[Event] Turniej Pokoju | Podsumowanie

[Azuma]

Cierpki uśmiech wystąpił na jego twarzy, gdy uslyszał odpowiedź Masahiro-dono. A więc zwój z największym zagrożeniem tego świata, znajdował się w rękach Pustynnego Kochanka. Choć przydomek mógł wywoływać zrozumiałe zakłopotanie na twarzy mężczyzn, na pewno powstrzymywał ich przed jawnym wyśmianiem Akashiego Ichirou. Reputacja stanowiąca o jego siłę, daleko go wyprzedzała.

- Może Niezłomny? Albo Nie-Do-Zdarcia? - zaakcentował przyjaźnie, pozwalając sobie na dużą poufałość względem przyszłego lidera, który sam z Azumą rozmawiał jak z przyjacielem. Czy to była ze strony Masahiro gra? Czy chciał lepiej poznać osobowość młodszego kuzyna? Tego jeszcze nie wiedział, choć przeczucie mu podpowiadało, że takim człowiekiem nie uznającym dystansu społecznego, właśnie jest.

- Tak, możliwe że zwój trafił w najlepsze na tamten moment ręce. Unia mocno urosła w siłę, chyba trudno o bardziej stabilne miejsce - głośno potwierdził, w głowie wspominając ostatnie konflikty w Wietrznych Równinach, Karmazynowych Szczytach i Prastarym Lesie.

- Nie chciałem się wymądrzać. Przepraszam. Po prostu .. byłem świadkiem z jaką łatwością Iwaru, kobieta zwąca się Jeźdźcem Wojny będąc oslepioną, pokonała elitarny oddział Sześcioramiennego Ostrza. Dopiero przybycia Lorda Sugiyamy pozwoliło odwrócić los pojedynku. - stwierdził pokornie, głośnym westchnieniem zwieńczający porażkę pedagogiczną. - Nie, nie mam innego pomysłu jak poza wysłaniem jeszcze silniejszego oddziału

- Hiromi… - powtórzył cicho imię dziewczyny, która w jego pierwszych wyobrażeniach, była znacznie młodsza. Nie było to już dziecko, tylko nastolatka. - Była w Kotei w trakcie ataku? - szczerze zapytał, zastanawiając się czy jej pobyt w tym miejscu, wiązał się z odwiedzinami u brata, czy też z tego że została ranna.

- Proszę się nie martwić o to. Obiecuję zająć się nią - potwierdził swoje wcześniejsze slowa, wiedząc już od czego może zacząć. - Jeżeli omówiliśmy najważniejsze kwestie, wrócę do swoich obowiązków - zarówno starych jak i nowych - uśmiechnął się porozumiewawczo, ni to słodko no to cierpko, będąc gotowym do opuszczenia Masahiro-dono, za jego przyzwoleniem.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Nie dało się przejść obojętnie wobec słów słynnego szermierza, nawet sam demon środka wzniecił w sobie gniew, ale nie wyczuł w słowach Shiroyasha przejęcia inicjatywy i ukrycia pewnych informacji, które wypłynąć nie miały poza niego i nią. Sugiyama nie musiał wiedzieć o stosunkach z demonem jakie miał Białowłosy, nie było mu to do niczego potrzebne, a obecnie żyć bez siebie po prostu nie mogli. Z jednej strony, jej siła nie była potrzebna siewcy chaosu, z drugiej zaś strony, poza wyjątkowymi przypadkami ta moc ratowała nie tylko jego, ale i wszystkich, którzy potrzebowali pomocy. Nibi jednak miała prawo nie wyłapać tego tak jak sam Kjudini planował. Jej obecność była, jest i będzie, bo sam szermierz nie zamierzał żegnać się ze swoim przyjacielem Bijuu, który rozumiał jego co raz lepiej, a on ją. Razem ścierali się z przeciwnościami losu, a także przeciwnikami, którzy wydawali się zbyt silni jak na samego młodzieńca o wietrze we włosach.
Tymczasem, dogadując się z jednym z Lordów klanu Uchiha, Białowłosy miał okazję do wejścia jeszcze głębiej do klanu niż mógłby to sobie kiedykolwiek wyobrazić. Sugiyama długo nie musiał czekać. Był na tyle rozsądny w wysłuchaniu i rozmowie Shiroyasha, że sam młodzieniec nie protestował ni chwili i szybko uniósł koszule by ujawnić mu tajemniczą pieczęć, nałożona przez antykreatora. Po chwili padło pytanie, na które kłamać Białowłosy nie zamierzał. Od początku się tu czuł jak w domu, mimo że Katsumi próbowała go powstrzymywać, nigdy jej się to nie udało. Zawsze pracował i ich reprezentował, ale jako najemnik - na własnych warunkach. Jednak jedno trzeba było przyznać, nawet dla własnych korzyści, nie zdradził.
- Nie byłoby mnie tutaj, gdyby nie był to mój dom jako wojownika. Nie zamierzam się też odwracać od Sogen, tu stałem się tym kim jestem teraz. - powiedział bardzo pewnie, bez nawet najmniejszego mrugnięcia okiem. Wszystko pozostało w rękach olbrzymiego osła. Czy tam lorda, nikt przecież nie pytał.

[Papyrus]

Misae

- Mój kot robił tak samo - przyznał Masahiro, kiedy głaskał fenka. Musiał jednak przerwać w końcu, bo przyszedł czas na badanie fizyczne. Zakłopotał się, potarł dłonią swój kark i odwrócił wzrok na chwilę, uśmiechając się jak idiota. Obecność Misae z całą pewnością spowodowała, że mężczyzna poczuł się lepiej i jego troski zostały na chwilę odepchnięta na dalszy plan.

