[Event] Ulice Kōtei

[BeeBee-Hachi]

Mayu i Ren

Grabarz, który powitał ich w progu popatrzył się na obie kobiety wyraźnie zdziwiony tym, co się dzieje. Zmarszczył przy tym nieco brwi i oparł się o uchylone drzwi.

- Przepra... A, już rozumiem. Nie, nie - to dobrze, że nic więcej nie przynosicie, po prostu... ech, problemów jest trochę z uchodźcami. Ostatnio co chwilę kogoś przynoszą stamtąd, takie wrażenie mam. Kapłani i ja mamy pełne ręce. - wyjaśnił, najwyraźniej wyłapując po krótkim momencie konfuzji, do czego piła Mayu. Potem przeniósł wzrok na Shizakiego, może go kojarząc, a może po prostu chłopak roztaczał jakąś aurę "swojego" w porównaniu z ciemniejszej karnacji i egzotyczniej ubranymi kobietami, szukając chyba u niego potwierdzenia, że kobiety mówią prawdę. Chłopak kiwnął tylko delikatnie głową, na co grabarz otworzył szerzej drzwi i zrobił im miejsce, zapraszając do środka.

Krótki korytarz prowadził do dwóch pomieszczeń po obu stronach oraz na wprost, schodami w dół. Grabarz poprowadził Mayu i Ren prosto, ignorując pomieszczenia po bokach - jeśli jednak przedstawicielki Unii zdecydowały się obejrzeć na boki, dostrzegłyby po jednej stronie składzik na sprzęty i warsztat kamieniarski, a po drugiej niewielką kuchnię. Ich droga prowadziła jednak schodami w dół, aż do grubych drewnianych i wzmocnionych stalą drzwi, dobrze dopasowanych do siebie tak, aby nie zostawiały przestrzeni między sobą. Sam korytarz, schody i drzwi były dość szerokie - ewidentnie dostosowane do tego, żeby dało się znieść po nich, cóż - zwłoki. Ich przewodnik otworzył je, po czym mogły wejść głębiej, do zimnego, piwnicznego pomieszczenia o kamiennej podłodze, oświetlonego całkiem nieźle kilkoma lampami i dość przestronnego - z przejściem prowadzącym gdzieś na prawo. Nawet Shizaki wzdrygnął się lekko, wyraźnie odczuwając panujący tutaj chłód.

Na środku pomieszczenia widoczne były dwa stoły, przy ścianach natomiast stało kilka szafek, mniejszych i większych, na których można było dostrzec rozłożone jakieś metalowe przedmioty, ale także maści, słoje i rozmaite inne specyfiki, przywodzące na myśl salę medyczną. Na jednym ze stołów położone były zwłoki, z wejście niezbyt dokładnie widoczne, przy których kręciła się młoda kobieta w masce, ze związanymi w kok ciemnymi włosami i w skórzanych rękawicach do łokcia. W pomieszczeniu unosił się specyficzny, nieco ziołowy zapach podszyty jednak delikatnym fetorem zgnilizny.

- Hanami, mamy gości. - odezwał się do niej grabarz, na co ta podniosła głowę i spojrzała w kierunku trójki wizytujących. Ukłoniła im się uprzejmie.

- Potrzebują obejrzeć naszych sztywniaków. Pokaż im proszę, co potrzebują, mają zgodę od pana Sugiyamy. Starego oczywiście, nie tego jego młodego syna-idioty. Panie są gośćmi z Unii, więc bądź uprzejma proszę. Ja wracam na górę, muszę nagrobek dla państwa Sato dokończyć przed południem. - wyjaśnił, po czym wyszedł, zostawiając trójkę w towarzystwie młodej kobiety, Hanami. Ta odłożyła narzędzia, rękawice i maskę, po czym przeszła do nich bliżej.

- Chcą panie obejrzeć jakieś konkretne zwłoki? Czy... wszystkie po kolei? Tutaj na stole mam jakiegoś nieszczęśnika znalezionego w obozie uchodźców, który zginął jeszcze przed turniejem. Biedak, strasznie zmasakrowana twarz - nie wiem, czy rodzina, jeśli miał jakąkolwiek, będzie go w stanie rozpoznać nawet jeśli się do nas zgłoszą. - westchnęła, wskazując na ciało, przy którym pracowała. Potem wskazała głową na przejście do drugiego pomieszczenia. - Tam trzymamy resztę, trochę ich jest niestety. -

---

Gazo Shizaki
Hanami

[Misae]

Panowało ogólne poruszenie. Czuć było nerwowość w powietrzu. Ku ogromnemu zdziwieniu widziała byłego przeciwnika Kyoyshiego z poprzedniej rundy turniejowej. Ustalał coś ze strażą. Ciekawe czy wydarzyło się coś poważnego, czy bardziej było to pytanie o drogę - bo kogo innego pytać niż strażników, którzy topografię okolicy powinni mieć w małym palcu. Zanotowała gdzieś swoje spostrzeżenie i puściła resztę w niepamięć. Jedyne co, to dobrze było widzieć, że mimo ran, które wydawały się być tak poważne naprawdę dobrze się trzymał. Widać było na arenie jak twardym był zawodnikiem.
-Jest to zrozumiałe… - odparła, przytakując mu. To nie była jej osada, ani jej turniej. Była gościem. Z tego punktu widzenia dobrze, że organizator przykładał duże znaczenie do bezpieczeństwa. Ostatnie co było im teraz potrzebne to rozróby.
Pozwoliła, nie przeszkadzając ani słowem by Masahiro zajął się rozmowami ze strażą, informując o ich wyjściu. Choć wiele osób pewnie na jej miejscu popukałoby się po głowie, bo wychodziła z obcym mężczyzną, jednak nie czuła się zagrożona. Uchiha nie zrobił nic, aby poczuła się niepewnie… a przynajmniej do momentu.
Obserwowała go jak odstępuje jej boku, przyglądała się jego skrępowanej minie i słuchała niezręcznych wyjaśnień. Poczuła nieprzyjemne ukłucie w klatce piersiowej. Czuła się zagubiona. Z jednej strony sprawiał wrażenie, że jego słowa wypłynęły od niego, lecz teraz, gdy powoływał się na dobro ich rodzin… i co do tego, cholerka jasna miało Ryuzaku! Poczuła się mocno nieswojo. Jakby trafiła na rozmowę, której unikała od dawna. Zawiodła się. Nie znał jej zbyt dobrze, a mimo to ogromnie jej schlebiało, że miał o niej takie zdanie i tak mu się mogła spodobać. Mało, której kobiecie by to nie schlebiało. A jednak, kiedy doszło do powołań na rodziny, nie mogła wyzbyć się wrażenia bycia oszukanym. Jej naiwne i pełne nadziei na szczerą miłość serce, zostało postawione przed obliczem świata, do którego należała. W którym pochodzenie i majętność było determinantą określającą kto zostanie twoją drugą połówką, nie serce.
Z drugiej strony biła się z myślami. Otrzymała zbyt wiele sprzecznych sygnałów. Nie mniej musiała coś powiedzieć. Zadecydować czy obrazić się na niego, za decydowanie za nią, czy może nie pozwolić aby ten stojący obok niej mężczyzna poczuł się jeszcze gorzej. Przyjąć wszystko na klatę czy wylać swoje żale i sprawić, że kogoś zaboli to jeszcze mocniej. Decyzja nie była trudna.
- Nic się nie stało- odparła starając się uśmiechnąć łagodnie, choć w jej spojrzeniu można było dostrzec zagubienie, ona naprawdę nie wiedziała co robić -Chodźmy, są ludzie, którym przyda się nasza pomoc, Masahiro-san - dodała aby wyrwać ich z tej krępującej ciszy. Doceniała, że do końca był dżentelmenem i wiedząc, że zabrnął za daleko przekładał jej poczucie komfortu nad swoje. Skoro jednak przeszli taki szmat drogi, jaki sens było zawracać? Niech z tego całego spaceru wyjdzie coś dobrego.

