[Event] Ulice Kōtei

[Mujin]

Mujin czekał cierpliwie. Czekając na wyjście jegomościa z karczmy. Taro musiał tam być. Jeśli faktycznie siedział tam i była to jego kwatera, to powinien do niej wrócić na noc. Ale będąc wewnątrz go nie znalazł. To oznaczało, że ktoś się za niego podszywa. Albo nie było go tam nigdy, nie miał więc jak wyjść. Ale faktycznie chaos w głowie Mujina zaczął się porządkować i mógł wynieść z tego wszystkiego kilka istotnych wniosków. Z Taro było coś nie tak, to był wniosek niezaprzeczalny. Główny, ale nadal nie wiedział, co to było. Koncept kontrolowanego trupa zagnieździł się w głowie Mujina i nie chciał wyjść mimo wszelkich dowodów za i przeciw. Głównie przeciw. Poleganie na swoich doświadczeniach było niezbędne. Więc gdy robaki czekały i pilnowały wejść i wyjść, medyk zaczął analizować wszystko. Musiał wynieść jakąś teorię roboczą. Nie tyle dla siebie, ale też dla Matsudy. W teorii mógł w tym siedzieć, on mógł być prowodyrem tego wszystkiego. Podejście do niego bezpośrednio mogło jeszcze bardziej zaognić sytuację. Ale nie miał wyboru. Nie miał żadnych innych śladów, innych tropów. Musiał na czymś się opierać.
Opieranie się doprowadziło go do kilku wniosków i ciekawych połączeń logicznych. Jego jutsu do pieczętowania technik zadziałało. To oznacza, że musiał dotknąć jego czoła. Czyli nie mógł być osłonięty Henge ani innymi rzeczami. Dotknął czoła i czuł czoło. Skórę. Chłodną jak lód. Temperatura wskazywałaby na trupa, ale kontrolowanie trupa z taką precyzją i przy użyciu chakry... Nigdy o tym nie słyszał, a kontrolowanie trupów znane przez niego było proste i toporne. Zachowywał się jak człowiek. Jak Taro. Nie mógł być więc trupem. Musiał żyć. Tylko dlaczego nie chciał się badać? Dlaczego nie chciał, by Mujin sięgał prawdy?
Ostatecznie nie wiedział wiele. Wiedział, że coś było nie tak. Ale nie miał dokładnej teorii. Ale z czymś musiał iść. Z jakąkolwiek roboczą teorią. Ale nie miał doświadczenia i wiedzy, które pozwalałyby mu trafnie to ocenić. Bez zbadania człowieka, bez kilku chwil spokoju z bezwładnym ciałem, nie był w stanie zweryfikować niczego. Co więc miał zrobić? Robaki nie wracały, a on tracił cierpliwość. Nie było go. Cholera nie było go. Gdzie w takim razie... Nieważne. Nieważne. Nie miał też planu, co zrobić z Taro dalej. Co, gdy go zobaczy. Zaatakuje go? Gdyby tylko miał jakąś truciznę paraliżującą w przystępnej aplikacji. Nie był gotowy na skrytobójcze ataki. Potrzebował, jakkolwiek nie chciał tego przyznać, pomocy. Musiał zasięgnąć informacji. Odszedł więc zatem ze swojego stanowiska, zostawiając jednak robaki. Czas było poszukać Matsudy.

z/t

[Daisuke]

Dalej nie wiedział co się z nim dzieje. Co powinien zrobić, a czego powinien nie robić? Jaki powinien być jego następny krok? Potrzebował jakiegoś znaku, jakiegoś punktu zaczepienia, który pozwoli mu zrozumieć sytuację w której się znalazł.

-Co do...- Wymsknęło mu się pod nosem, gdy do jego uszu zaczęły dobiegać wybuchy. Te z kierunku areny powinny wydawać się w miarę naturalne. Przecież tam powinny toczyć się walki, ale jednak mimo wszystko skala tego wszystkiego była... Niepokojąca. A to był dopiero początek. Całe miasto w jednej chwili zamieniło się w prawdziwą kanonadę wybuchów. Z każdej strony dochodziły do niego dźwięki, które natychmiast podbiły poziom adrenaliny w jego krwi i zmusiły go do działania. Natychmiast ruszył ulicami w kierunku portu. Nie planował uciekać, ale również i tam coś się działo. A tam miał najbliżej.

