[Event] Siedziba Władzy

[Azuma]

Adrenalina opuściła go w ostatnich sekundach walki, pozwalając wyczerpaniu dojść do głosu. Miało to kolosalne znaczenie w przypadku walki – pod jej koniec stał się biernym obserwatorem, który nie mógł dla Iwaru stanowić już wyzwania. Jedyne co mógł zrobić, to pozostać przy swoich przekonaniach i spróbować kupić sojusznikom cenne sekundy. Był gotowy to zrobić – choć dominowało zmęczenie, gniew wciąż w nim kipiał, więc wyciągnięcie broni i stanięcie do ostatniego zwarcia, było naturalne.

Na jego szczęście, bogini Amaterasu, miała inne plany na niego.

Zjawienie się Lorda Sugiyamy było zaskoczeniem dla wszystkich, również dla Iwaru. Twór Sugiyamy, potężny wojownik uformowany z chakry, stanowił barierę nie do przejścia dla ich przeciwniczki. Choć ta zdołała się rozprawić Sześcioramienną Gwiazdą, nie była gotowa na pojawienie się nowego, znacznie potężniejszego przeciwnika. Odrzucona z potężną siłą, wpadła wprost w pułapkę zastawioną wcześniej przez ich duet. A to miało być miało się okazać, zapowiedzią jej końca.

– Niestety, wszyscy popełniliśmy błędy... Do końca walczyli dzielnie – ciężkim spojrzeniem omiótł pobojowisko i stratę jaką ponieśli w postaci sześciu mężczyzn, każdy pozbawiony życia w inny, straszny sposób. – Ta kobieta… twierdziła, że jest Jeźdźcem Wojny. Jedyni jeźdźcy o których słyszałem, pochodzili z legend o Antykreatorze…

Szesnastolatek nie wiedział co o tym ma myśleć. Sama, przeobrażona Iwaru wyglądała jak z nocnych marów, a przecież jeszcze twierdziła że wyprzedza ich aż o sto lat w umiejętnościach. Czy to mogła być prawda?

– Ario-san, dziękuje… Bądź ostrożny – odpowiedział mocnym uściskiem, zdając sobie równocześnie sprawę z tego, z jakiej opresji udało im się wspólnie wyjść oraz jakie niebezpieczeństwo pokonać. Głowa, którą trzymał w ręku, była tego gorzkim potwierdzeniem. Gdy Ayatsuri ich opuścił, Azuma spojrzał na Lorda Sugiyamę, oczekując na dalsze polecenia. Choć był zmęczony, nie oczekiwał że teraz będą spokojnie siedzieć i odpoczywać. Wciąż w oddali słychać było eksplozje, które mówiły że w osadzie wciąż nie było bezpiecznie. Nim jednak podjęli jakąkolwiek decyzję, zjawił się ktoś nowy. Wraz z pytaniem jakie padło, szybko zrozumieli że nie jest ich przeciwnikiem.

– Nie. Jestem cały – odpowiedział szybko nastolatkowi, który z uwagi na kolor włosów, był bardzo charakterystyczny. Azuma był pewny, że wcześniej go nie spotkał. – Skąd przybyłeś? Jak to wygląda w innych częściach miasta?

[Baji]

Dokąd nocą tutpta Baji? Chociaż raczej skąd przytuptał...przytuptałem. To w sumie było dobre pytanie bo jakby nie patrzeć to ostatnie miejsce w które skierowałem się świadomie to była arena, a potem dostałem bum w łeb i obudziłem się w piwnicy jakiejś karczmy. Następnie salwowanie się taktycznym odwrotem, ratowanie dzieci... Zapewne gdybym spędził więcej czasu w Kōtei byłbym w stanie dokładniej odpowiedzieć na pytanie.
- Z poludnia miasta. Nie wiem jak reszta waszej wioski ale tam udało nam się całkiem skutecznie przetrzebić te cesarskie psy. Na obrzeżach w tamtym rejonie udało się też dotrzeć i schronić części ludności cywilnej. - odparłem dostrzegając co raz więcej ciał walających się w tym miejscu, jednak mimo ich wszystkich mój wzrok za każdym razem wracał do tych bez głowy.
Miałem pewne podejrzenia do kogo mógły należeć ale po dłuższej chwili zrezygnowałem z pytania o to na samym początku rozmowy. Tym bardziej iż mój rozmówca choć twierdził, że jest cały to jednak wyglądał jakby na ziemię miał go położyć najlżejszy podmuch wiatru.
- Azuma-san, prawda? Nazywam się Baji Tsumi, oglądałem twoją walke na turnieju. - zacząłem dość nie pewnie - Co tu się właściwie stało?

