[Event] Dojo Klanu Uchiha

[Papyrus]

Dojo Klanu Uchiha

Dojo rodu Uchiha znajduje się w najbardziej oddalonej części terenów mieszkalnych, by intensywne i niejednokrotnie długie treningi nie uprzykrzały życia codziennego innym członkom rodziny. Wyłożona dużymi, płaskimi kamieniami ścieżka prowadząca do tego budynku, z obydwu stron otoczona jest niskimi, starannie przystrzyżonymi krzewami. Za nimi po jednej stronie znajduje się obrośnięta bujną zielenią altanka, w której niejednokrotnie zmęczeni shinobi oraz kunoichi rodu Uchiha zasiadają, by napić się czegoś chłodnego oraz omówić swoje wysiłki.

Samo Dojo jest prostym, schludnym, czystym i uporządkowanym miejscem. Wszystkie sprzęty poczynając od drewnianych manekinów, worka treningowego, stojaków z zaostrzoną, wypolerowaną bronią stanowią wizytówkę rodu Uchiha.
Na ścianach widnieją spisane mądrości liderów klanu, których celem było napawanie kolejnych pokoleń do samodoskonalenia, trenowania ciała ale również umysłu, do dążenia ku harmonii i pokoju.

[Papyrus]

Post Fabularny Sogen Zima 392

Gazo Shizaki był z siebie bardzo zadowolony. Tak. Bardzo zadowolony. Chyba udało mu się ustawić śliczną dziewczynę z jednym z jego przyjaciół. Niezła rzecz, nawet jeżeli dziewczyna była z zewnątrz. Może i lepiej, że z zewnątrz. Swego czasu aż huczało od pogłosek na różne, dziwne tematy. No ale on wtedy był dzieckiem, za dużo nie wiedział.

Yamakana… ciekawe nazwisko. Ciekawe skąd mogła być? Takich dziewcząt w żadnym wypadku nie było w Kotei. Nie ten typ urody. Koteiki były… no były. Ładne, tak. Ale nie aż tak ładne.

Może niedobrze zrobił, że ustawił Masahiro tak dobrze, może powinien sam spróbować?

Pokręcił głową i zatrzymał się przed wejściem do dojo, gdzie ściągnął buty, odrzucił je na stronę w wszedł do środka, nieco się otrząsając. Pogoda iście Sogeńska.

- Cholerna zima - mruknął, zdejmując kurtkę.

- Nie wyzywaj się! - zawołała obecna w dojo dziewczynka.

- Tak, masz rację, przepraszam - odpowiedział Shizaki, odkładając kurtkę i wchodząc w głąb pomieszczenia, podnosząc dłoń, żeby przywitać się z instruktorem taijutsu, który ze skrzyżowanymi rękoma obserwował, to co się działo przed nim.

W dojo ćwiczyły dzieci. Była ich czwórka, od czterech do ośmiu lat. Wszystkie z klanu Uchiha bądź z rodzin, które były klanowi podległe. W parach walczyły między sobą, wymieniając mniej lub bardziej nieporadne ciosy, a instruktor ich poprawiał, kiedy zrobili coś niepoprawnie. Uderzenia, kopnięcia, wyskoki. Dzieci były sprawne. Były przyszłością klanu Uchiha.

Pojawiajace się często wojny nie wpływały dobrze na przyrost naturalny w samym klanie Uchiha, dlatego ta grupka była tak nieliczna. Owszem, było jeszcze kilka grupek, ale ostatnio o wiele częściej dzieci spoza klanu były oddawane na szkolenie shinobi, nawet jeżeli dziecko nie przejawiało żadnych przesłanek, że umie mieszać chakrę. W targanym wojnami kraju ludzie próbowali w ten sposób zapewnić byt rodzinie.

Shizaki usiadł na macie z dala od dzieci, chociaż je obserwował od czasu do czasu. Sam chciał trochę poćwiczyć, trochę miał nadzieję, że Masahiro przyjdzie i udzieli wskazówek, jak najlepiej się zaprezentować i pokonać przeciwnika. Trochę miał nadzieję, że inni uczestnicy też tutaj przyjdą i będzie miał okazję poznać innych.

Po jakimś czasie, Shizaki wyciągnął swoje przybory i zaczął szkicować - postacie w ruchu. Dzieciaki wyglądały tak fajnie, że aż żal było nie skorzystać z tego. A zwykle zajmował się malowaniem albo dorosłych, albo zwierząt, albo… o tym nawet na głos nie chciał myśleć, ale miał stosik rysunków schowany pod podłogą. Prawdziwe dzieła sztuki. Nic innego!

Było trzech chłopców i jedna dziewczynka. Dziewczynka była najmniejsza i, być może, najmłodsza, ale wydawał się skupiona. Chłopiec, który z nią walczył wyglądał na bardziej zawziętego i agresywniejszego, ale kiedy upadała - pomagał jej wstać i zaczynali na nowo. Druga para, już starsza, wydawała się sprawniejsza. Jeden z chłopców jednak wydawał się cały czas sprowadzany do defensywy i wyraźnie przegrywał za każdym razem, nie mogąc wyprowadzić nawet jednego ciosu. Drugi za to walczył taj, jakby chciał mieć w ręce nóż. Ale w momencie, kiedy był poprawiany, uśmiechał się słodko i fałszywie.

