[Event] Trybuny Północ

[Kyoushi]

Pojawił się i narobił trochę szumu, ale w sumie co mógł innego sobą zaproponować. Nic poza tym. Na sam początek mógł zareagować na słowa Ario, z którym wszedł w konwersację. Nie trzeba było wiele, a jednak aż tyle. Teraz to jego oczy leciały na jedną z aren i widział jak pojedynek się rozwijał, a Souei punktował swojego przeciwnika, kując go jak osa raz po raz. Heterooki jednak wiedział, że to nawet nie jest próbka możliwości tego bydlaka, kolosa, który może zmieść jednym uderzeniem z powierzchni ziemi - ewidentnie się oszczędzał lub nie chciał przed wszystkimi odkrywać każdej ze swoich kart. To był cyrk na kółkach. Wracając, siwy spotkał się ponownie z Ario, którego nie widział już jakiś czas, więc mieli także do pogadania.
- No to już wszystko wiesz co wymieniłeś. Nie trudno o te informacje, gdy jesteś w okolic Sogen, na pustyni są zdecydowanie mniej dostępne, ale już je zauważyłeś. O przekazywaniu wspomnień nic nie wiem, ale skoro to sztuka iluzji to prawdopodobnie można wszystko co sobie wymarzysz. Czyż nie? W końcu to tylko iluzja, więc może być każda. Jednak zdajesz sobie sprawę, ze są to tajemnice klanu, wiec więcej ci powiedzieć po prostu nie mogę poza tym co już sam zauważyłeś lub wiesz? Uchiha na Sharinganie zbudowali siłę, dzięki jego nietypowym umiejętnościom. A teraz pora na... - no i wtedy też sięgnął po szluga, którego miał skitranego w wewnętrznej kieszeni swojego płaszcza. Wsadził go niemal natychmiast do pyska, a jego palec po prostu zapłonął, by go odpalić. Sprytna i przydatna sztuczka. Niedługo później produkował już tyle dymu, że był on niemal wszędzie, rozchodząc się prosto z jego ust we wszystkich kierunkach.
- Tyle czekać... - zmrużył oczy udając niezadowolenie, by pociągnąć kolejny buch z fajki wodnej szlugi zwiniętej. Kjoszownik także przeniósł wzrok na chłopaka o szarych oczach, który także wyglądał przez nie dość wyjątkowo, ale powiedział, że nie powinien raczej pić. No to rozpętał prawdziwą ognistą burzę.
- Dlaczego nie polecasz? Masz złe doświadczenia? A może to ja nie powinienem pić? - zainteresował się, delikatnie się zbliżając ze ślepiami wlepionymi w Kamiyo. Jego czarne i czerwone oko obserwowało każdy ruch, gdy jedna z rąk była w kieszeni jego cudownych, ciemnych spodni, a druga dłoń, wędrowała ze szlugiem do ust, by wydmuchać bardzo duże ilości dymu w kierunku Kamiyo. Białowłosy był bardzo dociekliwy, ale także i cwany kot. Specjalnie podrażniał medyka, a także próbował go sprowokować, gdy tylko na jego ustach pojawił się O G R O M N Y uśmiech, z przymrużonymi oczami.

[Tanaka Misaki]

Młodej przedstawicielce klanu Juugo pozostało jedynie obserwowanie jeszcze toczących się walk i podsumowane tego, co widziała do tej pory. Musiała wyciągnąć z pobytu tutaj jak najwięcej wiedzy, informacji i doświadczenia, które będzie mogła wykorzystać w przyszłości, podczas misji. W większość dziejących się wokół niej wątków niezbyt mogła się zaangażować. Albo kompletnie jej nie interesowały, jak na przykład kwestia jedzenia czy poszukiwania alkoholu albo nie było zbytnio niczego do dodania, jak na przykład opowaidanie o Sennince. Sama Misaki była raczej niechętna opisywaniu innym zdolności swojego szczepu ale nie dała po sobie tego poznac. Jakby nie patrzeć usłyszały już o lalkarstwie, a może dowiedzą się także czegoś o sharinganie?
-Do zobaczenia Kamiyo-san i dziękuję za opiekę medyczną.
Ukłoniła się i pożegnała jednego z uczestników rozmowy, odprowazając go swoim wzrokiem dopóki nie zniknął. Zaraz po tym przeniosła wzrok na liska, którym opiekiwała się Misae. Pozwoliła sobie podejść bliżej i utkwić w nim wzrok.
-Ohayo, Tomoe-san
Odezwała się do zwierzęcia i posłała mu uśmiech. Kontakt ze zwierzęciami przychodził jej łatwiej niż z ludźmi, wydawały się być bardziej szczere i przyjazne.

