[Event] Siedziba Władzy

[Papyrus]

Siedziba władzy Kluczowe miejsce dla funkcjonowania osady. Siedziba władzy jest centrum administracji całej prowincji. To tutaj podejmowane są najważniejsze decyzje. Ze względu na pełnione tutaj funkcje, budynek jest dość obszerny. Mieści się w nim recepcja, pomniejsze biura urzędników, ale także sala konferencyjna jak i siedziba głowy rodu. Wszelcy posłańcy i delegaci pozostałych prowincji właśnie w tym miejscu podejmowani są przez władze osady. Także tutaj zatwierdzane są misje dla Shinobich.

Ważne: Zarówno korytarzy jak i wejścia do budynku strzegą strażnicy

[Papyrus]

Pomyszkował, pomyszkował i udało mu się znaleźć pożyteczne informacje i wyciągnąć wnioski. Czy to były poprawne wnioski, czy to nie były poprawne wnioski - cóż, nie było wiadomo. Czas miał pokazać. Albo i nie. Może na szafocie skończyłaby nieodpowiednia osoba.

Zrobił notatki, wykreślił Kurou (nie wiedział nawet, że Kurou był teraz w skrzydle szpitalnym i wyczyniał genjutsowe cuda na Nanie). Korespondencja - list od Rokuro do Seikiego dał mu za to dużo. Szczególnie, że skierowało go to do Siedziby Klanu.

Siedziba Klanu - Siedziba Władzy - jedno i to samo miejsce. Mimo zaawansowanej godziny (walki dnia trzeciego jeszcze się nie rozpoczęły, nie pojawiały się jeszcze żadne wieloryby, żadne ptaki nie narobiły nikomu na głowę, jeszcze był wieczór, niemalże noc wcześniej), było tu życie. Znaczy, ciężko życie urzędnika było nazywać prawdziwym życiem, ale ludzie jeszcze pracowali. Ze względu na strażników, których było gęsto, niemożliwością było dostać się do środka niepostrzeżenie. Można za to było dostać się do środka głównymi drzwiami.

W środku było jednak trochę puściej niż zwykle. Część pracowników zbierała się do domu, część próbowała odprawić upierdliwych doko, którzy akurat teraz przed ich wyjściem oddawali wykonane misje D, którymi absolutnie nikt się nie przejmował, przychodzili mieszkańcy z pretensjami i ogólnie było w środku gwarno. Była tam też jedna z bliższych współpracownic Katsumi - Koneko, przynajmniej w głównym pomieszczeniu.

Łatwo było też znaleźć poszczególne gabinety, ale przedostać się tam niepostrzeżenie - niekoniecznie - nie od środka. Też nie od zewnątrz.

Kyoushi musiałby coś wymyślić, jak tu by się miał dostać do środka. Czy od środka czy od zewnątrz.

[Kyoushi]

Szermierz z Sogen nigdy nie był tym, który by kiedykolwiek próbował być wojownikiem skrytym czy powolnym i uważnym. Za każdym razem gdy się gdzieś pojawiał to robił wokół siebie mnóstwo szumu i możliwe, ze przez to był tak bardzo rozpoznawalny w kręgach, których się obracał. Ale do takich zadań to nie nadawał się najlepiej. To nie był trafiony wybór samej rudowłosej, jednak nie miała nikogo bardziej zaufanego, jeżeli jakkolwiek można to tak nazwać, kogo mogłaby wystawić do tego zadania w międzyczasie trwania turnieju. Nikt przecież nie powiąże uczestnika z taka dywersja. Chyba nie, co?
Mając już jakiekolwiek dowody postanowił ruszyć do kolejnego miejsca, która miałaby wpłynąć na to zadanie. Był pewny, ze kolejny krok to siedziba władzy i to tam powinien teraz się pojawić. Jak pomyślał, tak tez zrobił, szybciutko pozbywając się ostatniego śmiecia w tym tymczasowym przybytku dla ubogich Senju i Nara. Tak, mówił o sobie. Będąc już wyrzuconym i niedaleko samej siedziby, wiedział ze jest to godzina w której jeszcze ludzie pracują, ale na pewno podczas takich wydarzeń nie są najbardziej skupieni na obronie, a przecież nikt Kjuszomona nie zatrzyma, bo niby dlaczego. W końcu był Sentokim tego klanu, średnim na szczeblu kariery, jednak nadal dużo wyżej od zwykłego, szarego strażnika.
Musial to wykorzystać na swoją korzyść. Dużo ludzi i duży gwar, ale także i Koneko, której nie do końca sie spodziewał, ale to nic. Nie będzie mu zawracać dupy, bo w sumie nawet jej osobiście nie znał. Nie mógł jednak skupić się na zadaniu przez to, ze nie dało sie dostać do gabinetów, na pewno nie w prosty sposób. Czas było na kombinacje Alpejskie Sogeńskie. Będąc już w środku postanowił zabawić się w coś równie przebiegłego. Odnajdując jakaś ścianę, która była na wysokości gabinetu po prostu wyczuwając czy ktoś go obserwuje, szybciorem w nią… Wniknął. Chwile nasłuchał czy ktoś jest po drugiej stronie i cyk, już był po drugiej stronie ściany by w mgnieniu oka, kolejny raz, tym razem po cichutku pomyszkowac i sprawdzić czy coś jest tutaj iście ciekawego i potrzebnego. Wybrał oczywiście pokój, który zdawał się być tu najważniejszym i najbogatszym w informacje. Pewnie to ten Katsumi lub jakiegoś jej poddanego kloca z jego listy.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Jak na osobę błędnie wybraną do misji, Kyoushi miał już jakieś sukcesy i nie było najgorzej. Znaczy, poza bałaganem i skrzywdzonym psem u Sugiyamów, oczywiście.

