[EVENT] Umocnienia pod twierdzą

[Arii]

Głęboko w Lesie Grupowe Zlecenie Specjalne D - "Kotei się zbroi" Ai, Mijikuma & Shigemi

8/7

Sytuacja była przerażająca. W cichym i spokojnym lesie, gdzie mieli po prostu wykonać swoją robotę nagle spotkali dziwnie ubraną postać, która nie tyle była dziwna, co przerażająca... I lustrowała ich niewidocznymi dla nich oczami, jakby nie oni byli jego obiektami zainteresowania tylko całkowicie coś innego...
Ich reakcje były różne, ale szybkie i konkretne. Ai ze swoją radością nawet w tej sytuacji chciała coś zdziałać, aby rozluźnić całą sytuację. W końcu mogli się mylić prawda? Ale nie powstrzymało jej to przed osłonięciem Mijikumy, który wystawił pewnym siebie ruchem łuk, opierając o cięciwę strzałę. Jego wzrok był pewny siebie, nie spuszczający z tonu. A sam Shigemi, który miał najbliższe spotkanie z panem... Mimo strachu odwrócił się ze swoim żarcikiem... Czyżby ten typ ludzi też potrafił jednak żartować (dajmy do oceny wiecznie, radosnej Ai!)?
Z zza maski wydobył się oschły chichot. Dziwna postać odłożyła koszyki z roślinami na ziemię i zrobiła krok do tyłu, dając przestrzeń czarnowłosemu. Uniósł dłonie i jedną odpiął jakieś skórzane sprzączki swojej makabrycznej maski. -Przepraszam. Zapominam czasami jak wygląda mój strój i nie pomyślałem, że tak was wystraszę.- opuścił dłoń z maską i ukazała im się podłużna, blada twarz z głębokimi dołeczkami, jakby od wychudzenia i opadłymi policzkami. Szare oczy spoglądały na nich delikatnie, jakby intencje całkowicie im się wydały. Na twarz opadły mu zza kapturu czarne, średniej długości loki.
Czyżby po prostu wyobraźnia widząc jego strój płatała im figle? Głos również miał bardzo... aksamity? Miły i ciepły? Tak, tak można było go określić.

-Jestem Dokumaru. Przybyłem do Kotei wspomóc oddziały medyczne podczas tego, co nas czeka... Właśnie zbierałem potrzebne mi zioła do środków uśmierzających ból i innych leczniczych specyfików. Nie chciałem was wystraszyć. Nie spodziewałem się, że ktoś tutaj będzie...- widać było, że strasznie się speszył, najwidoczniej nie po to tutaj przybył i kimś całkowicie przyjaznym dla nich. -Nie sądziłem, że tak szybko ta część lasu będzie wykorzystana pod jakąś strategię. Naprawdę mi przykro... Mój strój... Ehm... Wygląda, jak wygląda... Nie lubię, żeby coś mnie dotykało... To wszystko może być takie brudne...- ręką w rękawiczce podrapał się po twarzy... -Jeżeli pozwolicie...- założył maskę ponownie na twarz i spiął sprzączki ze sobą. Widać było, że czuje się od razu lepiej i swobodniej. -Nie chciałem Wam przeszkodzić. Wybaczcie mi. Lepiej wrócę już do osady, żeby nikogo więcej tutaj nie nastraszyć swoją osoba. Jeszcze raz mi wybaczcie... I pamiętajcie, zadbajcie o siebie podczas tego, co ma się wydarzyć...- Wziął swoje koszyczki spod nóg Shigemiego. -I naprawdę miło by było pójść na grzyby... Ale to może kiedy indziej. W milszych okolicznościach.- i znowu. Ten dziwny ton, jakby mający całkowicie coś innego myśli. Czyżby maska tak po prostu zniekształcała jego głos, że miał ten dziwny, zachrypiały głos? Widzieli tylko, jak odchodzi w stronę Kotei, podśpiewując. Aż w końcu zniknął za jakimiś drzewami...

To było dziwne... Mimo stresu i napięcia mięśni... Kochani! Zostało jeszcze Wam zakopanie notek i następnych osiem miejsc! A ptaszki czekały, aby zrobić wam wycieczkę kajoznawczą! Łopaty w ruch i Ai niech kieruje swoją armią!... To znaczy Kompanią!... To znaczy Przyjacielskim Kręgu Uszczypliwości! Roboty mieli co nie miara a docieranie do dalszych i głębszych części lasu mogła być męcząca i ciężka, może czas rozdzielić porządniej zadania, aby szło to sprawniej? To już zależało od tego czy sama Ai miała taki autorytet wśród swoich kompanów, którzy już się wykazali w rozmowie z panem Dokumaru!

