśli kamień będzie nadal w miarę daleko, to odłamki nie będą stanowić zagrożenia dla nikogo.
Siedząc poprawił nieco opaskę na czole oraz swoją odznakę ninja, którą mimo wszystko nadal nosił przy sobie by móc również dobrze reprezentować klan. Zastanawiał się jak musiała wygladać ta okolica przed atakiem ludzi zza muru. Były to okolice portu, więc pewnie było tu całkiem żywo. Teraz poza zniszczonymi budynkami za bardzo życia nie widział.
Pobudził się lekko, kiedy już dotarli do miejsca które wcześniej wspominał. Ładny piętrowy dom będący obecnie niczym więcej jak ruiną za sprawą rozwalonego kamulca. - Nadal żyją. Jeden ma poważnie uszkodzoną nogę, drugi nie może się podnieść. - Zakomunikował i ruszył by poprowadzić do nich resztę. A przynajmniej tych którzy chcieli i mogli pomóc. Kiedy tylko się zbliżył, to przez doświadczenie z kobietą którą dopiero co ratowali, przypatrzył się kościom tego który leżał na płasko oraz czy ważniejsze był w stanie oddychać. Tamten drugi zdecydowanie miał spore kłopoty z nogą. Kończyny w końcu nie powinny się wyginać w tę stronę!

TLDR

1. Wypatruje kamulców
2. Krótkie rozmyślania
3. Prowadzę do poszkodowanej dwójki ludzi. Skanuję dom żeby zobaczyć czy za moment nie runie nam na łby jak tylko tam wejdziemy.
4. Jeśli jestem w stanie to pomagam. | Przeglądam stan tego który leży na płasko (kości i czy może oddychać)
5. Stosuję się do poleceń Orochiego jeśli jakieś wyda.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Hibana]

Podróż przebiegała bez szwanku i bez spadających na głowę kamieni. Ciężko było się jednak cieszyć, kiedy wokół obserwowało się takie obrazy. Miasto, w którym Hibana spędziła całe swoje życie, nie zdążyło się jeszcze odbudować po poprzedniej tragedii, a już zostało obrócone w ruinę. Z trudem identyfikowała ulice, którymi przejeżdżał powóz. Jedynie drobne detale pozwalały odróżnić gruzy jednego budynku od drugiego. Mijali też mnóstwo cywili, którym zwyczajnie nie byli w stanie pomóc. Łamał jej serce fakt, że ludzie ci, prawdopodobnie zginą tutaj, zziębnięci i przerażeni. Ich grupa była prawdopodobnie jedną z ostatnich, które nie opuściły jeszcze bram miasta, a które miały ku temu potencjał. Cała reszta będzie zdana na siebie i łut szczęścia. Spośród mijanych ofiar ataku, ktoś jednak dla Hibany mocno się wyróżniał. Usłyszała rozmowę dwóch mężczyzn w gruzach budynku. Głos jednego z nich przyprawił ją o lekkie ciarki. Poznałaby ten jazgot nawet za sto lat, na samym krańcu świata. Nie mogła uwierzyć w to, co zafundował jej los. W ułamku sekundy setki myśli przeszły jej przez głowę odnośnie tego, co powinna zrobić w takiej sytuacji. Natychmiast jednak zdecydowała. Wiedziała, że w odwrotnej sytuacji nie miałaby co liczyć na pomoc ale ona nie była swoją rodziną. Była od nich lepsza, ponad jej personalną niechęć. Nie mogła niczego zagwarantować, nie miała zamiaru prosić o zatrzymanie powozu, chciała ich jedynie uwolnić i zniknąć. Nie wiedziała jeszcze jednak, czy jej brat jest tym z ranną nogą, czy tym zmiażdżonym całkowicie. To natomiast nie robiło jej szczególnej różnicy. Nie mogła sobie wyobrazić, żeby jego śmierć coś dla niej znaczyła.
- Nie zatrzymujcie powozu, wejdę ich tylko uwolnić i zaraz do was dołączę. O ile oczywiście mam na to waszą zgodę? - Zapytała resztę zespołu, kierując swoje zapytanie w szczególności do lidera - W tym budynku znajduje się mój brat, chcę mu pomóc. Ookami, gdzie mniej więcej się znajdują?
Jeśli otrzymała zgodę, zeskoczyła natychmiast z wozu i ruszyła w kierunku uszkodzonego domu. Złożyła pieczęć tygrysa i wyciągnęła przed siebie dłoń. Z jej końca wystrzelił skoncentrowany płomień, długi na około metr. Miała zamiar wykorzystać go jako źródło światła i poradzić sobie z potencjalnymi przeszkodami lub obiektami spadającymi jej niespodziewanie na głowę. Ostrożnie weszła do środka, starając się nie naruszyć i tak już pewnie delikatnej konstrukcji i zaczęła przemierzać pomieszczenia w poszukiwaniu ofiar ataku.

