[Event] Tor wyścigowy Komakurabe

[Moderator]

Renkuro

-Koseki Yuna, miło mi- Delikatnie ukłoniła się, po czym lekko zawstydzona wzięła swój kryształ z naszyjnika w dwa palce, aby uważniej go obejrzeć. Na jej twarzy pojawił się uśmiech, może nawet lekkie zakłopotanie. Ktoś nareszcie dostrzegł jej ozdobę.

-To moje pierwsze dzieło. Zrobiłam je jeszcze jak byłam dzieckiem. W Seiyamie mamy wielu mistrzów jubilerstwa, ale daleko mi jeszcze do nich. Podobno na Turniej miał zjechać się cały świat, to też postanowiłam się pokazać- Była bardzo dumna ze swojego cacuszka. Po bliższych oględzinach dało się w nim zauważyć niedoskonałości wykonanego szlifu. Jednak jeśli rzeczywiście zrobiła go w dzieciństwie, to i tak styl wykonania mógł imponować, tym bardziej, że robotę robił sam kamień. Niezwykle piękny i czysty. Przy okazji zdradziła też swoje pochodzenia. Stolica górskich rejonów Daishi musiała być jej rodzinnym domem, co zdradzało również nazwisko rodowe.

-Ale wracając do koni. To spokojnie, nie musisz się martwić, wiele stadnin przybyło prezentować tutaj swoje wierzchowce. Zwierząt jest zdecydowanie więcej niż jeźdźców. Ci najlepsi, co to uważają się za cwaniaków, przybywają ze swoimi rumakami. Trochę się już zorientowałam w tym co można tutaj znaleźć. Jakiego konia potrzebujesz? Zwinnej klaczy, wytrzymałego mustanga czy porywczego źrebaka?- Nie przyszli tutaj jednak dyskutować o kamieniach szlachetnych, tylko brać udział w wyścigach. Dziewczyna szybko więc się poprawiła i wróciła z głównym tematem rozmowy, przy okazji polecając swoją pomoc w doborze szkapy. Zaciągnęła chłopaka za rękę w kierunku stajni, gdzie pokazała mu trzy wspomniane kuce, chociaż równie dobrze można było wybrać dowolnego innego konia. Ich ilość, mnogość kombinacji, ras, umaszczeń i budowy ciała były wręcz niewyobrażalne.

[Renkuro]

Gdy Renkuro usłyszał jej nazwisko i jeszcze usłyszał, że dziewczyna zajmuje się kryształami od razu skojarzył ją z jej klanem. Faktycznie słyszał o nich. Ich styl walki opierał się na manipulowaniu kryształem i ninjutsu. Cudowna umiejętność. Jubilerzy z tego klanu musieli być prawdziwymi artystami, jeśli Yuna tak piękne ozdoby zrobiła już jako dzieciak. Pustynny chłopak od razu poczuł sympatię i szacunek do koleżanki zajmującej się sztuką. Aż trudno uwierzyć, że nie spotkał jeszcze persony z jej rodu w rodzinie mafijnej. Na pewno byłaby ona wartościowym nabytkiem. Nie zamierzał jednak próbować jej zwerbować. Samemu był w niej właściwie wyłącznie dla pieniędzy i dotąd czuł się obrzydliwie z tym, co robił. Nie miał serca wciągać w to kolejnej osoby. Zwłaszcza takiej która zdobyła jego szacunek.
-Jest naprawdę śliczny.
Zapewnił kunoichi która właśnie podzieliła się z nim fragmentem swojej historii. Lekki rumieniec wskoczył na policzki chłopaka, gdy Yuna złapała go za rękę i pociągnęła do stajni. Była naprawdę ładna a do tego zdolna. Teraz jednak stanął przed ciężkim wyborem który zawładnął jego myślami. Na chwilę zamilkł intensywnie się zastanawiając. Jakiego wierzchowca wybrać. Wręcz intuicyjnie odrzucił wytrzymałego mustanga. Spokojny i potężny zwierz mógł nie respektować słabej ręki Renkuro, a także samemu nie wykazywać inicjatywy która nadrobiłaby jego braki. Dylematem było to czy postawić na zwinną klacz która wydawała się idealnym wyborem, czy jednak postawić na świeżą krew. Świeża krew pod postacią nieokrzesanego zwierzaka który prawdopodobnie łatwo by zwycięstwa nie odpuścił. Bał się jednak, że nie da rady nad nim zapanować. A zwinna klacz wydawała się wyborem który nie sprawiałby problemów, jak mustang i narowisty wierzchowiec w kontekście dostosowania się do poleceń, a także przez swoją zwinność zdawała się być wraz z lalkarzem doskonałą parą, gdy mowa o priorytetowym traktowaniu precyzji. Celem pacynkarza było zwycięstwo w trzeciej z dyscyplin związanej z nabieraniem na włócznię metalowych obręczy. A wyścig kończący się zatrzymywaniem między słupami chciał potraktować jako rozgrzewkę i czas na zapoznanie ze zwierzęciem. Planując więc udział w tych dwóch konkurencjach, po dłuższej chwili namysłu wskazał na klacz.
-Zależy mi na zwycięstwie w zrywaniu obręczy, a klacz chyba będzie do tego idealną partnerką. Do tego dobrze jej z oczu patrzy!
Tak więc wybrał wierzchowca, oraz dwie dyscypliny w których chciał wziąć udział. Nie pozostało mu nic innego jak wypożyczyć konia, zapisać się do zawodów, a potem je wygrać! Renkuro nawet na chwilę zapomniał jaki był jego pierwotny cel. Teraz chciał jedynie się zabawić i co najważniejsze zaimponować nowo poznanej koleżance w fachu.

[Moderator]

Renkuro

Dobór zwierzęcia wymagał starannego pomyślunku. To nie było wybieranie byle zabawki do wręczenia jakiemuś napotkanemu dziecku. Od tego jakiego wierzchowca wybierze, mogło zależeć jako powodzenia w kolejnych konkurencjach. Tym bardziej, że czasu na zapoznanie się z koniem będzie bardzo niedużo. Ostatecznie wygrała smukła klacz.

