[EVENT] KARCZMA „DZIURAWY ŻAGIEL”

[Mikoto]

Wypowiedź Daisuke wyraźnie wskazywała na to, że najwidoczniej miał zamiar wziąć udział w tym całym cyrku. Mikoto nie szczególnie pochwalała robienie sobie krzywdy dla samej rozrywki, dlatego postanowiła trzymać się od tego na odległość trybun i nie brać w tym udziału osobiście, ani zawodowo. Skoro Sogen podjęło takie decyzje o rozrywce dla ludu, to na pewno mieli dobre zaplecze medyczne, które w razie czego zamie się wszystkim w razie ''wypadków''.
- Jestem tutaj prywatnie, nie zawodowo. - Odpowiedziała ze spokojem. - Będę obserwować z trybun, czy nie potkniesz się przez swoją zbytnią pewność siebie.
Tak, pewność się i arogancja aż emanowała od tego mężczyzny, a do tego nie dawał za wygraną w kwestii jej wieku i obrał za argument kolor jej włosów. Typowy mężczyzna i nic na to nie można było poradzić. Uśmiechnęła się na jego przytyk, jak i na stwierdzenie Oriego, że nie jest z nikim tutaj spokrewniony, jakby chciał zażegnać tą słowną przepychankę bojąc się, że zaraz dojdzie do rękoczynów. Tak naprawdę Mikoto bawiła się w tej chwili naprawdę przednio. Starała się być jednocześnie uprzejma i uszczypliwa, pozwalając sobie na pełną swobodę.
- Jest spora różnica między typowymi siwymi włosami, a śnieżnobiałymi. - Stwierdziła w uśmiechem. - Ale niech Ci będzie. Wy mężczyźni nigdy nie potrafiliście rozróżniać kolorów.
Oczywiście miała rację, bo siwe włosy, które były oznaką starości, miały sztywną i szorstką strukturę, zaś białe, pozbawione pigmentu, nadal były miękkie i gładkie. Nie chciało jej się jednak brnąć w takie szczegóły i wolała po prostu przyznać mu rację dla świętego spokoju, zwłaszcza że Ori chyba zaczął się trochę niepokoić tą wymianą zdań.
- Obawiasz się, Ori? - Zapytała z rozbawieniem. - Na Twoim miejscu raczej bym się cieszyła.
Upiła kilka łyków herbaty i ponownie spojrzała na Młodzieńca, gdy ten przyznał, że jeśli Daisuke weźmie udział w turnieju, to pewnie na siebie trafią. Tylko jak można było to rozumieć? Że Daisuke zostanie ranny i trafi na stół Oriego, czy jednak sam Młodzian postanowił spróbować szczęścia i stanąć w szranki na arenie? Nie dowie się, jeśli nie spyta.
- Też masz zamiar wziąć udział w turniejowych walkach? - Zapytała z powagą. - Czy zaciągnąłeś się do ekipy medycznej, czuwającej nad zawodnikami?
Kto by pomyślał, ten turniej może się okazać ciekawszy, niż się spodziewała. Chętnie poprzygląda się Daisuke na arenie i sprawdzi, czy jego wielkie ego mu pomoże, czy też przeszkodzi. Była też ciekawa, czy jej Mistrz również się pojawi i w ukryciu obejrzy zmagania. Wiedziała, że u niego wszystko w porządku, ale nie miała pojęcia, gdzie dokładnie przebywa i od ponad roku nie zamieniła z nim słowa.

[Daisuke]

-Prywatnie? A co można chcieć załatwiać w tym błotnistym kurwidołku?Ten Turniej to jedyne co się tutaj dzieje poza kolejnymi burzami, które powoduja jeszcze więcej błota- Nie rozumiał co ktoś mógłby chcieć tutaj załatwiać. Skoro jednak Mikoto już postanowiła się z takich szczegółów częściowo zwierzać, to można było spróbować pociągnąć ja za język aby dowiedzieć się co ktoś jej pokroju mógłby tutaj szukać. Uchiha nie byli zbyt bogaci, więc kwestie zarobkowe odpadały. Co mogło być inna "prywatną sprawą"? Rodzina? Mikoto nie wyglądała na kogoś kto wywodzi się z takiego chlewu. Może jakieś interesy? To by oznaczało szansę na zarobek dla Daisuke. Dobry ochroniarz zawsze się przyda. Nawet dla wyszkolonej kunoichi.

-Białe, szare, siwe. Różnica jak między złamaną ręką i nogą. Niby dwie kończyny, a boli tak samo.- Piękne nazwy kolorów zdecydowanie do niego nie trafiały. Śnieżnobiałowłosa miała rację w tym że tacy jak Daisuke nie przejmują się kolorami. On zdecydowanie bardziej wolał bezpośrednie porównania do czegoś w czym miał obycie. W okładaniu się z innymi zakapiorami i wzajemnym robieniu sobie krzywdy.

Gdy usłyszał deklaracje dzieciaka o uczestnictwo w walkach prawie by się piwem oblał, zarówno w tym, które miał w kubku jak i tym, które właśnie miał połknąć. Na całe szczęście w ostatniej chwili zasłonił usta rękawicą, inaczej ten wątpliwej jakości trunek o jeszcze bardziej wątpliwym zapachu wylądowałby na ubraniach Mikoto. Nie mógł sobie wyobrazić tego, że taki chłystek miałby stanąć naprzeciw niego. Ależ by to była prosta walka. Co w sumie pozwoliłoby Włócznikowi na zachowanie więcej sił na późniejsze rundy. Spodobał mu się więc pomysł napotkania kogoś w takim wieku.

-Za wyrównany pojedynek!- Postanowił wznieść toast, ale z racji że dopil już swoje piwo, wyciągnął rękę z pustymi kubkiem w górę, co szybko zwróciło uwagę karczmarza. Podobnie jak podniesione dwa palce. Jedno piwo zamówił dla siebie, drugie, gdy już dotarło, podsunął Kamiyo pod nos.

