[Event] Loża

[Kyoushi]

Wysłuchał w spokoju swoją wewnętrzną istotę, która miała na niego niebywały wręcz wpływ, mimo że jej lenistwo było widoczne gołym okiem. W końcu naprawdę rzadko miała chęć się odezwać czy też ingerować w jego życie i to co planował. Było to tym bardziej nikczemne, ze względu na jej przykrą egzystencję za kratami, który sam białowłosy znieść nie chciał, bo przecież wiązałoby się to z jego niechybną śmiercią. Jej słowa były dla niego w pełni wystarczające by przyjąć moc, którą mu ofiarowała. Była jeszcze głębsza i jeszcze bardziej dosadna niż ta, którą opanował. Teraz czuł się pół-bogiem, gdy tylko chakra oplotła go w swoim uścisku. Ta energia była niezrównana...
Gdy chakra stawała się namacalna, to był bardzo zły znak dla każdego, który miał się z nią zmierzyć. W tym wypadku wypadło na samego siewcę NESa, który chaotycznie chyba nawet nie za bardzo miał się jak z tego wykaraskać. W sumie sam białowłosy był naprawdę solidnym i silnym shinobi, z najwyższej już półki, ale w tym wypadku mało kto mógł się równać z jego siłą. Właśnie chakra, błekitno-ognista chakra przekroczyła wszelkie granice, które do tej pory były nieosiągalne. Po chwili zauważył, jak zza jego pleców wyrasta jeszcze jeden ogon, tym razem już o wiele bardziej przypominający niebieskie płomienie, aniżeli powłokę z chakry. On sam wręcz upadł na cztery łapy, a on sam zamienił się w wielce świetliste stworzenie, który tętniło ognistą i palącą chakrą.
Temperatura wokół nie tylko się zwiększyła, a atmosfera zgęstniała. Zrobiło się wręcz strasznie. Miał po swojej stronie potwora, który grał w tej samej drużynie. To był doskonały znak, a białowłosy nie zamierzał się zatrzymywać. To był dla niego koniec. Koniec NESa. Już się szykował do ataku, a zachował wszystko co było do tego potrzebne - w szczególności kontrolę i pełną świadomość kogo miał atakować i dlaczego. Wszyscy wokół zaczęli uciekać, ale to dobrze. Niepotrzebne były kolejne ofiary, które dostałyby rykoszetem, gdy on sam zacząłby swoją walkę. NES w tym czasie wymordował swoje ofiary, przetrzymywane cieniem, jednak miał tutaj wielki problem. Kyu emitował światło, więc nie dawał się chwytać w cień. Teraz się zaczął dopiero taniec.
Z jego pleców wyrosły dwie ręce, które wielkim okręgiem ruszyły w kierunku NESa, a sam Kjudini, nie zamierzał zasypywać gruszek w popiele. Wybił się z czterech łap w kierunku samego NESa z niemożliwą wrecz prędkością by bezpośrednio zaatakować samego siewcę chaosu, nie dając mu dokończyć słów. Jeżeli chciał odskoczyć od bezpośredniego ataku pięścią w twarz białowłosego to jego dłonie z chakry miały go po prostu w jakikolwiek wręcz sposób pochwycić i zacisnąć na nim swoje łapska, by po chwili odbić swoją siłe na nim samym - przysmażyć jak dobrego steka. Białowłosy poczuł tę moc, by zabić go choćby jednym uderzeniem. Nie miał do niego żadnych skrupułów, a będąc tak sprawnym i widząc niemalże wszystko dzięki Sharinganowi, mógł reagować na jakiekolwiek sztuczki tego bydlaka, a w szczególności zabawą cieniem. Nie zmierzał się bawić z NESem, zamierzał go po prostu zabić, wgnieść w ziemię, pozbyć się i pożegnać gorzko...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

W obliczu nawałnicy problemów i zagrożeń najwyższej rangi trudno było szukać pozytywów, ale jeśli już, to z pewnością wśród nich znalazło się zebranie przy sobie części unijnej delegacji. Ichirou nie zapominał o swojej roli, z jaką przybył do Sogen. Był liderem, a więc musiał zachowywać się jak lider. Nawet w przypadku dokonania niemożliwego i zgładzenia Antykreatora, to samotny powrót do Atsui oznaczałby klęskę.
Pytanie Ren o pozostałych było zaskakująco przytomne. Choć Seinin z oczywistych pobudek traktował ją z pewną rezerwą i niechęcią, to jednak był w stanie docenić jej postawę. Najwyraźniej zepchnięcie Kaguya do wędrujących obozów wyszło im na dobre, bo w końcu nauczyło wspólnotowego myślenia.
– Pozostali toczą swoje walki. Twój krewniak właśnie mierzy się z licznym wrogiem przy bramie głównej. Nie jestem w stanie zlokalizować sygnatur chakry dwójki naszych najmłodszych Doko... – urwał na moment, przygryzając dolną wargę niemal do krwi. Zreflektował się nad tym, jak bardzo sytuacja jest przepierdolona, a wizja kolejnych strat poza Airan nie poprawiała mu nastroju. – W całej stolicy jest sporo zamętu. Poza areną są też inne nieludzkie źródła chakry – wyjaśnił treściwie, by uświadomić je, z jak poważną sytuacją się mierzą.
Słowa Mayū sprawiły, że przez jego dotąd dość posągowe oblicze przemknął ulotny, krzywy uśmiech. Złote dziewczę trzymało fason nawet w tak szalonej sytuacji. A może to był po prostu sposób na rozładowanie nerwów?
– Taka okazja zjawia się z rzadka, trzeba się wyszykować – pociągnął krótko luźną rozmówkę, ale zaraz po tym natychmiast spoważniał. Padł tematu planu. Ichirou przeniósł swoje kocie spojrzenie w stronę centrum areny, gdzie wyczuwał kotłującą się energię.
– Już miałem z nim raz do czynienia. Skurwiel wraca do siebie nawet po największych obrażeniach. Spróbujemy czegoś innego. Trzeba go osłabić i pojmać, a potem Mujin spróbuje techniki, która być może powstrzyma jego zdolność – oznajmił, subtelnym gestem dłoni wskazując na medyka, gdy o nim wspomniał.
W międzyczasie w ręce wpadły mu specyfiki wspomnianego, jednak zachował je na później. W tym momencie, kiedy niesiony był siłą energii natury, zamierzał polegać przede wszystkim na swoich klanowych umiejętnościach. Perspektywa późniejszego opadnięcia z sił była dość ryzykowna, bo walka z Hanem mogła okazać się maratonem, a nawet jeśli, to po niej i tak pozostawały inne zagrożenia poza areną. Specyfik zostawił więc na później, na sytuację, kiedy nie będzie już mógł polegać na Trybie Mędrca, a spotyczka przyjmie bardziej bezpośredni wymiar i pojawi się potrzeba dobycia zabandażowanego miecza.
Zerknął na moment na chłopca o łudząco podobnej do niego sygnaturze chakry. Ten w końcu zaczął zachowywać się z rozsądkiem. Najwyraźniej Ichirou miał do dzieci dobrą rękę - tę od wyprowadzania policzków.
Jego uwadze nie umknęło też, co działo się aktualnie z Kyoushim. Asahi wiedział dobrze, co kryje w sobie jego kompan, ale nie miał teraz pojęcia, czy jego sytuacja jest pod kontrolą.
Na więcej przemyśleń lub rozmów nie było czasu. Seinin na ułamki sekund wcześniej wyczuł to, co nadchodziło. Nastąpił potężny wybuch, który rozniósł na wszystkie strony szczątki i tak zdewastowanej już areny
Na rozkaz Mędrca smugi piaskowej farby w niesamowitym tempie rozlały się po całym płótnie areny, chroniąc obecnych na tyle, na ile to było możliwe.
Zaklął w duchu, kiedy zobaczył odłamki głazów uderzające w Misae. Na szczęście nic poważnego jej się nie stało, ale wiedział, że musi wycisnąć z siebie jeszcze więcej.
Jego uwaga była skupiona teraz przede wszystkim na tym, który ponownie objawił się w centrum areny. Skurwysyn zdążył dopaść Ukyo. Choć Diabeł Świtu mógł ruszyć z reakcją, to miał świadomość, że cokolwiek zrobi, będzie prawdopodobnie i tak już za późno – los lidera Kaminari wydawał się być przesądzony. Asahi mimo wszystko ruszył z całą mocą swoim piachem, który roztaczał się po arenie i trybunach. Nawet jeśli uchwyt na szyi Ukyo miał zaraz zostać śmiertelnie zaciśnięty, to niech przynajmniej ta ofiara na coś się przyda i zabierze cenny moment uwagi Antykreatora.
W tym czasie wzmocniony energią natury surowiec Seinina uformował się w locie w dwie wielkie, potężne łapy, mające za zadanie dopaść wroga z przeciwnych stron i zamknąć go w swoich szponach. Poza tym frontalnym ruchem Ichirou wykonał równolegle jeszcze jeden manewr. Część jego piachu miała zostać rozprowadzona pod ziemią i rozejść się na obszarze wokół Hana, by zaraz po tym przeobrazić się w złociste, ruchome piaski, które przy wsparciu wychodzących z nich, dodatkowych macek powinny znacząco spowolnić ruchy przeciwnika.
Sam natomiast trzymał dystans, utrzymując się na latającej chmurce. Był w pełni skupiony, gotów do natychmiastowej reakcji i ochrony piachem zarówno siebie jak i sojuszników.
I bardzo możliwe, że nigdy w życiu nie był tak zdeterminowany jak właśnie teraz.