Kiedy jednak się do niego zbliżyła i pochyliła nad nim, żeby poprawić poduszkę, musiał znów na nią spojrzeć. Kiedy była tak blisko, poczuł, że jego serce zaczęło bić szybciej, a jego samego przeszedł dreszcz. Była blisko - czuł jej ciepło, jej zapach, dotyk jej włosów. Niemal czul jej oddech

Spojrzał w jej oczy - tak niezwykłe, według niego bardziej niezwykłe niż sharingan - i przełknął ślinę. Zobaczył ten uśmiech, wcześniej uścisnęła jego dłoń. On sobie tego nie wyobrażał, prawda? Musiała rozumieć, jakie miał zamiary, był przecież bardzo otwarty i powiedział jej wprost. Dlatego teraz, kiedy ona… musiała robić to specjalnie, prawda?

Wyciągnął zdrową dłoń, żeby odgarnąć jej włosy i założyć je za jej ucho, delikatnie muskając palcami jej policzek. Patrzył na nią bardzo intensywnie, kiedy próbował się poprawić, a rumieniec pojawił się na jego twarzy, kiedy zaczęła go rozbierać. Oczywiście, było to naturalne, kiedy chciała zobaczyć jak jego ręka się goiła i przecież wcześniej też go widziała. Teraz jednak był całkowicie przytomny.

Kimono opadło odsłaniając nagą klatkę piersiową mężczyzny. Był dobrze zbudowany, smukły, a jego mięśnie odznaczały się pod skórą. Miał na ciele wiele blizn - większość nie była zbyt duża, ale kilka były po głębszej ranie czy poparzeniu. Misae zobaczyła tez jedną na jego brzuchu, która była wyraźnie zrobiona przez wyładowanie elektryczne.

Był wojownikiem.

Kiedy odwinęła bandaż, zobaczyła, że przeszczep się przyjął (gdyby się nie przyjął, Masahiro byłby w o wiele większym bólu). Tkanka nadal była różowa, a rana nadal wyraźna, ale już zasklepiona i lecząca się. Ario wykonał dobrą robotę. Kolor ręki był tylko trochę różny od jego własnego. Szczęśliwie też dłonie nie różniły się jakoś szczególnie. Masahiro miał szczęście, że ciało, z którego była pobrana ręka było podobne do jego własnego.

Blizna po technice była duża - część klatki piersiowej, która była przed chwilą zasłonięta bandażem teraz, kiedy była odsłoniona, wyglądała jak korzenie drzewa rozchodzące się od miejsca uderzenia. Ślady były białe i chociaż Masahiro był blady, wyraźnie odznaczały się na jego skórze.

Samo ramię przyjęło się dobrze.

- Mogę poruszać palcami - powiedział i drgnął palcami. - Czy to normalne, że tylko tyle mogę? Wiem, że trzeba się przyzwyczaić, ale myślałem, że jak duży ból przejdzie, nie będę miał problemu.

Misae wiedziała, że raczej czekała go długa rehabilitacja, żeby zdobyć władzę w tej ręce. Wszystko jednak wyglądało dobrze i nie było powodu, dla którego to miało nie nastąpić.

Kamiyo

- Wiesz, bardzo bym chciała szkolić się w czasie pokoju i nigdy nie musieć zdobywać doświadczenia na wojnie. Ale zdaje się, że ledwo jedna się skończyła, a już rozpętuje się druga… - odpowiedziała mu Hiromi. To był chyba pierwszy moment, kiedy jej - dość - pogodne zachowanie zostało przysłonięte przez chmury. Zacisnęła zęby i wbiła paznokcie w swoją dłoń. Przez chwilę się męczyła z własnymi myślami, po czym zmusiła się do uśmiechu. - W każdym razie, uratowałeś mi życie. Nam wszystkim tam. Znaczy, wszyscy walczyli, tak, ale gdyby nie twoja technika, pewnie by się wdarli. Jesteś bohaterem bitwy o dziurę w ścianie.

Trochę mocniej wbiła paznokcie w dłoń.

- Twoje jutsu… było przerażające, ale wydawało się skuteczne… skąd je znasz?

Jej głos był niepewny, jakby nie wiedziała, czy powinna o to pytać, czy może powinna dać młodzieńcowi już spokój.

Azuma

Kiedy Azuma starał się wymyślić mu jakiś pochlebny przydomek, Masahiro wyglądał, jakby coraz bardziej się kłopotał i niekoniecznie pasowało mu to.

- Może lepiej Uchiha "Nie-Ma-Rączki-Nie-Ma-Ciasteczka" Masahiro - powiedział mężczyzna, próbując odgonić od siebie zawstydzenie humorem. - Może dopilnuj, żeby mi nie nadawano przydomków, straszne głupio się z tym czuję. - Roześmiał się, ale wyraźnie było widać jego dyskomfort.

Kiedy Azuma zaczął przepraszać, Masahiro tylko pokręcił głową.

- Nie musisz przepraszać za wyrażanie swojego zdania. Zawsze masz prawo czuć tak, jak czujesz. Czasami jednak dorzucę inny punkt widzenia czy dodatkowe informacje. Na pewno się nie będę obrażał.

Rozmowa się kończyła, przyszły lider powoli wyglądał na coraz bardziej zmęczonego, ale w dalszym ciągu uśmiechał się uprzejmie do Azumy. Pewnie chciał, żeby młodszy Uchiha poczuł się w miarę komfortowo w jego towarzystwie. Na pytanie czy siostra Masahiro była w czasie ataku w Kotei, ten kiwnął głową.

- Miała być na arenie, ale mężczyzna imieniem Yami doniósł, że znalazł notkę wybuchową przy szpitalu. Musiałem przesunąć ludzi patrolujących naszą dzielnicę do przeczesywania okolic szpitala, więc musiałem wziąć doko do patrolowania innych części miasta. Była daleko od epicentrum, kiedy się zaczęło, ale dotarła do szpitala, kiedy uderzyła w niego bijudama. Nic się jej nie stało, teraz pewnie pomaga przy rannych i mi truje tyłek, że mam bardziej o siebie dbać. Wiesz, medycy. Zawsze wiedzą, co jest dla ciebie lepsze - Masahiro się uśmiechał, ale Azuma widział, że nie wszystko było dobrze. Wyraźnie przerażał go scenariusz "co by było gdyby".