[Kamiyo Ori]

Oj, chyba znów nie doprecyzował wystarczająco. Kiedy medyczka znowu użyła jakiejś nietypowej formy wypowiedzi. Nie dotyczyła bezpośrednio niego, więc nie było po co dalej drążyć temat. Z drugiej stronie, to nie bardzo też rozumiał rozdziału na prywatnie i zawodowo. Czy to świadczyło o jego pracoholizmie? Może jednak nie powinien brać poczwórnych nadgodzin w tym tygodniu w szpitalu. Jak wracał do domu, oglądał sobie powabne atlasy… Medyczne, a ostatnie chwile spędzał na poznaniu anatomii tutejszych żyjątek. Pomimo jednak tego wszystkiego, to wciąż czuł, że nie jest dość dobry. Techniki wymagały od niego za dużo energii zaś nie wszyscy, jego pacjenci opuszczali szpital na własnych nogach. Obecność takich ignorantów jak wielki mięśniak jednak podnosiła chłopaka na duchu. Znaczy, szkoda, że obniżał lokalną średnią IQ o przynajmniej tuzin punktów, ale przez ten kontrast między nimi przyjemnie łechtał ego młodego Iryonina.

A potem nastąpiła realizacja. Czy przez czytanie wymyślnych książek, czy praktykowanie medycyny i pomaganie ludziom był lepszy? NIE! Znaczy tak, ale nie. Ta cała nauka powoli zmieniała go w aroganckiego dupka. Takiego, który jest ciągłym powodem wstydu zarówno dla siebie, jak i dla całej rodziny. Jego matka chyba by go wydziedziczyła, jakby przyjął takie zachowanie. Z drugiej strony może dlatego właśnie go opuściła, bo widziała już, na co się zanosi?

Z tego strumienia świadomości wyrwały go zupełnie oderwane od kontekstu stwierdzenia białowłosej-nie-siwowłosej kobiety, która zaczęła mu coś imputować. – Przepraszam, ale chyba nie rozumiem. – Rozłożył ręce, w których dalej trzymał jeden z medycznych instrumentów, po czym wrócił do jego uważnego oglądania.

Czyszczenia ekwipunku jednak miała nadejść pora, kiedy usłyszał pytanie o sprecyzowanie wypowiedzi. Czyli jednak niewystarczająco powiedział, tak jak myślał. Szykował już odpowiednie wyjaśnienie swoich słów, ale ktoś tutaj nie był tak skory do zachowania rygoryzmu wypowiedzi, jak bialogłowa. Ambiwalentną odpowiedź chłopaka wziął sobie tak, jak mu było wygodniej i jeszcze postawił mu piwo. Jemu. Piwo. Postawił. No. Chyba. Nie. Uwierzę.

Zaczął się patrzeć tępo w kubek z piwskiem podstawionym pod nos i chyba pierwszy raz na twarzy Kamiyo można było zobaczyć taki wyraz twarzy. Po prostu się skrzywił, jakby spotkała go ogromna krzywda. Nie minęły jednak dwie sekundy, kiedy opanował się na tyle, by odwrócić się do mężczyzny z neutralnym wyrazem twarzy, na jaki było go stać. – Dziękuje bardzo, ale nie pijam alkoholu. – Lekko odsunął od siebie kubeczek, sięgając po swój własny napitek. – Miałem na myśli służby medyczne… - Zawiesił się na chwilę. Oczy zaczęły uciekać w te i we w te, a na czole pojawiły się kropelki potu. Chyba ciężko było znaleźć kogoś, kto tak fatalnie kłamał. Mały kłamczuszek jednak wzniósł toast własnym napitkiem i zaczął powoli gasić pragnienie. A dookoła mogło być znacznie więcej pożarów.

[Yami]

Podróż do Sogen obyła się bez problemów. Ścieżki były patrolowane więc, zbójcy było tyle co kot napłakał. Na całe szczęście udało mi się dołączyć do jednej z karawan zmierzających do miasta dzięki czemu bez większych problemów mogłem wejść do samego miasta. Biorąc pod uwagę poziom sprawdzania nowoprzybyłych mogłem wnioskować, że potencjalny List Gończy nie został za mną wystawiony albo był przedawniony. Najważniejsze było dla mnie spojrzenie wartowników, pozbawione szkarłatu. Widocznie paranoja związana z możliwym atakiem, czy wykorzystaniem podstępu w formie turnieju do pozbycia się co ważniejszych jednostek była niemal zerowa. Gdyby zaś sami Uchiha cokolwiek planowali... wówczas również zdawałoby się to mało prawdopodobne. Wykorzystanie integracyjnego wydarzenia bardzo źle odbiłoby się na relacjach z innymi regionami kontynentu. Z całą pewnością zostałyby nałożone na nich sankcje gospodarcze, choć pewnie co po niektórzy byliby wdzięczni za utrącenia kilku łbów.
Nie mniej jednak najważniejsze dla mnie to przekroczenie bram miasta i wejście na ulice. Nie czułem na sobie wzroku ludzi toteż mogłem skierować się do jednego z znanych mi z podróży kupieckich dla rodu Yumichików. "Dziurawy Żagiel" bardzo poważany przybytek w dzielnicy portowej, a więc tej która utrzymuje całe miasto. Było to centrum Handlu a "Dziurawy Żagiel" był jego ikoną. Stosunkowo niskie ceny i towarzystwo na poziomie. Najpewniej poznam w nim kilku kupców jednak wątpię by oni poznali mnie. Przynajmniej wiedział na czym stoją dlatego po opuszczeniu konwoju właśnie tutaj się skierowałem.
Jak mogłem się spodziewać turniej, który miał niedługo się rozpocząć, przyciągną masę ludzi okupujących wolne miejsca. Zamówiłem przy szynkwasie kufel piwa oraz jeden z ostatnich pokoi i rozpocząłem poszukiwanie miejsca przy którym mógłbym usiąść. Jedno z nich było okupywane przez grupę żwawo rozmawiających osób ubiorem wyglądających na shinobich. Pozwoliłem sobie podejść.
- Można? - wskazałem na wolne miejsce naprzeciw młodzieniaszka, któremu dałbym maksymalnie osiemnaście wiosen.

