Shinobi War PBF Naruto

Spis treści:
Realia

Morskie Klify

Samotne Wydmy

Karmazynowe Szczyty

Prastary Las

Wietrzne Równiny

Lazurowe Wybrzeża (+ Bushido)

Ryuzaku no Taki/Shigashi no Kibu

Historyczne - Shinsengumi (Mur)

Atarashi i Tereny za Murem

Głębokie Odnogi
Notka: W miarę pojawiających się pytań, temat będzie aktualizowany o ważne informacje.

Społeczeństwo: Ze względu na brak łatwego dostępu do edukacji, ludzie często są bardzo prości, zacofani wręcz. Brak zdolności czytania czy pisania pośród ludzi niższego stanu jest powszednim problemem. Dopiero osady oferują łatwiejszy dostęp do nauki, na co też niewielu stać. Nauka przyjmuje formę indywidualną, prowadzoną przez członków rodziny bądź wynajęte osoby z zewnątrz, i obejmuje aspekty najbardziej przydatne w przyszłej karierze. Ninja kształci się podobnie, przekazując kandydata zaufanemu krewnemu lub innemu członkowi Rodu. Kobiety zazwyczaj mają niższy stopień uprzywilejowania niż mężczyźni (reguła ta nie dotyczy Kunoichi, które traktowane są na równi), nie są jednak traktowane przedmiotowo czy poniżane. Przez wzgląd na (zazwyczaj) otwarte granice i łatwy dostęp do podróży, społeczeństwo jest dość otwarte na zachowania nie wpasowujące się w kanon kulturowy danej osady. Ninja są szanowani i poważani, ale i w wielu miejscach wzbudzają strach. Ludzie są przyzwyczajeni do obecności użytkowników Ninpou, którzy w przeważającej części zajmują się ochroną zwykłych mieszkańców wiosek. Młode pokolenie zostało wychowane na wojnach, co mocno wpłynęło na postrzeganie świata, jak i wychowanie najmłodszych. Przy wojnach Ninja zawsze najbardziej cierpią zwykli ludzie. Jeśli chodzi o kwestię zatrudnienia, jest to zależne od położenia wioski (czy też osady), bądź urodzenia. Sklepy, cechy, czy urzędy zazwyczaj są dziedziczne. Rzadko zdarza się, żeby osoba dziedzicząca daną posadę nie została na nią przyjęta, chyba że uważa się ją za nieodpowiednią, bądź rodzic odmówił dziecku przejęcia jego roli. Zwykli ludzie mogą także służyć w wojsku. Każdy ród, nawet szczep, ma swoją regularną, przeszkoloną armię. Wynika to z faktu, że przeszkolenie zwykłego człowieka jest krótsze i tańsze niż szkolenie Ninja. Należy zaznaczyć, że zwykli ludzie stanowią znaczną większość nad użytkownikami chakry. Warto ten fakt uwzględnić przy wprowadzaniu przeciwników na misjach.

Poziom technologii:

W wielu kwestiach świat na forum jest bardziej prymitywny niż świat przedstawiony w Naruto. Uniwersum osadzone jest w klimatach feudalnej Japonii. Elektryczność i wygody naszego świata nie istnieją. Prysznice i wanny zastępowane są baliami z wodą i publicznymi łaźniami, spiżarnie zastępują lodówki, a o telewizji czy radiu nikt nawet nie myśli. Prace domowe wymagają fizycznego wysiłku, na przykład używania tarki do mycia ubrań, a także prostych narzędzi ręcznych. Kanały istnieją wyłącznie w wielkich miastach, przy czym to w miastach kupieckich działają najsprawniej. Woda pobierana jest wiadrami ze studni, a domowych nieczystości pozbywa się w większości samodzielnie. Nie jest to tak prymitywne jak wyrzucanie na ulicę - zakopuje się je w ziemi albo używa jako nawozu. W razie czego można też skorzystać z wielu publicznych wychodków. Papier toaletowy jest jednak, całe szczęście, dostępny pośród ludzi wszelkiego stanu materialnego. Nie znane są oczywiście sztuczne środki odkażające (spokojnie, mydło z tłuszczu jest powszechne), detergenty i szeroko pojęta chemia. Wszystko pochodzi z natury - z roślin czy zwierząt, w tym rozmaite barwniki. Także substancje odurzające są wytwarzane z przeróżnych ziół i grzybów. Kulinaria opierają się na piecykach żeliwnych i paleniskach. Ważnym elementem kuchni są też przyprawy wszelkiego rodzaju. Domy zazwyczaj oświetlane są pochodniami, świecami czy kagankami. W bardziej nowoczesnych rezydencjach bogaczy czy też bogatszych budynkach publicznych zobaczyć można nawet lampy olejne - zasilane oczywiście olejem zwierzęcym czy roślinnym.

Wszystko robione jest ręcznie, z broniami i zbrojami włącznie. Te metalowe są wykuwane przez odpowiednio przeszkolonych płatnerzy/kowali. Zbroje są różne - od płytowych w przypadku samurajów, przez lekkie skórzane, aż po pojedyncze elementy rynsztunku pokroju ochraniaczy. Mówiąc o militariach, trzeba wspomnieć o maszynach wojennych. Te praktycznie nie istnieją. Po co komu maszyna miotająca kamień, skoro Ninja może rzucić do kilkunastu? Jeśli jednak jakieś się pojawiają, to są to zazwyczaj katapulty czy balisty. Tajniki ich tworzenia posiada Ród Ayatsuri i strzeże ich jak oczka w głowie. Bronie mniejszego kalibru to broń biała (miecze, włócznie, łańcuchy), dystansowa (łuki, kusze, shuriken) albo niekonwencjonalna (notki wybuchowe, oślepiające, bombki, żyłki). Podróże odbywają się za pomocą koni, wozów z końmi, piechotą lub statkami. O bezpieczeństwo podróżnych dbają regularne patrole straży albo najemnicy, którzy za drobną opłatą obronią dobytku przed różnymi zbójcami. Przestępczość niezorganizowana to proste złodziejaszki i oszuści, czasem jakiś groźny Nukenin. Zorganizowana to lokalne gangi ale i mafie. W Shigashi no Kibo, jednym z kupieckich miast, mają siedzibę trzy największe.

Mówiąc o technologii, nie można zapomnieć właśnie o Ayatsuri. Ród ten opiera się na lalkach - skomplikowanych mechanicznych broniach, korzystających w walce z wielu sztuczek wynikających z ich budowy i włożonych w nich mechanizmów. Ayatsuri są także pionierami najnowszych usprawnień i wynalazcami. Zazwyczaj wszystko, co nowe, pierw pojawia się u nich, potem dopiero rozprzestrzenia się na resztę świata.

Medycyna:
Osiągnięcia medycyny stoją na mniej więcej podobnym poziomie, co te przedstawione w "Naruto". Brakuje tutaj zaawansowanych metod identyfikacji chorób, chemicznych leków czy przyrządów medycznych pokroju kroplówek czy urządzeń elektryczno-mechanicznych. Sposoby na choroby i złamania są różne. Medycy, zarówno ninja jak i zwykli lekarze, wizyty u wiejskich bab, czy też domowe receptury i metody. Poziom wiedzy ludzi też pozostawia wiele do życzenia. Dopiero adepci medycyny są w stanie diagnozować choroby, wymieniać nazwy poszczególnych kości i organów wewnętrznych. Leki, trucizny, kadzidła i wszelkiego rodzaju substancje tworzone są drogą naturalną i procesami alchemicznymi przy specjalnych zestawach. Opierają się głównie na składnikach roślinnych i czasami zwierzęcych. Dodatkową sztuką praktykowaną przez co bardziej zaznajomionych jest akupunktura - proces wbijania cienkich igieł w ciało pacjenta celem poprawienia jego krążenia czy uśmierzania bólu. Wymagana precyzja i znajomość ludzkiej anatomii czynią z tej sztuki rzadkość, ale niewymagającą chakry i bardzo skuteczną w wielu przypadkach.
Religia: W świecie tym wyznawany jest shintoizm, czyli “droga bogów”. W religii tej brane są pod uwagę bóstwa z mitologii japońskiej, które są powszechnie znane. Każda prowincja ma swojego głównego opiekuna, główne bóstwo. Świątynie głównych bóstw panteonu, takie jak Amaterasu, Siedmiu Bogów Szczęścia, czy Watatsumiego znaleźć można w każdej prowincji. Prócz nich znajdują się świątynie bóstw głównych, czy kapliczki pomniejszych bogów. Popularne obrządki sprawiają, że w domach często stawia się ołtarzyk shintō nazywany kamidana (półka bogów rodziny) lub senzodana (półka przodków). Często wiesza się nań talizmany przyniesione z pobliskiego chramu lub z pielgrzymek do świątyń. Układa się dewocjonalia oraz przedmioty należące do wybitnych przodków i krewnych, tabliczki z ich imionami, a także oferuje się bogom dary w postaci ryżu, wody, soli czy ryby. Modlitwa przed kaplicami, czy też w prywatnych kamidanach, wygląda następująco: należy stanąć przed ołtarzem, ukłonić się, kilka razy klasnąć i wygłosić swoje życzenie czy podziękowanie. W shintoizmie nie istnieją żadne konkretne formułki religijne. Shintoizm ma podstawy animistyczne, ludzie wierzą w rzeczy takie jak zjawiska pogodowe czy miejsca geograficzne. Wznoszenie modłów do kamienia, sarny czy góry nie jest szczególnym dziwactwem. Wiara jest głęboko zakorzeniona w ludziach, ale brak jej fanatyzmu. Więcej o danych religiach w konkretnych prowincjach można przeczytać w tematach im odpowiadających.

Jeśli mowa o bogach, to musza pojawiać się duchowni. Podstawową formą znanych na świecie mnichów są kannushi: opiekunowie świątyń i kapliczek, przeprowadzający wszystkie najważniejsze rytuały i ceremonie shinto. Nie są najbardziej uprzywilejowani, właściwie to ich życie opiera się na obowiązkach, a nie korzyściach. Mimo tego są niezwykle cenieni pośród ludzi wszelkiego stanu, gdzie wiara jest całkowicie powszechna. Przeprowadzają obrządki, asystują w chowaniu zmarłych i dbają o obiekty kultu. Budzą też szacunek - często poświęcają całe życia w służbie swojego boga, wyrzekając się wielu przyjemności doczesnego życia i bezinteresownie pomagając potrzebującym. Jednemu bóstwu mogą służyć duchowni wyznający całkowicie odmienne doktryny, aczkolwiek większość z nich opiera się na szeroko pojętym czynieniu dobra. Z drobnymi wyjątkami.
W całej tej pracy kannushi wspomagają dziewice świątynne, miko: są to młode, niezamężne kobiety, których zadaniem jest zarówno wspomaganie kapłanów w przeprowadzaniu rytuałów, jak i proste, przyziemne zadania, jak utrzymywanie porządku w chramach lub sprzedaż amuletów omamori. Czasami są również traktowane jako medium, które porozumiewają się z bogami w czasie rytuałów. Można je rozpoznać po specjalnym stroju, składającego się ze śnieżnobiałej koszuli kosode, oraz jaskrawoczerwonej hakamy. Na czas rytuałów noszą również cienkie haori, zwane chihaya.
Poza kannushi, istnieją jeszcze trzy formy mnichów: komusō, shukke oraz yamabushi. Komusō są specyficzną grupą mnichów, którzy całkowicie odrzucają swoją tożsamość, co sygnalizują poprzez noszenie niestandardowego, przypominającego wiklinowy kosz kapelusza tengui. Ich podstawowym celem jest wędrówka i modły poprzez muzykę - każdy mnich komusō jest ekspertem w grze na flecie shakuhachi, na którym podczas podróży wygrywają mantry i sutry dla wszystkich, którzy zechcą słuchać. Shukke to wędrowni nauczyciele, którzy nauczają ludzi zarówno podstawowej wiedzy o świecie, jak i aspektów duchowo-religijnych. Podczas swoich wędrówek również pomagają zwykłym ludziom w ich codziennych pracach, dzięki czemu są bardzo popularni i lubiani przez społeczeństwo. Dzięki faktowi że są oni podróżnikami, mają oni pozwolenie na broń. Yamabushi zaś są mnichami-eremitami, mieszkającymi pośrod wysokich gór w oddalonych od świata świątyniach. Są oni specjalistami w sprawach duchowych, oraz badaczami kami i duchów yōkai - sami noszą strój przypisywany yōkai wiatru, tengu. Wyznają oni shugendō, czyli swoistą mieszankę shinto z medytacjami i aspektami znanymi z buddyzmu. Są oni również znakomitymi wojownikami, których umiejętności są porównywane niekiedy z wyszkolonymi samurajami - nigdy jednak nie opuszczają swoich świątyń bez potrzeby.
Ubrania: Ludzie noszą się różnie, w zależności od klimatu prowincji i własnych upodobań. Najczęściej są to odzienia typowo japońskie, jak na przykład kimona. Materiały są ograniczone do tych naturalnych i podstawowych stopów metali. Przede wszystkim nowoczesne materiały, jak guma, poliester, tytan czy inne zaawansowane metale, nie istnieją. Okulary i kolorowe szkło wymyślono stosunkowo niedawno, ale rozpowszechniły się szybko i dotarły do każdej prowincji. Kolejną kwestią jest forma strojów. Garnitury i tego typu odzienie nie istnieją, eleganckie stroje to przeważnie albo kimona (męskie/kobiece) albo suknie. Nie jest to jednak reguła, własny strój również może być postrzegany jako uroczysty. Niedopuszczalne są zamki błyskawiczne, mogą występować z kolei koszulki, bluzy i proste spodnie. Z zastrzeżeniem, że nie mogą zawierać żadnych nadruków czy innych nowoczesnych udziwnień. Do ubioru postaci podchodzi się w miarę swobodnie, z pamiętaniem o powyższych wskazaniach i ograniczeniach.

Osady i wioski:

Dwie podstawowe komórki społeczeństwa w prowincji. Wioski są to niewielkie zbiorowiska ludzi, najczęściej zajmujących się rolą i prostymi pracami, w zależności od potrzeb lokalnych i prowincji. Przykładowo w wiosce umiejscowionej przy kamieniołomach, duża część mieszkańców będzie pracować właśnie tam. Dodatkowo kultura wiosek jest nieco inna od większych osad. Mają swoje lokalne, niewielkie święta, często poświęcone pomniejszym bogom, czasami czczonymi jedynie w owych wioskach. Brakuje w nich bardziej konkretnych zakładów rzemieślniczych czy innych budynków użyteczności publicznej, ale w wielu można znaleźć zajazdy albo oberże. Najczęściej połączone ze szlakami niewielkimi odnogami bądź siecią węższych dróg.