- Oczywiście, możesz odejść. W każdej chwili możesz też zajrzeć. No i zadanie domowe - przygotuj plan mojej ochrony. Chciałbym zobaczyć, co ci przyjdzie do głowy, kiedy dostałbyś zadanie ochrony lidera klanu.

  Ukryty tekst

[Misae]

Masahiro zapewne nie wiedział na co się zgadza, wchodząc Misae na ambicje lekarza. Ba! Ona sama nie do końca wiedziała czemu zamiast zostawić mężczyznę w dobrych rękach tutejszych lekarzy, zdecydowała się zobaczyć jak wygląda regeneracja. Może to ciekawość medyka? Chciała zobaczyć jak wyglądał efekt jej współpracy z Ario? A może z troski? Może z innych powodów, których nie potrafiła sensownie nazwać? Nie było dla niej jasnej odpowiedzi.
Gdy pochyliła się nad nim by poprawić mu poduszkę, nie mogła nie wyłapać jego spojrzenia. Byli po prostu zbyt blisko siebie. Ponownie tego dnia niczym pod wpływem iluzji wpatrywała się w jego złote tęczówki, a ciało samo odpowiedziało paradą naturalnych w tym momencie reakcji - od przyspieszenia bicia serca, po podniesienie temperatury ciała. Jej twarz również zalał rumieniec, a to, że widziała czerwień na twarzy Masahiro nie pomagało. Jego dotyk na jej policzku, gdy zaciągał kosmyk włosów za jej ucho, wywołał dreszcz, który przebiegł wzdłuż kręgosłupa. To nie pomagało jej jeszcze bardziej. Na moment wstrzymała oddech, wypuszczając go po chwili w ciepłym wydechu przez usta, który lekko ogrzał twarz Masahiro. Bała się, że jeśli tego nie zrobi, udusi się zaraz.
Powoli zsunęła po jego barkach i ramionach kimono, odsłaniając klatkę piersiową. Ten krótki moment wyniósł jej zadanie, na jeszcze wyższy, trudniejszy poziom. Ciężko jej było zebrać sensownie myśli i pamiętać po co tam była. Miała ocenić czy zabieg przebiegł prawidłowo. Zganiła się w myślach za swoje rozkojarzenie. Gdyby był zwykłym pacjentem, gdyby nie powiedział jej teraz i wcześniej tego co jej powiedział, było by jej o wiele łatwiej. Gdyby nie widziała po jego twarzy tego co widziała, również.
Powiodła wzrokiem po jego skórze, która była niczym mapa wspomnień walk, które stoczył. To było ciało wojownika, który przeszedł wiele ciężkich chwil, którego spotkało wiele bólu. Poczuła ukłucie w klatce piersiowej. Mimowolnie dotknęła rozgałęzienia największej z blizn po technice raitonu, sunąc opuszkiem palca wzdłuż, aż do granicy bandaża, przechodząc płynnie do jego zdjęcia, by odsłonić ramię. Ocena stanu rany nie była długa, przyniosła pozytywne konkluzje. Pozwoliła na chwilę wrócić myślą na prawidłowe tory.
Uniosła wzrok znad ramienia ponownie tego dnia, wpatrując się w złote tęczówki Masahiro. Była blisko, wcześniej pochylając się nad jego ramieniem, teraz uniosła tylko głowę, by być na równi z jego twarzą. Uśmiechnęła się do niego łagodnie, chcąc wyjaśnić mu stan w jakim się znalazł, by nie martwił się bardziej niż było to konieczne. Jej dłoń pozostawała na miejscu łączenia, na jasnej bliźnie, delikatnie muskając końcówkami paliczków jego kark. Z jej policzków nie schodził rumieniec. To pewnie przez zamknięte w pomieszczeniu okno, było zbyt dużo ludzi na raz, temperatura się podniosła.
-Czeka cię rehabilitacja, ale wrócisz do pełnej sprawności. Nie mam co do tego wątpliwości. Przeszczep to bardzo ciężki zabieg. Tkanki twoje oraz tkanki dawcy muszą się nauczyć współpracować. W końcu stają się jednym ciałem - jej głos był lekko zachrypnięty -To trochę jak ludzie. - dodała niemal szeptem, który był dla niego idealnie słyszalny, ze względu na dzielącą ich odległość. Serce zabiło jej mocniej. Walczyła ze sobą, aby mimo ogarniającego ją zawstydzenia, nie opuścić wzroku. Lekko zmrużyła oczy, na tyle by dalej widzieć jego złote oczy. Jej oddech był głębszy, szybszy. Lawirowała na granicy pokazania tego, co w tym momencie czuła, a strachem, że pokaże zbyt dużo. Było w tej niepewności coś ekscytującego. Coś co zatrzymywało ją przed cofnięciem się.

[Papyrus]

Kyoushi

- Niby tak - przyznał Sugiyama. - Ale zdajesz sobie sprawę z tego, jak wyglądało całe zdarzenie w czasie ataku tego śmiecia. Wyjaśniłeś już, nie musisz drugi raz. Poza tym jednak jesteś blisko związany z innymi nacjami, innymi potężnymi ludźmi i nie potrafisz usiedzieć w miejscu. Nie powiem, że mi się to podoba. Jesteś nieprzewidywalny. Jednak zamiast uwiązywać cię na smyczy i dawać pogadanki na temat tego, że skoro należysz do Kotei to w Kotei masz siedzieć i je bronić, wolę załatwić to inaczej.

