[Event] Pomieszczenia służby medycznej

[Kamiyo Ori]

Jest to piętrowy budynek przyległy do samej areny walki. W dolnej części jest kilka pomieszczeń, z których najważniejsza jest sala zabiegowa. Jest to szereg łóżek oddzielonych od siebie kotarami. Same łóżka nie należą do tych przesadnie wygodnych, co było zgodne z sogeńską normą użytkową. Wszystko było na militarną modłę. Drugim pomieszczeniem były części przeznaczone dla samych iryoninów, którzy mieli czuwać nad zdrowiem uczestników turnieju po każdym starciu. Była w nim dość porządnie wyposażona apteczka leków na typowe dolegliwości po walkach shinobi oraz zestawy medyczne i duże ilości bandażów. Medycy w osadzie nosili się w jasno-szarych, jednoczęściowych uniformach, które wyróżniały ich spośród zwykłych obywateli w tłumie.

Trafiają tutaj przede wszystkim uczestnicy turnieju, ale lokalne władze przygotowały również dodatkowe łóżka na wypadek np. upuszczenia kogoś z trybun na arenę. Cięższe przypadki są transportowane do głównego szpitala w osadzie.

[Kamiyo Ori]

Wraz z ogłoszeniem wyników pierwszych potyczek Kamiyo znalazł się w drzwiach swojego miejsca pracy na czas festiwalu. – Kamiyo Ori, miałem się zgłosić po walkach. – Odezwał się do swojego przełożonego, który tylko przywitał go skinieniem głowy. Zgodnie z podpisaną umową miał udzielać pomocy doraźnej dla wszystkich, którzy jej szukali, czyli w sumie to samo co robił do tej pory, po zakończeniu działań wojennych. W tym jednak wypadku władzom zależało, by wszystko było dopięte na ostatni guzik i szarooki medyk przywdział przygotowany na niego wcześniej strój medyka. Po zmianie garderoby i dość gorączkowym umyciu rąk, zaczął pobierać potrzebny mu sprzęt oraz kilka specyfików z apteczki.

Kiedy kwestie ubioru i wyposażenia były gotowe, to pozostało tylko przygotować samą salę. Niewiele tu jednak do roboty, bo póki co nikt jeszcze nie miał tej wątpliwej przyjemności gościć w lazarecie przy arenie. W pomieszczeniu jednak było dość dusznawo, a zapach medykamentów mógł być nieco nieprzyjemny dla nosa, kogoś nie przywykłego, jak sam ryuzakijski medyk. Jego pierwszym zajęciem było zatem przewietrzenie sali, przy jednoczesnym nie wychłodzeniu ich zupełnie. Była w końcu zima i pomimo dość łagodnej pogody, to temperatury bywały nieprzyjemne. Jak już to zadanie miał wykonane, to skierował się do samego wejścia w oczekiwaniu na pacjentów.

[Hideaki]

-Blisko... Silna suka. Wycedził przez zęby Hojo do swoich towarzyszy. Wiedział, że w warunkach bojowych mógłby już nie żyć. Nadal jego postawa przedstawiała to jak dumnym był przedstawicielem swojej rasy ale widać, że jego łapy ledwo trzymały całe to cielsko. Oba psy dały z siebie w tym pojedynku wszystko co miały najlepszego. Nikuya jednak trzymała się dużo lepiej ale Czarnowłosy cały czas dopytywał i pomagał swoim psim towarzyszom stawiać kolejne kroki. Hideaki również ucierpiał ale cały czas był zaaferowany stanem swoich najbliższych.
-Dzień dobry. Hideaki Inuzuka, a to Hojo i Nikuya. Jesteśmy uczestnikami turnieju, a Nasza walka dobiegła końca. Przedstawił siebie, swoje psy i sytuacje z jaką tutaj przyszli. Nie chciał być odebrany źle ale zamierzał wskazać pierwszego pacjenta. -Jeśli można to największej pomocy potrzebuje Hojo. Wskazał na stukilogramową bestie, która teraz wydawała się być bardzo bezbronna. Samiec mocno zaciskał zęby i nie chciał żeby ktokolwiek widział jego problemy. -Hojo. Walka już skończona, rozluźnij się i daj sobie pomóc. Samica starała się przemówić do rozsądku doświadczonego przez życie psa. Jednak ten nie miał zamiaru pokazać słabości.
-Najpierw dzieciak. Wyrzucił z siebie dwa słowa i chciał wypchnąć Hideakiego na przód ale w tym czasie jedna z jego łap się podwinęła i pewnie by upadł gdyby nie wsparcie. Nikuya uderzyła w jeden bok, a Czarnowłosy złapał go za fałdy skórne w okolicy karku. Wspólnymi siłami utrzymali go w pionie na co ten jedynie cicho zawarczał. Jednak stanowczość chłopaka zmusiła go do spokojnego przyjęcia pomocy.

