[Event] Turniej Pokoju | Podsumowanie

[Kyoushi]

Widział, że Sugiyama nie jest zachwycony tą zaczepką, ale białowłosy niczego nie żałował. Niech tylko spróbuje zaatakować, to straci tę wielką dłoń, nim tylko zdąży tknąć nieskazitelny chaos, który jest nie tylko w głowie, ale i na głowie szurniętego szermierza, z którym zaczynać warto jedynie chlać. Słowa o synu niczego nie przywołały, poza tym, że białowłosy przewrócił oczami i słuchał dalej. A więc walczył, no to warto mu pogratulować, jednocześnie nerwy, które były już nadszarpnięte nie były ot tak do zaleczenia.
- Cieszę się w takim razie, że nie chowałeś się po kątach, tylko walczyłeś, masz mój szacunek. - nie żartował, jednak nie zamierzał się kajać. Musiał wyciągnąć niemal siła te informacje, więc niech i Sugiyama nie przesadza z tym co wymaga od samego potwora, którym był Kjudini. Jego pytania były dość oczywiste i nie skrywały żadnej magii, którą niemógłby się podzielić sam Siewca Chaosu.
- Nie ma żadnej różnicy dla mnie z życiem z Ogoniastym wewnątrz czy bez niego. Nie ma na mnie negatywnego wpływu. Obecnie nawet nie próbuje forsować i manifestować siły, by się wydostać. Te czasy już minęły i nawet, gdy jestem wściekły, czy ranny, Ogoniasty nie próbuje mną zawładnąć. Ktoś niedoświadczony może i by stracił panowanie, a także i życie przez uwolnienie zbyt dużej ilości chakry. Nasza więź była nieprzerywalna, jak z przyjacielem, który siedzi wewnątrz ciebie. Jak się czuję teraz? Czuję pustkę. Od tylu lat mi towarzyszy, a teraz... Teraz jakby pewna nić się przerwała. Lub stanęła wielka ścianą pomiędzy mną, a nim. Muszę odzyskać tę więź. Masz jakiś pomysł jak? - nie miał wiele więcej do dodania. Powiedział co wiedział. Wszystko co potrafił także powiedzieć, bo przecież na uczuciach i emocjach to się dość słabo znał. Praktycznie wcale, bo był wojownikiem. Z krwi i kości kimś, kto nie miał sumienia podczas walki, do której był chyba urodzony od zawsze.

[Azuma]

Masahiro-sama nie był sam. W sali towarzystwa dotrzymywał mu… Shizaki-kun, chłopak który towarzyszył Azumie w dojo, podczas przygotowań do turnieju. Już na wstępie można było dostrzec, że tą dwójkę łączy silna, bliska więź. Przez chwilę najmłodszy z tej trójki Uchiha, czuł się nieco zbity z pantałyku. Nie przepuszczał, że przyszły Shirei-kana może mieć tak lekkie usposobienie względem innych. No i móc… pozwolić sobie na takie żarty. Również w swoim kierunku.

- Musiałem nieźle się namęczyć, żeby ten pojedynek wygrać. Ty swój zakończyłeś za to imponująco szybko - pochwalił niemalże rówieśnika, który gładko poradził sobie z Shinem. Pochlebstwa były miłe, jednak to nie one były powodem przybycia w to miejsce młodego Uchihy, dlatego z pewną ulgą zarejestrował wędrówkę Shizakiego do okwyjścia. Gdy to nastapiło, nic nie stało na przeszkodzie ujawnienia powodu przybycia.

- Uściślając, przybyłem tutaj bo mam odpowiadać za Twoje bezpieczeństwo, Panie. Zostałem rekomendowany do Ansatsu no ki - wyjaśnił, nie kończąc jednak tylko na tej jednej sprawie. - To jest drugi powód mojego przybycia. - Po wypowiedzeniu tych słów, sięgnął do kieszeni z której wyciągnął wcześniej wspominany notatnik że szkicami przekreślonych twarzy. Ostatecznie Azuma uznał, że to powinno znaleźć się w rękach przyszłego przywódcy klanu, a nie tymczasowego.

- Katsumi-sama o tym wie, ale… z wiadomych przyczyn uważa że powinno trafi to do innych rąk - dodał po chwili, gdy Masahiro przyjął „podarunek” i zaczął się z nim zaznajomić. - Znalazłem to w pokoju w którym jeden z zamachowców, najpewniej dzielił go z Uchihą Yoshimitsu…

[Papyrus]

Kamyio

Dziewczyna po jakimś czasie dokończyła przygotowywanie posiłku i zaczęła nakładać kopiaste porcje na talerze, kładąc je na stoliku, żeby osoby obecne w kuchni mogły je wziąć. Talerz dla Kamiyo jednak przyniosła i usiadła obok niego, uśmiechając się nieco i zachęciła do jedzenia, sama też się do niego zabierając.

Jedzenie było… poprawne. Nic nadzwyczajnego - bez przypraw poza tymi najprostszymi. Było to jednak jedzenie bardziej domowe niż takie na drodze, pożywne i kaloryczne. Kamiyo mógł być pewien, że powinno trzymać go na nogach jakiś czas.

