[Event] Dom Przedstawicieli Unii

[Papyrus]

Posiadłość, która została zaoferowana przedstawicielom Unii Samotnych Wydm, należała do rodziny Takeda, jednej z najzamożniejszych rodzin Sogen. Kiedy tylko lider klanu Takeda - Masatoshi - dowiedział się, że Unia Samotnych Wydm wysyła oficjalna delegacja, zaproponował, że użyczy im swojej posiadłości na czas trwania Turnieju Pokoju. Pan Takeda był kupcem z Sarufutsu, stanowiącego centralny punkt między dwoma największymi szlakami przecinającymi prowincję Sogen - jednym prowadzącym ku Shi no Geto oraz Murowi i drugim, prowadzącym na południe prosto ku bogatemu Ryuzaku no Taki. Oba szlaki łączą się w tym punkcie w jeden, prowadząc ostatecznie do Kotei, stolicy Sogen. Takeda zręcznie wykorzystał swoje miejsce zamieszkania oraz nawiązał kontakty z Unią, szczególnie z klanem Ayatsuri, których mechanizmy, wynalazki i koncepcje są przez Takedę rozprowadzane na wschodzie kontynentu.

Podupadła posiadłość została przez Takedę tuż po wojnie, jako jego druga rezydencja. Dość szybko została ona wyremontowana i odrestaurowana, żeby spełniać wymogi bogatej rodziny. Posiadłość leży na skraju dzielnicy Uchiha i ma duży, przylegający do niej teren z bardzo zadbanym ogrodem. Na terenie jest kilka budynków, z czego jeden, największy, należy do pana Takedy oraz jego małżonki oraz ich siedemnastoletniego syna, dziedzica rodu, Yuu. Pokoje są tam obszerne, wygodne i bardzo nowoczesne, korzystające z najnowocześniejszej technologii opracowanej przez Ayatsyri - takie jak bieżąca woda czy ogrzewana podłoga. Podobno sam panicz Yuu zaprojektował niektóre udogodnienia.

Były tu jeszcze inne budynki - dom służby, stajnia oraz niewielkie dojo, które zostało po poprzednich właścicielach.

[Papyrus]

W końcu Unia dotarła do Sogen, do Kotei. Zostali przyjęci przez kobietę w średnim wieku, przedstawiającą się jako Uchiha Kamino, która z lekko zjadliwym tonem, poinformowała ich, że Katsumi jest zajęta i szanownych delegatów przyjmie dopiero na trybunach w loży. W międzyczasie delegaci mogli się zająć samymi sobą - na przykład ustalając między sobą, co tak konkretnie będą robić.

Do posiadłości zostali odprowadzeni przez strażników rodu Uchiha. Posiadłości strzeżonej z ukrycia, jak łatwo można było wyczuć. Sama posiadłość była jednak bardzo luksusowa, odremontowana i nadzwyczaj nowoczesna.

Przed samą posiadłością siedział chłopak - siedemnastoletni, chudy, trochę wypłoszowaty, z wąsikiem i bródką, ubrany w modne stroje z Ryuzaku. Jednak kiedy się odezwał, od razy było słychać mocny, sogeński akcent. Miał ze sobą dwóch strażników - shinobich - którzy nie spuszczali z niego oka. Kiedy delegacja się zbliżyła, chłopak wstał i spojrzał na Ichirou - ze względu na to, że ten wyglądał jak osoba przewodząca całej wyprawie. Zanim jednak cokolwiek powiedział, jego wzrok zatrzymał się na Omukade.

- Jesteś Ayatsuri! - zawołał chłopak, wymijając Ichirou, Airan i innych, ważnych gości.

Omukade szybko mu odpowiedział, wskazując na Renkuro.

- On też, chętnie będzie rozmawiał. - I pewnie ruszył do przodu, żeby władować się do posiadłości i nie być przyatakowanym werbalnie przez nikogo.

- Paniczu, powinen panicz przywit…

- Wyglądają na ogarniętych, poradzą sobie - odpowiedział panicz, machając lekceważąco ręką. - Jak w łaźni przekręcicie taki wihajster to woda płynie - dodał i ponownie zwrócił uwagę na Renkuro. - Bardzo miło poznać. Jestem wielkim fanem waszych osiągnięć.

- Proszę, niech szanowni goście wejdą i się rozgoszczą - powiedział ze zrezygnowaniem strażnik młodego panicza. - Służba będzie na każde zawołanie.

[Ichirou]

Biorąc pod uwagę, że do Sogen zmierzała niezbyt zgrana ze sobą banda shinobi, to podróż minęła nadzwyczaj spokojnie, choć niekoniecznie bardzo przyjemnie. Najważniejsze, że żadnemu z uczestników delegacji nie strzeliły do łba żadne wysoki, bo to pewnie na barki Seinina spadłby obowiązek sprzątania potencjalnego bajzlu. Trudno było jednak stwierdzić, że to sprawka tej wielkiej, chyba nie do końca słynnej, unijnej solidarności. Prędzej wybieganie myślami wprzód, skupienie na turnieju lub towarzyszącemu mu zjeździe elit, no i może trochę obawa przed publiczną chłostą za zszarganie imienia Unii.
Ze względu na piastowaną rangę czy ogólny status w swoim regionie, bez wątpienia ciążyła na nim największa odpowiedzialność jeśli chodzi o cel ich wycieczki. Nie oznaczało to jednak, żeby poczuwał się do dbania o atmosferę i harmonię w grupie. Nie inicjował interakcji z innymi, jeśli nie miał na nie ochoty i nie było ku temu powodu. Z kościanymi pewnie nie zamienił zbyt wielu słów, a może i nawet żadnego. Rozkrzyczane dzieciaki traktował raczej zdawkowo. Z Airan rozmawiał tyle, na ile wymagała gra pozorów, ale szczęśliwie księżniczka z czasem robiła się coraz bardziej milcząca. Pozostawało mu więc towarzystwo Mayū, z którą najwięcej miał wspólnego, oraz drugiej Majii, która sprawiała wrażenie przyjemniejszej w obyciu od swojej krewniaczki. To właśnie z tymi dwiema pannami wymienił najwięcej zdań, zwykle na dość błahe tematy. Kiedy zbliżali się już do Sogen i zaznali nieco tej paskudnej aury, topniejącego śniegu i wszędobylskiego błota, najczęściej z jego ust wychodziło właśnie psioczenie na parszywą pogodę.
Wreszcie dotarli na miejsce. Posiadłość, do jakiej zostali zaprowadzeni, wyglądała przyzwoicie. Po prostu przyzwoicie. Daleko jej było do pięknych rezydencji i kamienic, jakie można było spotkać w Kinkotsu, ale nie była to mimo wszystko parszywa rudera. Wzmianka o ogrzewaniu podłóg brzmiała zresztą bardzo ciekawie. No i ta bieżąca woda. Miło, że dobrobyt i ucywilizowanie pustynnych regionów udzielało się z czasem również reszcie kontynentu.
Może nie otrzymał godnego powitania, bo o dziwo uwagę ściągnął na siebie duet Ayatsuri, to machnął na to ręką i zajął się sobą. Rozkokosił się w największym i najlepiej wyposażonym pomieszczeniu użyczonej im posiadłości, zjadł, odświeżył się, odpoczął trochę po przebytej podróży.
Było już późnawo, bo mrok rozciągnął się na niebie co najmniej kilka godzin temu, jednak nie spieszył się układaniem do łóżeczka. Trochę go korciło, by porobić cokolwiek – zaznać trochę uroków wioski pęczniejącej od przyjezdnych lub chociaż sprawdzić zawartość barka gospodarzy. A że nie był typem samotnika, to musiał najpierw skombinować sobie towarzystwo.
Tak oto znalazł się przed drzwiami pokoju młodszej Sabaku. Była pierwszą z opcji. Drugą była Maji. Ta z większym biustem rzecz jasna. Ichirou zapukał parę razy do drzwi pierwszej z kandydatek na towarzystwo tego wieczoru, a zaraz potem rzucił nieco zniecierpliwiony.
- No nie ściemniaj, że już śpisz.

