[Event] Trybuny Zachód

[Kazuma]

Walki były emocjonujące, ale równie ciekawe wydarzenia rozgrywały tuż koło Kazumy. Z lekkim niedowierzaniem przyglądał się zakłopotanemu sensei'owi mającemu problemy z wykrztuszeniem z siebie składnego zdania w odpowiedzi na słowa Sae. Przez głowę chłopaka przewinęła się w tym czasie masa myśli, bo... prawdę powiedziawszy, nie był pewny swojej reakcji. Sytuacja ta go bawiła, wzbudzała politowanie, poczucie obowiązku i jeszcze zwyczajną ludzką ciekawość. Istny wybuchowy mix, który objawiał się poprzez kamienny wyraz i spoglądanie raz to w jedną, raz to w drugą stronę. Ostatecznie się nie wtrącił. Nie chciał podminowywać Kana, chyba ze zwykłej ludzkiej przyzwoitości. Zamiast tego zajął się z powrotem walkami i chyba Kan także wolał ten temat, jako odciągający ich od tego, co się przed chwilą wydarzyło.

Wysłuchał z uwagą spostrzeżeń na temat klanu Jugo - Ma to sens. Tego typu szybkość wydaje się ciężka do osiągnięcia bez jakiegoś zewnętrznego wzmocnienia. Nigdy się nie interesowałem tym tematem, ale patrząc na to, co ona wyprawia, chyba zacznę. Tylko... nawet nie wiem gdzie, mógłbym szukać takiej wiedzy - zanim zdążył coś dodać, to walka rozwinęła się do starcia z istną falangą wytworzoną z cienia. Jak to mawia popularne ostatnio stwierdzenie "robi wrażenie", niemniej najwidoczniej nie na Sasame, która sprytnie przemknęła po murku, wybijając się z niego niczym pocisk, by następnie wjechać w Hatagi'ego, jak dzik w żołędzie. Nieszczęśnik został wybity z kamiennego podest na kilka dobrych metrów, by po chwili będącej dla ludzkiego oka niemal mrugnięciem oberwać kolejny cios wybijający tym razem oponenta na 5 metrów do góry - Zmieniłem zdanie. Nie chciałbym napotkać jej na swojej drodze. To byłaby ciężka walka. A ty jak Kan? Czułbyś się na siłach na podjęcie takiego monstrum? - dokończył, będąc ciekawym.

Przeszli do walki Azumy, gdzie Kan wniósł całkiem wartościowe spostrzeżenie. Sam był trochę takim one trick pony i niekoniecznie byłby w stanie odnaleźć się w każdej możliwej sytuacji. Dokładnie tak samo było najwyraźniej w przypadku Uchihy, którego walkę obserwowali. Darował sobie jednak komentarz i jedynie pokiwał potwierdzająco głową na znak, że zgadza się z tym, co Kan powiedział.
Zaciekawiła go z kolei kwestia sharingana - Powiadasz? Nigdy nie miałem z nim styczności. - był ciekaw, jak to jest być ich posiadaczem, skoro mają tak wielką moc. Dziwne uczucie. Z jednej strony klan Uchiha budził w nim odrzucenie, a z drugiej chciałby posiąść taką moc - Mierzyłeś się kiedyś z czymś takim? - dopytał, niejako chcąc wybadać, skąd Kan ma takowe informacje. Jednocześnie swoje pięć groszy dorzuciła Sae, najwyraźniej będąc zieloną w temacie - W gruncie rzeczy niewiele możesz zrobić. Iluzja działa poprzez kontrolę przepływu chakry w twoim organizmie, by je przełamać, musisz ten przepływ na chwilę zaburzyć np. poprzez technikę Kai albo zadanie sobie bólu - uśmiechnął się, dorzucając oliwy do ognia - Tyle że to nie jest takie proste. Jeśli użytkownik iluzji jest wystarczający wprawiony w swojej sztuce, nie będziesz w stanie zrobić absolutnie nic. Jedynie osoba z zewnątrz zdoła ci pomóc, dlatego fundamentalna zasada walki z użytkownikiem iluzji to posiadać wsparcie - doskonale o tym wiedział, dlatego intensywnie pracował nad wyeliminowaniem tych wad - Musisz pracować także nad swoim umysłem, a nie tylko ciałem. To jedyna niezawodna metoda - dokończył swój przydługi wywód.
Czas jednak płynął i sama walka zdążyła się w tym czasie rozwinąć w sposób znaczny. Azuma wyeliminował wodę oraz zdołał zranić swoją przeciwniczkę. Karty powoli odwracały się na jego korzyść i nastąpiło ponowne użycie iluzji. Seno zachowywała się zupełnie, jakby doznała poparzeń, co dla innych mogło być niezrozumiałe, ale nie dla niego - No proszę kolejna iluzja i to tym razem wywołująca efekt poparzenia - rzucił bardziej do siebie niż do Sae, czy Kana, choć doskonale go słyszeli - Ten Uchiha byłby ciekawym przeciwnikiem. Chętnie bym się z nim zmierzył - powiedział już normalnie, oglądając w międzyczasie, jak dokończył dzieła przy pomocy kolejnych dwóch ognistych głów. Z ciekawości spytał Kana - Znasz się na iluzji? - by po chwili dodać, puszczając do niego oczko - Jeśli na niego trafisz, to zawsze możesz zaczerpnąć informacji u naszego wspólnego znajomego - specjaliści w tej dziedzinie w klanie Senju należeli do mniejszości i mało prawdopodobnie było, żeby Kan był jedną z tych osób.

