[Event] Loża

[Mujin]

Euforia powoli ustępowała i przeradzała się w absolutną niepewność sytuacji. Jakby nie patrzeć był wykwalifikowany w ramach pieczęci i procesów rządzących tą dziedziną, ale nie był aż taki obyty, jak w ramach medycyny. Kiedy chodziło o kogoś takiego jak Antykreator, nie mógł mieć całkowitej pewności, że utrzyma go to na stałe. Jutsu pierwotnie miało być wykorzystywane do przetrzymywania więźniów, łapania ich i unieruchamiania. Niepozwalania na korzystanie z chakry. Czy zadziała na kogoś jego kalibru? Zdrowy rozsądek podpowiadał, że nie. Ale nie udało mu się wyzwolić do tej proy, więc może to działało? Może jego chakra została stłumiona tą, co by nie powiedzieć, zaawansowaną techniką? Albo może ktoś go wyzwoli? Cholera, przecież to jak najbardziej możliwe. Chociażby ten morskoklifowy zajebany koleś albo inni jego ludzie, którzy przecież mogli się tutaj pokazać w każdym momencie. Kto ma pilnować tej piramidy? On? Niewalcząca jednostka? Nie byl w stanie samodzielnie wyzwolić się z iluzji tego cwela, a co dopiero z nim walczyć? Oczywiście zamierzał wykorzystać resztki swojej chakry do udzielania pomocy innym, zamiast do walki z przeciwnikiem, którego nie może pokonać. Sensowne, prawda?
Jednocześnie musiał też powiedzieć kilka istotnych rzeczy Ichirou-san Ten płomiennie zadeklarował przejęcie kokonu z Antykreatorem. Nie miał zamiaru się z tym sprzeczać, a jakże, bo sam nie miał lepszego rozwiązania tego problemu. Komu to dać? Ten artefakt potencjalnego zniszczenia? Pustynia wydawała się całkiem dobrym rozwiązaniem. Jeśli potencjalnie uwolniony Antykreator zechce zniszczyć ogromne połacie terenu, to straty będą znacznie znacznie mniejsze niż w przypadku rozwiniętych terenów.
On natomiast miał znacznie poważniejszy problem - kobieta leżąca jakiś kawałek od niego. Jej ciało było ewidentnie w poważnym stanie, bez kończyny i z ogromną ilością widocznych ran. Dlatego to do niej się pofatygował. Wystrzelił wręcz, na swoich pełnych możliwościach. Ratowanie życia nie mogło poczekać, a na pewno nie w tym przypadku. Jednocześnie jego robaki latające wokoło uformowały się w stałą, solidną formę - jego podobiznę. Klon poleciał do Ichirou na środek areny, z zamiarem przekazania odpowiednich informacji. A oryginał był przy rannej tak szybko, jak tylko się dało.
- Jestem medykiem. Zajmę się nią. - powiedział na głos po przybyciu, gdyby któraś z obecnych miała jakiś sprzeciw. Co, będą go powstrzymywać? Jak ta tępa pizda w skrzydle szpitalnym? Oby nie. Nie miał ochoty i zamiaru na opór ze strony postronnych, kiedy przychodziło do tak skrajnie zniszczonego pacjenta. Nawet ten kot nie był dla niego wielką zagwozdką, ot jakiś futrzak jakich wiele widział w życiu. Zwierzę Ichirou. Po uklęknięciu przy ciele kobiety nie czekał ani chwili i złożył naprędce skomplikowaną serię pieczęci, po której dłonie pokryły się intensywną powłoką z chakry. jego najsilniejsza medyczna technika skierowana była najpierw na najbardziej poważne rany i miejsca, w celu zapobiegnięcia dalszego upływu życia. Ale pacjent żył, dało się go uratować. Na pewno on będzie w stanie. Kto, jak nie on?
W międzyczasie klon podbiegł do Ichirou, który to zechciał wlecieć na środek i obwieścić dobrą nowinę. Jego klony potrafiły mówić, mógł więc przekazać mu informację w najłatwiejszy możliwy sposób. On wydawał się aktualnie najbardziej kompetentną osobą wśród zebranych, przytomnych i obytych z sytuacją, trzeba więc go powiadomić o pewnych istotnych kwestiach. Praca zespołowa, tak to się nazywało? Ufaniem innym zebranym by tego nie nazwał, ale Ichirou jako jeden z nielicznych potrafił zatrzymać Hana w miejscu. Wykazał się kompetencją czystej siły bojowej.
- Ichirou-san. Nie jestem w pełni przekonany co do końcowego efektu użytej pieczęci. Ta w założeniu ma trzymać opętanego w bezruchu i uniemożliwiać mieszanie chakry, ale efekt na nieumarłym może nie być ostateczny przez wiadomy czynnik. Jeśli macie w Unii kogoś, kto osiągnął mistrzostwo w pieczętowaniu, to Proszę oddeleguj go do sprawdzenia mojego jutsu. Możecie też sprawdzić umiejętnościami sensorycznymi jego obieg chakry. A jeśli trzeba będzie jej poprawienia albo użycia moich talentów do pomocy - jestem do waszej dyspozycji. - powiedział klon. Niestety jego słowa były prawdą i mógłby ją ukrywać albo nie dzielić się jej pełnią, ale gdy w grę wchodziło potencjalne życie i zdrowie niezliczonych, to trzeba było podjąć pewne środki.

Nazwa

Kikanbaiyō

Dziedzina

Iryojutsu

Ranga

S

Pieczęci Szczur -> Baran -> Koń -> Wąż -> Wół -> Koń -> Szczur -> Baran -> Smok -> Szczur -> Wół -> Smok -> Przyłożenie rąk do rany

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

A: 30% | S: 20% | S+: 10%

Dodatkowe

Wymagana KC A; Wymagana wiedza o przeszczepach;

Opis Technika polega na regenerację praktycznie dowolnego organu wewnętrznego człowieka. Czy to oczy, czy brakujący kawałek skóry, czy nawet takie elementy jak płuca czy oczy. Jedynym organem którego nie da się zregenerować jest mózg, z uwagi na jego delikatność i zachodzące w nim procesy, a także kończyny. A poza tym możliwe jest regenerowanie mięśni, kości, skóry czy dowolnego organu. Technika pozwala na regenerację danego organu komórka po komórce. Techniki można też użyć w przypadku, gdy dany organ nadal znajduje się w ciele, ale jest uszkodzony - czy to na skutek choroby czy też mechanicznego uszkodzenia. Efekt jest identyczny - organ zostaje całkowicie zregenerowany.

Ważnym w regeneracji jest jego sterylność - ponieważ regeneracja jest całkowita, to wszelkie nieczystości także są usuwane z danego miejsca. Pozwala to na wykonywanie techniki nawet w trudnych warunkach, bez obawy o wdanie się zakażenia. Technika posiada jednak ograniczenia - niemożliwa jest regeneracja mózgu, a pacjent musi być żywy podczas wykonywania techniki. Niemożliwym jest regeneracja nawet u świeżo zabitego. Technika wymaga komórek macierzystych danego organu, dlatego pacjent powinien posiadać chociaż fragment organu w swoim ciele. Nie zregenerujemy całkowicie wyciętej wątroby ani oka, ale jeśli są one uszkodzone albo pozbyto się ich po części - technika zadziała. Ponieważ jutsu wymaga sporo skupienia, koniecznym jest całkowite poświęcenie uwagi pacjentowi, przez co wykonanie techniki w ogniu walki jest praktycznie niewykonalne (ale próbować można).

Mechanika 1. Jutsu leczy 1 śmiertelną ranę w turę, o ile jest to rana z kombinacji 2 ciężkich ran (nie dopuszczalne jest leczenie tzw. one hit ko)
2. Jutsu może zaleczać odcięte kończyny w postaci kikutów, ale nie odrastać kończyny.
3. Jutsu regeneruje organy wewnetrzne (np. płuco po przebiciu strzałą, albo oko po dźgnięciu)
4. Jutsu nie może omijać mechaniki MS'a %
5. Jutsu nie może tym wyleczyć martwych materiałów do przeszczepów

Link do tematu postaci

KLIK!

