Shi no Geto [lokacja EVENTOWA]

[Rokuramen Sennin]

Gloria regali.
Świat drżał w płomieniach. Tak drżeliśmy i My.
Świat przyśpieszył. W niektórych oczach był już tylko majakami - jak w przypadku Tamaki. Nie to, że ona widziała źle, nie. Trafienie jej było zdecydowanie trudne dla niemal wszystkich się tutaj znajdujących. Młoda Hyuga skakała z miejsca w miejsce. Nie biegała - teleportowała się. Jej niewyraźny majak poruszania się, jej sylwetka - wszystko zlewało się w jedno do momentu jej stanięcia w miejscu. A te przecież miała. Wtedy tylko ręce poruszały się z piorunującą prędkością, gdy wybierała kolejne miejsca ciała do ataku. Jak mamy sobie z nią poradzić?
Koń Kutaro był spłoszony, ale dopóki jego jeździec go trzymał, dopóty, razem z Azumą, mogli utrzymać go w miejscu. Kiedy shinobi z niego zeskoczył, krzycząc jedno krótkie polecenie, puściła go i Pastelowa. Rumak ruszył do przodu - prosto w dym. Tętent jego kopyt ginął we wrzaskach i łomocie rujnowanych budynków. Ku chwale większego dobra - dziś umarli winni i niewinni. Ame dojrzał tego konia, jak wpadł na jego zastawioną pułapkę, biegnąc oszalale w jego kierunku. Przed siebie.
Zwierzę chciało uciec jak najszybciej.
Błyskawiczny bieg. Ile tylko sił w nogach. Jeden Kutaro podbiegł do brata walki w potrzebnie, dodatkowo popchnięty do niego wybuchem notki, która mocno uderzyła w jego plecy. Chwila zamroczenia i użył na nim Kai. Skrępowany we własnej wyobraźni Kagutsuchi, który nie widział niczego poza swoimi sojusznikami wśród dymu i pyłu, odzyskał nagle władzę nad własnym ciałem. Obca obecność zniknęła. Takim sposobem, kiedy wszystko było znów wyraźne, jego mięśnie znów napięły się, a dłonie wysunęły w przód, składając w jedną pieczęć. A przynajmniej chciały.
Azuma, zgodnie z poleceniem, pomachała jeszcze parę razy ręką. Dym objął spory obszar działań grupy Shinsengumi, utrudniając tak ich widoczność na lewą flankę, jak i sojusznikom samego Uchiha Azumy. Zaś Pastelowa Dama zrobiła kilka kroków w tył. Kilkanaście kroków. A przynajmniej - chciała je zrobić. Ale wtedy notka wybuchowa ukryta w dymie została uruchomiona. Rozległ się krzyk dziewczyny, odrzuciło ją do tyłu. Tak samo kwiknął koń, którym miotnęło na bok, wyżerając w jego boku wypaloną dziurę i łamiąc kości. Pastelowa upadła na ziemię, lądując niedaleko Tatsuo, poparzona, ściągnięta z nóg, ale przynajmniej - w jednej całości. W przeciwieństwie do konia. Sharingan bowiem nie pozwalał widzieć chakry przez dym. Była ona dla niego taką samą przeszkodą jak każda inna.
Drugi Kutaro, który wyłonił się z dymu biegł ku Tamaki, omijając swojego dowódcę. Dopóki dziewczyna uskoczyła i zatrzymała się na moment w miejscu to namierzenie jej nie było problemem. Kiedy jednak zaczynała się ruszać, zarówno Kutaro jak i Kagutsuchi oraz Tatsuo mogli doświadczyć tego niezwykłego efektu powidoków. Zapewne pierwszy raz w swoim życiu. Kiedy ktoś jest tak szybki, że twój mózg nie jest w stanie przetworzyć odpowiednio prędko informacji o jego położeniu. Oko nie nadążało. I kiedy jeden Kutaro podbiegł do Kagutsuchiego, a drugi wybiegł w przód, Tamaki już była przy Shirogane Tsukim. Chakra przepłynęła przez jej ciało i przelała się w obie wyciągnięte ręce. Tsuki nie wyszedł jej na spotkanie kosą, nie. Jego zimne i zdeterminowane spojrzenie spotykało się z pozbawionymi źrenic oczyma młodej Hyuuga. I może wtedy już młoda Hyuga poczuła, że jej dreszcz podniecenia pchający do tego skoku był błędem? Technika uderzyła w Tsukiego dokładnie tak, jak miała. Tamaki widziała i słyszała, jak pękają jego kości, jak jego klatka piersiowa zapada się wręcz w sobie. Satysfakcjonujące. I Shirogan Tsuki przyjął całą technikę na siebie - lecąc w tył. Wpadając na Kagutsuchiego, którego technika została przerwana. W tam samym momencie też Tamaki widziała wyraźnie - po lewej i prawej stronie ramiona Tsukiego, a za plecami - kosę ciągniętą w jej plecy. Na tak bliskim dystansie kosa nie mogła jej dosięgnąć, ale to nie kosa była problemem. To ręka Tsukigo, które pociągnęła Tamaki za sobą i nie zamierzala puścić. Pułapka. Tak kończyły się legendy. Kosa wbita została w ziemię, żeby wyhamować ten pęd. W wyniku tego Kagutsuchi przesunął się o jakieś 5 metrów w tył, a sam Shirogane (razem z Tamaki) o jakieś 4. Shirogane przycisnął Tamaki do piersi z całej swojej siły, gniotąc jej żebra i wychodząc naprzód.
- WSZYSTKO CO MACIE NA NAS! TO ROZKAZ!
Słyszysz, Tamaki, trzask tych kości przy tobie? Nie twoich. Tego dziwnego dziecka, którego rozkazów wszyscy słuchali.