-Ta rasa chyba pochodzi z Ryuzaku... Albo z Shigashi. Zawsze mi się myliły te kupieckie miasta. Są do siebie takie podobne- Dziewczyna, klasnęła w dłonie, wykonała kilka obrotów nadgarstkami, namiętnie manipulując palcami, aż na jednej z jej dłoni stanęła kryształowa figurka symbolizująca jeźdźca na koniu w pełnym galopie. Po przyjrzeniu się, Renkuro mógł dostrzec, że ten jeździec przypominał go bardzo dokładnie. Dało się wręcz dostrzec falowanie średniej długości włosów, które podobnie jak u niego sięgały karku. Kilka elementów wynikało jednak z ekspresji twórczyni. Postać na koniu była bowiem lepiej umięśniona, a szczęka lepiej zarysowana. Może był to nawet mały komplement w jego stronę. Może właśnie dokładnie w ten sposób to ona go postrzegała. Zdecydowanie lepiej niż on sam siebie.

-Pamiętasz zasady? Od tej tyczki do następnej, uważając na trzecią. Nie możesz jej przekroczyć. Lepiej odpuść nieco pod koniec, niż jakbyś się miał wpakować z pełną prędkością. Koń też potrzebuje chwili żeby zahamować- Ostatnia szansa na przypomnienie reguł i posłanie kolejnej wskazówki. Renkuro już przez kilka minut miał okazję nasiedzieć się w siodle i wstępnie porozumieć się ze swoim zwierzęciem. Klacz rzeczywiście była nienagannie wychowana i bez najmniejszych problemów słuchała się każdego, nawet najdelikatniejszego rozkazu, prezentując się przy tym bardzo dumnie. Obok Renkuro przy linii startowej pojawił się drugi jeździec. Mężczyzna o kilka lat od niego starszy, z ogromnym uśmieszkiem na twarzy i wysoko zadartym nosem. Jego wierzchowcem był młody źrebak, którego mafioso wcześniej odrzucił. Było widać, że ten koń bardziej pali się do wyścigów, bo ciągle przebierał kopytami, podczas gdy klacz stała spokojnie. Aż zbyt spokojnie. Można było się denerwować czy tak proste konkurencje będą ją w ogóle interesować. Ostatnie chwile do przygotowania i START! Padła komenda i obaj jeźdźcy mogli ruszyć!

[Renkuro]

Renkuro wybrał odpowiedniego konia i należycie go przywitał. Poklepał, obejrzał, osiodłał. Zwierzę było naprawdę piękne i kuglarz aż był dumny, że zaraz go dosiądzie. W międzyczasie dowiedział się, że klacz pochodzi z miasta kupieckiego.
-Ryuzak to to najbliżej Sogen mające długa linię wybrzeża. Shihasi zaś graniczy z głębokimi odnogami i leży tuż obok samotnych wydm. Jeju jaka śliczna figurka.
Rzucił ostatnie zdanie patrząc na dzieło dziewczyny. Nie krył swojego zdumienia i podziwu poziomem artystki. Co więcej, właśnie był świadkiem używania naprawdę ciekawej zdolności zarezerwowanej wyłącznie dla jej klanu. Z niczego jego rówieśniczka stworzyła kryształ. A piękne odwzorowanie lalkarza pokazywało, że jest ona w stanie z niczego tworzyć zapewne jeszcze bardziej złożone dzieła. Za każdym razem, gdy był w Sogen poznawał coraz to bardziej utalentowane dziewczyny. Ostatnia była kobieta z którą wyruszył na wojnę, malująca różnorakie zwierzęta które potem odżywały pod wpływem jej woli. Ale osoba która tworzy na pstryknięcie palców takie dzieło sztuki to już wyższy poziom. Z tym naprawdę trzeba się urodzić. W przenośni i w rzeczywistości zważywszy na zdolności tego klanu. Ponadto ponownie na jego twarzy zagościł łagodny rumieniec widząc, że dziewczyna zdecydowała się go minimalnie upiększyć.
Młody lalkarz wysłuchał ostatnich porad i ruszył prosto na tor wyścigowy. Koń był naprawdę doskonały. Dumna prezencja i pełne podporządkowanie jeźdźcowi. Połączenie idealne. Mafioza w duchu je podziwiał. Łączyło cechy lalek ale równocześnie było żywym bytem. Do tego jak mu się wydawało całkiem rozumnym bo nie marnowało energii na brykanie bez celu. Pierwsza konkurencja, wyścig jeden na jednego. Zajął miejsce i poklepał klacz po karku. Popatrzył na swojego przeciwnika. Nic szczególnego, starszy mężczyzna mający prawdopodobnie przeświadczenie, że czeka go łatwa wygrana z jakimś niedoświadczonym młodzikiem i jego mało ambitnym wierzchowcem. Jego niedoczekanie.
-Żyć mi powodzenia!- rzucił do towarzyszki przed odjazdem.
Pora zobaczyć czy członkowie mafii radzą sobie w siodle. Wstrzymał oddech. Plan miał, tylko trzeba było go zrealizować co najmniej jako tako. Nie był to plan idealny, ale lepszy niż żaden. Gdy zastanawiał się nad cechami jego przeciwników od razu przyszło mu na myśl, że kuc był zbyt rozbrykany a przeciwnik zbyt dumny. Trzeba więc to wykorzystać. Chciał na początku wypchnąć klacz na prowadzenie w szaleńczym galopie licząc, że tym sprowokuje rywalizującego z nim młodego kuca i jego jeźdźca do podjęcia agresywnego wyścigu. Wiedząc, że nie utrzyma konia w maksymalnej prędkości przez cały czas chciałby ,by ci go wyprzedzili w pełnym galopie niedaleko przed metą. Wtedy to białowłosy korzystając ze swojej percepcji i zwinności klaczy zacznie tak wyhamowywać, by zmieścić się między słupami. Zwyczajnie rzecz ujmując, chciał po prostu sprowokować kuca i starszego mężczyznę do skupienia się na jego prześcignięciu, a niekoniecznie na wyhamowaniu przed trzecim palem. Plan ten był oczywiście ryzykowany, ponieważ mogło się okazać, iż to właśnie kuc od początku do końca będzie prowadził. W takim jednak wypadku zamierzał siedzieć mu na ogonie do samego końca prowokując do utrzymywania wysokiego tempa. To tyle jeśli chodzi o sprowokowanie wroga do błędu. Jeśli chodzi o niego to liczył, że połączenie cech jego i klaczy pozwoli mu dobrze ocenić miejsce w którym musi zacząć hamować, a także, że jej zwinność, karność i spokój sprawią, że będzie mógł się precyzyjnie wcelować w lukę pomiędzy 2 a 3 słupem. Chciał się zwyczajnie zatrzymać tuż przed linią dyskwalifikującą. Pozwoliłoby to bowiem zwolnić jak najpóźniej przed metą.