[Ren]

Tak jak do dotychczas wydawało jej się, że uwielbia życie w drodze, to z momentem oddalenia się od dobrze znanych Samotnych Wydm zaczęła rozumieć, że tak naprawdę, to nie samą włóczęgę, a pustynię kochała. Nieznane trakty okazały się po prostu rozczarowujące - krajobraz zmienił się wraz z pokonywanymi kilometrami, niestety, na gorsze, a pogoda z każdą kolejną godziną podróży stawała się wręcz nieznośna. Sogen powitało ich deszczem, śniegiem, wiatrem i błotem - niestety naraz. Ren wiedziała, że nie może spodziewać się tu ciepła charakterystycznego dla jej rejonu, ale tego, że będzie tu tak obrzydliwie, to się naprawdę nie spodziewała. Nie nastrajało jej to szczególnie pozytywnie do całej tej wycieczki.
Na Ren przydzielony im budynek zrobił całkiem niezłe wrażenie - ze względu na to, że z wyboru większość nocy spędzała w rozstawianym naprędce namiocie, to dla niej posiadłość wydawała się noclegiem imponujących rozmiarów i udogodnień. Pierwszy krok postawiony na podgrzewanej posadzce wręcz ją zdezorientował - nigdy wcześniej nie spotkała się z tego typu fanaberią, tym bardziej, że budynki na pustyni raczej wykładano kamieniem, który miał trzymać przyjemny i niosący ulgę chłód. Było to całkiem przyjemne. Mogła się w sumie do tego przyzwyczaić.
Raczej nie łaknęła niczyjego towarzystwa, dopiero oswajając się z nowym miejscem. Samotnie zwiedziła budynek wzdłuż i wszerz, zapoznając się z układem pomieszczeń i tym, co w ogóle przygotowano dla unijnej wycieczki. Dostała jakiś niezbyt okazały, ale czysty i porządnie wyposażony pokoik z przydziału, gdzie zostawiła parę drobnych fantów, które zabrała ze sobą w podróż - głównie komplet ubrań na zmianę i trochę broni, którą wzięła w sumie nie wiadomo po co, bo raczej i tak nigdy po nią nie sięgała. Tak naprawdę, to nie posiadała nic więcej na własność.
Wieczorem zdecydowała się sprawdzić łaźnię, którą podczas powitania unijnej ekspedycji gorliwie chełpił się przed chłopakiem Ayatsuri – nazywał się Renkuro, tak? – mężczyzna o sumiastym wąsie. Na miejscu napotkała małe problemy – pierwszy raz widziała podobny wihajster do odkręcania wody – ale dzięki niezwykle przenikliwemu umysłowi i manualnym zdolnościom zdołała rozpracować magiczne urządzenie i wkrótce cieszyć się kąpielą, dzięki której mogła zmyć z siebie w końcu wszystkie trudy długiej podróży. Wbrew obiegowej opinii była czystą osobą.
Przyodziana w zgodne z tutejszą modą kimono, które przygotowano dla zagranicznych gości, skierowała swoje kroki w stronę swojego pokoju, dzięki przydługiej i bardzo ciepłej kąpieli pierwszy raz w sumie od opuszczenia granic Unii będąc w całkiem przyzwoitym nastroju. I może to ten nadzwyczaj znośny humor sprawił, że na rozwidleniu korytarza obrała drogę w kierunku przeciwnym od przydzielonego jej kąta.
Wieczór poprzedzający powrót do rozgardiaszu związanego z turniejem wydawał jej się ostatnim momentem, gdy będzie miała możliwość na spokojnie wymienić parę słów z dziewczyną Sabaku. Wiedziała, który pokój upatrzyła sobie Mayu, właśnie tam więc skierowała swoje kroki.
Gdy doszła na miejsce, pod drzwiami ktoś już sterczał.
- Co ty tu robisz? Jest późno – spytała dość szorstko, mrużąc ślepia z cieniem irytacji, gdy rozpoznała w mężczyźnie wielkiego Diabła Świtu. Oprócz tych mrożących krew w żyłach opowieści o jego brutalnej naturze Ren, jak wiele innych mieszkańców pustynnej części świata, słyszała również o… innym aspekcie natury słynnego Seinina. Tym bardziej nie spodobało jej się miejsce i pora tego przypadkowego spotkania. Mayu w zestawieniu ze starym babiarzem czającym się pod drzwiami malowała się jako niewinna i delikatna młoda panienka, na którą indywidua tego pokroju czyhały na każdym kroku, chcąc wykorzystać jej dobre, czyste i bezgrzeszne serce. Poprzednia wola unikania osoby pana Kochanka natychmiast zastąpiona została nowym priorytetem – musiała mieć na oku Mayu. Natychmiast zapomniała, że z samej panny Sabaku też jest niezłe ziółko.

[Renkuro]