  Ukryty tekst

[Misae]

Misae spotkał niesamowity zaszczyt. Mogła ramię w ramię pracować z kolejnym shirei-kanem - nawet jeżeli Masahiro oficjalnie nie został przedstawiony, na pewno można było liczyć go do tego zaszczytnego grona!; tym razem los padł na Ukyo. Był dokładnym przeciwieństwem filigranowej dziewczyny. Jego muskulatura i posągowa budowa ciała dla wielu mogła być przyrównywana do boskiej sylwetki. On miał niesamowitą, niepojętą wręcz siłę, a ona miała zdolności aby tą siłę wykorzystać do znalezienia tych, którym pomoc była najbardziej potrzebna. Nieszczęście chciało, że udało im się pomóc tylko trójce, że nikt więcej nie uchował się pod gruzami. Świadectwem tego bólu i smutku były pozostałe po łzach smugi, które teraz zdawały się być tylko odległym wspomnieniem. Teraz musiała działać. Od jej decyzji zależało niejedno życie. Na opłakiwanie poległych przyjdzie jeszcze czas.
Serce zdawało się nieznośnie, boleśnie walić, póki mały lisek nie podniósł głowy, odzyskując przytomność. Naiwność chciałaby nazwać to pierwszym sukcesem tego dnia, lecz doświadczenie nie pozwalało dzielić skóry na niedźwiedziu, zwłaszcza, że wiedziała, że czas nie był po ich stronie. Musiała zrobić jak najwięcej póki mogła. Mimo to, drobny uśmiech zawitał na jej twarzy go zobaczyła czekoladowe ślepia fenka. Zsunęła z ramienia plecak, który niezmiennie zdobił jej plecy. Wzmocniona pigułką żywnościową czuła dodatkowy zastrzyk energii, który zamierzała wykorzystać.
-Do plecaka - rzuciła rozchylając klapę plecaka, aby uszaty mógł wejść, niezmiennie przesyłając do kuzynki leczniczą chakrę. Musiała schować Tomoe przy sobie, już kiedyś na misjach skrywał się w jej plecaku, nie było to dla niego nic nowego, a musiała go mieć przy sobie. Dosyć. Za każdym razem gdy oddawała go pod czyjąś opiekę, kończyło się to ze stratą dla fenka. Nigdy więcej nie spuści go z oczu.
Uniosła wzrok na chwilę, rozglądając się po arenie, gdy zarzucała plecak spowrotem na plecy. Chciała ocenić sytuację. Mujin, którego poznała dawno temu w szpitalu w będącej pod władaniem mafii osadzie wraz z Chirou roznosili jakieś specyfiki. Do Ichirou dołączyły panie, w jednej z nich rozpoznała uczestniczkę turnieju reprezentującą Pustynię. Pozostałe panie po charakterystycznych ubraniach i urodzie również pasowały jej do tego obrazka… zwłaszcza, że jedna z nich korzystała z takich samych technik co pustynny Diabeł… tak, to wiele wyjaśniało. Dobrze. Każda para… a teraz nawet trzy pary, się przydadzą. Ichirou przygotowywał się i rodzielał zadania. Przez usta przebiegł jej drobny uśmiech. Zawsze musiał być w centrum uwagi, czyż nie?
Wróciła wzrokiem do kuzynki, musiała ją ocucić. Wiedziała, że zapewne jej kości są połamane, więc potrząsanie byłoby nierozsądne. Musiała zadziałać inaczej. Drobne szczypanie po policzku powinno zadziałać. Wtedy…!
Poczuła to. Wrócił. W ułamu sekundy ogromna potęga wyłoniła się spod ziemi, tak, jak wiedziała, że zrobi. Czuła to, a jednak naiwnie wierzyła, że mają więcej czasu. Poczuła uderzenia, fragmenty loży, dosięgnęły jej ciała, szczęśliwie nie raniąc jej specjalnie. Otarła oczy z pyłu. Na chwilę przerwała leczenie, na sam koniec by kolejny raz tego dnia złożyć dłonie w jedną pieczęć i posłać krótkie błaganie do jednej osoby.

  Ukryty tekst

Skoro wcześniej obiecał ją chronić, może mimo iż był zajęty, mimo, że miał dużo na głowie pomoże dziewczynie, bo ona sama nie mogła, nie aż tak. Od razu po tym wyszła przed kuzynkę, gotowa do obrony, do zabrania dziewczyny gdzieś w bok. Skupiła wzrok na tym, kto pojawił się na arenie. Nigdy nie przywyknie do niego. Jej oczy nie przywykną do jego ruchów. Miała szczerą nadzieję na pomoc i że nie będzie musiała strzec już kuzynki, bo ta, będzie w bezpiecznym miejscu. Była stabilna, a dodatkowa pomoc medyczna, która była na niej użyta powinna wystarczyć, aby przetrwała. Misae zamierzała zostać. Robić to, do czego została wyszkolona - do wspierania innych by byli najlepszą wersją siebie i kto wie? Może zmienili przeznaczenie i wygrali z niepokonanym.
Oczywiście, jeżeli Aiko nie zostanie zabrana Misae będzię ją osłaniać, a w razie konieczności również przemieści na bok, sama też cały czas była gotowa do uników. Była w końcu kunoichi, a wsparcie Ichirou było dla niej wystarczającą pewnością, że będzie dobrze. Chyba po prostu nie docierało do niej to co właśnie widziała. Nie docierał do niej makabryczny widok, jak Han właśnie mieżdżył niepokonanego. Oczy widziały, a mózg nie pozwalał tego zaakceptować…

  Ukryty tekst

[Ren]