Osady są znacznie większe. Mogą mieć nawet do kilku tysięcy mieszkańców, nie ma maksymalnej granicy. Charakteryzują się przede wszystkim rozmiarem, ale i ogromną ilością wszelkiego rodzaju zakładów, których brakuje w mniejszych wioskach. Rzemieślnicy, kowale, profesjonalna pomoc medyczna, nawet do kilkunastu karczm, zajazdów i oberż, pijalnie herbaty, targi... Można w nich znaleźć bardzo dużo. Są to główne cele karawan kupieckich, gdzie można bardzo łatwo opchnąć towary. Osady są bardzo dobrze pilnowane przez wyszkolone straże. Często wokoło buduje się palisady i umocnienia przypominające mury. Ale tam, gdzie zarobek, zaczynają zbiegać się bardziej zorganizowane grupy rzezimieszków, złodziei i wszelkiego rodzaju elementu poza społeczeństwem.
Przepływ informacji i prawo: Swobodny i szybki przepływ informacji jest sporym problemem czasów w których osadzona jest akcja forum. Bez nowoczesnych form komunikacji trzeba polegać na innych rozwiązaniach. Najbardziej oczywistą formą jest rozmowa w cztery oczy, ale co kiedy chcemy przekazać informacje komuś w innej prowincji? Trenowane ptactwo może przenosić informacje pomiędzy jednym miejscem a drugim, ale komunikacja bezpośrednia pomiędzy dwoma ludźmi na odludziu na odległość w zasadzie nie istnieje. Można dawać przesyłki i listy kapitanom okrętów i kupcom, którym jest po drodze, by ci przekazali je swoim podwładnym bądź innym kupcom. Nie ma gwarancji że wiadomość zostanie dostarczona, ale lepsze to niż nic. Najlepszym sposobem są gońcy, czyli osoby wyspecjalizowane w dostarczaniu imiennych przesyłek bezpośrednio do domu innej osoby. Niektórzy Ninja potrafią korzystać z technik komunikacyjnych albo używać innych sztuczek. Raporty Ninja przekazuje się Shirei-kanowi osobiście, w formie pisemnej albo też, w wypadkach rzadkich, przez innego wysoko postawionego Ninja.

Każda komórka społeczna prędzej czy później musi stworzyć zbiór zasad przestrzeganych przez wszystkich. Są one różne w zależności od obszaru świata, ale przeważnie opierają się na tej samej bazie. Zabijanie, kradzieże, czynienie drugiemu człowiekowi krzywdy i działanie na jego niekorzyść - to są oczywistości. Prawo opracowane jest na moralności typowej jednostki ludzkiej, a także na względach praktycznych (np. zakaz niszczenia mienia). W osadach kupieckich funkcjonuje rozwinięte prawo dotyczące handlu, konkurencji i szeroko pojętego pieniądza. Ważnym jest, że nieznajomość prawa nie jest okolicznością łagodzącą w żadnym wypadku. Ninja mają swoje unikatowe zasady. Wśród nich znajduje się zakaz działania na szkodę Rodu, powinności w stosunku do Shirei-kana i obowiązkowe stawienie się pod broń w przypadku wybuchu wojny. Poszukiwani przestępcy bądź Ninja (zwani Nukeninami) ogłaszani są opinii publicznej przez Listy Gończe wywieszane na Tablicach Ogłoszeń, a także umieszczane w Książeczkach Bingo - prowincjonalnym spisie poszukiwanych wydawanym dla Ninja przez władze danej prowincji. Słowo władcy jest prawem samym w sobie i jest to wspólne dla zwykłych ludzi i Ninja. Formy karania elementu przestępczego są różne i zależą od wagi wykroczenia. Możliwe są tortury, publiczne chłosty, tymczasowe pozbawienie wolności, odcinanie kończyn bądź palców, kary finansowe, konfiskaty majątku, prace społeczne albo też, w krytycznych przypadkach, egzekucje przeprowadzane z dala od oka zwykłych mieszkańców. Najczęstsze są kary wykonywane na miejscu, więzienie przestępców jest rzadkie i mało opłacalne z punktu widzenia gospodarki.
Fauna i flora: Świat pełen jest wszelkiego rodzaju zwierząt i roślin. Zdecydowana większość z nich ma swoje odpowiedniki w realnym świecie. Codzienne obcowanie ze światem natury w tym świecie nie jest niezwykłe. Ludzie szczodrze wykorzystują te naturalne dobra do wszelakich celów, np. pozyskiwanie skór, medycyna, jako materiały budowlane, a także do tworzenia substancji odurzających. Pojawiają się jednak wyjątki. Głównie w dzikich regionach na mapie, w których budowanie ludzkich osad jest czystym szaleństwem. Tereny Tajemniczego Lasu obfitują w ogromne zwierzęta, agresywniejsze od swoich mniejszych kuzynów. Na terenach pustynnych zdarzają się nietypowi przedstawiciele skorpionów i innych przystosowanych do klimatu wynaturzeń. Jednak największe anomalie można znaleźć po drugiej stronie Muru, na terenach opanowanych przez dzikich.

Nie wiedzieć czemu, natura wyewoluowała tam w całkowicie odmienny sposób. Ogromne rosiczki, drzewa wypuszczające halucynogenne pyłki, owoce wydzielające usypiającą substancję... Roślinność musiała się dostosować do równie dziwnego elementu zwierzęcego. Mało co wiadomo o żywych istotach w tamtej części świata. Poza trzema rzeczami - są wyjątkowo różnorodne pod względem właściwości, ich rozmiary wahają się od przeogromnych do śmiesznie małych i, najważniejsze zresztą, są skłonne zabić wszystko co wejdzie na ich terytoria.
Pieniądz: Gospodarka świata opiera się na Ryō - podstawowym środku płatniczym w formie złotego krążka o średnicy 3cm i ważącym 10g każdy. Po obydwu stronach posiada liczbę reprezentującą wartość, a także wybite godło Kami no Hikage, Stolicy Świata, które też było jedynym miejscem gdzie były wytapiane. Aktualnie Ryuzaku no Taki przejęło te przywileje, w porozumieniu z innymi prowincjami. Sytuacja, w której każda prowincja wytapia swoje własne nominały, szybko doprowadziłaby do gospodarczego chaosu. Stopy metali używane do jej produkcji nie reagują na magnetyczną chakrę Maji. Aktualnie w obiegu znajdują się trzy rodzaje monet - 1, 10 i 100 Ryō. Te pierwsze wykonane są ze stopu żelaza i srebra, gdzie ten pierwszy stanowczo dominuje. Nadaje to monecie specyficznego, szarego koloru. Monety 10 Ryō to już stop srebra, żelaza i śladowych ilości złota. Mieszanka ta nadaje monecie bladożółtej barwy. 100 Ryō to z kolei mieszanka srebra i złota w proporcjach mniej więcej 1:1. Tajniki technologii używanej do produkcji oryginalnych monet i dokładne proporcje metali są objęte tajemnicą, a wzory do tłoczenia są dostępne w jedynie dwóch zestawach na całym świecie. Podrabianie pieniędzy, jak łatwo można się domyślić, jest surowo karane. Czasami uprawiany jest handel wymienny, jest to jednak rzadkość.
Rozrywka: Nawet w świecie pełnym przemocy trzeba znaleźć chwilę dla siebie. Każdy oczywiście ma swoje własne metody, ale można je podzielić na kilka ogólnikowych grup. Pierwszą są wszelkiego rodzaju gry. Karciane, ale i planszowe - go, shogi, klasyczne szachy, mahjong, itd. Na szczególną uwagę zasługują tutaj shogi, popularne pośród ludzi wszelkiego stanu i ninja, z czego niektórzy traktują gry jako swoistą formę treningu. Są też kości. Gdzie gry, tam i hazard, ale większość woli grać dla przyjemności i bez ciążącej presji pieniądza. Innym sposobem na rozrywkę są zajazdy, karczmy i wszelkie ośrodki integracji. Oprócz zapewniania jadła i alkoholu, można zastać w nich występujących muzyków i inne małe występy. Inną sprawą są wszelkiego rodzaju objazdowe trupy i grupy artystyczne. Tancerze, bardowie, muzycy - ogólnie powiedziawszy artyści żyjący z zapewniania rozrywki innym. Są też mniej publiczne sposoby na rekreację, domy publiczne i palarnie, jest to jednak "rozrywka" odbiegająca od tradycyjnego tego słowa znaczenia. Są też książki. W bibliotekach znaleźć można duże ilości zwojów i literatury wszelkiego rodzaju, aczkolwiek wynoszenie treści z terenów bibliotek jest surowo zakazane. Zawsze też można zaopatrzyć się we własne, prywatne wydanie. Jednak bez metod szybkiego kopiowania treści książek, nie są one tak łatwo dostępne jak mogłoby się wydawać. Oczywiście dzieci mają swoje sposoby na zabijanie wolnego czasu. Nieszablonowe i kreatywne, jak to dzieci mają w zwyczaju.
Nie brakuje sportów wszelkiego rodzaju, ludzie zajmują się hodowlą zwierząt, jazdą konną, czy po prostu - rozmową. Jednym z bardziej popularnych form spędzanego czasu jest chociażby spożywanie alkoholu wszelkiego rodzaju. Dużą popularnością zabijania stresu cieszą się również fajki czy kiseru wszelkiego rodzaju, a wraz z nimi zioła, tytoń czy też dla osób bardziej wyskokowych używki takie jak opium.
Pożywienie Dieta zależna jest w dużej mierze od części świata, ale ogólnodostępne składniki spokojnie wystarczą na zaspokojenie potrzeb organizmu. Ryże i inne rośliny uprawne, pieczywo, owoce, produkty mleczne, jajka, oleje, ryby i mięsa są dostępne powszechnie. Do bardziej lokalnych składników należeć mogą grzyby, niektóre rodzaje roślin (np. pustynne daktyle), konkretne przyprawy wymagające odpowiedniego klimatu, mięsa specyficznych gatunków ryb i zwierząt. Zero stosowania współczesnej chemii w sztuce kulinarnej. Sposoby obróbki jedzenia opierają się na poddawaniu wysokiej temperaturze. Do gotowania najczęściej używa się palenisk, otwartego ognia czy niewielkich pieców. Znane jest również wędzenie i konserwacja poprzez sól i wysuszenie. Same potrawy powinny być oparte na średniowiecznych odpowiednikach. Zero współczesnej kuchni czy tradycyjnego jedzenia lokalnego pokroju "ruskich". Bazą do alkoholu jest tutaj zarówno ryż (do produkcji sake), chmiel (piwo) i owoce (wina). Proces fermentacji jest tutaj znany, podobnie jak podstawowa aparatura odpowiadająca epoce. Bardziej wytrawne alkohole (likiery, whisky, szampany) nie są znane, ludzie muszą ograniczyć się do tych trzech rodzajów trunków. Wyjątek stanowią tutaj nalewki, miody pitne i cydry, także dostępne w tych realiach. Niższe stany raczą się piwem i sake, średnie wszystkim po trochu. Z kolei wyższe stany preferują wytrawne sake, wina i miody pitne. Wysokoprocentowy alkohol stosuje się do produkcji innych wyrobów tego typu, jak i w medycynie do odkażania ran.

Słowniczek pojęć opartych na alkoholu i jedzeniu:
Alkohole:
Sake - wino (ryżowe)

Shochū - wódka (ryżowa)

Umeshū - wino śliwkowe

Atsukan - grzaniec ryżowy, grog

Awamori - coś pomiędzy wódką a whisky

Yuzushū - wino cytrusowe, specjał Antai

Happoshū - lekkie piwo chmielowe

Tamagozake - odpowiednik ajerkoniaku
Wytrawne:
sashimi (plastry surowej ryby z wasabi i soją)

ramen (zupa na bazie rybnej lub wołowej)
udon (gruby makaron pszenny, zwykle podawany z zupą rybną)

kitsune udon (podawany z zasmażanym tofu)

tempura udon (zasmażane owoce morza i warzywa)

chikara udon (podawany z grillowanym mochi)

tempura (smażone warzywa lub owoce morza w cieście)

yakitori (szaszłyki z kurczaka w sosie teriyaki)

don (ryż z dodatkami)

tamagoyaki (zawijany omlet)

soba (makaron gryczany, podawany z dodatkami)

tonkatsu (kotlet smażony w panko)

miso-shiru (zupa miso z wodorostami wakame)

sukiyaki (danie jednogarnkowe z wołowiną i warzywami)

onigiri (kulki ryżowe z rybą, wodorostami lub umeboshi)

okonomiyaki (rodzaj naleśnika z dodatkami)

katayaki (bardzo twarde suchary ryżowe z ziołami)

gyōza (zasmażane pierożki z mięsem)
Słodkie:
mochi (miękkie ciastka ryżowe, posypane proszkiem z ziaren soi lub matchą)

daifuku ("pączki" z mochi z słodkim nadzieniem z czerwonej fasoli anko)

dango (ciastka z mąki ryżowej, gotowane na parze)

taiyaki ("gofr" w kształcie ryby z nadzieniem anko)

manju ("pierniczki" ze słodkim nadzieniem)

yatsuhashi (pieczone ciasto z mąki ryżowej i cynamonu)

yōkan (galaretka z anko)

yubeshi (ryżowe ciastko z orzechami lub owocami)
Specjały regionalne:
Samotne Wydmy:
kare (curry z mięsem i ryżem)

tebasaki (ostre skrzydełka drobiowe)

Karmazynowe Szczyty:
gyūdon (wołowina słodko-ostra z ryżem)

kakigōri (kruszony lód z słodkim sokiem i owocami)

Wietrzne Równiny:
karaage (smażone na głębokim tłuszczu mięso z sosami i warzywami)

shōgayaki (wieprzowina smażona z imbirem)

Prastary Las:
kinoko-nabe (potrawka grzybowa)

kuri gohan (ryż ze smażonymi kasztanami)

Morskie Klify:
takoyaki (ośmiornica w cieście)

satsuma-age (smażone ciastko rybne)

Ryuzaku no Taki:
chawanmushi (zupa jajeczna na parze)

oyakodon (ryż z jajkiem i kurczakiem)

Shigashi no Kibu:
inarizushi (ryż z rybą w sakiewce z tofu)

koshōpan (pieczone bułki z mięsem; hujiao bing)

Lazurowe Wybrzeża:
yakizakana (grillowana na ogniu ryba z warzywami)

tenmusu (kulka ryżowa owinięta nori z tempurą z krewetek)
Identyfikacja i przynależność W celu identyfikacji i kontroli swoich ninja, każdy jeden służący swojemu rodowi posiada niewielką odznakę. Na jednej stronie odznaka zawiera rangę i symbol klanu. Na drugiej znajduje się unikatowy numer, imię i nazwisko posiadacza i niewielkie kółeczko na rzemień, żeby odznakę można było w formie naszyjnika. Odznaka jest wymiarów podobnych do monety i wykonana ze specyficznego stopu metali, barwników i robiona od początku do końca ręcznie, wyłącznie przez zaufanych przez ród rzemieślników. Spisy odznak i ich właścicieli są przechowywane w siedzibach władz, a odznaka traktowana jest jako bezpośredni dowód przynależności do danego rodu. Próby fałszowania, korzystanie z odznaki przez kogokolwiek poza jej właścicielem albo jej kradzież - są to przestępstwa najwyższego stopnia i bardzo łatwo można za to trafić na stryczek. Odznaki otrzymują zarówno ninja pochodzący z rodu któremu służą, jak i ninja którzy dołączyli na stałe do szeregów klanu. W przypadku tych pierwszych, metal z którego wykonana jest odznaka ma lekki złotawy połysk, a w przypadku najemników - srebrny. Dodatkowo każda prowincja ma spisy numerów odznak, których właściciele zaginęli, zginęli albo zdradzili swój ród. Spisy takich numerów i nazwisk znajdują się na każdym posterunku przygranicznym, forcie i w siedzibach organizacyjnych każdej wioski. Są też standardowym elementem Ksiąg Bingo. Medale takie stosują wszystkie rody, a także miasta kupieckie. Samuraie i szczepy nie stosują tych oznaczeń.

