[Event] Loża

[Ichirou]

Wszystkie mięśnie twarzy tego dnia wydawały się cięższe, mniej chętne do współpracy, wymagające włożenia większego wysiłku do strojenia odpowiednich min w towarzystwie elit. Oddelegowanie do sprawy Airan innych shinobi Unii nie ściągało w całości balastu z jego ramion. Temat zaginięcia dobrze usytuowanej Maji wciąż snuł się gdzieś po jego myślach, psuł nastrój i utrudniał pełną koncentrację na politycznych obowiązkach.
A obowiązki, jak to obowiązki, dopadły go w loży szybciej, niż mógłby się spodziewać. Tego dnia zachowywał się oszczędnie, ograniczał się do neutralności i kurtuazji. Zamiast szukać politycznych gierek, rozglądał się z Katsumi, mając nadzieję, że natrafi na odpowiedni moment, by nawiązać z nią rozmowę o aktualnie najpilniejszym problemie Unii. Niestety, kiedy ruszył z wolna w kierunku liderki Uchiha, znalazł się między młotem a kowadłem.
Cesarz i Tsuyo kolejny raz wciągnęli go w swoje przepychanki, domagając się od niego deklaracji, w którą z politycznych stron będzie skierowana przychylność Unii Samotnych Wydm. Na pierwsze słowa, które padły w jego stronę, uśmiechnął się dość sztucznie, bo w ogóle nie miał czasu i niespecjalnie się namyślił. Sytuacja była o tyle zabawniejsza, że wyglądało na to, że ci dwaj nie dadzą mu spokoju, jeśli Asahi wreszcie nie określi swoich sympatii.
Na szybko przemyślał sprawę raz jeszcze, ale jego wnioski nie różniły się od jego dotychczasowych opinii.
Cesarstwo było zbyt odległe geograficznie, zbyt obce kulturowo, a z nowym przywódcą zbyt nieobliczalne, by w pustynno-wyspiarskim układzie dostrzegać większe korzyści. Co z tego, że mogli się poszczycić potężna flotą, skoro Unia ze wszystkich krain była ulokowana najbardziej w głąb kontynentu? Do tego jeszcze plotki o samym Waneko, w których dało się dostrzec ziarno prawdy.
Interesy z możnymi z Ryuzaku wydawały się bezpieczniejszą, rozsądniejszą i przede wszystkim opłacalną finansowo opcją. Choć wszyscy obracali się w świecie shinobi, to oprócz siły bojowej istotna była również siła gospodarcza. Świeżo zakończona wojna była tego idealnym przykładem – Sogen dzięki wsparciu kupców utrzymało się mimo wojny z kilkoma klanami. Co Morskie Klify wygraływ swym najeździe? Nic.
– Czyżbym źle to odbierał, czy jednak Cesarz Morskich Klifów odgraża się kolejny raz w ciągu zaledwie paru dni? – odpowiedział niby spokojnie i dyplomatycznie, prostując się i splatając dłonie za swoimi plecami, jednak w kąciku ust, który leciutko uniósł się na chwilę, była jakaś zadziorność.
– Unia nie zamyka drzwi przed nikim i jest skłonna wysłuchać konkretnych ofert, ale jeśli miałbym wybierać, to bawiłbym się z Ryuzaku. Powiedzmy, że z sentymentu, bo spędziłem tam z dwa lata na służbie za młodu – skończył luźniej, by odrobinę strywializować powód dokonanego wyboru. Jego w uwaga w tym momencie była skupiona nie za Tsuyo, którego stronę właśnie wybrał, lecz na Cesarzu, by zbadać jego reakcję. Zerknął też na ułamek sekundy na Yuki Mikoto. Był ciekaw, czy podobały się jej mierne rezultaty działań jej zwierzchnika, którego przekaz za każdym razem musiała prostować i czynić łagodniejszym.

[Papyrus]

Czy Ichirou miał logiczne powody czy nie - nie do końca obchodziło to panów, którzy zadali swoje pytania Ichirou. Dla nich była to zwykła przepychanka, zwykłe pokazanie, kto jest na wierzchu, kto w tej konwersacji ma większe przyrodzenie. Wygrał Tsuyo, co spowodowało triumfalny uśmiech na jego twarzy, wypicie kolejnego łyka cierpkiego wina i skinienie dłonią do kogoś ze służby, żeby ci podali wino Ichirou.

Cesarz za to zadowolony nie był. Dłoń mocniej zacisnął na swojej czarce, niemalże miażdżąc ją i wbił swoje spojrzenie w Ichirou. Jego twarz na chwilę zmieniła się we wściekłą maskę z wybauszonymi oczami. Słowa Ichirou musiały go żywo dotknąć i mogłoby się wydawać, że skończy się bitką (może nawet ciekawszą niż niektóre z areny). Strażnicy w loży się napięli, wszyscy shinobi i kunoichi wyczuli zagrożenie - nawet Naoki otworzył oko!

Ale Cesarz opadł bardziej na swoje krzesło i wycedził przez zaciśnięte zęby.

- Pożałujesz tego. Ty i cała pustynia. Wszyscy pożałujecie.

- No już się tak nie odgrażaj - machnął ręką Tsuyo. - Ichirou-kun - już się spoufalał! - Porozmawiamy o ważnych sprawach, machniesz liścik do Jou czy Kirino i rozkręcimy interes. Sogen i Ryuzaku na wschodzie, Pustynia na zachodzie. Wszystko pomiędzy będzie naszym zyskiem. Mam nawet pomysł na kilka doskonałych szlaków handlowych i jestem pewien, że dogadamy się i zabezpieczymy je razem. - Tsuyo naprawdę wyglądał na zadowolonego z siebie. - Prawda, Takeda-san, wasza rodzina ma kontakty z Pustynią, więc to wprost idealne połączenie.

Pan Takeda, który przez większość czasu był skupiony i poważny - i o wiele mniej kolorowy niż Tsuyo, jeżeli chodziło o charakter. Był też wyraźnie starszy niż zebrana tu śmietanka shinobich i kunoichich.