Dialogi:
Uchiha SayarashiDziwna Postać

[Ai]

Shigemi potrafił żartować? Kolejny raz? Cholerka, częściej musi być stawiany w takich um... specyficznych sytuacjach. Marnie, bo marnie. Ale potrafił. Nawet się uśmiechnął! Jednak nie było to takie trudne! A taki cwany był mówiąc o tym, że niektórzy nie mają sił do uśmiechu. Ha! Takie jej bzdury gadać. Sił nie trzeba do tego. Mijikuma przygotowywał się do potencjalnej walki, ale na szczęście. Obyło się bez konfliktu. Dokumaru. Musiała zapamiętać jego imię. Będzie trzeba zdać raport, Sayarashi może będzie go kojarzyć. Jak nie, to może będzie znać kogoś, kto będzie. Może nie powinna oceniać ludzi po wyglądzie, ale no. Wyglądał podejrzanie. Zwłaszcza jak tak się zakradł, jego pierwsze słowa też nie wzbudzały zbyt dużego zaufania.
-Ważne, że dobrze chroni, Doku-kun. - Skomentowała słowa dotyczące ubioru mężczyzny. Pozwoliła sobie skrócić jego imię. Jak będzie dobrym człowiekiem to się nie obrazi. Prawda? Nie znała jego dokładnej pozycji, to podeszła do tematu najbardziej koleżeńsko jak się dało. Ale mimo pozornie przyjacielskiego kontaktu z tym człowiekiem, kamień spadł jej z serca, kiedy zaczął się oddalać. Jeden z ptaszków, które pozostały, miał go odprowadzać z odległości i wrócić, gdy mężczyzna oddali się na około pięćdziesiąt metrów.
-Grzyby, serio Shi-kun? Jeszcze by z nas zrobił pożywkę dla nich! - Nie chciała by jej ciało było miejscem, na którym miałyby wyrastać jakiekolwiek rośliny (czy grzyby). Następnie dodała ciszej -Podejrzany jest. Nie ufam mu. - No i co? Musieli wracać mimo wszystko do pracy. Aż zeskoczyła z wozu! By dać do zrozumienia, że sprawa jest poważna i trzeba się brać do roboty. Już posłała swoje lwy do kopania, w kolejnych oznaczonych miejscach. Właściwie dwa lwy miały dotrzeć do kolejnych dwóch punktów i tam kopać doły na wzór tego, co wykopali Panowie. Po wykopaniu dziur miały iść dalej. Jeden lew zostawał do ciągnięcia wozu z notkami. -Musimy się śpieszyć. Jak co dół nas ktoś będzie odwiedzać to osiwieję. - Zaśmiała się, no bo co jej pozostało. Choć nie chciała być siwulką w takim wieku. -Musimy przyśpieszyć prace, moje Lwy będą kopać dalej. Wrzućmy notki i zasypmy dziury. - I z notkami sama postanowiła pomóc, tym się jakoś szczególnie nie upaskudzi. Chyba.

[Shigemi]

Gdy nieznajomy zaczął się otwierać na dialog i odpowiadać, odczuwałem ulgę i nadzieję. Jednak to, co nastąpiło później, zupełnie mnie zaskoczyło. Kiedy opowiedział swoje zamiary, w odpowiedzi usłyszałem, że również jest częścią tej samej grupy, która miała bronić osady przed atakiem. To był moment, w którym moje zaskoczenie osiągnęło zenit. Przez chwilę stałem tam, z otwartymi ustami i zapadłem w głębokie milczenie. W mojej pustce i beznadziejności nie spodziewałem się, że ktoś, kto wydawał się być obcym, okazał się być towarzyszem w nadchodzącej bitwie. Byłem oszołomiony tą niespodziewaną informacją. Zupełnie inna fala emocji przetoczyła się przez mnie. Uczucie samotności, które mnie dręczyło, zostało chwilowo odparte. Poczułem, że nie jestem już sam, że istnieje grupa osób, które mają ten sam cel i walczą o wspólną przyszłość. To było niezwykle podniosłe i ożywiające. Zaskoczenie przerodziło się w poczucie nadziei. Nieznajomy, który początkowo wydawał się wrogiem, stał się teraz sprzymierzeńcem. Właśnie w tym momencie poczułem, że wreszcie odzyskałem pewną motywację i sens w tym, co robię. Mój umysł zapełnił się obrazami wspólnej walki, wzajemnego wsparcia i nadziei na pokonanie przeciwnika. W sercu pojawiła się iskra, która zaczęła rozpalać płomień determinacji. Byłem gotów stanąć ramie w ramię z tymi ludźmi i walczyć o nasze wspólne cele. Nieznanym stało się teraz obietnicą, nową szansą na odwrócenie mojego dotychczasowego stanu emocjonalnego. Choć wciąż tkwiła we mnie pustka, teraz była ona mniej dotkliwa. Wiedziałem, że jestem częścią czegoś większego, czegoś, co daje sens i nadzieję. To zaskoczenie, że nieznajomy okazał się towarzyszem, przewróciło moje przekonania do góry nogami. Nabrałem nowej perspektywy i poczułem, że istnieje możliwość pokonania własnych wewnętrznych ograniczeń. Byłem gotów zaryzykować, wierząc, że ta niespodziewana współpraca może przynieść pozytywny efekt.
- Lepiej gadać o grzybach niż podawać swoje dane osobowe... - skwitowałem i ruszyłem po łopatę oraz po plik notek wybuchowych.
-Nie jestem za bardzo pewny, czy on stąd poszedł, dziwny gość... - powiedziałem ni to do nich ni do siebie. Całą ta akcja była zdrowo porąbana, przecież ten teren miał być niby sprawdzony, a jakiś zielarz sobie po prostu łaził tutaj jak gdyby nigdy nic. Ale strój miał straszny to prawda. Jakby jakaś plaga miała zejść, ale odpuściłem myślenie o tym i skierowałem się ku jednemu z dołów zaopatrzony w wystarczającą ilość notek, aby móc wykonać swoją część zadania, jeśli jeszcze ich zabrakło to oczywiście cofałem się po dostawę.
W ciszy leśnego zakątka, wśród zapadającego zmierzchu, skupiłem się na swojej pracy. Przez chwilę zapomniałem o całym świecie zewnętrznym i skoncentrowałem się tylko na jednym zadaniu - zakopywaniu notek wybuchowych. Każdy kopniak łopatą w ziemię był jak przypomnienie o potencjalnym zagrożeniu, jakie te materiały niosły ze sobą. W każdym ruchu czułem odpowiedzialność za właściwe umieszczenie ich w ziemi, zapewniając maksymalne bezpieczeństwo dla nas wszystkich. Było to zadanie, które wymagało precyzji, ostrożności i skupienia. Wszystkie moje zmysły były wyostrzone. Słuchałem każdego dźwięku w otoczeniu, próbując wyłapać nawet najmniejszy sygnał zagrożenia. Obserwowałem każdy ruch wokół siebie, dbając o to, aby nikt nie zbliżał się zbyt blisko niebezpiecznego obszaru. W miarę jak kopanie postępowało, a doły coraz bardziej się wypełniały, odczuwałem jak fizyczne zmęczenie zaczynało nabierać siły. Moje ramiona były coraz bardziej obolałe, a plecy zaczęły mnie boleć od ciągłego skłonu. Jednak nie zrażałem się tym. Wiedziałem, że to ważne zadanie, które musi zostać wykonane. Podczas wykonywania każdego kolejnego ruchu, wzdychałem z trudem, odczuwając w swoim ciele zmęczenie. Ale nie pozwoliłem, by to mnie powstrzymało. Miałem świadomość, że to zadanie musi być zrobione, i nie mogłem zawieść swoich towarzyszy, którzy polegali na mnie. W miarę jak doły stawały się coraz głębsze, a notki wybuchowe były starannie zakopywane, zaczynałem dostrzegać pewną ulgę. Znając naturę tych materiałów, poczułem się uspokojony wiedząc, że są odpowiednio zabezpieczone, oddzielone od siebie i dobrze schowane przed potencjalnymi niebezpieczeństwami. Choć pustka wciąż tkwiła we mnie, poczułem lekką przemianę. Wykonywanie tej pracy grupowo dawało mi pewne poczucie wsparcia i wspólnoty. Wiedziałem, że nie jestem sam w tym wysiłku, że wszyscy pracujemy razem, aby chronić naszą osadę. To poczucie wspólnoty dodało mi energii i motywacji do kontynuowania. Mimo zmęczenia, wciąż wkładałem całe swoje serce i siłę w pracę. Wiedziałem, że to zadanie zbliża nas do końca, do momentu, gdy będziemy mogli odpocząć i poczuć ulgę. Była to walka z czasem, ale również walka ze swoimi własnymi ograniczeniami i wewnętrznymi demonami. W miarę jak prace zbliżały się ku końcowi, poczułem, jak emocje mieszają się w moim wnętrzu. Odczuwałem dumę z wykonanej pracy, ale także ulgę, że mogę w końcu odetchnąć, oczywiście jeśli nikt nie wymagał pomocy przy dalszych pracach. Rozejrzałem się wokół czy nie daliśmy ciała i czegoś nie przeoczyliśmy i czy doły z notkami są odpowiednio zakopane i zakamuflowane.

