[Event] Loża

[Ichirou]

Arena pierdolnęła z wielkim rozmachem i jeszcze większym dramatyzmem. Przez gruchot walącego się kamienia i trzask pękającego drewna przebijały się krzyki i lamenty cywili lęgnących w gruzach zawalonej budowli. Gdyby Ichirou miał teraz więcej czasu na obserwowanie tej masowej tragedii, być może nasunęłoby mu się wyrzuty symienia, że jest jej współwinny. To w końcu jego piach, do którego przestał wtłaczać chakrę, był ostatnim elementem podtrzymującym konstrukcję. To w końcu on zadecydował, w którym momencie wszystko się rozsypie i pogrzebie tych, którzy nie zdążyli uciec.
Wolał jednak o tym nie myśleć zbyt wiele. Racjonalizowanie podjętych decyzji zawsze szło mu znakomicie i obecna sytuacja nie odstępowała od reguły. Zamiast rozdrapywać staje dzieje – a w jego przypadku byłoby co analizować – wolał cały czas spoglądać przed siebie. Chyba jako jedyny tutaj podjął się na większą skalę pomocy innym w ewakuacji i uratował wiele istnień. To i tak o wiele więcej od pozostałych. Przecież był tu jednie gościem, nie gospodarzem. Waląca się arena była zagrożeniem dla wielu, ale Antykreator zagrażał wszystkim w stolicy. Musiał coś wybrać, więc wybrał zmierzenie się z zagrożeniem, które było istotniejsze i które z szerszej perspektywy miało uratować więcej istnień.
Tak to sobie przynajmniej wytłumaczył. Prawda była taka, że kierowały nim też inne pobudki. Nie były one zbyt godne pochwały. Może Ichirou na swój sposób był bohaterem, ale z pewnością nie szlachetnym. W tym momencie od ocalenia kilku więcej nieznanych mu żyć ważniejsze było dla niego to, by zaistnieć. By się pokazać na arenie całego świata shinobi do czego zdolny jest Asahi Ichirou, jaką siłą dysponuje ród Sabaku, jak potężna jest Unia Samotnych Wydm. Poza tym nosiła go też chęć czystej rywalizacji i przekroczenia z pozoru niemożliwych granic, szczególnie że z czasem coraz mniej rzeczy potrafiło być dla niego wyzwaniem. No a przy tym nie cierpiał tego skurwiela i od dnia ich poprzedniego spotkania pragnął jeszcze raz z nim się zmierzyć.
Tym razem był lepiej przygotowany do tego starcia. Oprócz siły potrzebna była jeszcze metoda, stąd sprowadzenie Mujina do siebie. Zanim przeszedł do rozmowy z medykiem, spojrzał jeszcze na chłopca, który z dostateczna pokorą przyjął wydane mu polecenia. Nie chciał tracić czasu na dalsze szarpanie z młokosem, dlatego skinął głową, akceptując jego inicjatywę.
– W porządku – odpowiedział krótko, a potem wysłuchał z uwagą tego, co przekazał mu Mujin. W tym, że Han miał wkrótce fizycznie osłabnąć, był jakiś pozytywny prognostyk, ale to wciąż o wiele za mało. Istniała przecież możliwość, że ich przeciwnik również i w tym aspekcie będzie w stanie się zregenerować. Technika pieczętująca ciało brzmiała jednak o wiele ciekawej, choć szanse na jej powodzenie malowały się dosyć mgliście. Skoro jednak rany wszelakiego rodzaju nie działały, warto było spróbować powstrzymania w inny sposób.
– Nic lepszego teraz nie wymyślę, więc spróbujemy tego. Zajmę się nim, a jak będzie unieszkodliwiony, to zrobisz swoje pieczętowanie – oznajmił, a potem skupił się na sekretnej sztuce, w dużej mierze odcinając się od bodźców dochodzących z zewnątrz. Pozorne unicestwienie Antykreatora, chakrowy samuraj Katsumi, deszcz krwi nad południowymi trybunami, Misae z Uchihą na środku, walki w loży, nawet propozycje Mujina odnośnie planów, które Ichirou co prawda słyszał, ale nie reagował na nie – to wszystko w tym momencie zeszło na drugi plan.
Teraz skupiał się wyłącznie na jednym – trwaniu w bezruchu, choć świat wokół szalał jak nigdy. Tylko w tej dziwacznej, medytacyjnej pozie był w stanie otworzyć się na energię, która normalnie nie była dostępna, mimo że przelewała się dosłownie wszędzie. Wizualizował sobie wszystko tak samo jak podczas żmudnych treningów z kocimi mędrcami i starał się nie trwać w tym procesie, lecz być tym procesem. Zbierał chakrę z otoczenia w kontrolowanej ilości, aby ta natury zmieszała się z jego własną w idealnej, równej proporcji. Przez cały ten czas musiał zachowywać koncentrację. Miał postawić w Sogen swój pomnik poprzez pokazanie siły mędrca, a nie samemu stać się pomnikiem z kamienia. Jego oczy były teraz zamknięte, więc nie dało się spostrzec w nich żadnej zmiany, ale wokół nich zaczęły pojawiać się złote obwódki sugerujące, że coś się jednak dzieje.
Gdzieś w tych wszystkich wydarzeniach był też Seigo, potężny kot przywołany parę chwil temu. Na miarę swoich możliwości realizował powierzone mu zadanie na początku. Kontynuował zatem walkę z cesarskimi i wspierał tych, którzy również byli przeciwko nim.

  Ukryty tekst

[Misae]

Jeszcze przez chwilę słyszała słowa Masahiro, które zostały przerwane przez zawaloną lożę i arenę. Zrobiło jej się ciężko na sercu. Słyszała głosy ludzi, którzy kończyli pogrzebani żywcem. Bez szans na przeżycie. Bez szans na ratunek. Nie posiadała mocy by im pomóc, jej techniki nie sprawią nagle, że uniesie to gruzowisko ku górze dając ofiarą ostatnią szansę na ucieczkę. Mogła jedynie skupić się na tym co było teraz. Mogła pomóc tym najpotężniejszym do końca neutralizując największe zagrożenie z jakim przyszło się mierzyć światu. Nieśmiertelny wojownik, niosący swoją wizję świata. Tak jak wszyscy dookoła tak i ona utrzymywała gardę. Była beznadziejną optymistką, jednak to co zobaczyła dzisiaj kazało jej trzymać entuzjazm na wodzy. Musiała być pewna, że to niebezpieczeństwo zostało zażegnane i teraz będą mogli skupić się na współpracownikach Hana - tak, nie miała wątpliwości, że takowi tutaj są. Nawet z taką potęgą, nie mógł zrobić tego wszystkiego sam. Nie miało znaczenia jak wielką moc posiadał, z takich sukcesów trzeba było cieszyć się z innymi. Dopiero gdy ktoś mógł podziwiać twoje dzieło był sens by je czynić.
Odetchnęła głęboko i pogrążyła się w świecie energii. Świat znany innym stał się dla niej odegły, weszła w objęcia emocji, chakry, kolorów. Wszystko zaczęło ją otaczać, dźwięki ucichły.
Serce pękało jej za każdym razem gdy docierało do niej kolejne gasnące światło. Czuła uchodzące życie.. z tylu osób na raz… Mimowolnie, spod jej zamkniętych powiek zaczęły wypływać kryształowe łzy, jedna za drugą spływała po porcelanowym policzku, zbierając za sobą kurz, który unosił się na arenie pozostawiały po sobie smugi. Świadectwo swojej drogi. Skupiła się na pozostałych źródłach, inaczej by oszalała. Musiała wiedzieć, że ci najważniejsi są cali i zdrowi. I byli… ale nie byli sami. Niemal nie zachłysnęła się potężną energią. Nigdy wcześniej nie otaczała jej taka moc. Niemal zapomniała jak się oddycha, jak wtedy, w Onsenie… prawie dekadę temu. Wstrzymała oddech… wtedy…
Kurwa.
Kurwa!
Kura! Kurwa! Kurwa!
Aiko. Aiko pod lożą. A z nią był? Serce stanęło. Nie. Nie mogła nawet nazwać tej myśli. To się nie działo naprawdę. Kuzynka i najważniejsza istota w jej życiu. Mały, dla innych zapewne nawet nieistotny fenek. Tomoe. Serce jej zamarło. Zostawiła go z Aiko. Mieli uciekać. Tomoe…
Uderzenie. Wraz z kolejnym potężnym uderzeniem serca, które ją rozruszało poczuła to. Lodowaty dreszcz przebiegł wzdłuż jej kręgosłupa. To naprawdę nie mogło się dziać. Nigdy wcześniej nie czuła takiej energii. Potężnej, pozostawiającej nieprzyjemne mrowienie pod skórą. Otaczającą zewsząd, obnażającą słabości. Powinna się bać, jednak jeden głos przebijał się przez dziesiątki myśli.
Tomoe.
Złożyła kolejną pieczęć. Nie wiedziała co ten złoty Chochlik planuje, ale musiała mu przerwać. Musiała mu powiedzieć coś ważnego.