[BeeBee-Hachi]

Daisuke - PORT

Poranek, zamiast przynieść kolejne sportowe emocje albo kolejne litry znakomitych trunków sprowadzonych do Kotei z okazji turnieju, przyniósł chaos i niezrozumiałe póki co wybuchy w wielu miejscach miasta. Zupełnie, jakby wojna nigdy się nie skończyła... albo właśnie wybuchła nowa. Jedno było pewne - turniej był już Turniejem Pokoju tylko i wyłącznie z nazwy. Daisuke, orientując się w kierunkach, skąd dochodziły wybuchy, postanowił ruszyć w pierwszej kolejności do portu - w istocie, było to obecnie najbliższe miejsce od niego, a dym który tam się pojawił nie mógł świadczyć o niczym pozytywnym.

Puścił się do biegu, wpadając szybko na główną ulicę, prowadzącą prosto w dół aż do samego portu. Nawet teraz ciągnęły po niej nieliczne wozy z towarami, choć większość przystanęła w niepewności, kiedy tylko doszło do wybuchów. Dlatego też młody wojownik wyminął je bez problemu, a im bliżej był portu, tym jaśniejsze było dla niego co się stało - większość okrętów z floty rodu Uchiha stanęła w ogniu, kilka właśnie tonęło, podobnie jak dwa budynki wyglądające na jakieś magazyny oraz kilka z pozoru przypadkowych innych, będących prędzej zwykłymi domami lub tawernami. Większość osób próbowała opuścić port czym prędzej, nie będąc pewnymi co jeszcze może się stać, część próbowała natomiast opanować pożary, jakie wybuchły, a jeszcze inna część starała się pomóc poszkodowanym - tu i ówdzie widać było albo ciała, albo rannych którzy znaleźli się zbyt blisko i albo dosięgła ich sama fala uderzeniowa, albo odłamki. Wśród nich widać było także tu i ówdzie strażników, jakkolwiek zaskakująco nielicznych - wyglądało na to, że siły Kotei były faktycznie mocno rozciągnięte przez cały Turniej.

To, co jednak chyba wydawać się mogło najciekawsze, to grupka czterech marynarzy, w tym jeden łudząco podobny do spotkanej kiedyś przez Daisuke Toshiko, którzy przemieszczali się ku latarni morskiej stojącej na skraju, przy samym wejściu do portu. To, co było nieco podejrzane to fakt, iż każdy najwyraźniej miał ukryte pod ubraniem torby shinobi oraz chyba pancerze. Nikt inny nie wydawał się na nich zwracać uwagi, zajęty bardziej namacalnymi problemami.

[Daisuke]

Zamieszanie, które powstało, było ogromne. Wybuchy nie milkły, a zniszczenia były coraz większa. Cokolwiek się tutaj działo, rozmach tego robił wrażenie. I orzeźwiało. I otrzeźwiało. Daisuke poczuł się znowu sobą. Gdy tylko adrenalina wróciła do jego krwi, stał się ponownie tym samym pewnym siebie, zarozumiałym dupkiem. Tego właśnie potrzebował, choć zapewne wielu Uchiha nie będzie zadowolonych z takiej sytuacji. Oczywiście z powodu tonącej floty, a nie tego że jakiś pijak z Daishi poczuł się lepiej.

Mnóstwo cierpienia i osób, które próbowały to ogarnąć. Strażnicy próbujący zaprowadzić porządek. Zwyczajni ludzie, którzy próbowali ratować samych siebie albo innych mieszkańców bądź przybyszów. Każdy człowiek o dobrym sercu rzuciłby się teraz do pomocy, aby uratować jak najwięcej się dało. Każdy kto ma w sobie odrobinę człowieczeństwa, współczułby wszystkim tutaj za straty jakie ponieśli. Ale Daisuke był inny. Omiótł wzrokiem cały ten burdel, do momentu aż w oczy rzuciło mu się coś bardziej charakterystycznego. Człowiek-rekin. Widział już kiedyś kogoś podobnego i choć to zapewne był tylko przypadek, bo ten nie wyglądał na Toshiko, to grupa z którą się poruszał już zwróciła uwagę Włócznika. Dlatego też zamiast pomagać w porcie, ruszył za podejrzaną grupą. Nie próbował się specjalnie ukrywać, ale też nie szedł środkiem na widoku.

