[Event] Dom Przedstawicieli Unii

[Ashizawa Sayaka]

Może i temat wydawał się niewygodnym z perspektywy Renkuro, ale Sayaka nie miała w swoim bagażu informacji niczego, co mogłoby poświadczyć o lalkarzu źle, zwłaszcza że też nie zakładała niczego złego z jego strony. Był przecież częścią ekspedycji, to nawet jeżeli nie wszystko się odpowiednio kalkulowało, to chyba i tak w oczach przełożonych musiał wychodzić na plus, skoro tutaj był.

Ostatnim czego się spodziewała usłyszeć w sprawie podróżnika Renkuro to prawdziwej historii jego życia w przeciągu ostatnich kilku lat. Mówił i mówił, choć nie do końca miała pojęcie, dlaczego poczuł potrzebę podzielenia się tym wszystkim. Może po prostu chciał i nie było żadnego powodu. To, co mówił, otworzyło jednak przed nią kolejną kopertę pytań, jakie mogła zadać, miło z jego strony, że umożliwił jej taką opcję, nie zbywając tematu zbyt szybko. Wyglądało na to, że musiał chcieć rozmawiać o swoich podróżach lub służbie. Na pewno miał w takim wypadku przynajmniej kilka ciekawych historii do opowiedzenia jakich Sayaka mogłaby wysłuchać.

– Ooo, więc w takim razie na pewno masz srebrną odznakę z Kotei, pokażesz mi? — Spytała zaciekawiona, bo nie miała okazji oglądać jeszcze takiej z bliska, a już zwłaszcza w posiadaniu kogoś z pustyni. To musiało być niezwykle wygodne, posiadać więcej niż jedną i w dodatku móc się takową pochwalić. – Masz może jeszcze jakąś z tego miasta kupieckiego? Mają tam w ogóle takie? — Kontynuowała temat, bo sporo było tych miejsc, w których Renkuro pracował, a skoro już tyle czasu się zaciągał, to chyba powinni mu, choć odrobinę ufać, no, chyba że partaczył każde zadanie, jakiego tylko się dotknął, a patrząc na koszty, jakie musiał ponosić, by doprowadzać lalki do używalności po takich starciach jak to na arenie, czy innych usterkach to musiał jednak całkiem sporo zarabiać. – Może właśnie dla twojej znajomości okolicy cię wybrano. — Próbowała nieco go podbudować, bo nawet jeżeli nie miał innych sukcesów to choćby i dlatego mogli go do tej misji zwerbować, nie każdy przecież w unii znał tutejszą topografię na tyle, by się dobrze odnaleźć ani na co zwracać uwagę.

– Ja? Właściwie nic takiego. Mam pomagać Airan-dono. Choć mam wrażenie, że ona nie potrzebuje i nie chce tej pomocy. No, ale mimo to mogę przynajmniej zobaczyć Sogen. — Wyjaśniła swoją rolę w ekspedycji, która była nawet mniejsza niż ta, którą otrzymał Renkuro. Na dobrą sprawę powinna latać z papierami, pieczątkami, gdyby w tej wizycie było więcej polityki i pomagać Airan z bagażem albo w innych istotnych kwestiach, które wymagałyby jej atencji. Mimo to też potrafiła się bronić, więc jeżeli doszłoby do najgorszego, to mogła wspomóc ochronę, ale chyba dedykowani ochroniarze byli po prostu lepsi w tym fachu od niej. W końcu... Nie mogła się równać z ichirou ani z Airan, więc z niej ochrona byłaby raczej kiepska. Jej uczestnictwo w turnieju to z kolei czysty przypadek, bo liczyła na mniejszy poziom rywalizacji. – I co, dowiedziałeś się czegoś o innych rodach? Jakieś pikantne Sogeńskie sekrety albo Cesarskie tajemnice? — Rzuciła w jego stronę wyraźnie zadowolonym z siebie uśmieszkiem.

– Sumizato? Prawda... Zniknęła, ostatni raz mijałam ją w sekcji szpitalnej. — Przyłożyła rękę do podbródka, ale szybko ją cofnęła, nie dając po sobie poznać, że właściwie chciała się nad czymś jeszcze zastanowić. – Nie przejmowałabym się nią, pewnie szaleje po Kotei, albo wybucha kurczaki na jakiejś okolicznej farmie... Właściwie jak teraz o tym myślę, to może lepiej by tego nie robiła... He-he... — Oderwała od niego wzrok i wlepiła oczy we framugę drzwi, jakby wypowiedziała dziwaczne zaklęcie, które lepiej by się nie spełniło. – a Airan-dono... Nie było jej na turnieju wczoraj, nikt w loży jej nie widział. Rozpytałam wczoraj służbę i jakoś wszyscy są trochę niemrawi, nic z nich nie wyciągnęłam. Widziałeś ją dzisiaj, Renkuro-san? — I teraz piłeczka z pytaniem została odbita do niej. Mówiła tonem rzeczywiście nie do końca przekonanym własnych słów, bo możliwe, że coś po drodze ją ominęło. Pewne jednak było to, że Airan nie pojawiła się wczoraj na loży ani nie wróciła do posiadłości. Gdzie więc była? Czy była tutaj dzisiaj? Co powinni zrobić, by ją znaleźć? Mieli kilka opcji albo wszystko przeczekać lub samemu zacząć działać. Mogli uderzyć i poważniej podjąć się obserwacji Cesarskich, jak im polecono albo zacząć rozpytywać władze. – Może powinniśmy sprawdzić jej pokój? Tak dla bezpieczeństwa... Bo może zostawiła tam jakąś informacje i po prostu nikt nie sprawdził i niepotrzebnie się martwimy? — Niańczenie liderki ekspedycji wydawało się nie tyle dziwne a bardziej niewskazane. Gorzej, że rzeczywiście nikt nie potrafił określić gdzie była.

W końcu temat przeniósł się na kwestie jej bojowego uzbrojenia, nie potrafiła ukryć rozbawienia, gdy jej walkę toporem określił szermierką. – Ale z ciebie głuptas wiesz, Renkuro-san. — Spojrzała ponownie na swój topór, który jakoś straszliwie przerośnięty nie był, ale był duży i raczej do władania nim oburącz. – Nie wyobrażam sobie delikatnej walki przy jego pomocy. Po prostu zawsze wolałam się upewnić, że już po wszystkim a jak tym machnę, to zazwyczaj już jest — Wyjaśniła, nawet jeżeli dosyć lakonicznie, dlaczego akurat topór. Gdyby się jednak odrobinę rozejrzał, to zauważyłby, że koniec końców kształt jej instrumentu w jakiś sposób również przypominał to toporzysko, nawet jeżeli nie był tak groźny, jak broń z metalowymi ostrzami. Czy to były wszystkie powody? Raczej nie. Jedno było natomiast pewne, Sayaka preferowała podejście "tłucz, dopóki nie przestaje wstawać" a kunaiem lub czymkolwiek innym, tego tłumaczenia byłoby dużo, dużo więcej. Mimo to, o swoich zdolnościach nie odezwała się słowem, bo odpowiadała na zadane pytanie. Skąd miała się przecież domyślić ukrytego sensu jego pytania. Zresztą. Wielu rzeczy mógłby domyślić się od razu, jakby się jej po prostu lepiej przyjrzał.

  Ukryty tekst

– Ooo — Zrobiła krótką pauzę – W takim razie dobrze trafiłeś. — I choć nie był to najlepszy moment na wypełnianie zwojów, to wyjaśnił się powód jego obecności przy jej drzwiach. Po prostu chciał ognia. Po prawdzie Ashizawa nie miała nic przeciwko, by pomóc uzupełnić mu jego zasoby, to jednak zastanawiała się, jak długo może to zająć oraz jak dużo tego mu potrzeba. Nie chciała co prawda sama znaleźć się z tego powodu w potrzasku do czasu następnej walki. – Mhm, to prawda. Przeciwnicy dają z siebie wszystko. Jak na mój gust nawet za dużo. Oboje jesteśmy w drugiej rundzie, więc spodziewam się, że będzie już tylko trudniej. — Mówiła i na moment przymknęła oczy i przybrała dosyć dumny, pustynny ton. Określiła swoje stanowisko na temat samych walk i tego, że finalnie oboje są w drugiej rundzie i będą musieli dać z siebie jeszcze więcej by zachować dobry wizerunek pustyni. – Aaaa, no właśnie. Będziesz musiał mi powiedzieć, co i jak, bo nie bardzo wiem, co miałabym robić, by ci pomóc — Jak to sam określił, to była ich technika, której tym bardziej nie mogła znać ani tego, jak jest wykonywana. Mogła ona funkcjonować co prawda jak zwyczajny fuin, ale skąd miała wiedzieć, czy czasem przypadkiem nie podpali całej posiadłości, bo zrobi coś źle?