Inne organizacje posiadają inne sposoby na rozpoznawanie swoich członków i unikanie infiltracji bądź oszustw. Mogą być to kolczyki, tatuaże, specyficzne elementy uzbrojenia (najczęściej wykuwane specjalnie na zamówienie), albo jakakolwiek inna charakterystyczna część garderoby. Sposób zależy w dużej mierze od profilu organizacji, te mniej legalne (przykładowo mafie) wolą się nie wyróżniać i jedynie wyżsi rangą posiadają stosowne odznaczenia. W każdej organizacji albo instytucji podawanie się za jej członka albo pozyskanie dowodu przynależności okrężnymi drogami jednoznacznie traktowane jest jako zdrada i jest sprawą gardłową.

Morskie Klify Ludzie:
Ze względu na ciężki klimat panujący na wyspie, zachował się archetyp „przetrwania najsilniejszego”.

Z uwagi na ten styl życia, ludzie i Shinobi są ludźmi pracowitymi, czującymi duży respekt do siły fizycznej, ale i szanującymi duchową strefę.

W znacznej większości nie są agresorami, ale w wypadku ataku na nich odpowiadają z całkowitą bezwzględnością.

Od mężczyzn oczekuje się dużej wytrwałości, uporu, ale też spokoju, dobrego wychowania i cierpliwości. Zwykle są szkoleni na łowców lub wojowników, dlatego też objawiają cechy standardowe dla tych zajęć.

Kobiety pełnią rolę opiekunki ogniska domowego. Niekiedy szkolone są na wojowniczki bądź Kunoichi, jeśli wykazują talent do walki. Zazwyczaj jednak wspierają swoich mężów w ich obowiązkach i zajmują się domem.

W Kantai ludzie uczeni są siły i dumy, bardzo wysoko szanuje się odwagę i dążenie do celu. Są pracowici i twardzi, ale przy tym często pyskaci i szybcy w okazywaniu emocji. Nie boją się walki, a nawet często cieszą się z takiej możliwości. Shinobi i żołnierzom wpojono mocną dyscyplinę i lojalność, jednak przy tym potrafią myśleć po swojemu i jeśli uznają rozkaz za głupi, potrafią się sprzeciwić, co zdarza się rzadko. W bitwie odznaczają się odwagą i gotowością do walki do końca. O artystów u nich trudno - większość ludzi para się górnictwem, kowalstwem, wojaczką i innymi tego typu zajęciami.

W odróżnieniu od Kantai, na Hyuo ludzie od początku są uczeni powiązania z naturą i pokory. Dzięki temu ludzie są nieco bardziej wrażliwi i emocjonalni, co sprzyja rozwojowi muzyki.

Shinobi Rodu Yuki dodatkowo odznaczają się lojalnością liderowi i wykonują każde polecenie bez zawahania, potrafią też do każdego zajęcia podejść beznamiętnie, z chłodną głową. Nie boją się też strat w ludziach, powołując się na zasady selekcji naturalnej. Preferują agresywny styl walki, także jeśli chodzi o szermierkę.

Ranmaru są niezwykle stoiccy, wycofani i cisi, przez co są idealnymi obserwatorami. Zazwyczaj są również bardzo pracowici. Bardzo często przydzielani są do patrolowania osad z uwagi na ich zdolności sensoryczne.

Shabondama są dość melancholijni i odrobinę pasywni, ale przy tym najbardziej ciekawi świata ze wszystkich klanów Morskich Klifów. Poza profesją ninja, często zajmują się sztuką i innymi czynnościami uznawanymi za wymagające delikatości i poczucia estetyki. Często są lekceważeni przez ich niepozorne zdolności bojowe, co w przypadku wyszkolonego Shabondamy może skończyć się tragicznie.

Mieszkańców Morskich Klifów można poznać po sposobie wypowiadania się, w szczególności po bardzo ostrym i melodyjnym akcencie (przypomina Norweski).
Tradycje:
Jak wszyscy wyspiarze, mieszkańcy Hyuo traktują blizny jako „wyznacznik doświadczenia” wojownika i szanują tych, którzy są najwytrwalszymi z nich. Wstydzenie się swoich obrażeń jest zaś traktowane jako oznaka „niechęci do własnych umiejętności” i słabości.

Tradycyjne powitanie/pożegnanie, brzmi “Niech wiatry Hyuo Cię prowadzą”.

Przed każdą bitwą żołnierze odprawiają specjalną modlitwę do Hachimana.

Każdej wiosny odbywa się Festiwal Wody ku czci Watatsumiego, w którym ludzie proszą Pana Wód o pomyślne podróże i bogate połowy, jak również starają się ubłagać boga by nie okazywał gniewu (aby nie było wielu sztormów). Przez trzy dni odbywają się pokazy mnichów ze specjalnym "tańcem rybaka", a miejscowi kucharze i rybacy prezentują świętującym różne dania ze świeżych ryb.

Co jakiś czas organizowane są uwarunkowane religijnie zawody szermiercze, w których biorą udział mnisi

Charakterystyczne dla tych regionów jest rytualne zanurzenie w wodzie tych, którzy wkraczają w dorosłość. Kapłani Watatsumiego zanurzają trzykrotnie młodzieńca w wodzie po pas, odprawiając modły.

Budynki utrzymywane są w dość surowej manierze. Są stosunkowo niskie, z grubymi ścianami. Najczęściej spotykanymi budulcami są kamień, drewno i glina.
Wierzenia:
Watatsumi/Wadatsumi (bóg mórz i mądrości, znany jako Ryuujin, wodny smok)

Ookami no Kami/Kuraokami (smoczy bóg lodu i śniegu)

Hachiman (bóg wojny, ochrony i rybołówstwa).

Świątynie, które można napotkać: Konohanasakuya-hime (bogini natury), Susano-o (bóg wiatru) i podstawowe, czyli Izanagi, Izanami, Amaterasu i Tsukuyomi.

Samotne Wydmy Kultura:
Wyjątkowo nieufni i nieprzychylni mieszkańcy Samotnych Wydm mają bardzo wiele powodów, żeby nie lubić obcych i nie ufać nawet sobie wzajem. Niegościnni, zamknięci w sobie, wyznają zasadę "pilnuj swojego nosa".

Na pustyni walczy się o przetrwanie. Gorące piaski, morze wydm pustynnych, skorpiony, węże. Miejsce, które dla osób z zewnątrz wydaje się być martwe, wyhodowało bardzo wiele niebezpiecznych drapieżników, przed którymi mieszkańcy muszą się codziennie chronić. Nic więc dziwnego że ludzie są bardzo zapobiegawczy i przezorni.

Ayatsuri są ludźmi niezwykle pomysłowymi, zaradnymi i obrotnymi. Za pomocą swoich wynalazków i mechanizmów ułatwiają życie na pustyni. Zdobytą wiedzą (za wyjątkiem odkryć militarnych) dzielą się, za odpowiednią ceną, z innymi prowincjami

Mieszkańcy pustyni nie są zbyt religijni. Cechuje ich przyziemność.

Kobiety i mężczyźni stoją na równi. Nie ma żadnego podziału na zawody żeńskie i męskie, liczą się wyłącznie umiejętności.

Cechuje ich niezwykły patriotyzm i przywiązanie do swoich ziem. Rzadko spotyka się mieszkańca pustyni, który pragnie wyjechać z ojczyzny.

Tutejszy akcent cechuje się melodyjnością i łagodnością (przypomina języki arabskie). Z tego też powodu pieśni i muzyka tego regionu uważane są za jedną z najpiękniejszych na świecie.

Haretsu, z uwagi na burzliwą historię powiązaną z Dohito, często są traktowani jak tykające bomby zegarowe. Utożsamiani są z wybuchową naturą swojego Kekkei Genkai i często można spotkać się z innym traktowaniem członków tego rodu. Bardziej ostrożnym, żeby "ich nie sprowokować". Ta sama sytuacja tyczy się rodu Kaguya przez ich przeszłość i ówczesną propagandę Rodu Sabaku. Dzisiaj podejmowane są kroki mające na celu zniwelowania społecznych niechęci do tych dwóch rodów.
Tradycje:
Kobiety bardzo często zasłaniają twarze chustami lub innymi materiałami.

Każdego ranka można zobaczyć ludzi, głównie kobiety, noszących dzbany na głowach, którzy zaczerpują wody ze studni i niosą ją do domu.

W południe warunki atmosferyczne są na tyle ciężkie do zniesienia, że nikt (prócz podróżnych i "obcych") nie wychodzi wtedy z domu. Wsie i wioski stają się całkowicie opustoszałe. Porzuca się pracę i oddaje sjeście. W godzinach późnej nocy, kiedy temperatura gwałtownie spada, miasta również pustoszeją.

Pary nie powinny sobie okazywać czułości na ulicach miasta inaczej niż poprzez trzymanie się za ręce. Jakiekolwiek pocałunki są źle odbierane i nie do przyjęcia przez kulturę tutejszej ludności.

Noszenie przez tutejszych ninja blaszek z symbolami swoich rodów na czole traktowane jest niczym skrajna głupota. Dlatego też symbole danego klanu przyjęło się albo wyszywać na odzieniu, przyczepiać metalowe blaszki bezpośrednio do niego albo też trzymać opaskę z blaszką przywiązaną do pasa.

Zmarłych którzy przysłużyli się swojemu Rodowi bądź tych odpowiednio majętnych, umieszcza się w mauzoleach rozsianych w ogromnej liczbie po całych terenach Samotnych Wydm. Całą resztę chowa się głęboko pod piaskami pustyni.

Raz do roku, w lecie, mieszkańcy Samotnych Wydm poszczą, od świtu do zmierzchu nie spożywając jakichkolwiek pokarmów. Ma to upamiętnić wszystkie ofiary pochłonięte przez pustynię na przestrzeni dziejów.

Późną jesienią odbywa się święto ku czci Hoteia. Artyści i gejsze organizują wtedy najróżniejsze pokazy, z których najpopularniejsze są pokazy połykaczy ognia. Popularną rozrywką jest też wtedy zaklinanie węży czy spacery po rozgrzanym węglu. Jest to też idealny moment, by zasmakować w miejscowych specjałach kuchni.

Najbardziej charakterystycznymi składnikami lokalnej kuchni są daktyle, cytrusy, sok z kaktusów.

Architektura opiera się na piaskowcu i zwykłym kamieniu, a także dużej przewiewności budynków. Duża ilość małych okien w budynkach jest normą. Są one zazwyczaj otwarte celem tworzenia przeciągów. Samo budownictwo rzadko stosuje więcej niż jedno piętro w budynkach, jedynie najważniejsze budynki użyteczności publicznej są budowane wzwyż.

Niektórzy ninja, w ramach kary za niedopełnienie swoich obowiązków, zmuszeni są do tzw "służby na wieży". Ich zadaniem są regularne patrole przestrzeni powietrznej w osadach, będąc usadowionymi na dachach najwyższych budynków. Wysoka temperatura i konsekwencje z tytułu niedopełnienia obowiązków czynią tą wartę niezwykle stresującą i męczącą.

Każdy kupiec, rzemieślnik i ktokolwiek parający się handlem, jest zobowiązany do przyswojenia wiedzy o złotym piasku Sabaku. Rozróżnienie złotego piasku Sabaku i naturalnego złota w drobnej formie jest podstawą do bycia uznanym za pełnoprawnego przedstawiciela swojej profesji.
Wierzenia:
Najczęściej czczoną tu boginią jest Amaterasu, naczelne bóstwo panteonu. Jej imię oznacza "świecąca na niebie"; jest ona uosobieniem słońca. Jej świątynie można znaleźć w każdej prowincji.

Hotei – jeden z siedmiu bogów szczęścia. Patron artystów, rzemieślników, kupców i gejsz. Przedstawiany pod postacią grubego, śmiejącego się mnicha z workiem wypełnionym przeróżnymi skarbami.

Na terenach Samotnych Wydm można spotkać kapliczki pomniejszych bóstw.

Karmazynowe Szczyty Kultura:
Ludzie są dumni ze swojego pochodzenia. Nie kryją się z tym ani ze swoim duchem patriotyzmu. Dla dobra swojej społeczności są w stanie poświęcić swoją osobistą korzyść i nie widzą w tym żadnego problemu. Ludzie którzy nie podzielają tego poglądu są postrzegani jako gorsi.

Są bardzo konserwatywni.

Mieszkańcy Karmazynowych Szczytów cenią sobie dobre wychowanie i wysoką kulturę osobistą. Nie są całkowicie sztywni, ale wiedzą kiedy zachowywać się poważnie, a kiedy jest czas na odpoczynek i swobodę.