W Siedzibie Władzy za bardzo na Kyoushiego nie zwracano uwagi. Oczywiście, zauważono go, ale trochę na zasadzie "weź nie podchodź, chcę iść do domu", a strażnicy stali sobie spokojnie i niekoniecznie też zaczepiali go. Tłumek w środku działał na jego korzyść - szczęśliwie Kotei było jednak liczne. Słusznie założył, że nikt go nie zatrzyma. No, przynajmniej na razie.

Do gabinetu chciał się dostać za pomocą techniki przenikania przez ścianę. Narrator nie przewidział tego, że Kyoushi zupełnie inaczej sobie ową siedzibę władzy wyobrażał, niż sam narrator. Ta uznawała, że skoro świat jest bazowany w pewien sposób na feudalnej Japonii, budynki również będą budowane w tym stylu - budowane z drewna i papieru ryżowego. Kyoushi jednak stwierdził, że są z materiału raczej skalnego, a że nigdzie to nie było sprecyzowane w sposób bardziej oczywisty (znaczy było w jednym miejscu, ale tamten krótki opis dawał jeszcze więcej pytań niż odpowiedzi) -Siedziba Władzy okazała się budynkiem, który miał ściany zrobione nie z drewna, ale z kamienia.

W każdym razie, Kyoushi dostał się gdzieś.

Dostał się do gabinetu samej Katsumi - jako, że spełniało to wymagania Kyoushiego, aby zostać wybranym gabinetem. Szpiegowanie samej Katsumi nie leżało w scope jego misji, ale cóż - jak już myszkował to myszkował. Oczywiście - tutaj natknął się na całkiem sporo najróżniejszych informacji. Dokładne listy shinobich Sogen rozpisane ze znanymi zdolnościami. Wszyscy urzędnicy i ich pensje. Spis misji. Dokumenty prawne, akt oddania władzy nad Sogen, traktaty handlowe, szkice warunków pokoju, wymiana korespondencji z innymi Shirei kanami, prośby od Kamino, aby zaatakować Mur - wszystko, nad czym Katsumi obecnie pracowała lub było dla niej ważne.

Ba, Kyoushi mógł znaleźć także swoje własne papiery - odpowiednio zapieczętowane, oczywiście.

W czasie swojego myszkowania, poczuł, że coś jest nie tak, następnie kliknęło okno.

To była chwila, kiedy Kyoushi zobaczył zamaskowaną sylwetkę w oknie, która chyba próbowała wejść do środka. Sylwetka zauważyła również jego i w ułamku sekundy zerwała się do ucieczki.

[Kyoushi]

Mogło być źle, ale mogło być też jeszcze gorzej niż aktualnie było. Białowłosy bądź co bądź w pewnym stopniu wywiązywał się ze swoich powierzonych obowiązków. W końcu mógł ten zwój też spalić i zapomnieć, a jednak delikatnie się zaangażował.
Będąc już w siedzibie miał na oku wszystkich, którzy mogli się nim zainteresować. Szczęście w tym nieszczęściu, że wszyscy zmęczeni raczej planowali wracać do domu aniżeli wciąż pracować i tym bardziej interesować się kolorowookim. Teraz mógł tylko realizować swój plan, gdy podszedł do jednej z kamiennych ścian siedziby by szybciutko przedostać się na drugą stronę. To było równie cwane jak on sam, więc taktyka się powiodła, a bym z Ryuzaku trafił do miejsca, w którym mógł sprawdzić wiele danych od samej szefowej. Tego nie było w jego scenariuszu, ale skoro już był to dlaczego mialby tego nie zrobić?
Aktualnie, widział wiele dokumentów jednak żaden nie był na tyle przykuwający uwagę na ile sam by chciał. Jedna informacja to ta o Kamino i chęci zaatakowanaiu muru, jednak nie halo to dla niego tajemnica. Nie w tej chwili. Dojrzał także dokumentów, które dotyczyły jego samego. Były zapieczętowane i ważne. To, że dotyczył tej wioski, to że na pewno były tam wziamnki o tym, że był jinchuurkiki to w tej chwili miało znaczenie. Białowłosy chwycił ten zwój i schował do tylnej torby, a wtedy też dojrzał kogoś w oknie, kto spojrzał i na niego. Ktoś zerwał się do ucieczki, więc nie mógł pozwolić mu czy jej tak łatwo zbiec. Zerwał się momentalnie w kierunku okna, by wyskoczyć z niego w pełnym biegu, nie bacząc na to co się stanie. Jego podstawowym celem było pochwycenie osoby, która miała nadzieję się tutaj wedrzeć. To był zdecydowanie priorytet.