Znajdowanie się na znacznej wysokości, w dodatku na platformie z utwardzonego piasku - czyli czegoś, co raczej powinno znajdować się na poziomie gruntu - było nieszczególnie przyjemnym doświadczeniem dla twardo stąpającej po ziemi Kaguyi. Z tego powodu, gdy już udało jej się przemieścić na chmurkę utworzoną przez chłopca, beduinka pozostała pokracznie zgięta, na ugiętych nogach starając zapewnić sobie choćby ułudę względnej stabilności. Zmarszczyła czoło, spoglądając na swój nietypowy środek transportu, aż wreszcie uniosła wzrok na dzieciaka z Lasu, dzięki któremu mogła utrzymać się w powietrzu. Choć wyglądał podobnie do Asahiego, to nie czuła się do niego szczególnie uprzedzona. Gówniarz najwyraźniej wychowywał się poza zasięgiem swojego przeklętego rodu, może wyszło mu to na dobre.
- Nazywasz się Nara Chirou, tak? Jestem Ren - rzuciła w stronę chłopca, wolną dłonią na moment dotykając swojej klatki piersiowej. - To jest Maji Akiyoko. Ta z gurdą nazywa się Mayu. - Wskazała każdą z nich po kolei. Jeśli będą znać swoje nazwiska, to łatwiej będzie im koordynować ruchy. Trudno było teraz określić, ile dzieciak od Nara miał lat, ale jej siostra chyba była w podobnym wieku. Choć Ren nie była szczególnie dobra w rozładowywaniu napięcia, to teraz starała się brzmieć spokojnie, jakby wszystko mieli pod kontrolą. Nawet jeśli tak nie było. Zmusiła się do krzywego uśmiechu. To był tylko gówniarz, nie powinno go tutaj być. - Utrzymaj mnie blisko dziewczyny Sabaku, Chirou. Jeśli będziemy współpracować, to na pewno wrócimy do domów.
Skoro była już mowa o dzieciach i powrotach do domu, Ichirou, o dziwo, jednak miał informacje na temat tego, jak sprawy się mały jeśli chodzi o resztę unijnej delegacji. Kaguya uniosła nieznacznie brwi, wysłuchując słów Sentokiego Sabaku. Najwyraźniej był on w stanie zgromadzić na odległość informacje o tym, gdzie znajdowali się pozostali - widziała już kiedyś, jak Mayu przy pomocy piaskowego oka zbiera informacje o terenie, ale nie sądziła, że Sabaku są w stanie zbadać w ten sposób aż tak wielki obszar; trudno powiedzieć, by ta wiadomość szczególnie ją uszczęśliwiła. Sporą ulgę natomiast dała jej świadomość, że Kaguya Taisho jest nadal cały - dobrze wiedzieć, że jak na razie obydwoje utrzymali się przy życiu. Gorzej, że Asahi nie był w stanie namierzyć dwojga ich Doko - wszyscy tu obecni byli wyżsi rangą, więc to zaginięcie było więc nawet większym zaniedbaniem niż to, co stało się z Hibiki Airan, która tytułowała się rangą Sentokiego. Rzekomo nieludzkie źródła chakry również nie były zbyt radosną nowiną. Bruzda pomiędzy zmarszczonymi brwiami Ren pogłębiła się tylko, ale nie zadawała więcej pytań.
Na hałdzie piachu dotarły do niej specyfiki, które dystrybuował długowłosy mężczyzna - Mujin, jeśli dobrze zapamiętała. Podniosła je ostrożnie, a następnie powąchała odruchowo, jakby łudząc się, że taki test pozwoli określić jej, czym w ogóle jest medyczny koktajl, który właśnie otrzymali. Zerknęła dyskretnie najpierw na obcego mężczyznę, a następnie na pozostałych mieszkańców Unii, sprawdzając, czy ktoś zamierza wspomóc się substancją od nieznajomego. Chwilę później wsunęła obie dawki do swojej torby - poczekają, aż sytuacja ze złej stanie się tragiczna. Chwilę temu na jej języku rozpuściły się resztki pigułki żywnościowej, na razie wystarczy.
Jeśli Chirou wysłuchał jej prośby i zbliżył platformę bliżej złotego dziewczęcia, Ren przechyliła się w stronę dziewczyny dość niezgrabnie. Wszyscy znali swoje miejsce i rolę - Mujin, Chirou, Akiyoko, Mayu. Z wyjątkiem Kaguyi. Ona jednak aż za dobrze wiedziała, że jeśli tam, na dole, naprawdę znajdował się legendarny Antykreator, to zejście byłoby po prostu samobójstwem. Problem jednak był taki, że bezmyślne rzucenie się do agresywnej walki w zwarciu było jedynym, co Ren tak naprawdę potrafiła dobrze robić. W tym momencie Kaguya była więc zwyczajnie niepotrzebna. I niby po to Mayu wyciągnęła ją z cholernej pułapki? By znów była kolejną osobą, na którą trzeba uważać?
- Dam ci moją chakrę - wychrypiała przez zaciśnięte zęby, wyciągając swoją pokrytą odciskami dłoń w jej stronę. Jeśli nie była w stanie teraz nic robić, to mogła chociaż w ten sposób spłacić ten cholerny dług wobec dziewczyny. Mayu, w przeciwieństwie do niej, razem z Akiyoko miała siłę i narzędzia, by wesprzeć Asahiego w walce z tym pojawiającym się i znikającym skurwysynem z legend. - Podaj mi rę-...
Nie zdołała dokończyć rozpoczętego zdania, bo tam, na dole, coś znów zaczęło się dziać. Coś swoim impetem poderwało gruzy, które pozostały z loży, wznosząc je ku górze, raniąc medyczkę o jasnych włosach, która zajmowała się pomocą uwięzionym w gruzach rannym. Coś odepchnęło głośnego chłopaka, który wcześniej szarogęsił się w trakcie turnieju, rzucając nim mocno o podłoże. Coś szarpnęło długowłosym dryblasem od fiolek, prawie strącając go z zajmowanej przez niego pozycji. Coś… Nie, ktoś. Ktoś poderwał jednego z liderów za gardło, wznosząc go w powietrze lekko i bez wysiłku, jakby potężnej postury mężczyzna był szmacianą lalką.
Asahi Ichirou zareagował natychmiast, podrywając się wraz z piaskiem w tamtą stronę tak szybko, że zmysły Kaguyi nie były w stanie nadążyć za tym, co działo się dookoła. Ruchomy piasek przemieszczał się dookoła, utrudniając rozeznanie w terenie i dezorientując zmysły. Kaguya już nie czekała. Naglącym gestem ręki zachęciła dziewczynę do tego, by zbliżyła ramię w zasięg jej silnego uchwytu, a następnie zacisnęła szorstkie palce na wątłym barku dziewczyny Sabaku. Wystarczył jeden sygnał, by wtłoczyła w jej ciało swoją energię.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Czy spodziewał się, że każdy weźmie jego dodatki? Nie, jak najbardziej nie. Będą mogli chcieć wziąć to dla siebie i przetestować w lepszych warunkach. Albo nie wziąć wcale. Cholera, gdyby to mu dano jakikolwiek produkt i kazano wstrzyknąć sobie w ciało albo podać w jakiejkolwiek innej formie, to byłby nieufny i prawdopodobnie by tego nie zrobił. Nie mógł więc nawet mieć im tego za złe. Znacznie lepiej by było, gdyby Yokage posiadał jakiegoś rodzaju wyrobioną reputację, ogólną opinię i szacunek dające mu kredyt zaufania nawet w ramach interakcji drastycznych i ograniczonych przez zewnętrzne zagrożenia. Niestety nie miał. Mógł być geniuszem i najlepszym medykiem w dowolnej krainie geograficznej, niezależnie od miejsca jego pobytu, ale jeśli nikt o tym nie wiedział - nie miał jak wyegzekwować od innych posłuszeństwa. W kryzysowych i zwykłych sytuacjach. Po prostu nie miał jak.
Przynajmniej jego piaskowy kompan wykonywał powierzone mu polecenia z należytą sumiennością i zapałem. Szybko wyczerpał swoje zasoby substancji wzmacniających różnego rodzaju, a przynajmniej te, które zdecydował się ludziom rozdać. Miał co prawda "sok na mniejszy wpierdol", jak postanowił brutalnie go nazwać dopóki nie znajdzie innego określenia, ale musiałby go rozdysponowywać w locie, co nie było pomysłem godnym uwagi. Rozdawał więc swoje substancje. Obserwował otoczenie. Czekał na ten jeden moment, w którym zagrożenie ponownie się pojawi.
I jak najbardziej się pojawił. Równie niespodziewanie, jak się spodziewał. Gwałtownie i brutalnie... Nie do końca był w stanie, nawet oczekując na efekt, przewidzieć jego miejsca. Przygotować się. Bo świadomość tego, że coś cię ugryzie, nie przygotuje cię na każdą ewentualność. Każdy moment, każde miejsce i na różnie ostre kły i pazury. I tak dlatego jego reakcja była znacząco opóźniona. Gdyby nie piach to pewnie sam poleciałby do tyłu. Antykreator dosłownie zlapał kogoś za mordę. Za gardło. Mujin nie miał zamiaru wchodzić między nich. Miał zamiar czekać na to, aż Ichirou pochwyci piachem Hana. Zniszczy go, rozniesie na kawałki. A potem kazać podlecieć swojemu piaskowemu woźnicy i zapieczętować drania z dużego zwoju, który wyjmie z plakietek na dłoniach. Musiał czekać. Utrzymywać się nisko i nie wzbudzać atencji nikogo ani niczego. Co też dał znać swojemu woźnicy.
- Czekamy na moment. Trzymaj się z dala od jego uwagi.

1. Czekał na odpowiedni moment.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Nana

To nigdy nie jest tak, że jest dobrze albo niedobrze. Życie musiało łączyć oba. Było plątaniną wydarzeń. Nana od kilku dni była po środku wielkiego chaosu. Walki na arenie, zagrożenie życia, aż w końcu faktyczny atak i walka o przetrwanie. Musiała podejmować decyzje już. Gdy z ciągnięcia kupca przeszła na prowadzenie go za rączkę nawet się nie odezwał - trudno było powiedzieć czy taka kolej rzeczy mu odpowiadała czy po prostu był zbyt zaaferowany by wszystko dostrzegać. Co by to nie było, Nanie łatwiej było go prowadzić, to na pewno.
Wtedy wszystko się zaczęło. Kamino, atak, ludzie Cesarza. Nana nie miała zbyt wiele czasu do namysłu. Kiedy tylko dostrzegła kolejny szykowany atak sama przeszła do ofensywy, posyłając w stronę przeciwników techniką ognia. Niestety, technika ognia, wraz z przyłączoną do noża notką skutkowała wyjątkowo pokaźną eksplozją, której uderzenie i błysk na moment skołowały wszystkich.
-Szlag… - syknął kupiec, który wcześniej pchnięty do ucieczki, stracił równowagę padając.
Uderzenie rozwiało ogień, już miało dojść do wypuszczenia z ust drugiego zapewne wodnej techniki - tak można było zakładać po pieczęciach; gdy doszło do kolejnego uderzenia. Teraz większego i mocniejszego, które zatrzęsło gruntem pod stopami wszystkich. Cokolwiek działo się na sercu areny, miało swoje odzwierciedlenie tutaj.
Kamino nie traciła czasu, gdy tylko zobaczyła co dzieje się na arenie pobladła i doskoczyła do brunetki, młodszej, ale o równie widocznych cechach rodu. Była przejęta, można wręcz powiedzieć, że wystraszona.
-Chodź ze mną, musimy jak najszybciej uciekać - wpatrywała się swoim szkarłatnym wzrokiem w Nanę, z wyciągniętą w jej stronę dłonią oczekiwała odpowiedzi.