  Ukryty tekst

Otworzyła oczy. Pierwszy raz ich wyraz był poważny. Śmiertelnie poważny, pełen skupienia. Gdzieś w głębi był w nim strach i troska.
-Masahiro-san, zbierz wszystkich Shirei-kanów, to nie koniec, ogromna, mroczna chakra zbiera się głęboko pod naszymi stopami, szykujcie się - szepnęła do Masahi, który przez ten cały czas ją podtrzymywał. Nie wiedziała czy może mówić na głos. Czy będąc w tej formie w jakiej był Antykreator słyszał? Nie mogła ryzykować. Przekazała mu wszystkie instrukcje jakie była w tym momencie w stanie i jakich porzebowali. Teraz miała inne zadanie.
Nie mogła tracić już czasu. Od razu gdy tylko przekazała wszystko co miała, posłała młodemu Uchiha smutny uśmiech. Nie zamierzała mu się teraz tłumaczyć co zamierza, nie było na to czasu. Każda chwila zwłoki mogła oznaczać jedno. Śmierć jej bliskich. Aiko. Tomoe. Tomoe… Puściła się biegiem, tyle sił ile miała w nogach, prosto w kierunku zawalonej loży. Skoro Han jeszcze nie powrócił, miała moment, z którego musiała skorzystać. Wydobyć ich. Uratować nim serce pęknie jej już na zawsze. Zamierzała kierować się tam, gdzie czuła energię swojej kuzynki i liska. Chciała dostać się jak najbliżej pobojowiska i ocenić sytuację, jak głęboko mogli być zakopani, jaka była szansa przebić się przez zawalone trybuny. Musiała znaleźć ścieżkę, dostanie się do nich, tylko oceni gdzie rumowisko nadawało się do naruszenia - nawet delikatnie poruszy belkami by ocenić ich stabilność. No i najważniejsze…
-Tomoe!! Aiko-sama! Tomoe!! - nawoływała. Miało to dwa cele - po pierwsze, jeżeli odpowiedzą, łatwiej będzie Misae ocenić odległość, po drugie, niech wiedzą, że nie są sami. Nie zostali tutaj na śmierć. Nie póki ona trzyma wartę. Nikt do jasnej cholery nie umrze! A kto wie? Może lekki, zwinny lisek niesiony głosem swojej pani uwolni się z pułapki? Nadzieja matką głupich, a tego dnia Misae udowodniła, że jest bardzo, ale to bardzo głupia.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Nana i Kyoushi

Walka pomiędzy siłami Cesarstwa a Sogen i Ryuzaku ciągle trwała, było widać było, że w całym mieście było coraz większe zamieszanie i coraz większy chaos. W tym czasie loża się w końcu zawaliła. Tuż po tym, jak Cesarz zniknął. Dla Yuki Mikoto oraz Uchiha Kamino nie było to szczególne wyzwanie, tak samo jak dla Kaminari Chino. Wyćwiczone wymanewrowały szybko tak, że upadając stanęły na swoich nogach. Równie łatwo musiało się to udać kotu Ichirou. Inni, którzy byli na loży (jeżeli ktoś był, a się schował gdzieś) nie mieli tyle szczęścia. Niestety, Cesarz uciekł. Był niewidzialny, rozpłynął się w powietrzu.

- Wraca do swoich wojsk - stwierdziła Mikoto. - Jego żona na pewno przybyła tutaj z armią i pewnie atakują od strony wejścia do wioski lub od strony portu.

- To nie pozwólmy cholernemu zdrajcy dotrzeć do swoich wojsk - warknęła Kamino.

- Nie sądzę, żebyśmy dały radę. Ale możemy iść i powstrzymać atak. Może część wojsk mnie posłucha i się podda, skoro Cesarz ucieka, a Han przegrał.

Cała wymiana miała miejsce tuż po tym, jak Kyoushi odesłał Nanę w bezpieczne miejsce, a ta chciała już ruszyć w bezpieczne miejsce z Możnym z Ryuzaku. Mężczyzna, chociaż tchórzliwy (ciężko było od niego oczekiwać, że będzie tak odważny, jak shinobi, szczególnie jak już większość jego ochrony była wyrżnięta), kiedy Nana wyraziła, że nie chce pieniędzy, ten się jakoś tak nabzdyczył i stał się trochę większy.

- Pieniądze dają siłę i potęgę, dziewczyno. Oni tutaj mogą się bić, może nawet zginę w jakiś głupi sposób, ale Ryuzaku tak czy owak to wygrało. A jak przeżyję, to tym bardziej. Dam ci siłę, potęgę i władzę, tylko mnie stąd wyciągnij - zażądał.

Jako że dużo rzeczy działo się jednocześnie, Uchiha Kamino dopiero teraz zauważyła Kyoushiego - skrzywiła się - NESa -skrzywiła się jeszcze bardziej - oraz Nanę - na co jej oczy się rozszerzyły. Rzuciła okiem na Mikoto i zawołała do niej.

- Idź za Cesarzem, ja…

W tym samym momencie przed Naną i Tsuyo pojawiły się lodowe lustra. Być może w ostatnim momencie, bo ułamek sekundy wcześniej Nana, dzięki swoim oczom, zdołała zauważyć ruch, zmianę na ziemi, poruszenie się kamyka - ciężko było powiedzieć co to było. Ale próbowało się dostać w stronę Nany i Takasu.

Yuki Mikoto już nie było. Nana nie mogła jej dostrzec, ponieważ lustra, które ją przesłoniły, były ustawione do niej tyłem. Kyoushi za to zauważył, że Liderka klanu Yuki znajdowała się w lustrach i właśnie rzucała z nich senbonami w coś niewidzialnego. Wszystko działo się bardzo szybko, tak szybko, że ciężko było powiedzieć, co tak naprawdę się działo. Jeden z senbonów trafił, co spowodowało, że przed lustrami pojawił się Cesarz, z senbonem wbitym w ramię. Mikoto ponowiła swój atak, ale teraz Waneko odskoczył na bok, przeturlał się pomiędzy walczącymi i zmarłymi, po czym użył tego samego jutsu, co wcześniej, żeby się zamaskować. Kamino puściła w jego stronę kolejną kulę ognia, a Kaminari Chino się na niego rzuciła.

Wynik jednak pozostawał niewiadomy, bo Cesarza ponownie nie było widać, a w harmidrze walki ciężko było zobaczyć, gdzie próbuje się poruszać.

Chino prychnęła, ale dalej ruszyła w bój z żołnierzami cesarstwa.

