[Event] Loża

[Papyrus]

Specjalnie odgrodzona i ustawiona wyżej od reszty trybun, loża przeznaczona dla najważniejszych osób obecnych podczas wydarzenia. Widok z tego miejsca jest wprost idealny, widać niemal każdy zakątek każdego pola walki. Przygotowane tutaj fotele oraz kanapy są bardzo wygodne. Po loży również kręci się przez cały czas grupa kelnerów, którzy są gotowi spełniać wszelkie zachcianki gastronomiczne obecnych tutaj gości.

[Kazuma]

Zgodnie postanowili udać się w kierunku osławionej areny stanowiącej kluczowy punkt ich wizyty w Sogen. W przeciwieństwie do Sae nie czuł się zbytnio zmęczony trudami podróży. Być może powodem było nakręcenie się na cały ten turniej. Wizja naklepania paru czerwonookich była zbyt piękna, żeby przepuścić takową okazję koło nosa. Po drodze zahaczyli jeszcze o jakiś stragan, by nabyć jakieś przekąski inne niż owoce oferowane przez Kana z niewyczerpalnego źródełka, które stanowiła matka natura wspomagana odrobiną chakry. Nie było w nich niczego złego. Ba! Były wręcz przepyszne, ale silny mężczyzna potrzebuje także mięsa i takowe właśnie Kazuma sobie załatwić. Koniecznie inne niż ryby, którymi wszędzie śmierdziało. Jak oni mogli to w ogóle znosić?!

Nikogo chyba nie zdziwi, że miejscem, które uznał za stosowne dla ich delegacji była trybuna przeznaczona dla VIP'ów. No bo gdzież indziej, jak nie tam powinna znajdować się szlachta? Umieszczenie ich wśród plebsu stanowiłoby zniewagę, zwłaszcza że głowa ich klanu nie zjawiła się tutaj osobiście, a podobno klan Nara chciał ocieplać relacje pomiędzy Uchiha i Senju. No to najwyższa pora, by czerwonoocy wykazali się gestem i wpuścili ich miejsce zgodne ze statusem. Jakby się tak im bliżej przyjrzeć to nie byli byle kim. Kazuma, syn jednej z kluczowych postaci klanu Senju w postaci Hirohito. Bajecznie bogata rodzina. Kan uważany za geniusza przez wielu. Syn człowieka, który jest jednym z największych przedsiębiorców na terenach pod kontrolą Senju. Skąd to wiedział? Ojciec wspominał to i owo o swoim przyjacielu, a chyba tak to wyglądało, skoro wspólnie umawiali się na popijawy. Najtrudniej byłoby tam wcisnąć Sae, ale i na to miał odpowiednie wytłumaczenie. Po pierwsze była z nimi. Po drugie miał zamiar wcisnąć kit, że była córką kogoś ważnego. Wszystko się kleiło.
Postanowił oznajmić swoją decyzję towarzyszom - Idziemy do loży szyderców. Nie będziemy się tłoczyć jak zwykły plebs. Mukuro nie udała się turniej, co oznacza, że stanowimy delegację klanu Senju - nie chciał znosić żadnego sprzeciwu w tym aspekcie. Był święcie przekonany co do swoich praw i miał zamiar je egzekwować, zajmując najlepsze możliwe miejsce. Z tym mindsetem zagadał do kogoś pilnującego wejścia, bo zapewne zostali zatrzymani - Nazywam się Kazuma Senju, syn Hirohito Senju. A to są Kan i Sae Senju. Kan to syn wpływowego przedsiębiorcy, którego interwencja na pewno pomogłaby w naprawie sytuacji gospodarczej Sogen. Natomiast Sae to córka ważnego dygnitarza stanowiąca jego oczy i uszy. Jesteśmy oficjalną delegacją klanu Senju z polecenia szanownej Mukuro Senju. Proszę nas wpuścić. - szaleństwo? Być może, ale Kazuma taki już był. Wychowany w warunkach, które śmiało określić można, jako bananowe dziecię. Sięgał po to, co mu się należało i nie byłby sobą, gdyby chociaż nie spróbował. Nawet przysłowiowa brew mu nie drgnęła, gdy lekko koloryzował całą tą historię. Emanował pewnością siebie, jakby to co mówi było zapisane w jakiejś świętej księdze.

[Kan Senju]

Drużyna zielonych pozbawiona Bajiego, który postanowił się rozdzielić postanowiła wyruszyć na trybuny, z małym przystankiem zaproponowanym przez Sae. Osobiście Kan nie czuł się ani odrobinę zmęczony dzięki swojej wytrzymałości, tak szanował samopoczucie innych i miał zamiar się bezproblemowo dostosować. Przynajmniej w jednym się zgadzali, żadne z nich wolało unikać ryb. Wystarczy ich zapach, który niemiłosiernie męczył jego nos. Nie miał zamiaru ich spożywać nawet gdyby ktoś go zmuszał. W najgorszym wypadku zawsze mógł sobie zrobić przekąski zapełniając żołądek.
- Prawdę mówiąc wolałbym walczyć od razu, nie potrzebuję odpoczynku po takim spacerku. Przynajmniej bym się rozruszał.
Jakby na potwierdzenie swoich słów przez chwilę się rozciągnął. Mógł udawać zmęczonego, ale wolał być szczery. Taką właśnie był osobą. Kłamstwa prędzej czy później wyjdą na powierzchnię, więc nie mają wielkiego sensu przynajmniej jego zdaniem. Po drodze na trybuny zahaczyli o jakiś stragan z jedzeniem, gdzie zamówił coś mięsistego. Do jedzenia w jego domu nie miało porównania, w końcu zatrudniony był tam jeden z najlepszych kucharzy na świecie wedle tego co mówił mu ojczym. Nie aby to narzekał na oferowane mu jedzenie, bo zjadł je bez najmniejszych uwag. Zanim trafił do obecnego domu bywał zadowolony z samych ziemniaków na obiad i nie zapomniał tego choć są to mgliste wspomnienia.

Wybieranie trybuny zostawił Kazumie, choć widząc ich możliwości już od samego początku wiedział gdzie wylądują dlatego nachylił się w kierunku Sae aby szepnąć jej coś na uszko.
- Robimy mały zakład? Ja stawiam, że wylądujemy na trybunie dla vipów kiedy to on wybiera.
Wolał aby jego przyszły uczeń tego nie usłyszał aczkolwiek poza przyciszonym głosem wcale nie przejmował się gdyby było inaczej. Prawdę mówiąc gdyby on był odpowiedzialny za wybór miejsca sam również skierowałby się do strefy vip choć z innych względów. Nie przeszkadzało mu siedzieć razem z ludźmi o niższym statusie społecznym. Problem był iż obecnie reprezentował nie tylko ród Senju, ale przede wszystkim swoich przybranych rodziców. Nie miał zamiaru im przynosić wstydu na tak ważnym wydarzeniu. Ojczym nauczył go, że chcąc być poważnie traktowany w biznesie musi dbać o swój wizerunek. Przykładowo nie mógł pozwolić sobie siedzieć na gorszym siedzeniu, bo podczas późniejszych negocjacji startuje z niższej pozycji. Senju przysłuchiwał się negocjacjom z pilnującymi wejścia, ale nie zamierzał się wtrącać zanim nie było potrzeby. Zamiast tego postanowił porozmawiać z Sae.
- Jak myślisz, uda mu się? Czy może będę musiał się wtrącić mu pomagając?

