[Event] Świątynia Butokuden

[Katetsu]

- Najciekawsza była walka dziewczyny posługującej się katonem i chłopaka sterującego lalkami. Dużo osób unikało bezpośrednich starć i większość czasu spędzali na testowaniu przeciwnika. Jak rozumiem w walce jest to bardzo ważne, ale pod aspektem widowiskowym było to mierne - odpowiedział na pytanie - Ciekawsze były rozmowy na trybunach, gdzie ludzie opowiadali trochę o swoich umiejętnościach. Na przykład jeden Aburame, pokazywał sztuczki ze swoimi robakami. Było to tak samo obleśne jak intrygujące - dodał. Zastanawiał się czy chłopak weźmie udział w walce. Ciekawie by było zobaczyć chmarę owadów w akcji.

Oddalali się bardzo daleko od całego zamieszania związanego z turniejem. Byli tak daleko że powoli zaczynał się niepokoić o co może chodzić. Domyślał się, że chcą z nim porozmawiać. Co mogłoby być tak tajnego by szukać kompletnej izolacji? Chyba zaraz miał się przekonać.

Pytanie które otrzymał trochę go zaskoczyło. Z samym cesarstwem ma tyle wspólnego że jego ród jest jednym z członków cesarstwa. Nie znał za dobrze innych klanów, kultury i nie czuł jakiegokolwiek przywiązania z kimś poza wyspą Kirisame.
- Udało mi się zabrać w ostatniej chwili z delegacją, ale nie zrobiłem tego na życzenie Cesarza. Chciałem ponownie zwiedzić kontynent, a to była idealna okazja - spojrzał na Sayomari - Ciekawe jak bardzo ona jest w to zaangażowana - pomyślał. W końcu to bardzo młoda utalentowana dziewczyna, a nie stary wyga - Zawsze klan będzie dla mnie na pierwszym miejscu, jeżeli o to pytasz. Szczerze to poza tym, że przynależymy oficjalnie do Cesarstwa, to nie czuję żadnego większego przywiązania. Może to dlatego, że poznałem więcej osób na kontynencie niż na Kantai czy Hyuo. Oczywiście nie licząc naszego Kirisame. - odparł. Przez głowę przelatywały mu milion myśli. Gdzie zmierza ta rozmowa?

[Papyrus]

Yusemi wyglądał na zadowolonego z odpowiedzi Katetsu, a Sayomari się do niego uśmiechnęła. Jakikolwiek był to test, Katetsu go zdał, a przynajmniej tak się na tą chwilę wydawało. Kto wie, czy przypadkiem nie była to jakaś pułapka z wieloma dnami, ale mina Yusemiego wydawała się raczej szczera

- Dobrze to słyszeć. Dzięki temu możesz nam się przydać. Masz też na razie niską rangę, więc nikt nie będzie na ciebie aż tak zwracał uwagi - powiedział Yusemi i znowu się rozejrzał, żeby mieć pewność, że nikogo nie było w okolicy.

- Ostatnio dużo rzeczy się zdarzyło, Cesarz dużo decyzji podjął. Nie ze wszystkimi Hoshigaki i Yuki się zgadzali i nadal zgadzają. Jeszcze jakiś czas temu łatwiej było zaprotestować, ale obecnie… cóż, Cesarz stracił kilkoro doradców, którzy odradzali mu pewne akcje. Przez to nie jest łatwo wyrazić opinię. Przez to też i Mikoto-dono oraz ja zostaliśmy poproszeni, żebyśmy towarzyszyli Cesarzowi. Jesteśmy, że tak powiem, zakładnikami i zabezpieczeniem, że w samym Cesarstwie nie wybuchnie wojna domowa.

- Nie chcę zdradzać szczegółów, bo może być to niebezpieczne dla ciebie, ale usłyszeliśmy, że więcej ludzi zebrało się pod Kotei niż pierwotnie się spodziewano - takie informacje udało nam się zebrać od strażników, podsłuchując kilka rozmów. Chcielibyśmy, żebyś spojrzał na to i pozbierał informacje o ludziach w obozie uchodźców. Kiedy uda ci się zdobyć jakieś informacje, znajdź mnie przez Sayomari. Jeżeli moje obawy się potwierdzą, będziemy dalej rozmawiać.

[Ja na razie jestem tak mocniej offline, więc możesz zrobić coś innego do mojego powrotu. Kiedy wrócę, pójdziemy dalej - sobota.]

