[Event] Loża

[Papyrus]

Nana

Cesarscy nie spodziewali się ataku. A już na pewno nie spodziewali się go od tyłu, nie w tym momencie. Zaskoczyła ich.

Kiedy kula wirującego ognia zbliżyła się do gwardzistów cesarskich, wybuchła, powodując podmuch ognia i gorącego powietrza, który trafił część dwóch gwardzistów bezpośrednio i zapalił łatwopalne części ich mundurów, trzech innych odrzucił do tyłu. Z powodu podmuchu gorącego powietrza, część walczących ninja Ryuzaku wycofało się o dwa kroki, ale dywersja Nany spowodowała, że po złapaniu drugiego oddechu, byli w stanie ruszyć do boju żwawiej. Jeden z nich wbijał już ostrze swojej broni drzewcowej w gardło jednego z gwardzistów.

Drugi gwardzista, który płonął, rzucił się w zmrożone błoto, żeby ugasić ogień, przez co był łatwym celem. Trzej odrzuceni do tyłu, próbowali się podnieść, ale Ryuzaku ruszyło do przodu i na nowo poszli w zwarcie, próbując powstrzymać gwardzistów od składania pieczęci i używania technik.

Tsuyo w tym czasie się wycofał i przywarł plecami do ściany kopuły z lodu, przesuwając się w stronę Nany, widząc w niej sojusznika i jednocześnie widząc, że wszyscy jego ludzie byli zajęci walką z Cesarstwem. Przez chwile się zawahał, kiedy zauważył, że Uchiha Kurou, który wcześniej Nanę przesłuchiwał, wyprowadzał państwa Takedów. Chciał coś krzyknąć, zawołać, ale Kurou nie tracił czasu - ani na gwardzistów cesarskich ani na walkę, po prostu ochraniał tych, których ochraniać miał.

- Cholerny… - mruknął Tsuyo i załomotał w lód. - Teraz mnie uwolnisz i zaprowadzisz w bezpieczne miejsce - niemal rozkazał.

Cesarscy już widzieli, że Nana miała szansę uratować Tsuyo i wyciągnąć go spod kopuły lodu. Dlatego w czasie swojej walki starali się przesunąć w jej stronę. Poza tym, kątem oka widziała, chyba w ostatniej chwili, zauważyła, że w jej stronę przesuwa się cień, tak samo jak w stronę Tsuyo. Miała jeszcze szanse zareagować, zanim cień znalazłby się pod nią.

Stała obok ściany areny, za nią była wolna przestrzeń, przed nią była kopuła z lodu oraz wejście na arenę. Walczący byli już bardziej po jej wolnej stronie, ale stamtąd też przesuwał się cień.

Mujin

Mujin puścił wrogów, którzy przez jego robactwo zostali już całkiem nieźle poobijani i niekoniecznie byli zdolni do dalszej walki i złożył pieczęć do Kai, aby rozproszyć ciemność, która go spowiła. Niestety, nawet wiedząc, że został złapany w genjutsu - wydawało się to oczywiste w tym przypadku - Kai nie pomogło i Mujin dalej tkwił w ciemnościach. Próbując coś dojrzeć poprzez ciemność, nie mógł zobaczyć tego, który zlecił mu zadanie (zdaje się, że w panice spadł z loży) ani dziewczyny Kaminari, która, zgodnie z tym, co krzyknęła, również była pod działaniem genjutsu. Za to dokładnie słyszał i czuł, gdzie dziewczyna jest. Jej chakra była charakterystyczna, skrzyła. Nadal była pokryta błyskawicami, jak jej ojciec na arenie. Jednak nie ruszała się, prawdopodobnie też próbując się rozeznać w sytuacji.

Zdecydował się przemieścić w stronę dziewczyny, która jednak była w tej chwili niebezpieczna i bez poproszenia ustnego o pomoc czy daniu w jakikolwiek inny sposób znaku, że Mujin potrzebowałby pomocy, mogłoby się to skończyć sporym bólem u Mujina.

Co w sumie mogłoby zadziałać.

- Cesarzu zafajdany? - zapytał ze złością i dumą Waneko Satoshi. - Nie będzie mi jakiś pies Ryuzaku uwłaczał. Mikoto-san, Kamino-san, będzie dobrze, jeżeli się zajmiecie tym… robakiem, kiedy ja zajmę się innymi sprawami.

Ten rozkaz chyba nie został dobrze przyjęty. Mujin poczuł dwie rzeczy, jedna po drugiej - niesamowity chłód uderzył go w ramiona i odsłonięte części ciała, tylko po to, żeby po chwili zostać ogrzanym ciepłym podmuchem. Dwie techniki zostały użyte niemal natychmiast, nie robiąc krzywdy Mujinowi ani dziewczynie skrzącej błyskawicami.

- Suki - powiedział Cesarz, teraz już z zupełnie innego miejsca, niż był przed chwilą. Bardziej oddalonego. - Zapłacisz za zdradę, Mikoto!

- To ty zapłacisz za zadarcie z klanem Uchiha - powiedziała Uchiha Kamino.

- Naprawdę, jakbyś sama nie zdradziła swojego klanu. Dałam ci wszystko na srebrnej tacy, a ty nic z tym nie zrobiłaś - warknęła Yuki Mikoto, porzucając maskę chłodu i spokoju.

- Nigdy nie będę sprzymierzeńcem kogoś, kto jest po stronie Hana - odpowiedziała Kamino.

- Głupie. Nie wiecie, co mi zaoferował. Już wkrótce będę Cesarzem całego świata!

- Komuś należy się wpierdol - stwierdziła Kaminari Chino. Mujin był w stanie jakoś jej przekazać w czasie rozmowy, żeby zwolniła swoje błyskawice i uwolniła go za pomocą "Kai", co też uczyniła, dotykając jego ramienia. On też uwolnił dziewczynę z iluzji. Wtedy Mujin się przekonał, że jego pracodawca wylądował na arenie, prawdopodobnie martwy, Yuki Mikoto oraz Uchiha Kamino stały przed nim gotowe do walki, a Cesarz, właśnie uwalniał ze zwojów wodę, która zaczęła się z nich wylewać. Był blisko krawędzi loży - krawędzi prowadzącej z Areny. Fotele na loży albo były zamrożone albo płonęły żywym ogniem.

Wszystkie trybuny dygotały, jakby za chwilę miały się rozpaść.

Kyoushi

Na loży działo się swoje, na pewno z daleka Kyoushi widział, jak naprzeciwko Cesarza stały Yuki Mikoto, Uchiha Kamino, Kaminari Chino oraz Yokage Mujin. Rozglądając się dookoła, widział też, jak ludzie Hana - chociaż nie jeźdźcy - próbowali powstrzymać ludzi przed ucieczką z Areny, ale shinobi Uchiha oraz inni zmagali się właśnie z nimi, żeby pomóc.

Nigdzie jednak nie było jeźdźców otaczających Hana. Ten był sam.

Arena już dygotała, gotowa się w każdej chwili zawalić. Ichirou nadal ją trzymał, ale powoli się ona zawalała. Szczęśliwie, coraz mniej ludzi było na trybunach, przez co coraz mniej ludzi było zagrożonych i Ichirou niedługo będzie mógł wkroczyć do walki z Hanem, towarzysząc Ukyo oraz Katsumi. Widać było również martwych ludzi, którzy zostali na trybunach - albo stratowani przez innych, albo zabici przez podstawionych przez Hana lub Cesarza przeciwników.

Rozglądając się dookoła, będąc w dość wysokim punkcie, Kyoushi widział sporą część Kotei. Widział, że walki odbywały się nie tylko na arenie, ale również w cały mieście. Dymiło ze strony portu, Siedziba Władzy była w gruzach, dym unosił się z wielu miejsc. Shinobi przemieszczali się wszędzie, wyraźnie odpierając ataki ludzi, którzy wyraźnie należeli do Cesarstwa lub należeli do świty Hana. Niepokojące krzyki odgłosy walki dochodziły spod areny, gdzie Kyoushi zauważył sylwetkę dziewczyny Uchiha, kopułę z lodu, w której był ktoś zamknięty oraz grupę gwardzistów cesarskich i shinobich Ryuzaku walczących brutalnie między sobą. A także sylwetkę barczystego mężczyzny, która była mu dobrze znana.

NES.

Misae i Ichirou

Trybuny ledwo się trzymały, dygocząc. Większość ludzi dała radę zejść z nich, została grupka na Loży i nieliczni niedobitkowie na trybunach. Ichirou widział również tych, którzy nie przeżyli. Trzymanie dłużej trybun nie miało sensu - jego piasek powstrzymał upadek, ale zaczynały się zawalać w poszczególnych miejscach. Puszczenie ich nie spowodowałoby pewnie natychmiastowego upadku.

Na samej arenie, z dala od walki, przy ścianach tłoczyli się ludzie, którzy próbowali się wydostać, gdzieś Mayu leciała na swoim piasku. Ichirou był w stanie wypatrzyć też Akiyoko, której żelazny piasek tworzył iglice w czasie walki. Może również zauważył, że młoda kobieta spogląda w jego stronę, jakby czekając na znak, żeby dołączyć do niego, bądź inny rozkaz. Gdzieś mignęły mu lalki niepozornego Ayatsuri, zielona Haretsu jeszcze była na trybunach, a Taisho wciąż pracował z Uchihami i pewnie walczył w innej części miasta. Sennin dostrzegał także wyładowania elektryczne w innej części areny - walki trwały.