[Ren]

Martwiła się o nią, oczywiście. Ale Mayu nie zareagowała na jej życzliwy gest tak, jak Ren by tego oczekiwała - nie westchnęła ciężko, podnosząc na nią pełne wdzięczności spojrzenie wielkich ocząt, nie podziękowała za to, że beduinka zdobyła się na tak szarmancki gest, nie wzruszyła się jej propozycją. Ba! Na jej twarzy, zamiast bezradnej miny panny wybawionej z opresji, natychmiast rozlał się złośliwy uśmiech. Paskudny grymas, który dość często błąkał się na mimo wszystko ładnej twarzyczce dziewczyny. I w sumie jej pasował.
- Nie martwię się - odburknęła Kaguya, wyraźnie wyprowadzona ze swojej zwykłej niewzruszonej równowagi, gdy złote dziewczę bezceremonialnie odsunęło od siebie jej rękę, a następnie pociągnęła ją za sobą do budynku pełniącego funkcję tutejszego składowiska trupów - zupełnie tak, jakby to Kaguya bała się tam udać i trzeba było ją zaprowadzić siłą. Na informację, że jeśli będzie trzeba czegoś – lub raczej tego, co kiedyś było kimś – dotknąć, to na jej barki spadnie ten przyjemny obowiązek, Ren zareagowała jedynie wzruszeniem ramion. Jakkolwiek obrzydliwa była taka perspektywa, to nigdy nie miała problemu z odwalaniem brudnej roboty. Może dlatego tak zaskakująco dobrze znosiły swoje towarzystwo, mimo faktu, że ich pochodzenie raczej nie sprzyjało budowaniu pozytywnej współpracy – Mayu, choć sprawiała wrażenie dość odrealnionej, była w rzeczywistości bardzo konkretną i zadaniową osobą. A Ren była praktyczna. Lubiła, gdy sprawy były załatwiane – najlepiej szybko i skutecznie. Nawet jeśli oznaczało to, że będzie babrać się w gnijącej padlinie po pachy.
W przeciwieństwie do grabarza, Ren od razu wychwyciła dość czarny dowcip, którym Mayu zdecydowała się rozładować raczej napiętą – co zresztą było teraz zrozumiałe – atmosferkę. Kaguya wypuściła trochę głośniej powietrze nosem, ale jej twarz pozostała nieprzenikniona. Cóż, prawda była taka, że w ich sytuacji mogły jedynie śmiać się lub płakać – i zdecydowanie lepiej było trzymać się tej pierwszej opcji. Przynajmniej do czasu, aż wyjdą z trupiarni, z ciałem czy bez ciała.
Zostały wprowadzone do wnętrza kostnicy - na pierwszy rzut oka był to zadbany, dobrze przygotowany do pracy przybytek. Kaguya nigdy nie była jeszcze w podobnym do tego miejscu - żyła na pustyni, przenosząc się z miejsca na miejsce, więc tam pogrzeby bliskim urządzano w zgoła inny sposób. Czasem nawet ich nie wyprawiano, gdy sytuacja wymuszała pośpiech. Czasem ciała zostawały w tyle.
Schodzili głębiej i głębiej, opuszczając tę przyjemniejszą część budynku. Temperatura była tu odczuwalnie niższa niż na zewnątrz – a już w samym Sogen było cholernie chłodno. Kaguya mocniej zacisnęła zęby, starając się ignorować panujący tutaj ziąb – nieprzyjemny dla żywych, sprzyjający umarłym. W powietrzu unosił się szczypiący zapach ziół i medykamentów, który dominował, ale nie maskował całkowicie wyraźnego smrodu rozkładu, a na stole, na samym środku pomieszczenia, wyciągnięte było sztywne ciało. Ren poczuła ucisk w brzuchu, ale starała się zachować dobrą minę do złej gry. W końcu widziała już martwych ludzi, co nie? Znajdywała ciała, często w różnym stanie. Niektórych zabiła sama. Wchodząc tu, spodziewała się, że to będzie łatwiejsze - ale i tak miała wrażenie, że jej żołądek wywraca się na drugą stronę. Zerknęła na Mayu przelotnie przez ramię, jakby na widok jej twarzy przypominając sobie o tym, że to ona sama chełpiła się wcześniej, że jest cholernie twarda, a następnie wyprostowała się sztywno, odsuwając od siebie natarczywe uczucie obrzydzenia. Przeniosła spojrzenie na kobietę w masce, skinieniem głowy odpowiadając na jej ukłon.
- Walczą między sobą? – rzuciła oschłe pytanie w eter, obchodząc stół, na którym wyciągnięte było bezwładne ciało. Spojrzenie ciemnych oczu beduinki zatrzymało się na pociętej twarzy mężczyzny, która faktycznie ledwo przypominała już w tym momencie ludzką. Widziała już podobne sceny – w końcu sama tak naprawdę kiedyś była wojenną uchodźczynią. Ludzie byli głodni, rozczarowani, sfrustrowani. Wpadali w szemrane interesy, szarpali się między sobą o każdy skrawek przestrzeni, o załatwienie swoich potrzeb – jedzenie, wodę, sen, seks. A możni w tym czasie rozlewali między sobą drogie trunki. Nic się nigdy nie zmieniało. Szczerze mówiąc, to Kaguya spodziewała się, że skrawki wiedzy o uciekinierach z wyniszczonych terenów wywołają w niej więcej empatii; że ogarnie ją złość lub żal. Ale widok tego, co pozostało z tego człowieka, sprawił tylko, że poczuła ulgę, że ma to już za sobą.
Rozwinęła częściowo turban, którym zgodnie z pustynną modą przystroiła swoją głowę na tak ważną uroczystość, jaką był zagraniczny turniej, a potem ściągnęła część materiału na swoją twarz – tak, by zakryć usta oraz nos.
- Nie zajmiemy wam dużo czasu. Będę potrzebowała czegoś podobnego. – Wskazała skórzane rękawice Hanami.

[Katetsu]

Chyba faktycznie wybrali najlepszy moment na opuszczenie lokalu, nie wiadomo jakby straż zareagowała n kogoś z Cesarstwa. Może oni potraktowaliby go jak resztę, chociaż bardzo w to wątpił - Wybraliśmy idealny moment, żeby uciekać stamtąd - powiedział uśmiechając się. Czuł się trochę dziwnie. Nie wiedział czy wykorzystuje nową znajomą, czy nie. Nie mówił jej całej prawdy, aczkolwiek znał ją dopiero niecały dzień. Informację które mógł uzyskać dzięki tej znajomości, mogły być znaczące, a ewentualna sieć kontaktów którą sobie wyrobił, mogła mu pomóc w przyszłości. Więc w sumie sytuacja win-win, tak mu się przynajmniej zdawało.

Z zapachu, który był mu bardzo bliski, wyszli na zewnątrz gdzie tym razem czuł się praktycznie jak w domu. Zapomniał że to miasto portowe, wciąż jednak nie była to wyspa, gdzie woń morskich przysmaków wsiąkała w nozdrza. Wziął głęboki wdech - Na Kirisame czuł te zapachy, tylko jeszcze bardziej - powiedział patrząc na uliczki - Nigdy tu nie byłem, musisz mnie prowadzić - uśmiechnął się. Nie miał pojęcia o tutejszym rozmieszczeniu miejsc.

Dziewczyna złapała go za ramię, na co tylko się uśmiechnął. Większość swojego życia był przyzwyczajony do różnicy wzrostu pomiędzy nim, a kimś spoza klanu Hoshigaki.

- To prawda, mam nadzieję że nie obrzucą mnie butelkami za to że jestem z Cesarstwa. Jeszcze Tobie mogłoby się oberwać. - W głowie miał już ułożony jakiś plan. Czy lepszy, czy gorszy to pewnie niedługo się przekona. Posiadał kilka informacji które mógł wykorzystać.

W pewnym momencie zauważył znaną mu postać. Zaczął się zastanawiać jak tak dobrze potrafi ona unikać strażników. Gdyby wiedział że to takie proste, to może w ogóle inaczej podszedłby do tej misji. No ale cóż, mleko się rozlało i musiał grać kartami jakie wylosował. Wiedział że musi podjąć kontakt i pewnie dziewczyna chce z nim przedyskutować plan działania - Robi się już późno - stwierdził, patrząc na przygaszone latarnie - Jeżeli nie masz nic przeciwko to mogę Cię odprowadzić - dodał. W końcu jutro też jest dzień, a noc bardzo sprzyjała jego głównemu zadaniu.