Uchiha Shiro z jękiem bólu podniósł się z ziemi i uniósł drżące ręce, patrząc na wszystko swoimi łzawiącymi oczami. Zmuszając swoje nogi do dalszego biegu za Uchiha Azumą. Przecież dla swoich chcesz jak najlepiej. Przecież ten czarny, przykurczony człowiek na kaflach niedaleko niego jeszcze przed chwilą miał swoje imię i nazwisko. Jeszcze przed chwilą oddychał. Jego palce zaczęły składać pieczęcie, ale jego cel - Shirogane Tsuki - został wepchnięty w tył. Dym przysłonił mu widok. Rozgorączkowanym wzrokiem wodził po wszystkim, co tutaj się dzieje.
- WYCOFUJCIE SIĘ! WYCOFUJCIE! Ta walka nie jest tego warta! - Jesteście gotowi na samobójczą misję? Zapytał ich wtedy. Zanim jeszcze wszystko się zaczęło. I nie pytał o to przecież w złej myśli. Bo to wcale nie miało TAK wyglądać. Nie miało tak wyglądać...
W tym samym czasie jednak Ame był już gotowy na poświęcenie, jakiego dopuści się jego towarzyszka. Wstał z ziemi i wzniósł swoje ręce, gromadząc chakrę. A może właśnie wcale nie był gotów? Może nikt gotów nie był? Jego ręce złożyły kilka pieczęci i strumień ognia pognał w kierunku Kagutsuchiego. Klon Kutaro zaszedł dwa metry od tyłu Tamaki odcinając jej drogę ucieczki, ale dla niego wszystko działo się zdecydowanie za szybko. A kobieta nie miała już JAK uciekać. Shirogane puścił kosę i trzymał ją z całych sił, zabierając jej dech z piersi i przesunął razem z nią na drogę Dai Endana, znów stając murem przed Kagutsuchim i wystawiając jej plecy na żar. Jak i siebie W tym samym czasie Kagutsuchi zdążył już złożyć swoją pieczęć i uskoczyć w tył. Wielkie głowy demonów zaczęły latać w powietrzu. Wiele rzeczy stało się w jednym czasie. Wybuch klona Kutaro metr od samej Tamaki, w którym skryła się notka. Zarówno klon jak i kulka papieru wybuchły - jednak nie przez samą wolę tych, którzy notki naprowadzili na plecy Hyuuga, a przez technikę Dai Endan, która popłynęła w tę stronę, zmiatając zarówno robaki jak i papier. Jednak czego Ame nie przewidział, to tego, że lecąca po skosie kula w jego prawą stronę nie będzie brała za priorytet właśnie Tamaki, ale jego samego. Mijając Dai Endana po jego prawej stronie wpadła prosto na niego - wybuchając jakieś półtora metra od niego, kiedy ten zdołał wykonać paniczny unik.
- Bogowie nie wybaczają takim, jak wy. - Jego oddech rozbił się na plecach Tamaki. Cztery głowy demonów wpadły w Tamaki oraz tego, który tulił jej do swej piersi. Obie sylwetki stanęły w ogniu. Krzyk kobiety umilkł. Dai Endan rozlał się po placu. Klon oraz kartki Tatsuo przyjęły na siebie część jego żaru, ale niewystarczającą, żeby całkowicie zatrzymać ten niszczycielski żywioł.
- KUURWAAA!
Z drugiej strony stał Azuma. I tak samo był przygotowany na puszczenie ognia z drugiej strony przeciwników. Złożył pieczęci i puścił kulę ognia, która pomknęła przez dym, rozwiewając go do końca i pokazując krwawy obraz zaciętej walki. Niebieskowłosa, potraktowana mocą notki wybuchowej, przeturlała się w swoje lewo - w kierunku otwartego placu i stajni. I dołączył on do ognia Dai Endana, który spopielał dwie sylwetki.
Kolejne cztery łby demonów wpadły na Amego z każdej strony. Śmierć była natychmiastowa. Nawet nie bolała. Co napiszą na Twoim nagrobku, dzielny shinobi?
Niezdolny do działania Uchiha Shiro, z całkowicie ograniczonym widokiem, ranny, biegł w kierunku Azumy, próbując dojrzeć cokolwiek w tych wybuchach. Jego palce znów złożyły się w technikę, kiedy tylko dojrzał plecy Kutaro i mężczyzna znieruchomiał.
- Przestań już. Uciekaj. UCIEKAJ! - Krzyknął do Azumy. Czy zabicie dowódcy Shinsengumi było warte tylu poświęceń? Shiro zamierzał złapać Azume za rękę i biec z nim co sił w kierunku stajen. W kierunku bramy. W jakimkolwiek kierunku wydostania się z tego absolutnego piekła, które pożarło ich ludzi.
Kutaro oraz Kagutsuchi osłonięci ciałem Shirogane Tsukiego poczuli tylko żar Dai Endana na swoim ciele. Poparzenia policzków i dłoni były bolesne, ale nie dewastujące. Nieco gorzej miał się Tatsuo, którego poparzenie dotknęły mocniej, zamieniając w tragedię jego ubiór, rozpalając się na skórze. Jego życie uratowały tylko techniki, które miał przed sobą i przesunięcie się w przód, w kierunku wroga. Tego samego wroga, który chciał uciekać. Który leżał teraz martwy. Wojował ogniem - od ognia zginął. Tatsuo miał bardzo dotkliwie poparzone plecy, przypalone włosy i ból na długi moment zamroczył jego spojrzenie na świat, sprawiając, że kolana zmiękły. Zmusiły samego Kami do klęknięcia na tej brei, która jeszcze nie tak dawno temu była śniegiem.
W tym samym czasie gruzy magazynu poruszyły się. I wyłonił się z nich ledwo oddychający Rei. Podtrzymując się na drżących rękach, poparzony, poobijany i obdrapany, resztkami sił wygrzebał się z ruin. Ta sylwetka majaczyła w zamglonych oczach Tatsuo, który walczył o utrzymanie swoich zmysłów na miejscu.