TLDR:
- Hibana podejmuje decyzję o próbie uratowania swojego brata
- Prosi zespół o zgodę na podjęcie działania, w przeciwnym wypadku zostanie na wozie i będzie go chronić
- Jeśli otrzyma zgodę, opuszcza wóz i rozświetlając sobie drogę przy użyciu Tenro Kaken wchodzi do wnętrza ruin

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi, chociaż odpoczywała na ciele, teraz na duszy niekoniecznie. Poziom stresu urósł u niej do dość wysokiego poziomu. A już było dość poważnie. Oczywiście, szkolenie wojskowe i jej charakter spowodowały, że zachowała zimną krew. Jednak musiała zareagować.

Nie podobało jej się, że właśnie zeskakiwała z wozu w błoto i deszcz i szybkim krokiem szła w stronę Orochiego. Nie podobało jej się, że musiała zasiać w jego głowie ziarno niepewności i podejrzliwości. Był to dobry mężczyzna, który wydawał się bardzo emocjonalny i wyraźnie mu zależało, widziała to po jego wyrazie twarzy. Nie sposób było przewidzieć, jak mężczyzna zareaguje. Nigdy nie wiedziała, co akurat przyniesie reakcję emocjonalną u innych. Dlatego, że wiedziała, że ona rzeczy przyjmie spokojnie. Nawet jeżeli by się w niej kiedyś zagotowało.

Szybko ruszyła w stronę Orochiego i dotknęła jego ramienia.

- Czekam na rozkazy, Orochi-san, ale… jedna chwila - powiedziała i na chwilę go zatrzymała i zaczęła cicho mówić, zasłaniając lekko swoje usta, żeby nie było widać tego, co mówi. - Ten chłopak, z oczami. To jest chłopak z klanu Ranmaru. Poznaję jego umiejętności. Mieszkałam prawie całe życie z nimi na jednej wyspie. Byli wspaniałymi ludźmi, ale teraz.. Cesarz jest z tego klanu. Są w jakiś sposób spokrewnieni. Nie wiem czy jest tutaj z dobrego serca, czy został wysłany. Nie chciałabym oceniać, ale proszę, uważaj na niego, Orochi-san.

TL;DR
1. Ziup w błotko.
2. Ostrzeżenie Orochiego

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Orochi skinął głową, przyjmując do wiadomości wiadomości zarówno od Hibany - o tym, że są zdani teraz na siebie - jak i od Ookamiego, służącego za ich oczy. Droga pośród ruin była, mówiąc bardzo delikatnie, ciężka. Nie mieli dość ludzi, aby zapewnić jednocześnie bezpieczeństwo dla wozów i rozesłać kogoś na pomocy pozostałym. Jedyną nadzieją Orochiego było to, że po wyprowadzeniu wozu na główną trasę uda mu się przekazać cywili dalej, a samemu powrócić do miasta by spróbować pomóc tym, którzy zostali na miejscu. Do tego pojawiły się nowe zmienne, które nagle musiał wziąć szybko pod uwagę. Najpierw zwrócił uwagę na słowa Hoshi na temat Ookamiego, dopiero teraz jakby zauważając shinobiego i zastanawiając się nad tym, jak pracował do tej pory. Wreszcie skinął głową, nachylając się ku lodowej kunoichi.

- Dziękuję za ostrzeżenie Hoshi-san. Wydaje mi się jednak, że gdyby miał... zdradzić, to zrobiłby to znacznie wcześniej. Cesarz ma teraz więcej problemów chyba u siebie, żeby martwić się Kotei. A Ookami pracował uczciwie razem z nami wszystkimi, na koniec wręcz sam ratując tę pozostałą na statku kobietę. Bez jego oczu... cóż, bylibyśmy w znacznie gorszej sytuacji. Myślę, że można mu zaufać. Ale będę pamiętać o twoich słowach. - stwierdził z poważną, ale pewną siebie miną. Tak, naprawdę nie widział powodu, dla którego Cesarstwo miałoby jeszcze kogoś do nich wysyłać, a jeśli już - to chyba tylko jako zwiadowcę. Jeśli jednak taki zwiadowca, aby podtrzymać swoją przykrywkę będzie ratować ludzi z Kotei - to Orochi nie miał absolutnie zamiaru mu w tym przeszkadzać.