- Tak, mamy kontakty z kupcami z Ayatsuri i handlujemy z nimi od lat - wyjaśnił Takeda spoglądając na Ichirou poważnie. - Nie sądzę, że jest to miejsce na takie rozmowy. Ale jeżeli Ahsai-san zechce spotkać się na rozmowach później, w bardziej dogodnych warunkach, to Sogen chętnie poruszy dalsze kwestie współpracy i kontaktów handlowych. Zrozumiałe jednak, że dla senina i bohatera tego typy rozmowy mogą być nudne i nieistotne.

Cesarz w ciągu tej rozmowy chciał coś powiedzieć, ale chyba zauważył, że potraktowano go jak dziecko, co go tylko bardziej zirytowało. Doszło do takiego momentu, że może mógłby i zaatakować, ale ostatecznie jednak się uspokoił. Wydawać by się mogło, że brał na siebie całkiem sporo - pojawiało się sporo zniewag i podśmiechujek z niego i Cesarstwa, a jednak trwał twardo, próbując uprawiać politykę bądź się pokazać.

Yuki Mikoto za to wyglądała na przerażoną. Przez ułamek sekundy, którą uchwycił Ichirou. Dość szybko jednak wróciła do normalnego, chłodnego wyrazu twarzy. Później spoglądała na Katsumi, chyba dając jej subtelnie do zrozumienia, że potrzebowała jej uwagi. Była duża szansa, że Katsumi to zauważyła.

Cokolwiek jednak miało się dalej wydarzyć, zostało przerwane przez wściekły krzyk ciemnoskórej dziewczyny, która podskoczyła z miejsca i zaczęła się odgrażać i wyzywać Shinsu - który właśnie wygrał walkę - i Anzou - który walkę przegrał, według Chino - nieuczciwie i, że ona sobie porozmawia z nimi wszystkimi i z sędzią. Ukyo warknął na nią, żeby siadała i przestała zachowywać się jak rozwydrzony cesarz (tak, Waneko znowu ledwo powstrzymał się przed reakcją), a małżonka Ukyo na głos wyraziła opinię, że "tak się dzieje, jak na ważne wydarzenia bierze się bękarty". Syn Kaminarich, Sawao, próbował wtopić się w swoje siedzenie, zakrywając twarz.

Chino, jak się można było spodziewać, nic sobie nie zrobiła z tego, że ktoś jej kazał się uspokoić, tylko odwróciła się na pięcie i wybiegła z loży - prawdopodobnie rozmówić się z tym i owym. Potrąciła przy tym panicza Yuu, który oblał się przy tym winem. Nikt ostatecznie nie zatrzymał Chino i sobie poszła. Co, w pewien sposób, spowodowało, że loża była jakaś taka spokojniejsza.

Uchiha Katsumi
Uchiha Kamino
Takeda Masatoshi
Takeda Sayuri
Takeda Yuu
Takasu Tsuyo
Saiki Taney
Cesarz - Waneko Satoshi
Yuki Mikoto
Kaminari Ukyo
Kaminari Chino
Kaminari Sawao
Yamanaka Aiko
Nara Naoki

[Ichirou]

Tego właśnie się spodziewał. Było jasne, że nawet przy całkiem dyplomatycznym podjęciu decyzji spotka się z jakimś odzewem. Z dwójki znajdującej się przed nim, to Tsuyo prezentował się jako ten stonowany i rozsądniejszy gracz, który potencjalną porażkę przyjmie w bardziej elegancki sposób. A Waneko? No cóż, ten już od samego początku wydawał się, może jeszcze nie szalony, ale przynajmniej porywczy. Ichirou wiedział, że klęska w tej politycznej przepychance nie będzie mu obojętna. Dlatego właśnie był wielce zniecierpliwiony w czekaniu na jego reakcję, jakiś wybuch, trzęsienie ziemi, trzask lodu.
No i w końcu dostał. Mrużąc bursztynowe oczy, czujnie obserwował napięcie Cesarza, jego zauważalną złość, dłoń zaciskającą się na czarce, szeroko wytrzeszczone ślepia. Sam natomiast nie zmienił zbyt wyraźnie swojej postawy. Wyprostował się tylko odrobinę, trochę w geście dumnego puszenia się, ale i było też w tym coś z gotowości. Gdyby Waneko miał wreszcie obnażyć swoje domniemane szaleństwo, Ichirou był gotowy do reakcji, odpowiedzi i stanięcia do walki. Jego twarz przybierała tryumfalny, a nawet i prowokujący uśmiech.
Szczerze powiedziawszy, Sabaku gdzieś tam w duchu naprawdę miał nadzieję, że Satoshi zaraz na niego wyskoczy, że coś zacznie się dziać, że rozpoczną się nawałnica, która swoim rozmachem w moment przyćmi cale te turniejowe potyczki. Naprawdę, Seinin nie miałby nic przeciwko temu, żeby w krótkim odstępie czasu ośmieszyć Cesarza i jego mocarstwo po raz drugi.
Waneko jednak opadł i posłał pogróżki, już nie pierwszy raz zresztą, więc Ichirou musiał nasycić się tylko tym. Aktualna sytuacja była mimo wszystko wystarczająca i wprawiała go w zadowolenie, czemu Seinin miał dać właśnie wyraz, otwierając usta z zamiarem rzucenia jakiejś docinki, jednak kupiec wyłapał moment w porę i uprzedził go, kończąc temat i przenosząc uwagę Seinina na siebie.
Diabeł Świtu zamknął więc usta z powrotem i zatopił swój uśmieszek w napoju, który przed chwilą mu wręczono. Wysłuchał tego, co miał do powiedzenia Tsuyo i pokiwał głową parę razy w na górnolotne nawiązania oferty bliższej współpracy polityczno-handlowej.
– Wspólna przyszłość wygląda na skąpaną w blasku słońca, a te, jak wiadomo, na pustyni świeci najjaśniej – odpowiedział aż do przesady kwieciście, ale w tym przedłużaniu swojego przytaknięcia tkwił dość wyraźny cel. Wszyscy słuchacze, włącznie z wyspiarzami, mieli się z tym wszystkim osłuchać. Niech Unia błyszczy na oczach wszystkich, a Cesarstwo – jak właśnie w tym momencie jego przywódca – siedzi na dupie.
– W istocie, po setkach burzliwych przygód trudno szukać ekscytacji w politycznych rozmowach, ale i tak z chęcią omówię detale. Oczywiście później i w dogodnych warunkach – oznajmił po słowach Takedy, który na tle tych wszystkich przepychanek, złości i tryumfów wyglądał na niewzruszonego jak solidna skała piaskowca w trakcie pustynnej burzy.
Tak naprawdę ekonomiczne dogadywanki nudziły go niesamowicie, no ale chciał prezentować się jako możliwie najsilniejsza figura – nie tylko jeśli chodzi o kwestie bojowe, bo to było przecież dla wszystkich jasne, ale też pod kątem politycznych ustaleń.
Potem nie pozostało nic innego, jak kontynuować kurtuazyjne obowiązki, siorbać winko, przyglądać się walkom, odprowadzić wzrokiem wzburzone, ciemnoskóre dziewczę, a potem... zerkać znów na Katsumi, której towarzystwo było chyba aktualnie dość pożądane w loży.
Nie zamierzał ograniczać się do szukania wymiany subtelnych spojrzeń. Po prostu w pewnym momencie z winkiem dłoni podszedł do miejsc zajmowanych przez nią i przez jej siostrzyczkę. W drodze przemknęło mu myśl, czy okropne siostrzane duety były powszechnym zjawiskiem, jeśli chodzi o stanowiska władzy w świecie shinobi, ale szybko wrócił dumaniem na ziemię, kiedy znalazł się obok liderki Uchiha.
– Shiroyasha nieźle was zaprezentował jako gospodarczy – zagaił o ich wspólnego człowieka, uznając, że to najbardziej naturalny sposób na zaczęcie pogawędki.