[Ario]

Dalsza część rozmowy z Misae toczyła się w umiarkowanej tonacji. Chłopak dowiedział się tyle, że jej lisi towarzysz został porwany.
- To ten ktoś musiał miec niesamowite szczęście, bo znaleźć pustynnego lisa, jeszcze z południa to bardzo ciężka sprawa. Tym bardziej go złapać. - wyjawił chłopak. - Kiedyś, jeszcze na początku mojej ścieżki jako Doko miałem misję, w której odwiedziłem miejsce, gdzie psy były używane do bitew. Między sobą. To było złe miejsce. - wyjawił dziewczynie.
Chłopak w swoim życiu odbył już tyle misji, że miał doświadczenie w bardzo wielu różnych tematach. Chociaż Ario dzielił wszystko na marionetki i wszystko inne, tak szanował życie cywili i zwierząt. Ta druga grupa, przypominała mu trochę matkę. Pozbawiona w jakimś stopniu inteligencji, ale z dużą intuicją. Tym bardziej, że potrafiły przywiązywać się do ludzi.

Kolejnym aspektem była wizyta na pustyni. Tutaj Ario nie miał zbytnio nic do dopowiedzenia. Skinął głowa na znak zgody.
- Na pustyni nie jest tak ciekawie jak tutaj. Tam jest piach, daktyle i kurz. No i jest gorąco. Tutaj są te wszystkie...kolory, życie, ludzie. Podoba mi się. - stwierdził chłopak. - No i fajne są te walki. Patrz, czarne pioruny, to jakaś nowość. - wskazał dłonią na jednego z uczestników, który właśnie smażył przedstawicielkę Yuki. - Lodowe techniki są mało wytrzymałe, ale szybkie. Poza tym potrafią zamrażać. - poinformował MIsae. - Ale ten drugi to pierwszy raz widzę, nie miałem okazji.

Dalej rozmawiał z Kyoushim, który jedynie potwierdził to, że czerwonoocy trzymają więcej asów w rękawie. Sam Ario miał stycznośc z dwoma doujutsu w swojej karierze. Jeden to Tamaki, który pozwalał jej na bezgraniczną wizję, zaś sam sharingan wydawał się być mieszanką genjutsu i poprawy ogólnego zorientowania w otoczeniu. Przynajmniej tyle mógł maksymalnie wywnioskować. O więcej będzie musiał zapytać Kisuke.
- Ciekawe, rzadka umiejętność. Swoją drogą, Kyoushi Ty też może chcesz odwiedzić pustynię z nami? Czy masz jakieś plany na nadchodzące czasy? - zapytał.

[Misae]