[Ichirou]

Wydawało się, że to już koniec, że jeden z najistotniejszych i najdłuższych rozdziałów historii świata shinobi właśnie został domknięty. Nie czas było jednak na tryumfy. Nie w sytuacji, kiedy wokół znajdowali się mniej lub bardziej poszkodowali, a cała stolica Sogen wciąż stała w walce i chaosie. Może i Antykreator był potężny, jednak jego koniec był dosyć nędzny, bo ze skromną ilości widzów i prędko zepchnięty na dalszy plan. Jego zdewastowane ciało trafiło do zwoju obecnie otulonego złotym piachem i to by było na tyle. Wielki zły zaczął odchodzić już w zapomnienie, a obecni na arenie przenosili swoją uwagę na kolejne tematy.
Kinoyoru, duża kotka o bardzo długiej, lśniącej sierści natychmiast przeszła do działania zgodnie z poleceniem powiernika paktu. Skupiła na się na leczeniu Akiyoko i Ren, ale skoro do leczenia tej bardziej pokiereszowanej włączył się też Mujin, to szybko przeszła do Kaguyi. Jej przyjemny dotyk miękkiej łapy otoczonej jasnozieloną poświatą okazał się być niezwykle kojący i szybko przywrócił kościaną wojowniczkę do pełni zdrowia.
- Gotowe - oznajmiła życzliwie i pewnie przede wszystkim zaskakująco dla tych, którym obca była tematyka paktów ze zwierzętami. Wyprężyła się przy tym w nadziei na jakieś pogłaskanie w ramach podziękowania.
Seinin w międzyczasie przyciągnął do siebie trofeum w postaci zwoju z pokonanym i rozejrzał się po swoich sojusznikach. Misae stawiała właśnie na nogi Kyushiego, którego chyba opuściły moce bijuu. Mayu, zdolne dziewczę, z całego zamieszania wyszło chyba nawet bez draśnieta. Ren została przywrócona do ładu. Akiyoko z kolei udało się utrzymać przy życiu, jej stan wydawał się stabilny.
Asahi wysłuchał tego, co miał mu do powiedzenia klon medyka. Skinął głową na wyjaśnienia.
- Rozumiem. To jasne, że przebadamy i zabezpieczymy to najlepiej, jak tylko się da - odpowiedział z pełnią przekonania. Unia była silna i pełna kompetentnych ludzi.
Później przeniósł spojrzenie swoich kocich, bursztynowych oczu na unijne delegatki.
- Trzeba jak najprędzej zebrać resztę naszych - nakreślił nadrzędny cel, w duchu poddając wątpliwościom sens pchania się w dalsze potyczki.
Niektórzy byli jednak wyraźnie bardziej narwani do ruszenia w kolejne walki. Rzecz jasna chodziło o Shiroyashę i jego prywatną zemstę na jednym z Jeźdźców.
- Chyba go wcześniej wyczułem. Był w okolicach karczmy, a przy nim inne źródło chakry. Chakry ogoniastej bestii - przekazał towarzyszowi, choć sam nie wiedział, czy robi dobrze, kierując go na kolejne starcie. Co dopiero przecież wylizał się z ran. Nigdy nie było mu mało.
Niestety kwestią czasu było, aż drzemiąca w nim energiia natury uleci całkowicie, a tym samym opuszczą go również związane z nią zdolności. W związku z tym spróbował wykorzystać te ostatnie chwile na zorientowaniu się w całej dalszej okolicy, bazując oczywiście na swoim tymczsowym, sensorycznym zmyśle. Szukał przede wszystkim swoich podopiecznych, ale również zwracał uwagę na inne silne źródła chakry, jak chociażby te Mesmera, bestii, pozostałych Jeźdźców, a także cesarskich.

[Misae]

Zdążyła. Instynkt nie zawodził. Poczuła jak ciało Kyoushi’ego opada na jej kolana, amortyzując go, przed nieprzyjemnym zderzeniem z twardym podłożem. Była przy nim, od tego dziwnego slotu wydarzeń, odkąd ich przeznaczenia się ze sobą połączyły, była przy nim i nie zamierzała tego zmieniać. Uzupełniali się, mimo bycia niczym ogień i woda, nie spalali się, wręcz przeciwnie, tworzyli zgrany duet, takie gorące źródła! O! Onsen! Tak pięknie historia łączyła się z Ichirou! To nie mógł być przypadek.
Gdy ten uśmiechnął się do Misae zawadiacko, odpowiedział mu drobny śmiech i pełde dezaprobaty pokręcenie głową. Rozbrajał ją. Za każdym razem, bez użycia jakiejkolwiek siły. Przyjrzała mu się i z troską w oczach przetarła jakiś brud z policzka. Nie sądziła aby się nim przejął, jej też zbytnio nie przeszkadzał, chodziło bardziej o okazanie troski. Serce dalej waliło jej jak młot, a nim umysł wszystko przetrawi, minie jeszcze trochę czasu. Adrenalina jeszcze nie upadła.
-Masz szczęście, że ta bogini przyjmuje ofiary w dobrym alkoholu - odparła z wyczuwalnym żartem w głosie. Nie docierało do niej jak bardzo jest teraz zmęczona, lecz pewnie gdy dane jej będzie położyć się spać, wstanie za kilka długich godzin. Na ten moment, nie zwalniała i działała dalej.
Tak jak Kyoushi, który gdy tylko rany zostały wyleczone, był gotowy do kolejnej walki. Jemu nigdy nie było mało. Wstała i poprawiła płaszcz, którym go przykryła, tak aby zwisał luźno na jego ramionach. Szybkim gestem dłoni zapięła guzik, który zabezpieczał okrycie przed upadkiem z ramion mężczyzny.
-Okryj się, teraz nie jest ci zimno, ale potem będziesz mi dziękował - czasem czuła się jak matka. Matka zgrai dzieci, które mimo, że umiały machać szabelką nie zawsze pamiętały o tym, by zjeść ciepły posiłek czy wziąć na przebranie drugą parę skarpetek.
Ruszyła za Siwym w kierunku Ichirou oraz jego towarzyszy, z których największą uwagę przykuwał wielki, mówiący kot. Nie miała problemów aby skojarzyć, że sytuacja przypominała mocno tą z polany, gdy pojawił się ogromny, również posługujący się ludzką mową niedźwiedź. Był to wątek, który na pewno poruszy, gdy tylko po walce opadnie ostaty kurz.
Posłała przelotne, będące mieszaniną spokoju i troski spojrzenie kobietom z Pustynnej delegacji. Ich towarzyszka walczyła o życie, jednak żadne ze słów w tym momencie nie były odpowiednie. Los kobiety był w rękach medyków i bogów.
Stał tam też Mujin, którego poznała w jednym ze szpitali. Poruszył ważny wątek, aby sprawdzić czy wewnątrz zwoju Antykreator nie miesza chakry i nie szykuje czegoś nowego.
-Mogę się tym zająć Ichirou - powiedziała bez słowa zawahania. Jeżeli tylko dostała takie polecenie od razu zamierzała złożyć charakterystyczną pieczęć i sprawdzić obieg chakry w więzieniu Antykreatora.
Ichirou i Kyoushi zamierzali kontynuować walkę, nawet jeżeli nie równie chętnie. Oznaczało to dla dziewczyny jedno - ona również nie zamierzała zostawać z tyłu. Spojrzałą tylko w kierunku Aiko i Chirou. Potrzebowali opieki medycznej, ale teraz Misae wiedziała, że przyda się tam dalej, skoro było tu tak wielu uzdolnionych uzdrowicieli, na pewno mogła liczyć na jej pomoc.
W chwili spokoju z plecaka Misae, głowę wychylił Tomoe. Drżał jeszcze z emocji, ale chwila ciszy była dla niego okazją by sprawdzić co się dzieje poza płóciennym schronieniem. Jego wielkie oczy obserwowały otoczenie, a wielkie uszy nasłuchiwały z każdej strony.
Yamanaka spojrzała na Klepsydrowych towarzyszy zdeterminowanym wzrokiem. Przetarła kurz, który zabrudził jej policzek, ścierając zaschniętą łzę. Pora ruszać. Misae wbiła swoje kolorowe tęczówki w złote Ichirou. Zabawne. Jeszcze nie tak dawno temu nie posądzałaby siebie o dosyć odwagi by patrzeć prosto w oczy Diabła Pustyni, a teraz? Teraz czuła, że mogłaby oddać życie walczą dla i za niego.
-Jeżeli ktoś mógłby zająć się Aiko-sama zamiast mnie, mogę wam pomóc. Jest ranna, mogę tu zostać z nią, ale zachowałam dużo sił, więc jeżeli szukacie kogoś, z kim zamierza walczyć Kyoushi, wiesz, że przydam się bardziej wam, niż tutaj. - powiedziała, po czym zeskanowała cały teren w poszukiwaniu specyficznych sygnatur chakry.

[Ren]

