[Event] Pomieszczenia służby medycznej

[Sugiyama Orochi]

Sugiyama posłusznie siadł w miejscu wskazanym mu przez znajomego już odrobinę medyka, jednocześnie głowiąc się nad słowami ciemnoskórego chłopaka. Przede wszystkim nie był pewny, czy dobrze go zrozumiał co do sytuacji na polu walki - wyglądało jednak na to, że na moment młody się zapomniał nieco i planował coś więcej niż tylko go unieruchomić i może nieco poturbować. Cóż, nawet jeśli tak było, to nie był pierwszy, który chyba w ten sposób by postąpił, zapominając o sportowym charakterze zmagań - w końcu któryś z Senju stworzył chyba jakiegoś jebutnego drewnianego smoka, zarezerwowanego raczej na poważne sytuacje, a cały pojedynek marionetkarza z używającą Katonu jakąś daleką krewniaczką jego skończył się praktycznie wyniesieniem z areny obojga uczestników. Dlatego uśmiechnął się tylko pokrzepiająco do młodego Nary, wyciągając rękę aby go lekko klepnąć w ramię tam, gdzie nie miał akurat siniaków albo maści.

- Hej, dzięki za komplement i nie przejmuj się. Każdemu się zdarza wkurzyć, a widać, że ci zależało na wygranej. Normalka, zresztą po to są sędziowie w razie czego. Sam nie wiem jak bym zareagował, a jestem od ciebie prawie dwa razy starszy. - Orochi przeczesał włosy w roztargnieniu, po czym przypomniał sobie, że w sumie to powinien siedzieć nieruchomo. Chyba. W każdym razie, wskazał Oriemu własną nogę, która także ucierpiała na skutek piachu.

- O, ta noga mnie boli, została mocno opatulona kołdrą z piasku. Wydaje mi się, że nic nie naderwałem, ale no - potem mogłem jeszcze nadwyrężyć czy coś. W ogóle, to były jakieś naprawdę ciężkie przypadki tutaj? - spytał z zainteresowaniem medyka, chociaż w głowie jeszcze kołatały mu się pozostałe słowa Chirou. Powoli bowiem zaczęło do niego docierać, że chłopak może i jest wychowankiem shirei-kana z Midori, ale najwyraźniej nie jest jego synem - ale jakiegoś innego shinobi, najwyraźniej najemnika w wojnie z Aburame. Postanowił spytać zaraz, czy dobrze zrozumiał, ale póki co chciał jeszcze dać działać lekarzowi.

[Sasame]

Kiedy leżałam w oczekiwaniu na medyka, zdążył przyjść do pomieszczenia kolejny z uczestników turnieju. Odwróciłam na chwilę głowę w jego stronę i uchyliłam oko aby zerknąć na poruszenie jakie wywołał, jednak zaraz po tym powieka z powrotem opadła. Chwilę później podszedł do mnie zamaskowany mężczyzna, który najwyraźniej musiał być jednym z dodatkowych medyków, którzy zajmowali się rannymi.
- Dzień dobry, bardzo dziękuję i spróbuję pomóc jak tylko będę w stanie. - powiedziałam nieco zaskoczona jego słowami, jednak nie stawiałam oporu i bez problemu pozwoliłam mu obejrzeć moje rany. - Zgadza się, oderwałam kilkoma notkami wybuchowymi. - odpowiedziałam na zadane mi pytanie po czym wskazałam jeszcze ranę, którą sama sobie zadałam kiedy próbowałam przełamać iluzję - No i jeszcze to. - dodałam na koniec.

[Yami]