Sayomari Seno
Hoshigaki Yusemi Młodszy

[Katetsu]

Katetsu nie miał pojęcia w co się właśnie wpakował. Mogła być to niewinna rozmowa, która ostatecznie prowadziła donikąd, a mogła to być rozmowa prowadząca do poważnych zmian. Wiadomo że młody Hoshigaki brałby w tym jakiś bardzo mały udział. Cesarstwo nie istniało długo, więc wydawało mu się że wszystkie osoby z morskich klifów raczej wybiorą swoich rodaków niż wspólnotę. No może poza samym Cesarzem i ludźmi go otaczającymi. Nie bał się w sumie mówić tego na głos, bo obok niego znajdowali się sami krewniacy. Byłoby dziwne jakby go za to potępili. Zresztą Yusemi wydawał się być zadowolony. Ciężko było stwierdzić czy reakcja była szczera, wymuszona, czy może fałszywa. Ciężko jest odczytać emocję z twarzy jakiegokolwiek Hoshigaki.

Prawda był niski rangą, to jedna z tych rzeczy które chciał zmienić po turnieju. Nie może przecież wiecznie stać w miejscu jako Doko. Turniej potwierdził tylko jego obawy o tym że na świecie istnieją potężni wojownicy, którzy są młodsi od niego. Możliwe że jako członek klanu nie zwracał na siebie zbytniej uwagi, ale jak osoba już. Wysoki niebiesko skóry ze skrzelami. Pomimo różnorodności i tak ludzie na ulicach wpatrują się w niego. Jednak był zaintrygowany słowami które usłyszał. Nie spodziewał się że sprawa jest tak poważna. Ze słów które powiedział Yusemi wynikało, że Cesarz w pewnym stopniu oszalał? Albo mocno palił mu się grunt pod nogami, bo decyzje które podejmował były nielogiczne. Może to spowodowane było przegraną wojną, może prywatnymi sprawami. Kto to wie. Katetsu tylko kiwał głową potwierdzając że rozumie. Sam nie wyrażał żadnej opinii bo nie miał szerszego poglądu na sytuację. Dostał zadanie i w trakcie turnieju spróbuje je zrealizować. Z jakim skutkiem to prawdopodobnie niedługo się przekona.
- Zbiorę tyle informacji ile się da - powiedział i spojrzał kątem oka na Sayomari - Prawdopodobnie spotkamy się na trybunach, łatwiej się tam odnaleźć niż po omacku szukać się po całej wiosce - dodał, obrócił się i ruszył z powrotem na teren turnieju. Teraz musiał znaleźć jakieś dobre miejsce na pozyskanie informacji. Jedyne co mu przychodziło do głowy to karczma. Podchmieleni ludzie zawsze są lepszymi rozmówcami niż Ci trzeźwi.

z/t

[Papyrus]

Katetsu

Na miejsce spotkania dotarli ciemną nocą. Nie było już nikogo w świątyni, część lampionów i świec już było wypalonych. Było cicho, Uchiha krążyli tam, gdzie krążyć mieli, nie przeszkadzali tutaj, nie zwracali uwagi na nich. Kiedy przeszli do lasku na klifie odcinającym Kotei od morza, wydawał się, że nie było już nikogo w okolicy. Musiał tylko Yusemi na nich czekać.

Światło Księżyca przęświtywało przez chmury, a niebieska skóra Yusemiego lekko lśniła w jego blasku, kiedy on siedział na kamieniu, patrząc w morze. Szum fal zakrywał większość dźwięków, dlatego Yusemi nie słyszał zbliżających się Seno oraz Katetsu.

Za to Seno coś usłyszała. Byli już kilkanaście metrów od miejsca swojego przeznaczenia, kiedy dziewczyna nagle się zatrzymała i złapała Katetsu za ramię, żeby ten się zatrzymał. Przyłożyła palec do ust, a światło księżyca odbijało się w jej przerażonych oczach.

Chwilę później Katetsu zauważył o co jej chodzi. Zza drzew wyszły postacie ubrane na biało. Oczywistym było, że była to gwardia cesarska.

Yusemi zorientował się za późno, żeby uciec. Wystarczająco wcześnie, żeby wstać i odwrócić się do nich. Na jego twarzy było widać zdziwienie, a następnie się uśmiechnął i rozłożył ręce w przyjaznym geście, wyraźnie pokazując, że niczego nie trzyma. Zerknięcie w tył mówiło, że spojrzał na klif, pewnie rozważając zeskoczenie z niego.