[Papyrus]

Może i dobrze, że Ichirou zdecydował się być bezpośredni i po prostu podejść do Katsumi, zamiast się czaić. Kto wie, czy inni nie zagadaliby lub nie wykorzystali tej okazji do wszczęcia jakiegoś problemu. Może ktoś przyszedłby z jakimiś wieściami. Ichirou to jednak wyprzedził.

Katsumi spojrzała na senina, delikatnie skinęła głową. Przerwała cichą rozmowę ze swoją siostrą, żeby przenieść uwagę na Ichirou.

- Też musisz być dumny z przyjaciela - odpowiedziała mu Katsumi, lekki uśmiech malował się na jej ustach czerwonych ustach. Z bliska widział, że ma nałożony dobrze dobrany makijaż, chociaż nie do końca potrafił on ukryć zmęczenie na jej twarzy. - Postarał się. Teraz zdaje się, będzie walka dwóch twoich znajomych. Jak się z tym czujesz?

Siostra Katsumi, Kamino - czarnowłosa kobieta, trochę starsza od Katsumi i Ichirou, Kiedy Katsumi zaczęła z Ichirou rozmawiać, ta usiadła wygodniej na swoim krześle, wzięła do ręki czarkę z winem i przyglądała się Ichirou. Trochę bezczelnie, trochę drapieżnie, ale z wyraźnym zainteresowaniem. Oczywiście, była piękną kobietą w średnim wieku - miała ciało kunoichi - w stanie spoczynku, jej włosy były zadbane, a makijaż idealny. Wyglądała też na bardziej zrelaksowaną niż jej siostra.

Uchiha Katsumi
Uchiha Kamino
Takeda Masatoshi
Takeda Sayuri
Takeda Yuu
Takasu Tsuyo
Saiki Taney
Cesarz - Waneko Satoshi
Yuki Mikoto
Kaminari Ukyo
Kaminari Chino
Kaminari Sawao
Yamanaka Aiko
Nara Naoki

[Ichirou]

Kiedy inni bali się podejść i zagadać, Ichirou pił sobie winko z siostrami Uchiha i gadał z nimi w najlepsze. No dobra, może do najlepszych pogaduszek było jeszcze daleko, ale Seinin wciąż był o długi krok przed tymi, którzy wodzili spojrzeniami po loży, próbując nawiązać kontakt wzrokowy z Katsumi. Teraz, kiedy obok niej znajdował się Asahi z napojem w ręku, zadanie te było dla nich jeszcze bardziej utrudnione.
– Ależ oczywiście – odpowiedział, odwzajemniając przy tym lekki uśmiech. W tej krótkiej wymianie kurtuazji zreflektował się, że jeśli sprawa unijnego śledztwa rozciągnie się na kolejne dni turnieju, to tak samo jak u liderki zmęczenie pojawi się na jego twarzy i nie będzie dało się go w pełni skryć nawet pod idealnie wykonanym makijażem.
Moment później złożył usta w cienką linię. Kolejne słowa nieco go zaskoczyły, co starał się możliwie najlepiej zakamuflować, zachowując neutralny wyraz twarzy. Sugestia, jakoby Souei był jego znajomym dla kogokolwiek spoza Klepsydry lub Akiyamy powinna być zupełnie nieoczywista, tymczasem Katsumi rzuciła tym zupełnie swobodnie. Władca piasku doszukiwał się w tym ukrytego przekazu. Przypuścił, że przywódczyni klanu najprawdopodobniej chce zademonstrować, że jest dobrze zaznajomiona w poczynaniach ich wspólnego człowieka. Ichirou raczej nie spodziewał się po Kyoushim, żeby ten swojej szefowej śpiewał ze wszystkich poczynań i kontaktów Klepsydry. To raczej liderka miała cały czas na niego oko, co było w pewni uzasadnione. Shiroyasha krył sobie ogromną moc.
– Dobrze, przecież to tylko starcia na pokaz. Co prawda Soueia miałem okazję poznać głównie z umiejętności w kuchni, więc jego zwycięstwo bardziej mnie zaskoczyło i mi zaimponowało, bo Kyoushi w swojej walce był pewniakiem, no ale mój głos wciąż leży po stronie gospodarza – wyjaśnił przyjaźnie, przenosząc na moment wzrok na starszą z sióstr. Uśmiechnął się do niej, tym razem wcale nie zawołanie, a bardziej machinalnie. Kamiyo prezentowała się bowiem lepiej niż świetnie, a aura drapieżnej bezczelności, jaką roztaczała wokół siebie, dla Seinina była wręcz magnetyczna.
– Nie mogły umknąć polityczne przepychanki sprzed paru chwil... – zaczął z lekkim uśmiechem zadowolenia, kręcąc niewielkie kółeczka czarką z winem. – Wygląda na to, że będziemy mieć szansę na nawiązanie bliższej współpracy. Nie ukrywam, ta wizja mnie bardzo raduje – skończył wypowiedź, zerkając to na jedną, to drugą, po czym zatopił uśmieszek w alkoholu. Biorąc łyk napoju, obdarował Kamino ulotnym, zadziornym spojrzeniem.
Nie znalazł się jednak w tym miejscu, by rozmawiać o potencjalnych sojuszach lub spoufalać się z siostrami Uchiha. A szkoda. Temat zaginionej Airan wciąż krążył mu po myślach i szukał sposobu, w jaki sposób o niego zahaczyć.
– Lubią panie poezję? - wypalił z zaskoczenia jakiś czas później, całkiem enigmatycznie. Przyglądał się ich reakcjom uważnie. Miał nadzieję, że choć odrobinę rozbudzi ich zainteresowanie, a potem pociągnie temat już dalej.