W kotłowisku płomieni coś się poruszyło. Ktoś. Jedna ludzka sylwetka, która zamajaczyła cieniem w tym dogasającym żarze - chakra umykała w powietrze, a ogień nie miał paliwa, by się podtrzymać. Ta sylwetka złapała rozgrzaną do czerwoności kosę i wyszła w kierunku swojego oddziału z płomieni. Przerażające, obskurne, zwęglone zwłoki pozbawione oczu, warg, z bielmem zębów na wierzchu. Ta sama sylwetka ciągnęła za sobą kosę. I na waszych oczach ta czerń zmieniała się w róż i czerwień mięśni i oplatała żyłami.
- Tak umiera zdradzieckie ścierwo. Szybko. - Przemówił chodzący trup, który zarzucił sobie kosę na bark.
Trup, który powoli odzyskiwał twarz Shirogane Tsukiego.

Na całej odległości Muru zaczęły pojawiać się czerwone flary. Znak dla wszystkich Shinsengumi do powrotu. Znak, że bazę zaatakowano.

Tamaki Hyuga - śmierć postaci.
Uchiha Ame - śmierć postaci

Kagutsuchi - lekkie poparzenia, zmniejszone statystyki (oprócz percepcji) o 30, percepcja o 10
Kutaro - bardzo mocne poparzenia, zmniejszenie statystyk o 40, słaniasz się na nogach. Przydałby się medyk
Tatsuo - dotkliwe poparzenie postaci, problem z poruszaniem, wymaga interwencji medyka, statystyki zmniejszone o 60. Przynajmniej żyjesz, choć będą z tego blizny.