[Moderator]

Renkuro

-Niestety, w odróżnieniu od prawdziwych dzieł, moje są jedynie tymczasowe. Z czasem tracą blask, powoli zaczynają się rozpadać, aż całkiem przemienią się w pył- Dziewczyna lekko posmutniała, gdy narzekała na swoje zdolności. Jak każdy twórca, zapewne zależało jej na tym aby jej dzieła przetrwały jak najdłużej. Może nawet trwały i po jej śmierci. Niestety, w tym momencie było to dla niej nieosiągalne. Aby zobrazować efekt, o który jej chodziło sama zdecydowała się go przyspieszyć, doprowadzając figurę do szybkiego rozkładu. Potem jednak powtórzyła swoją artystyczną próbę, a w jej dłoniach kolejny raz pojawiła się bardzo podobna figura. Różniła się detalami, które Yuna postanowiła nieco upiększyć.

-Proszę, to dla Ciebie. Prezent. Może przyniesie Ci szczęście- Choć twór, zgodnie z jej słowami miał za jakiś czas przestać istnieć, to i tak chciała się podzielić swoim tworem. Może rzeczywiście przyniesie szczęście, może nie. Chciała jednak dać komuś coś, za to że docenił jej sztukę. Nie zdarzało się to zbyt często, dlatego całą sytuacją była lekko zakłopotana, bo nie wiedziała jak chłopak może na to zareagować.

Teraz jednak liczył się już tylko wyścig. Starszy jeździec z początku nie wystartował tak płynnie jak zrobił to Renkuro ze swoją klaczą. Młody źrebak był zdecydowanie cięższy w kontroli, co dla niewprawionego jeźdźca stanowiło problem. Potem jednak młody zaparł i werwa młodego wierzchowca zaczynała brać górę. Ostatnie metry były już batalią łeb w łeb, siodło w siodło. Renkuro miał jednak precyzyjny plan, który postanowił wykorzystać. Dał się nieznacznie wyprzedzić, prowokując przeciwnika do jeszcze bardziej szaleńczej jazdy. Pierwszy przy długim słupku był starszy z jeźdźców, nieznacznie za nim ninja na usługach mafii. To jednak niczego jeszcze nie przesądzało. Wszyscy na trybunach wstrzymali oddech. Klacz zaczęła hamować prędzej i bardziej zdecydowanie, młody koń nie był aż taki chętny. W powietrze wzbiły się tumany pyłu, nieco zasłaniając widok. Renkuro mógł mieć pewność, że zatrzymał się w wyznaczonej strefie. Powoli zaczął też dostrzegać kolejny słupek, który wyłonił się z chmury, zaraz potem dostrzegł przeciwnika. Na równi ze słupem. Sędzia kontrolujący uniósł wysoko rękę. Dyskwalifikacja! Linia została przekroczona, co oznaczało przegraną. Renkuro wygrał (choć o centymetry) swój pierwszy bieg w pięknym stylu. Yuna krzyczała z trybun, uradowana z wygranej swojego nowego znajomego. Równie ambitną w kibicowaniu była kobieta, starsza dwukrotnie od Koseki, o ciemnej karnacji i brązowych włosach. Gwizdnęła na palcach, ciesząc się z kolejnego wyścigu, który dane jej było obejrzeć.

[Renkuro]

-Nie martw się, że znikają. Prawdziwa sztuka nie musi być trwała. Nawet piękny krajobraz z oazą na pustyni z czasem może zostać zalany przez morze miastku, bądź wręcz przeciwnie rozrosnąć się tracąc pierwotne piękno. Najważniejsze jest to, że jego wspomnienie i wrażenia związane z jego odbiorem pozostają w naszych sercach.
Odpowiedział Renkuro, by pocieszyć rówieśniczkę. Jego kukły również, mimo że piękne były ulotne. Nie tylko dlatego, że były narzędziami do walki więc ulegały uszkodzeniom jak chociażby Niebieska Róża która została swego czasu odrapana. Gdyby zostawić je dla potomnych to szybko, jeśli nikt o nie nie będzie na bieżąco dbał zgniją, zardzewieją i w konsekwencji się rozpadną. Potężne wysokiej jakości mechanizmy dające jego małej armii siłę o której wielu shinobich mogłoby pomarzyć bez odpowiedniej troskliwej opieki szybko się zatrą i stracą swój status dzieła sztuki. Bo mechanizmy w przeciwieństwie do innych rodzajów dzieł były piękne, tylko gdy działały. Jeśli nie działały, nieważne czy przez błędną konserwację czy przez brak woli do ich używania autora, to nie mogły być nazywane dziełami. Były wtedy jedynie śmieciami i napluciem na dziedzictwo klanu kuglarzy. Broń jest piękna, gdy jest używana, mechanizmy są piękne, gdy działają. Dlatego sztuka Koseki była taka inspirująca i chwytająca za serce. Piękna nawet gdy stała jedynie na półce. Otrzymanie prezentu zaszokowało białowłosego. Dawno nikt mu nie sprawił takiej radości! Uśmiechnął się szeroko i skłonił głowę w geście szacunku.
-Będę zaszczycony mogąc przyjąć to dzieło. Jest piękne!
Prawie wykrzyknął ostatnie zdanie z podniecenia. Nie mógł sobie wymarzyć lepszego daru. Dzieło sztuki od jednej z najlepszych artystek jakie poznał. Właściwie to mógł się już nawet nie pokazywać na arenie, Renkuro już dostał swoją gratyfikację za przybycie do Sogen. Jednak miał swoje obowiązki, a ponadto nie zamierzał wyjść na mięczaka w oczach nowej koleżanki. Może nawet z wyglądu troszkę przypominała mu jego zmarłą mamę? Tylko no wiem się troszkę nie zgadzał. Przyglądał mu się przez chwilę a potem z dbałością umościł w wielkiej torbie na plecach. Po cholerę komuś kto umie pieczętować taka wielka torba? Tego nikt nie wiedział włącznie z samym jej posiadaczem.
Sam wyścig był emocjonujący. Ale co ważniejsze bardzo przyjemny. Lalkarz kochał zwierzęta i nie ukrywał, że bawił się dobrze mogąc obcować z dostojną klaczą. Jak się potem okazało jego ocena sytuacji była prawidłowa. Jego plan również. Nawet wykonanie wyszło. Sprowokował przeciwnika i mu się to opłaciło. Nie musiał być od niego szybszy. Wystarczyło, że klacz była zwinniejsza i dojrzalsza a mafioza podpuścił źrebaka i starszego jeźdźca. Wiatr rozwiał mu włosy, gdy dobiegał do linii mety delikatnymi ruchami zatrzymując konia. Nieokrzesany młodzik popędził przed siebie, przekroczył trzeci słup i jeszcze do tego bardzo nieelegancko wzniecił tumany kurzu. Nie miał nawet ułamka klasy którą prezentowała starsza klacz która w fenomenalnym stylu zatrzymała się centymetry przed linią. Renkuro z radością uniósł obydwie ręce w górę. Pozdrowił wiwatując publiczności i rozpromieniony pomachał do Yun.
-Widzisz przyniósł szczęście!
Wykrzyczał do artystki. Z ciekawością odnotował, że wzbudził również podziw u innej z oglądających spektakl kobiet. Nie pozostało mu więc nic innego jak wystartować w drugim z wyścigów gdy tylko jego wierzchowiec wypocznie! Poklepał klacz po szyi. Nie dało się ukryć, iż to zwycięstwo było w dużej mierze jej zasługą. Miał nadzieję, że jeśli da odpowiedni popis to zapewni temu poczciwemu zwierzakowi godne życie w najlepszych stajniach w regionie. To co ciekawiło bohatera to to czy z boku faktycznie wyglądało na to, że zrealizował jakiś plan czy bardziej jak zwyczajny przypadek. Nie zaprzątał tym sobie jednak głowy. Zrywanie obręczy było drugą konkurencją którą chciał wygrać. A przynajmniej dać pokaz swoich jeździeckich zdolności.