[Sae]

W przeciwieństwie do chłopców, Sae była zdecydowanie mniej wymagają jeśli chodziło o jedzenie i dostępne opcje okazały się dla niej całkiem satysfakcjonujące. W Wietrzhnych Równinach spędziała ostatnich kilka lat i choć zatrzymała się w Yusetsu to zdążyła przywyknąć do preferowanych tam smaków, z których część rozpoznała również w osadzie Uchiha. Otwarcie wyraziła swoje zadowolenie mogąc w końcu zjeść coś gotowanego, co wróciło jej z resztą trochę energii. Poczuła się trochę zażenowana, że przyznała się do własnej słabości przez Kanem i Kazumą, szczególnie że sama nie miała zamiaru brać czynnego udziału w turnieju.

- Masz rację Kan-san, shinobi powinien być zawsze gotowy do walki. Jedyne, co mam na swoje usprawiedliwienie, to że całkiem niedawno wróciłam do Shinrin. Przez ostatnie lata podróżowałam po Wietrznych Równinach i chyba nie udało mi się w pełni odpocząć w domu, nim zostałam wysłana na do Sogen.

Cóż, jeśli chodziło o treningi ninja to nikt zbyt wiele od niej nie wymagał, szczególnie gdy Isamu jeszcze żył. Do tej pory nie czuła się źle ze swoim brakiem ambicji, lecz mierząc się z rówieśnikami, którzy osiągnęli znacznie więcej zaczynała odczuwać coś na wzór kompleksu niższości. Jej brat zawsze ją poniżał i przekonywał, że nie jest w stanie nic osiągnąć jako kunoichi i to podburzyło jej pewność siebie, ale jednocześnie dało wygodne schronienie przed oczekiwaniami innych. Teraz z zaskoczeniem odkryła w sobie chęci do treningu, które dotychczas były jej raczej obce.

- Czy dobrze zrozumiałam, że uczysz czegoś Kazumę-sana? Umm… ta technika, którą pokazałeś. Mógłbyś nauczyć jej również mnie? – Choć wcześniej sam to proponował, Sae nie potrafiła utrzymać spojrzenia chłopaka pytając o przysługę i skrępowana opuściła wzrok. Nie chodziło z resztą o samą technikę tylko… cóż, miała nadzieję czegokolwiek się od niego nauczyć. Dotychczas trenował ją wyłącznie ojciec i to też przy słabym oporze z jej strony… przy Kanie musiałaby drametralnie zmienić swoje podejście. W przeciwieństwie do ojca Kazumy, Takane nie miał do zaoferowania nic w zamian za pomoc jego córce w nauce i dlatego też prosząc o taką przysługę była przygotowana na odmowę.

- Hm? Dla… dla vipów? – Temat ten był tak obcy rozważaniom Sae, że z początku nie wiedziała o czym dokładnie Kan mówi. Widocznie też nie wystarczająco poznała Kazumę, by wiedzieć czego się po nim spodziewać. Gdy przeniosła spojrzenie na przedmiot ich rozważań i rozejrzała po okolicy zdała sobie sprawę, że w istocie minęli główne wejścia na trybuny dla gości, a idący na przedzie ich małej delegacji blondyn prowadził ich ku loży. Zawahała się na chwilę i przystanęła wpół kroku, nim kontynuowała swój marsz nie chcąc pozostać w tyle. Nie wierzyła własnym oczom, chyba… chyba nie miał zamiaru naprawdę…? Och nie, tam byli przecież przedstawiciele innych prowincji. Sae zupełnie nie czuła się przygotowana na spotkanie pierwszego stopnia z liderami klanów, o których istnieniu nigdy nawet nie słyszała, ale po słowach Kazumy nie spodziewała się, że mogłaby zrobić cokolwiek, co odwiodłoby go od tego pomysłu. Wymieniła nieco spanikowane spojrzenia z Kanem, a potem postanowiła wziąć się w garść i przynajmniej nie przeszkadzać.

- Myślę, że to może być strasznie upokażające – szepnęła Sae w odpowiedzi nim stanęli przed strażnikami. Przybrała poważny wyraz twarzy (choć czuła, że trochę pobladła) i dalej już nic nie mówiła, gdyż cokolwiek wyszłoby teraz z jej ust mogłoby wyłącznie zaszkodzić planowi blondyna. Właściwie to Kazuma nie skłamał opisując rolę jej ojca w delegacji, nawet jeśli mocno przekoloryzował jej własną. I zaraz... czy chłopak wiedział, że była jego córką, czy wyłącznie improwizował? Kunoichi starała się zachować zimną krew, gdy opisywał konotacje rodzinne swoje oraz Kana nie mając najmniejszego pojęcia, czy cokolwiek z tego było prawdą. A skoro ona nie wiedziała to być może strażnicy również nie będą wiedzieć? Takane był co prawda świeżo awansowanym kogo, a wcześniej służył klanowi przez wiele lat jako sentoki… można było się spodziewać, że ktoś taki wzbudzał szacunek, lecz mężczyzna ten nigdy nie angażował się w politykę i daleko mu było do dyplomaty. Młoda Senju nie mogła jednak podejrzewać jak postrzegali go inni ludzie.

[Moderator]

-Możesz sobie być moją matką. Nie otrzymaliśmy informacji, żeby ktokolwiek za kogo się w tym momencie podajesz mógł wejść do loży. Prosimy o opuszczenie tego miejsca, które jest przeznaczone jedynie dla wybranych- Jeden ze strażników zagrodził om drogę, stając na samym środku przejścia i unosząc dłoń do góry w geście zatrzymania nadchodzących. Najwyraźniej plan Kazumy spalił na panewce z kilku powodów. Najważniejszym powodem było to, że strażnik nie rozpoznał go, bo przecież nie miał takiego obowiązku. Byli w Sogen, a tutaj koneksje osób z Prastarego Lasu, a zwłaszcza z terenów Shinrin, nie miały znaczenia. Po za tym, strażnik nawet gdyby uznał go za tego, za kogo się podawał, czyli najwspanialszego wysłannika klanu Senju, to i tak by go nie wpuścił. Nikt go nie powiadomił o tym, więc musiał pilnować by jedynie ściśle określeni mieli prawo wejść do środka. To przecież nie była byle jaka trybuna, ale najważniejsza na całej arenie loża.

-Oho, chyba jakieś leśne przybłędy zgubiły drogę.- Padł komentarz jakiejś młodej dziewczyny, która przy okazji parsknęła śmiechem. Ta niecodzienna sytuacja z próbą przedarcia się na tę trybunę z całą pewnością została zauważona i usłyszana przez wszystkich, którzy na miejscu już się znajdowali. Nie wszyscy dali po sobie to poznać, niektórych to całkowicie nie obchodziło, ale byli i tacy, którzy patrzyli z politowaniem. Cokolwiek Kazuma chciał osiągnąć tą próbą chwalenia się, nie odniósł żadnego rezultatu z wyjątkiem zrobienia sceny.