[Mijikuma]

Sytuacja jest patowa. Stoimy pośrodku lasu naprzeciw niezidentyfikowanemu człowiekowi, który swoim wyglądem cóż, na pewno nie zachęca do bliższego poznania, tym bardziej, kiedy jest się w terenie, który wyznaczony został jako strefa bitewna. Informacji o dzikich mam niewiele, nie znam też ich zdolności wywiadowczych. Może to być zwiad, może to być też jednoosobowy oddział od działań specjalnych, który ma pokrzyżować plany shinobi w zastawianiu pułapek. Opcji jest naprawdę sporo, więc nie czuję się źle z samym sobą, że reaguję tak drastycznie, tym bardziej będąc swoim sposobem nieco w opozycji do moich towarzyszy, wśród których Ai uśmiecha się jakby nigdy nic, a Shigemi… no cóż, jak większość dnia pozostawał ponury, tak odkąd zajmujemy się kopaniem to humor mu dopisuje, nie powiem. Pewnie w normalnych okolicznościach bym się nawet uśmiechnął, ale nie są to normalne okoliczności i nie zrywam spojrzenia z zamaskowanego nawet na sekundę.
W końcu, jak się okazało, mężczyzna ściąga maskę i zaczyna tłumaczyć się z tegoż nieporozumienia. Słucham go uważnie, wcale się nie rozluźniając.
- Rozumiem, jednak lepiej, żebyś w najbliższych dniach od razu zgłaszał odpowiednim ludziom gdzie zamierzasz iść i co będziesz robić, sytuacja staje się coraz to bardziej napięta. Nim jednak pójdziesz, nie mógłbym nazywać siebie shinobi, gdybym cię o to nie zapytał. Czy mógłbyś pokazać nam swoją odznakę ninja potwierdzającą twoje słowa? Najlepiej mojemu koledze, jest najbliżej. – Proszę mężczyznę podającego się za Dokumaru i czekam. Jeśli wszystko przebiegło tak, jak tego oczekuję, spuszczam łuk i wypuszczam haust powietrza. Nie spodziewałem się takich wrażeń na zwykłym kopaniu dołów. Gdy mężczyzna odchodzi, ja obracam się do swoich towarzyszy. Uśmiecham się na słowa Ai, w których kwitowała wypowiedź Shigemiego, ale lekko, wciąż pozostając jedną nogą w emocjach sprzed kilku minut.
- Dobra, bez zbędnego, bierzmy się do roboty. – Przyznaję dziewczynie rację i biorę łopatę, żeby z nią pójść do następnego miejsca do kopania i bez przedłużania, robię to, o co nas poproszono w całym tym zleceniu. Szalony dzień…