[Azuma]

– Z południa… – powtórzył spoglądając na wspomniany kierunek. Z głębi miasta unosiły się słupy dymu, zresztą jak w przypadku innych części osady. Gdy usłyszał o cesarskich, warknął ze wściekłości. – Czyli jednak, to oni stoją za atakiem. Wykorzystali turniej, aby przedostać się na kontynent i stąd zadać cios – splunął wyrażając dezaprobatę dla takich zdradzieckich działań. Nie mogąc wygrać wojny tradycyjnym sposobem, pomimo podpisania rozejmu, zdecydowali posunąć się do czegoś takiego… Azuma kątem oka zerknął na Lorda Sugiyamę.

– Nie wiem co Cesarz miał w głowie decydując się na taki krok. Nie wierzę, że jest w posiadaniu takiej armii, która umożliwiłaby mu na podbój całego kontynentu, a powinien taką posiadać decydując się na atak miasta w której przebywali przedstawiciele wszystkich regionów i klanów.

Nie musiał wyjaśniać dalej. W sytuacji takiej jak powyższa nie trudno było o śmierć ważnej oficjeli, a wraz z tym pojawiała się chęć odwetu ze strony, która poniosła taką stratę. Te rozważania, przerwały kolejne słowa nieznajomego, który wprost zwrócił się do chłopaka, jego imieniem.

– Baji-kun… w innych okolicznościach ucieszyłbym się z rozmowy z kimś kto oglądał moją walkę, ale teraz… – pokręcił głową. Od czego miał zacząć? Co tu właściwie się stało? Sam chciałby wiedzieć, a był w posiadaniu najwyraźniej zaledwie odrobiny tego czego powinien wiedzieć.

– Dość niespodziewanie wszedłem w posiadanie informacji, które pozwalały przypuszczać, że szykowany jest zamach. Dlatego nie stawiłem się pojedynku z mistrzem Kyoushi. Niezwłocznie za to ruszyłem.... Niestety, ale się spóźniłem. W trakcie wydawania rozkazów - o tym kogo poinformować i gdzie sie udać… doszło do eksplozji. Zresztą, nie jednej. Cały budynek, wraz z nami w środku, zawalił się – zagryzł na chwilę wargę, przypominając sobie o śmierci Rokuro, który był jednym z fundamentów Kotei.

– Jakoś… zdołaliśmy się wykaraskać z tego, a potem usłyszeliśmy krzyki, no i pojawili się cesarscy, a potem TO! – dodał, kopiąc jeden z mniejszych odłamków budyneku, który potoczył się w kierunku bezgłowej kobiety.

[Baji]