[Mikoto]

Spojrzała z uśmiechem na Daisuke, który mimowolnie sam odpowiedział sobie na zadane jej pytanie. Co takiego mogła tutaj prywatnie robić, jeśli nie przyjść na Turniej, a skoro nie brała udziału w walkach to wychodziło na to, że po prostu posadzi dupsko na trybunach i będzie się przyglądać. Ot, trochę rozrywki w tych cholernych czasach niepewności.
- Właśnie ze względu na ten Turniej przybyłam. - Odpowiedziała mu, nadal się uśmiechając. - Będę się relaksować na trybunach i obserwować wasze zmagania. Przez ostatni rok dość ciężko trenowałam, więc dla odmiany trochę sobie nic nie porobię.
Czy ta odpowiedź go usatysfakcjonuje? Cóż, była to sama prawda więc innej odpowiedzi raczej nie dostanie. Tak, Mikoto przybyła na turniej, żeby się w nic nie mieszać i tylko sobie popatrzeć. Nic więcej jej nie trzeba było, a już na pewno nie mieszanie się do organizacji samego wydarzenia. Gdyby zgłosiła się do pomocy medycznej, ominęłoby ją całe widowisko, więc zdecydowanie nie.
Tak jak się spodziewała, temat koloru włosów był zbyt trudny dla tego typu mężczyzn, więc dobrze zrobiła, ucinając dalszą dyskusję na ten temat. Zamiast tego, zwyczajnie jeszcze raz się uśmiechnęła i dopiła swoją herbatę w czarce, by po chwili ponownie napełnić naczynie naparem ze stojącego obok imbryka. W tym czasie odezwał się też Ori, który najwyraźniej nie zrozumiał, co miała na myśli, zwracając się wcześniej do niego. Parsknęła śmiechem.
- Powiedziałeś, że obawiasz się, że nie jesteś tu z nikim spokrewniony. - Wyjaśniła z rozbawieniem. - Zabrzmiało to zupełnie, jakbyś tego żałował, więc odpowiedziałam Ci, że ja bym się cieszyła, bo kto by chciał być spokrewniony z takim Daisuke, który nie umie utrzymać kufla piwa, nie rozlewając przy tym kilku kropel, albo z taką Mikoto, która ma wątpliwy wiek przez swoje ''siwe'' włosy.
Miała nadzieję, że to trochę rozładuje skrępowanie Oriego, po którym wyraźnie było to widać, zwłaszcza gdy dostał od Daisuke piwo i niepewnie oświadczył, że nie pije alkoholu. Oznajmił też, że jego udział w Turnieju to zaciągnięcie się do służb medycznych, chociaż powiedział to takim tonem i zaczął się tak denerwować, że Mikoto przez chwilę myślała, że coś mu dolega i zaraz im tu zejdzie z tego świata.
- No już, już. - Próbowała go uspokoić i zabrała piwo z jego stolika, oddając je ponownie Daisuke. - Nie ma co się denerwować. Weź kilka głębszych oddechów.
W tym czasie podszedł do nich kolejny osobnik, który najwyraźniej miał problem ze znalezieniem miejsca, bo zapytał Oriego, czy może się przysiąść do jego stolika. Oczywiście Mikoto nie zamierzała odpowiadać z Młodzieńca, więc tylko przyglądała się nowo przybyłemu z zaciekawiłem. Robiło się coraz tłoczniej, ale przynajmniej jak do tego pory bawiła się przednio. Daisuke, pomimo swojego nieokrzesania i aroganckiego sposobu bycia, był całkiem zabawnym towarzyszem słownych przepychanek, zaś Ori uroczym, choć nieśmiałym niedorostkiem. Jaki się okaże trzeci mężczyzna?

[Daisuke]

-Po co tyle trenować, żeby potem nie chcieć tego pokazać?- Rzucił zdziwiony pytaniem retorycznym. Podejście Mikoto było dla niego niezrozumiałe. Rok ciężkich treningów to chyba wystarczająco, żeby potem wziąć udział w turnieju i popisać się tym co się nauczyło. On przecież dokładnie z takiego powodu tutaj przybył. Żeby się popisać. Jak widać nie dochodziła do niego informacja, że ludzie niekoniecznie lubili się popisywać. Nie każdego rajcowało też współzawodnictwo. A byli i tacy, którzy uważali tego typu walki za barbarzyńską i prostacką formę rozrywki. Jeśli jednak Mikoto chciała to oglądać, no to chyba nie mogła wychodzić z takiego samego założenia. Wtedy i siebie uznałaby za prostaczkę. A ze sposobu jej bycia wynikało raczej, że ma się za kogoś poważniejszego. Zwłaszcza od byle podróżnika, który lubi sobie wylać za kołnierz.

-Słuchaj staruszki. Dobrze gada- Wypuścił nosem szybciej powietrze. Nie wpadł na żaden nowy genialny żart, musiał więc zadowolić się poprzednim. Jego okazja z zaproszeniem nowego kompana do picia nie przebiegła zbyt udanie. Bachor zamiast rzucić się na piwo, jak robi większość dzieciaków w jego wieku, którzy na chwilę odłączyli się od rodziców, to doznał jakiegoś ataku paniki. Jeśli kufel słabego trunku tak na niego działał, to na arenie wzrok setek albo i tysięcy ludzi może go już całkiem przytłoczyć. Daisuke był z tego nawet zadowolony. Drugie piwo znowu było jego.

-Dupnij sobie, byku- Na bardzo grzeczne pytanie o możliwość przyłączenia się do ich rozmowy, Włócznik nie mógł sobie odmówić, aby palnąć coś typowo w swoim stylu. Pchnął także kubek z piwem, którego nie chciał Kamiyo, w kierunku nowoprzybyłego. Czy jest coś lepszego do zawarcie nowej znajomości niż odrobina mocniejszego trunku? Daisuke nie wyobrażał sobie by coś takiego istniało. Zmierzył też wzrokiem przybysza, którego jedynie głos pozwolił odróżnić go od kobiety. No i może wzrost (choć przecież poznana przez niego kiedyś Rekinka była jeszcze większa od nich). Długie włosy, raczej wątłe ciało i bardzo oficjalny strój. Aż zbyt oficjalny jak na takie miejsce. Tym bardziej dobrze było się zorientować co ten dobrze ubrany przybysz robił w tej karczmie.

[Kamiyo Ori]

Mikoto zrobiła rzecz strasznie kulturalną, która zrobiła na nim ogromne wrażenie. Mianowicie zdecydowała się wyjaśnić niedorzeczności, których wcześniej wszyscy byli świadkiem, poprzez krótki komentarz i rozwinięcie myśli. – Chyba rozumiem Panienko Mikoto, jednak mówiąc „obawiam się” chciałem wyrazić, że wasze sugestie są niezgodne z prawdą. Nie z tego powodu… Znaczy się, nie chciałem powiedzieć, że mam jakieś obawy. – Pokiwał głową żywiołowo. Teraz to już wszyscy musieli zrozumieć. Z ciekawością spojrzał na mięśniaka, który pewnie będzie potrzebował jeszcze paru chwil, aby wszystkie trzy szare komórki przetworzyły taką ilość słów, jaką wypluł z ust siedzący naprzeciwko chłopak.

