[Event] Trybuny Wschód

[Hana]

Przebywając na terenie trybun nie można było zapomnieć o reszcie widowni, która w znacznym stopniu odpowiadała na dziejące się na arenie zdarzenia. Kierowana nagłymi zwrotami akcji dawała znać innym, aby zwrócić uwagę na toczące się walki. Ludzie w większości sytuacji byli ze sobą zgodni i dość łatwo było poruszyć ich emocjonalnie wymianami ataków. Kunoichi z klanu Kaminari zdążyła właśnie odkryć ten sposób oglądania pojedynków. Tam, gdzie nie mogła nadążyć wzrokiem i nie do końca pojmowała czym są wykorzystywane przez walczących shinobi zdolności. Taką walką zdawała się być ta pomiędzy Uchiha i Kaguya. Oboje wykazywali się dużą sprawnością fizyczną, jak nie ponadprzeciętną z perspektywy młodej uczennicy. Dlatego bardziej atrakcyjniejsze były pojedynki pozostałych par. Każdy prezentował własne inwencje i sposoby na wymanewrowanie drugiego, z czego Hana chętnie przyswajała jak najwięcej mogła. W końcu poznanie różnych stylów przede wszystkim pomoże jej uniknąć niepotrzebnych obrażeń. Jedną, pewną cechą dotyczącą każdej rywalizacji w tej turze okazały się rany. Nikt nie wyszedł dotąd ze starcia bez szwanku. Krew kandydatów splamiła teren, na co dziewczyna zareagowała z widoczną odrazą i mimowolnym odwróceniem wzroku. Nie chciałaby znaleźć się w żadnej z tych sytuacji. Kusza, harpun i włócznia. Metoda nie była istotna, bowiem każdy z uczestników zapamięta ten cios, jako oznakę nieostrożności. Poniesiony częściowo ze swojej winy, lecz także przez rywala, który nie zawahała się go wymierzyć. Taka była niedola ninja. Szkoleni byli w posługiwaniu się ostrzem, zadającym ból i cierpienie. Brutalność wdarła się odrobinę w nastoletnią duszę Hany. Nie ukrywała tego smutku, bo była to dla niej naturalna kolej rzeczy. Reagowała na własną bezsilność i oczywiste konsekwencje tego świata.
Gdy tylko zaznajomiła się z nowinami na polach walk skryć się w zaciszu własnego kącika. Miała przy sobie oddanego towarzysza, któremu zawdzięczała ogromne wsparcie. Akolita stawał się dla niej swoistym mentorem w dążeniu do zasług dla klanu i całego świata. W końcu po to wybrali karierę shinobi, żeby móc coś zmienić w życiach innych, a przede wszystkim we własnym. Widząc, jak Anzou trwał w skupieniu nad pojedynkami, nie zamierzała mu przeszkadzać. Była to ważna część jego dążenia do osiągnięcia w tym turnieju wysokiego miejsca. W jej mniemaniu mógł wygrać wszystkie starcia i sięgnąć najwyższej chwały. Byłaby to niecodzienna sytuacja, gdyby Kaminari zdobył tytuł w stolicy Sogen, przed obserwującymi te zmagania Uchiha. Ciekawa była, czy takim sposobem zostałby ozłocony przez samego Shirei-kana. W grę wchodziło zbyt dużo czynników, żeby marzyć o najlepszym ze scenariuszy. Musiała zejść na ziemię i bardziej się pilnować.
- Nie jestem jeszcze taka dobra... by stawać do rywalizacji w jeździe konnej. - odpowiedziała Białowłosemu zgodnie z własnym sumieniem, chociaż zaskoczył ją swoimi intencjami. W końcu nie podejrzewała, że takie atrakcje są tu dostępne, a już w szczególności konkurencje jeździeckie dla przybyłych. Perspektywa bycia oglądaną i wspieraną przez Anzou doprowadziła ją do zakłopotania. Oczywistym następstwem były lekkie rumieńce na twarzy. Nie była w stanie uwierzyć, że herbata jest zdolną tak ją rozgrzać, dlatego winą obarczyła emocje.
W gronie dwójki Kaminari nadal trwała osóbka o ciemnej karnacji, niczym u klanu z Antai. Dziewczyna z pewnością nie była tutejsza, co zdążyła wywnioskować po jej niesłychanie melodyjnym, acz prostym akcencie. Nie w sposób było oderwać wzroku od kolorowych ciuchów, chociaż przy obecnych warunkach pogodowych musiała raczej się dostosować. Dostrzegła u Sayaki zakrytą na wpół przez chustę twarz, gdy zerkała w jej stronę. Uważała to za uroczy dodatek akurat dla jej typu urody. Jednak za bardzo skoncentrowała się na wyglądzie dziewczyny i nie do końca zrozumiała jej kolejne słowa. Przygryzła lekko wargę.
- Sama nie wiem. Pewnie mają nad tym kontrolę, ale ograniczoną do powiększania. - wydedukowała w oparciu o zdobyte przez nią z podręczników wiedzę. Nie chciałaby przekonać się na własne oczy, jakie jeszcze sztuczki miał zamiar wykorzystać na niej Akimichi. Wnet Sayaka zdążyła z nieskrywaną swobodą kierować do Hany następną wypowiedź, wprawiając ją w konsternację. Tytułowane przez nią osoby musiały być kimś ważnym dla niej lub klanu, z którego pochodzą. Wyraźnie kibicowała w walce uczestniczce z rodu Maji. Nie chciała brać tego za oczywistość. Zdobyła się więc na skromne zapytanie.
- Mów mi Hana. Z bardzo daleka tu przybywasz? Z kim takim walczyłaś? - zapytała otwarcie brunetkę, niesiona sporą dawką ciekawości. Dała Hanie ku temu powód, by w końcu dowiedzieć się, z kim rozmawia. Uprzednio sama się przedstawiła, bo byłoby to nietaktowne i brzmieć zbyt wścibsko. Bratni jej temat sztuki ninja i walk sprawił, że mogła odważyć się na odrobinę towarzyskości bez obawy o swoją naturalną skrytość. Klamka zapadła i nie mogła się już wycofać.

[Ario]

Dywagacje schodziły na coraz szczegółowsze aspekty. Zarówno jeden jak i drugi miał różne podejście do życia, które zbudowane było na zupełnie innych światach. Nie mniej chodziło również o to, by umieć takie poglądy ze sobą wymieniać.
- Zainteresuję się tym. Wiara wiarą, ale życie i możliwości shinobi, drugie. Gdyby ta umiejętność była prawdziwa, to zaraz wszyscy by chcieli, by pomogli im regenerować swoje ciała. Ciekaw jestem, gdzie ich znajdę. - powiedział, podsumowywując kwestię związaną z Jashinistami. Chłopak widział w tym możliwość uratowania własnej matki, lecz jak nakłonić ich, by użyli swojej siły, by pomogli nie znanemu? Tym bardziej, że Ario nadal powątpiewał w to, czy to nie jest jakiś fortel.

Dalsza rozmowa opierała się na życiu shinobi. Chłopak miał tutaj jasne stanowisko. Nie bał się go wygłosić przed Shirei-kan, tak więc też nie bał się wchodzić w dysputy z młodszym Uchiha. Tylko, że Ario nie wydawał się chcieć na siłę kogoś przekonywać. Był bardziej...niesamowicie neutralny w swojej prostocie i formie, z którą wygłaszał swoje poglądy.
- Shinobi są po to, by ludzie nie brali udziału w wojnach. Gdyby nie shinobi, gdyby nie ten podział, na świecie byłyby zdecydowanie większe rzezie. Skoro jednak ten podział istnieje i profesja Shinobi polega na tym, by do starć między tymi, którzy nie walczą, nie dochodziło, to każdy powinien być świadomy tego, dlaczego podjął taki zawód. - odparł na uwagi Azumy. Jego aura jednak w żaden sposób sie nie zachwiała, nadal jego oczy wydawały się jakby za mgłą, która nie była do końca zdefiniowana. - Życie każdego jest warte, ale naszym obowiązkiem jest nie dopuszczać do śmierci i nadużyć grupy, za które walczymy. - dodał.