Rei - zmęczenie, poparzenie, poobijanie. Statystyki obniżone o 60. Jesteś w stanie się poruszać. Przydałby się medyk.

Kutaro

  Ukryty tekst

Uchiha Kyuo
Shirogane Tsuki
Azuma
Akinari
Yamanaka Inoshi
Saburo
Mamoru
Uchiha Shiro

[Tatsuo]

Czasami nie wierzymy w to, co usłyszymy z czyichś ust. Wydaje się nam, że mogą to być przekoloryzowane historie niemające żadnego odzwierciedlenia w rzeczywistości. A jednak, gdy rzeczywistość pojawia się tuż przed naszymi oczami, buchając w nas rozpalonym ogniem, jakoś wtedy sobie przypominamy, że jednak lepiej nam było, gdy mogliśmy spokojnie usiąść na trawie i wsłuchiwać się w różne opowiadania snute przez kronikarzy i innych głoszących słowo ludzi. Czy mnie to bolało? Nie... chyba nie... w sumie nie wiem. Gdy przez całe twoje ciało przebiega wciąż ten sam, nieustanny ból, to po chwili już nawet nie wiesz jak to było, gdy byłeś go pozbawiony. Jak to jest żyć bez tego cierpienia ciążącego na twoim ciele. Tak to chyba było z wojownikami? Wieczna droga, tułaczka, życie pozbawione radości i spełnienia. Pozostają jedynie cele do wyeliminowania, misje do wykonania i wątła nadzieja, że nie będzie to ich ostatnia przygoda, zanim ktoś inny w pełni poprawnie zakończy powierzone mu zlecenie, którego celem będziesz ty. Czy moim celem był ktokolwiek ze znajdujących się tu osób? Nie, a... a jednak sam zapragnąłem się ich pozbyć. Marnie, bo marnie, lecz nie same czyny się liczą, a intencje, jakie za nimi stoją, mają takie samo znaczenie. Czułem się brudny na mym duchu. Przepraszam was. Czułem, jak gdybym okłamał sam siebie, stając się w obliczu zagrożenia i utraty życia kimś, kogo nigdy bym w sobie nie zobaczył. A jednak. Prawdziwa wojna otwiera szczelnie zamknięte szufladki naszych zachowań, których nawet nie byliśmy pewni, że w sobie mamy. Tego jednak też chciałem. Zmiany siebie poprzez kolejne spotkania z innymi. Namalowania ich obrazu na swoich płaszczach. Choć teraz, spoglądając powoli gasnącymi oczami na swoje ręce, mam wrażenie, że ciemne, bordowe rysunki wymalowane na zawsze na moim ciele będą o wiele trwalszym dowodem zmian, jakie we mnie zajdą. 

Mimowolnie upadłem na ziemię, dając moim stawom pełną dowolność w działaniu. Myślałem, że chłód śniegu jakkolwiek pomoże mi z tym, co tutaj zaszło, lecz delikatne (chyba powoli już tracę możliwość dokładnego określenia mojego bólu) pieczenie wcale nie było czymś kojącym. Jeszcze bardziej zapiekło mą twarz, która gdyby tylko miała siłę, wykrzywiłaby się w niezadowolonym grymasie. Przesunąłem delikatnie głowę do tyłu, szurając nią o wypaloną od ognia ziemię. Chciałem jeszcze ostatni raz zobaczyć, czy chociaż inni są cali, przeczesując mym oniemiałym wzrokiem teren bitwy. Ogień, krew, swąd palonego truchła. Pewnie tak tutaj było. Obecnie mogłem sobie to tylko wyobrażać. Niczym z tych niegdyś zasłyszanych historii. A może to mój nos już się przyzwyczaił do zapachu palonego człowieka? W końcu ma go całkiem dużo pod, hah, nosem. Jednak jednej postaci już nie byłem pewien, czy to mój wzrok, czy też mózg właśnie postanowił spłatać mi figla. Rei? Czy ja... umieram? Nie spodziewałem się, że po wpadnięciu w gruzy i ogień młody chłopak z pustyni będzie w stanie jakkolwiek przeżyć. To z pewnością musiała być zjawa, przychodząca po mnie, aby wraz ze mną udać się do krainy ciemności, w której będę mógł złożyć swoje serce. Przymknąłem więc swe oczy, zatapiając się jeszcze bardziej w pozostałe po wypaleniu błoto, przyzwyczajając się powoli do nadchodzącej ciemności. Idealna śmierć dla człowieka takiego jak ja. Noc, błoto  i bogowie wiedzą jak bardzo zniszczone me ciało. Ballada o wielkich wojownikach. Zakończona jeszcze przed tym, nim się rozpoczęła. No cóż.