[Kamiyo Ori]

Ktoś kiedyś powiedział, że weterynarz różni się od lekarza tylko tym, że mu pacjenci nie narzekają. No przynajmniej w zrozumiałym języku. Szach mat przypadkowa osobo. Próg kliniki przekroczył pierwszy zawodnik, zwycięzca. Właściwie to zwycięzcy. Nikogo nie zaskoczyło w sumie, że starcie trzech na jednego tak się zakończyło, ale w sumie było blisko. Pokiereszowana pustynna bombka jeszcze miała chyba udzielaną pierwszą pomoc na miejscu, bo jeszcze jej tutaj nie było. Nastroje wszystkich lekarzy były różne. Niby przysięga Hipokuratesu, niby najważniejsze to nie szkodzić, ale wojna skończyła się całkiem niedawno i jakoś chęci do niesienia pomocy nie było. Oriego trochę zdziwił ten stan rzeczy, jak to tutejsze profesjonalne służby medyczne dostają kija w dupie, gdy trzeba udzielić pomocy dawnemu wrogowi. Teraźniejszemu sprzymierzeńcowi… No, może za dużo powiedziane, ale pakt o nieagresji też się chyba liczy? Młody medyk wybił się zatem przed szereg i podszedł do mężczyzny, którego właściwie już wcześniej spotkał. Wtedy te zwierzęta wydawały mu się całkiem straszne, ale teraz jak już dowiedział się co nieco o psiarzach, to nie będzie tragedii. Tylko częściej będzie mył ręce.

- Zapraszam tutaj, proszę położyć pacjenta tu na łóżko. – Wskazał jedno z wolnych wyrek w pustej sali. Weterynarzem to on może nie był, ale każdy Iryonin uczył się podstawowych technik na różnych żyjątkach. W końcu to nie tak jest, że odpala się zieloną chakrę, przykłada tam, gdzie boli i nagle przestaje. – Drugi pacjent proszę, usiądzie tutaj na krzesełku, zaraz obejrzymy, gdzie boli. – To nie tak, że szarooki nagle przestał być tym nieśmiałym młodzieńcem, tylko w pracy przechodził na zupełnie inny tryb. Ktoś mu kiedyś powiedział, że lekarz przed pacjentem ma wykazywać tylko pewność siebie i to, że wie, co robi. Dla dobra pacjenta rzecz jasna.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Hideaki, Hojo, Nikuya

[Mikoto]