Z każdym kolejnym buchem, który wypuszczał, brew kunoichi unosiła się wyżej i wyżej w karcącym grymasie, który w tym momencie był już bardziej groteskowy niż przerażający, zwłaszcza, że Misae w końcu z cieżkim westchnieniem odpuściła. Dobrze wiedziała, że tej wojny nie wygra. Bardziej czekała, aż nieświadomy niczego nieszczęśnik postanowi zwrócić uwagę Kjoszowi, że nie powinien palić na trybunach przy dziesiach i kobietach w ciążby, bądź po prostu przy ludziach, których dym gryzł w płuca i im przeszkadzał. Byłaby z tego bardzo ciekawa dodatkowa atrakcja, która zapewne skupiłaby uwagę gapiów jeszcze bardziej niż pojedynek na arenie.
Gdy zarówno Ori jak i Kyoushi pociągnęli temat alkoholu, z czego ten starszy nie omieszkał naigrywać się z młodszego Yamanaka dostrzegła idealną okazję by dorzucić swoje dwa ryo.
-Gdyby alkohol miał ci zaszkodzić, już dawno byłbyś trupem - odparła i z tytanicznym wręcz trudem walczyła ze sobą aby nie pokazać mu języka. Tak to już było. Oboje uwielbiali się bez reszty i dogryzali sobie. Ze świecą można było szukać innej równie ważnej dla dziewczyny persony, a szczególnie takiej, przy której mogła popuścić wszelkie hamulce bo wiedziała, że zamiast urazić go, prędzej sprowokuje siwego do odpowiedzenia pięknym za nadobne.
-Do zobaczenia - gdy Ori pożegnał się, złapała się na pełnych podziwu myślach jak to młodzi ludzie w tak młodym wieku robią coś tak pięknego jak pomoc innym w lecznicy. Dopiero potem do niej dotarło, że brunet wcale aż tak młody nie był… to ona coraz szybciej się starzała. Czy ktoś mógłby zatrzymać ten pędzący czas? Proszę?!
Wróciła do rozmowy z Ario. Czy łowca Tomoe miał szczęście. Dobre sobie.
-Sądzę, że był zdereminowany. Składał zwierzęta w ofierze w tylko sobie zrozumiałych rytuałach… - przez chwilę po jej twarzy przebiegł cień złości, frustracji, że ktoś taki może chodzić po ziemi. Szybko jednak złagodniała gdy tylko zobaczyła ten puchaty pyszczek - A jednak to nieszczęście było początkiem naszej wspólnej podróży… - słychać było nostalgię w jej głosie. Trudno było wyobrazić jej sobie życie, którego nie dzieliłaby z tym uszatym marudą… marudą, który przekręcił łepek, gdy podeszła do niego najmłodsza uczestniczka rozmowy.
-No hej… - odparł jej z zainteresowaniem. Czyżby kolejna jak Souei?
Na słowa o mało ciekawej pustyni pokręciła głową. Miała inne stanowisko na ten temat.
-Chętnie sama ocenię. Zauważyłam, że ludzie często dużo mniej przychylnie patrzą na swoje okolice, turyści zauważają piękno w tym, co dla mieszkanów jest oczywiste i zwyczajne. Uwierz mi, że taka odmiana to dobra sprawa, zwłaszcza, że to już trzeci turniej na którym jestem i kolejny, który daleki jest od komfortu termicznego statastycznego człowieka. - dodała na koniec żartobliwie, choć w duchu liczyła, że ktoś jej pobożne życzenie weźmie do serca.

[Kyoushi]

Na pewno odrobinę się rozczarował faktem, że jego kontr-rozmówca postanowił po prostu obrócić się na pięcie i uciec przed odpowiedziami, które mogły bardzo wiele zmienić nie tylko w dzisiejszym dniu, ale i w życiu samego szarookiego. Może na całe życie lub nie życie, heh. Nigdy nie wiadomo co się może wydarzyć przy heterookim szermierzu, który przecież przewidywalnością to nie grzeszy, jak już wielu zdążyło się przekonać. On był tu na trybunie by wyhaczyć samą Katsumi, której nie udało mu się dostrzec, wiedząc, że właśnie druga runda dobiega końca. Teraz wiadome było, że białowłosy już zna położenie rudowłosej. Pewnie to to samo miejsce, które zdążył rozbroić. Świadomy tego jednak, chciał dokończyć rozmowy, które przecież rozpoczął nie tylko z samą przyjaciółką, numerem jeden tego przedstawienia, ale także i z Ario, kimś kto także był w jego krótkim życiu dość blisko, ponieważ to on był jednym z tych, z którymi zdobył niebywałą moc. Niestety, na słowa samego Ario za wiele powiedzieć o umiejętnościach nie mógł. Tylko tyle ile było już powiedziane, bo po prostu więcej zdradzić nie mógł. Aż takim szują nie był, chociaż był niemałym.
- O, a te plany z pustynią mnie chyba ominęły. Skąd taki pomysł się wziął i co zamierzacie tam robić? Mówisz o nas, jakby Misae też z wami szła? Co tu się dzieje, co to za plany goście. - zapytał nieświadomy czegokolwiek, nie zdając sobie za bardzo sprawy z planów, jednocześnie z wielkim uśmiechem pytał, bo naprawdę był ciekawy tego co wymyślili. W tym samym czasie to właśnie białowłosa dobrze dogadywała i prowokowała uśmiech szermierza z Sogen, który nie śmiał nawet zasypywać gruszek w popiele i z dziką przyjemnością planował odwdzięczyć się pięknym za nadobne. Widział także ten wzrok i grymas, który karcił go z góry na dół, gdy ten wydmuchiwał kolejną chmarę dymu. Niedługo później już ukończył szluga, zrzucając go pod nogi i delikatnie przyciskając by go ugasić. Wiadome było, że z twarzy uśmiech nie mógł mu zejść.
- O to to to! W sedno! Nigdy nie szkodził i nie zaszkodzi, nawet teraz! Ale chyba plany się coś pozmieniały. Patrzcie! Mówiłem, że go rozniesie! - rzekłszy, od razu rzucił wzrokiem przez ramię, by widzieć jak bez większego wysiłku Souei odwrócony od nich wracał w korytarz, z którego można się było dostać na arenę. Był zwycięzcą i kolejnym przeciwnikiem, który stanął na drodze do mistrzostwa w Sogen! Ależ był podekscytowany! To było to!
- Misae, nie zostawiam cię na długo, ale moja misja mnie wzywa. Szukałem swojej Shirei-kan, jednak widzę, że walki dobiegają końca, a na loży osobistości jej nie widzę, tak jak i Ichirou, więc pewnie gdzieś wybyła. Oby nie z tym opryszkiem. Ruszam do siedziby na spotkanie, zobaczymy się w domu, chyba że już się na pustynię wybierasz z tym gagatkiem? - zażartował do swojej bliskiej koleżanki z Klepsydry, by samemu w obrocie znów zniknąć z trybuny, udając się w kierunku siedziby samej "królowej" Kotei. To teraz u niej musi zdać swój raport.