Ostatnią, ale niemniej ciekawą walką było starcie Sayaki i Misaki. Dwa zupełnie inne style walki. Z jednej strony rozjuszony potwór, a z drugiej użytkownik ognia wymachujący swoim dwuręcznym toporem. Wyglądało na to, że dojdzie do bezpośredniej konfrontacji w zwarciu, gdy w ruch poszła bombka dymna, a następnie nastąpił wybuch odrzucający obie kobiety - No tego to się nie spodziewałem. Manewr niemal samobójczy - skomentował wydarzenia rozgrywające się na arenie - Ale chyba wstają. - dodał wpatrzony z ekscytacją niczym pięcioletnie dziecko, które właśnie otrzymało nową zabawkę. W końcu się doczekał. Sayaka ruszyła razem ze swoim dużym "towarzyszem" goniąc za wyraźnie osłabioną obrażeniami Misaki. Liczył na krwawą jatkę w zwarciu, ale ostatecznie nastąpiło dokończenie dzieła przy pomocy sunącego z zawrotną prędkością strumienia ognia - Sporo tych użytkowników Katonu i... jak widać, da się położyć Jūgo. Trzeba tylko walić, aż padną. - rzucił właściwie bardziej po to by podnieść samego siebie na duchu niż jako wniesienie czegoś wartościowego do konwersacji.

Walki się skończyły, a zarówno on, jak i Kan byli następni w kolejce. Dzień powoli się kończył i odpoczynek był jak najbardziej wskazany, stąd jego odpowiedź na pytanie Sae - Nie wiem jak wy, ale postawię na wygodne łóżko... - zatrzymał się moment, by uświadomić sobie ważną kwestię - Tylko patrząc po dzisiejszych walkach, lepiej będzie dmuchać na zimne i dokupić nieco sprzętu. Nie chcę przynieść wstydu Senju - brzmiał nieco zbyt poważnie, stąd odrobinę doprawił wszystko humorystycznym akcentem - Zresztą... Nie chciałbym przeszkadzać w rozkwicie miłości - puścił oczko i ruszył od razu przed siebie, pozostawiając zarówno Kana, jak i Sae z niezręczną sytuacją po jego słowach.

Zmiana tematu na Stoisko Handlarza Yudahito

[Kutaro]

Trybuny byly pełne ludzi, Kutaro dzielił uwagę pomiędzy obserwowanie walki i rozmowę z Naną. Musiał przyznać, że spodziewał się czegoś znacznie mniej zajmującego, a jednak obserwowanie walk było całkiem ciekawe. Zawodnicy obrzucali się technikami, które w normalnych warunkach w przypadku trafienia kończyłyby się szybką śmiercią któregoś z uczestników.Tutaj jednak był hucznie nazwany Turniej Pokoju i nikt na ogół nie powinien mieć celu by odebrać życia przeciwnikowi. Tym bardziej, że takiemu niegodziwemu celowi utrudniał zespół medyków łatających rannych. Całkiem ładnie z ich strony.
Czemu się tak bardzo starasz? Pytanie lekko mówiąc zbiło Aburame z pantałyku. Co to w ogóle znaczyło.
- Chcesz odpowiedź długą czy krótką? - Odpowiedział pytaniem na pytanie. Prawdę mówiąc nie sądził, że istniała jakakolwiek odpowiedź. Spojrzał jej przez chwilę w oczy i moment później pozwolił sobie jednak wybrać za nią. - Dlatego, że tego potrzebujesz, dlatego, że to dla mnie naturalne, dlatego, że nic mnie to nie kosztuje. - Zaczął swoją wypowiedź. - Na ogół się nie zastanawiam nad swoimi krokami. Po prostu działam. Tak samo jest teraz. Nie zastanawiam się nad motywami. Nie mam żadnych ukrytych celów. Po prostu robię krok za krokiem i sprawdzam gdzie mnie prowadzą. - Wzruszył na koniec ramionami. Na koniec spojrzał z powrotem na arenę, jednak nie skończył jeszcze swojej wypowiedzi. -Pewnie to też ta, krótka odpowiedź. - Bo uważam, że tak trzeba. - Na koniec oparł swoją głowę o brodę i kontynuował oglądanie walki.
- Owszem, może to i naiwne, ale w świecie gdzie każdy chce każdemu wbić nóż w plecy, trochę naiwności chyba nie jest takie złe. - Mruknął na koniec. Nie kontunuował już dalszej rozmowy, jednak raczej był zadowolony. Sam tego też potrzebował. Wytłumaczyć się ze swoich działań. Pytanie tylko, czy bardziej przed Naną, czy przed sobą.
- Taaa, nikt tam nie wygrał. - Odpowiedział zdawkowo, wciąż jednak myślami był przy pierwszym pytaniu. Nie było dobrej odpowiedzi na takie pytania. Zrobił więc coś co było najprostsze. Czasem takie działania wychodziły na lepsze. Co z tym zrobi czarnowłosa? Nie mógł przewidzieć. Czy się obrazi i stwierdzi, że traktuje ją jak dziecko, czy kiwnie głową i też się zamyśli. Koniec końców, przynajmniej jego motywy były dobre.