[Azuma]

Poprzedni wątek: Posiadłość rodzinna Azumy

Piętnastoletni Uchiha po opuszczeniu rodzinnej posiadłości, w międzyczasie zahaczył o zakład krawiecki, gdzie zakupił nowe ubranie. Jego dotychczasowe, swój najlepszy okres miało dawno za sobą. Intensywny trening któremu był poddawany w ostatnich tygodniach, mocno odbiło na ubraniu swoje piętno. Zmiana odzienia oprócz zasadności, wynikała również z wewnętrznego poczucia zademonstrowania przybyłym gościom, że pomimo ciężkiej sytuacji z jaką Sogen musiało sobie poradzić, mieszkańcy tego regionu wciąż mieli swoją dumę i potrafili godnie się zaprezentować. Stąd nastolatek nie żałował pieniędzy i skompletował cały strój, od drewnianych sandałów i płóciennych spodni zaczynając, a na grubej płóciennej koszuli, kamizelce i płaszczu kończąc. W przeciwieństwie jednak do innych nabywców, Azuma w swoim wyborze był konsekwentny i ponownie postawił na niewyróżniające się kolorystycznie odcienie czerni, brązu i szarości.

Krążył już dłuższy czas po ulicach Kōtei. Przyglądał się wytężonej pracy kobiet i mężczyzn którzy dekorowali budynki lampionami. Słyszał podniesione, ale wesołe głosy. Przebijał się wśród tego nawet śmiech najmłodszych, którzy korzystając z pogody, rzucali się kulkami z śnieg. Azuma stał z boku, w ciszy się temu przyglądał. Chłonął ten widok. Lekko nawet przygryzł dolną wargę. Mocno go ten widok uderzył. Był to gwałtowny kontrast wobec ostatnich wydarzeń i jego doświadczeń. Widok bardzo pokrzepiający. - Tak właśnie powinno być. Zawsze - westchnął w duchu, uświadamiając sobie tak bardzo, jak niewiele brakowało by Kotei znajdowało się pod jarzmem wojsk Cesarskich. Gdyby tylko zaplanowana inwazja przebiegła zgodnie z planem...

Niedaleko było dojo w którym trenowali młodzi adepci sztuki ninja. Azuma kiedyś również korzystał z tego miejsca, choć nie ono było jego ulubionym miejscem treningowym. Niemniej jak każdy młody, przyszły shinobi, musiał odebrać właściwe lekcje. Z pewnym sentymentem wspomniał nauki odebrane od Pana Shichirou, ojca zmarłej Uchiha Masako. Wspominając swoją kuzynkę, piętnastolatek posmutniał. Ciężko było pogodzić się z tym, że śmierć tak chętnie zbierało żniwa wśród młodego pokolenia. Kolejnym przykładem był Uchiha Ame. Kolejny członek jego rodziny, który odszedł zbyt wcześnie, do tego jakże w tragicznych okolicznościach. Wszedł do dojo odganiając niemiłe myśli. Pamiętał, że w tym miejscu spisane były mądrości przodków. Czuł, że to była właściwa pora, żeby sobie je przypomnieć.

[Sugiyama Orochi]

Orochi tego ranka rozbudził się nieco później, niż zwykle. Miał za sobą długą podróż z Sarufutsu do Kotei, do tego jeszcze sama Kiyomi miała wolną noc, co też sprawiło, że jego poranek... nieco się wydłużył. Kiedy otworzył oczy odkrył, że dziewczyna już zdążyła zniknąć z jego pokoju, najwyraźniej udając się wypełniać swoje normalne obowiązki. Westchnął lekko - trochę liczył na to, że jeszcze zdąży z nią zamienić kilka zdań na temat stanu Kotei i nastrojów w mieście, ale trudno. Zamiast tego przeciągnął się, przeczesał włosy i wstał, ogarniając poranne ablucje oraz ubierając się. Potem skoczył do kuchni, skąd zwędził lekkie śniadanie i nie czekając na nikogo, ruszył na miasto. Zimne powietrze nieco szczypało w twarz, ale nie przeszkadzało mu to. Z zadowoleniem oglądał festiwalowe dekoracje oraz tłumy na ulicach, przyciągnięte zbliżającym się turniejem. Chodził starymi ścieżkami, od czasu do czasu skracając sobie trasę i plącząc bez celu, parokrotnie także wdrapując się na dachy budynków i oglądając okolicę. Niewielka krzywizna, na której stało Kotei, pozwalała całkiem nieźle podziwiać panoramę miasta i port, o ile wiedziało się, skąd patrzeć. Orochi wiedział. Nie było chyba uliczki, której by nie kojarzył w tym miejscu.

Stopy zaprowadziły go do dojo, gdzie postanowił odbyć poranny trening. Po rozsunięciu drzwi dostrzegł już parę osób, w tym kilkoro dzieciaków ćwiczących pod okiem nauczyciela. Cholera, miał nadzieję, że jest ich tak mało po prostu z uwagi na festiwal i fakt, że mało kto pamięta teraz o zajęciach, zamiast tego obserwując i doglądając przygotowań do festiwalu. Jeśli nie, to znaczyło, że ostatnie wojny naprawdę zebrały spore żniwo i nawet jeśli teraz się obronili, to... cholera, co będzie w przyszłości? Oderwał się od rozmyślań, potrząsnąwszy głową i mijając najpierw jakiegoś Gazo, który chyba szkicował sparingujące się dzieciaki, a chwilę później młodzika w wieku... chyba Yuu, wtedy kiedy Orochi pierwszy raz go poznał. To była chyba jedyne podobieństwo między oboma, gdyż ten tutaj wydawał się nad wiek poważny, może nawet... zasmucony? Jakby widział zbyt wiele jak na swoje lata. Co chyba było możliwe, bo koniec końców do dojo przychodzili głównie shinobi, a niestety wojna zmuszała Uchiha do rekrutowania nawet takich młodych osób, jak ten tutaj, albo nawet młodszych.