Dużą część podróży Renkuro rozmawiał ze swoim rodakiem z klanu. Lalki, laleczki, lalunie. Stawy, stawiki. Normalnie bratnia dusza. Omukade preferował stawonogi a białowłosy lalkarz gustował w humanoidalnych tworach. Stawonogi mimo wszystko wydawały mu się tworami na pierwszy rzut oka mający dużo za dużo drewnianych elementów które nie wnosiły niczego do walki, a były dla niej jedynie obciążeniem. Chociaż po namyśle przecież jego Lisek też szedł w kierunku większej powierzchni kosztem lekkości. Nie dzielił się jednak aż takimi przemyśleniami nie chcąc razić drugiego artysty. Poza tym każdym lalkarz miał swój styl i nie wątpił, że milkliwy kolega był bardzo sprawnym kuglarzem który doskonale sobie zdawał sprawę z zalet i wad takich konstrukcji. W pełni jednak zgadzali się co do stawów. Stawy były najważniejsze. Renkuo z pasją w głosie opowiadał mu o jego firmowym znaku, czyli złożonych z wielu stawach dłoniach pozwalających lalkom chwytać różne przedmioty. Dobra lalka mogła nie mieć wielu skomplikowanych mechanizmów. Ale jeśli miała dobrze dobrane stawy to była prawdziwa maszyna do zabijania. Dlatego każdy jego twór opierał się na specjalnym projekcie dłoni. Dzięki temu kukły mogły bezkarnie korzystać z istniejących na polu bitwy przedmiotów. Podróż minęła względnie spokojnie i sprawnie przybyli do Sogen. Starał się również zagadywać co jakiś czas do gadatliwej zielonowłosej oraz Ashizawy. Pozostali członkowie zespoły wyglądali jakby mieli kija w tyłku i Renkuro zdecydował się ich zwyczajnie olewać tak długo jak to było możliwe. Jedni widzieli podziały między klanami, a kuglarz widział raczej podziały między snobami a dużo weselszą ekipą młodzieży. To czy ktoś bawił się kosteczkami, lalkami, piaskiem czy swoimi dodatkowymi ustami na dłoniach nie miało dla niego znaczenia. Wszyscy przecież byli z pustyni! Przedstawiciele cywilizacji przyjechali kulturalnie natłuc na turnieju zacofanych dzikusów biegających po stepach i lasach. Wewnętrzne spory nie miały znaczenia.
Gdy delegacja Unii dotarła powitała ich jakaś tam Kamino. Lalkarz odnotował, że ona też raczej nie jest najbardziej zabawową dziewczyną z okolicy. Czy jest tutaj ktokolwiek z kim można normalnie porozmawiać? I jakby na zawołanie pojawił się nastolatek z obstawą. Renkuro skłonił się przed paniczem i z uśmiechem potwierdził swoją przynależność do najzdolniejszego klanu na świecie. Długo nie musiał się namyślać, żeby dojść do wniosku, że zabawianie wysoko postawionego kupca, a także równocześnie fana jego rodziny było częścią jego obowiązków. Trzeba zbudować markę Ayatsuri w Sogen. Tak więc jeśli tylko była taka możliwość to zdecydował się spędzić czas pokazując swoje lalki paniczowi.
-Mi również miło poznać. Jeśli jest pan zainteresowany mogę panu pokazać moje dzieła.
Wybór był prosty. Zdecydował się zaprezentować mu Srebrną Szermierz. Lalka na poziomie A to niczego sobie zabawka wiec liczył, że go zainteresuje. Była to kukła stylizowana na kobietę wysokości 170 cm. Proporcje ciała odpowiadały realnemu człowiekowi więc mogła być naprawdę ciekawym zjawiskiem do obserwowania dla osób postronnych. Ma śliczne długie blond włosy, niebieskie misternie wykonane oczy i jasną cerę. Odziana w biały kostium z dekoltem, oraz szarą pelerynę z kapturem. Na dłoniach białe rękawiczki a przy pasie dumnie zwisała katana. Renkuro nie szczędził słuchaczowi opisywania jej mechanizmów. W końcu Srebrna szermierz wydawało się, że zastąpi Niebieską różę jeśli chodzi o jego wizytówki.

Srebrna Szermierz z którą Renkuro się obnosi:

[Ashizawa Sayaka]

Ich niewielka grupka zdawała się z każdą chwilą powiększać odrobinę bardziej. Dołączył do nich kolejny chłopak. Chyba jedyny, jakiego towarzystwem mógłby być zainteresowany Omukade. Mimo również zabawy lalkami, przeznaczoną zwykle dla grzecznych dziewczynek, nie wydawał się wcale aż tak ekscentryczno-zmęczony jak lalkarz, z którym Sayaka miała do czynienia już od kilku chwil. Renkuro, bo tak się przedstawił, był wysoki. O ile nie najwyższy z pozostałej trójki. Mimo to wciąż wyglądał jak młodzik. Zastanawiała się, czy to dlatego, że po prostu wystrzelił w górę, czy może był stary i tak dobrze się kamuflował. Nie miała nic przeciwko kolejnemu towarzyszowi podróży, który nie wydaje się ani obrażony na świat, ani zmęczony przymusem swojej obecności na tej ekspedycji. – Cześć, jestem Sayaka. Miło cię poznać — Lekko obróciła się w jego kierunku ze standardową formułką. Kąciki ust miała podniesione w górę w dosyć transparentnym uśmiechem. Wyglądało na to, że co dwóch lalkarzy to nie jeden i przynajmniej on będzie miał kogoś do pogadania. Pozostało się zastanowić co zrobić z zieloną... Czy obecność dwóch lalkarzy ją usatysfakcjonuje?

Na pewno nie będzie w tej grupie nudno...

I na tym należałoby skończyć... Zielona jednak wydarła się ponownie, informując wszystkich o przybyciu kolejnego. Ashizawa nie mogła w tej chwili ukryć śmiechu, jaki wywołała bezpośrednia i szybka reakcja Sumizato. – Wygląda na to, że jeżeli coś się wydarzy, to nie grozi nam żadna dezinformacja. Mam rację Sumizato? — Mimo wszystko, starała się nie zrażać przez dziwne metafory zielonej i odsuwać je nieco na dalszy plan.

To chyba byli już wszyscy i najwidoczniej zbliżała się godzina wyjścia. Sayace odrobinę szkoda było, że nie posiedzą tutaj jeszcze trochę, to miejsce wydawało się wyjątkowe, inne niż piaski pustyni. Czy mogła jednak narzekać? Mieli iść w miejsce, gdzie jest więcej drzew i generalnie jest inaczej. W trakcie drogi starała się trzymać z tymi, z którymi już się poznała. Każdy widział, że Airan, ponoć ich przywódczyni polegała bardzo na Ichirou na zajęciu się wszystkim. Dla Ashizawy ciężko było ocenić właściwy tor działań, dlatego nie zdecydowała się ostatecznie na żaden, przynajmniej dopóki nie dotarli na miejsce. Nie znała za bardzo tej, pod którą przyszło jej ostatnio pracować.

Przejście z terenów pustynnych na tereny bardziej górzyste i zalesione wyraźnie pobudziło Sayakę dosyć mocno. Począwszy od tego, że po pierwsze; Było tutaj zimniej za dnia i powinno się funkcjonować w nieco innych godzinach niż te, do których przywykła na pustyni. To chyba była najgorsza część tej wycieczki. Najlepszą jednak była zmiana otoczenia i krajobrazów, której nie dało się odmówić pewnego uroku.

Nie miała zbytnio okazji konwersować z ludźmi spoza delegacji, bo jednak trzymała się swoich a dla samej Kamino najpewniej liczyli się tylko najważniejsi. Ichirou i Airan. Pozostali byli zapewne tylko istotni, gdyby narobili problemów, coś, od czego Sayaka starała się trochę odwodzić zieloną świruskę po dotarciu na miejsce, choć sama miała ochotę pozwiedzać, wiedziała, że na to przyjdzie jeszcze odpowiedni czas.

Chłopak, który ich przyjął wydawał się być kimś ważnym. Dziewczyna nie miała pojęcia, kim był dokładnie, ale zdawał się zainteresowany członkami ekspedycji, głównie lalkarzami, co również niezbyt ją zaskoczyło. Co prawda jeszcze bardziej nie potrafiła zrozumieć czemu chłopacy spoza pustyni, również chcą bawić się lalkami, zwłaszcza że ten i tak wyglądał na bogatego, mógł więc pewnie kupić sobie całe kolekcje lalek takich, jakie miała dwójka pacynkarzy. Zaciekawiona Sayaka nie za bardzo miała ochotę iść do swojego pokoju. Zdecydowała się zostać w towarzystwie pacynkarzy i panicza. – He, he. Przepraszam, ale chyba nie wiem jeszcze, kim jesteś. Jestem Sayaka, to jest Renkuro, a to Omukade — Wyciągnęła jedną rękę w jego stronę, a drugą wskazała każdego z lalkarzy. Jeśli znajdywała się tam też nieznośna zielona głośnica, to o niej również zdecydowała się wspomnieć. Nie odsłoniła co prawda zasłonki z twarzy, o której zupełnie zapomniała, że wciąż na niej ma, nie zasiniała jej twarzy całkowicie, więc było widać jej rysy.

