[Event] - Grupa Medyczna

[Kuroi Kuma]

-Mnie również, chociaż to szalone czasy na poznawanie kogoś, ale miło wiedzieć kto jest przy Twoim boku - odpowiedział dziewczynie z lekkim uśmieszkiem, kiedy pakowała się na środek transportu, by nie powiedzieć czego innego i wiem o czym teraz myślicie zbereźnicy. Kiedy już lecieli razem na ptaku, Staruszek zastanawiał się co takiego jeszcze przyjdzie mu tutaj zobaczyć i jak bardzo sytuacja może się pogorszyć. Ta walka nie wyglądała na wygraną, chociaż znał tylko jej wycinek, malutki fragment, ale samo nastawienie dowodzących jakoś po prostu go nie przekonywało. Nigdy nie był i nie uznawał się za szeregowego żołnierza, który pójdzie wykonywać rozkazy, jakie ktoś mu wyda. Owszem, wykonywał zlecenia, ale nie zawsze w ten najbardziej prawidłowy sposób jakiego zlecający by oczekiwał.
W końcu jednak wylądowali - było trochę tak, jak się tego spodziewał, czyli prawdziwy kocioł. Nie wiedzieć czemu to właśnie tutaj poczuł największą organizację, gdy jedni ranni dostawali się do środka, a drudzy opuszczali ośrodek. Przez chwilę poczuł, że w sumie od początku nie był we właściwym miejscu i mógłby tutaj więcej zdziałać, ale jakimś dziwnym trafem został uznany za "elitę" swojego klanu i dostał jakiegoś dzbana jako przywódcę. No ale nic, tak bywa. Kuroi nie przepychał się do środka - nawet nie miał takiego zamiaru, bo i po jaką cholerę? Wracać pomiędzy kamienie magicznie wypełnione notkami, które aktywują się w idealnym momencie? Toż to idiota tylko by się pchał na takie coś. Szedł sobie powoli, nie zamierzał psuć organizacji tego miejsca. Nie był znowu tak bardzo ranny, lecz bez ramienia raczej długo sobie nie powojuje, a stać i czekać aż rana się zamknie - no i przy okazji marnować cenne zasoby chakry - plus pakować się w niebezpieczeństwo... no moi mili, wybór był względnie oczywisty. O dziwo z całej grupy udało mu się pierwszemu dotrwać na miejsce - szok, niedowierzanie! Jak to miło nie być wystawionym na czekanie aż mu ta ręka odpadnie. W sumie to wchodząc do środka przyglądał się jak tu wszystko wygląda, że w sumie to może nie był to pierwszorzędny szpital, ale przynajmniej nie miałeś tej myśli co w wielu prowizorkach na Pustyni, gdzie jak wchodzisz to nie wiesz czy wyleczą ci tą ranę, czy prędzej podpierdolą obie nerki i zostawią krwawiącego na stole. W tle za to słyszał jakiś znajomy głos. To takie głupie uczucie, że jest tutaj tłum ludzi, a Tobie się wydaje, jak ktoś tam krzyczy "DO MNIE NA ŁÓŻKO" i ty sądzisz że znasz ten głos i chciałbyś, by to było mówione do Ciebie, ale jednak to nie do Ciebie. Gdy tak czekał sobie grzecznie w końcu ten sam głos powtórzył prawie jego imię (Kuro) - wtedy też zaczął się rozglądać, lecz gdy przytrafiło się to po raz trzeci myślał już że albo ma halucynacje, albo go pojebało, albo faktycznie znał ten głos. I go w końcu rozpoznał pośród tego charmidru. Toż to to dziewczę, którego nie da się z nikim pomylić - bo kto ma różne oczy i białe włosy? Cechy tak rzadkie, że trudno uwierzyć, że zdarzyły się obie na raz. Posłał do niej uśmiech i pomachał w jej kierunku, chociaż do niego nie podeszła i nie chciał marnować jej czasu, bo wyglądała na faktycznie zabieganą. W sumie to widział jej spojrzenie i nie wyglądało na tak miłe, jakie było za każdym razem, dlatego też zastanawiał się, czy widziała list, który jej zostawił. Bo ten widok, ten ogień w oczach ewidentnie mówił, że nie i raczej nie jest na jej liście ludzi, których chętnie zobaczy przy kawce i ciasteczku. W tym gronie była jeszcze jedna osoba, które nie umknęła uwadze Kuroia, a dokładniej to Tetsuro! Dokładnie ten sam chłopaczyna, którego niedawno poznał i z którym zwiedził trochę świata. A to Ci nowość. Ten też wyglądał na zajętego, dlatego czas na rozmowy mógł nadejść później. Stał więc tak z tą rozwaloną ręką jak widły w gnoju i zaczął się zastanawiać. Czy skoro jest taki kocioł, to nie tutaj przyda się najbardziej?
Zaczął więc rozglądać się nie za medykiem, lecz za kimś, kto tutaj rozporządza zadaniami, kto jest tu alfą i omegą informacji i doskonale wie czego jeszcze potrzeba. Jeśli go nie znalazł, to spytał jakiegoś zabieganego człowieka coś w stylu:
-Gdzie jest tu ktoś, kto wie co i jak? - a jeśli znajdzie, to po prostu podejdzie no i tego...
-Dobry, Kuroi Kuma. W sumie to ręka mi nie działa, ale to akurat najmniejszy problem. Bo temu można zaradzić. Byłem w innej sekcji, nie potrzebujecie może medyka? Mam... jedną sprawną rękę, druga zaraz będzie sprawna - rzucił, by zaraz jego lewa dłoń rozbłysła na zielono, a w prawym ramieniu poczuł ulgę i to, że chyba to było faktyczne miejsce, gdzie być powinien, jeśli tylko będzie potrzebna dodatkowa ręka albo ich para.

Chakra i Statystyki

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek

  Ukryty tekst

TLDR:
1. Przybycie na miejsce
2. Heja Misałka i Tetsuro
3. Nagłe olśnienie
4. Dżem dobry, tu moje CV

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Misae pracowała ciężko. Nawet bardzo ciężko. Spędziła dużo czasu i chakry na trzymaniu przy życiu kobiety ze śmiertelną raną. Już drugą tego dnia. Jednak udało się. Pacjentka została przeniesiona do miejsca, gdzie mogła odpocząć, jej życie wciąż było zagrożone - nikt nigdy nie mógł być pewien, jak to było z pacjentami z ranami śmiertelnymi, nawet jeżeli owe rany były całkowicie zaleczone. Na razie została wyniesiona. A Misae mogła odpocząć.

Był przy niej Bohei, który wyglądał na zadowolonego z siebie, że mógł pomóc. Dla młodego medyka wydawało się to bardzo ważne, że mógł pomóc, że mógł coś zrobić, że dzięki niemu ktoś przeżył, został uratowany. Szczególnie w stanie tak beznadziejnym. Było to nawet urocze, że chłopak tak bardzo chciał zostać przy Misae - jej delikatna natura nadawała się do nauczania. Pomijając momenty, kiedy łatwo się rozpraszała. Szczęśliwie - tutaj nie miało to miejsca. Misae była bardzo skupiona i mogła nauczać.

Nie mieli dużo czasu na odpoczynek, ale w międzyczasie wróciły jej jaszczurki. Miały pełne prawo być z siebie dumne, bo odwaliły kawał dobrej roboty. Teraz w przypadku kamienia spadającego z nieba - odbiłby się on od tkaniny jak od trampoliny.

No dobrze, kamień by zmiażdżył wszystko w co by uderzył, ale szczęśliwie, płachta działała na deszcz.


Tetsuro dość długo męczył się z poparzonym młodzieńcem. Podjął też bardzo ważną decyzję o nie używaniu chakry. Nie wiedział z kim tak naprawdę ma do czynienia i nie chciał marnować…

Był gotowy na podejmowanie trudnych, ale kluczowych decyzji. Segregować ludzi pod względem statusu na polu bitwy i tego, czy potrafili mieszać chakrę czy nie. Tylko on na razie doszedł do takich wniosków i wysłał Ao, żeby ten poprosił Meduki, aby ta to zarządziła.

Nie mógł wiedzieć, z jaką niechęcią i bólem się na to zgodziła. Wiedziała, że do tego dojdzie, oczywiście, że wiedziała. Selekcja musiała nastąpić. Miała jednak nadzieję, że przyjdzie ona później niż wcześniej. Tylu ludzi…

Informacje jednak zaczęły wpadać już od kilku następnych rannych. Oddział, funkcja, status mieszania chakry. Żaden chwilowo nie trafił do Tetsuro, ale już po pierwszych słowach, jakie usłyszał - było wiadome, że większość to zwykli żołnierze.

Napracował się przy młodzieńcu. Bardzo. Przez to jednak, że nie użył chakry - cóż, mogło to oznaczać, że mógł nie przeżyć. Mógł wejść w szok, mógł po prostu nie wytrzymać bólu. Mogło dziać się dużo rzeczy. Ale Tetsuro, jak na obecne warunki i nie używając chakry, zrobił, co mógł. Rozsądnie zostawił Midori przy poparzonym młodzieńcu.

Następnie rzeczy działy się bardzo szybko, łyk wody, ale nic więcej. Kolejna partia.

Shigemi też postarał się i uratował dwie osoby. Może nie przed śmiercią… chociaż może tak? Przede wszystkim uchronił ich od bólu i niemożności walczenia dalej. Poszło mu dobrze. Zajęło to trochę czasu, ale w przeciwieństwie do Misae i Tetsuro - w tym samym czasie obsłużył aż dwie osoby, takie do tego, które wróciły na front. Czego nie można było powiedzieć o pacjentach pozostałej dwójki. No i pacjencie Keiona, który leżał nieprzytomny i fioletowy.

Keion jednak już przygotował antidotum razem z Mujinem - a przynajmniej tak się wydawało, miało się okazać za jakiś czas. Dostał też potwierdzenie od Mujina, gdzie miał ową igłę od wbić. Tam, gdzie powiedział miało być dobrze więc i tak miał zrobić.

Nawet kiedy zauważył, że zjawili się inni pacjenci, on nadal miał swoje ważne zadanie, które wykonał. Antidotum było gotowe, rozdzielone, jeszcze cieplutkie, zostało zaaplikowane w żyłę. Kto wie, czy to nie było czasami pierwsze danie w żyłę Uchiha Kazukiego. W każdym razie, Keion sprawdził też jaki jest stan pacjenta. Na razie było bez zmian. Wyciągnięcie trucizny wcześniej pomogło i mężczyzna, nieco niespokojnie, leżał, nadal nieprzytomny. Jego serce biło. Oddychał.

Rana na nodze… no nie wyglądała dobrze. Ale najpierw należało poczekać na działanie antidotum, zanim oceniłoby się czy tkankę trzeba wyciąć a może amputować nogę. Ale prędzej czy później Keion będzie musiał podjąć decyzję - najgorzej jednak, że pacjent był nieprzytomny, a jego żony nie było w okolicy.

Na razie pozostawało czekać.

Dlatego ruszył dalej. Zdał relację Misae. I zajął się swoim kolejnym pacjentem.

No, ruszyło się, ruszyło. Tetsuro słyszał to, o co prosił. Shinobi. Front zachodni, ten najbliżej morza. Ta grupa znów trafiała do grupy naszych bohaterów, którzy nie mieli czasu na odpoczynek, ale przynajmniej trochę się nawodnili. Dodatkowo - dla Tetsuro było oczywiste, po tym jak zobaczył Piaskowego Dziadka, że reszta też musiała być Shinobi lub Kunoichi, nikt nie musiał mu tego krzyczeć.

Ponownie rozdzielono rannych. Mogli przyjąć w tej chwili tylko ósemkę - Kazuki w dalszym ciągu był na łóżku, tak samo jak oparzony od Tetsuro. Reszta była zaniesiona do sektora odpoczynku lub wróciła na front. Do środka też weszło sporo osób, ale jakoś się rozdzieliły one na różne grupy, więc tylko zachodni front trafił się naszym bohaterom.

Misae jeszcze raz wzięła kogoś śmiertelnie rannego. Tym razem był to młody chłopak - znany jej z poprzednich przygód - Anzou z klanu Kaminari. W jednej chwili musiała odrzucić swoje uczucia i emocje - jej przyjaciel, Kuroi, też się tutaj pojawił - i skupić się na swoim zadaniu. Zrobiła to. Razem z Boheiem skupili się na chłopaku.

Rozkazy były podawane szybko i zrozumiale. Misae już wiedziała, że antidotum było skończone - powiedział jej o tym Keion. W sensie, zrobione. Czy działało - należało obserwować Kazukiego. W każdym razie Mujin miał przygotować więcej, bo na razie pozostała jedynie druga dawka. Misae zdawała sobie też sprawę z tego, że Tetsuro też potrzebował antidotum dla dziewczyny z fioletowymi włosami, właśnie też zapytał czy antidotum było gotowe.

Aka pobiegła do Mujina, żeby się dowiedzieć.

W międzyczasie Misae z Boheiem popracowali nad stanem Anzou. Środki przeciwbólowe sprawiły, że chłopak trochę oprzytomniał (Aka podała mu je zanim uciekł) i, kiedy zaczęły działać, ból nie obezwładniał go. Mógł spojrzeć na Misae. Mógl jej odpowiedzieć w czasie badania.

Miał gorączkę, ugryzienie było zaczerwienione, jego ciało było po części sparaliżowane i ciężko było mu się ruszyć. Śluzówki były lekko wysuszone. Oddech był coraz wolniejszy. Chłopak umierał.

Bohei bardzo pomagał. Rozebrał Anzou, oczyścił ranę. Była zaropiała, więc musiał zebrać ropę i doprowadzić ugryzienie do jak najlepszego stanu, aby Misae mogła leczyć. Zrobił to i Misae była gotowa zacząć używać techniki leczniczej. Żeby postawić go w miarę na nogi - a na pewno uchronić od niechybnej śmierci - oraz odesłać na front - należało spędzić na leczeniu trochę czasu [dwie rundy] oraz podać antidotum.

Wtedy przyszła Aka.

- Mujin-san powiedział, że potrzebuje czasu, żeby zrobić więcej dawek antidotum - stwierdziła. Była blada. - Jest.. Jest jedna dawka.

W czasie, kiedy Misae zajmowała się Anzou, Tetsuro zajmował się Asugi. Była w stanie bardzo podobnym do tego, w którym był Anzou. Jej toksyna też pustoszyła organizm, przez co dziewczyna była bardzo bliska śmierci. Trochę inaczej reagowała na toksynę. Wywróciła oczy do tyłu głowy i dostała ataku padaczki. Piana toczyła się z jej ust. Trzeba było działać szybko, wyleczyć ją, podać antidotum, żeby postawić na nogi.

Ao pomagał z dziewczyną. Kiedy dostała ataku, zmierzała w stronę światła, a Ao złapał ją za ramiona, żeby nie rzucała się aż tak bardzo i żeby się Tetsuro miał szanse naciąć jej ubrania, dotrzeć do rany i oczyścić ją. Kiedy to zrobił, zaczął używać leczniczej chakry, żeby uratować dziewczynie życie.

Jej ciało faktycznie, dzięki temu powoli się uspokajało, jednak trzeba było nadal ją leczyć [dwie rundy]. Tkanka przy ugryzieniu była brzydka, wręcz paskudna - podobna do tej, którą na nodze miał Kazuki.

Wtedy mniej więcej też dowiedział się, że była w tej chwili tylko jedna dawka odtrutki. A potrzebowały jej dwie osoby.

Trzeba było wybrać. Zdawali sobie z tego sprawę wszyscy.

Shigemi dostał coś bardzo podobnego. Młoda dziewczyna, kilkanaście lat. Jej ciało było zmiażdżone i została dziabnięta przez węża. Jednak największym problemem w jej przypadku nie była trucizna. Dziewczyna wydawała się wyjątkowo… odporna. Mimo, że jej ciało było pogruchotane, to jednak jakoś jeszcze sobie radziła. Do tego trucizna nie wydawała się na nią wpływać jakoś szczególnie, poza samym wgryzieniem i ogólnym złym stanem ciała.

Ubrania zostały z niej zdjęte, zostawiając ją w samej bieliźnie. Dzięki temu można buło dojrzeć jej pogruchotane ciało oraz pod skórą rozlewały się krwiaki. Szczęśliwie, skóra nie była za bardzo przerwane. Czego nie można było powiedzieć o jej kościach.

Podano Misaki kroplówkę, podano leki przeciwbólowe, podano pigułkę z krwią. Dziewczyna po chwili poczuła się lepiej, ale jednak teraz Shigemi musiał poskładać jej ciało do kupy i zacząć leczyć. W międzyczasie Shiro przygotował zestawy do perfuzji kiedy przemył ranę po wgryzieniu.

Zielona chakra zaczęła działać na ciało Misaki, stopniowo, powodując, że dziewczyna czuła się lepiej. Owszem, poprawiało się, nawet jeżeli nie było tego widać, pod skórą naczynia krwionośnie, zmiażdżone organy i kości zaczęły się zasklepiać i wracać do siebie. Całe to zmiażdżenie ciała to była ciężka rana i należało leczyć ją przez jakiś czas [dwie tury]. Dodatkowo faktycznie musiał zdrenować krew i nastawić złamania w nogach - albo poprosić, żeby Ao to zrobił, kiedy on ją leczył.

Keionowi stosunkowo trafił się dość łatwy przypadek, chociaż paskudny. Po fioletowym Kazukim, o którego nodze jeszcze musiał myśleć, trafił się mu Shinsu z pustyni, o zagubionym wyrazie twarzy. Keion musiał powtarzać to co mówił, żeby Shinsu mógł mu odpowiedzieć, bo dzwonienie spowodowało, że niekoniecznie wszystko słyszał. Próbował jakoś odpowiedzieć - przedstawił się, wyjaśnił sytuację, a kiedy został leczony, widać było, że Shinsu jakoś wraca do siebie. Mgła z mózgu powoli zaczęła opadać, on zaczął lepiej słyszeć a ból na twarzy powoli zelżał.

Nie dostał środków przeciwbólowych, więc całość leczenia musiał przeżyć z bólem - a bolało mocno, nie każdy przyjmował w końcu notki na twarz. Keion jednak chyba uznał, że nie było co marnować cennych leków na Shinsu, szczególnie, jeżeli Shigemi będzie miał ochotę z nich skorzystać.

Więc leczenie szło dobrze, mogli ze sobą już naprawdę normalnie rozmawiać, ale nadal musiało zająć trochę czasu [dwie rundy].

Pozostał Kuroi. Znany co najmniej dwóm osobom w środku szpitala i przez żadną nie "pobrany". Był niestety pacjentem drugiej kategorii (dosłownie, jeżeli ktoś miał skończyć pierwszego, to miał się nim zająć). Ale to było w porządku - Kuroi potrafił sam się wyleczyć. I chciał to zaprezentować osobie, która zarządzała tym całym grajdołem.

Była to kobieta bardzo podobna do samej Misae, tylko od niej starsza. Piękna, białowłosa kobieta w średnim wieku, kręcąca się przy drzwiach wejściowych, co chwile odpowiadając na jakieś pytania osób, które do niej podchodziły oraz pomagającą przy selekcji rannych, kierując ich do odpowiednich grup. Wydawało się też, że to ona podejmuje najtrudniejsze decyzje - to ona wydawała polecenia, czy ktoś nadawał się do leczenia czy już nie. Kuroi z daleka widział, jak kobieta odsyła ludzi oczywiście nie do uratowania (lub już martwych) w odpowiednie miejsce.

Kiedy Kuroi ją zagadał i zaprezentował swoje zdolności lecznicze, kobieta wcale nie była pod wrażeniem. Zmarszczyła brwi. Czy Kuroi kiedyś widział, kiedy Misae była naprawdę stanowcza i nie należało wchodzić jej w drogę? Cóż, ta kobieta wyglądała nawet trochę groźniej, ze względu na bycie starszą i nieco ostrzejsze rysy.

- Jeżeli potrafiłeś sam się wyleczyć, przychodząc tylko spowodowałeś więcej zamieszania. - Trochę go zestrofowała, chociaż to nie było aż tak groźne. Bardziej w stylu "nie jestem zła, jestem zawiedziona". Ile mogła być od niego starsza. Z pięć lat? - Medycy zawsze się przydadzą, ale mamy tutaj bardzo zgraną grupę. Z jakiego jesteś oddziału? Zaraz się wszystkiego dowiem.

Poczekała na odpowiedź mężczyzny, żeby następnie złożyć pieczęć i porozumieć się z kimś. Yamanaka. Oczywiście, to była Yamanaka.

Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Uchiha Kazuki
Kaguya Taisho
Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

+ 27h spóźnienia do wykorzystania
Czas na odpis Grupa Medyczna : 0:01 18.08.2023
Czas na odpis Grupa Regularna: 00:01 19.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 20.08.2023

[Kuroi Kuma]

-Jeżeli potrafisz mówić, to mów co mam robić - warknął krótko, bo nie zamierzał słuchać widzimisię paniusi, która siedziała sobie spokojnie pod daszkiem z dala od frontu i pokazywała jak to bardzo jest zawiedzona - Przy latającym ogromnych kamieniach, wypełnionych po brzegi notkami, przy wrogach którzy wychodzą z każdej strony jak chcesz się leczyć? Każda kropla chakry jest cenna. Każda chwila nieuwagi to śmierć. Jak do kurwy chcesz znaleźć na FRONCIE tyle czasu, by poskładać rękę? Bez której nie złożysz żadnej pieczęci? - już nawet się nie hamował. Tak to sobie pięknie wygląda, bo przecież to chwila moment, by poskładać się w całość i nikt, dosłownie nikt nie wykorzysta momentu, że jesteś niesprawny i nie będzie chciał tego wykorzystać. W takim razie po co cała ta szopka, po co tej namiot, ta organizacja ludzi na miejscu? Ten chaos i ludzie umierający na stołach, gdzie dzielni ludzie chcą im to życie przywrócić. Masz szansę na jeszcze jedną osobę, która jest do tego zdolna, która z pewnym zapasem chakry dalej może ich wspomóc w innych przypadkach. Ta kobieta zdawała się nie wiedzieć nic o sztuce leczenia, a jednak siedziała tutaj i zarządzała. Pierdoleni zarządzacze, którzy nie wiedzą na czym polega praca, którą mają ogarnąć. Niech tylko jeden medyk wypruje się z chakry i co wtedy? Co wtedy powiesz - weźcie tego gościa jednak z frontu, bo nam się miejsce zwolniło i trzeba tutaj kogoś do pomocy? Co zrobisz jak rannych będzie za dużo? To nie przed Tobą będą umierać, lecz przed medykami, którzy będą wypruwać z siebie chakrę.
-Sam ich spytam jeśli potrzebują pomocy. Skoro to taki zgrany zespół, będą doskonale wiedzieć czego im więcej trzeba - był pewien swoich słów - i to niesamowicie pewien. Skoro jest tutaj Misae i Tetsuro, a Ci działali zawsze bez zarzutu, to doskonale będą wiedzieć czego im potrzeba i jaki jest plan. Jeśli będzie wolne miejsce, wolny stół, to z całą pewnością o tym będą wiedzieć skoro urzędują tutaj już tyle czasu.
Odszedł od tej kobiety, na kilka kroków, kierował się w stronę medyków - czyli tych, którzy faktycznie coś tutaj robili, a nie przekazywali informacje. Ludzie Ci giną na stołach, a Ty musisz zapytać, czy kogoś tutaj nie potrzeba. Kuroi powinien powiedzieć, że był z grupą szturmową, najpewniej Takeru by umarł ze śmiechu, gdyby ktoś go spytał co zrobić z tym zabłąkanym Sabaku. Gdy był blisko nich złożył jedną pieczęć. Nieco dziwaczną, ale czas najwyższy to wykorzystać, bo lepszej okazji przecież nie będzie. Pojawił się drugi Kuroi, możemy go od teraz nazywać Shiro, żeby oddzielić ich działania. Czarny i Biały, jak miło. Dwóch Staruszków podeszło więc w stronę Misae.
-Masz tutaj wolne łóżko? Pozwól, że przejmę od Ciebie kogoś albo wezmę kogoś następnego z kolejki. Im szybciej wrócą na front, tym szybciej to zakończymy - powiedział Kuroi, lecz to właśnie Shiro był w tym czasie do dyspozycji. Czekał na informacje kto jest następny w kolejce, po czym miał od razu po niego pójść. Wtedy też najpewniej Misae powie czy jest jakiś kawałek wolnego miejsca, wtedy go będą mogli położyć czy też nawet uleczyć ranę na miejscu, przy jakimś wolnym krzesełku i do boju, wracaj do walki. Bo Starszy Sabaku nie nadawał się do walki na froncie, czuł się o dużo lepiej w takim towarzystwie, gdzie wojacy robili swoje, a on mógł zająć się swoimi sprawami. Ufał też doskonale ocenie sytuacji Misae. Zawsze wydawała się być spokojna, zorganizowana, tutaj też wyglądała jak ryba w wodzie, więc wiedział, że jeśli będzie potrzebny dodatkowy gupik w tej ławicy, to znajdzie mu miejsce albo odprawi z kwitkiem, jeśli nie będzie takiej potrzeby. Było też ich (Kuroiów) dwóch, więc gdy jeden zajmował się raną, drugi mógł pójść po bandaże, nosić rzeczy, sprowadzać kolejnego pacjenta. Układ był prosty. Gdy pacjent przychodził, to Shiro miał wykorzystywać swoją chakrę, a Kuroi zajmował się resztą. Jeżeli jednak rannych będzie zdecydowanie więcej i będzie mocna potrzeba, to Kuroi wkracza do akcji i wtedy on także wykorzystuje swoje zdolności.

Chakra i Statystyki

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek

  Ukryty tekst

TLDR:
1. Kobieto ogarnij się
2. Stworzenie klona
3. Misae do ju nid help
4. Helpingowanie

[Bohei Imoto]

Bohei wraz z Misae i Aką, ponownie mieli chwilę przerwy... dosłownie, gdyż każdy z nich był świadomy tego, że w każdej chwili mogą zjawić się kolejni pacjenci. Iryonin wykorzystał tę krótką chwilę na uzupełnienie płynów i rozmowę z Yamanaką.
Słowa Misae uskrzydlały go, dawały otuchy i motywacji, wiedział że jest prawdziwa i szczera w swych słowach, zaś jej uśmiech był tego namacalnym dowodem. Na polikach nastolatka pojawiały się rumieńce a z każdym kolejnym zdaniem jego źrenice wydawały się coraz większe, czuł się dumny i szczęśliwy słuchając i wpatrując się w nią niczym bóstwo, gdyż mimo swej skromności potrzebował tych słów. Bohei'emu nigdy nie brakowało chęci, kochał ludzi, kochał pomagać potrzebującym, ale to właśnie osoby które poznał w szpitalu dawały mu paliwa, którym była wiara w swoje umiejętności. To właśnie tego paliwa, dawała mu uzdolniona Yamanaka.

- Dziękuję Misae-sama, to bardzo miłe ale... ale... myślę, że Pani przesadza, po prostu chce pomagać. Myślę, jednak że jeszcze bardzo długa droga przede mną i nie wydaje mi się, abym kiedykolwiek osiągnął taki poziom jak Pani czy Tetsuro-sama. - odpowiedział, chowając wzrok i chowając głowę w stronę klatki piersiowej. - Mój Tato... nie wiem czy poznała go Pani, też jest tutaj z nami. Zapytałem go kiedyś, czemu ciągle wyjeżdża z Kyuzo na mur, gdy jeszcze stał. Wiedziałem, że jeździł zarabiać pieniądze i pomagać innym, ale intrygowało mnie zawsze, dlaczego nie wolał tego czasu spędzić z mamą i ze mną, że był na każde zawołanie. Wie Pani co mi wtedy odpowiedział? Powiedział, że tylko życie poświęcone innym jest warte przeżycia. Długo myślałem o tym co powiedział, starałem się to zrozumieć i niby wiedziałem, że to zapewne miłe i motywujące uczucie, ale tak na prawdę nie wiedziałem jak to jest. - opowiadał, wracając swym spojrzeniem w stronę Misae. - Jednakże, teraz gdy stoję koło Pani, gdy razem walczyliśmy o życie tej kobiety, gdy przecieraliśmy pot z naszych czół i korzystamy z wolnej chwili na zaczerpnięcie odrobiny wody, dopiero zrozumiałem słowa ojca. Nie da się opisać tego uczucia, to trzeba przeżyć. - dodał. - Jesteście niesamowici, Pani, mój Tato i wszyscy medycy którzy tutaj walczą o życie. Cieszę się, że jestem tutaj z nimi. - zakończył uśmiechając się jak zwykle do Yamanaki.

Beztroska pogadanka szybko znalazła zakończenie w momencie, gdy po chwili do szpitala zawitała kolejna grupa rannych. Drużyna Yamanaki niezwłocznie powstała by ruszyć do działania, zresztą jak wszyscy wolni w tej chwili medycy. Bohei miał asystować Misae toteż nie ustępował jej na krok, jednakże ta wydawała się osłupiała na widok nowych pacjentów. Młody medyk spoglądając na swoją idolkę, zauważył w jej oczach ogromne zmartwienie i troskę zaś z jej ust padło jedno niezrozumiałe dla niego w tej chwili imię. Wydawało się, że Yamanaka musiała ich wcześniej znać, być może byli dla niej bliskimi osobami, jednakże niepokojąca stagnacja z jej strony była chwilowa, gdyż nie minęło kilka sekund by znów powróciła jej decyzyjność i pewność siebie. Miase stanowczo wydała wszystkim polecenia, jak zawsze krótko i precyzyjnie. Standardowo do Misae trafił kolejny ciężki pacjent, chłopiec imieniem Anzou ugryziony prawdopodobnie przez węża. Stan shinobiego wyglądał na ciężki, był sparaliżowany i płytko oddychał co dawało do zrozumienia, że trzeba mu szybko pomóc. Podczas gdy Aka podała leki przeciwbólowe a Misae badała pacjenta, Bohei zajął się raną po ugryzieniu. Nastolatek począwszy od pozbycia się zbędnego ubioru, ujawnił ranę po czym standardowo ją zdezynfekował. Uraz był typowy dla ugryzienia przez gada, zaś sama rana była silne zaczerwieniona i zaropiała, dając wyraźny odczyn działania trucizny.

- Aka-sama, leki przeciwbólowe już poszły? - zapytał.

Gdy tylko Aka potwierdziła podanie leków, chłopak zabrał się za czyszczenie rany.

- Anzou-kun, może boleć i to cholernie, ale musimy oczyścić tą ranę. Proszę dać z siebie wszystko. - dodał uprzedzając pacjenta przed wsadzeniem skalpela.

Noga chłopca w dotyku była napięta i twarda, była sparaliżowana jednakże niestety i stety dalej odczuwał ból, który był również dobrym znakiem. Dopóty pacjent czuje bół, dopóki żyje co było dla medyka pocieszające. Bohei chwyciwszy sprawnie skalpel w dłoń, ruszył nim pewnym jednostajnym ruchem wokół ugryzienia. Przerywając tkankę skórną w miejscach najbardziej nabrzmiałych w okolicy rany, zaczęła wyciekać gęsta ropa. Rana nie wymagała dużego nacięcia, jednakże należało ją dokładnie oczyścić i naciąć dokładnie wewnętrzne krawędzie w środku, tak aby ułatwić Misae jej scalenie przy użyciu chakry, co zresztą usilne starał się wykonać Bohei. To samo tyczyło się aseptyki, chłopiec po oczyszczeniu rany dokładnie zdezynfekował ją, pozostawiając najtrudniejszy etap leczenia Yamanace.

- Misae-sama, jeżeli będzie Pani potrzebować chakry to proszę mówić, przekaże Pani swoją, mam jej pod dostakiem. - zaproponował, podczas Iryojutsu Misae.

Podczas gdy Yamanaka walczyła swoją zieloną chakrą o życie pacjenta, Bohei skoncentrował się na parametrach życiowych. Trzymając swoje palce na przedramieniu, kontrolował tętno na tętnicy zaś swoim wzrokiem obserwował powolnie unoszącą się klatkę piersiową, kontrolując jego oddech. Jego ciało w dotyku było rozgrzane, miał bradypnoe oddechowe i tachykardię, jego skóra zaś była blada i spocona a świadomość ograniczona. Miał wstrząs, dlatego tak ważne było skrupulatne pilnowanie jego parametrów życiowych, co było teraz priorytetem dla medyka. Oczywiście, gdy tylko stan pacjenta się zmieniał , Bohei niezwłocznie reagował informując o tym Misae.

- Misae-sama, chłopak ma wstrząs. Może podamy mu coś pobudzającego? - zapytał.

(Mam na myśli aminy presyjne typu epinefryna etc. napisałem pobudzającego bo Hoshi wspomniała, że jeszcze nie znamy adrenaliny :P)

1. Bohei rozmawia z Misae.
2. Chłopiec wraz z Yamanaką zajmują się Anzou.

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• Duża torba na pośladkach
• Torba na lewym biodrze
• Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
• Kabura na lewym udzie
• Kabura na prawym udzie

  Ukryty tekst

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Zdumienie ogarnęło mnie, gdy spojrzałem na tę młodą ninja, której ciało zdawało się być niewielkim skrawkiem piekła. Jej oddech był trudny, a oczy promieniały cierpieniem, jednak wciąż trwała w przytomności. To, co widziałem, nie mieściło się w granicach mojego dotychczasowego doświadczenia. Jej wytrzymałość była niczym nieprzeniknioną tarczą, która pomimo przerażających obrażeń wciąż ją trzymała na powierzchni życia. Patrząc na nią, zrozumiałem, że to nie tylko fizyczna wytrzymałość, ale także siła wewnętrzna, która ją napędzała. Jej determinacja i wola walki przeciwko bólowi i cierpieniu były prawdziwie zaskakujące. To był z pewnością znak, że w jej sercu płonie ogień wojownika, gotowego stawić czoła najtrudniejszym wyzwaniom. W jej spojrzeniu dostrzegłem połączenie odporności i nadziei. Była gotowa stawić czoła przeciwnościom losu i wytrwać, nawet jeśli miało to oznaczać ból i trudności. To był moment, który zaskoczył mnie i jednocześnie wzbudził moją podziw. Jej obecność wypełniła przedsionek szpitala polowego tajemniczym zaczarowaniem, które sprawiało, że czułem, jakby świat stanął w miejscu, pochłonięty jej wyjątkową siłą. Wszystko to sprawiło, że moje przekonania o granicach ludzkiej wytrzymałości zaczęły się chwiać. Zrozumiałem, że ludzki duch jest znacznie bardziej odporny, niż byśmy sobie wyobrażali, i że w obliczu niesprzyjających okoliczności jest w stanie przetrwać i wydobyć się na powierzchnię, świecąc jasno niczym niegasnąca iskra. To zdumienie nad jej wytrwałością wzmocniło moją determinację jako medyka. Wiedziałem, że to moja rola jest teraz wspierać ją i innych, pomagając im odkryć tę ukrytą siłę wewnętrzną. To uczucie było niczym odrodzenie i inspiracja, która napawała mnie energią do działania, aby pomagać i leczyć, nawet w obliczu najcięższych wyzwań. Nadzieja , jak promyk światła po burzy, wypełniła moje serce, kiedy zobaczyłem, że dziewczyna zaczynała powoli dochodzić do siebie. Jej ciało leżało na łóżku szpitalnym, a jej oddech stawał się coraz bardziej regularny. To było niewiarygodne, jak silna duchem musiała być, żeby przetrwać to wszystko. Moje serce biło szybciej, a na twarzy malował się lekki uśmiech, bo wiedziałem, że może być szansa na jej pełny powrót do zdrowia. Wpatrywałem się w nią z nadzieją, obserwując jej ciało, które powoli zaczynało reagować na moje zabiegi. Jej dłonie zaczęły drgnąć, a jej powieki unosiły się delikatnie, odsłaniając zmęczone oczy. To było niesamowite widzieć, jak jej organizm walczył o życie, jak cichy oddech wypełniał pokój nadzieją. Każde małe oznaki poprawy były dla mnie jak krople deszczu w czasie suszy. Wierzyłem, że mimo tych strasznych obrażeń, które doznała, nadal jest w niej iskra życia, gotowa znów zabłysnąć pełnym blaskiem. Moje dłonie drżały z niepohamowaną radością, kiedy zobaczyłem, jak jej palce delikatnie się ruszają, jakby odzyskiwały siły, by znów działać.
To było niewiarygodne uczucie, patrzeć na to, jak jej ciało powoli wraca do zdrowia. Miała tyle złych doświadczeń, tyle przeszła przez chwilę, a mimo to nadal walczyła, by żyć. Moje serce wypełniała ogromna nadzieja, że może teraz, kiedy jest w dobrych rękach, będzie miała szansę na nowy początek. Moje spojrzenie spoczęło na niej z wdzięcznością i wiarą, że to, co zaczęło się jako walka o jej życie, może stać się walką o jej przyszłość.

Ugryzienie, które wskazała siląc się na wielki wysiłek dziewczyna. Obejrzałem dokładnie rękę, która miała malutkie dziurki po ugryzieniu. Nie wyglądało to, aby to był mój problem pierwszorzędowy. Oględziny medyczne połamanych kończyn to momenty pełne koncentracji i troski. To chwile, w których skupiam się na każdym detalu, na każdym ruchu i reakcji pacjenta. Moje dłonie delikatnie przesuwają się po skórze, szukając miejsc, które krzyczą o bólu. Oglądam blizny, siniaki, obrzęki – każdy ślad obrażeń, które ciało zniosło. Wzrokem śledzę nierówności kości, zastanawiając się, jak najlepiej zintegrować je z powrotem. Każdy delikatny nacisk, każde badanie, to chwila zastanowienia się nad tym, jak mogę pomóc w naprawie tego, co zostało uszkodzone.
Oględziny to momenty, gdy moje umiejętności medyczne łączą się z empatią i zrozumieniem. To chwile, w których staram się zapewnić pacjentom, że są w dobrych rękach, że jestem tu, by pomóc im wrócić do zdrowia. To czas, w którym każde moje działanie, każdy ruch, ma na celu nie tylko fizyczną naprawę, ale także przyniesienie ulgi i poczucia wsparcia. Nie miałem innej opcji, nogi były w fatalnym stanie:
-Shi, proszę podaj pacjentce jakiś patyczek, aby mogła zagryźć i nie uszkodzić języka. - spojrzałem na dziewczynę i powiedziałem:
-Podam Ci dodatkowe środki przeciwbólowe, ale i tak nie będzie to miłe, musimy ustawić odłamy kostne tak, aby mogły się zrosnąć w prawidłowej pozycji. Będzie troszkę trzeszczeć. Jesteś dzielna, dasz radę, ale proponuję, abyś jednak patrzyła w sufit niż na to robię, dobrze? - powiedziałem, a następnie podłączyłem kroplówkę, podałem kolejną dawkę środków przeciwbólowych oraz uspokajających. Wiedziałem, że nie będzie to fajne. Podałem jej też patyczek, który mogła zagryźć jakby ją za bardzo bolało:
-To na w razie czego, dobrze reagujesz na ból, więc raczej nie będzie konieczne... gotowa? To zaczynamy - zbliżyłem się do jej zmiażdżonych kończyn dolnych.

Zacząłem jeszcze raz oglądać jej nogi, jak to najlepiej ustawić, jakkolwiek na to nie patrząc, niezależnie od perspektywy i kąta, wyglądało to bardzo słabo:
-Shi, przytrzymaj ją. - powiedziałem i zacząłem delikatnymi, ale zdecydowanymi ruchami ustawiać kości w pozycjach anatomicznie poprawnych, a następnie, jeśli pogruchotane kości w akompaniamencie kilku trzasków i zapewne bolesnych spazmów dziewczyny, to raczej było niemożliwe do uniknięcia, przy tych obrażeniach wprowadzanie jej w narkozę raczej nie wchodziło w grę. Następnym moim ruchem było po raz kolejny użycie Chiyute no Jutsu, aby rozpocząć leczenie nóg, a później ręki i powrócić do korpusu. Jeśli wszystko poszło jak powinno uśmiecham się do niej i mówię:
-Już po wszystkim, będzie dobrze. - pozostawał jeszcze temat ugryzienia i trucizny. Musiałem dokładnie obejrzeć miejsce rany, czy nie dochodzi tam do martwicy tkanek. Węże dzieliły się na dusiciele oraz jadowite. Ten patrząc po obrażeniach raczej użył zębów do utrzymania dziewczyny podczas miażdżenia niż miał za zadanie ją otruć, ale trzeba było to sprawdzić.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Emocje podczas leczenia
2. Nastawianie i leczenie kończyn
3. Leczenie reszty rany ciężkiej
4.Skupienie się na ugryzieniu, aby zrozumieć, czy z tej strony coś jej zagraża.

STAN CHAKRY: 68% - 12% = 56%

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

  Ukryty tekst

[Tanaka Misaki]

Misaki nie miała w aktualnej sytuacji wiele do zrobienia. Trwała w stanie, którego osobiście nie znosiła. Nie mogła zrobić właściwie nic, nie miała kontroli nad własnym ciałem. Oczywiście, "dobrowolnie" poddała się procedurze leczenia, w końcu chciałaby przeżyć, jednak wciąż, była teraz całkowicie zależna od innych. Mogła się jedynie cieszyć z własnej wytrzymałości, bowiem trzymała się "całkiem" nieźle, przynajmniej w porównaniu z niektórymi. Trucizna nie dawała jej aż tak w kość, ale z nawiązką nadrabiały to, hehe, kości.
Wodziła wzrokiem po pomieszczeniu, starając się nie patrzeć na własne, usiane obrażeniami, ciało. W innych okolicznościach pewnie poczułaby się niekomfortowo, ale gdy jesteś, od połowy klatki piersiowej w dół, połamana, to jesteś w stanie pominąć tymczasowo pewne rzeczy. Przyjęła pigułkę z zakrzepniętą krwią oraz wszystkie leki, niezbyt będac w pozycji, czy nastroju by się kłócić z lekarzami. Musiała dojść do siebie jak najszybciej, a później... później zapewne będzie musiała wrócić na front.
Zabije tę wężyce, zatłukę, zakopię... - obiecała sobie w myślach, z poczucia beznadziejności przechodząc, wraz z poprawą własnego stanu, w gniew. Nawet jeśli wywali w to paskudztwo wszystkie swoje notki, ona to ubije.
-Razem ze mną dotarła tutaj Hyuga i Kaminari, czy wszystko z nimi w porządku? - zapytała cicho, nim przyjęła patyczek do gryzienia. Dziewczyna już się domyślała co ją czeka, więc, póki jeszcze była jakkolwiek spokojna i przytomna, chciała dowiedzieć się co u Asugi i Anzou.
Następnie, dziewczyna zacisnęła dłonie w pięści, wbijając wzrok w sufit, chcąc przetrzymać dalszą część operacji bez miotania się, czy krzyczenia. Musiała być twarda, nawet jeśli bardzo bolało. Tak jak kuzynka Sasame! Nie wiedziała, ile czasu minęło, nim medyk przeszedł z powrotem na leczenie za pomocą jutsu, dając odpocząć jej biednym kościom ,które były wcześniej nastawiane. Ognistowłosa spróbowała wziąć głębszy oddech, uspokajając się. Nie krzyczała, udało się jej wytrzymać.
Podsumowanie:
1. Procedura bycia leczoną

[Keion]

Gdy tylko dostałem potwierdzenie od Mujina że mogę wstrzyknąć antidotum w żyłę na lewej ręce pośpieszyłem od Kazukiego. Chłopina się już dość długo naczekał, a w jego wypadku każda minuta była na wagę złota. W tym czasie na sali zdecydowanie przybyło rannych, zarówno tych ciężki obrażeniami, jak i z drobnymi urazami. Nie zajmowałem sobie jednak tym specjalnie głowy i skierowałem się wprost do mojego pacjenta. Na szybko sprawdziłem Jego stan zdrowia i ku mojej uciesze podczas mojej nieobecności nie pogorszyło się mu jakoś specjalnie. Uznałem to za dobry znak i od razu przeszedłem do zaaplikowania antidotum. Najpierw powoli i spokojnie napoiłem mężczyznę wykonanym przez mnie wywarem, potem podniosłem nieco Jego lewą rękę i odnalazłem żyłę na wysokości łokcia. W tym też miejscu obmyłem dokładnie skórę i potraktowałem środkiem odkażającym, po czym ostrożnie wbiłem igłę i zaaplikowałem całą dawkę. Po wyjęciu igły ponownie zdezynfekowałem miejsce wkłucia i założyłem mały opatrunek uciskowy. Przez chwilę się przyglądałem reakcji organizmu na podane środki, ale nie widząc niczego nadzwyczajnego udałem się do Misa, której złożyłem bardzo krótki raport i od razu udałem się do kolejnego pacjenta.

Moim kolejny pacjentem okazał się mężczyzna o czarnych włosach z bardzo brzydko wyglądającymi oparzeniami twarzy. Po chwili leczenia jak się okazało oparzenia nie były jedynym co mu dolegało bo mężczyzna był bardzo skołowany i miałem lekki problem się z nim dogadać, ale z każdą chwilą było lepiej. Początkowo spodziewałem się mniejszych obrażeń i nie widziałem zagrożenia życia, więc nie zaaplikowałem mu żadnych środków znieczulających ani podbudowujących, ale w trakcie leczenia widziałem że mężczyzna odczuwa znaczący ból.
- Twoje rany nie zagrażają życiu, więc wolałbym oszczędzać środki przeciwbólowe i leki, ale jeśli ból jest zbyt duży powiedz, a przerwę proces i podam Ci coś na złagodzenie bólu. - Powiedziałem spokojnie i zachęcająco lecz w moim głosie można było usłyszeć nutkę zawahania jakbym miał nadzieję ze pacjent nie skorzysta z mojej propozycji. Oczywiście jeśli tylko po prosił o coś na znieczulenie przerwałem na chwilę leczenie i podałem mu standardową dawkę środka znieczulającego.
- Sprawy na froncie wyglądają tak źle czy tylko wasza grupa miała takie nieszczęście? - Zapytałem nie do końca wiedząc jakie dobierać słowa by nie urazić mojego pacjenta i nie zdeptać Jego po tym co tam się stało. Była wojna wypadki się zdarzały, ale chyba to nie on był wszystkiemu winien.

TL DR:
1. Podanie antidotum Kazukiemu.
2. Lecenie twarzy shinsa

Chakra

  Ukryty tekst

Techniki

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Anzou]

Bycie na swego rodzaju 'haju' było dla Anzou całkiem... przyjemne? Dziwnie to brzmi, że to przyjemne, chłopak nie miał świadomości, a jego umysł wytwarzał mu najróżniejsze obrazy i przedstawiał mega dziwne rzeczy. Nastolatek nie słyszał tego co dzieje się, nie miał nawet pojęcia co dzieje się z jego ciałem, nie czuł bólu. Jedyne co - widział pewne momenty swojego życia. Tym razem, było to niezwykle dziwne, ale cholernie realne wspomnienie. Nastolatek był nad wodą i próbował pierwszego alkoholu z jednym chłopakiem, który posiadał bardzo charakterystyczne włosy. Imienia - podobnie jak Hyugi - nie pamiętał. Widział jednak dokładnie to co się wtedy działo. To rozluźnienie. Ta beztroska i dziecięca radość, która mu towarzyszyła w tamtym momencie była piękna. Wtedy jeszcze świat nie stał do góry nogami, a nastolatek nie był tak silny jak teraz, ale co lepsze... nie pozbawił tylu istnień, był nieco bardziej... wolny i szczęśliwy. Ostatnio jego życie polegało na wykonywaniu jakichś zadań, poleceń klanu, wojna, turniej, teraz kolejna - ostateczna wojna o wolny świat. Różnica w niej była taka, że chłopak widział jej sens. Po raz pierwszy od dawien dawna czuł sens tego, co robił. Chronił niewinnych przed tymi pierdolonymi barbarzyńcami. Przynajmniej do tej pory, bo teraz... nie przydaje się zbyt wiele na polu walki i jedyne co mu pozostało... to liczyć na innych i cud.

  Ukryty tekst

[Shinsu]

Shinsu doczekawszy się na swoją kolej z ulgą usiadł obok medyka, który miał się nim zająć. Jego niedyspozycja powoli zaczęła go irytować. O ile do tej pory miał ważniejsze sprawy na głowie, jak transport półżywych sojuszników do obozu medyków, tak teraz, z dala od pola bitwy, gdy nie skupiał się na locie, skołowanie i pisk w uszach zaczynały mu doskwierać, tak więc rozpoczęcie leczenia przyjął z ulgą i wdzięcznością. Stan jego zdrowia był na tyle dobry, że poskąpiono mu leków przeciwbólowych, co jednak było całkiem rozsądnym w obecnej sytuacji. Stosowanie leków na zapas jest dobre gdy nie za murami nie ma szalejącej wojny i w każdej chwili można te leki uzupełnić, obecnie - lepiej było nimi nie szafować - "Nie trzeba... wytrzymam" - skwitował krótko propozycję Keiona zaciskając pięści, by w jakiś sposób rozładować ból i napięcie, które dzięki interwencji medyka stawały się coraz mniejsze.

Anzou, Misaki i Asugi byli już pod opieką medyków, choć niedyspozycja Douhito uniemożliwiła mu przyjrzenie się jak idzie ich ratowanie, zanim sam nie został przygarnięty przez Keiona. Ich obrażenia wyglądały na poważne, choć Shinsu bez znajomości medycyny nie był w stanie ocenić jak bardzo. Miał nadzieję, że mimo ciężkich ran medycy będą w stanie im pomóc, on sam nie mógł. Czuł się winny temu, jak wyglądają, jak zakończyły się ich walki. W końcu to jego decyzje i późniejsza bezczynność doprowadziły do tego, w jakiej rozpaczliwej sytuacji się znaleźli. To jego działania, a w zasadzie ich zaniechanie, sprawiło, że ta drużyna została tak bezpardonowo rozbita. Jego, i tylko jego... miał ich ubezpieczać z powietrza i zawalił. A na koniec dał się podejść jakiemuś Gazo, który pokonał go w jego własnym żywiole.

Pytanie Keiona o sytuację na froncie dotkliwie ukłuła Shinsu'a, co na pewno było widoczne w grymasie, jaki pojawił się na jego twarzy - "Ciężko mi powiedzieć, jak wygląda sytuacja na całym froncie. Nasz odcinek..." - Shinsu'owi głos utknął w gardle na kilka sekund - "Nasz odcinek... został zmasakrowany" - w końcu udało mu się powiedzieć po głębszym oddechu na uspokojenie - "Gdyby nie nadeszła pomoc... prawdopodobnie byłbym jedynym ocalałym" - głos Shinsu'a załamał się, gdy kończył odpowiadać. Nie był to czas, ani miejsce, by posypywać głowę popiołem i brać na siebie odpowiedzialność za stan drużyny. Nie był to też dobry czas na rozpaczanie nad nieudaną obroną odcinka. Teraz trzeba było stanąć na nogi i próbować pomagać dalej. Ale czy jego obecność na froncie może się do czegoś przydać? Skoro już raz zawiódł?

Douhito wyprostował się i zaczął spokojnie, głęboko oddychać, by uspokoić bicie serca i swoje nerwy. Do tej pory jego działania chyba bardziej przeszkadzały, niż pomogły. Gdyby nie pozostawił tego jednego głazu, to być może Taka by dalej żył. Gdyby zniszczył skały w całości, być może umiałby pomóc pozostałym, gdy zostali złapani przez węże. Ale to było już za nim i nie mógł tego zmienić, teraz wiedział, że musi bardziej się przyłożyć. Bardziej postarać. Nie pozostawać w bezczynności i nie walczyć na pół gwizdka. Bo on być może tego nie odczuje, ale inni wokół niego będą ginęli. A nie po to tutaj przybył, by inni ginęli.

Obok Shinsu'a przycupnęły dwa gliniane kolibry, który eskortowały go od pola bitwy. Jego ptaki nie były wieczne, ale ich czas jeszcze nie nadszedł. Jeszcze mogły jakiś czas wytrwać. A kto wie, kiedy się one przydają?

Figurki:
12 robaczków po 1 w każdej drużynie
8 robaczków w rękawach Shinsu'a (po 4 w lewym i prawym)
2 kolibry (C2: Shī Wan)

Podsumowanie:
1. Shinsu rozmawia z Keionem, podczas gdy ten go leczy.

  Ukryty tekst

[Misae]

Nauka i praca z Bohei'em to byłą czysta przyjemność. Trudno było o tak pracowitych i pokoranych nastolaktów, a zwlaszcza takich, którzy chcieliby podążać ścieżką jako medycy. Było to coś, co sprawiało, że serce kunoicvhi rosło podobnie jak jej duma. Z zainteresowaniem słuchała słów Bohei'a, który opowiadał o swoim ojcu. Nie miała go okazji osobiście poznać, ale musiał znać się z jej matką bo trochę ze sobą rozmawiali. W końcu gdy doszedł do części, na temat poświęceniu swego życia dla innych Misae otworzyła szerzej oczy. Bohei nie mógł wiedzieć jak bardzo te słowa w tym momencie w nią uderzają... nie w negatywnym tego słowa znaczeniu. One zaczęły nadawać sens temu, co od jakiegoś czasu tliło się w jej sercu i duszy, ale sama nie umiała tego ubrać w słowa.
-Twój ojciec jest naprawdę mądrym człowiekiem - przyznała szczerze z dużym podziwem -A ty kiedyś zrozumiesz, skąd moja pewność co do twojego rozwoju - dodała łagodnie. Wiedziała, że osiągnie wielkie rzeczy. Jeszcze tylko potrzebował doświadczenia, ale serce i predyspozycje już miał. Reszta przyjdzie z czasem.
Niestetty nie mieli dużej ilości przestrzeni do rozmowy. Przybyli kolejni pacjenci i trzeba bylo się nimi zająć. Niestety kolejny ciężki przypadek... dużo cięższy niż zakładała. Oznaczało to, że przeciwnik, z którym się mierzyli mial dużo wyższe umiejętności niż zakładano - wszak w innym przypadku przecież byloby więcej medyków? Inaczej podzieliliby zespoły... a może po prostu nie było już z kogo ich tworzyć? Rozbili je po pełnym przekroju umiejętności by jakoś wszystko załatać? Jeżeli tak, to byli w cholernej kropce. Wzięła do serca fakt, że nici z jej pomysłu podziału najgorszych przypadków między siebie i Tetsuro. Oboje będą pracować umorusani po łokcie w krwi pacjentów. Dobrze, że reszta mogła zająć się nieco lżejszymi przypadkami szybciej odsyłając ich... znowu do tego piekła...
Z zamyślenia wyrwal ją głos Bohei'a
-Jeszcze jest dobrze, ale dziękuję! Nigdy nie wiadomo kiedy pojawi się ta konieczność - przyznała na pomysł wykorzystania jego chakry. Istniało ryzyko, że będzie to konieczne, nawet jeżeli nie w jej przypadku, to może u Keiona albo Shigemi'ego, który brał co chwilę kolejnych i kolejnych pacjentów. Misae nie znała ich wszystkich i nie wiedziała gdzie leży granica między tym, co było dla nich stadnardowym zakresem wysiłku i umiejętności, a kiedy przekroczą tą granicę lawirując nad przepaścią.
Wtedy też przyszły najgorsze możliwe wieści. Jedna dawka. Cholerna jedna dawka i dwóch pacjentów w ciężkim stanie. Mogłaby się zacząć zastanawiać komu ją dać? Była tutaj Hyuuga.. jeżeli jej nie da, ktoś uzna, że to polityczna kwestia, bo klany żyją w złych stosunkach... a jeśli da, to jak? Bo chce zmienić tę sytuację? Udowodnić, że jest ponad te podziały? Nie polityka nie może dyktować kto ma żyć, a kto nie. Czy musi wybrać? To ona tutaj dowodziła. Ona i Anzou mieli taką samą wartość - byli młodzi, jeszcze mieli cały świat do zwiedzenia, byli oboje wojownikami o porównywalnej sile - obserwowała ich pojedynki w czasie turnieju. Płeć również nie miała tutaj znaczenia, a ich stan zdrowia był podobnie ciężki. Było tylko jedno prawdziwe kryterium. Nie przerywając napełniania ciała Anzou leczniczą chakrą podniosła głos.
-Tetsuro! Jak sytuacja u ciebie! Mamy jedną dawkę! Ocena pacjentki! Już! - jej krzyk przedarł się przez kotary, ale było to szybsze niż wysyłanie kogoś i zabawa w głuchy telefon. Potrzebowała informacji natychmiast. Jeżeli Hyuga umarła, to nie było wątpliwości, że Anzou dostanie leki. Jeżeli po prostu jedno było w cięższym stanie to to jedno dostanie ostatnią dawkę. Taka była decyzja. Drugie ustabilizowane będzie musiało poczekać, aż Mujin dorobi jej więcej.
Wtedy też Bohei, który był zajęty kontrolowaniem stanu Anzou odezwał się o jego pogorszeniu. Dobrze. Był dla niej zbawieniem. Dzięki temu, że on pilnował paramentrów życiowych pacjenta, ta mogła skupić się na leczeniu i podejmowaniu decyzji. Był zbawieniem i będzie to podkreślać
-Tak! Oblicz dawkę, na około jakieś 55-60 kg - oceniała na oko masę Anzou -Aka, kroplówka z czymś na wzmocnienie, trzeba go nawodnić i zimne okłady na czoło, spróbujmy zbić gorączkę - szybkie krótkie polecenia.
Walczyła dalej, próbując naprawić tkanki uszkoczone przez truciznę i pozostałe rany. Korzystała z najlepszych technik jakie znała, jeżeli to nie pomoże Anzou, nie było wiele ratunku. Wtedy też usłyszała znajomy głos. Uniosła spojrzenie i dostrzegła go. Ich. Dwóch Kuroi'ów stojących obok niej. Zawahała się na moment. Była tak pochłonięta tym co się tutaj działo, że nie wiedziała co miało miejsce poza jej stanowiskiem. Pewne było natomiast to, że tak jak założyła sam wyleczył swoje rany. Nie spodziewała się po nim niczego innego
-Hm? Jest was o dwóch więcej niż spotkałam czekając rok w Shigashi - mimowolnie wyrwało się z jej ust. Zagryzła wargę. Cholera. Nie chciała teraz na ten temat dyskutować, ale w sercu było jej bardzo źle z tym co się wtedy wydarzyło. Z tym ile czekała, ile się martwiła... a zarazem było tyle rzeczy, którymi chciała się przed nim pochwalić. Ktorych mógł nie wiedzieć... ale nie było czasu. Był za to on, doświadczony wojownik i lekarz -Nie jestem pewna czy wszyscy z poprzedniej fali zostali obsłużeni, było jeszcze kilka osób w średnim stanie. Możesz też pomóc mi tutaj. Musimy naprawić tkanki, zapobiec zniszczeniu, jakie wywołałą trucizna nim Mujin wykona więcej leku - nakreśliła mu sytuację - O ile nie jesteś potrzebny tam... ale w obu miejscach na pewno znajdzie się dla ciebie zadanie - dodała. Nie wiedziała czy może tak po prostu kazać mu zostać. Nie była dowodzącym. Wiedziała, że przyda się tu każda para rąk biorąc pod uwagę ilość i ciężar pacjentów jacy tutaj przychodzili. To nie było łatwe. To było cholernie ciężkie.
Łatwe za to było dla fenka, który uniósł głowę i zaciągnął się jakimś zapachem. Podniósł się z plecaka i machając ogonem podszedł w kierunku znajomego zapachu, który wywoływał szczęście w jego sercu. Wyłonił się z pod łóżka i usiadł oglądajac z radością jak jego przyjaciel od zabawy wrócił. Pustynny zabawowy dziadek.
Misae usłyszała też wtedy tupot małych łapek i zaraz przy jej nogach pojawiła się czwórka gadów.
-Misae, zadanie wykonane! Żadna kropla nie spadnie pacjenta, już my się tym zajęliśmy - zakomunikował wręcz żołniersko Bosu.
-Ziiimnooo- zadrżała Egao. Cała czwórka była zmarznięta i mokra, niestety Misae nie miałą teraz możliwości aby się nimi zająć odpowiednio. Niestety, miała pacjentów. Zerknęła tylko na nich uśmiechając się z lekkim zmęczeniem
-Byliście bardzo dzielni. Dziękuję za wszystko. Możecie już wracać, wygrzejcie się porządnie. Jak znowu zrobi się gorąco wezwę was - nie mogła ich zostawić, bo też nie miała dla nich w tym momencie zadań. Cała czwórka skinęła sobie głowami. Wiedzieli jak ciężka sytuacja panuje w szpitalu i ufali decyzji swojej przyjaciółki
-Tak jest! Delta Szwadron Super Cool Komando Jaszczurów Alfa się odmeldowuje! - zarządził Bosu i zniknęli w niewielkich kłębach dymu.
Zostało dalej leczyć i kontrolować stan pacjenta...

1. Rozmowa z Bohei'em
2. Przemyślenia i leczenie Anzou
3. Pytanie Tetsuro o stan jego pacjenta i podjęcie na podstawie odpowiedzi decyzji o podaniu antidotum
4. Rozdysponowanie zadań i kolejne leki dla Anzou
5. Krótka wymiana zdań z Kuroi'em
6. Odesłanie Szwadronu
7. Leczenie dalej.

Tura summonów - 5 - ostatnia

Imię

Pikushī

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mała jaszczurka mieszcząca się w dłoni. Już na pierwszy rzut oka widać jego młody wiek - zwłaszcza po proporcjach ciała i spojrzeniu. Swoimi ogromnymi, błękitnymi oczami ogląda świat z zainteresowaniem. Zaufaniem. Jego brzuszek jest śnieżnobiały, a łuski na grzbiecie, ogonie i głowie przyjmują barwy od jasnoniebieskiej po granatowy, przesiane przez różowe plamki na czole i karku. Wprawny obserwator może dostrzec drobne prążki na małych łapkach.. Porusza się z niebywałą szybkością, zdawać by się mogło, że jest wszędzie na raz.

Charakter Jego imię mówi samo za siebie. Chochlik. Młody, ciekawski. Wszędzie go pełno. Jest otwart na świat i chce czerpać z niego całymi garściami. Opiekuje się swoją młodszą siostrzyczką Egao. Mówi tak szybko, że często mało kto rozumie co mówi. Dosłownie potrafi wyrzucać z siebie potok słów, nie tworzących nawet składnego zdania, przez brak kropki, która by mogła poskładać je w całość. Radosny, zawsze uśmiechnięty. W powiernikach paktu widzi przyjaciół, których chętnie pozna i zobaczy czego mogą go nauczyć.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Egao

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najmniejsza i zdecydowanie najmłodsza z całej grupy dziewczynka, której łuski na całym ciele są białe, choć w świetle zdawać by się mogło, że mienią się kolorami od beżu, przez róż, aż po jasny lazur. Duże oczy o kolorze nieba zimą, pozbawione są źrenic. Ciałko dalej zachowało dziecięce kształty, co przejawia się w pulchnym brzuszku i łapkach, które jeszcze niezgrabnie utrzymują ciężar jaszczurki. Ogonek mocny u nasady, lekko zwężający się ku końcowi, posiada zrogowaciałe łuski tworzące coś na wzór kolca. Na głowie, podobne wypustki tworzą cztery rogi, nadające całej dziewczynce wyrazu.

Charakter Mała, lecz o wielkim serduszu i wielkiej duszy. Choć często niezgrabna, jest bardzo odważna, czując, że ma wsparcie swoich przyjaciół. Chce wraz z nimi zwiedzać świat, który choć czasem straszny, jest dla niej źródłem wszystkiego co ciekawe. Szybko się uczy i wierzy, że dorówna swoim kompanom. Zna podstawy ludzkiem mowy, dopiero się jej ucząc. Jest bardzo czuła i lubi się przytulać grzejąc swoje ciałko od innych. Pogodna i zawsze uśmiechnięta.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

”P{0’00

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Bitwa musiała już wchodzić w swoje właściwe stadium, gdyż co chwilę wnoszono kolejnych rannych. Mimo niechęci Meduki, teraz był najlepszy moment na wprowadzenie segregacji, najsilniejsi wojownicy muszą jak najszybciej wrócić na front w pełni zdrowi, aby walczyć z nadciągającym wrogiem. To nie tak, że Zielonowłosy był jakimś wielkim fanem tego planu, po prostu wiedział, że w tym momencie jest to zło konieczne, które muszą podjąć, aby maksymalizować swoje szanse na przetrwanie tej bitwy.

Kiedy Asugi zaczęła się trząść, Tetsuro wiedział, że nie jest dobrze. Potrzebowali dodatkowych rąk do pracy, aby przypadkiem dziewczyna nie zrobiła sobie krzywdy. Zielonowłosy złożył serię pieczęci, a następnie wypluł obok siebie dwa ziemne klony, które miały bardzo proste zadanie. Miały pomóc w unieruchomieniu dziewczyny, kiedy to on zajmował się jej leczeniem. Na szczęście lecznicza chakra powoli zaczynała działać i osłabiać działanie trucizny. Rany powoli wyglądały coraz lepiej, choć zapewne pozostaną po nich tragiczne blizny, no ale to nie było teraz najważniejsze, mieli oni postawić ją na nogi, a nie przygotować na konkurs piękności.

- Stan Ciężki odtrutka na pewno pomoże, ale.... wydaje mi się, że jesteśmy w stanie postawić ją na nogi bez niej! - krzyknął do Misae. Na podstawie swoich obserwacji i tego, jak dzięki leczeniu chakrą ślady po truciźnie powoli się cofały, założył, że jest szansa na wyleczenie jej bez antidotum. Co prawda zajmie to pewnie więcej czasu, no ale jeżeli mieli tam poważniejszy przypadek, to tutaj powinni sobie poradzić, albo przynajmniej utrzymać ją do czasu, kiedy Mujin przygotuje więcej specyfiku. Tak więc, decyzja pozostawała w rękach Misae, to ona była przywódczynią tej grupy, więc to ona musiała zadecydować, którego z pacjentów chce obdarować eksperymentalnym specyfikiem.

Tetsuro nie przestawał, cały czas leczył z użyciem chakry swoją pacjentkę. Wiedział, że jeszcze trochę czasu minie, nim jej rozległa rana oraz rozlana po całym ciele toksyna zostaną wyleczone. Kiedy tylko Asugi przestała się trząść, Zielonowłosy wysłał swojego ziemnego klona po ścierkę oraz dodatkową porcję wody. Czuł jak pot zbiera mu się na głowie, więc musiał coś z tym zrobić. Skoro miał pomocników, to mógł z nich skorzystać. Być może w ten sposób będzie w stanie zwolnić kogoś z asystentów, których w tym momencie zajmował.

Ao, dziękuję za pomoc, powinienem poradzić sobie z Midori i moimi klonami w tym momencie. Możesz zerknąć, czy inni lekarze nie potrzebują pomocy. - Pożegnał go z usmiechem, a następnie posłał drugiego ziemnego klona po moździerz oraz kilka leżących na biurku medykamentów. Lecznicza chakra to jedno, ale trzeba też dziewczynę wzmocnić, jeśli szybko ma wrócić na nogi. Zadaniem klona było przygotowanie z tego pasty, którą będzie można podać pacjentce, aby wzmocnić jej organizm, oraz przyspieszyć jego naturalne procesy regeneracyjne przez uzupełnienie składników odżywczych.

- Midori, jak nasz drugi pacjent? - zapytał pomocniczkę, korzystając z chwili. Mimo poważnej rany, początkowy Kryzys z Asuki był zażegnany, drgawki ustały, więc teraz trzeba było czekać aż Zielona Chakra zrobi swoje i wyleczy jej rany.

- Kuroi-san, proszę nie przeszkadzać pani doktor w pracy! - zarzucił z lekkim żartem do starego dziada. Z jednej strony, jego obecność tutaj go cieszyła, z drugiej, to że znajdował się z rana w szpitalu świadczyło o tym, że nawet tak silny wojownik jak on jest w stanie zostać zranionym w trakcie walki na froncie. Musiało tam się na prawdę wiele dziać.

- Słyszałem, że wykopano Cię z Grupy Szturmowej, twoi dawni towarzysze narzekali tutaj na Ciebie. - Ciekawiło go jaki jest jego punkt widzenia na całą sprawę. Na pewno wydarzyło się tam coś, co popchnęło go do tak szalonego czynu. Jego zdenerwowani towarzysze na pewno przekoloryzowali to na swoją stronę, Kuroi pewnie przeciągnie historię bardziej na swoją stronę, a wtedy też mniej więcej na środku powinna znaleźć się prawda.

TL DR :

1. Zrobienie Ziemnych Klonów do trzymana Asugi w trakcie wstrząsu
2. Kontynuowanie leczenia z użyciem Chakry
3. Odpowiedź Misae w sprawie trucizny
4. Wysłanie klonów po potrzebne z biurka rzeczy po tym, jak Wstrząs Asugi się uspokoi
5. Zagadanie do Kuroi'a

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

Marionetki

  Ukryty tekst

Staty marionetek

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Twarz Dowódczyni Jednostki Medycznej przybrała chłodny wyraz, kiedy Kuroi próbował ją pouczać. Nie wiedziała kim jest, nie miał pojęcia, co się tu działo, jak jednostka działała, ale już wszystko ocenił.

Mimo lodowatego wzroku, jaki Yamanaka Meduki w niego wlepiła, ostatecznie to, co powiedziała, kiedy położyła mu rękę na ramieniu, było spokojne i opanowane. To nie była jej pierwsza wojna.

- Oddział i dowódca. Muszę przekazać, gdzie jesteś i dowiedzieć się, jak sytuacja tam wygląda i czy twoja pomoc nie przyda się bardziej w innym miejscu.

Jeżeli Kuroi jej odpowiedział, nie było dalszego problemu z jej strony i pyskaty mógł przejść dalej do Medycznej grupy [upraszam Kuroia o przeczytanie posta z rozpisanym wyglądem szpitala polowego]. Meduki w tym czasie wydała cicho polecenia do jednego ze swoich ludzi, którzy byli wokół niej, a Kuroi na odchodne usłyszał coś w stylu "szok z powodu bitwy", kiedy ktoś zapytał, dlaczego była taka spokojna. Ten ktoś również dość szybko przemieścił się w stronę osobnej, prawdziwie zadaszonej sekcji, ale już nie zobaczył co i jak, ponieważ ogólny, zorganizowany chaos powodował, że już ktoś gdzieś przebiegł.

Jeżeli Kuroi odmówił udzielenia odpowiedzi, Meduki również go puściła, ale jej spojrzenie na niego mogło go nawet zaniepokoić, jeżeli zwrócił na nią uwagę. Wtedy jej rozkazy do jej ludzi były stanowczo cichsze.

Kuroi zaczął od Misae, swojej przyjaciółki, którą już kiedyś wystawił. Wcześniej jednak zwrócił uwagę na to, co się działo dookoła.

Niekończący się strumień rannych oraz - nieco mniejszy - strumień wyleczonych wychodziło przez główne wejście polowego szpitala. Medycy uwijali się jak w ukropie, a wokół nich kręcili się pielęgniarze i pielęgniarki oraz pomoc medyczna - w charakterystycznych, różnokolorowych czepkach.

Wydawało się, że każda piątka miała piątkę pomocy oraz dziesięć łóżek do obsłużenia. W tej chwili, przy grupie Misae, nie wszystkie łóżka były zajęte.

Poza Misae i Tetsuro,. Kuroi dostrzegł fioletowego Uchiha Kazukiego, który wyglądał o niebo lepiej i wydawało się, że przeżyje. Spał, oddychał o wiele lepiej, już nie był sparaliżowany - leżał spokojnie. Jednak jego noga - rana tam była bardzo zababrana i pełna martwej tkanki. Nie była to rana, którą w takim stanie można było uleczyć. Należało ją oczyścić lub amputować kończynę. Chwilowo jednak pilniejsze były inne przypadki - do Kazukiego można było jeszcze wrócić, chociaż nie należało tego odkładać w nieskończoność.

Na innym łóżku siedział Shinsu, obsługiwany przez białowłosego medyka, gdzie indziej Shigemi uwijał się przy Misaki z pomocą mężczyzny, który miał biały czepek. Przy Tetsuro dwa łóżka w tej chwili były zajęte. Jedno zajmowała Asugi, drugie - młody chłopak, przy którym była młoda dziewczyna w zielonym czepku i próbowała schładzać jego skórę. Wyraźnie wyglądała na zestresowaną i co chwilę spoglądała na Tetsuro, jakby chciała, żeby się pospieszył. Jednak ten był bardzo zajęty leczeniem śmiertelnej rany Asugi. Stał przy nim starszy mężczyzna w niebieskim czepku. Ostatnia była Misae z starszą kobietą o czerwonym czepku, która leczyła właśnie Anzou ze śmiertelnej rany. Identycznie wyglądający do tego w białym czepku mężczyzna w czarnym czepku właśnie wywoził od niej nieprzytomną kobietę do innego, oddzielonego zasłonami sektora.

Zdołali zamienić kilka słów - on, Misae i Tetsuro w czasie ich pracy. Teraz jednak mógł wybrać. Albo podszedłby do jednego z istniejących już pacjentów - Kazukiego lub obandażowanego chłopaka pokrytego chyba aloesem (zielonoczepkowa zawołała do Tetsuro, że było źle, kiedy ten ją o niego zapytał, więcej szczegółów w sekcji Tetsuro) - albo mógł zawołać o kogoś nowego. W tym wypadku na jedno z łóżek zostałaby przyniesiona młoda kunoichi (ktoś krzyknął, że kunoichi) z oparzeniami na twarzy. Jej skóra była nabrzmiała i czerwona, z miejscami, gdzie już zaczynała się łuszczyć i pękać. Wyglądało, jakby została oblana wrzątkiem. Jej oczy i zęby były zaciśnięte, żeby nie krzyczała z bólu. To z całą pewnością było bardzo nietypowe obrażenie, ale jej stan był raną średnią. Musiało być dość ciekawe w jaki sposób do niego doszło.

Kuroiów było dwóch. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że chociaż chciał pomóc, nadaniem sobie takich imion miał potencjalnie sprawić więcej zamieszania.


Jeżeli chodziło o Shigemiego i Misaki, tam było ciekawie. Jej obrażenia były rozległe, ale Shigemi już od jakiego czasu naprawiał zmiażdżone kości w jej ciele. Zrastały się, pod wpływem jego chakry, całkiem dobrze i po jakimś czasie i skupieniu Shigemiego, zmiażdżone kości w klatce piersiowej przestały jej dokuczać i mogła odetchnąć pełną piersią bez bólu. No, może nadal trochę była obolała, ale było to bardziej jak odległe wspomnienie niż faktyczny ból teraz. W tej chwili mogła całkowicie skupić się na bólu w nogach.

Obrażenia w nogach były trochę bardziej skomplikowane. Tutaj kości miały szczególnie dużo miejsca do przemieszczania się, bo jednak były to nogi. Dlatego dziewczyna dostała do zagryzienia kawałek kija, a on i Shiro trzymali ją i nastawili kości. Mimo środków przeciwbólowych, które podano dziewczynie, bolało ją ogromnie. Jednak Shigemi szybko załatwił to i jej kości powoli zaczęły się zrastać, a ból przemijał. Trochę problemów sprawiły jej ciężarki i pewnie przez nie jej nogi były aż tak zmiażdżone.

Szczęśliwie jednak, powoli wszystko dochodziło do normy.

Zaskakująca za to była empatia Shigemiego. Dość nieprzyjemnie wcześniej podchodził do Uchihów (ich grupka uwijała się przy stanowiskach siódmych). Za to, do tej dziewczyny Juugo, podchodził z bardzo dużym zrozumieniem. Prawdopodobnie nie widział, kim dziewczyna była, ale dla tych, którzy wiedzieli, był to widok szczególny i była szansa, że Shigemi dostałby najwyższą pochwałę.

Ale nikt tego nie widział, nikt nie zwracał uwagi - empatia wydawała się szczera.

Na pytanie zadane przez Misaki, odpowiedział Shiro, który - nie musząc skupiać się na tym, żeby leczyć, tylko na tym, żeby dziewczynę trzymać, rozejrzał się i odpowiedział.

- Chyba są tutaj. Jest jakiś czarny chłopak z Misae i dziewczyna u Tetsuro. Leczą ich. Pewnie wszystko będzie dobrze. Teraz po prostu odpoczywaj.

Shigemi już kończył leczenie, kiedy na łóżko obok przysłano mu kogoś - teraz już nawet bez wytycznych ze strony Misae. Żołnierka z amputowanym przedramieniem i założoną opaską uciskową. Jej rana nadal krwawiła. Wyglądało na to, że nie wróci na front, więc może nie warto było używać chakry, tylko zająć się raną.

Misaki za to musiała trochę odpocząć zanim się ruszy i wróci na front. I tak była bardzo obolała, nawet jeżeli już w dobrym stanie. Shiro podał jej słodką wodę do wypicia.

- Jesteś bardzo dzielna. Dorośli ludzie potrafią stchórzyć w takiej sytuacji, a ty, młodziutka dziewczyna, dajesz sobie radę.


Keion zajmował się Shinsu. Ten odmówił przyjęcia leków przeciwbólowych, zresztą na prośbę Keiona, który wolał je oszczędzać. Pewnie miał rację, to co się działo, tak naprawdę dopiero się rozpoczęło. Jeszcze leków miało zabraknąć - prędzej czy później. Keion dość skutecznie dał radę rozproszyć Shinsu i zająć go rozmową na temat tego, co się "tam działo". W międzyczasie oparzenia na jego twarzy się leczyły, kiedy opowiadał o tym, że zostali zmasakrowani, a potem rozmyślał nad tym, czy powinien tam wrócić. Były to bardzo naturalne obawy. Naturalne wątpliwości.

Wyraźnie ktoś inny też miał wątpliwości co do walki na froncie, bo Shinsu zauważył, że Kuroi podchodzi do nich i zabiera się do leczenia.

Jego skóra powoli się odbudowywała pod wpływem zielonej chakry Keiona. Czerwona, zniszczona tkanka została zastępowana świeżutką, jeszcze różową skórą. Bąble od oparzeń znikały, a jego myślenie było coraz jaśniejsze, coraz bardziej klarowne, a dźwięki z uszu zniknęły. Jak to się stało, że był w stanie pilotować swoje ptaki w poprzednim stanie? Chyba naprawdę adrenalina go kopnęła i doprowadziła do tego stanu.

W międzyczasie podbiegła do nich Aka, po antidotum - tą jedną dawkę.

Po kilku minutach - był jak nowy, a Keion tylko trochę stracił swojej chakry na leczenie Shinsu. Kiedy się odsunął, Shinsu potrzebował oddechu oraz musiał podjąć decyzję. Na Keiona za to za chwilę miały czekać nowe wyzwania, jak tylko któreś z jego łóżek zostanie zwolnionych.


Misae pracowała z Boheiem nad Anzou. Oboje skupieni, mimo tego rozmawiający między sobą, z pewnym dystansem do tego, co się działo. Bohei uparcie nie chciał mówić do Misae po jej imieniu, ale używał zwrotu honorowego, okazując tym samum duży szacunek do niej. Aka kręciła się przy nich, razem pracując. Zaczęli tworzyć razem naprawdę dobrze i sprawnie działający organizm. Nawet, jeżeli młoda kobieta była już pełna wątpliwości.. Widziała już, że medyków było za mało. I nawet oddanie, jakie pokazywał Bohei, nie mogło całkowicie pokryć tego, co się teraz tutaj zaczynało dziać.

Szturmowa to był dopiero początek.

Anzou był niemal nieprzytomny, w jakimś majaku, ale głos Boheia do niego docierał. Docierał głos młodego chłopaka, który prosił go, żeby dał z siebie wszystko. Ból trochę zelżał, ale potem przyszedł ostry ból z nacinania ran i oczyszczania ich. Bohei widział, że ciało Anzou walczyło - inaczej nie byłoby tak nabrzmiałe. Za pomocą gazy i skalpela usunął wszystko, co było zainfekowane przez ugryzienie w nogę i po jakimś czasie rana była czysta, a jej brzegi - równe.

Misae, kiedy leczyła Anzou swoją chakrą, miała zagwozdkę. Stan i jego i Hyuugi był tak samo ciężki, przez co decyzja była niemal niemożliwa. Tetsuro powiedział jednak, że oni sobie poradzą bez antidotum, samą chakrą, a Bohei dał informację o wstrząsie.

Aka bardzo szybko pobiegła po nie do Keiona, następnie wróciła i podała fiolkę Boheiowi. Ona sama zaczęła przygotowywać kroplówkę z lekiem wzmacniającym oraz płynami, które miały pomóc w opanowywaniu gorączki oraz nawodnieniem chłopaka. Na jego czole i nadgarstkach też położyła mokrą tkaninę, która miała pomóc go ochłodzić.

Decyzja nadal jednak pozostawała w rękach Misae.

Kiedy Kuroi i jego identyczny kolega Kuroi, zwany przez niego samego Shiro pojawili się przy niej, pewnie miał szczęście, że nie przedstawił się w ten sposób, bo pewnie dostałby informację, że tylko wprowadziłby zamieszanie. Nie zrobił tego i Misae powiedziała mu, że może pomóc tutaj lub gdzie indziej. Na razie była pełna wątpliwości, czy w ogóle może pozwolić mu zostać, ale chyba była wolna od odpowiedzialności, bo to zupełnie nie było w jej zadaniach. Więc tak czy owak, cokolwiek Kuroi zrobił - była to jego decyzja.

Stan Anzou wyraźnie się poprawił po wlaniu w niego leczniczej chakry, kroplówce oraz zbijaniu gorączki. Widziała dokładnie, że rana się zasklepiła, a stan chłopaka przestał być agonalny. Miał szanse na przeżycie. Jednak jej doświadczenie medyczne - fakt jak chłopak oddychał, jak leżał, jak nadal jest napięty z bólu mówiło jej, że to jeszcze nie wszystko. Miał wewnętrzne obrażenia - jego stan nadal był ciężki, ale była szansa, że wcale nie umrze tutaj.

Jaszczurki za to, po zrobieniu swojego i dużej pomocy - zniknęły i wróciły do siebie, pewnie martwiąc się tym, co czekało Misae w przyszłości tutaj, w tej bitwie.

A na dwa wolne łóżka przy Misae zostały zajęte. Przez jedna kobietę z oparzeniem od wrzątku na twarzy (którą potencjalnie mógł zająć się Kuroi) oraz kolejną nieprzytomną osobę - shinobi klanu Uchiha (Misae natychmiast poznała rysy twarzy i włosy), ze zmiażdżoną nogą oraz raną ciętą na szyi. Stan był ciężki, poprzez dwie średnie rany.


Tetsuro skupił się na leczeniu Asugi. Powiedział, że dadzą sobie rade bez antidotum, bo widział, że rana się leczyła od używania chakry. Tak samo, jak w przypadku Anzou. Ale jeszcze nie było wiadomo wielu rzeczy na temat antidotum, na temat tych trucizn. Wyraźnie - efekty zależały od tego, jaki wąż się trafił. Kazuki chyba miał największego pecha.

Ao trzymał dziewczynę, która właśnie przechodziła atak padaczkowy, a Tetsuro dorzucił jeszcze dwa klony ziemne, które przycisnęły nogi dziewczyny, przez co nie rzucała się aż tak.

W przeciwieństwie do Misae, nie miał aż takiej pomocy w postaci Boheia, który miał szansę profesjonalnie oczyścić ranę. Przez co blizna… oj, była paskudna, tak. Paskudniejsza niż równo zaleczona ranka u Anzou. Szczęśliwie jej drgawki minęły, a klony rozlazły się po przestrzeni, żeby przynieść wodę, tkaninę, otrzeć sobie pot z czoła. Nie da się ukryć, że był sprytny.

Asugi też powoli się stabilizowała. Stan przeszedł ze śmiertelnego w zaledwie ciężki. Należało leczyć dalej, żeby doprowadzić ją do dobrego stanu. Jednak otworzyła oczy i na widok Tetsuro nad nią uśmiechnęła się i słabo się odezwała.

- Szkoda, że nie mam okularów, kiedy przystojny doktor mnie leczy - powiedziała cicho.

W międzyczasie Ao został odesłany do pomocy komuś innemu - klony i Midori oczywiście mogli sobie wszyscy poradzić, trzecie łóżko przy Tetsuro zostało zajęte przez niemal trzynastoletnią dziewczynkę (oczywiście kunoichi), która miała uraz głowy - chyba pękniętą czaszkę) oraz dziwnie wykrzywioną rękę (rana ciężka i rana lekka). Na drugiej ręce miała rozlany tusz. Nawet nie było kogo o co zapytać - pacjenci byli wnoszeni, a ludzie, który to robili, natychmiast wychodzili po kolejnych.

Tetsuro też zapytał Midori, jak chłopak, którego leczył wcześniej. Mniej więcej w tym samym czasie dziewczyna krzyknęła.

- Zatrzymał się, Tetsuro! Ma wstrząs! - zawołała i zaczęła naciskać jego klatkę piersiową, żeby pobudzić serce do działania. Z przerażeniem też spojrzała na przyniesioną dziewczynkę.

Zaczynało być bardzo poważnie. Oczywiście, rozmowa z Kuroiem nie przeszkadzała w leczeniu. Chociaż Tetsuro musiał wybrać, co należało teraz zrobić. Jeżeli udało mu się przy tym wszystkim zachować spokój, jeżeli Kuroi mu odpowiedział - jak najbardziej można było usłyszeć jego odpowiedź.


Wśród tego całego zamieszania w szpitalu, wśród deszczu bębniącego na rozciągniętej tkaninie, grzmotach, odgłosach cierpiących ludzi oraz odgłosach walki na zewnątrz, dopiero po dłuższej chwili zorientowano się, że nie ma już wstrząsów ani tych przerażających uderzeń. Zrobiło się zaskakująco spokojnie. Można było się bardziej skupić.

Nie znaczyło to, że było spokojnie - wprost przeciwnie. Pomijając już chaos szpitala, ci, którzy byli najbliżej ścian i nie byli akurat szczególnie zajęci, widzieli ptaka - ciężko zauważalnego - który sfrunął z murów pod tkaninę. Ptak był cały czarny, a większość nie miała pojęcia, z nim zrobić. Ostatecznie jednak jakiś Uchiha podbiegł do niego ze zwojem, po czym ptak sfrunął i objawił wiadomość na zwoju. Chłopak natychmiast ruszył do Meduki, która zatrzymała się w tym, co akurat zrobiła, żeby odezwać się głośno.

- Dzicy dotarli na mur twierdzy, na najbardziej wysuniętej na południe stronie. Nic to nie zmienia, uważajcie, ale kontynuujcie to, co robicie.

Ciężko było jednak kontynuuować, ponieważ tuż po jej słowach coś z ogromną siłą uderzyło w tkaninę. Spadło prosto na jedno z łóżek, które obsługiwało Ryuzaku i Hazama, który odskoczył w tył i przeklął głośno, ponieważ - cokolwiek to było, właśnie zmiażdżyło mu pacjenta, a kilka podpór pod ciężarem się ugięło - dwie złamały, kilka przewróciło. Tkanina przykryła część łóżek (szczęśliwie łóżka Jedenastki były bezpieczne). Jednak zaskoczenie spowodowało, że kilku medyków przestało leczyć, a to coś, co spadło - wciąż tam było.

Tkanina zaczęła przesiąkać krwią.

Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Uchiha Kazuki
Kaguya Taisho
Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

Shinsu - wyleczony
Misaki - wyleczona, obolała
Anzou i Asugi - rana ciężka

+ 27h spóźnienia do wykorzystania
Czas na odpis Grupa Medyczna : 0:01 22.08.2023
Czas na odpis Grupa Regularna: 00:01 23.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 24.08.2023

[Misae]

Leczenie przebiegało poprawnie - chociaż nie było idealnie i ciało Anzou nie odpowiadało jeszcze, aż tak na leczenie jak powinno wraz z jej cudownym zespołem działali. Z chwili na chwilę tercet Misae-Boehi-Aka pracował coraz płynnej, ucząc się siebie nawzajem. Jak na zespół, który dopiero co powstał doskonale się uzupełniali. Misae była im ogromnie wdzięczna, bo dobrze wiedziała, że wynika to z tego, że pozwalają jej płynąć swoim rytmem wspierając ją w działaniach. To ona nadawała rytm, a oni płynęli wraz z nim.
Ważnym momentem był czas kiedy doszło do wymiany krótkich zdań między Misae a Tetsuro. Od tego, czego miała się dowiedzieć kunoichi zależało kto dostanie dawkę odtrutki. Zgodnie z tym co przekazał pustynny marionetkarz Tetsuro, jemu miała wystarczyć tylko chakra. W porządku. Skoro ocenił stan pacjentki, na taki, że medykamenty nie były konieczne, zadziała zgodnie z jego decyzją.
-Dobrze! W takim razie podaję u siebie - poinformowała go krótko i przeniosła spojrzenie na Bohei’a-Bohei, podaj odtrutkę - poleciła. Musiał zdobyć i podać jedyną w tym momencie dawkę leku.
Większość możliwych do zaleczenia ran, została już wyleczona, liczyło się zahamowanie rozprzestrzeniania się trucizny i zniszczenia dalej tkanek. Do tego konieczne było prawidłowe działanie preparatu. Niestety, ale koniec końców nie wiedzieli nawet czy była to ta sama trucizna i wytworzony lek wystarczał. Wtedy też gdy podany został lek, do uszu dziewczyny dotarł donośny krzy Midori. Czyżby Misae podjęła złą decyzję i Tetsuro wcale nie radził sobie, aż tak płynnie?
-Tetsuro, jeżeli potrzebujesz pomocy, wolaj! - musiała wiedzieć czy ma natychmiast do niego podejść i zająć się któ®ymś z jego pacjentów. Nie miała z tym problemu, potrzebowala jedynie instrukcji i komunikatów.
Przyjrzała się jeszcze leżącemu Anzou z ulgą przyjmując, że wyglądał dużo lepiej, a przygotowana odtrutka, działała dużo lepiej niż mogła sobie życzyć. Mujin spisał się na medal, dzięki czemu Misae nie musiała tracić już więcej chakry, aby się zaopiekować pacjentem.
-Anzou, odetchnij chwilę. Do wesela wszystko się zagoi, powinieneś poczuć się lepiej - poinformowała go łagodnie, choć sam na pewno dobrze zdawał sobie z tego sprawę -Aka, podaj mu proszę coś do picia - poprosiła pogodnym głosem. Możliwość zobaczenia, że pacjent czuje się lepiej i jego organizm odpowiada na leczenie było ogromną radością dla każdego z medyków.
Oczywiście trwała wojna i to nie oznaczało, że mogli liczyć na jakąkolwiek przerwę. Nim zdała sobie z tego sprawę i mogła przetrzeć pot z czoła po ostatnim pacjencie, kolejne dwa łóżka zostały zajęte przez rannych.
-Kolejni ranni. Czy ktoś jest już wolny? Bohei, idź szybko i zabezpiecz ranę na szyi, jeśli nikogo nie bedzie zaraz do ciebie dołączę. Kuroi, jeśli się nudzisz zajmij się poparzoną dziewczyną. Aka, podaj proszę leki przeciwbólowe obu - rozporządzała zespołem, tymczasowo lub na stałe - zależnie od życzenia niebios czy dowodzących, skreślić dowolnie; również Kuroi’em - skoro stał i palił się do pracy grzechem było nie wykorzystać jego zapału póki reszta jego kolegów nie została jeszcze wyleczona. Nie wiedziała na jakim etapie jest Shigemi i Keion ze swoimi pacjentami. Musiała założyć, że jeszcze są w trakcie dopóki nie powiedzą. Szczęśliwie mimo bardzo bardzo bolesnej rany, nie była ona śmiertelna ani ciężka. Mogła poczekać. Jeżeli dostanie leki przeciwbólowe powinna poczuć się dużo lepiej, a to pozwoli Misae odnaleźć się w sytuacji… sytuacji, która po chwili stała się jeszcze cięższa. Huk. Zamieszanie. Uszkodzone zadaszenie.
-Szlag! Kuro lub Shiro, któryś wolny. Sprawdźcie co się dzieje i przekażcie mi - posłała po któregoś, który nie był zajęty…chyba. Ona musiała zrobić coś. Zagryzła zęby. Dopiero co odesłała Szwadron, ale widać było, że nie poradzi sobie bez nich. Byli niezbędni. Dlatego też odsuwając się nieco od łóżek, aby nie robić tego w przejściu złożyła kilka pieczęci i ponownie w kłębach dymu wyłoniły się gady. Tym razem była ich trójka, a nie czwórka. Mała Egao za bardzo zmarzła i Misae nie miała serca wzywać ją ponownie.
No to nieźle sobie radzi bez nas - odezwał się Pikushi prychając z rozbawieniem pod nosem. Ganko tylko skrzyżował łapki na piersi, nie wyrażając, żadnego przejęcia, za to Bosu jak przystało na szefa dobrze wiedział, że skoro praktycznie od razu ich zawróciła sytuacja musiała się pogorszyć
-Co się stało?
-Coś spadło na dach szpitala. Musicie koniecznie wejść po materiale i z pomocą żyłek i nici zszyc dziurę, aby woda nie lała się na pacjentów. Jeżeli cokolwiek będzie znowu spadać, macie natychmiast się chować. Macie tylko zszyć materiał i przyjść do mnie - była poważna, aby dobrze wiedzieli, że nie mogą ot tk próbować zatrzymać spadających… cosiów. Nie chciała aby ryzykowały życiem. Mieli być ostrożni i rozumieli powagę sytuacji. Po wydaniu poleceń Misae od razu zamierzała udać się do rannego - albo do jednego z rannych Tetsuro przyjmując pacjenta, albo do osoby, którą zabezpieczał Bohei
-Kto jest wolny, niech zajmie się pacjentami, albo pomoze reszcie - poleciła składając pieczęcie i ponownie tego dnia używając silnej techniki leczącej. Niestety, ale wykalkulowała w głowie dosyć uważnie, że to najlepsza z opcji jeżeli chodziło o czas leczenia, powrotu na front, oraz energii. Czy długo tak da radę, to czas pokaże…

1. Podanie odtrutki Anzou
2. Rozdzielanie pacjentów i próba rozeznania się w sytuacji Tetsuro
3. Wysłanie jednego z bliźniaków aby sprawdzili co się stalo
4. Ponowne wezwanie jaszczurów i wysłanie ich do zszywania dachu
5. Leczenie jednego z pacjentów w ciężkim stanie.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

”P{0’00

[Keion]

Nie zdziwiłem się jakoś specjalnie słysząc od Shinsa że poradzi sobie bez znieczulenia, nawet jeśli odczuwał duży ból. Po kimś kto przyszedł walczyć i jak mniemam miał nie jedną walkę za sobą spodziewałem się opanowania i hartu ducha wystarczającego by przetrwać chwilę katuszy. Te najwidoczniej z każdą minutą widocznie stawały się coraz mniej dokuczliwe i mój pacjent wyraźnie powoli dochodził do siebie, a dogadanie z nim przestało być wyzwaniem.

Mężczyźnie chyba nie do końca przypadło do gustu moje pytanie o sytuację na froncie, ale nie przejąłem się tym jakoś specjalnie. Byłem przekonany że każdy inny również by je zadał, informacje były ważne i na pewno wszyscy tutaj obecni, pozornie bezpieczni, chcieli być świadomi tego co być może spotka ich za parę godzin. Czarnowłosy chyba to rozumiał bo choć sprawiło mu to ból udzielił stosownej odpowiedzi. - Rozumiem, mieliście szczęście, ale to że przeżyliście jest też waszą zasługą, byliście w stanie wytrzymać na tyle długo że posiłki zdołały do was dotrzeć, nie poddaliście i kupiliście tyle czasu ile zdołaliście, a także przynosicie informacje, które mogą okazać się przydatne. - Mój współrozmówca wyraźnie potrzebował żeby go podnieść na duchu i to też właśnie próbowałem zrobić. Mężczyzna w krótkim czasie doświadczył śmierci wielu ludzi z którymi współpracował i to najwyraźniej w pewnym odbiło się na Jego psychice, ale nie wyglądał na takie co się podda i po jednej porażce ucieknie z pola bitwy. -Fakt że przeżyliście oznacza że jak wydobrzejecie to będziecie mogli się im odpłacić i tym razem to wy ich zaskoczycie, a przynajmniej Ty jeśli będziesz chciał. - Jego twarz już powoli wracała do twarzy, a to pewnie oznaczało że ten niezależnie co postanowi, raczej nie będzie za długo chciał siedzieć bezczynnie. - Twoja twarz już wygląda w porządku, ale radziłbym Ci jeszcze odczekać trochę nim wrócisz do walki. W skutek wybuchu mogłeś doznać lekkiego wstrząsu, a lepiej żebyś za godzinę nie wrócił do nas niesiony przez swoich towarzyszy. - Dodałem kończąc leczenie i odstępując od Shinsa.

Po zakończeniu leczenia chciałem od razu udać się do Misae po kolejny przydział, ale w chwili oddechu coś przykuło moją uwagę. Mianowicie zdałem sobie sprawę że od dłuższego czasu nie słyszałem dudnienia i mury ośrodka przestały się trząść. - Czyżby to znaczyło ze nasi odepchnęli najeźdźców, ale udało się ich osłabić na tyle że sam szpital nie był już atakowany, a może też oznaczało to że dzicy wdarli się już na mury i zaprzestali masowych ataków żeby samem sobie nie szkodzić. - Zacząłem się zastanawiać i spojrzałem w górę z drżącym sercem czekając parę oddechów czy coś się wydarzy. Nie zdarzyło się nic szczególnego, za to do sali wleciał jakiś czarny ptak, a ja od razu domyśliłem się ze to nie może być przypadek, nie w taką pogodę. Po chwili ktoś do niego podleciał i nie miałem zielonego pojęcia co się wydarzyło, ale ptak zniknął, a Meduki zrzuciła szybkie ogłoszenie. - Dzicy tutaj? Tak szybko? - Zdziwiłem się, ale zacisnąłem pięści i nie dałem po sobie zauważyć zdenerwowania. Z podróży do twierdzy pamiętałem że na jej murach znajdowała się cała mas shinobi, najemników i ochotników, a więc fakt że dzicy są na murach wcale nie musiał oznaczać najgorszego.

Oczywiście ciut rozkojarzony i podenerwowany chciałem wrócić do leczenia rannych, ale niestety tym razem dla odmiany coś się wydarzyło. Usłyszałem tylko że coś uderzyło z tkaniną i zaraz po tym spadło na jedno z łózek. Cokolwiek to było zrobiło sporo zamieszania, niszcząc parę podpór i najwidoczniej miażdżąc jednego z pacjentów. Zerwana tkania przykryła część łózek i w sumie to nie przeszkadzała nam w dalszym leczeniu, ale nie potrafiłem od tak wrócić do leczenie nie wiedząc co się właśnie stało. Usłyszałem że Misae kazała to sprawdzić i nawet kogoś do tego wyznaczyła, ale biorą pod uwagę że byli to cywile postanowiłem również zareagować. - Podchodź ostrożnie, nie wiadomo co to może być. - Powiedziałem do tego który postanowił sprawdzić co nam spadło z nieba i wyciągnąwszy z kieszeni stalową żyłkę, a następnie wskazałem niezidentyfikowany obiekt dwoma palcami by ta go oplotła, ale na tyle by można było zajrzeć co jest pod płachtą. Wiedziałem że żadnemu doświadczonemu wojownikowi, ani shinobi ta sztuczka nie sprawi problemu, ale może w razie czego da komuś parę dodatkowy sekund na reakcję, bądź zwyczajnie sprawi że to coś przez żyłkę się aktywuje, gdy nie będzie nikogo blisko. Nikt nie wiedział co do nas spadło, a zważywszy na okoliczności mogło to być dosłownie wszystko.

TL DR:
1. Lecenie twarzy Shinsa.
2. Zauważenie czarnego ptaka.
3. Wysłanie żyłki żeby oplotła niespodziankę.

Chakra

  Ukryty tekst

Przedmioty

Nazwa

Stalowa żyłka

Typ

Lina

Objętość

0,25 na 1 metr

Styl

Seido lub Chēn

Opis Zwykła żyłka wykonana w całości z metalu, charakteryzująca się podobnymi właściwościami do liny, jednocześnie będąc znacznie cieńszą - zwykłe oko może nie być jej nawet w stanie zauważyć. Wykorzystywana przez wojowników do rozmaitych zadań, najczęściej do kontroli rzuconej broni przy pomocy techniki Seido: Soushuriken no Jutsu. Kolejnym przykładem, jest posłużenie się nią do unieruchomienia związanego celu, czy też utrudnienie wyprowadzenia skutecznego ataku. Wszystko tak naprawdę zależy od naszej kreatywności, jako że jest to tylko narzędzie. Próba wyswobodzenia się przy opleceniu czymś takim wywołuje spory ból. W skrajnych przypadkach mocny nacisk może powodować nawet płytkie rany. Niestety z racji na swoją grubość bardzo łatwo ją przeciąć, jeśli tylko jest naprężona.

Cena

10 Ryō za metr

Posiadam 25m

Techniki

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

Nazwa

Suienzou no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Zależy od długości żyłki

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

Dodatkowe

Należy mieć minimum 2 metry żyłki/łańcucha

Opis Prosta, a dosyć skuteczna technika używana przez shinobi znających się na ninjutsu. Polega ona na napełnieniu swoją chakrą liny, łańcucha lub żyłki, a następnie wskazanie celu za pomocą dwóch palców. Żyłka po chwili sama rusza w kierunku wskazanego celu, mocno go oplatając. Taki osobnik zostaje wtedy związany, i w większości sytuacji skazany na pomoc sojuszników. No, chyba że jest ninja - wtedy można znaleźć prosty sposób.

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Bohei Imoto]

Trio Misae-Bohei-Aka dalej walczyło o życie młodego Anzou, którego stan wydawał się polepszać dzięki wdrożonemu leczeniu. Współpraca drużyny była obiecująca, można wręcz powiedzieć że zaskakująco dobra, gdyż tak na prawdę nie znali się i nigdy wcześniej i ze sobą nie pracowali. Mimo entuzjastycznej pracy drużyny Yamanaki, było wciąż za wcześnie aby można było powiedzieć że ich pacjent wyjdzie z tego, jego stan wciąż był ciężki. Mimo zaleczenia jego paskudnej rany, wciąż priorytetem pozostawało zniwelowanie działania toksyny, która wprowadziła chłopca we wstrząs zagrażający jego życiu. Jedynym ratunkiem dla młodego shinobi pozostawało podanie anatoksyny, której wciąż brakowało. Nie było żadną tajemnicą, że Misae musiała podjąć niezwykle ciężką decyzję, która polegała na daniu szansy na dalsze życie jednemu z dwóch umierających młodzieńców. Całe szczęście dla pacjentów, dzięki zdolnością Tetsuro wydawało się, że jego poszkodowana przeżyje bez podania antidotum, co dawało szansę Anzou. Dlatego też, gdy tylko Aka doręczyła lekarstwo przeciwko groźnej truciźnie, Bohei na rozkaz Misae niezwłocznie podał je podskórnie w ramię pacjenta ,znajdujące się bliżej niego.

- Misae-sama, anatoksyna podana. - potwierdził, po podaniu antidotum.

Anzou otrzymał szansę od losu, a dokładniej od Mujiina i Keiona, zaś trio pozostało jedynie mieć nadzieję że antidotum zadziała. Trzymając się tendencji panującej w szpitalu, podczas walki o życie Anzou do izby trafili kolejni pacjenci. Wszyscy medycy klasycznie byli zajęci, dlatego też każdy kto miał choćby pół dłoni wolnej musiał zając się nowymi pacjentami. W ten właśnie sposób kolejnym pacjentem Bohei'ego został nieprzytomny Uchiha, do którego przydzieliła go Misae.

- Robi się Misae-sama. - odpowiedział, po czym udał się do łóżka z nieprzytomnym pacjentem.

Uchiha był nieprzytomny, jego stan był ciężki a obrażenia krytyczne, zwłaszcza spoglądając na jego zmiażdżoną goleń. Bohei zgodnie z procedurą medyczną, zaczął od sprawdzenia oddechu i drożności dróg oddechowych, które były zagrożone zachłyśnięciem i aspiracją krwi, zaś oddech płytki i wolny. Ocena krążenia również nie rokowała, tętno było szybkie i miarowe co sugerowało dużą utratę krwi i dawało znamiona wstrząsu hipowolemicznego. Należało działać szybko, dlatego biorąc pod uwagę swoje umiejętności, iryonin miał skrytą nadzieję że za chwile zjawi się przy nim Misae lub Tetsuro oferując swe umiejętności lecznicze.

- Wstrząs hipowolemiczny, duża rana miażdżeniowa! Potrzebuję kogoś do pomocy! Leki pobudzające (epinefryna , krew do przetoczenia na cito i leki przeciwbólowe! - krzyknął do kogokolwiek kto słyszał, odwracając się za siebie na chwilę.

Stan shiboiego okazał się o wiele cięższy, niż zakładano na początku. Paskudna i głęboka rana na szyi była równie problematyczna co zmiażdżona kończyna, gdyż była dużym zagrożeniem dla dróg oddechowych pacjenta. Wiadomym była dla każdego medyka, że brak oddechu skutkował szybką śmiercią. Bohei niewiele myśląc, chwyciwszy za żuchwę pacjenta zastosował rękoczyn udrożnienia dróg (rękoczyn Esmarcha jak coś) i ponownie zawołał o pomoc.

- Potrzebuję kogoś pilnie do utrzymania żuchwy! Misae-sama? - rzucił mimowolnie, oczekując pomocy od liderki.

Bohei stojąc za głową pacjenta, stabilizował żuchwę dbając o drożność dróg oddechowych, wiedział że dopóki nie zadbają o drogi oddechowe to zaopatrzenie rany na szyi nie było możliwe. Noga Uchihy również była zagadką, tak rozległe zmiażdżenie nogi groziło amputacją, jednakże aby to ocenić potrzeba było rozległej wiedzy, zdecydowanie większej niż wiedza młodego medyka.

1. Bohei wraz z Misae leczą Anzou.
2. Iryonin podaje antidotum.
3. Nastolatek zajmuje się rannym Uchihą.
4. Chłopiec udrażnia drogi oddechowe i woła o pomoc.

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• Duża torba na pośladkach
• Torba na lewym biodrze
• Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
• Kabura na lewym udzie
• Kabura na prawym udzie

  Ukryty tekst