Orochi nie narzucał się jednak żadnemu z nich, szanując ich zajęcia i zamiast tego ruszył ku manekinom treningowym do taijutsu, postanawiając rozpocząć od prostej, fizycznej aktywności. Zrzucił ozdobny płaszcz z ramion, który nosił na barkach, po czym rzucil gdzies przy ścianie, zostając z nagim torsem i w czerwonych spodniach, z goleniami obwiązanymi bandażami aby nogawki nie latały niepotrzebnie podczas treningu. Rozpoczął po kolei okładać drewnianą kukłę, po kolei przechodząc wyuczone sekwencje ciosów i okrążając cel. Trzask jego uderzeń od czasu do czasu niósł się echem, ale chyba nie zakłócał lekcji trwającej kawałek dalej.

[Papyrus]

Kiedy coraz więcej ludzi się zaczęło zbierać w dojo, nauczyciel przerwał dzieciom ich trening. Cała czwórka wyglądała na zmęczoną i obolałą. Niektórzy bardziej niż inni. Atmosfera ogólnie nie była bardzo zła. Instruktor odesłał ich na chwilę z dojo, żeby poszli napić się wody, a następnie mieli wrócić. On sam za to podszedł do trzech młodzieńców, którzy byli w środku. Shizakiego (który w międzyczasie odwrócił się, żeby szkicować półnagiego młodzieńca), Orochiego (który był owym półnagim młodzieńcem oraz Azumy.

- Dojo miało być zajęte przez zawodników turnieju - powiedział, patrząc na całą trójkę. - Rozumiem, że wy jesteście nimi? - Kiedy potwierdzili, przynajmniej Shizaki, mężczyzna lkonyynuuował. - Chciałbym zostawić z wami dzieciaki, żeby trochę się poduczyły. Poza tym ta czwórka została wybrana przez Katsumi-dono do obserwacji waszych przygotowań do turnieju.

- Jasne, jasne, brzdące chyba nie zdradzą naszej tajemnicy - powiedział Shizaki, uśmiechając się szeroko.

Shizaki od Azumy mógł być tylko trochę starszy. Dla Orochiego pewnie wyglądał, jakby był w wieku Yuu obecnie. Wydawał się również raczej radosny, dość rozluźniony. Zwinął też zwój, w którym szkicował, żeby spojrzeć na innych, którzy tutaj się zebrali.

- No, Gazo Shizaki, hej, hej. W sumie to coś tam przebąkiwali, że są wyznaczone osoby, co nas wesprą. Masahiro i jeszcze ktoś. Ale Hiro sobie przygruchał prześliczną dziewuszkę spoza miasta, więc chyba nie ma co liczyć, że przylezie. - Gazo wzruszył ramionami. - Śliczna dziewczyna, mówiła że była… ach, z Karmazynowych Szczytów. Wiecie, to daleko. Piękne tam mają dziewczyny.

W międzyczasie na salę wróciły dzieci i zostały usadzone w równym rządku, z przykazaniem, że mają grzecznie obserwować i czekać. Kiedy to się stało, instruktor podszedł do Azumy i powiedział do niego ściszonym głosem.

- Każde z tych dzieci jest dzieckiem wojskowego oraz sierotą bądź pół-sierotą. Rodzice zginęli w tej wojnie. Z każdym są problemy wychowawcze, ale większość dzieci Shinobich jest podobnych. Dziewczynka, Yei jest z klanu Uchiha, ma cztery lata i nie wykazuje zupełnie żadnych zdolności. Eryu ma lat pięć, wykazuje talent, ale już w tym wieku wydaje się bardzo bezwzględny. Ciężko powiedzieć, jaki jest Itsu. Ma siedem lat i jest bardzo nieśmiały i wycofany. No i Kara - osiem lat, przebudził już sharingan. Lubi bron białą, często chodzi z nożem.

[Azuma]

/Pisane z komórki, za błędy przepraszam.

Dojo nie było puste, ale nie była to rzecz zaskakująca. Odkąd pamiętał, zawsze ktoś tam ćwiczył, obserwował albo właśnie dostawał reprymendę. Tak było i tym razem, a wśród przebywających wyróżnić można było co najmniej trzy grupy wiekowe: dzieci, nastolatkowie, oraz instruktorzy. Mężczyzna będący najpewniej właśnie jednym z senseiów, właśnie odesłał ćwiczące dzieci na przerwę, a sam podszedł między innymi do Azumy i dwóch innych nastolatków.

- Was też kopnął ten zaszczyt? - spytał, pytając dwóch nastolatków, ostentacyjnie udając że nie stał obok sensei, który to na pewno usłyszał. Oczywiście zaraz się zaśmiał, dając do zrozumienia że to był "taki żart". Tak na prawdę startował, bo przy poprzednim turnieju, komuś to obiecał. Miał cichą nadzieję, że będzie mu dane tą osobę tutaj spotkać. Odruchowo sięgnął do połowy wisiorka, znajdującego się na szyi.

- Na imię mam Azuma, miło Was poznać - chwilę później dopowiedział już na serio, a nie rzucając po raz kolejny świetnym żartem. - Chyba nie będzie lepszej sytuacji jak ta do sprawdzenia swoich umiejętności w warunkach niewojennych, do tego z przedstawicielami wszystkich regionów - pokiwał głową, jakby tłumaczyć coś niepojecie trudnego do zrozumienia.

Gdy jednak dzieci wróciły z przerwy, a instruktor napomniał, że są to dzieci i sieroty, jednocześnie wskazane przez Katsumi-sama do obserwowania walczących na turnieju, wtedy Azuma spoważniał. Raz, bo wojna zabrała każdemu z tej czwórki kogoś ważnego. A dwa, bo piętnastolatek pomału domyślał się możliwego przeznaczenia jednego z tych dzieci.

