[Event] Trybuny Zachód

[Daisuke]

Walki wreszcie dobiegały końca. Dzisiejszy dzień byl dla Daisuke sporym zaskoczeniem, ale raczej w złym tego słowa znaczeniu. Jedna walka nawet się nie zaczęła, w drugiej biegali albo stali zamiast walczyć, w trzeciej ten cwaniak z psami dał sobie praktycznie pokroić kundla jakąś techniką i zaraz po tym poddał walkę. Tylko tych dwóch młodych próbowało utrzymać poziom Turnieju. Ich pojedynek obfitował w ciągłe zyskiwanie i utraty przewagi. Każdy z nich mógł ten pojedynek wygrać. Ostatecznie siła wybuchów przezwyciężyła siłę tych dziwnych wiązek. Jak na przedłużającej się walce dwóch łamag, którzy tylko biegali, zamiast walczyć wreszcie pojawiła się uniesioną ręką, to Daisuke odetchnął z ulgą. Nie będzie musiał dłużej patrzeć na to żałosne widowisko. Na całe szczęście, bo alkohol już mu się skończył, a manierka z wodą praktycznie podzieliła los swojego procentowego kuzyna. Włócznik wstał, otrzepał się i ruszył w kierunku wyjścia z areny, a potem pewnie jakiejś karczmy. Jutro miał mieć swoją walkę, ale chyba się tym nie przejmował.

[Baji]

Czy był to dobry pomysł tego nie wiedziałem choć podejrzewałem jaka była prawidłowa odpowiedź. W końcu widziałem na własne oczy zdolności przeciwnika. Wiedziałem że nie był to pierwszy lepszy zawadiaka nauczony jednej czy dwóch technik. Miałem też świadomość, że gość wzmacnia się medykamentami jednak mimo to liczyłem że te zadziałają jak obusieczny miecz.
W prawidzie nie wiedziałem jak uzdolniony jest Mujin-san, jednak znane mi wzmacniające pigułki miały swoje minusy zażycia. Więc uznałem, że tu musi być tak samo. To mogła być moja szansa. Wystarczyło skryć się w wcześniej upatrzonym ciemnym zakątku i zaczekać aż się zjawi... Tylko co dalej?
Zaryzykować bezpośredni przekaz czy zdobyć potencjalne alibii. Co zrobić z ciałem? Było kilka pytań na które nie do końca znałem jeszcze odpowiedź jednak już tu byłem. Kości zostały rzucone.
Uśmiechnąłem się sam do siebie oczekując nadejścia mojego celu. Plan miałem opracowany tylko do momentu w którym się znalazłem co dalej? Wyjdzie w praniu. Jednak przez chwilę pojawiło się zawahanie. Kan, Sae, Kazuma... Trwało to chwilę, tak samo jak nasza relacja, a On? Jak to szło? Nie zostawił mi wyboru.

[Papyrus]

Baji wcześniej miał interakcję z jednym z zawodników turniejowych i ta interakcja nie należała do najprzyjemniejszych. Pan Taro był wyjątkowo niemiły, wyśmiał ich podejście do bycia shinobim i groził Renkuro. Dlatego postanowił zająć się panem Taro tuż po jego walce. Taro zażył pigułki, musiało się to odcisnąć na jego zdrowiu i po walce na pewno miał być zmęczony. A pozbycie się go, czy po prostu danie mu nauczki, było powinnością młodego Senju.

Miało to swoją logikę. Nawet jeżeli nie każdy to rozumiał. Nie dało się też ukryć, że mogła to być jedyna taka szansa, żeby skopać tyłek Amariemu.

Większość walk nadal trwała, skończyły się nieliczne. Ta Kyoushiego - który wstawiony przeszedł przez korytarz, nie zauważając lub nie zwracając uwagi na Bajiego, co dało Bajiemu pewność, że korytarzyk pod trybunami, w którym się zaczaił, był odpowiedni. Wyniesiono już też osobę, która walczyła z Taro, żeby zanieść go do pomieszczeń szpitalnych i wykurować. Taro dał mu popalić.

Miejsce było idealne. Tym bardziej, że bardzo łatwo było się wycofać głębiej pod trybuny. W ciemność Ciężko było określić jak głębiej korytarze pod trybunami wyglądają, jeżeli się tam jeszcze nie wchodziło, ale wydawały się one puste na pierwszy rzut oka.