Mikoto w biegu pokonała odcinek z trybun na tyły areny, by znaleźć w tych dzikich tłumach punkt medyczny, do którego mogli skierować jej przyjaciół. Cały czas przed oczami miała widok, jak Hojo obrywa i zostaje odrzucony do tyłu, a następnie dzieje się tam z samym Hideakim. Z dozą przerażenia Kunoichi zaciskała mocno dłonie na barierce i modliła się o szybki koniec tej cholernej walki. Ten wreszcie nastąpił. Przewaga liczebna była ciężkim orzechem do zgryzienia w takich pojedynkach, jednak straty były zdecydowanie za duże. Nie miała pojęcia, co to za umiejętności wybuchowe tej dziewczyny, ale były naprawdę groźne, a zarówno Hojo, jak i Hideaki, dość mocno oberwali, dlatego teraz Mikoto biegła ile sił, aby ich odnaleźć i ewentualnie pomóc.
- Czy trafił tu mężczyzna z dwoma dużymi psami, uczestnicy turnieju? - Zapytała, wbiegając do pomieszczenia lekko zdyszana.
Medyk, którego dorwała wyglądał przez chwilę na bardzo zaskoczonego, jednak po chwili skinął głową i wskazał w którą stronę powinna iść. Mikoto podziękowała mu i szybkim krokiem ruszyła w podanym kierunku, uważnie rozglądając się na wszystkie strony, aż wreszcie trafiła do tego właściwego pomieszczenia, gdzie właśnie ciężko rannemu Hojo była udzielana pomoc. Co więcej, znała osobę, która się tym zajmowała. Pewnym krokiem przekroczyła próg pomieszczenia.
- Potrzebujesz pomocy Ori? - Zapytała Młodzieńca. - We dwójkę szybciej postawimy na nogi całą trójkę.
Jakby nie patrzeć, Hojo wymagał teraz najpilniejszej pomocy, ale i pozostała dwójka była ranna i musiała czekać na swoją kolej, dlatego też we dwójkę szybciej ulżą im w cierpieniu, niż każdy miałby czekać w kolejce i męczyć się z ranami. Wybór należał jednak do Oriego. Nie zamierzała bez jego zgody mieszać mu się do pracy. Podeszła natomiast do Nikuyi i Hideakiego. Samica otrzymała delikatne pogłaskanie po głowie, a Hideaki po policzku.
- To była bardzo trudna walka. - Powiedziała ze smutkiem. - Wygraliście, ale jakim kosztem. Mam nadzieję, że przywódca waszego Klanu to doceni...
Nie była zadowolona z faktu, że odnieśli tak ciężkie rany tylko dla głupiej rozrywki, ale powstrzymała się od gorzkich słów. Było już po wszystkim i teraz liczyło się tylko uleczenie całej trójki.

[Hideaki]

Sogeńska służba medyczna była katastrofą. Niby mieli być gotowi żeby pomóc wszystkim uczestnikom jednak nie potrafili wyjść poza swoje ograniczenia. Duża ilość osób popatrzyła na to, że pomocy potrzebuje Inuzuka i dziwnym trafem nie było już tylu chętnych mimo zapewnień. Jedyną osobą, która chciała pomóc był ten młodzieniaszek, którego spotkał w towarzystwie Mikoto w podłej portowej karczmie. Robił wrażenie. Był pewny siebie i wyglądał jakby faktycznie się znał na rzeczy. Hideaki z Nikuya wrzucili swojego kompana na łóżko zgodnie z poleceniem. -Będziesz musiał poszukać bo nie wiem gdzie jest centrum bólu. Hojo kolejny raz warknął będąc strasznie zasapanym, a Nikuya położyła się obok Niego jakby będąc gotowa żeby bronić go nawet w tak złym stanie.
-Idzie tutaj. Szybka jest ta Mikoto. Rzuciła spokojnie do Hideakiego, który zrobił wielkie oczy. Pomimo odniesionych samica nie przestawała pilnować bezpieczeństwa stada nawet na chwilę. -Zrób sobie wolne i odpocznij. Mam kontrole nad otoczeniem. Uśmiechnął się i zajął miejsce na fotelu. -Doktorze następna w kolejce będzie Nikuya. Mi nic nie będzie, poczekam. Nie chciał żeby ktoś się Nim teraz zajmował. Minęło kilka chwil i wparowała tutaj Mikoto. Inuzuka spróbował wstać na przywitanie. Teraz zaczynał czuć, że faktycznie to uderzenie było dość mocne bo jego ciało paliło z bólu. Nie chciał żeby ktokolwiek po nim to poznał jednak Nikuya wyczuła to momentalnie ale postanowiła tylko lekko warknąć z irytacji na zachowanie swojego Pana.
Białowłosa przecież faktycznie była medykiem, przecież kilka razy mu o tym wspominała. Cieszyło go, że tutaj jest i chcę im pomóc. -Byłbym wdzięczny gdybyście szybko zobaczyli jak się trzymają moje psy. Powiedział spokojnie lekko łamiącym się głosem, a wtedy Mikoto położyła dłoń na jego policzku. Naprawdę jest bardzo chłodna. Teraz faktycznie czuł dużą różnicę. Był rozgrzany od wysiłku, a do tego wybuch skutecznie podnosił temperaturę ciała. Jej dotyk przyniósł mu ulgę jednocześnie zapewniając ogromne pokłady bezpieczeństwa. -Miyoko pewnie nawet nie oglądała walki, obstawiam że jest na wyścigach. Hideaki naprawdę nie był zainteresowany czy jego liderka faktycznie tutaj była czy cały ciężar reprezentacji klanu zrzuciła na Niego. Skoro tak chciała to rozgrywać to proszę bardzo.
-Bliska walka... Ta dziewczyna naprawdę mocno biła. Czarnowłosy był pod wrażeniem siły jaką zaprezenowała Umezume... Chyba najtrudniejszy sposób prowadzenia walki dla kogoś pokroju Inuzuka. Przez większość czasu szukał momentu, w którym mógłby się zbliżyć i zaatakować. -Ale my biliśmy mocniej. Hojo próbował być w rozmowię pomimo ogromnego cierpienia. -Przymknij się bo ledwo jesteś w stanie mówić. Całę szczęście Hideaki miał plan jak znaleźć lukę w defensywie. Trzeba było to przyznać pomimo, że zaatakował wszystkimi siłami dopiero wtedy gdy dostrzegł odpowiedni moment to Zielonowłosa była w stanie się bronić. Na polu bitewnym wolałby trzymać jej stronę bo tam nie byłoby sędziego, który może przerwać walkę.