- Wasi rodzice to bohaterzy, każdy w Sogen o tym wie - powiedział, już bezpośrednio zwracając się do małej gromadki. - Na pewno są dumni z postępów jakich czynicie pod okiem mistrza - mówiąc to na dłużej zawiesił spojrzenie na czterolatce, która według podsuniętych słów przez instruktora, niewykazywala żadnego większego talentu. - W takim wieku, ja również - skwitował krótko, zatrzymując jeszcze na chwilę uwagę na chłopaku imieniem "Kara", który zdążył przebudzić Sharingana.

- Kiedy to się stało? I w jakich okolicznościach?- spytał posunięty niezdrową ciekawością głęboko zakorzenioną w jego klanie. On sam przebudził swojego sharingana, właśnie pod wpływem niebezpieczeństwa i na dodatek w wieku aż dwunastu lat.

[Sugiyama Orochi]

Kiedy nauczyciel odesłał dzieciaki po wodę, Orochi zdążył już przyzwoicie się rozgrzać i wejść w niezły rytm treningu, wobec czego z lekką niechęcią się od niego oderwał. Niezależnie jednak od tego, co sobie uwidział na dzisiejszy późny poranek, skoro sama Katsumi-dono była zaangażowana w sprawę, prawdopodobnie nieposłuchanie się byłoby złym pomysłem. Westchnął lekko, zbliżając do grupki, nieco skonfundowany prospektem trenowania dzieciaków - można powiedzieć, że miał doświadczenie z nastolatkami, ale te tutaj były o wiele mniejsze, na dodatek - po przejściach. Zgrzytnął zębami, zirytowany na idiotyczny konflikt, jaki narodził się między jego klanem a Murem, a potem jeszcze Kaminari i Inuzuka. Nie chcąc jednak wyjść na gbura, szybko przywołał na twarz swój zwyczajowy uśmiech.

- Hej, miło was poznać. Sugiyama Orochi z... no, tych Sugiyamów. - westchnął lekko, ewidentnie nieco zakłopotany, jakby sama myśl o tym, że jego rodzina jest w miarę znana był mu w niesmak. Potem na moment się przymknął, słuchając reszty. - Karmazynowe Szczyty? Nigdy tam nie byłem, ale z chęcią poznam te dziewczyny, skoro polecasz. To pewnie trochę tendencyjne, ale ufam opinii Gazo. - zaśmiał się lekko, klepiąc tamtego delikatnie w ramię. Na wspomnienie z kolei Azumy o sprawdzeniu swoich umiejętności skinął głową energicznie.

- Tak, zdecydowanie. Bardzo dobrze, że możemy skończyć już całą tę cholerną wojnę i wrócić do spokojniejszych czasów. A nasze umiejętności posłużą sportowej rywalizacji, a nie wyrzynaniu się nawzajem. Swoją drogą, jestem ciekaw co inne klany zaprezentują - nigdy nie miałem okazji widzieć tylu osób z tak różnych części świata u nas. - stwierdził, a w jego głosie tym razem pobrzmiewała zdecydowana nuta ciekawości, wyraźnie był podekscytowany atmosferą turnieju. Co do dzieciaków samych... cóż, po prostu popatrzył po nich, przeczesując włosy i zastanawiając się, jak to ogarną.

- Hmm, to może... jakiś sparing między nami, a młodzież będzie obserwować? W ogóle, trenowanie czego wam się podoba póki co? Żywioły, seido, taijutsu, bukijutsu? Czy może jeszcze coś innego? Próbowaliście już składać jakieś pieczęci? - zwrócił się do dzieciarni, nieco odchodząc na bok.

[Azuma]

/Pisane z komórki, przepraszam za błędy.

Nie tylko piętnastoletni Uchiha postanowił się przedstawić i przywitać. Podobnie uczynił również Orochi-san który jednocześnie okazał sie członkiem znaczniejszego rodu Kotei. Azuma przez chwilę mierzył spojrzeniem mężczyznę, który przedstawiał się zaskakująco młodo, choć zarówno z postawy jak i rysów dostrzec można było że nie był już od dawna podlotkiem.

- Umiejętności naszych sąsiadów już poznałem, ale poselstwo przybyło podobno z każdej prowincji. Wydarzenie będzie niemniej spektakularne jak turniej w Watarimono… a najpewniej bardziej doniosłe z uwagi na podpisanie pokoju - odparł po namyśle.

Gdyby się było nad tym głębiej zastanowić, bez dwóch zdań można by było bez wątpienia do takiego wniosku dojść, bo samo podpisanie traktatu pokojowego między tyloma klanami w stanie wojny, było podniosłym wydarzeniem. A Katsumi-dono szykowała znacznie więcej. Niestety.

- Świetny pomysł Orochi-san. Mały sparing przez oficj… - zaczął, ale zostało mu po chwili przerwane, gdy drzwi do Dojo się rozsunęły, a w progu stanął jakiś mężczyzna. Ubrany w odświętny strój, wydawał się przejęty.

- Zaczęło się… znaczy turniej i walki. Podobno w pierwszej rundzie pojedynek ma stoczyć dzieciak, syn Kazuo i Gazo… Shikaru…Shikazu… jakoś tak miał - zawołał, na czym spojrzenia becnych zatrzymały się na Azumie i Shikazu, dwóch z czwórki przedstawicieli Sogen, mających wziąć udział w Turnieju Pokoju.

- Orochi-san, sparing przełożymy na później. Pora na mnie… na nas - skinął na Shikazu - Trzymajcie kciuki - poprosił jeszcze na koniec po czym w pośpiechu się ubrał i razem z Gazo udał się w stronę areny, gdzie miała się odbyć pierwsza runda.