-Musieli pomylić trybuny- W okolicy przechodził też ktoś jeszcze. Takane Senju. Usłyszał on wszystko i nie mógł tak po prostu tego zignorować. Lekko czerwony jak burak, zapewnił strażników, że to jakieś nieporozumienie, po czym spiorunował całą trójkę wzrokiem, jasno dając im do zrozumienia, że mają odejść z nim na bok.
-Co wy sobie myślicie? Do reszty was pogięło? Takie sceny urządzać przed całą lożą i jeszcze szkodzić wizerunkowi Senju? Nasza delegacja nie otrzymała zaproszenia, co na pewno nie było przypadkowym zagraniem. Liczyli, że ktoś od nas przyjdzie i będzie się płaszczył przed nimi. Zrobiliście im piękny prezent. Tym bardziej, że nawet gdyby Senju zostali dopuszczeni do loży, to wasza dwójka, jako biorących udział w walkach, mają kategoryczny zakaz przebywania tam. Na prawdę muszę wam tłumaczyć takie podstawy?- Wycedził przez zęby, teraz już nie tylko lekko czerwony ze wstydu, ale wręcz purpurowy ze złości. Dyplomacja to bardzo delikatna sztuka, wymaga mnóstwo uwagi a i tak ostatecznie łatwo popełnić niewielki błąd, który będzie miał olbrzymie konsekwencja. Ojciec Sae będzie miał teraz mnóstwo roboty przez tą małą nieprzemyślaną decyzję. To było jednak jego zmartwienie, Kazuma i Kan otrzymali podwójną reprymendę, bo zamiast skupić się na pojedynkach, woleli iść w miejsce takie jak to. Sae, z racji, że była jego córką, otrzymała nieznacznie mniejszą ilością złości. Z całą jednak pewnością resztę usłyszy w domu, na osobności.

[Kazuma]

Strażnik zagrodził mu drogę i wygłosił swoją standardową śpiewkę o tym, jak to nie może kogoś przepuścić. Właściwie czego się spodziewał? W klanie Uchiha za grosz było taktu i dobrego wychowania. Nie miał zamiaru trzymać języka za zębami - Mogłem się tego spodziewać. Klan Uchiha się nie zmienia, a turniej to jedynie teatrzyk przegranych - po tych słowach splunął pod nogi strażnika i obrócił się napięcie. Czy uważał, że zrobił coś złego? A w życiu... Jeśli ktoś liczył na jakieś błaganie, czy inne tego typu ekscesy z jego strony, to się przeliczył.
Gdy padł komentarz dziewczyny na ich temat, odwrócił głowę, by zlokalizować źródło tak bezczelnych słów. Starał się dobrze zapamiętać jej twarzyczkę, by wiedzieć, kogo zabije. Dobrze czytacie. Tępa zdzira już była martwa. Nie wiedział kiedy, nie wiedział gdzie i czy nie nastąpi to w kolejnym wcieleniu, ale takiej zniewagi nie miał zamiaru puścić płazem. Gdy to wszystko się skończy, zlokalizuje ją i przypomni o sobie. Ciekawe czy będzie taka wyszczekana.

Na domiar złego... Nie wiadomo skąd przypałętał się Takane. No tego im jeszcze brakowało. Najpierw zostaje w domostwie, a teraz zjawia się tutaj, żeby truć im dupę swoją moralizatorską gadką i na dodatek jeszcze przeprasza, robiąc z siebie debila na oczach wszystkich. Miał zamiar zapaść się teraz pod ziemię, ale nie dlatego że postąpił, jak postąpił. Wstydził się za swojego przełożonego, który był ewidentnie samcem Beta. Zwykłym popychadłem, któremu ktoś by splunął w twarz, a on by to jeszcze ochoczo połknął. Tak malował się jego obraz w oczach Kazumy. Dlatego podjął z nim polemikę, mimo że Mukuro Senju nadal sprawowała pieczę nad klanem i trzeba było tańczyć, jak im zagra - Nikt się nie płaszczył. Do negocjacji wychodzi się z pozycji siły - po chwili jeszcze dodał - Ojciec miał rację. Klan Senju robi się coraz miększy. Przyjęliśmy zaproszenie bez oficjalnego przedstawicielstwa w loży. W ogóle nie powinno nas być w Kōtei. I to jest prawdziwy problem, a nie mała awantura ze strażnikiem - być może w normalnych warunkach, by tego nie powiedział, ale sam był okropnie zdenerwowany. Nie było wielką tajemnicą, że jego rodzina nie pałała zbyt wielkim entuzjazmem w kierunku obecnego przywództwa klanu Senju. I tak właściwie Mukuro Senju nic z tym fantem zrobić nie mogła. Zbyt dużo by straciła, gdyby poszła z nimi w otwarty, wewnętrzny konflikt. To, co Kazuma tutaj wygłaszał, pokrywało się dokładnie z oficjalną linią jego ojca. Mukuro była słaba i miękka. Wysłanie delegacji na turniej bez miejsca w loży? Kpina i obraza dyplomatyczna za którą powinni zapłacić.

[Kan Senju]

Sae źle zinterpretowała jego słowa odnośnie walki, bo wcale nie chciał pouczać iż shinobi musi być gotowy w każdej sekundzie czy cokolwiek innego równie pompatycznego. Od tyle, że osobiście podróż wcale nie wymagała od niego większego wysiłku, a wręcz przeciwnie czuł potrzebę rozruszania ciała. Z powodu małego nieporozumienia Kan poczuł się troszkę głupio więc sięgnął ręką do tyłu swojej głowy zakłopotany. Chciał się poprawić, wyjaśnić, aczkolwiek ostatecznie postanowił się przymknąć zanim sytuacja zrobi się dla niego jeszcze bardziej niezręczna. Później przed dotarciem pod trybuny vip został jeszcze zapytany o trenowanie Kazumy, a także czy mógłby ją również tego nauczyć. Spojrzał się w kierunku dziewczęcia, ale tylko zauważył jej opuszczony wzrok czego zupełnie nie rozumiał. Przecież jej to proponował podczas podróży prawda? Widząc jednak takie zachowanie w umyśle wyszukał jakichś odpowiednich słów, które sprawią aby poczuła się komfortowo zanim odpowie.
- Ależ oczywiście, to będzie dla mnie zaszczyt móc nauczyć ciebie tej techniki.
Uśmiechnął się w jej kierunku lekko schylając jednocześnie. Zdecydowanie wolał uczyć osoby skromne, niżeli kogoś mającego zbyt wysokie ego w którego kierunku spojrzał.
- Odnośnie Kazumy to ćóż... Prawdę mówiąc jeszcze nie zaczęliśmy nauki. Poznałem go tuż przed wyruszeniem na turniej, kiedy przyprowadził go mój pijany ojczym po spotkaniu z starym przyjacielem. Przedstawiono mi go jako nowego ucznia, więc mam zamiar się dostosować do jego rozkazów.
Przyznanie się do stanu jego opiekuna prawnego było troszkę wstydliwe, niestety szczerość zabroniła mu kłamać nawet w takiej kwestii. Prawdopodobnie kiedyś tego pożałuje.