[Kamiyo Ori]

Ori dość dobrze znał anatomię zwierząt. Zwłaszcza tych, które już kiedyś rozkrajał. Niestety pieski były na tej liście i w sumie stąd to całe zamieszanie przy pierwszym spotkaniu. Teraz jednak nie chodziło o zepsucie czworonoga, ale jego naprawienie. Dokonał najpierw obdukcji i obejrzał miejsca, gdzie sierść może być popalona i innych widocznych na pierwszy rzut oka miejsc. Niestety czworonóg nie mógł leżeć na plecach, bo wygięty kręgosłup specjalnie mu tego nie ułatwiał. Po ocenieniu, w którym miejscu mogło dojść do obrzęku. Jak już to miał ogarnięte, to trzeba było sprawdzić, czy uszkodzone zostały organy w tych miejscach. W takim przypadku trzeba raczej by było użyć zielonej chakry do ustabilizowania pacjenta. – Proszę powiedzieć, jeśli boli bardziej. – Powiedział, naciskając punktowo na poszczególne narządy, jak wątroba, nerki i płuca. Jedną ręką odgarniał sierść z grzbietu psa, aby dotyk był jak najbliżej jego skóry. Trochę jak głaskanie, ale z taką bardziej bolesną niespodzianką.

Szczęśliwie obrażenia wewnętrzne były niewielkie, jeśli jakieś i mógł spokojnie zacząć leczyć objawowo. Odstąpił o krok od swojego czworonożnego pacjenta i obejrzał go dokładnie. – Będzie około stu kilogramów? – Pytanie zadał wszystkim zebranym, a po uzyskaniu odpowiedzi twierdzącej zniknął na chwilę na zapleczu, przynosząc ze sobą w ręce strzykawkę. W tym właśnie momencie rozpoczął się również okres odwiedzin bowiem do pacjentów przybyła znajoma już białowłosa lekarka. – Chyba sobie poradzę, leczenie objawowe. – Pstryknął w strzykawkę, która pewnie mogła powodować parę pytań w tym towarzystwie, zwłaszcza ze strony ninkenów. – Środek przeciwbólowy, dobrany na wagę. – W razie braku jakichś większych oporów wykonał sprawnie zastrzyk w okolicach miejsca, gdzie Hojo zrobił sobie kuku. Z lekką pomocą osób trzecich. – Powinien zacząć działać niedługo. Sen jest tutaj najlepszym lekarstwem. – Tak przynajmniej było wśród ludzi. Podejrzewał, że ze zwierzętami było podobnie, ale pewności nie miał. Jak już lekko przypalony kundel przestał narzekać, to szarooki odwrócił się do drugiego z czworonogów, który mu tak dzielnie asystował. – No to zabierajmy się za ciebie. - Po stwierdzeniu nachylił się nad Nikuyą, oczywiście jeśli ta nie oponowała.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Mikoto, Hideaki, Hojo, Nikuya