Do okaleczonej w walce z Hanem Akiyoko ustawiała się niemała kolejka - najpierw nad jej urwaną nogą pochyliła się kotka o jasnym futerku, która najwyraźniej odróżniała się od innych przedstawicieli jej gatunku nie tylko dużym gabarytem. Czworonożna medyczka najwyraźniej opanowała też zdolność mieszania chakry - coś, co Ren sądziła raczej, że jest zdolnością wyłącznie ludzką, i to do tego możliwą do opanowania wyłącznie przez niektórych. Okazało się jednak, zresztą po raz kolejny tego felernego dnia, że Kaguya jeszcze zbyt mało wiedziała o świecie. Ren obserwowała kątem oka jak kocie łapki pokryte leczniczą, zieloną poświatą układają się na ranie Maji, własną dłonią podtrzymując swoją obolałą nogę.
Chwilę później do kocicy dołączyła druga sylwetka - długowłosy mężczyzna, który wcześniej zniknął wewnątrz piramidy Ichirou, oznajmił głośno, że jest medykiem, a następnie razem z czworonożną medyczką zaczął pracować nad doprowadzeniem Akiyoko do stanu, który można było uznać za stabilny. Kaguya uniosła jedną brew, zerkając z cieniem konsternacji zza nich na inne ciała rannych, którzy bezwładnie porozrzucani byli po piaskach areny i w tym momencie pomocy medycznej nie otrzymywali, ale zdecydowała się nie wtrącać w to, jak sobie organizują pracę Iryonini. Najwyraźniej dwoje to jeszcze nie tlok, a reszta może poczekać. Wzruszyła lekko ramionami, a następnie, gdy nadeszła jej kolej, podsunęła swoją obolałą nogę kotce.
Lecznicza kocia chakra szybko postawiła ją na nogi, odejmując bólu, który dotychczas doskwierał jej przy byle ruchu. Ren westchnęła z cieniem ulgi, rozprostywując i zginając kończynę parę razy dość ostrożnie. Medyczne zdolności zawsze zaskakiwały zupełnie nieutalentowaną w tej dziedzinie Kaguyę - ale jeszcze bardziej zaskoczyło ją to, że kotka odezwała się ciepłym, kobiecym głosem. Odruchowo przeniosła wzrok na Mayu, chcąc sprawdzić, czy jej reakcja jest podobna.
- …Dzięki - beduinka odparła półgębkiem w odpowiedzi, kątem oka zerkając na swoją futrzastą lekarkę z cieniem konsternacji. Czuła się dość niezręcznie w pierwszym swoim bliskim spotkaniu ze zwierzęcym przyzwańcem - jak się dziękuje kociej doktorce-profesjonalistce? Ściska jej łapkę? Drapanie za uchem nie brzmiało jak coś w tym momencie na miejscu.
Gdzieś w tle działy się inne rzeczy, którym wcześniej, wyprowadzona z równowagi widokiem tego, co zostało z kończyny Akiyoko, nie była w stanie poświęcić więcej uwagi. Teraz, gdy zapanował względny spokój i wszyscy zajęli się lizaniem swoich ran, mogła wreszcie rozejrzeć się wokół.
Asahi przejął od medyka zwój, w którym uwięziony został Han. Chwilę później dołączyła do niego dwójka osób - Shiroyasha Kyoushi oraz jasnowłosa kobieta, która wcześniej, w trakcie walk, znajdowała się w dole, na arenie. Wzrok Ren zatrzymał się na jej twarzy w momencie, gdy oczy obcej skierowały się w stronę jej, Mayu i rozciągniętej na ziemi Akiyoko. Jasnowłosa posłała w ich stronę życzliwe i współczujące, w pewien sposób matczyne spojrzenie - Kaguya zwęziła wargi w krzywym grymasie, nie do końca wiedząc, jak na to zareagować. Prawda była taka, że, choć wolała Maji żywą niż martwą, to jednak nie widziała w niej przyjaciółki, była raczej tymczasowym sojusznikiem. Gdyby pustynni bogowie upomnieli się jednak o jej życie, raczej nie zapłakałaby nad jej stygnącym ciałem. Ale takie właśnie były chyba po prostu relacje między rodami stłoczonymi w nienaturalnym unijnym tworze - nienaturalne. W odpowiedzi na empatyczny grymas obcej kunoichi skinęła więc jedynie krótko głową, a potem odwróciła wzrok, przenosząc go na swoją podleczoną nogę.
Shiroyasha natomiast krzyczał coś jeszcze o jakimś pierdolonym Mesmerze. Jej osobiście wystarczył na dzisiaj pierdolony Antykreator i pierdolony szalony cesarz, nie zamierzała więc nawet udawać, że obchodzą ją choć trochę jakiekolwiek cudze porachunki. Uniosła jedynie brwi nieznacznie, gdy Ichirou w odpowiedzi rzucił, że oprócz przeciwnika Shiroyashy wyczuwa demoniczną chakrę - tylko tego jeszcze tu brakowało, pierdolonej ogoniastej bestii.
- A co z moim bratem, Asahi? Jego też wyczuwasz? - rzuciła szorstko i dość roszczeniowo do Ichirou, wykonując bliżej nieokreślony gest dłonią wokół swojego ucha. Zanim zaczną zbierać resztę pustynnej delegacji, to dobrze byłoby wiedzieć, czy jest kogo zbierać - szczególnie, że jak na razie nie było gwarancji, że z Kotei wyjedzie chociaż jedna reprezentantka klanu Maji. Teraz, gdy emocje już opadły, trudno jej było też udawać, że tak samo jak los jej rodaka interesuje ją miejsce pobytu ich kilkorga Doko - jeśli mieli choć trochę rozumu, to przeczekali gdzieś walki. W końcu nawet doświadczeni shinobi, tacy jak Maji Akiyoko, ocierali się o śmierć. Trzeba było być albo geniuszem, albo mieć cholernie dużo szczęścia, by…
- Jesteś cała..? - By wyjść z tego nawet bez jednego zadrapania. - No tak. Oczywiście, że jesteś cała - zaśmiała się z cieniem goryczy pod nosem, zerkając z dołu na Mayu. Pustynna dziewczyna władająca złotem, choć na jej drogich ubraniach widoczne były plamy cudzej krwi, sama nie była chyba nawet draśnięta. Biorąc pod uwagę to, że Ren nie dość, że dopiero od kilku minut mogła przestać skarżyć się na pulsujący ból uszkodzonej nogi, a na domiar złego była praktycznie wykończona ze względu na długi wysiłek i utratę chakry, to zaledwie lekko pobrudzona Mayu była w swojej doskonałej formie wręcz bezczelna. Tym gorzej poczuła się Ren, przesiadując na ziemi razem z bezwładnym, nieprzytomnym ciałem Akiyoko. Kaguya westchnęła ciężko pod nosem, a następnie podźwignęła się wreszcie do pionu z ostrożnością, nadal trochę zbyt delikatnie obchodząc się ze swoją nogą. Otarła twarz swoje ramię, ścierając ze skóry zaschniętą krew i pył, a następnie przeniosła spojrzenie na Mayu. Niedługo wrócą do domu.

[Mayū]