Po jego niezwykle gładkiej przemowie, która wyjaśniała właściwie wszystko białogłowa zaczęła go z jakiegoś powodu uspokajać. Było to na tyle dziwne, co niedorzeczne. Możliwe, że posiadała dość duże pokłady czegoś, co naukowcy określali instynktem macierzyńskim, a on z racji swojej postury był idealnym celem. Fakt, że sobie niedawno jeszcze chcieli przerzucać prawa rodzicielskie z tępakiem z dwoma piwskami, tylko na to bardziej wskazywał.

Karma najwyraźniej lubi wracać i wcale nie chodzi tutaj o tutejszą paszę dla kaszojadów. Kiedy szarooki powiedział chyba pierwsze swoje kłamstwo odkąd… Właściwie pamiętał, to do towarzystwa chciał dołączyć czwarty, odszczepiony element z tutejszej socjety albo jakiś podróżny. W sumie jeden pies. Młodzieniec, któremu można było dać maksymalnie osiemnaście wiosen, ze wzrostem mocno wyrośniętego chomika gestem ręki wskazał miejsce siedzenia. – Bardzo proszę. – Odezwał się po oderwaniu kubka z napojem. W gardle mu nieco zaschło od tego całego gadania. Chyba już dawno nie był tak rozmowny.

[Yami]

Przy stole do którego właśnie miałem się przysiąść trwała jakaś żwawa dyskusja, którą widocznie niejako przerwałem. Nie wiedziałem za bardzo czego ona dotyczyła. Szansa, na zgodę do dołączenia była dość wysoka jednak nie miałem w zwyczaju ot tak podsłuchiwać na zaś aby poczuć się członkiem grupy. W sumie gdybym to robił i wiedział na jaki temat schodziła dyskusja wówczas byłbym dość szybko napiętnowany jako podejrzany osobnik. Wolałbym tego uniknąć, dlatego... no dane było mi poznać treści trwającej rozmowy. Liczyło się dla mnie to, że dwie z trzech osób dały mi na to swoje pozwolenie, z czego jedna dość radosne podsuwając kufel piwa.
Brak spojrzeń rzucanych ukradkiem pozwolił mi łatwo upewnić się, że nie znajdę w kuflu nic poza trunkiem spożywanym przez masy.
- Dzięki, ale może następną.
Na stole postawiłem swój własny kufel z piwem. Wymęczony podróżą wiedziałem, że jest to najlepszy sposób na odbudowanie sił. Nic tak bowiem nie koi zmęczenia i nie odbudowuje nadwątlonych sił jak kufel piwa. Jeden kufel piwa, reszta to już przyjemność, która niestety szybko może przerodzić się w coś... niebezpiecznego.
Rozsiadłem się wygodnie na stole i po krótce zbadałem lico każdej osoby. Dziewczyna w kwiecie wieku o białych włosach, młodzieniec w podobnym co ja wieku, jak i również nieznacznie onieśmielony chłopak. Zawiesiłem spojrzenie na tym ostatnim. Wydawało mi się, że gdzieś go już spotkałem. Było to zaskakujące albowiem nie pamiętałem osób z którymi nie łączyły mnie głębsze relacje. Oznaczało to, że musiał się przewinąć gdzieś w moim życiu... w sytuacji która zapadła mi w pamięć. Jeden z członków najemniczej wyprawy Midori? Miało to miejsce kilka lat temu... byłby stanowczo za młody... Oniniwa? Nie... to też nie to... Mniejsza, nie będę przez cały czas patrzeć mu się w oczy próbując dojść do tego skąd go znam, mogłoby to być dość krępujące.
- Rzucając retorycznym pytaniem, jak mniemam również przybyliście obserwować walki Turniejowe?

[Mikoto]

Pytanie Daisuke sprawiło, że Mikoto w pierwszej chwili nie wiedziała czy się śmiać, czy płakać. Czy on na poważnie zadał takie pytanie? Najwyraźniej nie brał pod uwagę faktu, że po tym Kontynencie chodzą shinobi, którzy nie zdradzają ot tak swoich umiejętności wszechstronnej publiczności, aby tylko zdobyć namiastkę sławy. To było poniżej jej godności i nie tylko. Miała w tym swój cel, a konkretniej, trzymanie w tajemnicy tego, co naprawdę potrafi.
- Niech pomyślę, może żeby nie dać się zabić, podróżując po Kontynencie. - Odpowiedziała z lekką nutką ironii. - Nie wiem jak Ciebie, ale mnie szkolono do zabijania, a nie cackania się z przeciwnikiem na arenie.
Sama nie zamierzała się ujawniać z możliwościami, ale skoro banda głupców zgłosiła się, żeby wziąć w tym udział dla rozrywki i sławy, to postanowiła to wykorzystać, żeby zebrać o nich przydatną wiedzę, bo może się kiedyś przydać. Odkrycie słabych punktów i umiejętności przeciwnika zawsze zwiększało szansę na wygraną, bo można było zastosować coś, z czym tamten sobie nie poradzi. Nie sądziła jednak, żeby Daisuke zrozumiał jej punkt widzenia. Był z tych pewnych siebie, którzy nie myślą o konsekwencjach, albo po prostu się nimi nie przejmują. Musiała przyznać, że trochę ją rozgniewała jego arogancka postawa, jednak nie dała tego po sobie poznać i przeniosła wzrok na Oriego, który wyjaśnił jej, co tak naprawdę miał na myśli w swej ostatniej wypowiedzi.
- Rozumiem. - Powiedziała z uśmiechem. - Tak czy inaczej, było całkiem zabawnie.
Wtedy też przysiadł się do nich kolejny osobnik, który chyba też zapomniał, co to kultura, bo nawet się nie przedstawił, a od razu próbował się włączyć do rozmowy pytaniem o Turniej. No cóż. Chyba nic ją już dzisiaj nie zdziwi, więc upiła kolejny łyk herbaty i spojrzała na Nieznajomego.
- Ja tak. - Odpowiedziała mu. - Głupio byłoby przegapić takie widowisko. To wspaniała skarbnica wiedzy. Mam tylko nadzieję, że któraś z pokojowych stron się nie rozmyśli i nie zrobi z tego cyrku rzezi.
Tak, to była jedyna rzecz, której teraz się obawiała odnośnie tego Turnieju. Ani Uchiha, ani druga strona wojennego konfliktu, nie obchodziły jej jakoś szczególnie. Gdyby tylko miała świadomość, że była też trzecia strona w tej wojnie...Na razie jednak żyła w błogiej nieświadomości i miała się zderzyć z rzeczywistością zapewne już niebawem.