- Piękna noc na obserwację morza. Ciekawie jest zobaczenie tego innego…

Nie skończył tego, co mówił, bo trzech gwardzistów do niego dopadło. Dwóch złapało go za ramiona, wykrzywiając je do tyłu, trzeci bez ostrzeżenia uderzył go pięścią w twarz. Trysnęła krew, co wyraźnie pokazywało, że na tej ręce było coś twardego - pewnie kastet. Yusemi spróbował się uśmiechnąć i coś powiedzieć, ale przyszło drugie uderzenie, potem trzecie i kopniak w brzuch. Przez dobrych kilka minut gwardziści cesarscy katowali Yusemiego, a kiedy mężczyzna wyraźnie zwiotczał, a jego ciało było całe zakrwawione, zaczęli go wywlekać z lasu.

Sayomari Seno
Hoshigaki Yusemi Młodszy

[Nana]

Nie było jej łatwo tutaj trafić. Odwiedziła świątynię na samym wstępnie. Zaraz po dotarciu na Turniej przechadzała się tutaj bez celu z Kutaro. Nie było jej łatwo tutaj trafić, bo bala się, że go spotka. Z drugiej strony właśnie dlatego tutaj przyszła - bo go szukała. Nim się obejrzała jej długie nogi same zaprowadziłī ja właśnie w to miejsce. Znajome uliczki, znajome widoki. Zdziwiła się, kiedy myślała o spotkaniu z Matsudą Kyoushim i Misae, a w następnej sekundzie znalazła się przed Butokuden. Zamrugała kilka razy rozglądając się zamglonym wzrokiem. Chyba wariowała. Nie byłoby to nic nowego, jednak teraz śniła także na jawie. Od zawsze było wiadomym, że nie miała równo pod sufitem. Teraz jednak przechodziła samą siebie. Czyżby było to spowodowanego ostatnimi wydarzeniami? Nic dziwnego. Podobno stres jedynie pogłębiał już istniejące problemy z psychiką. Nana oczywiście nie uważała się za chorą. Wręcz przeciwnie. We własnych pustych i czarnych tęczówkach, uchodziła za okaz zdrowia. Przynajmniej pod względem fizycznym. Rany, które otrzymała na arenie zdążyły się już zabliźnić. Nie pogodziła się jeszcze z porażką i zdecydowanie nie miała czasu na odpoczynek. Fioletowe cienie pod oczami i poszarzała skóra wskazywały na jej średni stan, jednak ona w ogóle się tym nie przejmowała.
W Kotei nikt nie zwracała na nią uwagi. Była Uchihą i wyglądała tak jak cała reszta tego klanu. W Sogen taki widok nie był niczym niezwykłym. Niczym nowym. Katsumi powiedziała jej, żeby miała oczy szeroko otwarte. Dlatego też wybrała się na wycieczkę. Co z tego, że praktycznie nic nie zapamiętała z drogi, jaką przebyła.
Przeszła się w głąb świątyni. Z początku zwiedzała podwórze. Miała dziwne wrażenie, że już kiedyś tutaj była. Nie teraz, nie na turnieju. Kiedyś. Dawno temu. W innym życiu? A może na początku tego? Nie potrafiła określić. Jak zwykle pchana ciekawością szła dalej. Jeśli udało jej się odnaleźć otwarte drzwi do świątyni bez zastanowienia pchnęła je i weszła do środka. Niby szukała Kutaro, a może szukała w tym wszystkim samej siebie?

zt

[Nana]

Czy to miał być już koniec?
Nigdy przedtem nie widziała Antykreatora na własne oczy. Słyszała o nim całkiem sporo. Może nawet więcej niż prawie całe społeczeństwo. W końcu należała do Feniksów - czy tego chciała czy nie. Mimo wszystko nie mogła uwierzyć, żeby technika pieczętowania była w stanie pokonać tak potężnego przeciwnika. Z drugiej strony co innego mogło go uwięzić? Wystarczyło się nad tym zastanowić. Wniosek był prosty. Jeśli walczyło się z kimś nieśmiertelnym trzeba było znaleźć inne, sprytniejsze rozwiązanie zakończenia walki. Czyżby się to udało tym walczącym na arenie? Czy rzeczywiście była świadkiem końca starej ery? I zapoczątkowania czegoś całkiem nowego?