[Mayū]

Ach, no tak. Oczywiście, że wielki Seinin nie dzieli się swoimi sekretami tak łatwo i wprost. Było to też całkowicie zrozumiałe. Ba, pewnie sama nie podzieliłaby się taką wiedzą. Tajemnica jego kocich ślepi, które w jakiś trudny do wyobrażenia przez nią sposób łączyły się z szybkością jego piasku, musiała zostać odłożona na później — bo też nie miała zamiaru rezygnować z kolejnych prób dowiedzenia się, skąd czerpał tę przedziwną moc. A skoro nie były to plany na teraz, to tylko prychnęła w reakcji na jego wymijającą odpowiedź, podciągając kącik ust do grymasu, który miał być zaczątkiem uśmiechu; ten kącik jednak szybko opadł, gdy tylko jego oczy powróciły na arenę. Mayū natomiast zatrzymała się na twarzy Seinina chwilkę dłużej, z wręcz badawczą ciekawością przypatrując się urywanym ruchom jego szparkowatych źrenic. I, nie mogąc z tych oględzin nic sensownego wywnioskować, przeniosła wzrok z powrotem na pokryte grubą warstwą piasku podłoże. Nie mogła teraz się rozpraszać.
Nie mogła, a raz jeszcze dała się rozproszyć, gdy z zadziwiającą obojętnością opowiadał coś o sygnaturach chakry — że nie może ich zlokalizować? Rzuciła mu raz jeszcze krótkie spojrzenie, a jej brwi zmarszczyły się delikatnie. Czyli to też, do cholery, znajdowało się w jego arsenale? Chociaż przerażająca myśl, że faktycznie dzieliła ich spora różnica nie tylko wieku i doświadczeń, ale też umiejętności, przemknęła przez jej głowę, to została szybko stłumiona przez kolejną refleksję — że dobrnięcie do tego poziomu zajęło mu wystarczająco długo, by Mayū natychmiast uznała, jak zawsze, że to tylko kwestia czasu. I że już była na dobrej drodze, bo przecież już teraz uważała się za silną. Wcale nie uznawała Ichirou za osobę o mocy, która była poza jej zasięgiem; i też nie byłaby sobą, gdyby nie sprowadzała każdego możliwego tematu do kolejnych rozbudowanych rozmyślań o sobie. Niezmiernie rzadko wychodziła z własnej... głowy.
— Może schowali się gdzieś, gdy zrozumieli, jak idiotyczny był ten ich pomysł — bąknęła z właściwą sobie zgryźliwością, nawiązując do ich wspólnego oddania walki. Chyba wciąż nie mogła do końca sobie uświadomić, w jak beznadziejnie złej sytuacji znalazła się nie tylko pustynna delegacja, ale i reszta przybyłych na ten cholerny turniej. Ilu jeszcze mogło być tych zagubionych Dōkō, którzy zginęli okrutną śmiercią gdzieś pod trybunami? — Albo uciekli. — Albo nie żyją.
Przedstawiony przez lidera delegacji plan ciężko było nazwać w ogóle planem, bo też był wyjątkowo skąpy w jakiekolwiek podpunkty, które mogliby odhaczać. Komunikat Ichirou nie obfitował także w jakiekolwiek rozkazy dla swoich podwładnych, które mogłyby uporządkować cały proces pozbywania się istoty — człowieka? — o tak nieprawdopodobnej zdolności do regeneracji. Wyglądało na to, że Ichirou miał zamiar podejść do tej sprawy w sposób całkowicie spontaniczny. I nawet jej to nie przeszkadzało, bo nieszczególnie przepadała za wcielaniem się w tą stronę, która wykonuje rozkazy, zamiast je wydawać, ale jednocześnie wiedziała, że zrobiłaby to lepiej. Jeśli chodziło o rozdzielanie zadań, to spisywała się wręcz znakomicie.
— Być może? A, czyli nic nie wiemy. — Odruchowo podążyła wzrokiem za ręką Seinina, by zerknąć przelotnie na mężczyznę, który podobno był w posiadaniu techniki mającej ujarzmić samego Antykreatora. Czy to nie byłoby zbyt łatwe? Czy naprawdę dało się poskromić tak potężną osobę jedną techniką? Chociaż brzmiało to dość absurdalnie, to jednak nie mieli innego planu. Skoro więc niejaki Mujin miał być jednostką niezbędną do przeprowadzenia całej tej operacji, to musiała co jakiś czas sprawdzać, gdzie aktualnie się znajdował. Tak na wypadek, gdyby coś chciało strącić go z piaskowego obłoczka.
A skoro już o obłoczkach mowa, to już chwilę później zarejestrowała, że Ren przesiadła się na chmurkę łudząco podobnego do Asahiego szczylka. Bez wahania rozbiła swój twór w bezkształtną, piaskową plamę, po czym przemieściła ją z powrotem do ciężkiego naczynia na swoich plecach. W tym samym momencie dotarła do niej kolejna, obca kupka piasku o przedziwnej zawartości. Ułożyła sobie na dłoni oba medykamenty, po czym uniosła strzykawkę, by zobaczyć z bliska, co w niej się znajduje. Nie istniała żadna siła na tym świecie, która sprawiłaby, że z własnej woli wbiłaby sobie coś takiego w okolice głowy — nawet, jeśli to miałoby wyostrzyć jej zmysły. Nic nie przeszkodziło jej jednak w schowaniu ich sobie do torby, lekko zaintrygowana, czym te specyfiki naprawdę są. Jeśli przeżyje, a przeżyć musi, to pokaże ojcu, by spojrzał i powiedział, co o tym myśli. Może rozpoznałby, czy są w ogóle przydatne. W najgorszym wypadku będą sobie czekać na odpowiedni moment — czyli na wtedy, gdy będzie wystarczająco zdesperowana, by szukać pomocy we wspomagaczach od nieznajomego mężczyzny.
Wzdrygnęła się instynktownie, czując nieoczekiwany ciężar dłoni stojącej gdzieś za nią Kaguyi na swoim barku. Zdążyła już zgromić ją spojrzeniem, zanim ta wybełkotała powód, dla którego postanowiła o sobie przypomnieć.
— Co? Zgłupiałaś? — syknęła w odpowiedzi, niedbałym ruchem dłoni usiłując pozbyć się jej ręki ze swojego ramienia. Było to o tyle oburzające, że taka propozycja nie mogła przecież powstać z niczego. Czy naprawdę wyglądała już na tak wyczerpaną? I chociaż było wysoce prawdopodobne, że w niedalekiej przyszłości z przyjemnością przyjmie jej własną energię, traktując jak naczynie składujące dodatkowe pokłady chakry, to jednak teraz nie był ten moment. Teraz jeszcze czuła się znakomicie. Na jak długo?
Przysięgłaby, że jej zmysły zareagowały natychmiastowo, a wciąż spóźniła się, gdy jej wzrok próbował odszukać źródła tego ogłuszającego huku. Gardło zacisnęło się boleśnie, gdy odruchowo brała głęboki haust zanieczyszczonego pyłem powietrza; aż niemal zachłysnęła się, widząc, z jak bezczelną lekkością podnosi tego postawnego mężczyznę, którego widziała nie tak dawno w loży. Chyba był od Kaminarich? Nieważne. Zanim uświadomił sobie, co się z nim dzieje, to pewnie i tak już nie żył. Jak w ogóle mieli walczyć z czymś takim? Zmusiła się do kolejnego wdechu, najwyraźniej przypominając sobie, że powinna oddychać.
Pozostanie na terenie areny było wciąż odwagą czy już brawurą? Chociaż zawsze balansowała po tej cienkiej granicy, to jednak była też przekonana, że miała wystarczająco dużo rozsądku, by nie robić z siebie głupca. Ale czy teraz też tak było? Czy gdyby wiedziała, z jak wielkim niebezpieczeństwem przyjdzie im się mierzyć, to czy by została? Chciała wierzyć, że tak. W końcu była żołnierzem. Nie miała pojęcia, co powiedziałaby liderowi, gdyby teraz uciekła. Że się przestraszyła? Że to było dla niej za dużo? Nie mogłaby nawet na siebie spojrzeć.
Piaskowe smugi, którymi manipulował Ichirou, mieniły się w jej oczach złotawym blaskiem; i nie była pewna, czy źródłem skrzenia była bardziej ich niebagatelna szybkość czy to, że część kwarcowych ziarenek przemieniła się w złoto. Błyskawiczna reakcja Seinina wystarczyła, by wyrwała się z tej chwilowej półprzytomności i omiotła pośpiesznie okolicę. Zlokalizowała dwie kobiety, które znajdowały się zdecydowanie zbyt blisko martwego Ukyo i tego, który odpowiadał za jego śmierć. Dopóki jednak znajdowały się w pobliżu piasku były względnie bezpieczne, więc odszukała wzrokiem medyka i tamtego smarka reprezentującego Nara. Jeszcze jakoś się trzymali. Ren chyba też, bo wciąż czuła jej dłoń na swoich ramionach. Stanu Akiyoko nawet nie sprawdzała, bo była pewna jej umiejętności; pomijając to, że jej żelastwo prawdopodobnie już unosiło się w powietrzu.
A potem przeszła wreszcie do działania, które zapoczątkowane zostało przemienieniem jej rozsianego po całej arenie piasku w złoto i, co za tym idzie, ciężkim westchnięciem Sabaku, gdy poczuła, że w ułamku sekundy pozbyła się naprawdę dużych pokładów chakry. Jak tylko piasek Seinina uwzięził Antykreatora, to posłałaby w tamtą stronę sporą ilość złotego pyłu, by powlec piaskowe łapska dodatkową warstwą, która wzmocniłaby ich uścisk. Jednocześnie starała się być na tyle czujna, ażeby móc w każdej chwili użyć kruszcu do obrony przed ewentualną ofensywą pochwyconego. Zwracała też uwagę na kolejne kroki czy to Ichirou, czy Mujina, absolutnie nie chcąc im przeszkadzać swoim surowcem w zrealizowaniu planu.