W tym momencie Nana miała szansę oddalić się od areny i znaleźć bezpieczne miejsce. Jej droga mogła prowadzić gdziekolwiek, chociaż musiała uważać, bo bardzo wyraźnie Takasu Tsuyo był celem Cesarstwa. Z niewidzialnym Cesarzem na czele, a teraz ciężko było powiedzieć czy uciekał czy próbował zaatakować.

Ona sama była na celowniku NESa, chociaż on był chwilowo zajęty kimś innym.

- No patrz, jakie dramy. Kto by pomyślał, że Cesarz spierdala, a i tak chce dojebać Takasu, bo ten go obraził. Ale chyba niepotrzebnie wyjaśniam fabułę - rzucił niedbale NES, wciąż otoczony swoim wianuszkiem przerażonych shinobi, którzy w każdej chwili mogli posłużyć mu jako tarcza. - Słuchaj, twój ulubieniec jest w karczmie O no Shi. Trochę go było sponiewierało, bo mu przeszczepiono geny Senju. A… możesz nie wiedzieć, co to geny. Tak, jak tobie przeszczepiono oczko, tak jemu dano drewno. Liczą na to, że mu to na oczy pomoże - NES prychnął. - My możemy tu się bić, ale jeżeli grzecznie pójdziesz, to ja będę robił swoje, a ty załatwisz swoje. Mogę obiecać nawet, że nie ruszę dziewczyny.

[Kyoushi]

Sytuacja stawała się zaiste co raz interesująca, a dziać mogło się tylko więcej i więcej, jednak białowłosy nie dał się wybić z pantałyku i tym bardziej omamić temu pieprzonemu czarodziejowi zmysłów. Złotousty NES gadał jak zawsze dużo i w sposób bardzo nieprzewidywalny dla kontrrozmowcy, więc tylko wielka konsekwencja i siła woli pozwalał na myślenie w sposób jasny. Białowłosy miał i to i to, więc panując w tej chwili nad emocjami nie chciał dać się pochłonąć ww grę, która na pewno by przegrał. Obserwując bacznie otoczenie widział także co się rozgrywało niedaleko niego, między cesarzem, a technika klanu Yuki, którą aprawde podziwiał. Te lustra były imponujące, a samo znikanie cesarza nie powinno być dla niego niczym zaskakującym. Sam znał bardzo podobna sztuczkę, jednocześnie obserwując otoczenie swoim Sharinganem spokojnie mógłby wyłapać ruchy cesarza, jednak to nie on był jego celem na obecną konwersacja z tym przebiegłym skurczybykiem.
Teraz musiał się zająć tym bydlakiem, który zaczął gadać naprawdę interesujące rzeczy, szczególnie o Yoshimitsu, który był głównym celem białowłosego już od dawien dawna, od kiedy zbiegł mu ledwo żywy, a sam Shiroyasha nie dał rady go dobić. Kurwa. Teraz jednak znów musiał wziąć udział w tejże złowieszczej konwersacji.
- Obraził? Słownie? I tylko za to chce go zabić? Z chujem na głowy się już całkiem pozamieniał ten dureń? - skomentował pierwsze doniesienia prosto od NESa jednocześnie będąc cały czas czujnym obserwatorem pola walki. Tymczasem przeszedł dalej, by pociągnąć temat i nie zmieniając specjalnie swojej strategii obronnej nie dając się wciągnąć w potyczkę, jednocześnie wypatrując cienia. Wiedział jakie umiejętności posiada klan Nara i sam NES, więc tym bardziej uważał by nie dać się też zagadać.
Nie traktuj mnie jak kompletnego głupca, wiem czym są geny, Kekkei Genkai i jak się wzięło i moje oko. Nie spadłem wczoraj z wydmy... Nie wiem na co liczysz i niestety nie mogę ci wcale ufać i nie zamierzam. Ostatnio zrzuciłeś na nas ogoniastą bestię i na swojego szefa także, więc pierdole twoje gierki. Czego tu chcecie i co tu robisz? Przyjmuję, że jej nie skrzywdzisz, a póki nie wskażesz Yoshiego to nie spuszczę cię z oka na choćby sekundę. - robił dokładnie to co powiedział. Mógł pójść, ale tylko z NESem w sporej odległości gotowym do ataku i obrony przed tym szaleńcem by dostać Mesmera. Tylko w tym wypadku mógł się zgodzić na ten plan, a przy okazji potrzebował czasu by Nana stąd spierdoliła. Nie znał jej zbyt długo, jednak miał na uwadze jej bezpieczeństwo. Reagował jak przystało na jego percepcje i oko, przystosowując się do warunków i tego co miało się wydarzyć...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Nana]

Wciąż pozostała nieświadoma, że była celem przeciwnika Kota. Nie był to odpowiedni moment na wdzięczność. Zajęła się teraz swoim zadaniem. Miała nadzieję, że uda jej się porozmawiać z Kyoushim po wszystkim.

Ewakuacja jednego biznesmana z Ryuzaku no Taki okazała się bardziej skomplikowana i utrudniona niż wszystkie walki na Turnieju. I chociaż mężczyzna okazał się bezużyteczny w walce. Jego życie zależało od obcej mu osoby, wciąż wychodził z niego charakter szefa. Nie, żeby Nanie specjalnie to przeszkadzało. Zwłaszcza, że prowadziła go za rączkę niczym małego przedszkolaka.

- Umowa stoi - zgodziła się bez kontynuowania niepotrzebnej dyskusji. Skupiała się przede wszystkim na otoczeniu i kierowaniu ich do wyjścia.

Wtedy właśnie jej droga została zagrodzona przez lustra rodu Yuki. Rodu wywodzącego się z Hyuo, który znała aż za dobrze. Stanęła w półkroku przygotowując się na potencjalny atak. Zasłoniła ręką Tsuyo tym saamym nakazując mu stanie w miejscu. Żaden atak jednak nie nadszedł. Lustra okazały się obroną przed samym cesarzem, którego przystojna buzia nie uratowała przed niczym. Nana nie znała żadnej techniki, która czyniła kogoś niewidzialnym, jednak subtelne zmiany w otoczeniu pozwoliły jej mniej więcej zlokalizować położenie cesarza.

Wszystko działo się bardzo szybko i Nana nie zamierzała czekać na dalszy rozwój wydarzeń. Zwłaszcza, że zraniony cesarz pewnie jedynie się wkurzył i dalej czyhał gdzieś za rogiem.

- Czym go tak wkurzyłeś? - Zagadnęła Tsuyo wyprowadzając go na zewnątrz. Cały czas uważnie przyglądała się otoczeniu szukających tych delikatnych zmian, które mogły wskazywać położenie niewidzialnego cesarza. Patrzyła przed siebie, na boki, za siebie, a nawet zerkała na niebo powyżej.

- Jak chcesz wrócić do Ryuzaku? - Dodała po chwili nie bardzo wiedząc gdzie powinna Tsuyo. Było dla niej jasnym, że w czasie obecnych wydarzeń na arenie mężczyzna powinien jak najszybciej zniknąć z Sogen. Wrócić na bezpieczne tereny własnego miasta. Z dala od cesarza i całej reszty. A co planowała Nana? Czy zamierzała tutaj zostać, a może odejść? Jak zwykle działała spontanicznie i jeszcze nie zdecydowała.

Gdyby zauważyła potencjalny ruch, który mógł wskazywać na położenie cesarza nie zamierzała marnować ani sekundy i od razu przejść do walki. Zamierzała zaatakować go katonem. Jedną dłonią trzymała Tsuyo za rękaw, a drugą był gotowa w każdej chwili złożyć pieczęć. Wiedziała jednak, że jej umiejętności za pewne nie mogły się równać z samym cesarzem, dlatego przede wszystkim stawiała na unik, gdyby ich zaatakował i natychmiastowy kontratak.