Potem wyprostował się, kiedy zaczęli docierać w pobliże ruin, gdzie uwięzionych było dwoje shinobi. Jak się okazało, w środku był brat Hibany, którego naturalnie kunoichi chciałaby uwolnić. Obawą Orochiego było jednak to, że w trakcie tego ratunku zmarnuje chakrę, której może potrzebować na kolejne kamienie nadlatujące w ich kierunku. Kto inny jednak mógłby ruszyć im na pomoc? Chociaż w sumie... chyba on sam. Hoshi była dobrą organizatorką, do tego jej lód był większą ochroną, aniżeli jego łańcuch. Dlatego przywołał na moment Hibanę do siebie.

- Hibana-san... wolałbym, żebyś została przy wozie. Twoje techniki są potrzebne do obrony przed kamieniami, mają większy zasięg niż mój łańcuch. Jeśli jest ktoś, kto teraz jest najbardziej zbędny - to ja. Hoshi zajmie się koordynacją, natomiast ja poradzę sobie spokojnie z gruzem oraz nie brak mi krzepy i wytrzymałości, żeby wziąć ze sobą nawet dwie osoby naraz i was dogonić, a więcej niż jednej osoby nie śmiałbym teraz oddelegowywać do tego zadania. Zrobię wszystko, aby uratować twojego brata i przyprowadzić go do Ciebie. Sama chroń dalej ludzi pod naszą opieką. Nie będę na Ciebie naciskać, ale naprawdę uważam, że w ten sposób lepiej wykorzystamy nasze możliwości. - stwierdził, patrząc uważnie w oczy dziewczyny, szukając w nich - w pełni zrozumiałego - buntu. Nie miał teraz czasu z takim walczyć, więc jeśli dziewczyna się uprze - trudno, pozwoli jej na to.

Jeśli jednak ta się zgodzi, przekaże dowodzenie Hoshi, wyciągnie z zapasów, jakie przewozili pojedynczą pochodnię i zapaliwszy ją szybko albo chubką i krzesiwem, albo prosząc Tsu lub Hibanę o rozpalenie go pojedynczym pociskiem podstawowej techniki katonu i skieruje się zgodnie z instrukcjami Ookamiego w głąb budynku, z aktywnym sharinganem, szukając dwójki ocalałych, nawołując do nich i przedstawiając im się.

Tl:dr

1. Przyjęcie do wiadomości inofrmacji od Hoshi.
2. Propozycja dla Hibany, żeby lepiej to on poszedł uratować ocalałych.
3. Jeśli się zgodzi, zapalenie naprędce w polowych warunkach pochodni i wejście ostrożne do budynku tak, by nie naruszyć krytycznych elementów.

  Ukryty tekst

[Hibana]

Prośba Hibany nie spotkała się z aprobatą lidera grupy, który miał inny pomysł na rozwiązanie tej sytuacji. Zaproponował on, żeby to on sam wszedł do budynku, a dowodzenie na ten czas przejęła Hoshi Yuki. Na to dziewczyna nie mogła się zgodzić.
- Uważam, że to zły pomysł. Nie wydaje się, żeby kunoichi Yuki była w odpowiednim stanie fizycznie, by dyrygować zespołem w ułamkach sekundy. Na niej spoczywałby wtedy los tych wszystkich mieszkańców. Poza tym, nie powinieneś robić wyjątku tylko dla tej dwójki, skoro pominęliśmy już tylu innych rannych. Życie mojego brata nie jest dla mnie ważniejsze niż czyjekolwiek. I tak się nienawidzimy. Chcę jednak żeby miał świadomość, choćby na chwilę, że mimo wszystkiego co mi zrobił, nie udało mu się złamać mojego ducha. Powiedzmy, że to chęć nakarmienia mojego ego. Sama nie mam siły nadgonić z nimi wozów, więc po uwolnieniu będą musieli poradzić sobie sami.
Miała nadzieję, że takie wyjaśnienie i argumentacja sprawią, że Orochi nie będzie próbował jej zatrzymać. Naprędce wymyślała to co mówiła, chociaż faktycznie wierzyła, że oddawanie dowodzenia ledwie przytomnej dziewczynie jest złym pomysłem. Ostatnim razem już było blisko, żeby komuś stała się krzywda, a w okrojonym zespole nie było mowy o jakimkolwiek zawahaniu. Cena każdego błędu była po prostu zbyt duża. Nie mając zamiaru dłużej dyskutować z liderem, zrobiła to, co zamiar miała zrobić wcześniej. Aktywowała technikę i zagłębiła się w odmętach ruin.