[z/t] - [Runda 1] Azuma vs Demo Sayomari

[Papyrus]

Kiedy nauczyciel nakreślił sprawę Azumie i Orochi się zadeklarował, że zajmie się dzieciarnią, ukłonił się lekko i wyszedł, zostawiając dzieci z nastolatkami (Shizaki i Azuma) oraz dorosłym (półnagi Orochi). Po niedługiej chwili i Shizaki, uśmiechając się do Orochiego, oraz Azuma, wyszli z dojo i zostawili Orochiego samego. Sharingan Kary nie został wyjaśniony tym razem Azumie.

Czwórka dzieci wpatrywała się w Orochiego z szeroko otwartymi oczami, czekając aż ten coś im każde zrobić, czy zacznie pokazywać. Ale to trwało tylko kilka sekund, bo Kara trzepnął Itsu, który krzyknął i próbował odepchnąć Karę. Yei odsunęła się od nich wystraszona, potem wstała i podeszła do Orochiego, chowając się za jego nogą. Eryu się roześmiał. Powoli zaczął się robić chaos, który Orochi musiał ogarnąć - albo i nie. W zasadzie była to jego decyzja.

Dużo czasu nie minęło, kiedy do dojo wszedł Uchiha Masahiro. To, co zobaczył w środku, głównie zależało od tego, jak sobie Orochi poradził - czy siedzieli grzecznie lub grzecznie zbierali się do wyjścia, czy były krzyki, płacz, a Kara wymachiwał kunaiem na Itsu. Była duża szansa za to, że Masahiro pomógł Orochiemu ogarnąć kwiat koteiskiej dzieciarni.

- Co się stało, że utknąłeś tutaj z dzieciakami? - zapytał Masahiro, kiedy podniósł Yei i posadził ją na swoich ramionach, żeby zanieść ją na barana na arenę. Dziewczynka trochę się uspokoiła. - Chowasz się przed ojcem? Faktycznie widziałem, że wybierał się na arenę. Chcesz się wymiksować z walk?

Uchiha Masahiro był tym, kim Sugiyama Orochi mógłby być. Na pewno był tym, kim ojciec Orochiego chciałby, żeby był. Oczywiście, nie chodziło o wygląd. Obaj byli bardzo przystojnymi, dobrze zbudowanymi młodzieńcami o typowej dla klanu Uchiha, z którego się wywodzili, urodzie. Owszem, Hiro był smuklejszy, nawet jeżeli jego mięśnie odznaczały się pod skórą, za to Orochi był postawniejszy, trochę wyższy, a jego mięśnie były wyraźnie zdefiniowane. Orochi miał krótsze włosy, które często mierzwił, Hiro miał swoje długie, najczęściej związane. Obaj jednak mieli szlachetne rysy, duże dłonie i niezwykłe oczy - złote u Hiro, czerwone i zielone w Orochiego.

Obaj przyciągali mnóstwo spojrzeń. Ale Masahiro nie był tak otwarty w kontaktach prywatnych, jednocześnie będąc o wiele bardziej obowiązkowym i, cóż, z wieloma sukcesami. Został Kogo, był zaufanym człowiekiem Shirei-kan. Bohater. Człowiek szlachetny. Niosący ideały Katsumi, a nawet budujący więcej na nich. Takiego syna chciał mieć Sugiyama.

A miał Orochiego.

A to nie mogło być dla Orochiego łatwe. W końcu z Masahiro byli rówieśnikami.

[Sugiyama Orochi]

Orochi rozglądał się dookoła, zaskoczony nagłym obrotem sytuacji. Zgłosił się w sumie tak trochę do pomocy młodemu Azumie, od którego najwyraźniej oczekiwano głównego zaangażowania, a tymczasem... cholera, został sam z dzieciakami. Straumatyzowanymi pewnie po wojnie dzieciakami, o czym zresztą świadczył sharingan u dziewczynki. Zanim zdołał coś powiedzieć, został sam z dzieciarnią i musiał teraz coś wymyślić.

- Eeeee... - zaczął, po czym urwał, kierując ponownie dłoń w stronę włosów, nieco panicznie w pierwszym momencie się rozglądając co też ma zrobić. Niestety, dało to asumpt młodym do rozbrykania się. Jeden przyłożył drugiemu i rozpętała się niemal regularna bójka między młodymi. Mechanicznie objął delikatnie, ale pewnie dziewczynkę, która się za nim schowała i przetarł twarz dłonią.

- Uważaj, będzie nieco głośno. - mruknął, ale już z uśmiechem do Yei, uprzedzając ją nieco zanim wyda z siebie głośny dźwięk. Następnie obrócił się z powrotem do bójkowiczów, podniósł dłonie do ust, a następnie głośno gwizdnął na palcach - na tyle, żeby dźwięk przebił się i wwiercił w uszy obu dzieciaków, które się właśnie goniły... a także Eryu. A że gwizdać uczył się od Araki Shinjiego, prawdopodobnie najlepszego gwizdajły na Wietrznych Równinach, dźwięk powinien wystarczyć, by dzieciarnię uspokoić.