Ostatni temat, jaki poruszyli, to kwestia organizacji. Ario co prawda na polecenie Hoshi miał znaleźć członków do organizacji, ale chciał też polegać na osobach, które zna. Tym bardziej, że badanie doujutsu Azumy, mogłoby otworzyć nowe ścieżki, zarówno dla młodego Uchihy, jak i obecnego członka Kropli.
- Tak. Dołączyła do nas też jeszcze jedna osoba. - stwierdził ze spokojem, biorąc i ponownie przeżuwając chrupka. - No nic, zajrzyj kiedyś do nas, jak będziesz chciał. Pomyślimy co zrobić z tym Twoim problemem na wodnych przeciwników. - powiedział na odchodne, po czym delikatnie skinął głową i po tym jak wysłucha odpowiedź od chłopaka, zamierzał wstać i ruszyć na drugą część trybun.

Z/T viewtopic.php?p=194518#p194518

[Ashizawa Sayaka]

Pustynia pokazała już jedną przegraną w postaci przegrywającej Maji. Wciąż jednak byli inni mogący dla pustynnych ludów zwyciężyć. Walka marionetkarza wciąż trwała. Sayaka obserwowała ją dalej, ale nie poświęcała jej całej uwagi. Miała wrażenie, że z taką przewagą liczebną, jaką posiadał Renkuro nad swoją przeciwniczką, po prostu nie dało się przegrać. Byłby to po prostu wstyd gdyby dał się pokonać jednej dziewczynie. Tym bardziej był to wstyd dla tych, którzy widzieli, jak bardzo się tymi marionetkami wcześniej chwalił.

– Hmm, rozumiem... — Wysłuchała słow Hany. Zaraz jednak kontynuowała swoją wypowiedź. – Czyli mówisz, że tylko się powiększyć mogą? Czyli tak im już zostaje? — Wydawałoby się, że byłaby to straszliwie niefortunna zdolnośc gdyby tak było. Taki teoretyczny Akimichi byłby ogromny już na zawsze! Chociaż... Może przechodziło im to po czasie? W kwestii swojej towarzyszki rozmowy Ashizawa starała się ani nie gapić przesadnie, ani nie przyglądać. Wszak Hana wyglądała najpewniej... Całkiem normalnie jak na ten region, chociaż... Wydawało się jej, że trochę zbyt schludnie. Choć czy to było naprawdę to? Może raczej chodziło o jakiś typ prezencji, jakim starała się emanować Hana. W pewnej chwili zwróciła uwagę na odznakę, która zwisała na jej kołnierzyku. – Uuu, złota. — Co prawda w żaden sposób jej to nie imponowało. Choć zaczynała zastanawiać się, czy nosiła ją tak na widoku jako zwyczajną ozdóbkę, czy może chodziło tutaj o jakiś prestiż? Odznaki ułatwiały identyfikacje i choć w świecie było znacznie mniej złotych od srebrnych, to wciąż nie były jakąś straszliwą rzadkością. Sayaka się swoją nie zdecydowała pochwalić.

– Hana-san, tak? — Spytała raczej retorycznie, ale już czuła, do czego jej pytania dążyły. Sam przecież też się nie przedstawiła. Była to idealna okazja, by to zrobić, zwłaszcza że właśnie w tej chwili oderwała się od oglądania walk i skupiła na drugiej dziewczynie. – Z daleka? Z daleka... Właściwie to z bardzo daleka. — Zaczęła nawiązywać do rzeczywiście dalekiej drogi, jaką musiała przebyć, by się tutaj pojawić. Dłuższa niż ta, jaką pokonali wszyscy inni z pustyni, może poza Sumizato. – Z południa Tsurai, to bardzo daleko. Właściwie poza pustynią jestem pierwszy raz... A bym zapomniała. Sayaka jestem. — Wtedy tez spojrzała ukradkiem w kierunku Anzou, który gdzieś tutaj w pobliżu był. – To twój brat? — Nie wskazała na niego palcem, ale wyraźnie było widać, że miała na myśli białowłosego Anzou. Nawet jeśli nie wykazywali żadnego podobieństwa to... Nic nie stało na przeszkodzie, by ich do takiej roli sprowadzić w końcu... Siedzieli tutaj przedtem razem, a i ich rozmowa kleiła się dosyć dobrze. – A co do samej walki to trudno mi powiedzieć, jakie były jej umiejętności, na pewno dobrze rzucała notkami i była nieodpowiedzialna, bo chciała wysadzić nas obie. Jugo... Jugo... Misaki, tak... Tak się nazywała. Znasz ją może? Na pewno nie ma takiej trzeciej czerwonej czupryny jak ta jej — Mówiła dalej i odrobinę przy tym gestykulowała, wyraźnie pokazując swoje zażenowanie postawą przeciwniczki, z jaką miała do czynienia. – Wydawało mi się, że to turniej pokoju a niektórzy traktują to zbyt poważnie — wyglądało na to, że raczej wyjścia z rozmowy już nie będzie, a przynajmniej nie będzie łatwego.

- Myśl -
- Dialog -

[Anzou]

Anzou nieco się wyłączył. Obserwowanie drugiego dnia walk, które miały miejsce na Arenie było zdecydowanie bardziej wymagające uwagi. Poziom uczestników dzisiejszych pojedynków był o niebo wyższy. Oczywiście - nie ujmując nic wszystkim, którzy walczyli wczoraj. Jedna walka wyglądała jak zabawa w ciuciubabkę, ciekawe, kto tam okaże się wygranym.
- Nie wiem, czy jesteś na tyle dobra, aby startować, ale na pewno jesteś wystarczająco odważna. Walka na Arenie wydaje się niczym w porównaniu do jazdy konno na turnieju.
Powiedział z uśmiechem przedstawiciel klanu Kaminari. Tak uważał. Młodzieniec przeniósł swój wzrok na walkę jednego z klanu Kaguya, który jakby mieczem, jakby kością... uderzał swojego przeciwnika. Działo się i to bardzo dużo się tam działo. Wtedy nagle na jednej z Aren, gdzie walczył Renkuro kobieta zdjęła maskę. Czy sama maska jej spadła? Nieistotne. To była dziewczyna, którą Władca Piorunów poznał na Murze. Dziewczyna, która używała dużo umysłu w trakcie walk. Była ranna, ale mimo wszystko walczyła, jak walkiria, nie odpuszczała i do końca szła po swoje. Jej umiejętności również uległy poprawie. Ciekawe jest zjawisko, że wszyscy, którzy tutaj są, których Anzou znał lub spotkał stali się silniejsi. Nikt nie próżnował.
- Cześć, jestem Anzou.
Powiedział jedynie Białowłosy, gdy dziewczyna wspomniała o nim. Na całe szczęście Anzou nie był bratem Hany. Przynajmniej nie rodzonym. Młodzieniec nie wtrącał się w dalszą dyskusję. Wypatrywał Azumy, który zdaje się był już sam. Czekał na jego ruch.