Trudno było ukryć, że również zainteresowała się słowami Renkuro o jego lalkarz. Podparła się o coś w pobliżu i obserwowała, skoro już eksponował swoje dzieła, to mogła je pooglądać. Trochę zazdrościła, że sama nie miała zbyt wiele do pokazania poza toporem, który zwisał na jej plecach. Tak to już jednak na tym świecie było. Jedni mieli talent do tworzenia a inni do niszczenia. Szkoda, że nie miała kija, bo kijem to jeszcze ktoś mógłby chcieć od niej dostać, toporem to jednak gorzej.

Przypatrywała się opisywanej lalce. Jeśli ją postawił albo nawet i trzymał na niciach, to nie omieszkała przejść się wkoło niej i przyjrzeć uważnie każdej cesze, jaką opisywał, albo nawet takich, które same rzucały się w oczy, jak katana czy dekolt. Musiała przyznać, że wyglądała zjawiskowo. – Łeeeee, ładna jest — Skomentowała krótko, wiedząc, że to prawdopodobnie narzędzie nie mniej niebezpieczne niż jej topór, z którym co prawda rozstawać się nie lubiła. Sama lalka nie przypominała wzorem niczego, co można było powszechnie zobaczyć na pustyni, co mogło oznaczać tylko jedno. Zainspirowano go gdzie indziej albo miał tak bardzo bogatą wyobraźnię. – HMM, HMM — Mruknęła głośno. Jej twarz wyrysowała zawadiacki uśmieszek, który najbardziej eksponowało teraz jej odrobinę zadziorne spojrzenie. – Renkuro-san. To twoja dziewczyna? — Pozwoliła sobie na bezpośredniość, niezbyt przejmując się obecnością panicza. W pewien sposób była ciekawa, jak na to zareaguje, zwłaszcza że skoro wyglądała tak dobrze, to jakimś uczuciem musiał swój twór darzyć. Poza tym był też starszy, musiał mieć dziewczynę, bo po jego nastawieniu nie dawała wiary temu, że siedzi tylko w warsztacie jak Omukade.

- Myśl -
- Dialog -

[Papyrus]

Sumizato jak najbardziej była w pobliżu i absolutnie nie chciała zostawiać boku Sayaki, szczególnie, że działy się interesująca rzeczy. Jak panicz z Sogen. Dlatego trzymała się blisko, gotowa do wtrącenia czegoś.

- Lalka? - zapytał z niedowierzaniem młodzik, lekko się krzywiąc. - Tylko lalka? A nie interesują cię inne rzeczy? Takie jak mechanizmy? Rury czy pompy? Bo z ojcem rozmawialiśmy i próbujemy znaleźć dobru sposób, żeby ogrzewanie nie tylko szło w podłodze na dole, ale można było poprowadzić je wyżej. A lalki to nijak się do tego nadają, bo tylko wy możecie nimi się bawić.

Chłopak wyglądał już na o wiele mniej zainteresowanego niż wcześniej, szczególnie wtedy, kiedy lalka była my pokazywana. Za to zrobiło się trochę bardziej ekscytująco, kiedy Sayaka podała mu dłoń. Tak. Chciał ją uścisnąć. Nie. Nie było mu to dane. Jego ochroniarze - chyba naprawdę doskonale wyszkoleni shinobi - doskoczyli w jednej chwili i złapali rękę panicza, żeby ta nie weszła w kontakt z dłonią Sayaki.

Panicz prychnął.

- Takeda Yuu z Sarufutsu. Witam w moim domu. Co do tej lalki, robota jest niezła, ale nie ma zastosowania bez użycia chakry, przez co nie można jej wykorzystywać ogólnie. Chyba, że są tam jakieś mechanizmy, dzięki którym może sama się poruszać i robić pożyteczne rzeczy. Ma coś takiego?

- Paniczu, mieliśmy nie zostawać zbyt długo.

Panicz Yuu się nadąsał, ale ostatecznie wzruszył ramionami i pożegnał się ze zgrają z Unii, żeby odejść wraz ze swoimi ochroniarzami.

- Heh, w sumie śmiesznie, że taki chłopak tutaj, u nich, jest taki ważny, w porównaniu z Ichirou, ten cały Yuu to jest takie zupełne zero! - stwierdziła rezolutnie Sumizato. - Ale no, Sayaka-chan zadała ważne pytanie. Czy ta lalka to twoja dziewczyna? - zwróciła się do Renkuro, z nieco złośliwym tonem w głosie. Też chciała się z nim podroczyć.

Takeda Yuu
Strażnik
Sumizato

[Renkuro]

Renkuro zaprezentował swoją najważniejszą wojowniczkę. Rdzeń na którym miała opierać się jego zabójcza kompozycja. Pięknie ubraną postać od której biła moc i elegancja. Niestety nie została nagrodzona należnymi jej brawami od bogatego kupca. Już chciał mu powiedzieć, że on to taki prosty chłopak i nie zna się za bardzo na budowaniu domów, ale na szczęście jego towarzyszka postanowiła zadbać o grzecznościową część interakcji. Skończyła się tak, że panicz usunął się wraz z ochroną w sobie tylko znanym kierunku. Dobrze, że nie doszło do jakiś rękoczynów. Kuglarzowi nie pozostało nic innego jak cieszyć się, że nie musiał spędzać długich godzin na gadaniu o jakiś mechanizmach do ogrzewania podłóg czy bóg wie co tam sobie jeszcze bogacz wymyśli. Cywilizacja musi rozwijać się swoim tempem. A jeśli ktoś potrzebuje nowinek technologicznych szybciej to niech zapłaci. Nie ma co za darmo uczyć miejscowych tajemnic lalkarzy. Chociaż z drugiej strony można było spróbować od niego wydusić jakieś informacje o tym jakie w ogóle mają zdolności przedstawiciele lokalnego klanu. Tyle czasu spędził z Uchiha, a mimo to nie wiedział co potrafią. Co najmniej 3 przedstawicieli tego klanu których poznał używali katonu. Przypadek czy jakaś prawidłowość? Żeby rozwikłać tę zagadkę miał wiele dni. Dzisiaj jednak postanowił zwyczajnie spędzić miło czas. Skłonił się na pożegnanie właścicielowi oraz obdarzył szerokim uśmiechem swoją towarzyszkę która również skomplementowała jego lalkę.
Nim zdążył odpowiedzieć zamaskowanej nastolatce zielonowłosa również postanowiła wrzucić swoje trzy ryo. Renkuro odpowiedział na ich zaczepki intuicyjnie bez większego zastanowienia takim tonem by trudno było odgadnąć czy żartuje czy mówi poważnie. Ponownie szeroko się uśmiechnął.
-Nie. Raczej bliżej to tego miana Niebieskiej Róży.
Mówiąc to odchylił lekko duży zwój który miał na plecach i odpieczętował drugą lalkę. Była ona stylizowana na nastoletnią kobietę na oko mającą 160 cm. Była więc odrobinę niższa od swojej poprzedniczki. Proporcje ciała tutaj również odpowiadały prawdziwemu człowiekowi. Jedną z głównych różnic była kolorystyka. Srebrna Szermierz była utrzymana w srebrno-szaro-białej kolorystyce, ale dryga pacynka miała niebieskie włosy, jedno oko koloru czerwonego drugie niebieskiego, a także szaro-niebieskie odzienie z rajstopami w kratkę i futrzanym kołnierzykiem. Jednak łatwo można było zobaczyć, że odziana w pelerynę Szermierz była raczej ubrana na bojowo, a Róża swoim ubiorem raczej przypominała zwykłą damę. Wstążki na kostkach, futerkowe obszycia, to mówiło samo za siebie. Chociaż przy jej pasie również wisiała katana co mogło wskazywać na jej bojowy charakter. Ale to czy była przygotowana do walki czy do ładnego wyglądania u boku właściciela, tego nikt nie wiedział. Poza oczywiście samym Renkuro.
Podłączył do obydwu swoje niewidzialne nici czakry i wprawił obydwa twory w ruch. Równocześnie zrobiły piruecik, a następnie objęły z obydwu stron samego lalkarza mocno go przytulając. Niebieską Różę lalkarz wziął na ręce, a Srebrna szermierz stanęła wyprostowana na baczność, metr za nim niczym strażnik. Ponownie tego dnia uśmiechnął się do rozmówczyń czekając na ich reakcję. Nie tylko wygląd i zachowanie lalkarza, ale również imię jakie nadał Róży mogło świadczyć o tym jak bardzo ją cenił. Pytanie tylko czy robił sobie z obydwu dziewczyn żarty czy nie.