[Hideaki]

Inuzuka dość długo brodził w tym cholernym błocie, które odkąd tylko minął granicę było dosłownie wszędzie. Najwidoczniej Uchiha nie potrafili zadbać nawet o utwardzone szlaki takie jak w innych regionach przez, które podróżował chłopak. Architektura miasta nie robiła wrażenia. Okami-den było dużo ładniejszym miejscem do życia. Tutaj wszystko było takie dla ludzi... Gdzie oni trzymali swoje zwierzęta? Budynek na budynku... Ehh sam nie wiedział dlaczego zgodził się tutaj przybyć, a do tego wszystkiego jego psy były zmęczone po wyczerpującym tempie narzuconym przez Hojo. Trzeba było je nakarmić jednak nigdzie nie widział znajomych sobie wielkich targów z mięsem dla psów... Zaczynał tęsknić za rodzinnymi stronami.
Po kilku chwilach w jego oczy wpadła karczma... Karczma o pięknej nazwie ,,Dziurawy żagiel". Miał nadzieje, że dziura jest tylko w nazwie, a na jego głowę nie spadnie żadna kropla wody. Nikuya wydała z siebie ryk jakby chcąc oznajmić, że pierwsi Inuzuka właśnie przybyli do miasta. -Znajomy zapach? Tutaj? Poinformowała Młodzieńca o swoim znalezisku w tym cuchnącym mieście. On tego nie wychwycił, a Hojo widocznie miał ich w zadku bo chwilę po tym jak Hideaki uchylił drzwi to wparował do budynku. Czarnowłosy wszedł zaraz za Nim żeby czasami zwykli ludzie się go nie przestraszyli, a jego oczy ujrzały osobę, której myślał że już więcej nie zobaczy. Delikatne ciepło rozlało się po jego ciele, a samica Urufu jedynie zaczęła się głośno śmiać podobnie do hieny. Mikoto była widocznie zajęta rozmową z jakimiś mężczyznami i dzieciakiem? Nie mówiła, że ma syna... Nie chciał zwracać na to towarzystwo swojej uwagi.
-Witam! Rzucił w kierunku karczmarza. Uśmiechnął się delikatnie jednak dało się zauważyć na jego twarzy szczęście. Wiedział, że jego głos skieruje spojrzenia, a przede wszystkim jedno ze spojrzeń tak ważne dla Niego samego. -Cały zapas mięsa i kilka wiader czystej wody. Ninkeny były wspaniałe ale utrzymanie dwóch stukilowych osobników było nielada wyczynem. Nikuya podeszła bliżej baru jakby chcąc upewnić się, że to zapach Mikoto jedynie powarkując na resztę. -Cześć dziewczyno, długo Cię nie widzieliśmy. Zaczęła rozmowę o dziwo ludzkim głosem, która została przerwana przez Hojo. -Też to czujecie? Czemu tu tak śmierdzi? Samiec był bardzo zrezygnowany samą obecnością wśród ludzi, a teraz musiał być w karczmie pełnej dziwnego elementu.
Hideaki wskazał miejsce swoim Ninkenom, a był to największy stół w tym przybytku. Podszedł bliżej całego zgromadzenia chcąc przywitać się z Mikoto i przy okazji zamówić coś dla siebie. -Cieszę się, że Cię widzę! Oznajmił dziewczynie niemal od razu, najchętniej by ją wyściskał jednak w tej całej zbieraninie portowego motłochu nie czuł się zbyt swobodnie. Skinął ręką do człowieka znajdującego się za barem. -Dobry człowieku, prosiłbym o najlepsze wino i trochę suszonego mięsa. Złożył swoje zamówienie bardzo spokojnym głosem nie chcąc obrazić barmana. Jego wzrok znów utkwił w jego ulubienicy. -Ile to już czasu minęło... Jak widzisz przetrwałem tę nic nie wartą wojenke. Musisz mi koniecznie opowiedzieć co u Ciebie, oczywiście zapraszam do stołu. Wskazał ręką na właśnie oblegany przez Hojo i Ninkeny dość pokaźnych rozmiarów blat, przy którym stało kilka krzeseł. -Kogo on tu prowadzi? Warknął dość głośno do Nikuyi, potężny samiec. -Patrz uważnie, Nasz Hideaki będzie pajacował. Samica ułożyła się czekając na swoją porcję jedzenia jednak nie traciła czujności. Wbijała swoje oczy co rusz to w kogoś innego. -Bądź czujny Hojo, tutaj nie lubią Inuzuka. Psy zakończyły swoją rozmowę kiedy Urufu zaczął okrążać stolik jakby dając znak, że to jest właśnie jego terytorium.


Edit/ oba moje psy gadajo po ludzku jak coś XD

[Daisuke]

-Oooo, przepraszam bardzo. Nie wiedział, że mam tutaj przyjemność z wyszkoloną zabójczynią. U mnie etap niańczenia szybko się skończył. Czasami warto nauczyć się czegoś samemu, a nie tylko czekać na polecenia tych z góry- Najpierw udawał przepraszający ton, jakby rzeczywiście kajał się przed majestatem białowłosej. Szybko jednak powrócił do swojego zwyczajnego, cynicznego tonu i wykpił szkolenie Mikoto. Z miejsca potraktował ją jako taką, które lata za swoim mentorem krok w krok, oczekując na każdy jego najmniejszy rozkaz. Takie relacje przecież mogły wyglądać inaczej. Sam był tego przykładem. Otrzymał pewne wskazówki, ale do wszystkiego musiał potem dochodzić sam. Chyba miał się jednak za takiego wyjątkowego że adekwatna sytuacja u byle napotkanej pannicy nie mogła być przez niego zaakceptowana.