[Mayū]

Ale czy Ren naprawdę oczekiwała od niej niewinnego trzepotania rzęsami i przymilnych spojrzeń? Pomimo ograniczonych możliwości, a przede wszystkim chęci regularnego spotykania się, znały się już od jakiegoś czasu. Kaguya wiedziała, w jaki sposób Mayū na nią zareaguje — i że nie będzie to miłe. I nie było. Zamiast tego było irytujące, frustrujące i, no właśnie, wyprowadzające z równowagi. Wytrącające ją z tego mdłego, stoickiego spokoju, w którym odnajdywała komfort, ale też nudę. Bo przecież musiała się tym nudzić, skoro tak bardzo dążyła do tego, by Sabaku kolejny raz naruszyła — tak łatwo naruszalny — ład w jej umyśle. A może tylko Mayū uznawała to za łatwe? Wręcz zbyt proste, by odmówić sobie widoku zmieszanej, gubiącej się we własnych słowach Kaguyi. Ale Ren chyba to lubiła. Zbyt często prosiła Sabaku o choć odrobinę uwagi, gdy zbyt długo jej nie dostawała.
Mimo wszystko wciąż nie mogła pozbyć się tej natarczywej myśli, że jej troska wynika z pobłażliwości; świadczyło to jednak tylko o obsesji, którą miała na swoim punkcie. To nie był pierwszy raz, gdy była skłonna wymyślić jakikolwiek powód, by z kimś rywalizować. By pokazać, że nie tylko dała radę, ale też była lepsza. I tak wypadło, że tym razem był to wyścig o to, kto lepiej zniesie przebywanie w jednym pomieszczeniu ze zwłokami w zaawansowanym stopniu rozkładu. Nie widziała jednak żadnej nierówności w tym, że tylko Kaguya miałaby za zadanie przerzucać zwłoki. Dla Mayū naturalnym było, że to przedstawicielka kościanego rodu wykonywałaby tę brudniejszą robotę. W końcu od tego tutaj była; i tylko z tego powodu wzięła ją w ogóle ze sobą.
Zanim zostały wprowadzone do krypty prewencyjnie zakryła dolną część twarzy cienkim, parokrotnie złożonym materiałem. Czarna, obszywana złotą nicią chusta, zwykle służąca do ochrony przed unoszącym się w powietrzu pyłem, teraz miała chronić przed odorem rozkładających się zwłok i tym, co miało się z nich ulatniać. Nie wiedziała zbyt wiele o tych specyficznych procesach, któremu ulegają gnijące ciała, mogła więc mieć tylko nadzieję, że zasłonięcie dróg oddechowych tkaniną miało chociaż minimalny udział w uniknięciu zarażenia się jakimś świństwem. A jeśli nie, to przynajmniej inhalowała się ciężką wonią pachnących olejów, którymi skropiony był materiał, zamiast wdychać smród zgnilizny.
Przenikliwy chłód kostnicy, choć potrzebny do utrzymania dłuższej świeżości zwłok, był dla niej wyjątkowo uciążliwy. Chociaż starała się nie okazywać, jak źle tolerowała niskie temperatury, to jednak nie dało się nie zauważyć jej walki z własnym ciałem — każda kolejna fala dreszczy i głośniejsze szczęknięcie zębami zmuszało ją do coraz szczelniejszego opatulenia się płaszczem. Ignorując dotkliwe zimno omiatała wzrokiem kolejne pomieszczenia, by w końcu zatrzymać ślepia przez parę chwil dłużej na tych wszystkich medycznych przyborach i słojach z tajemniczą zawartością. Zawsze fascynowały ją te specyfiki, pod którymi uginały się półki w klinice jej ojca, a do których nie miała się zbliżać. Ale te przyrządy, na które właśnie patrzyła, były o tyle ciekawsze, że nie miała pojęcia, na czym polegała ta cała pośmiertna medycyna. Nie wiedziała, co ta ubrana w specyficzny strój kobieta w ogóle mogła robić z tym stosem ciał. Czy w ogóle chciała się dowiedzieć? Przed wejściem do położonych najniżej sal powiedziałaby, że z miłą chęcią, jednak gdy pomocnica grabarza odsunęła się od stołu...
Wścibskie oczy Mayū wylądowały automatycznie na niemal pozbawionych twarzy zwłokach, by już sekundę później przenieść się na zamaskowaną kobietę. Nie odrywała od niej wzroku — a z momentem, gdy już odważyła się na krótki rekonesans pomieszczenia, to tylko po to, by zorientować się, czy w razie czego miałaby jakieś zaciszne miejsce, w którym mogłaby pozbyć się zawartości swojego żołądka. Ostatecznie jednak przełknęła boleśnie ślinę, próbując pozbyć się coraz silniejszych mdłości. Skąd ta reakcja? W jej głowie pojawiła się dość niepokojąca myśl, że było w tych parodniowych, zniszczonych ciałach coś znacznie bardziej obrzydliwego od tych, które dopiero co zabiła. Nie były tak sztywne. Krew nie była tak ciemna; nie była zaschnięta. Co jeszcze? Chociaż początkowo uciekała od tego obrzydliwego widoku, jej oczy wciąż wracały na jego rozoraną twarz. Coś kazało jej patrzeć. Wmówiła sobie, że robi to po to, by się znieczulić. Nie znajdą Airan od razu.
— Faktycznie bardzo przykre — odparła zdawkowo, bez większych emocji. Angażowanie się w sprawę śmierci jakiegoś przypadkowego, bezimiennego nieszczęśnika wydawało jej się kompletną stratą czasu, która tylko odciągała ich od zadania. Nie miała zamiaru przejmować się cudzą wojną. Pustynne rody, teraz sklejone w jedno i szumnie nazwane Unią, miały wystarczająco dużo własnych problemów, a Mayū — ograniczone pokłady empatii. I, co ważne, była to empatia bardzo wybiórcza, która niezwykle rzadko zauważała istnienie tych wszystkich prostych ludzi, co swoim brudem i brzydotą oszpecają możnym codzienność. Nawet jak ci wielcy możni pochylali się nad pospólstwem, okazując im swoją łaskę, to była to łaska tak nieistotna w obliczu ich mnogości problemów, że nie było to niczym innym, jak podbijaniem własnego ego. Mayū nie różniła się od reszty bogaczy. Czasem rzuciła monetą w jakiegoś żebraka, by poczuć się lepiej. I przez moment nawet się czuła.
— Ale wracając do naszej sprawy, to szukamy kobiety — powiedziała wreszcie, gdy Kaguya zaspokoiła swoją niezdrową ciekawość, czy skumulowani na małej przestrzeni, zdesperowani ludzie miewają między sobą mniejsze lub większe bójki. Zmarszczyła delikatnie brwi, usiłując przypomnieć sobie jakieś cechy charakterystyczne, które mogłyby odróżnić ciało zaginionej od masy innych zwłok. Cóż, gdyby za życia tak bardzo nie bała się słońca, to mogłyby rozpoznać ją chociaż po opaleniźnie. Wspominanie o czymś tak zmiennym jak odzienie wydawało się całkowicie bezsensowne. — Ma ciemne włosy, ale akurat tutaj to chyba nie ma żadnego znaczenia. Szczupła, średniego wzrostu. Rozpoznam ją — zawiesiła głos na krótką chwilę, w zamyśleniu zerkając na odpoczywającego na stole denata — o ile ma twarz.

[Papyrus]

Misae

Misae mogła zauważyć, jak wyraz twarzy Masahiro zmienia się z zakłopotanej w zawstydzoną, a na końcu w zdruzgotaną. Chyba widział, że zawalił to wszystko na całej linii. Za dużo gadał. Ale przecież gadał z sensem. Wszyscy by zaakceptowali, nikt by nie miał nic przeciwko. Jednak to musiało nie podobać się Misae.

Albo on jej się nie podoba.

Tak, pewnie to było to.

- Tak, oczywiście. Chodźmy.
z/t

Uchiha Masahiro

Katetsu

- Och, jaki szarmancki mężczyzna - powiedziała Tamami i się zatrzymała. - Ale mogłabym się obrazić, że odrzucasz propozycję spaceru po Kotei. Ale rozumiem. Zresztą, i tak mam niedługo walkę, więc powinnam odpocząć. Nigdzie nie musisz mnie odprowadzać, bo akurat śpię w tej karczmie. Więc nie ma co. Daj mi proszę znać, jeżeli będziesz chciał się jeszcze spotkać. Bo ja bardzo chętnie.

