[Event] Trybuny Południe

[Renkuro]

Renkuro jakoś wybrnął z niewygodnych pytań i jeszcze dał radę zablokować temat wspominając o zamordowanej dziewczynie. Yunko była przydatna nawet po śmierci. Dlaczego jednak lalkarz zwyczajnie jednak nie skłamałby totalnie oczyścić się z podejrzeń? Po pierwsze uznał, że już raz spróbował to zrobić i jakoś mu to w tej rozmowie nie pomogło. Dalsze rygorystyczne wypieranie się mogło być zupełnie kontrproduktywne i odczytane jako miotanie się kogoś złapanego w emocjonalne sidła. Dużo lepszą taktyką jego zdaniem było przedstawienie się jako kogoś myślącego racjonalnie i niepanikującego przy takich pytaniach. A po drugie miał już jeden epizod z kimś, kto zadawał otwarcie bardzo osobiste i ważne pytania. Gdy lekko minął się z prawdą mało go nie zabito. Mowa oczywiście o dwójce złotych łusek, które spotkał w Czarnej Perle zaraz po tym jak dostarczył dziewczynkę do weterynarza. Sięgnął pamięcią szukając ich imion w odmętach wspomnień. No tak Asagi. Kolega Sanosuke. Zdaniem tego drugiego, ten pierwszy potrafił usłyszeć, że ktoś kłamie cokolwiek to miało znaczyć. I faktycznie wyłapał jego kłamstwo. Mimo że było malutkie. I dotyczyło nie faktów, które można było dostrzec tylko jego motywacji. Było to kłamstwem dlatego, że dał młodej nóż, żeby miała się jak bronić, a nie żeby wykorzystać jej zaufanie. A także kłamstwem było, że przemienił się w obcą kobietę, a nie w swoją matkę. A potem gdy powiedział praktycznie to samo usuwając fragment o swoich odczuciach i motywacjach w prawie niewidoczny dla rozmówcy sposób to już potwierdził jego wersję. Skoro więc w mafii były zwykłe łuski, które prawie na pewno potrafiły określić, kiedy kłamał na temat tak ciężkich do odkrycia rzeczy jak jego motywacje to raczej mógł podejrzewać, że na świecie jest więcej tego typu ludzi. Tym bardziej, że teraz jego rozmówca był znamienity lekarz. Lalkarz zdecydował się więc obejść temat mówiąc samą prawdę równocześnie w żaden sposób się nie pogrążając. Możliwe, że był przewrażliwiony. Ale lepiej być ostrożnym parę razy za dużo, niż jeden jedyny raz wdepnąć w gówno. W gówno, które mogło go zabić. Jedyne co to troszkę bolało go instrumentalne potraktowanie czerwonookiej dziewczyny, którą notabene obiecał pomścić. Ale była martwa więc raczej się nie obrazi.

Przyjemniejszym tematem była rozmowa o polityce. Była również bezpieczniejsza. Jakkolwiek nie wydawało się to dziwnym stwierdzeniem. Wysłuchał w skupieniu argumentacji Baja. Jeśli miał się rozwijać to musiał rozumieć jak myślą przeciwnicy i krytycy takich instytucji. Tylko wtedy będzie mógł przedstawić realne propozycje unowocześnień działania organizacji i klanów. Pod warunkiem, że ktokolwiek by go wysłuchał. Teraz miał swoim zdaniem całkiem sporo argumentów za wyższością systemu Unii. W końcu to cesarstwo przegrało ostatnią wojnę w tragiczny sposób.
-Patrzę na to troszkę inaczej. Żeby ktoś z zewnątrz przekupił klany to musiałby kupić ich ponad połowę. Czy ktokolwiek na świecie ma takie możliwości? I co może być lepsze niż przynależenie do najsilniejszej organizacji na świecie. Do tego mogłoby to szybko wyjść na jaw z racji na parytet członków klanów w różnych służbach jak wojsko czy służby specjalne. Tymczasem w Cesarstwie trzeba wpłynąć tylko na jedną osobę, czyli cesarza. A jeśli chodzi o wewnętrzne przeciągnie liny i poszukiwanie poparcia w zamian za jakieś duże przywileje. Jest taka możliwość tylko skutkowałoby to rozpadem Unii w przypadku jakiś kontrowersyjnych pomysłów. A tego nikt nie chce, bo wszyscy pamiętają co się tam wcześniej działo. No i ludzie chcą być w Unii. Pierwszy wódz klanu, który wpadnie na głupi pomysł rozbicia jedności Samotnych Wydm prawdopodobnie straci głowę w tydzień. Jego właśni ludzie go zdejmą ze stanowiska.
Mogę się jednak zgodzić z argumentem dotyczącym stałości polityki. Tylko że polityka cesarstwa jest oparta o widzimisię jednej osoby, która może, ale nie musi słuchać doradców. I to doradców, którzy będą wchodzili mu w tyłek tuszując na przykład złe informacje, żeby tylko nie ściągnąć na siebie jego gniewu lub nawet tylko po to, żeby nie kojarzyć mu się ze złymi informacjami. Gdyby cesarz faktycznie był istotą doskonałą to prawda masz rację. Wygrywałby z naszym systemem. Ale nie jest. I prawdopodobnie nie ma na świecie nikogo kto byłby idealnym człowiekiem. I kontrargument o życiu w bańce pozbawionej złych informacji wcale nie jest znikąd wzięty. Cesarstwo zaatakowało Sogen na bazie fałszywych przesłanek o sile i zdolnościach obrońców. Gdy przesłuchiwaliśmy jeńców wojennych mówili oni o wysokich moralach i opowiadali, że plan dosłownie zakładał wejście jak do siebie. Wojska wylądowały i zajęły wybrzeże. Tam przygotowali się do natarcia w oczekiwaniu na cesarza. Wódz razem z gwardią miał ruszyć prosto do stolicy prowadząc przemarsz. Taki był ich oficjalny plan. Nie zakładali większego oporu na swojej drodze. Liczyli, że będzie to tak bezpieczny spacerek, że sam cesarz może bezpiecznie ruszyć prosto do stolicy, która przecież byłaby najbardziej ufortyfikowanym miejscem w regionie. A przecież każdy doskonale wiedział jaki opór stawiają Uchiha, Gazo i najemnicy w tej wojnie. Operacje wojskowe obrońców były wręcz często przeprowadzane kawał drogi za granicami prowincji na terenie przeciwnika. Sam brałem udział w przejmowaniu wioski na terenie Antai, która miała posłużyć jako jedna z baz wypadowych do oblegania większych osad. A mimo to cesarz naiwnie założył, że jest w stanie wejść jak do siebie. Niema innej możliwości niż to, że jego właśni doradcy w trosce o swoje bezpieczeństwo i swoją pozycję zwyczajnie go okłamywali co do sytuacji na kontynencie. Oszukanie jednego człowieka sprawiło, że całą organizacja poniosła porażkę.
A kolejna rzecz to to, że cesarz nie płaci za błędy. Może zrobić najgłupsze rzeczy i nic mu się nie stanie. A w Unii za głupie decyzje po paru latach jest się zastąpionym innym demokratycznie wybranym człowiekiem. Cesarz może traktować państwo gorzej niż prywatny folwark. Bo nie dosyć, że całe państwo to jego zabawki to jeszcze nie ponosi konsekwencji za ich popsucie. Nawet dzieci jak zepsują swoje zabawki to mają sankcję od rodziców. Tymczasem w Unii przykładowo, gdyby moja przewodnicząca klanu wygrała wybory i tragicznie rządziła, to nie tylko straciłaby szybko stanowisko to jeszcze czulibyśmy tego konsekwencje wiele lat, bo zwyczajnie izolowano by nas w podejmowaniu decyzji. W Unii czas na psucie kraju jest krótki i jest się za swoje decyzje rozliczanym. W Cesarstwie nikt cesarza nie rozliczy.
Miał jednak coś z czym zgadzał się w pełni z obydwojgiem rozmówców. Kwestia batożenia była jego zdaniem bardzo słabym rozwiązaniem. Dużo bardziej wolał karę w postaci wystawiania kogoś na służbę w wysokich punktach gdzie było bardzo gorąco. Była to kara tymczasowa oraz równocześnie uczyła pokory na pustyni. No i robiono coś wartościowego z karanymi. Nie traktowano ich jak bezwartościowy odpad tylko jako osobę, która musi dla społeczeństwa zrobić cokolwiek by odpracować swoje grzeszki. Skala sankcji powinna być powiązana z przewinieniem ponieważ obecnie nie ma znaczenia ile ktoś otrzyma batów. Tak czy inaczej będzie miał zabliźnione plecy i łatkę przestępcy. To nie było sprawiedliwe traktowanie obywateli a raczej wrzucanie każdego do jednego wora. Nie zamierzał uzasadniać tak złego aspektu ich kultury. O ile mógł bronić mafii uznając ich istnieje za w jakiś sposób pożyteczne dla regionu tak w tym wypadku było to jednoznacznie złe.
-Nie można wam jednak odmówić racji jeśli chodzi o kwestie kar w postaci pozostawienia komuś blizn do końca życia. Też uważam, że jest to bardzo słaby zabieg i niezbyt dobre prawo. Raczej bliżej mi do koncepcji wymuszania na przestępcach prac mających na celu zadośćuczynienie społeczeństwu i skrzywdzonym jednostką. Ewentualnie rozpatrywałbym to również przez pryzmat poziomu zdegenerowania danej jednostki. Karanie prewencyjne przez zostawienie komuś śladów na ciele lub ucięcie kończyć, czy zamykanie go gdzieś, uważam poza jakimiś skrajnymi przypadkami za mało ludzkie. Powinniśmy karać za to co zrobiono a nie za to co mogli zrobić w przyszłości. Kara powinna z jednej strony resocjalizować a z drugiej wymagać odpracowania krzywd. Dlatego tak lubię inny nasz zwyczaj czyli odsyłanie winnych do miejsc ciężkiej służby. Robią coś pożytecznego a nawet całkiem docenianego społecznie. Jeśli kara miałaby być zemstą za krzywdy to nie potrzebowalibyśmy sądów. Lud sam by dokonywał linczów na szubienicach.
Być może dziwnie to brzmiało z ust kogoś kto obcinał głowy jeńcom wojennym. Ale tam miało to dodatkowe uzasadnienie. Zdawał sobie sprawę, że nie mogą tego człowieka wziąć w niewolę ponieważ zwyczajnie by im uciekł. Zmieniłby się w wodę zrzucając więzy i uciekł pewnie przy okazji zabijając strażników. No i jego ekipa zarysowała Róże. To była tej jeden nieliczny wyjątek kiedy nabijanie części ciała na pale i stawianie ich przy drodze było w pełni uzasadnionym postulatem. Takim się resocjalizacja nie należy.