- Myśl -
- Dialog -

[Renkuro]

Czy Renkuro czuł jakąś specjalną potrzebę opowiedzenia o swoim życiu? Raczej nie. Raczej zrobił to żeby wyczerpująco przedstawić dziewczynie swój obraz. W końcu zadała mu pytanie więc postanowił, że pragnie by jego odpowiedź była z jednej strony w miarę zwięzła więc pomijał szczegóły a z drugiej by na pewno przedstawiła nastolatce to jak wyglądała sytuacja. Mimo tego, że było to dosyć odruchowe, w końcu kuglarz lubił dużo gadać, to celowo nie gryzł się w język. Jeśli już mówili o tym jakie dostali zadania i co jest ich misją to dosyć odpowiednim wydawało się pokazanie jak w rzeczywistości wyglądają jego kompetencje. Nie miał niestety twardych dowodów na potwierdzenie swojego męstwa. Nie dano mu żadnej odznaki najemnika. Nie mówiąc już o odznace miasta kupieckiego. Wolał nawet nie zbliżać się do tematów profilu działalności jaką podejmował zawodowo. To był grząski grunt na którym łatwo wtopić. Zamiast tego skupił się na pierwszej części pytania i na koniec rzucił coś o okolicach jego zamieszkania. Liczył, że to wystarczy.
-Niestety nie mam takiej odznaki a naprawdę szkoda. Gdy zaciągnąłem się do najemników w celu obalenia muru to była to misja nieoficjalna. A później była wojna i wiesz jak to jest. Nie bawili się w takie ceregiele. Po prostu dawali ogłoszenie, ja robiłem co trzeba, a oni dawali sakiewkę i koniec. No i często też mnie zwyczajnie kojarzyli, bo to ja doniosłem informacje prosto z pola bitwy na temat tego, że Kaminari przygotowują się do szarpaniny z Uchiha. To zwykle wystarczyło przy oficjalnych rozmowach. A w mieście kupieckim nie pracuje dla władzy tylko dla pewnych grup interesów. Więc też nic z tego.
Pokiwał ze zrozumieniem głową słysząc o problemach związanych z członkami ich delegacji. Czy ktoś się spodziewał spokojnego przebiegu misji dyplomatycznej? Jakby miało być dobrze to przyjechaliby tu liderzy. A wysłali bandę narcyzów i dzieciaków. To było oczywiste jak się to skończy. Pokręcił smętne głową dając dziewczynie do zrozumienia, że on też przewodniczącej nie widział na oczy. Same utrudnienia. Przynajmniej on wykonywał swoją robotę prawidłowo. Ale to było absolutnie niepoważne, że ktoś, kto miał tutaj wszystkiego pilnować zostawił wszystko i zniknął. Unijczycy dostawali łupnia na arenie, dyplomatyczna sekcja wdawała się w kłótnie na loży, część ekipy w ogóle gdzieś zaginęła, nic nie wiadomo, żadnych instrukcji, jeden wielki dramat. A potem ochran zgarną biedni doko. Jeszcze brakuje, żeby ktoś z delegacji wdał się z kimś w bójkę. Prawda była taka, że gdyby nie ich kochanek to ta wyprawa już dawno by się posypała. Renkuro bez dotacji z jego strony nie mógłby nawet marzyć o podjęciu się kolejnych walk. Koordynował on też jakkolwiek dyplomatyczne działania. Ale był dopiero drugi dzień. Zawsze można przez przypadek wywołać skandal lub wojnę. Szkoda mu było również, że samemu raczej nie powinien pokazywać się na loży. Nie miał co prawda żadnego zakazu stadionowego czy coś, ale wiedział, że raczej osoba która zabiła jeńca wojennego i nabiła jego głowę na palec czy miała na koncie parę ofiar cywilnych podczas podbijania wioski nie była najlepszą twarzą. No ale ktoś musiał się usyfić by dzisiaj zapanował taki, a nie inny pokój. Pokój będący oczywiście sukcesem Uchiha.
-Coś tam ciekawego wiem. Brałem udział nawet w przesłuchaniach jeńca z cesarstwa oraz walczyłem z całkiem sporą ich liczbą. Mam całkiem sporo informacji coś tutaj jednak ostatnie miesiące robiłem heh. Mam jednak nadal parę informacji które muszę potwierdzić i doprecyzować. Obecnie przyznam, że najbardziej interesują mnie te ludzkie potwory. Z jednym z nich walczyłaś. No i masz rację jak chodzi o to, że powinniśmy sprawdzić jej pokój. Albo zrobić chociaż cokolwiek innego, sprawdzić czy w ogóle żyje. Może zachlała się w trupa czy coś. Proponuję żebyśmy podjęli się szukania naszej ... zguby.
Jeśli zaś chodzi o dopytywanie Sayaki o jej zdolności. Kuglarz nie musiał wiedzieć z jakiego konkretnie klanu pochodzi. Wystarczyła mu wiedza, że nastolatka korzystała z pospolitych technik katonu mimo przynależenia do Unii. Siłą rzeczy musiała być przecież z któregoś z klanów skoro dostała tak ważne zadanie jak ochrona delegacji. A te miały swoje techniki. Nie dopytywał jednak czemu z nich nie korzysta, bo oczywiście istniała możliwość, że z jakiegoś powodu nie może. Albo, że zwyczajnie nie odziedziczyła dobrej krwi mimo odziedziczenia statusu członka rodu. Nie był niczego pewien na ten temat dlatego poza luźnymi domysłami zupełnie zlał temat i już po paru sekundach zupełnie nie pamiętał o tym rozważaniu. To co przykuło jego uwagę to motywacje dziewczyny co do wyboru topora. Wychodziło na to, że była to broń bardzo chaotyczna w użyciu niegwarantująca żadnej finezji. Była to zwykła siekiera do zarąbania przeciwnika. Ciekawy koncept.
-Ah tak co do pieczętowania. Muszę przed tobą rozłożyć jeden ze specjalnych zwojów a ty musisz użyć na nim techniki. Ja użyje swojej techniki i zamiast wypluć ogień przed siebie zostanie on wessany do zwoju. Prosta sprawa, powiedz jakbyś była gotowa. Mówiąc to zamachał średnim zwojem.

[Ashizawa Sayaka]

Brak możliwości przedstawienia odznaki odrobinę zawiódł Sayakę. Liczyła, że poza pustynne przygody Renkuro zostały jakoś nagrodzone, a okazuje się, że tak naprawdę jest tylko najemnikiem, równie dobrze mógłby robić to samo na korzyść domu, ale z jakiegoś powodu zdecydował inaczej. Co gorsza, wspomniał nawet o tym, że walczył przeciwko Murowi. Sayace nie podobało się to, że brał udział w tutejszej wojnie domowej, zwłaszcza po stronie, która rozpoczęła cały ten sajgon, z jakimi miano tutaj do czynienia przez jakiś czas. – Szkoda. Zamierzasz po wszystkim wrócić do domu czy masz inne plany? — A poprzez dom rozumiała rzecz jasna pustynną prowincję, nie żadne Shigashi no Kibu ani Kotei. – Nie wiem za dużo tym konflikcie, ale atakowanie własnych ziem to nic dobrego. Nie rozumiem, dlaczego brałeś w tym udział — Odniosła się z krytycznym tonem o jego udziale w walkach o mur po stronie agresorów. Nie była zadowolona, że ludzie tak łatwo motywowani byli pieniądzem i za jego zapachem byli w stanie nawet atakować własnych pobratymców, czyli to, do czego doszło w walkach o mur. – Wiesz, że na murze służyli i nasi krewniacy? — Chciała się upewnić czy wiedział, że stawał w szranki ze swoimi rodakami z pustyni, stojąc wtedy po złej stronie, jak zapewne wielu innych, lecz to jednak Uchiha byli tymi obcymi.

– Nawet inne klany zwróciły się przeciwko agresorom, widzisz? Inni też powoli zaczynają rozumieć, że wyrzynanie się nie pomaga nikomu — i częściowo dlatego był ten cały turniej pokoju. By ci, co muszą wyszaleli się do końca, a potem... Potem miał zapanować spokój, bo jednak utarczki słowne i niezgoda jakaś pozostanie, choć przynajmniej nie będzie pieczętowana walką o skrawek ziemi, która nawet do nich nie należy a do ludzi, którzy ją uprawiają. Na pustyni chyba nawet było łatwiej, skoro jednym z kilku źródeł konfliktu były oazy i kopalnie a tym można było się podzielić.

Sayace nie było szkoda loży. Nie czuła potrzeby, by się tam pojawić. Była zarezerwowana dla vipów, a ona vipem nie była. Zapewne Ren i Mayu vipkami były za sprawą słów kochanka. W końcu najpewniej mógł zabrać ze sobą osoby towarzyszące. Ani Renkuro, ani Sayaka nie byli na tyle istotni, by się tam pojawić. Poza tym, walczący na arenach nie mieli wstępu do tej strefy. Chociaż kto wie, jaka będzie nagroda dla tych, którzy zajmą wysokie miejsce w samym turnieju. Może zaproszenie na kolację z wszystkimi wielkimi szychami? Jakieś nagrody musiały być na miejscu, bo to jak zostaną uhonorowani w domu to zupełnie inna sprawa.

– Naprawdę-ęęę? Wiesz o nich więcej? — Podchwyciła temat Jugo, o którym wspomniał chłopak. – Misaki nie jest sama, jest z nią Sasame-san, chyba obie potrafią to samo, wyglądają nawet podobnie — Mruknęła cicho – A co jest w nich takiego interesującego? — Wydawało się jej, że nie byli aż tak ciekawi, mimo jakim zainteresowania wykazywał się Renkuro. Potrafili się zmieniać i to chyba wszystko, raczej nic więcej Misaki nie pokazała w trakcie walki. Również nie było to coś, z czym nie mogłaby sobie poradzić.

Kwestia szukania Airan była priorytetem, tak naprawdę to nawet Kochanek niezbyt się nimi interesował i byli tutaj niemalże jak dzieci w jakimś parku rozrywki. Niby przyszli z rodzicami, ale mogą robić wszystko, dopóki nie zwracają zbyt dużo uwagi a karta kredytowa reputacja klanu i ekspedycji na tym nie cierpi. No i dopóki nie zaczepi ich ochrona/straż za uliczne pijaństwo. W przypadku Sayaki raczej nie miałoby to miejsca, ale Renkuro? Cud, że po ostatniej walce i stratach, jakie poniósł, nie zapłakał się gdzieś na ulicy, bo naprawdę wyglądało to okropnie, choć... Dzisiaj nie sprawiał wrażenie aż tak zdołowanego wydarzeniami na arenie.