Podążyłem wzrokiem za kawałkiem gruzu który kopną młody Uchiha by ponownie spojrzeć na niekompletne ciało... Kobiece ciało pozbawione głową... Właściwie to im częściej, choćby kątem oka zerkałem na zwłoki tym bardziej makabrycznie to wyglądało. W końcu zabić przeciwnika to jedno ale by tak obchodzić się z nim po śmierci? A ponoć to za murem żyły dzikie, bestialskie ludy.
- Masz racje, przepraszam. - cóż faktycznie nie byliśmy w najdogodniejszych warunkach by bawić się we wszystkie formy grzecznościowe bo mimo, że aktualnie nikt nas nie atakował z zaskoczenia nie oznaczało to że taki stan rzeczy jeszcze długo się utrzyma.
Czy powinienem przekazywać wszystko co wiem? Taro, on z nią współpracował... czy to możliwe, że w tym wszystkim brało jeszcze udział miasto kupieckie...
- Z tym wszystkim może być zwiazane również miasto kupieckie Ryuuzaku. - mówiąc te słowa wciąż nie byłem pewny ile powinienem przekazać Azumie ani jak zareaguje jednak nie mogłem pozwolić by część ludzi odpowiedzialnych za tą masakre uszło bez winy - A przynajmniej ich zawodnik, Taro był przywódcą grupy która podłożyła notki w mieście. Na trybunie wraz z zawodnikiem unii nieco się z nim posprzeczaliśmy i postanowiłemw ramach kary utrzećmu nosa po walce w drugiej rundzie. Niestety znokautował mnie wtedy i wraz z kobietą imieniem Iwaru przetrzymywali mnie w piwnicy jakiejś karczmy w okolicy centrum... Prócz tej dwójki były jeszcze trzy osoby. Jednego nazywali Głąbem, medyk ktorego imienia nie znam i jeszcze jeden ponoć należący do Uchiha...Yoshi jeśli pamięć mnie nie myli.
Zamilkłem aby zobaczyć reakcje mojego rozmówcy bo i tak chlapnąłem jęzorem nieco za dużo. Jednak co się wylało to już nie wróci...

[Azuma]

– Ryuzaku.. no Taki? – zamarł gdy to usłyszał. Wciąż żywo miał w pamięci informacje ujawnione przez Katsumi-sama Sąsiadujące z Sogen miasto kupieckie, zainwestowało potężne środki w wojnę i pomoc Kotei. Uzyskać mieli za to konkretne daleko idące korzyści, które w przypadku zniszczenia klanu Uchiha i samego Kotei… traciły na znaczeniu. Jakie Baji miał podstawy by tak twierdzić?

Gdy usłyszał o Taro i notkach wybuchowych, zacisnął mocniej usta, bo wychodziło na to, że był on w posiadaniu szczegółów informacji, które sam uzyskał przypadkowo i starał się następnie przekazać Rokuro w siedzibie władzy. Niestety dla wszystkich, spóźnił się z przekazaniem tych informacji. Gdy jednak z jego ust usłyszał o Iwaru…

– Czekaj… powiedziałeś Iwaru? Masz na myśli, ją? – wskazał bezgłową kobietę, leżącą kilka metrów od nich. Teraz przeobrażona i pozbawiona głowy mogła sprawiać rzeczywiście problemy w identyfikacji, ale ta sprawa była na tyle świeża, że Azuma nie zastanawiał się nad tym głębiej. Słysząc o karczmie, szerzej otworzył oczy, bo niespodziewanie wszystko zaczynało łączyć się zgrabnie w jedną całość.

– Karczma “O no Shi”? Właśnie tam obezwładniłem jednego z zamachowców. Dzielił pokój z Uchihą Yoshimitsu… albo z kimś podszywającym się pod kogoś takiego. W każdym razie, numer zdobytej odznaki wprost sugerował, że mamy do czynienia z kimś od dłuższego czasu przebywającego poza osadą – wyjaśnił, jednoczesnie dzieląc się tym czego sam się zdołał dowiedzieć. Nie pozostawało nic innego jak jeszcze zapytać o jedno.

– Ten Taro, był jednym z uczestników turnieju, prawda? Wiesz gdzie się udał? Na arenę? – im dłużej rozmawiali, tym silniejszą odczuwał potrzebę działania. Zmęczenie, które przed chwilą dominowało, teraz zaczynało być przysłaniane przez gniew, do osób które stały za tym co się działo w Kotei. Oprócz Iwaru, byli i inni.