- To zawsze jest dobrze, kiedy możesz postępować, tak jak czujesz. Dla shinobich i kuniochi nie jest takie oczywiste. Będzie mi dość trudno wbić się w taki rytm. Zostaję tutaj, bo brakuje ludzi i należę jednak do klanu. Mam nadzieję, że większość czasu jednak spędzę w szpitalu niż na polu, ale kto wie - wyjaśniła trochę grzebiąc w jedzeniu, ale potem otrząsnęła się. - Jeżeli postępujesz z własnym sumieniem, to znaczy, że chciałeś tutaj być w czasie turnieju, tak? Czy jak? A może jestem zbyt wścibska…

Nie kontynuowała rozmowy o jego przyszłych losach, pewnie nie chcąc za bardzo cisnąć go. O sobie powiedziała, ale nie oczekiwała, że on będzie mówić. A przynajmniej nie nalegała. Również obserwowała go, żeby wyczuć czy chciał być zostawiony sam, czy potrzebował kogoś obok.

---

Kyoushi

Pieczęć Hana pieczęcią Hana, ale na słowa Kyoushiego Matatabi się wkurzyła. Młodzieniec poczuł jak klatka w jego wnętrzu zadygotała i wszystko w nim zatrzęsło się i zawrzało. Oczywiście, nie miało to wpływu na nastrój Kyoushiego, ale był w stanie powiedzieć, że Matatabi nie spodobało się coś, co powiedział. Oczywiście, na tyle kontrolował już jej chakrę, a jednocześnie nie mogła ona do niego za bardzo przenikać. Więc nie było źle. Chociaż burza w głowie przeszkadzał się skupić.

Nie chodziło o to, że Matatabi chciała zawładnąć Kyoushim, po prostu obraziła się, że "nie ma dla niego różnicy" czy ona z nim jest czy nie. To było dogłębnie oburzające.

- Mam pomysł jak - przyznał Sugiyama, który wysłuchał Kyoushiego bardzo dokładnie i wydawało się, że przyjął to, co Kyoushi mówi. Chyba miało to sens dla niego, ale nie skomentował. - Rozbierz się i pokaż tą pieczęć - poprosił, wstając od biurka.

Był wyższy od Kyoushiego, co stało się wyjątkowo oczywiste, kiedy podszedł do młodzieńca. Jego ciało również wydawało się twarde i jakby zbudowane ze stali czy innego twardego materiału. Kyoushi był umięśniony i sprawny, ale raczej nie miał szans na taką muskulaturę.

Jeżeli Kyoushi obnażył się przed Sugiyamą (wystarczyło podciągnąć koszulkę, naprawdę), ten przestudiował dokładnie pieczęć na brzuchu Kyoushiego, marszcząc brwi.

- A czy uważasz Sogen i Kotei za swój dom?

---

Azuma

Masahiro wysłuchał Azumy, a jego oczy błysnęły zrozumieniem, kiedy ten powiedział, dlaczego tu przybył. Nie odpowiedział jednak od razu, najpierw odebrał od chłopaka książeczkę i spojrzał na narysowane w niej rysunki. Był poważny, ale kącik jego ust lekko się uniósł. Miał trochę problemów z przewracaniem stron jedną ręką.

- Osoba, która robiła te szkice nie była zbyt utalentowana, co? Chyba dobrze, że Shizaki właśnie wyszedł, bo dostałby apopleksji - powiedział Masahiro z humorem. - W każdym razie wygląda na to, że każdy portret to jakaś zamordowana przez nich osoba. Założyłbym, że przeciwników agendy antyreatora. Teraz się chyba nie dowiemy, chyba, że złapiemy Uchiha Yoshimitsu. Sam bym wyruszył w pogoń, ale… - wskazał na rękę, po czym oddał książeczkę Azumie. - Trzymaj to dla mnie, dopóki sam nie będę w stanie tego ochronić. Nie wiadomo, do czego może się to przydać.

Kiedy Azuma wziął z powrotem książeczkę, Masahiro wskazał na krzesło obok łóżka i dał mu znać, żeby tam usiadł.

- Więc zdecydowano, że potrzeba mnie chronić. Nie jest to zbyt pochlebiające, jak pewnie możesz przypuszczać, ale chyba rozumiem zamysł. Pewnie chcą, żeby obok mnie był ktoś młody i zaufany. Ma sens. Będziemy zatem musieli nauczyć się współpracować, co? A może dasz radę uchronić mnie przez zrzędzącą najbliższą rodziną? - dodał z humorem, ale dość szybko pokręcił głową - Tak, tak też myślałem. W każdym razie, jaki masz plan?

---

[Yami]