- SPOKÓJ, I TO KURWA JUŻ! - warknął do nich, patrząc groźnie na obu. - Inaczej do końca dnia będziecie widzieć tylko tę salę, a nie festiwal i arenę! A teraz Kara - robisz trzydzieści pompek za to, że zaatakowałeś niepotrzebnie Itsu. Eryu - ty robisz dwadzieścia za to, że się śmiałeś z tego idiotyzmu. Na waszych między innymi barkach leży przyszłość Sogen, więc musicie zadbać o to, żeby być lepszymi niż poprzednie pokolenia. Siłę wykorzystać do budowy, a nie atakowania dla zabawy innych. - pouczył ich, chociaż przez moment czuł się, jakby słyszał... w sumie nie do końca swojego ojca - on by pewnie ujął to inaczej - ale przynajmniej Shichirou. Westchnął w myślach. Czy to już starość? - Itsu, ty robisz dziesięć za to, że się dałeś zaskoczyć. Yei - ty robisz też dziesięć, musisz nauczyć się dbać o siebie samą i potem wyrosnąć na silną kunoichi, zdolną chronić innych. Jak zrobicie, to ruszamy pooglądać walki, bo to dla was będzie pouczające przeżycie. Sportowa rywalizacja, bardzo ważna w dzisiejszych czasach. Macie się zachowywać spokojnie - wszyscy - albo wrócicie tutaj robić pompki do końca dnia. Zrozumiano?! A teraz pompki, raz dwa - pełne mają być, nie ma zmiłuj! - następnie zaczął krążyć między nimi, pilnując by uczciwie zrobili swoje przydziały, poprawiając ich sylwetkę kiedy trzeba (zwłaszcza patrząc na Eryu, który wydawał się być kombinatorem), a w krytycznych momentach dopingując. Kiedy skończyli zadbał o to, żeby jednak każdego pochwalić indywidualnie. To była kara, ale ważne było też, żeby była to konstruktywna kara, która ich jakoś zmotywuje do budowania na tym, co już mają.


Po krótkiej chwili do sali wlazł z kolei Masahiro. Nieco zgrzytnął zębami, ale był to odruch za który sam się skarcił. Wiedział, że Masahiro jest wartościowym członkiem społeczności Sogen i zdolnym shinobi... pewnie zdolniejszym niż on sam. Do tego zawsze był bardziej stonowany, bardziej... idealny. No cóż, nie była to jego wina, że zbudował sobie lepszą reputację niż Orochi. Poza tym nie wywyższał się z tego powodu i nigdy nie dawał młodemu Sugiyamie odczuć, że ma się za lepszego... co ten sobie cenił. Dlatego Orochi zaraz się uśmiechnął do niego, nie oponując gdy ten zabrał Yei na ramiona.

- Cóż, miał się nimi zajmować jakiś nastolatek... Azuma? Azuma. Chyba z jednej z głównych gałęzi klanu, ale wezwali jego oraz takiego jednego Gazo na walki już, a poprzedni ich instruktor... cóż, sam się wymiksował, więc z nimi zostałem. Ale no, dajemy sobie radę, nie? Dzieciaki mają niezłą formę. - rzucił lekko w odpowiedzi, dbając o to, by wszystkie usłyszały ostatni tekst. Na uwagę o ojcu wzruszył ramionami.

- Ta... nie wątpię, że już tam jest. Reprezentuje klan i Robi To, Co Słuszne. Ale ninken go... - zaczął, po czym urwał, odchrząkując. - No w każdym razie - nie, nie będę się wymiksowywać z walk. Przyszedłem tutaj sprawdzić się przeciwko innym i to mam zamiar zrobić. Poza tym to jednak ciekawe wydarzenie. Mam nadzieję tylko, że uda się zachować spokój... zgromadzenie tylu klanów na tak małym terenie nie zawsze kończy się dobrze. - mruknął, pospieszając w razie czego ociągające się dzieciaki i pilnując, by grzecznie szły razem z nim i jego rówieśnikiem w stronę areny.

[Papyrus]

- Nie wolno przeklinać! - zawolał Itsu, na co Kara się roześmiał i powiedział "dupa", na co, oczywiście, Itsu się jeszcze bardziej oburzył.

Poza tym, Orochi poradził sobie całkiem nieźle. Dzieciaki wykonały to, co mu te pompki. Niekoniecznie były one bardzo poprawne - nawet jeżeli dzieciaki trenowały dużo, nadal to były dzieciaki i ich ruchy bywały trochę niezborne. Ale - szczególnie dziewczynka - wyglądała jakby miała w sobie dużo samozaparcia i chociaż kilka razy upadła, uparcie robiła swoje pompki. Sukces wychowawczy został osiągnięty. Być może. Kara patrzył na Orochiego spode łba, jakby chciał mu zrobić krzywdę.

Masahiro machnął na Orochiego, żeby ten za nim szedł, z Yei na jego ramionach. Reszta dzieciaków szła za nimi, troszeczkę dokazując, ale bez przesady. Sam Masahiro też był z głównej linii rodu, jak Azuma, pewnie byli jakimiś kuzynami, zresztą jak większość Uchihów z głównej i bocznej linii. Uchiha raczej wżeniali się wewnątrz klanu, aby utrzymać czystość doujutsu, ale zdarzali się tacy, co brali małżonków z zewnątrz. Jak Sugyiamów - bogaty ród, który wżenił się do Uchiha dwa pokolenia wstecz.

- Znając twoje szczęście to pewnie na niego się natkniemy. A, z całym szacunkiem dla twojego szanownego ojca, wolałbym młodsze towarzystwo - stwierdził Masahiro, kiedy obaj już wyszli z dojo. - Ale i tak muszę znaleźć Shiroyashę, mam dla niego wiadomość od Katsumi-sama. Trochę też się martwię, że będą burdy po tym, jak już my wygramy wszystko, a obce klany przegrają - wyszczerzył się sympatycznie, żartując trochę. - Dość długo też cię nie było w Kotei. Znaczy, zawsze mogłeś się chować bardzo sprawnie, ale wątpię, żebyś całą wojnę olać. Siedziałeś cały czas z Takedami? Kiedy byłem z nimi, młody albo gadał o rurach albo o tobie. Nie zdziwi mnie, jeżeli teraz stary Takeda zażąda, żebyś już na stałe chronił młodego.