TLDR:
- Hibana decyduje się wbrew propozycji Orochiego wejść do budynku sama, argumentując to potrzebą obecności Orochiego przy wozie
- Reszta zgodnie z poprzednim postem

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Vulpie]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Kolejka 17

---

Grupy Wsparcia

---

Bezdźwięczny stukot rozżarzył ciemność ciszy

---

Tsuyoshi, ten który zdecydował się wrócić do portu i sprawdzić czy nikogo nie opuścili, nie zwiódł kolejny raz i okazał czystość swojego serca, nie obwiniając psiaka za akt samoobrony. Tsuyoshi zdawał sobie sprawę, że potraktował psiaka dość niedelikatnie, a jego reakcja była tylko formą obrony. Jedyną, na którą było go stać. Niestety czas naglił. Nie można było sobie pozwolić na łagodne i pobłażliwe traktowanie, zwłaszcza w momencie, w którym każda chwila zwłoki mogła oznaczać śmierć pozostawionych na pastwę ludzi. Musieli ustawiać priorytety a niestety pies nie był na ich szczycie listy istot do uratowania.

Ku zaskoczeniu psina gdy tylko ochłonęła chwilę przestała się rzucać. Ucichł też jej pisk. Tsuyoshi mógł zobaczyć jak zatroskany psiak mył łapkę, na którą kulał, zapewne ból był znacznie większych niż strach. Przekazanie jej dalej, również nie nastręczało trudu.
- Zajmę się nim – zagadnęła ciepłym głosem jedna z babulinek. Była siwa, zawinięta w purpurową chustę. Jej ręce drżały niebywale, jednakże chwyt i wtulenie w siebie szczeniaka zdawało się być wyjątkowo pewne. Piesek jeszcze na moment powiódł wzrokiem za swoim bohaterem i już mógł przejść do obserwowania nowej osoby, która się nim zajmowała.

Poza ninja, o których wspomniał Ookami’ w domach uwięzionych było jeszcze kilka osób. Niektórzy milczeli, możliwe, że byli zbyt ranni, lub zbyt wycieńczeni próbami ucieczki, aby przebijali się przez panujący harmider. Krzyki, niektórych mieszały się w dziwnej kakofonii, wraz z hałasem deszczu, kroków i zdławionych rozmów ewakuowanych. Część ludności cywilnej chowała wzrok wpatrując się w drogę przed sobą. Część z uporem wpatrywała się w najdalej widoczny punkt.

Tsuyoshi wrócił w idealnym momencie, aby zobaczyć jeszcze krótką wymianę zdań między Orochi’m i Hoshi. Dwójka była dyskretna, a dzięki uciszonym głosom i wszędobylskiemu zamieszaniu, rozmowa pozostała między nimi. A była o tyle istotna, że Hoshi musiała podzielić się swoimi spostrzeżeniami, które z jednej strony mogły być jedynie zwykłymi domysłami, jednakże gdyby się sprawdziły mogły kosztować ich wszystkich wiele. Jeżeli Ookami okazałby się być zdrajcą i szpiegiem Cesarza mógł zaatakować w najmniej spodziewanym momencie, lub sabotować ich działania. Nikt nie wiedział co dokładnie zaplanowałby Cesarz, a taka jedna samotna osoba mogła pod przykrywką wolontariusza do pomocy zrobić im niezłe problemy.
Orochi przyjął ostrzeżenie do serca, ale podając swoje spostrzeżenia zdecydował się zaufać Ookami’emu – jakby nie było nie dość, że robił teraz za ich oczy, co w otoczeniu tak słabego oświetlenia było dodatkowym wsparciem, to jeszcze bez zawahania rzucił się ratować tonącą kobietą. Czy ktoś taki mógł być zły? Niestety świat pokazał wielokrotnie, że tak.

Jechali dalej, coraz bardziej zbliżając się do domostwa, w którym uwięzieni byli dwaj ninja. Droga była mozolna, zwłaszcza przez wszędobylskie błoto… hm… może pora pomyśleć nad zmianą nazwy stolicy na bagnopolis? Miało to szansę się przyjąć, a uczynienie z błota ich skarbu narodowego mogło okazać się być złotym interesem.