[Moderator]

Renkuro

Uśmiechnęła się, gdy kolejny raz otrzymała pochwały. Chciała wreszcie zostać zauważona, a Renkuro dokładnie to robił. Zwracał jej także uwagę na rzeczy, które do tej pory ona sama by nie zwróciła uwagi. Ulotność kryształu, choć z perspektywy tej chwili wydawała się praktycznie nieistotna, dla Yuny urosła do olbrzymiej wady. Jak widać, zupełnie niepotrzebnie. Natura potrafiła zaskakiwać i nawet z ulotności zrobić sztukę. Słyszała o wydmach i pustyni oraz trudnościach w podróżowaniu tamtymi rejonami z uwagi na burze piaskowe, którą potrafią wszystko poprzestawiać. Jednak trzeba było jej to tak po prostu wyłożyć, by dostrzegła podobieństwo. Sama przecież chwilę temu wykorzystała przyspieszony proces by poprawić swoje dzieło. Może rzeczywiście za bardzo przejmowała się niektórymi rzeczami? Teraz ten chłopak dał jej do myślenia.

-Gratuluję zwycięstwa. Oto twoja nagroda. Wielu cię nie doceniło, a teraz pewnie zagryzają zęby, tracąc pieniądze, które obstawili przeciwko tobie- Do Renkuro podszedł mężczyzna, który odpowiadał za przyznawanie nagród. Wręczył on zwycięzcy tego wyścigu sakiewkę. Nie była jakoś specjalnie ciężka, bo i prestiż tej gonitwy nie był znaczący. Otrzymał pochwałę i mógł wreszcie zejść z toru, gdzie czekała na niego jego najwierniejsza fanka.

Nagroda: 100 ryo

-Mamy gdzieś z godzinę do tych twoich zawodów z obręczami. Chodź, odstawimy klacz do stajni. Tylko co potem? Chcesz potrenować, odpocząć a może pójdziemy coś zjeść?- Uradowana z tego jak przebiegły pierwsze z zawodów, w których udział wziął jej nowy znajomy, natychmiast przyszła z wiadomością odnośnie kolejnych zawodów. Rzeczywiście, musieli nieco poczekać, bo w tym momencie do startu szykowała się już kolejna para jeźdźców. Yuna poleciła więc, żeby odstawili wierzchowca, a sami spędzili jakoś wspólnie ten czas. Nie wprost zaproponowała oczywiście, że będzie mu towarzyszyć. Chyba go polubiła, skoro tak chciała tak przy nim zostać. Turniej nie będzie przecież trwał wiecznie, więc rzeczywiście trzeba było z niego czerpać garściami i zawierać nowe, niecodzienne przyjaźnie. Tylko w ten sposób może to być rzeczywistym Turniejem Pokoju. Po wspólnie (albo osobno, gdyby Renkuro potrzebował chwili na odsapnięcie od nieco natarczywej koleżanki) mógł powoli szykować się do kolejnych zawodów.

[Renkuro]

