[Event] Trybuny Wschód

[Ashizawa Sayaka]

Walki wciąż trwały i publiczność miała okazję doglądać, jak kolejne z nich dobiegały końca, a inne ciągnęły się dalej. Do końca walk na dzisiejszy dzień jeszcze trochę czasu brakowało. Podczas gdy Anzou i Hana wydawali się jednak odrobinę zamyśleni, by kontynuować rozmowę, zwróciła się do jedynego ze wciąż aktywnych rozmówców — Azumy. Nie bez powodu zresztą, bo on również miał pytania, na które można było udzielić zwyczajnej odpowiedzi i potwierdzić to co już sam wie.

– Tak, tak - to jest dalekie południe. Rzadko wyściubiamy stamtąd nosa. — Potwierdziła przypuszczenia Uchihy odnośnie gdzie znajdowało się Tsurai pośród pustynnych regionów. Nie było to wiele, ale powinno wyklarować informacje dla Azumy, a przynajmniej na tyle na ile nie zostały już wyklarowane przez inne informacje na temat pustynnych inności. Natomiast wspomnienie Azumy o tym ile ostatnio okoliczni ludzie wycierpieli w trakcie wojen przypomniało Sayace o tym jak trudno było uspokoić wszelkie nastroje na pustyni przez lata pomiędzy zarówno rodzinami piaskowymi jak i tymi wykorzystującymi kośćmi a konflikt pomiędzy Dohito a Haretsu wcale nie był prostszy i wielu ludzi wciąż żywi dużą urazę, nawet mimo lat, które minęły od tych wszystkich wydarzeń.

Na swoje własne szczęście Sayaka nie miała okazji i nie chciała doświadczać tych konfliktów z pełną siłą i szczerze wierzyła, że pustynia, mimo wszystko, udowadnia, że nawet zwaśnione rodziny potrafią zapomnieć o konfliktach i starych ranach, by kontynuować egzystencje w pokoju. Chciała, by inne regiony też to potrafiły, nawet jeśli od czasu do czasu potrzeba było ludziom o tym przypomnieć.

Nie mniej coś znów ją tknęło.

Airan nie pojawiła się od początku walk i sama Sayaka spodziewałaby się tego, że ktoś może się spóźnić, ale że aż tyle czasu? To wydawało się jej wręcz nieprawdopodobne by Airan-dono zignorowała swoje obowiązki. Była w końcu wysoko postawioną jednostką, a raczej... Uprzywilejowaną przez rodzinne koneksje, których zignorować nie można było, nawet jeśli była tylko tą drugą siostrą. To zrozumiałe, że wolała, by bardziej doświadczony Ichirou-dono zajmował się wszystkim, ale czy odpuściłaby sobie możliwość ustawiania wszystkich do pionu? No właśnie Sayaka nie potrafiła sobie tego wyobrazić.

– Haha... Przepraszam, Anzou-san, Azuma-San, Hana-chan. Muszę się czymś natychmiast zająć, ale jeszcze do was wrócę, możliwe, że dzisiaj albo w następny dzień walk jeśli zdecydujecie się na tę samą okolicę. — Rozejrzała się to w lewo to w prawo, ogarniając mniej więcej położenie tych siedzeń, całkiem niezły był tutaj widok. Jeśli nie wróci i zajmie się jutro czymś innym, to może złapie ich gdzie indziej o innej godzinie. Wszak nie było to coś niezwykle istotnego. Ważne jednak było to, że wciąż miała do zwiedzenia całe Kotei. Wpierw jednak musiała potwierdzić status kobiety, na której pomocniczkę jej przydzielono. Wstała więc i w miarę grzecznie się pożegnała, a potem zaczęła wędrować w kierunku loży. Co prawda nie liczyła, że wpuszczą ją tam w ogóle, ale warto było tam iść, choćby miałaby pocałować barierkę i zostać odesłaną. Przynajmniej tyle mogła zrobić.

- Wejście do Loży

- Myśl -
- Dialog -

[Hideaki]

Psy bardzo dobrze przyjęły Mikoto nawet pozwoliły sobie na małe żarty i opuszczenie gardy. Nikuyi odziwo udało się uzyskać reakcje dziewczyny bo ta widocznie się zaczerwieniła jednak sam Hideaki tego nie dojrzał. Samica jedynie uśmiechnęła się gdy podziękowano jej za odrobinę prywatności w tym dzikim miejscu. Musiała sobie wziąć do serca jej słowa bo pracowała teraz za dwójkę bo Hojo był bardzo zajęty oglądaniem walki Renkuro, któremu tak mocno kibicował, że nieco się zagalopował. -Wybacz. Czasami zapominam, że mnie rozumiecie. Rzucił od niechcenia i zapewne było to kłamstwo. Przecież mógł spokojnie wybierać sobie język jakim się posługiwał. Co za dureń... Przeszło przez głowę Hideakiego. -Tamten Czarnowłosy. Wtrąciła się w jego proces myślowy Nikuya jednocześnie wskazując na Azume. -Bredzi coś jakobyśmy mieli tracić nad sobą panowanie jeśli ktoś z Nas zostaje ranny. Pewnie walczył z jakimś niedoświadczonym Inuzuka. Wytłumaczyła co właśnie usłyszała korzystając ze swojego wyjątkowego słuchu. -Niech sobie mówi, nie ma co go wyprowadzać z błędu. Wytłumaczył swojej przyjaciółce spokojnym tonem, że nie ma co się przejmować.
-Mikoto... To są Urufu, tej rasie nie da się narzucić warunków. Są jakie są. Nie przejmuj się tak, w najgorszym razie będę musiał przeprosić za ich zachowanie. Rzucił kolejny uśmiech na słowa o hamowaniu zachowań psów. Cóż nie chciał być niemiły, tej rasie po prostu zbędny był samiec alfa... W bitwie były nieocenione, lojalne ponad miarę i morderczo niebezpieczne, jednak poza misjami były samcami alfa każde bez wyjątku. Jedynie szacunek budowany latami był w stanie przemawiać do ich świadomośći. -Hojo, chyba za mało przebywasz wśród ludzi co? Zaczął pewnie mało miłą dla samego psa rozmowę. -Przecież tu jesteście... Chociaż Tobie bliżej do Nas niż do Nich. Wskazał najpierw na siebie samego i Nikuye, a później na ludzi. Coś w tym było bo Inuzuka faktycznie wolał towarzystwo swoich psów niż ludzi. Czuł się dobrze tylko z Mikoto reszta wzbudzała w Nim odrazę i poczucie niebezpieczeństwa. -Oglądasz walkę? To się przymknij bo przeszkadzasz. Spacyfikowała silnego samca dość szybko Nikuya dość wrogim tonem. Naprawdę była zirytowana na Niego za brak zaangażowania w pracę, a dodatkowo to darcie ryja równie mocno na Nią wpłynęło.
Opowiedziała mu o swoim dniu, który był bardzo podobny do tego jaki spędził dziś Hideaki. Cały czas na trybunach mimo uprzedzenia wobec walk? No nieźle czyli jednak główna atrakcja festiwalu przyciągnęła nawet tę osoby, które były przeciwne tego typu rozrywkom. -Widziałem... Naprawdę potężny zawodnik... Mam nadzieję, że nie będę musiał z Nim walczyć. Powiedział spokojnie jednak z pewną nutką niepokoju. Faktycznie gdyby trafił na Kana to pewnie zakończyłby swój udział na drugiej rundzie, a tego bardzo nie chciał bo w końcu trzeba było pokazać, że Inuzuka to silny klan. -Mieć znajomych w tylu częściach świata... Trochę Ci zazdroszczę. Poza Tobą i doktorem Orim, z którym uciąłem sobie ciekawą rozmowę to nikogo nie znam i czuje się więcej niż nieswojo w tym tłumie. Powiedział jednocześnie opierając się rękoma o oparcie swojego siedzenia. Chciałby już wrócić do Okami-den i poszukać tych przestępców odpowiedzialnych za handel psami ale cóż... Najpierw te niemiłe obowiązki jak reprezentacja klanu. Chociaż były też zalety tego stanu rzeczy, spędzał dość sporo czasu z osobą, która zaczynała być mu coraz bliższa i nie wiedział czy nie odkryć przed Nią kart.