Sugiyama brzmiał szczerze. Był burkliwy, niezadowolony, niemalże jakaś ponura energia się z niego ulatniała, przytłaczając całe pomieszczenie, ale był szczery.

- Nie do końca ci ufam. Nie jestem jak Katsumi-sama czy Masahiro, którzy pewnie by do tego podeszli inaczej. Na moje zaufanie trzeba zasłużyć. Pewny jestem też tego, że ty mnie nie ufasz. Mamy niestety pecha, bo trafiamy na siebie w takim, a nie innym momencie. Ale ja mogę ci zdjąć pieczęć od Antykreatora i pozwolić ci z powrotem cieszyć się pełną mocą. W zamian chcę, żebyś był na moje wezwanie w momencie, kiedy coś złego będzie się działo w Kotei. Natychmiastowo. Klan chwilowo jest bardzo słaby, więc powineneś siedzieć tutaj, żeby chronić ludzi w przypadku ataku. Tym razem tu byłeś, Susanoo niech będą dzięki. Ale następnym razem możesz być daleko. A bezpieczeństwo klanu i Kotei musi być zapewnione.

- To jest cena twojej wolności.

---

Misae

Masahiro zachłysnął się powietrzem, kiedy Misae go dotknęła. Jej palce były delikatne. Było to bardzo miłe, po tym wszystkim, co go do tej pory spotkało. Może nie pokazywał tego jakoś szczególnie, ale swoje traumy przeżył. Dlatego delikatny dotyk kobiety, szczególnie takiej, do której żywił uczucie (jeszcze ciężko było powiedzieć, jakie to uczucie było, poza tym, że wyraźnie romantyczne), było dla niego swego rodzaju ukojeniem. Przez chwilę. Dopóki nie opanowały go inne uczucia. Najróżniejsze.

Była tak blisko i spojrzała w jego oczy.

- W takim razie, chyba dobrze będzie się ze sobą lepiej poznać - odpowiedział jej równie cicho, sięgając dłonią do jej podbródka i przechylił nieco jej głowę, żeby była jeszcze bliżej niego, żeby na swoich ustach poczuła jego oddech. - Tak, jak chcę ciebie lepiej poznać, Misae-san.

Pochylił się nieco, zmniejszając odległość między nimi jeszcze bardziej, a następnie przycisnął swoje usta do jej ust w słodkim, romantycznym pocałunku. Chyba w tym momencie najbardziej żałował tego, że nie mógł poruszać drugą ręką, bo tak bardzo chciał przyciągnąć do siebie jej ciepłe ciało, objąć ją , posadzić na kolanach, trzymać blisko siebie. Ale na razie mógł ją tylko całować, początkowo trochę niepewnie, ale jeżeli nie odepchnęła go - nabrał trochę więcej śmiałości i z jej podbródka przesunął swoją dłoń na jej policzek, pogłębiając pocałunek.

[Kyoushi]

A kto chciałby pozostać w miejscu, gdy inni tak szybko się rozwijają? Gdy inni potrafią zdobyć więcej i widzieć więcej niż on sam. Same opowieści i przypowieści o shinobi tak potężnych, że mogliby zaginąć czasoprzestrzeń to tylko kolejne z celów białowłosego, który w sposób oczywisty dąży do tego, by stać się jedną z legend. Jednak od strony klanu, któremu zależało na sile białowłosego i jego demona widać było, że go nie wypuszczą w żaden sposób z sideł, póki nie wymrą lub może sam Białowłosy nie wymyśli jak się tego wszystkiego pozbyć. Zyskał wiele, ale chcieli mu poniekąd odebrać wolność. Jednak dalsze argumenty Sugiyamy były o wiele wartościowsze niż mogłoby się wydawać. Nawet sam Białowłosy demon był zainteresowany jego mową.
- Czyli potrafiłbyś to zrobić? W jaki sposób miałoby się to odbyć? Coś jak techniki przywołania? - szermierz z Sogen jak to on, długo zastanawiać się wcale nie musiał, bo cena która miał przypłacić była wysoce zaniżona za to, że mógł ba powrót korzystać z chakry Matatabi, a ona sama odzyskałaby z nim kontakt, który teraz był ograniczony, a nawet całkowicie pozbawiony.
- Nie widzę minusów tego układu. Klan będzie mógł mnie przywołać w razie problemów, a ja będę mógł wziąć udział w spektakularnej obronie lub ofensywnie, nie mogłem trafić w lepsze położenie - to brzmiało nieco komicznie, jednak charakter heterookiego właśnie taki był - walka była jego żywiołem, a gdy klan był w tarapatach, miał się po prostu w nich zjawić i zrobić porządek. Nic lepszego nie mogło się wydarzyć w tym czasie. - Zróbmy to.

[Misae]