No i oczywiście pozostawała kwestia niespotykanej chakry, jaka okrywała Kyoushiego. Był czymś więcej niż pewnie najsilniejszym shinobi jakiego przyszło jej dotychczas spotkać? Prowadzona przez Kamino w stronę świątyni postanowiła trochę wybadać teren.

- Czym jest Kyoushi? Wyglądał jak bestia stworzona z chakry... - zagadnęła starszą Uchihę próbując jakoś nazwać to co wypatrzyła swoim sharinganem. Kyosh już dawno przestał przypominać człowieka. Zrobił to specjalnie czy nieświadomie? Zdawała sobie sprawę, że Tsuyo także przysłuchiwał się ich rozmowie. Może i on coś na ten temat wiedział?
Cały czas podążała za Kamino. Nawet nie zdała sobie sprawy, że dobrowolnie oddała swoje życie w jej ręce. Całkowicie nieświadomie obdarzyła ją zaufaniem. I chociaż nie zrobiła tego specjalnie coś podpowiadało jej, że Uchiha była warta zaufania. Tylko dlaczego?

- Kamino, czemu mi pomagasz? - Zapytała w końcu nie mogąc się już dłużej powstrzymać. Dotychczas trzymała język za zębami nie chcąc, żeby kobieta zwyczajnie zmieniła zdanie. Teraz jednak, kiedy świątynia znajdowała się coraz bliżej, pozwoliła sobie na to kluczowe pytanie.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Nana

Droga do bezpiecznego miejsca, o którym wspominała Kamino minęła względnie spokojnie. Co prawda dalej panowało ogromne zamieszanie, ludzie kłębili się, przepychali i szukali schronienia, przed czymś, czego nie rozumieli. Szczęśliwie widać było, że starsza Uchiha zna osadę jak własną kieszeń, prowadziła obecną trójkę bocznymi uliczkami unikając większych skupisk ludzi i potencjalnie niebezpiecznych zaułków. Mieć kogoś takiego za przewodnika było niezwykle cenne.
Nana słusznie zachodziła w głowę kim, lub bardziej czym jest Kyoushi. Kamino już miała otworzyć usta by odpowiedzieć, jednak kątem oka spojrzała na ich trzeciego towarzysza, w jej głowie określonego mianem „piątego koła u woza”. Subtelnym gestem dłoni dała jej do zrozumienia, że nie będzie poruszać teraz tego tematu i lepiej by Nana też tego nie robiła, nie w takim otoczeniu.
Ciszę przerywały jedynie przyspieszone oddechy trójki, milczeli, aż Kupiec nagle prawie nie podskoczył. Uniósł rękę i zawołał na jakiś ludzi w popłochu przemieszczających się po głównej ulicy. Kupiec stał jak wryty nawet jeżeli Nana zamierzała go ciągnąć dalej. Po chwili dopadło do nich czterech mężczyzn, dosyć charakterystycznych. Od razu pokłonili się mężczyźnie wymieniając ze sobą kilka szybkich słów. Nie było wątpliwości, że wyglądem przypominali wojowników - mieli przy sobie broń, kabury i ich sylwetki były wysportowane. Dodatkowo widać było, że dobrze się znają z mężczyzną. Wszystko składało się w sensowny obrazek, który uwieńczyły słowa delegata Ryuzaku.
-Dziękuję, dotrzymałaś słowa - powiedział, odwracając się w stronę Nany z uśmiechem, który pokazywał ulgę. Wielką ulgę. Sięgnął do jednej z sakiew, sprawdził jej zawartość, uśmiechnął się jeszcze raz i wyciągnął ją w stronę Nany już zamkniętą - ja również swojego dotrzymam. Odwiedź czasem Ryuzaku, potrzebujemy takich ludzi. Znajdź mnie. - dodał nieco tajemniczym głosem, po czym bez słowa pożegnania opuścił miejsce wraz ze swoją strażą. Zadanie było wykonane. Zostały jeszcze te trudne pytania, które zbyt długo cisnęły się na usta Nany i w końcu musiały zostać uwolnione. Kamino stała jak słup soli, układała sobie w głowie co ma powiedzieć, ale słowa wcale nie były takie proste do sklecenia.
-Bo… nie mogę pozwolić by coś ci się stało… nie z mojej winy… byłam strasznie głupia - jej oczy były czerwone, już nie od sharingana, lecz od cisnących się pod powieki… łez? -Posłuchaj mnie proszę, Kotei to twój dom, nie opuszczaj go dla Ryuzaku. Jeżeli chcesz mocy, zostań, wszystko się jakoś ułoży. Katsumi to dobry wojownik i dobry mentor. Gra mi na nerwach, ale jej potęga jest niezaprzeczalna, nauczy cię wszystkiego, nie odmówi. - potok słów pozwolił jej walczyć z wielką gulą, cisnącą jej gardło.
-Proszę…