W międzyczasie Renkuro zerkał na arenę na walkę dwóch zawodników którym kibicował. Shinsu i Sayaka radzili sobie tak średnio. Ten pierwszy był w obronie a ta druga nie umiała zadać ciosu swojemu przeciwnikowi. Podzielał niechęć łucznika do zamaskowanego biegacza. Chociaż z drugiej strony.... To mogło być całkiem rozważne zagranie. Mógł albo wejść w bliskie starcie z machającą siekierą nastolatką albo wycofać się na znane i bezpieczne pozycje. Po co walczyć na jej terenie i w bliskim starciu skoro mógł zmusić ją do podejmowania dalszych ruchów. Technicznie w tym momencie to dziewczyna spalała siły i czakrę a on biegał i używał ninjutsu na niskim poziomie. Z każdą chwilą był bliżej permanentnego osłabienia przeciwniczki. Lalkarz widział za dobrze czym może grozić wymęczenie organizmu. Gdyby Nana odebrała mu ułamek więcej czakry chociażby zrywając jego ze dwie z jego pięknych nici to byłby to koniec. Przegrałby z nią. Wygrał o włos. Być może zamaskowany chłopak miał podobny plan. Zmęczyć wroga i potem go wykończyć. Albo nawet nie wykańczać tylko czekać niczym sęp aż sam padnie. To porównanie wydało mu się na tyle trafne, że postanowił się nim podzielić z rozmówcami.
-Ten biegacz zachowuje się troszkę jak sęp. Krąży nad ofiarą ale nie atakuje. Czeka aż sama wyzionie ducha miotając się na lewo i prawo. Na razie to tylko Sayaka traci energię i atakuje. A on niczym padlinożerca czeka na to jak już nie będzie mogła mu zagrozić.
Na innych arenach oczywiście sytuacja też nie była specjalnie rozwojowa. Bawiło go jednak, że najemnik z Unii walczący dla Sogen mierzył się z Kaminari. Było to na swój sposób zabawne. Tym bardziej, że Anzou wbrew swojemu klanowi najpierw pomagał w ataku na mur. Podobny dobór przeciwników miał miejsce tylko w pierwszej walce Azumy, gdy walczył z rybią dziewczyną. No właśnie rybia dziewczyna. Widział już kilku przedstawicieli jej klanu i wydawali mu się oni zawsze tak samo dziwaczni, ale równocześnie na swój sposób ciekawi. Z tym, że nie ciekawi jak przedmioty tylko ciekawi jako istoty. Niby ludzie, ale niby zwierzęta. W przeciwieństwie do Jugo nie byli przerażający. Był ciekawy jacy byli na co dzień i czy poza wyglądem jakoś specjalnie różnili się od zwykłych ludzi.