[Mikoto]

Leczenie objawowe? Mikoto nie mogła uwierzyć w to, co właśnie usłyszała. Czy on na pewno wiedział co robi? Już dawno nie słyszała takich herezji odnośnie leczenia. Doskonale widziała co się stało na arenie. Widziała wybuchy i to jak ich odrzuca ta siła, mogła się tylko domyślać, jakie rany mogły od tego powstać. Co prawda wstępnej pomocy udzielono Inuzuce już na arenie, żeby zasklepić rany otwarte, ale to wcale nie oznaczało, że wszystko było w porządku. Mogły ucierpieć organy wewnętrzne i kości, a Młodzieniec wyjechał tu ze strzykawką i środkiem przeciwbólowym! Ile on miał lat doświadczenia medycznego? Tutaj zdecydowanie powinna zadziałać lecznicza chakra, żeby szybko postawić całą trójkę na nogi, a nie oszukiwanie ich na chwilę środkiem, który niedługo przestanie działać. Aż zacisnęła gniewnie szczękę, ale nic nie powiedziała. Niech sobie robi co chce, ale jak tylko wyjdzie, Mikoto zajmie się przyjaciółmi jak należało. Zapewne nie chcieli spędzić całej doby w szpitalu i jak najszybciej się stąd wyrwać.
- Skoro tak mówisz. - Zdołała tylko z siebie wyrzucić.
Miała ogromną ochotę wbić mu tą strzykawkę prosto w dupsko i wywalić za drzwi, ale ze wszystkich sił starała się powstrzymać. Skupiła się więc na słowach Hideakiego, ale te również nie przyniosły nic dobrego. Słysząc fakt, że jego Liderka zapewne miała w nosie walki i pewnie dobrze bawi się na wyścigach, Mikoto stwierdziła że zaraz wyjdzie z siebie i stanie obok. Niech ona tylko ją dorwie, to sprzeda jej taki wykład na temat tego co w tej chwili o niej myśli, że jej w pięty pójdzie. Wysyła swoich na takie głupie widowisko, gdzie otrzymują tak poważne rany, a sama ma na wszystko wywalone. Tak, zdecydowanie się wkurzyła.
- Nawet tego nie skomentuję. - Powiedziała z prychnięciem. - Jej by się przydał taki solidny zastrzyk, jak dla stu kilowego psa.
Stanęła więc przy ramieniu Hideakiego i z niecierpliwością czekała, aż Ori skończy swoją dziwną robotę. W pewnym momencie zaczęła się jednak zastanawiać, dlaczego reaguje taką agresją, mimo że dzieciak próbował pomóc, na swój niezrozumiały dla niej sposób. Spojrzała na Inuzukę, a potem na oba psy i doszła do wniosku, że chyba jej na nich zależy i w tym momencie zrobiłaby wszystko, żeby tylko im ulżyć. Dostała od nich wiele dobrego i byli dla niej naprawdę ważni, dlatego przybiegła tutaj najszybciej, jak tylko mogła, aby upewnić się, że wszystko będzie z nimi dobrze.

[Papyrus]

Sumizato, chociaz była ranna i nie miała energii… nadal była radosna i energiczna. Do szpitala zwaliła się po Hideakim i jego psach, nie widząc, żeby było konieczne pójście tam od razu (było). Chciała zobaczyć, jak radzi sobie Sayaka. Potem trochę poobserwowała mgłę u Uchiha i tej niebieskiej dziewczyny wcześniej, ale za dużo nie było widać. Więc ostatecznie poszła do szpitala.

Bolało jak cholera.

- Bum, bum, bum! O! Pieseły przyszły wcześniej niż ja! - zawołała radośnie Sumizato, wchodząc do środka i zwalając się na jedno z wolnych łóżek. - Było ZAJEBIŚCIE! Szkoda, że trochę przegrałam, ale no, ciężko wygrać, jeżeli walczysz z trzema piesełami. Znaczy, dwoma piesełami, przeraszam!