Zawsze chciała spotkać cesarza twarzą w twarz.
Teraz w końcu miała okazję.
Szła w stronę, którą wskazał Tsuyo.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Misae, Ichirou oraz Mujin

Wszystko tak jakby się wyciszyło. Owszem, jeszcze był harmider, ale nie taki, jaki był jeszcze przed chwilą. Kurz powoli opadał, a ludzie zaczynali się rozglądać za swoją rodziną i przyjaciółmi - tymi, którzy zostali przygnieceni. Próbowano wydobyć tych, którzy jeszcze przeżyli. Większość jednak była zabierana przez Shinobich i odstawiana ich poza arenę i zburzone trybuny.

W tej okolicy powoli się uspokajało, przede wszystkim dlatego, że Han zniknął, a walki głównie przenosiły się do miasta. Ludzie tutaj jednak się uspokajali. Ukyo wyglądał, jakby do niego dotarło, że wygrali. Katsumi wydawała się bardziej rozważna i nie wyłączyła jeszcze swojej ochrony. Oboje mieli informacje na temat Hana, oboje wiedzieli, że był on nieśmiertelny. Jednak do tej pory chyba nigdy nie został zniszczony do takiego stopnia. A że się nie odradzał…

- Zajmijmy się resztą tego bałaganu - powiedział Ukyo, podchodząc do Katsumi. Jego głos niósł się po arenie. - Co ty…?

Misae przebiegła obok niego, aby dotrzeć do zawalonej loży, na której, jeszcze były osoby, kiedy ta się zawalała. Wcześniej rzuciła kilka słów do Masahiro, jeszcze wcześniej użyła jutsu. Teraz jednak zaskoczyła Ukyo i dopadła do zawalonej konstrukcji mijając ciało kupca Ryuzaku, który wyglądał, jakby wypadł z loży.

Ukyo się odwrócił w jej stronę.

- Ktoś tam był, kiedy się zawalało? - zapytał i podbiegł za nią.

Dziewczyna zaczęła próbowała dostać się do Aiko i jej liska, którego kobieta trzymała. Nie miała większego problemu z poruszaniem się po rumowisku, jednak to przesuwało wszelakie belki i inne rzeczy, przez co mogło być niebezpiecznie dla tych, co byli zakopani. Dość łatwo jednak potrafiła powiedzieć, gdzie były dwie jeszcze żyjące osoby, nawet jeżeli ich życie dogasało.

Ukyo widział, że Misae porusza się z celem, dlatego poszedł jej śladem, zaczynając odgarniać gruzy, żeby wyciągnąć tych, których Misae by mu wskazała. Przesunięcie belek i gruzów nie stanowiło dla niego najmniejszych problemów, dlatego dość szybko zdołał odkryć elegancką - chociaż już nie teraz - Yamanake Aiko, która była nieprzytomna i mocno poobijana, ale żyła. Była skulona, jakby coś chroniła w swoich dłoniach.

- Jeszcze kogoś tutaj wyczuwasz, dziewczyno? - zapytał Ukyo, prawdopodobnie dedukując, że jako Yamanaka miała predyspozycje do wyczuwania chakry.

Misae czuła jeszcze chakrę jakieś kilka metrów dalej, więc gdyby chciała mogłaby poinformować o tym Ukyo, żeby ten uratował kolejną osobę. W pobliżu, w gruzach loży została tylko ta osoba.

Pani Aiko ledwo trzymała się życia w tej chwili, ale w jej ramionach był Tomoe. Wyraźnie ochroniła liska swoim ciałem przy upadku. Jednak zwierzątko było nieprzytomne, a przynajmniej tak wydawało się z daleka. Żeby naprawdę zobaczyć, co było liskowi, Misae musiała go zbadać.

Masahiro, jako, że Ukyo odszedł na bok, podbiegł do Katsumi. Blady, zmęczony, niedługo ledwo miał się trzymać na nogach. Na pewno potrzebował pomocy lekarskiej. Kiedy dotarł do Katsumi, ta wpuściła go do siebie, chroniąc go swoją chakrą. Zamienili tam kilka słów.

Mujin miał szansę na spokojnie przekazać wszystkie informacje Ichirou. Informacje, których również słuchał Chirou, który utrzymywał ich na chmurkach z piasku i używał go, żeby trzymać go w okolicy innych, którzy byli dookoła. Robaki wróciły do medyka, a Ichirou zebrał chakrę, która powodowała w nim zmiany. Musiał się mocno skupiać, żeby cały proces przeprowadzić bezpiecznie.

Nieco rozpraszający mógł być w tym wypadku impuls chakry, który do niego dotarł.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Okolica wyciszyła się, a dla Ichirou na czas jego specyficznej medytacji wręcz całkowicie zaniknęła, by po paru chwilach objawić się na nowo i zalśnić skupiskiem tysięcy chakr. Seinin otworzył wtedy otoczone złotymi obwódkami oczy, których bursztynowe źrenice nabrały kociego charakteru, ale największe zmiany pozostawały niewidoczne dla postronnych. Nowy zmysł, gwarantowany przez otwarcie się na energię natury, pozwalał odbierać rzeczywistość w zupełnie inne sposób. Ichirou wyczuwał teraz wszelkie źródła chakry zgromadzone w dalekiej okolicy – zarówno te nieludzko olbrzymie, niemal przytłaczające, jak i te mizerne, dogasające pod warstwami gruzu oraz piachu.
Czy to właśnie w taki sposób Misae odbierała ostatnie wydarzenia? Rejestrowała każdy zanikający punkt na trybunach? Zawieszając spojrzenie na tym, jak Yamanaka panicznie rzuca się na ruiny i próbuje wygrzebać z nich tych, którzy jeszcze nie dogaśli, Asahi miał przez moment wrażenie, że ją doskonale rozumie, że jej zachowanie jest absolutnie naturalne. Doświadczanie tego wszystkiego poprzez zmysł sensoryczny było na swój sposób wstrząsające.
Otrząsnął się z początkowego szoku, który wynikał z nadmiaru docierających informacji. Choć natłok przepotężnych sygnatur oraz dramat wielu ofiar były bardzo angażujące, to jednak na pierwszy plan stanowczo przebijała się energia, która zbierała się zewsząd pod samo serce areny. Nie trzeba było się zastanawiać, do kogo ona należała. Należało się przygotować.
Zwrócił swoje kocie ślepia w kierunku południowego sektora, gdzie znajdowały się kunoichi unijnej delegacji. Wyszły zwycięsko ze swojej potyczki. To było oczywiste, że tak będzie. Ichirou wykonał więc zamaszysty, przywołujący gest ręką. Potem zwrócił się do młokosa o łudząco podobnej sygnaturze do jego własnej.
– Pomożesz Mujinowi zrealizować jego plan – zalecił krótko. W ten sposób dzieciak mógł się faktycznie do czegoś przydać bez sprowadzania na innych większych kłopotów.
Później zaczął szykować się do dalszego starcia, jako że druga runda była nieunikniona. Na nowo ożywił rozlane wcześniej po okolicy olbrzymie zasoby piachu i przesunął je tak, by natychmiast użyć ich do walki, kiedy tylko pojawi się Han. Część surowca ulokował przy istotniejszych grupach sojuszników celem ewentualnej ochrony – przy Misae i Ukyo, przy duecie Uchicha oraz przy piątce shinobi, która właśnie powinna zgromadzić się nieopodal niego.
Uformował obok własną chmurkę i przeniósł się na nią imponująco szybkim skokiem. Tym samym pozostawił wolną platformę dzieciaka, możliwą do zajęcia przez z którąś z właśnie przybyłych.
Obdarował podopieczne spokojnym spojrzeniem i skinął do nich głową. Były silne, ale czy gotowe do uczestnictwa w tym, co wkrótce miało nadejść? Musiały być. Teraz albo nigdy.
Gdyby nie determinacja skryta w jego obecnie kocich oczach, jego oblicze można byłoby opisać jako absolutnie kamienne, wręcz posągowe. Energia natury, która teraz idealnie równoważyła się z jego własną, dawała mu poczucie siły oraz spokoju, pozwalając zapanować nad ostatnimi nerwami i złościami.
– Antykreator powraca, przygotujcie się. Musimy go teraz pojmać – oznajmił dosadnie i na tyle donośnie, by wszyscy zainteresowani dalszą potyczką usłyszeli komunikat. Wysunął się do przodu na swojej chmurce, jakby stając na froncie całej kompanii. Otoczył swoje ciało cienką warstwą złotego piasku.
A potem wielkie pokłady pustynnego pyłu zakręciły się po arenie, deklarując pełną gotowość. Piach dzięki użyciu chakry natury prezentował teraz po wielokroć wyższy poziom niż przed paroma chwilami, a jego pełny ruch byli w stanie dostrzec jedynie najwybitniejszy obserwatorzy.
Ichirou obserwował, wyczuwał, czekał. Był gotowy do działania – zarówno do ochrony okolicznych zgromadzonych, jak i próby ujęcia Antykreatora.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Kyoushi