Słowa, że - nawet Takeda! - może żądać czegokolwiek od klanu Uchiha, brzmiały trochę śmiesznie. Nawet bogate klany nie-shinobi, nie miały na tyle władzy, żeby stawiać żądania. Mogli co najwyżej prosić lub wynajmować.
Z/T

Uchiha Masahiro

[Azuma]

Poprzedni wątek: [Event] Pomieszczenie służb medycznych

Dojo było położone dość daleko od centrum zmagań uczestników turnieju. Leżące na obrzeżach terenów mieszkalnych, miało zapewnić spokój zarówno mieszkańcom pobliskich włości jak i osobom biorącym w tym miejscu trening. Gdy zjawił się tu Azuma, powoli zmierzchało. Czas poświęcony na walki, a potem na wizytę i rozmowę w placówce medycznej, odebrał wystarczająco czasu z krótkiego, jeszcze co ledwie wiosennego dnia. I choć już nie było w koło tej pluchy co jeszcze niedawno, to gdzie nie gdzie można było w cieniu, pod krzakami dostrzec grudkę błotnistego, zamarzniętego lodu. Nie to było jednak obiektem zainteresowania Uchihy, w tym właśnie miejscu.

Na miejscu zastał jedynie starszą kobietę, która odpowiadała po zakończonych treningach, za utrzymanie porządku w tym miejscu. Z pewnym przekąsem zarejestrowała, że w momencie gdy kończy pracę, zjawia się tu ktoś jeszcze, ale nie powiedziała nic, znając swoją pozycję i miejsce. Azuma wykorzystał czas który kobieta spędziła na uwijaniu się w koło, do przygotowania się. Wyciągnął sprzęt, manekiny oraz broń. Chwilę potem zrzucił też wierzchnią, górną odzież, nie chcąc jej przypadkiem w jakiś sposób uszkodzić. Podczas pierwszej walki udało mu się ujść z areny w sposób nienaruszony i oczekiwał, że jego odzienie nada się do użytku przynajmniej przed kolejną walką.

A potem rozpoczął trening. Świst shurikenów do repertuaru z głośnymi uderzeniami, niosły się głucho przez klanowe Dojo. Ktoś z zewnątrz mógłby pomyśleć, że rzuty ćwiczy znacznie więcej osób, bowiem uderzenia były niemiarowe, o różnej głośności. I taki dźwięk towarzyszył temu miejscu, aż do całkowitego zmierzchu.

[Anzou]

Nastolatek z klanu Kaminari w końcu mógł dojść do siebie. Po sprawnym wyleczeniu, które zafundował mu Mujin chłopak czuł się rewelacyjnie. Nic mu nie dolegało, a po ranie niemal nie było śladu. Białowłosy wyciągnął wnioski z ostatniego starcia i wiedział, jakie popełnił błędy. Był wobec siebie krytyczny, marnowanie chakry na atak w ścianie mógł kosztować go utratę przytomności. To była zwyczajna głupota, która w kolejnym pojedynku nie może się powtórzyć. Anzou wstąpił do swojego pokoju, zmienił odzież zewnętrzną, włożył czysty płaszcz. Zjadł tego wieczoru sporo kulek ryżowych z łososiem. Musiał odzyskać jeszcze więcej sił. Sen mu w tym pomógł. Kolejnego dnia Władca Piorunów zgodnie z zapowiedzią miał zajść do Dojo, w którym umówił się na spotkanie ze swoim przyjacielem - Uchiha Azumą. Nastolatek nie miał wobec tego spotkania żadnych oczekiwań. Liczył, że dwójka Shinobi na spokojnie będzie w stanie wyjaśnić sobie to, co działo się w trakcie wojny, a co najważniejsze... że nie będzie siebie obwiniać. To tylko napędziłoby ten szalony krąg, byłoby niczym woda na ten pieprzony młyn nienawiści, którą stale propagują ludzie u władzy. Oczywiście wszystko kosztem ludności cywilnej oraz młodych Ninja, którzy poświęcają swoje życie w imieniu chorych konfliktów. Białowłosy miał niemały problem z trafieniem do Dojo. Wędrując po ulicach osady Kotei podpytywał co chwila ludzi, aby wskazali mu właściwy kierunek. Pech chciał, że była tutaj masa turystów i nie miała najmniejszego pojęcia gdzie znajduje się miejsce treningowe klanu Uchiha. W jednym miejscu Anzou otrzymał jednak odpowiednią instrukcję i udał się w owym kierunku. Zgodnie ze słowami Puckowatego, chłopak nie podał swojego nazwiska przy wejściu. Na dobrą sprawę nikt go nie zaczepiał, więc nie było większych komplikacji. Nawet jeśli, to walczy na Turnieju i zawsze może się wytłumaczyć, że idzie na spotkanie z jednym z bardziej charakterystycznych Sogeńczyków, który nie tracił czasu i rozpoczął trening. Młody Kaminari widząc go z daleka postanowił zaznaczyć swoją obecność. Oczywiście - słownie, nie poprzez użycie technik.
- Ohayo, Azuma!
Krzyknął będąc jeszcze kilka metrów od Czarnowłosego Uchihy, który skupiał się na miotaniu bronią. Azuma stale miotał to jedną, to drugą bronią. Trzeba było mu to oddać, jego umiejętności rzucania Shurikenami wykraczały poza pojęcie Anzou. Nastolatek stanął około pięciu metrów obok swojego przyjaciela. Zastanawiał się co powiedzieć, podrapał się po głowie i spuścił delikatnie wzrok w ziemię. Był zmieszany. Nie bał się jednak. Po prostu nie wiedział, jak rozpocząć całą konwersację... Po chwili zadumy skierował swój wzrok na Władcę Shurikenów.
- Widzę, że stałeś się prawdziwym mistrzem Shurikenów. Nie próżnowałeś przez ostatni czas, prawda Azuma-kun?