Renkuro był zadowolony, że wywołał pozytywne odczucia w koleżance. Jego zadowolenie z siebie wzrosło, gdy w całkiem akceptowalnym stylu wygrał pierwszy wyścig. Było jeszcze tym większe, że został za to wynagrodzony pieniężnie. Z uśmiechem odebrał sakiewkę która zawierała odpowiednią do włożonego wysiłku ilość monet. Zrobił kolejny krok w pozyskaniu szacunku miejscowych. Grzecznie podziękował wypłacającemu nagrody za ciepłe słowa i ponownie poklepał klacz po karku. Zsunął się z siodła i odprowadził ją do stajni. Następnie przytulił ją z wdzięczności. To była dobra współpraca. I do tego opłacalna. Wyszukał jakieś jabłko w okolicy i poczęstował zwierzaka uznając, że też jej się coś od życia należy. W końcu właśnie zapewniła mu pełną sakiewkę za której zawartość zakupi nowe wyposażenie dla swoich marionetek. A to mogło mu w przyszłości potencjalnie uratować życie. Rozsiodłał konia i oddał go w odpowiednie ręce przypominając w razie czego, że zamierza jeszcze na niej wygrać jedną konkurencję.
-Chodźmy coś zjeść, potem ci coś pokażę.
Odpowiedział rówieśniczce wesołym tonem. I tym razem to on złapał ją za rękę i poprowadził do jakieś dobrego stoiska z jedzeniem. Chciał napić się ciepłej herbaty i zjeść coś słodkiego lub zjeść ciepłą zupę. Albo zjeść zupę i coś słodkiego. W międzyczasie starał się luźno podtrzymywać rozmowę na różne tematy. Gdy już zjedli zaprowadził ją w jakieś bardziej ustronne miejsce. A przynajmniej na tyle ustronne na ile może być w okolicach toru wyścigowego i postanowił pokazać jej jedną ze swoich lalek. Nie chciał odsłaniać wszystkich kart przed tłumami ludzi, ale pokazanie jednej z marionetek raczej nie niosło za sobą jakiś szczególnych zagrożeń. Zwłaszcza że Niebieska Róża, bo to ją zamierzał zaprezentować, była przez niego noszona dosyć dumnie przez długi okres. Była ona wręcz jego wizytówką. Srebrna Szermierz, którą pokazał w domku, w którym zamieszkali tymczasowo członkowie delegacji Unii była jego nowym nabytkiem i tajną bronią. Zdecydował się ją wtedy zaprezentować po raz pierwszy, i to jeszcze w bardzo wąskim gronie odbiorców wierząc, że informacja o niej nie wypłynie aż do pierwszych zawodów. Tak więc nawet chcąc nie za bardzo mógł ją pokazać dziewczynie. Było tutaj zwyczajnie zbyt wiele oczu, które mogłyby wywnioskować za dużo. A stąd prosta droga do uprzedzenia jego przeciwniczki lub przeciwnika o tym, czego może się spodziewać. A Niebieska Róża nie była specjalnie zaawansowana więc raczej odkrycie jej zdolności nie było zbyt wielkim problemem. Co więcej, jego zdaniem była najbardziej urodziwa. Tak więc decyzja nie była zbyt trudna. Rozwinął kawałek wielkiego zwoju na plecach i odpieczętował omawianą drewnianą pannę topiącą się w niebieskoszarych barwach. Zaprezentował ją z dumą Yun przy okazji opowiadając jej o swoim klanie.
-To Niebieska Róża, jedna z moich pierwszych marionetek. Mój klan, Ayatsuri, za pomocą chakry może je kontrolować i dzięki temu służą nam za broń. Wkładamy bardzo dużo wysiłku w to, żeby z jednej strony były one funkcjonalne a z drugiej wyglądały dobrze. Każdy z nas ma jakiś konkretny preferowany styl tworzenia kukiełek. Ta brała ze mną udział zarówno w wydarzeniach na murze jak i w ostatniej wojnie. A teraz mam nadzieję, że pomoże mi zwyciężyć turniej pokoju. Wzorowałem ją z jednej strony troszkę na mojej zmarłej mamie, a z drugiej na tym jak wyglądają przeciętne mieszkanki miasta kupieckiego. Nie chciałem żeby była bardzo egzotyczna dla osób z którymi współpracuje.
Podłączył do niej niewidzialne nici czakry i wprawił ją w ruch. Pozwolił jej na oczach dziewczyny wstać, wyprostować sukienkę i przeczesać swoje włosy. O ile w domku Unii zwyczajnie się zgrywał o tle teraz chciał pokazać, że jego twór może zachowywać się do złudzenia podobnie jak człowiek. Po skończonym pokazie przed dziewczyną i prawdopodobnie paroma innymi osobami które miały szczęście ujrzeć twór lalkarza, odciął linki i pozwolił dziewczynie ją dokładnie obejrzeć objaśniając różne mechanizmy jak stawy. Liczył, że zaimponuje artystce tym jak dopracowanym była ona dziełem.

Niebieska Róża

[Moderator]

Renkuro

Wspólne spędzenie czasu z całą pewnością pomogło im się lepiej zapoznać. Renkuro dowiedział się na przykład, że Yuna planuje zostać artystką-podróżniczką, która będzie zwiedzać wszystkie miasta i prezentować swoje dzieła. Ma ona także nadzieję na to, że gdy zbierze odpowiednio dużo doświadczenia otworzy swój własny sklep jubilerski z najpiękniejszą na świecie biżuterią. Miała bardzo ambitne plany, ale narzekała, że obecnie jest raczej na etapie zbierania się w sobie, aby wreszcie coś zrobić. Jej wizyta na Turnieju to właśnie postawienie tego pierwszego kroku. Renkuro podał jej pomocną dłoń, chwaląc jej zdolności, co z całą pewnością podniosło jej pewność siebie i zachęciło do dalszej pogoni za marzeniami.

-Jest piękna. Te detale, staranne rzeźbienia, niemalże idealnie odzworowuje człowieka. Mogę?- Oczy Yuny otworzyły się szeroko a szczęka jej niemalże opadła. Prezentacja takiego cudu była dla niej niezwykłym przeżyciem, wyciągnęła zabawkę niczym mała dziewczynka po sprezentowaną jej lalkę. Gdy lalka zaczęła się ruszać, Koseki aż pisnęła lekko z podekscytowania. Może i słyszała o Ayatsuri i ich klanowych umiejętnościach, dostrzec to jednak na własne oczy to coś zupełnie innego. Tym bardziej dla kogoś, kto całe swoje życie poświęcił na tworzeniu i ocenianiu sztuki. A Niebieska Róża była przecież dziełem wybitnym.
-Prawdziwe cudo. Ile zajęło ci stworzenie jej?- Gdy otrzymała pozwolenie, dotknęła Różę, powoli przejeżdżając palcem po jej ramieniu, sprawdzając gładkość szlifu drewna. Potem przeszła do analizy ruchów części ciała, głównie ramienia, chociaż szczególną uwagę zwróciła na palce. Każdy najmniejszy detal był przez nią odpowiednio dźwiękowo pochwalony, czy to śmiechem, westchnięciem czy nawet kolejnym piskiem szczęścia. Natychmiastowo zaczęła się też zastanawiać czy w jej tworach coś podobnego byłoby możliwe.