  Ukryty tekst

[Nana]

Jak zwykle była cholernie ciekawska. To pewnie dlatego zwykle wkopywała się w coraz to większe kłopoty. Nic dziwnego, jeśli praktycznie nigdy nie potrafiła się powstrzymać. I tym razem nie było inaczej. Póki co jednak wciąż przetrwała i byłą w jednym kawałku, prawda? Uważała to za swoje małe zwycięstwo.

I w końcu udało im się dotrzeć do bezpiecznej przystani. Przynajmniej na ten moment. Nana podejrzliwie spoglądała na ludzi Tsuyo, jednak kiedy kupiec wydawał się ich znać - odpuściła. Tutaj kończyła się ich wspólna przygoda. Widziała w jego oczach ulgę, nie mogła mu się dziwić. Był kupcem i politykiem. Za pewne nie często narażał swoje życie w walce shinobi, gdzie jeden niewłaściwy ruch mógł przypłacić własnym życiem. Był zawadą, jednak udało mu się przeżyć. Miał zwyczajnie dużo szczęścia.

Z lekką konsternacją przyjęła sakiewkę, jednak nic na to nie powiedziała. W końcu zdążyła się już z nim posprzeczać, że pieniądze nie znaczyły tak wiele, jak mogło mu się wydawać. Co było jednak w środku? Zdecydowała się zobaczyć później. Teraz przyszedł czas na pożegnanie. Krótkie i treściwe. W końcu zapowiadało się, że nie miało być tym ostatnim.

- Jeszcze się zobaczymy. Szerokiej drogi - odparła z lekkim skinieniem głową. Odprowadziła kupca wzrokiem, a potem przeniosła całą swoją uwagę na drugą Uchihę.

Nana zmarszczyła lekko brwi totalnie nie rozumiejąc postawy wyszkolonej shinobi. Jej oczy także zmieniły kolor z czerwonego na czarny. Wyglądało na to, że prawdziwa walka dobiegła końca. Mimo to kunoichi pozostawała czujna. Chociaż miała wrażenie, że nic nie groziło jej ze strony Kamino, nigdy nie wiadomo co chowało się po pobliskich krzakach.

- Nie mam domu - syknęła ucinając rozmowę. Taka była prawda. Bezpańskie kundle takie jak Nana nie miały swojego miejsca. I zapewnienia obcej kobiety nie mogły tego zmienić. Westchnęła jednak, bo odejście także nie wydawało jej się pozytywną opcją. Po tym jak zniknął Toshiro i Kutaro, gdzie miałaby się udać? Zagryzła dolną wargę spoglądając na starszą Uchihę.

- Zostanę na razie. Nie na stałe. Niczego nie mogę Ci obiecać, ale... ale chcę dowiedzieć się więcej. Czy mnie przyjmiesz? - Dokończyła na jednym tchu przystępując z nogi na nogę, bo mówienie o swoich uczuciach przychodziło jej chyba ciężej niż samej Kamino. Obydwie miały problemy z powiedzeniem tego co tak naprawdę leżało im na sercu.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Nana