[Hana]

Postępowanie zgodnie z własnymi zasadami, z sumieniem, które potem może człowieka dręczyć, to ważna rzecz. Z punktu widzenia młodej dziewczyny, wkraczającej powoli w dorosłe życie, była to cecha warta pielęgnowania. Nie w sposób zastąpić szczerości tak łatwej do przejrzenia, kiedy rozmawiało się z drugą osobą. Dlatego Hana w końcu postanowiła skorzystać z okazji na nową znajomość. Nie była pewna, czy odpowiednio to zagrała. Może należało być mniej skorym do wypytywania o czyjąś przynależność? Bez tego prawdopodobnie nadal siedziałaby skryta we własnym wnętrzu, czekając na pomoc z zewnątrz. Ta nie nadchodziła, toteż kolejny ruch musiał być stanowczy i rozsądny. Taką poniekąd prezentowała filozofię. Była odpowiedzialna za własne czyny i nie było powodu do wystudzenia się tego. Oczywiście popełnienie gafy zawsze spotka się z zawstydzeniem. Ważne, żeby nie doprowadzać do nich za często.
Planowanie rozmowy w głowie wychodziło nastolatce częściowo, bowiem nowa rozmówczyni z daleka była nadzwyczaj nieprzewidywalna w swych wypowiedziach. Sama nie była dość precyzyjna, przez co pustynna panna wykazała się uroczą niewiedzą. Obie były siebie warte. Niemal parsknęła ze śmiechu przez jej komentarz. Potrafiłaby sobie to wyobrazić. Nie mogła jednak pozostawić tej niedorzeczności bez zaprzeczenia.
- Jasne, że wracają do normalnego rozmiaru. - odparła nieco zakłopotana kierunkiem w jaki zmierzała rozmowa o umiejętnościach Akimichi. Lepiej będzie pozostawić ten temat i nie naruszać więcej ich schedy. Rozmowy z rówieśnikami zaczynały podobać się młodej Kaminari, a dobrych znaków nie należy ignorować. Niemniej czuła się nieco speszona niecodzienną sytuacją.
Osiągnęła cel, gdy tylko uzyskała odpowiedzi od brunetki. Poznanie imienia rozmówcy od razu poprawiło jej relację z dziewczyną. Sayaka naprawdę wydawała się prostą osobą, która potrafiła mówić, to co akurat myśli. Zaskoczona, z jak daleka tu przybyła, tym bardziej podziwiała jej opanowanie. Uczestnictwo tylu ninja z Unii naprawdę zasługuje na uznanie. Nie można się temu dziwić, w końcu mowa tu o jednej z wielkich potęg stworzonych przez pustynne klany. Tym bardziej zaciekawiła się tym, że Sayaka okazała się brać udział w turnieju. Zdawało jej się, że podczas takich wydarzeń powinno się stronić od przeciwników. Im mniej informacji posiadali inni, tym bardziej zaskakujące mogły wyglądać potyczki. Niemniej obie dziewczyny rozmowę kierowały ku pokonanym już ninja. Trochę to ujmowało tej przestrodze.
- My? Nie. Dużo nam brakuje do bycia rodzeństwem. - odparła po krótkim zastanowieniu. Tak właściwie, to ona i Anzou znali się dość krótko. Wpadli na siebie na lato tego roku, więc będzie już sześć miesięcy. Nie chciała też zdradzać za dużo, żeby nie popełnić podstawowego błędu. Określenie Anzou znajomym byłoby najprostszym rozwiązaniem. Nie byli też bezpośrednio kuzynami, a należeli do tego samego klanu. Na razie ich relacja była w etapie docierania, żeby nie określić też tego jako skomplikowaną. Polubili się i do tej pory mają ze sobą dużo wspólnego. Hana miała nadzieję, że ta wymówka jakoś zadowoli pustynną kunoichi i nie będzie trzeba na tym siedzieć nie wiadomo ile. Nie chciałaby też powtórki, jak przy zagwozdce ze zdolnościami Akimichi. Spaliłaby się ze wstydu, gdyby usłyszała jej skryte domysły.
- Jugo Misaki? Ach, to nasze walki odbywały się zaraz po sobie. - wspomniała, szybko sięgając do pamięci. Gdzieś rzuciła jej się w oczy plansza z przeprowadzonymi już walkami i ich laureatami oraz pokonanymi. Zatem przegapiła dość emocjonującą potyczkę Sayaki.
- Też nie potrafię zrozumieć tak wysoko okazywanej brutalności. - skomentowała z żalem w głosie. Obecne walki w niektórych miejscach dawały temu przykład. Nie rozumiała tego całego pokazu siły dla przykładu, więc była na tym turnieju, jak owieczka prowadzona na rzeź. Chciała się wykazać, ale na pewno nie w taki sposób, jak to opisała Sayaka. Nastolatka nie zastanawiała się nad tym długo, jak zazwyczaj miała ku temu mało powodów. Bardziej zaciekawiła ją wypowiedź o pochodzeniu dziewczyny. Wyglądała naprawdę orientalnie, jeśli porównać obie kunoichi.
- Sayaka-san z Tsurai? To musiał być naprawdę duży szok, zjawić się w Sogen w tak niesprzyjającą porę roku. Zazwyczaj po tej stronie kontynentu jest o wiele piękniej, gdy temperatura utrzymuje się wyżej. - napomknęła z oznaką radości w głosie, aby przekazać Sayace nieco pozytywnego wydźwięku. Co prawda pora monsunów nawiedzająca brzegi Antai czy Sogen nigdy nie należała do lubianych przez samą Hanę. I tak uważała ich położenie za dość zrównoważone i odpowiednie do życia.

Nie zapomniała ani na moment o swoim towarzyszu, Anzou, który zawsze służył dobrym słowem w jej stronę. Przytaknęła mu naprawdę uroczo, aby pokazać uznanie i to nieodzownie pozytywne wsparcie. Tym samym okazała także zrozumienie jego wyłączeniem się dla dobra oglądanych walk. Chłopcy najwyraźniej bardziej angażowali się w sport i akcję niż na rozmowach i ploteczkach o niuansach. A Hanie wyjątkowo dobrze zaczynały wychodzić tego typu pitu-pitu. Ulżyło dziewczynie, że Białowłosy nie zdefiniował jakoś bardzo ich relacji. Miała też nadzieję, że nie obrazi się na jej tłumaczenie.
- Może spróbuję.. - szepnęła mu tylko, po czym ponownie przeniosła uwagę na Sayakę.

[Hideaki]

Mógł oddać się swojej ulubionej czynności turniejowej i to jeszcze w najlepszym towarzystwie! Oglądał z podziwem walki. Nana i Renkuro dawali epicki popis umiejętności! Hideaki był zachwycony tym jak to wyglądało. Lalki pędziły z olbrzymią prędkością, a ta dziewczyna wcale im nie ustępowała i próbowała robić wszystko żeby wypaść jak najlepiej, jednak dzięki sposobowi walki faworytem Czarnowłosego był Lalkarz. Kaguya wraz z Kjoszim również walczyli na pełnych obrotach, nieco mniej widowiskowo jak poprzednia dwójka... Ale oni byli na niesamowitym poziomie, zdecydowanie jednym ruchem byliby w stanie zgnieść kogoś takiego jak Hideaki. Był pełen podziwu dla tempa tej walki, walczył jeszcze jakiś piękniś z Hyuuga... Czyli to są te umiejętności, o których wspomniał Kutaro. Ciekawym było w jaki sposób mieszają coś z chakra przeciwnika. No i coś co nie za bardzo przypominało walkę... Typ schował się w ziemię, a drugi czekał aż ten wyjdzie. Co za strata czasu wszystkich oglądających turniej. -Najciekawsza walka, zdecydowanie. Burknął Hojo patrząc na festiwal ukrywania się i pedalskiego genjutsu. Samiec był zdecydowanie zniesmaczony takim obrotem spraw. -Lalkarz i ta dziewczynka dają radę. Komentowała również Nikuya, która po prostu nie dbała o mało interesujące walki. Rozejrzał się po trybunach i mógł zobaczyć dwójkę prawdopodobnie Kaminarich. Sojusznicy też tutaj byli? To ciekawe. Była przy Nich też jakaś dziewczyna, zdecydowanie nie tutejsza. -Ciekawe kto wygra, Kaguya czy ten drugi. Co myślicie? Podrzucił swoim pieskom temat do dyskuji chcąc sprawdzić komu kibicują.