-Obserwować... Phi... Kolejny, który będzie grzał dupę na trybunach. Wyobraź sobie, jaśnie długowłosy o pięknym licu, że niektórzy przyszli szukać tutaj nieco bardziej bezpośredniej rozrywki- Odmówił przyjęcia piwa, zamiast tego wyciągając swoje własne. Czyżby bak się że Daisuke ma zamiar go otruć? A może wprost zasugerował, że od takiego osobnika brzydzi się przyjąć coś co miałby wypić. W każdym razie kiepsko tą odmowę przyjął Daisuke, natychmiastowo swój cynizm i zgorzkniałość przelewając na nowego osobnika przy ich stole. Nie poznał jego imienia, więc wymyślił mu jakąś mało przyjemną nazwę, żeby zakpić z czegoś co mu rzuciło się w oczy. Mikoto pozostała spokojna, a nawet próbowała się odgryźć. Ten też spróbuję pokazać pazur czy podobnie jak Kamiyo schowa po sobie uszy. Nakasada w oczekiwaniu na odpowiedź dopił piwo i ostentacyjnie sięgnął po to, które wcześniej zaoferował przybyszowi.

-A co to za cyrk?- Zdziwił się, gdy drzwi do karczmy kolejny raz się otwarły i do środka wparował młodzieniec w towarzystwie dwóch futrzaków. Psiny były słusznych rozmiarów i ktoś pewnie mógłby je porównać do koni. Dla Daisuke były to jednak co najwyżej zapchlone kucyki. I to gadające! Ciekawe jakie sztuczki jeszcze potrafią. Oczywiście zamiast komentarz zachować dla siebie, wypowiedział go raczej w głośny sposób, żeby dotarł on do uszu KOLEJNEGO nieznajomego. Cholernie tłoczno zaczynało się robić. A im większy tłum, tym większa szansa że ktoś da się sprowokować. Idealnie.

[Kamiyo Ori]

Nadejście nowej osoby, do jego niegdysiejszego miejsca odpoczynku i zadumy chyba zupełnie przekreśliła możliwość na to, żeby wrócić do tych pięknych czasów, kiedy można było w karczmie po prostu pobyć sam na sam ze swoim żarełkiem i myślami. To pierwsze właściwie już dawno spałaszował, nie wiedząc właściwie, kiedy zniknęło z talerza. Podczas pierwszej wymiany zdań Mikoto z Daisuke? Drugiej? Ich przepychanki słowne zdawały się nie mieć końca. On sam niezbyt w ogóle rozumiał cel takich dyskusji. Czy to było to całe flirtowanie, o którym czytał?

Białowłosa jednak pokazała szybko pazurki, przedstawiła się jako wyszkoloną morderczynie, a nie jakieś piąte wody po kisielu, co się biją na turniejach. Ori bezgłośnie odetchnął na myśl, że nie będzie musiał się zmagać z takimi ludźmi. Bardzo się cieszył, że profesjonaliści ze standardami nie zabierali się za publiczne turnieje. Z jednej strony będzie mniej się martwił podczas sklejania zawodników po walkach, a z drugiej… Cóż, można by powiedzieć, że powinien uważniej podpisywać niektóre dokumenty. Medyczka jeszcze zwróciła się do niego i powiedziała, że coś jest całkiem zabawne. Szczerze mówiąc, to nie miał pojęcia, o co chodziło, ale dalsza dyskusja i docieranie prawdy przyniosło efekt odwrotny do zamierzonego, więc uśmiechnął się nieśmiało i tylko kiwnął głową.

Dobrze zrobił, bo ta zaraz wyraziła swoje kolejne czarnowidzące fantazje. Najpierw gadała o Kami no Hikage, teraz sugerowała, że wszystko może się zakończyć rzezią. Trudno odmówić sensu jej słowom, ale nie zmienia to faktu, że mocno osłabiały festiwalową atmosferę, jaka panowała w mieście.

A potem do środka wbił psiarz. Ori niemal nie poderwał się z krzesła, na widok dwóch ogromnych psów, które poprzedziły jego przybycie. Trudno było zauważyć nieprzyjemne spojrzenia innych gości przybytku w je skierowane. Taka wrogość wydawała się dziwna Kamiyo, ot psy jak psy. Trochę duże, fakt. Nic nadzwyczajnego ponadto w nich nie było. Wtedy właśnie cały jego świat runął w gruzach. Jeden z tych pchlarzy odezwał się do Mikoto… Ludzkim głosem.

Zaczęło się od wyrazu niedowierzania, by potem przerodzić się w silne uczucie nudności. Oj tak, z żołądkiem szarookiego stało się coś bardzo nie teges. Może przypomniały mu się wszystkie czasy, gdy zmuszony głodem polował, na co popadnie i w jego diecie znalazły się również pieski? Może dlatego, że traktował zwierzęta w dużej mierze jak chodzące pojemniki na żarełko, a tu jeden okazał się na tyle inteligentny, by opanować ludzką mowę? Trudno było jednoznacznie powiedzieć, myśli w głowie Oriego kotłowały się tak, jakby dostał ataku padaczki. Z takich sytuacji jest tylko jedno wyjście – przez drzwi frontowe! – Będę rzyg… - Poderwał się ze swojego siedziska i trzymając się za twarz, wybiegł w kierunku wyjścia do karczmy.

z/t do -> klik

[Mikoto]

