[Event] Ulice Kōtei

[BeeBee-Hachi]

Położona u brzegu morza osada zaczynała swój żywot oczywiście jako zwykła wioska rybacka. Szybko jednak okazało się, że naturalna zatoka - choć stosunkowo niewielka, za to całkiem głęboka - stanowiła idealny port, do którego przybijać zaczęły nie tylko kutry rybackie, ale i okręty kupieckie z pozostałych rejonów północy, głównie z wysp Lazurowego Wybrzeża. Kōtei zaczęło się szybko rozrastać, stając się istotnym centrum handlowym łączącym pozostałe regiony. Prawdziwy przełom nastąpił jednak w momencie, gdy klan Uchiha przybył tutaj, obierając sobie miejsce za swoją siedzibę - wtedy nastąpił okres dynamicznej rozbudowy oraz porządku wprowadzanego w chaotyczny do tej pory układ ulic. Stąd też Stare Kōtei, w obrębie którego mieści się przede wszystkim serce portu, tamtejsze magazyny oraz tawerny jest dość chaotyczne, jednak w miarę posuwania się w głąb lądu i nieco w górę - osada jest bowiem położona na niewielkim wzniesieniu, dzięki czemu ryzyko podtopień jest niższe, niż w innych nadmorskich ośrodkach miejskich - nabiera porządku, ulice stają się szersze, nieco bardziej zadbane i regularne.

Przez miasto ciągną się w zasadzie trzy główne szlaki, w które włożono solidny wysiłek i są one porządnie wybrukowane, zdolne pomieścić przynajmniej dwa-trzy wozy obok siebie i regularnie oczyszczane. Wszystkie prowadzą od bram miasta prosto do portu i nieustannie niemal ciągnie się nimi pas wozów z rozmaitymi towarami. Przy jednym z nich mieści się także siedziba władzy oraz niedaleko niej - koszary oraz place treningowe shinobi. Południowo-wschodnia część miasta to głównie dzielnica w której swoje posiadłości mają co bardziej znamienite rodziny, w dużej mierze te noszące w sobie krew Uchiha i zapewniające stały dopływ shinobich dla klanu władającego Sogen. Centralno-północna część osady to głównie dzielnica rzemieślnicza oraz kupiecka, w której towary sprowadzane do portu są przetwarzane na najrozmaitsze rzeczy potrzebne w codziennym życiu, tutaj także mieści się spory plac targowy. Południowo-zachodnia część miasta to z kolei raczej uboższe tereny, gęściej u bardziej ubogo zabudowane, gdzie bruk szybko ustępuje miejsca zwykłym ścieżkom zmieniającym się w błotniste bajora, kiedy tylko spadnie deszcz.

W związku ze zbliżającym się Turniejem Pokoju na ulicach przybyło straży, dbającej o to by ruch uliczny był unormowany i przebiegał bez zakłóceń, a także by utrzymywać najzwyczajniejszy w świecie porządek. Tym razem patrolom często towarzyszą shinobi, i to od rangi Akoraito wzwyż. Nad głównymi szlakami, ale i w pomniejszych uliczkach rozwieszono przez ulice mnóstwo sznurów z lampionami i flagami z symbolami rodu Uchiha oraz Susanoo, głównie nawiązującymi do jego walki ze smokiem Yamata-no-Orochi. Co ciekawe, tu i ówdzie rozwieszono również pojedyncze flagi z symbolami pozostałych klanów przybywających na Turniej Pokoju. Ulice są o wiele bardziej zadbane niż zazwyczaj, ale widać, iż wojna nadwyrężyła jednak mocno nawet mieszkańców stolicy, zwłaszcza poza granicami murów - gdzie wykwitły dwa osobne miasteczka uchodźcze, złożone głównie z namiotów, wozów i pojedynczych, zbudowanych naprędce i byle jak domów. Tę mniej reprezentacyjną część oddziela od głównych szlaków pas ziemi patrolowanej przez straż, jednak same obozy są do tej pory pozostawione w dużej mierze samym sobie - choć poszczególni shinobi i obywatele miasta zaczęli stopniowo, głównie z własnej inicjatywy organizować pomoc w obu miejscach - tym bardziej, że wraz z ustaniem wojny część ludności postanawia wracać do spalonych wiosek i zacząć odbudowywać swoje życie.