I wtedy pojawił się on - Amari Taro wychodzący z areny, z pewną siebie sylwetką i bez żadnego śladu zmęczenie ruszył sprawnie przez ciemny, szeroki korytarz, w którego odnodze chował się Baji. Szedł normalnym tempem, do Bajiego, w jego bezpieczny zasięg mógł dotrzeć w przeciągu kilkunastu sekund. Musiał się przygotować - miał jedną szansę.

Kiedy usłyszał, że ktoś idzie z drugiej strony. Szybko zerknąwszy zauważył, że była to szczupła sylwetka w ciemnym płaszczu, już znajdująca się w jednej czwartej długości tunelu. Kilka sekund i Taro oraz tajemnicza postać zatrzymali się w połowie. Mniej więcej na wysokości korytarzyka, gdzie chował się Baji.

- Mieliście mnie nie nachodzić - warknął Taro, przeczesując swoje włosy, wyraźnie zirytowany.

- Ja… - odpowiedziała postać, kobiecym głosem. Lekko drżał. Baji wiedział dlaczego. Poczuł pewnie to samo. Przytłaczająca siła na niego nacisnęła i spowodowała, że niemal nie mógł złapać oddechu. Kobieta położyła dłoń na klatce piersiowej i odetchnęła głośno i głęboko. - Odnaleźli notki przy szpitalu, robią przeszukiwania. Jeżeli znajdą więcej…

Ucisk zelżał, ale nadal był obecny. Było to złe uczucie, mogące spowodować panikę i niepokój, oznaczające niebezpieczeństwo i zagrożenie życia. Bardzo trudno było się ruszyć, czując zimno w kończynach, kiedy na twarzy spływał zimno pot, a ciało nie chciało się ruszyć.

- Co za idiota rozkładał notki tak, że je znaleźli?

- P-przy szpitalu? Głąb… Mówił, że wszystko dobrze ukrył, ale że ktoś miał farta, że znalazł jedną. Teraz Uchiha przeszukują okolicę.

- Niech się modli, że to jedyna notka, którą znajdą - zagroził Taro, krzywiąc się brzydko. - Cała reszta już gotowa?

- Jeszcze musze skończyć przy Siedzibie Władzy. Kyoushi narobił tam tyle zamieszania, że jest o wiele więcej strażników. Muszę robić to ostrożnie.

- Masz jeszcze trochę czasu. Nie zawiedź mnie, bo to będzie ostatni raz, kiedy to zrobisz. Zajmij się jeszcze naszym wścibskim gościem - dodał, spoglądając wprost na korytarzyk, gdzie skrył się Baji.

- Kim? - zapytała kobieta, spoglądając w tę samą stronę.

- No chyba sobie żartujesz. Z kim ja pracuję… Po prostu posprzątaj, żeby nie zostało śladu.

[Baji]