[Baji]

- Cóż... - dość niechętnie rzuciłem spojrzeniem na trupa - Ciężko mi stwierdzić... Jak mnie przetrzymywała miała głowe na karku ale jest na to duża szansa. Gdy udało mi się uciec, gdy próbowałem ją powstrzymać uciekała w kierunku areny.
Próbowałem sobie przypomnieć dokładnie przebieg tamtego wydarzenia jednak wszystko działo się dosyć szybko, a zaraz potem również nie narzekałem na nudę. Cesarscy, Seno, dzieciaki, więcej cesarskich.
- Możliwe, że ten Yoshimitsu to był naprawdę on. Gdy mnie trzymali nie mieli powodu by kłamać. Głąb wspominał również, że ten Yoshi miał zająć się Kyoushim. Jednak nie podał mi powodu, a przynajmniej nic co miałoby choć krztynę sensu. - skupiałem się na wspomnieniach szukając czegoś co mogło by jeszcze okazać się istotne oraz starałem się nie wspominać o jednym drobnym fakcie.
- Tak, miałem nieprzyjemność poznania go na arenie gdy przyszedł do wysokiego pokrytego licznymi bandażami medyka po jakis doping przed kolejną walką ale niestety nie wiem co się z nim działo. Gdy byłem przetrzymywany nie było go z nami i wydaje mi się, że faktycznie mógł udać się na arene...

[Azuma]

Podążył wzrokiem za jego spojrzeniem, prędko rozumiejąc w czym tkwił problem. - Ta kobieta przedstawiła się właśnie tym imieniem… zanim straciła głowę, twierdziła że jest Jeźdźcem Wojny, cokolwiek miałoby to znaczyć… - zauważył, formułując to w taki a nie inny sposób, chcąc sprawdzic czy i może Baji słyszał o legendzie Antykreatora i jego jeźdźcach..

- Jak ten Yoshimitsu wyglądał? I dlaczego chciał dorwać mistrza Kyoushiego? - spytał, gdy Baji podzielił się swoimi przeżyciami gdy znajdował się jeszcze w niewoli. Drugie pytanie było dość retoryczne, bo w końcu sam rozmówca Azumy stwierdził, że nie poznał powodu takiego przedsięwzięcia.

Westchnął. - Bez wątpliwości była to szeroko zakrojoną akcja, w którą zostały zaangażowane duże siły. Sama Iwaru stanowiła niesamowite wyzwanie… a są jeszcze cesarscy… i nie wiemy kto jeszcze. Spojrzał w oczekiwaniu na Lorda Sugiyamę. To on był dowódcą, który powinien zdecydować co powinno teraz zrobić. Próbować znaleźć Taro? A może udać się w inne newralgiczne miejsca, jak port, szpital, lub tereny mieszkalne.

- ...tak właściwie, w jaki sposób się wydostałeś? - zapytał, dość podejrzliwie gdy sobie uzmysłowił z jakimi przeciwnikami musiał mieć do czynienia i pomimo tego…stal teraz tu i rozmawiali.

[Baji]

Cóż tak to w życiu bywa, że gdy uciekasz przed prawdziwą miłością to później ktoś może ściąć Ci głowę. Iwaru niestety się o tym przekonała na własnej skórze, a szkoda bo co by o niej nie mówić może i była złą babą ale była ładna. A nie od dziś wiadomo, że ładnym babom czasem się wybacza.
- To by się zgadzało, gdy się ocknąłem i próbowałem dowiedzieć się tego i owego nazwała się pierdoloną wojną. - to nie było tak, że nie znałem mitów o Antykreatorze czy nie słyszałem o tym że miał jakiś tam złodupców zwanych jeźdźcami. Ot po prostu mój mózg zwyczajnie nie połączył niektórych kropek no ale nie każdy tak jak Głąb może być "pierdolonym Nara".
- Niestety nie widziałem tego człowieka więc nie miałem jak zapytać go o powód jednak jeśli chodzi o tego człowieka o którym myślę to wątpię by ten Yoshimitsu miał jakiekolwiek szanse. - odparłem dość pewnie siebie, w końcu Kyoushi-dono którego poznałem na arenie przy okazji rozmowy z Aniołem był niesamowity i tak nieprzewidywalny, że obmyślenie strategii przeciwko niemu było niemalże niemożliwe.
A przynajmniej mam taką nadzieję, jeśli faktycznie zdołali przeszczepić mu moje zdolności rodowe... Czy to naprawdę możliwe? Z drugiej strony gdyby nie było to to wszystko mogłoby się inaczej dla mnie skończyć...
- Cóż nie było łatwo zwłaszcza, że mnie rozbroili i większość czasu pilnowali ale gdy po pierwszej nieudanej ucieczce mnie ogłuszyli zapewne sądzili, że dłużej będę dochodził do siebie. Przerwałem więzy i uciekłem wykorzystując tą chwile nie uwagi. - odparłem z lekkim zażenowaniem w głosie spowodowanym niezbyt epicką ucieczką - Sądze, że powinniście przeszukać tamto miejsce. Może znajdą się tam jakieś dowody, podpowiedź kto za tym jeszcze stoi.