[Ario]

Gdy Ario usłyszał o turnieju pokoju, w głowie miał bardziej wizję jakiejś areny, walk...i...i tyle. A tutaj...CO TUTAJ SIĘ DZIEJE. Ario był tak wielkim szoku, widząc masę ludzi, przechodzących się przez ulice, że w ogóle zapomniał, że ten kraj był dotknięty jakąkolwiek wojną. Co więcej, wszystko opiewało w dość wielkim dobrobycie, zdecydowanie inaczej niż na pustyni. Teraz chłopak sam zaczął się zastanawiać, czy jego interwencja była w jakikolwiek potrzebna? Wydawali się radzić...chociaż z drugiej strony, jak przypomniał sobie widok osady, w której cywile byli wykorzystywani do prac, to w sumie sam już nie wiedział, co jest co.

Idąc z wielkim plecakiem na plecach i jaszczurką, która spoczywała mu na barku, a jej ogon zawijał się wokół jego inwentarza, pierwszy raz od dłuższego czasu wtopił się w tłum. Nikt na niego nie patrzył dziwnie, nikt go nie zaczepiał, nie machał, po prostu był ignorowany. Było to trochę inne odczucie niż zawsze, jednak sam chłopak podchodził do tego luźno. Jego świat dzielił się na marionetki i wszystko inne, i to było dokładnie to czym był Ario.

Zwiedzał wszystko co mógł, a to jaki jest z niego smakosz wyszło już nie raz. Siedzenie na pustyni większość życia i wpierdzielanie na zmiane daktylów z innymi jałowymi potrawami sprawiło, że teraz był bardzo wrażliwy na wszelkie bodźce smakowe. To nie bardzo się powstrzymując, w każdym miejscu które odwiedził próbował lokalnej gastronomii, smakołyków, napojów i tego typu. Tym bardziej, że miał gdzie to wszystko składować, więc po prostu jak skończyło mu się picie, to kupował nowe. Pierwsze godziny w Kotei spędził na...analizie topografii miasta. Co prawda obejrzał kilka straganów, ponownie wdał się w debatę, w której wytknął błędy konstrukcyjne, ale finalnie nie został przepędzony, ani skrzyczany, więc można uznać, że coraz lepiej potrafił się integrować w społeczeństwie.

Chodząc tak od ulicy do ulicy, zapamiętywał główne ulice. Po co mu to było? No właśnie sam nie wiedział. Trochę się nudził, trochę nie wiedział gdzie ma się podziać, to zwiedzał. Póki przynajmniej nie zaczęły się walki.

[Kamiyo Ori]

Po dużych zakupach przyszła pora na spacer i obserwowanie ludzi. Tego typu wydarzenia w końcu przyciągają ludzi różnej maści. Te jaśniejsze gwiazdy na nieboskłonie, jak i też tych typków spod ciemnej gwiazdy, którzy pewnie jeszcze nie wyprowadzili się od mamy z piwnicy, bo czynsz jest drogi, a usamodzielnienie się, to już w ogóle. Szarooki szedł, obserwując co takiego ten festiwalo-turniej ma jeszcze do zaoferowania. Jako aspirujący kupiec miał oczy i uszy szeroko otwarte i starał się nasłuchiwać, co tam miejscowi wymyślili. Już teraz miał właściwie ogromne zakupy, których taszczenie sprawiałoby mu ogromny problem, gdyby nie to, że chakra robi trr i wszystko się zmieściło na jednym zwoju. A te ciężkie nie są, nawet po zapieczętowaniu. Ogólnie energia organizmu, którą posiadało wszystko, co żyje, to była ciekawa sprawa. Ostatnio czytał, że są lewoskrętne i prawoskrętne. To prawie jak z witaminą C. Oczywiście on sam doskonale wiedział, że jego była raczej zgodna z obrotem wskazówek zegara, ale nigdy nie pamiętał, czy patrząc od góry, czy od dołu. Taka to była zagwozdka, którą teraz próbował rozwiązać. A wiadomo, jak człowiek nad czymś głęboko myśli, to jest nieuważny. Zwłaszcza Kamiyo. Łatwo mu wpaść na innego człowieka, który pewnie się też czymś zamyślił, kiedy zobaczył to wszystko, co się dzieje w ogół. Nie uprzedzajmy jednak faktów.