Podczas rozmowy z strażnikiem Kanowi chciało się śmiać. Owszem samotnie również by spróbował się tutaj dostać, aczkolwiek użyłby zupełnie innych słów. Jego podejście byłoby pozbawione tej wbudowanej pychy w każde słowo. Czy efekt w takim wypadku byłby inny? Wątpliwe, a teraz się tego nie dowiemy. Niemniej szybko się obudził kiedy widział jak Kazuma próbuje kontynuować dyskusję, więc raptownie przyśpieszył aby stojąc tuż za jego plecami pacnąć go po głowie nim ten dokończy swoją odpowiedź. Im wcześniej tym prawdę mówiąc lepiej. Z siłą hamował się jedynie połowicznie, bo wcale tej nie posiadał wiele więc wątpił aby zrobił mu jakąkolwiek w ten sposób krzywdę.
- Odpuść, nie zniżaj się do poziomu gospodarzy.
W tym momencie obok przechodził Takane, który oczywiście nie omieszkał się do wszystkiego wtrącić cały czerwony. Najpierw ich wytłumaczył, a następnie zabrał na bok aby porozmawiać wyskakując z wieloma pretensjami, częściowo bezsensownymi zdaniem młodszego Senju. Liczyli iż ktoś będzie się przed nimi płaszczył i osiągnęli cel? Tylko Kazuma w żadnym wypadku się nie płaszczył, wręcz przeciwnie. Wysłuchał go do końca, a dopiero potem zdecydował się odezwać.
- Dotychczas to nic nam nie wytłumaczyło ani powiedziano. Jedyne czego się dowiedzieliśmy to z listu iż jesteśmy przedstawicielami rodu, a także uczestnikami walki więc przydałoby się abyś zaczął wykonywać swoją pracę jako naszego przełożonego. Wtedy mogłoby nie dojść do takich sytuacji.
Następnie wysłuchaj jeszcze Kazumy, z którego zdaniem o dziwo musiał się w pełni zgodzić. Całe ich pojawienie się na turnieju było jedną wielką pomyłką, choć dotychczas był neutralny wobec rodu Uchiha nawet widząc jak potraktowali cywili podczas wojny tak teraz zaczynało się to zmieniać. Kan nie jest człowiekiem szukającym problemów, ale dzięki naukom swemu ojczyma podczas prowadzenia biznesu umiał ocenić kiedy trzeba zacząć stawiać na swoim, albo zerwać wszelakie negocjacje będąc gotowym na wszystko.
- Co do reszty... Dziwnie mi to mówić, ale muszę się zgodzić z Kazumą.
W tym momencie czekał na odpowiedź Takane, który za bardzo do niego nie przemawiał. Wydawało się jakby Mukuro wybrała przypadkowego członka klanu do tego zadania, identycznie jak został przez nią wybrany aby spotkać się z szpiegiem podczas wojny. Powoli zaczynał mieć wątpliwości czy nadaje się na liderkę, szczególnie gdy jeszcze nawet nie znalazła dla niego czasu mimo skargi na przełożonego z tamtego czasu i wysłała mu tylko list z poleceniem wybrania się na turniej.

[Sae]

Sae miała wrażenie, że jej słowa wprawiły Kana w zakłopotanie, lecz nie rozumiała dlaczego miałoby tak być. Być może była lekko uprzedzona do niego oraz Kazumy, a brunet wcale nie chciał postępować zgodnie z jej oczekiwaniami. Cóż, słowo uprzedzony nie do końca tu pasowało, gdyż młoda Senju wyraźnie miała do czynienia z kimś lepszym od siebie, co była gotowa przyznać bez skrepowania. Kan pomimo podobnego do niej wieku osiągnął już bardzo dużo, a choć najpewniej pochodził ze znacznie lepiej prosperującej rodziny to jego postawa była jej znacznie bliższa od impertynencji jaką odznaczał się Kazuma. Tym bardziej czuła się pokrzepiona jego zapewnieniami, że z chęcią pomoże jej w treningu i wcale nie powiedział tego wcześniej jedynie z grzeczności. Uśmiechnęła się podnosząc spojrzenie na jego twarz, a na jej policzki wystąpił blady rumieniec radości.

- Nie nie, wyświadczasz mi sporą przysługę, Kan-san i bardzo to doceniam. Z pewnością nie pożałujesz czasu jaki na mnie poświęcisz - zapewniła tonem tak gorliwym, że przyglądając się z boku można by się mocno zdziwić, że rozmowa przebiegała pomiędzy dwójką rówieśników. Dalej chłopak wspomniał o swoim ojczymie i Sae przycichła przyglądając się mu badawczo i kiwając głową na znak zrozumienia. Niezależnie jakie relacje łączyły go z opiekunem, świadczyło to o braku obecności jego biologicznego ojca w życiu Kana. Oczywiście ciekawiło ją to, lecz taka rozmowa, jeśli kiedykolwiek do niej między nimi dojdzie, zostanie przeprowadzona w bardziej adekwatnych do tego warunkach. - Hmm... rozumiem, więc to Kan-san i Kazuma-kun? - Zapytała lżejszym, niemal żartobliwym tonem wskazując na zamieszanie jakie blondyn czynił swoją postawą. Cała sytuacja z dość poważnej i pompatycznej stawała się dla niej coraz bardziej zabawna i Sae niewiele sobie robiła z zaciekawionych spojrzeń kierowanych w ich kierunku... to znaczy do czasu, gdy jej uszu nie doszła prawdziwie chamska odzywka jednej z dziewcząt. Spojrzała w jej kierunku zszokowana taką bezczelnością zbierając myśli jak tu dosadnie odpowiedzieć, gdy tuż obok zmaterializował się jej ojciec we własnej osobie skutecznie zamykając jej usta.

Czując przed Takane szacunek i strach jednocześnie, Sae słuchała jego słów ze spuszczoną głową. Czuła na sobie spojrzenia przypadkowych gapiów i nie mogła się oprzeć wrażeniu, że to on stawia Senju w słabej pozycji przed innymi klanami. Ich ród był silny i prosperował, podczas gdy Uchiha zostali zgnębieni przez ostatnią wojnę... przez wzgląd na pamięć po Isamu jeśli nie samo nazwisko, które mieli zaszczyt nosić oczekiwałaby po ojcu większego zdecydowania. A jakby nie patrzeć, to będący ledwie uczniem Kazuma wykazywał się większą dumą na wrogiej ziemi niż świeżo awansowany kogo. Sae nie znała się na polityce i dyplomacji w najmniejszym stopniu, lecz musiała się zgodzić z blondynem, że brak zaproszenia delegacji z Senju do loży był obrazą o tyle znaczącą, że Uchiha znajdowali się teraz w osłabionej pozycji. I to nie w interesie Senju, a Uchiha było pojednanie pomiędzy ich rodami... a jednak to oni poniżali się akceptując gorsze traktowanie. Trudno było się dziwić wrogiej shirei-kan jeśli na tym jej właśnie zależało, lecz zastanawiająca była w tym wszystkim postawa ich własnej liderki.

- Takane-san, dlaczego Mukuro-dono nas tu przysłała? Czy tylko po to, byśmy zostawili tu nasze ryo jak zwykli turyści, albo pokazali przed światem nasze umiejętności? - W przeciwieństwie do chłopców, słowa Sae wypowiedziane zostały cichym tonem, w którym pobrzmiewał smutek i wbrew pozorom wymagały od niej sporo odwagi. Nie potrafiła spojrzeć ojcu w twarz, lecz pomimo spuszczonego wzroku dało się dostrzec, że policzki paliły ją ze wstydu. Brak obecności przedstawiciela Senju wśród liderów pozostałych klanów sprawiał, że zostali niejako wykluczeni z globalnej polityki, dla której to całe wydarzenie z pewnością było tylko przykrywką. Sae w żadnym wypadku nie spodziewała się, że sama zasiądzie w loży, lecz bardzo dziwiła ją obecność jej ojca poza nią. Czy przyszli na ten turniej jedynie jako obserwatorzy szopki urządzanej przez Uchiha dla świata? I czy wobec tego sami, na własne życzenie nie stali się jednymi z marionetek?