z/t
viewtopic.php?p=195742#p195742

[Tanaka Misaki]

Pozostała już tylko jedna walka do zakończenia i to akurat ta, która akurat Misaki interesowała. Zerkała więc kątem oka na zmagania Daisuke i starała się także słuchać rozmów, które to toczyły się wokół niej. Liczba osób w ich grupce pogadankowej stopniowo się kurczyła. Nie mniej, dyskusje nadal trwały, chociaż Misaki nadal czuła, że trochę tu nie pasuje. Szczęśliwie i ona znalazła bratnią duszę, z którą mogła porozmawiać.
-Miło mi poznać, na imię mi Misaki. Wygodnie ci tak?
Zapytała, z ciekawością ale i ciepłem w głosie. Przy ludziach z reguły się dystansowała, jednak przy zwierzętach było nieco inaczej. Oczywiście, nie była tak otwarta jak przy rodzinie i przyjaciołach, jednak łatwo było zauważyć, że naturze ufała dużo dużo bardziej niż ludziom.
-Do zobaczenia.
Pożegnała Kyoushiego, który wybywał z ich towarzystwa i ruszał na poszukiwania. Młoda Tanaka zerknęła na Sasame i przechyliła głowę w bok, z niemym pytaniem, czy i one powinny się uż zbierać.

[Misae]