Prowincje mają najmniejszy odsetek przestępczości na całym świecie, szczególnie w prowincjach Rodów Hyuuga i Yamanaka. Częste patrole, szczelne granice i umiejętności Shinobich z tych rodów sprawiają, że mieszkańcy czują się bezpiecznie i pewnie, mimo sąsiedztwa Głębokich Odnóg.

Szpiedzy i szare eminencje - takimi określeniami nazywani się członkowie rodu Yamanaka. Rządzą tymi terenami dość twardą ręką, co ułatwia życie wbrew pozorom.

Szczep Jugo cieszy się złą sławą pomimo tego, że mają najbliższy kontakt z naturą. Nazywają ich demonami i większość osób się ich obawia. Głównie przez to, jak szybko tracą nad sobą kontrolę, choć wydają się spokojni. Przez tą niechęć postanowili wycofać się, a wielu z nich zamknęło się w swojej wiosce dla świętego spokoju. Przyjęci zostali przez ród Kōseki z jednym warunkiem - nie sprawiać kłopotów. W zamian za to opiekują się niewielką częścią ziem Daishi.

Hyuga to dumny ród, który prawdopodobnie najbardziej ze wszystkich dba o stare tradycje i ciągłość linii rodu. Dbałość ta sprawia, że niemal każdy młody Hyuga ma swojego "opiekuna". Niańkę, która towarzyszy mu do czasu, dopóki nie zostanie uznany za pełnoprawnego shinobi. Bardzo charakterystyczne są dla nich ustawiane małżeństwa.

Kōseki, w opinii innych rodów tego regionu, są "twardzi i chłodni jak ich kryształ". I faktycznie w szeregach tego rodu dominuje "prawo najsilniejszego". Konfrontacje wewnętrzne rozwiązuje się często na piaskach areny, a powszednimi są także pojedynki wyłącznie oparte o umiejętności tworzenia i manipulacji kryształu.

Akcent prowincji opiera się na delikatności w brzmieniu, jest miękki i płynny (odpowiednik brzmienia j.francuskiego).

Tradycje:
Każdej zimy organizowany jest festiwal ku czci Tenjina.

Kult Tenjina nasila się szczególnie w okresie trwania nauk i podejmowanych egzaminów cechowych. Wielu uczniów i ich rodziców modli się wtedy w sanktuariach o jak najlepsze wyniki, a potem wraca do nich, aby dziękować za sukces.

Legenda głosi, iż Tenjin bardzo kochał drzewa ume i pewnego razu przeleciało ono cały ląd od Yinzin, aby być z nim. Znajduje się ono nadal w jego sanktuarium. Z tego powodu w chramach poświęconych Tenjinowi często są sadzone drzewa ume.

Rzadko zdarza się, żeby kobieta sama wybrała sobie małżonka. Małżeństwa są tutaj niemal zawsze ustalane przez głowy rodziny i często mają charakter polityczny.

W Karmazynowych Szczytach często tworzone są cmentarze, choć nikt tutaj nie nazywa ich tak oficjalnie. W zwyczaju jest usypywanie kurhanów na polanach i obsadzanie ich kwiatami. Często można spotkać nawet kilkadziesiąt kurhanów usypanych na jednej polanie. Ku upamiętnienia czci zmarłego w zwyczaju jest polewanie kurhanu sake, co ma uosabiać wspólne picie ze zmarłym. Odwiedzający groby często rozmawiają ze zmarłym i dzielą się z nim swoimi ostatnimi przeżyciami, dotrzymując zmarłemu towarzystwa.

U Hyuga przyjęty został zwyczaj palenia zwłok w celu zachowania tajemnic rodu. Ku ich pamięci rodziny zwykły stawiać im kamienne tabliczki, bądź ołtarzyki w domach.

Najbardziej charakterystycznymi składnikami lokalnej kuchni jest mięso zwierząt hodowlanych, ryby słodko wodne. Karmazynowe Szczyty mogą się poszczycić najlepszym sake.

Styl budownictwa opiera się na nietypowym rozmieszczeniu budynków, najczęściej z kamienia, drewna czy palonej gliny. Konstrukcje mają głębokie fundamenty, żeby stworzyć pionową powierzchnię na nierównych terenach prowincji. Ozdoby na zewnątrz domu wszelkiego rodzaju - kwiaty, metalowe drobiazgi, ornamenty na drewnianych elementach - są bardzo popularne pośród ludzi, bez względu na stan majątkowy.

Bardzo częstym zwyczajem pośród Kōsekich jest tzw. Kyūkei. Dwóch Kōseki tworzy kryształ o identycznych wymiarach i uderzają nimi na zmianę w twory przeciwnika. Komu uda się strzaskać kryształ przeciwnika - wygrywa. Jest to forma pojedynku, stosowana zarówno w formie przyjaznej rywalizacji, jak i do rozwiązywania poważnych sporów.

Wierzenia:
Tenjin - bóg nauki, poezji i kaligrafii.

Prócz tego jednego charakterystycznego bóstwa popularne na tych terenach są świątynie Izanagi, Izanami, Amaterasu i Siedmiu Bogów Szczęścia.

Prastary Las

Kultura:
Żyjący w cieniu wielkich puszcz ludzie cenią sobie spokój. Prawieczny las uczy pokory i szacunku do natury, która potrafi obłaskawić ludzi w plony, ale również odebrać to, co dała, jeśli zostanie rozgniewana.

Przez bogactwo fauny i flory tutejsi mieszkańcy wykształcili w sobie niezwykłą wrażliwość. Choć rodziny shinobi, które władają tymi terenami, strzegą swoich sekretów, to nie sprawiają wrażenia zamkniętych na innych.

Mimo wrażliwości na naturę ich otaczającą, ludzie w Prastarym Lesie nie są mięczakami. Walka z drapieżnikami, dziką naturą i niedawne wojny, zahartowały ludzi w wystarczającym stopniu.

Ludzie są bardzo uduchowieni. Regularnie oddają cześć bogom związanym z naturą, a w ich domach znaleźć można często małe ołtarze im poświęcone.

Mieszkańcy Prastarego Lasu, a dokładniej poszczególnych wiosek, czują między sobą silną więź. Jak drzewa w lesie splątują swe korzenie, tak oni są ze sobą mocno związani i to buduje ich siłę i jedność. Najbardziej jest to widoczne u Senju, gdzie bliskość z naturą zobowiązuje ich do przywiązywania do niej sporej uwagi.

Członkowie klanu Nara charakteryzują się lenistwem. Niechętnie podejmują jakiekolwiek działania fizyczne. Lubią spędzać czas statycznie, na rozrywkach umysłowych. Są niezwykle cenieni za swoją inteligencję i zmysł strategiczny.

Aburame są najbardziej zamkniętym Rodem w Prastarym Lesie. Skryci i niewylewni, najchętniej odrzuciliby wszelkie kontakty z innymi i spędzali czas w towarzystwie swoim i swoich robaków. Skutkuje to niechęcią większości mieszkańców Prastarego Lasu. Nie są jednak samolubami, stawiając dobro Rodu wysoko w swoim systemie wartości.

Ludzie z prastarego lasu mają miękką, śpiewną wymowę (przypomina brzmienie języka koreańskiego).

Tradycje:
Jako że lud Prastarego Lasu oddaje cześć wielu bóstwom i pomniejszym bożkom, święta im poświęcone są bardzo częstym zjawiskiem. W jeden dzień odbywać się może nawet kilka różnych świąt w różnych osadach. Wiele świąt może pokrywać się ze świętami w innych prowincjach, ale ich przebieg może być zgoła odmienny.

Ludzie nie uznają cmentarzy. Człowiek rodzi się z natury i naturze jest oddawany. Zamiast tego na grobie poległego sadzone jest nasiono drzewa bądź innej rośliny. Po pochówku wszyscy bliscy zapalają w otwartych oknach kadzidełko, co ma ułatwić połączenie się ducha zmarłego z naturą.

Kobieta, chcąc okazać uczucie swojemu potencjalnemu partnerowi, samodzielnie szyje dla niego chustę z roślinnymi ornamentami. Przyjęcie jej oznacza odwzajemnienie uczuć.

W sztuce ludzi Prastarego Lasu, największą rolę odgrywa rzeźbiarstwo, a zaraz po tym muzyka. Przy czym wydarzenia w niej opisywane często przedstawiane są w sposób abstrakcyjny i oderwany od rzeczywistości. Sama sztuka jest żywa i kolorowa, bez względu na jej formę.

Baśnie i legendy odgrywają znaczną rolę w kulturze Prastarego Lasu. Najstarsi ludzie, cieszący się największym szacunkiem wśród rodaków, przekazują je następnemu pokoleniu ustnie, bądź spisują.

Bogactwo kultury i tradycji Prastarego Lasu sprawia, że nawet u pojedynczych rodzin tradycje mogą się od siebie różnić. Często tradycje te są całkowicie odmienne między sąsiednimi wioskami.

Najbardziej charakterystycznymi składnikami lokalnej kuchni jest dziczyzna, specyficzne dla tej kuchni jest mnogość przypraw. Popularne w tych terenach są herbaty z ziół takich jak mięta czy melisa.

Domy budowane są w przestrzeniach pomiędzy drzewami, co definiuje ich konstrukcję. Często są wielopiętrowe, a ich wyższe części opierane są o grube pnie drzew. Są też bardzo stabilne przez system korzeni wzmacniający fundamenty. Oczywiście tworzone są z drewna.
Wierzenia:
Jurōjin – jeden z siedmiu bogów szczęścia, taoistyczny pustelnik uosabiający długowieczność. Wyobrażany bywa jako sędziwy starzec z laską, do której przywiązany jest zwój. Czasem towarzyszy mu czarny jeleń, będący symbolem długowieczności.

Amenominakanushi – jedno z trzech bóstw, które wyłoniły się jako pierwsze "w czasie, gdy powstawały niebo i ziemia". Amenominakanushi uważany jest przez niektórych za "boga początku".

Popularnymi świątyniami są tu również świątynie bogów takich jak Izanami i Izanagi, Amaterasu czy Susanoo. Łatwo tutaj jednak też o kaplice pomniejszych bóstw, jak i tych maluczkich, które w wielu kulturach zostały zapomniane.

Wietrzne Równiny

Kultura:
Mieszkańcy tych rejonów są jak wiatr, który nimi rządzi - potrafią być ciepli, ale ciężko przewidzieć, kiedy ciepło zmieni się w chłód i sypną ci piaskiem w oczy. Są nieprzewidywalni i kapryśni.

Specyfika rodów i szczepów, które tutaj osiadły, czyni je mocno podzielonymi. Bardzo skrzętnie chronią swoje tajemnice, przez co otacza ich specyficzna aura tajemniczości.

Bardzo istotna w tych regionach, zwłaszcza w Sogen, jest kultura osobista. Mieszkańcy najczęściej noszą na twarzach uśmiech, ale to nie oznacza, że są szczęśliwi. Wszelkie regułki grzecznościowe, tak zwane "small talks", pokłony co krok są tu na porządku dziennym. Jeśli tych zasad nie przestrzegasz - możesz zostać odebrany za niekulturalnego prostaka.

Ród Akimichi cechuje szczodrość i gościnność, nawet w stosunku do obcych. Chętnie oferują schronienie na noc czy wspólny obiad. Wolą prostotę i szczerość niż fałszywe zachowania wynikające z etykiety.

Członkowie Klanu Inuzuka cenią sobie bardziej towarzystwo swoich Ninkenów niż innych ludzi, w szczególności obcych. Dlatego można odnieść wrażenie ich nieobecności, nawet przebywając na swoich ziemiach. Poza tym mieszkańcy Ōkami-den są gościnni i sympatyczni.

Kaminari wolą jednak towarzystwo swoje i tylko swoje. Są najbardziej niegościnni ze wszystkich i nie będą się z tym kryć. Ich zazwyczaj twarda postawa i przywiązanie do spraw przyziemnych skutkują brakiem wrażliwości na bardziej subtelne aspekty życia, co nie znaczy że stronią od muzyki czy innych form sztuki.

Akcent mieszkańców tych terenów jest mocno uprzywilejowany. Płynny i miękki, często porównywany do "klusek w gębie" (odpowiednik brzmienia języka angielskiego).

Uchiha są utożsamiani z dyscypliną i militaryzmem. Mur i Shinsengumi, nie będący jednak pod ich kontrolą, jedynie umacniają takie odczucia. Mimo tego ich przedstawiciele potrafią być bardzo wrażliwymi jednostkami, a Shirei-kan stara się prowadzić politykę opartą na utrzymaniu pokoju przy jednoczesnym pozostaniu w militarnych korzeniach.

Ze względu na burzliwą przeszłość w relacjach Senju-Uchiha, gospodarze Sogen niezbyt przychylnie patrzą na gości z rejonów Shinrin. W szczególności ci starsi ninja mają do nich uraz, pomimo pokojowej polityki Shirei-kana Uchihów.
Tradycje:
Regularnie odbywają się tutaj zawody ujeżdżania dzikich koni, w których nawet shinobi biorą udział. Do tego dochodzą wyścigi wszelkiego rodzaju z udziałem tychże zwierząt. Klan Inuzuka ma swój odpowiednik wyścigów konnych, w których udział biorą ich Ninkeny zamiast koni.

Święto Fal organizowane jest późną wiosną dla uhonorowania rozkwitu natury oraz w celu proszenia bóstw o pomyślne plony i połowy. W małych, rolniczych wioskach organizowane jest puszczanie koszyków na morze ku czci Ebisu. Często w tych koszykach układane są dary dla bogów w postaci kwiatów i innych elementów przyrody. W większych osadach organizowany jest w tym czasie festiwal. Święto to jest organizowane w Antai.

W Antai, gdy dzieci chodzą latem z odkrytymi brzuchami, dorośli zwykli mówić "Pan Gromu przyjdzie i zabierze twój pępek". Ma to na celu nakłonić dzieci, by lepiej się ubierały i nie były narażone na przewianie.

Aby uchronić się od Pana Gromu, ludzie zwykli kryć się pod moskitierą lub wykrzykiwać słowo "kuwabara" (桑原 dosł. "pole morwowe") - według podań jeden z kapłanów, gdy zmienił się w Pana Gromu, mógł zniszczyć całą stolicę kraju, lecz zamiast tego błyskawice spadły na pola morwowe w jego posiadłości.

W prowincji Akimichi organizuje się festiwal poświęcony bogini Okame. Odbywa się wczesnym latem i składa się z takich wydarzeń jak poświęcanie pokarmów przez ciężarne kobiety czy wspólne uczty w których udział bierze kilkanaście rodzin jednocześnie, czasami całe wioski.