[Azuma]

Ile czasu minęło, nim rozpoczął trening? Zatracił się w przygotowaniach na tyle, jedynym czynnikiem określającym upływ czasu były zniszczone manekiny i stępiona broń, licznie walająca się po ziemi. Spocony, zmęczony, słysząc znajomy głos, w końcu odłożył na bok podjęte przedsięwzięcie.

- Przyszedłeś - krótko stwierdził, ale dało się w jego wypowiedzi wyczuć zadowolenie. Czy to na widok przyjaciela, czy na mile połechtane ego, trudno było jednoznacznie stwierdzić. - Nie było tego komfortu - odpowiedział, co też było dość łagodną aluzją do tego co jeszcze niedawno łączyło (a może wręcz dzieliło) ich klany. - W końcu mamy chwilę dla siebie. Dobrze, proszę nie obawiaj się. Jesteś moim gościem - zapewnił Anzou, dostrzegając jego zmieszanie. Rozumiał, a przynajmniej tak mu się wydawało, że rozumiał targające jego przyjacielem rozterki. Byli jednak tu sami - przynajmniej na razie i mogło grać w otwarte karty.

Skierował przyjaciela na zewnątrz, a sam złapał za ręcznik którym się obtarł, a następnie narzucił wierzchnie odzienie. Na zewnątrz, po obu stronach ścieżki znajdował się żywopłot, ale po jednej stronie była jeszcze jedna zabudowa - altana, służąca do odpoczynku. - Napijesz się herbaty? - spytał, wskazując na małe palenisko i gliniany imbryczek w którym można było naparzyć wody i zalać liście zielonej herbaty. - Powinniśmy jeszcze mieć trochę czasu dopóki nie pojawią się adepci - wyjaśnił Anzou, tym samym przekazując mu odrobinę informacji dzięki którym mógł się poczuć bardziej komfortowo.

Sprowadzając tutaj przedstawiciela Kaminari, Azumie oczywiście przyświecał pewien cel. Najpierw jednak, przeważyły proste gesty. Takie, które świadczyły o pewnym przywiązaniu. Choć być może kto inny, nazwałby to po prostu etykietą .
- Jak się czujesz? Tamten medyk… chyba znał się na rzeczy?

[Anzou]

Można powiedzieć, że kości zostały rzucone. Anzou przyszedł do miejsca, w które zaprosił go jego przyjaciel Azuma. Nie obawiał się, że stanie mu się coś złego. W przeciwnym wypadku zapewne odpuściłby spotkanie. Z tyłu głowy miał komunikat Hany, która poprosiła go, aby nie robił żadnych głupot. Anzou był tego typu człowiekiem, który w momencie, gdy trzeba być poważnym - po prostu taki był. Nie miał z tym najmniejszego problemu. W relacjach interpersonalnych, w których może sobie nieco pozwolić na luźną atmosferę - robi to. Teraz nie wiedział czego się spodziewać, ale czuł w głębi swojego serca, że wszystko będzie dobrze.
- Azuma, szczerze... nie obawiałem się niczego. Przez wzgląd na to, co przeszliśmy... Wiem, przynajmniej tak uważam, w czym w zasadzie mnie utwierdzasz, że między nami nic się nie zmieniło...
Powiedział nastolatek spokojnym głosem. Tak uważał, więc nie ukrywał tego, co aktualnie odczuwa. W relacjach był szczery. Na tym budował zdrowe kontakty. Po co kłamać, skoro do niczego sensownego to nie prowadzi? Prawda zawsze, prędzej czy później wyjdzie na jaw.
- Wiesz, że herbaty nie odmawiam. Nigdy! Uwielbiam zieloną herbatę, chodźmy!
Powiedział chłopak i ruszył spokojnym krokiem w kierunku miejsca, które wskazał mu jego Czarnowłosy towarzysz. Dostosował swoje tempo, nie wychylał się przed szereg. Nie było takiej potrzeby. Szedł jak równy z równym. Jak ze swoim przyjacielem. Na pytanie o medyka Anzou delikatnie się uśmiechnął i spojrzał na swojego puckowatego kumpla.
- Jak ręką odjął... Nie wiem co dokładnie zrobił, ale te umiejętności robią ogromne wrażenie. Dosłownie w kilka sekund moja rana się zrosła. Czułem, jak moje tkanki się regenerują. Mujin. Warto zapamiętać to imię.
Odpowiedział Anzou niemal jednym tchem. Był bardzo wdzięczny medykowi, że tak szybko postawił go na nogi i umożliwił dalszy udział w turnieju. Białowłosy wiedział jednak, że rozmowa w końcu zejdzie na inny tor. Może ten nie do końca przyjemny. Ten, który jest rysą na przyjaźni dwójki Shinobi. Młodzieniec spoważniał na twarzy i spojrzał prosto w oczy swojego przyjaciela.
- Ta wojna była bez sensu, Azuma-kun... Zrobiłem wiele złego... Musiałem...
Powiedział smutnym głosem Białowłosy. Chłopak robił to, czego oczekiwano. Nie dyskutował. Wykonywał polecenia, które otrzymał od klanu. Był zmuszony walczyć za ziemię. Słabe jest jednak to, że walczył w imię chorych interesów i pod wpływem manipulacji. Nikt nie rozmawiał. Po wydarzeniach na Murze od razu wybuchł konflikt. Bez zastanowienia. Bez oczekiwania. Bez próby jakiejkolwiek negocjacji. Tak się zwyczajnie nie robi. Nie w świecie, którego pragnie Białowłosy.