Miasto, które widział - też nie wyglądało najlepiej. Dym unosił się nad portem, Siedziba Władzy została zrównana z ziemią, widać było z daleka ruchy przy bramie zachodniej. Wszędzie miały miejsce walki.

Walka trwała nadal, a wymiana ciosów pomiędzy Hanem i Ukyo była brutalna. Wprawne oko widziało styl Raraken używany przez Kaminari w jego ciosach i kopniakach. Proste, silne i niebywale skuteczne - tym razem nie zdawały się na zbyt dużo.

Han był szybszy.

Oczy zabarwione szkarłatem sharingana potrafiły zauważyć, że pewność siebie Hana spowodowały, że ten walczył niedbale i niemal wręcz leniwie. Mimo tego, ciosy Ukyo były albo unikane albo blokowane. Po krótkiej chwili, jak Lider Kaminari miał wyprowadzić potężny cios, który nie miał prawa być zablokowany, Han obrócił się, wyprowadzając kopniaka tak potężnego, że Ukyo został odrzucony do tyłu na kilkanaście metrów i potężnie uderzył w ścianę areny.

Wtedy Han odwrócił się do Ichirou raz jeszcze, posłał mu jeszcze jeden złośliwy uśmiech i przemieścił się, niemalże teleportował w stronę Naokiego i Chirou.

Naoki, kiedy odciągnął swojego dzieciaka od Hana, próbował go jak najszybciej zmusić do tego, żeby opuścił on Arenę i poszedł z ludźmi, którzy z tej areny schodzili i próbowali się wydostać przez korytarze dla zawodników. Ba, nawet rzucił, że właśnie tam będzie bardziej potrzebny, w ewakuacji, a nie w tej walce, gdzie tylko zawadzał. Jednak Han, pewnie złośliwie, już się zafiksował na dzieciaku i pojawił się przed nim.

Naoki odepchnął Chirou, biorąc cios Antykreatora na siebie. Był on dość potężny, Naoki się zachwiał, ale jednocześnie jego cień całkowicie oplótł Hana, krępując jego ruchy i zapobiegając ucieczce.

I Katsumi i Masahiro zrozumieli, o co chodzi. Byli po dwóch różnych stronach Antykreatora, oboje byli w odpowiedniej odległości. Oboje złożyli pieczęcie - Masahiro przykładając swoją dłoń do dłoni Misae i szepcząc cicho i pospiesznie jak dziewczyna ma mu pomóc w mieszaniu chakry.

- Katon: Dai Endan.

- Katon: Gōka Messhitsu.

Oboje Uchiha wypluli ze swoich płuc strumienia ognia. Wszyscy dookoła - ba, nawet ludzie, którzy uciekali z areny, poczuli gorąco bijące od płomieni, które teraz skupiły się na trzymanym w jednym miejscu Hanie. Skuta lodem ziemia roztopiła się, a woda wyparowała. Drobinki piasku Ichirou się roztopiły pod wpływem temperatury i opadły jako szkło na arenę.

Naoki, wiedząc, że taki atak przytrzyma Hana na jakiś czas podbiegł do Chirou, żeby zebrać go z ziemi, żeby odciągnąć od miejsca, gdzie miały uderzyć płomienie i zabrać w bezpieczne miejsce - wciąż trzymając Hana w swoich cieniach. Stał właśnie nad swoim synem, kiedy poczuł, że cienie puściły w momencie, kiedy techniki katonu się skończyły. Z miejsca, gdzie był wcześniej Han unosił się ciemny dym i para wodna.

Chirou krzyknął z przerażenia, kiedy Naoki właśnie upadł na niego z dziurą w klatce piersiowej. To błyskawica wystrzeliła z dymu i przebiła Naokiego, zabijając go na miejscu.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

To był ten moment i to była ta chwila. Gdy tylko dostał się na jeden z najwyższych punktów areny widział już wszystko bardzo jasno i klarownie, dokładnie tak jak chciał. Dzięki temu mógł sam zadecydować gdzie się pojawić i gdzie będzie najbardziej przydatny. Nie musiał już więcej polegać na tym co miało się gdzieś wydarzyć, ponieważ to on był panem sytuacji, a nie jakiś tam Han czy inny Dzban.
Białowłosy demoniczny wojownik już teraz obserwował parę osobistości, takich nawet jak cesarz, któremu przez chwilę chciał wydzwonić solidny lewy prosty, jednak w tej chwili zepchał go na dalszy plan. Był za słaby, by mierzyć się z Shiroyasha, który nie chciał tego zaprzepaścić, bo jemu zależało na o wiele wartościowszej zdobyczy. Miał to być niejaki Yoshimitsu Uchiha, ale jego się nie doczekał, więc musiał znaleźć kogoś, kto sprosta jego oczekiwaniom - i tym razem nie będzie to czerwonowłosy siewca nienawiści, który w dodatku był jakimś cudem nieśmiertelny.
Będąc już na samej górze, dostrzegł dziewczynę Uchiha oraz kopułę lodu, która nijak nie nadawała się do reakcji, a także setki walecznych shinobi, którzy mierzyli się każdy z każdym, to wciąż nie był ten poziom. Jednak to wtedy dostrzegł gościa, który tak bardzo nie raz go wkurwił. Nie raz z nim się zabawił i pozostawił na pastwę losu, chociażby przy ostatniej walce z Demonem, w którym pomagał o zgrozo... Samemu Hanowi, by wyjść z tego cało. A jedynym winowajcom był nie kto inny jak ten mężczyzna, który właśnie tam był i właśnie on stał się jego osobistym przeciwnikiem. Tak, to był NES.
Wszyscy zdawali sobie sprawę jaki był białowłosy pogromca, który właśnie teraz zdecydował, że ruszy. Ruszył niemalże z miejsca, błyskawicznie, ale to nie był koniec, ponieważ musiał skierować się ku dołowi, by zetrzeć się z samym chaosem w czystej postaci. To miał być pojedynek władców chaosu. Kyusza i NESjusza. Szermierz z Sogen szybko ruszył by wycelować potężnym kopnięciem w kark samego NESa. Nie miał to być kończący cios czy skrytobójczy, a potwornie szybkie pojawienie się i uderzenie bezpośrednio w kręgi samego NESa, który miał nadzieję, nie zdąży już zareagować, jednak przed samym kopnięciem w jednym z oczu Uchiha pojawił się sławetny, szkarłatny Sharingan, którego nikt z areny już nie mógł zauważyć. Miał nadzieję, że pomoże mu w rekacji, gdyby NES postanowił nie przyjąć kopniaka i przypadkiem wystosować jakąś kontrę. Teraz czas jakby wokół zwolnił, a wszelkie akcje i możliwości dostrzegania wzrosły wielokrotnie. Białowłosy Chaos był gotowy do tej niezwykłej walki, której nie mógł się wręcz doczekać.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Nana]

Zbliżała się nieubłaganie do momentu, w którym nie mogła już pozostać bezstronnym obserwatorem. I chociaż w ogóle tego nie planowała, nim się obejrzała brała pierwszy płomienny oddech częstując swoich przeciwników katonem. Oberwali z zaskoczenia, prosto na plecy. Nic dziwnego, że większość z nich nie zdołała się obronić. Nana nie miała jednak czasu do stracenia. Tym razem nie mogła patrzeć na palące się zwłoki, tak jak po walce na Murze w Sogen. Kiedy urządziła płomienny pogrzeb jednemu z poległych żołnierzy Uchiha. Wtedy jeszcze nie czuła powiązania ze swoim klanem, mimo wszystko nawet wtedy nie potrafiła przejść obojętnie. Teraz dalej nie miała z Uchiha żadnego powiązania, więc dlaczego brała tak czynny udział?

Miała wrażenie, że z początkiem walki świat nagle przyspieszył, stał się bardziej wyraźny, a ruchy jej przeciwników wolniejsze. Wiedziała, że stała się następnym celem gwardzistów. W końcu musieli ją wyeliminować, żeby zająć się Tsuyo. Widzieli w niej zagrożenie? Bardzo dobrze, zamierzała pokazać im na co było ją stać. Walka na Arenie okazała się bardziej wymagająca niż przypuszczała. Swoją arogancję przypieczętowała sromotną porażką. Teraz jednak walka była inna. Prawdziwa. Nie było sędziego czy innych ulg. Śmierć albo przetrwanie - warunki, w którym potrafiła najlepiej się odnaleźć. Na nich przetrwała całe swoje życie. Nie zamierzała na nic pozwolić cesarskim. Mimo, że należała do Saisei nie była bezpośrednim wrogiem Hana. Mimo wszystko stanęła w obronie świata, w którym żyła. Wciąż widziała w Anykreatorze wielkiego sprzymierzeńca, który mógł pomóc jej dopełnić własnych pragnień. Mimo wszystko nie przyszedł jeszcze czas, aby pozbawić wszystich chakry. Nana wciąż miała wiele do zrobienia, nie mogła do tego dopuścić. Walczyła samolubnie, jak zawsze zresztą.