W Sogen rzadko zdarza się, żeby kobieta sama wybrała sobie małżonka. Małżeństwa są tutaj niemal zawsze ustalane przez głowy rodziny i często mają charakter polityczny.

Najbardziej charakterystycznymi składnikami lokalnej kuchni jest jagnięcina, wołowina, wieprzowina, dziczyzna, ryby słodkowodne. Ze względu na rozwój rolnictwa mają również łatwy dostęp do warzyw. Szczycą się wyrobem najlepszego wina.

Parterowy budynek w tej części świata to rzadkość, szczególnie w Sogen. Mieszkańcy lubią piętra i strzeliste dachy. Budynki są wytrzymałe, o solidnych fundamentach. Oparte na drewnie i kamieniu, z metalowymi wkładami w ściany w celu wzmocnienia konstrukcji. Dachy zakończone są zazwyczaj piorunochronami.
Wierzenia:
Przez porywiste wiatry, które targają krainą, najczęściej wznosi się tu modły do Susanoo, Władcy Wiatrów. Według legend jest jednym z niewielu bogów, którzy zstąpili na ziemię, inne podania mówią, że został wygnany przez Amaterasu. Miał pokonać ośmiogłowego potwora, który nękał Karmazynowe Szczyty.

Raijin – bóg błyskawic, Pan Gromu.

Okame – postać czczona jako "bogini wielorakiego szczęścia", patronka Akimichi. Opiekunka młodych małżeństw i kobiet w ciąży, ale pomocna też w innych sytuacjach życiowych. Wyobrażana jako osoba o białej twarzy zwężającej się w skroniach, z wydętymi policzkami, drobnymi ustami i wąskimi oczami.

Konie i wilki uważane są tutaj za święte zwierzęta, dlatego jakiekolwiek ich kalanie karane jest bardzo surowo.

Lazurowe Wybrzeża

Kultura:
Populacja Lazurowego Wybrzeża podzielona jest między dwie wyspy: blisko 70% mieszkańców zamieszkuje Teiz, natomiast około 30% na lodowym Yinzin.

Podział społeczeństwa ze względu na profesję wygląda następująco: Yinzin: samurajowie: 40%, rybacy/łowcy: 30%, wytwórcy broni/rzemieślnicy: 15%, Obrządki duchowe + inne profesje: ok. 15%. Teiz: samurajowie: 10%, rybacy/łowcy: 20%, wytwórcy broni/rzemieślnicy: 10%, , rolnicy i hodowcy: 40%, kupcy ok. 5%, Obrządki duchowe + inne profesje: ok. 15%.

Kodeks Bushido jest wyznacznikiem postępowania dla samurajów i zwykłych ludzi z Teiz i Yinzin.

Ze względu na neutralność polityczną prowincji, ludzie wiodą spokojne życie bez obaw o własne bezpieczeństwo. Lecz kiedy zajdzie potrzeba, są w stanie chwycić za broń i walczyć o swój dobrobyt.

Ludzie są wierni swojemu przywódcy i darzą go wielkim zaufaniem.

Mieszkańcy Lazurowych Wybrzeży są ludźmi twardymi, nie stroniącymi od ciężkiej, uczciwej pracy.

W regionie wyznawana jest ogólne równość wszystkich klas, jednakże samurajowie posiadają pewne przywileje. Są oni grupą, która skupiając się jedynie na sztukach walki i nie musi uprawiać roli, czy wykonywać pracy fizycznej. Inne kasty podchodzą do nich z zauważalnym szacunkiem oraz pewną dozą ostrożności, czy nawet lęku. Są też grupą która głównie zajmuje się sztuką, kulturą i filozofią w myśl zasady: Bun Bu Ryodo 文武両道 ("sztuka i sztuki walki to dwie równo cenne drogi”)

Mieszkańcy potrafią odnaleźć balans pomiędzy sferą fizyczną a duchową. Równie wielką wagę przywiązują do rozwoju fizycznego, jak i intelektualnego, stąd Lazurowe Wybrzeże słynie ze swych licznych wierszy czy malunków, często inspirowanych przyrodą, którą szanują i o nią dbają.

Kobieta wykonująca zawód samuraja jest rzadkością i często nie jest akceptowana przez społeczeństwo. Kobiety urodzone w samurajskich rodzinach nie powinny się zajmować ciężką pracą ani nie jest dla nich wymagane poznawanie sztuk walki (chociaż to zależy od danej rodziny), jednakże wymaga jest od nich zajęcie się domem i majątkiem by mąż (syn, ojciec etc.,), mógł w pełni zgłębiać sztuki walki. Przedstawiciele innych klas podchodzą do nich tak samo jak do ich mężów czy ojców - z szacunkiem i bezpiecznym dystansem. Ponad to kobiety powinny wykazywać się większą skromnością i elegancją od mężczyzn, a także być bardziej ułożonymi. Często ich piękno jest inspiracją dla artystów.

Specyficzna maniera mowy mieszkańców Lazurowych Wybrzeży jest rozpoznawalna z uwagi na nieprzyjemność w brzmieniu, akcentowanie nosowych głosek i brak płynności. Szybkomówiącego mieszkańca prowincji zrozumie w zasadzie tylko jego krajan.
Tradycje:

Istnieją dwie metody dołączenia do kasty samurajów:
1 - urodzenie się jako syn (córka) samuraja. Rody które posiadają wielopokoleniową tradycję wojskową podkreślają to nosząc na swoich kimonach rodowy symbol kamon.
2 - pochodząc z innej klasy społecznej, można zostać samurajem wybijając się spośród tłumu swoją ciężką pracą, talentem do wojennego rzemiosła, czy też heroicznymi czynami.

Kobiety od małego uczone są sztuki tańca, kaligrafii, szycia oraz grania na wybranym przez siebie instrumencie, a te pochodzące z rodów wojskowych również sztuk walki.

Bronie w rodzinach samurajskich przekazywane są z pokolenia na pokolenia. Jednakże młody samuraj otrzymuje swoją broń od swojego Mistrza, bądź rodziny, dopiero po przejściu szkolenia.

Tylko samurajowie (i samurajki) mogą nosić miecze, włócznie, naginaty i długie łuki. Pozostali przedstawiciele społeczeństwa wykorzystują broń opartą o narzędzia rolnicze lub łowieckie.

Broń samuraja jest częścią jego samego. Stąd często broniom samurajskim nadaje się imiona. Uważane jest, że chowają one w sobie mądrość przodków i ich doświadczenie.

Święto Jizo na Teiz urządzane jest wczesną jesienią na zakończenie plonów. Oddaje się wtedy część plonów w ofierze w świątyni bóstwa, co ma zapewnić dobrobyt na przyszły rok. Wieczorem, tego samego dnia, rodziny zwykły zasiadać do wspólnej kolacji, żeby spędzić czas w gronie rodziny i podziękować bogom za ich łaskę.

Święto Fal (Teiz) organizowane jest późną wiosną dla uhonorowania rozkwitu natury oraz w celu proszenia bóstw o pomyślne plony i połowy. W małych, rolniczych wioskach organizowane jest puszczanie koszyków na morze ku czci Ebisu. Często w tych koszykach układane są dary dla bogów w postaci kwiatów i innych elementów przyrody. W większych osadach organizowany jest w tym czasie festiwal.

Najbardziej charakterystycznymi składnikami lokalnej kuchni są żyto, proso oraz ryby słonowodne.

Najczęściej wykorzystywanymi materiałami jest drewno i gruby pergamin. Mieszkańcy lubią też posiadać własne przydomowe ogrody zen, odpowiednie do wielkości domostw. Duża część mieszkań jest parterowa i z małą ilością pomieszczeń, przedzielanych parawanami bądź przesuwanymi drzwiami. Jedynie największe rezydencje budują mocniejsze, oparte na piętrach, konstrukcje.

Wierzenia:
Bishamon (Bishamonten) na Yinzin – jeden z siedmiu bogów szczęścia. Przedstawiany jest w zbroi i w hełmie. W jednej ręce trzyma dzidę, w drugiej złotą pagodę. Główny obrońca panteonu i szlachetny wojownik. Jeden z Czterech Niebiańskich Królów, strażnik północy

Jizō na Teiz – spopularyzowany jako opiekun dzieci, podróżnych, ciężarnych kobiet oraz ludzi znajdujących się w niebezpieczeństwie. W okolicach rolniczych uważany za bóstwo opiekujące się plonami. Na wsiach identyfikowany bywa z lokalnymi bóstwami płodności. Wyobrażany jest jako mnich o łagodnej twarzy. Przydrożne posągi Jizō niejednokrotnie ubierane są w fartuszki, śliniaczki i czapeczki, a przed nimi układa się piramidki z kamieni.

Ebisu – jeden z siedmiu bogów szczęścia. Opiekun kupców, rybaków i rolników. Według niektórych podań jest on nieudanym dzieckiem pary demiurgów spławionym przez niezadowolonych rodziców w koszyku na morze. Przedstawiany jest jako roześmiany człowieczek z wędką w ręce i rybą pod pachą.

Hotei – jeden z siedmiu bogów szczęścia. Patron artystów, rzemieślników, kupców i gejsz. Przedstawiany pod postacią grubego, śmiejącego się mnicha z workiem wypełnionym przeróżnymi skarbami.

Świątynie, które można napotkać: Hachiman (bogini wojny), Susano-o (bóg wiatru) i podstawowe, czyli Izanagi, Izanami, Amaterasu.

Chociaż z zewnątrz samurajowie wydają się być jednolitą grupą, to jednak tak do końca nie jest. Obszar Lazurowych Wybrzeży podzielony jest między 4 Wielkie Samurajskie Rody, z których każdy charakteryzuje się nieco inną interpretacją kodeksu Bushidō, preferowaną metodą walki oraz podejściem do ninjutsu oraz odpowiedzialny jest za dbanie o inne aspekty życia, polityki i gospodarki kraju - wszystkie one są jednak posłuszne Woli Lidera.
Rodom samurajskim służą wojownicy noszący nazwiska rodzin tworzących dany ród (przykładowo, w rodzie Żurawie rodzina Kakita), ale również inni samurajowie, pochodzący z pomniejszych rodzin.

Uwaga: - Niezależnie od rodu, każdy samuraj praktykuje to samo hijutsu oraz ma te same ograniczenia związane ze specyfiką tej klasy postaci. Więcej informacji o mechanice samurajów znajduje się tutaj.

Ród Żurawia

Charakterystyka: Z rodu Żurawia wywodzą się najbardziej honorowi I dumni samurajowie – ich oddanie kodeksowi bushido jest wręcz legendarne. Jednakże, te chwalebne cechy są również słabością Żurawi – nadmierne przywiązanie do tradycji sprawia, że najbardziej oddani ideałom bushido mogą zostać postawieni przed trudnym wyborem między sercem, a powinnością.
Samurajowie Żurawia słyną z swojej biegłości w Iaido, ale również sławna jest „szermierka słowna” praktykowana przez wywodzących się z tego rodu artystów i urzędników – mimo tak podkreślanego honoru i dumy, potrafią oni skutecznie intepretować fakty i kodeks bushido na swoją korzyść.
Rodziny/Gracze:

Kakita: Asagi, Ayame

Daidoji: Akira

Doji: wspomniana w historii rodu Kakita
Rola w Społeczeństwie: Dyplomacja, Administracja oraz nauczanie Iaido.
Lokalizacja: Żurawie zawiadują bezpośrednio ziemiami południowego Yinzin.
Podejście do ninjutsu: „Samuraj potrzebuje tylko miecza. Sięgać po chakre może tylko po to, by wzmocnić siłę swojego ostrza.”
Preferowana szkoła: Taka

Ród Tygrysa

Charakterystyka: Honor, Siła i… Nieokrzesanie, oto jak jawią się samurajowie rodu Tygrysa. Wojownicy walczący pod tym znakiem słyną z nadludzkiej odwagi i nadzwyczajnego zmysłu taktycznego – z tego powodu, większość shogunów kierujących armiami Lazurowych Wybrzeży wywodzi się z nich.
Honorowością Tygrysy dorównują, jak nie przewyższają Żurawi, ale w przeciwieństwie do nich, od szermierki słownej preferują klasyczną – obrażony Tygrys nie będzie się długo wahać, by dać przemówić swojemu ostrzu. Ponad to, legendarna jest też Tygrysia „pamiętliwość” – kronikarze Tygrysów uchodzą za najlepszych w całych Lazurowych Wybrzeżach – jeśli trzeba zbadać czyjś rodowód by sprawdzić, czy ktoś jest potomkiem bohatera czy też zdrajcy, to najlepiej zwrócić się do nich.
Rodziny/Gracze:

Akodo: Hayami – rodzina zwana Lwami od Lwa, którego noszą w swoim Mon.
Rola w Społeczeństwie: Dowódcy Wojskowi, Historycy.
Lokalizacja: Ziemie Tygrysów znajdują się na nizinach Teiz.
Podejście do ninjutsu: „Ninjutsu jest dla słabych. Każdy kto uważa inaczej… jest słaby.”
Preferowana szkoła: Ryu

Ród Feniksa

Charakterystyka: Tajemniczy, Uduchowieni, Pacyfistyczni… takie słowa pasujących do zamieszkujących Teizinskie Góry samurajów spod znaku Feniksa. Chociaż ród Feniksa jest najmniej liczny z 4 wielkich rodów, to jednak odgrywa on ważną role w życiu mieszkańców Lazurowych Wybrzeży – stanowi jego duchowy kompas. O ile protektorami bushido są Żurawie, a zbrojną ręką Tygrysy, to właśnie Feniksy utrzymują łączność z bogami i duchami przodków.
Najciekawszą cechą tego klanu jest wspomniany już pacyfizm – Fenisky bardzo niechętnie sięgają po miecz, trzeba się postarać, by ich o tego zmusić. Ród ten otwarcie praktykuje Iryojutsu, Fuinjutsu, a niektórzy jego członkowie nawet techniki Żywiołów, przez co chociaż w oczach wielu samurajów, Feniksy są słabe, to jednak darzy się ich szacunkiem bowiem kto wie, kiedy będzie się ich pomocy potrzebować…
Rodziny/Gracze:

Natsumori - Ayame, jej rodzina to Natsumori.
Rola w Społeczeństwie: Kapłani, Przywódcy Duchowi, Medycy
Lokalizacja: Górzyste obszary Teiz
Podejście do ninjutsu: „Miecz jest duszą samuraja, jednakże chakra też jest naszą duszą. Czy można zachować swą dusze, jednocześnie ją odrzucając?”
Preferowana szkoła: Kame

Ród Smoka

Charakterystyka: Tajemnicze, Brudne, Przenikliwe – oto słowa, które opisują samurajów z rodu Smoka, najbardziej tajemniczego z Wielkich Rodów. W zasadzie trudno na pierwszy rzut oka odróżnić samuraja z rodu Smoka od zwykłego ninja – honor jest dla nich ważny, ale nigdy nie może stanowić ich słabości i krępować ruchów, sięganie po tzw. nieczyste sztuczki jest u nich na porządku dziennym, bowiem jak sami głoszą - wroga trzeba znać i jego metody też. Niektórzy twierdzą nawet, że wśród smoków ukrywają się ninja.
Ponad to, Smoki nie przywiązują się specjalnie do dóbr materialnych i wygody, w czym podobni są do żyjących wojskową musztrą Tygrysów, którą jednak rozciągają na inne dziedziny życia – rzeczy przeminą, duch jest wieczny, tutaj ujawnia się ich podobieństwo do Feniksów. W czym podobni są do Żurawi? W tym, że podobnie jak oni podnoszą szermierkę do niemalże rangi świętości, jednakże w przeciwieństwie do Żurawi, bez wahania będą walczyć 2 mieczami, jeśli tylko sytuacja tego wymaga, sięgną również po każdą inną przewagę.
Ostatnią ich cechą jest przenikliwy umysł – najlepsi śledczy Lazurowych Wybrzeży wywodzą się właśnie z samurajów Smoka – w połączniu z pogardą dla dóbr materialnych czyni to z nich bardzo dobrych stróżów prawa.
Rodziny/Gracze:

Mirumoto – wprowadzone jako NPC

Hime - Fumiko

Tamori – Jun.