[Moderator]

-Nie dość, że przyszli niezaproszeni, to jeszcze nie potrafią się zachować.- Kolejny komentarz padł na odchodne, gdy Kazuma miał już dolać oliwy do ognia. Na całe szczęście w porę w sukurs przyszedł Kan, który pacnięciem skarcił swojego ucznia za jego zbyt ekspresywne oskarżenia. Strażnik nic sobie jednak z tej całej sytuacji nie robił. Ukłonili się nawet delikatnie w kierunku Takane, który przeprosił już za całą sytuację.

-Ile macie lat? Czy przyszedłem tutaj z grupką Doko, którzy świeżo wyszli ze szkółki leśnej czy z ambitnymi ludźmi z porządnych rodzin, zasłużonych dla klanu, którzy mieli pokazać na co stać Senju? Jeśli macie zamiar odstawiać takie sceny możecie natychmiast pakować się i wracać do Hayashimury. Na takim wydarzeniu nie mogliśmy się nie pojawić. Zjechał tutaj cały świat. Brak wysłania swojego stronnictwa byłby politycznym samobójstwem... Na prawdę muszę wam tłumaczyć takie podstawy? Może skupcie się lepiej na swoich walkach.- Zaczynał już powoli odzyskiwać normalne kolory, a pierwotny wybuch złości został teraz zastąpiony lekkim podirytowaniem, które rodzice czują, gdy ich dzieci robią małe głupotki. Tak w istocie teraz na nich patrzył. Jak na dzieci, które potrzebują opiekunki.

-Politykę robi się nie tylko w loży. Turniej i pojedynki są ciekawym dodatkiem, zwłaszcza jeśli nasi zawodnicy skoncentrują się na czekających ich przeciwnikach. Prawdziwe interesy dobija się za zamkniętymi drzwiami, a nie na widoku tysięcy ludzi na trybunach. I niech to będzie dla was najlepszą lekcją za dzisiaj. A jak chcesz komuś coś pokazać z pozycji siły, to najpierw tą siłą się wykaż. A teraz zmiatajcie na trybuny oglądać walki- Sae mogło poczuć surowe spojrzenie swojego ojca, gdy ta zadała mu pytanie. Oczekiwał od niej znacznie więcej. Może i jej towarzysze znacznie częściej wykazywali się jako utalentowani ninja, ale tacy zawsze potrzebują dyplomaty, który będzie myślał za nich. W jego oczach, to właśnie ona miała się taką stać. Jeśli więc nie udzieli jej kilku cennych rad teraz, to dziewczyna da się po prostu stłamsić dwójce chłopaków z przerostem ambicji.

[Kazuma]

Wylewanie przysłowiowego kwasu na głowę strażnika skutecznie powstrzymał Kan, stosując manewr wychowawczy stary, jak ten świat. Uderzenie na tyle mocne by to odczuł, ale na tyle słabe, by nie wyrządzić krzywdy. Odczuł je i lekko jęknął, ale poskutkowało. Zatrzymał się na tym, że "klan Uchiha się nie zmienia" i nie zdążył dokończyć swojej wiązanki o teatrzyku. Może to i dobrze... Już i tak przyciągali niepotrzebną uwagę. Uderzenie to przywróciło mu odrobinę trzeźwości umysłu i... zahamowało zapędy.
Z jego strony nie spotkało się z żadną większą odpowiedzią. Po prostu zmierzył Kana wzrokiem i przeszedł do dyskusji ze swoim przełożonym i... jak się okazało, nie tylko on był zdania, że cała ta sytuacja, w której się znaleźli, jest jednym wielkim nieporozumieniem. Przywództwo klanu odwalało błazenadę, a Takane jedynie jej wtórował, choć nie sposób było mu odmówić, że miał gadane.
Nie wiedział czego do końca spodziewać się po swoich kompanach z Prastarego Lasu. Nie znał ich na tyle dobrze i równie dobrze mogli znajdować się grupie popleczników Mukuro Senju. Wiele zyskali w jego oczach, gdy również zauważyli pewnie nieścisłości. Wiedział już z kim ma do czynienia i z pewnością zaliczali się do tej mądrzejszej grupy w ich klanie. Cieszyło go to niezmiernie, ponieważ lubił otaczać się ludźmi, którzy sobą coś reprezentowali. W przypadku Kana sprawa była o tyle prostsza, że przed tym wszystkim mieli mały sparing i wiedział o jego sile (choć nie w całym wydaniu). Nawet gdyby zachowywał się w sposób dla niego karygodny, to nadal miałby z jego strony szacunek właśnie przez ową siłę. Sae z kolei musiała sobie na niego zasłużyć i to, co się tutaj wydarzyło było właśnie krokiem w tę stronę, ponieważ potrafiła postawić się swojemu przełożonemu, a... nie było to łatwe. Odrobinę śledził przez cały ten czas jej rozmowy z Kanem i zdawała się nieśmiała. Tym bardziej postawa ta była godna pochwały.

Temat całej tej dyskusji postanowił uciąć. Co by tutaj nie padło, widać gołym okiem było, że Takane zdania nie zmieni. Natomiast był nadal zdenerwowany na jedną paniusię z trybun i... chciał koniecznie dowiedzieć się, kim ona do cholery jest. Szanse były nikłe, że ich przełożony będzie cokolwiek na ten temat wiedział, ale musiał spróbować - Zmieniając temat. Wiesz... kim jest osoba, która urządzała pyskówki w naszą stronę z wnętrza loży? Na pewno ją słyszałeś, a skoro jesteś tak obeznany na temat polityki, to z pewnością coś musisz wiedzieć. - informacji tej pewnie nie byłoby wyciągnąć łatwo, biorąc pod uwagę gorącą dyskusję przed chwilą. Dlatego starał się odrobinę siąść mu na ambicje i tym samym wyciągnąć ją fortelem. W końcu jak to? Prawi im kazania, a nawet nie wie z kim ma do czynienia? Z tego założenia wychodził.

[Kan Senju]