Dzień chylił się ku końcowi. Walki się zakończyły. Wszyscy byli powoli zmęczeni i marzyli już tylko o tym, aby odpocząć we własnym łóżku… we własnym, bądź wynajętym na czas odwiedzić w obcej krainie oczywiście. Tylko jednemu nie w głowie było spanie. Tylko jeden latał jak kot z pęcherzem to tu to tam coś kombinując. Pokręciła głową. Choć teraz jego powód brzmiał wyjątkowo poważnie. Skinęła mu głową. Nie miała wiele do gadania. Musiał wypełnić misję Shirei-kan. Nie można było ukrywać, że był to priorytet większej wagi niż jakieś tam czcze ploteczki na trybunie z grupką mniej lub bardziej znajomych ludzi.
-Spotkamy się w domu - pomachała mu na pożegnanie. I tak zmierzali do jednego miejsca. Po prostu ona dotrze do niego zapewne szybciej i w lepszym stanie. Puściła jeszcze tylko jego komentarz o alkoholu mimo uszu. Przyjrzała się do końca ostatniej walce, która dłużyła się niemiłosiernie, po czym wstała delikatnie otrzepując szatę, ta sama w sobie nie miała od czego się wybrudzić, był to bardziej wyuczony gest wypracowany koniecznością nienagannej prezencji. Taki niemal tik nerwowy.
Powiodła kolorowymi ślepiami po twarzach obecnych, zatrzymując wzrok dopiero na licu rudzielca.
-Pora już na mnie. Ario-san, jeżeli nie uda nam się spotkać wcześniej, spotkajmy się dzień po zakończeniu turnieju pod główną bramą, będę gotowa do drogi - potwierdziła tymi słowami, że jest zdecydowana na wspólną drogę na pustynię. Jeżeli zweryfikuje plan na nieco inny. Posłucha go, na pewno na ten moment zamierzała ustalić chociaż sam zarys, aby w szaleńczym pędzie nie musieli się szukać po całym Kaigan, co mimo jej niezwykłych zdolności wcale by tak proste nie było.
Najgorzej na wieści o wyjściu zareagował Tomoe, który miał już przejść do rozmowy z kolejnym ciekawym człowiekiem, kiedy jego człowiek zarządził wymarsz. Mruknął niezadowolony, ale dźwignął się na łapy. Wyglądał jak dziecko, któremu rodzice zabronili bawić się z kolegami.
-Bardzo miło było mi was poznać, do zobaczenia - te słowa skierowała już do dwóch czerwonowłosych posyłając do jednej i drugiej promienny uśmiech, po czym opuściła trybuny wraz z fenkiem…

ZT

[Sasame]

Oglądanie walk do końca minęło mi niczym z bicza strzelił, nim się obejrzałam, ostatnia walka dobiegła końca a widownia z trybun zaczęła już się zbierać do wyjścia. Otrząsnęłam się z delikatnego otępienia i szybko znalazłam wzrokiem Misaki.
- Tak, tak, chodźmy już. - powiedziałam do kuzynki a następnie razem opuściłyśmy trybuny a następnie arenę. Korzystając z okazji wspólnie udałyśmy się na posiłek a następnie wróciłyśmy do przeznaczonej naszej delegacji posiadłości. Cały czas czułam dziwne otępienie, jednak nie potrafiłam do końca wyjaśnić czym mogło ono być spowodowane. Kiedy byłyśmy już w posiadłości, zajęłam się lekkim i niewymagającym treningiem (Misaki mogła śmiało do mnie dołączyć), który miał na celu pomóc mi oczyścić mój umysł. Całe to wydarzenie oraz skala jaką ono sobą prezentuje musiało wreszcie odcisnąć na mnie swoje piętno. Owszem, byłam raczej towarzyską osobą, jednak z pewnością nigdy nie byłam tak mocno bombardowana bodźcami społecznymi w połączeniu z informacjami jakie należało zapamiętywać. Do tego dochodził jeszcze ciężar odpowiedzialności jaki ciążył na mnie i kuzynce, reprezentowanie szczepu nie było łatwe, zwłaszcza jak ów szczep niekoniecznie był lubiany.

Następne parę dni przed rozpoczęciem drugiej rundy walk turniejowych spędziłyśmy na lekkich treningach a także krótkich spacerach po Kotei, czy to aby porozmawiać nieco z ludźmi, czy to aby skosztować nowych przysmaków albo po prostu aby rozprostować nogi. Starałam się również w międzyczasie rozglądać za mężczyzną, który używał Senninki, jednakże szczęście mi nie dopisywało. Kiedy byłyśmy w posiadłości spędzałyśmy również czas z resztą naszej delegacji, jednakże co było zrozumiałe, każda z nich miała swoje własne plany i upodobania odnośnie ich pobytu w Kotei, więc nikt nikomu nie chciał się narzucać.

Kiedy nadszedł czas, udałyśmy się ponownie na trybuny aby oglądać kolejne etapy zmagań turniejowych, jednakże ten dzień okazał się być dość owocny w dziwne wydarzenia i większość walk szybko się zakończyła a ostatnią parą, która pozostała na arenie była przeciwniczka Misaki z poprzedniej rundy a także zamaskowany shinobi, którego nie miałam wcześniej okazji zobaczyć. Sama ledwie mogłam się doczekać swojej kolejnej walki, jednak najwyraźniej jeszcze chwilę będę musiała na nią poczekać.

