Shinobi War PBF Naruto

Kiedy dotarliśmy już do areny, życzyłam jeszcze kuzynce powodzenia i dawałam ostatnie porady przed walką po czym musiałyśmy się rozdzielić aby każda z nas mogła udać się na wyznaczone pole walki. Kiedy już się znalazłam na miejscu, okazało się że mój przeciwnik był już na miejscu. Dokładnie go obejrzałam, jednak nie byłam w stanie póki co nic wywnioskować odnośnie jego umiejętności. Jedyną wskazówką była dość licha budowa, jednak wiedziałam że nie powinno się oceniać przeciwnika po wyglądzie, więc nie wykluczałam opcji że zaskoczy mnie on w zwarciu. Miałam jednak już dobrze obmyślany plan walki i byłam zdecydowana aby go odpowiednio egzekwować. Kiedy zajęłam wolną pozycję na arenie (czerwona kropka), ukłoniłam lekko się kolejno do przeciwnika, do sędziego oraz do widowni, nim zajęłam pozycję w gotowości do walki.

Kiedy tylko sędzia dał znak do rozpoczęcia walki, aktywowałam pierwszy poziom Senninki, Klątwę, aby nieco wzmocnić moje umiejętności fizyczne a następnie widząc że przeciwnik rzucił w moją stronę kilka metalowych gwiazdek, przeskakuję w prawo, kierując się do kamiennego podestu, chcąc na niego wskoczyć. Starałam się cały czas wyczekać na jakiekolwiek wskazówki odnośnie umiejętności mojego przeciwnika, samo rzucanie shurikenami z pewnością nie było jego jedynym atutem, więc do tego czasu wolałam działać raczej zachowawczo. W międzyczasie starałam sobie jakkolwiek umiejscowić klan Hatagi, jednak nie brzmiało to ani trochę znajomo, więc nijak mi to nie pomogło w poczynieniu postępów. Chcąc nieco go sprowokować, również wyciągnęłam parę (4) shurikenów z torby i cisnęłam nimi w kierunku przeciwnika.

Po wymianie niemych uprzejmości w formie metalowych gwiazdek mój przeciwnik wyciągnął coś zza pazuchy a następnie zamarł w dziwnej pozie. Czyżby szykował jakąś potężną technikę żeby się ze mną rozprawić? W żadnym wypadku nie potrafiłam zidentyfikować tej dziwnej pieczęci, jednak z pewnością nie chciałam pozwolić mu na spokojne działanie. Sięgnęłam więc do kabury aby wyciągnąć stamtąd bombkę dymną, którą trzymałam w pogotowiu w ręce. Mając już wszystko przygotowane wyskoczyłam z podestu w kierunku mojego przeciwnika i kiedy byłam w najwyższym punkcie skoku, rzuciłam mu bombkę pod nogi. Kiedy tylko wylądowałam z powrotem na ziemi, uaktywniłam drugi poziom Senninki, Przemianę, sprawiając że dotychczasowe czarne wzory na moim ciele zniknęły, zastąpione ogólnym pociemnieniem skóry do barwy ciemnoszarej. Już z aktywną Przemianą od razu ruszyłam szybkim biegiem, chcąc przeskoczyć nad wodą a następnie kiedy już znajdę się po stronie areny moje oponenta, nieco okrężną drogą ruszam w jego kierunku. Kiedy będę już zbliżać się do niego to wydłużam moją prawą rękę do maksymalnej możliwej długości i atakuję miejsce gdzie dotychczas znajdował się mój przeciwnik, jeżeli nie wyłonił się z dymu, bądź bezpośrednio w niego jeżeli go widzę.