Jak można było się spodziewać pomieszczenia służby medycznej zawsze jest pełne ludzi. Nie licząc samych walk i rannych biorących w nich udział musiała zajmować się także mniejszymi incydentami mającymi miejsce podczas walk. Dwóch skłóconych widzów, kibicujących przeciwnikowi może doprowadzić do krótkiego starcia na trybunach a wynikiem niego mogą być stłuczenia, pęknięcia kości czy wybite zęby.
Rozejrzałem się po pomieszczeniu aby szybko dostrzec znajomą personę. Doktor Mujin już zajmował się kolejnym rannym. Jeśli był właśnie tutaj wychodziło na to, że nie udało mu się znaleźć nic w kwestii tajemniczej, porzuconej notki wybuchowej. Był to dobry znak. Wychodziło na to, że albo Uchiha rozwiązali problem albo nigdy go nie było, skoro tak wnioskować mogę, że i sytuacja pewnego Senju była zwykłym przypadkiem niźli zaplanowanym przez wysoce inteligentną personę spisku zniszczenia, któreś z nacji. Odetchnąłem z ulgą.
Skupiłem jednak uwagę na pierwotnym celu misji. Odnalezienie dziewczyny związanej rodowodem z Antykreatorem. Jedna czarna owca nie świadczy, że każda jest zła, zwłaszcza jeśli występuje w turnieju jak gdyby nigdy nic. Niewątpliwie wydarzenia z Oniniwy czy nawet inne zapiski wskazują na to z jakiego rodu Shinobi pochodzi a co za tym idzie świat musiał dokładnie wybadać kwestię jaka jest jego przynależność i rola w klanie. Nie było więc powodów dla których miałem nagle zadawać dziewczynie niewygodne pytania. Podszedłem do łóżka na którym leżała i oddychała głęboko.
- Wody?
Rzuciłem krótkim pytaniem aby dowiedzieć się czy istnieje możliwość poprawienia jej nastroju. Wolałem zacząć rozmowę od niesienia pomocy niźli rzucania pytań zmęczonej kobiecie, źle mogłoby to wpłynąć na zawarcie znajomości.

[Kamiyo Ori]

W pierwszej kolejności jednak trzeba było zająć się tymi, których już przyjął. Szczęśliwie łagodne przypadki, a nie jak rozorany Kaguya, który ledwo co został postawiony na nogach. Trochę maści i zielonej chakry i szybko się zagoi. Sugiyama młodszy mógł zobaczyć, że po krótkiej chwili oglądania wyprostowanej nogi, szarooki medyk jak gdyby nigdy nic zaczął smarować go maścią, tą samą co stosował na najmłodszym tutaj. – Na drobne stłuczenia w sam raz. – Skwitował krótko. – Dzisiaj jeszcze nie, ale… - Jego wzrok przeszedł w kierunku wejścia, gdzie zaraz zaczęły wchodzić tłumy osób.

W lecznicy powoli zaczęło się robić gęsto. Czyżby był to znak, że większość walk już się zakończyła? Czy też jeszcze ktoś tam się męczył na arenie, ku irytacji znudzonych już nieco pokazami siły obserwatorów tego widowiska? Ori niestety nie wiedział, bo wraz z przyjściem w to miejsce jego możliwości obserwacji turnieju były ograniczone.

Orszak wejściowy rozpoczął się od wprowadzenia, na wpół przytomnej jeszcze Sasame. Z boku nie wyglądało to najlepiej, ale skoro nie dostał sygnału, że jego obecność jest potrzebna, to nie zacznie szybko zmieniać kolejności pacjentów. Zresztą obecność wysokiego medyka na sali, oznaczała, że będzie w dobrych rękach. Następnie w drzwiach pojawił się dobrze mu już znany pacynkarz, który tym razem wszedł o własnych siłach. Widoczne było silne krwawienie z ust, więc najprawdopodobniej było to jakieś uszkodzenie dziąsła, bądź języka. Był jednak przytomny i na razie nie musiał go priorytetyzować, kosztem swoich pierwszych pacjentów. Skinął mu tylko lekko głową, że zaraz do niego podejdzie.

Maść na oliwkowej skórze młodego Nara szybko się wchłonęła. Kamiyo nie aplikował też grubej warstwy mazidła, bo nie było takiej potrzeby. Miała ona zminimalizować nieprzyjemne doznania związane z użyciem zielonej chakry, jakiej zaczął używać, podchodząc do młodzika. Zielone światełko na dłoniach szybko zaczęło robić robotę, a ślady po łańcuchu zaczęły znikać jak kamfora.

Użyte techniki:

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Musiał zrozumieć naturę obrażeń, zanim wybierze odpowiednią metodę leczenia. Zazwyczaj wszystkie metody sprowadzały się do jednego - do regeneracji ubytków i obrażeń. Gorzej mogłoby być w przypadku chociażby odmrożenia albo ocięcia kończyny. Tego się jednak tutaj nie spodziewał, na pewno nie w warunkach kontrolowanych potyczek. Nie spodziewał się więc nawet niczego aż tak poważnego, ale zdecydowanie był na to gotowy.
Dziewczę powiedziało do niego to i owo, potwierdziła obrażenia od wybuchów i pokazała dodatkowo jedną ranę. Czy nie walczyła ona czasem z Kazumą? Towarzyszem Kana? Hmh. Iluzje. Oj ciężki temat, oj ciężki. Może nawet sama zadała sobie tą ranę? Prawdopodobnie. Nie zmieniało to jej natury jako obiektywnie mniej groźnej dla pacjenta, chociaż kwestia wykrwawiania się nie była zbyt komfortowa. Upływająca krew to upływające powoli życie. Trzeba było się tym zająć. Mujin bardzo szybko przyłożył do rany kawałek materiału i przywiązał do ciała. Kiedy on będzie zajmował się oparzeniami, krew zostanie chociaż trochę powstrzymana. Z kabury wyciągnął małą, twardą pigułkę i wystawił ją w stronę pacjentki.
- Zjedz, uzupełni braki krwi. - wydawało mu się, że będzie wiedzieć, co robi pigułka ze skrzepniętą krwią. A jednak zdecydował się wyjaśnić, tak na wszelki wypadek. Czy będzie musiał jej to podać czy przyjmie to sama - cokolwiek. Grunt, żeby zażyła. Mujin w tym czasie już składał skomplikowaną i długą sekwencję pieczęci - tak szybko, że ciężko było rozróżnić poszczególne znaki. Po złożeniu przyłożył dłonie do oparzonych miejsc na ciele dziewczyny i metodycznie regenerował skórę, mięśnie i wszelkie układy w zranionych regionach. Centymetr za centymetrem, kawałek po kawałku. Nie trzeba było wiele czasu, by ciało dziewczęcia wróciło do jego pierwotnego kształtu. Poza raną, którą zajmował się w tym momencie. W tym wszystkim nie zauważył nawet Yamiego, który wszedł do pomieszczenia. Cóż, dopóki nie wtrącał się w pracę Mujina to pewnie nie zauważy go do końca całego procesu leczenia ran. A był na etapie zasklepiania ostatniej, krwawiącej rany.

[Sasame]

Proces wywiadu lekarskiego trwał krótko i zaraz po tym jak poinformowałam Mujina o moich obrażeniach, ten od razu zabrał się do roboty. Pozwalając mu wykonywać swoje zadanie obserwowałam bacznie jego poczynania, chcąc chociaż trochę się podszkolić w sferze opatrywania ran. Z wdzięcznością przyjęłam od niego znaną mi pigułkę i od razu ją połknęłam a iryonin w tym czasie zajął się leczeniem ran, które były efektem wielokrotnych eksplozji, którymi uraczył mnie mój oponent. W tym czasie siedziałam spokojnie i starałam się możliwie najmniej utrudniać pracę mężczyzny, co nie należało do skomplikowanych zadań. Ku mojemu zaskoczeniu, podeszło do mnie również jeszcze dwóch nieznany mi mężczyzna, jednak nie wyglądali oni jak personel medyczny, więc to na nich obecnie skupiłam moją uwagę. Kolejnym zaskoczeniem była propozycja jaką mi złożył jeden z nich, jednak bardzo szybko opanowałam moje zdziwienie i odpowiedziałam mu uśmiechem.
- Jak tak teraz o tym pomyślę to rzeczywiście przydałoby się, strasznie zaschło mi w gardle. - odpowiedziałam pogodnym tonem a następnie jak już wręczył mi naczynie z wodą to drobnymi łykami zaczęłam ją wypijać.

[Shinsu]

Poprzedni post: viewtopic.php?p=198773#p198773

Droga do punktu szpitalnego nie była długa, ale przy tłumie wychodzącym z areny zabrała trochę czasu, znacznie więcej, niż Shinsu oczekiwał. Mimo wszystko Sasame wciąż tam była i właśnie zajmował się nią Mujin. Razem z Yamim podeszli do dziewczyny i zaczekali, aż medyk skończy robić wywiad i oporządzać pacjentkę, sam Yami zaoferował się ze szklanką wody. To już był dobry sposób na rozpoczęcie rozmowy, można było bez przeszkód atakować z milionem pytań o to, co się stało się w czasie jej walki z Kazumą.

"Cześć, jestem Shinsu" - chyba warto się przedstawić na początek. Szczególnie, jeśli liczy się na jakąś przysługę - "Widziałem Twoją walkę z tym całym Senju. Zastawiałem się, co się stało? Na widowni wyglądało to dosyć dziwnie. Najpierw zachowywałaś się, jakby Cię coś zatrzymywało, a potem jeden niecelny kunai i po walce. Yami" - tutaj Shinsu wskazał na kupca, bo nie wiedział, czy ta dwójka się znała, ale nie zapowiadało się na to - "sugeruje, że padłaś ofiarą genjutsu, ale dobrze by było wiedzieć, w jaki sposób? Jesteś w stanie powiedzieć coś więcej? i Najważniejsze, jak to wyglądało z Twojej perspektywy? Jeśli mnie złapie, to dobrze wiedzieć, że to co widzę to genjutru" - no ok, Shinsu nie był najbardziej taktowny, ale co tam. Grunt to wiedzieć, z czym może się mierzyć, jeśli trafi na Kazumę.