Wtedy też, obok mijanego właśnie domu, niedużego, z uszkodzonym dachem, przez innych z odłamków zrobiło się poruszenie.
- Halo! Jest tam ktoś! Pomocy! – krzyknął głos kobiety, z jednego z zawalonych domostw. Był on najbardziej słyszalny na tle tych kilku zgłuszonych krzyków – Błagam! Nie zostawiajcie mnie! – ostatnie zdanie dodała już o wiele słabiej, zdawać by się mogło osuwając się w swojej desperacji. Jeśli Ookami spojrzał tam, widział, że znajdowała się na parterze i uderzała mocno w coś – ścianę, drzwi. Jakąś płaską, twardą powierzchnię, która nie chciała ustąpić.

Jeden z bardziej rezolutnych mężczyzn, łysy, grubo po sześćdziesiątce zaczął się rozglądać po twarzach obecnych, szukając jakiegokolwiek wsparcia. Chociaż inni w jego wieku szli raczej koło powozu, zwłaszcza, że na tym znajdowały się skrzynie, to niestety mężczyzna był ranny – miał amputowaną lewą nogę; zapewne dużo dawniej, a przynajmniej tak można było zakładać po dopasowanym do braku kończyny odzieniu. Szukał wsparcia w towarzyszach niedoli. Wszyscy otaczający go ludzie uciekali jednak wzrokiem, bojąc się, że zostaną wywołani do tablicy. Woleli udawać, że nic nie słyszą. Udawać, że nic nie widzą. Każdy za bardzo bał się o swoje życie. Każdy miał zbyt wiele do stracenia, aby skupić się na pomocy jakiemuś obcemu.
Z każdą ignorującą go twarzą, zdawał się gasnąć, nadzieja umierać, a ramiona opadać nisko.
- Jesteście bez serca…- szepnął bez nadziei. Szepnął bez duszy…

Powóz jechał dalej, o ile nikt go nie zatrzymywał. Pobojowisko, jakie mijali, zwłaszcza w chwili gdy przejeżdżali obok dzielnicy mieszkalnej chwytało za serce i prowokowało do przemyśleń.

- To był mój dom – odezwał się jeden ze zgaszonym głosów. Staruszka owinęła się mocniej niezbyt grubym płaszczem. Przejeżdżali obok małego, skromnie urządzonego domku jednopiętrowego. Nie wyglądał na najbardziej bogate domostwo, lecz w porównaniu do innych był nietknięty żadną z katastrof, które spotkały Kotei.
- Urodziłam się tu i dorastałam – dodała zwieszając jeszcze mocniej noc na kwintę.
- Może jeszcze tu wrócisz, wszystko przed nami – zagadnęła młoda kobieta, próbując pocieszyć staruszkę. Szła blisko powozu, jednakże zdecydowała się oddać swoje miejsce starszym i tym, którzy bardziej je potrzebowali

- Żyjesz mrzonkami – warknął jeden ze staruszków, najbardziej zasuszony, w czarnym płaszczu. W wieku tak sędziwym, że dzieci żartowały widując go, że pamiętał jeszcze czasy sprzed budowy murów – Była wojna, Turniej pokoju i wydarzenia tak dramatyczne, o których wy dzieci nie zdajecie sobie sprawy, nigdy jednak nie byliśmy tak blisko upadku – jego głos był surowy, bez łaski rozdzierał serca tych, którzy go słyszeli, a że był w centrum powozu i nie hamował siły głosu, słyszeli go wszyscy dookoła.

- Czeka nas koniec. Wszystkich. Zostawiamy domy, dobytek. Zostawiamy ludzi w domach. Tak. Nie udawaj, że nie słyszysz tego płaczu. Bogowie już dawno nas skreślili, a przyjście dzikich ma być ich ostatecznym pokazem gniewu. Uchiha znikną. My znikniemy. Zapłacimy za wszystkie grzechy, które przyszło nam popełnić. – bez bezlitosny. Mówił to co czuł. Brzmiał niczym wieszcz, który już dawno temu przewidział koniec.

W tym samym czasie przejeżdżali obok domu z dwójką ninja. Szczęśliwie nikt z obserwujących swoim doujutsu mężczyzn nie zauważył żadnego zbliżającego się zagrożenia. Na ten moment wszyscy byli względnie bezpieczni… no może pomijając tych uwięzionych, walczących na froncie i już obecnie rannych czy zmarzniętych i wychłodzonych… dobra. Do stanu bycia bezpiecznym mieli bardzo daleko, ale nikt ich obecnie nie atakował co ułatwiało temat…