[Papyrus]

- Bardzo mi się podoba potencjalna współpraca. Takeda-san dorobił się na kontaktach z Ayatsuri. Ale też prawda, że te dyskusje będą prowadzone w innych okolicznościach, przez inne osoby. Oczywiście, nie podoba mi się zachowanie Waneko, ale wygląda na to, że się obraził na cały świat. Może jak przybędzie jego żona to się trochę uspokoi - powiedziała cicho Katsumi, zerkając na naburmuszonego Cesarza. Chyba w tamtym momencie zauważyła spojrzenie Mikoto i nachyliła się do swojej siostry. - Chyba czegoś potrzebuje, porozmawiam z nią później.

- Nie martw się Katsu-chan, porozmawiam z nią. Wszystko pod kontrolą - odpowiedziała Kamino, uśmiechając się.

- Dziękuję. W każdym razie… - Katsumi wróciła do Ichirou, ale następnie zawodnicy wyszli na arenę.

Wśród zawodników było aż dwóch zawodników Uchiha, co ucieszyło tłum na trybunach, nawet jeżeli jeden to się raczej na arenę bardziej zatoczył niż wszedł. Katsumi na ten widok zgrzytnęła zębami.

- Och, czy Kyoushi nie jest twoim ulubieńcem, Katsu-chan? - zapytała z satysfakcją Kamino, kiedy Katsumi potarła swoje czoło z frustracją, patrząc jak Kyoushi sobie stoi na arenie, oczekując na przeciwnika.

- Daj spokój.

Drugi z zawodników Uchiha - Orochi - pewnie w ogóle nie przyciągnąłby uwagi Ichirou. Walkę miał z jakimś bąbelkiem - tym najmłodszym smarkaczem, którego walki w pierwszym etapie nie było. Co jednak mogło zwrócić uwagę Ichirou to fakt, że Nara Naoki otworzył oczy, przesiadł się bliżej barierek i obserwował to, co się działo. Rzadki widok.

Kiedy wszystko się już zaczęło, rozmowa przeszła z Ichirou przeszła na temat poezji. Kamino się uśmiechnęła, ale Katsumi wciąż wpatrywała się w Kyoushiego, tylko zerkając na Ichirou, dając znak miną, że tak sobie. Kamino za to była bardziej rozmowna w tej sprawie.

- Ja bardzo lubię poezję, szczególnie, jeżeli deklamuje ją przystojny mężczyzna - odpowiedziała.

Uchiha Katsumi
Uchiha Kamino
Takeda Masatoshi
Takeda Sayuri
Takeda Yuu
Takasu Tsuyo
Saiki Taney
Cesarz - Waneko Satoshi
Yuki Mikoto
Kaminari Ukyo
Kaminari Chino
Kaminari Sawao
Yamanaka Aiko
Nara Naoki

[Ichirou]

Wszystko szło we właściwym kierunku, a Ichirou utwierdzał się w przekonaniu, że dotąd podjęte przez niego decyzje były jak najbardziej słuszne. Nie minęło przecież kilka chwil, a już zaczął zbierać owoce z poparcia strony kupców. Cesarz swoim brakiem ogłady raczej nie zaskarbił sobie przychylności któregokolwiek z obecnych przywódców.
Uśmiechnął się na odpowiedź Katsumi i kiwnął głową na znak zgody, że na przyszłe rozmowy o współpracy przyjdzie jeszcze czas. Przysłuchując się dalszej wymianie zdań między siostrami, uniósł czarkę, by upić z niej nieco wina, lecz o mało co nie zakrztusił się tym łyczkiem, kiedy padła wzmianka o żonie, która rzekomo miała pojawić się i uspokoić napiętego Satoshiego. Bardzo go to rozbawiło.
Odkaszlnął cicho i przywrócił się do ładu. Poobserwował przez chwilę wydarzenia na arenie, potem wrócił uwagą do duetu Uchiha. Dobrze, że tym razem nie pił już wina, bo sytuacja mogłaby skończyć się tak samo jak poprzednio.
– Człowiek-chaos, czyż nie? – podsumował króciutko rozmowę na temat wspólnego znajomego.
Jakiś czas później zagaił dość nietypowo, ale nie bez przypadku, a Kamino w całości połknęła haczyk. W tym momencie mógł odetchnąć z ulgą, że rozmawiał z obiema siostrami na raz, a nie z Katsumi na wyłączność, bo ta niespecjalnie zainteresowała się podrzuconą przynętą.
– Cóż, jestem tylko amatorem i próbuję się ostatnio w krótkich formach, ale tak się składa, że mam coś przy sobie – odpowiedział, w międzyczasie powolutku sięgając do kieszeni, z której na koniec wyjął notatnik.
Notatnik, który należał do Airan.
– Proszę tylko o wyrozumiałość – odpowiedział miło i mrugnął okiem do Kamino, a potem przekartkował szybciutko notes, zatrzymał się w losowo wybranym miejscu i zadeklamował parę haiku. Włożył w ten drobny występ całkiem sporo starań, próbując zadbać o odpowiednią intonację i pauzy, tak jakby recytowany tekst miał dla niego jakieś głębsze znaczenie. Tak naprawdę, to nie miał żadnego.

Opadły kwiat
Wrócił na gałąź?
To był motyl.
...
Świat rozpaczy i bólu.
Kwiaty kwitną
Nawet wtedy.
...
Za towarzysza podróży
Wybrałbym pewnie
Motyla.