Cała trójka wyraziła swoje wątpliwości związane z ich przybyciem na turniej, ale to wszystko zostało zignorowane niemal całkowicie przez Takane. Zupełnie jakby zachowywał się on wedle jednej, prastarej zasady. Moja racja jest najmojsza więc tak właśnie jest. Kan z tego powodu stracił nadzieję na sensowną rozmowę, więc zwyczajnie wysłuchał go do końca dodając trochę oliwy do ognia. Z poważną, a nawet naburmuszoną twarzą jak jego słowa zostały zignorowane postanowił dać w tym momencie odważną deklarację zaraz po pytaniu jego ucznia odnośnie dziewczyny z loży. Normalnie możliwe by nie posiadał tyle pewności siebie, aby coś takiego zrobić, ale pod wpływem emocji oraz irytacji postanowił nie odpuścić swojej rywalce. Od samego rozpoczęcia walki ma zamiar przejść do ofensywy dając widowisko jakie będzie zapamiętane na długo. Będzie musiał w tym celu wyciągnąć część najpotężniejszych asów z rękawa, ale teraz mu przestało to przeszkadzać. Niech cały świat się dowie dlaczego samo słowo Senju powinno budzić w ich ustach szacunek.
- Chętnie wrócę do tej rozmowy po pierwszej walce, jak już pokażę swoją siłę czego chciałeś. Tylko obyś wtedy nie zaniemówił, podobnie jak wszyscy świadkowie tego wydarzenia w loży.
Na odpowiedź nawet nie czekał, najzwyczajniej odwrócił się na pięcie spoglądając w kierunku swoich zielonkawych rówieśników. Owa dwójka mogła zobaczyć w jego oczach determinację, jakiej wcześniej nie posiadał, a zarazem lekki uśmiech na ustach. Nawet jego słowa skierowane w ich stronę były zdecydowanie łagodniejsze niżeli do Takane, gdzie posiadał bardzo stanowczy ton głosu.
- Nie przegapcie nawet sekundy tej walki, dzięki niej będziecie mogli zobaczyć potęgę naszego kekkei genkai opanowanego w pełni. Będzie to cenne doświadczenie ułatwiające dalszą naukę. Chodźmy stąd, nic tu po nas.
Gdy odszedł już kilkanaście kroków dalej na chwilę przystanął biorąc głębszy oddech aby po raz ostatni spojrzeć w kierunku loży. Prawdę mówiąc jego deklaracje prawdopodobnie były pochopne, ale w tym wieku podejmuje się czasem takie decyzje. Teraz po złożeniu ich nie miał zamiaru się wycofywać, ale głęboki wdech i wydech ustami to jego spokój na szybkie porzucenie negatywnych emocji.
- Wybaczcie, trochę się zirytowałem bezsensowną postawą naszego rodu. Naprawdę nie wiem co Mukuro sobie myśli, nigdy jej nie spotkałem, ale z czasem coraz mniejszą posiadam ochotę aby ją zobaczyć na własne oczy. Mam nadzieję to się nie powtórzy.
Nie przejmował się czy wśród nich są zwolennicy liderki, a może ich nie było. Po prostu jak zwykle był szczery, nawet jeśli komuś się jego zdanie nie podobało to nie zamierzał z tego powodu milczeć.
- Tak więc którą trybunę wybieramy?
W jego mimice, głosie nie było już ani śladu z zaistniałej przed chwilą sytuacji. Może się wydawać jakoby wrócił do normalnego siebie samego.

[Moderator]

-Eee... Tamta młoda smarkula? Chino, córka Ukyo Kaminari, Shirei-kana klanu- Zbity już całkowicie z tropu Senju zdziwił się lekko pytaniem, które otrzymał. Musiał sobie przypomnieć o kogo może chodzić, bo nie przykuł szczególnej uwagi do tego co mówiła. Był jednak wprawnym obserwatorem, więc twarze wpadały mu do głowy automatycznie. Do tego miał pokaźną wiedzę o polityce, co Kazuma próbował bardzo mocno (i ironicznie) podkreślić w swojej wypowiedzi. Odpowiedź jednak otrzymał, więc chyba powinien za nią podziękować. Podobnie jak za wyciągnięcie z kłopotów.

Kanowi też miał kilka słów więcej do powiedzenia, zwłaszcza, gdy ten zaczął się wygrażać o swoim potencjale bojowym. Przecież dokładnie z tego powodu ma brać udział w walkach. Senju mają być poznani jako potężni wojownicy, a nie banda dzieciaków, którzy chcą wpraszać się bez zaproszenia na imprezę, gdzie nikt ich nie chce. Jeśli mieli być szanowani, musieli sobie na ten szacunek zapracować. Jeśli nie rozmową, no to pokazem siły. Nikt im nie odmawiał tego, że potrafią walczyć. Musieli jednak zrozumieć, że polityka to coś więcej. Takane westchnął jedynie i wrócił do swoich zajęć.

[Sae]

Sae była zdezorientowana całą sytuacją. Z jednej stronie sama nie miała wiedzy na temat dyplomacji, a z drugiej wiedziała że jej ojciec również na pewno jej nie miał. Nigdy nie angażował się nawet w politykę wewnętrzną klanu pomimo swoich zaawansowanych zdolności jako shinobi, był żołnierzem na usługach Mukuro. Stąd podejrzewała, że w jego słowach poinstruować go musiała sama shirei kan. Młoda Senju również nie widziała wielkiej różnicy pomiędzy byciem wykluczonym z loży, a całkowitym zlaniem tego wydarzenia przez ich ród... jedyne co mogli zyskać to zdobyć informacje na temat zdolności innych klanów za cenę ukazania ich własnych. Obawiała się również, że jej ojciec nie poradzi sobie za owymi zamkniętymi drzwiami, szczególnie kiedy tak otwarcie akceptował poniżenie ich klanu. Wiedziała jednak lepiej niż dyskutować z nim o tym, gdy był na zleceniu od nieomylnej Mukuro i wyraźnie dał im znać, że nie liczył się z ich wątpliwościami. Lecz czy to nie on sam uczył ją o historii i potędze rodu Senju?

Ciekawość co do tożsamości tej przebrzydłej dziewuchy sprawiła, że Sae przymknęła oko na manipulujący ton Kazumy, szczególnie gdy udało mu się osiągnąć zamierzony cel. Ona sama rzecz jasna nie zamierzała tego tak zostawić, lecz przygotowywała się na odnalezienie jej na własną rękę. Widząc determinację w czerwonych oczach blondyna wiedziała, że łatwo jej nie odpuści i miała zamiar być przy tym, gdy już dojdzie do ich ponownego spotkania... najlepiej jednak poza samym Kōtei. Skoro mieli do czynienia z córką shirei kan to tym bardziej nie mogli pozwolić na takie błazeństwa, które z jej ust wybrzmiewały znacznie donośniej niż od jakiegoś przypadkowego gapia.

Wzburzony był również Kan, czego z pewnością się po nim nie spodziewała. Lecz jeśli nie taka sytuacja mogłaby go wytrącić z równowagi, to co innego? Wzdrygnęła się na jego słowa, za którymi z pewnością stać musiały ogromne możliwości. Tym lepiej że udało się go podburzyć, gdyż w takich okolicznościach nie mogli pozwolić sobie na odpadnięcie w pierwszej rundzie. Pokiwała tylko głową nie chcąc komentować słów chłopaka przy swoim ojcu.

- Dziękuję za tę lekcję, Takane-san - powiedziała bez cienia ironii, ukłoniła się krótko i odeszła wraz z chłopakami. Jakby nie patrzeć, sporo się nauczyła przy okazji tej sytuacji. Dopiero gdy odeszli już wystarczająco daleko, by starszy mężczyzna nie mógł ich podsłuchać odezwała się ponownie. - Powinieneś się z nią spotkać, Kan-san, myślę że to będzie ciekawe doświadczenie. Ja widziałam ją tylko raz w życiu... - Ostatnie słowa dodała tak cicho, że nie była pewna czy towarzysząca jej dwójka je dosłyszy. Spotkała Mukuro niedługo po śmierci jej brata, na którą sama go z resztą wysłała. Jakby nie patrzeć, Isamu był shinobi i zginął za klan walcząc na wojnie... został pochowany z najwyższymi honorami. Coś w tej sytuacji nadal nie dawało Sae spokoju, być może ta niedbałość z jaką Mukuro podchodziła do historii jej rodziny. Nie, nie uważała by ich shirei kan była złą osobą. Uważała jednak, że traktuje ich wszystkich jak pionki jednorazowego użytku... być może nie różniła się w tej kwestii od innych polityków. Może oni, shinobi, tym właśnie byli.