Tamami uśmiechnęła się do niego jeszcze raz, wyciągnęła dłoń i musnęła jego ramię, zanim się odwróciła i ruszyła z powrotem do karczmy, od której przesadnie się nie oddalili. Niestety, nie miała szczęścia i jej randka z Katetsu została przerwana przez samego Katetsu, który miał inne plany.

Te plany, kiedy Katetsu oddalił się od trochę od głównej ulicy, zeskoczyły z dachów, upewniając się wcześniej, że było bezpiecznie i nikt na nich nie zwraca uwagi.

Seno była zaskakująco kompetentna.

- Katetsu-san - powiedziała dziewczyna, spoglądając w bok i szarpiąc szew swojej bluzki delikatnie. - Wybacz mi proszę, że tak przerwałam… Taki niezbyt dobry czas na zadanie, kiedy spotyka się miłych ludzi… - Jej głos nieco drżał. Sayomari była osobą pełną niepokoju i nieśmiałą, dlatego nawet rozmowa z kuzynem nieznanego stopnia ją stresowała. - Ale trochę rozejrzałam się po Kotei. Mamy sprawdzić obozy uchodźców. Jest jeden na południu, drugi na zachodzie. Ten na południu wydaje się bardziej ogarnięty, ten na zachodzie bardziej chaotyczny. Który powinniśmy sprawdzić pod kątem tego, o co prosił Yusemi-sensei?

Kami Tamami
Sayomari Seno

[BeeBee-Hachi]

Mayu i Ren

- Tak. Głównie w obozie na zachodniej stronie, tym większym. Mają tam o wiele gorsze warunki niż ci w południowym, no i są problemy też z jedzeniem... a turniej, turniej nie do końca w tym aspekcie pomaga. No, ale nie będę może Pań zanudzać, w końcu szukacie kogoś konkretnego. - stwierdziła młoda kobieta w odpowiedzi dwóm gościniom, które obecnie nieco się trzęsły z chłodu, jaki panował w środku. Ich gospodyni była lepiej przygotowana na nieprzyjemne warunki pracy, w grubszym ubraniu. Na prośbę... a raczej polecenie Ren skinęła głową, po czym odwróciła się, przechodząc do jednej z szafek, gdzie chwilę grzebała, aż w końcu wyciągnęła z niej nieco znoszoną, ale nadal funkcjonalną parę rękawic, podając je zaraz Kaguyi.

- Proszę. -

Zapach, drażniący tymczasem nozdrza przede wszystkim Mayu sprawił, że ta po szybkim rozglądnięciu się dostrzegła w istocie wiaderko skryte pod jednym ze stołów - porządne, drewniane i - oby - pozbawione istotnej zawartości.

W tym czasie Shizaki zdążył przemieścić się bliżej denata, uprzedzając minimalnie Ren i Mayu, samemu przyglądając się z ciekawością, ale i lekkim obrzydzeniem. Kiedy kobiety podeszły same bliżej, zrozumiały dlaczego - widok był w istocie nieprzyjemny. Zgodnie z zapowiedzią Hanami, o ile reszta ciała nie liczyła sobie problematycznych ataków, tak twarz tego konkretnego - już owszem. Wyglądała, jakby nie pozostało na niej praktycznie skóry, a reszta była pomiażdżona i pocięta tak bardzo, że nawet nie dałoby się tej osoby rozpoznać inaczej, jak po przedmiotach, które mogłaby mieć przy sobie - a których, wedle wiedzy Hanami, nie było. Kiedy jednak Mayu podała jej cechy charakterystyncze, ta przytknęła palec do policzka i wbiła wzrok w sklepienie.

- Hmm, hmm... to może przejdźmy do drugiego pomieszczenia, zaraz sprawdzę kto mógłby pasować do tego opisu. - odparła młódka, po czym zaprowadziła ich do pomieszczenia po prawej, które wydawało się jeszcze bardziej, o ile to możliwe, piwniczne w charakterze. Przede wszystkim, obie ściany miały w sobie wnęki z jakimiś szufladami w środku. Ponadto, przy każdej wnęce wisiały cztery notki - nie wybuchowe jednak, ani świetlne, lecz... jakieś inne. Powiewały delikatnie na wietrze, który jakimś cudem dostawał się do środka, w efekcie czego szeleszczały nieco upiornie. Hanami zaczęła podchodzić do nich, wysuwając ze środka to, o co poprosiły gościnie... ciała.

Po paru chwilach miały już widok na przynajmniej siedem ciał. Póki co, żadne jednak nie wydawało się przypominać Airan w pełni. Ogólne cechy nawet się zgadzały, ale z twarzy - każda zachowana - żadna nie była tym, czego szukali.

- Wyciągnąć jeszcze te... w gorszym stanie? - spytała Hanami, zerkając najpierw na Ren, a potem na Mayu, jakby uznała tę ostatnią za bardziej istotną.

---

Gazo Shizaki
Hanami

[Ren]

- Gówniane życie – mruknęła pod nosem, gdy Hanami potwierdziła jej przypuszczenia co do tego, co dzieje się w obozach uchodźczych. A nie działo się zbyt dobrze, co stawało się podwójnie makabryczne w momencie, gdy skontrastować to z festynową atmosferą, jaka panowała w bardziej reprezentatywnej części osady. Może i lepiej dla tego nieszczęśnika, że wyrwał się z tego miejsca – szkoda tylko, że w tym przypadku ucieczką była śmierć. Ren westchnęła ciężko, a potem odruchowo skrzyżowała ramiona na piersi, dłońmi rozcierając swoje łokcie i w ten sposób zapewniając sobie odrobinę więcej ciepła.
- Nazywasz się Hanami, tak? – Wyciągnęła wreszcie rękę po ciężką parę skórzanych rękawic, które przekazała jej młoda balsamistka. Skóra z których je uszyte była podniszczona, ale nadal gruba. Kaguya wsunęła je na swoje dłonie, podciągając je prawie pod pachy, a następnie parokrotnie zgięła ręce w łokciach, upewniając się, że nie zsuną się przy pierwszym ruchu. Czuła, że nie były jej – ale były wystarczające. – Dzięki.
Widok pozbawionego twarzy ciała w pewien niezdrowy sposób przyciągnął uwagę całej trójki gości z… powierzchni. Spojrzenie ciemnych oczu Kaguyi jakby odruchowo prześlizgnęło się po ciele denata. Przyglądała się zdartej skórze, ukruszonym kościom i całej tej miazdze, jaka została z tego, co kiedyś było ludzką twarzą. W każdej makabresce było coś, co przyciągało wzrok i fascynowało; nawet jeśli shinobi teoretycznie powinien być obyty z widokiem śmierci. Odczuła to Ren, odczuła to Mayu, odczuł to nawet Shizaki. Jedynie Hanami zachowywała się jak zwykle – nic dziwnego, w końcu przywykła do tego miejsca - i takiego towarzystwa.
Dziewczyna Sabaku doprecyzowała, kogo konkretnie szukają. Faktycznie, Hibiki Airan była o tyle problematyczną zgubą, że jej aparycja nieszczególnie odróżniała ją od rysopisu typowego mieszkańca Sogen. Nic w tym krótkim opisie nie sprawiło, że natychmiast uzyskały odpowiedź na nurtujące je pytania. Poszukiwania musiały więc trwać. Przeszli więc za przewodniczką do sąsiedniego pomieszczenia – o wiele mniej przyjaznego niż poprzednie, o ile przyjaznym można nazwać pokój, gdzie na środku leży wyciągnięty trup. W panującej tu atmosferze było coś, co sprawiało, że Ren miała wrażenie, że powinna ściszyć głos.
Hanami sprawnie przemieszczała się pomiędzy szufladami, wysuwając te, w których przechowywane były denatki o ciemnych włosach. Kaguya obserwowała to z dystansu, na razie nie zbliżając się do ciał. Żadna z nich nie była tą, której szukali. Nie sprawiło to, że poczuła ulgę. Oznaczało to tylko, że będzie tylko gorzej.
- Przygotowaliście już nas na te w gorszym stanie – rzuciła niby lekko i swobodnie w odpowiedzi na pytanie zadane przez pomocnicę grabarza, ale jej głos zabrzmiał jakoś nienaturalnie i chrapliwie. Poprawiła rękawice odruchowo, a potem, podobnie jak Hanami, przeniosła spojrzenie na Mayu, jakby szukając w jej wyglądających zza ciemnej chusty poważnych złotych oczach wyrazu aprobaty.
– Tak, szukajmy dalej. – Stanęła obok balsamistki, gdy ta miała otworzyć kolejną szufladę.

z/t -> [Event] Trybuny Południe

[Katetsu]

Katetsu nie chciał kończyć spotkania, niestety wzywały go obowiązki, których się podjął. Nie uzyskał żadnej cennej informacji poza tym, że dziewczyna również nic nie wiedziała. Chociaż nie miał pewności, czy była z nim w pełni szczera. No może upewnił się tylko w tym, że Cesarstwo ma bardzo złą opinie w Sogen.
- Jasne, jestem jak najbardziej za. Jeżeli nie złapiemy się w karczmie, to z pewnością pojawię się na trybunach kiedy będziesz walczyć. W życiu nie darowałbym sobie przegapienia tego pojedynku. - odpowiedział i uśmiechnął się. Odprowadził jeszcze przez chwilę dziewczynę wzrokiem, a następnie oddalił się z dala z ulicy w miejsce gdzie spokojnie mógł porozmawiać z Seno.