[Papyrus]

Kyoushi zdobył swoje dane. Gdyby tylko jeszcze wszyscy, który o nim wiedzieli, zapomnieliby, że Kyoushi istnieje, Kyoushi by nie istniał dla Kotei. Zaginiona dokumentacja pewnie by stanowiła problem, gdyby zostało odkryte, że zniknęła. Kyoushi musiał liczyć się, że jego akcje miały konsekwencje. Jak się miało okazać, nawet nieco szybciej, niż by się tego spodziwał

Oddalająca się zakapturzona sylwetka była ubrana na ciemny kolor, miała około metra sześćdziesięciu i była smukła. A Kyoushi rzucił się za nią w pogoń. Bez wahania, planując wyskoczyć z okna w pełnym biegu i pognać za tą osobą.

Kyoushi na pełnym rozbiegu (na ile był w stanie zrobić rozbieg w zamkniętej przestrzeni) uderzył. Jego całe ciało niemalże odbiło się i młody mężczyzna mógł być nawet chwilę zamroczony, jako że był silny i szybki - i sam sobie to zrobił. Dość szybko też się zorientował, że pozostał w gabinecie, oknu nic nie było, a on - najwyraźniej - uderzył w barierę, która była nałożona na okno.

Tylko teraz - kiedy, jak, gdzie i kto tę barierę nałożył.

[Kyoushi]

Robiło się po chwili jeszcze ciekawiej niż mógłby kiedykolwiek przypuszczać. Jak się okazało było to jeszcze bardziej zagmatwane niż do tej pory. Tego sam się nie spodziewał, że nie dość iż ktoś poza nim chciał się tutaj włamać to jeszcze bezczelnie zaplanuje ucieczkę. W zasadzie akcją miała być prosta - ruszyć za kimś kto tutaj myszkował, hehe.
Białowłosy mógł rozpędzić się nawet z bezruchu, ze względu na swoje nadludzkie wręcz możliwości, stąd nie miał żadnego problemu by wbić się w okno jak masło- które jednak okazało się twardsze niż mógłby przypuszczać, stąd drugie zaskoczenie tego samego dnia w tym samym momencie i pokoju. Odbił się I tylko kątem oka zlokalizował sylwetkę uciekającego ninja, ale nie odpuszczał, bo szybko podhcodzac do ściany powtórzył przejęcie przez nią na tyle daleko na ile uważał, że taka bariera mogła być nałożona, wtedy mógł kontynuować pościg. Przy czym uważał, że mało było osób które naturalnie mogły przed nim uciec. Korzystając na otwartej przestrzeni z teleportacji po zawiązaniu jednej pieczęci, planował skrócić dystans do uciekającej osoby.
Jeżeli coś się działo, to tym bardziej się... wkurwił na tyle, by przy przechodzeniu przez ścianę po prostu zrezygnować. Obrócić się i to popierdolić. W końcu, jeśli nie będzie mógł się wydostać tedy to przecież j wybiegnie przez drzwi, bo będzie wielokrotnie za późno. Tymczasem jednak liczył, że na spokojnie jego wcześniejszy plan pościgu się zrealizuje. Tak jak należy. Pozostaje też suzbrowanie innych pokojów, ale czy to konieczne? Jeśli będzie zdenerwowany, to wtedy może i tak gdyby nie mógł kontynuować pościgu to zajmie się dalszym szubrowaniem. Wolał jednak se poganiać.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Bystra sztuczka z przeniknięciem do środka zdała udała się za pierwszym razem, ale za drugim razem… już niekoniecznie. Bariera, niestety, rozciągała się na cały pokój i nijak nie mógł dotrzeć do ściany, żeby się dostać do niej.

Czyżby bariera wcale nie była założona przez uciekającą osobę, tylko od wnętrza pokoju, żeby zatrzymać intruza w środku, jeżeli takowy się znalazł?