[Arii]

Głęboko w Lesie Grupowe Zlecenie Specjalne D - "Kotei się zbroi" Ai, Mijikuma & Shigemi

9/7

Mężczyzna pochylił głowę, już w masce przez co nie widzieli jaki dokładnie ma wzrok. Ale był zwrócony w pełni do uzbrojonego Mijikumy, który ze swoim wzrokiem służbisty wpatrywał się w niego badając każdy jego ruch. Ale medyk nic nie robił. Dosłownie stał z uniesionymi dłońmi (tak, nadal, wytrzymały jest skurczybyk). -Drogi... Nie wiem, jak masz na imię... Ale... Nie każdy jest niestety shinobi... Jestem skromnym medykiem. Jeżeli pozwolisz, sięgnę teraz powoli do kieszeni swojego płaszcza i wyciągnę specjalnie podbity list przez Shirei Kana waszej prowincji, dobrze?- gdy uzyskał tylko zgodę, jego prawa dłoń powędrowała do kieszeni i wyciągnęła list, podając go Shigemiemu, aby mógł potwierdzić zgodność. I jak się okazało... Tak było. List schował po oddaniu to tej samej kieszeni i opuścił ręce na dół. -Kotei ma szczęście, że posiada tak zdolną obstawę. Zająłeś bardzo dobre stanowisko. Pracując w szpitalu polowym nie będę musiał martwić się o swoje bezpieczeństwu z takimi ludźmi jak ty obok.- możliwe, że się uśmiechnął pod maską, ale tego już nie widzieli... Później wszystko potoczyło się dokładnie tak samo, jak wcześniej miało się potoczyć.

Młodzi ruszyli ostatecznie do pracy, nawet Bogini Ai zamierzała w tym wszystkim pomóc zaprzęgając siebie i swoje twory do pracy fizycznej. Każdy dół został wykopany w wyznaczonych miejscach, zamieszczone zostały wszystkie notki wybuchowe a następnie wszystko zostało idealnie zakopane, tak że nie było śladu dla ich oczu. Przy ostatnim dole czuli się już padnięci. Szczególnie ta dwójka, która przyjęła w ten sam dzień specjalne szkolenie związane ze specjalną bronią, którą zamierzali użyć w walce z potężnym demonem, który przebił się przez Mur pozwalając przejść Dzikim i ruszyć w ich kierunku.
Czuć mogli ogromne zmęczenie, ale i nasz wieczny smutas, który odpływał ciągle w melancholijny nastrój po machaniu ciągle łopatą, jako wielki i szanowany (w swoich myślach) medyk mógł czuć się wycieńczony. Spotkanie nieznajomego również na nich wpłynęło... Stres i dziwne uczucie, tej niepewności. Nawet uśmiech i radość złotowłosej nie dało rady ich uspokoić! Humor Shigemiego nie miał w ogóle podejścia a niby zabawny, ale ciągle kontrolujący Mijikuma również nie pomagał w rozluźnieniu się.

Czas mijał i kiedy zmierzali już w kierunku, z którego przybyli w drodze spotkali młodego chłopaka, który od razu spojrzał się na Ai. -Ojej, zeszło wam dłużej niż myślałem. Sądziłem, że zdążę wam pomóc, ale niestety sprawy związane z uzbrojeniem trochę mnie zatrzymały. Ale widzę, że worki są puste a wy wycieńczeni. Wróćmy na pole, tam przygotowane zostało jadło dla pracujących w tych okolicach ludzi.- uśmiechnął się do całej trójki, ale oczywiście najwięcej uwagi poświęcił samej Ai. Zaprowadził ich na pole, gdzie stały dwa długie drewniane stoły z przygotowanymi miejscami i misami pełnymi ciepłej potrawki warzywnej. Kiedy wszyscy usiedli Sayarashi uśmiechnął się do wszystkich (TAK, DO WSZYSTKICH PO RÓWNO!). -Ten dzień musiał być dla Was ciężki, szczególnie w takim miejscu jak głębokie odnogi tego lasu. Cieszę się, że jednak się nie poddaliście i daliście radę. Mam nadzieję, że nie było komplikacji i wszystkie miejsca odnaleźliście bez żadnych problemów.- podał im sztućczce, ponieważ leżały obok jego dłoni. -Na razie tylko takie danie mogę wam zaproponować w nagrodę... Ale po całej sprawie z Dzikimi zaproszę Was do prawdziwej knajpki, aby uczcić ciężką pracę, jaką włożyliście dzisiaj w lesie. To może zdacie mi szybki raport?- i zaczął jeść. Nie wybrał osoby od raportu, więc można było założyć, że chciałby, aby każdy miał swój wkład. Czyżby zaczął wszystkich traktować po równi? Ale i tak było widać jego wzork na Ai.