[Anzou]

Podróż do miejsca, w którym żaden członek klanu Kaminari raczej nie jest mile widziany upłynęła szybko. Anzou znał trasę na wylot, nie miał najmniejszego problemu z trafieniem do celu. Nocował w knajpach, a rano wyruszał w dalszą podróż. Chłopak ubrany był w swój czarny zimowy płaszcz, pod którym miał pozostałą część ubrania. Buty szczelne, nie przepuszczały zimnego powietrza. Słaby okres na turniej, jednak nie ma co narzekać. Od przekroczenia granicy Władca Piorunów odczuwał jakiś wewnętrzny niepokój, strażnicy po stronie Uchiha byli spięci, w powietrzu dało się wyczuć negatywną atmosferę pomiędzy tymi klanami. Nic dziwnego, rany po wojnie jeszcze się nie zagoiły. Czy turniej pokoju będzie w stanie? Ciężko to powiedzieć. Na pewno zjadą się ludzie z całego świata i będzie to okazja do obserwowania różnorodnych technik, poznania innych ludzi, jednak... czy napięcie nie przerodzi się w szerokie starcie pomiędzy znienawidzonymi ludźmi. Nastolatek przekroczył bramę Kotei, miasta, w którym już był, gdzie jadł smaczną rybkę z Uchiha Azumą. Anzou od samego początku szedł wyprostowany, dumny z siebie, nie ukrywał kim jest. Kolor jego skóry również. Chłopak czuł na sobie spojrzenia innych. Nie zwracał jednak na to uwagi. Był tutaj po to, aby zajść jak najdalej w turnieju i pokazać na co stać wspaniały klan Kaminari. Pokazać cholerną moc, która w nich drzemie. Bez krzywdzenia kogokolwiek. Anzou rozglądając się na lewo i prawo obserwował ludzi. Jego uwaga nie skupiła się na marszu i pech chciał, że wpadł na jakiegoś chłopaka o drobnej budowie ciała. Kolor jego włosów oraz lokalizacja mogły świadczyć o klanie Uchiha. Anzou wbił w niego swój wzrok, wyglądał na zamyślonego, nieobecnego.
- Przepraszam, zamyśliłem się. Nic się nie stało?
Młody Kaminari nie chciał kłopotów, nie przyszedl tutaj by się awanturować. On chciał pokazać co potrafi, w obliczu ludzi z całego świata. Liczył, że sam mężczyzna nie będzie problematyczny. Nikomu to nie jest teraz potrzebne.

[Kamiyo Ori]

Pewne było, że wypadki chodzą parami. Tutaj co prawda nie szli w tym samym kierunku, a z dwóch różnych, ale spowodowali całkiem spektakularną kraksę. W ostatniej chwili jednak udało mu się ustać na nogach po czołowej kraksie z nikim innym, jak Władcą Piorunów/Bogiem Grzmotu/Powiernikiem Mjolnira (niepotrzebne skreślić)! Szarooki odstąpił o krok, wygładzając szaty swojego ciepłej, miodowej yukacie w zielone romby. Czemu właśnie taki motyw wybrał na taką niezobowiązującą przechadzkę uliczkami Kōtei? Tego nie wiedzieli nawet najwięksi Indianie zaangażowani w odpowiadanie na abstrakcyjne pytania. – Nie, to ja przepraszam. Chyba Pana nie zauważyłem. - Odezwał się do chłopaka, który przerastał go ponad dziesięć centymetrów, jak nie więcej. Z twarzy jednak widać było, że jest kimś z jego rówieśników, a to Ori ma po prostu parszywy wzrost, jak na swoje lata.