- Ja pierdolę, jakby nie mogli mówić kekke genkai, jak normalni ludzie, tylko w tych czasach wprowadzili skomplikowane słownictwo - westchnął NES, w dalszym ciągu ochraniając się losowymi ludźmi. Ci ludzie zaczynali już walczyć z cieniem, żeby się uwolnić, orientując się, co się dzieje. Ale NES dość szybko sobie z tym poradził, zabijając jednego i cieniem przyciągając kogoś innego, kto był w pobliżu.

NES wyglądał na zirytowanego, szczególnie, kiedy Kyoushi skończył mówić.

- No przecież ci mówię, jest w karczmie O no Shi. Przecież za rączkę cię tam nie zaprowadzę, nie jesteś małą dziewczynką. No chyba, że zawiążesz kokardki na tych swoich kudłach, wtedy się zastanowię - prychnął. - Może mam jakieś bijuu do zrzucenia, może nie mam. Ale mam się dostać na aren… na to co zostało z Areny. Twój ulubieniec stoi teraz jak pizda, sobie ogląda zwierzaczki w głowie Yamiego. Jak się rozpędzisz to może mu przypierdolisz. Jeżeli tu zostaniesz, być może już go nigdy nie złapiesz. To jak będzie? Masz wybór.

- Kyoushi… - usłyszał cichy, mrukliwy głos w głowie. - Nie daj mu się zmanipulować.

Z tyłu umysłu Kyoushiego pojawiła się wizja wielkiego, ognistego, niebieskiego kota. Już korzystał z jej mocy, ale teraz Matatabi pojawiła się w jego umyśle.

- Będzie cię tutaj trzymał, aż jego pan i reszta załatwią tu wszystko. Widziałam takie rzeczy. I z tobą i przed tobą. Nie warto się dawać mu posłuchu. Razem możemy go pokonać i potem zobaczymy, co z twoim największym przeciwnikiem.

[Misae]

Po przekazaniu informacji każdej osobie, której miała coś powiedzieć mogła ruszyć dalej… gdzie ruszyć było dosłownym tym co zrobiła. Z sercem przepełnionym strachem puściła się biegiem. Nie sądziła, że zwróci na siebie na tyle czyjejś uwagi, aby ktoś miał dołączyć do niej w tym co planowała. Wszak działo się tak wiele na raz, że ona jedna biegnąca w stronę rumowiska była czymś chyba najmniej ciekawym. No może jedną osobę posądzała za podążaniem, lecz nie miało to miejsca. Ku zaskoczeniu białowłosej gdy tylko dobiegła do pozostałości po loży był już przy niej, nie kto inny co Ukyo.
Zamrugała, po czym bardzo szybko odzyskała rezon. Skinęła mu potwierdzająco.
-Tak… niestety tak - mówiła przemieszczając się z gracją po zawalonej konstrukcji. Była tu swoistym radarem mogącym namierzać wszystkich niedobitków, z dokładnością wystarczająco dużą by ktoś pokroju jej obecnego towarzysza ratunku był w stanie działać. Uzupełniał to, czego jej drobne, dla niektórych może nawet wątłe ciało nie posiadało - siłę, ogromną siłę. Z podziwem obserwowała, jak z łatwością radzi sobie z zawalonymi deskami, jak pozostałości kamieni nie są dla niego choćby wyzwaniem. Niesamowite. Gdyby tylko okoliczności były lepsze mogłaby cieszyć oko pokazem. Teraz, niestety zbyt mocno przejmowała się swoimi bliskimi. Adrenalina umiejętnie przyćmiewała wszystko.
Gdy tylko wydostał Aiko, Misae doskoczyła do nieznacznie starszej Yamanaki, która kurczowo skrywała coś w ramionach. Kolorowe oczy otworzyły się szerzej. Ułamek sekundy i dziewczyna pojęła czego była świadkiem. Białowłosa od razu zaczęła oceniać stan obojga, delikatnie wyswobadzając fenka z prawdopodobnie ratującego życie uścisku Aiko.
Na chwilę tylko skupiła się by być w stanie odpowiedzieć na zadane przez Ukyo pytanie.
-Jeszcze jedna osoba, pod tamtym rumowiskiem - wskazała miejsce pobytu ostatniego żywego źródła chakry ukrytego w rumowisku. Smutne. Ostatnie. Z tylu ludzi, zostało tylko jeszcze jedno. Serce pękało.
Po udzieleniu informacji wróciła od razu do zajęcia się dwójką. Zakładała, że skoro Aiko wzięła na siebie większość obrażeń, to zapewne jej przyda się najbardziej doraźna pomoc. Od razu zaczęła przesyłać do jej ciała leczniczą chakrę.
-Aiko-sama, proszę, obudź się - jedną ręką delikatnie potrząsnęła ramię kuzynki, cały czas przyciskając do piersi małe uszate stworzonko, jakby bojąc się, że zaraz jej ucieknie-Tomoe, Tomoe… - szeptała przez zaciśnięte gardło… jakby wielka kula niemożna do połknięcia ugrzęzła w jej gardle.
W pewnym momencie zabrała z Aiko rękę i przeniosła ją do swojej skrytki. Zamierzała wyjąć pigułkę żywnościową i ją zażyć. Strach o bliskich nie przesłaniał jej całego świata. Pamiętała o nadciągającym niebezpieczeństwie, nawet jeżeli wyczuwała sprawdzając ułamek chwil wcześniej okolicę swoim zmysłem, złotą, potężną chakrę Ichirou. Niezmiennie ją chronił. Bez jej próśb czy sygnałów, nie zostawiał jej samej sobie. Dodawało jej to siły do dalszej walki. Do działania. Zachowując czujność musiała ocucić tą dwójkę aby mogli uciec… i kto wie, pewnie pomóc i ostatniej osobie, którą wydobędzie Ukyo - choć to zależało od niego i jego poleceń.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Kompletnie miał gdzieś te słowa, które kierował w jego stronę ten pieprzony oszust i manipulator. Co z tego, że o tym wiedział, a jednak musiał mieć to na względzie przez cały czas. Obserwował jak losowi ludzie ginęli w walce z jego cieniami, jednak to go nie obchodziło. Jak dla samego Kjudasza to mitliby wszyscy zginąć, którzy dla niego nic nie znaczyli. Ofiary były i zawsze będą, a on sam delikatnie się wahał, czy już zaatakować, czy jeszcze się wstrzymać...
NES wyglądał na zirytowanego, było to po nim widać i wyczuć. Teraz to piłeczka była po jego stronie, ale dalsze oczekiwanie nie były możliwe, bo tracił czas, a zyskiwali go najgorsi antagoniści tej fabuły. Musiał zacząć działać, jednak wciąż się wahał.
- Dlatego ci nie ufam i nie będę wykonywał żadnych poleceń. Nigdzie kurwa stąd nie pojdziesz, nie próbuj mieszać mi w głowie. - wtedy usłyszał dawno już niesłyszany mu głos. Kobieta jego życia, która spędza z nim najwięcej czasu, szczególnie w ciszy, dała o sobie znać. Zawsze to robiła, gdy chodziło o jej interes, gdy tylko zależało jej by kogoś się pozbyć, wtedy Nibi wchodziła do gry. Widać było, że NES był jej wrogiem, tak jak i białowłosego szermierza. Chyba to był punkt, w którym znów znaleźli wspólny język.
"Probuje, ale Yoshimitsu..." wtem stanął oko w oko z tym potworem, którego już tak polubił i przyzwyczaił się na tyle, że nie czuł przed nią strachu. Była większym przyjacielem niż niejeden, którego spotkał w swoim życiu. "Pokrzepiłaś mnie. Musiał cię ten nes nieźle wkurwić, co? Dobra, zróbmy to jak kiedyś!" to był ten moment, gdy na jego twarzy zawitał wielki, szyderczy uśmieszek, a ciało nieco się rozluźniło. Bez zbędnej zabawy białowłosy uwolnił gigantyczne pokłady chakry jaskrawo-niebieskich płomieni Matatabi, która wielokrotnie zwiększyła jego wszelkie możliwości bojowe.
- Koniec zabawy... - powiedziawszy, przeszedł do czynów. Jego ciało pokryła bardzo gęsta, jaskrawo-niebieska chakra, a z niej wyrósł jeden potężny ogon z chakry, który poruszał się niezwykle intensywnie jak na zdenerwowanego kota przystało. W tym momencie z jego pleców wyrosły także dwie ręce z chakry, które w mgnieniu oka, a tak naprawdę niewidoczne dla niemal wszystkich tutaj zebranych wojowników z dwóch kierunków w samego NESa, którego miały pochwycić, bądź boleśnie poparzyć i uderzyć. W międzyczasie sam białowłosy nie zasypywał gruszek w popiele, bo ręce miały go pochwycić, gdy ten wykona już unik po ataku z frontu, którym będzie zaczepny atak technika Katonu, która miała nieco zasłonić sam atak o wiele silniejszym atakiem chakrowych dłoni. Obserwował wszystko skupiony sharinganem, by móc wyłapać niuanse i dostosować się do ataków z dystansu.