  Ukryty tekst

[Anzou]

Anzou postanowił działać. Nie było innej możliwości, aby zaspokoić jego głód wiedzy. Taki już był, chciał znać każdy, nawet najmniejszy szczegół związany z atakiem. Był w stanie zaryzykować wiele, aby osiągnąć swój cel. Za bardzo nie liczył się z konsekwencjami. Co więcej, tutaj też gdzieś byli jego ludzie, jego siostry i bracia z klanu, którzy być może potrzebują pomocy. Jedna osoba wygłosiła swój monolog, Kaminari uważnie wsłuchał się w jej słowa. Nie zwracał uwagi na jej zarzuty. On i jego klan mieli ręce czyste. Gdyby cokolwiek było planowanego względem Uchiha i ponownego otwarcia Wojny - zapewne by o tym wiedział.
- Myślę, że teraz powinniśmy skupić się na tym co istotne - czyli na zażegnaniu zagrożenia. Po prostu musimy zlikwidować każdego przeciwnika. Razem. Ramię w ramię. Jak paradoksalnie to nie brzmi.
Odpowiedział chłodnym tonem Władca Piorunów, który usłyszał misterne słowo Han. Znał je co prawda tylko z opowieści, wiedział, że to potężny przeciwnik, jedna z najsilniejszych istot tego świata. Wtedy jego plecy przeszedł dreszcz, a ciało odczuło zimno. Nigdy nie był w takim stanie. Ręce delikatnie zaczęły się trząść, ale... coś kazało mu przeć do przodu. Chłopak przełknął ślinę i udał się wraz z nowymi towarzyszami w znanym im kierunku. Anzou zbliżył się do loży, w której działo się tyle, że jego wzrok i zmysły nie mogły tego pojąć. Chłopak pozostawał w stałym skupieniu, nigdy nie wiadomo z której strony nastąpi atak i jaką będzie mieć formę. Tutaj zdarzyć się już może dosłownie wszystko. Skumulowaną energię było czuć wszędzie. Jak jakiś pieprzony kocioł, w którym nie ma już miejsca na nic. Wtedy Anzou dostał kolejny cios. Zauważył Ukyo, swojego przywódcę, który... jak kukła, jak bezwładny byt pozbawiany jest życia. Nastolatek zrobił jeden krok do tyłu... Drugi... To było ponad jego rozumowanie. Nie miał najmniejszego pojęcia kogo widzi na oczy. Emocje atakowały go z każdej strony. Złość, frustracja, strach... Ich wybuchowa mieszanka i gadzi umysł mówiły już tylko jedno: ucieczka. Anzou przełknął ślinę.
- Co... Kto... Co zrobimy teraz? Przecież ja... my nie mamy szans...
Anzou nie miał pojęcia co robić. Był w rozsypce. Liczył, że znajdzie się tutaj ktoś silniejszy od Ukyo i powali tego napastnika. Zniszczy go, rozszarpie i zakończy ten cały syf. Początkowy natłok emocji powoli ustępował, Anzou starał się powoli łapać powietrze i wziąć w garść. Białowłosy zaczął rozglądać się za czymkolwiek, co może wykorzystać do podmiany, która być może uratuje jego skórę... albo przedłuży żywot o kilka minut...

  Ukryty tekst

[Nana]

Nana idealnie odnajdywała się w chaosie. W końcu sama uwielbiała go rozsiewać. Teraz jednak nie było czasu na obmyślanie prawdziwego planu, szukanie najlepszego rozwiązania. Trzeba było po prostu działać. Na podstawie własnych doświadczeń. Nana walczyła o przetrwanie całe życie. Nie było to dla niej nic nowego. Wychowała się w Hyuo. Sztuczki i techniki cesarskich strażników nie były dla niej niczym nowym. Nigdy nie była przykładną obywatelką. Nigdy nie utożsamiała się z Cesarstwem. Zadarła z prawem nie raz. Teraz także nie było inaczej.

Ratowała lidera Ryuzaku nie dlatego, że było jej go szkoda. Chodziło o wymianę, którą jej zaproponował. Przynajmniej tak samo wmawiała. Czy rzeczywiście była bezduszna? A może tylko próbowała taką się stać, w końcu na samym starcie obroniła go odruchowo. Nie oczekując niczego w zamian. Chciała wierzyć, że nie miała serca i zrobiła to wybierając mniejsze zło. Ryuzaku nad Cesarstwo, ale czy rzeczywiście była to prawda?

Nie było czasu na kłótnię, jednak spojrzała z dystansem na Kamino. Były do siebie wyjątkowo podobne, ale tak naprawdę całkiem obce. Nana syknęła niezadowolona pod nosem, bo nic nie szło po jej myśli.

- Zabieramy go ze sobą. Mamy umowę - odparła twardo z miną nie znającą sprzeciwu. Zamiast podać dłoń obcej kobiecie zajęła się postawieniem Tsuyo na równe nogi. Nie wiedziała co mógł jej dać w zamian, jednak poświęciła całe życie zdobyciu siły. Chciała w końcu zakończyć swoją historię i się zemścić. Nic innego nie miało dla niej większego znaczenia. Kobieta pewnie o tym nie wiedziała. Skąd mogłaby wiedzieć>

Jeśli Kamino jej nie pomogła zamierzała ewakuować kupca jak najdalej od zagrożenia na własną rękę. Nie umknął jej jednak szklany wzrok Uchihy. Nie rozumiała jej reakcji. Dlaczego im pomagała? Nie było jednak czasu ją o to zapytać

Jeśli jednak kobieta zdecydowała się wysłuchać prośby Nany zdała się na nią i wspólnie postarać się uciec przed wrogami. Nana, Tsuyo i Kamino. Jakim cudem znalazła się w takiej pozycji? Była cały czas gotowa na unik. Dokładnie obserwowała otoczenie starając się przewidywać reakcję wroga oraz wychwycić te małe szczegóły wskazujące na położenie niewidzialnego Cesarza. W końcu to on był jej prawdziwym celem.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Kyoushi

Kyoushi wyraźnie czuł w sobie, że świadomość bycia sobą była tam tylko dlatego, że robił to, co Matatabi chciała. Gdyby nie to, że wykonywał jej wolę, pewnie byłoby mu o wiele trudniej nad wszystkim zapanować. Jednak na razie było wszystko w porządku.

A może nawet lepiej.

Był potężny, było to widać na pierwszy rzut oka. Był przerażający. Ci, którzy widzieli, co się działo, uciekli. Obserwowanie tego z bliska było wysoce niebezpieczne, chociaż na pewno bardzo spektakularne.

Ciepło, które biło od pokrytego częścią szkieletu stworzenia spowodowało, że lód, którym była skuta okolica, ze względu na pogodę, wręcz wyparował. Yuki Mikoto, która była jeszcze w pobliżu w swoich lodowych lustrach, musiała z nich wyjść, ponieważ nie potrafiła utrzymać ich w odpowiednim stanie, tym bardziej, że wydawało się, że miała obowiązek wobec ludzi, którzy jeszcze tutaj zostali. Dlatego tych, którzy jeszcze nie uciekli, ochroniła za pomocą potężnego muru ze swojego lodu.