Dziewczyna sprawnie uwinęła się przekradnięciem po dachach. Chłopak jeszcze w życiu nie widział by jakiś Hoshigaki tak sprawnie się poruszał. No może poza jego wujkiem, ale on był mieszańcem odrzuconym przez społeczeństwo - Gdybym ja potrafił się tak sprawnie poruszać, to pewnie już dawno uzbierałbym więcej informacji. - powiedział, a następnie oparł się o najbliższą ścianę - Nie przerwałaś, nie byłem w stanie i tak uzyskać już więcej informacji - podrapał się po brodzie - Tak naprawdę nie wiele ustaliłem. Myślałem że lokalni, będą bardziej skorzy do rozmów po alkoholu, ale oni woleli wszczynać bójki. Nie jesteśmy zbyt popularni w Sogen, niestety. A nasz kolor skóry nie ułatwia nam ukrycie tego. - westchnął i spojrzał na drogę z której przyszedł - Liczyłem, że ta dziewczyna pomoże mi dostać się do obozu uchodźców i na spokojnie tam się rozejrzeć, ale to również nie wypaliło - trochę dziwne było myślenie Hoshigakiego. Może po prostu w głębi duszy chciał się przejść do baru i przy okazji wykonać misję, a nie na odwrót.
- Co masz na myśli, mówiąc że jeden jest bardziej chaotyczny, a drugi ogarnięty? - zapytał, nie był pewny jak ma to rozumieć - Jeżeli chodzi o zachowanie ludzi, to wybrałbym ten "ogarnięty". Jeżeli się tam mocniej pilnują to znaczy, że mają ku temu powody. Ten chaotyczny może być tak samo chaotyczny jak bar, może łatwiej byłoby tam się przekraść, ale podejrzewam że żadnych cennych informacji nie uzyskamy. No chyba że miałaś co innego na myśli - poczekał na odpowiedź dziewczyny i jeżeli potwierdziła jego słowa, to był gotowy na wyruszenie do obozu znajdującego się na południu

[Mayū]

Pomocnica grabarza, zachęcona pytaniem Kaguyi, ciągnęła swoją opowieść o patologiach, których powstawanie było naturalnym następstwem gromadzenia się wybiedzonych, obcych sobie mas ludzi. Te z kolei wynikały z przeprowadzanych na tych terenach działań wojennych; a stwierdzenie, że na wojnie najwięcej tracą cywile było jednym z tych truizmów, które mogła użyć, odpowiadając Hanami. Proste, kończące temat. Empatyczne.
Wystarczyło jednak, że kobieta wspomniała o odbywającym się turnieju, by ciemne brwi Mayū ściągnęły się nieznacznie. Tak samo jak postrzegała za monolit całą społeczność Atsui, na równi za sprawę Sabaku odbierając błędy na arenie politycznej, nieudolność straży czy personalne potknięcia i porażki jej krajan, taką samą miarą mierzyła klan Uchiha. Zawsze nadrzędnym dla niej było to, by nie pokazywać słabości i ukrywać błędy. Tego samego oczekiwała od każdego innego Sabaku, najemnika czy zwykłego mieszkańca — by nie szkodzić temu, jak postrzegany z zewnątrz jest cały jej ród. Nie miało dla niej praktycznie żadnego znaczenia, że stojąca przed nią kobieta lub ten chłopaczek, który prowadził je do kostnicy, obiektywnie nie odpowiadali za aktualny stan rzeczy. Wszystkie te pęknięcia na tak pieczołowicie budowanej fasadzie prowincji, która hucznym turniejem świętuje pokój, były rażącym błędem, który obnażał tutejszy chaos i złe planowanie.
— W takim razie skąd ten pomysł z turniejem, skoro macie tak wielkie problemy? Chcecie coś pokazać? — rzuciła z przekąsem. Obozowiska uchodźców, pozbawione twarzy ciała, zerwane pieczęcie i wrzaski w siedzibie władzy. Gdyby była stąd, to czułaby wstyd. Na szczęście jednak nie była. — Jeśli tak, to nie pokazujecie się od najlepszej strony. Świat to widzi. Tak tylko mówię. — A skoro już organizowanie turnieju tuż po wojnie uznali za konieczność, to mogliby chociaż lepiej ukryć wszystkie te trupy. Źle się na nie patrzyło.
Gdy wygłaszała swoją niezbędną opinię, reszta wycieczki z przedziwnym zafascynowaniem przyglądała się zwłokom osoby, która nie wyszła z ostatniej w swoim życiu potyczki z twarzą. Mayū zdążyła już nasycić się widokiem rozpłatanej skóry, więc jej uwaga skierowała się na Ren, która zawzięcie podciągała nałożone chwilę wcześniej rękawice. Wyglądała w swoim nowym uzbrojeniu na tyle komicznie, by Sabaku przez ułamek sekundy zyskała świadomość, w jak bardzo absurdalnej sytuacji się znalazły — i jak bardzo nieprzewidzianym scenariuszem było oglądanie trupów w kostnicy, gdy z resztkami entuzjazmu przekraczały sogeńską granicę. Ta myśl zniknęła jednak tak szybko, jak się pojawiła, gdy jej czujne spojrzenie napotkało solidne wiadro w jednym z kątów piwnicy. Widok ten przyniósł jej chwilową ulgę; starała się nawet zapamietać jego lokalizację, gdyby mdłości okazały się jednak zbyt silne. Tymczasem ponownie przełknęła ślinę, czując w ustach jej nadmiar.
Przytaknęła krótko, gdy kobieta zaprosiła je do sąsiedniej sali, po czym ruszyła w ślad za nią. Czekała w milczeniu, aż pracownica wyłoży przed nimi te wszystkie ciała, które uznała za zgodne z dość skąpym opisem fizyczności zmarłej. Zobaczywszy siedem podobnych do siebie, ale nieprzypominających ich zguby ciał, jedynie pokręciła mimowolnie głową, widząc potwierdzenie swoich obaw. Szukanie kobiety o ciemnych włosach w prowincji znanej z tego, że przebywało w niej sporo ciemnowłosych osób, było jak próba odnalezienia tego konkretnego ziarnka piasku w wypełnionej kwarcem gurdzie. Nie mogła powstrzymać grymasu niezadowolenia, gdy Hanami poinformowała je, że najgorsze dopiero przed nimi. Doceniwszy więc, że przynajmniej pierwsza partia zwłok nie była pozbawiona twarzy, podniosła otwartą dłoń, prosząc o chwilkę. Chociaż Ren zdecydowała się zostać w tyle, Sabaku zbliżyła się do ciał, dociskając do nosa zdobną chustę. Nie mogła pozwolić sobie na błąd; jej złote oczy taksowały uważnie twarze denatek, szukając w nich rysów Airan. Podobno po śmierci twarz może się zmienić. Tak słyszała.
— Nie. Nie wyglądają jak ona — ogłosiła w końcu, podnosząc się znad ostatniego truchła. Czując na sobie wyczekujące spojrzenia, pokiwała delikatnie głową, potwierdzając, że owszem, muszą przejrzeć wszystkie zwłoki — niezależnie od tego, jak zły był ich stan. Cofnęła się o parę nieco mniej pewnie stawianych kroków, by zatrzymać się obok Ren. Już za momencik przydadzą jej się te rękawice, które wciąż poprawiała z taką nerwowością.
— Kontynuujmy. — Westchnęła ciężko, niemal męczeńsko. Tak, by nikt nie miał wątpliwości, że wcale nie chciała już tutaj być. — Od tego momentu wymagałabym też okazania, co znaleźliście przy zwłokach. Albo chociaż informacji, jeśli pozbywaliście się tych rzeczy — powiedziała być może zbyt szorstko, co uświadomiła sobie dopiero po tym, jak słowa opuściły jej usta. Nie chciała stracić kontroli nad sytuacją, a jedynym sposobem, by ją opanować, było dla niej odseparowanie się od tych wszystkich obleśności. Hanami przez swoje stanowisko była dla niej, niestety, częścią tej nieprzyjemnej scenerii. — O ile to nie problem — dodała kurtuazyjnie, jakby to miało zmiękczyć ton jej wypowiedzi.