Na koniec uśmiechnął się czarująco i zerknął to na jedną, to na drugą panią, by ocenić poziom ich zainteresowania. Potem podał notatnik Kamino i obdarował ją spojrzeniem z nutką zalotności – wcale nie z przymusu kontynuowania śledztwa, lecz naturalnie.
– W wolnych chwilach zdarzy mi się też rysować. Ostatnia strona, proszę zerknąć. Czy mogłybyście opowiedzieć, jakie macie z nim skojarzenia? – zapytał zupełnie niewinnie, licząc na to, że zarówno Kamino jak i jej siostra, choćby kątem oka, obejrzą szkic egzotycznego ptaka.
Upił wtedy łyk wina, bacznie im się przyglądając.

[Papyrus]

Ichirou zadeklamował wierszyki. Spotkało się to z lekko zaskoczonym spojrzeniem ze stony Kamino, chociaż na jej twarzy nadal malowało się zainteresowanie osobą - być może przede wszystkim ciałem - mężczyzny. Dlatego była skłonna pograć w jego gierki, pozachwycać się jego słowami, a może później spotkać się gdzie indziej, prowadząc już innego typu rozmowy. Mógł to wywnioskować. Znał się na kobietach przecież. Szczególnie na tych zainteresowanych kobietach.

Katsumi za to była oburzona i bardzo skupiona na obserwacji Kyoushiego, który zatoczył się do wyjścia z areny. Jej złość, ale też napięcie w jej sylwetce mogły wskazywać na duże emocjonalne zaangażowanie, jeżeli chodziło o mężczyznę na arenie. Cóż, schodzącego z areny. Kto wie, co siedziało w głowie Katsumi.

Na poezję jednak zareagowała.

- Zaraz, chwila, co? - Oderwała spojrzenie od Kyoushiego, tylko po to, żeby spojrzeć z niedowierzaniem na Ichirou. Oczywistym było, że za bardzo go nie słuchała przez chwilę, dopiero jego poezja najwyraźniej była aż tak zła, że sprowadziła ją na ziemię.

Jej spojrzenie wylądowało na pokazywanym przez Ichirou ptaku. A następnie na Ichirou.

- Ładny - powiedziała Katsumi szorstko.

- Nasz Książę Pustyni jest bardzo utalentowany - dodała Kamino, unosząc brew. - Nie musisz być niemiła, Katsu-chan.

- Nie jestem niemiła, powiedziałam - ładny. Gratuluję zdolności artystycznych, moglibyśmy znaleźć ci miejsce u Gazo. A może chodzi tutaj o coś zupełnie innego. Jeżeli tak, proszę, rozwiń - dodała Katsumi nieco ostrzej i było widać, że się denerwuje. Potarła również swój bark.

Walki trwały.

Zdziwienie i poruszenie wywołała jedna z walk - Sugiyamy z Sogen i Nara Chirou z Midori. Przede wszystkim dlatego, że spodziewano się, że dzieciak zacznie używać cienia i wymyślać skomplikowane taktyki, a on kontrolował piasek. Poruszenie owo trochę przerwało rozmowę Ichirou z Katsumi, ponieważ kilka osób spojrzało na niego, potem z powrotem na arenę - znacząco. Rozległy się szepty, mruczano coś do siebie. Jeden z kupców też zerwał się ze swojego miejsca i zaczął się awanturować, bo "obstawił Uchihę, a nie jakiego gówniaka, a gówniak oszukuje." Była to hańba, wierutne kłamstwo i oczywiste oszustwo, za które ktoś zapłaci.

Nie sprecyzował kto.

Uchiha Katsumi
Uchiha Kamino
Takeda Masatoshi
Takeda Sayuri
Takeda Yuu
Takasu Tsuyo
Saiki Taney
Cesarz - Waneko Satoshi
Yuki Mikoto
Kaminari Ukyo
Kaminari Chino
Kaminari Sawao
Yamanaka Aiko
Nara Naoki

[Ichirou]

Nie ma się co oszukiwać – ani on nie był wybitnym deklamatorem, ani tym bardziej Airan nie była wybitną poetką. Małe przedstawienie, które właśnie odstawił przed siostrami Uchiha na deskach teatru zwanego lożą, raczej samo w sobie nie było zbyt porywające. Mimo to udało mu się porywać – przynajmniej w małym stopniu – jedną z odbiorczyń, choć oczywiście był świadom, że to nie w haiku czy recytacji tkwił w sekret, lecz w tym, że z Kamino przypadli sobie nawzajem do gustu.
Na sytuację związaną z walką Kyoushiego zwrócił uwagę jedynie na moment. Katsumi była zszokowana, on nieszczególnie. Souei się nie stawił na arenę. A to pech. W istocie, walka zapowiadała się na interesującą, ale Seinin na tyle zdążył poznać mafijnego zakapiora, że jego zniknięcie odebrał bez większego zaskoczenia. Wiedział dobrze, że Matsuda pojawił się w Sogen celem wykonania zadania dla swoich zwierzchników, a nie zdobycia sławy i poklasku.
– Szkoda – skomentował jedynie z wymuszonym zawodem w głosie, by liderka nie poczuła się w ignorowania.
Bardziej niż nierozpoczęta walka interesowało go to, co właśnie podsunął siostrom pod nos. Uśmiechnął się milutko w reakcji na pochlebstwo dotyczące wielu talentów, ale zaraz po tym zmarszczył brwi, kiedy kobiety zanegowały, jakoby podobizna feniksa cokolwiek im sugerowała. Świetnie grały, czy jednak jego trop był zupełnie błędny i przypadkowy? Cóż, Ichirou pamiętał reakcję strażnika, z którym miał dzisiaj do czynienia, a ta sugerowała, że coś jednak było na rzeczy.
– O coś zupełnie innego – zaczął cichszym niż wcześniej tonem. – O coś delikatniejszego, stąd delikatne zagajenie. Chciałem wybadać, czy w trakcie tego doniosłego wydarzenia nie spłynęły czasem jakieś wzmianki powiązane z tym, co ten rysunek reprezentuje – skończył spokojnie, przenosząc wzrok na arenę, by wyglądać jak najbardziej neutralnie i nie ściągać na siebie zbyt wielu spojrzeń postronnych. Poczekał cierpliwie na odpowiedź. Nie miał zbyt wiele tropów, więc musiał sprawdzić nawet ten dość blady, ograniczający się do jednej kartki w notesie i dziwnej reakcji strażnika.
Jego uwadze nie umknęło to, nad czym wszyscy zaczęli się teraz dziwić. Jego bursztynowe ślepia od razu wychwyciły gurdę na plecach dzieciaka Nara i piasek sunący po arenie. Jakim cudem?! Zapominając na chwilę o śledztwie, zmrużył oczy zwrócone w kierunku toczącego się pojedynku, zacisnął usta w cienką linię, zaczął drżeć niczym zmącona woda. Nie podobało mu się to. Bardzo mu się nie podobało. Przez te dziesiątki czy setki lat trwania klanów ninja trudno było ograniczyć unikalne linie krwi jedynie do jednego regionu, a po kontynencie z pewnością pałętało się wielu shinobi niepodległych klanowi, do którego teoretycznie powinni należeć, ale tutaj chodziło o coś jeszcze. Nara, wystawiając na turniej swojego gówniarza ze zdolnościami obcego klanu, zaprezentowali absolutny szczyt bezczelności. Szczyt bezczelności wymierzony w Sabaku.
Zapieklił się, zacisnął pięści, podobnie jak i wielu innych komentatorów był niesamowicie wzburzony. Spojrzał gniewnym wzrokiem na Naokiego, ale na ten moment nie zrobił więcej.