Więc Renkuro musiał się lepiej przygotować do kolejnych walk. Wyglądało na to, że zamierzał dać z siebie jeszcze więcej niż do tej pory, by nie pozostać w tyle. – Ooo, okej, więc tak to działa — Szybko potwierdziła, że rozumie ich mały plan działania z pieczętowaniem. Nie powinno być z tym większych problemów, jeżeli to wszystko, co musiała zrobić. – To wszystko, co muszę wiedzieć, czy jest coś jeszcze? — Nie znała się za bardzo na pieczętowaniu i o ile ona nie wiedziała, czy używane techniki mają tutaj znaczenie, czy nie, tak Renkuro raczej potrafił sobie to wszystko w pamięci policzyć i odpowiednio ją poinstruować. Tylko czy potrafiłby zamknąć w zwoju jej najsilniejszy ogień bez rozpętania pożaru? Na pewno byłyby osoby, które ucieszyłyby się z wielkiego ogniska, lecz raczej nie byłby to żaden z mieszkańców. Wątpliwe też by ktoś potraktował to jak zwyczajny wypadek. Nawet jeśli, to ktoś musiałby za to zapłacić – Najpierw muszę się ogarnąć. Potem to zrobimy. Następnie śniadanie i rozejrzymy się za Airan, najpierw sprawdzimy pokój. Pasuje ci? — Określiła kolejność, w jakiej widziałaby przystąpienie do wszystkiego, co mieli do zrobienia przed wyjściem i na dobre zaczęciem kolejnego dnia. Kto wie, może w trakcie poszukiwań natkną się na coś interesującego? Albo w ogóle się zaskoczą, napotykając na Airan gdzieś w posiadłości? Czas pokaże.

- Myśl -
- Dialog -

[Renkuro]

Kuglarz zawiódł nastolatkę i nie mógł jej pokazać jakim to jest obieżyświatem i szanowanym obywatelem. Nie miał odznak poświadczających o fakcie służby miejscowym władzą. Nie była to jednak jego wina. W końcu trwała wojna. Nie był to więc najlepszy czas na zajmowanie się takimi ceregielami. Był też jednak jeszcze jeden powód związany po prostu z jego bezpieczeństwem. Przez chwilę wahał się, czy powinien o nim mówić w towarzystwie nastolatki ewidentnie jeszcze nieskalanej złem tego świata. Jednak doszedł do wniosku, że jest na tyle dojrzała, aby zrozumieć co zamierzał jej przekazać. Ponadto Sayaka nie przyjęła stanowiska pochwalającego jego ostatnie działania. W tym wypadku już na pewno musiał się bronić. W końcu oddał kawałek życia w tej wojnie i ryzykował no życiem. A już nie wspominając o jego zdrowiu psychicznym. O traumatycznych wydarzeniach które będą prześladowały go do końca życia. Skoro tyle poświęcił i tyle ryzykował to brakiem szacunku do poległych i siebie samego byłoby nie próbować, chociaż pokazać ostatnich zdarzeń w szerszym kontekście. Wiedział, że prawdopodobnie jej nie przekona. Wiedział, że prawdopodobnie nie zmieni jej zdania. Ale chciał, żeby chociaż nie patrzyła na tę sprawę czarnobiało. Żeby dostrzegła racje drugiej strony. By zrozumiała jego motywację. Dlaczego taki konformista podjął się tej niebezpiecznej walki nie dostając praktycznie niczego w zamian poza paroma groszami. Renkuro zwykle olewał to co inni myśleli. Tym jednak razem poczuł dużą potrzebę usprawiedliwienia się przed tą dziewczyną i przedstawienia swojego punktu widzenia. Chociaż dlatego, żeby być okej z samym sobą i tymi którzy zginęli. Nie tylko walcząc po jego stronie ale również przeciw niemu. To był jedyny gest szacunku jaki mógł okazać wobec swoich zabitych przeciwników i postronnych cywili. Nie dopuścić by sens tego co się tutaj zdarzyło zniknął wśród spiskowych teorii i plotek. Oparł się o pobliską ścianę i na chwilę odwrócił od dziewczyny wzrok. Westchnął i rozpoczął opowieść patrząc tępo w przestrzeń przed sobą.
- Generalnie ja też celowo nie ubiegałem się o jakieś odznaki ponieważ tutaj zwyczajnie dochodziło do mordowania jeńców wojennych. Jeszcze nie dawno na drogach walały się ciała zabitych a ich głowy był nabite na pale przy drodze. Niezbyt bezpiecznie byłoby mieć coś co jasno określa dla kogo walczę. Oraz słuchaj to nie do końca tak jak myślisz. Nie walczyłem dla pieniędzy czy odznak czy innego poklepywania po plecach. Uwierz w mieście kupieckim za zadania znacznie prostsze przy których właściwie nie ryzykuje życiem mam zagwarantowaną zapłatę znacznie większa niż tutaj. Wojna o mur wybuchła przez spór pomiędzy Uchiha a murowcami. Musisz wiedzieć, że za murem również żyją ludzie. Cała masa. A jedyne co ich od nas odróżnia to to, że w życiu wylosowało im się urodzenie parę kilometrów dalej niż granica cywilizacji którą sami arbitralnie nakreśliliśmy tylko i wyłącznie ze strachu przed innością. Są do nas tak podobni, że nawet tresują zwierzęta podobnie jak Inuzuka swoje psy. Władze Sogen pragnęły, aby otworzyć się na nich i żyć z nimi w pokoju. Bez wzajemnego wyżynania. Mur jednak oporował i robił to z tego, co się dowiedziałem z przechwyconego raportu tylko dlatego, że jednemu decyzyjnemu człowiekowi zginął syn. Z tego powodu władze Shinsengumi podjęły decyzję, by wymordować wszystkich którzy się tam znajdują. Chcieli zabić wszystkich od dorosłych po dzieci i kaleków niezdolnych do walki. Do teraz pamiętam co pisało w przechwyconym raporcie. Polityka bezwzględnej agresji i tępienia dzikich za wszelką cenę, nawet tych nastawionych neutralnie. Dokładnie to tam pisało. Cóż mogliśmy zrobić? Katsumi podjęła decyzję, by zaatakować mur i zabić decyzyjnych a resztę ofiar ograniczyć do minimum. Wcześniej jednak próbowała rozwiązać ten konflikt dyplomatycznie, ale się nie dało. Myślisz, że Uchiha chcieli wywołać sobie wojnę na własnej ziemi walcząc z murem o który tak dbali? Opowiedziałem się za stroną która chciała śmierci garstki zaślepionych nienawiścią, by ratować całe społeczeństwa.
Nie udało nam się. Przegraliśmy. Czy na murze byli nasi rodacy? Prawdopodobnie tak. Ale równocześnie po naszej stronie również byli obywatele Unii. Byłem tam z moim przyjacielem Sukune Haretsu. Podczas odprawy przemawiał do nas Ario będący Sentokim Ayatsuri. I było takich naprawdę wielu. Wielu obywateli Unii zdecydowało się ryzykować życie dla niewinnych za murem. I nie powinno to mieć znaczenia, bo nie chce nikogo demonizować, ale chce, żebyś miała pełen obraz. Pamiętaj, że większość osób na murze to byli jednak przestępcy. Mimo że mur nie upadł wielu z nich zbiegło i prawdopodobnie dotąd terroryzuje ludność cywilną. Powiem więcej, gdy tam byłem spotkałem nawet sytuację w której część murowców wzięła prawdopodobnie innych swoich towarzyszy czy jakiś cywili na zakładników i zabarykadowała się w jadali. Byłem razem z Naną która wczoraj walczyła przeciw mnie na arenie w grupie dywersyjnej na szczycie muru. Prowadził nas Uchiha. Najpierw musiał on walczyć ze swoim przyjacielem, a potem zmarł zabity przez jakiegoś potwora ratując mi życie. Myślisz, że on chciał, żeby to wszystko się zdarzyło? Przez połowę czasu towarzyszył mi nie kto inny jak człowiek z Shinsengumi. Z bardzo prostego powodu. Strażnicy to w dużej mierze najgorsze męty i przestępy. Skutkiem takiego stanu rzeczy było to, że rzucili się sobie do gardłem sami z siebie. Moja drużyna miała zrobić tylko zamieszanie, nie zamierzaliśmy specjalnie zabijać. A mimo to musieliśmy brać udział w krwawym starciu do ci debile rzucili się sobie do gardeł a my znaleźliśmy się pomiędzy młotem a kowadłem. Mur to patologiczna instytucja która powinna zostać zlikwidowana nie tylko z troski o tych obdarzonych przekleństwem życia po zanim, ale dlatego, że nigdy nie widziałem tak toksycznego i patologicznego środowiska. A mówię to jako osoba żyjąca w mieście kupieckim które jest kontrolowane przez 3 wielkie mafie.
I na tym historia się nie kończy. Kaminari prawdopodobnie już dużo wcześniej nastawiali mur przeciwko humanitarnemu podejściu. Kaminari są odpowiedzialnymi za ludobójstwo osób żyjących za granicą tej prowincji. A po walkach na murze wybuchła wojna pomiędzy sojuszem Inuzuka i no kto by się spodziewał Kaminarii a Uchiha. I wiesz co? Zgadnij która strona pojmała jeńców i jedynie ich na okres wojny aresztowała, a która ich zamordowała. Uchiha zachowali się humanitarnie a ich przeciwnicy pomordowali każdego, kto wpadł im w łapy. Gdy ogłosili wojnę w przeciągu paru godzin zrobili łapankę i zabili każdego Uchiha który był na ich terenie. Nawet uczniaków. Nastoletni Doko byli mordowani przez Kaminarii. Kto tu się zwraca przeciwko agresorom. Konflikt wygasł. To było starcie pomiędzy murem a władzami Sogen w którym ten mur stoi. To była poniekąd wojna domowa. A obce sił wdarły się tutaj i zaczęły wojnę. I to wojnę w której mordowano każdego. Wrogowie potrafili sobie nawet zrobić z cywili żywe tarcze. Wiem co mówię, bo sam brałem udział w przejmowaniu pewien wioski w której shinobi sojuszu zamknęli się w budynku wraz z bezbronnymi. W tym dziećmi. Blokowali również szlaki handlowe z miastem kupieckim czego skutkiem było opóźnienie między innymi dostaw z pomocą dla ludzi którzy zostali bez dachu nad głową. A cesarstwo to już w ogóle. Zaatakowali plażę tylko i wyłącznie po to, żeby móc mieć zamorskie kolonie. Parszywe skurwiele. Uchiha w tym konflikcie od początku do końca zachowywali się sprawiedliwie, nie mogli uniknąć tego co nastąpiło. Dlatego wielu ludzi na świecie w tym obywateli Unii zdecydowało się stanąć po ich stronie. Gdyby nie wsparcie ochotników z całego świata to tej wojny by nie wygrali. Walczyli samemu przeciwko wielu klanom. Chyba ośmiu, jeśli dobrze liczę. Na wojnie walczyłem ramię w ramię z chociażby Shins Douhito. Było naprawdę wiele osób które ściągnęły z najdalszych zakątków naszej ukochanej pustyni, by wesprzeć słuszną sprawę. Walczyłem nie tylko dla Uchiha, nie tylko dla ludzi zza muru, ale też w obronie naszych rodaków którzy tutaj przybyli i zdecydowali się umrzeć na obcej ziemi w imię wartości jakie wyznawali.
Dopiero gdy skończył swoją chaotyczną i długą historię ponownie spojrzał na dziewczynę. Miał nadzieję, że dał jej do myślenia. I pokazał kto w tym starciu był napadniętą ofiarą i bojownikiem o słuszną sprawą a kto agresorem. Przedstawił jej sytuację tak jak widział i tak jak czuł. Nie powiedział również głośno na temat dodatkowego aspektu tej sprawy, ale liczył, że będzie to dla dziewczyny oczywistym. Walka przez ponad rok w Sogen przeciwko koalicji tak wielu klanów i przeciwko organizacji zrzeszającej wielu najróżniejszych shinobich i kunoichi był doskonałym poligonem i skarbnicą wiedzy. Naprawdę wielu Unijczyków dziś było weteranami wojennymi którzy mogli użyć nowo nabytych zdolności w obronie ojczyzny. A wiedza o innych którą zdobyli podczas walk dawała olbrzymią przewagę Samotnym Wydmom w potencjalnym konflikcie. Ludzie którzy mieli dostęp do raportów czy byli podczas przesłuchań jak Renkuro doskonale zdawali sobie sprawę ze zdolności naprawdę wielu rodzin ninja. Było to naprawdę praktyczną przewagą. Sabishi, Atsui i Tsurai były teraz przepełnione osobami mającymi doświadczenie w konflikcie zbrojnym i posiadającymi wiedzę o najróżniejszych wrogach.
Dobry plan może tak być. A co do tych potworków. Interesuje mnie to dlatego, że właśnie takie bydle o mało mnie nie zabiło, a zamordowało mojego kompana. Zabiło również osoby które wcale nie zamierzały walczyć tylko kryły się w koszarach. Jasne nie zakładam, że wszyscy z takimi zdolnościami to dzikusy gotowe mordować kogo popadnie, ale ten obraz śni mi się po nocach. Budzę się z krzykiem, gdy w snach nawiedza mnie to monstrum. Nie mogę normalnie funkcjonować przez napady leku związane z tym, co tam zobaczyłem. Dotąd nie wiem jak przeżyłem. Uciekałem z rannym chłopakiem pod ramieniem i rzuciłem wszystko, co miałem za siebie by tylko spowolnić bestie. Jeszcze do niedawna byłem przekonany, że to sam któryś z Bogów zstąpił na ten parszywy mur i postanowił wymordować każdego, kto się nawinie. A przedwczoraj ujrzałem ludzi o podobnych zdolnościach. Mniej przerażających niż to coś i dużo mniej zabójczych. I wtedy zrozumiałem, że może zwyczajnie spotkałem kogoś obdarzonego jakimiś dziwnymi zdolnościami. Przerażającymi, ale ludzkimi. Możliwe jest to, że ostatni rok śni mi się po nocach nie potwór a zwykły człowiek. Jeśli uda mi się zgłębić tą tajemnice to może będzie w końcu dobrze i będę mógł żyć normalnie. Nic o nich niestety nie wiem. Ale za to jak masz pytania o jakiś inny klan to zapraszam może znam odpowiedź.
Westchnął zdając sobie sprawę jak bardzo obłożył młodą dziewczynę swoimi przeżyciami. Nerwowo potarł nadgarstki. No cóż, poruszyła aż dwa istotne dla niego tematy pod rząd. I jeszcze wyszedł na stramatyzowanego weterana. I to jeszcze ekscentrycznego. Jeszcze brakowało aby dziewczyna zaczęła myśleć, że chłopak bawił się lalkami przez zrytą wojną psychikę.