[Ashizawa Sayaka]

Zazwyczaj Sayaka wolała być pewna niżeli zakładać błędnie. W wielu jednak sprawach równie często zakładała jakieś prawdy lub pół-prawdy, bazując na tym co po prostu wie, nie zdając sobie sprawy, że może nie jest to wcale prawda i nawet obok takiej nie leżało. – Naprawdę? — Odezwała się retorycznie do Hany, która wydawała się również zakłopotana, lecz jej wypowiedź poddawała się zwykłej i prostej logice, jaka dotyczyła chyba wszelkiej chakry. Sama Ashizawa nie miała na myśli żadnych dziwnych podtekstów, pytając o rozmiary, a to, że mogło zostać to zrozumiane w inny sposób, było już inną sprawą, tym bardziej że nawet owego Akimichiego nie znała ani na oczy nie widziała. – Hmm, może i tak — Kontynuowała, zamykając temat tego co rośnie a co nie rośnie wraz z akimichim. Wtedy do rozmowy wtrącił się Anzou, którego nie do końca umyślnie Sayaka wywołała do tablicy. Wtedy też jej ciekawość została zaspokojona, właściwie nie do końca, bo odpowiedź, że wiele im do bycia rodzeństwem brakuje, była co najmniej... Wymijająca a Sayaka wyciągała bardzo proste wnioski z tego co się do niej mówiło. – Dużo wam brakuje? — Uśmiechnęła się, spojrzała na obydwoje z nich, choć pewnie nie było tego zbyt dobrze widać poprzez chustkę na twarzy. – To u was trzeba sobie na to zapracować? Naprawdę te wyżyny są zupełnie inne niż pustynia. Wydawało mi się z początku, że tylko tu tak zimno tutaj u was jeszcze zostaje się rodzeństwem za zasługi — Nie folgowała sobie w tej chwili, nic jej nie powstrzymywało przed wyrażeniem tego co po prostu siedziało jej w tej chwili na języku. – U nas na pustyni te sprawy są trochę prostsze. Zdarza się, że ktoś kogoś przygarnie z różnych powodów, ale to wystarczy, by się nazywać czyimś bratem lub siostrą, przyszywanym, ale zawsze... Chociaż, nie bierz tego zupełnie na serio, nikt nikogo nićmi nie doszywa — Zaczęła się odrobinę wzbraniać przed wypowiedzianym przez siebie słowami, gestykulowała, jakby chciała, by odebrać je tylko częściowo dosłownie niżeli w całości.

– Mhm... To pewnie dlatego nie widziałam twojej — Wyraźnie wytężyła swój umysł, dając przy tym znać i gestem w postaci przyłożenia ręki w okolicę podbródka, choć go nie dotknęła. Możliwe, że w tym temacie znalazła siostrzaną duszę. Również nie była tutaj by za wszelką cenę, bez względu na wszystko, pokazać innym... Właściwie co? Wszystkie swoje zdolności i sekrety? Jej przeciwniczka zrobiła wszystko byle tylko wygrać, może i było to dobre przedstawienie, ale niebezpieczne, nawet pomimo tutejszych warunków medycznych i wspaniałego lekarza Ori-san'a, nawet jeśli wolała Ori-flame. Wszystko tak naprawdę sprowadzało się do jednego, zrobienia widowiska, nie walki, z której nie będzie wiadomo, co zbierać i komu oddać. – Mmm... Może gdybyśmy głośniej wyraziły swoją opinię, to inni by się opamiętali? — Rzuciła pomysł w eter, poddając się natłokowi myśli, których było tak wiele, że trudno było jej wybrać jedną konkretną. Sposobów na głośniejsze wyrażenie opinii, że turniej pokoju był turniejem pokoju, a nie turniejem mordu, było naprawdę wiele... Tylko jak zrobić to w taki sposób by wszyscy tego wysłuchali?

– Noooo trochę tak jest, ale staram się tym nie przejmować. Jest zimno, nie wiem, jak możecie tak tutaj wytrzymać. Co prawda u nas w nocy też jest zimno, ale... — Zaśmiała się delikatnie – Prowadzimy trochę inny cykl dniowy niż wy, to tez jest wyzwaniem. — Starała się zabrzmieć pozytywnie, mimo zupełnego nieprzystosowania do obecnych warunków. Najgorsze było to, że również w takich warunkach przychodziło jej ścierać się na arenie, ale co mogła zrobić? Na szczęście na samej arenie nie przebywała zbyt długo, bo walki wcale nie były aż tak długie. – Wiecie już, co chcecie tutaj robić? Ja jeszcze nie widziałam zbyt wiele, ale to wszystko przez tę temperaturę. — Zwróciła się do obojga Kaminarich.


- Myśl -
- Dialog -

[Anzou]

Dwójka dziewczyn rozmawiała sobie w najlepsze na temat rozmiarów Akimichi. Anzou nie zwracał na to uwagi, dla niego było oczywiste, że wszystko wraca do właściwego rozmiaru po zakończeniu techniki. Reszta była nieistotna. Fakt był taki, że Hana wygrała i skopała dupsko tłuścioszkowi. To był powód do dumy. Młodzieniec przeniósł wzrok na areny, na których bardzo dużo się działo. Nastolatek starał się pojąć co dzieje się na Arenie u Kyoushiego, ale nie było to łatwe. Zawodnicy byli w szczytowej formie, a każda ich akcja wprawiała w osłupienie. To był zupełnie inny poziom, jednak to był poziom, do którego Anzou aspiruje, poziom, który nastolatek chce przekroczyć. Ciekawie było również na arenie Renkuro i Nany. Kobieta, którą poznał na Murze Władca Piorunów zaprezentowała pazur. Postawiła się śmiercionośnym maszynom Renkuro, który potrafił zrobić z nich użytek. Nana to kolejny przykład, że można walczyć i pokonać swojego rywala sprytem! To bardzo dobra wiadomość dla Anzou, który już jutro stanie do boju i będzie reprezentował swój klan. Anzou kiedyś chciał odwiedzić pustynie, to miejsce, gdzie przebywała czerwonowłosa. O ile jeszcze żyła.
- Z jednej strony turniej pokoju, z drugiej każdy chce pokazać swoje możliwości i umiejętności. To nic złego, nad wszystkim czuwają sędziowie i medycy. Jednak... rozumiem to co mówisz. Jest jakaś granica, to nie jest walka na śmierć i życie. Niestety, każdy może interpretować to po swojemu.
Rzucił spokojnym, raczej pozbawionym emocji głosem nastolatek. Chłopak nie chciał tracić życia, ale doskonale rozumiał co odczuwają. Nie chciał sam odpuszczać i odstawić rękę czy nogę w momencie zawahania. Podobnie jak inni - zapewne pójdzie na całość i konsekwentnie do końca pokaże co potrafi.
- Zawsze chciałem odwiedzić pustynię. To miejsce mnie przyciąga, wydaje się być takie tajemnicze... Myślę, że po turnieju się tam wybiorę. Przynajmniej takie są założenia. Będę musiał sobie poradzić z upałem, pewnie trzeba pić dużo wody? A co do rodzeństwa... Po prostu pochodzimy z innych rodzin. Uważam Hanę za bliską mi osobę, ale siostrą nie jest.

[Azuma]

Ario miał swoje zdanie i wyobrażanie co do roli shinobich i znaczenia jakie niosła za sobą wojna. Przysłuchując się formułowanym przez kuglarza zdaniom, Uchiha nie mógł się nadziwić jak ich wyobrażenia mogą od siebie odbiegać. Przemyśleniom kuglarza niewątpliwie przyświecała wyższa ideologia, ale nawet taki piętnastolatek jak Azuma wiedział, że są to czcze mrzonki które nie mają wiele wspólnego z prawdą. Wojna której doświadczył na własnej skórze, wprost mu pokazały, co tak naprawdę się liczyło. Bezwzględność i pragmatyzm.