[Nana]

Czy tak naprawdę chciała znać odpowiedź? Czy zapytała jedynie z zakłopotania? Cy Kutaro posiadał jakąkolwiek wymówkę, zamierzał skłamać, czy odpowiedzieć zgodnie ze swoimi przekonaniami? Ilość niewiadomych przekraczała tutaj wszelkie limity. I chociaż odpowiedź Kutaro i tak nic by nie zmieniła, to Nana zwyczajnie chciała ją usłyszeć. Tak zdecydowała.
Naturalne, nic nie kosztuje, po prostu działam, nie mam żadnych ukrytych celów.
Ufała mu. I nawet jeśliby teraz skłamał nic by nie podejrzewała. Bywała zbyt naiwna, zbyt ufna. Jak gdyby nie nauczyła się w życiu o dwulicowości innych ludzi. Nie miała z nim zbyt dużo do czynienia, nic więc dziwnego. Skinęła lekko głową, tak jak się tego spodziewał.
- Dziękuję - powiedziała cicho. Tak, żeby tylko on usłyszał. Nie miała nic więcej do dodania, nic do zabrania. Jej odpowiedź mogła wydawać się za krótka, jednak Kutaro znał ją przecież dobrze. Nana nie dziękowała. Nigdy i nikomu.
Walki rozgrywały się gdzieś w tle i nawet nie wiedziała, w którym momencie przestała je obserwować. Wydawały jej się tak odległe, tak mało znaczące. Westchnęła. Wiedziała, że przyszedł na nią czas. Po co się zapisała?
- Spalę ich. Tylko patrz - powiedziała wstając ze swojego miejsca. Kogo miała na myśli? Za pewne wszystkich. Po to tutaj przyszła. Chociaż z początku przybycie na Turniej Pokoju było jednym z wielu zadań powierzonych im przez Saisei, zmieniło się w coś innego. Organizacja bez Toshiro nie miała dla niej większego znaczenia. Niechętnie wykonywała ich rozkazy. Obiecali jej zdobycie cennych informacji, rozwój własnych umiejętności. Póki co jednak nic takiego się nie działo. Nana nie dołączyła do Feniksów z powodu dobrych motywów, z powodu chęci ochrony ludzkości. Była samolubna i nawet się z tym nie kryła. Zbratałaby się z samym Antykreatorem, gdyby zaoferował jej lepsze warunki. Nauczył więcej, pokazał więcej. Gdyby dzięki niemu mogła dokonać swojej zemsty i na zawsze o niej zapomnieć. Nie miało dla niej najmniejszego znaczenia co Han zrobiłby potem. „Potem” było jej zwyczajnie obojętne.
Oddaliła się od trybun ponownie zakładając maskę. Zamierzała się przygotować i potem stanąć do walki. Wynik był jej obojętny, chociaż wiedziała, że będzie walczyć do samego końca. Nigdy nie potrafiła poradzić sobie z porażką. Nigdy też nie była na nią gotowa.

zt

[Kan Senju]

Zawodniczka przemieniająca się właśnie przeszła dalej, przez co Sae zaczęła się martwić o ich zdrowie gdyby spotkali ją na drodze. Szczera troska wywołała uśmiech na twarzy Kana, było to przyjemne uczucie choć zaczął się zastanawiać. Czy nie smakowało ono tak dobrze, bo wyraziła ją właśnie to dziewczę? Sam na to pytanie nie potrafił odpowiedzieć. Znali się krótko, ale takie relacje, myśli to dla niego zupełna nowość.
- Nie martw się, jeżeli poradzą sobie z dziewczyną co oberwała tyloma wybuchami to z każdymi obrażeniami sobie poradzą.
Spróbował ją pocieszyć, aby się nie przejmowała. Są, a przynajmniej on sam jest twardy więc jakoś się wyliże z ran. Kazuma potwierdził jego spostrzeżenia na temat tych transformacji ciała, które posiadała jedna z uczestniczek turnieju choć mylił się w jednym zakresie. Taka szybkość wcale nie jest tak trudna do osiągnięcia jak mogłoby mu się wydawać. Chyba zapomniał ich krótki sparing, bo wcale nie pokazywał tam dużo gorszej. Chwilę później dziewczyna na arenie najprawdopodobniej straciła cierpliwość i postanowiła pójść na całość przebijając się przez falangę cieni, aby następnie potężnym uderzeniem za uderzeniem pokonać swojego rywala. Widząc to jego uczeń szybko postanowił zmienić swoje zdanie na temat ich walki.
- Właściwie widząc ten pokaz nabrałem jeszcze większej chęci zmierzenia się z nią. Może nawet musiałbym wyciągnąć jakiegoś asa z rękawa, ale powinienem sobie poradzić.