[Ashizawa Sayaka]

  Ukryty tekst

Ponoć swoim życiem ryzykowało większość shinobi. Nawet ich dzisiejsza obecność w Kotei była jakimś ryzykiem. Wydawałoby się, że ich nieostrożność jest gwoździem do ich zbliżającej się trumny... Ale przecież nic się jeszcze nie stało i nie zapowiadało, że w ogóle się wydarzy, raczej nikt nie czyhał na ich życie tak jak czyhali na siebie Uchiha w trakcie wojny o mur. Różni ludzie nosili w sobie różne traumy i Renkuro zdawał się mocno przeżyć ostatnią walkę o mur. Czy wiedział, na co się od początku pisał? Prawdopodobnie nie i raczej było to słychać po tym jak do wszystkiego się odnosił. Był dorosły i powinien być twardy, ale jaki był? W tej chwili w oczach wielu był pewnie rozżalonym gówniarzem, który nie mógł pogodzić się z tym jak wszystko przebiegło.

Dla Sayaki było to jednak bardziej skomplikowane.

Nie była może najbystrzejszą osobą, ale doskonale wiedziała, że wdawanie się z nim w kłótnie i punktowanie każdego elementu jego historii zda się na nic i tylko się przez to pokłócą. Sama miała na wiele z poruszonych przez niego tematów zupełnie inne spojrzenie, ale czy było ono właściwie? Nie wiedziała, bo podparte historiami i opowieściami, jakie słyszała. Mogła natomiast być pewna jednego, swojego instynktu i tego, jakimi kierowała się przekonaniami. Nawet jeśli nie zgodziłaby się z Renkuro o to kto spowodował konflikt ani z tym kto był w nim gorszy, to jednego była pewna. Nie powinien mieć miejsca, ale się wydarzył i szukanie winnych i karanie ich zda się na nic, nawet jeśli byli to zbrodniarze z klanu Uchiha czy bohaterowie-przestępcy z muru, który zbudowano dawno temu, by ochronić ludzi przed dzikimi ludami. Dziewczyna nie przerywała mu. Splotła dłonie przed sobą i słuchała go w ciszy. Im więcej mówił, tym bardziej była przekonana, że nie będzie w stanie odpowiedzieć mu na wszystko, ani nawet na fragmenty jego opowieści. Zresztą, nie chodziło tutaj o to, by przekonać go do czegokolwiek. Ta rozmowa miała zupełnie inny cel i o ile nie do końca wiedziała, co Renkuro chce osiągnąć, wylewając z siebie cały ten tłumiony żal, to mimo swojej niewiedzy — coś mogła zrobić.

Słuchając marionetkarza, trudno było jej pozostać zupełnie obojętną, na jakiej krzywdę był światkiem i również uczestnikiem. Sama nie wiedziała, jak zachowałaby się gdyby znalazła się w pozycji takiej jak on, na szczęście nie musiała się zastanawiać, bo sam zdecydował i albo popełnił błąd, albo jego wola była zbyt mało zdeterminowana do osiągnięcia celu, jaki sobie postawił. Jego i innych, albo... Po prostu ci drudzy mieli ją silniejszą. Możliwe, że to właśnie tam zaszło. Byli zagonieni do rogu, z którego nie było już wyjścia. Każdy wie, że zwierze, które nie ma ucieczki, będzie walczyło do śmierci, tego świadkiem musiał być. – Ugh... Dlaczego to musi być takie trudne — Stwierdziła w duchu gdy jego historia zdawała się nie mieć końca.