[Renkuro]

Renkuro chłonął wiedzę o nowej przyjaciółce. Wszystko, co mówiła było takie ciekawe i inspirujące dla młodego mafiozy. Artystka przemierzająca krainy w celu prezentowania ludziom swoich tworów. Brzmi jak praca którą mógł kiedyś podjąć lalkarz. Tylko czy mafia pozwoliłaby mu tak łatwo odejść? Czy mógłby zostać podróżnikiem jak Yuna? Albo nawet podróżować razem z nią? Ciężkie było życie lalkarza spętanego więzami z organizacjami przestępczymi. Cieszyło go, że lalka się jej spodobała. Musiał w duchu przyznać, że obawiał się jej małego zainteresowania. W końcu czym innym jest wyrąbać coś w drewnie i stworzyć mechanizmy, a czym innymi na pstryknięcie tworzyć biżuterie i figury. A tutaj proszę jakie zaskoczenie. Rozpierała go duma jak zawsze, gdy ktoś wychwalał jego dzieła. Widać, że miała dobre oko! Tylko koneserzy są w stanie docenić piękno tych poruszających się morderczych pomników potęgi i zdolności kuglarzy. Pozwalał jej bez skrępowania bawić się lalką i oglądać ją jak tylko chciała. Była pierwszą obcą osobą której na to pozwolił. Nawet jego mafijny kolega Sukunę nigdy jej nie dotknął, a przecież razem nawet walczyli na murze. Pokazywał jej każdy najdrobniejszy mechanizm, nawet te ukryte. Chociaż w tym wypadku akurat starał się, żeby postronni tego nie widzieli. Pokazywał jej nawet symbole funjutsu na nadgarstku Niebieskiej Róży mówiąc, że to jego autorska technika.
-Trudne pytanie chyba można powiedzieć, że około dwa pełne dni korzystając ze specjalistycznego sprzętu innych lalkarzy. Słuchaj no bo ten ... jeśli nic cię nie powstrzymuje i miałabyś chwilkę czasu to może wpadniesz na moją walkę na arenie. Mogłabyś wtedy zobaczyć również pozostałe marionetki, mam ich kilka... Może bym ci się spodobał w akcji, znaczy się marionetki może by ci się spodobały w akcji .....
Odpowiedział na jej pytanie od razu przechodząc do kolejnej rzeczy. Troszkę był zawstydzony i przez to się zamotał. Ale białowłosy zdecydował się przekonać rówieśniczkę do kolejnych spotkań. Gdyby się zgodziła to byłaby to sytuacja jednoznacznie pozytywna nieważne od wyniku walki. Gdyby przegrał to mógłby zgrywać kozaka w szpitalu. Gdyby wygrał to mógłby w glorii i chwale pozdrawiać tłumy imponując jej swoimi potężnymi mocami. Chociaż jednak druga opcja była troszkę lepsza od pierwszej. Aczkolwiek miał przygotowany pewien plan jak z jednej strony uwieść tłumy a z drugiej wygrać walkę deklasując przeciwnika kimkolwiek by on nie był. No chyba, że umiał zmieniać teren albo posługiwał się ogniem. Wtedy mógł mieć pewne problemy. Ale jaka była szansa, że przeciwnik którego mu przydzielą był użytkownikiem Katonu. Bardzo znikoma. Wracając jednak do jego uroczej koleżanki. Bardzo mu odpowiadało jej towarzystwo. Nie dało się ukryć, że zwyczajnie ją bardzo polubił. A spontaniczne piski na widok jego dzieła sztuki były lepsza gratyfikacją za ciężką pracę niż mogłaby mu dać sama liderka klanu. Zupełnie nie mógł zrozumieć, dlaczego na świecie klany między sobą walczyły. Przecież na pewno nawet Sabaku i kościści mogli się dogadywać mimo pochodzenia z różnych rodzin. Na pewno mieli coś wspólnego. Na przykład bezużyteczne zdolności i zacofanie. Zawsze to jakaś platforma do budowania porozumień i nowych więzów.
Gdy zaspokoił ciekawość dziewczyny i przyszedł czas na powolne kierowanie się do stajni naglę coś mu przyszło do głowy.
-Yuna nie wiesz może w czym się specjalizują Uchiha? Troszkę już z nimi siedzę, poznałem całkiem sporo shinobich z tego klanu, i jedyną cechą z której ich kojarzę to używanie katonu. I to by było na tyle. A tak głupio zapytać bezpośrednio bo nie wiem czy to nie jest jakaś newralgiczna sprawa skoro nigdy nie dostrzegłem ich klanowej umiejętności.

[Moderator]

Renkuro

-Będę Ci kibicować jeszcze mocniej niż dzisiaj. Ale jeśli walczysz chociaż w połowie tak dobrze jak jeździsz... To nie powinieneś mieć się czego obawiać. Żaden przeciwnik nie będzie Ci straszny. A nie boisz się, że twoje dzieła zostaną zniszczone? Mój kryształ z czasem traci swój blask i jego struktura niszczeje. Drewno nie wydaje się aż tak wytrzymało. Łatwo o uszkodzenia- Natychmiast skorzystała z zaproszenia, które dostała. Zaśmiała się nawet z niepewności i lekkiego zakłopotania, które prezentował Renkuro. Posłała mu najszerszy uśmiech, jaki tylko mogła. Pochwaliła także jego zdolności jeździeckie, nie obawiając się, że również i te bitewne musi mieć na wysokim poziomie. Przy okazji jednak zaczęła też zastanawiać się nad tym, że Róża może doznać uszkodzeń. Sama przez wiele miesięcy lamentowała, gdy jej dzieła po czasie po prostu niszczały, a on tutaj dobrowolnie wystawia je do walki. Trochę było to powiązane, z tym co mówił o trwałości. Najwidoczniej postępował on zgodnie z radami, które polecał innym.

-Uchiha... Tak. Katon, zdecydowanie Katon jest tym co ich wyróżnia. Słyszałam opowieści o masakrze Jugo. Ale podobno posiadają też niezwykłe oczy. Nie wiem co dokładnie potrafią, ale często się o tym wspomina. A i jeszcze... Słyszałam o tym, że potrafią bardzo dobrze oszukiwać. Tylko, że sędziowie będą tego pilnować, więc chyba nie powinniśmy się tego obawiać- Syknęła z lekkiego niezadowolenia, gdy wspominała o Uwolnieniu Ognia. Niestety dobrze on sobie radził z drewnem, co mogło oznaczać potencjalne problemy dla lalkarza i jego niezwykłych dzieł sztuki. Z całych sił starała się przypomnieć sobie wszystko co tylko mogła. Do głowy przyszły jej informacje o dziwnych oczach oraz zdolnościach do "oszukiwania". Niestety ani jednego, ani drugiego nie potrafiła w żaden sposób dobrze wytłumaczyć. Jak widać, sama zapewne zwykle nie ruszała się z Daishi. Znała jednak pewien szczegół z przeszłości Uchiha. Powiązany z Jugo, którzy przecież zamieszkiwali jej rodzinne strony.