  Ukryty tekst

[Tanaka Misaki]

Misaki przez cały ten czas obserwowała dziejące się na arenie wydarzenia, starając się jednakową uwagą obdarzać każdy z pojedynków. Z jednym tylko wyjątkiem, jakim była walka Sasame, jej starszej kuzynki i przyjaciółki, a także przykładu, jak powinna wyglądać kunoichi ze szczepu Jugo. Ze wszystkich sił kibicowała jej w walce z Kazumą, a niemal śmiertelny spokój, jaki towarzyszył jej podczas większości interakcji z ludźmi teraz zniknął bez śladu. Twarz młodej Doko zdradzała różne emocje, w zależności od przebiegu walki, aż w końcu dziewczyna całkowicie zamarła. Jej kuzynka bowiem ot tak padła na ziemię w momencie, gdy jej zwycięstwo było niemal pewne.
Rana? Brak sił? Brak chakry? Opóźnione jutsu? Genjutsu? - Misaki rozpatrywała w drodze do pomieszczenia służby medycznej, gdzie leżała Sasame, wiele możliwości i powodów takiego stanu rzeczy. Sama nie mogła do końca uwierzyć w to co się zadziało. Nie mógł to jednak być fortel i działanie tych przeklętych Uchiha, bo przecież ci nie daliby wygrać Senju. Ognistowłosa nie mogła znaleźć żadnej satysfakcjonującej odpowiedzi, dlatego też postanowiła zapytać kuzynki, jeśli ta będzie czuła się lepiej.
Smutny również był fakt, że szczep Jugo stracił swoje obie przedstawicielki w tym turnieju i nie udało im się obić żadnego przedstawiciela gospodarzy. Tanaka widziała już jak wiele dzieliło ją od poziomu pozostałych uczestników turnieju i szczerze obawiała się co by się stało, gdyby na misji spotkała niektórych z walczących. Powiedzieć, że przed nią była jeszcze długa droga to jak nie powiedzieć nic, a z każdym obejrzanym pojedynkiem coraz wyraźniej to widziała. Zaczęła już snuć smętne myśli na temat przyszłości jednak wkrótce dotarła pod właściwie drzwi i weszła do środka.
-Sasame-san?
Zapytała nieśmiało, wyglądając zza rogu i szukając kuzynki.

[Kazuma]

Z [RUNDA 2]Sasame vs Kazuma

Do szpitala przybył spóźniony. Sasame była już na miejscu i zajmował się nią nie kto inny jak dobrze mu znany doktor Mujin. Inni zawodnicy także zdążyli tu już trafić i starano się ich w miarę posklejać, choć wyglądało na to, że to właśnie członkini klanu Jugo była w najgorszym stanie. Nie pozostawiła mu innego wyboru, zaproponował, że może się poddać. W przeciwieństwie do jego poprzedniego przeciwnika decyzja ta byłaby w pełni zrozumiała. Zyskała jednak jego szacunek, walcząc do końca, nie bojąc się poświęcić własnego zdrowia, by uzyskać przewagę.

Tradycyjnie zrobiło się tu jednak zbiegowisko. Chyba powoli zaczynał się już do tego przyzwyczajać, że skrzydło szpitalne po każdej rundzie turnieju przypomina konferencję prasową i absolutnie każdy próbuje się tu wepchnąć. Był jednak świadkiem czegoś, co go odrobinę rozdrażniło. Mężczyzna zawracał dupę dziewczynie, z którą poprzednio walczył, próbując zwęszyć jego umiejętności.
Nie czekał więc i wszedł do pomieszczenia na pełnej kur... stając mu na stopę, jakby próbował wbić wystający z podłogi gwóźdź - Ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Idź zawracać dupę komuś innemu. Jest ledwo żywa - i racja była tu po jego stronie. Szpital służył do leczenia, a nie nagabywania zawodników, których należy poskładać do kupy po ciężkiej walce.

Sam pomimo odniesionych ran trzymał się całkiem dobrze i jeśli będzie trzeba, to ustawi delikwenta do pionu przy pomocy bardziej tradycyjnych środków. Nawet jeśli strażnicy wyrzucą go razem z nim, to doskonale wie do kogo zgłosić się po opiekę medyczną. Nie będzie mu jegomość węszył niczym szczur.