Cokolwiek więcej chciała wyrazić na temat ich liderki, powstrzymała się przed tym nie znając przecież żadnego z chłopaków zbyt dobrze. Po prawdzie nie miała nic dobrego do powiedzenia na jej temat, a przez szacunek dla jej stanowiska nie chciała mówić źle. Nigdy też nie miała osoby, której mogłaby się zwierzyć ze swoich wątpliwości, Takane był jej bowiem ślepo oddany i taką postawę wzmagał w swoich dzieciach. Mimo to, z samej twarzy dziewczyny dało się wyczytać wiele emocji i nie każde byłaby chętna okazać, gdyby była ich świadoma. Temat Mukuro był dla niej trudny.

- Na zachodzie jest jeszcze sporo miejsca, chodźmy tam. Wygląda na to, że pierwsza walka się już zaczęła... och, patrzcie. Czy to... wilki? - Ze schodów na trybuny mieli widok na arenę, choć do tej pory nie przykładali do niej większej wagi i przegapili sam początek walk. Sae miała nadzieję, że widowisko odciągnie całą trójkę od ich negatywnych myśli.

zt + Kan i Kazuma > [Event] Trybuny Zachód

[Ichirou]

Drugi dzień w Sogen, drugi dzień paskudnej pogody. Ichirou nie spodziewał się, że tak prędko zatęskni za pustynią. W swoim domu mógł przynajmniej zaraz po pobudce wyleźć roznegliżowany na taras, pozwolić słońcu otulić jego ciało ciepłymi, jeszcze nie parzącymi promieniami, a przy tym obejrzeć skąpaną w blasku architekturę centrum stolicy, która zaczynała tętnić życiem. A tutaj? Pierwszym i chyba jedynym miłym akcentem tego późnego poranka (bo i spać poszedł późno) było postawienie kroków na ocieplanej posadzce. Aura za oknem nie zachęcała do zawieszeniu wzroku na okolicę dłużej niż na krótką chwilę, nie wspominając już w ogóle o wychodzeniu na zewnątrz. Śnieg był absolutnie przereklamowany. Topił się, przeobrażał w brudną breję, psuł wizerunek.
Z lekką niechęcią zaczął się szykować. Był to długi i żmudny proces. Wypielęgnował się, wypachnił, starannie nałożył makijaż, by skryć drobne mankamenty, które niestety ostatnimi laty zaczynały pojawiać się na jego twarzy. Później nadeszła pora na dobór garderoby, co nie było proste i wiązało się z kilkukrotną zmianą planów. Ostateczny wybór padł na pustynną klasykę, ubogaconą o dodatkowe warstwy, z dominującą bielą oraz czernią, do której dołączona została naprawdę obfita biżuteria ze złota i szafiru. Zmierzał zabrać ze sobą również swoje klamoty – zdobioną gurdę z piaskiem oraz skryty w bandażach miecz. Nie spodziewał się, że będą mu one potrzebne, jednak lepiej było zachować przezorność. Zresztą, na swój sposób były to jego insygnia, więc nie chciał ich zostawiać w obcym miejscu.
Chyba przez to wszystko miał leciutki poślizg czasowy, jednak pośpiech nie był warty niedoskonałej kreacji. Kiedy wreszcie opuścił kwaterę, dowiedział się, że Airan już chwilę temu wyszła na rozpoczęcie uroczystości. Nie był pewien, czy to przez jej naburmuszenie, czy przez jego ociąganie, ale średnio go to obchodziło. Nawet bardziej mu to odpowiadało, jeśli nie musiał iść obok dąsającej się panny, wobec której wypadało jednak zachować pewne pozory uprzejmości.
O wiele chętniej widział mu się przemarsz z Mayū, ale niestety jej towarzystwo wiązało się z obecnością jeszcze jednej osoby, wobec której nie był tak przychylny. Choć Ichirou nie był zwolennikiem przysłów i złotych myśli, to jednak przypomniał sobie, że podobno warto było trzymać wrogów jeszcze bliżej niż przyjaciół. Z tą sentencją miał zamiar właśnie przetrawić towarzystwo Kaguyi.
Powitał młodszą Sabaku minimalnym kiwnięciem głowy i przelotnym uśmiechem, a wobec kościanej zdobył się i tak na sporą uprzejmość, bo obdarował ją zwykłym, neutralnym spojrzeniem.
– Świetnie wyglądasz, Mayū – przywitał się kurtuazyjnie, a potem machnął niedbale ręką w kierunku wyjścia z rezydencji. – Chodźmy, nie będą na nas czekać. Chociaż może powinni...
Podczas spaceru pomarudził na wszechobecną, paskudną pogodę, na topniejący śnieg, ubłocone uliczki, chłód, zachmurzone niebo i wszystko inne, co tylko się dało wymienić. Jeżeli towarzyszki tej króciutkiej podróży dołączyły do tego psioczenia, to świetnie. Asahi mógł nawet zapomnieć na chwilę, kto idzie obok niego, i znaleźć wspólny język z reprezentantką znienawidzonego kiedyś przez niego klanu. Przynajmniej co do tego mogli być zgodni.
Na miejsce dotarli bez wyraźnych opóźnień. Może coś już tam w tle się rozgrywało, jednak oficjalne przemowy, podpisywanie rozejmu i tym podobne sprawy były nudnymi formalizmami i przegapienie paru chwil nie było żadną stratą. Za wskazaniami tutejszych służb przemieścił się do sektora dla unijnej delegacji, po drodze nienachalnie rozglądając się po gościach zgromadzonych w loży. Ewentualnie powitania odwzajemniał grzecznymi, nieprzesadnymi skinieniami głowy. Gdy dotarli już na miejsce, zrzucił z pleców ciężki balast i postawił go nieopodal siedzisk, które mieli zaraz zająć.
– Miej oko na moje rzeczy – zarządził stanowczym tonem, machinalnie kładąc dłoń na ramieniu Ren. Ułamek sekundy później, kiedy zdał sobie sprawę z wykonanego gestu, natychmiast zabrał rękę z powrotem, jakby dotknął ognia. Zmieszany, ale wciąż próbujący utrzymać fason, uciekł wzrokiem gdzieś indziej, byleby tylko zmienić temat. Zatrzymał się na Airan, która nie wyglądała na zbyt wesołą.
– Coś przegapiliśmy istotnego? – rzucił swobodnie, ot, bardziej w formie przywitania niż zamiaru pociągnięcia tej rozmowy na dłużej.
– Usiądźmy – powiedział później do młodszej Sabaku i zajął należyte mu miejsce.
A potem się wynudził. Organizatorzy tego rozejmu postarali się, by uczynić proces moment podpisywania rozejmu niezwykle pokazowym, ale wciąż nie było to nic więcej prócz formalnego zawarcia pokoju. Ichirou siedział z założoną nogą na nogę, opierał podbródek na dłoni, a z każdą kolejną minutą minimalnie zjeżdżał ze swojego siedzenia. Przez całą uroczystość musiał się podnieść i poprawić chyba z kilka razy.
Skorzystał jednak z okazji i parę razy subtelnie rozejrzał się po loży dla specjalnych gości. Jego bursztynowe oczy najchętniej wiodły w kierunku przedstawicieli Cesarstwa.
Lekkie ożywienie z jego strony pojawiło się, kiedy zapowiedziano turniej shinobi. Rozpoznał wtedy wśród uczestników kilka znajomych postaci, których uczestnictwo wzbudzało jego zainteresowanie.