Takamura - Hana.

Tsuki - Ao

Kuzuri - Kai - NPC
Rola w Społeczeństwie: Siły porządkowe, Wywiad i Kontrwywiad.
Lokalizacja: Góry Yinzin
Podejście do ninjutsu: „Tylko głupiec ogranicza sam siebie nie sięgając po broń, która jest w zasięgu ręki.”
Preferowana szkoła: Dowolna

Bushidō Bushidō ( 武士道 bushi-dō, droga wojownika) - spisany zbiór zasad etycznych dla samurajów; kodeks wojskowy. Obowiązuje na terenach całego Yinzin i Teiz, wyznaczając sposób zachowania zarówno dla samurajów, jak i prostych ludzi. Jego główna filozofia przedstawia się w poniższych punktach, które definiują samuraja doskonałego.
Prawość i sprawiedliwość: "Prawość jest siłą wejścia bez wahania na drogę, którą wskazuje rozum, która każe umrzeć, gdy trzeba umrzeć, uderzyć, gdy trzeba uderzyć"

Odwaga i wytrwałość: "Należy wciąż hartować swoje męstwo, usiłować przewyższać w nim innych i nigdy nie czuć się gorszym od innych wojowników".

Dobroć i współczucie: "Wojownik, który na zewnątrz nie okazuje odwagi, a w sercu nie nagromadzi tyle współczucia, żeby mu pierś rozrywało, nie będzie umiał przestrzegać prawdziwych zasad rzemiosła wojennego. Samuraje zaś, którzy na jednym ramieniu dźwigają lojalność i oddanie wobec Lidera, a na drugim odwagę i współczucie, a dźwigają je w dzień i w nocy, aż do bólu ramion – w wystarczającym stopniu wypełniają swoją powinność. Samuraj z samą tylko odwagą, bez współczucia, niechybnie przepadnie".

Uprzejmość: "Cel każdej etykiety jest następujący: musisz w ten sposób ukształtować swoją duszę, by największy brutal nie odważył się zaczepić twojej osoby nawet wówczas, gdy najspokojniej sobie siedzisz".

Prawda i prawdomówność są celem nadrzędnym.

Samokontrola i samodoskonalenie: "Skoro staliśmy się lepsi niż wczoraj, od jutra zacznijmy się doskonalić; przez całe życie, dzień po dniu, trzeba dążyć do perfekcji. To też nie kończy się nigdy".

Wierność: "Czyż jest coś równie czystego i wzniosłego, jak odrzucenie swego życia w imię spełnienia obowiązku? Jeśli ktoś w imię obowiązku odrzuca własne życie, to wszyscy bogowie niebios z pewnością go ochronią".

Honor: "Można żyć, kiedy żyć się godzi, i umrzeć, kiedy umrzeć trzeba".

Śmierć: "Sens bushidō odnalazłem w śmierci"

Ryuzaku no Taki/Shigashi no Kibu Kultura:
Ludzi w zasadzie ciężko jednoznacznie określić. Jest to ogromna mieszanka każdego możliwego rodzaju i charakteru. Mieszkańców osad kupieckich nie charakteryzuje w zasadzie nic, a mówiąc dokładniej - każdy jest charakterystyczny na swój sposób, przez co ostatecznie mało kto się wyróżnia.

"Każdy może się dorobić odpowiednio ciężką pracą". W takim przeświadczeniu żyją mieszkańcy osad kupieckich. Czy to rzemieślnik czy prosty rolnik - każdy ma szansę. Dlatego ci, którzy marzą o lepszym życiu, pracują najciężej i zazwyczaj ich wysiłki się opłacają.

Kobiety, mężczyźni, mieszkańcy Sakai czy Atsui - to nie ma znaczenia. Każdy jest traktowany jednakowo bez względu na swoją kulturę, pochodzenie czy wyznanie. Wyjątkiem są rzecz jasna Jashiniści, którzy są bezwzględnie tępieni w obydwu prowincjach.

W osadach kupieckich pieniądz odgrywa wielką rolę. Im więcej masz pieniędzy, tym więcej możliwości otwiera się przed tobą. Działa to też w drugą stronę - bez pieniędzy nic nie załatwisz, chyba że po znajomościach.

Miasta kupieckie zawsze są bardzo dobrze strzeżone. W najbardziej tłocznych miejscach zawsze znajdzie się przynajmniej kilka patrolów strażników, pilnujących porządku i bezpieczeństwa.

W Ryuzaku element przestępczy jest większym problemem niż gdziekolwiek indziej. Znajdzie się sporo drobnych przestępców, złodziejaszków czy naciągaczy, a także zorganizowane gangi. W Shigashi utworzyły się trzy mafijne grupy trzymające pieczę nad półświatkiem przestępczym. Paradoksalnie zmniejszyło to samowolkę i powstawanie nowych, mniejszych ugrupowań.

Targi są istotnym elementem życia w osadzie kupieckiej. Ogromne place ze straganami, wypełnionymi wszelkiego rodzaju towarami, przyciągają rzesze ludzi i kupców. Największe znajdują się w samym centrum i portach, gdzie łatwo o świeży towar.

Władze miast kontrolują handel i ucinają samowolkę w tym aspekcie. Każde stoisko musi być zgłoszone do odpowiedniego urzędasa, który wyda pozwolenie. Oczywiście nic za darmo.

Biurokracja, wróg wszystkich przedsiębiorców, jest ucinana do niezbędnego minimum. Władzom zależy na kupcach i nie pogardzi drobnym procentem z ich zysków.

Szczególnym rodzajem rozrywki na terenach Ryuzaku i Shigashi są tzw. palarnie, czyli ustronne lokale o bogatych wnętrzach. Wypełnione są wieloma sofami, ogromnymi ławami i poduchami, a także specjalnymi piecykami wypełnianymi przeróżnymi mieszankami ziół i innych specyfików, zarówno relaksujących jak i niekiedy halucynogennych. Za odpowiednią opłatą można nawet zapewnić sobie towarzystwo urodziwych kobiet. Ludzie ważni i wyjątkowo majętni mogą wynająć osobne pomieszczenia o najwyższym stopniu luksusu. Rozrywka ta dostępna jest jedynie dla ważnych osobistości, nie jest jednak dobrze postrzegana przez opinię publiczną z uwagi na panujący tam niekiedy nierząd.

Mieszkańcy Północnego Ryuzaku no Taki (dawnego Południowego Sogen) są jak wiatr, który nimi rządzi - potrafią być ciepli, ale ciężko przewidzieć, kiedy ciepło zmieni się w chłód i sypną ci piaskiem w oczy. Są nieprzewidywalni i kapryśni.

Bardzo istotna w Północnym Ryuzaku no Taki jest kultura osobista. Mieszkańcy najczęściej noszą na twarzach uśmiech, ale to nie oznacza, że są szczęśliwi. Wszelkie regułki grzecznościowe, tak zwane "small talks", pokłony co krok są tu na porządku dziennym. Jeśli tych zasad nie przestrzegasz - możesz zostać odebrany za niekulturalnego prostaka.

Uchiha są utożsamiani z dyscypliną i militaryzmem oraz zazdrośnie strzegą swoich tajemnic. Mimo tego ich przedstawiciele potrafią być bardzo wrażliwymi jednostkami, a Shirei-kan stara się prowadzić politykę opartą na utrzymaniu pokoju przy jednoczesnym pozostaniu w militarnych korzeniach.

Ze względu na burzliwą przeszłość w relacjach Senju-Uchiha, ci ostatni niezbyt przychylnie patrzą na gości z rejonów Shinrin. W szczególności ci starsi ninja mają do nich uraz, pomimo pokojowej polityki Shirei-kana Uchihów.

Shinobi Rodu Yuki dodatkowo odznaczają się lojalnością liderowi i wykonują każde polecenie bez zawahania, potrafią też do każdego zajęcia podejść beznamiętnie, z chłodną głową. Nie boją się też strat w ludziach, powołując się na zasady selekcji naturalnej. Preferują agresywny styl walki, także jeśli chodzi o szermierkę.
Tradycja:
Przyjęło się, że im ktoś bogatszy, tym bardziej eksponuje ową majętność w swoich strojach. Delikatne, kosztowne materiały, a także duża ilość ozdób z szlachetnych kruszców są dowodem powodzenia życiowego i wysokiego statusu.

W Ryuzaku i Shigashi kupcy są szanowaną grupą społeczną. Wiele karczm oferuje specjalne usługi wyłącznie dla nich, niektóre zajazdy wpuszczają wyłącznie majętnych i wpływowych gości. Panuje tutaj wyraźny podział - miejsca dla bogaczy, miejsca dla reszty ludu.

Letnie Festiwale są nieodłączną częścią życia każdej większej osady na terenach Shigashi i Ryuzaku. Bardzo często związane są z lokalnymi kulturami i bóstwami. Sposób ich obchodzenia i konkretne daty są różne w zależności od obszaru prowincji, ale duża ich część poświęcona jest folklorowi pustynnemu. W stolicach organizuje się ogromny festiwal trwający cały dzień. W jego skład wchodzą: pochód ogromnych papierowych kukieł, występy muzyczne z każdego zakątka świata, a część miasta wypełniana jest mniejszymi straganami oferującymi jedzenie, pamiątki i inne rozrywki.

Złoty Bankiet jest tradycyjnym wydarzeniem, organizowanym przez bogatych kupców w Ryuzaku na przełomie jesieni i zimy. Zapraszani są na niego jedynie najbogatsi i najważniejsi urzędnicy. Odbywa się późnym latem, w posiadłości jednego z bogaczy mających siedzibę w prowincji. Willa jest doskonale strzeżona, a sami bogacze często wynajmują ochroniarzy-Shinobich w celu zapewnienia bezpieczeństwa imprezie i tym samym wszystkim biesiadującym. Bankiet odbywa się od godzin wieczornych do białego rana, podczas których nawiązuje się nowe znajomości, potencjalne umowy handlowe, a także pije i jada najwykwintniejsze potrawy i najlepsze trunki z całego świata.

W Shigashi każda z mafijnych rodzin organizuje swoje prywatne małe bankiety, wraz z kupcami z nimi współpracującymi. Nie są to oficjalne imprezy, wszystko odbywa się poufnie i szary lud nie ma o nich pojęcia. Obeznani w temacie ochrzcili takie spotkania "Zjazdami Rodzinnymi". Te nie mają konkretnych pór w których są organizowane i wszystko zależy od decyzji Głowy danej familii.

Część mniejszych lokali gastronomicznych w Shigashi znajduje się w posiadaniu mafijnych rodzin i stanowią nijako ich miejsca spotkań. Charakterystycznym widokiem podczas ich trwania są tabliczki "impreza zamknięta" wieszane na drzwiach, które są zamykane i otwierane wyłącznie dla znających specjalne hasła. Wdarcie się do takiego lokalu automatycznie traktowane jest jak wypowiedzenie wojny danej Rodzinie.

W Północnym Ryuzaku no Taki regularnie odbywają się tutaj zawody ujeżdżania dzikich koni, w których nawet shinobi biorą udział. Do tego dochodzą wyścigi wszelkiego rodzaju z udziałem tychże zwierząt.

Aby uchronić się od Pana Gromu, ludzie Północnego Ryuzkau no Taki zwykli kryć się pod moskitierą lub wykrzykiwać słowo "kuwabara" (桑原 dosł. "pole morwowe") - według podań jeden z kapłanów, gdy zmienił się w Pana Gromu, mógł zniszczyć całą stolicę kraju, lecz zamiast tego błyskawice spadły na pola morwowe w jego posiadłości.

W Północnym Ryuzaku no Taki rzadko zdarza się, żeby kobieta sama wybrała sobie małżonka. Małżeństwa są tutaj niemal zawsze ustalane przez głowy rodziny i często mają charakter polityczny.

Najbardziej charakterystycznymi składnikami lokalnej kuchni Północnego Ryuzaku no Taki jest jagnięcina, wołowina, wieprzowina, dziczyzna, ryby słodkowodne. Ze względu na rozwój rolnictwa mają również łatwy dostęp do warzyw. Szczycą się wyrobem najlepszego wina.

Parterowy budynek w Północnym Ryuzaku no Taki to rzadkość. Mieszkańcy lubią piętra i strzeliste dachy. Budynki są wytrzymałe, o solidnych fundamentach. Oparte na drewnie i kamieniu, z metalowymi wkładami w ściany w celu wzmocnienia konstrukcji. Dachy zakończone są zazwyczaj piorunochronami.
Wierzenia:
Osady kupieckie zawsze są otwarte na nowych ludzi. Ściągają oni z całego świata, przynosząc zwyczaje ze swoich stron. Ciężko mówić zatem o konkretnych świętach religijnych dla całego miasta. Zamiast tego poszczególne minikultury wewnątrz Ryuzaku i Shigashi świętują swoje wierzenia w swoim gronie.