Tak, zdaje się, że wkurwiony kot został zamknięty w pokoju, który przeszukiwał. Ani ganianie ani szabrowanie chwilowo nie wchodziło w grę. Przynajmniej chwilowo.

Kyoushi może był trochę narwany, ale nie był głupi. Trochę na tym świecie w końcu już pohasał, parę rzeczy widział. Mógł dojść do wniosku, że wejście do pokoju musiało aktywować barierę, ale jednocześnie nie wywoływała ona alarmu. Dlatego, nawet jeżeli zatrzymywała ludzi w środku, pewnie od środka też można by ją było dezaktywować w jakiś sposób. Może należało przerwać jakąś pieczęć, która znajdowała się w środku? Jeżeli była to jakaś stała bariera, Katsumi musiała mieś jakieś możliwości aktywowania i dezaktywowania jej, jak chciała.

Postać mu jednak uciekła, ale z całą stanowczością byłby w stanie ją rozpoznać. Mniej więcej.

[Kyoushi]

No I się nie udało przeniknąć ściany. Osobę po sylwetce zarejestrował, jednak na tym się jego pościg zakończył. Westchnął nieco zły, jednocześnie bardziej rozczarowany, bo liczył jednak na dawkę ruchu, która nie dana my była do zrealizowania. Stąd musiał pomyśleć co tu się dzieje, a pewnie była to jakaś pieczęć, która zablokowała wyjście. Nie znał się na nich za bardzo, zazwyczaj musiały spełniać jakieś warunki, a tu mógł być tylko jeden, pojawienie się kogoś w pokoju. Teraz, gdy ktoś chce wyjść musi go dezaktywować, a ciekawym było tylko jak to zrobić?
By wyniuchać coś takiego miał ku temu jedną małą rzecz, która koła mu bardzo pomoc w wyszukiwaniu szczegółu, szczególnie jeśli był nasączony chakra. Rozpoczął wiec poszukiwania, gdy tylko jego czarne oko nagle, po zamknięciu i ponownie otwarciy utraciło czarną barwę i przybrało piękny, krwisty wręcz szkarłat, który reprezentował limit krwi klanau Uchiha. Shiroyasha dokladniensie rozejrzał się by odnaleźć wyjaśnienie i to dlaczego został zamknięty i jak to dezaktywować. Wyszukiwanie śladów chakry tym Doujutsu musiało być piekielnie proste, więc oczekiwał efektów naprawdę szybko.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Kyoushi miał szczęście w nieszczęściu. Jego zdobyczne oko było zdolne do widzenia przeróżnych rzeczy, przewidywania tego, co się miało zadziać w bezpośredniej przyszłości. Kiedy tylko uaktywnił swoje oko - świat jakby zwolnił - po jednej stronie. Nie dało się ukryć, że było to dość wyczerpujące psychicznie - normalne oko widziało wszystko normalnie, oko z sharinganem widziało wszystko inaczej. Powodowało to lekki dysonans w jego mózgu i mogło powodować różne - mniejsze lub większe dolegliwości. Bóle głowy, nudności. Oczywiście, wszystko zależało od tego, jak Shiroyasha to znosił.

Szczęśliwie bardzo szybko dostrzegł ślady przy biurku Katsumi, przez co jakoś nie musiał się szczególnie nadwyrężać i sprawdzać, czy miała go boleć głowa.

Pod biurkiem, na blacie, Kyoushi znalazł notkę z pieczęcią. Jako niegłupi shinobi - no może trochę narwany - mógł zobaczyć, że notka miała już swój wiek. Musiała być używana wielokrotnie. Wyglądało również, że może są dwie pieczęcie…? Może? A może jedna? Albo trzy? W sumie Shiroyasha za bardzo nie mógł określić - nie był bardzo rozwinięty w fuuinach. To, czego mógł się ogólnie - żeby dezaktywować barierę należało albo dezaktywować technikę odpowiednią techniką, albo ją przerwać, zniszczyć.

[Kyoushi]