wydarzyć...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mujin]

Sytuacja wydawała się uspokajać... jakkolwiek było to możliwe. No właśnie, pokonali Antykreatora? Wydawało się to... zbyt proste. Jeśli potrafił się regenerować z powietrza materializując drobiny swojego ciała, to po prostu atakowanie go powinno go zabić na stałe? To nie podziałało poprzednim razem. Może Antykretor miał jakiś słaby punkt? Który zaatakowany, konkretnie w konkretny sposób, nie byłby w stanie się regenerować. To było możliwe, jak najbardziej. Nie znał przecież szczegółów tego procesu, nie znał zasad nim rządzących. Ograniczeń ani silnych stron. Wyciąganie daleko idących wniosków wyłącznie na podstawie obserwacji z dalekiej odległości nie było aż tak produktywne, jak zbadanie umiejętności w kontrolowanych warunkach czy po prostu zapytanie go. W boju z przeciwnikiem kilkanaście lig nad nim, takie coś nie mogło mieć miejsca. Musiał wykorzystywać niepełne informacje, ale mimo tego zniknięcie Antykreatora zdziwiło Mujina w znaczącym stopniu. Do poziomu niedowierzenia. Zerkał na skupiającego się Ichirou i liczył na jego ekspertyzę.
Wydał polecenie innej osobie na chmurce piasku. Ale przede wszystkim - spojrzał się w ich stronę. I wtedy zobaczył coś dziwnego. Niepokojącego wręcz, ale dziwnie znajomego. Jego oczy uległy gwałtownej zmianie. Przestały być ludzkie, stały się... kocie. Dzikie, drapieżne. Jak nie u człowieka. Transformacja ciała i nabranie kociej charakterystyki. Wyjątkowo znajome, widział to u innego członka Krwawego Pokolenia. Natsume, kiedy zajmował się jego ranami w Oniniwie, miejscami był pokryty futrem. Też był... koci, z braku bardziej pasującego określenia.
Mujin nie potrafił wydobyć z siebie konkretnego słowa. W jego głowie zapanował chaos powiązany z tym nowym odkryciem. Może się mylił? Może źle połączył kropki? Może podobieństwa tych dwóch osobników były tylko przypadkowe? A może było w tym cokolwiek więcej? Cholera wie, szczerze mówiąc i bardzo chciał się tego dowiedzieć. W nieco większych detalach. Ale nie teraz. Ichirou uciekł przed nimi, wskakując na osobną chmurę piasku. Mujin i... on, zostali sami. Z chaosem i niepewnymi poleceniami. Nie dostał informacji co powinien robić. Jak wykorzystać swoje talenty. Oczekiwał kierunku, nie dostał niczego. Zasugerował dziesiątki rzeczy, a Ichirou nie raczył wskazać mu żadnej z nich. Ponownie rozczarował się jego osobą, ale może nie powinien oczekiwać niczego? To mógł być błąd Mujina.
- Dziękuję za pomoc. - odburknął niezadowolony Mujin. Nie miał on nawet ochoty zwracać uwagi na ogromne pasy piasku, które przemieszczały się po całej arenie. Nie chciał wspominać, że z jego pomocą i autorytetem mógłby dostarczyć wspomagające ludzi substancje w mgnieniu oka. Podlecieć do rannych. Mieć JAKIKOLWIEK wpływ na pole bitwy. Ale nie. Ostatecznie nie miał ochoty na nic. Nie mógł sobie pozwolić na ochotę na cokolwiek. Został pozostawiony z byle piaskowym cieciem. Ot pomoc wielkiego Kochanka, kurwa jego mać. Jak mógł zauważyć nawet sam Mujin i ta osoba, która została z nim zostawiona, poziom niezadowolenia i zdenerwowania i ogólnej irytacji u medyka, niebezpiecznie skoczył.
- Weź piaskiem te rzeczy i rozdawaj. Walczącym z Antykreatorem. Możesz mnie przelecieć po arenie. - rozkazał mu, odpieczętowując z opasek przy pasie zatrważającą liczbę produktów. Dwadzieścia fiolek z czymś przypominającym brązowy cukier. I dziesięć strzykawek z białym, mlecznym wręcz, płynem. Trzymał to wszystko w swoich rękach, ale położył ostrożnie na piasku.
- Weźcie to, co przylatuje do was piaskiem, gdy tylko się zacznie! Strzykawki na lepsze zmysły, w okolice głowy, sypkie na szybkość i reakcję, doustnie! Daje kopa, ale jakimś czasie osłabia! - krzyknął Mujin gromko, chcąc zwrócić uwagę wszystkich, do których przesyłki mają być dystrybuowane. Powtarzał też to przy dawaniu rzeczy. Piasek powinien przynosić im raz jedno, raz drugie, chyba że chcą inaczej. A oni, w najlepszej wersji wydarzeń, powinni to wziąć. O ile, rzecz jasna, młody Sabaku zechce mu pomóc w tym procesie. A miał nadzieję, że pomoże. Gdyby nie miał absolutnie żadnego wsparcia to prawdopodobnie... No nie miał teraz pojęcia, co by zrobił. Nie myślał nawet nad tym, skupiony na przygotowywaniu jak największej ilości ludzi do udziału w tym, co ma nadejść - zgodnie ze słowami Ichirou, przynajmniej.