[Papyrus]

Walka młodego Nary - czy Sabaku - czy jakkolwiek młody kłamczuszek się zwał, wywołała sporo zamieszania. To, że dzieciak prawie wygrał, wcale nie pomagało. Dzieciak! Na tyle młody, że pewnie jeszcze nie wszedł w okres dojrzewania. A mino tego pokazał się z tak dobrej strony, że udało mu się nadążać za wyszkolonym młodzieńcem Uchiha (nawet jeżeli nie z tych szczególnie uzdolnionych).

Walka zwróciła uwagę. Również Kamino, która z rozbawieniem, w czasie jej trwania, spoglądała to na młodzika, to na Ichirou, dostrzegając wyraźne podobieństwo. Czego nie omieszkała napomknąć, absolutnie zauważając, że Icihrou nie był zadowolony z tego, co widzi.

- Czyżby to pojawił się zaginiony syn? - zapytała rozbawiona, ale oczywistym było, że nawet jeżeli to byłaby prawda, nie przeszkadzałoby jej to.

- Nie powinnaś mówić takich rzeczy - ofuknęła siostrę Katsumi, zanim jeszcze Ichirou zdążył zareagować na zaczepkę. - Poza tym, nawet jeżeli, to Ichirou-san nie byłby jedynym, który chyba znalazł tutaj zaginionego potomka.

Komentarz był na tyle dziwny, że aż nie zrozumiały. Gdyby nie to, że Kamino pobladła i otworzyła usta, żeby coś odpowiedzieć, ale dość szybko je zamknęła i zacisnęła. Widząc to, Katsumi się zreflektowała, a jej spojrzenie i ton wyraźnie złagodniały.

- Wybacz, nie powinnam nic mówić. Porozmawiamy później, na osobności - powiedziała Katsumi, następnie przeniosła wzrok na Ichirou. - Proszę wybaczyć nasze zachowanie, dużo się dzieje, obecna sytuacja powoduje sporo napięć i łatwo można coś palnąć. Co do rysunku - być może wiem, co on oznacza i o co w tym wszystkim chodzi, ale skoro o tym mówisz w taki sposób, być może nie jesteś osobą, która daną sprawą powinna się interesować. Ale jakiekolwiek informacje z twojej strony, być może, byłyby istotne.

Rozmowa z siostrami Uchiha była tylko częścią zainteresowań Ichirou w danym momencie. Mężczyzna obserwował również Nara Naokiego, który bacznie obserwował pojedynek swojego protegowanego. Niesłusznie protegowanego. Bezczelnie wyciągniętego, żeby całemu światu - a szczególnie klanowi Sabaku - pokazać środkowy palec. Tak przynajmniej najwyraźniej uważał Ichirou. Nara zdawał się jednak zupełnie nie myśleć o tym. Bił brawo i uśmiechał się pokrzepiająco do chłopca, który przegrał pojedynek - ale w bardzo ładnym stylu. Kiedy jednak wyczuł na sobie spojrzenie Ichirou, spojrzał na niego i skinął głową, jakby się wzburzenie Ichirou nie istniało. Następnie, nic nie powiedziawszy, wrócił na swoje wcześniejsze miejsce w drugim rzędzie loży, ale tym razem nie zaczął drzemać, tylko wyraźnie czekał.

Uchiha Katsumi
Uchiha Kamino
Takeda Masatoshi
Takeda Sayuri
Takeda Yuu
Takasu Tsuyo
Saiki Taney
Cesarz - Waneko Satoshi
Yuki Mikoto
Kaminari Ukyo
Kaminari Chino
Kaminari Sawao
Yamanaka Aiko
Nara Naoki

[Ichirou]