[Yami]

Oczywiście jak to bywa w moim przypadku szczęście postanowiło podziałać swoje. Nie minęła chwila gdy po moim krótkim pytaniu drzwiami i oknami zaczęli pojawiać się kolejne osoby. Mujina, którego wcześniej dostrzegłem nawet nie brałem pod uwagę, gdyż ostatnie spotkanie dobitnie pokazało, że musi znaleźć się przy każdym potrzebującym. Nie mniej jednak pojawiły się dwie kolejne osoby. Jedną z nich była niewysoka, szczupła dziewczyna, drugą zaś blondyn, o którego zdolnościach chciał wywiedzieć się Shinsu. W przypadku pierwszej osoby widać było zawartą znajomość, w przypadku blondyna... no cóż. Jednak zacznijmy od początku.
Gdy tylko Sasame potwierdziła chęć napojenia się jeden z kubków napełniłem wodą z dzbanka stojącego na pobliskim stoliku. Zbliżyłem się następnie z kubkiem i początkowo chciałem wręczyć jej do ręki jednak wstrzymałem się. Przykucnąłem i krótkim pytaniem chciałem się upewnić jak wyglądają jej siły i jak sama ona je postrzega.
- Dasz sobie radę czy jednak potrzebujesz wsparcia?
W zależności od odpowiedzi albo wręczę kubek do dłoni albo pomogę jej przejść do pozycji pół leżącej i przyłożyć kubek do warg aby mogła zwilżyć wargę i nawodnić zmęczone ciało. Zawsze istniała szansa, że speszy się i zaatakuje, jednak byłem niemal przekonany, że nie powinno dojść do takiego stanu, czyż nie? Proszę powiedzcie, że nie!
No nic, był to sam początek całego zajścia. W międzyczasie Shinsu rzucił swoim pytaniem dość bezpośrednio, zdawało mi się, że ciut za szybko, nie jednak z powodu zdrowia dziewczyny ale pojawieniem się blondyna, który jak na złość zdołał usłyszeć rozmowę. Nie tylko usłyszał ale wziął udział słowem i czynem. Nie trzeba być posiadaczem oczu Hyuga czy Shikarui'a aby dostrzec niestosowne zachowanie blondyna. Skierowałem na niego wzrok i westchnąłem cicho. Skoro zobligowałem się pomóc Shinsu'owi tak powinienem znaleźć sposób na, po pierwsze oddalenie blondyna, którego jeszcze wczoraj goniłem, po drugie uzyskać odpowiedź od zawodniczki a po trzecie nie wezwać ponownie straży.
- Widzę, żeście również nie wyszli ze starcia w jednym kawałku. - odpowiedziałem spokojnie blondynowi - doktorze Mujin, czy możecie zawodnika Shinrin poratować swoimi zdolnościami?
O tak, Mujin potrafił zrobić naprawdę wiele aby pomóc osobie, która potrzebowała jego zdolności, choć sam chętnie chciałby uzyskać za okazaną pomoc niecodzienną nagrodę. Kto wie może blondyn właśnie mu taką wręczy.
Nie mniej jednak nie chciałem w jego oczach stać się przyjacielem Shinsu, wystarczyło więc przyznać mu rację aby niejako się zbratać. Spojrzałem w kierunku człowieka o trzech językach mówiąc spokojnie.
- Ma on trochę racji, pozwól jej odpocząć.

[Daisuke]

Każdy miał co robić i wszyscy byli zajęci sobą nawzajem. Wtedy też, w połowie ich rozmów o ciekawości, technikach iluzji i próbach leczenia tego co dało się uleczyć, do salki wszedł on. Daisuke. Chociaż słowo "wszedł" to duże nadużycie. Ledwo przytomnego, leżącego na noszach, pobitego pijaka wniosło kilku medyków i odłożyli go na jednym z wolnych łóżek. W odróżnieniu od poprzedniej wizyty, gdzie też był solidnie obity, tym razem nie awanturował się. Nie krzyczał. Nikogo nie wołał i właściwie to trochę udawał, że go nie ma. Wpatrywał się jedynie w sufit, bo nawet próba podniesienia się z łóżka okazałaby się bezowocna. A dodatkowo najwidoczniej coś mu zostało w tej pustej, zapijaczonej głowie po rozmowie z Kamiyo, który próbował go ratować poprzednim razem. Będąc w jeszcze gorszym stanie fizycznym i psychicznym, nie miał zamiaru z tym dyskutować. Po prostu czekał. Czekał na koniec tego wszystkie, aż wreszcie będzie mógł stąd uciec jak najdalej.