Gdy skończył mówić nastała krótka cisza. Pozwoliła mu na odetchnięcie i złapanie oddechu, sama również to zrobiła i gdy już wszystko miała dokładnie poukładane w głowie, zdecydowała się przemówić. Delikatnie uśmiechnęła się w jego stronę. – Wiesz... Nigdy nie byłam na wojnie... — Zaczęła poważnie, choć powoli, ale nie brzmiała, jakby próbowała go moralizować, raczej... Łączyła się z nim w bólu? Zrobiła krótką przerwę – Dokładnie 10 lat temu była poprzednia inwazja na mur. Nie wiem o niej wiele prócz samego faktu. Miałam wtedy pięć lat... — Znów zrobiła krótką przerwę, przyglądając się reakcji Renkuro. Nie chciała się żalić i nie zamierzała opowiadać tutaj swoich historii, choć o jednej wypadało wspomnieć, do czego musiała dojść, ale o tym za chwilę – Renkuro-san, jesteśmy w Sogen. Zapomnij na chwilę o Shigashi no Kibu i Unii, dobrze? — Musiała spróbować wprowadzić go w nieco inny tryb myślenia, by móc podążać dalej śladem tego, co chciała mu przekazać. – Zaciągnąłeś się po to, by pomóc ludziom za murem, nawet ich nie znając. Pomóc ludowi Kotei w odparciu najeźdźców... Czego chciałeś dla ludzi tutaj żyjących gdy to robiłeś? — Znów zrobiła pauzę, tym razem na tyle długą by udzielił jej odpowiedzi. Nie oczekiwała usłyszeć wiele, ale na pewno pieniądze nie były jedynym motywatorem, gdyby były nie przejmowałby się tym wszystkim tak bardzo. – A jakbyś tutaj żył, od zawsze, chciałbyś dla tych ludzi tego samego? — Mówiła pewnie, ale starała się zachować przy tym odrobinę dziewczęcego uroku. Była tutaj jedna dobra odpowiedź. Właśnie po to było to wszystko, co zostało w Sogen zorganizowane, odkładając już na bok, kto zaczął i kto kogo skrzywdził oraz — Jak bardzo.

– Dziesięć lat temu w Kami no Hikage umarł też Ekkiken-sama. Nigdy go nie znałam, ale był przywódcą Dohito, mama mi trochę o nim opowiadała, ale nie za wielę. Trochę pamiętam rebelię, do jakiej wtedy doszło... I to jak wskazano Haretsu, który to zrobił, mimo że nie jesteśmy z Sumizato jakimiś przyjaciółkami, jakoś nie potrafię jej za to nienawidzić, przecież nic nie zrobiła. – Uśmiechnęła się, starając się nadać tym słowem wyraźnie przyjemniejszy ton. – Może nie wszyscy na pustyni dalej sobie ufają, to mimo wszystko większość się stara jak może. — Zmarszczyła na moment brwi, ale zaraz je szybko rozluźniła. Renkuro był wyższy, więc i tak spoglądała na niego z dołu. W tej chwili wyciągnęła jedną rękę, by go lekko ścisnąć w okolicy zgięcia łokcia. – Wiem, czego ja chcę, a ty? — Zbliżyła się również o krok i uraczyła go odrobinę bardziej zdeterminowanym wzrokiem. Gdyby była uczesana i nie w piżamce i papuciach to pewnie wyglądałaby dużo poważniej w tej chwili – Ren-san, co nam stoi na przeszkodzie by wszyscy próbowali? — Kwestię zakrawającą o klan Jugo musiała w tej chwili pominąć, lecz zapamiętała, że nie powiedziała o nich jeszcze ostatniego słowa. Ważniejsze było skupić się na tym, co właśnie opowiedział jej Renkuro.


- Myśl -
- Dialog -

[Renkuro]

Renkuro był dorosły tylko formalnie. Wewnętrznie dalej był dzieciakiem popadającym w irytację, gdy cokolwiek mu nie wychodziło. Nie był również zbyt twardy. A nawet można powiedzieć, że był strasznie miękki i przejmował się wieloma rzeczami na które powinien być już dawno odporny z racji zawodu. Kuglarz walczył z całych sił, by pokonać wrogów z muru i uratować biednych dzikich, a potem miotał się całe miesiące na froncie próbując wypchnąć wrogów poza granice Sogen. Ale mimo tego udało się tylko częściowo. Zatrzymali wojnę i muru ani wrogich klanów nie obalili. Właściwie nic się na świecie nie zmieniło. Nic nie stało się lepsze. A jedynie wielu zginęło, by granice wróciły do poprzedniego stanu. Kontynent był taki sam jak wcześniej tylko, że lżejszy o wiele żyć. Nie tylko żołnierzy, ale również cywili. Lalkarz własnymi rękami przyczynił się do takiego stanu rzeczy. I nie był z tego bynajmniej powodu szczęśliwy. Nie żałował, bo wiedział o braku innych możliwości w tamtym momencie. Nie mógł się zachować inaczej. Gdyby w wiosce Kawazoi nie zdecydował się wysadzić budynku wraz z cywilami to zostałby zmuszony do wydania walki wrogom których było zwyczajnie więcej. I to jeszcze w niesprzyjających im warunkach. Poświęcił niewielu niewinnych, by ratować równie nie wielu, ale swoich. Ale w tle był większy cel. Zwycięstwo Uchiha. Nieudane niestety. Nie dali rady przedrzeć się do serca Antai i wbić kunaia w serce wrogiej liderki. Wojna nie przyniosła niczego dobrego, ale próbowali. I gdyby mógł cofnąć czas, spróbowałby jeszcze raz. Tym jednak razem walczyłby z jeszcze większą zawziętością.

Młoda srebrna łuska spojrzała z zaciekawieniem na nastolatkę, gdy zaczęła swoją opowieść. Mimowolnie sięgnął pamięcią do wspominanych zdarzeń. Dziesięć lat temu Renkuro był dopiero początkującym nastolatkiem. Do tego żyjącym na granicy ubóstwa tylko z matką. Nie przywiązywał wagi do tego, co działo się na drugim końcu świata. Jego zainteresowania dotyczyły praktycznie tylko tego, czy będzie miał co jeść. Była to tak dawna historia, że nawet o niej nie myślał. Czuł to samo co ona. A przynajmniej tak mu się wydawało. Obojętność wobec tamtych zdarzeń. To co działo się tyle lat temu nie miało znaczenia dla tego jakie podjął wybory.
Zgodnie z jej poleceniem postarał się na chwilę skupić tylko na Sogen. Pokiwał ze zrozumieniem głową. Długo się nie namyślając odpowiedział dosyć krótko.
-Chciałem zapewnić im bezpieczeństwo. Wolność od buta tyranów z Cesarstwa i Północy. Pokój. Ochronić ich przed wrogami i zawrzeć pokój z ludami zza muru żeby nikt już nie musiał walczyć.

Była to odpowiedź, która w pełni obrazowała jego motywacje. Właśnie tego pragnął dla miejscowych. Spokoju od barbarzyńców z Kaminari zabijających kogo popadnie. Chociaż znał jednego władcę błyskawic imieniem Anzou. I nie wydawał mu się osobą złą. Ale władze jego rodu to co innego. Prawdopodobnie wojownicy których eliminował podczas walk również nie byli złymi osobami. W wiosce którą zdobywał traktowali swoich mieszkańców dobrze. Do tego większość z nich była Doko więc raczej nie mieli wpływu na to, że wojna wybuchła. Nie czuł radości z ich zabijania. Ale czy miał inne wyjście podczas realizacji swojego celu? Drugie pytanie było dużo trudniejsze. Musiał przez chwilę pomyśleć nad odpowiedzią.
-Chyba tak. Dalej chciałbym by lud Sogen mógł żyć w przyjaźni z wykluczonymi ludami zza muru oraz byli bezpieczni.

Białowłosy spojrzał na dziewczynę trzymającą go za łokieć. Chyba rozumiał co chciała mu przekazać. Chyba nie powinien mieć żalu do tych ludzi. Nawet tych bezpośrednio związanych z decyzją o walkach. Skoro potrafił zrozumieć, że klanu unii powinny żyć razem w pokoju i nie wyciągać starych brudów to, czemu teraz miało być inaczej? Westchnął. Chciał prezentować ludziom swoje dzieła sztuki. A nie nieść przemoc, śmierć i zniszczenie gdziekolwiek się pojawi. Już wystarczająco złego robił w mafii. Nie musiał obarczać reszty świata swoją nienawiścią. W końcu chyba po to był ten turniej. By zakopać topór wojenny. By przypieczętować pokój. Może to była nadzieja na ostateczne zapanowanie na świecie pokoju. Krwawe walki za długo niszczyły tą krainę. Ktoś musi powiedzieć dosyć.
-Chyba masz rację. Postaram się ich tolerować. Trzeba przerwać spiralę przemocy żeby ludzie w końcu mogli żyć w spokoju. Może nawet uda mi się z nimi zaprzyjaźnić.

[Ashizawa Sayaka]

To, kim byli ludzie zza muru, do tej pory pozostawało w dużej większości tajemnicą. Dla niektórych jeden, czy dwóch cywilizowanych dzikich było tylko wyjątkiem od reguły, która pozostawała niezachwiana. Szkoda, że ani Renkuro, ani Sayaka nie mieli tej jakże istotnej wiedzy, że nawet dawni dzicy, będący w formacji Saisei nie chcieli otwarcia się tego świata na krainę za murem.

Na szczęście Renkuro zdecydował się odpowiedzieć na jej pytania, dosyć krótko i zwięźle, to był dobry znak, nawet jeżeli wciąż miał wątpliwości. Gdyby ich nie miał, to ta rozmowa prawdopodobnie nie miałaby miejsce. Mogła się cieszyć, że lalkarz nie pochłonął się w złości w kierunku swoich wrogów w trakcie swojej opowieści. W takim wypadku trudno byłoby podsunąć mu inne rozwiązanie.