Dialogi:
Uchiha SayarashiDziwna Postać

[Ai]

Mijikuma był prawdziwym służbistą! A taki się jej nie wydawał na początku, ale chociaż żartował lepiej od Shigemiego. Chyba z ciemniejszymi włosami poczucie humoru stawało się mniej wyraziste. Dalej brakowało obu do jej złotowłosego humoru i uśmiechu, ale doceniała dobre intencje. Na szczęście, Dokumaru okazał się mieć dokumenty. Gdyby był złym człowiekiem by ich zaatakował. Albo miał lewe dokumenty. W sumie. Czy mieli Shirei Kana? Lord Sugiyama pełnił tę rolę, więc chyba można go tak nazywać. Zwłaszcza, że osoby spoza Kotei niekoniecznie musiały się orientować w sytuacji politycznej. Ważne, że chciały pomóc. Prawda? Dalej powątpiewała w prawdomówność mężczyzny. Wyglądał strasznie. Straszniej niż Shinichi z paskudną blizną na twarzy! A nawet bez maski wzbudzał w niej pewien niepokój. Ale odpowiedział grzecznie. Może przesadzała? Albo Demon ją wyczulił.
-Shi-kun, a co, odwiedzi mnie w domu? Jeżeli jest zly, kultura nakazuje by pokonany znał imię tego, co go zwycieżył! O! - Naciągnęła powiekę palcem, pokazała mu język. Ha. Nawet mogła przecież podać fałszywe dane, a uprzejmość nikomu nie zaszkodziła! No nic. Pracowali ciężko, nawet się zmęczyła. Co prawda sama fizycznie ostro nie harowała, ale sytuacja z zamaskowanym mężczyznom ją wymęczyła całkowicie.
Ale wrócili. Wykonali swoją pracę, zasłużyli na odpoczynek. Nawet spotkali Sayarashiego po drodze! Chciał im pomóc? Miło z jego strony, ale wiedziała, że praktycznie każdy shinobi w wiosce jest zaangażowany w różne pracy. Ona, jej nowy i jeszcze nowszy kolega, jej ojciec. No i Sayarashi też. Najpierw przyjemności, potem raporty. Nie wiedziała czy będzie chciał zapisać to co mają do powiedzenia. Nawet uśmiechał się do każdego! Chcial by AI była zazdrosna. Jego niedoczekanie! Choć pewnie nie miał takich intencji, raczej doceniał każdego kto wykonywał sumiennie swoją pracę. -Czyli tę kolację jemy wszyscy razem, jak mówiłam. - I uśmiechnęła się do wyższego rangą shinobiego. Szybki raport? Oczywiście. Mimo, że Dokumaru się wylegitymował, i tak nie zamierzała mu ufać. Musiala o nim powiedzieć, nawet jeżeli to prawdziwy medyk, prawdziwie pomagający Kotei. -Saya-Kun, więc tak. Praca wykonana, na opóźnienie wpłynął podejrzany typ! O! Miał dziwną, straszną ptasią maskę. Dziwnie podśpiewywał, zakradł się do nas! Przedstawił się jako Dokumaru. Mówił, że jest medykiem i pomaga Kotei. Pokazał Shigemiemu list z pieczęcią Shirei Kana. - Mówiła wszystko na jednym wdechu, więc musiała odetchnąć jak skończyła mówić. No i szeroko się uśmiechała. Nie chciała pokazywać, że się bała. Powiedziała, że miał straszną maskę. Ale to chyba było obiektywne w tym wypadku. Tak?

[Mijikuma]

Patrzę cały czas w oczy mężczyzny. A przynajmniej patrzyłbym, gdyby te byłyby dla mnie widoczne, bo mężczyzna zdążył założyć już maskę.
- Uchiha Mijikuma. – Przedstawiam się, wtrącając się między słoma medyka. Skoro wymagam od niego dokumentów to nieprofesjonalnym byłoby nie przedstawienie się prawda? Może i wypadam finalnie jako spięty funkcjonariusz prawa, ale przez wojnę jestem wyczulony. Czuję, że każde odejście od protokołów może mieć fatalne skutki, co pośrednio może przełożyć się na bezpieczeństwo mojej rodziny, a nie mogę na to pozwolić.
Patrzę na list, starając się z odległości dostrzec jakiekolwiek słowa, choć mimo wszystko powołuję się bardziej na aprobatę Shigemiego.
- Dziękuje więc za współpracę. – Mówię na odchodne już z opuszczonym łukiem do zamaskowanego mężczyzny.
Same kopanie dołów może i nie jest takie tragiczne… ale dzisiaj zdecydowanie jest. Pod koniec czuję, że moja głowa wrzeszczy wręcz o jakikolwiek odpoczynek, którego nie raczę dać mojemu organizmowi od samego ponownego zaczęcia kopania. Nie robię przerw, bo chcę jak najszybciej skończyć. Gdy zaś ta mordęga się kończy i możemy już wracać, wzdycham z podziękowaniem do wszystkich bóstw, że mam już ten dzień za sobą.
Po drodze spotykamy Sayarashiego, na którego widok szczerze się uśmiecham, bo to że tu jest znaczy, że jesteśmy już na samym końcu tego zadania i za chwilę będziemy mogli spokojnie wrócić do domów. Siadam do stołu, uśmiechając się do Ai.
- Co wcale nie znaczy, że wśród nas nie ma co najmniej jednej osoby, która chciałaby, żeby przy tym stole były tylko dwie miski z jedzeniem – dodaję do słów dziewczyny swoją kwestię, uśmiechając się serdecznie do Sayarashiego, żeby ten nie osądził mnie o nabijanie się z niego. W końcu biorę się za potrawkę, dając wypowiedzieć się złotowłosem i dopiero gdy ta skończyła mówić, odkładam łyżkę i samemu zdaję raport:
- Tak jak Ai powiedziała. W trakcie kopania złożył nam wizytę jakiś przybłęda zbierający rośliny w dość parszywym wdzianku. Przedstawił się nam jako Dokumaru i jako medyk spod prośby Shirei-Kana, jako że stał najbliżej Shigemiego to jemu pokazał list. Ogólnie dopóki się nie odezwał to byłem praktycznie pewien, że to ktoś z dzikich, z pewnością nie był to byle kto, podszedł nas z taką łatwością, jakby skradał się wśród głuchych i ślepych. Gdy odesłaliśmy go do osady to dokończyliśmy robotę i tu wróciliśmy. – Zakończywszy, połykam ślinę i bez zbędnych dopowiedzeń kontynuuję jedzenie. Czuję się wykończony i nie mam ochoty mówić ani jednego słowa więcej, chcę zjeść i położyć się spać. Nawet na tym stole, jeśli będzie trzeba.