Tym razem o zdolnościach kolejnego omawianego klanu wypowiedział się Mujin. Aburame z Tajemniczego Lasu byli użytkownikami robaków. Wyglądało na to, że tak jak Koseki panowali nad kryształem a Sabaku nad piaskiem, to Aburame mieli pełną władzę nad swoimi małymi pupilkami. Było to oczywiście na swój sposób urocze. Któż by bowiem nie chciał mieć przy sobie swoich małych kolegów! Tylko jak oni transportowali robale na pole bitwy? Trzymali je w plecaku? No i jak w ogóle wyglądało życie w wiosce Aburame. Czy to był wielki ul jak u pszczół? Tak wiele pytań nasuwało się w błyskawicznym tempie białowłosemu. Aczkolwiek w pełni się zgadzał z opinią, że była to całkiem przerażająca zdolność. W końcu shinoi z tego rodu byli niczym królowa w gnieździe os.
-A jak oni transportują swoje robaki na pole bitwy? I jak wygląda ich hodowla. Psa Inuzuki można nakarmić normalnie z
miski. A jak nakarmić tysiące robaków, które są nam podporządkowane?
Ogólnie słuchając jego opowieści o robakach zaczął się delikatnie zastanawiać czy aby przypadkiem nie miał do czynienia z ich przedstawicielem. Jednak szybko odrzucił tę niepoważną tezę. Gdzie Mujin miał mieć te swoje robaki? Przecież nie schował ich w tyłku. Zwłaszcza jak mowa o tysiącach sztuk. W torbie raczej też ich nie trzymał. To, że ktoś się na czymś znał nie oznaczało, że od razu musiał być w tej rodzinie. Tak samo Renkuro mógł coś wiedzieć o kościach i o tym, że jego rodacy potrafią je wyciągać z ciała, ale równocześnie nie znaczyło to, że sam posiada takie cudaczne i troszkę obrzydliwe zdolności. Pokiwał głową na znak, że rozumie i od razu zadał pytanie dodatkowe.
-A jakie twoim zdaniem są najciekawsze do obserwowania robaki?

[Mujin]

Cała konwersacja na temat polityki Unii rozkręciła się na dobre. Renkuro spędził zdecydowaną większość czasu mówiąc, a właściwie produkując się, nad zaletami systemu opartego o kilka osób u władzy... O stałości polityki, o karach biczowania za przestępstwa i tak dalej i tak dalej. I jak faktycznie doceniał takie długie dysputy dotykające wielu aspektów tematu z różnych punktów widzenia, to nie był w stanie tego usiedzieć. Szczególnie, że na arenie w tym czasie działy się znacznie ciekawsze rzeczy, niż do tej pory. Douhito wygrał ze swoim przeciwnikiem, tym strzelającym promieniami elektryczności. Wybuchy były wyjątkowo problematycznym generatorem obrażeń. Oparzenia, zwęglona tkanka, rozrywanie jej na strzępy... I też różnej intensywności, w zależności od odległości od ciała i siły. Nie były takie proste jak po prostu cięcia czy nawet same oparzenia. To mogło być ciekawe wyzwanie dla Mujina. Drugim był pies. Przypadkiem, znaczy się i potencjalnie wyzwaniem. Psów nie leczył często, ogólnie nie specjalizował się w medycynie zwierząt. Ale byłby w stanie takiego uleczyć, zakładał. Jedna z walk jeszcze trwała, ale wyglądało na to, że jego medyczne powinności zaczynały ponownie go wołać.
- Taktyka jak taktyka. Dopóki działa i służy jego stylowi walki... - odpowiedział jedynie na uwagę Renkuro o "bieganiu" i "sępieniu". Jeśli takie zachowania pomagały mu osiągnąć zwycięstwo, może stworzyć dla siebie jakąś lukę, zyskać nieco informacji o przeciwniku w sposób bezpośredni... To czemu nie? Nie było to widowiskowe, pewnie, ale jeśli skuteczne, to chyba nie było problemu. Widowisko widowiskiem, turniej turniejem, ale koncept i opinia widowni nie powinna mieć wpływu na sam przebieg walki.
- Niektórzy robią to w zwojach. - Mujin zastanowił się, czy na pewno powinien dawać więcej informacji o Aburame. Ale ostatecznie sam fakt, że żywią się na chakrze swojego nosiciela, raczej nie da Renkuro niczego wyjątkowo konkretnego, prawda? Nie da mu sposobu na pokonanie Mujina, a też nie da mu żadnego powodu, by chciał to robić. - Robaki Aburame, konkretny gatunek który kontrolują, pożywia się chakrą właściciela. Muszą je karmić, by się rozmnażały i by mogli je kontrolować. - nie dał znać, że mieszkają w ciele hosta, a takie informacje już przewyższały dość uproszczone "kontroluję lalki" które otrzymał w ramach jego pytań o Ayatsurich.
- Pająki... Chyba. Nie. Zdecydowanie one. Są metodyczne. Cierpliwe. Potrafią tworzyć niezwykle wytrzymałą substancję i budować z niej domy, pułapki. Zbierają nią wilgoć, kontrolują teren. Niektóre są jadowite. Inne potrafią mieszkać w zbiornikach wodnych. Używają swoich nici jako domy, pułapki, alarmy ostrzegawcze. Ponownie - niesamowicie różnorodne i zdolne do życia w każdym terenie. Każdych warunkach. Kwintesencja robaków. - pytanie z zaskoczenia może i było "z zaskoczenia", ale Mujin wybronił się z niego dość dobrze. Nie, żeby miał ulubionego robaka, konkretnie z nazwy i gatunku, dlatego musiał operować na ogólnikach. I takim ogólnikiem były właśnie pająki. Odpowiedź mogła go nie zadowalać, Renkuro znaczy się, ale ostatecznie otrzymał to co chciał.
- Wygląda na to, że walki dobiegają końca. Na mnie w takim razie pora, trzeba zająć się rannymi. Do później. Renkuro-san, Beji-san. - powiedział, wstał i przewiesił swój wielki zwój na plecy. Kiwnął jeszcze głową do duetu w geście pożegnania, po czym opuścił swoje miejsce i skierował się ku gabinetom medycznym. Tam, gdzie praca miała go ponieść. A właściwie to ranni walczący. Jakby nie patrzeć zadeklarował się, żę będzie użyczał swoich umiejętności lokalnym medykom, trzeba było więc dotrzymać słowa, szczególnie w trudnych i kłopotliwych przypadkach.

z/t

[Baji]

Chyba każdy kiedyś tak miał że, gdy ktoś się zaczął za mocno rozgadywać to mimo najszczerszych chęci uwaga zostawała rozpraszana przez co część wypowiedzi rozmówcy uciekała. Wpadała jednym uchem, a wypadała drugim jak to wykli mówić starsi.
Właśnie w tej chwili coś podobnego zadziało się u mnie, choć tu zawinić mogła moja podzielona uwaga. Z jednej strony chciałem prowadzić miła, niezobowiązującą wymianę informacji z moimi rozmówcami z drugiej oglądałem pomału kończące się walki. Starcia kończyły się jedno po drugim za wyjątkiem tego które no po prostu doprowadzało mnie do białej gorączki. I zwyczajnie nie mogłem już wyrobić widząc jak ten zamaskowany gamoń hasa se po arenie niczym rączy jeleń zamiast faktycznie się pojedynkować.
Odruchowo sięgnąłem po najbliższą rzecz w moim zasięgu, która okazała się jakąś kulką ryżową zapewne należącą do gościa obok. Jednak chwyciłem za nią nie dlatego że dbałem o to by nie jadł za dużo, ani też nie dlatego że sam byłem głody. Złapałem ją tylko po to by następnie z wyraźną irytacją wypisaną na twarzy cisnąć nią w kierunku tego maratończyka zasranego. A masz cholera i żebyś się udławił albo poślizgną i głupi ryj rozwalił!
To co działo się w rozmowie obok całkowicie mi uciekło, przez krótką chwilę, choć może wcale nie taką krótką, jedynie co miałem przed oczami to ten nicpoń któremu nie żałowałem ponownego buczenia i wygwizdywania. Sędzia też nie był co prawda lepszy, bo dobry sędzia to by zdyskwalifikował gościa i po sprawie, a ten tam cóż stał jak kołek i kij wie po co w ogóle tam był.
Dopiero po chwili gdy znów usiadłem na miejsce obróciłem się, a tu niespodzianka bo Mujina nie ma i został tylko Renkuro. Zamrugałem kilkukrotnie nieco dziwniony.
- Emmm... Czy tu wcześniej nie było Mujin-sana? W ogóle wybacz mi Renkuro-san ale rozkojarzyłem się przez tą walkę. Walkę. Dobre sobie. Tak to może w sogen się pojedynkują. Żałosne, aż się w człowieku gotuję, że sędzia jeszcze nie przerwał tego cyrku.