[Azuma]

Powoli skinął głową, dochodząc do podobnego wniosku – rozmawiali o tej samej kobiecie. Iwaru, kobieta która wcześniej brała udział w uprowadzeniu Bajiego, obecnie leżała martwa, pozbawiona głowy. Nieco bardziej optymistyczny wydźwięk miały słowa na temat ewentualnego starcia wspomnianego Yoshimitsu z mistrzem Kyoushi. Według Bajiego, ten pierwszy nie miał z nim żadnych szans.

– Obyś miał rację – przytaknął. Odczuł jednak lekki zawód gdy się okazało że nie wiadomo jak ten cały Yoshimitsu wygląda. – Jeżeli to Uchiha, prawdopodobnie ma czarne włosy – mruknął w odpowiedzi, dość drętwo bo nie była to żadna wskazówka. Prawdopodobieństwo mężczyzny o takim kolorze włosów w Kotei była… ogromna.

Wysłuchał za to z uwagą wyjaśnień Bajiego o tym jak się wydostał z opresji. Był tego ciekaw bo osoby, które go uwięziły, wydawały się posiadać nadzwyczajne umiejętności. Gdy jednak Baji skończył, Azuma doszedł do wniosku, że poza Iwaru, jej towarzysze chyba nie odznaczali się podobnym potencjałem. Chyba, że dwukolorowy młodzieniec, kłamał. Nie było to jednak ani miejsce, ani czas, aby próbować go przycisnąć.

– Karczmę “O no Shi”, tak? – upewnił się, gdy Baji podsunął pomysł przeszukania tamtego miejsca. Młody Akoraito musiał się zgodzić, że w tamtym miejscu mogli znaleźć jeszcze inne wskazówki dotyczące zaplanowanej akcji, bądź samych napastników, ale… jak już wspomnial wcześniej, nie do niego należała decyzja. Ponadto, nie do końca czuł by to był odpowiedni moment. Przede wszystkim powinni się skupić na obronie Kotei. Obronie i wyparciu albo wyeliminowaniu napastników.

– Lordzie Sugiyama, jaka decyzja? – zwrócił się po raz kolejny, do bardziej doświadczonego mężczyzny.

[Baji]