Shinobi byli stworzeni do jednego - przekuwania swoich zdolności w atuty, które miały stanowić o przewadze klanu. Jeżeli shinobi mógł wymordować osadę, która stanowiła o komforcie klanu w dostawach żywności i innych, niezbędnych narzędziach do prowadzenia walki, to bez wątpienia padłby taki rozkaz i musiałby go wypełnić. Wojna była ostateczna i miała doprowadzić do wykrwawienia drugiej strony. Doprowadzić do takiego stanu, aby myśl o kontynuowaniu walki doprowadzała do fatalizmu i osiągnięciu tylko większych strat. Wojna obronna Sogen na trzech różnych frontach, zapewne każdemu wojownikowi Kotei wtloczyka podobna wiedzę do głowy. I choćby dlatego Azuma nie zamierzał się rozwodzić nad słowami które przekazał Ario. Bo nie tak wyglądała prawda. Po prostu.

- Niech w takim razie sprzyja wam szczęście. Przekaż proszę dla Kisuke-san moje pozdrowienia. Wciąż pamiętam o jego zaproszeniu… Gdy już będę mógł opuścić Kotei, z przyjemnością zobaczę jak się Wasza organizacja rozrosła - odpowiedział, nie mówiąc wprost że Shirei-kan zabroniła piętnastolatkowi opuszczanie granic osady. Azuma wysłuchał również słów wypowiedzianych odnośnie Kyoushiego, choć tutaj Ario nie odniósł się bezpośrednio do jego oczu, tylko napomknął ogólnie o rozwoju sharingana. Mimo, że Azuma tego nie skomentował, to skrzętnie zanotował w pamięci, bo była to kolejna porcja informacji dotycząca jego doujutsu.

Wkrótce się pożegnali, a Azuma przez chwilę rozważał w głowie odbytą rozmowę. Na arenie wciąż toczyły się pojedynki, ale w dwóch walkach wyłoniono już zwycięzców. Zgodnie z przewidywaniami Azumy, w jednej z walk zwyciężył przedstawiciel klanu Senju, który dosłownie zasypał swojego wroga potężnymi technikami opartymi na drewnie, czyli specjalności tego klanu. Kolejnym zwycięzcą był Kyoushi-san, którego wygrana bardzo ucieszyła piętnastoletniego Akoraito. - Przynajmniej nie będę jedynym reprezentantem Sogen, w kolejnej rundzie. Na innych arenach, toczyły się równie energiczne zmagania pojedynkujący się osób, gdzie szczególną uwagę widzów przykuła walka Renkuro z Naną. Gdy kobieta odrzuciła maskę, okazało się, że tak jak Azuma podejrzewał, na arenie walczyła jego znajoma. Właściwie dwoje znajomych, bo i Renkuro zdążył poznać. W tej walce tak jak i w pozostałych, ciężko było wskazać prawdopodobnego zwycięzce.

Cicho westchnął odpychając się od barierek. Nie mógł dłużej odwlekać rozmowy z Anzou. Nie umknęło mu to, jak Kaminari od czasu do czasu na niego zerkał. To do spółki z jego głośnym zawołaniem zachęcającym do podejścia, podpowiadało czego może się spodziewać.

- Anzou-kun. Do samego końca nie wiedziałem, czy Cię tu zobaczę - powiedział, stając przed nim i dwiema dziewczynami, które mu towarzyszyły. Skinął wszystkim na przywitanie. - Jestem Azuma, Uchiha - wyjaśnił by nie pozostało niedopowiedzeń, chociaż spodziewał się, że już o tym wiedzą, bo w końcu wczoraj był sam uczestnikiem walk i choć nie widział innych bo skończył jako ostatni, podejrzewał że inni mieli więcej szczęścia.

[Hana]

Świetna dyspozycja do odbywania konwersacji na trybunach była tą wymarzoną rzeczą, która zdarza się nadzwyczaj rzadko u młodej Kaminari. Mało było chwil, które tak naprawdę mogły wzbudzić u niej ekscytację. Potrzebowała raczej konkretnego zapalnika, by wymusić na sobie tego typu nawyk. Jako, że czas na bycie zawstydzoną już dawno przeminął, to mogła ambitnie toczyć wymianę zdań z przedstawicielką Unii. Sayaka sama w sobie wydawała się nie mieć wrogich zamiarów, a jednak zdarzały jej się momenty, które taki posmak pozostawiały. Jej upewnianie się było zapewne nic nie znaczącą manierą, lecz z punktu widzenia nastolatki robiła to, jakby chciała wytrącić rozmówcę z rytmu. Hana nie chciała uznać tego za prowokacje, ani brać tego do siebie. Lekko poprawiła się na siedzeniu, bo intuicja podpowiada jej, że rozmówczyni szykowała się na dobrą zabawę językową. Musiała z cierpliwością wysłuchać mieszaniny dedukcji w połączeniu z tym, jak postrzegała własne zwyczaje. Nie ukrywając obaw, którymi uwydatniło się jej lico, Hana potrzebowała dłużej zastanowić się nad dalszymi słowami. W końcu nie była gotowa na tego typu utarczki, chociaż powinna już zrozumieć, że taki był sposób wyrażania siebie przez pustynna pannę. Wiedziona kilkoma lekcjami podczas jej szkolenia musiała tylko oczyścić umysł ze zbędnych bodźców. Uśmiechnęła się ledwie do Sayaki w geście dobrych intencji.
- Naprawdę zabawne wnioski Sayaka-san, jednak nie to miałam na myśli. Będąc bardziej precyzyjną, to łączy nas przynależność do jednego klanu, ale pochodzimy z różnych rodzin. - wypowiedziała bardzo ostrożnie. Wtórując nieco słowa Anzou, dla potwierdzenia. Nie należała do osób, które rozwodzą się nad zagadnieniem, aż do wyczerpania go. Wręcz nie potrafiła dużo mówić bez włożenia w to wysiłku. Nie należała też do specjalnie uzdolnionych w przekazywaniu wiedzy. Byłby z niej marny nauczyciel, niemniej rozpoczęła udzielanie informacji, więc nie chciała pozostać w pół słowa. Nie byłby to dobry znak, gdyby Ashizawa wyraziła swoje rozczarowanie. Poniekąd reprezentowała klan Kaminari. Należało zatem pozostawić dziewczynie, jak najmniej argumentów, które mogłaby wykorzystać przeciwko niej w późniejszym czasie. Oczywiście mimo obecności Anzou, to ona była odpowiedzialna za rozmowę, jako główna sprawczyni jej rozpoczęcia. Miło jednak słuchało się jego głosu.
Nie rozmawiały ze sobą długo, minęło raptem kilka minut, a już zdążyły zebrać kolekcję różnorodnych tematów. Trudno było osądzić, czy dyskusja ta na dłuższą metę nie stanie się męcząca. Wszystko zależało od Ashizawy i jej podejścia. Hana nie mogła inaczej tego ująć, jak na swoją korzyść. Przytaknęła tylko, że forma rodziny, jaką opisała w zupełności zgadza się też tutaj i nie ma nic wspólnego z zdobywaniem więzów w nagrodę. Gdyby musiała to tłumaczyć, wtedy doszłoby to donikąd, dlatego pozwoliła Sayace na dalsze przemyślenia. Te nie okazały się łatwe w akceptacji, bo przyczynienie się do zmian zawsze oznaczały ogromną odpowiedzialność. Zwykły Doko nie mógł tu za wiele zrobić. Nie była pewna, czy pustynna dziewczyna zdaje sobie sprawę, jak działa władza na świecie. Możliwe, że chciała być ambitna. Jednak Hana nie widziała w tym własnej powinności. Udała, że nic konkretnego nie przychodzi jej do głowy. Miała jednak pewne spostrzeżenie, którym mogła nagrodzić cudzoziemkę. Niech skorzysta, jeśli chce.
- Zwycięzca turnieju mógłby... poniekąd dostać trochę posłuchu, prawda? - zagadnęła oboje towarzyszących jej osób. Niestety był to ciężki cel do osiągnięcia. Zaskoczył ją ten pomysł, który na tę chwilę był poza jej zasięgiem. Toczące się przed nią pojedynki to potwierdzały, ale starała się tylko pokazywać, że wstydzi się brutalności. W końcu nastoletnia panna w zrozumiały sposób nie miała za wiele styczności z tego typu sytuacjami. To domena mężczyzn, którzy chętnie pchają się w każdą bitkę.
Opowieści, które zazwyczaj czytywała Hana pobudzały jej wyobraźnie do działania, dlatego z zapartym tchem słuchała wyjaśnień, którymi Sayaka zechciałą się podzielić. W końcu miałą okazję z pierwszej ręki posłuchac o dalekich krainach. Nie chciała być zbyt nachalna, ale miała kilka pytań odnośnie pustynnego stylu. Ciekawa była, jak przyjąłby się na niej taki strój i czy tamtejsi byliby tym zaskoczeni czy bardziej zniesmaczeni.
- Och, to na pustyni żyje się całkiem inaczej? Dlaczego? - zdała się na Sayakę w kwesti rozwinięcia rzuconego przez nią zagadnienia. Jakoś ciężko jej było wyobrazić sobie inny cykl dobowy, czy roczny. Wiedziała tyle, że ich klimat nie jest tak wybredny, jak nadmorski. To wiele upraszcza, lecz także podlega innym prawom. Natura bywa zaskakująca, niczym walki na arenie.
Przesiadywanie na arenie zaczynało podobać się Hanie i widocznie dopisywał jej humor. Dlatego nie czuła już oporów przed przedstawieniem swojej wizji na dalszą część pobytu. W końcu festiwal nadal był zasługą licznie gromadzącej się ludności. To oni pracowali w pocie czoła nad zapewnieniem wszystkich najlepszych usług i wystroju. Chciała mieć trochę czasu na podziwianie Kotei w najlepszej odsłonie. Nawet jeśli w przyszłości może nie zaszczycić już tego miejsca, to zależało jej na zabraniu stąd dobrych wspomnień.
- Na pewno zwiedzenie miasta i zobaczenie wyścigów konnych. - odparła dumna z siebie. Nim nie zdała sobie sprawy, że trochę to zawstydzające tak otwarcie chwalić się przed innymi. Zamilkła pospiesznie, aby opanować niechciane kołatanie w piersi.
Nadejście z kolejna inicjatywą okazało się nie być tak proste. Mało było tematów do poruszenia, a komentarze do walk nie brzmiałyby jakoś zaskakująco w ustach Hany. Zdała się na Białowłosego w tej kwestii, widząc, że dobiegały końca. A to oznaczało, że dużymi krokami zbliżał się pojedynek Anzou. Musiała tylko znaleźć w tej sytuacji jakąś dogodną okazję na życzenie mu powodzenia. Nie chciała, by odszedł bez słowa wsparcia, bo potem byłoby ciężko go dopingować z jej pozycji. Po tym, co ostatnio powiedział, trudno jej było na zebranie się w sobie. Zresztą nie musiała, bo grupka powiększyła swe szeregi o kolejnego gościa. Właściwie to gospodarza, bo Azuma wywodził się z Uchiha. Jego prezencja z bliska wydawała się mieć coś w sobie, przez co zadrżała na moment. Co właściwie stałoby się, gdyby zauważyli ich teraz razem? Kaminari i Uchiha ucięli sobie luźną pogawędkę? To pachniało, jak jakaś konspiracja albo prowokacja. Na szczęście to tylko wyobrażenie dziewczyny. Hana po chwili opanowała nerwy i wstała, aby ukłonić się przybyłemu.
- Hana, Doko z klanu Kaminari. - odpowiedziała z wdziękiem. Nie kryła się przed znajomym Anzou skoro on tak bardzo pokładał w nim swoje zaufanie. Dużą uwagę zwróciła, gdy chłopak wydał jej się nadzwyczaj niski. To ona zawsze miała problem z dostaniem się do spojrzeń innych, a tutaj poznała kogoś o czarująco podobnym wyglądzie. Uroczym można było stwierdzić na pierwszy rzut oka na Azumę. Usiadła na miejscu, nie wiedząc czy zrobić miejsce chłopakowi. Zdała się na decyzję Anzou, który na pewno postąpi żywiołowo, co miał wypisane na twarzy od chwili zauważenia kompana na trybunie.