Mimo bardzo złych wspomnień odnośnie iluzji podzielił się swoją wiedzą na temat zastosowań sharingana doświadczonych na własnej skórze. Z tym wiązały się oczywiście kolejne pytanie, w tym najbardziej oczywiste czy kiedyś się z tym mierzył. Na jego twarzy natychmiast pojawił się grymas, który znikł razem z wzdechnięciem.
- Nie chcę o tym rozmawiać.
W ten sposób mogli wiedzieć iż mówił to na własnym doświadczeniu, aczkolwiek nie jest ono przyjemne więc wolałbym aby temat nie był dalej poruszany. Następnie przyszedł czas aby odpowiedzieć jak radzić sobie z takim przeciwnikiem, gdzie miał trochę inne zdanie.
- Mogę pomyśleć tylko nad dwoma sposobami jak nie dać się złapać w iluzje sharingana. Walcząc unikając spojrzenia na twarz co jest bardzo trudnym wyzwaniem, nie wiem czy możliwym. Drugą łatwiejszą opcją jest najzwyczajniej zamknięcie oczu i poleganie na pozostałych zmysłach tylko musisz je wpierw odpowiednio rozwinąć. Przykładowo osobiście niemiałbym problemu walczyć w ten sposób na zasięgu około dwudziestu metrów? Ciężko mi powiedzieć, bo ani razu nie byłem do tego zmuszony. Zawsze też można spróbować walki na dystans, choć musiałbym poobserwować więcej walk aby ocenić jaka odległość jest bezpieczna.
Jedyne co mógł powiedzieć to wnioski wyciągnięte z pobieżnej obserwacji, które miał nadzieję wystarczą. Niestety wciąż był nękany przez swego ucznia, który nie potrafił porzucić najbardziej interesującymi go tematu. W odpowiedzi jedynie spojrzał na niego wymownym wzrokiem, że jeżeli nie chce aby jego mały sekret właśnie został wypowiedziany to niech porzuci ciągnięcie bezsensowe tematu. Następne słowa, wraz z tym spojrzeniem powinien bez problemu zrozumieć.
- Nie potrzebuję porad, szczególnie od kogoś kto nie wie co potrafię.

Po zakończeniu walk Sae zapytała się co chcieliby zrobić, a szczerze mówiąc Kan posiadał tylko jeden plan na resztę dnia. Był on banalny, wzięcie kąpieli, a następnie walnięcie się na łóżku gdzie będzie mógł odpocząć bez problemu.
- Przyda się odpoczynek po podróży, zobaczyłem co chciałem aby przygotować jakieś plany na ewentualnych przeciwników.
Kazuma miał podobny plan tylko postanowił jeszcze zajrzeć do sklepu aby uzupełnić swoje wyposażenie zostawiając ich samych na koniec dodając można powiedzieć oliwy do ognia. Słysząc tylko jak nie chce przeszkadzać w rozkwicie miłości Kan natychmiast stał się czerwony na twarzy. Czyżby to faktycznie w nim wytwarzało się to uczucie? Nie potrafił tego ocenić, ale chwilę stał niczym słup soli patrząc jak ten odchodzi pozostawiając go w niezręcznej sytuacji. Co zrobi jeżeli teraz dziewczę go odrzuci? Nawet nie chciał o tym myśleć, ale przełykając głośniej ślinę postanowił zrobić pierwszy krok. Wyciągnął w jej kierunku rękę, aczkolwiek bardziej w geście przepuszczającym aby dama szła przodem jak przystało prawdziwemu gentelmanowi niżeli aby trzymać się za dłonie.
- To ten tego... Wracamy?
Czuł się bardzo skrępowany, aczkolwiek postanowił nie uciekać tym razem wzrokiem. Chwilę później razem z Sae udali się do dzielnicy mieszkalnej, aby móc przespać się w wcześniej przygotowanym dla nich domu.

Z/T z Sae--> DOM PRZEDSTAWICIELI PRASTAREGO LASU

[Katetsu]

Pierwszego dnia nie udało mu się zobaczyć żadnej walki, wolał się najeść i napić w karczmie. Co gorsza jednym z pierwszych zawodników biorących udział w turnieju, była jego krewna. Ominął jej pojedynek z czego był bardzo niezadowolony. Postanowił że nie ominie kolejnych starć. Mógł dzięki temu zbierać informację o innych shinobi w świecie. Prawdopodobnie większości z nich nigdy nie zobaczy więcej na oczy, ale co mu szkodziło. Z jednej strony cieszył go widok wielu różnych osób w jednym miejscu, spotykających się by świętować światowy pokój. Każdy był w miarę miły dla siebie, pomimo ostatnich nieprzyjemnych wydarzeń. Z drugiej strony, co chwila rozmyślał o plaży na Kirisame i pływaniu w tamtejszych wodach. W wodzie czuł się jak ryba w wodzie, chociaż biorąc pod uwagę jego wygląd i pochodzenie, można uznać to za głupie stwierdzenie. W końcu był jakby nie patrzeć pół rybą i pół człowiekiem.
Cesarstwo wdało się w konflikt, a zamiast spektakularnego zwycięstwa wszyscy widzieli potężny upadek. Katetsu na początku żałował, że nie mógł wziąć udziału w żadnej militarnej misji w trakcie wojny, ale patrząc na to jak rozwinęła się sytuacja, prawdopodobnie z żadnej by nie wrócił. Jednak teraz mogli tylko świętować pokój i starać się nie odwalić czegoś, co mogłoby przywrócić niesnaski.
Młody Hoshigaki wszedł na zachodnie trybuny. Nie różniły się one chyba niczym od pozostałych. Jego wybór był podyktowany tym, że miał najbliżej, znalazł wolne miejsca i jak się rozsiadł, to nie chciało mu się szukać nigdzie indziej. Rozglądał się po trybunach szukając jakiejś osoby do pogadania. Gdy zaczęły się walki, przyglądał się uważnie i starał się zapamiętać wszystko jak najdokładniej, może będzie musiał zdać z tego raport.