[Renkuro]

Mujin z Tajemniczego Lasu będący znawcą robaków z wielkim zwojem wytłumaczył lalkarzowi, że Aburame to klan z Tajemniczego Lasu używającego robaków i noszącego je w zwojach. Czyżby lekarz wiedział takie rzeczy z autopsji? Chociaż w sumie to mógł być tylko zbieg okoliczności. Na pewno po świecie chodziło wielu ludzi z dużymi zwojami i z takim nietypowym hobby. Chociażby jego znajomy kuglarz z delegacji. Też miał zwoje i też interesował się robakami. Jedyną różnicą było to, że nie pochodził z regionów leśnych. Nie było więc sensu roztrząsać tego tematu. Tym bardziej, że gdyby rozmówca chciał to by wyjawił skąd pochodzi. W zamian za to Renkuro usłyszał całkiem ciekawy miniwykład o pająkach. Był one o tyle ciekawymi istotami, że tak samo jak lalkarze korzystały z cienkich, ale mocnych nici do polowania. Z tą tylko różnicą, że prawdopodobnie miały one dużo szersze zastosowanie niż żyłki pustynnego klanu. Niestety nie mógł kontynuować rozmowy na jakże internujący temat, ponieważ przez zmiany na arenie Mujin musiał wracać do pracy. Był w końcu zobowiązany do leczenia rannych. Białowłosy szybko się z nim pożegnał i życzył powodzenia w pracy.
Tymczasem łucznik wyglądał jakby odpłynął. Z jego zachowania można było wywnioskować, że jego ulubionym do podziwiania stylem walki nie było ciągłe bieganie w kółko. Renkuro nie podzielał tej nienawiści. Jego zdaniem manewrowanie po polu bitwy i zmienianie swojej pozycji nie tracąc zasobów było całkiem dobrą taktyką, która mogła pomóc pokonać przeciwnika bez nadmiernego pokazywania tego, co się ma w zanadrzu. Aczkolwiek mimo wszystko był kibicem Sayaki więc miał obowiązki kibica Sayaki. Wziął głęboki oddech i wydarł się w kierunku ostatniej z trwających walk.
-Dawaj dziewczyno utnij mu łeb!
Walka była o tyle ciekawa, że mężczyzna w żaden sposób nie inicjował walki. Łuska była niezmiernie ciekawa jaki jest plan jegomościa na zakończenie starcia. Tym bardziej, że nie miał okazji go oglądać podczas poprzedniej tury przez brak przeciwnika. Liczył na jakąś potężną technikę użytą w dogodnym momencie. Jakże wielkie było jego zdziwienie, gdy po takim maratonie i zebraniu nienawiści widzów zamaskowany człek zwyczajnie poddał walkę. Wstyd. Wstyd i hańba. Jak tak można? Obliczył, że nie jest w stanie pokonać przeciwniczki i tym samym nie miało sensu pokazywanie wachlarza swoich technik? Było to o tyle dziwne, że był zamaskowany. Nie byłoby więc zagrożenia, że można byłoby go rozpoznać po turnieju. Lalkarz nie chciał się nad tym głowić. Jedynie w irytacji złożył dłonie w tube i postanowił wybuczeć przegrańca. W międzyczasie Baji wydawało się, że wrócił do żywych. Rozejrzał się i ze zdziwieniem zauważył, że jego drugi rozmówca gdzieś umknął.
-Masz rację ta walka to był straszny chlew. Liczyłem na jakieś epickie zakończenie a tutaj coś takiego. Pan doktor musiał iść już do pracy. A skoro walka się skończyła to wychodzi na to, że ja też powinienem. Dziękuję za rozmowę, może jeszcze się spotkamy.
Doko musiał wrócić do kwatery i przygotować się przed jutrzejszą walką. Przygotować sprzęt przyjrzeć się kontrolnie mechanizmom i wiele innych rzeczy. Drugiej walki nie zamierzał przegrać. Ledwo uporał się z Naną więc wiedział, że taki zabijaka jak Daisuke może być problemem. Tym bardziej, że nie uzyskał żadnych specyfików od lekarza. No i przecież pokazał całkiem dużo swoich atutów widowni. Musiał obmyślić skuteczny plan, który będzie łatwiej wyegzekwować niż w poprzedniej turze. W walce z czarnowłosą postawił na atak z zaskoczenia Złotym Generałem i nie odniósł sukcesu. Tym razem trzeba będzie rozegrać to troszkę inaczej. Miał w głowie pewien pomysł ale musiał go doszlifować. Ponadto obawiał się, że wróg mógł mieć jeszcze jakieś ukryte techniki w zanadrzu. Chociaż nie podejrzewał tępawych osiłków o jakieś błyskotliwe plany. Co najwyżej o rzucenie dwoma notkami i użycie klonów. Nic specjalnego.

z/t

[Baji]

Walki się skończyły, a wraz z nimi skończyło się towarzystwo. Ludzie zwyczajnie sobie poszli ale czy jakoś specjalnie mnie to obchodziło? Nie bardzo. W końcu to już nie pierwszy raz gdy zostałem sam, jednak pierwszy raz odkąd przybyłem gdy postanowiłem zrobić coś innego niż zwykle.
Skoro turniej okazywał się totalną klapą i kolejne walki zmieniały się w szopkę albo kończyły nim rozpoczynały postanowiłem zrezygnować z oglądania festiwalu żenady. Zamiast tego postanowiłem ruszyć się gdzieś indziej, kto wie może gdzieś tam czekała mnie ciekawsza przygoda.
Zebrałem więc swoje rzeczy i widząc jak na arenie nie stawił się wielkolud imieniem Souei wstałem kierując się do wyjścia. Nie było sensu oglądać tu nikogo. Co miałem zobaczyć już pokazli teraz tylko co raz bardziej spadał poziom tych walk.
Nie do końca wiedziałem jednak gdzie się skierować, Kotei nie było takie małe i kto wie co kryło. Może warto było się rozejrzeć, a może będzie to tylko strata czasu. Pewności mieć nie można nigdy jednak uczony doświadczeniem wiedziałem że czasem opłaca się zawierzyć nawet zwykłej plotce aby przeżyć coś ciekawego.
Z/t

[Shinsu]

Poprzedni post: viewtopic.php?p=197105#p197105

Shinsu zdecydował się opuścić punkt medyczny (używając drzwi!) gdy tylko pozwoliła mi na to sytuacja. I był to dobry wybór, gdyż chwilę później zaobserwował, dwóch mężczyzn opuszcza go przez okno. A więc ulotnił się w samą porę, by nie narobić sobie problemów, a te na pewno ktoś miał. Ale chłopak kompletnie nie interesował się tym, kto - ważne, że nie on. Później poszedł do swojego pokoju odpocząć i zjeść coś dobrego, by uczcić swoją wygraną. A potem spać. I tak oto nastał kolejny dzień walk, a Douhito udał się na Południową Trybunę, by podziwiać walki.