Na terenach obydwu prowincji można znaleźć świątynie poświęcone praktycznie każdemu bóstwu z przyległych prowincji, a także mniejsze odpowiedniki z prowincji dalej położonych.

Przez porywiste wiatry, które targają Północnym Ryuzaku no Taki, najczęściej wznosi się tu modły do Susanoo, Władcy Wiatrów. Według legend jest jednym z niewielu bogów, którzy zstąpili na ziemię, inne podania mówią, że został wygnany przez Amaterasu. Miał pokonać ośmiogłowego potwora, który nękał Karmazynowe Szczyty.

Konie i wilki uważane są za święte zwierzęta w Północnym Ryuzaku no Taki, dlatego jakiekolwiek ich kalanie karane jest bardzo surowo.

Shinsengumi Kultura i zasady uniwersalne:
Na Murze zbierają się ludzie z całego świata, o różnych statusach społecznych i o różnym podejściu do swojej służby. Mimo że każdy z nich przynosi swoje zwyczaje i przyzwyczajenia, Shinsengumi stanowczo wymaga podporządkowania się panującym zasadom.

Shinsengumi wyznaje zasadę jednolitości - organizacja musi być monolitem nie do ruszenia, zarówno z zewnątrz jak i od wewnątrz.

Rozkazy muszą być bezwzględnie wykonywanie, a wszelka niekompetencja karana jest surowo. Wszelkie starcia i zgrzyty pomiędzy sekcjami i samymi członkami jedynie osłabiają Shinsengumi.

Każda z sekcji i bardziej charakterystycznych budynków ma swoją potoczną nazwę, używaną w zwykłych, mało oficjalnych rozmowach. I tak Sekcja Budowniczych zwana jest "Murkami", Sekcja Zaopatrzeniowa "Wózkami", stacjonujących w Shinsenie pierwszym - "jedynkami", a tych w Shi no gēto - "zerówkami". Standardowe nazewnictwo jest jednak wymagane podczas pełnienia swojej służby i wykonywania oficjalnych obowiązków.

Kary za przewinienia mogą być różne - od chłost, zmniejszenia różnorodności racji, ograniczeniach w sprzęcie i żołdzie, aż po kary śmierci czy przymusowe wysłanie na ekspedycje na Dziki Ląd.

Dekoracje wnętrz praktycznie nie istnieją. Wszystko jest surowe i maksymalnie funkcjonalne. Wszystko co nie jest potrzebne, nie ma miejsca na Murze.

Wyjątek stanowi tutaj roślinność - w pomieszczeniach można znaleźć dużą ilość miniaturowych drzewek, paproci i innych elementów flory. Wszystko sprowadzane rzecz jasna z cywilizowanej części świata.

Samodzielne zmiany w wystroju i wyposażeniu pomieszczeń jest zakazane. Wyjątek stanowi sytuacja w którym aktualne wyposażenie jest uszkodzone.

Prywatne kwatery to domena jedynie najwyższych rangą (Sowa wzwyż), cała reszta posiada grupowe sypialnie o których dbanie jest kwestią zamieszkujących ich członków organizacji.

Obowiązkowym jest noszenie opaski wskazującej przynależność noszącego. Jest ona identyczna co metalowe opaski członków klanów, z wyjątkiem konieczności noszenia jej na ramieniu i symbolu na niej widniejącego.

Każda Sekcja posiada swoje własne wytyczne i zasady, które przyswajane są rekrutom i wszystkim jej członkom.
Tradycja:
Nowym rekrutom często przeprowadza się tzw "chrzest Kabe". Podczas patrolów grupowych zrzuca się ich ze szczytu Muru żeby sprawdzić ich charakter i pośmiać się z potencjalnej paniki i moczonych spodni. Na dole zawsze znajduje się ninja asekurujący, o czym sami zrzucani nie mają pojęcia.

Przed przystąpieniem do czynnej służby wymagane jest dokładne zaznajomienia się z przepisami i prawami rządzącymi się w organizacji. Wymagana jest znajomość sygnałów dymnych, protokołów zachowań w przypadku konkretnych sytuacji, nauki odpowiedniej techniki stanowiącej podstawę komunikacji i poznania podstaw w hierarchii. Dopiero wtedy i tylko wtedy nowy rekrut może być traktowany jako pełnoprawny członek organizacji.

Awans na rangę Wilka zawsze jest poprzedzany bezpośrednią konfrontacją z innym Wilkiem, w celu określenia jego potencjału w walce. Jest to pozostałość po dawnych zasadach panujących na Murze, w myśl których liczba Wilków zawsze musiała być taka sama. Zostało to porzucone przez regularne próby przejmowania pozycji przez członków organizacji, co znacznie utrudniało skuteczne i efektywne zarządzanie Murem.

W czasach założenia organizacji najbardziej powszechną rozrywką było go, dzięki możliwości używania zwykłych kamieni zamiast pionków. Aktualnie pozycja tej gry nadal jest silna, podobnie zresztą jak gier karcianych i opartych na kościach.

Szpitale zawsze znajdują się w centrum Shinsena. Zostały one budowane w taki sposób, by droga do pomocy medycznej trwała mniej więcej tyle samo, bez względu na miejsce w kompleksie.

Każda sekcja ma swoje tradycje związane z historią organizacji i obowiązkami. W sekcji Strażników jednocześnie sparingi przeprowadzać mogą 4 osoby. W sekcji Morskiej wszystkie zapasy wody na statkach są doprawiane miętą i sokiem z cytryny. W sekcji Zaopatrzeniowej, wozy z towarami pomalowane są w całości na czerwono, itd.
Wierzenia:
Shinsengumi jest tolerancyjne na wszystkie religie i wyznania, które znane są w cywilizowanym świecie. Poświęcone każdemu bóstwu kapliczki można znaleźć w osobnych pomieszczeniach w każdym Shinsenie. Sama organizacja nie wiąże się ani nie jest pod patronatem żadnego z bogów.

Wyjątkami od tej reguły są religie mające w swoich założeniach sianie śmierci i chaosu. Cokolwiek co nie ma wpływu na organizację i nie powoduje wewnętrznych konfliktów jest jak najbardziej dozwolone. Kult Jashina jest tolerowany z zaznaczeniem braku składania ofiar na czas trwania służby, jednak tolerancja nie oznacza powszechnej akceptacji.

Atarashi oraz Tereny za Murem Kultura:
Mieszkańcy terenów za Murem oraz Atarashi są silnymi, zaprawionymi w bojach i ostrożnymi ludźmi, których zaufanie bardzo trudno zdobyć.

Chociaż w społeczności prym wiodą osoby osoby władające chakrą, to każda osoba z długim doświadczeniem i konkretnym fachem w ręku cieszy się szacunkiem i nierzadko jest częścią starszyzny danej osady lub nawet pozostaje w kręgu zaufania lidera całego klanu. Niekiedy taki krąg zaufania tworzą wręcz głównie osoby nieposiadające zdolności chakrowych.

Przez mieszkańców innych prowincji nazywani są Dzikimi z powodu mieszkania przez długi czas za Murem oraz o wiele bardziej zdecentralizowaną władzę, skupiającą się na poszczególnych wioskach.

Mieszkańcy Atarashi oraz terenów za Murem bardzo często noszą specyficzne dla ich wiosek ozdoby z drewna, kości i kamienia oraz tatuaże, które pokazują ich siłę oraz mają pełnić funkcję ochronną przed złymi duchami.

Chociaż język używany przez Dzikich jest taki sam, jak na kontynencie, używają oni unikalnych symboli związanych z chakrą i ochroną przed Yokai, które mogą być zarówno tatuażami, jak i symbolami używanymi w sztuce i architekturze.

Sztuka i rzemiosło w Atarashi obejmuje wyroby z drewna z lasów opętanych przez duchy, co, według nich, nadaje przedmiotom szczególną moc. Techniki te są przekazywane z pokolenia na pokolenie. Ponadto cenione są obrazy tworzone przez artystów z klanu Gazo oraz muzyka i taniec, szczególnie dla klanu Mateki.

System prawny w Atarashi i za Murem opiera się na tradycji i decyzjach lidera lub starszyzny wioski, którzy rozstrzygają spory i wydają wyroki. Szanuje się również prawo wojowników do wyzwania na pojedynek w celu rozwiązania osobistych konfliktów.

Tatuażyści oraz rzeźbiarze cieszą się często szczególną estymą w społecznościach.
Tradycje:
W Atarashi i za Murem istotne są festiwale związane z cyklami księżyca, które - według Dzikich - mają wpływ na moc chakry. Rytuały przejścia, inicjacji dla młodych shinobi są bardzo ważne dla społeczności, chociaż każdy klan posiada swoje własne wersje tych rytuałów.

Dzicy są bardzo związani z kultem natury - szanują ją i żyją blisko niej i w zgodzie z nią.

Regularnie są organizowane ceremonie mające na celu oczyszczenie wiosek i jej mieszkańców z negatywnej energii i możliwych klątw zesłanych przez Yokai. Ma to zapobiec pojawianiu się złych energii i manifestowaniu się niebezpiecznych złych duchów.

Święto Dnia Pamięci obejmuje ceremonie upamiętniające wielką bitwę ze Zjednoczonymi Siłami Sogen, w której Dzicy objęli panowanie nad Atarashi. W czasie Dnia Pamięci czci się poległych wojowników zza Muru oraz poległych obrońców Sogen, w wyrazie szacunku za ich siłę i oddanie.

Istnieją plotki, jakoby kanibalizm był bardzo powszechny pośród Dzikich. Plotki te jednak nie mają pokrycia w rzeczywistości w przypadku najważniejszych wiosek i klanów ludzi zza Muru. W praktyce jest to obecnie głównie ceremonialny i symboliczny obrządek, chociaż po każdej większej bitwie w istocie liderzy i najwięksi wojownicy konsumują drobny kawałek ciała najsilniejszych przeciwników podczas uczty na cześć zwycięstwa, w przekonaniu o pochłonięciu części wigoru i siły zjedzonych. Mimo to, istnieją plotki nawet wśród samych Dzikich, że istnieją niewielkie, ukryte przed światem społeczności, gdzie ów proceder dalej ma miejsce na większą i o wiele bardziej dosłowną skalę. Są też plotki, że część tych społeczności przeniosła się wraz z resztą uchodźców na południe.

Oprócz świąt i rytuałów współdzielonych przez wszystkich Dzikich, istnieją też ceremonie lub festiwale charakterystyczne dla konkretnych klanów, o których szerzej można przeczytać poniżej.
Wigilia Śmiechu (Warai no Zen'yasai):
Organizowany raz do roku, w dzień przed nowym rokiem.

Wybrany przez wioskę, bardzo doświadczony shinobi który potrafi zastosować technikę Kisei Kikai no Jutsu, wysyła swojego bliźniaka do osób, które uchodzą za wpływowe w społeczności.

Bliźniak przyczepia się do wspomnianych osób w formie demonicznej głowy wystającej z ramienia na jakiś czas, żartując sobie sarkastycznie z danej osoby, wytykając jej błędy i potknięcia, czy też skazy charakteru.

Bycie obdarowanym "demoniczną głową" postrzegane jest mimo to jako duży honor - oznacza to bowiem, że społeczność uznaje daną osobę za istotną i wartą posłuchu, ale chce się upewnić, że szacunek ów nie uderzy tej osobie do głowy. Ma przypomnieć jej, że nadal jest tylko człowiekiem, który popełnia błędy tak samo, jak inni.

Starsze osoby nie zawsze są obdarowywane w ten sposób bezpośrednio, z uwagi na pasożytniczy charakter techniki. Jeśli bliźniak chce szydzić z osoby starszej, zazwyczaj przyczepia się do bliskiego, ale młodszego członka rodziny, który będzie w stanie wytrzymać jego obecność.

Na koniec dnia shinobi-arlekin osobiście, nie jako bliźniak, odwiedza ponownie wszystkich, u których był tego dnia i wręcza im drobny upominek w formie słodkiej przekąski, która ma "osłodzić" ten dzień i zapewnić, że nie było w jego słowach prawdziwej złośliwości, a jedynie troska o dobro klanu i społeczności.
Parada Zwierząt (Dōbutsu no Parēdo):
Organizowana raz na pół roku, w każdą równonoc, parada przez całą wioskę, dedykowana przede wszystkim dzieciom.

W jej trakcie pochód wyrusza z północy na południe osady, główną ulicą. Na platformach skonstruowanych w tym celu stoi po jednym-dwóch shinobi, tworząc z chakry postaci zwierząt, które dawno temu wymarły na ziemiach Dzikich albo z uwagi na promieniowanie meteorytu, albo z uwagi na yokai, albo na zmiany klimatyczne. Z tego powodu zwierzęta te są obecnie tylko legendą pośród klanu.

Procesja, przy wtórze instrumentów i piosenek opowiadających o poszczególnych gatunkach zwierząt (nierzadko przedstawiających fałszywy obraz gatunku) przechodzi przez osadę, aby uczcić pamięć o nich i podziękować, że chociaż ich już nie ma, to klan trwa.

Zakończona zostaje wypuszczeniem w niebo latawców z podobiznami zwierząt.
Konstrukcja Własnej Maski (Jibun no Masuku no Sakusei):
Trwający przez kilka miesięcy proces, kończący się rytalnym spaleniem poprzedniej "dziecięcej" maski i przywdzianiem nowej, "dorosłej", niedługo po dniu dwudziestych urodzin.

Chociaż wśród klanu istnieją rzemieślnicy specjalizujący się w tworzeniu masek na zamówienie, to przyjmuje się, że każdy powinien wykonać swoją pierwszą dorosłą maskę sam. W tym celu terminuje u jednego ze specjalistów, ucząc się ich konstrukcji i pracy z materiałami, jak i konserwacji. Dzięki temu każdy dorosły shinobi w pełni.

Dobór materiałów oraz zdobień na masce ma odzwierciedlać charakter i osobowość danego shinobi, często też szczególnie znani przedstawiciele klanu opisywani są nie imionami, ale poprzez wygląd ich maski, np. "Stalowoszczęki", "Ognistousty", "Dębowe Oblicze".

Spalenie poprzedniej maski odbywa się w otoczeniu rodziny i starszyzny wioski. Zazwyczaj raz w miesiącu wyznaczana jest data, kiedy zbierane są osoby wchodzące w dorosłość, które skończyły pracę nad swoimi maskami i są gotowe wstąpić do klanu z pełnią praw.
Lot Jaskółki (Tsubame no Hikō):
Organizowany wraz z pierwszymi letnimi burzami.