Akiyoko jednak nie odpowiedziała. Czyli jej nie zależało.
Wszystko wskazywało jednak na to, że wciąż żyła. Tak było jeszcze chwilę temu, gdy przezornie przyłożyła palce do zniszczonej skóry jej szyi. Puls, choć słaby, wciąż był wyczuwalny.
Śmierć kolejnej delegatki rezprezentującej Maji nie byłaby jej na rękę; głównie dlatego, że była ostatnią, którą mogli doprowadzić na pustynię poza zwojem, by uniknąć politycznych nieprzyjemności. Potrzebowali ją, by pełniła rolę świadka niegasnącej potęgi Sabaku. By mogła potwierdzić, że uratowali jej życie i wyciągnęli do niej rękę, gdy najbardziej tego potrzebowała. Krótko mówiąc: miała zminimalizować konsekwencje tego, że ta druga Hibiki niedługo po wkroczeniu na sogeńskie tereny wylądowała w miejscowej kostnicy. Bo to, że ta starsza z sióstr, a zarazem dzierżąca ciężką koronę Kotei, byłaby skora szukać winowajcy wśród, między innymi, Sabaku było do przewidzenia. Relacje między pustynnymi rodami były dobre(?), dopóki nie były. Zapalnikiem mogło być wszystko, gdy lont był szczególnie podatny na zapłon; jeśli nie powiedzieć, że wręcz szukał tej wyzwalajacej wybuch iskry.
Raz jeszcze spojrzała na nieprzytomną twarz kobiety, po czym wstała i potarła o siebie dłonie, by pozbyć się z nich pyłu. Zauważywszy kątem oka jakieś mignięcie, zwróciła spojrzenie na miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu znajdował się przywołaniec starszego Sabaku. Zamiast niego przy Akiyoko przesiadywał teraz długowłosy mężczyzna.
Wszystko wskazywało na to, że śmignął do rannej w tym ułamku sekundy, gdy akurat nie patrzyła.
— Ona dostawała już pomoc. Od tego kota. — Poinformowała go neutralnym tonem, by nie powiedzieć — formalnym, wskazując niedbałym ruchem dłoni na kocią medyczkę, która posłusznie ustąpiła miejsca drugiemu medykowi. Nie znała go, uznała więc jego przesadną wyrywność za skutek niewiedzy; zwierzęta posługujące się medycznymi technikami były dla większości ludzi jednym z tych dziwów, w które się nie uwierzy, dopóki nie zobaczy się ich na własne oczy.
Ale kiedy medyk zaczął składać długą sekwencję pieczęci, wiedziała już, że nie była to kwestia pomyłki. Pochylanie się dwójki medyków nad jedną osobą uważała za pozbawione większego sensu — zwłaszcza gdy reszta porozrzucanych po arenie rannych nie miała tego luksusu, by zajęła się nimi chociaż jedna wykwalifikowana do tego osoba. Przez cały proces leczenia dokładnie patrzyła mu na ręce; po części sprawdzając, czy nie wykonuje żadnych podejrzanych ruchów, a po części próbując wydedukować jego biegłość w sztukach medycznych. Szanowała pracę medyków, ale raz, że Mujin zdawał się nie być wyłącznie medykiem, a dwa, że nie znała go i nie mogła przewidzieć jego zachowania.
Ostatecznie jednak pozwoliła mu działać, widząc, że był bardzo zdeterminowany, by skończyć to, co zaczął.
Tymczasem przy Ichirou zmaterializowali się Shiroyasha wraz z jasnowłosą medyczką. Przez krótką chwilę obserwowała w milczeniu, jak osoba, która zaledwie parę sekund temu zdawała się być trzy ćwierci do śmierci, teraz wykrzykuje energicznie, odzyskując swoją standardową werwę. Miała cholernie dużo pytań, a chęć ich zwerbalizowania, mimo świadomości, że nie byłby to najlepszy moment, wyłącznie rosła, więc zamiast tego rzuciła w jego kierunku przepełnione oczywistą ironią:
— Niezły pokaz. Naucz mnie tak. — I uśmiechnęła się cierpko, wiedząc, że chociaż wypowiedziała te słowa w formie żartu, to był to humor zdecydowanie wisielczy, a nazywanie wywołanych przez niego zniszczeń pokazem było dość niestosowne. Z drugiej strony to faktycznie był pokaz siły.
Po części miała też dość tej przybijającej atmosfery. Było jej zimno, a ta błotnista, wiecznie deszczowa kraina wywoływała u niej szczerą niechęć.
Momentalnie straciła zainteresowanie wymianą zdań między Ichirou a członkiem jego organizacji, jedynie resztką uwagi odnotowując te wszystkie dziwnie brzmiące nazwy, które przewijały się w ich wypowiedziach. NES? Mesmer? Shiroyasha najwyraźniej nie zasypywał gruszek w popiele nawet wtedy, gdy demoniczna chakra niemal spopieliła jego ciało. Mayū natomiast była zajęta teraz istotniejszymi sprawami — takimi jak rozmyślanie o tym, że bardzo, ale to bardzo nie chciała spędzać na tych cholernych ziemiach ani sekundy dłużej.
Nie umknęło jej uwadze, że medyczka znała się z Ichirou, ale też niespecjalnie ją to zdziwiło; biorąc pod uwagę wiek starszego Sabaku miał sporo czasu, by nawiązać różnego rodzaju zagraniczne znajomości. Kobieta rzuciła im współczujące spojrzenie, co z kolei nie spotkało się z jakąś szczególną reakcją ze strony Mayū. Po prostu nie myślała, że było to zaadresowane do nich. Być może kunoichi sama straciła kogoś podczas walk; a może była jedną z tych osób, które naturalnie miały w sobie spore pokłady empatii i ciężko znosiły tak przytłaczający ogrom krzywd. I chociaż nie było to wadą, to też nieszczególnie spotykało się to ze zrozumieniem zarówno samej piaskowej dziewczyny, jak i reszty pustynnej delegacji. Surowe warunki tworzą równie surowych ludzi. Obywatele pustyni byli tak znani ze swojej nieufności do obcych, jak i bezwzględności. Pomimo tego, że nie dotyczyło to samej Mayū, ta bowiem pracowała zazwyczaj w okolicach osady, to jednak nie było szczególnie rzadkim zostawianie swoich ciężko rannych towarzyszy za sobą, gdzieś po środku pustyni, byle tylko uratować samego siebie i donieść ważne wieści. Gdyby tylko Akiyoko teraz była przytomna, to sama wiedziałaby, że jest ciężarem. I chociaż byłoby lepiej przywieźć ją żywą, to Mayū zależało głownie na tym, by jej ciało nie zostało na pozaunijnych terenach. Każdy Unijczyk zasługiwał na to, by spocząć w piaskach pustyni.
Wtedy do jej uszu dotarło pytanie zadane przez Kaguyę, na które zresztą nawet nie musiała udzielać odpowiedzi. Oczywiście, że była cała. Zawsze wychodziła cało. Złośliwi powiedzą, że miała szczęście, ale Mayū zawsze słyszała tylko to, co chciała usłyszeć.
— Zbędne pytanie. — Na ciemnych wargach Sabaku pojawił się wyjątkowo butny uśmiech, gdy tak spoglądała z góry na poobijaną Kaguyę. — Za to u ciebie chyba kiepsko, co? Chyba już przywykłaś, że ktoś ciągle ratuje ci dupę. — Strzepała krótkimi ruchami kurz ze swojego drogiego, idealnie skrojonego płaszcza. Wciąż daleko mu było od czystości; ciemny materiał nosił na sobie jeszcze ciemniejsze plamy podeschniętej krwi jej przeciwnika. Nie założy tego drugi raz. — I mówiąc ktoś, mam na myśli mnie. Może powinnam cię trochę podszkolić? — spytała z nieskrywaną uszczypliwością, przekrzywiając głowę delikatnie na bok. Prawda była jednak taka, że spodziewała się, że Ren skończy w jeszcze gorszym stanie. Chociaż uważała ją za osobę, która stosunkowo łatwo się rozprasza podczas walki lub przeciwnie — zbyt w nią wsiąka, to jednak musiała przyznać, że nadrabiała to tężyzną fizyczną. No i tymi ohydnymi kośćmi, które z takim uwielbieniem wyciągała poza swój organizm.
Forma Mayū była doskonała głównie dlatego, że starała się, by na taką z zewnątrz wyglądała. Tylko wyjątkowo wprawne oko zauważyłoby, że gurda delikatnie wykrzywiła jej posturę; ta sama gurda, której ciężar zazwyczaj ignorowała, a której aktualnie nie miała zamiaru nawet uzupełniać porozrzucanym po podłożu złotem, by jej nie dociążać. Chyba nigdy wcześniej nie wyrzuciła z siebie tak wielkich pokładów energii w krótkim czasie. Była piekielnie zmęczona — nawet jeśli nikt nie miał się o tym dowiedzieć.
Nie miała szczególnie wielkich chęci, by angażować się w dalsze potyczki.
— To, co tu się dzieje, nie powinno już być naszą sprawą. Musimy się stąd wydostać — powiedziała już zupełnie poważnie do członków pustynnej delegacji, chociaż siłą rzeczy nieco bardziej do stojącej tuż obok Ren. Skoro największy przeciwnik ludzkości, za jakiego pewnie sam się uważał, został unieszkodliwiony, a do tego zwój trafił na ręce Ichirou, to czego właściwie mieli jeszcze tutaj szukać? Chyba tylko kolejnych problemów; a tych i tak mieli już całkiem sporo. — Gdzie jest reszta? Nie potrzebujemy więcej strat — burknęła do Ichirou, który właśnie korzystał ze swojego tymczasowego trzeciego oka, przypominając mu o śmierci Hibiki. Jeśli w ogóle o tym zapomniał.
Rozejrzała się ze zniecierpliwieniem po gruzowisku, szukając wzrokiem pozostałych Unijczyków. Dlaczego w ogóle rozpierzchli się we wszystkie strony na obcym terenie? Irytujące.

[Ario]

Ario przemieszczał się przez miasto stojąc na głowie kamiennego węża i trzymając za włosy odciętą głowę Iwaru. Chłopak oglądał zniszczenia po drodze i zatrzymywał się czasem, by pomóc komuś z klanu Uchiha. Co prawda walki już przygasały, jednakże sam lalkarz wiedział doskonale, że niedobitki mogą się gdzieś jeszcze kryć. Tym bardziej, że sama kobieta przekazała informacje o tym, iż nie jest sama w tym całym przedsięwzięciu.

Wrogowie mogli czaić się na każdym rogu. Sam Ario był mocno poturbowany, od samego wybuchu pokryty był w kurzu, a potem jeszcze walka z kunoichi. Widoczne dwie marionetki - kamienny wąż i salamandra również miały ślady po walce. Sam wąż miał odpieczętowane 6 wyrzutni senbon i był pokryty w dużej mierze we krwi. Salamandra zaś miała wyrwaną głowę, z szyi której wystawała metalowa rurka niczym część kręgosłupa.

Chłopak widział wejście na arene i tym samym zamierzał dokończyć to co zaczął. Złapał się mocniej rogu na głowie węża i gdy tylko miał już mijać wejście, dostał potężnego ataku kaszlu.

Jego źrenice rozszerzyły się w rytm kaszlu, a sam zatkał usta dłonią. Trwało to chwilę, by następnie spojrzał, że na jego dłoni pojawiły się plamy krwi. Patrzył chwilę na to, jednakże finalnie zignorował objaw, ruszając bezpośrednio na arenę. Gdy tylko minął wejście, Ario zeskoczył z marionetki i zrobił kilka kroków w kierunku centrum.

Trzymając głowę za włosy, obrócił nią kilka razy i wyrzucił na środek areny. Następnie wziął głęboki oddech i wykrzyknął:
- KTO DOWODZI TĄ ZBRODNIĄ? ZABIŁEM TWOJEGO OFICERA, POKAŻ SIĘ! - krzyknął.

No więc, ktokolwiek dowodzi, teraz ma okazję sprawdzić się z pacynkarzem. Oczywiście Ario nie wiedział, że dawno jest po frytkach, bo nikt mu nie powiedział, jednak warto do końca grać IC, tak przynajmniej mówi Hoszi.

  Ukryty tekst

Z/T viewtopic.php?p=203703#p203703

[Kyoushi]

Będąc rozsierdzonym i odzianym w kimono pięknej białowłosej, Siwy demon postanowił na podstawie informacji otrzymanych od Ichirou bez większego zastanowienia zamierzał ruszyć w kierunku karczmy. Niestety, był delikatnie zafiksowany na punkcie Mesmera, a najlepszy wgląd w te sytuację miał szef, więc to jemu ufał w kwestii tego gdzie mógł być, a dodatkowa informacja na temat ogoniastej bestii jeszcze bardziej podkręciła szermierza z Sogen. Nie chciał tutaj tak pozostawiać Misae samej, ale wiedział, że tutaj pośród sojuszników z Klepsydry będzie o wiele bardziej bezpieczna aniżeli w pobliżu tego popaprańca, którego zamierzał odnaleźć. Gość z Sharinganem na bardzo wysokim poziomie zawsze zwiastował kłopoty, a tym razem chciał go dorwać już na sto procent, co prawdopodobnie i tak się nie uda, ale zawsze w to wierzył. Mimo wszystko pozostała mu jeszcze wiara, że go dorwie.
- Idę go dorwać. Nie zatrzymujcie mnie. - powiedział wariat, który już nie zamierzał się zatrzymać. Teraz chciał sprawdzić co kryje się w tej podstępnej karczmie i czy przypadkiem nie ma tam któregoś z Jinchuuriki, których już tak dobrze znał. Ciekawy był także czy jego miecze dzisiejszego dnia zdejmą z ciała tę tępą głowę Mesmera. Czas się było przekonać co w trawie piszczy. Będąc już na skraju wytrzymałości psychicznej, szukał go wzrokiem, jednak samemu wytężał też zmysły. Co by się stało, gdyby zamiast w karczmie spotkał go właśnie teraz? Myślał, że wypadałoby jednak już sięgnąć po broń, bo nigdy nie wiadomo co może się wydarzyć. Nie zrobił tego. Wiedział, że na to też nadejdzie czas i powstrzymał się. Nie wiadomo czy to dobra decyzja, ale taką podjął i zagryzająć zęby w niesmaku, maszerował bardzo szybko w kierunku pieprzonej karczmy, a raczej jak już później zauważył - jej zgliszczy.