…za tu utrudniał temat fakt, że uwięzieni ninja nie mieli szansy na ucieczkę. Ookami ocenił, że jeden miał pękniętą kość w lewym ramieniu, ale nie było to nic dramatycznego, ale noga drugiego tworzyła bardzi zmyślny wzór origami, co wyjaśniało dobitnie w jak ciężkim stanie była. Poza tym mężczyźni wydawali się być w miarę sprawni.
Kolejnym problemem był fakt, że jeden z głosów należał do jednego z braci Hibany. Był to nie kto inny co Zatoichi. Jeden z tych, który był potwierdzeniem, że z rodziną dobrze się wychodziło jedynie na rodzinnych malunkach, jednakże mimo to Hibana zdecydowała się nie zostawiać go samemu sobie. Pojawił się wtedy też problem – kto będzie odpowiedzialny za uratowanie ich.
Dwójka była na parterze w centrum domu – to mógł potwierdzić Ookami i z podobnej okolicy dochodziły głosy, jeden z nich krzyknął że było słychać wyraźnie na zewnątrz
- Chirito! Ani mi się waż poddawać! – tak, należał on do Zatoichi’ego, który w swoim okrzyku łączył zarówno desperację jak i złość na towarzysza, który chyba powoli odpływał.

Hibana i Orochi musieli ustalić parę rzeczy – kto przejmie dowodzenie – wybór obecnego dowódcy padł na pochodzącą z odległych ziem Hoshi, co poddała pod wątpliwość Hibana podkreślając, że stan Hoshi może wpływać na jej sprawność i to zbyt duża odpowiedzialność. Ostateczna decyzja musiała być jednak podjęta i trzeba było się jej słuchać.
Kolejnym wątkiem było to, kto ma ratować uwięzionych. Orochi wyliczyl, że parametry fizyczne i przydatność do walki z lecącymi z kamieniami jednoznaznie typują jego na osobę, która ma pomóc. Jednakże prywatne powiązania były tutaj istotne… a może nie? Może powinni posłuchać zdrowego rozsądku?

Hibana nie zamierzała zwlekać. Czas grał na niekorzyść wszystkich. Wykonała pieczęć i tworząc ognisty promień, który oświetlał jej drogę niczym pochodnia – o którą niestety było ciężko w tym momencie z oczywistych powodów; uchylając się pod zawaloną deską weszła w głąb budynku. Ruina była duża. Zawalił się niemal cały dach, a pierwsze piętro opadło na parter zakopując wszystko pod sobą. Dom miał układ niewielkiego prostokąta. Pech chciał, że głaz opadł na sam jego środek, niczym wycelowany, co spowodowało, że wszystkie pokoje były odcięte. Dla Hibany szczęśliwie nie było to aż takie ważne. Gdy tylko przeszła kilka kroków zagruzowanym korytarzem dostrzegła to czego szukała. Kamień, leżał na gruzowisku – to złożone było z desek podporowych, dachówek, drewnianej podłogi z piętra tworząc. To ono blokowało przejście dalej. Połamane deski, pale, wszystko odstawało w wiele różnych stron i utrudniało zbliżenie się. Powoli zaczynało się robić mokro, gdy przez dziurę lały się coraz większe ilości wody. Dzięki oświetlaniu sobie drogi Hibana widziała, że to na pewno tam są ranni. Z tego pobojowiska dochodziły odgłosy rozmów.
- Kto tu jest? – krzyknął tylko Zatoichi
Niestety jedyną część człowieka jaką z daleka widziała była jedna wystająca noga. Musiała znaleźć odpowiednie podejście by dowiedzieć się więcej.

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec
Zatoichi

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Hibana – pamiętaj, aby odliczyć chakrę za wykonaną technikę

Mapka dla Hibany

Na brązowo na przeciw wyjścia schody na piętro.
Gwiazda oznacza teren zawalony i pobojowisko - deski, dachówki, belki nośne etc.
Na szaro po środku głaz
Prowizorycznie zaznaczone pomieszczenia - tam gdzie powinna być ściana/drzwi, a znajduje się gwiazda oznacza zawaloną i zastawioną ścianę przez dach

Czas na odpis Graczy : 04:01 31.01
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 01.09

[Hibana]