Na samą trybunę Shinsu wszedł chwilę przed rozpoczęciem walk - akurat, gdy ogłaszani byli pierwsi uczestnicy. Bardzo dobrze się składało, gdyż w poprzedniej rundzie za bardzo nie miał okazji słyszeć imion uczestników. To przynajmniej teraz pozna kilku. Co zadziwiające, jednak z walk skończyła się zanim się zaczęła - po prosu jeden z shinobich w ogóle nie stawił się do walki. Razem z wczorajszym incydentem - to już dwóch. A wierząc plotkom, jakie usłyszał w czasie obiadu to jeden z zawodników mimo tego, że zaczął walczyć, to bez większych powodów poddał się w trakcie walki. A więc trzy poddania w ciągu dwóch rund. No... gdyby tak Shinsu'owi trafił się taki przeciwnik w następnej rundzie. Ale pewnie nie będzie miał tyle szczęścia i znowu trafi na przeciwnika, który wystawi go na próbę. Oby znowu mu się udało.

Gdy walki się rozpoczynały Douhito przyjrzał się ludziom na trybunach. Nie miałby nic przeciwko, gdyby znalazła się jakieś ciekawe towarzystwo, bo takie siedzenie samemu do nazbyt rozwijających nie należało. Ale cóż - przybył tutaj sam, to musi się z tym liczyć, że nie będzie z kim rozmawiać.

  Ukryty tekst

[Yami]

Kto by się spodziewał, że będę miał za sobą taką burdę. Wyskoczyłem przez okno chcąc powstrzymać blondyna przed potencjalnym rozpowszechnieniem się plotki. Zamiast tego znalazłem notkę wybuchową skrytą w krzakach blisko budynku szpitalnego. Czyżby należała do niego? Szczerze w to powątpiewałem. Szansa na to, że notka wybuchowa wypadła ot tak i schowała się w takim miejscu, przy istotnej infrastrukturze była znikoma. Czyżby rzeczywiście coś grubszego szykowało się w mieście? Plan zamachu, czy może znowu przesadzam? Zatruty członek klanu Senju na turnieju u Uchiha wskazujący na potencjalne zamieszanie, teraz notka wybuchowa przy murach sali szpitalnej areny. Śmierdziało stanowczo za bardzo. Nie chciałem wsadzać w ten brud swoich rąk aczkolwiek jeśli dojdzie do najgorszego mogą zginąć setki ludzi!
Chwyciłem notkę wybuchową i udałem się do strażnicy gdzie przedstawiłem całą sytuację. Miałem nadzieję, że przy pomocy sensora czy innej osoby wyciągną jakieś informacje dotyczące posiadacz tej notki. Może to zwykły przypadek? Lepiej dmuchać na zimne niż sparzyć język. Chciałem aby strażnicy myśleli w ten sam sposób. Równie dobrze ostatecznie mogli uznać to za kolejny wybryk. Niewątpliwie było ich wiele. Nie będzie to już jednak na moim sumieniu.

Pojawił się dodatkowy powód dla którego chciałem oglądać dzisiejsze walki. Kazuma, tak nazywał się blondyn, który miał walczyć. Miałem do niego po wszystkim sprawę dlatego musiałem bacznie obserwować co się dzieje na tej arenie.
Usiadłem na trybunach południowych. Zaczynać się miała kolejna runda walk. W tłumie dostrzegłem znajomą twarz. Ledwo znajomą. Była chyba uczestnikiem turnieju. Wczoraj przez chwilę dostrzegłem ją w skrzydle medycznym. Postanowiłem się przysiąść. Teraz z bliska przypomniałem sobie, że był wtedy ze mną Mujinem i jeszcze innym zawodnikiem w knajpie kiedy zaczęła się rozróba.
- Jak zdrowie? Poskładali w skrzydle? - zwróciłem się żartobliwie.
Swoją drogą po tych miesiącach samotnych podróży i kliku dni turnieju chyba coraz lepiej zacząłem nawiązywać znajomości.

[Shinsu]

Walki rozpoczęty się dopiero, a już jedna była za nimi. W tym tempie skończyliby bardzo szybko, Shinsu więc miał nadzieję, że pozostali zawodnicy nie odwalą takiej maniany, jak ten cały Souiei. Na szczęście nic na to nie wskazywało, choć walki jeszcze się na dobre nie zaczęły - zawodnicy dopiero zaczęli wchodzić na arenę. Tymczasem w tłumie Douhito zauważył idącego w jego kierunku Yamiego. Poznali się w karczmie, gdzie doszło do rozróby, a Shinsu wzbogacił się o kilka Ryo. Co prawda wyszło wtedy dosyć niezręcznie, ale cóż, może pierwsze wrażenie jakie zrobił nie było aż takie złe.

"A poskładali, dziękuję. Po tej walce udało mi się wyjść w lepszym stanie, niż po poprzedniej, choć stawiałbym, że przegram. Na szczęście mój przeciwnik sam na siebie bat ukręcił. A co u Ciebie? Co to za rozróby w szpitalu? Uciekłem, póki się dało, żeby przypadkiem jakiś stół nie poleciał w moją stronę" - zażartował chłopak nawiązując do imprezy, w jakiej brali udział wcześniej. Sytuacja w szpitalu była dla niego raczej ciekawostką, niż tematem, którym jakoś bardzo się przejmuje, ale zawsze to jakiś temat do rozmowy.

  Ukryty tekst

[Yami]

Pierwsza z walk już się zakończyła. Kyoushi wygrał walkowerem. Był pewien tego, że uczestnik nie przyjdzie. Czyżby doszło do jego śmierci? Może zwykłe ugadanie się z oponentem albo znajomość i przekonanie kto z nich był silniejszy. Istniała również szansa, że ktoś miał ważniejsze rzeczy do zrobienia niż uczestnictwo w turnieju do którego się zapisało. Czyżby jego oponent poznał wybrankę serca i uznał, że z nią spędzi ten czas? Wolałem nie myśleć już o takich przypadkach, były one jednak wciąż w zakresie "prawdopodobnym".
- Pozostaje wygrać kolejną, i kolejną po niej. Co zaś się tyczy sytuacji w szpitalu... uproszczając jeden z medyków uznał, że pacjent wymaga szerszego leczenia. Drugi medyk, który był bliżej pacjenta uznał, że nie będzie to już potrzebne. Idąc ideologią, że zdrowie pacjenta jest zawsze najważniejsze chciał powstrzymać chorego przed odejściem. Zrobił to jednak w sposób bardziej widowiskowy sprowadzając strażników. W tym momencie nie wiem co stało się dalej. Opuściłem sale medyczne.
Spojrzałem ponownie na walki turniejowe i z powrotem na Shinsu.
- Jak oceniasz swoje szanse na dotarcie do finału?