[Mikoto]

Spodziewała się, że z jego temperamentem Hojo może nieuprzejmie odszczekać na jej ostrzeżenia, a wtedy doszłoby do gorszego spięcia, jednak na szczęście Samiec opamiętał się i przeprosił, chociaż mało wiarygodnie. Mikoto jednak w to nie wnikała i skinieniem głowy zakomunikowała, że wszystko jest w porządku i przyjmuje jego słowa, mając nadzieję że to się nie powtórzy. Następnie spojrzała na Hideakiego, gdy ten próbował jej wyjaśnić, że ma do czynienia z rasą, która rządzi się sama sobą i nie da się w jakikolwiek sposób na nich wpłynąć. To też była w stanie zrozumieć, jednak czasami konsekwencje takich zachowań mogą być opłakane.
- Niekiedy przepraszanie może nie wystarczyć, ale w porządku. - Odpowiedziała, uśmiechając się lekko.
Przez chwilę przysłuchiwała się wymianie zdań między tą trójką, jednocześnie zerkając na ostatnią walkę. Musiała przyznać, że przy nich czuła się naprawdę swobodnie. Hideaki znał jej prawdziwe umiejętności, chociaż nie wiedział wszystkiego, ale to już i tak był spory plus, bo nie musiała przed nim udawać, że jest tylko medykiem z wachlarzem. W sumie to zastanawiała się, jakby taki Hojo zareagował, jakby postawiła przed nim większego od niego tygrysa śnieżnego. Takie spotkanie na pewno bardzo źle by się skończyło. Dobrze, że od bardzo dawna nie wzywała też swoich przywołańców, bo dzięki temu Ninkeny nie mogły wyczuć, że ''śmierdzi kotem''.
Gdy rozmowa zeszła na walki i samego Kana, Mikoto aż się skrzywiła, gdy Hideaki wyraził swoje nadzieje, że nie trafi na silnego Senju. Do tej pory Białowłosa o tym nie pomyślała, ale teraz wręcz zaczęła się lękać tej perspektywy. Wzięła kilka głębszych oddechów dla uspokojenia.
- Ja też mam taką nadzieję. - Przyznała z powagą. - Nie mogłabym na to patrzeć.
Słysząc, że Hideaki zazdrości jej tak zróżnicowanej znajomości, Mikoto spojrzała na niego ze szczerym zdumieniem. Najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy ze swojej pomyłki, oraz nie doceniał tego, co obecnie ma, więc Białowłosa postanowiła wyprowadzić go z błędu, żeby przedstawić swój punkt widzenia i żeby Czarnowłosy miał szerszy podgląd na to, co właśnie powiedział.
- Poza waszą trójką i Kanem, którego dzisiaj zobaczyłam pierwszy raz od ponad roku, mam jeszcze tylko trójkę innych znajomych, których nie widziałam równie długo, co Kana. - Wyjaśniła ze smutkiem. - Ty masz cały czas Nikuyę i Hojo, masz wspaniałą, liczną rodzinę i nawet jako taki kontakt ze swoim własnym Liderem. Ja za to jestem całkiem sama...Doceń to co masz, bo masz zdecydowanie więcej niż ja...
Teraz, gdy o tym powiedziała głośno, poczuła jednocześnie, jak samotna czasami się czuła. Niemal ciągle w podróży, bez stałych przyjaciół i towarzyszy, z którymi mogłaby się trzymać, bez bliskich, których śmierć zabrała i bez przynależności, którą utraciła. Jedyną pociechą była dla niej najmłodsza tygrysica, którą od czasu do czasu przywoływała dla towarzystwa, gdy miała absolutną pewność, że jest bezpiecznie, jednak to było zdecydowanie za mało. W tym momencie Białowłosa zwiesiła głowę, przyglądając się swoim dłoniom, splecionym na podołku. Gdy skończy się Turniej, będzie musiała pożegnać się też z Inuzuką, chyba że zdecyduje się wrócić na północ i odprowadzi go jeszcze do Yusetsu. Tak czy inaczej nadejdzie czas, gdy będą musieli się rozejść, a ona znowu zostanie sama... Chcąc odwrócić uwagę od przygnębienia, które właśnie ją dopadło, Mikoto zaczęła grzebać w swojej torbie, po czym wyciągnęła pudełeczko z pozostałymi jej przekąskami i otworzyła je, ukazując kawałki sushi i onigiri nadziewane mięsem.
- Macie ochotę na małą przekąskę? - Zapytała, spoglądając zarówno na Hideakiego, jak i na oba psy.

[Anzou]

Ten moment prędzej czy później musiał nadejść. Nie było innej możliwości. Tak po prostu musiało się wydarzyć. Anzou poświęcił sporo uwagi na walki i nie za bardzo udzielał się w konwersacji dwóch dziewczyn. Najzwyczajniej w świecie nie chciał m przeszkadzać. Wtedy, gdy nastolatek trwał tak w zawieszeniu, co chwilę zerkając na swojego dawnego towarzysza - ten postanowił wykonać pierwszy krok. Anzou gdy usłyszał jego głos, który wyraźnie zmężniał poczuł delikatny dreszcz na karku, a jego ciało lekko zesztywniało. Wiedział, że to się stanie, ale nie był przygotowany na taką reakcję ze strony swojego organizmu. Kolejna lekcja. Chłopak spojrzał na Hanę i dziewczynę z pustyni.
- Przeproszę Was na chwilę.
Powiedział spokojnym głosem do dziewczyn i podszedł do swojego towarzysza z klanu Uchiha. Anzou nie zamierzał się tutaj sprzeczać. Nie o to mu chodziło.
- Azuma, dobrze Ciebie widzieć... Chodź, odejdziemy troszkę...
W głosie Białowłosego można było wyczuć emocje. Delikatnie drżał, nie był taki pewny jak w przypadku rozmowy z dziewczynami czy wczoraj Ori. Nawet jeżeli na punkcie świadomości Kaminari wiedział, że tak będzie - nie mógł się odpowiednio przygotować do tego momentu. Albo nie chciał. Nie wiadomo. Dwójka Shinobi stanęła kilka metrów obok rozmawiających dziewczyn.
- Świetna walka, Azuma. Wiem... cholera, wiem, że jesteśmy z zupełnie innych klanów. Wiem, że tym klanom nie jest po drodze. Nie chcę jednak, by to co ostatnio się wydarzyło przekreśliło naszą znajomość. Wybacz moją bezpośredniość. Musiałem to powiedzieć.
Władca Piorunów wypowiadając te słowa czuł jak kamień spada mu z serca. Czuł, że jest mu po prostu lżej. Nie wiedział jednak jak do tego podejdzie Azuma. Minęło sporo czasu od ich ostatnich rozmów po akcji na Murze. Upłynęło sporo wody w rzece. Anzou wyprostował swoją postawę i patrzył na arenę, gdzie dalej toczyły się walki.