Sytuacja była dość skomplikowana. Hibanie przeszło przez głowę, że być może porwała się nieco z motyką na słońce. Teraz nie było już jednak odwrotu i to nie miało znaczenia. Musiała zrobić co w jej mocy, żeby ocalić tego durnia i jego kolegę. Najlepiej byłoby, gdyby udało się uwolnić najpierw tego z samą uszkodzoną nogą. To prawdopodobnie będzie znacznie prostsze do zrobienia. Potem ten uwolniony będzie jej mógł pomóc wyciągnąć drugiego. Wyglądało jednak na to, że od tej strony nie będzie w stanie tego zrobić. Na ten moment rozcinanie kamienia lub właściwie czegokolwiek, żeby zrobić przejście, było zbyt ryzykowne. Musiała w pierwszej kolejności zlokalizować pogrzebanych. Postanowiła zasugerować się ułożeniem nogi wystającej spod głazu. Wyszła z niezbyt odważnym założeniem, że po przeciwnej stronie kamienia będzie leżała jedna z ofiar. Dostać się do niej postanowiła na około.
- Spokojnie, jestem tutaj, żeby was uwolnić. Zaraz spróbuję dostać się do was oknem i wykopię was spod gruzów. Nigdzie się nie ruszajcie! Heh.. - Ostrzegła dwójkę chłopaków, żeby przypadkiem nie wzięli jej za dzikiego i nie postanowili obrzucić jej kamieniami.
Opuściła ponownie budynek, drzwiami lub oknem, zależnie od tego co było bardziej po drodze i okrążyła go. Szukała okna prowadzącego do pomieszczenia, w którym teoretycznie powinna znajdować się reszta ciała, o ile te oczywiście były w ogóle połączone. Tam miała też nadzieję znaleźć drugiego ocalałego. Zastanawiała się, który z nich to jej braciszek. Miała cichą nadzieję, że... No, lepiej nie mówić. Nie życzyła mu źle ale odrobina złej karmy by mu nie zaszkodziła. Gdyby teraz oboje zginęli, powiedzmy od kolejnego kamienia, karmiczny balans całego rodzeństwa nie prezentował się zbyt ciekawie. Ona pewnie w następnym życiu byłaby świnią albo jakąś kozą, a on zreinkarnowałby się jako dżdżownica i to przy dobrych wiatrach. W takim wypadku trzeba się upewnić, że to jeszcze nie jest pora na żadne z nich.
Oświetlając sobie ciągle drogę swoją techniką, jeśli udało jej się dostać do środka, próbowała szybko rozeznać się w sytuacji. Priorytetem był ten z przygniecioną jedną nogą, potem dopiero drugi. Dopiero wiedząc z czym ma do czynienia mogła podjąć decyzję o kolejnych działaniach. Rozejrzała się też po suficie, a właściwie jego resztkach, starając się dociec, czy balustrada wytrzyma zanim uda im się opuścić pokój.
- Powiedzcie mi pokrótce co się stało.

TLDR:
- Hibana decyduje się wejść do ocalałych oknem, ostrzegając ich o tym uprzednio
- Próbuje się rozeznać w sytuacji, priorytetowo chcąc wyciągnąć tego z przygniecioną nogą
- Pyta chłopaków o to co się wydarzyło, mając nadzieję, że da jej to jakieś wskazówki jak postąpić

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ookami]

Szczerze bolało go to, że nie był w stanie pomóc każdemu z tych ludzi. Wielu z nich ucierpiało w wyniku odłamków wystrzeliwanych przez dzikich kamulców, a jeszcze inni mieli trudności z ewakuowaniem się. Podjęto jednak decyzję, której nie mógł zakwestionować. Z tego co zasłyszał nie mieli ponoć czasu. Każde więc zatrzymanie się i wznowienie jazdy zajęłoby za dużo czasu, przez co mógłby ich spotkać koniec... albo kilka poważnych uszkodzeń patrząc nieco bardziej pozytywnie. Podróży zdecydowanie nie ułatwiała im powierzchnia. Błota było tyle, że można by pomyśleć, że ktoś zastosował tu jakąś bagienną technikę. O ile taka istniała. W krótce dotarli do zawalonego domu.
Szczerze mówiąc w tym wypadku ograniczył swój udział jedynie to przekazywania informacji, ponieważ nadal musiał się skupiać na otoczeniu, by wypatrzyć ewentualne kamienie, które mogły im spaść na głowy w dowolnym momencie. Poza tym sprawdzał też stabilność budynku by mieć pewność czy nic się Hibanie nagle nie zawali na głowę. Robił to równocześnie nie mając zielonego pojęcia o podejrzeniach skierowanych w jego osobę. A szkoda, bo mogłaby z tego wyniknąć ciekawa dyskusja. Każdy z nich dowiedziałby się czegoś ciekawego.
Odnośnie poszkodowanych Shinobi... Jeden miał pękniętą kość, ale to nic czego nie dałoby się zaleczyć. Z kośćmi tak było że czasem pękały albo się łamały. Ryzyko zawodowe. Jeśli zaś chodziło o nogę tamtego drugiego... To wyglądała tak, że nawet jakby ją zaleczyli, to nie byłoby raczej szans na powrót do pełnej sprawności. Nie był jednak medykiem i nie jemu było to oceniać. Przynajmniej jeszcze, bo po tym co tu się dzieje zaczyna poważnie się zastanawiać nad kursami medycznymi oraz pracy jako medyczny ninja. Może i był to prawdopodobnie ogrom nauki, ale czuł że może być to gra warta świeczki. Na wszelki wypadek spojrzał jeszcze na drogę przed nimi by wypatrzeć wszelkie potencjalne zagrożenia jakie mogły się na nich zasadzić.