Chociaż jej ruchy były płynne działała jak zwykle spontanicznie. Stawiała na swój zwierzęcy instynkt, który dotychczas nigdy jej nie zawiódł. Nie czekała na ich atak, nie odetchnęła ani chwili widząc kątem oka nadchodzący cień. Od razu podskoczyła i ruszyła przed siebie ile sił w nogach. Zamierzała przebiec po mroźnej kopule w stronę wyjścia z podziemi. Zdawała sobie sprawę jak cała podłoga drżała, jak wibrowały także ściany. Musieli się stamtąd jak najszybciej wydostać, zanim wszystko zawali się na ich głowy. Tego nie mogli już uniknąć.

- Padnij! - Rzuciła biegnąc po lodzie do wkurwionego Tsuyo specjalnie, żeby to on usłyszał ją jako pierwszy. Już w biegu składała kolejne pieczęci i brała następny oddech. Nie traciła czasu. Kiedy tylko jednym susem znalazła się przy wyjściu odwróciła się w stronę wszystkich swoich przeciwników i wypuściła w ich stronę ogromnę chmurę ognia. Jej atak skierowany był głównie w lodową kopułę, jednak specjalnie dobrała technikę, która miała wypełnić całe pomieszczenie przed nią ogniem. Spalić wszystkich wrogów, co do ostatniego. Oczywiście mogli także na tym ucierpieć sojusznicy, jednak poświęcenia były jedynie częścią wojny. Nieuniknioną, niechcianą, ale często konieczną. Za pewne sam Tsuyo zdawał sobie z tego sprawę doskonale. W końcu na szali wisiało jego życie. Czy oddałby je za swoich ochroniarzy? Wątpiła.
Jej czujne czerwone tęczówki dokładnie śledziły otoczenie. Miała wrażenie, że jakiś pęd powietrza rozwiał jej czarne włosy. Ktoś biegł w pobliżu z taką prędkością? Nie rozpraszała się. Zamierzała dobić swoich przeciwników - jeśli tacy wciąż byli i od razu zająć się ewakuacją Tsuyo do najbliższego wyjścia. Cały czas była w pełnej gotowości czekając na potencjalny atak, żeby od razu przejść do uniku.

1. Bieg w stronę wyjścia i wskoczenie na kopułę.
2. Składanie pieczęci.
3. Spalenie przeciwników.
4. pełna gotowość+/- ewakuacja Tsuyo.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Nie zliczał tych, którym ocalił życie. Nie rozpaczał nad tymi, którzy polegli w ruinach walącej się areny. Uznał, że uczynił wystarczająco dużo – o wiele więcej, niż wszyscy pozostali uczestnicy katastrofy wywołanej przez Antykreatora. I na tym zresztą musiał teraz poprzestać. Z konstrukcji trybun w dużej mierze pozostały już tylko gruzy, których podtrzymywanie piachem nie miało większego sensu. Seinin zaniechał więc dalszego wtłaczania chakry w olbrzymie masy swojego surowca, na co ten powoli zaczął opadać i bezwładnie rozsypywać się na wszystkie strony, biernie oczekując na kolejne wezwanie do boju.
Wreszcie mógł w pełni skupić się na głównej akcji i jej bohaterach. Choć ulokowany w samym sercu areny Han był bez wątpienia głównym zagrożeniem wymagającym powstrzymania, to wokół działo się na tyle dużo równie istotnych rzeczy, że Ichirou najchętniej by się rozdwoił albo najlepiej roztroił. Nie było to jednak możliwe, więc musiał nadłożyć pewne sprawy nad innymi.
Rzucił spojrzeniem na południową trybunę, na której właśnie się kotłowało. Szalał tam piach Mayū, widać było żelazny pył Akiyoko, a pewnie na miejscu kręciła się też Ren. Ufał zdolnościom swojej podopiecznej, Maji mimo porażki w walce pokazała przyzwoitą siłę, a kościana wojowniczka ponoć była użyteczna. Asahi nie musiał więc kalkulować długo, by uznać interwencję tam za najmniej potrzebną.
O wiele gorzej miały się sprawy w loży, gdzie Cesarz potwierdził pewne plotki odnośnie popadnięcia w obłęd. Szczerze powiedziawszy, to wywołany przez niego zamęt był w stanie chwilowo zignorować i zostawić za plecami jego potyczkę z Uchihami, kupcami, czy cholera wie jeszcze z kim, ale problem tkwił w tym, że w walkę uwikłany został również Mujin, który mógł być w stanie pomóc z Antykreatorem.
Nad tym też nie myślał zbyt wiele. Trochę ze zdenerwowania i stresu, a trochę z potrzeby sytuacji przygryzł do krwi kciuk, który przytknął do ust moment temu podczas zadumy i podejmowania decyzji. W tym samym czasie wylał odrobinę piachu z gurdy i uformował z niego drugi latający dysk. Potem pospiesznie złożył pieczęci, których sekwencję zakończył przyłożeniem zranionej dłoni do powierzchni świeżo stworzonej chmurki. W niemal w tym samym momencie z obłoku powstałego białego dymu wyłonił się wielki kot o czarnej sierści i potężnej, wyprostowanej sylwetce.
- Trzeba zająć tego przywołującego wodę i jego ludzi. Ten zabandażowany o czarnych włosach musi dotrzeć jak najszybciej do mnie - wydał najbardziej treściwy, ale wystarczający komunikat, bo na dłuższe przedstawianie sytuacji nie było o prostu czasu. W trakcie wypowiedzi już kierował obie chmurki w stronę loży. Swoją zatrzymał w bezpiecznej odległości zapewniającej wciąż dobry wgląd w sytuację, z kolei ta z przywołanym Seigo miała zbliżyć się niemalże na miejsce, żeby kot mógł zeskoczyć i włączyć się do bezpośredniej walki, a Mujin mógł zająć jego dotychczasowe miejsce.
Wielki kot nie marnował cennych sekund. Juz w momencie docierania przygotował trzy pieczęci do techniki, by w momencie lądowania włączyć się do potyczki z impetem. Wystrzelił w kierunku Cesarza (lub ludzi, którzy najbardziej aktualnie zagrażali Mujinowi) silny podmuch wiatru, który kręcąc się niczym świder miał odepchnąć niebezpieczeństwo od medyka. Zaraz po tym z rękawicy summona wysunął się długi, kolczasty łańcuch i to właśnie przy jego użyciu miały paść kolejne ciosy na najbliższych przeciwników.
Ichirou obserwował sytuację z dystansu i jedynie wypuścił za swoim towarzyszem cześć piachu, którego
zadaniem było asekurowanie kota, Mujina, w dalszej kolejności Uchihów i kupców. Seinin czekał, aż medyk dotrze na drugą chmurkę, by przyciągnąć ją do siebie i uzyskać potrzebne informacje do głównej konfrontacji.
A w głównej konfrontacji nie działo się zbyt dobrze. Nawet współpracujący ze sobą liderzy nie byli w stanie wskórać coś ponad zajęciem Hana na chwilę. Antykreator nie tylko przyjmował i wyprowadzał kolejne ataki, ale miał nawet czas na to, żeby poświęcić więcej uwagi nieszczęsnemu bachorowi, który miał niesamowite parcie na bycie w sercu wydarzeń, które go kompletnie przerastały. Widząc tę tragiczną sytuację, Seinin aż wrzał ze złości na chłopaka. Nie chodziło tu kompletnie o to, czy gówniarz był jego synem, czy nie, bo nie było chwili na takie rozterki. Po prostu władał piachem i jego miejsce było w Sabaku, no i przede wszystkim poza tą pieprzoną areną.
Zdenerwowany puścił swój pył w stronę smarkacza, ale to było o wiele za późno, bo właśnie rozegrały się spore dramaty. Gonitwa za chłopcem, fortel Nary, następnie skoordynowany atak na Antykreatora... no i chuj z tego. Skurwiel nie zdążył nawet się wyłonić z obłoków kurzu i popiołu, a jego błyskawica przecięła powietrze i śmiertelnie przeszyła ciało Naokiego.
Zacisnął wargi w cienką linię i posłał w swój piach dalej. Choć najchłodniejsza kalkulacja podpowiadałaby, że nie ma sensu narażać całej walki dla tego kłopotliwego, drobnego istnienia, to jednak Ichirou chciał złapać dzieciaka i wyciągnąć z tego powalonego bajzlu. Może nie był to instynkt macierzyński, ale na pewno był to pewnego rodzaju klanowy patriotyzm.

W skrócie: Przywołanie kota i posłanie go na nowej chmurce na lożę. Kot atakuje cesarskich. Próba sprowadzenia Mujina i asekurowanie loży. Próba odciągnięcia Chirou.