Gorzkie słowa przeplatane z nadzieją. Jak inaczej mogłem zrozumieć słowa Kokuou? Widać było, że nie czuła sią komfortowo z tą sytuacją aczkolwiek zachowała spokój. Pomimo mego zachowania chciała dać mi ponownie szansę a ja... nie chciałem aby uznała, że popełniła błąd. Musiała istnieć choć jedna osoba, której mogłem wszystko zawierzyć, jedna osoba, której mogłem ufać. Od Midori się zaczęło lecz od wydarzeń w Onigashimie utrwaliłem to przekonanie. Nie mogłem ufać przyjaciołom, nie mogłem ufać rodzinie, nie mogłem ufać Kokuou oraz nie mogłem ufać sobie. Niewątpliwie emocje te będą się utrzymywać ale powinienem zacząć otwierać siebie na innych. Pozwolić pozytywnym emocjom dotrzeć do mnie. Niewątpliwie proces ten będzie trwać ale... mam nadzieję, że może w końcu pokocham samego siebie.
Aczkolwiek w tej całej wypowiedzi tknęło mnie ostatnie słowo "rozproszyć". Przecież w Onigashimie NES poderżnął gardło innemu Jinchuriki doprowadzając do uwolnienia bestii, która zaczęła szaleć.
- Co masz na myśli mówiąc "rozproszyć"? W Onigashimie jeden z jeźdźców poderżnął gardło pojemnikowi uwalniając bestię. Z moją śmiercią wiązałaby się Twoja wolność. Czy możesz mi o tym więcej powiedzieć? Ja...
Głośno westchnąłem. Po tym co do tej pory powiedziałem moje kolejne słowa mogą być tak naprawdę nic nie warte. Pozwoliłem emocjom przejąć nad sobą kontrolę i nie było to spowodowane chakrą Kokuou a moją własną słabością i brakiem wiary w cokolwiek. Dlaczego więc kolejne słowa i twierdzenia mogą mieć jakieś znaczenie kiedy przedstawiłem się dziś jako osoba niezrównoważona. Nawet jeśli była to chwila, nie zdziwiłbym się gdyby nie chciała mi wierzyć.
- Naprawdę chcę lepiej Ciebie poznać. Tak jak mówiłem to w Tajemniczym Lesie kiedy po raz pierwszy spotkaliśmy się w tym miejscu, tak jak udałem się do Onigashimy aby zyskać informację o tym, który chciał unicestwić wszystkie demony i tak jak teraz, kiedy ochłonąłem zdając sobie sprawę, że sam nie zdziałam nic.

[Azuma]

Rzeczywiście, on sam chyba zareagował w podobny sposób gdy po raz pierwszy ujrzał te zapiski. Jednak sytuacja w jakiej się wtedy znajdował, a raczej upiorność tej sytuacji, nie pozwalała na podobne rozważania.

- Tak. Najwyraźniej byli to członkowie tej samej organizacji, do której przynależała nasza Shirei-kan… - spostrzegł jednocześnie ujawniając te informacje, które sama przekazała mu Katsumi-sama. Czy powinien to robić?

Chyba wierzył w to, że jego klan zaczynał nowy etap w swojej historii i tym razem, chciał również w tym czynnie uczestniczyć. A robiąc to wszystko, nie chciał zarzucać sobie, że czegoś nie dopełnił. Już raz podjął nierozważne decyzję i miały być tego poważne konsekwencje. Szczęśliwie te nie nastąpiły, ale cała sytuacja, dała mu mocno do myślenia.

- Oczywiście, przechowam to. Przejął od Masahiro notes, a następnie schował go - tym razem nie do kieszeni, a do torby. Nie zapowiadało się na to, by w najbliższym czasie miał to zobaczyć ktokolwiek inny. - Czy są jakieś poszlaki, gdzie może się podziewać ten… Yoshimitsu? Trafiliśmy na jakiś trop?

Uśmiechnął się, gdy przeszli w końcu do kwestii właściwej, czyli ochrony Masahiro przez Azumę. Rozumiał pewne niezadowolenie, które pojawiło sie w związku z tym tematem. - Myślę, że chcą przede wszystkim, aby przyszły Shirei-kan był bezpieczny - zauważył z drobnym uśmiechem. Nie kontynuował jednak, bo był to wbrew wszystkiemu, nieprzyjemny temat. Klan Uchiha utracił tylu shinobich, że do ochrony Shirei-kana musieli powoływać juz Akoraito.

[Misae]

Misae nie czekała długo na zaproszenie do sali, gdy tylko usłyszała głos bruneta weszła wgłąb pomieszczenia.
-Dobrze - odparła spokojnie, zamykając powoli drzwi, z lekkim ich kliknięciem. Nieznacznie rozejrzała się po pomieszczeniu. Była to lepsza, jednak przypominająca typowe sale szpitalne. Czego by się dziwić, byli właśnie tam. Bladość mężczyzny sprawiała, że przytłaczająca stawała się biel ścian i otaczających go mebli. Usiadła na stojącym zaraz przy łóżku krzesełku. Nigdzie się nie spieszyła.
Słysząc jego słowa spojrzała na niego niczym lekko obrażone dziecko. To on był po ciężkim zabiegu, który notabene ona przeprowadzała wcale w nie tak odległej przeszłości. Nadymała lekko policzki.
-Masahiro-san, nie możesz pytać mnie jak się czuję, kiedy sam wyglądasz na co najmniej mocno zmęczonego - odparła nieco urażonym głosem, choć wprawny słuchacz mógł usłyszeć próbę rozluźnienia atmosfery. Był strapiony i chciała chociaż odrobinę poprawić mu nastrój. Ze smutkiem i troską nie było mu do twarzy.
-Wszystko u mnie w porządku - odpowiedziała jednak, a wyraz jej twarzy mocno złagodniał. Skoro martwił się o jej zdrowie i samopoczucie, musiała zapewnić go, że nie działo się nic złego. Faktycznie, patrząc na to co działo się dookoła, ją ominęło całe nieszczęście, a podczas walki nabawiła się tylko jakieś niewielkiego zadrapania. Miała zdecydowanie więcej szczęścia niż rozumu do swoich szalonych i nieprzemyślanych pomysłów.
Tomoe, który wszedł ze swoją panią do pomieszczenia, nie miał tyle ogłady co ona, bo pierwsze co zrobił to wskoczył mężczyźnie na pościel, moszcząc się gdzieś w nogach. Kunoichi go nie przeganiała, bo sam przeżył bardzo traumatyczne chwilę, jednak zganiła go wzrokiem, co skwitował tylko ziewnięciem i machnięciem uchem.
Kolorowooka skupiła się na mężczyźnie.
-Powiedz mi proszę jak ty się czujesz - zapytała z troską. Była jego lekarzem, musiał jej coś powiedzieć, jeżeli coś miałoby się dziać.