1. Mujin angry
2. Odpieczętowuje z opasek swoje boosterki - Hayato i Shinsei
3. Rozdaje za pomocą piasku i mówi jak ich użyć dla chętnych. Jego piaskowe taxi powinno mu pomóc.
4 Jego robaki nadal krążą wokoło niego w zwartej formacji, ale by nie blokować jego pola widzenia

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Nana

To co działo się dookoła można by określić jedynie jednym słowem - chaos. Panujący w około chaos. Nawet jeżeli na samej arenie sytuacja zdawać by się mogło została opanowana i dzielni wojownicy pokonali personifikację zła, to sytuacja przy ciemnowłosej wcale się nie uspokajała. Walki między ludźmi cesarza, samym cesarzem i jego oponentami nie zwalniała tempa. Nana mogła wręcz czuć oddech na plecach. Decydując się na pomoc Tsuyo, uczyniła się również celem. Nic więc dziwnego, że z uwagą obserwowała każdy ruch, gdzieś przy okazji zapewne dla zabicia czasu prowadziła dialog z kupcem.
-Doskonale - skinął głową, zdając się nieco „odbrażonym”, początkowemu nie pojęciu jego punktu widzenia. Mężczyzna miał bardzo określone poglądy, a dziecko, jakim w jego oczach była Nana, musiało do nich dojrzeć.
Nie wyrywał ręki. Bycie prowadzonym dodawało mu pewnej pewności, może było to infantylne, jednak działało.
-Różnice poglądów i interesów - wyjaśnił dosyć lakonicznie. Nie sądził by dziewczę zrozumiało, a nawet jeśli by pojęła, nie zamierzał tłumaczyć przed dopiero poznaną wojowniczką. Polityka to gra, gra, której zasady są płynne, często niejasne, a jeszcze częściej brutalne dla postronnych.
Do uszu dziewczyny dochodziły coraz głośniejsze dźwięki „pogoni”? Nawet idąc wytyczoną przez Tsuyo drogą, która ze względu na opłakany stan „infrastruktury”, była mocno utrudniona, nie mogli zgubić ogona, który nie dawał za wygraną. Kupiec z przerażeniem co jakiś czas rzucał okiem na to co działo się za ich plecami.
-Gdy dotrzemy do centrum wioski to niedaleko areny znajdziemy moich ludzi, byli w części mieszkalnej dla gości. Wraz z ich wsparciem opuszczenie tego pobojowiska, powinno pójść jak z płatka - nie umiał ukrywać, jak bardzo zaciśnięte jest jego gardło przez stres. Na szali było jego życie, trudo było być wobec czegoś takiego obojętnym.
Wtedy huk. Świst powietrza.
-Uważaj! - Nana w krzyku, który poniósł się za nią mogła rozpoznać Kamino, która wyłoniła się zza jednej, z zawalonych kolumn i już z jej ust wyleciała ognista technika, zatrzymująca dwóch ludzi cesarza w pogoni za Naną. Jakby przygotowani wypuścili z ust strumień wody, która z ogromną siłą, zderzając się z ognistą techniką w ułamku sekundy zmieniła się w parę. Gdy jeden zaczął składać kolejne pieczęcie, drugi sięgał po coś z kabury i posłał ze świstem kunai w stronę dziewczyny. Kunai, do którego była przypięta notka. Korytarz wąski. Klnięcie kupca.

[Nana]

Nastał istny chaos. Na szczęście było to idealne środowisko, w jakim Nana czuła się najlepiej. Jak zwykle działała instynktownie. Dostosowywała się do danej sytuacji nie planując na przyszłość. Wręcz przeciwnie. Żyła chwilą i przede wszystkim skupiała się na teraźniejszości. W tym momencie nie było też inaczej. Zgodziła się z Tsuyo, znaleźli nic wspólnego porozumienia. Wymianę. Biznes, tak dobrze znany kupcowi z Ryuzaku. Czy rzeczywiście był w stanie sprostać jej wymaganiom? Czy ona była w stanie dotrzymać swojej części umowy? Wkrótce obydwoje mieli się o tym przekonać. W końcu Nana biorąc na siebie odpowiedzialność za Tsuya otrzymała także w gratisie wielkie niebezpieczeństwo. Teraz była już celem nie tylko wyznawców Hana, a także nieprzyjaciół z Cesarstwa. Liczba jej wrogów mnożyła się w zadziwiającym tempie. A ona nawet nie była tego świadoma. Seria złych decyzji prowadziła do nieprzewidzianych konsekwencji, Były to jej błędy? A może jednak tak naprawdę było odwrotnie?

- Dobrze - zgodziła się kiedy biegli dalej przed siebie wyznaczoną drogą. Nie było to łatwe, jednak starali się jak mogli. Nana nie zdziwiła się, że mężczyzna pozowolił jej się prowadzić. W pewnym momencie przestała go ciagnąć jak niesforne dziecko za rękaw i zwyczajnie podała mu dłoń. Tak o, po prostu. Bez większego powodu, przynajmniej tak sobie mówiła.

Huk. Świst. Uważaj.
Nana momentalnie odwróciła się w stronę zagrożenia. Katon przemknął jej przed oczami od razu uderzając w wodne techniki nieprzyjaciela. Zaczęło się. Nie było czasu do stracenia. Zostali zaatakowani. Nana nie wiedziała za dużo o Kamino. Wiedziała kim była i na tym się kończyło. Nie zamierzała jednak rezygnować z jej pomocy, skoro obca kobieta sama zdecydowała się ją zaserwować. Może chciała pomóc wielkiemu z Ryuzaku? Tak założyła.
- Odprowadzę go! - Rzuciła do kobiety. - Widziałaś Cesarza?

Kunoichi nie miała czasu poinformować Tsuyo co się działo. Całkowicie zdała się na siebie. Kątem czerwonego ślepia widziała jak wróg sięgał do kabury. Nie zamierzała tracić czasu. Od razu z całej siły pociągnęła Tsuyo za dłoń praktycznie rzucając nim przed siebie, w stronę w którą biegli. Wtedy go puściła. Zaczęła składać pieczęci odwracając się w stronę wroga. Przystanęła dosłownie na ułamek sekundy, żeby wydmuchać chmurę ognia w kierunku nieprzyjaciela oraz lecącego kunaia. Miała ona za zadanie zatrzymać atak, ale także wypełnić korytarz i spalić - na ile było to możliwe - tych, którzy ich gonili. Następnie od razu ruszyła ponownie do ucieczki, chwytając Tsuyo za rękę i ponownie ciągnąc go za sobą w stronę, w którą biegli wcześniej. Mordercza ucieczka ku wolności. Cały czas spoglądała za siebie gotowa na unik wraz z kupcem. Liczył się tylko bieg przed siebie.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Ren, Mayu, Mujin, Ichirou, Misae

- A jak myślisz, czemu Jou i Kirino wysłali szanowną Airan i Ichirou? Jest szansa, że on nawet najgorsze przeżyje, poza tym, od tego jest, żeby być przy rozwałkach. No i my też, owieczki wysyłane na rzeź - odpowiedziała Akiyoko Mayu, kiedy ta ironizowała na temat Turnieju Pokoju. Wyraźnie podzielała nieprzyjemne uczucia Sabaku, ale jednak próbowała zracjonalizować.

Na znak, żeby lecieć w stronę Ichirou i innej części areny - tej przy loży - poleciała, używając jednej ze swoich technik. Tylko lekkim uniesieniem brwi skwitowała to, że Mayu pomaga Ren po raz kolejny. Jak dotąd Akiyoko odnosiła wrażenie, że one się raczej nie lubią.

Doleciały do Ichirou, który przygotował je na to, że będą musiały walczyć z Antykreatorem. Co spowodowało, że Akiyoko przeszedł dreszcz grozy.