[Ashizawa Sayaka]

Nagle okazało się, że miała znacznie więcej towarzyszy do rozmowy, niż mogłaby jeszcze kilka chwil temu oczekiwać. Był brato-przyjaciel Hany a wraz z nim przypałętał się jeszcze jeden. Jeden z gospodarzy tego turnieju, bo pochodził z klanu Uchiha. Wpierw jednak musiała odnieść się do słow Hany, a dopiero potem mogła się zainteresować pozostałymi rozmówcami. Nim jednak do tego doszło, przywitała się z Azumą – Ohayo, Uchiha-san... Jestem Sayaka z Tsurai — I tak jakoś wyszło, że nie mogła się powstrzymać przed zadaniem mu pytania od razu. – Jak to jest być członkiem jednej z rodzin, która zorganizowała to wszystko, by szerzyć pokój na świecie? — O dziwo w tym pytaniu nie było żadnego ukrytego motywu ani podstępu przynajmniej Sayaka nie chciała tak brzmieć. Może i to pytanie było odrobinę infantylne, ale zadane było nie bez powodu. Ten turniej był po prostu szansą. W końcu Pustynia już żyła ze sobą w teoretycznym pokoju, nawet jeżeli nie wszystkim mieszkańcom pustynnych wydm się to podobało.

– Ahaha... — Zachichotała lekko niepewnie, może nawet z drobnym wstydem za założenie zupełnej głupoty odnośnie kultury tutejszego regionu. – No tak, co ja sobie myślałam, to sama nie wiem. Chyba po prostu udzieliło mi się to, że jest tutaj tak wielu ludzi z różnych regionów i liczyłam, że wszędzie jest inaczej, nawet w prostych sprawach. — Próbowała się niezręcznie tłumaczyć, choć tak naprawdę nie było z czego, bo każdemu zdarzało się powiedzieć coś głupiego i Sayaka raczej nie miała zamiaru nikogo o takie rzeczy męczyć.

Istotną propozycją, jaką wysunęła, było zrobienie odrobiny szumu, by pokazać ludziom, że ten turniej powinien być bardziej pokojowy, niż już jest. – Mhm... — Wyglądała przez chwilę, jakby intensywnie myślała. – Masz rację, masz rację Hana-chan, aleeeee... Myślałam bardziej nad czymś prostszym. Jak wywieszenie czegoś na trybunie lub wyjście z czymś na arenę. — Wtedy stuknęła lekko ściśniętą dłonią w drugą, otwartą, jakby miała już w głowie gotowy plan. – Wiesz, gram na instrumencie, więc jakbym zgrała jedno z drugim to na pewno ktoś wysłucha! Nie będą mieli wyjścia. — Stwierdziła pewna siebie, że ten plan jest dobry i raczej się uda. Musiałaby tylko do kolejnej tury walk przyjść ze swoim instrumentem. Jej nastrój szybko jednak podupadł, a entuzjazm odrobinę zniknął. – A co jeśli nie będą chcieli słuchać? — Pożaliła się natychmiastowo, choć już było widać, że rodził się w jej głowie kolejny pomysł.

– Tak, tak, na pustyni jest inaczej. Ale muszę się pochwalić. W tamtym miesiącu widziałam nawet deszcz u siebie w domu. Ale to było wydarzenie! — Zaczęła opowiadać o tym z zainteresowaniem takim, jakby było to rzeczywiście coś wielkiego, po chwili jednak odrobinkę się opamiętała. – No tak, nie o to pytałaś. Hmm, bywa u nas równie zimno co tu, ale nie o tej godzinie. Powiedziałabym nawet, że u mnie w domu w nocy jest cieplej niż tutaj w domu, gdzie nas przyjęli. A mają tutaj ocieplane podłogi! — To ostatnie było bardziej żartem, chociaż to była szczera prawda, mieli tutaj ocieplane podłogi. Dla Sayaki nie była to codzienność, ale w jej domu też jakoś sobie z nocnym zimnem radzili. Znów spojrzała w kierunku loży, kilka razy w grymasie wykrzywila twarz do tego stopnia, że nawet i przez kawałek materiału, który zasłaniała jej buźkę, musiało być to widać. Coś jej nie pasowało coraz bardziej.