[Kamiyo Ori]

Nawet „poprawne” jedzonko było lepsze niż ta pustka w brzuchu, którą czuł w momencie przebudzenia. Głód w końcu to najlepsza przyprawa, wiec zjadł wszystko ze smakiem. Zresztą młodzieniaszek nie zwykł marnować jedzonka. Nawyk ten jeszcze pochodził z dzikszego okresu jego życia. – Przybyłem tu jeszcze w trakcie wojny. – Opuścił wzrok, przerywając kontakt wzrokowy. Wstyd mu było tych dziecinnych pobudek, z jakimi się tutaj znalazł. W końcu mówili mu, że prawdziwym Iryoninem można zostać dopiero po przeżyciu jednej. Teraz nie wiedział, czy podjąłby tę decyzję po raz drugi, gdyby miał taką możliwość. – Zostałem dłużej, bo było dużo pracy. – Skwitował krótko. Nie było się co rozwodzić na temat palenia ciał ofiar starć, aby nie doprowadzić do wybuchu ognisk zarazy i tym podobnych przyjemności. Komu to było potrzebne? – Nie jestem podległy Ryuuzaku, jeśli o to pytasz. – Dodał pokrótce pomiędzy kęsami. Rozmowa… Była dobra. Chyba potrzebował tego, ale czuł, że fatalnie mu idzie. Czy powinien podjąć jakieś tematy, aby tylko ona nie była zmuszona mówić? Tak wypadało, a on był przecież dobrze wychowany. – Długo pracujesz jako medyk? – Pomiędzy kolejnymi kęsami żarełka, które miało zregenerować jego siły. Przywracały chyba również dobry nastrój, bo już nie miał tak wielkiej ochoty znaleźć sobie ciemnego pokoju do płakania.

[Papyrus]

Nana

Katsumi chyba nie chciała opowiadać, jak to się stało, że Nana skończyła w miejscu, w którym skończyła jako dziecko. Nie do końca nawet może to wiedziała. W każdym razie, to, czy Nana uwierzyła w jej słowa czy nie - nie miało znaczenia. Przyjęła je do wiadomości i przyjęła dom po Kamino oraz mentoring. Było to wystarczające dla Katsumi.

- Przykładem do naśladowania? Skąd ci to w ogóle do głowy przyszło? - zdziwiła się Katsumi, ale pokręciła głową i nie kontynuowała, próbując nie wchodzić z Naną w głębsze dyskusje na tego typu tematy. Dziewczyna nie była z klanu jeszcze, więc mogła mieć różnego typu zachowania, które w klanie nie były mile widziane. Jeszcze mogła się tak zachowywać.

Jeszcze…

Cóż, nie to, że Katsumi nie tolerowała takiego zachowania w przypadku pewnych osobników…

- Saisei nie tyle zostało rozwiązane, co przestało istnieć. Jedno to fakt, że nie ma już Antykreatora. Drugie… Nie jestem tego pewna, że dawno nie dostałam żadnej informacji od nikogo z Saisei. Nie to, że jest jeszcze potrzebne. Dokonało się… chociaż został jeden z Jeźdźców. I to ten z naszego klanu. Być może będę sama musiała za nim iść - mruknęła, po czym pokręciła głową. - Nie musisz się tym martwić. Wykonałaś swoje zadanie, możesz trochę odpocząć przed kolejnymi.

---

Yami

- Jeżeli ogoniasta bestia, będąc niezapieczętowana bądź jeżeli zginie razem z Jinchuriki, jej chakra się rozprasza po świecie, a potem zbiera się gdzieś i tam się odradza - wyjaśniła Kokouo, poruszając się niespokojnie. - Trochę już tutaj istnieję na tym świecie i zdarzyło się, że… jest to okropne uczucie. Straciłam wtedy bardzo dużo siebie. W tobie jest spokojniej. Zwykle. Twój świat jest bardzo ładny, kiedy jesteś szczęśliwy. Szkoda, że nadal jestem w tej klatce…

Uśmiechnęła się na słowa Yamiego. Tego, jak zmienił zdanie, jak dorastał. Podobało jej się to. On też czuł jej spokój, zadowolenie. W żadnym wypadku nie czuł, że Kokouo była na niego zła czy zdenerwowana. Wszystko wydawało się dobrze.

- Też bym chciała poznać cię lepiej, Yami. Jeżeli mi na to pozwolisz. Będziemy mieli na to bardzo dużo czasu.

Być może. Jednak nie teraz. Yami poczuł, że się budzi.

Kiedy otworzył oczy, był na sali chorych w szpitalu Kotei. Poznał go po ścianach i jękach, które słyszał. Jego ciało jeszcze trochę bolało, ale było to nic w porównaniu z tym, co czuł wcześniej. W pokoju nie był też sam. Kręciło się wokół niego sporo ludzi, zajmujących się innymi rannymi.