Chwilę po wypadku i wspólnym przepraszaniu się nastąpił ten moment niezręcznej ciszy. Już miał się rozwiązać tym, że każdy idzie w swoją stronę, jednak Kamiyo odpaliło się zupełnie ni stąd, ni zowąd pytanie. – Pierwszy raz w Kōtei? – Chyba sam się najbardziej zdziwił, że je zadał zupełnie niewinnej, świeżo napotkanej osobie. Czyżby powoli zmieniał się w Mikoto i zacznie nękać nikomu nieprzeszkadzających ludzi? Jeśli to było następne stadium Iryonina, to może pora zmienić ścieżkę kariery.

[Anzou]

Władca Piorunów nie miał powodu by się złościć. Wypadki chodzą po ludziach i zdarzają się często. Młody Kaminari odetchnął, gdy usłyszał, że nie uszkodził rówieśnika. Byłoby to niezbyt fajne, gdyby za pierwszym razem w ciągu kilku minut w Kotei narozrabiał czy kogoś uszkodził.
- To dobrze. Jeszcze raz przepraszam.
Etykieta nakazywała Anzou jeszcze raz wyrazić skruchę z tytułu zaistniałej sytuacji. Miał już odchodzić w nieznanym dla siebie kierunku, gdy usłyszał pytanie. Nie miał pojęcia co jego rozmówca chce osiągnąć i jaką informację zdobyć. Młody Kaminari spojrzał na niego bez emocji, chciał rozgryźć i ustalić co takiego ma na celu ten chłopak.
- Bywałem tutaj kilka razy. Mam tutaj znajomego... przynajmniej kiedyś miałem. A Ty?
Tutaj Białowłosy odwrócił wzrok gdzieś w osadę. Jakby szukał wzrokiem swojego przyjaciela. Uchiha Azuma. Gdzie jesteś? Pojawisz się?

[Kamiyo Ori]

Kształtowacz Drewna popatrzył na niezezłoszczonego Władcę Piorunów i w duży odetchnął z ulgą. Odpowiedź na jego pytanie, co prawda niezbyt satysfakcjonująca, ale wciąż została udzielona. Czego on właściwie chciał? Pokazać gdzie tutaj znajdują się różnego rodzaju przybytki? On sam przecież miał pojęcie o tym mieście mniej więcej takie, jak o tym, czy ten mur na północny wschód stąd jest zbudowany, by trzymać dzikich z dala, czy nas z dala od dzikich. Na niektóre pytania na pewno nie było prostych odpowiedzi. – Nie, nie, to ja przepraszam. – W wielu kategoriach by pewnie odpuścił, ale dobre zachowanie i etykieta do takich nie należały. Tutaj wciąż wisiało nad nim widmo kochanej mamusi z rózgą w ręku, wpajającej mu, w jaki sposób należy mieć ułożone nogi na formalnych spotkaniach. Odpowiedź? W niewygodnej. Bardzo przydatna wiedza dla żony węglarza, który ludzi widywał raz na ruski rok, jak nie rzadziej. – Ja w sumie tez od niedawna… - Rzucił okiem na strój swojego rozmówcy i nawet dojrzał jakieś odznaki i symbole najprawdopodobniej rodowe. Jednak jego znajomość w tej kwestii była na tak nikłym poziomie, że nie rozpoznał co i jak. Wszystko wskazywało jednak, że jest shinobi. –Swoją drogą jestem Kamiyo. Kamiyo Ori. A ty przybyłeś na turniej? – Zasugerował, wbijając wzrok w sprzęt typowy dla shinobi, a nie zwykłych cywilów.