Jego słowa były niczym ciepła melodia, dochodząc do uszu, rozgrzewała ją całą przyjemnym ciepłem od środka. Gdy chwycił jej podbródek posłusznie dała się przysunąć bliżej. Usiadła na materacu zaraz przy nim. W tym momencie miała nogi jak z waty i nie miała żadnej pewności, że za chwilę nie ugną się pod jej ciężarem. Przymrużonymi oczami spojrzała na jego usta, które teraz były tak blisko. Gorący oddech muskał jej policzki łaskocząc przyjemnie.
Czas zaczął zwalniać. Moment zawieszenia zdawał się trwać nieskończenie długo, aż wreszcie na jego końcu, poczuła dotyk na swoich ustach. Zadrżała. Jedna jej dłoń, która spoczywała na karku Masahiro delikatnie zacisnęła się mocniej, jakby za chwilę miał uciec. Druga wylądowała na jego torsie, opierając się o niego otwartą dłonią. Pogłębienie pocałunku wywołało przyjemny ucisk w brzuchu, aż zakręciło jej się w głowie. Oddawała je, nie chcąc ani trochę pozostać mu dłużną, samej w pewnym momencie nadając tempo czułości.
Rzadko kiedy czuła się na tyle pewnie by samej podejmować kroki, jednak teraz czuła się na tyle pewnie i bezpiecznie, że nabrała śmiałości w swoim działaniu. Robiła to co chciała zrobić, a nie to co powinna, czy wypadałoby by zrobiła. Nie przerywając pocałunku, któremu nadała szybsze tempo, dźwignęła się na drżących nogach. Całe jej ciało wydawało się być jakby cięższe, trudniejsze w kontroli. Wspięła się dosyć zgrabnym krokiem na łóżko Masahiro. Płynnym ruchem przełożyła nogę nad przykrytym kołdrą ciałem mężczyznym, tak, że obecnie opierając się na kolanach klęczała nad jego nogami, pierwszy raz będąc wyższą od niego. Tomoe szybkim susem przeskoczył z łóżka, na krzesło na którym jeszcze chwilę temu siedziała Misae. Dziewczyna przerwała pocałunek odsuwając nieznacznie twarz. Zmienił się jej wyraz. Ze wszystkich sił próbowała przywołać poważną minę. Zdradzały ją jednak ogniki w oczach, które lśniły jeszcze bardziej niż zwykle lekko przeszklone, oraz uśmiech. Uśmiech, z którym walczyła, aby nie był zbyt szeroki, co tworzyło dosyć zabawny wyraz.
-Moja odpowiedź to tak - odezwała się zachrypniętym głosem, zawiesiła na chwilę wypowiedź, by dodać wyjaśnienie, uniosła jeden kącik ust w figlarnym uśmiechu -…na pytanie, które zadałeś na arenie. Moja odpowiedź to tak. - co prawda nie było to pytanie, ale nie przejmowała się tym teraz. Minęła może sekunda, może dwie, a rumieniec, który był na jej twarzy znacząco się powiększył, jakby dopiero zaczęło do niej docierać co właściwie zrobiła. Nie zamierzała się jednak w tym momencie wycofać. Wierzyła, że się nie myli. Że dobrze odczytuje Masahiro, że nie wycofał się z wcześniejszych słów. Zostało jej czekać. Z walącym niczym dzwon sercem czekała.

[Kamiyo Ori]

Cóż, taki był świat, w którym żyli. Wojna za wojną, a ludność cywilna tylko dostawała wciry z powodu decyzji, jakie były podejmowane gdzieś na górze, w komnatach władców regionów. Nie zamierzał więc komentować tego stwierdzenia, bo byłoby to zupełnie bezcelowe. – Wszyscy uratowaliśmy naszych pacjentów i to jest najważniejsze. – Przygryzł wargę, przypominając sobie o tym, jak pozbawił życia tych nieszczęśników, których skóra stopiła się po przeleceniu ogromnego pocisku przez sam środek umieralni. – Przynajmniej tylu, ile się dało.

Po jednak pozornej pochwale chłopaka, jaki to on niesamowity bohater musiało paść kolejne pytanie, z kategorii tych mniej przyjemnych. Jutsu, którego użył, było stanowczo przerażające, nawet dla samego chłopaka. Wykorzystywało jednak wiedzę medyczną, którą zdobył podczas wojny, a raczej podczas dogrywki po starciach, kiedy było trzeba uprzątnąć sterty trupów, jakie po sobie pozostawiła.

- Poznałem je na wojnie. Wykorzystuje wiedzę medyczną. – Pomasował się po skroniach. Jego umysł bardzo ciężko znosił fakt, że został zmuszony do wykorzystania tej techniki. A może po prostu tak się usprawiedliwiał? – Gdybym był silniejszy, to może nie musiałbym z niego korzystać. – Odetchnął ciężko. Czyżby w końcu miał powód, by rozwinąć swoje umiejętności dalej i stać się lepszym shinobi? Wcześniej w jego głowie były jedynie metody leczenia i doskonalenie się na tym polu. Wyglądało na to, że jednak czasem najlepszą metodą obrony jest atak.

[Papyrus]

Kyoushi

- Chyba źle cię oceniłem, chłopcze - zagrzmiał Sugiyama z lekkim, niemal niezauważalnym uśmiechem, ale po chwili przybrał swoją dotychczasową, doniosła minę i sposób bycia. - Będzie to technika przywołania. Nałożę na ciebie pieczęć i będę mógł wezwać, jeżeli nadziej taka potrzeba. Odwróć się.

Sugiyama poczekał aż Kyoushi odwróci się do niego tyłem, po czym złożył kilka pieczęci i przyłożył dłoń do łopatki młodzieńca. Kyoushi poczuł dziwne ni to świeżbienie ni to łaskotanie w tym miejscu, ale po chwili przeszło. Tylko gorący ślad został na jego łopatce.

- I już, po wszystkim. Teraz twoje bijuu - dodał, czekając aż Kyoushi się odwróci do niego przodem. W międzyczasie mężczyzna złożył pieczęcie, a na opuszkach jego palców rozjarzyła się chakra, przyglądając się pieczęci na jego brzuchu. - Nie napinaj się.

Wtedy uderzył. Kyoushi był silnym, wytrzymałym mężczyzną - nie takie rzeczy przyjmował na klatę (w tym wypadku na brzuch}. Jednak siła, z jaką Sugiyama wyprowadził swój cios w jego brzuch spowodowała, że zgiął się w pół i został pozbawiony oddechu. Znaki wokół jego zwykłej pieczęci jednak zniknęły i niemal natychmiast usłyszał w głowie poirytowany głos.

- Kyoushi… - zasyczała Nibi, niemal rzucając się w swojej klatce. - Jak możesz twierdzić, że jest tak, jakby mnie nie było?

Poczuł jej emocje, wzburzenie - obraziła się na niego.