[Hana]

Nadążanie za walkami było trudne tylko ze względu na ich mnogość. W przypadku kiedy została już tylko ostatnia oczy patrzących mogły skupić się na tym jednym zmaganiu. Mimo wszystko różnorodność i nagłość całego zdarzenia nie ułatwiały przyswojenie wszystkich informacji. Hana starała się, jak mogła, aby zrozumieć strategię walczących naprzeciwko siebie ninja. Agresja z jaką dążyli do rozwiązania swojego, bądź co bądź, udawanego sporu nieco przerażał dziewczynę. W końcu mało komu zależało na opuszczeniu areny jako przegrany. Niemniej ryzykowanie poważnymi urazami, to już czyste szaleństwo. W tej sprawie została zbyt łagodnie wychowana i świat okazał się bardziej brutalny niż na to wskazywało. Aż ciężko jej było momentami oddychać i patrzeć, jak shinobi z Unii oraz kunoichi Nana wyniszczają się nawzajem. Jej uroda była zniewalająca i to najbardziej zapadało w pamięć. Okazała się również niesamowicie zabójcza, ale to działało tylko na jej korzyść. Dobrze wyszkolona mogła stawiać opór zmasowanemu atakowi Renkuro. Klan Ayatsuri był dla uczennicy zagadką. Sterowane marionetki wydawały się żyć własnym życiem, jednak widoczne na nich obrażenia świadczyły o ich nieludzkiej formie. Stanowiły niewątpliwie najbardziej zabójcza broń w arsenale shinobi, jaka mógł wymyślić człowiek. Hana nie była przygotowana na takie wydarzenie, co tylko potwierdza jej nudny pojedynek. Brak doświadczenia jakimś cudem nadrobiła pomysłowością, ale wątpiła żeby przy kolejnym rywalu dostała tyle swobody. Już teraz obawiała się, czy jej podświadomość że strachu nie nakaże się poddać. Wszystko w tej chwili było możliwe i niewykluczone opcją do wyboru. W jej purpurowe oczy lśniły pod wpływem wybuchów ognia na polu walki. Zakres dalece wykraczający poza jej pojmowanie był czynnikiem dominującym wrzawy, jaką wznieciła się na widowni. Trybuny bez konsekwencji pragnęły takiego widowiska, a spektakl w żaden sposób nie chciał być przerwany. Widocznie sędzia czekał do ostatniej chwili, żeby nie zrazić obserwatorów na trybunach i najznamienitszych shinobi tego świata w loży. Dla nastolatki zaczynało to powoli wykraczać poza jej światopogląd. Jeśli tak wyglądała wojna, to nie chciała mieć nic wspólnego z podobnymi działaniami na rzecz klanu. Na razie była na etapie udzielania się lokalnie dla poprawy bezpieczeństwa i dobrobytu ludności. Liczyła że wielu jej podobnym będę w stanie powolutku osiągać takie cele w różnych zakątkach świata.

Przeszłe wydarzenie z Sayaką

Ze względu na swoje pochodzenie nie mogła zaprzeczyć słuszności słów, jakimi odpowiedział im Azuma. Pustynna dziewczyna nie mogła też za dużo wiedzieć o konflikcie ich klanów, więc postawiła na zapytanie o opinie jednego z włodarzy z Sogen. Poczuła się z tym źle, chociaż sama w żaden sposób nie uczestniczyła w wojnie na żadnym podłożu. Była zbyt pochłonięta zagłębianiem się w tajniki ninjutsu, żeby chociaż pomyśleć o byciu żołnierzem na froncie. Nikt nie postanowił komentować tej sprawy, więc nastolatka poszła w ich ślady.
Zaciekawiona słowami Sayaki, zdążyła mniej więcej zrozumieć dlaczego pustynne życie jest dla nich takie wyjątkowe. Upały i brak opadów wskazywały na bardzo wymagający do życia klimat. Dlatego jej bliżej było do wschodnich prowincji za morzem, aniżeli dalekich pisaków Zachodu. W tym jednym byli z Anzou bardzo odmienni. Nie było jednak powodu toczyć z tego osobnej dyskusji.
Dywagacje o sprzeciwienie się obecnej formie turnieju przybrały na sile. Zarówno Sayaka, jak i Hana dodały do tego swoje spostrzeżenia. Jedna była cudowną marzycielka o pokoju i zażegnaniu konfliktu, zaś druga spoglądała na realne sposoby, a raczej ich brak, który spisywał każdy plan na niepowodzenie. W końcu wybieganie przed szereg nie było mocną stroną młodej Kaminari. Wolała pozostać skryta ze swoimi marzeniami. Dalsze słowa Sayaki nie pozostały bez uwagi, bo były naprawdę ciekawe i zaskakujące. Nikt dotąd nie zwracał się do niej tak przyjacielsko - poza rodziną, która raczej rzadko tytułował ją w ten sposób. Hana-chan była skłonna wybaczyć tą poufałość, żeby nie wyjść na zbyt radykalna, bez uczuć. Nadal ciężko było jej wykazać się w relacjach z innymi. Toteż postanowiła skupić się bardziej nad samym pomysłem rzuconym jej do skomentowania.
- Potrafisz grać na instrumencie? Jakiego rodzaju? - zapytała w pierwszej kolejności. Nie znała się na tyle dobrze na muzyce, ani tym bardziej na rodzajach instrumentów. W życiu widziała tylko dwa razy muzyków na festynach organizowanych w osadzie. Grali raczej proste, skoczne nuty ku uciesze dzieci i rodzin. Ciekawił ja zatem styl reprezentantki pustyni i jej kultury.
- Ja za to lubię tańczyć, więc gdybyś pokazała mi kilka ruchów, to na pewno wyszłoby z tego jakieś drobne przedstawienie. - wypowiedziała, odruchowo szukając odpowiednich powiązań z kulturą dziewczyny. Taka nauka mogła okazać się pożyteczna. Nie zaszkodziło spróbować dotrzeć do serc i sumienia garstki ludzi. Niemniej dziewczyna zdziwiłaby się, gdyby na trybunach doszło do niezadowolenia innego niż wątpliwy werdykt, czy niechęć wobec braku podjęcia walki. Buczenie ze względu na dezaprobatę organizowanego turnieju? Mało to prawdopodobne. Rzeczywistość temu przeczyła.
- Na pewno ktoś zwróci uwagę. Wbrew pozorom muzyka nie jest częstym zjawiskiem w życiu każdego mieszkańca. - zapewniła na koniec Sayakę o jej niesłusznych obawach. Wierzyła, że ludzie mimowolnie zainteresują się dotąd niespotykanymi dźwiękami, tym bardziej, jeśli nuty szybko złożą się w całość pięknej melodii. Zazdrościła poniekąd umiejętności grania na instrumencie. Przy jej dotychczasowym poświęceniu się karierze kunoichi, ciężko byłoby znaleźć dodatkowy czas na naukę gry. Być może nie miała do tego talentu, by w ogóle próbować. Los mógł mieć inne zamiary. Jej kobieca strona pozwoliła na ukazanie istotnych cech, którymi mogła się szczycić. Wiedziona zachowaniem Ashizawy była skłonna uwierzyć, że do jej głowy właśnie trafiło jego z bardziej odpowiednich przemyśleń i skierowało ją na właściwsze tory. Obowiązki, jakie musiała wypełniać z pewnością nie były czymś błahym. Należało podejść do nich nad wyraz odpowiedzialnie.
- Bywaj zdrów, Sayaka-san. - posłała dziewczynie łagodny uśmiech na pożegnanie. Nie miał wyrażać niczego silnego, a być formą zwieńczenia ich krótkiego spotkania. Do później. Na przyszłe spotkanie. Oby w równie sprzyjających warunkach.