Niebieska Róża

[Ashizawa Sayaka]

Myślała, że również chodziło mu o lalki. On był jednak... Wizjonerem, interesowało go coś zupełnie innego, coś dla prostych ludzi. W pewien sposób miło było zobaczyć kogoś, komu zależało na rozwoju technologii i sam chciał się w tym babrać, bo nie każdy to lubił, a tym bardziej rozumiał. Reakcja strażników na wyciągniętą rękę wydawała się jej zupełnie przesadzona i nie mogła nie zareagować. – Hę? Przecież go nie zjem — Zareagowała, nie kryjąc wyraźnie wykrzywionej miny.

Po przedstawieniu się dalej za dużo o nim nie wiedziała, lecz tyle musiało jej wystarczyć. Yuu z Surufutsu. Strażnicy wydali się jej nadgorliwi w każdym calu. Nic dziwnego, że siedział aż tutaj by spotkać ludzi z Unijnej delegacji. Już widziała oczami wyobraźni, jak strażnicy latają za nim na każdym kroku i nie pozwalają zupełnie na nic. Musiał iść i nie zostało im nic innego jak pogodzić się ze zniknięciem panicza. Mieli do zwiedzania nieco posiadłości, ale to mogło jeszcze kilka chwil poczekać.

– Mmm Nie wydaje się wam, że są... Trochę sztywni? — Spytała wszystkich będących na miejscu, wyraźnie określając strażników, a nie samego Yuu, bo ten wydawał się mimo wszystko zainteresowany kontaktem z ludźmi z pustyni. Przygadywanie Sumizato zbiło ją na moment z zamyślenia, mimo to musiała jej odpowiedzieć. – Ano wiesz... Nie uważam tak. Jak słyszałaś Yuu-sama jest bohaterem w swoim domu. Ichirou-sama jest tylko bohaterem całej pustyni — Zaśmiała się radośnie, zwracając ponownie uwagę na lalkarza. Jej ton nie był złośliwy w przeciwieństwie do Sumizato. Renkuro natomiast przekroczył linię wszelkich oczekiwań, jakie miała Sayaka na temat jego odpowiedzi. Liczyła, że nieco trudniej będzie mu jej udzielić a przekonanie, z jakim wspomniał o drugiej lalce, wyraźnie nie było czymś, czego się spodziewała. – Hę? — Zareagowała natychmiast, by tuż po chwili obserwować drugą z Renkurowych dziewcząt. Zakładała, że na zwykłej prezentacji się skończy. Ten jednak dość szybko zdecydował się wprowadzać je w ruch do piruetowego tańca skończonego objęciem samego siebie.

Wielkie oczy, jakie zrobiła Ashizawa obserwując całe zamieszanie zdradzały, że ani nie spodziewała się kolejnej lalki, ani TAKIEJ lalki. Gdy skończyły, przez moment w ciszy obserwowała, nie chciała jednak zostawiać nikogo na lodzie, lecz była skonsternowana. – Ten to ma łatwo. — Z przekąsem w głosie i spojrzeniu skrzyżowała ręce na piersi. W końcu westchnęła, już wyraźnie spokojniejsza – Dobrze, że je masz i jesteś zadowolony. — Przeniosła się, by usiąść na jakimś schodku. – Co jeszcze potrafią? —

- Myśl -
- Dialog -

[Renkuro]

Renkuro z zadowoleniem przyjął, że jego laki wzbudzają słuszny podziw wśród ludu samotnych wydm. Ktoś w końcu umie docenić jego zabawki, a nie to co niektórzy w mieście kupieckim. Nie chciał jednak obcym pokazywać całej swojej kolekcji, a także wszystkich ich zdolności, w końcu sukces w walce zależał od zaskoczenia przeciwnika mechanizmami. Nie mógł pokazywać każdemu napotkanemu człowiekowi wszystkich swoich asów. Tak więc chwilę zastanawiał się jak wybrnąć z zadanego mu pytania przy równoczesnym pociągnięciu konwersacji na tyle, żeby pytający również byli zadowoleni z uzyskanej odpowiedzi. Podrzucił lekko swoją drewnianą damę pozwalając jej łagodnie wzlecieć w powietrze a potem usiąść mu na baranach. Po chwili zastanowienia odpowiedział.
-Umieją dużo. Niszczyć, walczyć, siać terror na polu bitwy. Z takich ciekawszych mechanizmów które można przytoczyć to ten pozwalający rozłożyć im szkielety tarcz. Przelewam swoją czakrę w lalkę i wokół tego szkieletu tworzę pełnoprawną tarczę, która bez problemu zatrzyma wiele nawet silniejszych technik. Mają również całkiem chwytne palce co pozwala im miotać różnego rodzaju przedmiotami oraz wymachiwać bronią pokroju mieczy czy włóczni. W połączeniu z ich siłą i szybkością mogę bez problemu uzyskać taki efekt, jakby po mojej stronie walczyli całkiem nieźle wysportowani wojownicy. Ale najbardziej śmiercionośne jest to, że działają jako zespół. Wzajemnie wypełniają swoje braki co tworzy z nich część zespołu, który będzie miał odpowiedź na każdego przeciwnika nie ważne od jego zdolności. Kule ognia? Lodowe twory? Samuraje z mieczami? Moja drewniana drużyna ma szeroki wachlarz zdolności.
Jakby na podkreślenie swoich słów, lalkarz poruszył niewidzialnymi żyłkami i Srebrny Szermierz dobyła swojej katany i chwilę powymachiwała nią w powietrzu. Po zakończeniu tego krótkiego pokazu i wywołaniu prawdopodobnie zazdrości wśród koleżanek, Renkuro zdecydował się pożegnać i udał się do swoich komnat argumentując to tym, że one również powinny odpocząć przed walkami które nadchodziły. Oczywiście zrobił to jak na Renkuro przystało. Wskoczył po prostu na ręce Niebieskiej Róży a ta delikatnie zaniosła go do odpowiedniego miejsca. Srebrna Szermierz idąc krok za swoją towarzyszką dodatkowo wachlowała kuglarza znalezionym w okolicy wachlarzykiem. Czy się popisywał? Oczywiście. Ale uznał, że to będzie najbardziej wymowna prezentacja zdolności jego lalek. Absolutnie posłuszne twory do złudzenia przypominające ludzi były pod jego absolutną kontrolą. Były jego towarzystwem i eskortą. Był lepsze niż fanatyczni wyznawcy ponieważ nie miały ludzkich rozterek i dylematów. A do tego były po prostu śliczne. Nie to co ludzie ......