[Anzou]

Rozmówca Białowłosego był podobnie nastawiony do życia jak on. Przynajmniej takie wrażanie zanotował Anzou. Nie szukał kłopotów i to dobrze. Trzeba uważać na kogo się trafia, być ostrożnym co i komu się mówi. Zwłaszcza jeżeli należy się do klanu Kaminari i przebywa na terenie Uchiha. Wtedy trzeba być ostrożnym jeszcze bardziej. Anzou na razie nie zamierzał zdradzać swojego pochodzenia. Raczej wygląd jego skóry jest wystarczającym dowodem.
- Masz rację, zgadza się. Nazywam się Anzou. Tak samo jak Ty, przybyłem tutaj na turniej.
Anzou mówił bardzo spokojnym głosem, nie zdradzał swoich emocji, w sumie mówił o faktach, więc nie ekscytował się tym za bardzo. Być może będzie dane mu walczyć i bić się o honor klanu wraz z Ori? Anzou postanowił nieco bardziej pociągnąć rozmowę i dowiedzieć się nieco więcej. Chyba nie był z Uchiha. Warto to sprawdzić.
- Więc nie jesteś z klanu Uchiha? To dobrze...
Anzou chciał potwierdzić informację, w sumie było mu to obojętne czy ktoś jest z klanu Uchiha czy nie, jednak mimo wszystko czułby się nieco bezpieczniej, swobodniej. Przebywanie na ulicach Kotei, w sercu niedawnego wroga powoduje przyspieszone bicie serca.

[Kamiyo Ori]

Podejście do życia pod znakiem trzymania nisko głowy i niewychylania się bardziej niż to absolutnie konieczne można by spokojnie przypasować Oriemu jako kredo życiowe lub nindo. Niektórzy się lubowali w takich jednozdaniowych sentencjach, mający rzekomo określić całą osobę jednym zdaniem. On jako medyk jednak był świadom, że człowiek to dużo bardziej skomplikowany mechanizm i takie podsumowanie zazwyczaj wynika z płytkości zrozumienia własnej natury, jak i otaczającego go świata. Ogólnie rzecz biorąc, im bardziej ludzie się zachowywali, jakby wszystkie rozumy pozjadali, tym mniej było to prawdopodobne. Bo dzwon głośny tylko jak w środku pusty. A skoro mowa o pustce…

Zaburczało. W brzuchu szarookiego najwyraźniej odezwał się jakiś niebywały mały chochlik, który skręcał mu powoli kiszki. Spore to zdziwienie, skoro wcześniej tego dnia jadł… No właśnie, jedzenie zamówił, ale nawet kęsa nie wziął. O mało wręcz nie zwrócił zawartości swojego żołądka, więc mogło być znacznie gorzej. – Uch, przepraszam. Chyba musiałem zgłodnieć. – Rzucił zupełnie znienacka, niemal nie wykolejając całej rozmowy. – ... ale odpowiadając na twoje pytanie, to nie. Nie jestem z klanu Uchiha. – Co było prawdą, pracował dla niego podczas ostatnich działań wojennych, ale był niezależnym kontraktorem z Ryuzaku, a nie przywiązanym na smycz lojalności i obowiązku shinobim. W związku z tym mógł negocjować lepsze stawki, zwłaszcza że jako lekarz jego umiejętności były w cenie. W końcu prawie każdy potrafi połamać przeciwnika. Sklejenie go do kupy to prawdziwa sztuka! – Jeśli bierzesz udział, to pewnie zobaczymy się po walce. – Rzucił enigmatycznie, mając oczywiście na myśli doglądanie medyczne. Skórzane rękawiczki i sprawdzanie, czy nie przemycił jakiejś niebezpiecznej broni na teren imprezy masowej i tym podobne.

[Anzou]

Anzou chciał dowiedzieć się jak najwięcej o swoim nowym towarzyszu. Może było to nie do końca grzeczne, ponieważ sam nie zdradzał wszystkich szczegółów na swój temat, nie był do końca w porządku. Kto wie, może z czasem i odpowiednim zaufaniem podzieli się nieco większą liczbą informacji. Anzou delikatnie roześmiał się gdy usłyszał burczenie w brzuchu. Nie mógł ukryć swoich emocji.
- Słyszę, że jesteś głodny. Znasz jakieś miejsce, gdzie można się posilić?
Zapytał Anzou. Co prawda znał miejsce gdzie może uzupełnić swoje zapasy jednak finalnie nie chciał chodzić i błądzić. Minęło sporo czasu, a wejście w nieodpowiedni zaułek mogłoby się źle skończyć dla przedstawiciela klanu Kaminari. Nigdy nie wiadomo kto go obserwuje. Może być łakomym kąskiem. Chyba, że to jego wyobraźnia?