Rozejrzała się po szpitalnym pokoju i skrzywiła lekko, bo nie było słodyczy ani żadnych lizaków dla dobrze zachowujących się kunoichi. Zjadłaby coś słodkiego.

- Lecz mnie doktorze, muszę zobaczyć resztę… ooooch… przystojny doktor! - dodała, szczerząc się radośnie do Kamyio.

Sumizato Umezume

[Hideaki]

Prawdą było to, że ten cały Ori chciał pomóc jako jedyny lekarz w całej tej parchatej wiosce. Hideaki nie chciał zgłaszać zastrzeżeń wobec tego w jaki sposób zamierza leczyć. Środek przeciwbólowy raczej nie zaszkodzi. W pewnym momencie chłopak zaczął odgarniać sierść jakby szukając miejsca największego bólu u Hojo. Nie musiał długo czekać bo w pewnym momencie samiec warknął dość głośno i tylko szybka reakcja Hideakiego uratowała dłoń Kamiyo. Przycisnął głowę swojego psa do łóżka kiedy zobaczył, że ten chcę zaatakować. -Chyba zabolało, Hojo ogarnij się. Skarcił swojego psa samym spojrzeniem. Urufu jednak miał to w dupie i mimo uspokojenia się nie miał zamiaru nikogo przepraszać. -Zgadza się. Około sto kilogramów. Pies bez marudzenia przyjął zastrzyk, a Nikuya właśnie się gramoliła na łóżko żeby umożliwic Oriemu badanie.
Mikoto była widocznie poirytowana całą sytuacją. Chyba się po prostu martwiła. Hideaki położył dłoń na jej ramieniu chcąc nieco uspokoić jej wzburzenie. -Nerwy tutaj nie pomogą. Powiedział z dużą dozą spokoju. Wiedział, że dziewczyna ma rację... Był tego samego zdania, że jako głowa klanu powinna była się zajmować reprezentowaniem, a nie głupotami. Ból jednak dość szybko dał o sobie znać i niemal zakończył zdolność myślenia u chłopaka. Teraz kiedy nie było adrenaliny to nic nie pchało go do przezwyciężania obrażeń, które były na jego ciele. Opadł na krześlę wskazanym przez Kamiyo.
Kiedy coraz bardziej opadał z sił w oczekiwaniu aż jego psy dojdą do sprawności do pomieszczeń dla medyków wjechała Umezume. Była głośna nawet po walce... Dziwiło to chyba wszystkich tu obecnych. Jak można być tak dziecinnym pomimo dużej ilości ran i zmęczenia. Rzuciła do Kamyka, że jest przystojny na co Hideaki zakrztusił się swoją śliną, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. Czarnowłosy nie odpowiedział jej na żadne ze słów jedynie uchylił w jej kierunku głowę. Oczekiwał aż pobyt w szpitalu skończy się i będzie mógł stąd wyjść.

[Kamiyo Ori]

Leczenie objawowe było czymś, co w normalnych szpitalach było całkiem normalne. Frywolne operowanie zieloną chakrą mogło spowodować, że medyk nie byłby w stanie przepracować całej zmiany lub dwóch, jak to często bywało. Może i szarooki nie miał tyle lat doświadczeń w medycynie co białowłosa, ale ostatnie dwa lata regularnie pracował w szpitalach, przez co poniekąd przesiąkł taką, a nie inną filozofią leczenia pacjenta. Techniki chakrowe były przeznaczone na uszkodzenia, które zagrażałyby życiu lub takie, których zaleczenie trwałoby bardzo długo. W związku z brakiem jednego i drugiego, to psiak dostał tylko zastrzyk przeciwbólowy i instrukcje, by odpoczywać. Jakby były dziećmi, to pewnie dostałyby nawet cukierka.

Z drugim psem było podobnie jak z pierwszym. Obejrzał, ostukał i jak próg bólu był taki, że chciał mu odgryźć drugą rękę, to też planował mu zaaplikować środek przeciwbólowy. Raczej nie wyglądało, żeby było gorzej niż z poprzednim futrzakiem, ale nie znaczyło to, że mógł pozwolić sobie na fuszerkę.