  Ukryty tekst

[Misae]

Powoli zaczynało brakować słów by opisać to co działo się na arenie… a sprawa była o tyle poważna, że wcale nie zbliżali się do rozwiązania problemu w jakim właśnie się znaleźli, ba! Wyglądało to mniej więcej tak jakby z chwili na chwilę wszystko psuło się coraz bardziej, a nigdzie nie wyłaniała się wizja polepszenia. Dla osoby, która zawsze widzi szklankę do połowy pełną było to niezwykle brutalne zderzenie z rzeczywistością. Nie można było nazwać tego dorosłością - nawet dojrzali ludzie mieli problem z akceptacją dramatu sytuacji.
Rola Misae ewoluowała nieznacznie od momentu gdy pojawiła się na arenie. Początkowo niesiona młodzieńczą - choć wcale dzieckiem już nie była; fantazją o pomocy drugiej osobie, z którą połączyła ją nić sympatii, pozwoliła sobie na brawurę, której Aiko długo jej nie zapomni. Ba! Białowłosa była pewna, że jak zjawi się w domu usłyszy porządny wykład na temat swojego zachowania oraz tego, jak nieodpowiednie ono było. No cóż. Jeżeli dożyją obie, kolorowooka musiała szykować się na taki scenariusz. Było w nim dość dużo wątpliwych pod postacią „jeśli obie przeżyją”, ale hej! Do odważnych świat należy! Podobno.
Teraz do zadań Yamanaki należało bycie „pomocną dłonią” dla Masahiro, wspierając go przy mieszaniu chakry i wykonywaniu technik. Była to dla niej zupełnie nowa rola, szczęśliwie będąc prowadzoną w szybkich instrukcjach wiedziała co ma robić. Z uwagą słuchała poleceń Masahiro wykonując je bez zawahania, wątpliwości. Ufała mu. Pozwoliła by z pomocą jej dłoni złożył kolejne pieczęcie i… buchnęła fala gorąca. Od razu poczuła jak pieką ją policzki. Nie do końca tej techniki się spodziewała, zwłaszcza, że zapowiedział coś innego. Nieważne. Chyba się udało. Katsumi również posłała falę ognia. To musi się udać. Nitk nie przeżyłby takiego żaru. Choćby niewiadomo jak był potężny, nikt nie mógłby tego przeżyć. Koniec. Udało się. Poradzili sobie. Unieruchomiony, wzięty w klin między dwie potężne techniki nie mógł przeżyć.
Prawda?
Prawda?
Gówno prawda.
Opadający kurz. Błysk.Ten dźwięk. Ten cholernie charakterystyczny dźwięk ostatniego tchnienia wydawanego przez umierającego człowieka. Widziała jak Naoki zasłania Chirou, a jego ciało zostaje przeszyte piorunem. Kolejny raz tego dnia miała wrażenie, że rozpędzona zderzyła się ze ścianą. Niesłychanie brutalnie została postawiona twarzą w twarz z rzeczywistością. To była regularna wojna. Wojna, w której przeciwnik był nie do pokonania, a z dziecięcą wręcz łatwością mógł wybierać sobie kolejne cele… nie.. to nie była wojna… tak zaczynała się rzeź. Rzeź w której mogą zginąć setki cywili, wyszkolonych ninja. Nikt nie był bezpieczny.
Kątem oka widziała jak Ichirou… wzywa postawnego kota?! Zmarszczyła brwi. Powoli zaczynała gubić się w tej całej sytuacji. Każdy miał jakiś plan, lecz jego największą słabością była postać, która bez zawahania zabijała kolejnych, nic, zupełnie nic nie robiąc sobie z otrzymywanych obrażeń. Potrzebny był czas. Czas aby wymyślić jakiś plan działania. Wykupić cenne sekundy, aby ci co nieco bardziej bojowi mieli szansę się przegrupować oraz znaleźć jakąkolwiek strategię na siejącego chaos mężczyznę.
-Zaraz zapewne zrobię coś bardzo głupiego - szepnęła do Masahiro uśmiechając się do niego słabo. Musiała go ostrzec, bo kto wie, może będzie potrzebować aby złapał ją zdrową ręką za fraki i zabrał gdzieś na bok? A może dawała mu szansę aby brał nogi za pas i znalazł kogoś, kto pomoże mu lepiej niż ona, bo zna techniki typowe dla klanu? Cała interpretacja zostawała po stronie młodzieńca. Misae zamierzała przejść do działania. W miarę możliwości robiąc kilka drobnych kroków w tył by nie stać zbyt blisko środka areny. Niesiona gniewiem, niesiona bezsilnością, zamierzała złożyć dłonie w pieczęć barana skupiając się do granic swoich możliwości

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mujin]

Miał już tego dość. Bycia wpuszczanym w maliny i bycia wykorzystywanym. Robionym w chuja, poniżanym. Opluwanym. Przez ludzi niższego rzędu. Tego wyższego też. Ogólnie, przez ludzi wokoło niego. Byle niedouczone pizdy i nieufnych drewniaków. Cały ten syf, cała irytacja związana z turniejem. Czas jego trwania, bezcelowość... Wszystko to gotowało Mujina niczym ogień kocioł z zupą. Bulgotał coraz to bardziej i bardziej i w końcu nie mógł wytrzymać. Że jakaś cesarska szmaciura czy inny pies rzuca na niego iluzję upośledzającą. I że jest na tyle silna, że nie może jej zerwać samodzielnie? To akurat było wyjątkowo podłe, ale też zadziwiające. Co jak co, ale medyk był pewien, że jego perfekcyjna kontrola chakry połączona z mentalną dyscypliną ochroni go przed typowym użytkownikiem tej sztuki. A jednak, Cesarz nie był "typowy". Musiał zaczerpnąć pomocy u drugiej osoby, jakkolwiek żałośnie by to nie brzmiało. Powinien móc to zrobić samodzielnie, a jednak okazał się niedostatecznie kompetentny. Kolejna rzecz do rozwiązania, kolejna rzecz do usprawnienia.
Nie, żeby był w stanie. Dźwięki elektryczności wokoło niej dawały mu znać, że lepiej nie podchodzić i nie inicjować kontaktu. Że może się to skończyć dla niego tylko źle. Musiał pozostać w tej ciemności, słuchając zirytowanego i dumnego Cesarza. Który zareagował na jego słowa w dość sensowny sposób. Mujin nawet został nazwany robakiem, co nie było ostatecznie terminem bezpodstawnym. Kazał swoim ludziom się nim zająć, co mogło znaczyć tylko jedno - wygra. Nie wiedzieć czemu, dumne i pyszne jednostki lubiły zlecać pomniejsze zadania swoim podwładnym. A ponieważ Mujin był widziany jako ten gorszy, to miał w pewnym sensie przewagę. Denerwowało go to jeszcze bardziej, ale musiał przyznać - lekceważenie wroga dawało wrogowi przewagę.
Mujin został zaatakowany, to na pewno. Gdyby tylko coś leciało bezpośrednio w jego kierunku, bo spudłowali. W stojącą osobę? Był gotów do uniku, ale nie było potrzeby. Okazało się nawet, że są z Mujinem, w pewien sposób. Stoją po jego stronie. Ten akt ataku na niego, osobę posiadającą pewną wiedzę, okazał się przeważającym.
- No. Dziękuję serdecznie. - powiedział na głos do wszystkich wokoło niego. Do ludzi, którzy jednak go nie zabili. I do dziewczyny, która go uwolniła. Cesarska menda zaczęła gromadzić wokoło siebie wodę. W momencie jednak, gdy zobaczył swojego pracodawcę, rannego... Jego życie jak najbardziej mu leżało, ale czy powinien się nim zajmować? Kiedy przed sobą miał potencjalnie śmiertelne zagrożenie? On nie chciał uciekać, prawda, ale mimo wszystko powinien walczyć o jego życie. Ale bardziej - o swoje. W teorii nie powinno go tu faktycznie być, ale te okoliczności niekoniecznie mu na to pozwalały... Dlatego w trakcie wylewania wody ze zwojów, Mujin wysłał na przeciwnika rozproszone robaki w dużej ilości. Wolał nie reagować, a inicjować. Przeszkadzać w dopięciu jego planu, zamiast dać mu zrobić, co chciał.
I wtedy zobaczył coś. Coś, co kierowało się na trybuny. Jakaś istota o ludzkim kształcie, ale zdecydowanie nie człowiek. Czy to był... kot? Ludzka bestia na chmurce piachu. Piach. Ichirou? Połączył wątki. I kiedy tylko nadarzyła się bezpieczna okazja na ucieczkę na piachu, tak zrobił - wsiadł na nią ze swoimi robakami obok siebie. Liczył, że mu się uda, oczywiście. I był więcej, niż gotów unikać potencjalnych dystansowych ataków wroga. Ba, nawet zeskoczyć z chmury, jeśli będzie potrzeba. Nie powinien tu być i mając faktyczną drogą do Ichirou, wolał ją wykorzystać. Jeśli ma podzielić się swoim planem, to powinien to zrobić. Tylko on posiada konkretną wiedzę. Tylko on.

1. Ostrożnie patrzy na ruchy przeciwnika, gotów zareagować.
2. Wysyła na niego 50% robaków w rozproszonej formacji, by zaatakowały okolice jego twarzy
3. Przy pierwszej bezpiecznej okazji skacze na chmurkę piasku

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Ichirou i Misae

Piasek, który podtrzymywał arenę powrócił do Ichirou i przestał już podpierać konstrukcję. Miała się ona za chwilę się rozpaść już doszczętnie, grzebiąc część ludzi, a części odcinając drogę ucieczki. Na pewno za to dając jeszcze więcej pracy shinobim, którzy zajmowali się ewakuacją. Ichirou dał im jednak wystarczająco dużo czasu, żeby przynajmniej z góry większość ściągnąć.