---

Misae

Masahiro uśmiechał się, łapiąc oddech, kiedy Misae oderwała się od niego i zaczęła swoje przemieszczanie się. W tej chwili po raz pierwszy od jakiegoś czasu poczuł w swojej duszy spokój, nawet jeżeli całe jego ciało było napięte i oczekiwało dalszego ciągu - kolejnego pocałunku, rozmowy, czegokolwiek. Musiał przyznać jednak, że zdziwił się tym, że kobieta w kilka chwil nad nim górowała, będąc z nim na jego łóżku.

Jego oddech jeszcze bardziej przyspieszył, a serce zabiło mocniej. Zakręciło mu się w głowie i desperacko chciał już móc ruszać obiema rękami, żeby ją objąć i przycisnąć do siebie. Jednocześnie próbował nad sobą panować.

Było to bardzo ciężkie, Misae uśmiechała się tak pięknie do niego. Jej pocałunek, jej uśmiech, jej bliskość… trochę cieszył się, że nie opadła na niego. Nie chciał, żeby wiedziała, że aż tak na niego działa, szczególnie kiedy był tutaj, w łóżku szpitalnym i w każdej chwili mógł ktoś wejść i ich zaskoczyć.

Kiedy wypowiedziała swoje słowa, Masahiro wyglądał na zaskoczonego. Zamrugał kilkakrotnie, przesuwając swoją dłoń na jej ramię, następnie na plecy, opadając lekko na poduszki. Co on powiedział na arenie? Tyle się działo - i wspomnienie tego było dość bolesne. Dopóki sobie nie przypomniał. I nie parsknął śmiechem.

- Na arenie… nie miałem tego na myśli, byłem wtedy bardzo dosłowny - odpowiedział. Jego oczy skrzyły się z rozbawienia, ale nie pozwolił, żeby Misae zdążyła pomyśleć, że coś było nie tak. Wziął jej dłoń, której wtedy użyła do pomocy mu i ją ponownie pocałował. - Ale takie były moje zamiary od początku i tak, takie są nadal. Chcę, żebyś została moją żoną.

Pochylił się do przodu, żeby jeszcze raz ją pocałować, doskonale wiedząc, że działał szybko, ale był Uchiha i ciężko było mu opanować zryw serca. Obecność Misae obok niego było chyba jedyną dobrą rzeczą, która wyniknęła z tego całego zamieszania.

---

Kamiyo

Hiromi mruknęła, zastanawiając się nad czymś uważnie, bo następne słowa, które wypowiedziała, były wyważone i powiedziane powoli.

- Na pewno wielu ludzi miałoby coś przeciwko temu, co zrobiłeś. Czy żywych czy martwych. Ale… powiem ci, co myślę. Po pierwsze, zrobiłeś to, żeby uratować ludzi, którzy jeszcze żyli. A tych, których wykorzystałeś… to pewnie byli ludzie z mojego klanu. Zginęli broniąc go. Na pewno i on i ich rodziny by ci wybaczyły. Ja bym wybaczyła… nawet bym się cieszyła, że jestem użyteczna…

Mimo tego, co powiedziała, wyglądała, jakby nie było jej komfortowo. Ciągle wbijała paznokcie w swoją dłoń. Jeżeli Kamiyo zwrócił uwagę, mógł zauważyć, że paliczki jej pobielały i była wystarczająco napięta, żeby przebić swoją skórę.

[Kyoushi]

Na słowa staruszka o potężnej posturze zareagował z uśmiechem, takim bardzo zadziornym, wiedząc że kjudiniego ocenia się po, a nie przed głównym daniem. Sam dostrzegł i zadowolenie u starszego z klanu Uchiha, który już szykował pieczęć, wyjaśniając jej działanie. W ten oto sposób, gdy Białowłosy tylko się odwrócił, poczuł nieprzyjemne pieczenie w okolicy łopatki, a on sam stał się niejako summonem klanu Uchiha.
To było chyba nawet lepsze rozwiązanie niż dotychczas. Teraz to już na pewno żadna wojna go nie ominie, jak te wydarzenia z muru! Zrozumiał co maja mu do przekazania i co chce powiedzieć sam Sugiyama. W ciszy robił co należy, żeby i jego aktualny lider wykonał co obiecał. Kolejnym krokiem było przyjęcie ewidentnie za mocnego ciosu na brzuch, które aż zatkało takiego chłopa jakim był Kjudasz. To musiała być potężna siła.
- Chyba nie musiałeś z taką sila - to było jedyne co zdążył powiedzieć z delikatnym uśmieszkiem, wiedząc ze koniecznym było przyjąć karę. Ważniejsze jednak było to, ze już po chwili zmieniła się sceneria, a on pojawił się w lochu, tuż na przeciwko swojej pasażerki na gapę, co bardzo go rozweseliło, a on sam niemal chciał się rzucić na kraty za którymi była zapieczętowana. Jednak żar bijący od niej, skutecznie go powstrzymywał.
- Nibi! - rzucił z wielka radością, rozkładając szeroko ręce do gestu uścisku - tak się cieszę, ze odzyskaliśmy kontakt! - wtem zrozumiał po jej słowach, ze wszystko słyszała, ale jemu zupełnie nie o to chodziło! - to nie tak! Miałem na myśli, że nie namieszałeś mi w głowie i jestem tym samym kim byłbym nawet jakbym nie został Jinchuuriki! Nie masz na mnie najmniejszego negatywnego wpływu, to chciałem przekazać temu gburowi. - więcej jej chyba mówić nie musiał, była o wiele bardziej rozumna niż pewnie sam Sugiyama, z którym prawdopodobnie już skończył zabawy, wiec nadszedł czas na najciekawsze. Po pierwsze pożegnanie i to do czasu, w którym lord uzna za stosowne przywołanie młodzieniaszka lub czas w którym Sogen znów stanie w niebezpiecznym położeniu, a sam Biały Demon będzie musiał pomoc kamratom z czarnogłowiem. W tym jednak momencie chciał się oddalić i wymyślić co dalej. Chyba czeka go jeszcze powrót do Katsumi. Ale tego jeszcze bliżej nie ustalił.