To, że jego opinia i chęci wcale nie były inne, zarówno dla ludzi z Sogen, jak i ludzi z pustyni zwiastowało już dużo. Podobnie, nie można było obwiniać każdej osoby za błędy innych, tylko dlatego, że mieli taką samą krew. Na pewno było wielu złych po każdej stronie, ale wszędzie też byli ci, którzy próbowali, a im więcej ich było, to, tym większa szansa, że wszystko się powiedzie i dzisiejsze wydarzenia pozwolą myśleć innym w ten sam, nienienawistny sposób. – Dobrze. — Skwitowała krótko, dosyć ucieszona jego odpowiedziami. Nie oczekiwała usłyszeć od niego więcej. – Jak się postaramy, to na pewno się do tego zbliżymy, nie tylko dla Sogen. Na tej ścieżce na pewno natrafimy na jakieś bariery, ale jestem pewna, że sobie z nimi poradzimy, dopóki będziemy w te przekonania wierzyć, jeśli nie sami, to dzięki innym. — Delikatnie się cofnęła i lekko zacisnęła jedną, zaraz potem i drugą dłoń. Rzeczywiście wierzyła, że sami nie mają wielkich szans na zmiany, byli tylko doko, ale jeśli oni, ci najniżej nie będą próbować świecić przykładem, to jak mają liczyć na to, że inni, od których wszystko powinno zależeć, będą? Ktoś musiał zacząć a zmiany najlepiej zaczynać u podstaw.

– Dobrze... W takim razie zajmę się swoimi sprawami. — Uśmiechnęła się, by zaraz westchnąć i zacząć zbierać pewne rzeczy z pokoju, najpewniej te potrzebne w łazience. – Rozejrzysz się za Airan-dono? — Oczywiście nie oczekiwała, że zajmie mu to nie wiadomo ile czasu. Sama miała zamiar skorzystać z tej super łazienki, którą tak bardzo sobie chwalono i dopiero gdy się ogarnie, przejść do pieczętowania, na jakie się już umówili.

Po zebraniu rzeczy ze swojego pokoju powędrowała do łazienki i spędziła tam odrobinę czasu na porannych sprawach. Gdy już skończyła, to wróciła do pokoju i przebrała się w to co należało. Dopiero wtedy rozejrzała się za Renkuro po posiadłości, by kontynuować kwestię tego całego pieczętowania, o którym dalej musiał ją poinstruować. – To co, idziemy? Zrobimy to szybko, a potem śniadanie. — Przypomniała o kolejności, w jakiej wypadało się za wszystko zabrać. Nie wiedziała jeszcze jednak czyja przyszła pora na przygotowanie posiłku. Wciąż istniała szansa, że ten przygotują tutejsza służba, ale Sayaka nie przywykła do takowej.

- Myśl -
- Dialog -

[Ichirou]

Kolejny dzień w Sogen zaczął z kiepskim nastrojem. Nie chodziło o błotnisty krajobraz, niekorzystny biomet, polityczne przepychanki w loży, czy wczorajsze dwie porażki Unijczyków. W zasadzie głównym i zarazem jedynym źródłem jego niezadowolenia była żelazna księżniczka, a raczej jej absencja. To, że Airan stawiła się na trybunach dla możnych podczas jednego dnia nie było jeszcze wielką aferą i można było zrzucić to na kiepski humorek. Gorzej, kiedy do Ichirou dotarło, że siostruni liderki Maji nie było w ogóle w rezydencji – nie tylko przez dzień, ale też i w nocy. Do aktualnego momentu, a więc do kolejnego poranka, Seinin zadał paru napotkanym osobom pytanie o zgubę, ale nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał.
Cholerne Hibiki. Obydwie. Poirytowany Ichirou nie był w stanie teraz ocenić, która z rodzeństwa jest gorsza – ta starsza, na tronie, która wysłała swoją siostrzyczkę rzekomo za karę, czy ta młodsza, sprawiająca problemy po raz kolejny. Wiedział od początku, że posyłanie do Sogen tego naburmuszonego babiszona to proszenie się o kłopoty, no ale stary, rudy pryk Sabaku nie potrafił się przecież sprzeciwić swojej byłej ukochanej, która piastowała wyższe stanowisko. Całe szczęście, że urząd Kirino miał niebawem się skończyć. Tą właśnie myślą pokrzepiał się Asahi, z pochmurną miną i ciężkim krokiem zmierzając korytarzem użyczonej rezydencji do kwatery Mayū.
Zapukał kilka razy w drzwi pokoju dziewczyny. Odezwał się oschle i stanowczo, dając jasno do zrozumienia, że tym razem jego wizyta była służbowa, nie towarzyska. Cierpliwość Ichirou tym razem była więc znacznie bardziej skurczona, a na zapełnienie czasu oczekiwania nie było w pobliżu żadnego słonia do zabawy. Jeżeli więc złote dziewczę chciało ściągnąć na siebie z samego rana srogie gromy, to mogło to zrobić nadmierną zwłoką.
Na szczęście obyło się bez burzy. Ichirou powitał pannicę głośniejszym wypuszczeniem powietrza przez nos w akcie drobnego zniecierpliwienia, potem wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Oparł się o jakąś komodę lub inny mebel, splótł ręce na klatce piersiowej i przeszedł do rzeczy. Wyjaśnił pokrótce, że ich królewna się zawieruszyła, nie wróciła na noc. Podzielił się podejrzeniem, że mogła wejść w jakiś spór z przedstawicielami Inuzuka lub zbiec do swojego zapchlonego kochasia, który trafił do ciupy po wojennych ekscesach. Seinin przekazał swojej zdolnej asystentce, że muszą sprawdzić zniknięcie Airan i zminimalizować ewentualne szkody. Oznajmił, że sprawdzi pokój zaginionej w poszukiwaniu wskazówek, z kolei młodszej Sabaku polecił zasięgnięcie języka, chociażby u służb porządkowych. Podkreślił, żeby nie rozdmuchiwać zbyt głośno tej sprawy. Na koniec napomknął ze złośliwym uśmieszkiem, że Mayū może zabrać swoją koleżankę.
Pożegnał się z utalentowanym dziewczęciem w typowym dla niego, przymilającym się stylu. Uniósł dłoń w jej stronę i ujął w palce jej grube, czarne i chyba jeszcze nieuporządkowane do końca włosy. Sunąc w dół palcami po złapanym kosmyku, westchnął posępnie nad tym, że miał nadzieję na wspólnie spędzony, miły dzień, a potem opuścił swobodnie dłoń, odwrócił się i opuścił pokój kunoichi już bez dalszych słów.
Najchętniej zabrałby Mayū ze sobą. Jej towarzystwo byłoby jakąś osłodą tego parszywego początku dnia, ale tutaj, w Sogen, była jego prawą ręką i najsensowniej było przekazać jej część obowiązków.
Ze smętną miną ruszył dalej - do kwatery żelaznej paniusi.

[Renkuro]

Czerwonooki z pokorą wysłuchał nauk młodszej koleżanki. Niby taka młoda a taka mądra. Świat potrzebował taki osób. Nie tylko empatycznych i myślących o słabszych, ale też zwyczajnie nieskażonych potwornościami tego świata. Miała dużo większe moralne prawo ferować wyroki niż on z rękami tak umoczonymi we krwi. Może dziś była kimś niskim rangą, ale w przyszłości kto wie. Być może zostanie wysoko postawioną osoba w Unii i jej wartości naprawdę przebiją się do szerszego grona osób. Z jednej strony dała chłopakowi nadzieję na to, że świat może być lepszym miejscem a równocześnie go uspokoiła. Sprawiła, że uwierzył, iż nie będzie obrazą dla poległych towarzyszy próba przejścia do pokojowego współistnienia. Mógł celebrować o nich pamięć bez pielęgnowania ziarna nienawiści do wszystkiego i wszystkich co stanęło mu na drodze. Nie musiał wyeksterminować rodu jugo czy czymkolwiek oni byli, a jedynie musiał ewentualnie wypatroszyć i żywcem spalić tego jednego który go skrzywdził. Chociaż może i nawet to nie byłoby potrzebne, gdyby go bliżej poznał. Zresztą mógł spróbować, się zaprzyjaźnić z pozostałymi potworkami. Czy na pewno ta Misane czy jak jej tam było z którą walczyła Sayaka była potworem gorszej kategorii? A może była kimś takim samym jak on czy zwykle zamaskowana brunetka. Podobnie nie musiał żywić nienawiści do Kaminari. Każda strona kogoś straciła. Nieważne kto zaczął, ważne jak to się skończy. I jeśli końcem mogło być podpisanie rozejmu i egzystowanie w pokoju to on się pod tym mógł podpisać. Było to wyjście znacznie bardziej pragmatyczne niż niekończąca się rzeźnia i podchody z tym, kto zada komu większe straty. Zresztą nawet jeśli ich wizje były odległe od realiów otaczającego ich świata. Czy on przypadkiem jako artysta nie powinien być właśnie tym który patrzy najdalej? Czy on nie powinien być tym, który właśnie ucieka w fantazje i nierealne koncepcje dając ludowi jakąś wizję przyszłości czy nadzieję?

Pokiwał ze zrozumieniem głową. Nie pozostało mu nic innego jak pozwolić dziewczynie skorzystać z nowych cudów techniki jakimi była łazienka a samemu wypełnić jej prośbę. Dał jej więc wolną chwilę i w tym samym czasie udał się do pokoju prowadzącej delegację. A przynajmniej teoretycznie ją prowadzącą. Chwilę mu to zeszło nim odnalazł odpowiedni pokój. W końcu w przeciwieństwie do Ichiro nie pałętał się po nocy po komnatach kobiet z delegacji. Właściwie nie miał za bardzo pojęcia gdzie kto jest. Nastolatkę znalazł dlatego, że uważał ją za jedną z sympatyczniejszych osób w grupie więc postarał się zapamiętać gdzie jej szukać w razie czego. Gdy po paru minutach doturlał się pod drzwi kwatery Airan, Sayaka już zdążył go dogonić co dużo mówiło o jego tempie pracy. Żeby było zabawniej spotkał tam również największego dobrodzieja delegacji szanowanego pana kochanka. Powitał go głębokim ukłonem z należnym szacunkiem osoby która sfinansowała mu prawdopodobnie następne ze dwie walki na arenie.