z/t
viewtopic.php?p=202965#p202965

[Mujin]

Nie wątpił w praktyczne zastosowania przywoływanych zwierząt. Sam został wyręczony w konfrontacji z tym zasranym iluzjonistą, cesarskim śmieciem, właśnie przez jednego uzbrojonego kota. A jednak mimo tego nie miał zaufania do zwierząt korzystających z chakry. Przede wszystkim skąd miał wiedzieć, jak zaawansowane są jego umiejętności? Czy jest medykiem doświadczonym, czy może absolutnym nieukiem potrafiącym jedynie podstawy dziedziny? Czy miał zaufać całkowicie nieznanej istocie z nieznanej mu rasy? Medyk nie ufał członkom swojej rasy i ludziom stosunkowo blisko niego. Raz zaufał osobie, z którą pracował. I ta osoba całkowicie przypadkowo okazała się Antykreatorem. Zaufanie wiązało się bezpośrednio ze zdradą i śmiercią, a brak zaufania - z nienawistnymi spojrzeniami i konowałami decydującymi o zdrowiu i życiu zatrutych. Z dwóch opcji trzymał się twardo własnoręcznemu, osobistemu pilnowaniu zdrowia i życia.
- Zdaję sobie z tego sprawę. A jednak wolę upewnić się co do zapewnianej pomocy krytycznie rannemu, zanim udzielę jej innym. - odpowiedział tonem jak najbardziej miłym i pozbawionym negatywności. Gdyby tylko był w stanie jednocześnie zajmować się większą ilością ludzi, do takiej sytuacji nigdy by nie doszło. Posiadał jakąś technikę pozwalającą na leczenie więcej, niż jednego pacjenta jednocześnie. Żeby nie musiało dochodzić do takich sytuacji, jak ta - gdzie musi upewniać się co do umiejętności medyka, którego nie zna, by nie pozwolić mu na zabicie swojego pacjenta nieodpowiednią sztuką medyczną. Dodatkowo... jakkolwiek brutalnie by to nie brzmiało, to niektóre życia mają większą wartość, od innych. Jego życie było warte więcej od byle Shirei-kana, a jego - od kupca, od szeregowego żołnierza. A jego z kolei - od biedaka, od osoby bez domu i rodziny. Używając za miary wartości życia pozycję zajmowaną w społeczeństwie, to tak niestety było. Dlatego też Aburame, bez względu na jego prywatna opinię odnośnie wartości ludzkiego życia, winien był kłaść priorytet na najważniejsze jednostki. A poza tym... byle widz nie zapewni mu potencjalnego wsparcia w przyszłości. Jego wdzięczność będzie mniej... wdzięczna, niż wdzięczność osoby o wysokim stanowisku.
A jednak krótka obserwacja wykazała, że kot znał się na rzeczy. Reprezentował sobą odpowiedni poziom i po krótkim wsparciu Mujina, jasnym było że jest w stanie dalej poprowadzić proces leczenia bez konieczności bycia asystowaną. Odszedł więc od niej, chcąc przybiec do wołającej o pomoc medyczki. Rozpoznał Misae z łatwością. Ponownie - gdyby tylko był w stanie być w kilku miejscach jednocześnie. Może klony? Specjalne, korzystające wyłącznie z medycyny, klony? Cokolwiek. A propos klonów...
Korzystając z tego, że jego robaczy klon znajdował się mniej więcej na środku areny, a jakiś jegomość zaczął wywijać odciętą głową i wołać o zbrodnię... Mujin skierował klona w stronę właśnie jego.
- Jeśli chodzi ci konkretnie o ogół, to Antykreator. Został powstrzymany na stałe. Jeśli chodzi ci o konkretne wydarzenie o niższej skali - nie wiem. Jestem tylko klonem bez własnej woli. - po słowach tych rozpierzchnął się na dziesiątki, jeśli nie setki, niewielkich robaków. Które następnie odleciały w kierunku ich twórcy - Mujina.
- Jestem. - oznajmił Mujin, gdy we własnej osobie przybiegł do rannych wskazanych przez Misae i rozpoczął proces ratowania zdrowia i życia rannym w tamtych okolicach. Nazywała się zdaje Aiko, ale w tym konkretnym momencie samo imię nie miało znaczenia. Znaczenie miała służba i możliwość uratowania kolejnej porcji ludzkich istnień zagrożonych śmiercią.

Nazwa

Kikanbaiyō

Dziedzina

Iryojutsu

Ranga

S

Pieczęci Szczur -> Baran -> Koń -> Wąż -> Wół -> Koń -> Szczur -> Baran -> Smok -> Szczur -> Wół -> Smok -> Przyłożenie rąk do rany

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

A: 30% | S: 20% | S+: 10%

Dodatkowe

Wymagana KC A; Wymagana wiedza o przeszczepach;

Opis Technika polega na regenerację praktycznie dowolnego organu wewnętrznego człowieka. Czy to oczy, czy brakujący kawałek skóry, czy nawet takie elementy jak płuca czy oczy. Jedynym organem którego nie da się zregenerować jest mózg, z uwagi na jego delikatność i zachodzące w nim procesy, a także kończyny. A poza tym możliwe jest regenerowanie mięśni, kości, skóry czy dowolnego organu. Technika pozwala na regenerację danego organu komórka po komórce. Techniki można też użyć w przypadku, gdy dany organ nadal znajduje się w ciele, ale jest uszkodzony - czy to na skutek choroby czy też mechanicznego uszkodzenia. Efekt jest identyczny - organ zostaje całkowicie zregenerowany.

Ważnym w regeneracji jest jego sterylność - ponieważ regeneracja jest całkowita, to wszelkie nieczystości także są usuwane z danego miejsca. Pozwala to na wykonywanie techniki nawet w trudnych warunkach, bez obawy o wdanie się zakażenia. Technika posiada jednak ograniczenia - niemożliwa jest regeneracja mózgu, a pacjent musi być żywy podczas wykonywania techniki. Niemożliwym jest regeneracja nawet u świeżo zabitego. Technika wymaga komórek macierzystych danego organu, dlatego pacjent powinien posiadać chociaż fragment organu w swoim ciele. Nie zregenerujemy całkowicie wyciętej wątroby ani oka, ale jeśli są one uszkodzone albo pozbyto się ich po części - technika zadziała. Ponieważ jutsu wymaga sporo skupienia, koniecznym jest całkowite poświęcenie uwagi pacjentowi, przez co wykonanie techniki w ogniu walki jest praktycznie niewykonalne (ale próbować można).

Mechanika 1. Jutsu leczy 1 śmiertelną ranę w turę, o ile jest to rana z kombinacji 2 ciężkich ran (nie dopuszczalne jest leczenie tzw. one hit ko)
2. Jutsu może zaleczać odcięte kończyny w postaci kikutów, ale nie odrastać kończyny.
3. Jutsu regeneruje organy wewnetrzne (np. płuco po przebiciu strzałą, albo oko po dźgnięciu)
4. Jutsu nie może omijać mechaniki MS'a %
5. Jutsu nie może tym wyleczyć martwych materiałów do przeszczepów

Link do tematu postaci

KLIK!

[Ichirou]