Plan który miałem był dość prosty, składał się dosłownie z trzech etapów. Zaczaić się, spuścić srogi wypierdol i ewakuować się. Niestety sprawy zaczęły się komplikować już na samym początk choć dosłownie chwilę wcześniej zdawać się mogło że los mi sprzyjał. W końcu żadnych strażników w okolicy, szeroki korytarz idealny na zasadzkę, a do tego walki na arenie idealnie mogące odwrócić uwagę od wydarzeń tutaj.
Zająłem pozycje i zdecydowałem się przygotować do działania rozwijając niewielki zwój przed sobą na ziemi, a następnie czekał. Najpierw minął mnie poznany wcześniej białowłosy Uchiha imieniem Kyoushi, a następnie przeciwnika Taro. Nie potrzebowałem nawet widzieć z bliska jego stanu skoro znosili go na noszach. Przymknąłem oczy biorąc głęboki wdech, potrzebowałem się skupić, wyciszyć jak podczas polowania na groźną bestię. Powoli wypuściłem powietrze z płuc unosząc powieki gdy doszły mnie pierwsze kroki zbliżającego się dupka z areny.
Powoli, nie wykonując żadnych zbędnych ani gwałtownych ruchów sięgnąłem po łuk zdejmując go z pleców drugą ręka sięgając po strzałe. Udo. Wybrałem pierwszy cel który sięgnąć miał niedługo posłany grot.
Łuk i strzały, to one były przedłużeniem mojej woli, mojego ciała. Tak przynajmajmniej sam na to patrzyłem chcąc myślą przekazać informację mojemu orężowi. Kroki stawały się głośniejsze, pocisk znalazł się na strunie mojego instrumentu który za chwilę zagrać miał danse macabre lecz wtedy usłyszałem jeszcze jedne kroki.
Komplikacje. Nie miałem zbyt wielkiego wyboru. Musiałem zaczekać gdy cel zjawił się w zasięgu wzroku z jeszcze jakąś postacią. Było to pewne utrudnienie ale nie tak poważne jak słowa które chwilę później do mnie dotarły. Już pierwsze dwa wymienione zdania sprawiły, że zacząłem czuć, że coś jest nie tak. Notki przy szpitalu... Jedyna notka jaką znajdą? Siedziba władzy? Cholera o czym oni mówią... Nie miałem pewności jednak cała ta sytuacja sprawiała, że poczułem iż zemstę należało odłożyć na bok. Przynajmniej chwilowo. Musiałem szybko wymknąć się i przekazać Kyoushi-sanowi, Kanowi i Kazumie wszystko co tu usłyszałem, bo jeśli było tak jak myślałem to wiele osób było zagrożonych. Musiałem tylko zaczekać aż sobie pójdą. Tylko tyle.
Wtedy Taro spojrzał w moim kierunku jak gdyby wiedział o mnie od samego początku, czy chciał żebym to usłyszał? Bardzo możliwie, serce uderzyło mocniej w mojej piersi. Cholera.
To był instynkt poczułem się zagrożony więc zdeydowałem się oddać strzał, a właściwie dwa strzały żeby sprawdzić mojego potencjalnego przeciwnika. Oczywiście nie zamierzałem już na samym początku zaczynać od ataku z wykorzystaniem całych swoich możliwości. Wolałem dać poczucie że jestem słabszy niż byłem tym bardziej że atak z zaskoczenia i tak już został przekreślony.
Pierwszą strzałem posłałem w miejsce w którym znajdował się Taro, a druga w jego towarzyszą który okazał się towarzyszką.
Po oddaniu strzału wykorzystuje krótka chwilę by odpieczetowć ze zwoju pięć dwie kolejne strzały szybko umieszczając je w kołczanie z którego gdy wracam automatycznie dobieram kolejny pocisk gdy po odłożeniu odpieczetowanych strzał. I szykuje się do uniku w zależności od sytuacji.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Oho, niebezbieczeństwo. Baaji jednak był dość szybki i zareagował - w końcu miał swój łuk oraz przygotowaną strzałę. Był silny i wyćwiczony, więc strzałę posłał bardzo szybko - ale nie z całą swoją prędkością i siłą - łuk nie został napięty tak, jak mógł zostać. Przeciwnik był na tyle blisko, że strzała powinna go z łatwością dosięgnąć - nawet jeżeli wiedział, że Baji tam był, nie mógł przewidzieć, że strzała pomknie w jego stronę.

I nie przewidział - strzała trafiła go w pierś. Baji natychmiast strzelił również w kobietę, która jednak przez świst pierwszej strzały była w stanie się odsunąć na tyle, że zeszła z drogi Bajiego. W ciemności Baji widział, jak kaptur spada z jej głowy, ciemne włosy rozsypują się i przez nie przebiła się strzała.

Jeden trafiony, druga ciągle tam była, dlatego Baji chwycił za zwój i już miał odpieczętować kolejne strzały i kontynuować natarcie, kiedy tuż przed nim zjawił się Taro, uśmiechając się szeroko i wyrywając strzałę ze swojej piersi, odrzucając ją w bok. Baji ledwo zauważył w ciemności, że rana była głęboka, ale się szybko zasklepiała - jakby cząsteczki jakiegoś kurzu czy dymu wracały do niej i ją odbudowywały - łącznie ze zniszczonym ubraniem. Trwało to tylko ułamek sekundy, bo Taro przemówił.

- No cześć.

I wtedy Baji poczuł jego dłoń na boku swojej głowy oraz ostre pchnięcie w stronę ściany. Następnie była tylko ciemność.
Z/T

[Azuma]

Poprzedni wątek: [Event] Dojo Klanu Uchiha
/*timeskip*/ Minęło trochę czasu, zanim wrócił na trybuny. Kierując się podziemnym przejściem na trybuny, na moment zwrócił uwagę na sąsiadujący korytarz w którym coś mignęło. Na chwilę się zatrzymał i nasłuchiwał, ale gwar dobiegający z trybun nie ułatwiał zadania. W końcu, wzruszając ramionami, ruszył ku górze.