Ponownie grzebiąc w swoich własnych wspomnieniach jeszcze nie tak dawnych wydarzeń próbowałem sobie przypomnieć czy usłyszałem nazwę lokalu gdzie mnie przetrzymywali. I mimo naprawdę wielkich chęci by pomóc mojemu rozmówcy niestety na chęciach się skończyło bo za Shinrin nie mogłem sobie przypomnieć.
- Możliwe, nie miałam okazji dopytać co to za lokal. Jak tylko sie wydostałem to niemal od razu trafiłem na jakiegoś gościa i Iwaru, facet chyba też nie był w jej typie. Przenieśliśmy się na zewnątrz no i tam już zwiała. Ja trafiłem na oddział cesarskich i niemal straciłem życie ale ocaliła mnie Seno. Powinieneś kojarzyć, taka niebieska, nieco rybia ale całkiem niebrzydka. - pozwoliłem sobie spróbować delikatnie rozładować napięcie nieco zbiegając z tematu - Wspólnie zdecydowaliśmy się wycofać aby zająć się waszymi cywilami, którzy nie zdarzyli się ewakuować. Trafilismy na płonący dom z którego wyciągnęliśmy dwójkę dzieci, teraz już sierot... nie mogliśmy nic zrobić dla ich matki... Azuma-san. Panie. Seno wraz z dziećmi został wraz z waszymi siłami na obrzeżach, proszę byście zapewnili jej nietykalność. Choć jest shinobi z cesarstwa wspólnie ze mną walczyła przeciwko najeźdźcy z narażeniem własnego życia.
Dlaczego akurat teraz mi się na to zebrało? Czort jeden wie. Może to miłość, a może kochanie. W każdym razie orientując się, że jeden z obecnych przy nas ludzi był lordem uznałem, że na wszelki wypadek warto było poprosić o tą przysługę. Nie chciałem by zostawiona w rękach Uchiha dziewczyna po wszystkim trafiła do więzienia czy na ścięcie.
- W razie potrzeby jestem gotów całkowicie za nią poręczyć, a także na potwierdzić moje słowa może również zawodnik z Unii posługujący się techniką wybuchowych tworów. - po tych słowach jak stałem tak też ukłoniłem się w kierunku jednego i drugiego czekając na to co odpowiedzą na moją prośbę.

[Azuma]

W oczekiwaniu na decyzję Lorda Sugiyamy, chwilę postanowił jeszcze raz wykorzystać Baji. Nie tylko przybliżył okoliczności starcia i ucieczki, ale rzucił nieco światła na to, co się działo później. – Seno… Mówisz o Sayomari Seno? – wystarczyły pierwsze, rzucone przez niego słowa, aby oczywiście skojarzył charakterystyczną kobietę. Była jego przeciwnikiem w pierwszej rundzie turnieju. Z perspektywy obecnych wydarzeń, wydawało się to jednak bardzo odległe.

To co powiedział następnie Baji, było niesamowicie ważne. Sayomari, pomimo że pochodziła z Cesarstwa, zdecydowała się stanąc po stronie atakowanych, nie tylko pomagając samemu Bajiemu, ale również cywilom w tym i dzieciom. Smutny los dzieci, z pewnością nie był odosobnionym przypadkiem w mieście. Jedyne co mógł zrobić, to tylko mocniej zagryźć zęby.

– Dziękuje, że o tym powiedziałeś. Z pewnością zostanie inaczej potraktowana…. Mam nadzieję, że nic się jej nie stało. Coraz rzadsze eksplozje i brak kolejnych, nacierających napastników zdaje się suponować odzyskiwanie kontroli nad miastem

Rzeczywiście, eksplozje były rzadsze, krzyki i szczęk zderzanej ze broni, nie był już tak donośny. Czy rzeczywiście udało się obrońcom przejąc inicjatywę i odeprzeć atak? A może to skupiska obrońców stawały się co raz mniej liczne? Pewne było jedno – im dłużej pozostawali w bezruchu, tym dłużej pozostawali w niewiedzy.

[Baji]