[Sasame]

Po wbiegnięciu na dach pobliskiego budynku, udało mi się ustalić że w zasadzie w niemal każdej części miasta musiało dziać się coś niedobrego. Najbardziej martwił mnie fakt że oba ważne miejsca jakimi były siedziba władzy oraz port, najwyraźniej były już strefami walki. Z pewnością musiałyśmy udać się w jedno z tych dwóch miejsc aby rozeznać się lepiej w sytuacji no i oczywiście spróbować jakkolwiek pomóc. Wierzyłam szczerze że sytuacją w siedzibie władzy ktoś już się zajmuje albo wkrótce się nią zajmie, więc machnęłam ręką aby Misaki za mną podążyła.
- Chodźmy do portu, Misaki-chan, siedzibą władzy ktoś się zajmie a port sam w sobie jest mocno strategicznym miejscem, więc wypadałoby zająć się sprawami tam. Musimy być czujne i mieć oczy dookoła głowy. - powiedziałam szybko do kuzynki kiedy już ruszyłyśmy we wspomnianym kierunku. Równocześnie też aktywuję Klątwę aby od razu być lepiej przygotowaną do potencjalnej walki.

  Ukryty tekst

[Tanaka Misaki]

Misaki względnie zorientowała się w sytuacji i wyborem, jaki musiały podjąć. Postanowiła pozostawić tę kwestię Sasame, które z racji wieku, rangi i doświadczenia powinna wybrać lepszą z tych dwóch opcji. Poza tym, była to jej kuzynka, osoba, którą podziwiała i której ufała. Ktoś taki nie może wybrać przecież źle, prawda! Ognistowłosa podążała za starszą kunoichi niczym cień, chociaż trochę wolniejszy niż prawdziwy cień. Różnica w sprawności fizycznej między dziewczętami była spora, więc to Sasame musiała nieco spowolnić by Misaki mogła ją dogonić.
-Hai!
Odpowiedziała kuzynce, na znak, że zrozumiała i nie zamierzała się kłócić. Fakt faktem, port powinien być gorzej bronionym miejscem, dlatego to tam pomoc dwójki przedstawicielek szczepu Jugo mogłaby się okazać bardziej potrzebna. Niemal jednocześnie ze swoją towarzyszką dziewczyna aktywowała Klątwe, pierwszy poziom Senninki i pokryła swoje ciało czarnymi niczym atrament wzorami, burząc wizję niewinnej dziewczyny, na którą Misaki przynajmniej wyglądała. Z dodatkowymi siłami młodsza z kuzynek ruszyła za starszą, mentalnie przygotowywując się już do jakiegoś starcia z nieznanym. Następny cel - port!

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

Daisuke - Port, niedaleko latarni morskiej.

Podążyłeś za grupką, która wydała ci się nieco bardziej podejrzana, ciekawy co też w zasadzie takiego mogą robić. Po drodze dostrzegłeś, że poruszali się dość sprawnie, wtapiając się nieźle w tłum nawet pomimo posiadania wśród swoich rekinowatego osobnika. Po drodze nawet wzięli ze sobą jakieś... drabiny i wiadra, które - gdyby nieco dłużej nad tym się zastanowić - teoretycznie nie były im potrzebne, a jednak nadawały im przy pobieżnych oględzinach dodatkowej wiarygodności i celowości w ruchach. Wyglądali, jakby zmierzali pomóc przy gaszeniu pożaru w jakimś konkretnym miejscu, tyle tylko, że kiedy za nimi szedłeś, nie zatrzymywali się przy żadnej z płonących konstrukcji, wręcz je nieco omijając. Zamiast tego dość sprawnie przemieścili się pod latarnię, przy której znajdowało się kilku strażników, dyskutujących coś zawzięcie ze sobą i nie widzących najwyraźniej zmierzającej ku nim grupki. Pytanie, czy Daisuke postanowił zaangażować się żywiej w sytuację, czy też dalej obserwować rozwój wydarzeń.