[Renkuro]

Białowłosy ponownie tego dnia się zarumienił i odpowiedział uśmiechem na uśmiech. Nic jednak dziwnego skoro słyszał takie komplementy! Dziewczyna jednak zmartwiła się tym, co może stać się z jego dziełami sztuki. Nie dało się ukryć, iż faktycznie był to pewien problem. Zwłaszcza że nawet zwycięstwo w walce mogło być okupione poważnym uszczerbkiem dla jego drewniano-metalowej drużyny. Lalki były bronią, a broń może się stępić lub złamać. Ponadto kosztowały najzwyczajniej w świecie dosyć sporo więc ich utrata mogła bardzo dotkliwie uderzyć po kieszeniach Doko jakim była nasza łuska. Renkuro nie był ani wysoko postawionym człowiekiem w smoczej mafii, ani w Unii czy własnym klanie. Nie był również na tyle potężnym, by móc wypełniać bardzo trudne i bardzo dobrze płatne zadania zlecane przez prywatne persony czy władze miast kupieckich. Utrata dobytku o wartości tysięcy ryo mogła pogrzebać jego karierę na wiele miesięcy zmuszając do żmudnej pracy na rzecz odtworzenia swojego potencjału. Nie chciał jednak martwić dziewczyny.
-Lalki i mechanizmy są najpiękniejsze, gdy robią to do czego zostały stworzone, trzeba czasem podjąć ryzyko, by móc je pokazać światu w jak najlepszej scenerii. Jeśli któraś z marionetek zostanie zniszczona, to przynajmniej stanie się to na oczach całego świata. A czy jakieś dzieło może spotkać większy zaszczyt niż zarycie się w pamięci ludzi z najodleglejszych prowincji? Poza tym starałem się też wyposażyć je w specjalne tarcze. W najgorszym razie poświęcę czakrę, żeby zapewnić bezpieczeństwo lalką.
Informacje które dostał o Uchiha poniekąd go zaskoczyły. Zbrodnie? Masakry na innych klanach? Przecież to byli tacy mili chłopcy! Ci Jugo pewnie ich sprowokowali. A praktyczne informacje które uzyskał były jeszcze ciekawsze. Dostał potwierdzenie swoich podejrzeń co do używania ognia. Za to pierwszy raz usłyszał o technikach ocznych. Słyszał już o takim klanie który z nich korzystał. O Ramaru dowiedział się podczas wojny. To dlatego Uchiha tak się ich obawiali? Bo wiedzieli do czego są zdolne tego rodzaju techniki? Renkuro uśmiechnął się i przytulił z wdzięczności dziewczynę.
-Dziękuję! To mi bardzo pomoże jeśli ich spotkam. Będę już wiedział na co zwracać uwagę.
Troszkę zakłopotany swoim wybuchem radości czwarty raz tego dnia się zarumienił. W pierwszych chwilach wydawało mu się to dobrym pomysłem. Po paru sekundach już troszkę mniej. Maskując swój nietakt postanowił pośpiesznie zapytać dziewczynę o to kim w ogóle byli ci Jugo. Ale cóż zrobić, miał powody by się ucieszyć. Dzięki niej wiedział już czego się spodziewać i czego wypatrywać. A przecież taką miał tutaj pracę. Miał dowiedzieć się o lokalnie władającym klanie jak najwięcej. Zarówno ze zlecenia Unii, jak i Oka z mafii. Nie pozostało im nic innego jak udać się do stajni, osiodłać konia i przygotować się do kolejnych ostatnich już zawodów jeździeckich. Zrywanie obręczy zapowiadało się emocjonująco!

[Moderator]

Renkuro

-Wygląda na to, że o wszystkim pomyślałeś. Z takim podejściem na pewno żaden przeciwnik i żadne jutsu Ci nie straszne! Ale chodźmy wreszcie na twoje zawody, bo się spóźnimy- Rozmowa kleiła się im znakomicie. Mogliby pewnie debatować tak godzinami. Pomimo tak odległego pochodzenia, byli do siebie tak podobni, a mimo tego, że się nie znali, szybko odnaleźli wspólny język. Yuna słusznie jednak zauważyła, że czas za szybko im płynął, więc jeśli chcieli zdążyć na zawody z obręczami, musieli się pospieszyć.

Osiodłanie konia i wstępne przygotowania poszły im jednak sprawnie. Renkuro miał już małą wprawę i nić porozumienia z "prawie swoim" koniem, zaś Koseki wyręczała go w niektórych czynnościach, co z całą pewnością przyspieszyło ich pracę.
-Powodzenia. Pokaż im jak to się robi!- Rzuciła w ostatniej chwili, gdy Renkuro szedł już na linię startową, a ona sam musiała zaraz udać się na trybuny, aby nie przegapić tego widowiska. Dwóch jeźdźców stanęło na bliźniaczych torach. Na ich trasach, każdy miał trzy obręcze do zdobycia. Zadanie z pozoru proste, ale wizja rywalizacji, ograniczenia czasowego oraz wzrok olbrzymiego tłumu na trybunach nie pomagały. A do tego jeszcze ta pogoda. Nawet podkute konie miały problemy z poruszaniem się w błotnistym terenie, a wiatr swoimi powiewami zmieniał lekko ustawienie celów.