[Kamiyo Ori]

Nowy kolega Anzou w końcu zaczął mówić w jego języku. Ów język zaproponował, aby obaj się udali na jakąś strawę, czy inne szamańsko. Szczęśliwie się składało, że w mieście, pomimo niedawnej jeszcze rozpierdziuchy wojennej, która szczęśliwie nie dotarła aż do stolicy regionu, panował festiwalowy nastrój i można było kupić jakieś przekąski za bezcen. Było to tym istotniejsze, że działania wojenne mocno uszczupliły zapasy żywności lokalnie i wokół panowała spora bieda. Jeszcze niedawno wspominał sobie, jak odkrywał tajniki odtruwania przeciętnych zjadaczy chleba, kiedy zjedli taki bardziej o zieleńszym odcieniu. – W sumie nie znam karcz w centrum, sam się zatrzymałem na wjeździe. – Dodał beztroskim tonem, w końcu nie spodziewał się, że ktoś go wciągnie w jakiś zaułek i porwie albo jeszcze gorzej. Shenzhena w końcu nie było. – Chętnie coś zjem, ale to może poszukamy i coś znajdziemy razem, Anzou. – Wskazał zupełnie przypadkowy kierunek ich przyszłego marszu. Był on jak każdy inny, ale jeśli ciemnoskóry koleżka o wybielonych włoskach chciał iść w przeciwnym kierunku, to nie oponował specjalnie. Tak spacerując, oglądał z dużym zainteresowaniem to, co oferowali wszyscy sprzedawcy na straganach. Może jeszcze mu się uda kupić zestaw garnków po okazyjnej cenie.

[Anzou]

Jedzenie łączy ludzi. Niezależnie od opinii innych przedstawiciel klanu Kaminari uważał, że w trakcie posiłku można poznać ciekawych ludzi i wymieniać się z nimi opiniami na wszelkie tematy. Burczenie w brzuchu nowo napotkanego chłopaka na ulicach Kotei było jak znak z nieba. W końcu sam Anzou był po długiej podróży i przydałaby mu się strawa. Turniej niedługo się rozpocznie, a Anzou nie będzie walczył z pustym żołądkiem. To mogłoby mieć istotny wpływ na jego występ, a blamaż to ostatnie co potrzebuje Władca Wody. Przyszły władca wody.
- Podobnie jak Ty, nie znam miasta i nie wiem, gdzie można zjeść coś dobrego. Kiedyś jadłem tutaj pyszną pieczoną rybę, więc może uda nam się zjeść coś dobrego, pomimo wojny, która odcisnęła swoje piętno...
Z jednej strony Białowłosy brzmiał pewnie, z drugiej w jego głosie można było wyczuć delikatny smutek, zamyślenie... Wojna na każdym pozostawia swego rodzaju skazę, swego rodzaju piętno. W przypadku Anzou było podobnie. Nawet jeśli wykonywał zadania, które zostały mu powierzone z góry - mordował on ludzi z drugiej strony barykady, mordował on członków klanu Uchiha. Często jednak robił to w obronie własnej i to było jego wytłumaczenie. Młodzieniec ruszył więc za Ori w poszukiwaniu jedzenia. Rozglądał się za knajpkami czy też stoiskami z przysmakami...