Sasame, Misaki - Port, bliżej wejścia

Podjąwszy decyzję, dość szybko przedostałyście się do portu, gdzie panował - jak w wielu innych częściach miasta - spory chaos. Płonące budynki, ranni, do tego płonąca flota Kotei, wszystko składało się na dość ponury obraz wskazujący od samego początku na celowe działanie, choć nie wiadomo czyje dokładnie. Kaminari? Inuzuka? Wydawało się, że pogrzebali wojenne kunaie, ale może była to tylko podpucha, mająca uśpić czujność dumnych Uchiha, znanych ze swojego uporu? Cokolwiek to było, teraz musiałyście się zastanowić, co czynić w dalszej kolejności. Bystry wzrok Sasame wyłowił szybko z tłumu wiele sytuacji, przy których można było pomóc. Najbardziej problematyczną obecnie wydawał się maszt jednego z płonących okrętów, który przechylał się niebezpiecznie ku nabrzeżu, gdzie mógłby podpalić stojący w pobliżu budynek zdający się być jakąś tawerną, a stamtąd - roznieść się dalej, w miasto. Ciasna zabudowa oraz wiatr, wiecznie obecny dar Susanoo dla mieszkańców Równin, nie pomagały w walce z ulubionym żywiołem klanu Uchiha. Co jednak więcej, dostrzegła także znanego jej z turnieju aroganckiego Daisuke, który szedł sobie nonszalancko nabrzeżem, najwyraźniej kierując się za jakąś nieznaną jej grupką ludzi zmierzającą ku latarni morskiej.

[Sasame]

Kiedy tylko znalazłyśmy się w porcie, od razu odnalazłam jakiś dogodny punkt obserwacyjny i stamtąd rozejrzałam się po okolicy aby nie tylko poznać lepiej teren ale również w celu znalezienia miejsca gdzie nasza pomoc będzie w obecnej chwili najbardziej potrzebna. Moją uwagę natychmiast przykuł maszt sporego okrętu zadokowanego w porcie. Nie dość że był on cały w płomieniach, na domiar złego przechylał się w kierunku brzegu co groziło rozprzestrzenieniem się ognia w kierunku miasta.
- Chodź szybko, przewrócę ten maszt w kierunku wody, ty uważaj na jego górną i wszelkie luźne elementy, które mogłyby spaść w kierunku brzegu. Potem będzie można się zastanowić co dalej. - zarządziłam szybko i sama również ruszyłam niezwłocznie w kierunku wspomnianego okrętu. Kiedy zbliżałyśmy się już do łajby, wykorzystałam część płynącej we mnie chakry natury i zamieniłam moją prawą rękę w ostre jak brzytwa ostrze. Po wskoczeniu na pokład statku zbliżyłam się do podstawy masztu od strony przeciwległej od brzegu i wkładając całą siłę w ciosy, wycięłam spory klin z drewna a następnie przeszłam na drugą stronę i z całych sił zaczęłam uderzać w masz aby pomóc w przewróceniu się konstrukcji (o ile samo wycięcie klinu nie zrobiło roboty).

  Ukryty tekst

[Tanaka Misaki]

Misaki niestety nie dostrzegała tyle co Sasame, poza tym cała atmosfera panująca w porcie, ten cały chaos, wyraźnie przytłoczył młodą Tanakę. Dziewczyna rozglądała się to na lewo, to na prawo, zastanawiając się co zrobić. Zerkała także na samą Sasame, licząc, że to ona podejmie jakąś decyzję. A owa decyzja została w końcu podjęta, na cel obrany został obrany został płonący maszt. Doko pokiwała głową i ruszyła w ślady swojej kuzynki, po chwili będąc świadkiem nieznanej jej techniki szczepu Jugo, która wyglądała jak rozwinięcie jednej z podstawowych jutsu tegoż szczepu. Pokiwała głową na znak, że zrozumiała polecenie. Misaki została więc z tyłu i zaczęła wydłużać swoją rękę by w razie czego złapać górną część masztu i/lub osłonić nią nadbrzeże przed spadającymi, płonącymi, elementami tejże części statku. Cała sytuacja bardzo ją martwiła, tym bardziej, że nie do końca rozumiała co i czemu się działo. Przecież to miało być spokojne, nie licząc mordobicia na arenie, wydarzenie. Tymczasem nagle, jak za dotknięciem magicznej różdżki, wszystko stanęło w ogniu, dosłownie i w przenośni.

  Ukryty tekst

[Daisuke]

Choć z początku mogło to być tylko złe podejrzenie, tak szybko okazało się, że grupa, za którą podążał Daisuke była dokładnie tak dziwnie zachowująca się jak uważał od samego początku. Udawali, że pomagają i niosą sprzęt, ale swojego kroku nie zatrzymali ani na moment, omijając wszystkich tych ludzi w potrzebie. Cóż... Daisuke zrobił praktycznie to samo. Bo też minął wszystkie płonące statki, walące się budynki portowe czy ludzi, którzy potrzebowali pomocy. Nie interesowali go oni w najmniejszym stopniu. Patrzył na cały ten obraz znacznie szerzej, nie będąc ograniczany moralnością czy dobrocią. Chciał dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi i na tym zarobić. W ten czy inny sposób.