[Tanaka Misaki]

Nadeszła pora na ponowne opuszczenie trybun, jako, że wszystkie walki dobiegły już końca. Misaki nie czuła już takiego podekscytowania jak pierwszego dnia, pewnie dlatego, że sama nie brała już udziału, jednak z uwagą śledziła zmagania innych zawodników. Było trochę mniej widowiskowo niż pierwszego dnia ale za to jak spokojniej! Żadnych burd ani poruszeń, może dlatego, że pewne osobniki się nie pojawiły? Niestety, nie wszystkie pojedynki zakończyły się tak, jak mogłaby tego chcieć młoda Jugo.
Misaki naturalnie stale towarzyszyła swojej starszej kuzynce, po części dlatego, że nie chciała zostawać sama, szczególnie w TEJ wiosce, a poza tym nie chciała martwić Sasame, która na pewno by jej szukała. Poza tym, razem było zawsze raźniej! Zjadła posiłek, postanawiając spróbować jakichś miejscowych potraw, a później wróciła wraz z kuzynką do posiadłości. Udział Misaki w tym turniej już się zakończył, jednak dziewczyna nie zamierzała rezygnować z treningów, szczególnie, że jej kuzynka nadal walczyła. Chciała, choć w niewielkim stopniu, pomóc starszej towarzyszce w przygotowaniach. Czy to dodając otuchy, czy to będąc jej partnerką sparringową, nawet jeśli dzieliła ich duża przepaść w sile i doświadczeniu.
Na takich przygotowaniach, a także zwiedzaniu minęły dziewczynie kolejne dni. Druga runda nie zaczynała się od razu, toteż dwie panie miały trochę wolnego. Misaki uważnie wypatrywała trzech osób, dwójki Senju oraz pewnego chama, który obrażał wszystko co jakkolwiek związane z Jugo. Rozważała nawet wznowienie kontaktu z miejscowymi oddziałami latającymi jednak powstrzymała się, nie chcąc zbankrutować albo podbić ceny ryb. Nie natrafiła jednak na żadnego z tej grupki. Cóż, przynajmniej dzięki temu było spokojnie.
Nadszedł jednak czas by ponownie stawić się na trybunach. Ognistowłosa, tym razem dzierżąc w rękach dwa patyczki z dango, pojawiła się na miejscu razem z kuzynką i zaczęła obserwować kolejne walki. Dzisiaj również wydarzyło się parę niespodziewanych rzeczy, jednak to na pewno nie był koniec.

[Sasame]

Kolejny dzień walk minął jak z bicza strzelił i nim się obejrzałam walka Sayaki z zamaskowanym chłopakiem również sie skończyła, niestety jednak w dość mało ciekawy sposób. Po powrocie z areny szybko sie oporządziłam i udałam do łóżka aby porządnie wypocząć przed następnym dniem, kiedy to była również kolej na moje drugie starcie w turnieju.

Następnego dnia razem z kuzynką udaliśmy sie na areny jednakże ona pewnie pokierowała sie na trybuny, kiedy ja ruszyłam prosto na jedno z pól walki, gdzie miałam zamiar po raz drugi dowieść że wiara Shuusuke-sama w moje umiejętności była jak najbardziej usprawiedliwiona. Czułam na sobie ciężar odpowiedzialności, jednak dawał mi on jedynie więcej powodów aby dać z siebie absolutnie wszystko i potem jeszcze trochę. Nie zamierzałam zawieść lidera mojego szczepu ani kuzynki, która pewnie będzie z wielką uwagą obserwowała moje poczynania.

[z/t]

[Anzou]