Majac takie umiejętności i taki wachlarz dodatkowych zagrań, że ani chwili się nie martwił z sytuacji w jakiej się znalazł. Miał świadomość, że zawsze wykaraska się z nawet najcięższej sytuacji. Tak było i tym razem, gdy jego czarne oko zaświeciło szkarłatem. Świat spowolnił, a on sam wyłapywał bodźce, które do tej pory nie były dla niego widoczne, mimo jego naturalnie nadludzkiej percepcji. Białowłosy przeszedł do swojego planu i nie trzeba było długo czekać na efekty.
Ślady przy biurku Shirei-kan były na tyle oczywiste, ze to właśnie tam musiał szukać. Tak też zrobił, wykrywając pewne źródło chakry. Było bardzo blisko, bo już pod biurkiem. Stara, zużyta notka, która wyglądała idealnie na te której szukał. Otwarcie stało przed nim, teraz tylko musiał odwrócić te pieczęć. Małym problemem był tylko fakt, ze Białowłosy byl noga z fuuinjutsu, a jedyna pieczęć jaka znał to tak, która była na jego brzuchu.
Wiedział jednak na podstawie notek wybuchowych, ze wystarczy je przerwać by przestały działać. Sam miał dwa wyjścia, pierwsze to przerwanie jej, co oczywiście spróbował. Jeśli się udało to planuje już stad spadać i kierować się na arenę. Szpiega i tak nie dogoni, a już nie ma czego tutaj szukać aktualnie. Jeśli jednak zwykle przerwanie jej nie powiedzie się, wtedy korzysta z techniki uwolnienia ognia, by ją bezpośrednio spalić. Coś musiało się udać, jednak ogień miał zająć tylko notkę. Było go na tyle mało, ze nie ma szans by tak mocno się rozprzestrzenił pod biurkiem by je zapłacić, chyba ze biurko było ze słomy. Albo jedno albo drugie musiało po prostu wyjść.

  Ukryty tekst

Z/T
viewtopic.php?p=195259#p195259

[Papyrus]

Tak, przerwanie pieczęci zadziałało. Okazało się, że nie było to szczególnie skomplikowane i raz dwa bariera opadła i nie było z niczym najmniejszego problemu. Znaczy, przez chwilę tak się wydawało. Bo kiedy Kyoushi zaczął oddalać się z miejsca zbrodni, za drzwiami zabrzmiało poruszenie. Najwyraźniej zniszczenie pieczęci uruchomiło jakąś inną pieczęć (ach te warunki!), która zaalarmowała strażników.

Kyoushi o tyle miał szczęścia, że od razu chciał wyjść. A że był szybki, sprawni i w ogóle kocur - z tym też nie miał problemu. Raz-dwa wyskoczył przez okno - teraz już chyba przez niego otwarte, ale nawet jeżeli nie - to krzywdy sobie nie zrobił. Może oknu. Ale to w zależności, czy to okno jednak otworzył. Niemniej, kiedy strażnicy wpadli do gabinetu, Kyoushi już sobie hasał, wystarczająco daleko od Siedziby, że był niewykrywalny. Jego łupy były w jego kieszeni, a chaos… cóż, zostawiony z tyłu.

Kyoushi - jesteś na razie wolny.

[Mayū]