Po tym, jak puścił technikę, która podtrzymywała arenę, przywołał Seigo, jednego ze swoich przywołańców, który zajął się sytuacją na loży. On sam skierował większość swojej uwagi (nie całość, nadal część piasku była zaangażowana w rzeczy na loży) na arenę, gdzie nie działo się najlepiej.

Dym zaczął powoli opadać, wyłaniając z niego Antykreatora. Jego ciało było niemal całkowicie spopielone, temperatura była tak wysoka, że nawet kości zaczęły się palić. Jedna z rąk Hana odpadła i rozsypała się w pył - najwyraźniej po użyciu techniki już nie wytrzymała. A on tam stał, na środku, zapewne w niewyobrażalnym bólu - jeżeli był w stanie go odczuwać. Ale stał. Żył. I zaniósł się śmiechem, którego na początku nie było tak naprawdę słychać, bo jego krtań jeszcze nie była w dobrym stanie. Do ludzi zaleciał swąd spalonego ciała.

A śmiał się, bo jego ciało zaczęło się powoli odbudowywać. Popiół, który z niego opadał, zaczął do niego wracać, odbudowując jego ciało powoli z powrotem.

Jego głowa odwróciła się w stronę Misae, która przed chwilą wyszeptała coś do Masahiro, który skinął do niej głową i równie cicho odpowiedział.

- W porządku. Ochronię cię. Ja potrzebuję więcej danych.

  Ukryty tekst

Ichirou wykorzystał ten moment, żeby złapać Chirou swoim piaskiem. Dzieciak właśnie stał ze swoim ojcem w ramionach, w szoku, nie wierząc w to, co się dzieje. Chłopak złapany piaskiem się szarpnął, ale nie miał szans w walce z piaskiem, który go uniósł i przeniósł w bezpieczne miejsce - którym teraz chyba była jedynie piaskowa chmurka, na której był sam Ichirou.

- Nie, ja muszę go uratować. To moja wina! - zawołał dzieciak i pewnie by się wyrwał coś zrobić, ale Ichirou go trzymał, żeby ten nie zrobił sobie krzywdy.

Widząc, że Katony nic nie dały, Katsumi skupiła się, a wokół niej zaczęła się skupiać chakra, budując głowę wojownika w hełmie samurajskim oraz wielką rękę, również w zbroi. Z jej oczu spłynęła kolejna krwawa łza, kiedy stwór, który pojawił się wokół niej machnął ręką i złapał regenerującego się Hana, odcinając mu wszelaką drogę ucieczki. Wykorzystała moment, kiedy Han był skupiony na Misae i niewiele mógł zrobić, bo jego ciało jeszcze nie było do końca zregenerowane.

Kaminari Ukyo, po tym jak przywalił w ścianę dość potężnie, potrzebował chwili, żeby się pozbierać. W końcu podniósł się, strząsną kurz i użył kolejnej techniki, skierowanej na Hana. Nie tracąc więcej czasu, skoncentrował chakrę, złożył pieczęcie, a na jego rękach pojawiła się czarna błyskawica, która po chwili przybrała formę czarnego wilka, który pomknął w stronę Hana. Han, który teraz przestał się skupiać na Misae, ale jeszcze nie zregenerowany i z drogą odciętą przed ucieczką, został trafiony tą techniką, która teraz rozniosła go niemal całkowicie, niszcząc to, co przed chwilą było odbudowane. Han został całkowicie zdezintegrowany.

Mujin

Loża się zatrzęsła. Już nie było nikogo, kto ją podtrzymywał i zaczęła się rozpadać. To jednak byłby spadek z kilkunastu metrów (jak bolesny można było zapytać pana Matsudę). Zrobiło się bardzo niebezpiecznie. Dobrze, że wszyscy cywile już dali radę zejść - shinobi jeszcze jakoś by sobie poradzili w przypadku zawalenia się loży.

Kot dotarł do loży, która jeszcze jakoś stała, gdzie natychmiast użył techniki wiatru, która miała uderzyć w Cesarza. Ten zdołał jej uniknąć, ale część wody, którą odpieczętował, wylała się do tyłu, za lożę, jeszcze bardziej powodując naruszenie jej konstrukcji. Część ciągle spływała ku arenie - była ciężka, potężna, ale Cesarz już wykonywał ruch dłonią, a kot wyciągnął swoją broń.

Część robaków Mujina poleciała w stronę Cesarza, Yuki Mikoto użyła swojego lodu, żeby zamrozić wodę, która właśnie na nich spływała, żeby przynajmniej część zasobów Cesarza ograniczyć. Młoda Chino ponownie została otoczona czarną błyskawicą i ruszyła w stronę przeciwnika, a Kamino składała pieczęcie do kolejnej techniki katonu.

Przed Cesarzem pojawiły się, jedno po drugim trzy lustra, z których jedno właśnie odbiło nacierającą Chino, która zderzając się ze swoim odbiciem krzyknęła z bólu i została odepchnięta mocno w tył, wypadając za krawędź loży, a lustro się rozlało. Próbowała się czegoś złapać, ale wszystko rozpadało jej się w dłoniach, przez co tylko niewiele spowolniła swój upadek.

- Uważajcie na tę technikę, ona niweluje atak i może się on odwrócić przeciwko wam - ostrzegła Mikoto.

- Co on kombinuje? - mruknęła Kamino.

Cesarz za to całkowicie rozpłyną się w powietrzu.

Mujin miał szansę dostać się na chmurkę.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Kyoushi i Nana

Z Loży na Nanę i wojowników, którzy walczyli pod zewnętrzną stroną areny, spadły strumienie wody, które zostały zepchnięte przez futon przywołańca Ichirou. Woda uderzyła w ziemię, rozlała się i opryskała - dość porządnie - ludzi, który walczyli. Tylko przez chwilę ich rozpraszając, ale nie ostatecznie nie robiąc żadnych szkód. Może jedynie pomagając jakiemu suitonowcowi, który chciałby użyć swoich technik. Chociaż nie teraz. Coraz więcej części konstrukcyjnych spadało w ich stronę. Arena trzymała się na słowo honoru. Trzeba było się ewakuować z tego miejsca albo narażało się na bycie przygniecionym przez ruiny.

Nana nie mogła wiedzieć, że Antykreator właśnie dostał zdezintegrowany co do ostatniej cząsteczki, ale za to udało jej się przemieścić tak, że cień musiał skręcić i za nią podążyć, chociaż ten sam cień z łatwością złapał Tsuyo. Dlatego, kiedy Nana przyknęła do niego "padnij" - Tsuyo paść nie mógł.

- Nie mogę się ruszyć! - krzyknął zezłoszczony, ale już uderzyła w jego lodową kopułę ogniem, która roztopiła się dość prężnie, a trochę ognia i zahaczyło o Tsuyo, który - podpalony - rzucił się na ziemię i przeturlał. Cień go puścił.

Kilkoro walczących wokół również zostało zaczepionych ogniem.

Mężczyzna się podniósł na kolana, oddychając głęboko i patrząc na Nanę.

- Jestem Przewodniczącym Rady Możnych Ryuzaku. Wyciągnij mnie stąd, ochroń przed tymi szaleńcami, a sowicie cię nagrodzę!

I Nana to zrobiła, sama z siebie, pociągnęła mężczyznę za sobą, aby oddalić się od Areny i od walk. Co jednak nie było łatwe, bo w pobliżu był przeciwnik, który wcale nie miał zamiaru jej puszczać.

Kyoushi zaatakował tak szybko i bez ostrzeżenia, że dla większości ludzi był tylko niebieskim pociskiem, który przeleciał między nimi, kierując się ku NESowi, który zjawił się tutaj przed chwilą z zamiarem wykończenia Tsuyo oraz Nany - ostatniej z Saisei (Katsumi, jako "final girl" się nie liczyła. Miała cierpieć, więc czy umarła czy nie - nie miało znaczenia). Kopniak, który wyprowadził trafił prosto w szyję.

Prosto w szyję mężczyzny, którego NES przyciągnął do siebie, aby się osłonić przed ciosem Kyoushiego. Przyciągnął też innych, zamierzając używać ich jako tarczy. Szczególnie, że pierwszy miał zmiażdżone gardło i nie było już z niego żadnego pożytku.