- Natychmiast przerywamy walkę - poinformowała shinobich ze strony Uchiha, tych, którzy jeszcze zostali z Ryuzaku, a także kota Ichirou, który walczył z Cesarstwem i rozrywał im gardła. Być może szukał Cesarza. Jednak Mikoto nie zakończyła swojej kwestii jeszcze. - Cesarz zdradził Morskie Klify, sprzymierzył się z Antykreatorem, a teraz uciekł, zostawiając was na śmierć z bijuu. Zakończcie walkę, przekażcie innym, że Yuki Mikoto przejmuje dowodzenie, a każdy, kto teraz się podda, przeżyje i wróci do swoich rodzin. Odbudujemy Morskie Klify!

Ludzie Cesarstwa się zawahali. Mieli chwilę do namysłu, bo Mikoto ich chroniła.

To, co się działo z Kyoushim było szybkie i nie do ogarnięcia przez większość ludzi. Nie mieli wystarczającej percepcji. Co więcej, nie tylko on działał, ale również jego bijuu walczyła, po swojemu.

NES nie miał odwrotu. Światło było zbyt mocne, żeby był w stanie zrobić cień, który mógłby jakkolwiek zagrozić Kyoushiemu i Matatabi. Nie miał gdzie uciec, nie miał jak się chronić. Doskonale też zdawał sobie sprawę z tego, że nie stanie się nic, co teraz mogłoby go uratować. Chociaż wiedział, co się dzieje poza światem, do którego należał, chociaż szaleni bogowie do niego przemawiali i opowiadali, jak to osoby wokół niego - jak i on sam - są sterowani przez sadystycznych nadludzi, którzy tylko się znęcali nad nimi - i to bardzo często spowodowało, że potrafił sobie poradzić z wieloma sytuacjami. Jednak oczywistym było to, że należał do tego świata. A nim przestał zajmować się bóg, który go lubił na rzecz kogoś, kto chciał się go pozbyć. A on musiał to zaakceptować.

To, co się stało z NESem było potem opowiadane z trwogą. Nawet, jeżeli ten próbował w jakikolwiek sposób uskoczyć i uciec. Wielkie Łapy z Chakry zapobiegły temu. Niebieska pięść atakująca od przodu uderzyła go tak, że jego głowa odskoczyła do tyłu. Siła i temperatura spowodowały, że coś łupnęło, a po chwili Kyoushi poczuł smród palonej skóry i włosów. Będąc tak blisko, NES zdecydował się na desperacki ruch i w ostatniej chwili wbił swój miecz u Kyoushiego. Jednak ten nawet nie poczuł bólu, chociaż miecz przebił mu ramię i łopatkę. NES musiał wypuścić katanę z rąk, ale jej rękojeść się rozgrzała oraz wpaliła mu się w dłonie.

Nie miał szans tego przeżyć.

Matatabi syknęła ze złości, najeżyła się w środku - a może na zewnątrz Kyoushiego. Była szansa, że to ona przejęła ból, jaki przyniosła katana NESa. To ona wytworzyła jeszcze jedną rękę z chakry i wyciągnęła broń - broń, która była rozgrzana do czerwoności tak, że krew na niej zawrzała i odparowała. Odrzuciła resztkę katany, a krew i czarna chakra zaczęły się zbierać przy jej ogonach, które zawinęły się lekko do środka. NES to było jedno. Był jeszcze Han. Byli jeszcze inni. Miała zamiar się ich pozbyć do końca. Kyoushi mógł zająć się NESem, ale ona nie miała zamiaru pozwolić, żeby inni uciekli.

Kula z krwi i chakry była bardzo foremna, ale niezbyt duża. Następnie wystrzeliła w stronę areny.

[Kyoushi]

Teraz to dopiero zaczęło się robić spektakularnie. Siła białowłosego wzrosła w zastraszającym wręcz tempie, ale nie tylko to. Oprócz samej siły fizycznej, jego chakra urosła do poziomów wręcz boskich. Teraz to sam mógł nazywać siebie chakrą lub jego źródłem. Był w pełni świadomy tego co się działo i na co sobie może pozwolić. To uczucie było wspaniałe. Nawet, gdyby sam ognio-kot chciałby przejać kontrolę, to wcale by na to nie pozwolił. Szybko musiałby przejąć władzę, bo w ogóle nie zamierzał na to pozwolić. Póki co, jednak nie dochodziło do rozbieżności, więc wszystko było w tym samym tempie i w ten sam sposób mogli podjeść do tematu.
Bez większych wyrzutów sumienia białowłosy demon siał zniszczenie, które za chwile miał się ziścić w pełnej krasie. Ludzie wokół po prostu wiali na widok tego czym lub kim się stał, pełnym mocy potworem, którego otaczała płonąca chakra. Był chodzącą, błękitną pochodnią z chakry, o dwóch ogonach i dwóch dodatkowych dłoniach. On sam miał jednak na celu zabić kogoś, kto stał na jego drodze, a był to nie kto inny jak NES. Pieprzony NES, który tyle razy psuł wszystko wokoło. Nie tym razem mój drogi. Dziś to twój ostatni dzień zabawy. Próbował uciec, ale bezskutecznie, ponieważ dłonie z chakry go schwytały i od razu zaczęły go parzyć jak jasny szlag. W końcu były złożone z czystej chakry demona, płomieni błękitnych jak niczym chabry na łące. Sam Siwy członek niecnej Klepsydry doskoczył w mgnieniu oka do schwytanego przeciwnika, a płonąca chakrą pięść dotarła do twarzy tego skurwysyna. Była to pięść rewanżu, a także zemsty samego Shiroyasha. Jego głowa stała się workiem do treningu, gdy po chwili coś łupnęło, a swąd spalonego ciała był wyczuwalny już daleko od nich samych. NES czuł swój koniec, jednak zdążył także zareagować. Przebił ciało białowłosego na wylot swoim mieczem, jednak wszelkie obrażenia przejęła Matatabi, z dziką przyjemnością by zemścić się na tym nikczemniku. Kolejna ręka wykształciła się z ciała białowłosego mściciela, która wyjęła miecz i niemalże go stopiła. NES był na skraju śmierci.
Przy ogonach białowłosego mimo jego woli tworzyła się mała kula chakry, łącząca się z krwią tegoż koleżki, który za chwile wyzionie ducha. Białowłosy zamierzał kolejnym ciosem, przedziurawić NESa, uderzając prosto w serce, by już nigdy więcej nie martwić sie o to, że jakoś wróci. To miało być ostatnie pożegnanie, jednak na żadne słowa od samego antagonisty nie liczył. Wtedy poczuł jak wytworzona, foremna kula wystrzeliła w stronę areny, tam gdzie był Han i reszta. Nie miał nad tym zbyt wielkiej kontroli. Gdy tylko to się wydarzyło, a sam białowłosy przedziurawił i koniec końców, zabił NESa, sam wyskoczył w stronę areny. Zamierzął przeczekać atak tą kulką i dorwać tego, który nazywał się Antykreatorem. Teraz Antykreator, zmierzy się z Białym Demonem w błękitnej, ognistej powłoce. Oczywiście, najpierw musiał poczekać, co wydarzy się z kulą, którą przed chwilą wystrzelił, ale tuż potem, dołączy do pozostałych lub tego co zostało, by zgładzić tego rudego skurwiela.
Przedsotając się do areny, dezaktywował swoje ręce i czekał na widok swoich przyjaciół. Jednak czy kogokolwiek dostrzegł poza Rudym? Czy mógł się przywitać z pozostałymi? Otóż to było jego marzenie by pojawić się w aktualnej powłoce, pokazując swój uśmieszek drania i przywitać pozostałych Klepsydrzaków. A w jego oku wciąż lśnił szkarłatny Sharingan, który miał obserwować wszystko, czego nie dało się dostrzec na pierwszy rzut oka.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Ichirou, Ren, Mayu, Mujin, Anzou, Misae

Plan był wcześniej mniej więcej ustalony - nawet jeżeli nie było tam szczegółów. Powstrzymać Hana, osłabić go, żeby ten nie był w stanie się obronić przed próbą zapieczętowania go w zwoju. Każdy, mniej więcej, wiedział, co ma robić.

Większość była zaskoczona tym, że Han wyłonił się spod ziemi i po prostu zabił Ukyo, następnie miał zamiar odrzucić jego ciało, ale Ichirou już wtedy zebrał swój piasek i ogromnymi rękami ze złotego piasku zaatakował Hana. Dłonie te otoczyły Antykreatora. Mayu, w tym czasie, przyjąwszy chakrę od Ren (nie to, że miała jakiejś wyjście) zaczęła pracować nad tym, żeby wtłoczyć chakrę do ziemi na arenie i przemienić ją w surowiec, którego mógł użyć Ichirou, jak i ona.

Ren, oddając swoja chakrę, osłabła, ale pomoc Mayu była czymś, co mogła zrobić i nie zawahała się, chociaż Mayu była temu przeciwna. Cóż, odpłacenie za pomoc musiało się odbyć wbrew woli Mayu, ale Ren również była uparta i wiedziała, że w ten sposób może pomóc. Była trzymana blisko Mayu, tak, jak prosiła.