Powiedzieć, że był niezadowolony, to nic nie powiedzieć. Pochmurnym spojrzeniem spod zmrużonych powiek spoglądał to na arenę, to na lidera Nara i pozostałych możnych w loży. Przebieg w starcia w tym momencie nie miał większego znaczenia. To, że gówniarzowi z gurdą szło nie tak źle jak na młody wiek, kompletnie go nie obchodziło. Tak samo z resztą rzekome podobieństwo, bo doszukiwanie się spokrewnienia na bazie zbliżonego odcienia czupryny było bardziej niż śmiałą dedukcją. Obruszał go po prostu fakt, że ktoś z umiejętnościami jego rodu wyszedł jako oficjalny reprezentant obcego klanu. Odbierał to jako polityczny policzek.
– Niby czyj? – odburknął oschle, całkowicie odcinając się od nieszczególnie zabawnych sugestii Kamino. Uznawanie za jego potomka każdego dzieciaka używającego piachu i o nieco podobnych cechach wyglądu nie różniło się niczym szczególnie od doszukiwania się krwi Antykreatora u każdego złotookiego użytkownika chakry.
Później przeniósł uwagę na Katsumi, która przy próbie ugłaskiwania komentarzy swojej siostry wypaliła z jakimś pokrewnym tematem. Ichirou obdarował ją wtedy pytającym spojrzeniem, bo kompletnie nie rozumiał, do czego Uchiha mogła teraz pić, a moment później wzruszył obojętnie ramionami. W aktualnym momencie nie miał w ogóle nastroju na dociekliwość w temacie jakichś cudzych rodzinnych perypetii. Bardziej skupił się na tym, co kobieta powiedziała mu później. Nie spodobała mu się odpowiedź, ale powstrzymał się od grymasów oraz innych wyrazów dezaprobaty.
– Oczywiście, że powinienem się interesować – poprawił ją natychmiast. – Sprawa dotyczy członkini delegacji, za którą odpowiadam. Tak, mam na myśli tę, za którą waszą służby zaczęły się rozglądać – oznajmił spokojnie, zerkając to na jedną, to na drugą Uchihę dość wymownie. Owszem, obie miały pewnie sporo na głowie, ale i tak był całkiem przekonany, że powinny przynajmniej wiedzieć o rozpoczęciu śledztwa wobec zaginionej Airan.
– Moja zguba może mieć związek z tym, co przedstawia rysunek – wyjaśnił nieco enigmatycznie dla kogoś z zewnątrz, jednak informacje, które niewątpliwie posiadały siostry, wystarczająco rozjaśniały jego przekaz.
W trakcie wymiany spojrzeń z Naokim zachował się dość powściągliwie. Może nie ciskał wtedy piorunami z oczu, ale darował sobie też wymianę uprzejmości. Po prostu pojrzał na niego z poważną, a może i nawet trochę tęgą miną. I tyle. Bez uśmiechów, ukłonów i innych uprzejmości. Może i przywódca Nara nie wyglądał teraz, żeby napawał się dumą lub emanował jakimś tryumfem, ale to wciąż było zbyt mało, by udobruchać oburzonego Seinina.
Jeśli w ogóle, to czas na rozmówki o tamtym dzieciaku miał przyjść później. W tym momencie priorytetem było pociągniecie tematu Airan, skoro miał dwie najważniejsze Uchihy pod ręką.

[Papyrus]

Kamino miała ściągnięte usta, kiedy Katsumi różne rzeczy mówiła, ale nie odpowiedziała na to. Jej mina mówiła, że odniesie się do tego, kiedy będą w samotności. Teraz chyba nie było na to czasu.

Katsumi za to zainteresowała się już poważnie tym, co mówił Ichirou oraz jego rysunkiem.

- Jest to coś, o czym nie powinniśmy mówić. Przynajmniej ja nie powinnam. Oni… - wskazała na rysunek feniksa - zajmują się sami sobą. Jednak… - zagryzła zęby. - Jeżeli twoja koleżanka jest w jakikolwiek sposób powiązana z ową organizacją… zwiększymy zakres poszukiwań. Kamino, zajmij się tym natychmiast.

Kamino wydawała się wzbraniać przed wykonywaniem rozkazu, ale ostatecznie skinęła głową.

- Dobrze. Ichirou-san - zwróciła się do senina z czarującym uśmiechem. - Zapraszam po wieczorem po jakieś informacje dotyczące śledztwa. Przekażę je osobiście. Mieszkam w… - i tutaj podała, gdzie mieszkała. - Dopilnuję, żeby pana wpuszczono.

Skinęła następnie głową, wstała i wyszła, a Katsumi lekko przewróciła oczami.

Nara, naturalnie, nic sobie nie robił z fochów senina, uśmiechając się do niego uprzejmie i wracając do swojego rzędy, niezainteresowany resztą walk.

Uchiha Katsumi
Uchiha Kamino
Takeda Masatoshi
Takeda Sayuri
Takeda Yuu
Takasu Tsuyo
Saiki Taney
Cesarz - Waneko Satoshi
Yuki Mikoto
Kaminari Ukyo
Kaminari Chino
Kaminari Sawao
Yamanaka Aiko
Nara Naoki

[Ichirou]

Cała ta szopka, którą zaczął jeszcze parę chwil temu, kiedy sięgnął po notes Airan, wreszcie przyniosła rezultaty. Na rozmowy o przebiegu śledztwa należało jednak poczekać na lepsze warunki. Zbyt wiele par oczu i uszu było zgromadzonych wokół, by tak po prostu zacząć omawiać wrażliwe detale.
– Zależy mi przede wszystkim na odnalezieniu zguby – odpowiedział oschle, kiedy Katsumi dość wyraźnie ucięła temat wspomnianej organizacji. W trakcie wyprawy do Oniniwy poznał kilu przedstawicieli Feniksów i wiedział, że grupa ta jest mocno skupiona na swoim celu i nie chce być na językach ludzi. Seinin nie zamierzał więc drążyć – przynajmniej póki co. Działalność stowarzyszenia spod znaku ognistego ptaka nie leżała w centrum jego interesów. Tak samo było z powiązaniami Airan. Priorytetem było odszukanie humorzastej krewniaczki liderki Unii. Jeśli to się uda, to dopiero wtedy będzie można zaspokajać ciekawość w innych tematach.
Brak przesadnej dociekliwości miał też drugi powrót – Ichirou zwyczajnie nie chciał nadwyrężać życzliwości sióstr Uchicha, bo ta raczej nie była rozciągliwa jak guma Terumi.
– Dziękuję. W takim razie do wieczora... – odpowiedział, odwzajemniając czarujący uśmiech, po czym skinął nieznacznie głową w geście pożegnania. Potem odprowadził odchodzącą Kamino spojrzeniem, zupełnie ignorując przewracanie oczami jej siostry.
Zawijanie się od razu było nietaktem, a czas go aż tak nie naglił, dlatego pozostał na miejscu i upił kolejny łyk wina.
– Mam nadzieję, że nie dokładam zbyt wielu problemów – rzucił w pewnym momencie kurtuazyjnie. – Pewnie i tak masz sporo na głowie. Turniej to spore wydarzenie, a szczególnie tak dobrze zorganizowany... – dodał później, również kurtuazyjnie, bardzo milutko. O ile Uchiha nie była teraz zamknięta i pogrążona w swoich myślach, kontynuował jeszcze przez parą chwilę luźną, pozbawioną konkretów rozmowę.
A potem dopił winko i po eleganckim pożegnaniu zostawił Katsumi.