[Mujin]

Cóż, obecność obcych wokoło stołu operacyjnego nie była zazwyczaj pożądana. Rozpraszanie medyków podczas pracy, a szczególnie gdy obcowali z ciałami obcymi i narzędziami, było bezpośrednim ryzykowaniem życia pacjenta. To jakiś ninja powie coś za głośno i wybije z koncentracji lekarza, palec mu się omsknie. Ostrożność i precyzja bywały wtedy przerywane przez utarczki, próby rozmów i inne tego typu duperele. Które mogą poczekać na koniec operacji czy innych medycznych procesów. A że Mujin bezpośrednio ratował życie i skórę pacjenta, to wypadałoby mimo wszystko poczekać z podchodzeniem i dręczeniem niepotrzebnymi pytaniami? Cóż poradzić, najlepiej byłoby ich pogonić precz. A na pewno wskazać, by dostosowali się do miejsca i okoliczności.
- Poczekajcie z męczeniem pacjentki do czasu jej pełnego wyleczenia. Dziękuję. - było to skierowane nie tyle do kogo konkretnego, a rzucone w eter. Przyjmą to ci faktycznie zbierający się nad łóżkiem dziewczyny. A sam proces leczenia przecież nie trwał długo, bo ręce Mujina emanujące chakrą w ciągu kilku chwil zajęły się ostatnią raną. Oczywiście po sprawdzeniu, czy nie ma w niej żadnych odłamków, fragmentów kamieni, robactwa czy czegokolwiek innego, czego dezynfekujące właściwości techniki nie byłyby w stanie wyciągnąć. Nie minęło długo, jak dziewczyna była cała i zdrowa. Na pewno zmęczona, ale cała i zdrowa.
- I tyle. Zalecam odpoczynek i nie nadwyrężanie się. Szybko wrócisz do pełni sił. - i nie chodziło mu tylko o zasoby chakry, które przeznaczyła na walkę. Najlepszym rozwiązaniem dla niej byłoby spędzenie jeszcze kilku godzin w łóżku, dla pewności, ale wiedział jak to jest. Zazwyczaj nie czekają, tylko idą od razu gdzie chcą. Przecież nie będzie ich trzymał w miejscu, skoro ich życiu już nic nie zagraża.
- I postarajcie się nie robić problemów. - to także skierował nie konkretnie do jednej osoby, ale do ogółu. Widząc zachowanie Kazumy i jego energiczne wejście, widząc zainteresowanie osobą Sasame. Nie miał zamiaru znowu interweniować albo używać robaków do celów pacyfistycznych. Chciał spokojnej atmosfery w pomieszczeniach medycznych. Dla komfortu swojego i pacjentów.
Mając to za sobą mógł skierować się do innego pacjenta. Renkuro. Który, miał nadzieję, poskładał już swoje kukły i nie wadził nikomu ich obecnością. Sam fakt, że przyszedł samodzielnie, świadczył już o jego lepszym stanie zdrowia. Pobieżne oględziny, wykonane jeszcze w trakcie ruszenia w jego stronę, nie wykazały niczego problematycznego. No, może poza szmatą przy twarzy, która była obficie nasączona jego krwią.
- Renkuro-san, twoja kolej. - Mujin stanął obok niego z zamysłem zabrania mu szmaty, odłożeniu na bok i zaglądnięciem do ust. Inne rany mogły chyba poczekać, skoro to stamtąd wydobywała się największa ilość posoki.

[Renkuro]