z/t ⟶ [Event] Trybuny Południe

[Papyrus]

Katetsu

- Obawiam się, że jest gorzej, niż w barze. Ten porządny wygląda prawie jak dzielnica Kotei, ludzie tam mieszkają dość ładnie i bezpiecznie, panuje ład i porządek. Nie wiem, czy naszym - miała na myśli Cesarstwo - udałoby się tam tak łatwo przeniknąć. Ten chaotyczny nie ma ani lidera ani porządku, robią tam co chcą. Jest brudno, śmierdzi, są choroby, zbiry, bójki. Straży tam nie ma, pewnie mają priorytety tutaj - powiedziała Seno, wyglądając na zadowoloną, że potrafiła zdobyć i przekazać informacje. - Oczywiście powinniśmy sprawdzić oba. Noc jest długa. Trzeba się tylko wykraść za mury i nie być spostrzeżonym. Znalazłam takie jedno miejsce. Jest ślepym punktem między wieżyczkami i strażnicy nie chodzą tam często.

Skinęła na niego, teraz ruszając uliczkami. Szła spokojnie, chociaż tarmosiła swoją bluzkę. Dziewczyna, nawet na tak zdolną kunoichi, była stanowczo za mało pewna siebie. Pewnie dlatego polegała na dalekim kuzynie, jeżeli chodziło o podejmowanie decyzji. Kiedy ten jednak decyzje podjął, jak najbardziej wypełniała to, czego chciał.

W końcu trafili do cichej uliczki, skąd Seno wskoczyła na dach i skinęła na Katetsu, żeby zrobił to samo. Zabudowa w Kotei była gęsta, wielopoziomowa - pełna wyższych i niższych budynków, dobudówek, kominów, dachów. Poruszanie się po dachach było bezpieczniejsze i szybsze. Nawet, jeżeli teraz strażnicy Uchiha byli czujniejsi.

Dziewczyna trzymała się nisko, często używając cienia, żeby się ukryć, a jej kroki były lekkie i ciche. Katetsu był większy od niej, ale jako shinobi nie miał problemu, żeby - kierowany jej przykładem - był w stanie robić to samo. Co jakiś czas zatrzymywała się, kazała mu przystanąć, schować się - za każdym razem okazywało się, że dostrzegła coś przed nim. Strażnika, kogoś w oknie, przechodnia.

W końcu jednak dotarli do muru otaczającego Kotei. Miejsce było mniej więcej pomiędzy dwiema wieżyczkami wartowniczymi. Domy tutaj były bardzo blisko muru, a po drugiej stronie rosły drzewa, które koronami sięgały nad murem, a gałęzie sięgały do środka miasta. Było to idealne miejsce, aby przejść na drugą stronę niepostrzeżenie. Co też zostało zrobione.

Po drugiej stronu muru, poruszali się po drzewach. Obóz szczęśliwie był niedaleko.

- Jeżeli chcemy go zinfiltrować, musimy inaczej wyglądać - powiedziała Seno, kiedy zatrzymała się na gałęzi drzewa na drugiej linii, wpatrując się w całkiem solidnie zbudowany obóz uchodźców. Były tu namioty, drewniane szałasy, a wszystko powoli wydawało się rozrastać do porządnych, rozmiarów.

Z/T

Sayomari Seno

[BeeBee-Hachi]

Mayu i Ren

Hanami przytaknęła Ren, potwierdzając, że Kaguya dobrze usłyszała jej imię. Nawet lekko się uśmiechnęła, jednak uśmiech ten został szybko zgaszony kąśliwą - choć naturalnie niebezpodstawną - uwagą Mayu. Dziewczyna wyraźnie się speszyła, nie wiedząc co odpowiedzieć, dlatego też odwróciła się, aby schować najpierw ciała tych kobiet, które był w dość dobrym stanie i zdecydowanie nie były Airan. Odezwał się za to Shizaki, który wcześniej stanął w przejściu między kostnicą a pracownią balsamiczną (czy czymkolwiek było pierwsze pomieszczenie) i popatrywał jeszcze na zwłoki mężczyzny bez twarzy, jakby nad czymś się zastanawiając głęboko. Dopiero komentarz przedstawicielki Unii go z niego wybił.

- Cóż, może zatem następnym razem wy taki zorganizujecie i pokażecie nam, jak ŚWIAT, a w szczególności Unia zabiera się do czegoś takiego? Ciekawe, czy wyjdzie tak dobrze jak podczas Pustynnego Pogromu. No ale do dwóch razy sztuka, prawda? - wycedził zimnym tonem, ewidentnie zirytowany. Hanami zerknęła na niego, a potem z przestrachem i zakłopotaniem na przedstawicielki Unii, po czym odchrząknęła.

- To... to ja może wysunę teraz te w gorszym stanie, tak jak mówiliśmy. A, i co do rzeczy znalezionych przy nich - mamy je schowane, jeśli cokolwiek zostało odnalezione przy nich. - stwierdziła, po czym nasunęła sobie maseczkę z powrotem na twarz, po czym wyciągnęła po kolei cztery ciała i przysunęła do każdego lampy, aby można je było dokładniej obejrzeć.

To, co było widać na pierwszy rzut oka, to... cóż, tragiczny stan zwłok. Dwa ciała były niemal całkiem zwęglone - pozbawione włosów, praktycznie czarne, z zębami szczerzącymi się w przestrzeń i pustymi oczodołami. Jedno z nich wydawało się jednak zbyt duże jak na Airan - z samego szkieletu widać było, że osoba miała jakieś 190cm wzrostu, jak nie więcej. Trzecie było koszmarnie obrzmiałe i sine, z twarzą zmasakrowaną bardziej nawet, niż nieszczęśnik w głównej sali, jakby okrutnie zlinczowane lub ukamienowane. Było nagie, ale zatraciło niemal całkiem formę - dało się jedynie stwierdzić, że leży tam kobieta. Ostatnie zaś wyglądało, jakby jakaś potężna siła sprasowała je nagle ze wszystkich stron. Mayu mogła natychmiast skojarzyć to z efektami techniki Sabaku Kyū, wykonanej jednak bardzo, bardzo długo i dokładnie. Kości, mięso, kruczoczarne włosy, materiał jakiegoś burego ubrania (choć może był to bardziej efekt zabarwienia krwią i innymi płynami ustrojowymi) - wszystko było tutaj niemal idealnie sprasowane razem, zachowując z ledwością humanoidalny kształt.