[Kyoushi]

To opijanie nie było wcale takie krótkie, bo gdy tylko wyruszyli, to wrócili tu dopiero po trzech dniach. Otóż bawili się na tyle dobrze w swoim towarzystwie, że pomimo kłótni, w których białowłosy został prawie wyrzucony ze swojego własnego domu, to można powiedzieć - byli jak stare dobre małżeństwo. Rozumieli się bez słów, więc tak też chlali, jak młodzi, wściekli i łaknący wrażeń. Mając tyle za uszami i za swoją głową, mogli w końcu wybrać się na najnowszą rundę, jedną z ostatnich, w której białowłosy weźmie udział, a w niej będzie walczył ze znanym mu osobnikiem. W końcu miał to być ktoś wyjątkowy, kogo poznał - co ciekawe na poprzednim turnieju, w którym osobiście nie brał udziału. Młodziutki Azuma, pupilek klanu Uchiha, ten, który doszedł już tak daleko, nie wydawał się już wcale taki słaby jak można było pomyśleć. Teraz to akurat był jednym z silniejszych wojowników, skoro wygrywał tyle walk w turnieju. Widać było, że był o wiele lepiej przygotowany niż mogłoby się wydawać. W końcu wchodzili na lożę we dwoje, mieli stawić się przy jego pani, która była tutaj od początku i pewnie miała być i do końca turnieju - Katsumi.
- Niby nie prosiła mnie tutaj dawno, bo parę dni temu, a ja tak trochę o tym zapomniałem. Mam nadzieję, że nie będzie zła, hyhy. Chodź, chodź. Śmiało. - rzekłszy tylko namawiał Misae, by się nie wstydziła, mimo że on sam nie wiedział, że ona również mogła tutaj trafić bez problemu, pokazać się przed wszystkimi. Tutaj także można było łatwo dostrzec tego, który był najbardziej świecącym z osobników, wszędzie i zawsze. Wskazał na niego głową, a później lekko palcem, tak żeby nikt nie zobaczył poza białowłosą.
- Siedzi panisko, hihi - powiedział po cichu do swojej wybranki, psiapsióły i wojowniczki umysłu. Tak, to było dopiero potężne starcie. Głąba w czerni i heterochronii, a także aroganckiego złocistego wojownika z gurdą zawsze ze sobą. Już niedługo mieli się zetrzeć swoimi oczyma, a także wypowiedziami. Teraz to była już najbliższa przyszłość. Czekał także na wypowiedzi Misae, tuż przed samą walką Kjudiniego, gdzie miał niedługo zmierzyć się z innym przedstawicielem klanu Uchiha.

[Misae]

Gdy opuszczali arenę udała się jeszcze w jedno miejsce nim mogli ruszyć na swój jak się okazało kilkudniowy trip. Musiała przekazać Masahiro przygotowane wcześniej śniadanie. Wygrał swoją walkę, więc tym bardziej przyda mu się dobre jedzenie aby zregenerować siły. Po wymianie kilku zdań i uśmiechu mogła ruszyć na miasto, wraz z personifikacją alkoholu i dobrej zabawy.
Relacja i więź między dwójką białowłosych była niezwykła. Z jednej strony różni niczym woda i ogień, o tak odmiennych temperamentach, z drugiej jednak poziom ich rozumienia wykraczał poza standardowe rozumienie. To prawda. Byli niczym stare dobre małżeństwo. Spędzali ze sobą ogrom czasu, doskonale bawiąc się w swoim towarzystwie, a jednak kiedy jedno i drugie potrzebowało przestrzeni rozdzielali się na kilka tygodni by znów spotykając się spędzić cudowne dni śmiejąc się, kłócąc i przekomarzając. Nawet w łóżku jednym spali o ile Kjosz nie zdecydował się na jakąś dostawkę odkąd przyszło mu dzielić dom z Misae. Nawet jak sobie dogadywali byli tak zżyci, że te niesnaski nie mogły ich podzielić, a jedno wskoczyłoby za drugie w ogień. Zabawne, bo spotkali się na ostatnim turnieju i nic nie sugerowało aby mieli się ze sobą dogadać.
Przeciwnika Kyoushi'ego wzrokowo kojarzyła z ostatniego turnieju oraz z walk na Murze, gdzie przekazał informację Ario o śmierci jego przyjaciółki, samemu ponosząc straty w bliskich. Był to bardzo ciężki czas, po którym kunoichi dziękowała bogom, że nie straciła Minoru. Miała nadzieję, że ten zaszył się gdzieś bezpiecznie i w końcu zdecydował na powrót do Soso. Nikt przecież by go nie gnębił, za udział w tamtych wydarzeniach, bo czemu niby.
-Sądzę, że brała pod uwagę taką ewentualność - zażartowała gdy w końcu nadszedł dzień kolejnych walk gdy udali się na arenę. Nie wiedziała czy sama z siebie zostałaby wpuszczona. Miała nadzieję, że ochrona ich nie zatrzyma jednak Shirayashi był nie do podrobienia. Każdy wiedział kim jest i oczywiście jeżeli będzie taka konieczność to się wylegitymuje, nie mniej liczyła, że się bez tego obejdzie. Niby nie była pierwszą lepszą Yamanaką, jednak loża zrzeszała samą śmietankę świata shinobi. Dobrze, że był z nią. Skoro miał oficjalne zaproszenie. Misae tego dnia wstała wcześniej by dzięki swoim makijażowym trikom i znanym tylko kobietom sztuczką doprowadzić się do odpowiedniego na te okoliczności stanu. Wyglądała niczym shirei-kan na rozdanie dyplomów. Piękne umalowana, ubrana, uczesana. Nie chciała przynieść wstydu swojemu towarzyszowi. Wzięła go pod rękę ramię by jej palce miały kontakt ze skórą młodzieńca równie rozpaloną co jego właściciel.
Powiodła wzrokiem za poszukiwanym przez nich księciem pustyni. Jak zawsze zajęty rozmową z pięknymi paniami.

  Ukryty tekst

Co dalej? Czekała co zrobi jej przyjaciel. Czy zagadnie, czy poczeka. Wszystko było przed nimi...