Renkuro skłonił się na powitanie w kierunku lekarza Oriego. Jednak to pan doktor Mus specjalista od trucizn i ćpania na poprawę tężyzny fizycznej był jego prowadzącym na oddziale. Po pierwsze kazał mu odwołać laleczki co też niezbyt chętnie zrobił. Co było złego w tym żeby jego chłopcy wesoło sobie podrygiwali pod ścianą. Nie zamierzał jednak wprawiać w irytację osoby mającej naprawić mu facjatę. Chociaż jeśli ktoś miał być problemem to raczej pozostali zebrani. Kuglarz cichutko i spokojnie czekał na swoją kolej co jakiś czas plując krwią w tamtym czy innym kierunku. Czasem napluł na ścianę czasem na podłogę. Jak akurat mu się wylosowało. Chusteczka którą ocierał twarz w kilka sekund zamieniła się w mokrą szmatę. Wraz ze schodzącą adrenaliną i podnieceniem walką ból coraz to bardziej rósł. Powoli przekraczał punkt w którym łuska umiała spokojnie siedzieć. Zaczął więc po cichu pojękiwać.
-Zgubiłem ząbka oraz dostałem kopa w główkę. Poskarżył się lalkarz, gdy Mujin do niego podszedł, oskarżycielsko wskazując wnoszonego na salę Daisuke palcem. Oczywiście zakrztusił się przy okazji krwią i zakaszlał opluwając bordowym płynem okoliczne przedmioty, jak i zapewne samego lekarza. Wyciągnął w jego stronę dłoń w której leżał wybity ząb. Na szczęście nie był w aż takim szoku by o nim zapomnieć. Zebrał go wraz ze zbieraniem najważniejszego sprzętu. Zamknął oczy i rozdziawił buzię przed specjalistą pragnąc tylko tego, by tego go odpowiednio opatrzył.
Miał przed sobą sporo roboty więc chciał wyjść jak najszybciej. Musiał naprawić lalki, zająć się przygotowaniem paliwa do miotaczy, a także zakupem świeżej amunicji dla laleczek. Roboty były sporo i musiał się pospieszyć i wyrobić w terminie. Czekał go kolejne ciężkie walki i nie zamierzał spocząć na laurach. Jeszcze tylko jedno zwycięstwo i będzie ukontentowany swoją pozycją. Dojście do finałowej trójki było samo w sobie nagrodą. A pewnie dodatkowo klan spojrzy na niego przychylniejszym okiem. Oczywiście jeśli formuła walk naglę się nie zmieni. Pytanie, kim będzie jego przeciwnik lub przeciwniczka. Musiał szybko się tego dowiedzieć i wymyślić odpowiednią taktykę by do trzeciej bitwy wejść z jakimś lepszym pomysłem niż miał w pojedynku z tym ludzkim czołgiem.
Rzucił okiem w kierunku Daisuke. Wyglądał jakby był całkiem nieźle sponiewierany. Uśmiechnął się w duchu. To było naprawę urocze, że ta bestia która mało go nie rozszarpała na polu bitwy teraz sobie tak smacznie spała. Czy tam umierała, mniejsza. Rozpierała go duma, że jego arsenał dał radę tak sponiewierać osobę, która bez większego problemu przyjęła na twarz notki wybuchowe w poprzedniej walce. Musiało to świadczyć o potędze jego zgrai. Czy ich stwórca mógłby marzyć o czymś lepszym? Na oczach tłumów drewniano metalowa armia rozgromiła osobę, która wydawała się niezniszczalna.

[Sugiyama Orochi]

W polowym szpitalu zaczęło się nieco zagęszczać, kiedy pozostali zawodnicy kończyli swoje walki i docierali na miejsce z różnymi, mniejszymi lub większymi ranami - choć z tego co widział, to chyba teraz faktycznie trafiło się parę poważniejszych przypadków. Jednym z nich była czerwonowłosa piękność, która śmigała po arenie nie tak dawno z potworną szybkością, od której chciał zdobyć autograf. Teraz chyba jednak... przegrała? A przynajmniej naprawdę mocno oberwała - zatrważające, że byli tutaj tacy, którzy potrafiliby jej faktycznie zadać podobne uszkodzenia. Wyglądało na to, że jemu trafili się do tej pory o wiele łatwiejsi przeciwnicy, za co mógł dziękować tylko szczęściu. Przez moment zawahał się, czy nie podejść i nie poprosić teraz o ten autograf, ale z drugiej strony - dziewczyna potrzebowała raczej pomocy medycznej teraz, a nie spotkania z fanami. Dlatego powstrzymał się, zamiast tego stając na nogi, z zadowoleniem czując chłód maści, łagodzący ból.

- Bardzo dziękuję, Ori-san. Mam nadzieję, że nie będziecie mieć w takim razie zbyt wielu poważnych przypadków dzisiaj i spokojnie spędzicie wieczór na festiwalu. - wyciągnął prawicę w kierunku Kamiyo, chcąc uścisnąć mu dłoń na pożegnanie, po czym klepnął Chirou lekko w ramię. - No, młody. Jak się czujesz, lepiej już? Chciałeś chyba iść na tę lożę, to możemy się tam teraz kopsnąć. I powiedz mi, czy ja czegoś nie łapię, czy o co chodzi - kto w takim razie cię spłodził, skoro z twoich słów wynika, że chyba nie był to Naoki-sama? - spytał, ruszając ku wyjściu, po drodze kiwając głową nowoprzybyłym na powitanie i uśmiechając się przyjaźnie do nich.