-Dzień dobry Seininie. Przyszliśmy sprawdzić co z kierowniczką, troszkę się martwimy tym, że nigdzie jej nie ma. Zwłaszcza zważywszy na dosyć szeroki udział Unijczyków w zabijaniu właściwie każdego niebędącego Uchihą podczas ostatniej wojny. Od Kaminarii przez Inuzuka po wszystkie klany Cesarstwa. Możliwe, że narobiliśmy sobie troszkę wrogów.

[Ashizawa Sayaka]

Sayaka mimo wszystko jakoś straszliwie się nie śpieszyła, wiedziała, że żaden z tematów nie dostanie nóg ani nie ucieknie. Airan, nawet jeśli zniknęła, to musiała umieć sobie poradzić albo miała w tym jakiś cel i w obecnej chwili, nie każda minuta miała po prostu znaczenie. Już i tak czekali zbyt długo. W końcu Sayaka również znalazła się gdzieś w okolicy gabinetu, nie do końca wiedziała, dlaczego Renkuro od razu tam poszedł. Możliwe, że zaczął sam już poszukiwania i zwyczajnie chciał zacząć przed nią, nie było w tym niczego złego, choć najpierw wolała się upewnić, że Airan nie ma w posiadłości, wszak tego nie zrobili od rana.

Była też inna opcja — Pozostała część pustynnej delegacji również zdała sobie sprawę z braku obecności żelaznej damy Unii. Możliwe, że to właśnie obecność Ichirou, który pojawił się również na miejscu, sprawiła, że Renkuro również się nie ruszył. Stwierdziła, że raczej na pewno tak było, słysząc już jego wyjaśnienia.

– Ohayo... Ichirou-dono — Przywitała się z władcą piasków. Nie wdawała się w więcej szczegółów ani nie przerywała wyjaśnień starszego marionetkarza. Wyjaśnił wszystko, jak tylko mógł i nie było powodu tego podważać, zresztą jego wyjaśnienia dodawały sytuacji odrobinę więcej dramatyzmu. – Nie widziałam by wczoraj szła na arenę a i tak wychodziłam późno — Trzymając się nieco za Renkuro dodała do spisu ich zeznań i ten fakt, możliwe, że istotny, ponieważ Aran mogło już nie być od wczorajszego przedpołudnia.

– Myślałam, że najpierw chciałeś pieczętować — Szepnęła w kierunku Renkuro, choć z drobnym wyrzutem o pokrzyżowanie kolejność, na jaką przystali, nie miała mu tego za złe. W końcu i tak do tego dojdzie, pytanie tylko — kiedy. Lepiej później niż wcześniej, choć być może nie było lepszej okazji do zapoznania się z gabinetem kierowniczki niż właśnie ta chwila, reszta mogła poczekać. – Trudno, zrobimy to jak się rozeznamy — Dodała, oczekując już na jakiś plan działania. Mieli w końcu przed sobą pustynnego Seinina, który doskonale wiedział, co powinni sprawdzić i jak się za to zabrać. Nie wiedziała, jaki jest powód nieobecności Airan i nie chciała zakładać niczego, co mogłoby oskarżać inne klany, choć najpewniej nie byłoby złą praktyką, by inni mieli w tej materii swoje własne założenia. Przyjrzała się uważnie Seininowy, którego chyba nie opuszczała wyjątkowo smętna mina. Czyżby wiedział coś, czego jeszcze oni nie wiedzieli lub przygnębiło go coś zupełnie innego? Im dłużej patrzyła, tym bardziej miała ochotę wymazać jakikolwiek pozytywny nastrój pozostający na jej twarzy.


- Myśl -
- Dialog -

[Ichirou]

Po krótkiej chwili spaceru przez korytarze użyczonej im rezydencji znalazł się wreszcie przy właściwych drzwiach, za którymi powinna urzędować Airan. Fakt, że aktualnie nie urzędowała, był znany już chyba wszystkim członkom unijnej delegacji. Dowodem było chociażby to, że mniej więcej w tym samym czasie pod tą samą kwaterą znalazły się również dwie inne postacie, które w ostatnich turniejowych walkach zadbały o dobre imię całego pustynnego przymierza.
Kiwnął głową na powitanie, wysłuchał ich wypowiedzi, które wskazywały na to, że również byli zaniepokojeni absencją – kompletnie niezasłużenie, ale jednak – ważnej delegatki. Co prawda Ichirou zamierzał zająć się sprawą samodzielnie, a trzy osoby na myszkowanie jednego pokoju to wręcz nadmiar, ale ostatecznie uznał, że nie ma też potrzeby przepędzać młodych. Skoro chcieli zrobić coś pożytecznego, niech robią.
– Ładnie z waszej strony, że myślicie zespołowo i interesujecie się dobrą reprezentacją naszej wspólnoty – odpowiedział spokojnie, pociesznie klepiąc Sayakę po główce, tak w ramach pochwały. Choć dziewczyna była już całkiem wyrośnięta, to jednak wciąż była młodziutka, dlatego Seinin traktował ją bardziej jako dziecko niż dorosłą pannicę. Gdyby było inaczej, prędzej szczypnąłby w tyłek niż klepnął przyjaźnie po główce.
– No dobra, to właźcie – polecił podopiecznym, następnie wszedł za nimi do środka i zasunął za sobą drzwi. Potem wydał dokładniejsze instrukcje. – Przeszukać wszystko dokładnie. Zostawiła swoje rzeczy, czy się spakowała? Może jest gdzieś jej jakaś korespondencja. No, no – ponaglił na koniec i machnął niedbale ręką w geście nakazu przejścia do poszukiwań. Sam póki co nie ruszył się za bardzo. Oparł się o ścianę, splótł ramiona na klatce piersiowej i ograniczył swoje działania do czujnej obserwacji poczynań młodego duetu.

[BeeBee-Hachi]

CSI - Kryminalne Zagadki Unii. Ichirou, Renkuro i Sayaka.

Poranek przebiegał dość spokojnie w posiadłości rodziny Takeda, która udostępniła swój dom delegacji Unii. Po korytarzach od czasu do czasu przemykała się służba, jednak ogólnie zachowywany był raczej spokój - nie słychać było specjalnie ani krzyków, ani jakiejś wielkiej krzątaniny - ot, zwykły poranek. Mimo to, czuć było lekkie napięcie - nie tylko Ichirou oraz dwoje doko zauważyli nieobecność Airan, wieści po cichu rozniosły się również wśród służby, a pokój księżniczki był w zasadzie omijany szerokim łukiem. Dopiero teraz stanęła przed nim trójka shinobi, gotowych sprawdzić co się dzieje i być może znaleźć jakieś poszlaki. Spotkawszy się pod drzwiami do pokoju położonego we wschodnim skrzydle posiadłości, doko mogli zostać odesłani przez starszego stopnie shinobi - ten jednak uznał, że mogą się przydać.

Otworzyli bez większych ceregieli przesuwane drzwi, a ich oczom ukazał się dość przestronny, minimalistycznie urządzony pokój. Naprzeciwko drzwi widać było wyjście na balkon, z którego można było podziwiać panoramę Kotei (tej ładniejszej części miasta), obecnie zamknięte. Ściana na lewo w połowie była zasuwaną szafą, w połowie wnęką z kilkoma półkami. Wygodny, dobrej jakości futon - obecnie był zwinięty i schowany w specjalnym schowku we wnęce, wyraźnie zbudowanej właśnie w takim celu. Do tego pojedynczy, niski stolik kotatsu przy ścianie od korytarza, z czterema poduszkami i skromny paleniskiem pośrodku, na którym stała zastawa - czajniczek oraz cztery czarki, podobne do tych jakie reszta gości mogła znaleźć w swoich pokojach. Tym, co rzucało się w oczy był nienaganny porządek utrzymany w środku. Torba, zapewne należąca do Airan, była zostawiona pod jedną z półek we wnęce, na niej zaś znajdowały się trzy zwoje - dwa średnie i jeden mały. Trochę wyżej, obok niewielkiego drzewka bonsai wstawionego tutaj ewidentnie dla ozdoby na środkową półkę, znajdował się mały notes. Poza tym pokój wydawał się pusty, nic nie leżało na podłodze niepotrzebnie, ani nie było rzucone niedbale na stolik bądź gdzieś indziej.