[Shigemi]

Gdy wreszcie zakopaliśmy ostatnią notkę wybuchową i wygładziliśmy powierzchnię ziemi, ogarnęła mnie przyjemna chwila spokoju. Odczułem, jak moje ciało zwolniło tempo, a napięcie i zmęczenie zaczęły się ulatniać. Opadłem na ziemię, oddychając głęboko, próbując złapać oddech po intensywnym wysiłku. Byłem otulony ciszą lasu, który zdawał się być spokojny i cichy po tych wszystkich godzinach intensywnej pracy. Wyczułem zapach wilgotnej ziemi i świeżych drzew, które dodawały mi poczucia harmonii i odprężenia. Potrzebowałem chwili, aby uspokoić swoje pulsujące mięśnie i zregenerować siły. Poczułem, jak wyczerpanie wreszcie opadało z mojego ciała, a napięcie w mięśniach zaczęło się rozluźniać. Każde oddychanie sprawiało, że czułem się coraz bardziej zrelaksowany i spokojny. Leżałem na ziemi, pozwoliłem, by jej chłód dotknął mojego ciała. Czułem, jak odciążam się od całego ciężaru trudów, które mi towarzyszyły. Przez chwilę zamknąłem oczy, czerpiąc przyjemność z tego, że mogę odpocząć, że nie ma już pilnych zadań, które trzeba wykonywać. W ciszy i samotności lasu, poczułem się wolny od obowiązków i odpowiedzialności. Moje myśli zaczęły się uspokajać, a wewnętrzny hałas ucichł. Byłem w stanie zanurzyć się w błogim poczuciu odprężenia i wewnętrznego spokoju. Potrzebowałem tego odpoczynku, aby naładować swoje baterie, zarówno fizyczne, jak i emocjonalne. Przez długie godziny pracowałem intensywnie, stawiając czoła wyzwaniom i niepewnościom. Teraz mogłem dać swojemu ciału i umysłowi szansę na regenerację. Cisza lasu była dla mnie błogosławieństwem. Nie było hałasu bitwy ani alarmujących sygnałów. Byłem w stanie oderwać się od rzeczywistości i zatopić w spokoju natury. Słuchałem szumienia drzew i śpiewu ptaków, które wydawały się teraz być symbolem spokoju i harmonii. Odpoczynek był dla mnie nie tylko fizycznym regenerowaniem się, ale także dawał mi szansę na zresetowanie mojego umysłu. Z każdym oddechem czułem, jak stres i napięcie opuszczają moje ciało, a zamiast tego pojawia się uczucie spokoju i równowagi. Była to chwila, w której mogłem oddać się odczuciu wewnętrznej równowagi i harmonii. Byłem wdzięczny za tę chwilę, za możliwość odpoczynku po wykonanej ciężkiej pracy. Wiedziałem, że to tylko przystanek na mojej długiej drodze, ale w tym momencie czułem się zrelaksowany i spełniony. Zakopanie notek wybuchowych było jednym z etapów, które przyniosły ulgę i satysfakcję. Teraz mogłem odpocząć i nabrać sił przed kolejnymi wyzwaniami, które jeszcze na mnie czekały. Leżałem na ziemi, ciesząc się tym spokojem i odpoczynkiem, wiedząc, że jestem gotowy na to, co przyniesie przyszłość. Następnie zobaczyłem jak przyszedł nasz szefo, który wyglądał na zadowolonego.
-Dzięki za współpracę... - powiedziałem i odsapnąłem.
Kiedy skończyłem odpoczywać i wstałem z ziemi, zauważyłem, że nasz dowódca zaprowadził nas na pobliskie pole. Na środku tego obszaru stały dwa długie drewniane stoły, przygotowane specjalnie dla nas. Miejsca były oznaczone, a na każdym z nich czekała misa pełna aromatycznej i ciepłej potrawki warzywnej.