Największy ze złych został zgładzony i choć wokół wciąż działo się sporo, to nie były to walki ani Ichirou, ani Unii, ani Klepsydry. Jako lider delegacji – bo w takiej roli zjawił się w Sogen – jego głównym zadaniem było reprezentowanie pustynnego stronnictwa oraz trzymanie swojej grupy w ryzach. Z pierwszej kwestii jak najbardziej się wywiązał, jednak druga mogła zostać poddana pewnym dyskusjom, bo pod jego zwierzchnictwem zginął co najmniej jeden uczestnik delegacji.
Mając w świadomości powyższe, Asahi nie miał teraz chęci rozdzielać od swoich ludzi. Jego entuzjazm do kontynuowania walk był dość wątpliwy. W przeciwieństwie do takiego Kyoushiego nie miał tutaj żadnych prywatnych wrogów, no i był zresztą na obczyźnie. Zebranie reszty swoich podwładnych i opuszczenie tego pierdolnika wydawało się dla Ichirou najrozsądniejszym rozwiązaniem.
– Dzięki, ale w tej chwili wyczuwam ta samo, jak ty – odpowiedział Yamanace na jej sugestie, dzieląc się przy okazji faktem odnośnie posiadanych umiejętności. Szkoda, że były one jedynie tymczasowe.
Werwa Siwego była swego rodzaju ewenementem i potrafiła zadziwić nawet Ichirou, który znał go jak mało kto. Typ co dopiero był w fatalnym stanie, a teraz już podpalony gnał do kolejnej potyczki. Nie było to może najrozsądniejsze z jego strony, ale z rozsądkiem u Shiroyashy bywało różnie. Asahi, widząc zapał towarzysza, uznał za bezsensowne próbę powstrzymania go. Uniósł tylko otwarte dłonie przed siebie w wymownym geście i skomentował krótko.
– Nie daj się tylko zabić.
Potem powiódł wzrokiem za Misae, która wciąż pozostawała na arenie. Nie był pewien, jak ta zapatruje się na szaleństwo Białego Demona, więc jedynie wzruszył bezradnie ramionami. Żeby odwieść tamtego od obecnej decyzji, trzeba byłoby go zamknąć w klatce. Cholernie mocnej klatce.
– Dobrze, że wyszłaś z tego cało. Mamy trochę kiepski moment na dogadywanie się w naszej grupie. Zbierzemy się na spokojnie, gdy świat przestanie się walić – powiedział do jasnowłosej, obdarowując ją miłym, acz ulotnym uśmiechem. Na organizowanie zbiórki Klepsydry przyjdzie jeszcze pora. Teraz działo się zbyt wiele innych spraw, a Seinin miał na karku jeszcze delegację.
Jeśli chodzi o sprawy delegacji – na całe szczęście Akiyoko otrzymała solidną pomoc medyczną i jej stan został ustabilizowany. Ren została postawiona na zdrowe, niepokiereszowane nogi, a Mayu, jak to Mayu, wyszła z akcji nawet bez draśnięcia.
– Twój brat dalej tłucze się przy bramie głównej – odpowiedział dość oschle roszczeniowej Kaguyi. Ze zlokalizowaniem reszty chyba było ciężej.
– Taaa, nie ma co dalej tutaj tkwić. Zbieramy resztę i zabieramy się stąd – dodał po słowach młodszej Sabaku.
Zaraz po tym poszukał wzrokiem Chirou.
– Ty też z nami idziesz – rzucił do smarkacza tonem nie przyjmującym sprzeciwu.
Później nie pozostało nic innego, jak faktycznie zebrać swoją grupę. Jeżeli Akiyoko nie była w stanie się poruszać własnych siłach, a pewnie nie była, Ichirou transportował ją na piaskowej chmurce.
Niedawno przywołana kocica miała im towarzyszyć przez najbliższe chwile, czego nie można było powiedzieć o chakrze natury, która właśnie opuszczała ciało Seinina, a może i już zdążyła opuścić.

[zt]??

[Misae]

Było zbyt wcześnie by powiedzieć, że kurz opadł na arenie. To co wydarzyło się tego wieczora było jeszcze zbyt świeże. Zbyt bolesne pod wieloma, wieloma względami, a jednak to, w tych zgliszczach i gruzach wypatrzeć można było coś pięknego, coś co w tym całym bólu ogrzewało serce - była to bowiem nadzieja. Nadzieja na lepszy dzień, na piękniejszą przyszłość bez rudowłosego potwora. Nadzieja, że wyszli z tej strasznej przygody silniejsi i bogatsi o nowe umiejętności. Nadzieja, że bliscy, których nie było przy nas, są cali i zdrowi. Serce każdego z obecnych było szargane tysiącami emocji, a dopiero najbliższe dni pozwolą przetrawić choć część okropnych wydarzeń i ułożyć je w jakiś ciąg.
Misae stała przy jednym z głównych bohaterów tej walki. Przy samym Diable Pustyni. Przy tym, który bez reszty za każdym razem ją zaskakiwał i poznawała go na nowo i nowo dzień za dniem. Czyżby ten dziwny stan i dziwna energia, jeszcze większa potęga od niego bijąca skutkowała obudzeniem w nim tak bliskich jej sercu umiejętności? Musiała się tego dowiedzieć, gdy tylko świat zwolni.
-Jesteś pełen niespodzianek - powiedziała mieszaniną uznania i drobnej… zadziorności? Może bardziej figlarności w głosie. Dzień za dniem uczyła się go na nowo. W porównaniu do drugiego białowłosego w otoczeniu, pod postacią Kyoushi’ego, którego znała na wylot i od początku do końca. Ani trochę nie zaskoczyło ją jego zachowanie, oraz podjęte dla postronnego gapia pochopne decyzje.
-Kyoushi..! Tylko nie podrzyj mi płaszcza! - zawołała początkowo, po czym zdając sobie sprawę, że jej starania zdadzą się na nic po prostu zawołała za nim w obawie o swoją pelerynę. Shiroyasha był nie do zdarcia, ale miękki i drogi materiał odzienia już nie posiadał jego boskiej wręcz wytrzymałości. Czy dało się nie kochać tego oszołoma? Może gdyby nie była już białowłosa i osiwiała przez Kota, to można by dywagować, teraz, kiedy na jej głowie próżno było szukać spomiędzy oczywiście hałd kurzu odcieni innych niż biel, nie było o czym mówić.
Kolorowe tęczówki wróciły ponownie spotkać się ze złotymi Ichirou. Odwzajemniła jego uśmiech.
-Ty również. Mimo moich lekkomyślnych pomysłów czułam ciepły, pustynny oddech na karku - na ten moment nie wiedziała jak ma mu dziękować, może kiedy czas będzie bardziej łaskawy, będzie możliwość by coś wymyślić, na ten moment zbyt dobrze zdawała sobie sprawę, że pozycja Ichirou wymaga od niego pewnych obowiązków i co najmniej nie taktowne byłoby odciąganie go od nich -Rozumiem, do zobaczenia - pożegnała go ciepłym uśmiechem i skinieniem głowy. Pozostałych przedstawicieli delegacji odprowadziła wzrokiem po krótkim, acz okazującym szacunek niskim skinieniu głową.
Odwróciła się i już miała przyjść do rannej kuzynki gdy na trybunę wparował nie kto inny jak… Ario? Nie spodziewała się go tutaj, a na pewno nie posądzała go o tak temperamentne okrzyki, zdawał się on być osobą… nie Kjoszowatą, a jednak i on dał się ponieść emocjom wymachując głową martwej kobiety po całej arenie.
-Ario-san! - krzyknęła by zwrócić na siebie jego uwagę. Ominęło go kilka wątków i nie musiał już szukać nikogo do zaczepki, a wiedząc jak potężne są jego kukły wolał nie prowokować ich do niepotrzebnej walki -To koniec… walka skończona… już go nie ma. Jak się trzymasz, wyglądasz na pokiereszowanego - obdarzyła go łagodnym, pełnym cierpliwości uśmiechem, jakby chcąc mu dać do zrozumienia, że wszystko jest pod kontrolą i może pokazać czy i on nie potrzebuje aby pomocy medycznej - gdy adrenalina buzowała łatwo było o tym zapomnieć, a spomiędzy krwi, która mogła równie dobrze nie należeć do niego oraz masy pyłu trudno było jednoznacznie ocenić jego stan.
Oczekując na odpowiedź rudzielca podeszła do długowłosego bruneta, który szybko wyłapał prośbę o pomoc i od razu zabrał się za pomoc Aiko. Była mu za to bardzo wdzięczna.
-Dziękuję Mujin-sam, zostawiam ją w twoich rękach - odpowiedziała z drobnym skinieniem, okazując w ten sposób wdzięczność, która była słyszalna w głosie. Aiko potrzebowała dobrego medyka, wierzyła, że jest w odpowiednich rękach zwłaszcza widząc tempo leczenia jej ran. Nie zamierzała wcinać się na trzecią. Kuzynka potrzebowała spokoju, gdzie indziej potrzebna mogła być pomocna dłoń. Misae zwróciła teraz oczy na wojownika z klanu Uchiha, który został ciężko ranny w czasie walki z Hanem. Nie wiedziała za bardzo co ma powiedzieć, jak i o co zapytać. Jego dom został zniszczony, a on możliwe, że kaleki do końca życia. Jedyne co, to pełne smutku oczy wyszukały jego spojrzenia, by zapytać najprościej, ale zarazem tonem, który najwięcej wyrażał -Masahiro-san? - tonem pełnym troski, strachu, będącego mieszaniną żalu i swoistej wdzięczności, że wszystko skończyło się tak jak się skończyło. Pytanie mogące być interpretowanym na wiele sposobów - o samopoczucie, zdrowie, plany na teraz, pytanie o to co dalej. A jak zostanie odczytane? Wiedział tylko adresat.

[Ren]