[Mayū]

Jeśli miałaby zliczać każdy kolejny raz, kiedy jej wygórowane oczekiwania całkowicie wymijały się z tym, co miała nieszczęście zastać, to zapewne doszłaby już do niebotycznie dużej, niemożliwej do powtórzenia liczby. No bo przecież nie tak miał wyglądać jej pierwszy pobyt poza pustynią, a Sogen nie miało być aż tak rozczarowujące. Być może urokliwość tej prowincji umknęła jej z powodu tej niefortunnej pory roku, przez którą kopyta ich wierzchowców zapadały się w błocie, ale wiedziała, że już tutaj nie wróci. Przynajmniej nie z własnej woli. Oczekiwała białego puchu i... chwila, a może tego powinna się spodziewać bardziej w Cesarstwie? Prawdę powiedziawszy, to reszta kontynentu zlewała jej się w jedno i wciąż ciężko było jej różnicować poszczególne prowincje. Brak wiedzy nie sprawiał bynajmniej, że czuła się mniej zdegustowana. Jak ci ludzie w ogóle tutaj żyją? To całkiem smutne, że lwia część z nich nie miała pojęcia, że istnieją miejsca, gdzie nie było aż tak paskudnie. Takim miejscem była, oczywiście, pustynia. Szczególnie, gdy przebywało się w wychłodzonym pomieszczeniu. No i z pominięciem paru godzin w ciągu dnia, gdy lejący się z nieba żar uniemożliwiał normalne funkcjonowanie.
Ale nawet te wszystkie pustynne niedogodności, do których była już przyzwyczajona, nie sprawiały, że mogłaby uznać Sogen za przyjemne miejsce.
Rozchmurzyła się dopiero wtedy, gdy jej oczom ukazała się sporych rozmiarów posiadłość. Nie okazała tego w żaden sposób, ale budynek zrobił na niej wrażenie — i to nie ze względu na rozmach, a na budownictwo, które było dla niej wręcz egzotyczne. Nie czekając na oficjalne zaproszenie bardzo specyficznie ubranego gospodarza, bo mogłaby się go zwyczajnie nie doczekać, weszła do środka. Wąsaty jegomość zainteresowany był wyłącznie lalkarską częścią delegacji, co w sumie ani jej nie zdziwiło, ani jakoś szczególnie nie ubodło. Wynalazki Ayatsuri czyniły życie dużo prostszym, więc to, że jakiś paniczyk chciał uszczknąć sobie odrobinę ich geniuszu było całkowicie przewidywalnym. Sama Sabaku również miała do nich pewien szacunek i ceniła ich kunszt. Dzięki nim mogła żyć wygodniej, to prawda, ale z drugiej strony — czy byli kimś więcej niż po prostu rzemieślnikami? Ciężko jej było uznać lalkarzy za skutecznych zabójców, ale też nie przypominała sobie, by kiedykolwiek widziała, w jaki sposób walczą. Może się myliła?
Tuż po przekroczeniu progu wezwała do siebie gestem dłoni służbę, nakazując im, by oprowadzili ją po całej posesji. Jak już rozejrzała się po najważniejszych punktach rezydencji, poświęciła trochę czasu na sprawdzenie niezajętych pokoi, by wybrać ten z najlepszym widoczkiem i w miarę estetycznym wnętrzem — w miarę, bo nic nie mogło się równać z wystrojem domostw w Kinkotsu. Kiedy już porozkładała po pokoju parę bibelotów, które zabrała z domu, zanurzyła swoje wymęczone ciało w kąpieli, by odświeżyć się po tej przydługiej podróży. Ku jej niezadowoleniu wszystkie olejki i pachnidła pozostawione do dyspozycji gości nie spełniały jej wymagań, więc musiała dodać do wody swoje własne produkty. Och, czyżby plotki o znakomitym guście osób pochodzących z pustyni nie były wyolbrzymione? Jedyną rzeczą, jaką sobie użyczyła, było lekkie, domowe kimono, które przywdziała na siebie tuż po wyjściu z kąpieli.
Gdy po pomieszczeniu rozniosło się donośne pukanie, Mayū wylegiwała się na rozłożonym na podgrzewanej podłodze futonie, przekładając stronę swojej lektury przy mdłym blasku świecy.
— Śpię. Spóźniłeś się — odparła dość monotonnym tonem, podpierając policzek o dłoń. Chociaż w Atsui o tej godzinie dopiero wychodziłaby z domu, by pokorzystać z nocnego życia, tak tutaj, w Sogen, jakoś nie miała na to ochoty. Być może aura była nie taka, może ludzie nie tacy, a może gwiazdy ułożyły się w jakiś niesprzyjający zabawie sposób — sama nie wiedziała.
Nie minęła chwila, a do głosu starszego Sabaku dołączył drugi, równie znajomy głos. To wystarczyło, by dziewczyna momentalnie ożywiła się i zebrała do pionu, zmierzając w stronę drzwi.
— O, właśnie się obudziłam. Idę — ostrzegła, przeczesując pośpiesznie lekko zmierzwione włosy. Jej pośpiech nie wynikał jednak z tego, że jakoś szczególnie stęskniła się za którymkolwiek z nich — bo też nie miała kiedy się stęsknić. Ot, była po prostu zbyt ciekawa ich interakcji, by nie zobaczyć tego na własne oczy. To mogłoby być nawet całkiem zabawne.
Odczekała jeszcze chwilę, nasłuchując ewentualnej wymiany zdań, a gdy ta ucichła, otworzyła zamaszyście drzwi.
— No no, a co wy robicie razem o tej porze? — wyszczebiotała z łatwą do wychwycenia złośliwością w głosie, bez skrępowania wchodząc im w słowo. Oparła rękę o framugę. — Przyłapałam was na czymś? Kto by się spodziewał. — Pomimo tego, że mówiła do nich oboje, spojrzenie złotych ślepi wwiercało się w Kaguyę jakoś tak intensywniej. Wizyta spragnionego towarzystwa Seinina wydawała się bardziej zrozumiała niż kręcąca się pod jej drzwiami Ren. A może właśnie powinna była przewidzieć, że Kaguya poczuje się osamotniona i zacznie dążyć do spotkania z jedyną znaną sobie osobą, którą była, o ironio, przedstawicielka Sabaku? Umierała z ciekawości, w jaki sposób taka Kaguya, czyli osoba o dość prostym umyśle, mogła sobie to tłumaczyć — tym bardziej podczas spotkania z najbardziej znienawidzoną przez nią osobą.