[z/t]

[Hana]

Jeszcze nie tak dawno temu droga z Areny do pomieszczeń szpitalnych była krótkim spacerkiem. Obecnie stanowiła o wiele większy dystans. Tak przynajmniej wydawało się drobnej dziewczynie, gdy rozpoczęła jakże mordercze zmaganie. Osłabiona po walce i z ranami na ciele, czuła się wręcz okropnie. Inaczej to sobie wyobrażała, lecz nie miało to zbytniego znaczenia. Nie wiedziała, czego oczekiwać po zostaniu dźgniętą oszczepem w ramię. To w zasadzie mogła jeszcze znieść. Rana była w miarę płytka i bezinwazyjna. Nie trafiła w znaczące miejsca. Obaw nastręczał fakt, że dostała w brzuch fuma shurikenem. Z tego powodu musiała utracić najwięcej krwii. Teraz już wiedziała, że podczas pojedynku ciężko było o zajęcie się obrażeniami. Bez odpowiedniej wiedzy i wyszkolenia w tej dziedzinie była zdana na powolną utratę sił. Gdyby tylko była lepiej przygotowana, to mogłaby zawczasu przewidzieć niespodziewany atak na siebie. Nie posiadała też za dużo środków, które mogłaby przeznaczyć na lepszy ekwipunek, stąd szczęśliwie, że walka skończyła się nim padłaby z osłabienia. Hana wolała nie wiedzieć, co dzieje się z człowiekiem, gdyby wypłynęlo z niej jeszcze więcej krwii. Już teraz miała wrażenie, że zaraz odleci. Jakby potrzebowała położyć się spać. Głowa robiła się ciężka, a nogi ledwo chciały ją słuchać. Mimo to nie zużyła takiej ilości energii w walce, żeby cokolwiek jej zagrażało. Dawała radę, więc parła przed siebie, aż nie natrafiła na znajomy budynek. Rozpoznawała korytarze, którymi była prowadzona przez Yokage-san na spotkanie z Anzou po jego wcześniejszej walce z kunoichi Yuki. Po części odczuła ulgę, bo w rękach rosłego medyka pozostanie bezpieczna. Gdyby jednak go tam nie zastała, to ważne, że znajdzie się ktokolwiek równie oddany sztuce leczenia. Bez tego znoszenie dalszego bólu nadwyręży jej psychikę. Wolała nie zostawać w tym stanie niepotrzebnie. Fizycznie była na tyle mizerna, jak przedstawiał to jej wygląd.
Tuż przed drzwiami zerknęła tylko na pilnujących wejścia strażników Uchiha i bez trudu ich wyminęła. Shirakawa starała się trzymać w ryzach i nie pobrudzić niczego swoimi splamionymi dłoniami. Przestąpiła przez próg i szybko okazało się, że wewnątrz panuje poruszenie. W pokoju znajdowało się zdecydowanie za dużo osób. To spowodowało, że Hana stanęła, jak wryta. Z bladą i przestraszoną twarzą. Chwilę wodziła wzrokiem po ludziach. Część z nich w ogóle nie kojarzyła, a kilku było uczestnikami. Skoro wszyscy znaleźli się w jednym miejscu, to oznaczało koniec walk. Była ostatnia. Ze zwycięstwem w garści, lecz bez potrzeby okazywania tego. Jej stan ewidentnie nie pokazywał tego po niej. Wydarła je ostatkiem z rąk przeciwniczki. Liczyła, że wybuch nie wyrządził Kami za dużych szkód. Niemniej dziewczyna nie stała długo w przejściu. Jeszcze doprowadziłaby do incydentu. Nie chciała być dodatkowo obwiniana za czyjeś potknięcie. Skierowała się w stronę wolnego miejsca. Chwilę myślała, czy nie pozostać pod ścianą. Tylko spowodowałaby tym ściągnięcie na siebie uwagi innych. Zwyczajnie skorzystała z tego, że mogła wreszcie odetchnąć. To też rozbiła na łóżku. Położyła się najdelikatniej, jak potrafiła, żeby nie przysporzyć sobie dodatkowego bólu. Oddychała miarowo i lekko uciskała ranę na brzuchu. Wedle zaleceń stadionowego ratownika, żeby nie stracić więcej krwii. Adrenalina powoli odpuszczała, przez co Hana czuła się coraz gorzej. Nie mogła się skupić, żeby jakoś sensownie poukładać sobie w głowie ostatnią sytuację. Tym bardziej trudno było myśleć o dalszych planach. Wszystko wydarzyło się zdecydowanie za szybko. Nie była na coś takiego przygotowana.