[Shinsu]

Poprzedni temat: viewtopic.php?p=194093#p194093

Dzięki szybkiej reakcji Shinsu dał radę wymknąć się z karczmy w jednym kawałku i bez wdawania się w żadne bójki z cywilami. Sam nie wiedział jak uczestnictwo w takiej burdzie mogłoby się skończyć, ale miał przeczucie, że raczej mocno średnio, zważywszy, że w takich incydentach to się bije każdy na każdego i nie sposób przewidzieć, kiedy coś ciężkiego poleci Ci w tył głowy. Tym bardziej trzeba się było stamtąd zawijać i nie patrzeć za siebie. A Mujina i jego specjalne specyfiki, jeśli będą potrzebne, znajdzie się później.

Gdy Shinsu dotarł na trybuny zdał sobie sprawę z tego, że jest spóźniony. Pierwsza część walki już się odbyła i właśnie zaczynała się druga. Całe szczęście, że chłopak nie spóźnił się na swoją własną walkę, niemniej nie usłyszał kto z kim walczy, a dobrze byłoby poznać imiona potencjalnych przeciwników. Douhito rozejrzał się po trybunie w poszukiwaniu kogoś, kogo mógłby zaczepić i dowiedzieć się tego, co przegapił.

Wybór Shinsu'a padł na uczesanego na łyso mężczyznę z czerwonym karwaszem na ramieniu. Wydawało się, że jest sam, więc Douhito nie musiał wpraszać się w żadną rozmowę, co, jak miał nadzieję, pozwoli mu wciągnąć nieznajomego w rozmowę na pożądany temat - "Przepraszam. Jestem Shinsu. Chyba trochę się spóźniłem i nie zdążyłem na przedstawienie zawodników. Byłbyś tak uprzejmy i powtórzył mi, kto jest kim?".

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hideaki]

Wspólny wieczór minął w fantastycznej atmosferze. Udało mu się nakarmić psy do syta, a sama karczma nie była taka zła jakby mogło się wydawać. Miał nadzieje tylko, że nie będzie musiał tam spać bo jednak całonocne zawody w piciu piwa były troszkę uciążliwe. Zasmucił go też fakt, że musiał się rozstać przynajmniej na jakiś czas z Mikoto ale ich cele związane z turniejem bardzo się rozbiegały.
Ranek spędził tak jak zawsze. Jedzenie dla psów, codzienna higiena, znowu jedzenie dla psów, mały posiłek dla Niego, po którym następował mały rozruch, a na koniec przed samym wyjściem znów trzeba było nakarmić psy. Miał zamiar pooglądać turniejowe zmagania, a w tym celu trzeba było udać się na trybuny. Jego krok był spokojny i miarowy, nie musiał się spieszyć. Wiedział, że uda mu się zdążyć na czas. Wielki napis świadczący o tym, że właśnie wchodzi na zachodnią stronę trybun ucieszył go niezmiernie. Psy automatycznie go wyprzedziły i jako pierwsze weszły bacznie rozglądając się i przeszukując węchem okolice. -Co tak jebie? Wyrzucił z siebie Hojo jednocześnie krztusząc się przy tym. Faktycznie specyficzny zapach rozchodził się od bardzo ale to bardzo wysokiego faceta przypominającego bardziej rybę niż człowieka. Dziwak. Myśl nasunęła się sama.
Był też pospolitej budowy chłopak, którego ubiór przykuwał uwagę jednak nie tak mocno jak... Usta na dłoniach?! Hideaki prawie wypadł z butów kiedy udało mu się to zaobserwować. Szturchnął Nikuye żeby spojrzała w tamtym kierunku. -Co on ma na rękach? Powiedział do Niej półszeptem. Samica spojrzała i tak jak wcześniej Hojo, po prostu się zakrztusiła z wrażenia. -Ale żeś wybrał trybunę, same dziwadła. Powiedziała mu zrezygnowana jakby licząc, że trafią do loży. -Tego fantastycznego obrazu dopełniają dwa gadające psy. Dorzucił swoje Hojo podśmiechując się nieco z całej sytuacji jednak dość szybko przestał... -Dziwak sezonu to chyba gość w ciemnych okularach, w zimę. Czaicie to? Samiec niemal się przewrócił ale niestety dla Niego musiał już ruszać bo Hideaki podszedł bliżej do chyba rozmawiających mężczyzn.
-Witam. Rzucił i po prostu usiadł na jednym z miejsc specjalnie do tego wyznaczonych. Nikuya podeszła bliżej razem z Nim ale Hojo bacznie obserwował ryboludzia i zbliżał się ku Niemu przez cały czas. -Są jakieś wyjątkowe pojedynki? Powiedział bardzo spokojnie. Ta dwójka gdyby nie była szkolonymi shinobi to pewnie by nie usłyszała nawet tych słów. W tym samym czasie Hojo zaczepiał wysokiego rekinka. -Śmierdzisz, co jest z Tobą nie tak? Rzucił Urufu kiedy tylko zbliżył się do nieznajomego. Cóż Hideaki wiedział gdzie jest jego pies bo bez problemu mógł go namierzyć po zapachu i jeśli nie było potrzeby to po prostu dał mu wolną rękę pod względem zaczepiania obcych czy zwiedzania tej części trybun.

W wątku : Shinsu, Kutaro i Katetsu.