- Myśl -
- Dialog -

[Mikoto]

Chcąc opuścić całkowicie stadion, Mikoto chwilę przeszła się po trybunach, zerkając jeszcze na ostatnią walkę, by w pewnym momencie dostrzec na samych trybunach ciekawy obrazek. Hideaki siedział na jednej z niemal pustych ławek, a dostępu do niego bronili oczywiście Hojo i Nikuya. Najwyraźniej Czarnowłosy nie chciał, żeby mu przeszkadzano i chyba nie lubił tłoku, no ale może jej wybaczy, jeśli postanowi się przysiąść. Ruszyła więc w tamtą stronę, przeciskając się jeszcze przez tłumy innych widzów. Zapewne psy już dawno ją wyczuły, więc nie warto było robić podchodów i niespodzianek. Wdrapała się więc na ich poziom ławki i stanęła przed wielkimi Ninkenami, uśmiechając się do nich pogodnie.
- Hojo, Nikuya, miło was znowu widzieć. - Zwróciła się do nich. - Czy przepuścicie mnie do niego?
Jakby nie patrzeć, stali teraz na straży Hideakiego, więc bez ich pozwolenia, raczej się do niego nie przedrze. Miała jednak nadzieję, że te wielkie psiska nie będą stawiać oporu, zwłaszcza że każde z nich dostanie chwilę głaskania po głowie i drapania za uchem od Mikoto. Tak, lubiła te dwa futrzaki, z każdym dniem coraz bardziej i miała nadzieję, że to działa również w drugą stronę. Tak więc, gdy zostanie już przepuszczona, bo nie spodziewała się raczej problemów, przejdzie dalej i uśmiechając się promiennie do Hideakiego, usiądzie tuż obok niego, opierając swój wachlarz z drugiej strony.
- Mam nadzieję, że moje towarzystwo Ci nie przeszkadza. - Powiedziała z nutą rozbawienia, patrząc na to, jak inni ludzie siedzieli od niego z daleka. - Podobały Ci się pojedynki?
Była ciekawa co sam Hideaki myśli o dzisiejszym widowisku, zaś ona cieszyła się, że znów mogła spędzić czas z nim i Ninkenami. W sumie to przez cały dzisiejszy dzień się nie widzieli i musiała przyznać, że już zdążyła zatęsknić. A niech to, chyba naprawdę się do nich przywiązała, tylko czy powinna? Nie znała myśli Hideakiego, choć to i owo podejrzewała, jednak całkowitej pewności póki co nie miała. On jednak miał swoje życie, swoje powinności, swoje wysokie stanowisko w Klanie. Czy byłby w stanie znaleźć dla niej w tym wszystkim miejsce? O matko, o czym ona właśnie myślała. Szybko skupiła się na tym, co Czarnowłosy do niej mówił, aby nie przegapić niczego istotnego.

[Hideaki]

Hideaki siedział tak sobie z kontrolowaną radością oglądając walki, który zaczynały się właśnie kończyć. Wygrywał Kjosz z Kaguyka, który był faworytem Czarnowłosego. Drewniane złote dziecko wygrało swój pojedynek bez większej historii mimo poziomu prezentowanego przez panienke z Maji. Wygrał też "pedał od genjutsu" jakby to określił go Hojo przez poddanie się przeciwnika. Rozczarowujące... Był też jeden z gospodarzy, który po prostu przetrzymał nawałnicę przeciwniczki z klanu Hyuuga i wykazał się zdecydowanie wytrzymałością swojego ciało. Renkuro i Nana dalej walczyli i była to walka niesamowita z ciągłymi zwrotami akcji, w której szala przechylała się co rusz to na inną stronę. Dwie z czterech walk były interesujące, a reszta to... Pomyłka? Co Ci ludzie robili na tym turnieju... No szkoda.
-Chciałem powiedzieć, że wygra Kaguya ale się spóźniłem. Lalkarz czy dziewczynka? Ja obstawiam lalkarza. Rzucił głośno i wyraźnie do swojego Pana. -I co chcesz postawić? Skoro nawet jedzenie daję Ci Hideaki. Rzuciła żarcikiem w jego stronę Nikuya, która od jakiegoś czasu przedstawia wobec Niego dość dziwne nastawienie. Niby sobie żartuje ale cały czas się do Niego przymila. Inuzuka próbował na to nie zwracać uwagii. -Ehh... Też stawiam na tego co się bawi lalkami... Możemy się o coś założyć w następnej rundzie, Hojo. Odpowiedział swojemu towarzyszowi, a na jego twarzy jawił się uśmiech. Samiec przyjął informacje kiwając łbem.
Minęło kilka chwil, a w najbliższej okolicy pojawił się ten cudowny zapach. Przebijał się przez wszystko inne i przynosił ze sobą zawsze dwie wspaniałe informacje. Pierwsza z nich to radość z samego delektowania się nim, a druga to była Mikoto. Białowłosa podeszła bliżej obstawy bez większego skradania się bo chyba już przyzwyczaiła się do tego, że Czarnowłosy wie o jej obecności zanim będzie go w stanie zauważyć. -O jest i ślicznotka. No wiesz jakby ja nie widzę problemu ale nie wiem czy się nie wścieknie... Nie chciałabyś widzieć jego gniewu. Odpowiedział jej od razu podczas świetnej i przyjemnej interakcji jaką było głaskanie. Schrypiały ton głosu mógł być zagadkowy dla Mikoto ale nie dla pozostałej dwójki. Inuzuka pokręcił głową z zakłopotaniem, a Nikuya warknęła na tego głupka.
-Przecież on zawsze jest jak dobrze wychowany paniczyk. Hojo, nie żartuj sobie. Idź do Niego, zadbamy o Waszą prywatność jak będziecie się znów przytulać. Z poważnego tonu Samica dość szybko przeszła w podśmiechiwanie się z relacji łączacej tę dwójkę. Cóż... Takie było jej prawo skoro była tutaj najstarsza.
Podniósł się kiedy ją zobaczył, a kiedy minęła zaporę z piesków obdarował ją swoim szczerym uśmiechem niemal od razu wskazując na miejsce obok Niego. -Twoje towarzystwo zawsze jest miłe, oczywiście usiądź. Teraz jego uwaga była skupiona na Niej. Kątem oka zaobserwował, że Hojo zamiast pilnować ich stada woli opierać się o barierki i wydzierać w niebogłosy imię lalkarza. -DAWAJ RENKURO, WAL JĄ NA PIZDĘ! Zawył swoim chrypiącym głosem tak, że chyba nawet na loży byli w stanie go usłyszeć.
-Czcigodny Susanoo ukarz Hideakiego za naukę mowy tego wieśniaka. Podrzuciła niemal zaraz po tym jak samiec skończył drzeć ryja i dalej stojąc na dwóch łapach oparty o barierki oglądał pojedynek bardzo emocjonalnie. -Przepraszam za Niego... Pojedynki są... Cóż emocjonujące jak widać heh... Hideaki lekko się przyjąkał po tym jak zachował się jego podopieczny. Nie wiedział co ma powiedzieć po takim występię. -Jak spędziłaś dzień? Przyglądałaś się pojedynkom czy może zwiedzałaś? Jak wrażenia? Wyrzucał z siebie pytania niczym karabin naboje tylko po to żeby pozbyć się swojego wstydu, który można było zobaczyć gołym okiem. Czerwona twarz zdecydowanie pokazywała co się dzieje w jego głowię. Uderzył otwartą dłonią w swoje czoło kiedy zaczynał się opanowywać. Ehh... Hojo naprawdę nie ma żadnych granic.