[Yami]

Wciąż nie pasowało mi to o czym wspominała Kokuou o rozproszeniu względem osobistych doświadczeń. Wszak bestia w Onigashimie pojawiła się i ponownie została zapieczętowana. Czym jest więc to rozproszenie o którym mówiła Piątka. Czy manifestacja ciała i gniew nie są pełnią bestii a samą szaleńczą siłą bez rozumu? Jak wówczas zrozumieć smutne spojrzenie, kiedy ona była pieczętowana we mnie? Choć z drugiej strony spotkaliśmy ją kilka jeśli nie kilkanaście dni po uwolnieniu. Doniesienia o zmianach krajobrazu w Midori plus czas oczekiwania na zebranie drużyny plus wpływ samej Kokuou na owe zmiany... może i miesiąc. Wszystko mogłoby pasować względem posiadanej przeze mnie wiedzy i doświadczeń. Szóstka nie chciała nawet rozmawiać tylko w szaleńczym gniewie zaatakowała wszystkich łącznie ze mną i Kyoushim, którzy posiadają w sobie jej podobnych. Coś mogło być na rzeczy jednak nie chciałem naciskać.
Najważniejsze bowiem dla mnie było to, że przyjęła moje przeprosiny i chęć zyskania siły. To był moment zmian, mam nadzieję, że takich, które dadzą mi pewność siebie. Musiałem jednak wziąć się za siebie i pozostawiać pełnego wątpliwości mnie za mną. Będzie to trudne i wiele drogi przede mną ale... tym razem dam radę.
Nie odpowiedziałem Kokuou. Nie było takiej potrzeby. Obudziłem się w szpitalu na jednym z łóżek. Czekała mnie długa rekonwalescencja czy jak to się tam nazywa. Przymknąłem powieki i wziąłem głęboki oddech. Nadchodzą trudne czasy, ważne by mieć nadzieję na lepsze jutro.

z/t -> Szpital

[Papyrus]

Azuma

- Katsumi-dono przynależała do jakiejś organizacji? - zapytał zaciekawiony Masahiro, przechylając głowę i słuchając Azumy. - Znaczy, może nie powinienem wiedzieć, może czy wiem czy nie wiem nie ma znaczenia. Niemniej, cieszę się, że mi mówisz. Nad zaufaniem należy pracować od samego początku.

Poczekał, aż Azuma schowa notatnik.

- Nic mi nie mówią, jeżeli chodzi o Yoshimitsu. Myślę, że chcą to załatwić w inny sposób i zajmie się tym Sugiyama-dono. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby Kyoushi był wysłany, żeby go znaleźć. Nie wiedziałem, że Kyoushi jest Jinchuriki. Było to trzymane w ścisłej tajemnicy… domyślałeś się czegoś? Sam fakt posiadania przez Sogen ogoniastej bestii jest… Nie rozumiem, dlaczego nie brał udziału w ostatniej wojnie. Nigdy nie rozumiałem dlaczego Katsumi-sama miała tylu przeciwników, ale zaczynam rozumieć teraz. - Masahiro się skrzywił. Wyraźnie było widać, że mężczyzna był trzymany w niewiedzy, jak duża część klanu. Teraz, kiedy różne rzeczy wychodziły na światło dzienne, zaczynał zdawać sobie sprawę, jak trudne zadanie go czekało.

- Zależy mi, żebyś był ze mną szczery. Pewnie będziemy razem pracować całkiem sporo. Co więcej… Jak już dojdę do siebie z ręką, to powinienem sobie sam poradzić. Mam jednak najbliższą rodzinę… I kiedy przejmę swoje obowiązki, nie mogę się o nich martwić. Do tej pory nie byłby to problem, bo byliby daleko stąd, w bezpiecznym miejscu. Teraz jednak tylko moi rodzice wracają do Sakai. Zostaje siostra. Nie jest szczególnie wyszkolona, ale potrzebujemy ludzi. Byłbym spokojniejszy, gdybyś na nią zerknął od czasu do czasu, żeby nie pakowała się w kłopoty. Wtedy byłbym w stanie robić to, co powinienem bez obawy, że coś mnie emocjonalnie od tego odciągnie.

[Azuma]

Gdy padło pytanie wprost o to czy Katsumi przynależała do jakiejś organizacji, spojrzał trzeźwo na Masahiro. Przez ten ułamek analizował co usłyszał i co sam powiedział. Nie mogło być pomyłki.

- Tak. Ci ludzie też do niej należeli. Ich celem było pozbycie się Antykreatora, a skoro go nie ma… Nie musiał dokańczać. Wniosek nasuwał się sam. Zastanawiało go również to co się bezpośrednio z tym wiązało. Postanowił wykorzystać nadarzającą się chwilę spoufalania, by o to spytać.

- Powiadają, że został zapieczętowany. Czy wiadomo w czyich rękach się znajduje? Jeżeli w istocie był nieśmiertelny… w przyszłości może stać się znów niebezpieczną bronią - cicho zauważył, dzieląc się obawą która z pewnością nie tylko jemu ciążyła.

Obawy co do posiadaczy zwoju, w którym był zapieczętowany Antykreator, to jedno. Na wolności wciąż pozostawał jego żyjący poplecznik. Jakby tego było mało, był to członek ich własnego klanu. Gdy Masahiro wyjawił, że z dużym prawdopodobieństwem można założyć iż Sugiyama-dono będzie się chciał tym zająć, młodszy Uchiha nie był tym specjalnie zdziwiony. To do roli ich klanu należało uporządkowanie tej kwestii. Gdy jednak usłyszał, że Kyoushi-sama jest Jinchurikki…

- To..to pewne? Nie miałem o tym pojęcia… - szczerze wyraził zdziwienie, uzmysławiając sobie jeszcze jedno. Jak mało brakowało, aby to z nim przyszło mu się zmierzyć. - Ten pocisk co przeciął osadę… to jego zasługa? Zasługa, czy raczej sprawka. Konotacja uczynku na pewno nie była pozytywna, ale z szacunku do samej postaci i znaczenia jakie za nim stało, nie odważył się głośno wyrazić krytyki. Nawet w obecności Masahiro, którym miał być szczery.