Tym razem Daisuke posunął się za daleko ze swoją arogancją, co mimowolnie zabolało Mikoto. Jej życie nie było usłane różami, a ten założył z góry, że była cały czas niańczona, używając tylko jednego słowa, które wypowiedziała. To, że ją szkolono, wcale nie oznaczało, że szkolono ją cały czas aż do teraz. No ale skąd oczywiście ktoś taki jak Daisuke mógł wiedzieć, że przeszła przez piekło i od wielu lat była zdana tylko na siebie. Owszem, dopóki nie wybuchła Zimna Wojna, rodzice zapewnili jej to, co byli w stanie, pomimo jej braku przejawów do wrodzonych umiejętności. Potem już musiała radzić sobie sama. Fakt poznania swojego Mistrza i szkolenie pod jego okiem było krótkim, choć intensywnym epizodem, jednak potem znowu była zdana sama na siebie. Nie miał pojęcia przez co przeszła po drodze, a mimo to szydził z niej zuchwale. Gdyby nie fakt, że nie chciała wszczynać awantury, Daisuke już by odczuł jej gniew. To jednak zachowała dla siebie, choć jej niebieskie oczy zdradzały ból.
- Nie masz zielonego pojęcia, przez co przeszłam... - Zdołała tylko syknąć lodowatym tonem.
W tej chwili straciła chęć do dalszej konwersacji, więc dopiła swoją herbatę i odstawiła naczynia na bok, szykując się do opuszczenia towarzystwa. Nim jednak zdołała wstać od stołu, do karczmy weszły dwa wielkie psy, a zaraz po nich...
Hideaki
Co w tym momencie poczuła Białowłosa? Na pewno zdumienie, bo nie spodziewała się go zobaczyć właśnie tutaj, na ''terenie wroga''. Drugim uczuciem była ulga, że przeżył wojnę oraz że jest cały i zdrowy. Trzecia oczywiście była radość i na końcu oczywiście nuta niepewności, co się zmieniło przez ponad rok czasu, odkąd się pierwszy raz widzieli. Nim zdołała otrząsnąć się z tego wszystkiego, podeszła do niej Nikuya i przemówiła. Tak, ludzkim głosem, co wprawiło Kunoichi w szczere zdumienie, chociaż nie szok. Już słyszała pogłoski o gadających psach tego Klanu, a teraz miała przed sobą dowód potwierdzający tą informację. Dla Oriego to najwyraźniej było jednak za wiele, bo zrobiło mu się słabo i wybiegł z karczmy.
- Miło Cię znowu zobaczyć, Nikuyo. - Zwróciła się do wielkiej samicy. - Cieszę się, że nie spotkało was nic złego.
Była ostrożna, bo doskonale pamiętała, że wielka psica nie przepadała za nią, a sam fakt, że podeszła do niej i się przywitała, było bardziej zdumiewające niż to, że przemówiła ludzkim głosem. Do tego był też drugi pies, sądząc z głosu, samiec, którego nie znała, a któremu coś ewidentnie śmierdziało. Tylko co? Skupiła się jednak na samym Inuzuce, który właśnie złożył swoje zamówienie u karczmarza i podszedł do niej.
- Ja też się cieszę. - Odpowiedziała, pozwalając sobie na promienny uśmiech. - Chyba ponad rok, tak mi się wydaje.
Coś się jednak zmieniło w zachowaniu Hideakiego. Czyżby stał się bardziej pewny siebie i trochę próżny? Nazywanie bezsensownego konfliktu, w którym cierpią i giną ludzie ''nic nie wartą wojenką'', nie było zbyt dobrym doborem słów w jej obecności. Miała jednak nadzieję, że to tylko jednorazowe potknięcie, które miało jej niby zaimponować. Tak czy inaczej dostała zaproszenie, aby przysiąść się do jego stołu, więc zabrała swój wachlarz i skinęła głową zarówno Daisuke, jak i Nieznajomemu, by na koniec wstać od stołu, przy którym siedziała.
- Panowie wybaczą. - Powiedziała krótko.
Może tych dwóch, których właśnie opuszczała znajdą wspólnym język, chociaż jeśli chodzi o Daisuke, to może być ciężko. Było zabawnie, dopóki nie trafił w czuły punkt, który zwyczajnie zabolał i odebrał chęci do dalszego przekomarzania się. Tak więc zabrała swoje rzeczy i przysiadła się do stołu Hideakiego, odstawiając na bok swoją okutą żelazem broń. Spojrzała jeszcze na psiego Samca i skinęła mu lekko głową.
- Miło Cię poznać. - Zwróciła się bezpośrednio do niego. - Jestem Mikoto.
Gdy formalności stało się zadość, mogła teraz skupić się na samym Hideakim. Cieszyła się, że w tym błotnistym kurwidołku, jak określił to Daisuke, znalazła się znajoma jej osoba. Dodawało jej to otuchy i zapowiadało całkiem ciekawe spędzenie czasu na Turnieju. Czas teraz wybadać, jak ta nic nie warta wojenka odmieniła tego przystojnego, czarnowłosego młodziana.
- Dobrze Cię widzieć całego i zdrowego. - Powiedziała z lekkim uśmiechem. - Nie spodziewałam się jednak, Ciebie tutaj. Myślałam, że wrócisz do domu, aby zająć się swoimi obowiązkami.

[Yami]

Czy czyha nade mną jakieś starożytne fatum? Wielokrotnie w ciągu swego żywota natrafiałem na podobne zjawisko. Wystarczyło tylko zbliżyć się do jakiejś grupy aby ta błyskawicznie się rozbiła. Za młodego nawet zacząłem szpiegować jedną z takich grupek aby się przekonać czy przypadkiem moja osoba jest postrzegana w złym świetle. Okazywało się jednak, że to tylko i wyłącznie zbieg okoliczności. Zbieg okoliczności, który prześladuje mnie przez większość czasu. Westchnąłem. Chłopak siedzący naprzeciw mnie błyskawicznie się poderwał, kiedy przybył podróżnik z Yusetsu. Charakter tego poderwania był dość gwałtowny, nie wyglądał na pijanego więc powodem opróżnienia oralnego nie mogło być zatrucie alkoholem. Musiało być więc to spowodowane przybyciem zwierząt. Było to na chwilę po tym jak jeden z psów zaczął mówić ludzkim głosem. Istniała więc możliwość, że w przeszłości miał bardzo nieprzyjemne spotkanie z gadającym Ninkenem doprowadzając do skazy na psychice. Nie można było go za to winić dlatego pozwoliłem sobie odprowadzić wzrokiem. Miałem bardzo podobnie gdy po raz pierwszy i do tej pory ostatni, człowiek zginał z mojej ręki.
Wracając do psów spojrzałem na nie wracając myślami do jednej rozmowy, którą odbyłem w Yusetsu z podróżnym. Odnośnie nie za cichych nocy, kiedy to przebiegający kot doprowadza do wycia w całej osadzie. Taką satyryczną historię wymyśliłem na poczekaniu aby nie siedzieć w ciszy z podróżnym. Kiedy więc białowłosa dziewczyna pożegnała się, skinąłem głową zaś kącik warg uniósł się ku górze. Taką formę pożegnania wybrałem.
Na samym końcu pozostawała kwestia siedzącego obok pijanego już mężczyzny, którego słowa mogły wskazywać na wszystko. Czy to uczestnictwo w turnieju bądź mniej "czyste" aktywności. Nie chciałem upewniać się w tym temacie dlatego pozwoliłem odpowiedzieć na jego pytanie względem Ninkenów rzucając tą samą satyryczną anegdotką dotyczącą życia w Yusetsu.
- W Yusetsu, żyje klan zajmujący się hodowlą zwierząt, które wykorzystują do walki. Niektóre z nich potrafią mówić czego właśnie się doświadczyłeś. W stolicy regionu niemal każde domostwo ma swojego czworonożnego towarzysza. Bardzo nieprzyjemnym efektem ubocznym tego wszystkiego są nieprzesypiane noce. Wystarczy, że jeden z czworonogów dostrzeże kota i zacznie wyć, tak zawtóruje kolejny pies i tym łańcuszkiem cała wioska skąpana jest w psim wyciu.
Oczywiście nie była to prawda. Spędziłem w Okami-den kilka nocy i wszystkie były ciche. Zwierzęta są tam szkolone, nie są pierwszymi lepszymi czworonogami biegającymi za kijem czy dającym się uwieść rabusiowi kiełbasą. Zastanawiałem się jaka będzie reakcja pijanego, gdy tylko usłyszy tę dziwną anegdotkę.