Wszystko powoli zaczęło układać się tak jak powinno. Wybuchy zaczęły cichnąć, kupiec znalazł swój zastęp wojowników i mógł w spokoju wracać do Ryuzaku, a dwie brunetki mogły stoczyć rozmowę, na którą się od dawna powinna znaleźć się chwila i sposobność, lecz niestety nie było na to przestrzeni.
Kamino skinęła ze zrozumieniem Nanie. Spodziewała się trochę takiej odpowiedzi.
-Rozumiem… niech to w takim razie będzie długi przystanek w podróży - starała się pójść na jakiś w miarę pasujący kompromis. Zależało jej na tym, aby Nana nazwała Kotei swoim domem, lecz zdawała sobie sprawę, że jest na to o wiele zbyt wcześnie w tym momencie i potrzebowała cierpliwości i czasu na taki stan rzeczy.
-Wszystkiego się dowiesz i poznasz swoje dziedzictwo jako Uchiha. Nie będziesz musiała sama na oślep szukać ścieżki, zostanie ci ona po prostu pokazana. - w głosie starszej kobiety słuchać było ogromną mieszankę emocji. Od smutku i żalu, przez pewność co do swoich słów aż po nadzieję na lepszą przyszłość młodszej brunetki.
-Będę musiała odpowiedzieć, za to co zrobiłam… ale to dobrze, za błędy się płaci, a ja zapłacę za nie z podniesioną głową. Przez ten czas mój dom będzie pusty, mogłabym cię prosić, abyś go doglądała? Jest przestronny i spokojnie znajdziesz sobie w nim miejsce dla siebie. O dobrego nauczyciela się nie martw, nauczy cię tego co każdy członek naszego klanu wiedzieć powinien. - Kamino powoli sięgnęła do swojej torby na biodrze i wyjęła z niej mały pęczek kluczy. Dokładnie opowiedziała dziewczynie gdzie znajduje się dom i na które rośliny powinna zwracać najwięcej czasu
-Mam nadzieję, że kiedyś poczujesz się tam jak u siebie - dodała na koniec. Dziewczęta nie miały zbyt wiele czasu na dalszą rozmowę, wiele wątków musiało pozostać jeszcze poruszonych, jednak zamieszanie nie pozwalało na takie frywolne rozmowy. Nana miała swoje zadania, a Kamino odpowiedzialność, z którą musiała się w końcu zmierzyć… Każda musiała ruszyć w swoją stronę w Kotei…

[Nana]

Koniec wisiał w powietrzu. Nanie nie umknęły coraz to cichsze odgłosy walki. Wywnioskowała, że problem został rozwiązany. Czyżby w taki sposób skończyła się jej kariera jako Feniksa? Nie było jej z tego powodu przykro. Wręcz przeciwnie. Czuła, że rozpoczyna właśnie nowy rozdział w życiu. Jeszcze nie wiedziała czy ten okaże się lepszy czy gorszy. Wyczekiwała go i w końcu nadszedł. Teraz pozostało jej jedynie dać się porwać nurtowi rwącej rzeki.

Spotkanie z Kamino było ciekawe. Dziewczyna nie zamierzała jej przerywać. Wysłuchała jej do końca. Skinęła głową i przyjęła klucze. W końcu i tak nie miała gdzie się zatrzymać. Chciała jeszcze znaleźć Kutaro. Tylko co zamierzała zrobić, kiedy już go odnajdzie? Miała nadzieję, że coś mu się stało, inaczej sama zostanie zmuszona do zrobienia mu krzywdy. W końcu bezczelnie ją zostawił, a przyszli do Kotei razem. Oby miał dobrą wymówkę.

- Zaufam Ci - rzuciła na pożegnanie odchodząc w swoją stronę. Każda miała coś do załatwienia. Nana zastanawiała się jakiego nauczyciela Kamino miała na myśli. Ostatnim razem, kiedy posiadała własnego senseia ten okazał się kłamliwym psychopatą mordercą. Z drugiej strony był Uchihą, więc czego mogła się po nim spodziewać? To właśnie on ją zabrał i wychował, a teraz to na niego polowała. Był jeszcze Toshiro. On także ją nauczał. Zastanawiała się czy wszystko u niego w porządku. Tak dawno go nie widziała. Tęskniła z dziwnym bólem w miejscu serca, którego nie rozumiała. Ból jednak słabł z każdym dniem rozłąki, tak samo jak tęsknota. On także dołączył do grona ludzi, którzy ją porzucili. Ale czy właśnie nie dzięki temu stawała się silniejsza? Podobno mogła polegać tylko na sobie i tak też robiła. Chociaż zaufała klanowi, była to jedynie namiastka prawdziwego zaufania. Chciała coś od nich i zamierzała to wykorzystać. Jeśli okażą się bezużyteczni lub zakłamani zawsze będzie mogła ich skreślić. Kiedyś chciała pozbyć się pani Shirei-kan Uchiha. Teraz jej odpuściła. Przynajmniej na razie. Była na ten moment za słaba, żeby mierzyć się z kimś tak silnym. Pragnęła mocy i siły, a wydarzenia w Kotei jedynie spotęgowały jej marzenia i cele.

Była gotowa na nowy początek.
zt?

  Ukryty tekst