Nie tak wyobrażała sobie dzisiejszy poranek, ba — zupełnie inaczej wyobrażała sobie cały swój pobyt w Sogen. W końcu nie pokonałaby całej tej cholernie uciążliwej drogi tylko po to, by wypełniać swoje klanowe obowiązki. Miała też odpocząć, pozwiedzać, być może nawet powydawać parę ryō na zupełnie zbędne, ale zagraniczne bibeloty, które mogłaby położyć na swojej półeczce wypełnionej całą masą innych, równie niepotrzebnych przedmiotów. Mayū była wystarczająco majętna, by trwonienie pieniędzy było dla niej przyjemnością samą w sobie; nie wiązało się też z poczuciem winy po jakimś czasie od impulsywnego zakupu, mogła więc wpychać kolejne ciężkie od monet mieszki w ręce kolejnych kupczyków, nie marnując czasu na targowanie się. Raz, że nie wiedziała, czy negocjowanie cen było tak często praktykowane poza pustynią, a dwa, że wyglądała wystarczająco egzotycznie, by właściciele stoisk upierali się na absurdalnie wysokie ceny za te ich świecidełka. A Mayū się na to godziła, bo było ją na to stać. Ojciec zrozumie. W końcu to była jej pierwsza zagraniczna wycieczka, prawda? Zresztą i tak nie miała zbyt wielu okazji do pozbywania się pieniędzy. Pierwszą okazją były kupione naprędce drobiazgi z przypadkowego straganu, gdy wraz z Kaguyą próbowały odszukać siedzibę tutejszych władz.
Podczas gdy przedstawiciele reszty kontynentu kibicowali swoim zawodnikom lub korzystali z festiwalowych atrakcji, pustynna delegacja musiała przekierować całą swoją uwagę na szukanie zguby. Rzeczona zguba postanowiła ani nie wrócić na noc, ani tym bardziej zjawić się następnego dnia, musieli więc podjąć odpowiednie kroki, by zgubę przyprowadzić bezpiecznie do domku. Był taki moment, gdy nawet przeszło jej przez myśl, że być może sprawa była mniej trywialna niż jej się wydawało. Że może nie spacerowała teraz w stronę Yusetsu, a faktycznie coś jej się stało. Że może ktoś z jakiegoś tajemniczego powodu ją porwał. Mayū była jednak zbyt zirytowana samym przymusem niańczenia oficjalnej reprezentantki, by naprawdę się tym przejąć. Najważniejsze było to, by reputacja Unii nie ucierpiała po tym ekscesie. Nie mogli zignorować jej zniknięcia, jeśli chcieli uniknąć wstydu.
Głównie z tego powodu przyjęła zadanie, które przydzielił jej starszy Sabaku, odwiedzając jej pokój tego deszczowego ranka. Ton jego głosu zdradzał zniecierpliwienie, więc, biorąc pod uwagę jego parszywy humorek, zmusiła go do wyczekiwania pod jej drzwiami przez tylko dwie minutki, a nie kwadrans. Wciąż było wcześnie, więc musiał liczyć się z tym, że rozpuszczona pannica nie była jeszcze wystarczająco wyszykowana. A potem wpuściła go do środka, by jego słowa nie dotarły do nieodpowiednich uszu. Spotkanie nie trwało długo — tuż po przekazaniu niezbędnych informacji Ichirou wyszedł, najpewniej kierując się w stronę pokoju przydzielonego Hibiki. Prawdę powiedziawszy, to chętnie zamieniłaby się z nim zadaniami. Szperanie w jej rzeczach mogłoby być nawet interesujące. Nie to, by była wścibska. No, może trochę...
Wzięła Ren ze sobą chyba tylko z przekory; w końcu była przekonana, że spisałaby się bez niczyjej pomocy co najmniej doskonale. Nie mogła przecież pozwolić, by miała więcej wolnego czasu i spędzała dzień w jakiś milszy sposób. To byłoby wręcz nieprzyzwoite, gdyby ona sama musiała marnować czas na wypełnianiu kolejnych zadań, a w tym samym czasie Kaguya włóczyłaby się gdzieś bez celu! Dlatego tuż przed wyjściem uderzyła parokrotnie pięścią w drzwi jej pokoju, donośnym głosem zawiadamiając, że obie dostały zadanie. I że ma pięć minut na ogarnięcie się przed wyjściem. Dopiero jak ta wygramoliła się z pokoju, to raczyła poinformować ją, co właściwie miałyby zrobić. Niedługo potem opuściły unijną posiadłość.
Chociaż mniej więcej wiedziały, w którą stronę powinny się udać, to i tak musiały na bieżąco korygować trasę. Mayū zdążyła już znaleźć przynajmniej kilkadziesiąt powodów, które sprawiały, że tak długo miotały się między kotejskimi uliczkami. Że to przez tych wszystkich ludzi, którzy wylęgali się obficie na ulicach w godzinach okołopołudniowych, blokując im drogę. Że było tak dużo strażników, więc nie mogły budzić podejrzeń. I w końcu — że to przez ten cholerny deszcz, który jak na złość nie przestawał padać i ograniczał im widoczność.
Kiedy wreszcie pokonały wszystkie przeciwności losu i znalazły się na miejscu docelowym, Sabaku rzuciła okiem na pokaźnych rozmiarów budynek, a zaraz potem i na stojącą przed nim straż, układając sobie w głowie, co właściwie chciałaby im przekazać. Musiała być ostrożna.
Nie były u siebie.
— Pilnuj się — mruknęła półszeptem do stojącej tuż obok Kaguyi, trącając ją delikatnie łokciem. Nie wiedziała, jak bardzo ta uwaga była potrzebna, ale wolała założyć, że członkowie kościanego rodu byli zbyt nieokrzesani, by tak po prostu pozwolić im na wykonywanie ważniejszych zadań bez przypomnienia o odpowiednim zachowaniu.
Zanim podeszły do strażników, Mayū poprawiła swój wykonany z drogiego materiału płaszcz, który zdążył już trochę wymiąć się podczas ich przechadzki do siedziby władz, a potem skinęła nieznacznie głową do Kaguyi. Zatrzymały się w odpowiedniej odległości, by mogli je usłyszeć, ale też nie na tyle blisko, by mogły zostać uznane za zagrożenie.
— Jestem Sabaku Mayū, należę do unijnej delegacji, która została zaproszona na turniej — przedstawiła się, podnosząc spojrzenie na twarz osoby, z którą było jej dane rozmawiać. — A to Kaguya Ren. — Wskazała wolną ręką stojącą tuż obok beduinkę. Jeśli tylko było to konieczne, to okazała im swoją unijną odznakę. Nie miała przecież nic do ukrycia.
— Przychodzę z dość delikatną sprawą, która nie powinna być omawiana ot tak, na ulicy — kontynuowała po dopełnieniu niezbędnych formalności, obniżając głos. Pomimo trochę bardziej konspiracyjnego tonu, wciąż jednak stała prosto, a jej wzrok ani na moment nie odrywał się od twarzy strażnika. — Delikatną, ale też bardzo ważną.