Pośród siedzącej na widowni ludności z pewnością wyróżniały się poszczególne indywidua, które nosiły miano wyjątkowych. Niektórzy poprzez specyficzny ubiór byli postrzegani, jako ninja. Inni na pewno kryli się z tym na pozór specjalnie. Hanie nie zależało na wychwytywaniu tego typu postaci. Nie posiadała ku temu żadnych zdolności. Jedynym faktem, na który zwróciła uwagę to donośne warknięcie zwierzęcia, połączone z ludzką mową. Przyjrzała się odrobinę osobom z tamtej części trybun. Nie musiała długo zastanawiać się nad przynależnością chłopaka. Azuma ze stoickim spokojem wyjaśnił zgromadzonym fakt przebywania psów w sektorze publiczności. Inuzuka, niedoszli sprzymierzeńcy Kaminari. Tym bardziej musiało być ciężko Azumie utrzymać emocje na wodzy. Nic, co oznajmił Uchiha za bardzo nie trafiło do dziewczyny. Spoglądając na wyrośnięte, niczym wilczury, zwierzaki u boku mężczyzny powodowało, że włos zjeżył się z obawy przed konsekwencjami postawienia im takiego ultimatum. Choćby perspektywa takiej agresji stanowiła niebezpieczną igraszkę. Nie wiedziała jednak, czy to ten właśnie Inuzuka brał udział w turnieju. Stanowili niewygodny cel do eliminacji, gdyby przyszło mierzyć się z całą trójką.
Wraz z odpowiedzią ze strony Anzou, Hana przeniosła uwagę na dwójkę towarzyszy. Ich przyjaźń nabierała niecnych zamiarów. Nie miała nic przeciwko ich pogawędce, w której nie chciała uczestniczyć i tym bardziej przeszkadzać. Zdecydowanie lepiej będzie spało się nie posiadając żadnej, niepożądanej wiedzy. Bardziej obawiała się, czy ktoś nie zechce wykorzystać samego faktu, że spotkali się na trybunie. Oczywiście lepsze to niż konspirowanie i spotkania w innym miejscu. Gdy kunoichi nieco trochę ulżyła własnemu sumieniu mogła krótko odpowiedzieć Białowłosemu.
- Tylko uważaj na siebie, Anzou-san - wyraziła swoją troskę, jakby od tego zależało jej dalsze istnienie. Zdążyła złapać się na tym, że niepotrzebnie dała ponieść się emocjom. Te wywarły na niej dość głębokie wrażenie, a przecież nie znali się praktycznie w ogóle. Zdecydowanie słabiej niż przyjaźń Anzou z Azumą. Pozwoliła oddalić się chłopakom, pozostając na miejscu sama. Przejęta tym mogła tylko zawiesić wzrok na dłoniach, którymi gładziła niepotrzebne na materiale zagięcia. Nie wiedziała, jak długo może im zająć, dlatego zajęła się swoim piknikiem. Dolała sobie herbaty, która była już letnia i zajrzała do kolejnego opakowania z jedzeniem. Zdążyła nabrać apetytu przez ten czas. Nie sądziła, że siedzenie w miejscu może być tak wyczerpujące dla ciała i umysłu. Musiała zadbać o wartości odżywcze. Drobne ciało dziewczyny tym bardziej potrzebowało równomiernych zastrzyków energii. Nic innego, jak ulubione posiłki tego nie zastąpią. Aż ślinka ciekła, żeby zatopić zęby w posiłku. Jednakowoż Hana kulturalnie wzięła pałeczki i kosztowała danie bardzo powoli i starannie. Przede wszystkim zamierzała uważać, żeby nie pobrudzić ubrań. Co jakiś czas popijała napar z liści, który dodawał całemu procesowi trochę wytchnienia i ulgi. W takich sytuacjach jej skromny wypad nabierał bardzo pozytywnego wydźwięku. Oby nic szczególnego nie zakłóciło tego pobytu.

[Azuma]

Nie wiedział czy jego odpowiedź zaspokoiła ciekawość Sayaki, bo dziewczyna przeprosiła ich wyjaśniając że musi się czymś pilnym zająć. Uchiha z pełnym zrozumieniem skinął głową, pozostawiając resztę losowi. Jeżeli rzeczywiście do nich jeszcze wróci, najpewniej wrócą do przerwanej rozmowy. Nie roztrząsał się dłużej zatem nad tą sprawą, jego uwaga skupiła się na Anzou, który poprosił żeby odejść na bok. Azuma nie miał nic przeciwko. Było mu to nawet na rękę.

Stanęli kilka metrów dalej, chcąc uzyskać trochę prywatności, choć w takim tłumie było to raczej niemożliwe. Niemniej ludzie ucichli, z zapartym tchem obserwując ostatnie poczynania walczących. Toczył się już tylko jeden pojedynek, między Renkuro oraz Naną. Oboje byli już wycieńczeni i dostrzec można było to gołym okiem, nawet bez użycia Sharingana. - Dziękuję, choć chyba mój pojedynek nie dostarczył tyle wrażeń co ten - mruknął w odpowiedzi, choć zeszło to zaraz na dalszy plan, bo nie jego pojedynku miała dotyczyć ich rozmowa. Anzou również zdawał sobie z tego sprawę, dlatego nie zwlekał, tylko przeszedł od razu do rzeczy.

- Ja też… Nie przepraszaj Anzou-kun. - W końcu odpowiedział, doskonale zdając sobie sprawę, że żadne z ich dwojga nie zdecydowało o rozpoczęciu tej wojny, choć oboje mieli w niej swój udział. Choćby ze względu na to co się wydarzyło w Shi no Geto. Osób będących umoczonych w tamtym zdarzeniu było jednak znacznie więcej. - Ale cieszę się, że to powiedziałeś. Myślę tak samo. Właściwie… Dalej popełniam te same "błędy", jeżeli rozumiesz co mam na myśli - powiedział, nieco spuszczając w zakłopotaniu wzrok.

Chodziło o jego filozofię. Swoiste poczucie sprawiedliwości, które wpędziło go teraz w poważne kłopoty. - Anzou-kun, mam problem i mam nadzieję, że ze względu na naszą przyjaźń… pomożesz mi. W tym przypadku, tylko tobie mogę zaufać - oznajmił, teraz z niezwykłą powagą unosząc smutne spojrzenie. Spoglądał na swojego niegdysiejszego przyjaciela, który po tym co spotkało ich klanu, wciąż nie wyrzekł się ich przyjaźni. On sam z początku mając wątpliwości, wiedział teraz że nie powinien ich mieć. Anzou chyba nic się nie zmienił. On sam… w pewien sposób pozostał też tym samym chłopakiem z polany na której się poznali.

[Hideaki]

Całe szczęście dla Hojo sytuacja rozeszła się po kościach i Mikoto postanowiła mu wybaczyć jego kretyńskie zachowanie. Musiała zrozumieć, że te psy są ludźmi, ich zachowanie było identyczne co Hideakiego i Białowłosej. Ciężkie do przewidzenia bez względu na stopień wyszkolenia. Nigdy nie można było być pewnym co wymyślą Urufu, a zadziać się mogło naprawdę wiele rzeczy. Dopóki jednak Hojo zamykał się w byciu wulgarnym, a Nikuya po prostu kontrolowała ilość ludzi w okolicach Inuzuki to przepraszam było wystarczające. Nie chciał ciągnąć tego tematu bo nie wydawało mu się żeby mógł przekonać Mikoto.
Ostatnia walka tego dnia była niesamowita, a wielkim wygranym okazał się Renkuro, któremu kibicował tak Hideaki jak i Hojo. -HA! Mówiłem! BRAWO DZIECIAKU! Wydarł się poraz kolejny jednak tym razem trzymając kulturę wypowiedzi. -Hideaki, moglibyśmy go zostawić w domu następnym razem? Skomentowała w swoim stylu zachowanie samca, Nikuya. Widoczne były różnicę między Nimi. -W najgorszym razie zawalczymy, a na koniec podamy sobie ręcę w imię pokoju. Uśmiehnął się dość szeroko kiedy zobaczył zdenerwowanie u swojej przyjaciółki. Później przyszła reakcja na słowa o tym, że zazdrościł jej różnych znajomości i... Właśnie wtedy poczuł, że chyba powiedział coś bez odpowiedniego przemyślenia... -Rozumiem... W pewnym sensie to poza Nikuya, Hojo i Tobą jestem otoczony wrogimi jednostkami. Twoi znajomi nawet tacy, których długo nie widujesz dalej pozostają wobec Ciebie przyjaźni. Odpowiedział spokojnie jakby bez większego entuzjazmu. Niby miał liczną rodzinę, w której jednak każdy patrzył mu na ręcę żeby móc go wykluczyć z decydowania o tym w jaką stronę pójdą hodowcy Urufu... A liderka? Wysłała go na bezsensowną wojnę po czym przysłała go tutaj bez żadnego wsparcia żeby wypełniał jej obowiązki. Chyba wolałby prowadzić życie jako shinobi wykluczony ze swojego klanu biorąc pod uwagę to jak to wszystko ostatnio wygląda.
-Myślałem, że się na mnie obraziłaś. Hojo podbiegł bliżej Mikoto kiedy ta tylko wspomniała o jedzonku. Położył jej łeb na kolanach jakby chcąc ją przytulić. Dziewczyna widocznie posmutniała kiedy rozpoczął się temat o znajomościach i byciu samotnym. -Nie jesteś sama bo masz Nas... Nawet na wulgarnego pchlarza możesz liczyć. Wtrąciła się kolejny raz Nikuya z dość poważnym tonem głosu i zrobiła bardzo podobnie co Hojo. Pieski nie dbały o to, że ich rozmiary mogą kogoś przytłoczyć. Oparła się lekko o Białowłosą tak żeby mogła poczuć najpierw delikatną sierść, a dopiero później ciężar ogromnego ciała. -Sama widzisz... Bez względu na wszystko możesz na mnie liczyć. Uśmiechnął się do Niej zachowując jednak czułości na później bo teraz byli w miejscu publicznym i byłoby to niestosowne.