[Mujin]

Mujin opuścił pomieszczenia medyczne w stanie dość sporego wzburzenia. Nie dość, że faktycznie został on otruty, bo ufał truciźnie którą miał w swoim statywie, to dodatkowo podważył ten fakt. Jakoby się zatruł, zjadł coś niedobrego. Naszpikowanego trucizną, owszem. Zaraz po tym rzucił dość jasne oskarżenie, jakoby Mujin chciał go zatruć. Nie rozumiał tego. Jak bardzo irracjonalnym można być w takiej sytuacji? Nie ufać medykowi do tego stopnia, by aktywnie zakrzywiać rzeczywistość na swoją korzyść? Negować fakt zatrucia by zwalać winę na osobę, która chciała podać mu antidotum. Szanował podejście oparte na braku zaufania do innych ludzi, sam też nie zaufał diagnozie Mikoto i podjął działania mające na celu samodzielne sprawdzenie jego stanu. To spotkało się z kolei z dziwnym zachowaniem ze strony Mikoto. Jakby brak zaufania był wybiórczy i nie działał w obydwie strony. Hipokryzja jego akcji i podejścia wybijała się na tle całej reszty. Ale spokój pozwalał mu utrzymać fakt, że żadne z jego oskarżeń nie było stanem faktycznym. Mógł sobie mówić i kłamać ile tylko chciał. Faktem było, że on miał rację i żadne jego intelektualne wypociny tego nie zmieniały.
Zastanawiał się, jakim sposobem mógłby wygenerować takie ilości szacunku, by nie musieć się przedstawiać. By jego medyczna opinia nie mogła zostać podważona przez drugorzędnego medyka z trzeciorzędnym wykształceniem. Nie myślał chłodno, myślał chaotycznie. Uspokojenie się poza stanowiskiem medycznym... W normalnych warunkach zaaplikowałby sobie środek uspokajający albo innego rodzaju "rozluźniacz", ale na wypadzie służbowym nie wypadało się narkotyzować. Powinien być całkowicie świadomy. Nigdy nie wiadomo, co może się stać. Nie, żeby czuł się zagrożony, ale komplikacje i okoliczności mogły pojawiać się i zmieniać. Dopóki był w stanie trzymać emocje na wodzy, nie było problemu.
Może gdyby był wystarczająco znanym autorytetem? W takim wypadku nie miałby kto go podważać. A na pewno nie trzeciorzędny medyk z czwartorzędnym zapleczem intelektualnym. Czasami zastanawiał się nad konsekwencjami posiadania rozpoznawalności przekraczającej jego możliwości kontrolowania swojej reputacji. W Ryuzaku mógł stosunkowo łatwo kontrolować jak się o nim mówi na podstawie swoich możliwości interakcji z ludźmi. Ale w takim Cesarstwie? Już nie za bardzo. Chyba... Chyba posiadanie możliwości wpływania na innych tylko przez swoją reputacje nie było wcale takie złe. Cóż, powinien rozwinąć ten wątek w niedalekiej przyszłości. Może zajście "jego" zawodnika do samego finału dałoby mu więcej prestiżu związanego z rozgłosem zapewnionym przez jego pracodawcę? Zdecydowanie powinien o tym pomyśleć. To wydarzenie, jakkolwiek męczące i miejscami niefortunne, mogło zapewnić mu przewagę, o jakiej wcześniej nie myślał.
Resztę dnia spędził na skrupulatnym spisaniu swoich technik do zwojów. Jeden zawierał wszystkie jego medyczne techniki, a drugi jego techniki pieczętujące. Stanowiły one część ustaleń, które związał z kilkoma ninja na turnieju. Zastanawiał się jeszcze, czy nie uwzględnić w nim substancji paraliżującej, ale to miałoby zastosowanie bojowe. Może kiedyś? Na pewno kiedyś się spotkają i dojdzie do możliwości wymiany postępów po raz drugi. A na razie powinno starczyć to. Już ze zwojami, w stabilnym stanie i nowego dnia, skierował się ku arenie. W ramach testów postanowił sprawdzić kartkę Yamiego i faktycznie nadal działała. Długi czas działa czynił z niej znacznie lepszą wersję jego śledzenia za pomocą robaków, ale specyfika obydwu metod dawała przewagę którejś z nich zależnie od sytuacji. Im więcej możliwości, tym lepiej.
Korzystając z kartki namierzył Yamiego. Siedział on na jednej z trybun, co absolutnie nie było zaskoczeniem, w towarzystwie jednego z zawodników. Pamiętał go. Shins Douhito. Człowiek tworzący wybuchy i jeden z nielicznych, którzy przeszli dalej. Całkowicie przypadkowo, oczywiście, udało mu się zbliżyć do nich i usłyszeć to i owo. I stosunkowo gładko wejść w dyskusję.
- Niestety mój zakres umiejętności nie pozwolił na bardziej subtelne zatrzymanie go. Szczególnie, że i tak zawołałby strażników i doszłoby do interwencji. - powiedział Mujin, będąc na tyle blisko, by nie musieć podnosić głosu żeby dołączyć do rozmowy. Gdyby był w stanie bardziej subtelnie zatrzymać Kana, to jak najbardziej by to zrobił. A tak musiał użyć rozwiązania opartego na fizycznym zatrzymaniu barierą z robactwa. Zastanawiał się czy istniał bardziej subtelny sposób. Jeśli on sam nie chciał to nie było raczej innej metody, jak użycie umiejętności opartych na chakrze. Może cień Nara? Też siłowe, wszak ograniczasz komuś wolę, ale chyba bardziej delikatne i znośne dla postronnych,
- Jest tak, jak mówi Yami-san. Zatruty pacjent odmówił przyjęcia antidotum i nawet zbadania objawów przed stworzeniem odtrutki. Po zatrzymaniu go dodatkowo oskarżył mnie o próbę wstrzyknięcia mu trucizny. Ostatecznie, przez interwencję straży, rozeszliśmy się. - dopowiedział, zajmując bezpardonowo miejsce obok Yamiego i Shinsa. Które było wolne, w domyśle jedno obok któregoś z nich. Miał nadzieję, że nie przeszkadza. Akceptacja wszystkich uczestników rozmowy przez wszystkich uczestników rozmowy gwarantowała rozmowę w dobrej atmosferze. Przynajmniej na papierze.

[Shinsu]

Zadając pytanie o zajście w punkcie medycznym Shinsu nie spodziewał się, że może usłyszeć taką historię. Otruty zawodnik dostał się do punktu medycznego, gdzie Mujin - upoważniony do pomocy uczestnikom turnieju - chciał podać mu antidotum. Tymczasem zawodnik odmówił leczenia, choć chwilę wcześniej z powodu otrucia poddał walkę (ten fragment Shinsu wydedukował w oparciu o krzyki Kazumy, który wbił do owego punktu z niemałą awanturą). Swoją opinię, jak dalej klarowało się Shinsu'owi opierał o zdanie siedzącej z nim dziewczyny, która najwidoczniej również była medykiem (a przynajmniej tak twierdził Yami - no dobra, to że to o dziewczynę chodziło Shinsu założył w oparciu o to, że Yamiego i Mujina znał, a Kazuma przyszedł później i na medyka to nie wyglądał...). No i doszło do awantury, przed którą uciekł Shinsu i, jak się okazuje, również Yami. A Mujina to chyba z jej powodu wyrzucili, bo raczej sam by sobie stamtąd nie poszedł. No, ewentualnie nie miał jeszcze nic do roboty, więc po prostu jeszcze tam dziś nie zawitał. Ten szczegół nie zaprzątał jednak głowy Douhito, więc postanowił nie dopytywać się już o żadne szczegóły - "No to miałem nosa, żeby się stamtąd ulotnić. Wolałbym nie brać udziału w jakiś awanturach w trakcie turnieju. Szkoda ryzykować dyskwalifikację z powodu wzięcia udziału w awanturze, która mnie nie dotyczy. Szczególnie, jeśli brałoby się w niej udział zupełnie przypadkiem..." - podsumował relację Yamiego i Mujina.