- No świetnie. Bylebyśmy szybko się z nim uporali, bo mój brat nie może zostać głową rodziny - mruknęła. - Będę próbować blokować jego ruchy i wyprowadzać ataki od tyłu, jeżeli będzie taka możliwość. Ale postaram się ci nie przeszkadzać - Akiyoko rzuciła do Ichirou.

Ona i Mayu na swoich latających podeścikach mogły się poruszać dowolnie nad areną. Ren za to, tak jak i Mujin, stali na piaskowych dyskach zrobionych przez Chirou, który spojrzał teraz na oboje. Wyglądał na bardzo zdeterminowanego.

- Poradzę sobie, będę pomagał w planie - wcześniej zapewnił Ichirou. Ren również zapewnił. - Może nie będzie to tak samo szybka reakcja jakbyś to robiła sama, ale wskazuj mi, gdzie cię przenosić. Sam też będę to robił, jeżeli zauważę, że trzeba. Więc się nie gniewaj, jeżeli przeniosę cię w prawo a ty chciałaś w lewo. Na pewno damy sobie radę.

  Ukryty tekst

Młody Nara miał pełne ręce roboty. Nie tylko teraz był odpowiedzialny za Ren, ale również za rozdystrybuowanie wszystkim jakiś specyfików od podejrzanego doktorka. I, oczywiście, zaczął to robić. Widać było, że dzieciak był bardzo zdolny, ponieważ potrafił utrzymać koncentrację na tyle dobrze, że wszystkie fiolki zostały złapane (no dobrze, jedna prawie wypadła, ale złapał ją szybko) i zostały rozdane. Część poleciała została przy dziewczętach tutaj - Akiyoko wzięła i czekała, czy inni zażyją specyfiki - czy zaufają. Mayu i Ren również je otrzymały, tak samo, jak Ichirou. Po chwili fioleczki doleciały do niepełnego samuraja i Katsumi wpuściła je do środka, pobierając je dla siebie i Masahiro, który na szybko jeszcze ustalał stategię ze swoją Shirei-kan, szczególnie, że teraz oboje mieli wspierać Ichirou, jako że rozpoznali z łatwością, co ten robił. Fiolki dotarły również do Misae i Ukyo, razem z przelatującym - chociaż wolniej i ostrożniej, Mujinem - Chirou pilnował, żeby ten nie spadł, skoro miał trochę do powiedzenia i chyba wiedział co robi.

Zanim fiolki dotarły jeszcze do Misae i Ukyo, ci przeprowadzali akcję ratunkową. Wyciągnięcie Tomoe i Aiko zaczęło chwilkę, ale Misae była dzielna, wzmocniła się swoją pigułką żywnościową i już do niej za chwilę miały zawitać fiolki. Aiko potrzebowała trochę więcej czasu i chakry, żeby ją poskładać - widać było złamane i zmiażdżone kości, rany i na pewno miała obrażenia wewnętrzne. Ale udało się kuzynkę w tym czasie ustabilizować, może nawet trochę podleczyć. Na pewno miała na tę chwilę przeżyć - ale potrzebowała szpitala. Tomoe za to miał trochę łatwiej - jako niewielkie stworzenie się uchował i nie potrzeba było aż tyle chakry, żeby przywrócić go do znośnego stanu. Oczywiście, na pewno musiał odpocząć, ale przebudził się i oddychał spokojnie.

Chwilę wcześniej Misae wskazała Ukyo jeszcze jedną osobę, która była w gruzach. Ukyo, jako wyjątkowo silny mężczyzna, sprawnie odkopał dzieciaka, który był pod spodem. Był to Takeda Yuu, chwilowo nie do końca znany wszystkim chłopak. Poobijany, chociaż w lepszym stanie niż Aiko, był jeszcze przytomny i - o dziwo - nie połamany. Kiedy Ukyo go wygrzebał, chłopak podniósł się na drżące nogi, zrzucił swoje sponiewierane nakrycie głowy, a Ukyo na niego warknął.

- Głupi, trzeba było się ewa…

To stało się bardzo szybko. W czasie wszystkiego chakra zbierała się pod ziemią, a Ichirou ostrzegł wszystkich, że Han miał powrócić. To był też moment, kiedy fiolki i latający Mujin docierali już do szczątków loży.

Ichirou wyczuł to pierwszy. Misae zaraz po nim.

Chakra, która zebrała się pod ziemią z zawrotną prędkością się ruszyła w stronę loży pod ziemią i wyskoczyła z wyjątkowo potężną siłą, odrzucając szczątki loży, które leżały dookoła. Takeda Yuu został z niewiarygodną siłą odepchnięty w tył i ponownie wylądował w gruzie, głośno jęcząc. Misae oberwała kilkoma odłamkami, które do niej przyleciały i których nie zdążył zasłonić piasek - jednak nic się jej nie stało. Fiolki przy Misae zostały lekko odepchnięte w tył, te dla Ukyo wypadły z piasku i się rozbiły. Mujin poczuł szarpnięcie, kiedy piasek zahamował gwałtownie i poleciał w drugą stronę i może nawet by i wypadł, gdyby nie piasek, który złapał go za stopy (jak również trening shinobi, oczywiście). Ukyo…

Ukyo został podniesiony za szyję przez w pełni zregenerowanego Hana, który wydobył się spod ziemi. Mężczyzna był już daleki od zabaw i po prostu ścisnął i szarpnął.

Jeżeli Ichirou rzucił się natychmiast do walki, ma szansę dotrzeć do Hana w momencie, kiedy ten zgniata gardło Ukyo.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Kyoushi

- Nie użyłabym takich słów, ale chaos, jaki wprowadza jest niepotrzebny. Zresztą, jeżeli wygrają, to mnie też już nie będzie. Poczuj moja siłę. Nauczę cię czegoś więcej. Yoshimitsu znajdziemy później. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby on szukał albo ciebie albo tego drugiego chłopca.

Faktycznie, głos Matatabi był pokrzepiający i do tego wydawał się być rozsądny. Teraz jednak się skupiła, a jej chakra jeszcze bardziej otoczyła Kyoushiego w jego głowie. I, o dziwo, w jego ciele.

Ciemnoniebieska chakra jeszcze bardziej przylgnęła do Kyoushiego i go otoczyła. Po chwili jego forma się zmieniła, stała się bardziej zwierzęca, a z chakry zaczął wyrastać drugi ogon. Kyoushi czuł, że przybiera na sile, chociaż jego umysł trochę przygasł, jakby łącząc się z bestią, którą miał w sobie. Nie było już widać jego ciała, było widać świetliste stworzenie, które stało na czterech łapach. Ciało zwierzęcia zostało pokryte świetlistymi, niebieskimi kościami.

Kyoushi jednak miał kontrolę, chociaż w swoim umyśle czuł ją, jej złość, chęć spokoju, trochę kapryśność. Czuł też tęsknotę za czymś nienazwanym, a także strach przed utratą tego. Wiedział już, że ona nie pozwoli, żeby NES wygrał. Żeby Yoshimitsu wygrał. Była nawet gotowa rozszarpywać Hana kawałek po kawałku, tylko po to, żeby nie wygrał.

Siła, z jaką Kyoushi się zmienił i forma, którą przybrał, przeraziła ludzi, którzy walczyli dookoła. Czy to byli Uchiha czy to byli Cesarscy, czy może ludzie Hana - zaczęli uciekać. Część została poparzona gorącem, jakie biło ze stworzenia, które tutaj było. Chakra, która rozświetlała okolice dość mocno ograniczyła zdolności NESa do kontrolowania cienie i ten trochę się cofnął, pozwalając ludziom, którzy go chronili, na ucieczkę. NES nie mógł na to pozwolić i dość poderżnął im gardła, żeby mieć przy sobie ciała, które chciał użyć jako ewentualnej ochrony.

- Nie tak miało być…

  Ukryty tekst