Choć po makabrycznych wydarzeniach na arenie wydawało się, że zapanuje już względny ład, to było to wrażenie jedynie pozorne. Gdzieś tam, pod gruzami, pewnie dogasały istnienia ludzkie. Gdzieś za murami toczyły się kolejne walki - te, które dla Ren były już walkami tylko i wyłącznie Uchiha. A tutaj, gdy część zgromadzonych zajęta była lizaniem świeżych ran, a część triumfem nad Antykreatorem, tutaj także w końcu musiał wkraść się chaos.
Pierwszy był Kyoushi - praktycznie spopielony, ale z jakiegoś powodu nadal żywy, ogłosił, że idzie go łapać. Kogo? Cesarza, Mesmera, kogokolwiek innego - w tym momencie nie było to w ogóle ważne dla Kaguyi. Shiroyasha był przede wszystkim jednym z Uchiha, nic dziwnego więc, że dla niego dzisiejsze starcia jeszcze się nie skończyły. Jego dom płonął, walił się i upokarzał na oczach całego znanego świata shinobi - lepiej niech leci. Może uda się coś jeszcze odratować.
Potem na niegdysiejszą arenę dotarł rudowłosy młodzieniec - najwyraźniej lalkarz, bo za środek transportu służyła mu konstrukcja, która kształtem przypominała węża. A skoro lalkarz, to prawdopodobnie pochodził z tego samego regionu. I chociaż Ren kojarzyła pacynkarzy z rodem zamkniętych w swoich pracowniach, introwertycznych majsterkowiczów, to tenże lalkarz teatralnie cisnął czyimś łbem na sam środek - zupełnie tak, jakby nie było tu już dość trupów. Spojrzenie czarnych oczu Kaguyi najpierw zatrzymało się na kobiecej głowie na wilgotnym od krwi piasku, a następnie przesunęło się wzdłuż sylwetki chłopaka. Zmrużyła ślepia. Choć ze względu na swoje dość nieprzystępne zachowanie nie zintegrowała się szczególnie z resztą unijnej delegacji, to mogła przysiąc, że pierwszy raz widzi na oczy rudzielca. Nie brał udziału też w walkach. Zerknęła pytająco na Mayu przez ramię - zupełnie tak, jakby to ona znała tożsamość głośnego pacynkarza.
No właśnie, Mayu. Nawet nie draśnięta, ledwo rozczochrana, złośliwa Mayu. Nie byłaby sobą, gdyby nie wytknęła Kaguyi tego, że prawie się przekręciła; i że dzięki czyjejś pomocy to jednak się nie wydarzyło.
- Kiepsko - nie. Ale bywało lepiej - mruknęła krótko przez zaciśnięte zęby, parokrotnie rozprostowując i zginając w kolanie nogę, która jakiś czas temu została złamana po solidnym uderzeniu kamieniem. Ból, który nie zniknął po pozbyciu się złamanego gnata, tym razem w ogóle jej nie doskwierał. Kocia medyczka najwyraźniej znała się na rzeczy. - Mówiłam już. Nie będzie już więcej takiej potrzeby - ucięła dość szorstko, gdy dziewczyna zasugerowała, jakoby Kaguya była słaba i przywykła do tego, że wyciąga się ją z tarapatów. Chwilę potem jednak zmiękła, by zerknąć na dziewczynę z cieniem rozbawienia. - No to podszkól mnie, będziemy całe dni w drodze. Przynajmniej będziesz mieć jakieś zajęcie. - Inne niż pastwienie się nad bękartem Asahiego, który, jak się okazało, po stracie swojego przybranego ojca trafił najwyraźniej pod unijne zwierzchnictwo. Szkoda - tak jak po wszystkich Sabaku mogła się spodziewać paskudnych poglądów i trudnych osobowości, to wychowany poza granicami rodowych ziem gówniarz miał szanse jeszcze wyrosnąć na normalnego człowieka. Miał, bo teraz już na to za późno.
- Przy bramie. Rozumiem. - Z momentem, gdy Ichirou potwierdził, że jej rodak jest w dalszym ciągu jest żywy i możliwy do odnalezienia, Ren ożywiła się nieznacznie - na tyle, na ile to było możliwe, biorąc pod uwagę jej ograniczone zdolności autoekspresji. Zwęziła wargi w zaciętym grymasie, a następnie, nieznacznie wyprzedzając resztę osobliwej wycieczki, dość pospiesznie skierowała się w stronę miejsca, które pozwalało na w miarę bezpieczne opuszczenie areny. Przy wyjściu jeszcze raz łypnęła krótko okiem na rudego lalkarza.

z/t -> Ningyō-shi: Siedziba władzy

[Mayū]

Nie tylko pod samymi gruzami, ale cały ubity plac, który wcześniej był miejscem turniejowych potyczek, usiany był ludźmi w stanie bardziej krytycznym niż sama Akiyoko. Przedstawicielka rodu Maji miała to szczęście, że nad jej zdrowiem i życiem czuwało aż dwóch medyków; a prawda była taka, że i tak miała dużo większe szanse przeżycia z marnej jakości opieką medyczną niż bez jakiejkolwiek. Krew sączyła się obficie spod niegdysiejszych trybun, a powietrze przecinały zdesperowane, agonalne wrzaski tych, którzy i tak nie mieli uzyskać żadnej pomocy.
Sytuacja Mayū była o tyle wygodna, że mogła to po prostu zignorować – bo ani jej znajomość medycyny nie stała na odpowiednim poziomie, ani też nie miała zakusów do tego, by zbawiać cały świat. Tak po prawdzie, to dlaczego miałaby ingerować w to, na kogo dany medyk miał akurat ochotę marnować swoją chakrę? Sama nie chciałaby tracić jej na byle kogo. Nie ingerowała więc, biernie obserwując działanie zaawansowanej techniki, która z imponującą szybkością zasklepiała tę wyjątkowo szpetną, poszarpaną ranę. Sam medyk chyba właśnie na to liczył, obierając za cel pustynną delegatkę, której współtowarzysze patrzyli zarówno na nią, jak i na krótką demonstrację jego medycznych umiejętności. Reszta nie przykuwała do tego aż tak wielkiej uwagi, ale Mayū patrzyła uważnie i z rosnącym, ale niemym uznaniem. Niemym, bo już chwilę później mężczyzna przemieścił się w innym kierunku, nie pozwalając jej na wypowiedzenie lakonicznych słów aprobaty.
Chociaż młoda Sabaku uważała się za osobę niezaprzeczalnie ważną, to jednak zasięg jej wpływów ograniczał się głównie do samego Kinkotsu. Czy Mujin mógłby cokolwiek zyskać na jej uznaniu? Ciężko stwierdzić. Może za jakiś czas.
Natura nie znosi próżni. Gdy Shiroyasha, napędzany nieskończonymi pokładami energii i chęci do bitki, pomknął do swojego tajemniczego nemezis, na jego miejscu pojawił się... pewien przykurzony chłopaczek. Czujne spojrzenie złotej dziewczyny omiotło nieznajomego, by już za moment prześlizgnąć się nieśpiesznie na zniszczone, zakrwawione kukły. Ach, czyli lalkarz. Chociaż na pierwszy rzut oka prezentował się dość niepozornie, to jednak stan jego marionetek wyraźnie wskazywał na to, że toczył przed chwilą naprawdę wymagającą walkę i wyszedł z niej zwycięsko.
Albo po prostu był zbyt nieudolny, by uchronić zarówno siebie, jak i swoje lalki przed tak poważnym uszkodzeniem. Miała okazję parokrotnie obserwować, w jaki sposób walczą marionetkarze – zazwyczaj schowani byli gdzieś za swoimi tworami, więc, jak sobie wyobrażała, pod koniec walki powinni być względnie nienaruszeni. Chłopaczek o rudych włosach stanowił wręcz antytezę jej założeń.
Swoją drogą, to nawet ceniła Ayatsurich. Wymyślili dla niej kanalizację. To już coś.
– Spoźniłeś się – rzuciła dość beznamiętnie, nieszczególnie dbając o to, czy rozemocjonowany pacynkarz w ogóle usłyszał jej słowa. Czy w tym stanie, w jakim się znajdował, docierały do niego w ogóle jakiekolwiek komunikaty?
Ledwo odnotowała wielkie wejście rozwrzeszczanego chłopaka, a już ułamek sekundy później całą jej uwagę skradło to, czym tak energicznie wymachiwał, a co teraz wylądowało z głuchym trzaśnięciem na środku areny.
Czarne, gdzieniegdzie sklejone ciemną czerwienią włosie rozsypało się po zmrożonym podłożu. Nie zdążyla nawet zerknąć na twarz; złote ślepia momentalnie przeskoczyły na sprawcę całego zamieszania, patrząc na niego z odrazą. Albo może wciąż na jej twarzy zastygła reakcja na tak odrażający widok jak tocząca się po ziemi głowa? Nie znajdowali się w sytuacji walki, nie była już też niesiona adrenaliną, która skutecznie znieczulała; a wręcz pchała do dalszego działania, czerpiąc z szoku, jaki wywołują tak makabryczne obrazki.
Aktualnie znajdowali się w sytuacji, w której Mayū uznawała to za odpychające. I brudne. Wszystko, co ją otaczało, było dojmująco brudne. Marzyła teraz głównie o gorącej kąpieli z nadmiarem duszących ciężkością swojego zapachu olejków.
Z jej ust wydobyło się ostentacyjne westchnięcie, a wzrok – zamiast najżywszego obrzydzenia – nosił w sobie już tylko przyganę.
– Gorzej niż Kaguya – skwitowała wyniośle. Zerknęła przy okazji na Ren, sprawdzając, czy aby na pewno to usłyszała. Ta jeszcze coś tam peplała, ale dla Mayū ważniejsze było, żeby do jej uszu dotarło to, że używa nazwy jej rodu jako obelgę, którą określa się najbardziej zdziczałe zachowania. I uśmiechnęła się do niej krótko, ale jadowicie. – Pospieszmy się, ludziom już zaczyna mieszać się w głowach. Nie chcę na to patrzeć. – W sumie, to nawet nie wiedziała, na co patrzy. Nie mogła wiedzieć, że głowa należała do jednej z popleczniczek samego Antykreatora; nie, gdy wciąż ciężko było jej przyjąć, że on naprawdę istnial.
Pomachała parokrotnie dłonią w powietrzu, jakby odpędzała się od wyjątkowo irytującej muchy. Tylko czy to w ogóle była mucha? Twarzyczka młodej Sabaku wykrzywiła się po raz kolejny, gdy jej oczy zlokalizowały przelatującą nieopodal chmarę owadów. Zdecydowanie musiała się już stąd wydostać.
Starszy Sabaku, ku jej szczerej uldze, zgodził się z jej słowami. Odpowiedziała mu krótkim skinięciem i ruszyła w stronę najmniej zagruzowanego wyjścia z tego pobojowiska.
– Rany. Szybciej przebieraj nogami, da się? – burknęła jeszcze, nagle przypominając sobie o istnieniu tego grzdyla, który wcale nie był dzieckiem Ichirou. Popchnęła go delikatnie do przodu, by znajdował się gdzieś w środku ich delegacyjnego pochodu; a nie na końcu, wystawiając się jako łatwy cel. Chociaż pustynny klimat był, oczywiście, gorący, to jednak chów tamtejszych dzieci był zazwyczaj dość zimny.
Nie umknęło jej uwadze, że Ren spojrzała raz jeszcze na marionetkarza.
– Nie przyszedł z nami, prawda? – rzuciła lekko, jakby to nie było nic ważnego. Ale czy faktycznie nie było? Spędziwszy całe swoje życie na pustyni, nie miała zbyt wielkiej wiedzy dotyczącej osób, które wymykają się strukturom. Działał poza Unią? Został odrzucony przez społeczeństwo? Nie mogła znaleźć sensownego powodu, dla którego mieszkaniec pustyni miałby zjawić się na tym śmiesznym turnieju sam; bez oficjalnej, zlepionej naprędko delegacji, w której miał znaleźć się przedstawiciel każdego pustynnego rodu. To było trochę frustrujące, że nie musiał niańczyć rozbieganych, nieopierzonych Dōkō. Czy powinni coś z nim zrobić?
Wkrótce opuścili arenę.