TLDR

1. Wypatruje kamulców
2. Krótkie rozmyślania
3. W razie potrzeby instruuję Hibanę odnośnie kierunku i zagrożeniach w domu.
4. Sprawdzam drogę przed nami, a następnie ponownie wypatruję dzikiej artyleri.
5. Stosuję się do poleceń Orochiego jeśli jakieś wyda.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Uchiha Tsuyoshi]

Tsuyoshi nie miał już żadnych nowych zajęć poza tymi, które otrzymał wcześniej. Nie było w tym nic dziwnego. Ktoś musiał ubezpieczać całą grupę i ostrzegać, gdyby skądś nadciągało jakieś niebezpieczeństwo. Skupił się więc na tym i obserwował okolicę, wypatrując potencjalnych zagrożeń. Miał teraz nieco "luźniejszy" czas, był jednak gotowy do ewentualnych, nowych działań, które zostaną mu przydzielone.

W pewnym momencie usłyszał jednak rozmowy, które prowadzone były na wozie. Część z nich to utyskiwania ludzi. Rozumiał ich, bo sam miał wątpliwości, ale wciąż zachowywał wolę walki i nadzieję. Miał nawet ochotę okrzyczeć cywilów za defetyzm, ale w tej chwili pewnie tylko wzmogłoby to wszechobecny chaos. Na wozie usłyszał jednak także dwa wątki, które mogły być dla niego istotne. Co prawda nie bezpośrednio, bo nie dotyczyły jego własnej osoby, ale jednak nie mogło to zostać przez niego całkiem niezauważonym.

Po pierwsze, chodziło o Ookamiego. Był on podejrzany przez Yuki Hoshi o szpiegostwo na rzecz Cesarza, a przynajmniej wskazywała ona na takie ryzyko. Cóż, trzeba było mieć tę kwestię na uwadze i być czujnym, ale Uchiha nie podzielał tych obaw. Cesarz faktycznie miał teraz inne zmartwienia, a Ookami nie robił nic podejrzanego. Jakie użyteczne informacje mógłby teraz zebrać? Że Kotei jest zniszczone? O tym i tak wszyscy się dowiedzą i to zapewne całkiem niedługo. Podobnie zresztą jak o wyniku bitwy. O stratach Uchiha? Cóż, z tego miejsca byłoby to raczej trudne, a na froncie panuje chaos. A chłopak wydawał się całkiem szczerze i wytrwale im pomagać i na tym też się skupiał, a nie na zbieraniu informacji. Tak przynajmniej widział to Tsuyoshi.

Natomiast czymś, co stanowiło kolejny kamyczek do ogródka Sugiyamów (a może nawet spory kamień) były plany Orochiego co do tego, komu zamierzał przekazać dowództwo podczas swojej ewentualnej nieobecności. Przekazanie go nowo poznanej przedstawicielce Yuki w sytuacji, gdy pod ręką miał co najmniej kilku przedstawicieli Uchiha było czymś, z czym Tsuyoshi nie mógł się zgodzić. Było to dla niego zachowanie wręcz nieracjonalne i gdyby go nie znał, to może nawet podejrzane. Tylko temu, że miał wcześniej okazję rozmawiać z Orochim i przekonać się, że nie ma on złych intencji, a nawet więcej: że chce dobrze dla klanu, można było zawdzięczać, że Tsuyoshi nie wysnuł dalej idących wniosków. Oczywiście osiemnastolatek miał zbyt dużo oleju w głowie, żeby kwestionować rozkazy albo robić problem z takiej rzeczy w takich warunkach, ale skrupulatnie sobie to zanotował w pamięci. Niestety, wszystko powoli zaczynało układać się w całość i nabierać pewnych, spójnych kształtów. Wszystko to, co działo się w ostatnich latach nie mogło być tylko zbiegiem okoliczności. Zaczynał podejrzewać, co może stać za klęskami Uchiha i ich złą kondycją.

Skrót:
1. Obserwowanie okolicy
2. Refleksje na temat Ookamiego, Hoshi i Orochiego.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst