[Event]Karczma Hanabi

[Kitashi]

Mężczyzna opowiadał, starając się zachować spokojny i neutralny głos i wyraz twarzy, ale widać było iż w tych istotniejszych momentach nie udawało mu się to do końca. Mimo to gdy zakończył swoje opowieści ze świata w końcu odetchnął i wysłuchał co na to powiedzą jego przyjaciele. Na słowa Misae kiwnął delikatnie głową i mruknął.
-Dziękuję.
Faktem było ze jej słowa miały dla chłopaka wybrzmienie słodko gorzkie, albowiem jednak nie dało się ukryć iż istotnym czynnikiem w jego odłączeniu się od grupy były właśnie sprawy związane z dziewczyną, ale teraz nie był czas na rozpamiętywanie tego. Po tym jego wzrok spoczął na Minoru, który zadał istotne pytanie. Chłopak przez kilka chwil wstrzymał się z odpowiedzią, samemu nie będąc pewnym jak opisać tą kwestię.
-Powiem tak, wiem że przy tym, że wasza dwójka dalej trenowała w fachu to na pewno jestem w tym zakresie solidny kawałek za wami. Ale mimo to sam też nie jestem słaby i nie jednego asa mam w rękawie. Dam sobie radę. Wszyscy damy radę.
Rzucił kończąc na pozytywnym tonie swoją wypowiedź. Po tym uniósł za Rakuraiem swoją czarkę i ponownie opróżnił jej zawartość, która rozlała się pieczącym odczuciem po jego ustach. Po tym w końcu nadszedł czas by również MInoru powiedział o tym co wyprawiał przez te lata. Koseki wysłuchał z ciekawości tego co czarnowłosy miał do powiedzenia, jak by nie było widoczne było na pierwszy rzut oka że dość mocno się zmienił. Chłopak wysłuchał jego historii z zaciekawieniem i z delikatnym uśmiechem, widząc jak on i Misae się droczą. Na słowa dziewczyny brodacz lakko się uśmeichnął i uniósł ręce w poddańczym geście.
-Oczywiscie, będę sie starał jak się da.
Chłopak mrugnął jednym okiem po tych słowach i już był gotowy na kolejną kolejkę, kiedy to rozległo się bicie dzwonów. Znak wyraźnie zwiastujący nadchodząca masakrę.
-Szlag by to
Rzucił zaciskając zęby. Czuł jak włosy na jego karku lekko się unoszą. Mogą nie dawać tego po sobie poznać ale oczywistym było że każde z nich się bało, wszyscy byli ludźmi i dobrze wiedzieli że była szanse ze widzieli się po raz ostatni, mimo że był to pierwszy raz po tak długiej przerwie.
-Odnajdziemy się ponownie tak jak i teraz. Do zobaczenia po wszystkim.
Rzucił, jednocześnie zakładając na swoje kimono zakupioną przez Minoru kamizelkę, narzucając haori i poprawiając pas trzymający torbę i kaburę. Czuł jak w sercu ściska go strach, lecz mimo to z duchem gotowym na to co ma nadejść ruszył za minoru w stronę murów.


Z. T.

[Kubomi]

Odpoczynek w karczmie był… niczym niezaskakujący? Nie mogła tutaj oczekiwać nie wiadomo jakich warunków i komfortu, ale było wystarczająco. Na tyle, że mogła poukładać sobie w głowie myśli i przygotować się mentalnie na bitwę. Jej pierwszą bitwę. Zasmakowała już wielokrotnie walki na śmierć i życie, ale taka skala? To było coś innego… Gdy spożywała w milczeniu posiłek pozwalała sobie na słuchanie rozmów, które działy się wokoło, tak jak planowała zresztą – choć to był tylko dodatek dla jej zadania. Informacje o Dzikich, jak już jej powiedziano, były priorytetem.
Zaciągnęła się jeszcze raz ziołami ze swojej fajeczki, gdy usłyszała dźwięki dzwonów, na które aż delikatnie podskoczyła. Najwyraźniej nie było już czasu na odpoczynek. Może była świeżakiem w takiej sprawie, ale dzwony nigdy nie zwiastowały niczego dobrego. Zgiełk, który się wydarzył, wskazywał na jedno… niedługo rozpocznie się bitwa… Dojadła szybko swój posiłek, kładąc miskę na ladzie, zanim zerwała się i poprawiając płaszcz, trzymając fajeczkę w zębach, wybiegła, by jak najszybciej udać się na pozycje.

z/t

[Ario]

Hoshi zaczęła krótko opowiadać o tym jak to wyglądało. Ario historie o wojnach znał jedynie z opowieści i tyle, co mógł sam wywnioskować. Co prawda brał udział w jednej z nich, ale wtedy po prostu przyszedł do osady i przepędził napastników. Teraz jednak miał być w epicentrum wydarzeń, do których dążyły ostatnie dni.
- Jakbym był na miejscu innych klanów to bym wysłał tutaj duże wsparcie. To nie jest wojna, to jest inwazja. - odparł w swoim stylu. - Jeżeli Sogen polegnie, to raczej nie zostaną tutaj, tylko będą szli dalej. Siła napastnika polega na tym, że mają duży rozpęd i impakt. - cicho westchnął. Zrobił przerwę i zaczął wyjaśniac.
- Kiedy atakujesz, jesteś lepiej przygotowany niż obrońca. Najczęściej takie operacje są dokładnie planowane. Jedyna szansa jest taka, że oni przed czymś uciekają i zostali do tego zmuszeni. By tu przyjść. Jednak w takim razie, co wywołało taką panikę? Wolę założyć, że to jednak zaplanowana akcja.

Następnie przyszła Misaki. Ario był lekko zaskoczony obecnością młodszej z dziewczyn, które zaprosił do Kropli. Ta jednak miała trochę umiejętności, więc nie żeby dziewczyna była bezbronną Kunoichi.
- Dobrze, że jesteś. Przyda się każdy...w miarę doświadczony wojownik. - skwitował jej przybycie skinieniem głowy.
- Wracając, nasza sytuacja jest średnia. Klany nie są zjednoczone. Będą padać jeden po drugim, jeżeli wróg zadecyduje się przejąć władzę nad całą krainą. Każde przejęcie to wcielenie nowych zasobów do siły agresora, tak jak zrobili to Kaminari z tą osadą, którą wyzwalałem. Zaczynasz pracować i utrzymywać przeciwnika. Szansa na niepodległość maleje z każdym dodatkowym dniem...a ja oprócz drobnych delegacji nie widziałem z prawdziwego zdarzenia wojska. Obawiam się, że mimo tej całej...tutaj...organizacji, to nie wystarczy. - chłopak cicho zakasłał. - Ale musimy zobaczyć z czym będziemy się mierzyć w przyszłości. Nawet jak tutaj się nie uda, to będziemy bogatsi o doświadczenie.

Ario nie dodał tego, że o ile przeżyje - jak nie samą wojnę, to chorobę. Wolał nie martwić swoich towarzyszy. Nagle usłyszał znajomy głos. Najpierw dzwonów, a potem Misae.
- Cześć. Pogadamy później, mam do Ciebie sprawę. - powiedział w kierunku długowłosej Yamanaki.

Następnie spojrzał na dziewczyny.
- Pójście do Masahiro będzie teraz problemem. Wróg się nie wycofa, a nasza interwencja tylko może narobić zamieszania. Musimy zrobić to, co powinniśmy. Przerazić przeciwnika naszą siłą. - wyjaśnił, po czym sięgnął po lekarstwo do plecaka i zarzucił tabletkę.
- Hoshi, przygotuj nam miejsce do ewakuacji, gdyby coś poszło nie tak. - poinstruował kobietę. Może i Hoshi była zarządczynią w Kropli, ale na polu bitwy to Ario miał największe doświadczenie w potyczkach i nie zamierzał z niego nie korzystać. - A Ty trzymaj się blisko mnie Misaki. Nie daj się ponieść adrenalinie i nie wskocz do środka. Pamiętaj by nie opierać się moim niciom chakry. - dodał.

Po czym zrobił coś, czego Ario nigdy nie robi. Delikatnie wyciągnął dłoń i...stuknął w bark Hoshi. Bardzo delikatnie.
- Pilnuj się. Nie wybaczę sobie jak zginie mi druga towarzyszka, bo nie byłem obok. - mówiąc to patrzył przed siebie, w ziemię. Widać było na jego twarzy niepewność.

- Chodźmy, chcę obejrzeć mury. Może zdążę. - dodał.

Ario ruszył w kierunku stolika przydziału, przepychając się niemalże przez pozostała kolejkę.
- Chcę zobaczyć mury. Proszę o przydział w tamtym rejonie. Dla mnie i dla Misaki. - poinstruował i wziął dwie odznaki, po czym przekazał jedną z nich Juugosce.

Następnie ruszył tam, gdzie mu wskazali miejsce zbiórki.

Z/T + Misaki

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

- Misaki-chan! Nie spodziewałam się ciebie - powiedziała Hoshi, kiedy zobaczyła, że dołączyła do nich Misaki. Nie dodała dlaczego się nie spodziewała - zdawała sobie sprawę z niechęci Juugo do Uchiha. Przez to też Hoshi poczuła dumę ze swojej nowej koleżanki. - Mam nadzieję, że jakoś sobie dałaś radę zajmując się Kroplą sama. Na pewno było to bardzo trudne, ale jestem przekonana, że dobrze sobie poradziłaś. Porozmawiamy o tym, kiedy będziemy miały chwilę.

Hoshi nie przerwała Ario w jego wyjaśnieniach rzeczy, które były oczywiste, a nawet nie wchodziła w polemikę, jeżeli coś zauważyła, że było - według niej - nieprawdą. Niepokoiła ją jednak myśl, że ekspansja mogła iść na południe i opanować cały kontynent. Było tylu ludzi zza Muru? Ciężko było powiedzieć.

Dlaczego ludzie nie mogli po prostu żyć w zgodzie i dzielić się zasobami? Życie było wtedy o wiele łatwiejsze. No ale Kropla nie byłaby potrzebna, gdyby tak było. A ona pewnie siedziałaby na mroźnym Hyuo.

Po tym zabrzmiały dzwony. Za wcześnie. Spodziewano się ich później. Może nie dużo później, ale później. Atak pod osłoną nocy i przy zbierającej się burzy… czy byli aż tak zdesperowani, że wykorzystują każdą możliwą nieprzychylność, jaka może na nich spać.

- Będę słuchać rozkazów, ale jak zrobi się źle, wypatrujcie lodowych wież. Będą się trzymać i pokażą, gdzie się zbierać lub gdzie jestem. Nie mam zamiaru wchodzić w walki no i…

Ario klepnął ją w ramię, co spowodowało, że ucichła i spojrzała na niego. Młody mężczyzna był zawsze trochę oderwany od emocji i przeżywania ich w sposób podobny do innych ludzi, dlatego ten gest bardzo dużo znaczył. Hoshi go przyjęła z lekkim ukłonem.

- Będę na siebie uważać. Wy też na siebie uważajcie. Zwracaj uwagę na Misaki-chan, Ario-kun.

Została jeszcze chwilę z tyłu, żeby się wyciszyć i skupić. Następnie ruszyła na miejsce zbiórki.

Z/T

[Ryuujin Kodai]

Odkąd przybyłem na miejsce minęło już nieco czasu co pozwoliło mi nieco lepiej poznać wioskę i jej okolice. Cały ten czas panował wzgledny spokój co podsunęło mi nawet myśl o tym że ta plotka o dzikich to jednak tylko plotka. Ludzie przybywali każdego dnia lecz nie padały żadne rozkazy przynajmniej do czasu.
Siedziałem z lisim przyjacielem jak co dzień w karczmie gdy raptem wpadli do środka jacyś mężczyźni, ewidentnie bez większego entuzjazmu. Po ich ubiorze, chodzie i twarzach od razu było widać, że byli najemnikami. Zamówili piwo siadając wystarczająco blisko mnie bym zdołał usłyszeć, że grupa szturmowa ma się zebrać na placu niebawem. Wtedy wręcz zaświeciły mi oczy. Grupa szturmowa... Czy mogło być coś piękniejszego niż możliwość starcia się z wrogiem w otwartej walce? Nie czekałem dużo dłużej zebrałem że sobą przyjaciela i ruszyłem delikatnie drążąc z podniecenia.

Z/t