- Czy wysyłanie kogoś… z czymś takim to nie zbyt wysokie ryzyko? - zapytał, kolejny raz podczas rozmowy, dzieląc się wątpliwościami które go naszły. Niewątpliwie Kyoushi był potężnym ninja, samo to że był Jinchurikki, człowiekiem oswajającym bestie. Ale zawsze istniało ryzyko porażki, a za tym mogły iść straszne konsekwencje. Co gdyby bestia dostała się w ręce… Yoshimitsu?

Przez Masahiro poruszona została jeszcze jedna kwestia - chyba w tej rozmowie, najważniejsza. Chodziło o szczerość, na podstawie której można było budować zaufanie. Azuma skinął lekko głową, pozwalając przywódcy klanu dalej mówić. To wtedy się dowiedział, że Masahiro-dono ma siostrę oraz rodziców. Ci drudzy mieli opuścić Sogen, ale siostra…

- Oczywiście, będę miał na nią oko - zapewnił przywódce, zdając sobie sprawę z rozterek jakimi mogły nim targać. Bezpieczeństwo bliskich, skutecznie mogło zająć serce i myśli. Tak samo było w przypadku Azumy, jednak w jego przypadku, zmusiło go to do jeszcze większego wysiłku. Jego przypadek był jednak inny. On sam nie znajdował się na świeczniku. - Gdzie ją znajdę? No i… jak ma na imię?

[Papyrus]

Misae

Masahiro wyglądał na bardziej zrelaksowanego niż zwykle. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, kiedy Misae nadymała policzki. Jej zachowanie wydało mu się wyjątkowo urocze, tym bardziej, że się o niego martwiła. Nie chciał, żeby tak było często, ale skoro już byli w takiej, a nie innej sytuacji - było to mile.

- Cieszę się, że nic ci nie jest. I dziękuję. Uratowałaś mi życie i dzięki tobie mogłem walczyć o ocalenie życia innych - powiedział i sięgnął sprawną ręką ku jej dłoni i, jeżeli na to pozwoliła, złapał ją, lekko się pochylił i przyciągnął jej dłoń delikatnie do swoich ust, żeby ją pocałować. - Nie dość, że mnie wyleczyłaś, to jeszcze użyłaś tej ręki, żeby pomóc mi składać pieczęcie. Jesteś niezwykła i… ciężko mi nie czuć zawrotu głowy, kiedy o tobie pomyślę. Już nie mówiąc o tym, co czuję, kiedy jesteś tutaj…

Trochę się zarumienił i kolor wrócił mu na twarz, kiedy powiedział, co powiedział. Nie wypuścił jej dłoni, ale spojrzał w bok, lekko zawstydzony swoimi słowami. Potem przesunął swój wzrok na fenka, który umościł się w jego nogach i to jakoś go przywróciło do normalności.

- Wszędzie z nim chodzisz, prawda? Tomoe… chyba będę musiał się z tobą zaprzyjaźnić, jeżeli będę chciał przyjaźnić się z Misae-san - powiedział z rozbawieniem przez chwilę jeszcze pocierając kciukiem o dłoń Misae, ale też chyba nie chciał przesadzać ze swoją tkliwością, bo zabrał dłoń. Tym razem jednak lekko pochylił się do fenka i delikatnie pogładził go po uchu, mając nadzieję, że to mu się sprawi mu to radość. Koty i psy lubiły, ciekawe czy takie stworki też.

- Czuję się całkiem nieźle. W sensie, największy ból minął, ręką nadal mam nie ruszać, ale to ty powinnaś być moją doktor, prawda? Sprawdź co i jak i oceń, czy mogę już zacząć próbować poruszać ręką. Chętnie wróciłbym do treningów i w ogóle pomógł ze sprzątaniem i odbudową Kotei.

---

Kamiyo

Oboje skończyli jeść, a Hiromi się lekko uśmiechnęła, kiedy widziała, że Kamiyo całkiem sprawnie jej pożywienie spożył. Może nawet wyglądała na trochę dumną.

- A tak, wojna… cóż… no - przyznała lekko wzruszając ramionami. - Byłam w Sakai wtedy, nie wezwano mnie do Sogen. Co mnie cieszy, oczywiście. Nie… Znaczy, nie chcę żeby ludzie byli krzywdzeni, ale lepiej było mi z dala od tego wszystkiego. Oczywiście, martwiłam się o rodzinę stąd - przyznała. - Ale jestem tu teraz. Chyba nie mam wyjścia. Na pewno nie chcę uchylać się od obowiązków i uciekać Tylko tak, jak ty - być tutaj i pomóc.

- Jako medyk… ciężko powiedzieć, długo czy niedługo. W sensie - od kilku lat pomagałam w szpitalu u Akimichi, tak, żeby się czegoś poduczyć, ale techniki chakrowe to dopiero od bardzo niedawna. W ogóle za dużo chakrą nie umiem się posługiwać. Jakoś tak… cóż… chyba nie jestem najzdolniejsza. W Sakai za bardzo nie trenowałam, więc jak mnie brat próbował uczyć, kiedy się spotykaliśmy, niewiele z tego wyciągnęłam. Trochę więc zaczynam od początku.