-Co oni kombinują?- Powiedział sam do siebie, nadal podążając za grupką. Nie zamierzał jeszcze ingerować i po prostu pozwolił grupce podejrzanych typków na spotkanie ze strażnikami. Był ciekaw co z tego wyniknie. Wydawało się, że dojdzie tutaj do rozlewu krwi. Strażnicy raczej byli zajęci dyskusjami między sobą, aniżeli obserwacją otoczenia. W takiej sytuacji to wprost niewybaczalne. Nie będzie mu ich szkoda podwójnie, gdyby mieli zostać potraktowani zimną stalą.

[BeeBee-Hachi]

Daisuke

Jeden ze strażników prowadzących dyskusję w końcu zorientował się, że to latarni ktoś się zbliża i krzyknął do grupki coś, czego jednak Daisuke wyraźnie nie dosłyszał - choć było to zapewne klasyczne "Ej, kim jesteście i co tu robicie" - a przynajmniej tak można by podejrzewać. Śledzona ekipa tymczasem odpowiedziała coś dość chyba pogodnym i uspokajającym tonem, jednak sam miłośnik walk na pięści i dobrego (oraz złego) sake zauważył, że dłonie paru osobników powędrowały do rękawów lub torby przy pasie... I po sekundzie niecałej jasnym się stało, że są to wrogo nastawieni do Uchiha osobnicy. Chmara kunaiów wraz z dwiema bombkami - jedną chili, drugą świetlną - poszły w ruch, zaskakując w dużej mierze straże. Wywiązała się krótka walka, jednak jedyny chyba pośród strażników Uchiha shinobi szybko został przecięty w pół wodną techniką rekiniego osobnika, przypominającą po prostu cienki strumień wody wypluwany pod ogromnym ciśnieniem. Reszta, najwyraźniej niezdolna mieszać chakry, padła niedługo później, a grupa dywersantów - pomniejszona zaledwie o dwóch towarzyszy, którzy padli od rozpaczliwej techniki ognia ciśniętej przez Uchihę - uderzyła do środka latarni, by po chwili sprawić, że czarny dym zaczął się gromadzić u jej szczytu, widoczny z pewnością z dużej odległości... jednocześnie zaś do portu wpłynął sporawy okręt bez jakiejkolwiek bandery, wydający się niemal dryfować po prostu do przystani.


Sasame i Misaki

Zaczęłyście działać, uznając bieżące zagrożenie w postaci płonących okrętów za bardziej problematyczne. Gdyby ktokolwiek w okolicy miał chwilę, by się nad tym zastanowić, może by się nawet przestraszył dwójki Jugo, które używają swoich sztandarowych technik w środku stolicy Uchiha, którzy - jak powszechnie wiadomo - nie traktowali szczepu zbyt dobrze... by ująć to delikatnie. Teraz jednak te postronne osoby, które zobaczyły jak prawica Sasame zmienia się w potężne ostrze i przecina zaklinowany maszt tak, by ten runął z dala od domostw, a Misaki upewnia się, że żadne odłamki dodatkowo nie potoczą się w tamtym kierunku - zaczęła wiwatować. Grupka marynarzy, która właśnie próbowała zagasić pożar na samym okręcie dodatkowo pomogła, biorąc długie tyczki i odpychając płonące kawałki z dala od samego okrętu, aby opanować pożar - który w istocie w tym rejonie jakby zaczął przygasać, choć jego zarzewia były z pewnością innych jeszcze miejscach. Zresztą gdy tylko Sasame i Misaki mogły otrzeć pot z czół, nastąpił jeszcze jeden wybuch, tym razem w pobliżu sklepu z zapasami dla shinobi, sądząc po szyldzie, a także ze strony latarni począł wydobywać się gęsty, czarny dym. Wtedy też, jakby na znak, do wejścia portu zbliżył się sporawy okręt bez oznakowań - co jednak było najbardziej ciekawe, jego konstrukcja sugerowała raczej... południowe morza, nie północne - na pewno nie było to nic, czym posługiwaliby się samuraje, bądź którzykolwiek ze znanych tutaj Dzikich zza Muru, bądź sami Uchiha. Płynął, a w zasadzie niemal dryfował ku przystani, trochę ignorowany przez większość osób - koniec końców, wybuchy i pożar zdawały się być bardziej (haha) palące. Kiedy był bliżej brzegu - niecałe 50 metrów - Sasame jako pierwsza mogła dostrzec, że na dziobie stoi jakaś samotna, dość chuda postać, za nią zaś znajduje się dziesięć sporych... skrzyń? Albo czegoś bardzo zbliżonego. Teraz już kilka osób pokazywało sobie okręt, zastanawiając się wyraźnie, co to może być.