[Misae]

Rozmowa przerwana przez Kjosza bardzo szybko ruszyła swoim nowym torem, zupełnie naturalnie. Z rozbawieniem obserwowała jak dociera do siwego, że pogoda jest jak pod psem i bez kaptura zaraz załapie jakieś choróbko i będzie musiał pić ziółka i wygrzewać się pod kołderką - co w jego przypadku oznaczało wybijanie patogenów wysokoprocentowymi trunkami i rozgrzewanie się biegając to tu, to tak niczym będąc gryzionym po zadku przez pewne społeczne stawonogi.
Masahiro zdawał się korzystać w pełni z nowego towarzysza, bo zauważalnie rozluźnił się. Dla Misae ważne było, że wyszedł w jednym kawałku i nie wydawał się być bardziej przypalony niż zazwyczaj, co oznaczało, że raczej udało mu się bez większego szwanku na zdrowiu przetrwać spotkanie z szefową klanu. Yamanaka miała z tyłu głowy, że może potrzebna będzie jakaś medyczna interwencje, jednak jaka była jej radość, że jednak obeszło się bez niej. Co do ognistych wątków. Pewnym było, że po spotkaniu z Katsumi ognisty temperament Shiroyashi teraz jeszcze mocniej dochodził do głosu. Już po samym jego spojrzeniu widziała, że był czymś „podjarany”. Czuć było, że jest nakręcony jak koń przed wyścigiem. Niczym naciągnięta do granic możliwości cięciwa - nikt nie wie gdy puści.
W końcu wszystko stało się jasne. Turniej. Czyli i ten biały demon będzie uczestnikiem. Skinęła im głową z szerokim uśmiechem.
-Czyli mam już dwóch faworytów - zakomunikowała zadowolona, po czym uniosła palec wskazujący przyjmując pozę upominającej matki, zwracając złudnie ostrzegające spojrzenie na kolorowookiego -Mam tylko nadzieję, że arena będzie dalej stała na swoim miejscu, co? - niby żartowała, lecz gdzieś w jej głosie słychać było głęboko skrywaną uwagę. Wiedziała, że był silny. Jak bardzo? Nigdy nie było jej dane się przekonać, lecz wiedziała po tym co wydarzyło się kilka dni wcześniej, że nie jest to ktoś z kim kiedykolwiek chciałaby walczyć. Tak samo jak o wspomnianym Ichirou, przy czym nie chciała dać po sobie poznać, że jej ciało przeszył krótki, acz silny dreszcz. Jeżeli był ktoś, kogo uważała za jeszcze silniejszego, był to Chochlik z Pustyni. Jego chakry nigdy nie zapomni i choć minęła niemal dekada, jego siła zawsze będzie dla niej nie do opisania.
Szczęśliwie panowie kontynuowali dyskusję i mogła swobodnie do niej dołączyć, śmiejąc się dalej.
-Cały Kyoushi. Jeśli akurat gdzieś się nie spieszy, to wyrzuca dziewczynki z trybun - nie mogła odmówić sobie takiego małego, prywatnego przytyku. Żartowała z biegiem lat wracała do tamtego dnia z nostalgią. Nie wspominając o tym, że nie spodziewała się aby Kyoushi obraził się za takie dogryzanie, wręcz spodziewała się, że odpowie jej czymś równie uszczypliwym.
-Masahiro-san uratował mnie przed tą nieprzychylną pogodą. Do Yinzin daleko jeżeli chodzi o aurę, ale nie obraziłabym się za turniej w słońcu i cieple. Tomoe raz by nie narzekał. - nie opuszczał ją dobry humor, lecz czuła, że zawinięta pod płaszczem kulka mruknęła coś pod nosem, zapewne zgadzając się ze słowami białowłosej. Yamanaka nie wiedziała jak dużo lisek rozumiał. Czasem miała wrażenie, że znacznie więcej niż powinien, choć tak myślał chyba każdy właściciel każdego zwierzaka.
Na zostanie kierowniczką wycieczki nadymała policzki.
-Ja? O nie, wy jesteście miejscowi. Pokażcie mi to, co odwiedzający Kotei zobaczyć powinien… i może jakie pamiątki powinien zdobyć - zwróciła kolorowe oczka, patrząc niewinnie na Masahiro -Pomożecie zagubionej niewiaście, prawda? - zapytała uroczo, lekko czarując bruneta. Może on chociaż będzie rycerzem w białej zbroi i uratuje pannę z Karmazynowych Szczytów.
Na ten moment wyciągnęła panów na ulice, by mieli dobre perspektywy na każdy kierunek. Dalej korzystała ze schronienia pod parasolem o ile będzie jej to dalej dane. Jeżeli nie, będzie jakoś sobie radziła sobie inaczej. Bawiła się dobrze obserwując uliczki, stragany, ludzi. Kto wie, może wypatrzy jakieś znajome twarze? Wszak świat był mały…