Chłopakowi z klanu Kaminari nie pozostało wiele ciekawego do roboty. Po doprowadzeniu się do ładu, zmianie ubrania, spędzeniu jeszcze nocy w łóżku - postanowił czerpać przyjemność z tego, co dzieje się na turnieju. Walki. To tutaj będzie mógł zdobyć najwięcej wiedzy, którą być może wykorzysta gdzieś w przyszłości. Nie miał pewności, kto walczy, ale liczył, że będzie mu dane oglądać chociaż jedną osobę, którą zna. Nie czuł się dobrze, ponieważ zaznał smaku porażki. Miał kilkanaście godzin, aby się z tym przespać, przetworzyć i wyciągnąć pierwsze wnioski. Na początkowym etapie był na siebie zły, jednak potem z każdą godziną sobie z tym jakoś radził. Dał z siebie wszystko. Ponownie - nie zawahał się nawet o sekundę. Gdyby nie zaćmienie mózgu i wykorzystanie wiązek reberu, które strąciły ptaka... Pewnie Shinsu miałby znacznie bardziej poważne rany. Możliwość walki odsłoniła defensywne braki Shinobi, który musiał sobie z tym najzwyczajniej poradzić. Jest zobowiązany do poznania wielu technik defensywnych, które przyjmą na siebie impet uderzenia. Anzou usiadł na jednym z wolnych miejsc i dostrzegł na arenie Hanę. Ostatnią Kaminari, która kto wie... zajdzie może dalej niż on sam? Oby!
- Hana, do boju!
Krzyknął bez kompleksów Anzou zrywając się jednocześnie z miejsca. Uważnie przyglądał się temu starciu. To Hana musi pokazać, na co jeszcze stać klan Kaminari!

[Kamiyo Ori]

Poprzedni dzionek nie należał do najłaskawszych dla młodego medyka. Starcie, które nie było walką. Odniesione obrażenia oraz fakt, że się w końcu poddał, świdrowały mu głowę, nie przestając nawet na moment. Co prawda mogło się to skończyć znacznie gorzej, ale w porę zdecydował się na przerwanie pojedynku. Jego powody do udziału w turnieju były znacznie bardziej błahe, w porównaniu do ciemnowłosej zawodniczki z obosiecznym toporem. W końcu to wszystko była komedia pomyłek. Nie licząc tego, że tak naprawdę nikt się nie śmiał.

Dzień zaczął od oględzin swoich wczorajszych poparzeń. Nie było potrzeby na to, by udawać się do szpitala po pomoc, jednak były one dość męczące dla szalonego higienisty. Pozbył się ich przy pomocy znanej mu metodzie, która wykorzystywała lokalne mazie z błotka, jak i zieloną chakrę. Miał już znacznie większą wprawę w tym, co robił. Przynajmniej od czasu leczenia swoich ostatnich poparzeń, które zostawiły dość nieprzyjemnie wyglądające ślady na jego chudawym ciele. Trzeba było jeszcze uzupełnić zapasy, ale na to dalej miał czas. Nie zużył za dużo zasobów we wczorajszym starciu, więc nie było powodów, aby miał się przejmować dużymi zakupami.

Jak już ogarnął całą poranną toaletę wraz ze śniadaniem, udał się w kierunku areny, gdzie w końcu miał swoje obowiązki. Tego dnia nie brał wolnego, więc jego obecność w pomieszczeniach medycznych była bardziej niż wymagana. Miał tylko nadzieje, że obędzie się bez dodatkowych incydentów, ale coś takiego musiało być jednostkową sytuacją. To prawie niemożliwe, by zdarzyły się ponownie, co nie?

Swoje kroki skierował na północną część trybun, którą wybrał całkowicie przypadkowo. Jakież mogło być jego zdziwienie, gdy dojrzał znajomą czuprynę i dość śniadą twarz swojego znajomego o bardzo charakterystycznym tytule. Zwrócił jednak na niego uwagę, gdy ten zawołał imię swojej krewniaczki, aby ją zagrzać do boju. – Witam. Jak samopoczucie? – Przyjrzał się młodzieńcowi lekko badawczym spojrzeniem. Wczoraj jeszcze się dopytywał o wyniki niektórych starć. Zwłaszcza tego, gdzie ścierali się znani mu ludzie.

[Anzou]