[Ren]

Nie tak wyobrażała sobie dzisiejszy poranek. Była osobą, która, choć prowadziła życie w raczej zmiennych warunkach, to mimo wszystko wszędzie gdzie mogła wprowadzała elementy rutyny. Tak było i tutaj - dwie noce na miejscu wystarczyły, by Ren zaczęła się aklimatyzować. Właśnie dlatego w momencie, gdy ktoś po drugiej stronie ściany zaczął donośnie sygnalizować wolę rozmowy z Kaguyą, Ren właśnie z zaciętą miną - jak co dzień - utrzymywała się od dobrych paru minut w pozycji deski, wspierając na mocnych przedramionach. Na dźwięk pukania łypnęła tylko w stronę wejścia do pomieszczenia, kalkulując, czy może w ogóle pozwolić sobie na to, by zignorować nieproszone odwiedziny. I tak by zapewne zrobiła – gdyby nie to, że do pukania dołączył znajomy, dziewczęcy głos. Kaguya natychmiast podniosła się, otarła zwilżone czoło o ramię i otworzyła drzwi przed panną Sabaku, która przyniosła im wspólne zadanie.
I tym sposobem, zgodnie z konkretnym życzeniem Mayu, Ren w pięć minut była gotowa do wyjścia. Pot starła z siebie zwilżoną szmatką, przebrała się w cieplejsze ubrania i ruszyła w towarzystwie złotego dziewczęcia ulicami Sogen. Sabaku w międzyczasie wyjaśniła beduince naprędce, na czym polegała ich rola w poszukiwaniach unijnej zguby. Nieobecność połowy ich dyplomatycznej reprezentacji może nie martwiłaby Ren aż tak, gdyby chodziło o kogokolwiek – bo w końcu szanowała prawo każdego do przestrzeni i prywatności, a Hibiki Airan była dorosła - ale jednak zniknięcie siostry aktualnej Kotei zwiastowało nadejście kolejnych problemów, którym niekoniecznie miała ochotę stawiać czoła. Szczególnie, że Kaguya była prawdopodobnie ostatnią osobą, która widziała Hibiki.
Ren zdążyła już parę razy wypuścić się w uliczki Kotei, korzystając z danego im wolnego czasu, ale niedostatecznie, by z łatwością tu nawigować – o wiele lepiej radziła z tym sobie na otwartej przestrzeni, a niepodobne do unijnego planowanie tutejszych uliczek dezorientowało ją, utrudniając sprawne przemieszczanie się. Mayu tym bardziej nie była przygotowana z topografii osady – chwilę więc zajęło im dotarcie do budynku, który dedykowany był tutejszym oficjelom. W końcu jednak odnalazły odpowiednie miejsce. Ren spojrzała najpierw na Mayu pytająco, a potem skierowała swoje cielsko w stronę strażników, jakby chcąc wykonać pierwszy krok w ich kierunku.
Tu jednak zatrzymała się na moment, bo kościsty łokieć wbił się w jej bok lekko – nie spodziewała się tego delikatnego kuksańca. Zmarszczyła czoło, zerkając na Mayu z cieniem pretensji, i na krótki moment złapała jej ramię.
- Zawsze się przy tobie pilnuję – odpowiedziała jej równie dyskretnie, wykrzywiając wargi w przelotnym krzywym uśmiechu. W końcu wypuściła jej rękę z uścisku swoich palców.
Odchrząknęła krótko, gdy zbliżyły się do strażników przed wejściem do budynku. Zatrzymała się o pół kroku za plecami Mayu, a potem wsunęła dłoń do swojej torby z ekwipunkiem, pozwalając dziewczynie czynić wszelkie honory i przedstawić zarówno ich personalia, jak i sprawę, która je tu przygnała. Nie czekała na polecenie udowodnienia ich przynależności – chwilę później wyciągnęła w stronę strażników jedną dłoń, w której trzymała zarówno swoją odznakę, jak i wymiętą Kartę Obywatelki. Raz w życiu może się do czegoś przydadzą te wszystkie świstki.
- Jesteśmy tu z ramienia Asahiego Ichirou, Seinina Unii Samotnych Wydm – dodała krótko, gdy Mayu skończyła mówić. Niecierpliwie poruszyła ręką, w której dzierżyła wszystkie swoje dokumenty.