Młody Nara miał sporo roboty z tymi wszystkimi ludźmi na platformach, dodatkowo niemal jedną upuścił, kiedy do jego głowy przyszła myśl. A raczej głos. Platforma z Mujinem lekko się zatrzęsła, ale chłopak ostatecznie poradził sobie, ustabilizował wszystko i zrobił to, o co go proszono. Jego - zwykły - piasek otoczył nieprzytomną Aiko i próbował odciągnąć jak najdalej od tego, co się miało dziać w ruinach loży. Więc Aiko była wzięta, a Chirou dał radę wyciągnąć ją mimo złotego piasku, zbierającego się dookoła.

Misae była jednak bardzo blisko Hana. Kilkanaście metrów, bardzo łatwo mogła zostać zaplątana w walkę z bliska, nie ruszając się z miejsca. Piasek, który zbierał się wokół Hana, dłonie, które miały go złapać - oczywiście minęły Misae, ale wszystko wokół było niestabilne. Dodatkowo nie tylko Ichirou zaatakował Hana. Akiyoko na swojej platformie również nie próżnowała. Podleciała bliżej i za pomocą swoich technik namagnesowała mnóstwo broni miotanej i swojego żelaznego piasku, aby pokryć te miejsca, które zostawił otwarte Ichirou. Misae była w niebezpieczeństwie i powinna się oddalić.

Nie tylko ona była w niebezpieczeństwie. Jeszcze bliżej Hana był przerażony i zastygły w bezruchu, siedzący w ruinach loży Yuu, który był coraz bardziej i bardziej otaczany przez piasek. Młodzieńca również widział Anzou, który dopiero co wrócił na arenę, żeby zobaczyć na własne oczy śmierć swojego lidera.

Samuraj Katsumi się powiększył jeszcze bardziej, urósł i po chwili stał na dwóch nogach. W jego wnętrzu była Katsumi oraz Masahiro, który teraz wskazywał na Misae, żeby tą uratować i wciągnąć do środka bezpiecznego tworu. Ona sama zaczęła iść w stronę Hana, wyciągając samurajski miecz.

Mujin czekał a jego robaki latały nad nim.

W pewnym momencie wszyscy zauważyli blask, jaki był po drugiej stronie zawalonej loży. Już wcześniej tam był, teraz jednak z tych kilkudziesięciu metrów było widać, że szaleje tam ogoniasta mini-bestia, ale w jej blasku ciężko było zobaczyć, co się konkretnie działo. Tylko Ichirou i Misae wyczuwali, że chakra NESa gaśnie, chociaż nadal ciężko było powiedzieć, czy dlatego, że chakra Nibi go przytłaczała czy przegrywał.

W ostatniej chwili wszyscy również zauważyli, że w ich stronę została wystrzelona kula stworzona z krwi i chakry.

Ichirou właśnie zamykał Hana w swoich piaskowych rękach, wspieranych przez iglice Akiyoko. Pod nogami Hana wytwarzał się ruchomy piasek, ograniczający ruchy. On jednak wypuścił z dłoni ciało Ukyo i złożył pieczęcie, które spowodowały potężne wyładowanie elektryczne na przestrzeni kilkunastu metrów. Elektryczność przeskoczyła po metalu, jakiego używała Akiyoko i iskra po iskrze zmierzały w jej stronę. Nie widziała, że była w niebezpieczeństwie. Misae i Yuu byli na skraju tej elektryczności, chłopak nawet krzyknął, ale ciężko było powiedzieć, czy był porażony. Misae właśnie miała być zakrywa przez świecącego samuraja, a Katsumi była gotowa do ataku mieczem.

Reszta nadal latała powyżej Hana i wszystkiego, pozornie bezpieczna.

I wtedy przez arenę przeleciała kula chakry.

Nie była duża, nie była szczególnie potężna. Ale nawet nieszczególnie potężna spowodowała ogromne szkody. To, z jaką łatwością przebiła zgliszcza areny i poleciała dalej, w miasto, niszcząc wszystko na swojej drodze, było oczywiste. Kula chakry przebiła dłonie Ichirou, drasnęła Hana, który przerwał swoją technikę, a część jego ciała rozpadła się po raz kolejny. Kula przebiła samuraja Katsumi na wylot, co spowodowało, że kobieta straciła koncentrację i wraz z Masahiro upadki na ziemię. Reszta dość potężnie została zmieciona na wszystkie strony podmuchem, jaki kula spowodowała. Chirou stracił koncentrację, Pani Aiko upadła na ziemię, z dala od Misae i reszty, Dyski, na których stali Mujin i Ren stały się bardzo niestabilne - szczególnie ten Mijina, który poczuł, że jedna z jego nóg przebiła dysk, a on zaczął tracić równowagę - dosłownie w momencie, kiedy podmuch go odepchnął.

Tyle szczęścia nie miała jednak Maji Akiyoko. Właśnie do niej doskoczył impuls elektryczny, który spowodował, że nie miała czasu zareagować, a bijudama trafiła ją centralnie.

Sama kula poleciała dalej, w miasto, zatrzymując się, tracąc swoją siłę, dopiero w okolicach portu.

[Ichirou]

Na deskach teatru tego zatrważającego, bojowego spektaklu pojawił się trup kolejnego klanowego przywódcy, jednak Ichirou, zdeterminowany jak nigdy, trzymał nerwy na wodzy. Niejednokrotnie lądował w samym sercu piekła ninja i nie po raz pierwszy też stawał naprzeciwko samego Antykreatora. Zdążył więc oswoić się ze śmiercią - nawet z tą nagłą i niespodziewaną.
Bazując na doświadczeniu, powstrzymywał swoją krew od wrzenia i niesiony mocą chakry natury kontynuował swoje. Mieniące się w oczach wielu postronnych, przemykające smugi złotego surowca sprawnie przeobraziły się w ruchome piaski oraz masywne łapska, które wkrótce miały zamknąć wroga w potężnej pułapce. Atakowi Seinina towarzyszyły również działania jego podopiecznych. Choć Han właśnie wyprowadzał odpowiedź za pomocą błyskawic, można było odnieść wrażenia, że skoordynowana ofensywa unijnej delegacji jest w stanie sprostać zadaniu i wygrać tę rundę maratońskiej bitwy. W to uwierzył przynajmniej Asahi.
Ale wtedy stało się to, czego Ichirou jeszcze przed paroma chwilami się obawiał. Do walki włączyła się bestia, a samo jej pojedyncze, z pozoru niewielkie wtrącenie w postaci pojedynczego pocisku diametralnie zmieniło oblicze placu boju.
Seinin wyczuł demoniczną energię, która nagle urosła wokół bliskiego kompana przy jednoczesnym przygaśnięciu sygnatury jego oponenta. Potęga Kyoushiego była przytłaczająca, namacalna, a przy tym niesamowicie chaotyczna – zupełnie przeciwnie do mocy Mędrca, opartej na skupieniu i dyskretnej dla obserwatora. Trudna powiedzieć, która z tych sił w bezpośrednim starciu wyszłaby zwycięsko, ale nie było nawet okazji na sprawdzenie tego. Zaangażowany w walkę z głównym złym, Ichirou zwyczajnie nie miał kiedy zareagować w jakikolwiek sposób. Mógł być co najwyżej świadkiem, jak kula niesamowicie skondensowanej chakry przemyka przez arenę. I przy tym odliczać, jak przelatuje przez wszelkie napotkane przeszkody, tak jakby nie stawiały one żadnego oporu.
Piaskowe łapska, Antykreator, powłoka Katsumi i… Akiyoko.
Rozwarł szerzej swoje kocie oczy, tym razem już w pełni poruszony efektem wybryku ogoniastej bestii. Kolejna strata w Unii. I to na jego warcie, w zasadzie tuż obok. Nie tak to powinno wyglądać. Zacisnął zęby w złości i spojrzał gniewnie w kierunku chakrowej sylwetki bestii. Czy Kyoushi ją w ogóle, kurwa, kontrolował?!
Na tę chwilę nie pojawiały się jednak kolejne pociski, a Seinin nie mógł porzucić tego, co właśnie zaczął i czego był bliski. Złocisty piach pod stopami Hana wciąż miał falować i spowalniać jego ruchy, a pozostałe piaskowe łapsko dążyło do jego spętania, dając cenne ułamki sekund na przygotowanie kolejnego kroku.
Rzucił jeszcze tylko wymownie spojrzeniem w kierunku Mujina, by upewnić się, że ten jest gotowy do realizacji planu.
A później wykonał ostateczny atak jego dumnego rodu. Złoty piach miał zebrać się zewsząd i natrzeć ze wszystkich stron na przytrzymywanego obecnie Antykreatora. Wszystko to, by zamknąć cel w potężnej, majestatycznej piramidzie, mieniącej się w pojedynczych promieniach słońca, które samotnie przedzierały się się przez bure, smętne niebo. Wzmocniony silą Trybu Mędrca, olbrzymi ostrosłup miał następnie skompresować się, by doszczętnie zmiażdżyć uwięzionego wroga. W każdej innej sytuacji powinno to oznaczać śmierć, ale w przypadku nieśmiertelnego jedynie zdewastowanie jego ciała. Zdewastowanie na tyle znaczne, by całkowicie wykluczyć go z dalszej walki. Przynajmniej na jakiś czas, do momentu ponownej regeneracji. Czas, który powinien zostać wykorzystany przez nich na próbę pieczętowania, o ile się oczywiście takowy pojawi.
Choć przepływająca w nim energia wręcz kusiła, aby przynajmniej trochę się nią napawać, to każda zawrotna chwila na arenie skutecznie sprowadzała go na ziemię. To nie był czas na poczucie się mocnym, na rozluźnienie, na popuszczenie wodzom fantazji lub uniesienie emocjom. Aż trudno było się temu przyznać, ale Ichirou był po prostu już zbyt stary, by pozwolić sobie na młodzieńczą nierozwagę.
Nie zapominał zatem o obronie. Trzymał piach przy sobie i pozostałych sojusznikach na potrzeby ewentualnej reakcji, gdyby znowu zadziało się coś mniej oczekiwanego, nawet jeśli ucieczka z jego najpotężniejszej pułapki wydawała się niemożliwa.