Ruszyli! Renkuro na białej klaczy, jego nemezis na czarnym rumaku. Starcie szybkości ze zwinnością. Tym razem nie miał jednak do czynienia ze zwykłym ułomkiem, a doświadczonym jeźdźcem, który przybył na zawody ze swoim wierzchowcem (a przynajmniej tak powiedziała mu Yuna tuż przed startem). Było widać, że zgranie z koniem było doskonałe. Już na początku Renkuro został lekko w tyle. Kluczowe były jednak zdobyczne obręcze. Z pierwszym z nich Renkuro miał lekkie problemy. Ciężko było mu przyzwyczaić się do takiej konkurencji. Z drugim poszło mu już sprawniej, właściwie bardzo gładko, bez żadnych niespodzianek obręcz zsunęła mu się po włóczni. Jego przeciwnik miał odmienne podejście. Pierwszą obręcz zdobył z rozpędu, na drugą musiał nawrócić, aby podjąć kolejną próbę. To sprawiło, że do próby zdobycia trzeciej obręczy stanęli na równi. Renkuro minimalnie później wykonał pchnięcie po swoją obręcz. I właśnie wtedy zawiał przeraźliwy wiatr. Lalkarz zamiast trafić w środek, stuknął grotem o obręcz, która zamiast wylądować na jego broni, spadła na ziemię. Jego przeciwnikowi również próba się nie udała. Choć trafił w środek obręczy, to lekkie zachwianie sprawiło, że ta spadła. Mieli jednak po dwie zdobyte. Liczyło się więc, który pierwszy będzie na mecie. I tutaj swoje możliwości pokazał czarny jak smoła rumak, wyprzedzając zwinną, acz wolniejszą klacz. Tym razem Renkuro musiał zadowolić się drugim miejscem. A obaj zawodnicy mogli przeklinać ten podmuch wiatru, który dzielił ich od wiecznej sławy jako tych, którzy zdobyli wszystkie trzy cele.

[Renkuro]

Miła rozmowa nadal się toczyła, ale powoli należało przygotować się do zwycięstwa w kolejnej konnej dyscyplinie. Z pomocą dziewczyny osiodłał konia i ruszył na tor. Jego przeciwnik rzekomo był fachowcem w tej dziedzinie, więc Renkuro podejrzewał, że taki nowicjusz jak on raczej może mieć z nim problemy. Na szczęście nie była to konkurencja gdzie koniecznie musiał wygrać wyścig, wystarczyło bowiem złapać wszystkie trzy obręcze by już zapisać się w sercach ludzi. Niestety wyszło jak wyszło. Czyli nie wyszło. Klacz zerwała się do biegu a lalkarz swoimi słabymi rękoma wymachiwał włócznią by wygodnie się ułożyć w siodle. Efektem tego było bardzo kulawe, acz mimo wszystko udane zerwanie pierwszej obręczy. Do drugiej był już przygotowany, wiedział co ma robić a wierzchowiec współpracował. I myk druga obręcz dzwoniła na jego włóczni. Niestety pogoda w tej paskudnej okolicy sprawiła, że ani on, ani jego przeciwnik nie dali rady zerwać trzeciego z okręgów. Przez głupi podmuch wiatru obydwoje stracili szanse na sławę, czyniąc efekt ich zmagań jedynie akceptowalnym, a nie idealnym. Co gorsza zawodowy jeździec i jego szkolony pewnie od źrebaka koń przegonił go sprawiając, że lalkarz musiał obejść się smakiem. A sakiewka pełna monet i sława na pewno byłyby ciekawym dodatkiem do rozrywki. Nie narzekał jednak. Pogratulował swojemu przeciwnikowi i z uśmiechem pomachał do widowni. Nie było powodu się martwić, w końcu nie zależało od tego jego życie prawda? Ważne, że dobrze się bawił.
Zeskoczył z konia, poklepał klacz po karku i tak samo jak ostatnio wyszukał dla niej jakieś jabłko czy inny przysmak który był w okolicy. Chciał odwdzięczyć się zwierzęciu z którym tak dobrze się pracowało. Ponadto nie uważał tego za swoją porażkę, w końcu zerwał aż dwie obręcze. Wydawało się, że był to całkiem dobry wynik jak na kogoś kto nigdy nie trzymał w rękach włóczni. Niestety jego wolny czas dobiegał końca i nie mógł zbyt długo zostać z Yuną. Musiał przygotować się do mających nadejść walk. Pożegnał się z nią i ponownie zaprosił do oglądania jego pojedynku. Tego już nie zamierzał przegrać.

z/t arena

[Kazuma]

Z pomieszczeń służby medycznej

Wyszedł dosyć wcześnie, jeszcze zanim zaczęły się walki. Samotnie i... ubrany zgodnie ze swoim statusem co powinno stanowić wystarczający powód na wpuszczenie go w rozmaite miejsca dostępne dla szerszego grona. Pod koniec dnia wszelkim imprezom towarzyszyła chęć zysku, a dla osoby z zasobną sakiewką co drobniejsi przedsiębiorcy uchylą nieba, byle tylko oskubać delikwenta do ostatniego Ryo.

Wybór padł na tor wyścigowy. Rozrywka bardziej wydumana niż walki na arenie. Co prawda lubował się w czymś tak prymitywnym, jak wojna, ale rywalizowanie bez przelewania krwi przystoi odrobinę bardziej osobie o jego statusie. W końcu można spuścić takową z jakiegoś prostego chłopa niczym z cielaka w rzeźni, a bogowie nie uronią nawet jednej łzy w porównaniu z błękitną krwią płynąca w jego żyłach. Takie były realia tego świata. Prości ludzie stanowili zasób, który łatwo dało się zastąpić i możni tego świata brutalnie to wykorzystywali.

Szukał jakiegoś punktu, w którym można się było zapisać na zawody i zaczerpnąć informacji o tym, na czym mają one w ogóle polegać. Jako osoba dumna najchętniej spróbowałby swoich sił w większości konkurencji, których na ten moment jeszcze nie znał. Najgorzej z pewnością poradziłby sobie w zawodach strzeleckich. Z łukiem było mu nie po drodze, bo nigdy się w nim nie szkolił. Prawdopodobnie, jeśli chciałby w ogóle o nim myśleć, to musiałby postrzelać na sucho. Jego przeciwnik z pewnością odnalazłby się tutaj znacznie lepiej przy swoich rozmaitych sztuczkach strzeleckich. Skręcająca strzała uniemożliwiała spudłowanie - Witam. Jakie zawody się tutaj odbywają i... czy można w nich brać udział? - rozpoczął do jakiejkolwiek osoby, która wydawała się odpowiedzialna za to miejsce. Czy to jakiś punkt obstawiania, strażnik czy stajenny, który napatoczył się po drodze.