W tym momencie przybyła ranna przeciwniczka Hideakiego, która pomimo klęski dalej pozostawała w dobrym nastroju. Ori po cichu zazdrościł jej takiego podejścia, bo sam pewnie wpełzł do jakiejś dziury, aż wszyscy by o nim nie zapomnieli. – Pacjentka położy się na łóżku, zaraz podejdę. – Odpowiedział jej krótko. Przystojny doktor? Tego w sumie jeszcze nie słyszał. Może dlatego, że jeszcze do niedawno był bardziej dzieckiem i wywoływał bardziej zafrapowanie swoich pacjentów, niż takie reakcje. Teraz zostało mu obejrzeć właściciela jego futrzanych pacjentów, który klapnął sobie na krześle. – To teraz już Pan i będziecie wolni. – Obdukcja człowieka szła mu stanowczo sprawniej niż czworonoga. Kazał się pacjentowi rozebrać od pasa w górę i zaczął oglądać i ostukiwać. Oczywiście sprawdził wszystkie najważniejsze organy swoją metodą. Nie było zaskoczeniem, że tutaj miał właściwie najmniej roboty, bo całą walkę wykonały za niego psy. On w końcu obserwował to z trybun i już wtedy punktował jakie leczenie należy zastosować. Jak już cała trójka była obsłużona przez wprawne ręce ryuzakijskiego lekarza, to przyszła pora na pogadankę. – Zaleciłbym odpoczynek, możecie tu zostać tak długo, jak chcecie. – Wciąż był w swojej profesjonalnej personie i nijak nie przejmował się tym, co mogli sądzić inni. Robił to już setkę razy, a tego typu obrażenia były jednym z najczęstszych, z jakimi miał styczność. Kiwnął głową swoim pacjentom i Mikoto zostawiając ich samych sobie. Jego praca była już tutaj skończona, teraz trzeba było się zająć kolejną osóbką.

- Dziękuje, że Pani czekała. – Odezwał się do stanowczo zbyt zadowolonej wielkiej pokonanej pierwszej walki turniejowej. Szybko zlustrował ją wzrokiem, aby ocenić jej wagę w celu dopasowania odpowiedniej dawki środka przeciwbólowego. Tutaj mogło dojść w końcu do szycia ran i tym podobnych. Dobrze, że pieski nie zdecydowały się jej pogryźć, bo byłoby stanowczo więcej roboty i raczej by nie uniknął korzystania z chakry.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Mikoto, Hideaki, Sumizato Umezume, Hojo, Nikuya

[Papyrus]

Dziewczyna absolutnie nie miała zamiaru się położyć, ale pozwoliła młodemu doktorowi - w jej wieku chyba! - zająć się piesełami i ich wielkim, dorosłym właścicielem. Nie chciała za bardzo przeszkadzać, ale z zainteresowaniem obserwowała jak beznamiętny medyk o mechanicznym tonie pracuje.

Kiedy już do niej podszedł, bez większego oporu i proszenia pozbyła się swojej koszulki, pokazując, że jest dość poobijana, ale nie było jej nic szczególnie złego. Oczywiście, była wyczerpana i naprawdę było dziwne, że uśmiechała się i wydawała się nadal pełna energii.

- Ale ci powiem, doktorze, że była naprawdę super zabawa! Wiem, że będą nosami kręcić, że przegrałam, ale ja tam się cieszę, że mogłam tu przyjść i sprawdzić, jak jest. Bo wiesz… wcześniej nie odchodziłam daleko od pustyni, a teraz takie cuda! Skąd jesteś? Jak ci na imię? - zapytała dziewczyna, przekrzywiając głowę z szerokim uśmiechem.