Na Turnieju bardzo łatwo napotkać osoby, które już się przecięło na drodze jako Shinobi. Nastolatek czuł, że tego dnia będzie podobnie. Nie wszyscy przecież toczą pojedynki w tym samym czasie. Chłopak usłyszał znany mu głos, skierował w jego stronę swój wzrok. To był Medyk, Ori, który nie wypowiada zbyt wielu słów na minutę, chyba, że sprawa dotyczy tematyki medycznej. Na razie jednak Kaminari nie zamierzał przechodzić na te tory. Musiał uzupełnić braki wiedzy, liczył, że Czarnowłosy mu w tym pomoże.
- Cześć! Nie jest źle. Chociaż, byłoby zdecydowanie lepiej, gdybym wygrał walkę. Oglądałeś moje starcie? Jak to wyglądało z perspektywy trybun?
Zapytał zaciekawiony Białowłosy. Miał chociaż odrobinę nadziei, że pokazał się z dobrej strony. O to przecież w tym wszystkim chodzi - zaprezentować swoje możliwości i jeżeli będzie to dane - wygrać. Drugiego celu nie udało się osiągnąć, ale walka sama w sobie była chyba widowiskowa. Tak przynajmniej zakładał nastolatek...
- Przepraszam, że nie zapytałem o Ciebie. Jak się czujesz? Korzystasz z życia czy głównie pracujesz w szpitalu po walkach? Udało Ci się dowiedzieć czegoś nowego, poszerzyć swoją wiedzę?
Zapytał spokojnym i całkiem rozluźnionym głosem Białowłosy. Możliwość leczenia rannych to idealna okazja do rozmowy czy też możliwości poznania innych ciał, struktur... Ogromny potencjał do nauki, zwłaszcza dla Medyka.

[Kamiyo Ori]

Spotkania znajomych twarzy na zamkniętej imprezie pełnej specjalistów w swoim fachu nie należały do najdziwniejszych. Użytkowników chakry po prostu ciągnęło do siebie, czy to w formie starć, czy wymianie wiedzy, której wcześniej był świadkiem. Władca Piorunów sam miał po sobie starcie, z którego nie udało mu się wyjść obronną ręką, jednak zachowywał on w miarę dobry nastrój. W tym momencie stał się niejako wzorem do naśladowania dla szarookiego, który wciąż się tłukł w głowie o swoją własne starcie, które obok normalnej walki nie leżało. Ot bieganie z miejsca na miejsce i zabawa pozycjami. – Wczoraj niestety miałem inne zajęcia, ale słyszałem o walce i wyniku. – Pokiwał głową z poważnym wyrazem twarzy. Gdyby to jemu przydzielili Shinsu Douhito za przeciwnika, to by sędzia nawet nie zdążył rozpocząć na dobre pojedynku, bo ten by się poddał szybciej niż Francja w II Wojnie Światowej. – Douhito to trudni przeciwnicy, jeśli uda im się uzyskać dystans. – On nie potrafił, ale w końcu sam był świadkiem pokazu pirotechnicznego, którego udzielał mieszkaniec Samotnych Wydm. Miał miejsce w pierwszym rzędzie.

Następne pytanie Anzou spowodowało, że stracił jednak rezon i lekko pochylił głowę, rozglądając się na boki. Skąd to nagłe zainteresowanie jego osobą? Czy on coś podejrzewał? – N-nie narzekam. – Wydukał z siebie w końcu. – Głównie pracuje w szpitalach i obserwuje walki. – A w przerwach pomiędzy tymi zajęciami dostaje wciry na arenie, ku uciesze gawiedzi. Czego chcieć więcej od życia?

[Anzou]

Walki na Arenie dopiero się rozpoczynały, wymiany uprzejmości, pierwsze badanie wzrokiem. Jeden z uczestników się nie zjawił, a gość o podobnych włosach co Anzou wygrał walkowerem. Cóż, takie rzeczy też się zdarzają. Nic specjalnego.
- A co ciekawego robiłeś?
Zapytał instynktownie Anzou, który chciał dowiedzieć się jak najwięcej. Oczywiście - nie zamierza za bardzo naciskać, aby nie wywierać jakiejkolwiek presji, Ori zrobi z tym pytaniem co tylko chce. Nie musi na nie odpowiadać, może je przemilczeć.
- Cholernie trudny przeciwnik. Zwłaszcza te małe, piekielnie szybkie ptaszki. Za szybkie, przynajmniej jeszcze na mój poziom. Miałem go na wyciągnięcie ręki, a totalnie zawaliłem i zatraciłem przewagę, którą sobie wypracowałem. Niestety.
Anzou był delikatnie zawiedziony, ale trzeba iść do przodu. Gdyby tak ciągle rozpamiętywał przeszłość, to nie byłby w tym samym miejscu co teraz. Młody Kaminari rozejrzał się po arenach, nie widział na nich Azumy. Ciekawe - może walczył w tym samym czasie co Białowłosy?
- Azuma już walczył?