[Tanaka Misaki]

Cała ta sytuacja była tak wielkim chaosem, że Misaki bez słowa sprzeciwu starała się pomóc w opanowaniu sytuacji. Zapomniała nawet o swoich uprzedzeniach do pewnego dobrze znanego klanu. W końcu, chodziło o życie i zdrowie wszystkich ludzi, którzy znajdowali się w wiosce, zarówno cywili jak i shinobi. Gdy kwestia pożaru na statku została względnie opanowana, Misaki przywróciła swoją rękę do normalnych rozmiarów i otarła pot z czoła. Na jej twarzy zakwitł uśmiech, gdy tylko usłyszała wiwaty. Bycie docenioną to naprawdę miłe uczucie, chociaż to Sasame należały się podziękowania.
Na nią to właśnie skierowała swój wzrok młoda przedstawicielka szczepu Jugo, gdy tylko ta względnie spokojna sytuacja ponownie została zniszczona przez kolejny wybuch. Misaki już chciała lecieć w tamtym kierunku, gdy dostrzegła kolejną niespodziewaną rzecz na horyzoncie. Statek, ewidentnie nie tutejszy, który jak gdyby nigdy nic płynął sobie w sam środek chaosu. Wyglądało to tak podejrzanie, że aż prosiło się o interwencję. Trzeba było jednak określić, którym problemem trzeba się było zająć najpierw. A może powinny się rozdzielić. Wbiła swoje spojrzenie w kuzynkę, oczekując na jej decyzję.
-Sasame-san, co robimy? - zapytała, podnosząc głos by kobieta na pewno ją usłyszała. Znów zdawała się, z racji większego doświadczenia, umiejętności i wieku, na decyzję Sasame.

[Daisuke]

Zgodnie z przewidywaniami, strażnicy nie skończyli za dobrze. Po krótkiej, niezbyt emocjonującej walce zostali wyrżnięci w pień, ledwo stawiając jakiś opór. Może trzeba by im było pomóc, ale Daisuke nie był Uchihom niczego dłużny. Nie po to tutaj przybył, aby wplątywać się w małe, nieistotne potyczki, bez różnicy co było powodem tego całego zamieszania. Nie tak dawno skończyła się przecież wojna, a tutejszy klan zawsze miał na pieńku ze wszystkimi. Pośrednio nawet ich za to szanował, że potrafili się tak stawiać. To wymagało pewnej odwagi i pewności siebie. Sporo klanów wolało zaś wycofaną postawę, skupiając się na dyplomacji, zamiast czystej sile. Tej siły tutaj najwyraźniej zabrakło, bo kondycja portu i chyba całego miasta była po prostu nienajlepsza. Siły obronne to jakiś żart. Teraz napastnicy zdobyli latarnię, dając sygnał dymny. Wpływający do portu statek przykuł większą uwagę oczom Daisuke.

Wojownik pozostawił latarnię w takim stanie jak była, nie interesując się bardziej co stanie się ze stacjonującymi tam zbirami. Kogo pójdą dalej mordować? Nie obchodziło go to całkowicie. Czuł tylko, że ta osoba, dumnie prezentująca się na dziobie statku, jest bardziej kluczowa dla całej sprawy. Ruszył szybkim krokiem w kierunku wybrzeża, aby z kilkudziesięciu metrów móc obserwować co będzie się działo dalej. Pięści same się zaciskały, krew zaczęła szybciej płynąć, wpuszczając kolejne dawki adrenaliny. Podekscytowała go wizja stoczenia porządnej walki. Musiał się na kimś odkuć za ostatnią porażkę na arenie. A jeśli to będzie sklepanie czyjejś pięknej buźki, z chęcią to zrobi. A może mu nawet za to jakoś zapłacą. Chociaż patrząc po zniszczeniach, średnio będzie z wypłacalnością klanu.