Sumizato Umezume

[Kamiyo Ori]

Kiedy w końcu doszedł do cierpiącej dziewczyny, to od razu zatęsknił za leczeniem piesków. Może i ten pierwszy w sumie chciał mu odgryźć rękę, jak nacisnął w za mocno, ale to było nic w porównaniu do wulkanu energii, z jakim wcześniej nie przyszło mu się mierzyć. Fakt, że od razu zdjęła koszulkę, znacząco przyspieszał nieco cały proces, bo jedno polecenie. To było jakieś 6 do 10 sekund jego czasu, który mógł przeznaczyć na inne istotne czynności. – Dobrze Panienko, zaraz porozmawiamy, ale teraz mi powiedz czy boli, jak tak robię. – Zaczął powoli oceniać stan organów wewnętrznych przy pomocy wszystkim dobrej metody opukiwania i wciskania palca tam, gdzie się znajdowały. Widział co prawda, że uzyskała pierwszą pomoc jak upadła, ale kto pracował w szpitalu, ten wie, że sprawdzanie po kolegach jest jak najbardziej potrzebne. Na słowotok zielonowłosej po prostu kiwał głową ze zrozumieniem albo wydawał z siebie głośne „Mhm”, jednak gdy ta doszła do pytań na jego temat, to nie omieszkał odpowiedzieć. – Kamiyo Ori, jestem z Ryuzaku. – Jak już pacjentka była fachowo obmacana przez medyczne metody chłopaka, to ten zniknął na chwilę na zapleczu, by przyjść ze słoiczkiem maści. – Trzeba zaaplikować na obolałe miejsca. – Powiedział krótko i zakładając skórzaną rękawiczkę, nałożył sobie trochę na palce, by potem zacząć smarować bombkę delikatnymi, kolistymi ruchami.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Sumizato Umezume

[Hideaki]

Hideaki bacznie ogladal to co teraz robi jego doktorek z Nikuya. Chcial byc pewien, ze jego towarzyszka dostanie taka pomoc na jaka zasluguje. Kamyk bardzo szybko sobie radzil z pieskami. Wystarczylo kilka chwil zeby przeszedl do Czarnowlosego. Polecil mu zeby sie rozebral... Mlodzieniec nie mial zamiaru utrudniac. Podniosl sie i faktycznie sciagnal gorne okrycie ciala. Teraz wszyscy mogli zobaczyc bardzo duza ilosc starych blizn po poparzeniach na poteznym ciele. Cale szczescie nie trwalo to zbyt dlugo i po udzielonej pomocy mogl sie ubrac.
Polozyl swoja reke na Hojo, ktory teraz bardzo ciezko oddychal... Nikuya zblizyla sie do Mikoto... Ogromne psy byly teraz jak dzieci bezbronne i zdane na laske innych. Musial jeszcze troche tutaj zostac bo jego psy potrzebowaly troche odpoczynku. -Daj nam chwile, prosze. Powiedzial cicho w kierunku Bialowlosej pieknosci. Przedstawiciele rasy Urufu teraz spali, trzeba bylo to uszanowac i faktyczynie dac im chwile.


/sorki za jakosc i brak polskich znakow (brak polskiego komputera w pracy :c)

[Papyrus]

Kiedy doktor zrobił "tak", dziewczyna syknęła z bólu i pokiwała głową. Nie była może jakoś specjalnie poturbowana, ale była tkliw, więc na pewno miały jej powychodzić siniaki wkrótce. Stan organów wewnętrznych nie był zły, ale maść i odpoczynek były jak najbardziej dobrym pomysłem. Dziewczyna jednak nie traciła humoru.

- No, no, tak, boli. Zrobi Ori-sensei tak jeszcze raz? - zażartowała, trochę próbując trochę flirtować, ale nie była w tym najlepsza, sama o tym wiedziała. Lubiła jednak, że jej medyk był tak skupiony i przystojny, poza tym miał taki ładny akcent i dłonie. - Jestem Umezume Sumizato! - przedstawiła się. Było fajnie.

Kiedy doktor przyniósł maść, ona uśmiechnęła się ponownie i chciała poprosić, żeby Ori sam ją posmarował. Jednak on… SAM Z SIEBIE TO ZROBIŁ. Dziewczyna nie posiadała się z radości, zarumieniła się i wydawało się, że miała wyskoczyć z łóżka i przebiec się dookoła sali. Grzecznie jednak siedziała, pozwalając Oriemu zrobić swoje. Cóż, nie była głupia, wiedziała, że taką miał pracę. Jednak… cóż..

I tak było fajnie! Uwielbiała ten turniej!

Sumizato Umezume