[Ashizawa Sayaka]

Słuchała. Renkuro naprawdę wziął sobie do serca pytanie o to co jego lalki potrafią. Sayaka niespecjalnie była zaskoczona tym, że wszystko podciągnął pod zdolności mordu i siania zniszczenia. Lekko się jednak zawiodła, bo wyglądało na to, że nie oferowały zbyt wiele względem tego, czego nie mógł zaoferować jej zaufany topór. Co prawda, smutne było w tym wszystkim to, że Renkuro tak bardzo je cenił, jedną jako damę serca, druga jako damę miecza a żadna nawet nie była w stanie zrobić nic innego.

Nie ukrywała, że całość przedstawienia wprawiła ją w pewne zakłopotanie. Nie mogła dokładnie określić, o co chodziło, prawdopodobnie była zawiedziona tym, że nawet dzisiaj w miejscu takim jak to jedyne tematy lalkarzy to sianie zniszczenia. W pewien sposób rozumiała też zawód panicza. Mimo to, to jego lalki i jego podejście, więc chyba dobrze dla niego?

– Ten to się popisuje... —[/b] Westchnęła, spuszczając ręce, gdy spostrzegła, jak wskakuje na lalkę i się z nimi żegna w dosyć... Specyficzny sposób. Czyli taki właśnie był Renkuro? Chcący zabłysnąć na każdym kroku marionetkarz. – No... Sumizato, co myślisz? — Pokręciła lekko jedną stopą przy ziemi, by zaraz odbić się od ścianki czy filaru. Kontynuowała rozmowę z Sumizato, równocześnie kierując się wpierw za lalkarzem, do środka. Nie miała zamiaru jednak iść za nim a znaleźć swój pokój a przy okazji i pokój Sumizato. Miała zamiar zaszyć się u siebie na resztę wieczoru, jutro w końcu rozpoczynało się wszystko, o czym dzisiaj nie chciała już myśleć. Była zapisana na turniej, miała ku temu własne powody.

z/t - Turniej

- Myśl -
- Dialog -

[Ichirou]

Już dawno z szufladki młodych, utalentowanych shinobi został przesunięty do tych wysłużonych i doświadczonych. Pod starannie nałożonym makijażem skrywał pierwsze zmarszczki. Swoim wiekiem w zasadzie nigdzie się nie chwalił, mając nadzieję, że wkrótce pogubi się w rachubie i nie będzie w stanie poprawnie zliczyć tych wszystkich lat. Do tego uwzględniając intensywne tempo życia w zawodzie ninja, to na tle reszty unijnej zbieraniny, nie licząc może jednego Kaguyi, wypadał naprawdę staro.
Był jednak przykładem stwierdzenia, że wiek to tylko liczba. I to taka, o której najlepiej wcale nie mówić. Jego duch wciąż był niespokojny. No dobra, może przez ostatnią dekadę trochę stracił na porywczości, ale wciąż gdzieś tam tkwiły w nim młodzieńczy wigor i chęć zabawy, szeroko rozumianego dziania się. Ichirou leżący w łóżeczku jak jego młodsza krewniaczka i przeglądający jakąś lekturę? Raczej nie w tym wcieleniu. Ostatni raz przeczytał cokolwiek do końca chyba jako nastolatek, przy czym była to książka gatunku niewskazanego dla młodych odbiorców.
Było paskudnie, aura na zewnątrz nie zachęcała do zwiedzania sogeńskiegj stolicy, jednak to jeszcze nie był powód, by zamykać się w swoim ładnym pokoiku i popadać w marazm. Lepiej czuł się w towarzystwie innych niż wyłącznie swojej osoby, stąd znalazł się pod drzwiami rozpuszczonej Sabaku i próbował wywabić ją z jej kwatery.
No i cholernica odmówiła. Na jej pozbawioną entuzjazmu odpowiedź prychnął cicho i naburmuszył się na moment. Smarkula zaczynała trochę przesadzać ze stawianiem oporu Seininowi, bo nie była jego pierwsza odrzucona oferta w ostatnim czasie. Nawet lubił ją – miała podobny styl bycia do niego, dobry gust, prezencję, potencjał, ale przy tym odrobinę zbyt duże mniemanie o sobie. Nie znosił, gdy mu się czegoś odmawiało, a w tym momencie Mayū powinna zerwać się w podskokach na zaproszenie największej sławy jej klanu. Luksus otrzymania takiej oferty nie pojawiał się zbyt często, a ona tym wzgardziła. I to drugi raz.
– No weź nie zamulaj – burknął niezadowolony i, nie dając za wygraną, uniósł pięść do drzwi z zamiarem ponownego zapukania, ale w ostatniej chwili zatrzymał się, bo właśnie wtedy znikąd wyłoniła się Kaguya. Reprezentantka pieprzonego, kościanego klanu miała czelność przydybać go i urządzić mu kontrolę.
Opuścił swobodnie dłoń i przeniósł na nią pochmurne spojrzenie spod zmarszczonych brwi.
– A ty co niby właśnie robisz? – odpowiedział odruchowo, praktycznie od razu po zadanym pytaniu. Dopiero w międzyczasie szybciutko się namyślił. – Chyba się trochę zapędziłaś z tym przesłuchaniem. Omówić delegacyjnych spraw to już nie można? – dodał ze szczyptą drwiny w głosie, opierając dłoń na biodrze. Wciąż mierzył wzrokiem wysoką dziewczynę, starając się odgadnąć jej intencje.
Wtedy rozpuszczona Sabaku wygramoliła się z lóżka i raczyła podejść do drzwi, które następnie otworzyła przed dwójką na korytarzu. Na zadane przez nią pytanie Ichirou wyraźnie się skrzywił i obruszył.
– Razem? Z nią?! – rzucił, wskazując palcem na Ren stojącą obok, ale wciąż zwracając swoje spojrzenie na władczynię złota. – No dobre sobie. Coś się jeszcze nie wybudziłaś – stwierdził z niesmakiem, opuszczając z powrotem dłoń.
Kompletnie nieśmiesznych insynuacji ciąg dalszy. Asahi zmrużył oczy i splótł ręce na klatce piersiowej. Zerknął na Kaguyę jedynie na chwilę, zastanawiając się w duchu, co ona tutaj właściwe robi. Miała pokój zaraz obok? Z tego, co Ichirou się orientował, to chyba koś inny. Seinin szybko dodał dwa do dwóch i podzielił się podejrzeniami.
– No przyłapałaś jak mnie śledzi. Zaczepiła mnie. Pewnie nas szpieguje – zasugerował, spoglądając podejrzliwie na Ren. Potem wrócił do Mayū. A Potem znowu na Ren. I tak jeszcze parę razy. Coś mu nie pasowało w tej sytuacji.
– Uhm, wy się znacie?