Rozmowę na inne tory skierował Yami pytając się Shinsu'a, czy uważa, że jest w stanie wygrać turniej. Chłopak był wdzięczny za tę zmianę tematu, gdyż podskórnie czuł, że prowadzenie dyskusji na temat wczorajszych wydarzeń nie będzie przyjemne - "Szczerze mówiąc nie wiem. Obie walki pokazały mi, że moi przeciwnicy stanowią wyzwanie, z jakim nigdy wcześniej się nie mierzyłem. Szczególnie wczorajsza walka była dla mnie kłopotliwa... powiedzmy, że umiejętności Anzou nie należą do takich, przeciw którym dobrze mi się walczy. Pokonałem go w zasadzie cudem, tylko dlatego, że nie uwzględnił faktu, iż zasłona dymna działa nie tylko na jego korzyść, ale i ja mogę ukryć co nieco, gdy jego wzrok nie może mnie śledzić. Niemniej... nie wiem, z kim mógłbym walczyć w następnej rundzie. Z takim Renkuro myślę, że mógłbym podjąć walkę, choć jak widzę" - tutaj Shinsu spojrzał się na arenę, na której pacynkarz przyzwał 6 figur na raz - "jak widzę, ciężko mi będzie nadążyć za taką menażerią przyzwaną jednocześnie." - Shinsu wzdychnął głęboko. Nawet jeśli trafi akurat na rodaka, to nie będzie miał łatwej przeprawy - "Jeśli chodzi o innych zawodników - nie wiem, jak walczą, ciężko mi więc przewidywać. Myślę, że mam się o co bić, ale nie nastawiam się na wygranie turnieju."- chłopak nie myślał o tym wcześniej, czy będzie miał szansę zostać mistrzem. Choć może, gdyby jeszcze jeden czy dwóch przeciwników się poddało, to byłoby łatwiej. Znając jednak życie, to akurat jego przeciwnicy się nie poddadzą.

  Ukryty tekst

[Yami]

Nie wiem czy istniała jeszcze jakakolwiek potrzeba trzymania tajemnicy odnośnie zatrucia jednego z zawodników. Głośno westchnąłem słysząc jak pierwszym co powiedział Mujin na wejściu jest dopełnienie historii właśnie o nią. Jeśli tak łatwo rozpowiadał informacje o tym niewątpliwie wspomniał to też strażnikom kiedy opuszczałem szpital przez okno. Nie wiem czy istniała jeszcze potrzeba pójścia do blondyna po zakończeniu walki skoro informacja i plotki mogą być już w obiegu. Medyk za nic miał próby zatajenia skrytobójczego ataku na uczestnika aby nie siać paniki. Był zbyt... prawdomówny? Skoro nie ukrywa niczego raczej nie będzie najlepiej służył jako powiernik tajemnic. Miałem nadzieję, że w przyszłości jego wiedza dotycząca Fuinjutsu może bardzo mi się przydać z wiadomych powodów.
- Być może. Aczkolwiek trzeba było uszanować jego wolę skoro odmówił pomimo przedstawienia przez ciebie zagrożeń. Wiedział na co się pisze i podjął decyzję. Nie można pomagać ludziom wbrew ich woli... choć czasami chciałoby się.
Tym samym zamknięty został temat otrutego Kana. Sam już nie widziałem potrzeby blokowania informacji skoro te uciekają mi między palcami. Miałem jedynie nadzieję, że gadatliwość Mujina nie doprowadzi do katastrofy. Miałem nadzieję, że wszystko się wyjaśni i będzie zwykłą próbą wygrania zakładu niż targnięciem się na czyjeś życie.
Skierowałem wzrok w kierunku Shinsa. Miał obawy związane z przyszłymi walkami. Nie dziwię się mu. Ostatnie dnie wskazywały na kilku faworytów, z przykrością jednak muszę stwierdzić że Shinsu do nich nie należał aczkolwiek kto wie. Kan, który pokazał się z bardzo dobrej strony na pierwszej walce odpadł bezpardonowo w drugiej.
- Nie ma czegoś takiego jak cud i zbieg okoliczności. Wygrałeś bo byłeś lepszy, wygrałeś bo wykorzystałeś wymierzony przeciw Tobie atak na własną korzyść.
Zerknąłem na trwające walki próbując znaleźć zwycięską strategię dla Shinsu. Skoro z nim rozmawiałem to równie dobrze mogłem mu doradzić. Poznałem jego podstawowe zdolności i łatwo zrozumiałem jak bardzo mogą być problematyczne. Wszystko zależało od odpowiedniego wykorzystania jego zdolności.
- Największym problemem mogą być co prawda ci, którzy w znaczący sposób przerastają cię zdolnościami fizycznymi, aczkolwiek nie martwiłbym się na Twoim miejscu osobą sterującą kukiełkami. Możesz tworzyć latające twory, prawda? Osoba korzystająca z marionetek musi mieć bardzo dobre spojrzenie na walkę inaczej jest bezużyteczna. Powiedz mi co by się stało gdyby kilka z twoich latających tworów zrzuciło na niego kilka bombek chilli? W tym miejscu musiałby się martwić nie tylko tym co jest naokoło niego ale również i nad nim. Jeśli choć jedna by trafiła cel... wygrałeś.
Gdybym miał nazwać tę strategię... najpewniej powiedziałbym aby wymyślił to ktoś inny. Pierwsze co przyszło mi do głowy to "Powietrzna niespodzianka" bo niejednokrotnie te wkurzające ptaszyska zrzuciły na mnie swoje... białe niespodzianki, które ciężko sprać.

[Mujin]