[Kamiyo Ori]

Młody medyk nie potrzebował słuchać usprawiedliwień, dla własnych czynów. Ba! Nawet nie chciał! Zamiast próbować zaleczyć tę ranę, to on wolał kręcić nożem i wywoływać większe krwawienie. Jeżeli go to nie bolało, to w końcu jak sam sobie mógł wybaczyć?

- Nie mówmy już o tym. – Powiedział, kręcąc lekko głową. Położył swoją rękę na jej dłoniach, próbując powstrzymać próbę samookaleczenia. Nie dziwiło go w sumie, dlaczego to robiła.

- Lepiej skupmy się na pracy. – Nieśmiały uśmiech wymalował się na jego twarzy. Fałszywy jak cholera, jeśli próbował udawać, to był w tym fatalny. – Wybieram się zaraz na obchód. Przyda się zawsze druga opinia. – Tak jak to robił na początku, gdy szkolił się w Ryuzaku. Chodzili grupkami i próbowali diagnozować pacjentów i im pomagać. Najczęściej pod okiem kogoś bardziej doświadczonego. Czy tym razem miał to być szarooki medyk? Wojna faktycznie była świetną nauczycielką. Szkoda tylko, że taką brutalną.

[Papyrus]

Kyoushi

Sugiyama musiał uderzyć mocno, żeby mieć pewność, że technika odpowiednio spenetruje pieczęć nałożoną przez Antykreatora.

- No już, nie maż się - burknął Sugiyama, ale odwzajemnił lekki uśmiech, którego Kyoushi nie mógł już zauważyć, bo jego jaźń przeniosła się do swojego wnętrza.

Matatabi tam była, dumna i obrażona, ale słowa Kyoushiego chyba ją uspokoiły, albo postanowiła być większą osobą i mu odpuścić. Potrząsnęła głową i położyła się na ziemi przed Kyoushim, machając ogonami z niezadowoleniem, ale ostatecznie fuknęła.

- No dobrze, dobrze. Tylko pamiętaj, my, bijuu też mamy swoje uczucia i nie lubimy być pomijane, kiedy się zaprzyjaźniamy z naszym Jinchuriki. Szczególnie wtedy! A teraz już lepiej chodźmy, bo jeszcze chwila, a wyjdę z ciebie i pożrę tego starego, naburmuszonego piernika - prychnęła i zasyczała, po czym zwinęła się w kłębek, zadowolona, że znów może być słyszana i czuć Kyoushiego. Tak czuła się bezpieczniej.

Kiedy Kyoushi z powrotem skupił się na otoczeniu, Sugiyama już siedział za biurkiem i coś odnotowywał.

- Już się przywitaliście? Dobrze. To jest twoje następne zadanie - Sugiyama wręczył Kyoushiemu zwój. - Tutaj jest nasz cały wywiad na temat tego, gdzie się podział zdrajca Yoshimitsu. Idź, znajdź go i zakończ to jak najszybciej.

---

Kamiyo

Hiromi zaakceptowała to, że Kamiyo nie chciał rozmawiać, ale zdziwiło ją, kiedy jej dotknął. Nieco spłoszona spojrzała na niego, po czym spojrzała na swoje dłonie. Wydawało się, że robiła to nieświadomie, żeby odciąć się od swoich emocjonalnych problemów i skupić się na tu i teraz.

- Tak, masz rację - powiedziała, tym razem rozcierając dłoń, ale czerwone zagłębienia w niej zostały. Przynajmniej jakiś czas tam będą. - Może też się od ciebie czegoś nauczę. - Dodała, wstając i wyciągając z kieszeni wstążkę, żeby związać włosy. Uśmiechała się do niego, gotowa ruszyć do pracy w każdej chwili i podążyć za nim.

Kamiyo mógł zostać w Sogen jak długo chciał i pracować w szpitalu, zdobywając cenne doświadczenie. Poznał kilku medyków, którzy byli o wiele sprawniejsi w leczeniu niż on, przez co mogli przekazać mu sporo wiedzy. Z Hiromi mijali się często i miał szanse na utrwalenie swojej wiedzy przekazując ją mniej doświadczonej medyczce. Poznał wielu pacjentów, ważniejszych i mniej ważnych, ale do jednego go nie dopuszczano - do zawodnika z przyszytą ręką. Oczywiście, zaproponowano mu niejednokrotnie, aby został w Kotei i przyłączył się do klanu Uchiha, ale decyzję pozostawiono jemu.

[Kyoushi]

Otrząsnąwszy się bardzo szybko, Shiroyasha tylko lekko i zadziornie uśmiechał się w stronę lorda, wciąż pocierając delikatnie brzuch po tym mocarnym uderzeniu. Wtem powrócił jaźnią do celi, w której mierzył się w rozmowie z przepotężna bestia, która siedziała w jego wnętrzu.
- Spadamy stąd - powiedziawszy, wrócił do realności by już po chwili chcąc odejść otrzymał coś czego się nawet nie spodziewał. To było podanie mu na tacy tego, co chciał zrealizować już dawien dawno. Jednak wywiad Uchiha nie próżnował nawet, gdy zostali zdziesiątkowani, do końca śledząc Mesmera, numer jeden na liście białowłosego demona. Uśmiechnął się bardzo szeroko przejmując zwój.
- To wyglada jak nagroda za zasługi ta misja, lordzie. Jeszcze awans i pomyśle, że naprawdę jestem bardzo potrzebny. - zadziornie odpowiadając już nie czekał na więcej słów. Po prostu skierował się do wyjścia, by opuścić dom Sugiyamy. Teraz czekały go przygotowania by ruszyć za Yoshimitsu, więc teraz należało w pierwszej kolejności zaznajomić się ze zwojem, by oszacować ile ma czasu, a następnie uderzyć na tego bydlaka. To będzie legendarne starcie, a to już niedługo…