[Papyrus]

Azuma

- Widziałem, że wziął go Ahashi Ichirou… na pewno nie będę go nazywać jego przydomkiem, bo aż mnie zawstydza - powiedział rozbawiony trochę Masahiro. - Jakby mi mieli przydzielić jakiś, dopilnuj, żeby był ciekawy. W każdym razie, zwój w jego rękach wydaje się sensowny. Zawsze był przeciwnikiem Antykreatora, poza tym, jest potężny. Na pewno będą to bezpieczne ręce. Co nie zmienia faktu, że trzeba odkryć, dlaczego Antykreator się regenerował i dlaczego nie dało się go zabić. Wiem, że próbowaliśmy zatrzymać medyka, który go zapieczętował, ale rozpłynął się on w powietrzu. Będzie trzeba go znaleźć i wypytać. To będzie jedno z naszych zadań. Właściwie drugie, złapanie Yoshimitsu będzie pierwszym.

Kiedy rozmowa przeniosła się na Bijuu i Kyoushiego, Masahiro pokiwał głową.

- Tak, to pewne. I tak, ten pocisk był wystrzelony przez niego. Narobił więcej złego niż pożytku, ale kiedy w grę wchodzi moc ogoniastej bestii, to chyba nie możemy zakładać, że nie obędzie się bez ofiar. - Masahiro, podobnie jak Azuma, wyglądał, jakby nie pochwalał, ale też wydawało się, że starał się być pragmatyczny. A przynajmniej nie zakładać rzeczy, kiedy nie miał informacji. - Zdaje się, że ta sprawa była trzymana w ścisłej tajemnicy… ale kiedy miniaturka ogoniastej bestii pojawia się w walce i wszyscy to widzą… możemy spokojnie założyć, że cały świat teraz będzie o tym wiedział. I albo będzie chciał go zgładzić albo będzie chciał nam odebrać. A Kyoushi został przyjęty do klanu, nie urodzony w nim. Potencjalnie musimy przemyśleć, co zrobić.

- Co do wysyłania Jinchuriki po Yoshimitsu… jest to zagrożenie, ale jednocześnie szansa na pokonanie go… nie wiem, czy mamy wystarczająco silnego shinobi czy kunoichi. Bylbym ja, ale bez sprawnej ręki wątpię, żeby to miało sens. Jest Katsumi-dono, ale ona też nie jest w pełni swoich sił. Jednak, jeżeli masz jakiś pomysł, to się nim podziel. Bardzo chcę wiedzieć, co myślisz.

Masahiro wyraźnie szanował i ufał Azumie, chociaż mogło się nawet wydawać, że to, co robił miało też funkcję pedagogiczną. Z jakiego powodu chciał jednak uczyć Azumę i zmusić do myślenia - to już pozostawało jego tajemnicą.

- Moja siostra to Hiromi, chyba jest w twoim wieku. Kreci się tutaj, po szpitalu. Rozpoznasz ją po tym, że pewnie nie znasz jej z widzenia. Wychowała się w Sakai, nasi rodzice mieszkają tam, żeby dbać o stosunki z Akimichi. W zamian za to, będę miał na oku twoich bliskich. No i wiadomo, cały klan Uchiha. Ale też postaram się mieć wzgląd na to, że łatwiej pracować w naszym fachu, kiedy jest ktoś, kto ma oko na bliskich.

[Misae]