- No hej, Kjoszu. A nie wolałbyś iść się pobić z twoim ulubieńcem? Z radością cię do niego skieruję.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Nie ważne w jakiej sytuacji, musiał postawić sobie jasny i klarowny priorytet. Co powinien zrobić i do czego dążyć. Od momentu usłyszenia Ichirou, Mujin wiedział, że musi do niego dotrzeć i podzielić się posiadaną wiedzą. Wiedzą, którą miał tylko i wyłącznie on. Która mogła mieć realny wpływ na pokonanie tej jednej osoby. Kto inny dokonałby czegoś takiego, co? Kto inny posiadał informacje potencjalnie pozwalające na pokonanie Antykreatora? Powinien pewnie zastanowić się and tym jeszcze bardziej, jeszcze chwilę. Nieco dokładniej. Okoliczności mu nie pozwalały. Stan zagrożenia życia często wprowadzał element chaosu. Podejmowania działań nie do końca najlepszych w dłuższym terminie ani nawet w krótkim. To szybkie i praktycznie natychmiastowe działania. Powiązane z błędami.
Czy było błędem danie znać na głos Kochankowi o swojej wiedzy? Z jednej strony tak, ale z drugiej nie posiadał sposobu na przekazanie takiej informacji w sposób dyskretny, w ferworze walki. Było to zło konieczne. To doprowadziło to ataku na medyka przez Cesarza i w efekcie do śmierci jego pracodawcy. Musiał przełknąć gorzką pigułkę - nie był w stanie go ochronić. Ledwo był w stanie ochronić samego siebie, w środowisku pełnym silnych jednostek z umiejętnościami czysto bojowymi. Ratowanie kogoś bezpośrednio w boju wymagało posiadania pewnego poziomu sprawności, którego on nie posiadał. Mógł natomiast liczyć na to przez współpracę z innymi jednostkami. Przynajmniej do czasu, gdy sam nie znajdzie się bliżej Ichirou. Loża była w coraz to gorszym stanie, a on sam nie posiadał umiejętności lotu. Musiał stąd uciekać i to był fakt niezaprzeczalny. Było to ważniejsze od ratowania życia i walki. I bezpośrednio prowadziło do uratowania jego własnego życia, co było mu bardzo na rękę. Musiał działać.
Technika lodowych luster była, faktycznie, niezwykle dziwna. Lodowych? Nie, bardziej wyglądało to jak uformowana woda. Która stworzyła dokładnie ten sam atak, który został na niego wyprowadzony. Interesujący koncept z ogromną ilością aplikacji praktycznych, ale to nie był moment. Co gorsza, przeciwnik zniknął. Cesarz rozpłynął się w powietrzu. Co Mujin winien zrobić? Wejść na chmurę piasku, rzecz jasna. Ale wiedział, że nie ma czegoś takiego, jak jutsu teleportacyjne. A przynajmniej nigdy nie widział takiego... Kawarimi, dobrze. Ale on po prostu zniknął, bez podstawiania czegokolwiek. Gdzie on był? Rozproszył swoje robaki na sporym obszarze. Chciał wiedzieć, gdzie był, kiedy będzie przyciągany do Ichirou przez jego kontrukcję. Oby szybko

1. Ostrożnie patrzy na ruchy przeciwnika, gotów zareagować.
2. Wysyła na niego dodatkowe 50% robaków w rozproszonej formacji. Mają za zadanie pokryć okolice jego pozycji. Przecież nie może uniknąć każdego z nich, więc na pewno dojdzie do naruszenia ich podczas poruszania się.
3. Ma nadzieję że Ichirou go podniesie i uważnie szuka wroga. Przez robaki i przez swoje zmysły.

  Ukryty tekst

[Misae]

Oglądanie rozpadającego się ciała, które mimo kolejnych śmiertelnych obrażeń nie padało nie było łatwe. Były to jedne z tych rodzajów obrazów, które na stałe wryją się w psychikę. Na zawsze będzie pamiętać ten obraz. Po nocach będą śnić się jej wspomnienia z tego dnia. O ile uda im się wszystkiemu zapobiec i przeżyje… o ile…
Masahiro szybko przyjął przejętą przez Misae pałeczkę. Miała plan i choć nie zdradziła zbyt wiele szczegółów brunetowi, ten nie oponował. Podpytał tylko o więcej informacji. Ważna sprawa. Powinna była pomyśleć o tym nim przeszła do realizacji swojego planu. Nauczka na przyszłość. Najpierw myśleć, a później działać. Jak nic będzie musiała podzielić się kiedyś ze światem swoimi niezwykłymi przemyśleniami.
Niestety nie zdążyła przekazać Masahiro szczegółów planu, bo też sama nie do końca wiedziała co właściwie robi i po jaką cholerę. Dobrze. Będzie mogła szyć nie bieżąco za chwilę. Przy bardziej komfortowych warunkach, bo wtedy stało się to, co stać się musiało a czego nie przemyślała. Główny prowodyr tego całego zamieszania namierzył ją wzrokiem. Ich oczy się spotkały.

  Ukryty tekst

Kolejne zaskoczenie. Nagła cisza. Kiedy ona postawiła na rozmowę pozostali na placu boju nie próżnowali. Wyprowadzili bardzo przemyślane ataki, które sprawiły, że Han… zniknął? Jak to inaczej nazwać skoro nie było go? Skoro nastała cisza? Wybiło ją to jeszcze bardziej w rytmu. Najpierw powiodła wzrokiem za Ichirou, swoją zatroskaną miną chcąc mu przekazać to, czego nikt inny nie wiedział, lecz teraz nie miało to już chyba znaczenia. Za bardzo się bała by odetchnąć głębiej. Czyżby właśnie wykonali pierwszy krok by uciszyć ten chaos? Musiała wiedzieć jak wiele tych kroków jeszcze zostało. Gdzie jest Kjosz i czy Aiko uciekła. Musiała się zapoznać z sytuacją, która działa się dookoła niej w nieco inny sposób niż normalny człowiek na własne oczy. Ufała, że jeśli będzie taka konieczność Masahiro złapie ją za fraki i odciągnie na bok. Nic mu na ten moment nie mówiła. Słowa zbyt głęboko grzęzły w gardle, ściskane przez niepewność by dały się wypowiedzieć na głos. Jeszcze nie teraz. Najpierw skupić z całych sił swój zmysł sensoryczny i wybadać sytuację. Fajerwerki potem. Nawet jeżeli nie wyczułaby Hana, mieli i tak masę problemów. Jakich? Zamierzała się właśnie dowiedzieć…

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Odczuwał stres, zdenerwowanie, złość, a nawet i obawę, bo po raz pierwszy od paru lat mierzył się z czymś, co naprawdę mogło go przerosnąć. Dłoń często i nieświadomie zamykała się w silnym uścisku, zęby zgrzytały jak nigdy, a oczy wodziły od prawej do lewej, próbując zarejestrować jak najwięcej akcji. Natężenie toczących się wokół wydarzeń było na tyle przytłaczające, że nawet znajdując się trochę z boku aż trudno było wziąć głębszy wdech. Misae wspierająca Uchihę, Kyoushi i jego walka, zmagania unijnych delegatek, zamieszanie w loży – to wszystko, choć bardzo istotne, teraz jednak zeszło na moment na drugi plan, bo bursztynowe ślepia Ichirou skierowane były na samo centrum areny, gdzie kłębiły się tumany kurzu i popiołu.
Aż wstrzymał oddech, kiedy z dymu wyłoniło się zniszczone cielsko Antykreatora, a raczej jego resztki. Seinin widział już wiele, ze śmiercią spotykał się niezliczoną ilość razy, więc był dość znieczulony, a jednak i tak Han w obecnej formie jawił mu się jako odpychająco obrzydliwy, ale przy tym również piekielny. Oglądanie, jak w swoim paskudnym stanie wciąż stoi i nawet wydaje z siebie zduszony śmiech, wywołało aż ciarki na plecach Ichirou. A te nie zdarzały się często.
Tego się spodziewał i jednocześnie obawiał. Nieważne, jak silne ataki zostałyby zesłane, normalne zasady życia i śmierci nie obowiązywały tego skurwysyna. Cały manewr kosztujący żywot jednego z liderów zagwarantował tak naprawdę jedynie trochę czasu. Tylko na co? By pozwolić innym ludziom uciec? By uratować gówniarza? Bo chyba nie wyeliminować zagrożenie. To wydawało się niewykonalne.
Zrobił przynajmniej to, co było obecnie możliwe. Przyciągnął do siebie smarkacza, skutecznie powstrzymując jego bezsensowną szarpaninę. Miał dość jego bohaterskich wyskoków, które narażały tylko otoczenie, więc tylko kiedy ten znalazł się w zasięgu ręki i kontynuował swoje biadolenie, po prostu pieprznął go otwartą dłonią na otrzeźwienie.
– Kurwa, oprzytomnij się, dzieciaku! Chcesz się do czego przydać, to słuchaj mnie i nawet nie próbuj robić czegoś więcej, bo nie będę nadstawiał za ciebie karku jak tamten. Dla niego już za późno – warknął wzburzony i spojrzał surowo na chłopaka, by upewnić się, że dotarł do niego przekaz.
– Stworzysz chmurki dla nas i będziesz nas chronić. Potrzebuję chwili spokoju na przygotowanie się – dodał później, wyglądając w kierunku loży, z której zamierzał wyciągnąć Mujina. Piaskowy podest był już na miejscu, wiec należało tylko poczekać, aż medyk na niego wskoczy, by potem sprowadzić swój twór z powrotem do siebie. Jeżeli wymagała tego sytuacja, Ichirou był gotów asekurować Mujina swoim piachem.
W loży zresztą działał również Seigo. Masywny kot dzierżył obecnie łańcuch i to przy jego pomocy wyprowadzał kolejne ataki przeciwko wyspiarzom.
Ichirou spojrzał na spektakularne techniki Katsumi i Ukyo. Robiły wrażenie, ale nie było czasu na zachwyty. Antykreator po raz kolejny został ugodzony niszczycielskimi atakami, jednak można było się spodziewać, że również po raz kolejny się zregeneruje. Asahi nie wiedział, w jaki sposób ten moment zawieszenia wykorzystać przeciwko Hanowi, ale mógł za to przygotować się do włączenia do dalszej walki. Liczył też na to, że akcja sprowadzania Mujina przyniesie jakiś pożytek, bo powodów do wkurwienia miał już wystarczająco wiele.
– Dobra, to teraz masz czas na wyjaśnienia – wycedził krótko, jeżeli udało mu się sprowadzić medyka do siebie. Zerknął wymownie na syna gówniarza, oczekując od niego wykonania polecenia, a potem przeskoczył na jeden z jego piaskowych dysków, o ile takowe powstały. Potem gestem dłoni zalecił, aby przemieścił całą ich trójkę nieco dalej od centrum zamieszania. W międzyczasie zdjął z nóg skryte dotąd pod ubraniem ciężarki treningowe i zapieczętował je w małym zwoju.
W przypadku braku wsparcia ze strony dzieciaka, po prostu przesunął się swoimi tworami gdzieś dalej, gdzie mogliby spokojnie wylądować i nie groziło im tam polegnięcie w gruzach.
W obu tych scenariuszach anulował na koniec swoje twory i zaniechał jakiegokolwiek innego korzystania z chakry. Potem spróbował odciąć się od otoczenia i przyjął pozycję drzewa: wyprostował się, uniósł prawą stopę i oparł ją o lewe udo, a dłonie złączył na wysokości klatki piersiowej. Zwolnił oddech, zamarł w bezruchu i zamknął oczy, a z kolei otworzył się na odbieranie wszechobecnej energii krążącej naturze. Była mu ona potrzebna do podjęcia się prawdopodobnie największego wyzwania współczesnej historii shinobi.