[Kamiyo Ori]

Jakoś się tak złożyło, że wschód był kiepskim kierunkiem do obserwacji walki, która w tym momencie całkowicie przykuła jego uwagę. Renkuro Ayatsuri kontra Nana. Jeśli walka Inuzuki przeciw znanemu mu już Pustynnemu Bombowcowi O Nieprzyzwoitych Intencjach była nie równa, to tutaj miał nastąpić cały pokaz niesprawiedliwości świata ninja. Białowłosy zdecydował się wpierw na paradę swoich ślicznych narzędzi mordu. Czy dziewczyna rozumiała, z czym to się wiązało? W tym starciu była z góry na przegranej pozycji, chociaż z drugiej strony może miała podobnie nieuczciwe umiejętności, jak jego drugi znajomy z dalekich piasków pustyni i po prostu wzbije się w powietrze, bombardując bezradną drewnianą armię na ziemi wraz z jej dowódcą? Bardzo go ciekawiło, czy w tym starciu chociaż przez chwilę lalkarz będzie musiał oddać pola swojej przeciwniczce.

Poza tym starciem jeszcze rzucał kątem oka na ogromnego drewnianego smoka oplecionego jakby czarną siecią i walkę drewna z geometrycznymi kształtami. No, było to spore widowisko, ale może fakt, że nie znał żadnego z uczestników, nie przyciągał tak jego wzroku? W sumie wczoraj również najczęściej spoglądał na starcie Azumy, choć musiał opuścić trybunę przed jego ostatecznym rozstrzygnięciem, ale na tym właśnie polegała jego praca. Wraz z pierwszymi rannymi trzeba było brać kremik w ruch i mocno smarować tam, gdzie były stłuczenia, rany i poparzenia.

W swoich przemyśleniach okrążył cały stadion, docierając na przeciwległą stronę. Spojrzał jeszcze raz na wschodnie trybuny, by zauważyć, że obaj jego znajomi właściwie tam byli cały czas. Jeden w towarzystwie wczoraj walczącej Hany, a drugi sam, z własnymi myślami. Może i po tej stronie był ktoś, kogo poznawał? Szybkim rzutem omiótł najbliższe miejsca siedzące i tych stojących przy barierkach, by dostrzec swoich niedawnych pacjentów, psiarza i spółkę! – Dzień dobry Panu. – Odezwał się i lekko skłonił. Wczoraj trochę zbyt szybko uciekł z kliniki i nie był w stanie zastosować swoich medycznych technik na nim i jego pieskach. Inni iryonini zdawali się zbijać głównie bąki i odcinać kupony od stabilnej rządowej posadki, którą tam dorwali. Chociaż z tego, co kojarzył, kogoś tam niby skleili do kupy, kiedy był zajęty tymi bardziej absorbującymi pacjentami.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Hideaki i jego psiaki

[Hideaki]

Hideaki przyglądał się przez jakiś czas ku arenom gdzie mógł dojrzeć rozpoczynające się walki. Dwie z Nich wydawały się być ponad innymi bo te szybkość tych ruchów była przygniatająca. Na innych arenach walczyło dwóch młodzieńców, którzy najwyraźniej wdali się w jakąś rozmowę, której nie słyszał ale podejrzewał, że jeden mówi drugiemu o braku litości i innych różniastych sposobach na swoje zwycięstwo, a drugi mówi okej? Tak można było wywnioskować ale nie wiedział tego na pewno i mógł jedynie tworzyć tę rozmowę w myślach.
Rozmówcy nie odpowiadali mu więc po prostu tworzył sobie różne scenariusze walk próbując wykreować najtrudniejszego przeciwnika dla siebie. Chciał się mierzyć i konkurować przynajmniej z przeciwnikami takimi jak Umezume, która sprawiła mu niemały kłopot. Z zadumy wyrwał go znajomy głos, a kiedy odwrócił się jego oczom ukazał się Doktorek. -Witam Doktora, proszę usiąść. Spojrzał na Niego jakby chcąc zapytać co on tutaj robi i dlaczego nie pracuje w końcu miał tylu chorych po wojnie do wyleczenia. -Jak Doktor oceni dotychczasowy przebieg turnieju? Może Doktor ma swojego faworyta? Podpytywał go i liczył, że między wierszami pojawi się wyjaśnienie czemu właściwie on ogląda sobie turniej zamiast być w szpitalu.

[Kamiyo Ori]

Pan kotek był chory i leżał w łóżeczku, I przyszedł kot doktór: „Jak się masz koteczku?”. Tyle że życie to nie bajka albo przynajmniej nie ta. Bo nie kotek, a piesek był chory. Nie leżał w łóżeczku, pomimo zaleceń lekarza, tylko siedział na trybunach i oglądał, jak się piorą na kwaśne jabłko. Oriemu tez daleko było do kota doktora. W oczach jednych był przystojnym lekarzem, a inni zaś uznawali go za szalonego higienistę. W życiu zazwyczaj prawda leży gdzieś pośrodku, więc przystojny higienista mógł zostać.