[Renkuro]

Łusce nie umknął wyrzut młodej towarzyszki. Faktycznie troszkę inaczej się umówili. Jednak cóż można począć z tym, że był aż tak nieogarniającym człowiekiem. To nie jego wina, że się tak grzebał z wykonaniem zleconego zadania. Pierwszego dnia po przyjeździe wolała pajacować z lalkami nosząc się na rękach, zamiast sprawdzić gdzie kto mieszka w razie potrzeby. Nie spodziewał się raczej tego typu problemów. Zameldowali się u sławnego Ichiro a ten zlecił im żeby zostali jego darmową siłą roboczą. No cóż, tego akurat mógł się spodziewać. Ale pan płaci, pan wymaga. Zagoniony do przeszukiwania pokoju dwudziestoparolatek i nastolatka musieli zdecydować od czego zaczną. Sam pokój nie był jakiś specjalny. Nie było w nim również nic co mogło na pierwszy rzut oka zwrócić ich uwagi. Nie było żadnych zwłok wiszących na pasku od tuniki ani liścików. Normalny pokój można by powiedzieć. Renkuro rozejrzał się po terenie działań, w których przyszło mu wykonywać misję. Szybko zorientował się co mu tutaj nie gra.
-Nie podoba mi się to. Za czysto i rzeczy nadal spakowane. Ciężko powiedzieć, że w ogóle ktoś tutaj funkcjonował. Jeśli się okaże, że w zwojach jest coś wartościowego pokroju broń to chyba znaczy, że chyba mamy naprawdę problem.
Rzucił w przestrzeń swój komentarz. Mieli tak naprawdę kilka rzeczy do zrobienia. Przejrzeć notes, przejrzeć zwoje oraz przejrzeć jej torbę. Oraz ewentualnie po czwarte dogłębnie obejrzeć pokój szukając po szafach czy balkonie dodatkowych wskazówek. Białowłosy nie wahał się ani chwili i natychmiast podszedł do zwojów. Rozwinął każdy z nich i spróbował przeczytać licząc, że jeśli to zwoje z zapieczętowanymi rzeczami to może dać radę je odpieczętować albo chociaż dowiedzieć się co jest w środku dzięki swoim zdolnościom w funjutsu. Dziewczynie zostawił notes i grzebanie w prywatnych rzeczach ich kierowniczki. Czułby się troszkę nieswojo wybebeszając jej ciuchy. Chociaż z drugiej strony może coś pasowało do Niebieską Różę .....
Po chwili również kierowany swoim przeczuciem podszedł do czajnika i paleniska. Chciał sprawdzić, czy można dowiedzieć się, czy były one używane. Mogłoby to dużo powiedzieć o tym, jak w ogóle pyskata kierowniczka delegacji spędziła pierwszą noc. Szczerze wątpił, że w zimie w Sogen mogłaby zdecydować się, funkcjonować bez wesoło tańczącego płomyczka i ciepłej herbaty. Zwłaszcza że prawdopodobnie tak samo jak reszta delegacji nie była zbyt przyzwyczajona do tego typu warunków pogodowych jako stereotypowa kura pustynna co nie wychodzi za granice Unii. Skoro dzisiaj na pewno jej nie było, to jeśli cokolwiek odkryje to będzie oznaczało, że musiała tutaj być pierwszej nocy. A jeśli nie to znaczy, że mogła od razu po przyjeździe porzucić swoje stanowisko i gdzieś wybyć.

[Ashizawa Sayaka]

Sayaka lubiła pochwały, zwłaszcza te zasłużone, takie jak ta teraz. Choć przeszło jej przez myśl, że to czyniło kwestię jej i Renkuro dosyć wyjątkową jak na pustynną ekspedycję, co samo w sobie nie było dobrą informacją. Mimo to zdecydowała się próbować zachować jako taki nastrój. Może właśnie to, że był tutaj Ichirou, sprawiało, że starała się utrzymywać niewzruszony sytuacją wizerunek, choć tak naprawdę sytuacja, w której się wspólnie znaleźli, wyglądała dosyć dziwnie, jakby nie patrzeć. Airan nie było, a poranek odbywał się jak gdyby nigdy nic. Czy skoro było tak spokojnie, to powinni utrzymywać nastrój spokoju? Tego nie wiedziała.

Jak tylko władca piasku otworzył wrota do domeny panny Maji, Ashizawa wparowała do środka wraz z Renkuro, wedle polecenia, którego im udzielono. Gdy tylko pokonała próg, jej oczy zaczęły emanować skupieniem. – Hai! — odpowiedziała krótko Seininowi. Niezbyt przejęła się z początku tym, że Ichirou nie zaczął szukać wraz z nimi. Najpewniej przeszukiwał teraz odmęty własnych myśli i wertował zawarte w nich informacje na temat tego czego powinni szukać albo innych informacji, które mu umknęły. Tak przynajmniej w tej chwili widziała go Dohito, podczas gdy stał ze splecionymi rękami. – Renkuro-san, wszystko wygląda właśnie nad wyraz zwyczajnie, jeśli mówić o Airan-dono. Ona zawsze pilnowała porządku. — Nic dziwnego, że Renkuro nie miał okazji przyjrzeć się Airan i jej funkcjonowaniu nieco bliżej skoro zawsze był zajęty swoją srebrną szermierką albo niebieską różą. W jego oczach najpewniej było zbyt mało miejsca by na jego stronicach zmieściło się też odbicie Airan.

Nie obserwowała go natomiast długo, bo czym prędzej zaczęła szukać miejsca w pokoju, które najbardziej wpadłoby jej w oko. Oczywiście pierwszym co ujrzała, było wyjście na balkon. Sayaka nie miała balkonu w pokoju i choć w zimie to może i lepiej, to w cieplejszych czasach na pewno byłoby miło mieć takowy. Na szczęście nie mieli siedzieć tutaj do lata. – Widać kto dostał najlepszy pokój i nawet z niego dobrze nie korzysta — przemknęła w jej głowie myśl gdy zwróciła swoje spojrzenie w kierunku notesu i drzewka bonsai. To była pierwsza rzecz, na którą zwróciła uwagę, widząc jak to Renkuro interesuje się zwojami na stole. Oczywiście pierwsze co zrobiła Sayaka to przesunęła drzewo, a potem zwinęła notes. – O proszę, co my tutaj mamy — Powiedziała na głos gdy z zaciśniętymi ustami zaczęła przewracać strony notesika, nie wiedziała jeszcze jakiego rodzaju to notes. Czy widziała go wcześniej u kierowniczki, czy może nie? Tak czy inaczej, przekartkowała go wpierw by sprawdzić, czy coś nie znajduje się pomiędzy stronicami, a potem szukała ostatnich wpisów, by finalnie spojrzeć też na te pierwsze. Za drzewko też zajrzała, bo jeśli cokolwiek kiedyś czytała, to właśnie za drzewkami i pośród nich ukryte były największe skarby i tajemnice. Może zaginiona pustynna księżniczka również czytała to samo co ona? A któż to wie.

– Dlaczego zostawiłaby torbę? — Dało jej to odrobinę do myślenia. Torba pozostawiona przez Airan w pokoju mogła świadczyć o tym, że zamierzała wrócić, albo chciała, by tak myśleli. Jej obecność świadczyć mogła jednak, że metalowa księżniczka nie zniknęła z własnej woli. To jednak wszystko tylko poszlaki i nie powinni być przekonani do żadnej z wersji założeń, bo wszystkie mogą być błędne. – Oh, nie mogę się powstrzymać — W trakcie przeglądania notesu Sayaka nie mogła się też powstrzymać i w pewnej chwili po prostu przestała i szybciuteńko ruszyła za zwinięty we wnęce materac i wyciągnęła go. Musiała sprawdzić, czy on też był lepszy tak jak i cały pokój. Potem wróciła do przeglądania notesu, chyba że wyniknęło nagle coś znacznie bardziej interesującego. Jeśli natomiast znalazła coś niepokojącego lub zupełnie wykraczające poza jej uprawnienia, no cóż. Był tutaj też Ichirou i mogła mu notes przekazać.


- Myśl -
- Dialog -

[Ichirou]

Znaleźli się wreszcie w środku. Ichirou pokrótce wydał polecenia i na ten moment ograniczył się do czujnej obserwacji poczynań młodszych Unijczyków. Nie było sensu rozpychać się, walczyć o przestrzeń do pracy. Mieli do sprawdzenia zaledwie jeden pokoik, więc dwie pary rąk w zupełności wystarczyły do działania, a Ichirou mógł skupić się na nadzorowaniu pracy podopiecznych.
Porządek. To była pierwsza myśli, jaka nasuwała się po wstępnych oględzinach żelaznej paniusi. Nic nie walało się po wnętrzu, wszystko było poukładane, nawet futon zwinięty. Seinin póki co wykluczał wersję, w której Airan miałaby zostać uprowadzona gdzieś na ulicach Sogen. Nie widział w tym większego sensu, a biorąc pod uwagę jej niedawne wyczyny i humorki w ostatnich dniach, przypuszczenia nasuwały się same. Dodając do tego zastany w jej pokoju ład, Sabaku w tym momencie domniemywał, że działania siostruni Kirino były jak najbardziej wynikiem przemyślanego planu.
Zastanawiające było jedynie to, że na miejscu zostały jej rzeczy.
Ichirou, który od samego początku utrzymywał tę samą pozę, spoglądał to na Renkuro, to na Sayakę, chcąc upewnić się, że żaden istotny detal nie umknie ich uwadze.
– Wyglądają na używane? – zapytał marionetkarza, kiedy ten oglądał palenisko oraz zastawę. Zaraz potem wydał mu kolejne polecenie. – Odpieczętuj te zwoje. Sprawdzimy, co jest w środku. – Pozostawił Renkuro na chwilę samego z nowym zadaniem, bo teraz przeniósł uwagę na dziewczynę wertującą notes.
– Co tam jest? Pokaż mi go – powiedział do niej, dając jej wcześniej trochę czasu na zapoznanie się z zapiskami. Nie było jednak sensu, żeby nastolatka mu wszystko czytała lub streszczała. Przewertowanie zeszytu samemu będzie szybsze. – Przeszukaj torbę – dodał, żeby nie pozostawić ją bezczynną. Zajął się oglądaniem kolejnych kartek notesu, ale co moment odrywał wzrok, bo spojrzeć na młodszych shinobi, by mieć cały czas pod kontrolą przebieg tego małego śledztwa.