[Hideaki]

Hideaki był mocno zmieszany tym co właśnie się tutaj działo. Gdyby nie Mikoto zapewne już by opuścił ten portowy lokal, pełny różnego rodzaju podłego elementu. Kiedy oczekiwał na swoje zamówienie kilka osób postanowiło rzucić swój komentarz na temat psów. Jeden z mężczyzn ten bardziej umięśniony i widocznie pijany chciał wiedzieć czy psy potrafią jeszcze jakieś sztuczki poza używaniem ludzkiej mowy... Czarnowłosy tylko westchnął, nie chciał prowokować burdy i po prostu mało interesowało go to co myśli pierwszy lepszy wieśniak. W tym samym czasie Hojo rozłożył się w okolicy stołu wskazanego przez swojego towarzysza i tak jak Nikuya bacznie obserwował całe towarzystwo.
Był tutaj też jakiś dzieciak, który kiedy tylko usłyszał głos samicy Urufu od razu wstał i pobiegł rzygać. Cóż... Chyba Hojo miał rację i coś tutaj śmierdzi. Może jedzenie nie jest świeże? Inuzuka nie miał zamiaru go zatrzymywać skoro biegł za potrzebą to jego wola. Mikoto w tym czasie sprawnie policzyła ile czasu faktycznie się nie widzieli... Rok... Bardzo dług czas, dużo się wydarzyło w życiu chłopaka. -Wojna to największe zło tego świata ale może dzieciak Ci opowię. Nikuya odpowiedziała dość zrezygnowanym tonem. Doskonale pamiętała w jakim stanie był Hideaki kiedy wrócili z wojny... Wszystko to przez kretyński rozkaz jakiegoś tam kapitana, którego pewnie już w życiu nie spotkają. Czarnowłosy przełknął ślinę gdy tylko ta misja została wspomniana ale starał się zachować uśmiech i pogodę ducha. Nadal targały Nim emocje związane z bandyckim atakiem na cywilną wioskę.
W końcu barman przyniósł jego zamówienie, skłonił się i rzucił dość pękaty mieszek w kierunku oberżysty. Zebrał trochę suszonego mięsa, wino oraz dwie szklanki i pewnym krokiem ruszył do stołu przy, którym właśnie siadała Mikoto. Przywitała się z Hojo... No cóż nie było to tak ryzykowne jak pierwsze spotkania z Nikuya jednak samiec był jedyny w swoim rodzaju. -Tak tak, siadaj bo przeszkadzasz. Całkowicie zlekceważył przedstawienie się dziewczyny. Podniósł się i wystawił zęby w kierunku Yamiego, który opowiadał kretyńską historyjkę. Słyszały ją i psy i sam Hideaki jednak tak jak wcześniej nie zareagował. Hojo zaczął warczeć w kierunku dwóch osobników przy barze. Chcieli sztuczek? No to Urufu chciał im pokazać jak faktycznie zachowują się psy Inuzuka jednak dość szybko został uspokojony przez samicę, która właśnie weszła przed Niego i gestem łba pokazała, że nie warto brać udział w dyskusji z ludźmi.
-Przepraszam za Niego. To Hojo, bardzo nie lubi ludzi odkąd go skrzywdzili. Zwrócił się do Mikoto. Miał nadzieje, że zachowanie jego psa nie będzie rzutowało aż tak bardzo na to jak sam Inuzuka jest postrzegany. -Napijesz się? Rozłożył dwie szklanki i nie czekając na odpowiedź od razu nalał dla siebie jak i swojej towarzyszki. W tym czasie właśnie pojawiło się jedzenie dla Ninkenów co zwiastowało kilka minut spokoju. Ściągnał swoje futro przed właściwą częścią rozmów i oparł je o jedno z krzeseł. -Udało mi się przejść przez wojnę bez żadnych obrażeń jednak... Tutaj się zatrzymał, a Nikuya lekko się zakrztusiła. Chyba nie chciał o tym mówić co wydarzyło się podczas wojny. Przeprosił delikatnym skłonem głowy. -Też się nie spodziewałem przybyć ponownie w te rejony. Po powrocie zobaczyłem co ta wojna uczyniła z Okami-den. Wszędzie bezpańskie psy, które straciły swoich właścicieli. Jakaś grupa porywa je i wykorzystuje do walk lub zabija dla futer... Było w Nim widać ogromną przykrość kiedy o tym mówił. Tak, bolało go to jak człowiek może traktować swojego najlepszego przyjaciela. Utwierdzało go to tylko w tym, że lepiej spędzać czas wśród swoich psów. -Uratowałem kilka z nich, a w moim domu otwarte zostało schronisko przy oficjalnym wsparciu Miyoko czyli głowy rodu Inuzuka i to właśnie ona mnie wysłała żebym reprezentował Naszą rodzinę na tym żałosnym turnieju. Zakończył swoją opowieść o tym co było no i o tym co jest teraz. Sięgnął po naczynie z winem i wziął kilka łyków.
Miał nadzieje, że Mikoto nie czuje się urażona w żaden sposób... Ostatnio dość dużo czasu spędzał tylko i wyłącznie w towarzystwie swoich psów albowiem miał dość ludzi nawet z własnego rodu. Spojrzał na jej śnieżnobiałe włosy, które tak bardzo mu się podobały. -Lepiej opowiadaj co u Ciebie! Rzucił lekko podekscytowany, pamiętał jak Mikoto opowiadała o podróżach w różne rejony świata. Był bardzo ciekawy tego co faktycznie udało jej się zobaczyć. -Opowiedz o swoich podróżach, bo ja ostatnio tylko kursuje między Okami-den, a Sogen. Zakończył pozostawiając całą scenę dla Mikoto i zabrał się za jedzenie bo jednak ta podróż go wykończyła.