Hideaki był żwawszy, niż wskazywały na to jego wczorajsze obrażenia. Szarooki pieskami się aż tak nie martwił, bo w końcu nie studiował weterynarii. Medycyny również nie studiował w normalnym rozumieniu tego słowa, ale nie to teraz miało znaczenie. Zdolności posiadał i potrafił, obserwując zachowanie swoich przeszłych pacjentów zauważyć poprawę ich stanu zdrowia. Tutaj nastąpiła bardzo wyraźnie, młodzieniec wyglądał energicznie i chyba był w dobrym nastroju. – Niech Pan nie przesadza z tym Doktorem, nazywam się Kamiyo Ori. – Niedopuszczalne niedomówienie z wczorajszego dnia, które polegało na tym, że nie przedstawił się swojemu pierwszemu pacjentowi, można było usprawiedliwić tremą. W końcu ciężko się leczy, gdy ma się powbijane sztylety ze spojrzeń swoich kolegów po fachu, którzy zdecydowali się na odwiedziny w gabinecie zabiegowym. Pozytywnym akcentem było jednak to, że nie popełnił tego błędu więcej tego samego dnia. – Nie mam faworytów. Mam tylko nadzieje, że ludzie nie wyrządzą sobie zbyt wielkiej krzywdy. – Uśmiechnął się nieznacznie, co było po stokroć bardziej naturalną reakcją mięśni mimicznych, niż to, co przedstawiał w pomieszczeniach medycznych.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Hideaki i jego szczeniaki

[Hideaki]

Cóż jak się okazało, Kamyk był pierwszym w historii doktorem, który nie wymagał tytułowania go. Kamiyo Ori, bo tak właśnie się nazywał, przedstawił się właśnie Czarnowłosemu i wyjaśnił, że sam nie posiada żadnych faworytów. Hideaki podzielał to zdanie bo właściwie nikogo tutaj nie znał i mimo, że walki były na dość wysokim poziomie to ciężko było mu wskazać jedną jednostkę wybijającą się ponad wszystkie inne. Wtedy wrócił Hojo i wyjaśnił, że on to w sumie ma jakiegoś faworyta. -Tamta dupa z wielkimi cycami, to mój faworyt! Zawołał wesoło, a Hideaki prawie spalił się ze wstydu. Nikuya uderzyła go swoją łapą w wielki i durny łeb. -Przepraszamy, on jest troszkę upośledzony. Samiec zawarczał w jej kierunku ale tylko tyle mógł zrobić dopóki Inuzuka był w pobliżu.
-Cóż... Hojo jest troszkę nieokiełznany ale ma rację. Ta kobieta całkiem dobrze sobie radzi póki co. Skomentował obecną sytuacje w walce Kana i przedstawicielki Maji. -Kamiyo? Widziałeś kiedyś podobne zdolności, a może byłeś na trybunach wczoraj i mógłbyś mi nieco opowiedzieć o walkach. Byłbym bardzo wdzięczny. Wypluwał z siebie słowa co dziwiło jego samego oraz psy. Zazwyczaj był cichy... Przy Kamiyo jakby się nieco otwierał i chciał obcować z ludźmi.

[Kamiyo Ori]

Pierwszy w historii przystojny higienista faktycznie nie miał rozdętego ego, by kazać do siebie mówić po tytule naukowym, którego nie posiadał. Może właśnie ten stan faktyczny to powodował? On po prostu lubił sobie przed snem poczytać fajną książkę o technikach cewnikowania czy innych absorbujących tematach okołomedycznych. Jak już się zapoznał z jej treścią, to często robił notatki i utrwalał to w swojej małej czarnej główce. Spłucz i powtórz kilkaset razy i tak mamy domorosłego wielbiciela maści wszelakich.

Panicz Hideaki, którego imienia wciąż niedane było mu poznać, pomimo wszystkich przeciwności losu, jakie doświadczył był chyba jedyną osobą, którą dziwiło, że jego psy się zachowują jak zwierzęta. Zwłaszcza ten, który się wabił Hojo. Wystarczyło właściwie jedno to sformułowanie, by móc przyrównać go do niedawno poznanego ochlejusa Daisuke. Na tym się podobieństwa nie kończyły, ale nie miał okazji zbadać, czy mają podobny poziom zapchlenia, bo tamten jeszcze nie trafił na jego stół. – Tak, bardzo widowiskowe. – Skwitował krótko, przyglądając się to jednemu, to drugiemu podopiecznemu Inuzuki. – Przepraszam, że pytam, ale bardzo mnie interesują twoje… Twoi przyjaciele. – Ori wziął poprawkę na to, że stworzenia były na tyle rozumne, by nie sprowadzać ich więzi z psiarzem do roli sługi i pana. – Nigdy wcześniej nie słyszałem o… - Tutaj zastosował dłuższą pauzę. Czy określenie pies mogło być obraźliwe? Może był jakiś inny termin. - … znaczy się, by rozmawiać ludzkim głosem. – Urwana myśl, ale wciąż zawierała jakieś informacje. Czy pogromca Pustynnych Bombowców wykaże się talentem dedukcyjnym godnym Herculesa Poirota? Odpowiedź na to pytanie znała jedynie przyszłość.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Hideaki i jego pchlaki

[Hideaki]