Pojedynki drugiej rundy, zdążyły w tym czasie rozkręcić się na dobre, a niektóre nawet się zakończyć. Szesnastoletni przedstawiciel dumnego rodu, z uwagą przysłuchiwał się wypowiadającym, którzy tłumnie zgromadzeni na trybunach, odwoływali się do bieżących i poprzednich zdarzeń z poszczególnych aren. W ten sposób Azuma dowiedział się, że zapoznany w klanowym Dojo, Sugiyama Orochi zwyciężył w swojej walce z przedstawicielem rodu Nara, a Shiroyasha Kyousi wygrał poprzez samo niestawienie się jego przeciwnika do walki. Im dłużej Azuma o tym myślał, tym wyraźniej dostrzegał obfitujące w trakcie turnieju, zaskakujące zdarzenia, które nie powinny normalnie wystąpić. Co się za tym kryło? Zwyczajny przypadek, czy może czyjeś machinacje?

Wśród wciąż toczących się pojedynków, każdy na swój sposób mógł go interesować. W jednym, honoru Rodu Senju bronił ostatni jego przedstawiciel,Kazuma. Walczył on z nieywgodnym przeciwnikiem, bo charakteryzującym się zwierzęcym szałem, Juugo. Klan Uchiha jak nie mało kto wiedział, ile jego przedstawiciele są w stanie sprawić problemów, zanim się nad nimi zapanuje. Na innych arenach walczyła inna przedstawicielka klanu Kaminari, Hana. Przysłuchując się innym rozmówcom, Azuma dowiedział się że jego przyjaciel Anzou , musiał uznać wyższość reprezentanta szczepu Douhito. Kaminari Hana broniła tym samym reszty honoru tego rodu. Na ostatniej arenie, walczył nie kto inny jak pełen skrajności członek jego dawnego zespołu, Ayatsui Renkuro. Jego przeciwikiem był nijaki Daisuke, osobnik specjalizujący się w walce w zwarciu.

Lustrujac każdą z tych aren, Azuma doszedł do wniosku, że najbliżej rozstrzygnięcia jest tam gdzie walczył Kazuma i Sasame, oraz Daisuke i Renkuro. W przypadku pierwszego pojedynku, doszło już do poważnych obrażeń, co też oznaczało że to wytrzymałość będzie odgrywać znaczącą rolę w reszcie przebiegu walki. W przypadku drugiego pojedynku, przytłoczony marionetkami Daisuke, musiał się również liczyć z otrzymaniem lada chwila, poważnego ciosu, który być może mógł zakończyć tą walkę. Dlatego to właśnie tam wzrok Uchihy, przede wszystkim w pierwszej kolejności powracał.

[Azuma]

Im dłużej siedział na trybunie, tym częściej łapał się nad tym, że rozmyślał o epizodzie rozbłysków z tunelu. Siedząc tutaj przecież doszedł do wniosku, że dość niecodziennym jest to, że przeciwnicy albo rezygnują albo w ogóle się na arenie nie pojawiają. Skoro ta sytuacja go niepokoiła, czy powinien przesiadywać tutaj dalej i próbować zagłuszyć sumienie?

- Przepraszam, muszę przejść - zwrócił się do siedzącego najbliżej mężczyzny, który wraz z małżonką i dwójka dzieci, oglądali poczynania uczestników turnieju. Azuma wykorzystując chwilę, zgrabnie przecisnął się między nimi, a następnie zniknął w przejściu do wyjścia z trybun.

Nie miał problemu z zlokalizowaniem miejsca w którym dostrzegł przed wejściem na trybuny, błysk światła w półmroku.

  Ukryty tekst

Wykonawszy pierwsze oględziny korytarza pod trybunami, przekonał się, że źródłem światła były ostrza strzał, wypuszczonych z głębi korytarza. Tego samego którymi przemieszczali się uczestnicy turnieju. W pobliskiej ścianie dostrzegł wgłębienie, pasujące do ostrza wypuszczonej strzały. Z boku leżał siostrzany pocisk, wyraźnie jednak odrzucony bo nie dostrzegł analogicznego wgłębienia. - Ktoś tym rzucił. - Na żadnym z ostrzy nie dostrzegł krwi, co też nie dawało powodu do wszczęcia alarmu. Równie dobrze któryś z uczestników, mógł chwilę wcześniej sprawdzić naciągnięcie cięciwy w łuku lub mechanizmu kuszy. W ramach jednak dręczącej go ciekawości, postanowił rozwiać wszelkie wątpliwości i wgłębić się w kierunku korytarza z którego nadleciał pocisk. Robiąc to oczywiście, niepostrzeżenie - trzymając się cieni i półmroku.