[Mikoto]

Ostatnia walka wreszcie dobiegła końca i rozległy się dzikie wiwaty tłumu, w tym także Hojo, który tym razem był w stanie opanować swoje emocje. Słysząc jednak komentarz Nikuyi, o zostawieniu go następnym razem w domu, Mikoto parsknęła cichym śmiechem i spojrzała na Hideakiego, który starał się jakoś udobruchać wyraźnie poirytowaną Samicę. No cóż, doskonale wybrnął z tej sytuacji i trudno było się temu dziwić, skoro znał swoich towarzyszy na tyle dobrze, żeby orientować się w ich zachowaniach i jak do nich najlepiej dotrzeć. Słysząc słowa Hideakiego o byciu otoczonym przez wrogie jednostki, rozejrzała się i ponownie spojrzała na Inuzukę.
- Przesadzasz. - Odpowiedziała mu z powagą. - Jedyni wrogo do Ciebie nastawieni mogą być Uchiha, reszta obecnych tutaj shinobi z różnych części świata nie ma zatargów z Twoim Klanem i na pewno nie są Twoimi wrogami. Gdybyś tylko otworzył się na nowe znajomości, jestem pewna że wiele osób chętnie poznałoby Ciebie i dwa ogromne psy. Sami jednak odgradzacie się murem i nie pozwalacie do siebie podejść, co widziałam, gdy do was tu przyszłam. Wybór należy do Ciebie.
Nie rozumiała tego, co chciał jej przekazać. Niby czuł się obcy i samotny w tym tłumie, ale z drugiej strony odtrącał i odstraszał potencjalnych kandydatów na przyjaciół. Jej udało się przebić barierę, którą wokół siebie wzniósł, może po części dla tego, że zrobiła na nim wrażenie, jednak inni również powinni dostać od niego szansę. Na pewno miałby wtedy zdecydowanie więcej znajomych. A jak tylko odgradzał się psami, które warczały na każdego, kto próbował się zbliżyć, to cóż... niech nie narzeka, bo sam zgotował sobie taki los.
Wystarczyło tylko, że wspomniała o jedzeniu, a Hojo już był przy niej, kładąc jej wielki łeb na kolanach i wlepiając w nią maślane oczy. Uśmiechnęła się do niego, po czym lekko nachyliła i wtuliła w jego głowę, miziając jedną ręką za uchem.
- Nie tak łatwo mnie obrazić, Hojo. - Powiedziała, prostując się. - Otwieraj pyska.
Gdy to zrobi, wrzuci mu dwa onigiri z mięsnym nadzieniem, po czym zajmie się Nikuyą, która również przyszła się przytulić i przy okazji powiedziała kilka ciepłych słów. Cmoknęła ją w grzbiet nosa i również pomiziała po miękkiej sierści, by następnie nakarmić ją dwoma onigiri. To co powiedziała jej Samica było naprawdę bardzo miłe, jednak Białowłosa widziała w tym nieco smutniejszą perspektywę. Gdy Turniej dobiegnie końca, ta trójka wróci do siebie, do swojej prowincji i do swojego domu. Ich drogi ponownie się rozejdą, nie wiadomo na jak długo. Spojrzała więc na Hideakiego, gdy ten potwierdził fakt, że może na nich liczyć.
- Dziękuję. - Podziękowała, nadal czochrając dwa wielkie futrzaki. - Jednak nie zawsze będziecie mogli być obok. Macie przecież swoje zobowiązania i swój dom.
Spojrzała na tłumy ludzi, które powoli zaczęły się zbierać do wyjścia. Dzisiejsze walki dobiegły końca, więc i ludzie zaczęli się rozchodzić. Mikoto jednak się nie spieszyło. Spokojnie poczeka, aż nieco się rozluźni przy wyjściach i dopiero wtedy zdecyduje się opuścić stadion. Nie ma co się pchać na siłę w najgorszy tłok.

[Hana]

TIMESKIP Dzień 3 (runda 1) Intensywność wczorajszego dnia nie należała do przyjemnych w zniesieniu. Pierwsza taka wyprawa w dalekie strony, która odbierała wszystkie siły. Energia w oczywisty sposób została wykorzystana z pożytkiem. Miała w sobie pozytywny wydźwięk i zupełnie różniła o tego, co znosi się podczas treningów. Hana czuła ogromną satysfakcję, kiedy wstała kolejnego ranka. Nie zależało jej na czasie, a właściwie organizm domagał się dłuższego snu, dlatego przeciągnęła poranne czynności. Zjadła śniadanie w zaciszu kawiarni i mogła przygotować się na nieuniknione. Dalsze obowiązki, którymi chciała się zająć. Mogła być obserwowana przez klan, lecz szczerze w to wątpiła. W zasadzie nie miała pojęcia na co miałaby zwracać uwagę w tak dobrze strzeżonym miejscu. Nikt też specjalnie nie żywił zawiści do Kaminari. Widocznie oczy wszystkich skupione były na ważniejszych reprezentantach turnieju i krajach takich jak Cesarstwo, czy Unia. Cała ta polityczna otoczka nadal zdawała się nie mieć większego sensu dla nastoletniego umysłu dziewczyny. A przecież stała się być na tyle odpowiedzialna i poważna, aby zadbać o siebie w najmniejszym szczególe. Wróciła na moment myślami do poprzedniego wieczora.
Wczoraj działo się zdecydowanie za dużo, żeby teraz o tym pamiętać. Niemniej ostatni pojedynek wzbudził u dziewczyny dreszcze. Nie wierzyła, że można aż tak poświęcić się dla zwykłej walki. Będzie musiała zerknąć na zwycięskie pary i dobrze sobie poukładać całą sytuację. Chciała wypaść jak najlepiej i była w dużej mierze zdana tylko na siebie. Bez doświadczenia i wsparcia, chociaż w głowie kłębiło się bezustanne pouczanie od ojca. Nieśmiała, acz pełna pasji kunoichi. Tak naprawdę wiedziała już wszystko. Instynkt nią pokieruje w tych najtrudniejszych momentach, a do tego czasu ważny był spokój i opanowanie. Dokładnie tego, czego potrzebowała - podstawy.
Ważnym aspektem poprzedniego dnia był fakt, że Anzou i Azuma odeszli na rozmowę w cztery oczy. Mieli do tego prawo i ich pojednanie musiało znaczyć coś symbolicznego. W niektóre sprawy po prostu lepiej nie ingerować. Poza tym w głowie Hany rodziły się znacznie ciekawsze plany. Miała dużo atrakcyjnych pomysłów na zorganizowanie czasu, a terminy goniły. Dlatego zwyczajnie zebrała swój piknik i czmychnęła niczym kopciuszek przed wybiciem północy. A przynajmniej chciałaby tak postąpić, gdyby nie jej ciągle kołaczące sumienie. W zgodzie z naturalnym porządkiem panna Shirakawa nie pozostawia po sobie takiego niepokojącego wrażenia. Wprawdzie była gotowa do odejścia, ale skierowała się w stronę dwójki chłopaków. Spojrzała niepewnie na młodego Uchihę, ale swoje intencje skierowała do Anzou.
- Przepraszam, że przeszkadzam.. ale chciałam Ci to wręczyć jeszcze zanim będzie Twoja kolej na walkę. - odparła łagodnym półgłosem. W ten czas przygotowała do wyciągnięcia drobny podarek, który chciała przekazać Białowłosemu. - Proszę, to talizman o-mamori. Przynosi szczęście temu, kto go nosi. Żebyś wygrał pierwszą walkę i cały Turniej. - głos trochę jej drżał, gdy ogłaszała to niebagatelne wyzwanie. Wystawiła dłoń z małym, granatowym woreczkiem w jego stronę, aby go odebrał. Następnie ukłoniła się w stronę Azumy.
- Do zobaczenia. - rzuciła na pożegnanie i skierowała się do wyjścia.