---

Gazo Shizaki
Hanami

[Mujin]

Miał dużo czasu na zbadanie stanu Taro przed następnymi walkami. Im dalej w potyczki, tym przeciwnicy będą odpowiednio silniejsi. Słabi zostaną odsiani, a lepsi będą iść dalej. Naturalna kolej rzeczy związana z takim, a nie innym formatem walk. Chyba, że umiejętności walczących naturalnie się kontrują albo jeden ma oczywistą przewagę wynikającą ze stylu walki. Ale nie był ekspertem w tej dziedzinie i nie chciał wysuwać wniosków na podstawie tylko jego opinii. Niekompletnej dodatkowo.
W końcu znalazł Taro. Trzy dni wolności pozwoliły mu szukać rzetelnie i dokładnie. Miał zamiar podejść do niego w idealnych warunkach. Gdy ten będzie na osobności, nieotoczony niechcianymi ludźmi i innymi przeszkodami. Najlepiej blisko karczmy, by w razie czego mógł szybko zaprowadzić go do kontrolowanych warunków jego pokoju. Badania dotyczące przyjmowania dwóch substancji wspomagających trzeba było przeprowadzić ostrożnie. i z największą troską o pacjenta. Nigdy wcześniej tego nie robił i nie miał zamiaru położyć czyjegoś życia na szali przez zwykłe zaniedbanie procedur.
- Taro-san. - bez zbędnych grzeczności i przywitać, odwlekania nieuniknionego. Chciał to załatwić jak najszybciej i jak najbardziej profesjonalnie.
- Ach, Mujin-sensei. Przepiękny dzień. Jeszcze raz dziękuję za pomoc, bardzo się przydała w pokonaniu przeciwnika
Taka praca, nie ma co wspomać. Podziękujesz mi jak dojdziesz do finału. - odpowiedział Mujin skromnie, kiwając jedynie głową. Zachowanie pozornej skromności zawsze było jednym z jego priorytetów. - Potrzebuję nieco twojego czasu. Muszę sprawdzić, jak twoje ciało przyjmie dwie różne substancje. Nigdy tego nie próbowałem, wolę więc to zrobić w kontrolowanych warunkach. Przed walką. Jeszcze by cię przekręciło na drugą stronę na arenie.
- Nie - odpowiedział krótko i chłodno. Odpowiedź brzmiała bardzo definitywnie. Taro nie dał mu żadnych powodów czy argumentów, żadnego uzasadnienia. Po prostu "nie" i tyle. I jak rozmawiać z takim opornym człowiekiem? Jak starać się przekonać? To Mujin musiał zdobyć więcej materiałów do pracy z nim, więc to na nim leżała odpowiedzialność w odpowiedzi na argumenty,
- Słucham? - zapytał Mujin autentycznie zaskoczony - Wyjaśnij mi to.
- Powiedziałam już wcześniej. Nie będzie żadnych badań przed zakończeniem tego cyrku. - powiedział Taro, patrząc na Mujina poważnie. - Płacą ci za dawanie mi substancji, nie za oglądanie mojego tyłka. - Mujin trafiał na kolejne to blokady i kolejne przeciwności na jego drodze. Jakby całe okoliczne życie chciało zatrzymać go na jego drodze. Włączenie z osobą, której pomagął.
- To zamierzam zrobić. Dać ci dwie substancje i sprawdzić, czy coś ci się nie stanie. I czy będą działały jak powinny. W kontrolowanych warunkach, bym w razie czego mógł ci pomóc. Nie mam zmiaru nigdzie ci zaglądać. - wizja zaglądania w tyłek Taro nawet nie przeszła mu przez głowę i nawet nie zamierzał wyobrażać sobie okoliczności takiego zabiegu. Może jakieś zapalenia? Nabicie tyłkiem na naostrzony pal?
- Zapewniam, że mój organizm może przyjąć wszystko, co masz, a jeżeli coś się stanie, to nie zajmie dużo czasu, żeby dojść do siebie. Nie chcę, żeby fizyczne badania były na mnie robione. Boję się igieł. - jego głos był bardzo obojętny. Faktycznie? Ten silny ninja który sam decydował przed walką czym dokopie przeciwnikowi, teraz bał się igieł? Absurdalne.
- Szanuję twoją pewność siebie, ale jako profesjonalista nie mogę polegać na słowie. Muszę zobaczyć, że przyjmiesz dwa różne specyfiki i bez problemu z tego wyjdziesz. Nie będę nic ci wstrzykiwać, wsadzać, rozbierać ani badać. Weźmiesz jedno i drugie. Sprawdzisz, jak sobie z tym radzisz. Jeśli coś pójdzie nie tak, to udzielę ci pomocy. To wszystko - nie kupował jego strachu przed igłami. Musiał mieć jakiś powód i to generowało jego ciekawość. Dlaczego był taki niechętny do zbadania go? Powód musiał gdzieś być. Zdecydowanie nie miał zamiaru sprawdzać tego teraz, ale może znajdą się ku temu lepsze okoliczności. Irytacja na twarzy Taro była widoczna i obnażył on swoje zęby, żeby odpowiedzieć coś, co mogłoby być agresywne i nieprzyjemne. W ostatniej chwili się jednak zreflektował, odetchnął i pokręcił lekko głową, wyraźnie się uspokajając. To tylko wzmocniło podejrzenia.
- Nie będzie mi potrzeba twoja pomoc medyczna, ale jeżeli masz już sprawdzić, co się ze mną stanie przy tych dwóch środkach. Dawaj, miejmy to już za sobą. - kolejny, który nie rozumiał. Że nie może po prostu zaufać czyimś słowom i musi przekonać się na własne oczy, że jest to bezpieczne. Kolejny, który przekladał pychę i dumę nad bezpieczeństwo. "Nic mi się nie stanie". Gówno prawda, nie ma jak tego wiedzieć. Mujin też powoli się irytował, ale jeszcze się powstrzymywał. Pal licho ten szpital i kasłanie na niego krwią. Pal licho tego pierdolonego Senju i jego niedorobioną pizdę. Faktycznie ten turniej był cyrkiem. Długim i nie do końca owocnym dla Mujina. Gdyby nie pieniądze na dalsze utrzymanie jego kliniki...
Mujin wyciągnął z pieczęci przy dłoniach dwie substancje. Hayato - proszek przyśpieszający - i Yoriyori - tabletkę na wzmocnienie naczynek chakry. Mężczyzna przyjął je na raz. Mujin czekał na jakieś negatywne efekty. Wysypkę, gorączkę, mrowienie... Jakiekolwiek objawy, w zasadzie. Widoczne. Może czas trwania efektów ubocznych będzie znacznie dłuższy? Może po działaniu specyfiku pojawi się jakiś nowy etap upośledzenia, inny od sumy efektów ubocznych przyjętych substancji? A jednak nie. Nie było nic takiego. Po prostych testach sprawnościowych wychodziło nawet, że jegomość szybciej wracał do pełni sił. To było zaskakujące i nie pasowało do dotychczasowych testów i właściwości wzmacniaczy. Coś było nie tak. Może był naturalnie odporny na takie substancje? Bardziej, niż przeciętny ninja? Warto było o to zapytać.
- Wiesz co, wydaje się że jesteś wyjątkowo odporny. Poprzedni ludzie na których to trenowałem znacznie wolniej dochodzili do siebie. Ta wytrzymałość jest u ciebie naturalna? - zapytał Mujin potrzebując jakiejś współpracy ze strony Taro. Mógł do sobie nie lubić ale współpracować musieli, nawet jeśli ten zadufany w sobie dupek odmawiał aktywnej współpracy i potencjalnego ratowania jego życia.
- Tak, jest to bardzo dla mnie naturalne - powiedział Taro, zaciskał jednak zęby, żeby za chwilę je rozluźnić - To wszystko? Dostanę twoje wsparcie, żeby wykończyć złotego chłopca Uchihów? - wydawało się, że wszystko z nim dobrze. Poza tym, że nadal był w postawie silnie obronnej. Mujin to zignorował. Skoro potwierdził, co miał potwierdzić, to chyba nie było problemu z przyjmowaniem dwóch specyfików jednocześnie.
- Pewnie, że tak. Jakie chcesz specyfiki tym razem? - zapytał Mujin, sięgając do opasek przy dłoniach, gdzie miał zapieczętowane swoją podręczną aptekę - Przy okazji jeszcze jedna rzecz. Nie jestem pewien czy to zadziała, ale mogę zapewnić ci jednorazową ochronę przed Genjutsu. Ot taki mój naturalny talent. - powiedział i miał zamiar dotknąć jego czoła - Wystarczy że powiesz na głos "Kai" i Genjutsu powinno się rozproszyć. W teorii. Trzymaj to na walkę. - i dotknął jego czoła, o ile ten mu na to pozwoli. Chakra spłynęla na jego czoło, a Mujin poczuł ubytek w chakrze. Jutsu się powiodło. Taro pozwolił się dotknąć. Mujin podjął decyzję o zapieczętowaniu techniki jeszcze przed tym, jak zaczął rozważać implikacje dzielenia się wiedzą o takiej umiejętności. Ale jeśli da mu informacje tylko o ochronie przed Genjutsu, to nie będzie potwierdzał przenoszenia innych jutsu. I to było jak najbardziej sensowne. A jednak z tego wszystkiego wyniknęła jeszcze jedna rzecz. Jego czoło. Było bardzo chłodne. Zimne, nawet. Był pewien, że dotknął jego skóry. Jutsu działało. Jakie było wyjaśnienie tego fenomenu?
- No i to nazywa się doskonałe wsparcie. Daj to na szybkość i to, co za pierwszym razem mi dałeś. Jak dasz wszystko, to też nie zaszkodzi. Złoty chłopiec Uchihów musi ponieść spektakularną klęskę. Możesz coś zrobić, żeby jego osłabić?
- Wolałbym nie wchodzić w sabotaż. To już ewidentnie niezgodne z zasadami.. - powiedział, dając mu po jednej porcji wskazanych specyfików. Jeszcze tego brakowało, by wsadzał truciznę do czyjegoś kubka. Na to na pewno się nie pisał i nie miał zamiaru się pisać. - Ty zawsze jesteś taki chłodny, Taro-san? Jak trup jakiś. Albo inna jaszczurka. - odpowiedział dowcipnie, ale nie był pewien czy żart się przyjął. Próbował zdobyć nieco informacji tą metodą, ale co on mu może powiedzieć? Czy on sam miał jakąkolwiek teorię? Tak, coś rodziło mu się w głowie. Małe iskierki, które jeszcze nie zrodziły się w nic konkretnego. Taro się uśmiechnął, nawet się zaśmiał.
- Ogona nie mam, jak widać. A co do bycia trupem.... myślisz, że pan Matsuda zdecydował się mnie animować z daleka i wysłać zwłoki do walki? Czy może to zupełnie co innego? Jaka jest twoja teoria, Mujin-sensei. - zażartował Taro. Chyba zażartował. A Mujin z kolei skamieniał. Tylko na krótką chwilę. Brak ciepła w ciele, niechęć do bycia przebadanym... Wyjątkowo podejrzane. Istniały techniki kontroli trupów. Nawet Mujin ją znał, chociaż w oczywisty sposób nie posiadał. No właśnie, jaka teoria? Czy był przewrażliwiony? Nie, faktycznie rzeczy się nie zgadzały. A kiedy przychodziło do medycznych tajemnic, był pierwszym do ich odkrywania. To jutsu do kontroli trupów? Nie pozwalało na używanie przez niego technik, co ewidentnie było przez Taro robione. To nie mogło być to. Co, w takim razie?
- Istnieją co prawda metody na animację ciała, ale są zbyt niepraktyczne w takiej sytuacji w jakiej jesteśmy. Ale rzucasz mi rękawicę. Pomyślę jeszcze nad tym. - odpowiedział, podtrzymując żartobliwy ton dyskusji. Ale nie miał zamiaru tak prostu się poddać. Wymienił robaczka w jego kiesach na nowego, bardzo dyskretnie rzecz jasna. Miał zamiar to sprawdzić w innych okolicznościach. Najlepiej podczas snu, gdy będzie w stanie sprawdzić jego puls i inne funkcje życiowe.
Taro zauważył krótkie wahanie Mujina. Nie było to za bardzo subtelne, więc nic dziwnego. Jego oczy na chwilę się zmrużyły, następnie się lekko rozpogodził i położył dłoń na ramieniu Mujina.
- Nie ma co się tym przejmować. Nie zawracaj sobie głowy. - Dłoń Taro zacisnęła się mocniej na ramieniu Mujina. A medyk to poczuł. Jaki był tego cel? Pokazanie dominacji? Subtelna groźba? Jak wcześniej był podejrzany i chętny do odkrycia tajemnicy, to fakt nieprzychylności Taro do tego pomysłu jeszcze go w tym pomyśle ugruntowało.
- Dopóki wygrywasz i zapewniasz mi robotę, nie mam powodów do narzekać - odpowiedział, starając się jak najbardziej ukryć fakt swojego zamyślenia. Dodatkowy dowód. On nie chciał, by Mujin w to drążył. Ale medyk, jako osoba obsesyjna pod względem takich rzeczy, musiał to wiedzieć. Po prostu musiał. Gdy pojawiała się rzecz nieznana i dotycząca jego specjalizacji, nie było jak nie pójść tym krokiem. Nie zbierać okruszków porzuconych tu i ówdzie.
- Powodzenia w takim razie, wracam do swoich spraw. Postaram się poskładać twojego Uchihę jak najsprawniej. - kolejny żart, kolejne odbicie humorem. Ale pod sporem - dawno nie czuta przez Mujina dzika pasja. Nowy przypadek. Nowa sprawa medyczna. Nowe odkrycie. Jak dawno temu był w podobnej sytuacji? Pierwszym skojarzeniem była Oniniwa, ale przecież... Musi to zbadać w nocy. Na pewno musi to zbadać.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Mujin potrzebował dowodu. Potrzebował więcej informacji by wysunąć faktyczną tezę. Więcej danych, na których mógłby się oprzeć. Potrzebował go zbadać pod osłoną nocy. Ale do tego musiał go znaleźć. To było ważniejsze. Próbował wyciągnąć informację za pomocą robaczka tropiącego, ale robak nałożony na Taro nie wydzielał już feromonów przyciągających. Szlag. Ta niepewna metoda na szukanie ludzi ponownie dała o sobie znać. W takim razie musiał podejść do problemu inaczej. Jeśli Taro spał w karczmie, w której spał Mujin, to powinien móc znaleźć go właśnie tam. Pod osłoną nocy. Wysyłał pojedyncze robaki do pokojów i starał się znajdować Taro. Niesamowicie ostrożnie i niesamowicie dyskretnie. Chciał zachować tą operacje w sekrecie, jak tylko się dało, ale... Nie było go tam. Podejrzane. Myślał, że będzie mieszkał w "Ō no shi", gdzie pierwszy raz spotkał Taro i Matsudę. Albo... Miał problem. Nie miał jak go zbadać.[/akap
Następnego dnia z kolei miał inny plan. Z goła inny. Wstał wcześnie rano jak tylko się dało. Gdy pierwsze promienie słońca uderzyły ponad horyzont. Właściwie to prawie nie spał, chcąc nie przegapić tego momentu. Zdarzały mu się nieprzespane noce, nie było to niczym nowym. Jego wory pod oczami były chyba rozmiarów dorodnych owoców, ale musiał to sprawdzić raz jeszcze. By zyskać absolutną pewność. Wstał. Przebrał się w zapasowe ciuchy. Zabrał sporządzone kopie swoich technik medycznych. I rozstawił swoich małych agentów - robaki. Przy drzwiach do pokojów. I przy oknach. I przy wejściu. Przy każdym jednym. Gdy tylko Taro wyjdzie, robaki zobaczą Taro, to Mujin zostanie o tym poinformowany. Jego robaczki do niego wrócą. A on sam z kolei będzie usadowiony w swoim pokoju, przy oknie. Będzie czekał. Musi się dowiedzieć co i jak. Musi.