Nasze zmęczone ciała od razu zareagowały na ten widok. Poczułem jak moje żołądki zaczęły burczeć, a aromat z potrawki wypełnił przestrzeń. Byłem głodny po całym dniu ciężkiej pracy, a teraz, gdy widziałem tę gościnność i przygotowane posiłki, moje podniebienie zaczęło się cieszyć na myśl o smaku pysznych warzyw. Dowódca wskazał nam miejsca i zaprosił nas do zasiadania przy stole. Każde miejsce było starannie przygotowane, a misa z gorącą potrawką była ustawiona przed nami. Zerknąłem po bokach i widziałem na twarzach moich towarzyszy zmęczonych, ale pełnych wdzięczności uśmiechów. Również ja czułem się wdzięczny za ten wspaniały gest. Gdy usiadłem, odczułem przyjemne uczucie ciepła, które rozprzestrzeniło się po moim ciele. Widok tej prostoty i jednocześnie hojności dodawał mi nowej energii i wzmocnił poczucie wspólnoty. Byliśmy tam razem, jako zjednoczona grupa, podziękowani za naszą ciężką pracę. Sięgnąłem po łyżkę i zanurzyłem ją w gorącej potrawce. Kiedy pierwszy łyk dotknął moich warg, poczułem smak pełen bogactwa warzyw i przypraw. Ciepło i aromat potrawki otuliły moje podniebienie, a każdy kolejny kęs przynosił ulgę i poczucie przyjemności. Wokół stołu unosiła się atmosfera wdzięczności i zadowolenia. Wspólnie spożywaliśmy posiłek, dzieląc się rozmową i uśmiechami. Odczuwałem, że nasza grupa staje się silniejsza, że to chwila odpoczynku i jedzenia pomaga nam naładować baterie i zebrać siły na kolejne wyzwania. Było coś magicznego w tym prostym posiłku. Nie były to tylko kawałki warzyw w misie, ale symbol troski i docenienia ze strony naszego dowódcy. To był gest, który przywracał wiarę w naszą misję i dawał nam poczucie, że jesteśmy razem w tej walce.
- Tak jak powiedzieli przedmówcy.. Jak na nie-shinobi, gość zrobił z nas kretynów, ale koniec końców sobie poszedł. Jeśli nie był szpiegiem to nic takiego, ale jeśli był to znają położenie pułapki. Jednak list wydawał się autentyczny... - powiedziałem i wzruszyłem ramionami wcinając potrawkę.
z/t

[Sugiyama Orochi]

Orochi odetchnął z ulgą, zadowolony z postępów dzisiejszego dnia i tego, że napiętą sytuację z inżynierami Ayatsuri udało się załagodzić. Podziękował majstrowi również, machnąwszy ręką na to, jakoby mieli być poinformowani co do osoby, na koszt której zjedzą posiłek dzisiaj.

- Proszę nie przejmować, najważniejsze, żeby miło wspominali jednak współpracę z naszym klanem. Będziemy potrzebować przyjaciół, to raz, a dwa... no jednak trzeba spojrzeć na całość z ich perspektywy - przebyli tutaj szmat drogi, żeby zamontować nam maszyny, które być może uratują sporo żyć naszych ludzi. Są w zupełnie innym miejscu, wśród obcych... też byłbym pewnie drażliwy. Na szczęście potrafili się też przyznać do błędu i naprawić co trzeba. Jakby były jakieś problemy, proszę dawać znać albo mnie, albo Haru. Zdolny i łebski chłopak, na pewno też będzie w stanie pomóc. - pochwalił przybocznego.

Po krótkim podsumowaniu dzisiejszego dnia, rozeszli się, a Orochi towarzyszył jeszcze moment "podopiecznemu". Kiedy ten podziękował mu, po prostu uścisnął mu prawicę z uśmiechem.

- Dzięki. Cieszę się, że jednak nie zrobiliście niczego, co by was całkiem skreśliło w oczach Sogen. Wszystkim nam ostatnio jest ciężko i tak jak mówisz - czekają nas kolejne próby. Ale nieważne co by się działo, Sogeńczycy trzymają się razem. Jakoś to przetrwamy, w ten czy inny sposób. - stwierdził z tak dużą mocą w głosie, na jaką tylko było go stać, po czym udał się z powrotem do domu. Nazajutrz planował poczynić jeszcze drobne, prywatne przygotowania.

[Zmiana tematu.]

[Arii]

Głęboko w Lesie Grupowe Zlecenie Specjalne D - "Kotei się zbroi" Ai, Mijikuma & Shigemi

10/7

Na słowa Mijikumy chłopak się zarumienił i tylko odkaszlnął udając, że wleciało mu nie w tą dziurkę. -Przepraszam, jeżeli odnieśliście takie wrażenie. Po prostu uważam, że... Mmm... Ai jest bardzo urocza i na dzisiejszy dzień widok kogoś takiego poprawił mi humor i podniósł same moje morale... Ja...- zaczerwienił się i wzrok opuścił na jedzenie. Mimo, że różnica wieku między nimi była niewielka i nie powinien się tak wstydzić, to może jego otwartość i ta wszechobecna fascynacja do dziewczyny była, aż tak kłująca w oczy, ale sądził, że każdy na jej widok może tak mieć... Z zarumienieniem na twarzy i zadowoleniem z pysznego posiłku wysłuchał całej trójki do końca. Coś od czasu do czasu mruczał sobie pod nosem i kiedy skończyli, dał im w spokoju jeść. Nie odzywał się do tej pory, aż nie mieli pustych misek.