Tym razem Hana nie zamierzała zabierać ze sobą nic szczególnego. Ubrała się ciepło, żeby przetrzymać kolejny dzień, jak poprzedni. Wybrała miejsce gdzieś na uboczu trybun, gdzie mogłaby mieć dostęp do zajrzenia na pole walki przez barierkę. Tego jeszcze nie próbowała, a to zawsze ciekawe doświadczenie. Miała nadzieję na ujrzenie czegoś odmiennego od poprzednich walk. W jakiś sposób rozlosowanie w turnieju zdecydowanie trafiło w sedno całego spektaklu. Każdy mógł zaprezentować odmienne umiejętności i pokazać ich wdzięki. Każdy musiał poradzić sobie z tym, co zaprezentuje przeciwnik. Nadal była skłonna skupić się tylko na tych pojedynkach, które zwrócą swoją uwagę nietuzinkowym przebiegiem. Nie chciała oglądać walk, które ociekają krwią i wybuchami. Te szczególnie ją wczoraj odpychały. Pewnie dlatego, że sama nie miałaby żadnych szans przeciwko tego typu zagrożeniom. Zanadto czuła się krucha i przerażona, a przecież zniosła już dużo treningów. Wiedziała, co to ból i strach w chwilę przed jego nadejściem.
Na razie usiadła wygodnie, po prostu ciesząc się z przebywania na miejscu tak ważnego wydarzenia. Bez obaw o jakiekolwiek zakłócenie jej pobytu. Poprawiła szalik, który grzał jej szyję i ramiona. Tym razem zrezygnowała ze standardowego okrycia i ubrała gruby sweter. Prezentowała się nawet słodko, lecz mówienie tego samej sobie wcale nie dodawało tego czegoś. Nie było iskierek.
- Wszyscy tak bardzo się starają... czym ja mogłabym się wykazać?... - napomknęła w międzyczasie sama do siebie, gdy obserwowała, jak ostatni śmiałkowie pojawiają się na arenie. Po dzisiejszym dniu okaże się z kim potencjalnie przyjdzie jej się zmierzyć. Każdy zdecydowanie reprezentował poziom wykraczający jeszcze poza możliwości samej Kaminari. W tym względzie nie chciała się okłamywać. Dlatego w pojedynku nie pokazała pełnych możliwości. Jak ma skończyć, jako przegrana to chociaż w dobrym stylu. Zdecydowanie zrobi wszystko, żeby nie żałować.

[Anzou]

Anzou czekał na odpowiedź ze strony Azumy. Dwójka zgodnie przesunęła się na bok, gdzie mogła rozpocząć się rozmowa. Jego serce waliło, a ciało odczuwało stale napięcie. Ostatnie wydarzenia, które miały miejsce pomiędzy klanami wywarły na nim duży wpływ.
- Mam nadzieję, że jutro mi również uda się wygrać i pokazać na co mnie stać. Trzymaj za mnie kciuki!
Powiedział z uśmiechem na twarzy Władca Piorunów. Liczył na wsparcie ze strony Uchiha, chociażby to mentalne. Nie miał jednak pojęcia czy uda mu się je otrzymać. Oby.
- Azuma, zawsze będę otwarty do pomocy Tobie. To, co dzieje się między klanami, to, co ja zrobiłem... co może Ty zrobiłeś... nie chcę, żeby to się przeniosło na naszą relację. Powiem więcej... Chciałbym, żeby jednego dnia nasze klanu podały sobie dłoń. Ja i Ty. To moje marzenie. Wojna nie ma sensu.
Powiedział spokojnym głosem nastolatek z Kaminari. Taki był jego cel. Utworzyć więź pomiędzy klanami, chociaż dużo przeszkód na niego czeka, by temu przeszkodzić. Młodzieniec zauważył, że walki się skończyły, więc pora była się zbierać. Rozmowa z Azumą poczeka.
- Muszę się zbierać. Jutro pewnie walczę. Chcę się przygotować. Spotkamy się jeszcze i omówimy szczegóły.
Powiedział równie spokojnie nastolatek i poklepał po ramieniu Azumę. Pożegnał się jeszcze z Haną i ruszył czym prędzej do izby, w celu ogarnięcia się i obmyślenia taktyki. Wygrana musi być jego.

z/t

[Azuma]

- Również walczysz? - uniósł w zaskoczeniu brwi, zdają sobie równocześnie sprawę z tego że nie miał jakiegokolwiek pojęcia o tym kto walczył pierwszego dnia. Pojęcie o uczestnikach posiadał z dnia dzisiejszego. Powinien szybko nadrobić zaległości. - W takim razie życzę powodzenia i mam nadzieję, że nie będziemy musieli ze sobą się pojedynkować - odparł, mówiąc to w istocie bardzo szczerze. Walka z Kaminari była bardzo niewygodna. Wejście w bezpośredni kontakt był niebezpieczny, ale trzymanie przeciwnika na krótki dystans również stanowiło zagrożenie.

- Dziękuję Anzou-kun, doceniam ten gest. W takim razie… rozmówimy się gdy tylko nadarzy się ku temu lepsza okazja. - Mówiąc to dostrzegł zbliżającą się do ich dwójki Hanę. Przedstawicielka klanu Kaminari wydawała się zakłopotana tą sytuacją, ale widząc co chce uczynić, młodszy od nich Uchiha, jedynie skwitował uśmiechem. - Chyba mają się ku sobie. To dobrze. Brawo Anzou-kun! - Myśląc o tym nie mógł nie wspomnieć o Sayuri z rodu Hyuga, która w trakcie organizowanego w Yinzin turnieju, również wręczyła chłopcu medalion. Odruchowo sięgnął do szyki, gdzie znajdowała się połowa zawieszki. Druga była w posiadaniu posiadaczki Byakugana. - Ciekawe, czy tu jesteś, Sayuri-chan.

- Powodzenia Anzou-kun, nie będę już wam zabierał więcej czasu. Porozmawiamy później. Bywajcie! - Pomachał dwójce Kaminari, bardzo zadowolony z tego jak potoczyła się rozmowa z jego przyjacielem. Wyglądało na to, że mimo konfliktu między ich klanami, nastawienie Anzou nie zmieniło się względem Azumy i dalej było przyjazne. To było budujące i optymistyczne względem tego o czym chciał jeszcze porozmawiać. Na to jednak przyjdzie czas, nieco później.