[BeeBee-Hachi]

W czasie, gdy trójka osób przeszukiwała pokój zagubionej Airan, bardziej reprezentatywna - być może - część delegacji Unii ruszyła, aby zgłosić problematyczną sytuację władzom Sogen. Koniec końców, to ich jurysdykcja i to oni powinni się martwić o to, żeby zapewnić bezpieczeństwo gościom, prawda? Tyle tylko, że upilnowanie kilkudziesięciu, a raczej kilkuset shinobi z różnych krajów i kultur, tuż po krwawej wojnie mogło być zadaniem karkołomnym nawet w pełni pokojowych warunkach i przypominało próbę zmuszenia stada kotów, żeby poszło w tym samym kierunku. Szanse powodzenia... cóż, niewielkie. Ale trzeba było przynajmniej się postarać - aby dobrze wypaść na arenie międzynarodowej. Dlatego też kiedy obie kobiety dotarły do siedziby władz Sogen, ujrzały na miejscu sporą ilość strażników, którzy przed wejściem legitymowali każdą osobę, do tego raz jeden, raz drugi co chwilę błyskali czerwonymi oczami, lustrując petentów. Nie inaczej było i z Mayu oraz Ren. Kiedy dotarły do wejścia, nieco starszy, około czterdziestoletni shinobi skłonił im się uprzejmie, ale nadal wyciągnął rękę po papiery, które mu pokazały. Czerwone oczy z trzema kropkami w środku na moment zabłysły w jego oczach, kiedy spojrzał najpierw na jedną, potem na drugą, a następnie zniknęły, gdy skupił się na odczytaniu informacji z dokumentów.

- Sabaku Mayu... Kaguya Ren... - mruknął pod nosem, oglądając dokładnie pieczęci. - Rozumiem... proszę zdjąć ewentualną broń, jaką panie mają przy sobie - wliczając w to zapieczętowane zwoje, i tym podobne - i zdeponować u moich kolegów na prawo od wejścia - dostaną je panie oczywiście z powrotem przy wyjściu. Ja w tym czasie zawołam kogoś, żeby poinformował odpowiednią osobę o waszym przybyciu. - wyjaśnił i potarł lekko czoło, jakby był już nieco zmęczony, mimo wczesnej godziny.

Po kilku chwilach - i zdeponowaniu broni u strażników - podeszła do nich młoda kunoichi o charakterystycznej dla Uchiha urodzie i w okularach na nosie, prosząc, aby za nią podążyły. W trakcie krążenia po korytarzach zarówno Mayu, jak i Ren mogły zauważyć, że panuje tu swego rodzaju poruszenie, a strażników na korytarzach wydawało się być... więcej, niż by się normalnie spodziewały? Na pewno więcej, niż było w ich własnej siedzibie władzy. Do tego panowała atmosfera lekkiego podenerwowania, a ludzie rozmawiali między sobą przyciszonymi głosami... przynajmniej prawie wszyscy, gdyż po krótkim spacerze usłyszały dobiegający gdzieś z kierunku, w którym się udawały, bardzo niski, ale głośny i gniewny głos.

-...NIEKOMPETENCJĄ?! Legitymować należało każdego - KAŻDEGO! Nawet, na gniew Susanoo, mnie i samą Katsumi-dono! Pomijam już, że miały być tutaj nałożone dodatkowe pieczęcie, a jakoś ich nie widzę. Jestem... zawiedziony waszą postawą. I wyciągnę z niej konsekwencje, nie miejcie... - mówił głos, przy czym z jakiegoś powodu najgroźniejszą częścią jego wypowiedzi wydawało się określenie "zawiedziony". Sam ton głosu był... specyficzny, jakby mówiło wzburzone morze, jeszcze nie rozwinięte w pełny sztorm, ale niosące jego zapowiedź. Obie kobiety mogły rozpoznać ten głos - należał bowiem do mrukliwego mężczyzny siedzącego wraz z nimi wczoraj w loży podczas turnieju, Sugiyamy Kurayami.

Dziewczyna, która ich prowadziła zatrzymała je parę kroków od - chyba - gabinetu liderki rodu Uchiha, albo innej niemal równie ważnej osoby, skąd dobiegał głos i poprosiła, by sekundkę zaczekały. Potem sama wzięła głębszy oddech, jakby zbierając się w sobie i zniknęła na moment w pomieszczeniu, by po chwili wynurzyć się w towarzystwie zagniewanego oblicza i ogromnej sylwetki starszego Sugiyamy. Tamten spojrzał na obie dziewczyny, po czym ukłonił się, nieco uspokajając wyraz twarzy - choć wydawało się, że jest fizycznie niezdolny do niczego lepszego niż wyraz lekkiego poirytowania.

- Przedstawicielki Unii... rozumiem, że mają panie do mnie jakąś delikatną sprawę. Przejdźmy proszę do gabinetu. - zaprosił je gestem do pomieszczenia po drugiej stronie korytarza, w którym zasadniczo znajdowały się tylko półki z niezliczoną ilością zwojów, pojedynczy, niski stolik oraz cztery poduszki. Sugiyama gestem zaprosił je, aby siadły, po czym sam spoczął naprzeciwko.

- Napiją się panie herbaty? - spytał, unosząc pytająco brew.

---

Sugiyama Kurayami