zt

[Mujin]

Ile istnień było w tym momencie zagrożonych śmiercią? Ile faktycznie zginęło? Ile nie był w stanie uratować przez jego ograniczenia? Możliwość skupienia się tylko na jednej osobie, brak pomocy. Innego medyka, armii medyków. Był pozostawiony sam sobie i nie był w stanie ratować kilku żyć, które tak samo przygasały. Które tak samo chciały jego atencji i medyczego ratunku. Jak miał to zrobić? Nie miał jak. W uszach zaczął słyszeć głos swojego senseia, Akuhary-dono... "Nie zadręczaj się swoją ludzką ułomnością. To coś, czego ludzie nie mogą przeskoczyć, a muszą przyjąć i zaakceptować. Swoje ograniczenia". Akceptował je długo i pokornie, faktycznie nie mogąc ich pokonać. Jak inaczej miałby ratować ludzi? Mógł być geniuszem medycyny, złotym dzieckiem Iryojutsu, pogromcą Hana i najjaśniejszym umysłem swojego pokolenia, ale nawet on nie był w stanie tego zrobić. Nie... Istniała opcja. Niezwykle dziwna, pozbawiona elementu własnoręcznego. Ale był w stanie to zrobić. Jak najbardziej był. Pokrętne ścieżki umysłu Mujina zaczęły mimochodem skupiać się na otoczeniu, zamiast na pacjentach. Szukał kogoś. Szybko zaprzestał tego idiotycznego zachowania i skupił się na rannych blisko niego. Po ich uleczeniu postanowił działać. Zebrał kilku ludzi o odpowiednich predyspozycjach fizycznych - ninja o odpowiednim stanie zdrowia i zdolności do wykonywania prostych rozkadów medycznego autorytetu - i wyjaśnił sytuację.
- Kiedy dotknę was w czoło, będziecie w stanie jednorazowo użyć medycznej techniki kiedy powiecie na głos "Chiyute no Jutsu". Znajdźcie ludzi z otwartymi ranami i ich leczcie. W zamian za to przejelcie mi chakrę na medyczne jutsu dla was. Potem wrócćie do mnie i powrórzymy proces. Razem uratujemy tylu rannych, ile się da. - tak w skrócie można by określić jego instrukcje. Czemu wybrani przez niego mieliby mu nie ufać? Zebranych dotknął w czoło i poczuł, jak chakra przechodzi z ich ciał, do niego, by następnie zasilić zamykaną chakrę Iryojutsu. Następnie posłał ich w cztery strony areny. Tym sposobem stworzył niewielką grupę jednorazowej medycyny. Prowizoryczne? Oczywiście. Czy lepiej by było, gdyby zrobił to sam? Jak najbardziej. Czy miał inne wyjście, jeśli chciał leczyć innych? Nie, nie miał. To był jego najlepszy strzał do ratowania ludzi, którzy mogli być krok od śmierci. Albo ratowania ludzi, którzy nawet doznali pomniejszych uszkodzeń, ale stracili przytomność. Mujin nie był w stanie pokierować ich do każdego z osobna. Kolejna wada, kolejna ułomność.
Tak improwizowani medycy zużywali tylko swoją chakrę, a z medyka korzystali jako bufetu medycznych jutsu. Nie podobała mu się ta forma leczenia kilku osób jednocześnie, ale była to przyzwoita alternatywa. Nie mógł być jendocześnie w wielu miejscach, ale mógł dawać innym część swoich umiejętności. Tego, prawdopodobnie, nie dokonałby nikt inny. Na pewno nie był w stanie wpaść na dowolną taką personę. Nawet jego sensei nie byłby do tego zdolny.
Spędził tutaj tyle czasu, ile było potrzeba, jego powinności uniemożliwiały mu odejście tako. Zamiast tego zajmował się pacjentami, znajdował nowych ninja do pomocy. Ratował tylu, ilu się da. Wysługiwał się innymi w odgruzowywaniu zniszczonych fragmentów areny, samemu zabierając ludzi i zapewniając najlepszą możliwą opiekię medyczną. Nie obyło się oczywiście bez piguł na chakrę i pomocy innych ninja jako dyspozytorów chakry. Gdzie nie dało się pomóc, zawijał zwłoki. Gdzie nie dało się i tego, przechodził dalej. Zniszczenia ewidentnie były potężne, ale był to jego obowiązek. Musiał to zrobić. Dopiero kiedy okolice areny i loż stały się wolne od rannych i trupów, postanowił odpocząć. Zamierzał zostać w mieście tak długo, jak nie wypełni swojego obowiązku i nie uratuje kogo był w stanie z tej sytuacji. W szpitalach polowych, zwykłych albo na ulicach.

z/t?

[Kyoushi]

Podróż z Yamiskiem nie była nadzwyczajnie długa, w końcu do loży i areny, a raczej zgliszczy, które po nich pozostało to nic innego jak obecny obraz Sogen. Aktualnie pozostawało zapłakać nad stanem samej mieściny, jednak jak to Uchiha - podniosą się silniejsi, przecież takie rzeczy ich nie powstrzymają. Nawet sam Han nie dał teraz rady. W międzyczasie podróży, którą ze względu na stan zdrowia Yamijczyka przeciągali jak tylko się dało, mogli sobie pogawożyć.
- Jak wszystkiego, żadna tajemnica nie jest utrzyma się na zawsze. Wierzę, że to rozgryziesz. - powiedział, w pełni przekonania, że akurat Yami sobie z tym poradzi. Lubił takie zagadki, w których trzeba aż nazbyt analizować. W tej chwili to był jego żywioł. Tu się różnili, bo białowłosy lubił zagadki, w których trzeba użyć sprytu i siły. Te dwa czynniki były dla niego najbardziej naturalnym środowiskiem do ich 'rozwiązywania'.
- Akurat Ichira jestem pewien. Ufam mu, wiele przeżyliśmy, więc nie martwię się, że nagle mu się coś odklei i postanowi uwolnić tego skurwysyna, który miał nadzieję zniszczyć świat. W tym i nas w końcu... - no wiadomo, były to stworzenia z czystej chakry, a jak wiadomo oni, gdy tylko ta chakra zniknie, także zniknął. Póki co nie było bezpiecznego sposobu na ich uwolnienie, ale tym zajmie się farciarz. To już wiedział Kjudini. Shirojusho Kjudini. Kolejne informacje nie były zbyt pocieszające. Trochę zasmuciły Kjosza, ale nie stracił nadziei. W końcu tylko ona mu pozostała by zdjąć te diabelskie znaki. Mujinowi nie mógł ufać, bo nawet go nie znał, a podczas pieczętowania rzeczywiście zachowywał się bardzo dziwnie. Jakby upuścił wiadro emocji, które w nim buzowały.
- Może i Uchiha coś wiedzą. Choćmy, niedaleko widzę Misae i Masahiro, a także Katsumi. To do nich powinniśmy dołączyć. Uleczą cię w pełni i będziemy mogli kontynuować nasze przygody, co nie? Na kąpiel i sen zawsze możesz liczyć. Mam nadzieję, że mojego pałacyku to nie zrównały te walki z ziemią... - w sumie nad tym się mocno zastanawiał. Liczył wręcz na to, że jego chatka, z dala od tych rejonów jednak nie ucierpiała. Byłby przypał jakby stracił swoje cztery kąty, szczególnie, że sama Klepsydra jako tako fizycznej siedziby także nie miała...

viewtopic.php?p=203683#p203683

[Anzou]

Wszystko działo się niezwykle szybko. Od momentu wybuchu całego zamieszania czyli przerwania walk przez tajemniczych napastników, którzy dysponowali ogromnymi umiejętnościami, takimi, które w dziecinny sposób zamordowały lidera klanu Kaminari minął jakiś czas. Anzou starał się nadal w tym wszystkim połapać, odnaleźć, ale nie było to możliwe. To wszystko wykraczało poza jego umysł, było duuuużo dalej, gdzieś, gdzie jeszcze nie był stanie tego zlokalizować. Białowłosy zamierzał opuścić Kotei i wrócić do siebie, aby na spokojnie wraz z całym klanem ustalić dalszy bieg rzeczy. Był wystarczająco silny, aby brać udział w tych dyskusjach, zwłaszcza, że przeżył to piekło nawet bez większych blizn.

z/t