[z/t] - [Event] Trybuny zachód

[Hideaki]

Mikoto wielu rzeczy jeszcze nie wiedziała o Hideakim bo po prostu wiedzieć ich nie mogła. Odgradzał się murem bo ludzie byli podli... Kiedy tylko były szansę żeby zmienił zdanie pojawił się gang porywaczy psów i znów chęć poznawania nowych osób upadła i rozbiła się na kawałki. Takie już było życie... -Może i masz rację. Odpowiedział jakby nie chcąc drążyć dłużej tego tematu. Kątem oka zauważył, że sporo osób powoli opuszcza trybuny jednak on nie miał zamiaru ponieważ chciał spędzić minimalnie więcej czasu z Białowłosą.
-To dobrzze. Ledwo zdążył odpowiedzieć, a już ogromna paszcza zacisnęła się na przepysznych pysznościach podarowanych mu przez jego ludzką ulubienice. Chwilę później i Nikuya dostała swoje smaczki i całkiem sporo przyjemności od swojej koleżanki. -Czy Ty ją słyszysz Hideaki? Musisz tak zrobić żeby Nasz dom był i jej domem. Uśmiechnęła się lekko i puściła oczko w kierunku Inuzuki.
-Mam dwóch majordomusów także nic się nie stanie jeśli trochę mnie nie będzie. A klan? Cóż jak widzisz sama liderka nie jest zainteresowana reprezentowaniem Nas więc cóż... Kończę turniej i właściwie nie mam żadnych zobowiązań wobec Inuzuka. Rozłożył ręcę i uśmiechnął się. W jego głosie był spokój ale też można było wyczuć odrobinę żalu. Chciał żeby chwilę z Mikoto nigdy się nie kończyły. Ale w chwili kiedy uszczupliła się lista osób obecnych na trybunie trzeba było się zmyć. -Będę tutaj też jutro gdybyś mnie potrzebowała. Poinformował i odszedł w spokoju żeby nieco odpocząć i przygotować się do kolejnego dnia.
NASTĘPNY DZIEŃ przyniósł kolejne walki, które miały zakończyć rundę wstępną i sprawdzić kto z pozostałych zasługuje na wyższe miejsce w łańcuchu pokarmowym. Hideaki kolejny raz zasiadł na trybunie wschodniej. Ponownie odgrodził się od ludzi psami tak żeby nikt o zdrowych zmysłach nie przeszkadzał w rzeczy, która interesowała go najbardziej.

[Mikoto]

Wyglądało na to, że Hideaki zgodził się z jej słowami, albo powiedział to dla świętego spokoju. Tak czy inaczej, nie można było brać wszystkich ludzi jedną miarę, bo wtedy nigdy nikomu się nie zaufa. Sama Mikoto kilka razy nacięła się na naprawdę złych ludzi, ale mimo wszystko nie straciła szacunku do reszty i nadal od czasu do czasu udawało jej się nawiązywać nowe i całkiem dobre znajomości. Może Hideaki też w końcu to zrozumie. Najwyraźniej potrzebował na to więcej czasu. Możliwe też, że wojna odcisnęła na nim mocniejsze piętno, niż z początku mogło się wydawać.
Tymczasem Mikoto przez chwilę zajmowała się dwoma wielkimi futrzakami, które coraz bardziej lubiła. Okazywała im coraz więcej czułości i uwagi, co tylko zacieśniało ich przyjacielską więź. Jeśli chciała w jakikolwiek sposób zbliżyć się do samego Inuzuki, musiała też zadbać o dobre relacje z jego towarzyszami, co z kolei było samą przyjemnością, bo kto by nie lubił pomiziać wielkiego psiska po miękkim futrze? Tak więc Hojo i Nikuya oprócz smakołyków, dostali jeszcze porcję tulasów i głaskania. Tak, zdecydowanie lubiła te psy. W pewnym momencie Nikuya powiedziała jednak coś, co sprawiło że Mikoto zamarła. Była to tak bezpośrednia uwaga, że już bardziej się nie dało. Najwyraźniej Samica znalazła bardzo prosty sposób na rozwiązanie jej wątpliwości, jednak problem polegał na tym, że to nie tylko od niej zależało. Czy nie byłoby wspaniale dołączyć do ich drużyny i spędzać czas w czwórkę? Tak, to była naprawdę wspaniała perspektywa, jednak Hideaki, do którego wcześniej zwracała się Samica, nie podjął tego tematu i powiedział coś zupełnie innego, co zabrzmiało tak, jakby miał zamiar opuścić własny Klan.
W tym momencie Mikoto poczuła ukłucie rozczarowania. Czy naprawdę pomyliła się co do intencji Czarnowłosego? Wszystko wskazywało na to, że był nią szczerze zainteresowany, ale gdy trafiła się wręcz idealna szansa na to, oby określić swoje zamiary, ten uciekł w taki sposób. Zabolało i to na tyle mocno, że Białowłosa w milczeniu i ze smutkiem wymalowanym na twarzy, dokończyła rozdawać psom smakołyki, a gdy te się skończyły, spakowała swoje rzeczy i wstała, zgarniając jeszcze w rękę wachlarz i szepcząc co Nikuyi ''dziękuję''.
- W takim razie do zobaczenia następnym razem. - Odpowiedziała na ostatnie słowa Hideakiego.
Nie, jutro na pewno nie będzie miała nastroju, żeby zawitać na trybuny. Z resztą, po tym co właśnie się stało, nie miała pewności, czy dalej warto było się starać i czy po prostu sobie nie odpuścić. Bolało i musiała z tym sobie jakoś poradzić. Na początek spróbuje przespać noc, a potem się zobaczy. Może zwiedzi festiwalowe stoiska i jakoś poprawi sobie nastrój? O ile było to możliwe.

[zt]

[Hana]