[Renkuro]

Renkuro siedząc w swoim pokoju z zadowoleniem myślał o tym jak uszczypliwe żarty co do jego relacji z kukłami w tym momencie zostały zbite przez jego przejaskrawione zachowanie. Po tak absurdalnej scenie raczej nikt więcej nie będzie go tak podszczypywać. Nie pozostało mu nic innego jak się zdrzemnąć a po spokojnie spędzonej nocce wstał dosyć wcześnie rano i zaczął opracowywać swój plan. Chciał chociaż roboczo nakreślił swoje cele. Wiedział dosyć sporo o obywatelach cesarstwa, ale niezbyt dużo o samych Uchiha i innych rodach. I na tym zamierzał się skupić. Pewnie najwyżej postawieni będą zbierali informacje od śmietanki, więc jemu nie pozostało nic innego jak przepytanie szarego ludu. Wybadanie nastrojów wydawało się dosyć sensowym krokiem, a co ważniejsze dosyć realnym. Raczej nie odkryje tu wielkiego spisku który zapewni mu wysoką pozycję w mafii i zadowoli klan. Ale może chociaż strzępki informacji od zwykłych ludzi zabezpieczą jego tyłek po tym jak poniesie porażkę w turnieju. Był realistą, zdawał sobie sprawę, że może być naprawdę ciężko, żeby zwykł Doko zaszedł gdziekolwiek wysoko. Chciał wygrać, chociaż jeden pojedynek. To już go usatysfakcjonuje. Nie budząc nikogo wczesnym rankiem wskoczył do łazienki by się odświeżyć. Następnie olewając koncepcję śniadania bez większego strojenia się zdecydował się wyjść. Zakładał, że bez większego problemu zje coś na mieście w drodze.
Przez chwilę rozważał czy nie zostawić komuś jakiejś notki na temat tego co zamierzał zrobić. Chociaż po krótkim namyśle machnął ręką uznając, że informowanie Sanina i reszty sztywnego towarzystwa o takiej głupocie naraziłoby go na śmieszność. Nie potrzebował niańki którą trzeba informować o tym co robi. Szybko swoje rozważania przeniósł na temat tego gdzie dokładnie należy się udać. Gdzie najlepiej zacząć zbieranie informacji poza obserwowaniem wygibasów na arenie? Zapewne w miejscu, gdzie ludzie dużo gadają. Takim miejscem była karczma. Potrzebował jednak jakieś sensownej podkładki do zaproszenia miejscowych do wspólnego picia, oraz czegoś, co pozwoliłoby mu jakoś się wyróżnić z tłumu. Wypadałoby więc jakoś ładnie się zaprezentować. Nie był dobry w grach karcianych, raczej nie miał predyspozycji do picia, więc może by tak zagrać w jakieś luźne codziennie organizowane zawody które wymagają precyzji? Zadowolony z pomysłu który mu przyszedł do głowy wyszedł z domu przedstawicieli unii kierując się w bliżej niesprecyzowane miejsce. Liczył, że coś wpadnie mu w oko podczas spacerów.

z/t

[Ren]

Faktycznie, zapędziła się. Jeden z najpotężniejszych Sabaku i przy okazji – o zgrozo – w tym momencie mimo wszystko jej odgórnie narzucony przełożony miał święte prawo łazić gdzie chce bez konieczności spowiadania się z tego jakimś zbłąkanym Akoraito, którzy akurat przypałętali się w nie to miejsce, gdzie powinni. Zacisnęła bardzo mocno ciemne wargi, zwężając je w cienką linię, gdy zdecydował się jej to wytknąć. Zirytował ją, ale trudno było jej na to zareagować. To, że zdecydowała się zaczepić Ichirou, było zupełnie niezgodne z planem, jaki założyła sobie na początku – uparte unikanie jakiejkolwiek interakcji z tymże, od początku aż po sam koniec przymusowej unijnej wycieczki. Jednak było coś w dość osobliwych okolicznościach tego spotkania, co rozjuszyło beduinkę na tyle, że nie zdecydowała się rozsądnie zejść mu z drogi.
- Strasznie tu duszno. Poszłam po wodę - mruknęła krótkie kłamstwo w odpowiedzi na jego pytanie, starając się wytrzymać jego spojrzenie i dość bezczelnie podtrzymać kontakt wzrokowy. Jego słowa o omawianiu spraw związanych z delegacją wydawały jej się dość dziwne – o tej godzinie? Jakby nie mieli na to czasu podczas tej cholernie długiej drogi, gdzie część ekspedycji reprezentująca klany Maji i Sabaku wyraźnie separowała się od reszty, potwierdzając w sumie to, co Ren sądziła o tym, jak i w jakim celu skonstruowana jest unijna sukcesja.
Zza ściany dosłyszała znajomy głos, przez co wyraz jej twarzy stał się na moment mniej zacięty. Potem kilka kroków postawionych miękko na ogrzewanej podłodze, chwila przerwy, aż wreszcie w drzwiach pojawiła się Mayu. Ren nigdy nie widziała dziewczyny Sabaku w innym wydaniu niż w zdobnym codziennym stroju, z nienagannie ułożoną fryzurą, ze starannie wykonanym makijażem, z toną złota na każdym odkrytym kawałku jej ciała. Wyglądała ślicznie – jej ciemne włosy były lśniące i zmierzwione, oczy duże i jasne, a skóra gładka. Widać było, że jest jeszcze bardzo młoda.
Jej widok i ta myśl sprawiły, że tym bardziej rozjuszyła ją obecność Sennina w tym miejscu.
- Stał tu już, gdy przyszłam – odpowiedziała konkretnie, głucha na insynuacje Mayu. Na moment zatrzymała zirytowane spojrzenie na skierowanym w nią w oskarżycielskim geście paluchu mężczyzny, odczekując moment, aż go zabierze. Chwilę później podniosła wzrok na twarz Mayu, wyraźnie na niej skupiając teraz całą swoją uwagę. Późniejsze słowa Ichirou sprawiły jednak, że musiała wbić w niego nieprzyjazne spojrzenie, a na jej twarzy wymalował się otwarcie zirytowany grymas.
- Nie szpieguję was. Mam lepsze rzeczy do roboty - wycedziła przez zęby, wyraźnie niezadowolona z tego, że od samego początku została umiejscowiona w naturalnej opozycji do ich dwójki – dwóch Sabaku i wścibska Kaguya, która wolne chwile spędza na śledzeniu Sennina i podsłuchiwaniu jego prywatnych rozmów. Ale już najbardziej nie spodobało jej się to, że ten cholerny facet zwinnie zmienił tor rozmowy, przenosząc uwagę ze swoich podejrzanych aktywności pod drzwiami pokoju panienki na niespodziewaną obecność Ren w tym miejscu. Zaplotła ciasno ręce na piersi.
- Chciałam porozmawiać. Z dziewczyną. – Tym razem wyjaśniła powód swojej obecności już szczerze, nie czarując już jak wcześniej opowieściami o tym, jak to bardzo chciało jej się pić. Znów nawiązała kontakt wzrokowy z Mayu, która również spojrzała w jej stronę. Była dla niej tutaj naturalną metą – jedyną osobą, którą tak naprawdę jakkolwiek znała. Osobą, która wiedziała o tej dziwnej imprezie prawdopodobnie choć trochę więcej, niż przekazano w tym dziwnym liście o poszukiwaniu odpowiedniej ochrony dla shinobi, przed którymi raczej powinno się być chronionym. Osobą, której, o dziwo, zdawało jej się, że mogła w tym obcym miejscu zaufać. Kaguya Taisho, chociaż był jej rodakiem, był dla Ren zupełną niewiadomą, a do tego górował nad nią wiekiem, doświadczeniem i stopniem. Nic dziwnego, że lgnęła do towarzystwa dziewczyny Sabaku. - Ale w takim razie już pójdę.
Ale najwyraźniej nie ona jedyna.