[Ren]

Spała koszmarnie tej nocy. Przyzwyczajona do nocy na ziemi lub w tanich pustynnych noclegowniach, za nic nie mogła komfortowo ułożyć się na dość miękkim posłaniu, jakie przygotowano dla zagranicznych gości. Rano z płytkiego snu wybudziła się wcześniej, niż tego chciała, a dojmujący chłód, jaki tu panował nie zachęcał do tego, by rozpocząć dzień. Jeszcze bardziej demotywowało ją samo widmo tego, gdzie miała dzisiaj trafić - w sam środek ogromnej ludzkiej masy, która z całego świata zwaliła do tego nieprzyjaznego miejsca, by podziwiać śmiałków mierzących się na arenie.
Wykonała proste fizyczne ćwiczenia - tak, jak miała w codziennym nawyku - a potem zebrała się szybko. Ona nie musiała znosić dylematów typu to, że nie co ma na siebie włożyć, bo ze sobą zabrała tylko dwa proste komplety schludnych i zarazem cieplejszych ubrań. Czuła się koszmarnie - strój nie tylko był cholernie niepraktyczny na wypadek tego, gdyby faktycznie miała spełniać się w roli ochroniarza, a do tego gniótł ją i cisnął, jakby nie dopasowując się do jej ciała. Dzięki temu mogła bez przerwy sobie przypominać, że i ona pasuje tutaj jak pięść do nosa.
Zgodnie z wczorajszą obietnicą zaczekała na Mayu we współdzielonym przez unijną wycieczkę pomieszczeniu. Zdążyła w samotności zjeść niespiesznie jakieś lekkie śniadanie, a resztę czasu zabiła krążąc po pomieszczeniu i oglądając linoryty, którymi zdobione były ściany. Większość unijczyków musiała albo jeszcze spać, albo opuścić budynek wcześniej, by załatwić niezbędne formalności związane z walkami na turnieju lub sprawami delegacji. Chwila odosobnienia nie przeszkadzała jej nic a nic. Mogła pozwolić sobie na oddech przed zbliżającym się chaosem.
Wspomniany chaos, który w tym momencie przyjął postać modnie spóźnionych dwojga Sabaku, zjawił się trochę później - gdy Ren akurat z wyraźnym znużeniem, po raz trzeci tego poranka, przyglądała się jednemu z pejzażyków. Na widok Mayu w jej najlepszych ubraniach i biżuterii – ślicznej jak z obrazka - twarz Kaguyi trochę złagodniała; jednak z chwilą, gdy na horyzoncie pojawił się równie wypacykowany starszy Sabaku, kąciki ust Ren opadły w dół gwałtownie. Miała nadzieję, że akurat ze wszystkich osób na świecie ktoś tak znany i ważny pofatyguje się wcześniej, razem ze słynną siostrą liderki i jej świtą.
Czy się to podobało całej trójce, czy nie, ruszyli razem przez breję i deszcz, kierując się w stronę miejsca, gdzie odbywała się cała ta impreza. Ren trzymała się o krok za dwojgiem Sabaku, raczej nie uczestnicząc w psioczeniu na tutejszą pogodę. Owszem, całkowicie zgadzała się z tym, że Sogen było dosłownie obrzydliwe – ale nie czuła potrzeby werbalizować tego, miłą atmosferę podczas spacerku niwecząc swoim upartym milczeniem. Powoli przesuwała nogi przez błoto, w duchu nienawidząc chwili, kiedy zdecydowała się wytężyć swoje szare komórki i przeczytać ten zasrany list.
Nie spodziewała się, że całej unijnej delegacji przypisane będzie miejsce, które znajduje się aż tak na świeczniku. W momencie, gdy weszli na dedykowaną im część trybun, Ren przystanęła na moment, rzucając Mayu wymowne spojrzenie. Każdy normalny człowiek czułby się tu nie na miejscu – a już na pewno Kaguya, która przyzwyczajona była do jedzenia tego, co akurat znajdzie i spania w połatanym namiocie. Przełknęła ślinę nerwowo.
- Mayu. O cholerę z tym wszystkim chodzi? – Nachyliła się bliżej złotej pannicy, łapiąc ją za łokieć i dyskretnie zwracając się do niej półszeptem. Ona prawdopodobnie lepiej odnajdywała się w takich miejscach niż Ren – i to nie tylko przez jej rozdmuchane ego i wyniesione z domu dobre maniery, ale także przez to, że prawdopodobnie została w to wszystko jakoś wprowadzona. Ren natomiast nie rozumiała nic. Miała być członkiem ochrony dla pustynnej dyplomacji? Niby przed kim i przed czym? Siedzieli tu najsilniejsi z silnych. Jeśli ktoś potrzebował tu zabezpieczenia, to prędzej ci, którzy tę ochronę mieli pełnić.
Ichirou, którego tym razem miała okazję oglądać w wydaniu bardziej przystającym do roli Sennina niż podczas jego nocnych spacerów po korytarzach rezydencji, natychmiast wszedł w swoją rolę. Jego rozkazujący ton i ciężka ręka sprawiły, że Ren rzuciła pytające spojrzenie na jego twarz z cieniem konsternacji, a następnie zmarszczyła czoło, odsuwając się od niego o jeden krok z momentem, gdy wreszcie zabrał dłoń. Zapędził się.
- Nie żartuj. Nikt tu nie będzie rozkradał piachu – odmruknęła sucho w odpowiedzi, rzucając krótko okiem na miecz owinięty w jakieś szmaty i opartą na ziemi gurdę. Raczej nie zamierzała szczególnie się nimi martwić podczas turniejowych walk. Będą jej problemem dopiero wtedy, gdy zaczną jej zagrażać.
Znalazła zamiast tego moment, by poszukać spojrzeniem swojego rodaka - Kaguyę Taisho, który wyszedł chyba przed nimi. Przebiegła spojrzeniem po zgromadzonych, rozpoznając tylko kilka twarzy - delegatów oraz wąsatego panicza. Rodaka nie odnalazła. Jego nieobecność tutaj oznaczała, że musiał być razem z innymi walczącymi, którzy dzisiaj mieli zaprezentować się gawiedzi. Była ciekawa, jak się tu odnajduje – w końcu zostawił już za sobą życie koczownika. Ale jeszcze bardziej zastanawiało ją, na kogo trafi. Bo nad tym, czy wygra się nie zastanawiała - tego akurat była pewna.
Gdy reszta zajmowała swoje wygodne miejsca, Ren stała. Zatrzymała się za siedziskiem upatrzonym sobie przez pannicę Sabaku niczym pies warowny i splotła ręce za swoimi plecami, przyjmując dość żołnierską pozę. Jeśli Unia życzyła sobie ochroniarzy po to, by dodać prestiżu delegacji, to proszę bardzo, była gotowa odgrywać swoją rolę idealnie. Przeczekała prezentację rozejmu, aż wreszcie rozpoczęła się bardziej interesująca część przedsięwzięcia. Spojrzenie czarnych oczu wbiła w arenę.