Wreszcie się zaczęło. Ostatnia partia pojedynków, wśród których wyłonieni zostaną wszyscy uczestnicy wchodzący do kolejnego etapu zmagań. Po wczorajszym dniu zdawałoby się, że turniej przykuje uwagę większej części shinobi, zaś na Wschodniej ćwiartce nie wyróżniało się za dużo jednostek specjalnego pochodzenia. Tłumy, które otaczały drobną kunoichi z klanu Kaminari stanowiły samych mieszkańców lub turystów chcących poznać na własne oczy sztukę prezentowaną przez ninja. Dziewczyna mogła odsapnąć na moment, kiedy jeszcze była na to szansa. Wraz z wystartowaniem walk jej uwaga prędko przeniosła się na tą jedną jedyną część areny, którą chciała obserwować ze szczególnym zainteresowaniem. Nim jeszcze siedziała spokojnie i bez stresu mogła zauważyć pozostałych shinobi biorących udział. Po samym rzucie oka niewiele dało się odczytać. Szczególnie z jej bardzo niską oceną sytuacji. Musiała jakoś nadrobić to staraniami i zrozumieniem ataków, którymi się będą wymieniać. Nie chciała stracić dogodnej okazji do zyskania przewagi lub raczej odsłonięcia swoich wad. Tą w szczególności była słaba obrona i niewielkie chęci do wyrządzania krzywdy przeciwnikowi. Nie była na razie w stanie przebić się przez taką barierę. Same walki byłyby w porządku, gdyby dotyczyły bardziej rygorystycznych zasad. Do pierwszej krwi lub coś w tym stylu. Kompetycja mogłaby okazać się mniej dramatyczna, jak w przypadku ostatniej walki wczorajszego dnia. Przez moment wspomniała sobie ostatnie chwile na które patrzyła, a ciężko było zmusić się do tak przykrego widoku. Piękność, jaką okazała się zamaskowana kobieta pokazała brutalność swoich zdolności, czym dosadnie dała znać posługującym się lalkami chłopakowi. Tajemnicza w swym obyciu kobieta ziała ogniem podobnie, jak wcześniej jeden facet z klanu Uchiha. Jakże przypadkowe musiało być to zdarzenie, żeby na turnieju stawiły się osoby z równie rozwiniętym elementem Katon. Nie chciała jednak dłużej roztrząsać tego, co było i skupić się na teraźniejszym.
Nie czekała długo, jak wrzawa wokół walk Anzou urosła do miana precedensu. Wszyscy chyba słyszeli rumor dochodzący z wyższej części areny. Hanę zmartwiło to, że ktoś był na tyle podły tak prowokować drugiego człowieka. Niemniej przeciwniczka Białowłosego wydawała się mieć bardzo protekcjonalny stosunek do każdego, kogo nie darzyła szacunkiem. Liczyła, że Władca piorunów zmieni to nastawienie i pokaże jej z dobroci serca godną rywalizację. Niestety aura chłodu, która w niespotykany dotąd dla nastolatki sposób owiała wszystkich na arenie była w stanie osłabić każdy zapał. Ledwo mogła cieszyć się z przebywania pośród tej temperatury. Obawiała się teraz podejść do barierki, żeby z lepszej perspektywy wspierać Akolitę w jego zmaganiach.
- Gambatte, Anzou-san... niech łaska Raijin'a doda mocy twoim wiązką...
Zaciśnięte z przejęcia, drobne dłonie dziewczyny pozostawały na jej udach. Cała z jakiegoś powodu trwała w nieświadomym napięciu. Zrobiła, co w jej mocy, żeby przynieść pomyślność i wiarę w pobliżu towarzysza. Miał przynajmniej dwie szczerze wierzące w niego osoby na trybunach. Azuma z pewnością zaliczał się do nich, jako ten ważniejszy w jego życiu.
Traktowała pojedynek Anzou priorytetowo, więc z zainteresowaniem śledziła, jak w krótkim czasie całe pole pokrywa lodowa powłoka. Z taką łatwością mógł to zrobić tylko ktoś o niesłychanym talencie w kontroli chakry. Sama przez długie godziny studiowała ten temat i wcale nie było to takie łatwe do osiągnięcia. Jeśli przeciwniczka Kaminariego stała na równi z nim w sile, to oczekiwała wielkiego zaskoczenia. Okaże się, który z hybryd żywiołów będzie bardziej uniwersalny. Nim jej myśli ponownie przestały zbytnio analizować, to na arenie zdarzył się nieoczekiwany wybryk. Potężny lodowiec w postaci wieloryba wyrósł spod tafli lodu. Hana odruchowo zaczerpnęła powietrza i przesunęła dłoń do ust. Majestatyczny ssak był na tyle ogromny, żeby pokryć całą powierzchnię pola walki. To stwarzało niebezpieczeństwo dla młodego Kaminari. Wstrzymany przez dziewczynę oddech został szybko powstrzymany przez Anzou, który w jednej chwili poradził sobie z zagrożeniem. Nie obyło się bez zaskoczenia, bo lód rozprysł się na mniejsze kawałki. Jakimś cudem kobieta z klanu Yuki zatrzymała potencjalne zagrożenie dla widowni. Tutaj musiała pochwalić Akolitę do ryzykownego, chociaż może też trochę szczęśliwego, zmuszenia przeciwniczki do innej reakcji niż zapewne zamierzała. Musiała wierzyć, że zrobi dobry przykład z każdej innej przeszkody. Śledząc dalsze ruchu chłopaka spotkała się z kulminacyjną akcją, jaką wywołał. Syknęła z przejęcia i przegryzła dolną wargę, kiedy Anzou doznał obrażeń. Sopel przebijający jego bok był tutaj bardzo złym omenem. Zaś pokaz jego limitu krwii wzbudził odrobinę radości i przyniósł uśmiech na lico Hany. Jak dotąd nie miała za dużo okazji zobaczyć ich zdolności, bo sama nie za często używała własnego Reberu. Naprawdę uważała go za niebezpieczny. Takie dostała instrukcje od ojca, niemniej w następnej walce zamierzała złamać obietnice i być w pełni skuteczna. Nie zawaha się.
Gdzieś w okolicy toczyły się solidne wymiany ataków, oparte w dużej mierze na poprawnej strategii. Doszło wśród nich do niesłuchanie solidnych wybuchów. Dźwięk doszedł do uszu nastolatki i przez moment dzwoniło jej w bębenkach. Nie były to eksplozje spowodowane zwykłymi notkami. Czyżby jakieś super notki? Mogły w ogóle takie istnieć? Chciała to sprawdzić i zauważyła shinobi sterującego białymi tworami, które raz za razem śmigały w tę i wewtę. Nawet po zwolnieniu były dla dziewczyny nieuchwytne. Jakże niesamowicie ekscytująca różnorodność jutsu prezentowanych przez ninja z każdego zakątka świata. To sprawiło, że panna Shirakawa zakochiwała się coraz bardziej w cudowności płynącej z posługiwania się chakrą. Nadal jednak pozostawała wierna i spoglądała w kierunku Anzou, który musiał teraz wybrnąć z sytuacji. Osłabiony chłopak, jak gdyby nigdy nic napierał do przodu i kontratakował. Co za brawura albo może konieczna decyzja, podjęta poprzez wystarczająco duże zgromadzone przez niego doświadczenie. Była tym jeszcze gorzej przejęta niż się spodziewała. Dobrze, że siedziała sama i nikt nie zwracał na nią uwagi.

[Mujin]

Ostatnią noc spędził pod znakiem nie snu, a spisywania wszystkiego interesującego do swojego notesiku. To informacje o stawach, to o Kazumie jako o uzytkowniku Genjutsu z rozległymi znajomościami. To Kaguya regenerujący rany po wyjmowaniu kości, to wybuchowy gaz, to jeszcze jakieś inne wiadomości. Wszystko to, co nie było warte zapamiętania w trybie natychmiastowym. Znaczy się, dokładniej mówiąc - resztę też spisywał. Bo wszystkiego też mógł zapomnieć, przez bardziej interesujące fakty stojące mu na drodze, czy też inne niespodzianki jego niespokojnego umysłu. Drugą połowę nocy spędził na próbach wstrzymania się przed rozłożeniem statywu alchemicznego. Nie chodziło tutaj o bezpieczeństwo, bo był absolutnie pewnym, ale o sam fakt posiadania trucizny. Na turnieju, jako widz? A jakże, pewnie znalazłby się ktoś, kto chciałby kupić środek do relaksowania nerwów i odcinaniu układu nerwowego. Ale z tym, w przeciwieństwie do substancji wspomagających, nie powinien się afiszować. Trucizny były uniwersalnie postrzegane jako narzędzie służące złym celom, jakkolwiek irracjonalne i głupie by to nie było.
Ale ograniczenia ludzkiego postrzegania rzeczywistości nie zatrzymały go przed dążeniem do jego celu. Jakim było znalezienie Renkuro. Kierował się, a jakże, zapachem umieszczonego na nim robaka. Stadion był bardzo duży, zdecydowanie za duży do samodzielnego poszukiwania kogokolwiek. Cztery wielkie trybuny, loże dla ważnych jednostek, skrzydło szpitalne i potencjalnie całe Sogen. A jako, że nie posiadał umiejętności sensorycznych, to musiał operować na posiadanych przez siebie zasobach. To sprowadziło go na tą konkretną część trybun. I zaczął go szukać. Wzrokiem i za pomocą zapachu samiczki Kikaichū. Kluczył po schodach i pomiędzy rzędami, ewidentnie irytując część publiki swoją postacią. Był wysoką jednostką z dużym zwojem na plecach, więc przechodząc mógł faktycznie komuś zasłonić.
Poszukiwania zaprowadziły go na puste miejsce, tuż obok jakiejś młodej dziewczyny. Kunoichi, sądząc po odznace i kaburach. Całkowicie normalny fenomen. Dziwił go natomiast fakt, że zapach dochodził właśnie z tego miejsca. Gdzie nie było Renkuro. Może zmienił formę? Przebrał się za tą właśnie dziewczynę? Cholera wie, czemu miałby to robić, ale jeśli lubi... To czemu nie, tak w zasadzie? Nie mu było oceniać dziwności i upodabania ludzi.
Usiadł więc na wolnym miejscu obok. Zapach faktycznie wychodził od niej, patrząc na zachowanie robaka kręcącego się na jego dłoni. Więc to musiała być ona... On, znaczy się.
- Dobry, Renkuro-san. - powiedział Mujin, wyjmujac notesik. Nawet, jeśli go tutaj nie było, to dziewczyna mogła zrozumieć, że chodziło o nią. Znaczy się Renkuro mógł. - Jestem medykiem, który był przy leczeniu cię po twojej walce. Ze skrzydła szpitalnego. - mógł go oczywiście nie kojarzyć, bo to Ori zajmował się jego ranami, ale on stał z tyłu i przysłuchiwał się rozmowie. O stawach i innych takich - czyli o czym, o co mu chodziło. O stawy, dokładniej.

W wątku: Hana, Mujin