Plan przerwania przygotowywania dziwnej techniki mogłam uznać za pomyślnie wykonany, ponieważ mój przeciwnik został zmuszony aby opuścić kamienny podest. Szybko przeskoczyłam na drugą stronę zbiornika wodnego i od razu zaszarżowałam na jego pozycję. Byłam do tego stopnia skupiona na walce iż najnormalniej w świecie zignorowałam drobny przytyk w moją stronę, jednak i tak nigdy nie przejmowałam się opinią przypadkowych osób, zwłaszcza w momencie kiedy wiedziałam że gadał on głupoty. Pod górkę zaczęło się robić w momencie kiedy już miałam wykonać cios przedłużoną ręką, jednak w pewnym momencie, mimowolnie po prostu zamarłam. Kompletnie nie wiedziałam co się dzieje, jednak czułam że moje ruchy były skrępowane, więc mogłam śmiało założyć że ma to coś wspólnego z umiejętnościami mojego przeciwnika. Czyżby to było kolejne, dziwne genjutsu? Cóż, nie pozostawało nic innego niż po prostu sprawdzić. Wycofałam moją przedłużoną rękę i zebrałam w sobie jeszcze więcej Chakry Natury i aktywowałam najwyższy dostępny poziom Senninki, Przeobrażenie. Zmiany wizualne jeszcze nieco bardziej się pogłębiły, skóra przybrała jeszcze nieco ciemnieszy odcień, włosy również nabrały głębszej barwy a rogi w pełni swojej okazałości wyłoniły się spomiędzy burzy włosów. Nie marnując jednak czasu, od razu przemieniłam moją prawą rękę w powiększoną jej wersję wraz z kilkoma dyszami, które miały na celu przyśpieszyć moje ruchy. Kiedy tylko przemiana nastąpiła, rzuciłam się w kierunku przeciwnika, przyśpieszając moje ruchy strumieniem chakry z dysz i celując aby zadać druzgocący cios w brzuch oponenta. W locie oczywiście baczyłam na wszelkie ukradkowe ataki jakie mógłby mieć on w zanadrzu, jednak przede wszystkim starałam się szybko skrócić dystans i zadać cios.

Plan z początku wydawał się być dobry i przynajmniej udało mi się wyrwać z dziwnego paraliżu, jednak naj się okazało, rzucony przez Hatagiego kunai miał przymocowaną do siebie notkę wybuchową. Nim jeszcze udało mi się rozpocząć natarcie czy chociażby nawet aktywować technikę, eksplozja notki odrzuciła mnie dość mocno do tyłu w wyniku czego solidnie przydzwoniłam w murek. Nie z takim tarapatów jednak wychodziłam, więc zdecydowałam się skorzystać z zakrywającego mnie dymu aby na spokojnie przygotować technikę Kassokuken: Ichishiki a także aby zlokalizować mojego przeciwnika za pomocą zdolności sensorycznych. Kiedy już moja wzmocniona ręka była gotowa a cel miałam wyznaczony to ruszam szybkim biegiem wspomaganym wypuszczanymi strumieniami chakry z dysz w kierunku mojego przeciwnika, chcąc dotrzeć do niego nim ten zdoła zastawić na mnie kolejną pułapkę. W trakcie biegu staram się wykorzystać kamienny podest oraz resztkę chmury po bombce jako barierę wizualną, która powinna nieco opóźnić moment w którym Hatagi mnie zobaczy. W przypadku nadlatujących ataków robię uniki na boki bądź w górę i pomagam sobie w korygowaniu toru lotu za pomocą wypuszczania chakry z dysz.

Walka powoli nabierała co raz to większego tempa, jednak zdecydowanie bardziej odpowiadała mi taka postać rzeczy niż bezskuteczne obrzucanie się shurikenami czy innym żelastwem. Co prawda wolałabym żeby mój przeciwnik tak samo jak ja dążył do walki w zwarciu abyśmy mogli przeprowadzić wspaniały pokaz taijutsu, jednak nie będę aż tak wybrzydzać. Mimo mojego zamiłowania do prostej i otwartej walki, mając baczenie na sposób walki mojego przeciwnika, musiałam podejść do wszystkiego w chłodny, przekalkulowany sposób, tak aby nie dać się łapać w jego kolejne pułapki.
Widząc nadchodzący atak mojego przeciwnika, momentalnie zatrzymuję szarżę, tak aby nie nadziać się na czarne szpikulce a następnie skaczę wysoko w prawo, chcąc doskoczyć dość wysoko na ścianę areny aby od niej się odbić ponownie w kierunku Hatagiego. W locie przyśpieszam moje ruchy za pomocą strumieni chakry.

Sytuacja w walce drastycznie się zmieniła, wreszcie byłam już niemalże o krok od wyprowadzenia pierwszego ciosu w mojego przeciwnika, jednak ponownie był on w stanie stworzyć, niewielką bo niewielką, ale jednak pewną obronę na mojej drodze. Mając bardzo niewiele czasu na reakcję, zdecydowałam się iść za ciosem, jednak wpierw w trakcie natarcia zaczęłam modyfikować również moją lewą rękę, tak samo jak prawą. Kiedy byłam już bardzo blisko czarnych szpikulców, wyprowadziłam silne machnięcie prawą ręką aby je zbić z mojej drogi a następnie lewą ręką, (niezależnie czy była już w pełni przemieniona czy też nie) wyprowadzam jak najsilniejszy cios w mojego przeciwnika. Liczyłam że dzięki temu uda mi się zminimalizować potencjalne otrzymane przeze mnie obrażenia a przy okazji w końcu odpłacić się Hatagiemu pięknym za nadobne.