  Ukryty tekst

[Anzou]

Walka, która rozpętała się i którą Anzou miał przyjemność obserwować była na totalnie innym poziomie. Wielkie kule, masa piachu, wszystko wykraczało poza jego możliwości. Turniej został zaatakowany przez potężną siłę, a jego przywódca został ot tak zamordowany. Nastolatek miał bardzo mieszane uczucia, złość, strach, przerażenie, wszystko jednocześnie w niego uderzyło. Z drugiej strony podziw i chęć zdobycia kolejnej wiedzy... Młodzieniec spojrzał spokojnie na swojego towarzysza, z którym przywędrował tutaj ze szpitala...
- Gdzie się udamy? Tutaj nic nie pomożemy... przemieśćmy się w inne miejsce, nie chcę stać bezużytecznie i prosić się o śmierć!
Powiedział stanowczym głosem Białowłosy. Przede wszystkim chciał przetrwać. Nadal stał w miejscu i nie wiedział jak rozegrać te wydarzenia. Na szczęście Antykreator miał nie lada orzech do zgryzienia i nie lada przeciwników. Arsenał technik, który nastolatek może teraz podziwiać to jedyny pozytyw tej całej sytuacji. O ile w ogóle o pozytywach w chwili obecnej można mówić...

  Ukryty tekst

[Misae]

Powiedzieć, że działo się dużo, to ja nie powiedzieć nic. To jak wielkodusznie przemilczeć część prawdy, tej brzydkiej, brutalnej prawdy. Choć z pozoru wydawało się, że wszystko zaczyna być pod kontrolą - pustynny lisek imieniem Tomoe, zwanym przez siebie i nielicznych Hoytem skryty w plecaku swojej opiekunki, na chwilę mógł zostać uznany za bezpiecznego, Ichirou przeszedł do niemożliwej do opisania i zarejestrowania przez oko nawet wprawionego ninja okiem ofensywy na Antykreatorze… nawet młody Chirou, początkowo zaskoczony głosem w swojej głowie przeszedł do działania. Tak. Misae zapomniała, że coś tak dla niej oczywistego jak kontakt telepatyczny, z którego korzystała już niemal na porządku dziennym z resztą Klepsydry, mógł być dla kogoś niewprawionego zaskakujący. Mimo niespodziewanego kontaktu młody Nara zachwiał się tylko lekko i wykonał prośbę kunoichi. Yamanaka z uwagą kontrolowała kątem oka jak piasek otula ciało jej nieprzytomnej kuzynki i powoli zabiera z centrum tego zamieszania.
Czy skoro Tomoe był przy niej, a Aiko eskortowana była w bezpieczniejsze miejsce, oznaczało to, że Misae mogła opuścić gardę? Wreszcie głębiej odetchnąć? A gdzie by tam! Przez swoją decyzję, by pozostać przy Aiko póki nie zostanie zabrana naraziła siebie na ogromne niebezpieczeństwo. Była tuż przy nabierającej rumieńców, walce z Hanem. Pustynna delegacja przeszła do ostrej ofensywy. Nie wiedziała jaki mają plan, liczyła, że skoro wszyscy niejednokrotnie widzieli jak Antykreator wstaje z kolan i powstaje z niczego, to nie zamierzali, go po prostu bezsensownie atakować. Wierzyła, że Ichirou miał jakiś sensowny plan. Musiał mieć.
Złoty piach wraz z unoszącym się ze wszystkich stron żelastwem coraz bardziej przyszpilał Hana, który by nie pozostać dłużny przeszedł do samoobrony. Wspaniale. W tym samym czasie dziwna forma z chakry, którą otoczeni byli Katsumi i Masahiro zdawała się rosnąć jeszcze bardziej. Brunet z klanu Uchiha nie zapomniał o kolorowookiej. To było kolejne ważne wsparcie w tej nierównej walce. Han był coraz bliżej wykonania techniki. Stanie jak kołek nie było rozsądne, głupiej zachowywał się tylko dopiero co wyjęty z ruin loży Yuu, który przejęty tym wszystkim stał skamieniały. To wszystko czego był świadkiem przytłoczyło go. Nawet mimo tego, że głupie ciało Yamanaki niesione jakimś impulsem, że może uda im się jakoś wygrać miało ją pchnąć, by po bardzo niestabilnym gruncie podbiegła do Yuu…
-Rusz się! Cholera… - zdołała tylko do niego krzyknąć, gdy w ciała Hana buchnęła technika raitonu. Odruchowo zasłoniła twarz, cofając się lekko w tył. Już tak niewiele brakowało, by była otoczona przez osłonę z chakry. Wtedy stało się coś, czego nikt się nie spodziewał. Nikt nie dopuszczał myśli, że to nie to co działo się na środku areny było największym zagrożeniem. Ono przyszło z jednej z trybun.
-Szlag - usta bezgłośnie ułożyły się w przekleństwo, gdy kula będąca mieszaniną krwi i chakry wleciała między wszystkich, powodując jeszcze więcej zniszczeń i zamieszania, niż ktokolwiek przypuszczał. Dziewczyna pochyliła się nisko na nogach by utrzymać równowagę, mimo niszczycielskiej siły, która wdarła się pomiędzy wszystkich, lekko zgarbiona zasłaniała się przez ewentualnym uderzeniem jakimiś odłamkami - w końcu nikt nie wiedział z czym przyjdzie im się mierzyć teraz. Jeżeli czuła, że fala energii jest na tyle potężna, że odrzuci ją w tył, zamierzała przesłać do stóp chakrę by przytwierdzić się mocniej do podłoża i utrzymać pozycję.
-Kyoushi! - krzyknęła niesiona emocjami i impulsem, nie zdrowym rozsądkiem. Wiedziała tylko, że ten białowłosy tajfun był po środku tamtego zamieszania, a z nim działo się coś, czego kunochi nie była w stanie ani opisać, ani nazwać.
Kula niosła ze sobą ogromny ładunek chaosu i zniszczenia. Uszkodziła technikę Ichirou, zniszczyła powłokę z chakry otaczającą Masahiro i Katsumi, raniła mocno Hana… zabiła przedstawicielkę klanu Maji… na domiar złego sprawiła, że piaskowe schronienie przenoszące Aiko w bezpieczne miejsce puściło, rzucając kobietą gdzieś w bok. To nie działo się naprawdę.
Miała ułamek sekundy na decyzję. Nie mogła ocalić wszystkich. Jeżeli jej krzyk nie otrzeźwi Yuu, to sama nie mogła rzucić się tam i go ratować. Nie mogła pchać się jeszcze bliżej i rozpraszać Ichirou, który miał dosyć zmartwień i obowiązków na głowie. Młodzieniec będzie musiał radzić sobie sam. Yamanaka odwróciła się i zamierzała doskoczyć do Masahiro oraz Katsumi, którzy wypadli ze zniszczonego tworu chakry.
-Wszystko w porządku? - zapytała bruneta, wiedząc, że raniony był wcześniej, w walce z Hanem. Jeżeli jego stan będzie w porządku i nie będzie ani on ani Katsumi wymagali pilnej opieki medycznej dziewczyna musiała zrobić jeszcze jedno - to czego nie zrobiła porządnie, dostać się do kuzynki, która wylądowała gdzieś daleko od wszystkiego. Taki upadek mógł ją kosztować życie. Nie było czasu do stracenia. Tak więc reasumując, jeżeli oboje Uchiha się jakoś trzymają, a ich życiu nie zagraża bezpośrednie niebezpieczeństwo, Yamanaka pędzi to pani Aiko, wspierając się zmysłem sensorycznym by na pewno ją znaleźć.

  Ukryty tekst