[Kamiyo Ori]

Ach, tak. Kulinaria. Łączy wszystkich ludzi, bez względu na pochodzenie i sytuację społeczną. Coś jednak jest w tym, że ludzie z wszystkiego są w stanie zrobić rytuał. Jedzenie i picie nie stanowi tutaj wyjątku. Na dalekiej wyspie znanej ze swoich dorodnych arbuzów i wygolonych mieczników (Watermelono, przyp. red.) jest cała ceremonia związana z piciem parzącym w język napitkiem, zwanym herbatą. Oj, opił się kiedyś jej całkiem sporo. – Pamiętasz może, gdzie miałeś okazje jeść tę rybę? – Kamiyo zarzucił wolną myśl, choć przypuszczał, że musi być to gdzieś w pobliżu portu. W końcu te lubią pływać. Natomiast cała ta otoczka związana z wojną musiała przelecieć szarookiemu koło ucha, choć nie umknęła uwadze. Posilił się więc i na komentarz w tej sprawie – W stolicy to wygląda w sumie nieźle. Słyszałem, że na zachód można zobaczyć tylko wypaloną ziemię. Na wschód zaś… - Tu się zatrzymał w zamyśleniu. W sumie tak dużo po Sogen nie podróżował, poza tymi przymusowymi wyjazdami. Wschodnia ćwiartka regionu była dotknięta przez poważny głód, a wybrzeże było srogim pobojowiskiem. Tak przynajmniej je zapamiętał, z okresu jak przebywał w tamtych stronach. - … w sumie to nie wiem. – Rozłożył ramiona. – Lepiej jednak się skupić na tym, co będzie, niż tym, co było. Dla nas to znaczy rybka. – Ori nie często mówił. Tym rzadziej mówił mądrze. A już w ogóle, to ewenementem było mówieniem mądrze, z sensem i na temat na raz. No wypadałoby zaznaczyć tę datę w kalendarzu.

---

Wątek: Anzou, Kamiyo Ori

[Anzou]

Władca Piorunów zdaje się, że znalazł nowego towarzysza, osobę spoza klanu Uchiha. Chłopak był z tego powodu zadowolony, do turnieju pozostało jeszcze trochę czasu, natomiast nie miał pojęcia co mógłby tutaj robić sam. Nie chciał szukać Chino, nie chciał patrzeć na jej twarz, była osobą z totalnie innym nastawieniem do życia niż Anzou. Białowłosy jej jeszcze do końca nie rozgryzł i nie wie czy chce to robić.
- Masz rację, skupmy się na tym co jest tu i teraz. Oboje jesteśmy głodni... Szczerze to pamiętam, że rybkę jadłem w porcie. Mimo wszystko, może tutaj znajdziemy jakieś miejsce? Nie ma co się za bardzo zapuszczać.
Chłopak rzucił luźnym pomysłem. Szedł wraz z Ori. Prędzej czy później trafią w końcu na knajpkę, na jakieś miejsce, które zwróci uwagę ich wzroku, a jak nie wzroku to przynajmniej węchu. Zmysły gdy człowiekowi doskwiera głód są zawsze wytężone. Młody Kaminari zdaje się, że dostrzegł nieco dalej jakąś knajpę, miejsce, gdzie można uzupełnić stan swojego brzuszka i zmniejszyć stan portfela. Mimo wszystko; warto zjeść.



zt z Orim do Knajpki
viewtopic.php?f=240&t=10429&start=30