[Jawa]

Młody Akoraito z klanu Uchiha nie dał rady wysiedzieć w spokoju na trybunach i poszedł zbadać dręczącą go sprawę błysków w tunelu. Szybko przemieścił się w odpowiednie miejsce i zaczął dokładne oględziny korytarza w poszukiwaniu wszelkich poszlak, które pomogłyby mu dowiedzieć się co takiego się tutaj wydarzyło. Pierwszym co rzuciło się w oczy chłopakowi były dwie strzały, które leżały porzucone na ziemi a także jeden ślad na ścianie, który bardzo łatwo można było uznać za miejsce gdzie jeden z pocisków musiał uderzyć. Co ciekawe, brakowało drugiego takiego samego śladu. Po dalszym badaniu terenu, Azuma mógł zauważyć kolejną rzecz. Na ścianie dało się dostrzec nieco krwi a także ślady z których można było wywnioskować że coś bądź ktoś był ciągnięty od tego miejsca po ziemi. Charakterystyczny ślad prowadził aż do wyjścia z trybun gdzie się kończył i zostało tam jedynie trochę więcej krwi.

[Azuma]

  Ukryty tekst

Sharingan po raz kolejny udowadniał, że wraz z nim jego użytkownik był w stanie dostrzec więcej. Na początku nastolatkowi wydawało się, że nie ma podstaw do wszczynania alarmu. Trafił bowiem na strzały z czego jedna wydawała się odrzucona, a druga bez szkody dla nikogo, uderzyła (prawdopodobnie wystrzelona) w ścianę. Gdy jednak oczy Azumy rozjarzyły się szkarłatem, doujutsu ujawniło natychmiast, że szesnastoletni Akoraito, popełnił błąd.

- Krew. - Wydany osąd nie pozostawiał wątpliwości. Lepka ciecz, znajdowała się na jednej ze strzał oraz na ścianie. Co więcej, krwawy ślad widniał również na posadzce. Pomimo padającego w korytarzu cienia, wyraźnie teraz widział jak coś - a właściwie ktoś, był przeciągany wzdłuż przejścia, wprost do jego końca.

Uchiha w pierwszym odruchu, zamierzał czym prędzej wrócić na trybuny i powiadomić o tym…
- Właściwie kogo? I o czym? Co tu miało miejsce? - Niewątpliwie miało miejsce tu coś, co nie powinno wydarzyć się w przejściu dla uczestników turnieju. Czy należało jednak wywoływać niepokój i popłoch wśród widowni na trybunach? Wszcząć tym samym alarm i skandal bowiem klan władający Sogen, nie panował nad tym co się działo na jego własnym terenie, podczas wydarzenia takiej rangi?

Początkowy odruch został szybko opanowany. Zaciśnięty wyraz twarzy, skupiony był w tym momencie na końcu korytarza. Tam gdzie urywał się ślad, przynajmniej dostrzegalny z tego miejsca przy którym kucał. Zaraz jednak to się zmieniło. Trzymając się jednej ze ścian, wciąz z aktywowanym sharinganem, wyczulony na wszelkie dźwięki dochodzące z korytarza, ruszył krwawym śladem. Trzymając się cieni i półmroków, starał się zachowywać jak najciszej, chcąc przed ewentualnymi napastnikami ukryć jak najdłużej swoją obecność. O tym co nastąpi dalej, miały zadecydowac następne chwile.

[Jawa]

Po zlokalizowaniu tropu Azuma dokładnie go przebadał i przemierzył korytarz wzdłuż i wszerz aby nie przeoczyć żadnej, choćby i najmniejszej poszlaki jaka mogłaby znajdować się w tym miejscu. Ślady były stosunkowo świeże, więc młody Akoraito nie miał najmniejszego problemu aby za nimi podążać, zwłaszcza w momencie kiedy wspomagał się mocą swojego klanowego Doujutsu. Z początku ślepy zaułek, po dokładniejszych oględzinach okazał się prowadzić dalej, w głąb Kotei. Podążanie za tropem okazało się dość skomplikowane i Azuma musiał wielokrotnie cofać się do aby móc go na nowo podchwycić. W ten oto sposób, czarnowłosy młodzieniec przemierzał uliczki stolicy Sogen, starając się rozwikłać zagadkę, której odpowiedź mogła mieć kluczowe znaczenie w obecnych wydarzeniach.