Na pytanie o tożsamość mojej rybiej koleżanki odpowiedziałem krótkim lecz zdecydowanym kiwnieciem głową. Nie byłem pewien jaką decyzję podjął koleś który był tu lordem jednak słowa Azumy były budujące. Wyprostowałem się więc z lekkim uśmiechem na twarzy.
- [Dziękuję Azuma-san. Będę miał u ciebie dług. - odparłem łapiąc się za tył głowy i zastanawiając się czy tym razem uda mi się spłacić dług bez zawierania kolejnego tak jak to miało przed chwilą miejsce.
W końcu Seno uratowała mi życie dlatego musiałem zrobić ile mogłem by teraz zapewnić jej przeżycie gdy już uchiha się obronią. Szkoda tylko, że po przez prośbę skierowaną do kolejnej osoby. No ale nic, miałem nadzieję, że może kiedyś spotkam młodego Uchihe na szlaku i naprawie mu powóz albo coś.
- Racja, w takim wypadku niedługo przyjdzie pora bym wrócił do siebie. Reszta kontynentu powinna się dowiedzieć o bestialstwie jakiego dopuściło się Cesarstwo. Nie ujdzie im to płazem, a przynajmniej obiecuje że spróbuję przekonać lidera do wsparcia Sogen.
Wielkie słowa padły z moich ust i choć sam raczej czułem, że nie mogę zbyt wiele to jednak szczerze wierzyłem w to co mówiłem. W końcu mimo lat nienawiści nadszedł moment by zacząć zakopywać ten cholerny topór wojenny. Azuma, Kyoushi byli dla mnie dowodem na to, że uchiha nie byli tacy jak twierdzili starsi w Shinrin. Co prawda Azuma nie znał mojego nazwiska rodowego ale nadejdzie czas gdy pozna, choć jeszcze nie teraz. Teraz należało się przygotować do dalszej obrony miasta, podróży oraz do zdania raportu.

[Azuma]

Najpierw zmarszczył, a potem ściągnął brwi słysząc jakoby to Baji miał zaciągnięty u młodego Uchihy dług. Ten bowiem uważał wręcz przeciwnie - to Kotei miało dług względem niego. W końcu nie musiał on udzielać pomocy cywilom, tylko przy nadarzającej się okazji, po uwolnieniu, zwyczajnie mógł prysnąć.

-Nie ma o czym mówić. To ja mam nadzieję, kiedyś się odwdzięczyć za uratowanie tych dzieci. Gdy usłyszał jak Baji mówi o sprawiedliwości, niemal złowieszczo się uśmiechnął. Dokładnie tak samo myślał.

- Cieszę się, że to powiedziałeś. Mam nadzieję, że po tym co uczynili, wszyscy odwrócą się od nich na kontynencie… i spotka ich zasłużona kara - nie powiedział nic więcej, bo właśnie wtedy odezwał się sam Lord Sugiyama, decydując że powinni w pierwszej kolejności sprawdzić szpital.

- Uwazaj na siebie Baji-san i niech burze wietrznych równin, zawsze omijają Cię szerokim łukiem - po tym krótkim pożegnaniu, uwaga Azumy skupiła się na Lordzie Sugiyamiw, który w końcu wydał rozkaz do wyruszenia, a Akoraito jak przystało na posłusznego członka klanu, uczynił to podążając za bardziej doświadczonym shinobi.

[z/t]

[Baji]

- Ciebie również Azuma-san, ciebie również. - odparłem gdy nasze drogi się rozdzielały bo o ile naprawdę chciałem pomóc i wesprzeć sogen o tyle moje możliwości niestety były ograniczone. Nie tylko umiejętnościami ale i zwyczajnie siłami które bądź co bądź musiałem oszczędzać gdyż czekała mnie jeszcze dość długa droga do domu, a tam cóż nie zamierzałem próżnować.

Gdy sytuacja w mieście została opanowana postanowiłem poszukać swoich rodaków, niestety choć starałem się ich znaleźć to nie szło mi to najlepiej. Mimo to nie wierzyłem by mogli polec, nie po tym co widziałem na turnieju dlatego uznałem, że niebawem się spotkamy z kolei ja musiałem udać się czym prędzej ponieważ byłem shinobim i może mylnie, a może prawidłowo ale czułem się zobowiązany do przedstawienia raportu liderowi.

Wydarzenia które miały miejsce w czasie tego całego turnieju pozostawiły we mnie pewien ślad choć nie do końca rozumiałem co dokładnie... a może jedynie mi się to zdawało. Mijając rannych przekroczyłem bramę po wylegitymowaniu się strażnikom i ruszyłem w kierunku lasu. Sam.

Sae, Kazuma, Kan... to przecież niemożliwe byście zniknęli prawda? Tak. To nie może być prawda, zapewne spotkamy się w wiosce... tylko dlaczego mnie nie szukali ani gdy zniknąłem, ani po tym wszystkim?

z/t