  Ukryty tekst

[Nana]

Wiedziała jedno: nie mieli czasu do stracenia. Arena trzymała się ostatkami sił i wystarczyły sekundy, żeby wszystko zawaliło się im na głowę. Ewakuacja stała się jej priorytetem. Samej siebie, albo siebie i pewnego pana, który widocznie uwielbiał rozkazywać innym.

Nie wiedziała skąd wzięły się strumienie wody, nie wiedziała o walkach, jakie toczyły się u góry. Ona miała swoje zadanie, które działo się tu i teraz. Musiała od czegoś zacząć. Tak więc pierwszym pomysłem było spalenie kopuły i wszystkich przeciwników na horyzoncie. Plan bardzo prosty, jednak ogień jeszcze nigdy jej nie zawiódł. Jeśli nie zniszczył wszystkich przynajmniej stanowił dobrą dywersję i ucinał niektórym pole widzenia.

Następnie zabrała ze sobą znanego wszystkim mężczyznę. Chwyciła jego nadgarstek ciągnąc go za sobą. Co najmniej jak gdyby prowadziła do przedszkola małe dziecko.

Sowicie Cię nagrodzę.
Prychnęła pod nosem prowadząc go w stronę wyjścia.
- Nie zależy mi na pieniądzach, Tsuyo-san. Pragnę siły i potęgi. Jesteś w stanie mi je zapewnić? - Zapytała mężczyznę specjalnie mierząc go czerwonymi ślepiami bez emocji, bez wyrazu. Czy chciała go trochę nastraszyć? Niewykluczone. Miała okazję odwiedzić Ryuzaku. Wiedziała, ze tamte rejony skupiały się głównie na handlu. A cała Rada Możnych była niczym innym, jak zwykłym biznesem. Tsuyo był pewnie doświadczony w negocjacjach. Wiedział jak to działało. Nic na tym świecie nie było za darmo. Sam zaproponował coś w zamian, a kim była Nana, żeby odmawiać tak znanej personie? Od zawsze była samolubna. Dbała o siebie, bo nie posiadała nikogo innego. Jeśli sam Tsuyo mógł jej pomóc w uzyskaniu większej mocy, żeby mogła dokończyć swoją misję; skończyć ten jedyny powód, dla którego jeszcze żyła; nie zamierzała odmawiać. Potrzebowała siły, żeby się zemścić. Nic innego nie miało dla niej znaczenia. Tak przynajmniej sobie wmawiała.

Ukradkiem spojrzała na znajomego Kota, którego spotkała niedawno. Czy jego życie było dla niej ważniejsze niż obcy Tsuyo? Zdecydowanie tak. W którymś momencie wyciągnęła i szybko połknęła małą kuleczkę.

- Kyoushi! - Krzyknęła do chłopaka. Nie wiedziała czy powinna się przyłączyć do jego potyczki czy lepiej trzymać z boku. Widziała go w akcji. Jego szybkość, jego siłę. Wydawało jej się, że jedynie przeszkadzałaby mu na polu walki. Do tego wyglądał jak gdyby świetnie się bawił. Widocznie nie tylko ona czerpała przyjemność z walki na śmierć i życie. Była to ich kolejna, wspólna cecha.

- Dasz radę?! - Dodała. Chociaż ciągle prowadziła Tsuyo w stronę wyjścia rozważała wrócenie do Kijosza, jeśli by tak zarządził. Po części czekała na jego polecenie. Jej czerwone oczy przelotnie skierowały się na jego przeciwnika. Kim był? Nigdy przedtem go nie spotkała i pozostawała całkiem nieświadoma, że to właśnie ona była jego celem.

Cały czas pozostawała czujna. Lustrowała całe pole bitwy gotowa na unik. Była także przygotowana popchnąć lub pociągnąć Tsuyo, gdyby ktoś odważył się go zaatakować.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Spotkał się z samym diabłem tego przedsięwzięcia. Prawdopodobnie najniebezpieczniejszym osobniku zaraz po samym Hanie, który miał potężne asy w rękawie i na pewno zamierzał z nich skorzystać. Był najmniej przewidywalny, nawet mniej od samego czerwonowłosego członka klanu Juugo. NES, bo tak śmiał się nazywać, posiadał w sobie coś, co zbliżało go do Shiroyasha - tę nutkę chaosu, która kierowała jego poczynaniami. Byli podobni, jednak kwestia podobieństwa nie miała tutaj najmniejszego znaczenia. Kyu wparował z wielkim impetem w kark człowieka, który wcale nie był rosły mężczyzna znany mu z wielu wydarzeń, w których udział brał Kjudasz. To ktoś inny, a jeżeli nie miał wytrzymałości tego skurkowańca, to prawdopodobnie właśnie zabił kogoś przypadkowego. To była ta taktyka NESa, który potrafił manipulować tak, by to jego przeciwnika zawsze dotknęło to co najgorsze - choćby wyrzuty sumienia. Jednak tym razem spotkał się z najgorszym możliwym dla niego przeciwnikiem. Białowłosy nie dbał o wyrzuty sumienia, a gdy posiadał cel, dążył do niego choćby po trupach, zgodnie z przypisanym sobie nindo, które wcielał w życie od początku drogi shinobi.
W tej chwili było podobnie. Nie dbał o cywili czy shinobi, którymi manipulował NES. To byli tylko pionki, którymi się wysługiwał, choćby wbrew ich woli, a sam szermierz z Sogen, musiał te pionki poprzewracać, by dostać się do królowej. Tym razem nic go nie osłoni. W głowie widział tylko obraz tej walki, w której miał wziąć udział, jednak niedługo później usłyszał krzyk niedawno poznanej Nany. Tak, to była ona, z Sharinganem w oczach, ta która zwróciła jego uwagę z pytaniem, które w tej chwili nie powinno paść. Nie zdawała sobie sprawy z istoty niebezpieczeństwa, które tutaj tkwiło o imieniu NES. Nie wiedziała, że to człowiek, który potrafi w nikomu niespodziewany sposób przywołać ogoniastą bestię z kaprysu. Musiała uciekać, a on chciał by Nana była bezpieczna. Gdy już był na polu bitwy, przygotował swoje dłonie, unosząc je nieco ku górze, w pozycji gardy by zacząć tę pieprzoną potyczkę.
- Nie mam wyboru. Uciekaj stąd. - spojrzał tylko na sekundę, w jej stronę, by zauważyć gdzie się przesuwa i móc wybrać dogodną pozycję do wykonania... Póki co rozmowy. NES zdecydował się zasłaniać niewinnymi ludźmi, a jednym ze skręconym karkiem, który niestety trafił na but białowłosego szaleńca. Teraz rozgrywała się ważna gra psychologiczna, którą prowadził NES. Chaotyczny shinobi, nazywany Kjudaszem w tej jednak chwili swoim Sharinganem oceniał potencjalne rozwiązania na polu bitwy, by móc dostrzec rzeczy, które umknęłyby innym shinobi, takim jak pułapkom czy jakimś nieczystym zagraniom samego NESa. Trzeba było uważać i po prostu odskakiwać jak najszybciej od jego podejrzanych ataków, by samemu móc nawiązać ten jakże ciekawy kontakt by wyklaryfikować, czego chce jego przeciwnik.
- NES... Kogo masz na myśli? Bo chyba nie mówisz o tym pieprzonym mesmerze? - to było kluczowe o kogo chodziło NESowi. Sam Kju nie tracił czujności i bacznie obserwował i korzystał z pozostałych zmysłów by nie dać się złapać w żadną pułapkę, by móc określić czy warto już zaatakować swojego rywala oraz jak to wykonać. W tej chwili był moment na rozmowę i pasywne działania, jednak był one konieczne. Zaproszenie by zniszczyć Yoshimitsu były od zawsze priorytetem Kjudasza, więc nawet NESowi mogło się upiec. Ale to był NES. Oszust pełną gębą. Nie mógł mu ufać ani odrobinę i nie zamierzał. A sam mógł to wykorzystać na jego niekorzyść i to był plan Kjudiniego. Oszukać oszusta, niełatwa sprawa. Ale kto mógł tego dokonać jak nie sam Siewca Chaosu.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Ichirou, Mujin i Misae