Grupa zaawansowanych użytkowników klanu, zdolnych użyć techniki Yoku wzbija się w powietrze, aby wykonać skomplikowany taniec na tle zbierających się, burzowych chmur. Ma on pokazać, iż chociaż moc meteorytu wielu niszczy, tak klanowi daje nadzieję, moc i wolność, która nie jest dana wielu innym. Jednocześnie wykonywanie go tuż przed burzą, aż do pierwszego deszczu ma świadczyć o ulotności piękna i potrzebie docenienia go, dopóki trwa.

Po pokazie odbywa się wspólny posiłek we wspólnej Sali, przy wtórze kropel deszczu. Ma on wzmocnić więzi między członkami społeczności.
Ceremonia Pierwszego Yokai (Saisho no yōkai no gishiki):
Obchodzona w dniu dziewiątych urodzin dziecka.

Stanowi rytuał inicjacyjny, po którym dziecko oficjalnie zyskuje swoje drugie imię, najczęściej dobrane na podstawie formy, jaką przyjmie przyzwany przez nie demon.

Rytuał odbywa się zazwyczaj poza wioską, na jej obrzeżach. Dokładna forma może różnić się pomiędzy poszczególnymi społecznościami, niezmienne jednak pozostaje, iż przewodniczy mu matka, lub inna opiekunka, czuwając nad tym, aby nikt nie pomagał dziecku i mogło ono samo przyzwać i opanować demona.

Zdarza się, że demon wyrwie się spod kontroli. Część bardziej radykalnych rodzin pozwala mu wtedy zabić dziecko, które najwyraźniej nie było dość kompetentne, aby dołączyć do klanu. Mniej radykalne odłamy zakładają, iż przewodnicząca ceremonii przejmuje wtedy kontrolę nad przyzwanym demonem, a dziecko może powtórzyć ceremonię rok później - choć z reguły na zawsze ma na sobie stygmat osoby słabej.
Ceremonia Kłów (Kiba no Gishiki):
Odbywana w trakcie kolejno ósmych, osiemnastych i osiemdziesiątych urodzin.

Polega na przyłożeniu przez wybranego przez opiekunów dziecka dorosłego członka rodziny bądź bliskich przyjaciół węża, który kąsa symbolicznie prawy nadgarstek dziecka. Osoba wybrana jest postrzegana jako przyrodni rodzic od tej pory i w razie, gdyby coś stało się rodzicom – powinna zająć się sierotą.

Drugie ukąszenie następuje przy osiemnastych urodzinach, tym razem patrona wybiera sama osoba. Taka osoba jest postrzegana za mentora dla tej osoby i można oczekiwać, że będzie go szkolić w dalszych latach i służyć radą.

Trzecie ukąszenie, w wieku osiemdziesięciu lat otrzymuje niewielu, na wniosek większości członków społeczności. Oznacza to, że taka osoba zdobyła wyjątkowe zaufanie i postrzegana jest za mentora i doradcę dla wszystkich. Osoba taka otoczona jest zazwyczaj szeroką opieką, jeśli wymaga tego jej ciało, ale w zamian dzieli się swoją mądrością z innymi.
Zrzucanie Łusek (Uroko no Jokyo):
Doroczne święto w czas roztopów, kiedy rzeki wzbierają, wzbogacone przez śniegi z gór. Mieszkańcy zbierają się przy brzegu okolicznej rzeki i tworzą pojedynczego węża, któremu przywiązują notkę z najbardziej wstydliwą, bądź haniebną rzeczą, jakiej się dopuścili w ostatnim roku i której pragną uniknąć w przeszłości. Następnie posyłają takiego węża z nurtem rzeki, żegnając wraz z nim własne błędy i dając sobie szansę na poprawę.

Mówi się, że węże płyną wraz z nurtem rzeki do Morskiego Węża o Tysiącu Oczu, który żywi się żalami klanu. Przyjmuje je do siebie, aby odciążyć swoich podopiecznych i dać im siłę na nadchodzący sezon.

Po rytuale następuje zazwyczaj wspólny poczęstunek, najczęściej wraz z domownikami. Tradycyjnie podawany jest mięsny posiłek wraz z ryżowymi bułkami.
Dzień Rozdzielenia (Bunri no Hi):
Specyficzne, powtarzane co kwartał święto, w trakcie którego ci z bliźniaków, którzy to potrafią, rozdzielają się na pełne dwa dni. W tym czasie nie kontaktują się ze sobą w żaden sposób, ignorując swoje istnienie i zajmując się swoim życiem przez ten czas.

Po powrocie i ponownym zespoleniu, mają zyskiwać nową perspektywę i dystans, potrzebny zwłaszcza liderom klanu – ale nie tylko.
Wierzenia:
Mieszkańcy czczą duchy przodków oraz pewne typy Yokai, które uważają za opiekuńcze lub neutralne. Obawiają się jednak tych złośliwych i stwarzających realne zagrożenie.

Relacje z Yokai są złożone; istnieją protokoły i rytuały mające na celu dbanie o te relacje, włączając w to ofiary, które mają zapobiegać bezpośrednim konfliktom.

Jednym z najważniejszych kultów wśród młodych ludzi to kult bijuu - Kyuubiego, który jest zapieczętowany w jednym z wojowników służących pod Radą Starszych. Młodzi Shinobi i Kunoichi od dziecka są przygotowywani i testowani, aby, w momencie, kiedy będzie czas na przejęcie bijuu, byli godnym wojownikiem, który będzie mógł dostać bijuu.

Edukacja dzieci obejmuje naukę o historii wioski poprzez opowieści i legendy, które często zawierają morały i nauki na temat Yokai oraz historii Muru i pieczęci.

Szczególnie klan Mateki wytworzył pośród siebie kult liderki, o której mówi się, iż żyje dłużej, niż ktokolwiek inny z klanu i sama jest - lub stała się - Yokai, dając wiedzę na temat wiązania demonów swojemu ludowi.

Dawniej

Niezbadane Obszary Informacje ogólne:
Tereny Niezbadanych Obszarów zamieszkiwane są przez prymitywne ludy, regularnie napadające na Mur w nadziei na jego obalenie i najechanie na cywilizowaną część kontynentu. Obejmują one tereny za murem, a także szeregu wysp na północ od Morskich Klifów.

Poziom technologiczny na tamtejszych ziemiach jest znacznie niższy niż wszędzie indziej. Zaawansowane metody budowlane nie są znane dzikusom, tworzą proste wioski oparte na drewnie albo szałasach. Nieznana jest im sztuka wydobywania rud metali, w związku z tym ich bronie są w dużej mierze drewniane/kamienne. Do walki wykorzystują bogactwo naturalne na swoim terenie a także ogromną liczebność.

Zdarza im się jednak wejść w posiadanie bardziej zaawansowanych narzędzi stworzonych z metalu. Ich źródłem są zabici członkowie Shinsengumi. Wydaje się, że posiadają inne możliwości ich zdobycia, ale konkretów brak.

Cały Dziki Ląd jest pełen wszelkiego rodzaju dziwactw natury. Ludożercze rośliny wielkości budynków, grzyby wypluwające trujące zarodniki, chmary komarów rozmiarów przeciętnego psa, samoświadoma roślinność i wiele, wiele więcej. Wszystko co wymyka się pojmowaniu normalnego człowieka można znaleźć właśnie na tych terenach.

Poszczególne plemiona, zależnie od położenia, mogą mieć własne unikalne elementy kulturowe. Szczególne pod tym względem są ludy nadmorskie, posiadające tradycje i technologie żeglarskie, a także szereg wysp także wliczających się do obszarów Niezbadanych Terenów.

Tradycje i kultura:
Dokładne szczegóły odnośnie kultury dzikich nie są znane, jednak przez działalność Shinsengumi udało dowiedzieć się kilku istotnych elementów o ich życiu.

Dzicy nie tworzą jednolitej społeczności. Zbierają się w większe bądź mniejsze zbiorowości przypominające wioski. Każda z nich ma swojego przywódcę który ma nieograniczoną władzę na swoich terenach. Do tej pory nie udało się ustalić, jak właściwie następuje zorganizowane zebranie wojowników na szturm na Mur i jak dokładnie określane są przedziały wpływów danych wodzów.

Mieszkańcy terenów za Murem porozumiewają się całkowicie osobnym dialektem. Jest śpiewny i melodyjny, na tyle płynny że nie można wyłapać przerw pomiędzy konkretnymi wyrazami i określeniami. Przez to naprawdę ciężko porozumieć się z dzikim, tym bardziej jeśli on sam nie chce zostać zrozumianym przez wroga. Jest to jednak język identyczny co u reszty świata, po prostu bardzo ciężki do wyłapania.

Ich pismo z kolei opiera się na seriach wybijanych dłutem prostych linii (pismo klinowe), w drewnie albo glinianych tabliczkach. Wydają się przy tym korzystać z systemu, gdzie jeden znak odpowiada jednej literze. Dlatego też rozgryzienie zapisków jest stosunkowo proste, mimo że wymagające czasu i cierpliwości.

Kanibalizm jest bardzo powszechny pośród prymitywnych ludów. Prawdopodobnie robią to ceremonialnie, w przekonaniu o pochłonięciu części wigoru i siły zjedzonego.

Niektórzy dzicy wykazują nietypową wrażliwość na otoczenie w którym przyszło im żyć. Idealnie dostosowani do przebywania w niebezpiecznych terenach i zaznajomieni z lokalną fauną i florą, są w stanie częściowo na nią wpłynąć i wykorzystać do swoich celów zgodnie ze swoją wolą. Jednostki takie często zajmują pozycję szefów plemion.
Wiara i religia:
Nie udało się zidentyfikować dokładnej wiary mieszkańców tych terenów. Równie dobrze wszyscy mogą wyznawać jedno bóstwo, całkowicie różne, albo też postępować według innych dogmatów. Nie wiadomo też czy czczą bóstwa identyczne co w reszcie świata, czy może całkowicie osobne.

Głębokie Odnogi Ludzie:
Ludzie zamieszkujący na tamtejszych terenach to mieszanina wszelkiego rodzaju niechcianego elementu z całego świata. Przestępcy, poszukiwani listami gończymi, chcący ukryć się przed resztą świata wygnańcy. Największy margines społeczeństwa zbiera się właśnie tutaj.

Mieszkańcy żyją na własną rękę, mając na względzie tylko swoje interesy. Czasem łączą się w niewielkie grupy albo podróżują w parach. Nie ma do tego reguły, ale większość preferuje towarzystwo swoje i tylko swoje.

Wszelakie towary mogące służyć przeżyciu są tutaj na wagę złota. Jedzenie, ubrania, narzędzia i bronie. Ciężko o karawany handlowe w tych rejonach, dlatego też każda zdobycz jest cenna.

Przebywający tutaj muszą koniecznie posiąść kilka umiejętności, niezbędnych do przeżycia. W skład nich wchodzą: zdobywanie pożywienia w górskich warunkach, oprawianie skór, sztuka ukrywania się i budowania schronienia, a także ukrywanie swojej obecności. Środowisko tworzy taką potrzebę prostą zależnością - brak dostosowania się = śmierć.

Tereny Głębokich Odnóg są ogromne, dlatego też szanse na przypadkowe trafienie na siebie dwóch jego mieszkańców są wyjątkowo małe. Jest to też główny powód, dla którego te obszary są wybierane jako potencjalne schronienie dla przestępców - nawet jeśli wie się, gdzie szukać, to znalezienie celu nie jest proste.

Ukrywający się ludzie cenią swoje bezpieczeństwo i prywatność, z wiadomych powodów. Dlatego też cechuje ich duża agresywność i chęć pozbycia się każdego kto w chociaż niewielkim stopniu może stanowić dla nich zagrożenia. Nawet jeśli ktoś pojawi się na jego terenie przypadkiem, to może zostać brutalnie potraktowany jakąś przykrą pułapką.

Lata izolacji i ciężkich warunków mogą odbić się negatywnie na człowieku. Duża część mieszkańców tych terenów jest więc nieobliczalna, a zachowań ich nie można być pewnym. Mimo wielu czynników łączących ludzi w Głębokich Odnogach, każdy z nich jest osobnym przypadkiem wartym uwagi.

Swojego czasu przestępcy w Głębokich Odnogach napadali na osady położone przy granicach. Aktualnie jednak wszystkie wioski i osady w przyległych prowincjach zostały osłonięte gęstą siatką posterunków i garnizonów, wspomaganych częstymi patrolami. Nie przeszkadza to jakiemuś szaleńcowi spróbować przejść do innej prowincji w poszukiwaniu łupów, czemu z pewnością nie pomaga wyjątkowo górzyste i nieprzystępne dla ludzi granice.

Ninja podlegli klanom albo miastom kupieckim rzadko odwiedzają te rejony sami z siebie. Szanse na znalezienie konkretnej osoby są niewielkie, bezpieczeństwo podczas przemierzania Głębokich Odnóg jest skrajnie niepewne, a tereny słabo znane pomimo istnienia map fragmentów tych terenów (w posiadaniu Hyuga).
Tradycje:
Pierwotni mieszkańcy Głębokich Odnóg zniknęli z tych obszarów setki lat temu z bliżej nieokreślonych powodów. Ślady ich kultury, m.in. pozostałości po architekturze i wszelakim dorobku kulturowym, zostały na przestrzeni lat zrównane z ziemią przez różnorakie czynniki. Głównie ludzki.

Aktualna kultura mieszkańców może być bardzo łatwo podsumowana - nie posiadają żadnej. Każdy ma swoje zwyczaje i swój rytm, niezależny od innych.
Wierzenia:
Ludzie wierzą w to, co chcą. Bóstwa albo jakieś idee, można znaleźć tutaj zarówno ludzi religijnych jak i całkowitych ignorantów.

Shinobi War PBF Naruto

Realia forum i kultury prowincji

Realia forum i kultury prowincji

Re: Realia forum i kultury prowincji

Re: Realia forum i kultury prowincji

Re: Realia forum i kultury prowincji

Re: Realia forum i kultury prowincji

Re: Realia forum i kultury prowincji

Re: Realia forum i kultury prowincji

Re: Realia forum i kultury prowincji

Re: Realia forum i kultury prowincji

Re: Realia forum i kultury prowincji

Re: Realia forum i kultury prowincji

Re: Realia forum i kultury prowincji