  Ukryty tekst

[Daisuke]

Wszyscy zmierzali w kierunku areny, ale on szedł w dokładnie przeciwnym kierunku. Czasami oznaczało to, że celowo uderzył kogoś z bara, nie chcąc zejść z drogi. Innym razem sam ustępował innym. Jeśli ktoś znajomy by go teraz zobaczył, to zapewne by go nie rozpoznał. Zachowywał się dziwnie. Zupełnie nie w swoim stylu. Miał przebłyski dawnego siebie, bucowatego i aroganckiego dupka, który chce każdemu dopiec. Ale potem potrafił się zmienić o sto osiemdziesiąt stopni. Tracił całą swoją siłę i pewność siebie. Jego postawa robiła się bardziej przygarbiona. Wzrok wbity tuż przed swoimi stopami, czasami tylko unosił się w panicznym rozglądaniu na boki, czy aby przypadkiem ktoś nie chce go zaatakować. Unikał kontaktu wzrokowego z innymi ludźmi. Czuł na siebie ich oceniające spojrzenia i bał się z tym skonfrontować. Pójście na arenę byłoby dla niego tylko pogłębianiem tego strachu, dlatego też miał zupełnie inny kierunek. Chciał się oddalić od tego miejsca. W takim tłumie nie będzie to jednak takie proste.