[Sasame]

Na całe szczęście plan zneutralizowania niebezpieczeństwa związanego z płonącym masztem, udał się w każdym calu, jednak nie był to koniec niespodzianek w porcie. Eksplozja na brzegu odwróciła na chwilę moją uwagę, jednakże zaraz po niej, jak na zawołanie, do zatoki powoli wpłynął okręt, mocno różniący się od tych jakie można było w nim ujrzeć. Od razu mogłam wyczuć że coś się tutaj nie zgadza, więc obserwowałam uważnie łajbę.
- Ej wy! Wyślijcie kogoś aby sprawdził skąd ta eksplozja my tu zostaniemy, nie podoba mi się ten facet na statku... - rzuciłam do pobliskiej grupy marynarzy po czym odwróciłam się do Misaki. - Misaki-chan, pamiętaj trzymaj się z tyłu a kiedy powiem że masz uciekać to masz odwrócić się na pięcie i uciekać, bez oglądania się za siebie. Nie wiemy kim jest ten człowiek na statku ale cała ta sytuacja mi się nie podoba a ktoś będzie musiał wrócić do Nawabari i zaraportować o wszystkim co tutaj się stało. - powiedziałam bardzo poważnym tonem do kuzynki, patrząc jej prosto w oczy. Kiedy te potwierdziła przyjęcie tego do wiadomości, odwróciłam się z powrotem w stronę nadciągającego okrętu. Moją uwagę również przykuły dziwne skrzynie, które stały za cherlawym facetem, jednakże póki co nie bardzo miałam pomysł co to mogło być.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Sasame, Daisuke i Misaki

Grupa wojowników Kotei (czy byli oni strażnikami czy kimkolwiek innym - nie było to istotne), na fakt, że odezwała się do nich Jugo i jeszcze do tego ośmieliła się im rozkazywać, spowodowało, że skrzywili się, ale nie drążyli tego, bo było za mało czasu. Ludzie ginęli, port był w rozsypce, mewy gdzieś odleciały. Musieli zając się ważniejszymi sprawami niż bezczelna Jugo.

Zaczęli się uwijać, część próbowała ewakuować cywilów z okolicy, część próbowała gasić pożary. Nie tylko oni, większość ludzi podległych klanowi Uchiha pracowało nad tym, żeby w porcie znów było bezpiecznie. Tutaj jeszcze nie wiedziano, co się stało w innych częściach Kotei, nie wiedziano, że Cesarstwo weszło do miasta (no, może niektórzy już wiedzieli), a na Arenie była rozpierducha. Tutaj wszystko działo się powoli. Bo najpierw musiał pojawić się statek.

Mężczyzna na dziobie - teraz już lepiej widoczny - miał wypłowiałe, długie włosy, niezdrową, żółtawo-bladą cerę po jednej stronie twarzy. Po drugiej… cóż, była to jedna wielka, brzydka blizna. Ubrany w płaszcz z zrzuconym kapturem, stał niewzruszony, po czym zaczął składać pieczęci. Już miał klasnąć…

Wtedy, niespodziewanie, przez port przeleciała kula chakry, równając z ziemią część budynków (jeżeli ktoś się odwrócił, zobaczył, że zrównała z ziemią pas od areny po morze), zmiotła część ludzi, zburzyła latarnię i zahaczyła o statek, który niebezpiecznie się zakołysał. Skrzynie na statku zostały niemalże rozrzucone, sam mężczyzna stracił równowagę i się przewrócił.

Sasame i Misaki były w dość bezpiecznej odległości, ale Daisuke był na tyle blisko, że pęd powietrza go zdmuchnął, że się przewrócił i poczuł ciepło - nie oparzyło go, w żadnym wypadku, ale było blisko. Nie można było tego powiedzieć o innych ludziach.

Kula pomknęła dalej w morze, kto wie, dokąd miała dolecieć i zachować swoja siłę. Na razie Kotei było bezpieczne. Przynajmniej od tego, bo mężczyzna na statku, kląc pod nosem, złożył pieczęci jeszcze raz, klasnął w dłonie, po czym cała trójka na brzegu mogła dostrzec, że z pokładu statku wyrasta pięć trumien, których wieka się odchyliły i opadły, odsłaniając pięciu niepozornie wyglądających użytkowników chakry.