[z/t]

[Sugiyama Orochi]

Nie patrząc już tak bardzo na swojego niedoszłego turniejowego oponenta, Orochi skupił się na biegu w stronę najbliższej z trybun. Widział dobrze, że ludzie tam byli przestraszeni, zaczynało się też już zamieszanie, wstawanie - a to mogło tylko pogorszyć sprawę. Jedyne na co liczył, to że źródło wybuchów było jednolite i nie będzie na razie kolejnych. I tak wiedział już, że nie da rady uratować wszystkich, to pewne, ale im dłużej zdoła przytrzymać trybuny, tym większa szansa na uratowanie się kogoś.

Dopadłszy muru areny, wbiegł po nim, kierując się w miejsce, które najbardziej groziło zawaleniem i było stosunkowo blisko wyjścia. Przykleił się stopami i chakrą do muru, który w tym momencie wyglądał jeszcze najbardziej solidnie i dawał nadzieję na to, że będzie solidnym oparciem, po czy cisnął łańcuchami, oplatając je wokół nadwyrężonych elementów i zaparł się, biorąc na siebie jak największą porcję ciężaru, starając się zostać czymś w rodzaju mobilnej kolumny, czy też innej podpory. Kiedy podstawa była zabezpieczona, krzyknął do publiczności ile sił w płucach. Na to, co się działo za jego plecami nawet nie miał czasu patrzeć.

- PROSZĘ O SPOKÓJ I KIEROWANIE SIĘ DO WYJŚCIA! PO KOLEI, IM WIĘCEJ BĘDZIECIE SIĘ SZAMOTAĆ TYM WIĘKSZA SZANSA, ŻE KONSTRUKCJA SIĘ ZAWALI! - jego głos, odziedziczony po ojcu, powinien ponieść się dość solidnie dookoła. Jednocześnie szukał wzrokiem shinobi obecnych z pewnością na trybunach oraz jakiejś straży. Gdy tylko takich dostrzegł, krzyknął jeszcze. - EJ, WY TAM - STRAŻNICY, SHINOBI! POMÓŻCIE IM! JAK KTÓRYŚ MA TECHNIKI DOTONU ALBO INNE, KTÓRE WZMOCNIĄ TRYBUNY, NIECH ICH TERAZ UŻYJE. RESZTA STERUJE EWAKUACJĄ! JAK KTÓRYŚ JEST SZYBKI, NIECH LECI EWAKUOWAĆ NAJPIERW DZIECIAKI I ODSTAWIA JE PRZED WYJŚCIEM! -

Nie miał pojęcia, czy to co gada jest sensowne w takiej sytuacji, ale było to jedyne, co mu przyszło do głowy. Czuł jednak, że wybuchy to tylko początek ich problemów.

[Papyrus]

Sugiyama Orochi

Walka Orochiego raczej nie przykuła za dużo uwagi publiczność, nawet jeżeli reszta walk również nie była najciekawsza. Ludzie jednak zaczęli na niego zwracać uwagę dopiero wtedy, kiedy ten wyruszył na pomoc innym.

Tak, jak Ichirou - wznoszący się teraz nad jego głowę - oraz Mujin - teraz na loży - zdecydował się trochę wesprzeć konstrukcje trybun swoimi łańcuchami. Również, jako jeden z nielicznych też przejął dowodzenie i rozpoczął ewakuację ludzi, wydając proste polecenia oraz zaczepiając strażników i innych shinobich, żeby ci mu pomogli i zaczęli wyprowadzać ludzi. To pomogło. Shinobi ruszyli do akcji, uspokajając ludzi oraz próbując ich wyprowadzić ze stadionu używając schodów oraz schodów wytworzonych z piasku Ichirou.

Dzięki niemu ludzie się ruszyli.

Z wysokości, po tym, jak wspiął się na ścianę areny, dostrzegł, że na loży była panika. Był tam też Kyoushi (który miał być na dole areny), a Katsumi oraz Kaminani Ukyo właśnie schodzili na arenę po pionowej ścianie. Na samej arenie była białowłosa dziewczyna oraz jego poprzedni przeciwnik - Chirou. Ulubieniec jego ojca, Uchiha Masahiro był tam również - krwawiijcy, bez ramienia. Przed nim stał mężczyzna o długich, czerwonych, falowanych włosach.

Niestety, w tym momencie Orochi zauważył, że ktoś na trybunach składa pieczęcie sugerujące technikę suitonu oraz rzyga wodę w jego stronę, najwyraźniej próbując go zepchnąć z powrotem na arenę.