[Mikoto]

Tak jak się spodziewała, nie miała problemu z minięciem obu psów, jednak te nie byłyby sobą, gdyby nie dodały czegoś od siebie. Na słowa Hojo uśmiechnęła się tylko uprzejmie, puszczając mimo uszu zarówno ''ślicznotkę'', jak i schrypnięty ton głosu, z którym i tak nie miała pojęcia o co chodzi. Był psem mówiącym ludzkim głosem, do tego samcem, więc może po prostu miał taki ton. Nie zagłębiała się w to jakoś szczególnie.
- Zaryzykuję. - Odpowiedziała mu tylko.
Natomiast słowa Nikuyi nieco ją zakłopotały, co było widać po jej minie i lekkich rumieńcach na policzkach. Samicy właśnie udało się ją zawstydzić, ale mimo to Mikoto trzymała się dzielnie i podziękowała jej za ''stróżowanie'' nad ich prywatnością. Dopiero po tym wszystkim mogła minąć oba psiska i podejść bliżej Hideakiego. Obdarzyła Czarnowłosego ciepłym uśmiechem, bo widać było wyraźnie, że cieszy się na jej widok i usiadła tuż obok niego na miejscu, które wskazał. Już chciała coś powiedzieć, gdy w tym momencie Hojo wydarł się na cały regulator i to tak wulgarnie, że Mikoto natychmiast spojrzała na Samca, który teraz opierał się przednimi łapami o barierki.
- Hojo? - Zawołała do niego. - Jeśli jeszcze raz użyjesz w mojej obecności takich niekulturalnych słów, pogniewam się i osobiście ululam Cię do snu na kilka godzin.
Miała nadzieję, że chociaż to trochę go uspokoi, bo jakby nie patrzeć, jeszcze wczoraj zdobyła jego szacunek, ale w drugą stronę to jednak też działało, a jakoś szczególnie się teraz nie popisał. Słysząc zaś komentarz Nikuyi odnośnie Hideakiego i nauki ludzkiej mowy, Mikoto zerknęła na Inuzukę. No cóż, widać było, że jest mu wstyd i prawidłowo, bo niby skąd jego własny Ninken miałby poznać takie słownictwo? W sumie to nie spodziewała się, żeby taki dobrze urodzony i kulturalny Hideaki, mógł używać takiego słownictwa. Przyjęła przeprosiny z poważną miną i skinieniem głowy, ale nie miała zamiaru tego przemilczeć.
- Musisz go trochę hamować. - Stwierdziła. - Ściąga na was niepotrzebnie uwagę, a ostatnie czego wam trzeba, to burda na trybunach pełnych ludzi.
Miała nadzieję, że nic złego ostatecznie z tego nie wyniknie, chociaż mogłaby przysiąc, że sam Renkuro go usłyszał. Tak więc skupiła się na dalszej rozmowie z Hideakim, który zapytał o to, co dzisiaj porabiała. Widać było, że nadal jest zakłopotany całą sytuacją, bo zaczął rzucać pytaniami jedno za drugim, dlatego też Mikoto spokojnie poczekała, aż skończy i wtedy się odezwała.
- Siedziałam w innym sektorze i obserwowałam pojedynki. - Odpowiedziała mu. - Miałam się już zbierać do wyjścia, ale akurat was dostrzegłam. Ogólnie wrażenia takie sobie, wiesz co myślę o takich pojedynkach. Głównie skupiałam się na walce mojego znajomego, co było dla mnie niespodzianką, bo nie wiedziałam, że tu jest i że bierze udział. To ten co stworzył tego wielkiego smoka i las.
Jeśli Hideaki śledził pojedynki, to będzie wiedział o kogo jej chodzi, no ale jeśli chodzi o wrażenia, to Mikoto jakoś to wszystko nie ruszało. Przychodząc tu, sama nie miała pojęcia, czego się spodziewała. Myślała, że pozbiera trochę ciekawych informacji, a tymczasem to wszystko zaczynało ją coraz bardziej irytować, łącznie z tym dzikim tłumem na trybunach, który przyprawiał ją o ból głowy. Za długo przebywała w samotności i teraz takie tłumy wyraźnie naruszały jej strefę komfortu. No ale przynajmniej spotkała znajome twarze i poznała kilka nowych, więc jest to sporo plusów, a największy z nich wszystkich siedział właśnie obok niej.

[Azuma]

Nim Anzou odpowiedział na powitanie młodszego Uchihy, jako pierwsze wykazały inicjatywę towarzyszące mu dziewczyny. Najpierw odezwała się dziewczyna imieniem Hana, która jak się okazało, przynależała tak jak Anzou do rodu Kaminari. W przeciwieństwie jednak do niego, Hana nie wykazywała charakterystycznych cech tego klanu. Wyraźnie jaśniejsza cera do spółki z ciemnymi włosami dającymi granatowe refleksje, sugerowały na dość zróżnicowane małżeństwo rodziców dziewczyny. Zaraz też po przedstawicielce klanu Kaminari, odezwała się Sayaka, która z uwagi na cerę, mogła tak jak Anzou zostać przypisana do właśnie klanu z Antai. Sayaka jednak pochodziła z całkiem innych rejonów.

- Tsurai, to na południu Samotnych Wydm, prawda? - zapytał szukając potwierdzenia w swoich przypuszczeniach, wykazując jednocześnie podstawową znajomość geograficzną. Nie pominął jednak pytania, jakie wysunęła Sayaka, choć w pierwszym momencie mogło się wydawać że posiada drugie dno. Uważnie lustrując jednak swoją rozmówczynię, Azuma nie dostrzegł oznak złośliwości, więc postanowił odpowiedzieć. Na swój sposób, który w trakcie turnieju co raz częściej dawał się we znaki. - Mam nadzieję, że turniej nie zawiódł oczekiwań gości. Nie łatwo przygotować takie wydarzenie, gdy jednocześnie w granicach Kotei przebywa tylu mieszkańców ze zrujnowanych osad.

Pozwolił sobie na odrobinę szczerości, która w pewien sposób pozwalała na ujście wciąż drzemiącym w nim emocji. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że w tej rozmowie uczestniczy dwóch przedstawicieli klanu Kaminari, ale nie zamierzał z tego powodu przemilczeć tak ważnych spraw, zwłaszcza że to właśnie z powodu działania ich klanu i Inuzuka, doszło do takich zniszczeń. A to jak lawina błotna, spowodowało w następstwie napływ uchodźców. Jego rozważania nad tym zostały nagle przerwane, bo gdzieś niedaleko nich, rozdarło się w powietrzu zwierzęce warknięcie, które jednak można było dobrze zrozumieć. Płynący z tego wulgaryzm, nie pozostawiał złudzeń, czego się tyczy. Ani od kogo pochodzi.

- Inuzuka... Walczyłem z ich przedstawicielem już przed rozpoczętą wojną. Dam wam radę. Jeżeli chcecie zyskać w walce z nimi przewagę, wykorzystajcie łączącą ich relację. Świadomość że zaraz zostanie zraniony ich partner, powoduje że popełniają błędy. - Nie mówił tego głośno, ale na tyle wyraźnie że jego rozmówcy nie powinni mieć żadnego problemu z jego zrozumieniem. Spojrzał na arenę, gdzie pozostali ostatni pojedynkujący się - Renkuro Ayatsuri i Nana... Sawada. Nie umknął jego uwadze wcześniejszy pomruk na trybunach, gdy kobieta zdecydowała się odrzucić maskę i pokazać prawdziwą twarz. I sharingan. On widział to już wcześniej. Nawet kiedyś zgłosił to Uchiha Katsumi, ale nie wiedział, czy cokolwiek z tym uczyniono. Przynajmniej do tej chwili.

- Anzou-kun, czy będziemy mogli potem porozmawiać? Na osobności - zwrócił się do dawnego przyjaciela, wychodząc z inicjatywą tego do czego i tak musiało dojść jeżeli chcieli, aby to co ich wcześniej łączyło, miało szanse przetrwać. Przetrwać i ewoluować.