Spoliczkowanie dwunastoletniego dzieciaka byłoby pewnie złym rozwiązaniem, gdyby nie to, że owy dzieciak, mimo wszystko, został od samego początku wyszkolony jako shinobi. Spowodowało to, że, chociaż w szoku i spanikowany, pozbierał się. Jego złote oczy przeniosły się na Ichirou, który patrzył na niego surowo. Wciąż był przerażony, jego słowa były ostre, przeszywające serce i umysł chłopaka. Jednak dotarły do niego. I dały jasne instrukcje, które pozwoliły na skupienie się.

- T-tak - powiedział chłopak i wykonał polecenie. Albo znał to jutsu albo szybko je podpatrzył od Ichirou i po chwili przy nich były dodatkowe chmurki, na które, kiedy już Mujin do nich dotarł, wszyscy przeskoczyli. Ichirou oraz Mujin teraz musieli informował dzieciaka, gdzie chcieliby się przemieszczać. Co Ichirou zrobił, kiedy tylko dotarł do nich Mujin.

Następnie więcej piasku wyleciało z gurdy chłopca i unosiło się wokół nich.

- Czy mam też chronić teraz tę panią i Masahiro-san? - zapytał Chirou, kiedy już odlecieli, a Ichirou zaczął przygotowywać się do pobrania chakry natury. - Widziałem, że ty ich broniłeś.

Antykreator jednak zniknął, nie było go. Dzieciak nadal trzymał gardę, tak jak mu kazano, ale widać było, że rozgląda się, szukając wroga.

Ukyo rozejrzał się nerwowo, skupiając wszystkie swoje zmysły, ale po chwili się rozluźnił. Nie było go. Pokonali Antykreatora. Katsumi nadal otoczona swoją techniką również trzymała gardę - Antykreator pokazał już wcześniej, że potrafi się regenerować. Jak do tej pory potrzebował jednak mieć z czego się zregenerować. Teraz został rozbity w mniej niż pył.

Masahiro, który podtrzymywał Misae, teraz zauważył, że z powrotem skupiła się na świecie wokół siebie, nie na świecie wewnętrznym.

- Miałbym nadzieję, że to koniec, ale nie sądzę, żeby tak by… - zaczął Masahiro, ale przerwało mu zawalenie się trybun areny, razem z lożą. Nic nie mógł zrobić, więc tylko odetchnął głęboko.

Misae za to znów się skupiła.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Faktycznie wskoczył na chmurę. Faktycznie dotarł do Ichirou, "poświęcając" życie jego pracodawcy. Skrzywił się w nietypowym dla niego grymasie, gdy patrzył na opadające trybuny. Gdy zdecydował się uciec z tonącego okrętu, by potencjalnie uratować całą flotę. Nie pochwalał tego rozwiązania, ale nie widział innego wyboru. Jego wąska wizja dawała mu przewagę w sytuacjach spokojnych, gdzie nie działo się dużo. Ale nie w takich warunkach, gdzie z każdego ataku mogło... Z każdej strony mógł nadejść atak, znaczy się. Zagubienie i brak konkretnego kierunku był niesamowicie widoczny. Rozkojarzenie i chaos był ewidentnie widoczny w Mujinie, nawet jeśli ten nosił maskę na dolnej połowie twarzy. W Oniniwie działał pod czyimiś rozkazami, osoby kompetentnej i wykalkulowanej. Tutaj odruchowo uczepił się Ichirou jako potencjalnej osoby "prowadzącej" go. I zamierzał dać mu tyle informacji, ile był w stanie, w rozsądnym przedziale czasowym.
- Jest na środku wzmacniającym fizyczność. Jego możliwości fizyczne są większe przez pewien czas, ale potem gwałtownie słabną na krótki okres. W tym momencie powinien być najsłabszy. Dodatkowo może jednorazowo uwolnić się z Genjutsu. - zaczął od najprostszych danych. Faktów których był pewien, bo i on sam był za nie odpowiedzialny. Cóż, nie bezpośrednio. Bezpośrednio, ale tworzyło to nietypową okazję do złapania tego jegomościa, o którym imieniu nawet nie chciał myśleć. Te rzeczy Ichirou powinien wiedzieć na samym początku. Druga rzecz była mniej pewna...
- Posiadam technikę pieczętującą. Fūin Fuda, do całkowitego unieruchamiania i tłumienia chakry. Nie wiem, czy podziała na niego. Ale jeśli ciągle będzie się regenerował bez końca, jak do tej pory, to nie mam innej opcji. Chyba że masz inne pieczętujące jutsu o potwierdzonej skuteczności. Wady - muszę być w stanie rzucić w niego zwojem, czyli zasięg stosunkowo bliski, a on nie może zareagować. Więc potrzebuję ochrony. - mówił szybko. Pośpiesznie, by przekazać jak najwięcej informacji, ale by dało się go zrozumieć Ten scenariusz akurat był bardzo mało prawdopodobny. Ale powinien go przedstawić z czystej przyzwoitości. Jeśli osoba ma cale spektrum wiedzy i opcji, to może podjąć bardziej optymalną decyzję. Zaraz, czemu to on powinien podejmować decyzje dotyczące Mujina? Dlaczego Mujin chciał, tak właściwie, iść do przodu na huzia, by zapieczętować Antykreatora? Ryzykować swoje życie dla durnej idei i dla pozbycia się człowieka, który go nie dotyczył? Dlaczego teraz? Cholera jasna, zrobił dokładnie to, czego nie powinien robić - interesować się tylko i wyłącznie swoją osobą. Cóż, faktycznie spełniał swoje powinności medyka i ratowania żyć w bardzo... nietypowy dla niego sposób.. Niecharakterystyczny, nawet. Ale jeśli... Jeśli. Jeśli ktoś ma środki, by coś zrobić, ale decyduje się stać z boku, jest współwinny. Niestety to oznaczało, że Mujin, posiadając możliwość do zmiany sytuacji i ratowania życia, do zmienienia statusu i do powstrzymania osoby w oczywisty sposób niegodziwy i szkodliwy... Powinien to zrobić. Musiał to zrobić. Nie ważne czy tego chciał, czy nie. Musiał. Czekał więc na decyzję. Jeśli zapewni mu bezpieczeństwo, zajmie go w jakiś sposób. Zapewni subtelny transport. Może. Może. Nadal będzie ryzykował swoim życiem, czego nie chciał, ale może. Do tego czasu nie powinien dawać o sobie znać, nie ingerować w pole bitwy? Ichirou wyglądał na skupionego na czymś, jakimś procesie. Z jednej strony nie zamierzał mu przeszkadzać, bo nie znał celu ani przeznaczenia jego zachowania, ale powinien powiedzieć mu wszystko bez żadnych przerw czasowych.
- Mogę dać walczącym tymczasowe wzmocnienie. Na szybsze ruchy. Kontrolę chakry. By lepiej przyjmować ciosy. Jutsu medyczne wysokiej rangi do użycia przez nich samych. Albo inna technika, którą będzie wykonywał ktoś, ale to ja będę płacił chakrą. Mam jak pomóc każdemu na polu bitwy. Wystarczy powiedzieć jak i co zrobić. - dodał jeszcze. Tak, był w idealnej pozycji do pomagania innym. Do wpływania na ludzi i nie narażanie swojego życia. Nawet będąc na placu boju może trzymać bezpieczną odległość, chowac się za innymi. Wystarczy, że zostanie ustawiony na polu bitwy. Albo w ofensywie, albo defensywie. Był w stanie pełnić każdą rolę ze stuprocentową skutecznością. Być kartą do pokonania Antykreatora i pozwalać innym do grania na czas. Jedyne, czego mu brakowało, to kierunku - doświadczenia do podjęcia ostatecznej decyzji. Doświadczenia wynikłego z lat boju i praktyki pełnej niebezpieczeństwa. Czyli coś, co Ichirou powinien mieć.

1. Wraca do siebie wszystkie dostępne robaki. 100% chowa do siebie, reszta krąży wokół niego w jak najbardziej zbitej formie w celu zwracania na siebie jak najmniejszej uwagi.

  Ukryty tekst