Z/T

[Misae]

Ten moment w pomieszczeniu był lawiną dziesiątek emocji i odczuć. Oboje działali na siebie… bardzo intensywnie. Napięcie między nimi rosło, czuć to było w obojgu. Słychać było w oddechach, widać było po czerwieni na twarzy, czuć było po… temperaturze skóry, w pomieszczeniu. Sama działała niesiona wewnętrznym głosem, instynktem, cichym głosikiem, który podjudzał ją, do rzeczy, których nie powinna robić, ale bardzo bardzo chciała. Dlatego też powiedziała to co powiedziała. Zamarła na chwilę zawieszona w oczekiwaniu na jego odpowiedź. Zabiła mu ćwieka, co do tego nie miała wątpliwości. Sekundy ciągnęły się w nieskończoność, w końcu parsknął. Nie do końca tego się spodziewała. Słuchała go, gdy w końcu postanowił się odezwać. Serce na chwilę jej stanęło, aż… nastał werdykt. Opadła siadając mu na nogach okrakiem, nawet dla zdrowego człowieka było to bardzo dużo, zwłaszcza dla osoby tak emocjonalnej i wrażliwej jak Misae.
Na jej usta wyskoczył rozbrajający uśmiech. Patrzyła mu w oczy, skrzyły się radośnie, figlarnie, z wzruszeniem.
Zarzuciła mu ramiona na szyję wtulając się w niego, eliminując tym samym zbędny w tym momencie między nimi dystans. Odwzajemniła pocałunek z pełną pasją.
Można było się śmiać z jej pośpiechu, ale ostatnie lata wiele zmieniły w jej patrzeniu na świat, a ostatnie dni były niczym przelana czara goryczy. Na jej rękach niemal nie umarł Minoru… dwukrotnie. Dwukrotnie ratowała życie przyjacielowi. Widziała Kyoushi’ego, który leżał poparzony bo dziwnej aurze, która go otaczała. Spotkała się twarzą w twarz z kwintesencją śmierci pod postacią Antykreatora. Widziała śmierć, okrucieństwo. W swojej głowie widziała jak Han przesuwa rękę kilka centymetrów dalej i… wstrzymała na chwilę oddech. Dziesiątki strasznych obrazów i historii przepływały po jej umyśle. Wszystko sprowadzało się do jednego. Jak bardzo ulotne i niepewne było życie ninja. Ułamek sekundy i po człowieku zostawało wspomnienie, lub po tych bardziej znanych legendy. Dlatego też nie chciała marnować już żadnej chwili jaka jej się nadarzała. Nawet jeżeli wychodziło niezręcznie, nawet jeżeli się wstydziła, nie warto było czekać na lepszy moment bo mógł nigdy nie nastać, zwłaszcza, że ani on, ani ona na pewno nie zamierzali zrezygnować z życia wojownika, które wybrali wiele lat wcześniej. Tym bardziej musieli delektować się chwilą.
Trwała więc przytulając się do niego, czując bliskość drugiej osoby. To było przyjemne uczucie. Mieć kogoś przy sobie. Każdy tego potrzebował, jej bardzo tego brakowało. Dopiero w chwili takiej jak ta zaczynała rozumieć jak bardzo. Odetchnęła głęboko, z wyraźną ulgą, odsunęła się przerywając na chwilę pocałunek, oddaliła się jedynie na kilka centymetrów, tak by czuł jej oddech, gdy mówiła
-Powinnam pewnie zaraz zejść, co? - zapytała patrząc mu w oczy, bardzo nie chciała wstawać, ale to on tu był pacjentem. Na ten moment nie zamierzała się od niego odsuwać, trwała z zawieszonymi przez niego ramionami, przytulona do jego klatki piersiowej, patrząc mu w oczy z mieniącymi się tęczówkami. Serce waliło jej dalej, nie wiedziała czy bardziej się cieszy, czy bardziej ją nosi czy… nie umiała zebrać myśli. Wpatrywała się w niego licząc na odpowiedź. Już nie miała głowy do podejmowania większej ilości decyzji, za bardzo jej się w niej kręciło.

[Papyrus]

Misae

Mężczyzna nie spodziewał się, że Misae rzuci się na niego z uściskiem i wypuścił z siebie powietrze, uderzony jej ciałem. Szczęśliwie, nie było to szczególnie bolesne, bo już po chwili śmiał się, ciesząc się jej radością. Ponownie gorliwie ją pocałował, przyciągając bliżej i trzymając w objęciu to ciepłe, chętne ciało, na chwilę naprawdę się odrywając od reszty jego rzeczywistości.

Przynajmniej teraz miał szczęście. Byle tego nie spieprzyć Byle faktycznie do siebie pasowali.

- Jeszcze nie schodź. Zostań tutaj, zostań ze mną - mruknął, gładząc ją po włosach i przyciągając tak, żeby położyła po jego lewej stronie, z głową na jego piersi. Odetchnął głęboko, ją do siebie przyciągając. - Będziemy musieli się lepiej poznać, bo chcę mieć pewność, że wszystko między nami będzie prawdziwe. I chcę mieć pewność, że cię uszczęśliwię. Więc muszę dobrze cię znać, Misae-san.

Nachylił się lekko i pocałował czubek jej głowy, następnie spojrzał na sufit, czując w sobie spokój. Wiedział, że przyszłość była bardzo niepewna, było przed nimi dużo pracy oraz przerażających spotkań (szczególnie z rodzicami kobiety, którą teraz trzymał w objęciach - wolałby wysłać tam kogoś innego). Jednak był pełen nadziei na lepsze jutro.