Mujin rzecz jasna potrafił zachowywać poufne informacje dla siebie. Wrażenie o jego nieumiejętności było więc błędne, ale uzasadnione. Jeśli Yami uważał informację o zatruciu jednego z zawodników za "tajną", a medyk mówił o tym w miejscu publicznym, to tak, Mujin dawał utajnione informacje ludziom wokoło za darmo. Co prawda sam Aburame tego tak nie widział, bo dla niego temat ten nie był w żaden sposób niepubliczny, a włączenie się do rozmowy konkretnie w tym momencie wymagało poruszenia konkretnie tego tematu. Mógł wybrać coś innego, po prostu się przywitać? Oczywiście. Czy chciał? Nie, chciał wejść w takim momencie. Nie, żeby stanie obok i czekanie na inny temat do włączenia się było jakkolwiek sensowną opcją. Temat ostatecznie także porzucił. Nie miał zamiaru się kłócić ani wychwalać swojej ideologii. Na pewno nie potrzebował tego w tym momencie i od tych osób.
- Twoje zwycięstwo było konsekwencją twoich decyzji. Nie ma co uznawać tego za "cud" i umniejszać swoim osiągnięciom. - dodał jeszcze. Nie wierzył w coś takiego jak "cuda". Na pewno nie z wszechobecną chakrą, mnogością sposobów na jej wykorzystanie. Czy transformacje Jugo były cudem, czy może konsekwencją działań konkretnego człowieka? Czy robactwo Aburame współpracujące ze swoim hostem było cudem, czy może efektem eksperymentów i prób ukierunkowania populacji z konkretnymi predyspozycjami? Wszystko miało swoją genezę, która była konsekwencją działań innych ludzi, których działania zostały ukształtowane przez innych ludzi. I tak dalej i tak dalej. Niekończący się łańcuch powiązań i działań różnych osób na siebie nawzajem. "Przypadek", dla jednych. Ale nie dla Mujina.
- Renkuro musi poświęcać uwagę na swoje marionetki. Jego uwaga nie może być podzielona po równo na lalki i ciebie i otoczenie wokoło. W mojej opinii wystarczy stworzyć odpowiednio dużo rozpraszaczy i zmusić go do popełnienia błędu w tej kwestii. Twoje twory idealnie się do tego nadają, bo pominięcie jednego nawet pocisku może być zgubny w skutkach. - kontynuował Mujin, wyrażając swoja opinię. Pozbawioną konkretnej wartości strategicznej co prawda, gdyż jego perspektywa jako osoby niezaprawionej w boju była mniej wartościowa. "Sezonowy" ofensywny ninja, unikający starcia, nie powinien być dobrym strategiem, ale patrząc po umiejętnościach obydwu zawodników i bazując na tym, co sam wiedział, mógł chyba skleić porządną strategię. Jak Mujin spróbowałby podejść takiego Ayatsuri? Pewnie wysłać robactwo do jego kukieł i spróbować je zniszczyć od wewnątrz? Albo zmasowanym atakiem bezpośrednio w kuglarza. Ze wszystkich stron, jak to preferuje działać robactwem.
- Nie jestem pewien, Shins-san, czy powinieneś myśleć tak lokalnie, powiedziałbym. Pewność siebie, w odpowiedniej dawce, potrafi dać ci przewagę. Mierzenie wysoko jest równie ważne, w mojej opinii, co celowanie w przedział swoich możliwości. Trzeba trafić w obszar pomiędzy nierealistyczną wizją i patrzeniem na ziemię, jeśli rozumiesz co mam na myśli. - powiedział. Ciężko było mu zwięźle określić, co miał na myśli. Ale jeśli celowało się zbyt wysoko, to można było i stracić czas i motywację, na przykład przez mozolność, nierealność, inne okoliczności. Przez brak postępu, przez innych mierzących w to samo miejsce, ale ze znacznie lepszymi okolicznościami. Z kolei mierzenie nisko sprawia, że tracisz i marnujesz swoje umiejętności i potencjał. Mógłbyś uratować setkę ludzi, ale decydujesz się na bardziej lokalne akcje. Balans pomiędzy tymi dwoma był, według Mujina przynajmniej, konieczny. On mógł zrewolucjonizować medycynę swoimi badaniami i technikami, ale nie powinien szukać mikstury na wieczne życie. Albo zostać w swojej klinice całe swoje życie i nie wykorzystać swojego talentu dla większego dobra. Balans pomiędzy skromnością i ambicją. O, może tak?
- Balans pomiędzy skromnością i ambicją. Chyba tak bym to określił.

[Shinsu]

Temat zajść w punkcie medycznym umarł na dobre. I dobrze. Nie było sensu go bardziej drążyć. Na jego miejsce wszedł inny, znacznie bardziej interesujący - na Turniej Pokoju. Yami zainteresował się przewidywaniami chłopaka dotyczącymi jego własnych szans w kolejnych rundach. Zarówno on, jak i Mujin przekonywali, że chłopak powinien z większą pewnością siebie podchodzić do swoich zwycięstw. Przynajmniej tak ich rozumiał Shinsu.

"Wiecie, to nie tak, że sugeruję, że moje zwycięstwa to był tylko łut szczęścia. Ale doskonale wiem, jak blisko byłem przegranych w obu pojedynkach. Szczególnie moje zdolności fizyczne nie nadążają za umiejętnościami w kontroli mojego Kekkei Genkai. Jeśli będę miał walczyć z kim naprawdę szybkim, to mogę nie dać rady. Przeciw samurajce było naprawdę ciężko, szczególnie, że moje twory ledwo ją okaleczały..." - Shinsu wdzięczny był obu rozmówcom za mentalne wsparcie, jakie mu okazali, ale równocześnie nie chciał popadać w samo zachwyt. W tym względzie Mujin miał rację, trzeba znajdować zdrową równowagę między docenianiem swoich osiągnięć, a krytycznym podejściem do nich. Żadna skrajność nie była zbyt dobra.

"A Wy? Na kogo stawiacie? Kto według Was ma największe szanse na zwycięstwo?" - Douhito odbił piłeczkę. Chciał się dowiedzieć, przeciw komu może walczyć, a obaj zdawali się mieć więcej doświadczenia od unijczyka, więc pewnie mogą powiedzieć znacznie więcej, niż Shinsu by sam mógł wydedukować.

  Ukryty tekst

[Yami]

Mujin postanowił własnymi słowami potwierdzić to co powiedziałem. Mieliśmy podobne zdanie w tym temacie. W życiu nie istnieje coś takiego jak łut szczęścia, nie istnieje przypadek. Wszystko jest ze sobą powiązane. To samo można powiedzieć o byciu bliskim przegranej. Być blisko dokonania czegoś a dokonanie czego to jak czerń i biel, to zupełnie inny zapis jak do przegrałem a wygrałem. Nie wiem więc dlaczego w ogóle Shinsu na ten temat rozprawiał. Mógł być z siebie dumny że wygrał dwie walki. Biorąc pod uwagę ilość i jakość co po niektórych uczestników... można uznać się już w tym momencie za zwycięzcę. Nawet jeśli przegra, zyska (a przynajmniej powinien) motywację do poprawy swoich zdolności i w przeciwieństwie co do niektórych znaleźć i poprawić własne luki.
- Jeśli chodzi o samurajów... Wystarczy, że na samym początku rozrzucisz bombki dymne wokół siebie i stworzysz latającą figurkę na której będziesz latał. Nawet jeśli samuraj jest szybki... nic mu to nie da jeśli będziesz poza zasięgiem jego ataków.
Tak zapewne ja bym zrobił. Odebrał punkt widzenia, położyłbym się nisko i przygotował figurę. Potem to już ryż z jajkiem czy tam z górki.
Pytanie postawione przez Shinsu było dość trudne. Nie znałem wszystkich uczestników i pełni ich możliwości. Znałem kilka osób i na podstawie tego co widziałem mogłem być pewny wyniku.
- Jeśli uznać, że od tego momentu nie będzie niespodzianek... tak jak ostatnie poddanie się Kana. Postawiłbym na Kyoushiego, który właśnie wygrał walkowerem. Swego czasu razem podróżowaliśmy i wiem, że nie pokazał jeszcze wszystkiego. Co prawda jest porywczy więc istnieje szansa, że wpadnie w pułapkę przeciwnika aczkolwiek samą siłą technik powinien te pułapki roznieść od środka. Gdyby nie poddanie się Kana... miałbym większe trudności z wybraniem tego jednego. Teraz jednak nie mam wątpliwości.