Inuzuka bacznie przyglądał się walką jednak jego uwaga była podzielona po równo. Trochę arena, trochę Kamiyo i trochę cała reszta otoczenia bo przecież wśród Uchiha zawsze mógł spodziewać się ataku tymbardziej jeśli ktoś by go rozpoznał ze zbrodnii jaką popełnił podczas wojny. Cóż póki co jednak mógł się cieszyć festiwalem bez więszych trudności i zamierzał to robić, umilając sobie czas między innymi rozmową z różnymi osobami. Cóż czyżby doktorek nie usłyszał jak ten przedstawiał się w pomieszczeniach szpitalnych? Może wymagał żeby zrobić to osobiście jemu.
-Jestem Hideaki Inuzuka. Wskazał ręką na Nikuye i na Hojo. -To jest Nikuya i Hojo, moi najbliżsi. Zaznaczył od razu kim dla Niego są jego psy.
Cóż walki z pierwszej rundy były widowiskowe... No nie taką odpowiedź chciał otrzymać ale cóż może inni tutaj obecni będą bardziej chętni do dzielenia się wiedzą. -Wyjątkowość mojego klanu polega na wychowywaniu się razem z określoną rasą psów. Moja rodzina to specjaliści od rasy Urufu, najtrudniejszej we współpracy i... Tu przerwała mu chwilowo samica. -Nie najtrudniejszej tylko po prostu nie współpracujemy z byle kim. Cóż... Miała rację, na szacunek psa Urufu trzeba było sobie zasłużyć. -Tak to prawda. Niektórzy członkowie mojego klanu potrafią nauczyć swoje psy ludzkiej mowy jednak żeby tego dokonać trzeba wyjątkowego nakładu pracy. Podsumował samo to jak ciężkim jest nauczyć psy jeszcze tak trudne ludzkiego języka.
-Wiesz, że tu jesteśmy i rozumiemy? Nie mówcie o Nas tak jakby Nas tu nie było. Rzucił spokojnie i poważnie Hojo. Zmiany w jego zachowaniu były ciężkie do wytłumaczenia. Raz błyszczał zabawnymi żarcikami, później zachowywał się jak troglodyta by na koniec z pełną powagą i spokojem zaznaczać swoją obecność.

[Kamiyo Ori]

Zwierzęta Hideakiego, które uznawał za swoich najbliższych, wykazywały coraz więcej cech typowo przypisywanym ludziom. Nie tylko rozumiały i odpowiadały ludzką mowę, ale również pojmowały takie pojęcia jak kontekst wypowiedzi. Potrafiły się nawet obrazić za lekko przedmiotowe ich potraktowanie, przez ich „krewniaka”. Oj, długo jeszcze będzie trawić ten fakt, że zwierzęta mogą być równe ludziom.

Długie przedstawienie się przez nowego znajomego jednak spowodowało, że nagle się chłopakowi zrobiło głupio. Z drugiej strony to panicz Inuzuka zrzucił na niego moralną powinność, by powiedzieć również coś więcej o sobie, jak i o walkach z poprzedniego dnia. – Ja sam jak już wiecie, jestem medykiem. Nauki odbierałem w Ryuzaku no Taki. – Z torby przymocowanej do paska wyciągnął sobie notes, by dotrzeć szybko do zapisków, które wykonywał po walkach, próbując analizować swoich przeciwników. – Poza Panem walczyli jeszcze wczoraj Uchiha Azuma z Seno Sayomari, Ashizawa Sayaka z Misaki Tanaka, Sasame Urumi i Hatagi Yotoru, Hana Shirakawa wraz z Choraku Akimichi i Shizaki Gazo wraz z Shinem Tsuchi. – Wymienił wszystkie nazwiska, które przewinęły się przy przygotowaniach do pojedynków. – Najkrótsza i najmniej efektywna była walka Shina z Shizakim, gdzie tego pierwszego chyba sparaliżowała trema, bo właściwie niewiele zrobił, zanim nie trafił do pomieszczeń medycznych. – Przewrócił kilka kartek notesu, docierając do krótkiej notki na ten temat.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Hideaki i jego funflaki

[Hideaki]

Kamyk był iście ciekawym rozmówcą, który o dziwo spędzania czasu w Ryuzaku czy Sogen nie znał klanu psiarzy co mogło dziwić ale chyba ten dzieciak po prostu nie miał okazji nigdy widzieć z bliska kogoś z tego rodu.
-Jak długo trwały Twoje nauki? Zapytał z zaciekawieniem i przeniósł całą swoją uwagę na tego chłopca. Czarnowłosy słuchał cierpliwie i spokojnie tego co ma do przekazania doktorek. -Jak już wspomniałem. Jestem Hideaki, a nie ,,Pan". Nie lubił kiedy ktoś go wywyższał czy to przez status społeczny jaki posiadał czy przez to, że był starszy. Urodził się tak samo jak każdy człowiek i tak chciał być traktowany.
-Kto poza Shizakim wygrał swoje walki? Jak zaprezentował się przedstawiciel gospodarzy, ten cały Azuma? Miał nadzieje nie obrazić swojego rozmówcy tymi pytaniami jednak cała runda mu uciekła bo dość późno skończył własną walkę, a później ta głupia sprawa z potrzebą leczenia go. Hojo zaśmiał się kiedy Młodzieniec opowiedział o walce Shina z Shizakim. Zjadła go trema i przegrał dość szybko. -Tak jakbyśmy My go nie mogli trafić tyko męczyliśmy się z tymi wybuchami. Inuzuka miał inny pogląd, przynajmniej miał dobre przetarcie i pokaz tego co może go tutaj spotkać. Nikuya w tym czasie położyła się dość blisko rozmawiającej dwójki i po prostu odpoczywała nie zamierzając się wtrącać do ludzkiej rozmowy o niczym.