Kątem oka dostrzegła jak się uśmiechnął, na jej udawany pokaz buntu dziecięcego. Od razu zrobiło jej się lepiej. Wyglądał na wyjątkowo strapionego, więc choć najmniejsze poprawienie nastroju sprawiało, że było warto się starać. Był po ciężkim zabiegu, a jeszcze wcześniej po walce z największym przeciwnikiem dzisiejszych czasów. Zasługiwał by wypocząć i odzyskać siły.
Kąciki jej ust uniosły się ku górze, a pełen „buntu” wyraz bardzo szybko odszedł w niepamięć. Rozluźniła się, patrząc na niego łagodnie.
-To była szalona i nieprzemyślana decyzja… jednak te, zwłaszcza niesione szczerymi emocjami są najlepsze - odpowiedziała pogodnie na jego podziękowania. Nie musiał tego robić. Jej zachowanie podyktowane było zrywem serca. Nie do końca świadomie reagowała, była to jednak szkoła nauczona przez Kyoushi’ego. Czasem robienie tego co podpowiada nam dusza było dużo cenniejsze niż dogłębne planowanie. Zdrowy rozsądek, gdyby tylko doszedł do głosu, zakazałby dziewczynie ratunku na Masahiro. Nikt rozważny tak po prostu nie rzuciłby się na Antykreatora, jednak fakt, że posłuchała serca sprawił, że mogła uratować bardzo wartościową duszę.
Poczuła jak chwyta ją delikatnie za dłoń. Nieco zaskoczona pozwoliła się prowadzić. Gdy złożył na jej dłoni pocałunek pierwsze co, to usłyszała donośne uderzenie swojego serca. Z każdym kolejnym jego słowem, miała wrażenie, że coraz mocniej pieką ją policzki, od coraz intensywniejszego rumieńca, jaki na nie wychodził. Z sercem, które waliło niczym młot przyglądała mu się niczym zaczarowana, nie mogąc zwrócić kolorowych oczu nigdzie indziej. Dostrzegła róż, który przywrócił mu żywsze kolory. Nikt nigdy nie mówił jej takich rzeczy. Miała kompletną pustkę w głowie i trudno jej było zebrać myśli by sklecić coś, co mogłoby być sensowną odpowiedzią.
Nawet gdy skończył mówić, nie puścił jej dłoni, czuła jak muskając kciukiem jej skórę, sprawia, że ta stawała się w tym miejscu gorętsza niż powinna. Było w tym coś bardzo miłego, co sprawiło, że gdy zdecydował się zabrać rękę, ta na chwilę splotła swoje palce z jego, w delikatnym, lecz wyczuwalnym uścisku. Szybko jednak zdając sobie sprawę co właśnie zrobiła, zalała ją ogromna fala zawstydzenia i gorąca. Od razu wypuściła chłopaka pozwalając aby przeszedł do drapania za uchem Tomoe.
Czuła jak rośnie jej w gardle ogromna kula, którą ciężko jej było przełknąć. Nie rozumiała skąd ta jej impulsywna reakcja. Odchrząknęła. Dobrze, że Masahiro nie zdawał sobie sprawy… a przynajmniej w jej głowie tak było - nie, dla osoby, która patrzyła na to z boku to wcale tak subtelnie i niezauważalne nie było; ale dał jej szansę na zmianę tematu i choć na chwilę odsunięcie tego dziwnego zachowania w jej wykonaniu na bok.
-Tomoe to najważniejsza istota w moim życiu. Jest marudny, wiecznie głodny i uparty jak osioł, jednak jest ze mną zawsze, w najlepszych i najtrudniejszych chwilach. - nie mogła nie rozczulić się nad uszatym kompanem, by unieść wesołe, dużo spokojniejsze i łagodne spojrzenie na Masahiro -Na pewno znajdziesz na niego sposób, wierzę w twoją pomysłowość - zaśmiała się. Tak naprawdę, to w opisie fenka, sprzedała mu doskonały sposób na nawiązanie z nim więzi. Przez żołądek do serca nie tyczyło się tylko ludzi. Hoyt z aprobatą przyjął pieszczotę, opierając delikatnie głowę tak, by napierać na rękę mężczyzny, dając mu na swój sposób znak, aby nie przerywał czynności. Nie było to nachalne, wszak zwierz swój honor i dumę miał, a jednak takie mizianie było bardzo przyjemne.
-To dobrze, że jest lepiej. Panią doktor mówisz? - uniosła brew, a w jej oczach widać było wesołe ogniki. Nie wiedział chyba, że Misae bardzo wymagającym lekarzem była. Podniosła się z krzesła. Podeszła do niego pochylając się nad nim i sięgając po coś za jego plecami. Poprawiała mu poduszkę, by była bardziej spionizowana, by Masahiro mógł się wyżej rozsiąść. Jej białe, długie włosy opadały na jego ramiona, muskając je w krótkiej chwili, po której dziewczyna cofnęła się nieco. Na jej ustach był zachęcający uśmiech -Oprzyj się proszę wysoko - poleciła mu -Będę musiała zdjąć część twojego kimona by odsłonić ramię - poinformowała go ze spokojem i cierpliwością w głosie. Jeżeli wyraził zgodę, zamierzała zsunąć kimono z rannego zamienia by odsłonić bandaże w całej okazałości. Wszystko po to by delikatnymi, acz wprawionymi ruchami ocenić stan przeszczepionej kończyny. W razie konieczności używała chakry, na sam początek posiłkując się jedynie swoją wiedzą i dużym doświadczeniem.

[Kamiyo Ori]

Sakai. Kraina, którą władali Akamichi. Szarooki nie bardzo się orientował w kwestiach tego klanu, jednak tym razem nie było to spotkanie miłośników wymiany wiedzy, jak na Turnieju Pokoju… Dobre sobie, bardziej preludium kolejnego starcia, niż faktycznego odwieszenia oręża na ścianę. Dziewczyna jednak wyglądała dość młodo, była chyba młodsza nawet od samego Kamiyo. Było to takie obce, myśleć o sobie w kategorii tego starszego i bardziej doświadczonego. Nawet nie wiedział, kiedy się to stało. Kiedy przestał angażować się w sztukę? Kiedy nauczył się podstaw ninjutsu? Przed wyruszeniem na wojnę? To wszystko się strasznie rozmywało. Nie minęło przecież tak wiele czasu, a on miał wrażenie, że tamten Ori był odległy od niego jakieś pięćset lat. Znów poczuł się zmęczony. – W takim razie mamy podobne doświadczenia, Hiromi-san. – Powiedział po rozgryzieniu kawałka jego wczesnego śniadania (albo później kolacji), którą przyszykowała. – Dano mi jednak radę, bym ostatnie szlify w medycynie zdobył właśnie na wojnie. – Zamknął oczy na chwilę. Jego twarz nieznacznie zbladła. – Mieli rację, ale nie jest to coś, czym powinienem się dzielić. – Wypuścił powietrze, po czym wrócił do pałaszowania przygotowanej potrawy. Niby nic specjalnego, ale mu to strasznie smakowało. Z każdym kęsem odzyskiwał część energii, którą szastał na lewo i prawo poprzedniego dnia, próbując jakoś wyrównać rachunek zysków i strat. Syzyfowy trud.