-Tak, Dokumaru to medyk. Przybył z Ryuuzaku i otrzymał zgodę na wsparcie naszego szpitala. Posiada ogromne zaplecze medyczne i jego umiejętności zostały dostrzeżone przez Radę. Widziałem go tylko raz i muszę przyznać wam rację, bardzo śliski i dziwny typ. Niestety nie miałem okazji widzieć jego twarzy. Ale zgodzę się z Ai, że nawet maska była okropna.- cieszył się z jej bezpośredniości, nie było co ukrywać i kolorować. Trzeba było mówić tak jak jest. -Również muszę was pochwalić za reakcję i sprawdzenie go. To bardzo dobrze o was świadczy jako przyszłym pokoleniu shinobich i obrońców Kotei. Dzięki temu nasza obrona jest jeszcze mocniejsza.- uśmiechnął się do nich szeroko. I wstał od stołu. -Wasza praca oczywiście zostanie w odpowiednim momencie opłacona. Jako Akoraito muszę niestety się zebrać w sobie i ruszyć pisać raporty ze wszystkich prac dzisiejszego dnia, które koordynowałem. Papierki musza się zgadzać a Sugiyama-dono nienawidzi opóźnień... więc, jeszcze raz...- odsunął się od stołu i naprzeciw nich ukłonił się przed nimi bardzo nisko. -Dziękuję za waszą dzisiejszą pracę i za własne starania obrony naszego domu.- chwilę tak odstał i prostując się zarzucił ich swoich uśmiechem. -Liczę na WAS, na pewno się zobaczymy...- i odchodząc jeszcze raz się odwrócił do Ai, tak tym razem już konkretnie wprost do niej. -Mimo tych żartów, mam nadzieję, że uda nam się gdzieś wyskoczyć po tym starciu. Ta myśl będzie mnie trrzymać przy życiu.- i ruszył w swoją stronę...

Tak oto młodzi Doko, którzy żyli w bardzo mrocznych czasach... zakończyli swój pracowity dzień.

Dialogi:
Uchiha SayarashiDziwna Postać

ZLECENIE ZAKOŃCZONE SUKCESEM

[Ai]

Słysząc dopowiedzenie Mijikumy apropo kolacji po prostu się zaśmiała. Tego teraz potrzebowała. Odrobiny luzu, relaksu, bez spięcia spowodowanego dziwnymi ludźmi. Po prostu, swoboda i bycie sobą. No. Shigemi dalej był ponurym sobą, ale zawsze coś. Widziała w nim drobną zmianę, kiedy już chwilę ze sobą byli, taką tycią tycią. Ale zawsze coś. Jak już będzie po wojnie, pewnie będzie z nim lepiej. Kiedy nie będzie się tak stresował tym wszystkim. Bo wygrają. Nie było innej możliwości. Prawda? Prawda. -Cieszę się, Saya-kun. - I swój ciepły uśmiech skierowała do Sayarashiego. Naprawdę cieszyło ją to, że swoją osobą potrafiła podnieść morale, zrobić komuś dzień. Niezależnie czy swoimi działaniami, charakterem... czy po prostu wyglądaniem jak Bogini Radości czy jakie tam inne tytuły by miano jej przypisywać. Jeżeli przynosiła uśmiechy na inne twarze, była szczęśliwa. Wcale dużo nie potrzebowała.
Dokumaru był z Ryuzaku. Nigdy tam nie była. Słyszała o tym mieście, które wspierało Kotei już wcześniej. Czy każdy tam był taki jak ten dziwny mężczyzna? Nie no. Straszliwe byłoby to miasto, raczej nie sprzyjałoby to handlowaniu czymkolwiek. Może trupami, fu. Ale jeżeli był świetnym medykiem, nic tylko się cieszyć. Choć mimo wszystko, miałaby obawy przed trafieniem pod jego skalpel czy cokolwiek innego. Wszyscy zgarnęli pochwalę za sprawdzenie go, choć była to wyłącznie inicjatywa Mijikumy. Ale skoro sam białowlosy nie podkreślił w tym swojej zasługi, sama też nie wypychała go przed szereg. Osobiście, puściłaby mężczyznę bez sprawdzania go. Ale mimo wszystko odetchnęła z ulgą. Nie był to nikt podszywający się pod jednego z nich. Najpewniej nie.
Sayarashi liczył na nich? -Też na Ciebie liczymy. - uśmiechając się niewinnie przechyliła główkę na bok. Mial nadzieję na to, że uda im się gdzieś później wyskoczyć? Ona na ten temat nie żartowała. Nawet mogła mu obiecać, że zostanie jego żoną, jeżeli tylko dawałoby to jakąkolwiek gwarancję wygrania wojny z Dzikimi. -Ja nie żartowałam, Saya-Kun. Jak będzie po wszystkim to się widzimy, ale na Twój koszt, o! - Był Akoraito. Pewnie zarabiał więcej niż ona, było go stać na opłacanie dobrych kolacji dla dwojga. A jak nie, no cóż. Może potrafi dobrze gotować, lepiej niż w warunkach polowych. Choć, jeżeli to on odpowiadał za potrawkę, którą teraz jedli. Była dobra. Choć postrzeganie smaku mogło być zaburzone przez ich zmęczenie i głód.
-Pora odpocząć. Może tera nas nigdzie znowu nie zawołają, Miji-kun, bo chyba padnę i ja będę szpadlem do kopania dołów... Shi-kun! Dałeś radę się uśmiechnąć przy Dokumaru, a tak mówiłeś o siłach. Widzisz! Uśmiechać się trzeba zawsze! Ludzie muszą widzieć shinobiego pewnego siebie! Uśmiech ma im dawać nadzieję! Wiarę, że będzie dobrze! Zdołowany człowiek przynosi obawę! - Taka była filozofia, którą się kierowała. Uśmiech ponad wszystko, uśmiech szczęścia i nadziei. -To Pa! Miji-kun, Shi-kun! Do potem! - Bo na pewno się jeszcze spotkają. Na froncie. Z białowłosym na pewno. Czy z Shigemim? Nie wiedziała gdzie jest przydzielony, ale jeżeli jest medykiem, najpewniej będzie pracował razem z Dokumaru. No cóż. Poszła w swoją stronę, ku osadzie. Ku domkowi.

[z/t]