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Kutaro miał swój plan, był to dosyć sprytny plan. Problemem było jednak to, że Benisuke nie miał umiejętności by wystarczająco szybko go wykonać. Udało mu się ocucić Kagutsuchiego ale błyskawiczny chaos jaki się zaraz później wydarzył wykraczał poza jego zrozumienie. Shinsengumi gdy tylko mógł błyskawicznie złożył pieczęcie i posłał w kierunku wrogów płonące inferno. Co ciekawe przeciwnicy nie byli mu dłużni i zrobili dokładnie to samo. Aburame zapamiętał tylko serię potężnych eksplozji, języków ognia i krzyków.
Oprzytomniał dopiero po chwili czując, że tylko cudem jego skóra wciąż się na nim trzyma. Wszystko go bolało i zastanawiał się jakim cudem stoi wciąż na nogach. Wiedział, że ryzykuje swoją dziką szarżą i zbierał właśnie tego plony. Z lekko rozdziawioną twarzą spoglądał na postać wychodzącą z płomieni, Shirogane Tsuki, takiego bydlaka to trudno zabić. Włókno po włóknie odtwarzała się jego twarz. Kutaro jakoby obserwował odwrócony przebieg skalpowania. Może nawet by krzyknął w zachwycie pomieszanym z przerażeniem i obrzydzeniem, ale był na to po prostu zbyt obolały. Patrzył przed siebie bo nic innego nie mógł zrobić. Ciekawe czy dalej będzie musiał się golić. Na początku pomyślał o twarzy, ale w tym momencie nie był przekonany czy w ogóle jego głowa będzie wymagała takich zabiegów. Oby tylko nie została mu kępa włosów na potylicy, wyglądałoby to kuriozalnie. Zamrugał. Ała. Bolało. Doszedł do logicznego wniosku, że wypada zadbać o siebie i innych. Powoli, z trudem odwrócił wzrok o Shirogane. Kagutsuchi jako tako trzymał się na nogach. Problemem był stan Tatsuo. Bard oberwał znacznie bardziej. Kutaro sięgnął do torby po pigułkę żywnościową dla siebie i muzyka.
- Co jest kurwa! - Boleśnie wykrztusił widząc, że zaczynają oplatać go jakieś roślinne pędy. - Co to za cholerstwo?! Tatsuo, nie idź w stronę światła. Idę Ci pomóc. - Krzyknął próbując rwać z siebie oplatające go łodygi. Niestety nie dawało to żadnego efektu. W miejsce poprzednich zaczynały od razu rosnąć nowe. Niestety Kutaro po chwili nie mógł nic zrobić i tylko stał jak słup soli. Co prawda starał się jak mógł, żeby pomóc temu sympatycznemu artyście ale nic nie dało się zrobić. Kolejne fale frustracji tylko szarpały Kutaro w roślinnym kokonie.

Jeśli jakimś cudem udałoby mu się uwolnić z pędów, zamierza wziąć jedną pigułkę ze skrzepniętą krwią. Następnie podchodzi do Tatsuo i wręcza mu podobną o ile wcześniej nie dostanie. Potem za pomocą ograniczonej ilości bandaża zaopatruje co większe rany towarzysza.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kagutsuchi]

Wojna... Wojna zbierała swoje żniwo, nie wszyscy byli na to gotowi. Nie każdy był stworzony do oglądania takich obrazków, nie każdy mógł brać udział w takich krwawych jatkach. Tatsuo zaskoczył swojego Kapitana. Brał udział w walce jakby służył w Sekcji Zwiadowczej razem z Kagutsuchim od wielu lat. Kutaro był nieoceniony. Pozwolił czarnowłosemu wrócić do walki i dalszego przecinania szeregów wroga. Shirogane był prawdziwym dowódcą, był dokładnie taki jakim opisywano dowódców w przeróżnych balladach.
Białooka była przerażająco szybka nawet jak dla Kagutsuchiego. Skakała z miejsca na miejsce, a jedynym jej przeciwnikiem w tym wszystkim był Sokół, który złapał ją z niesamowitą wręcz sprawnością i siłą. Ona zmiażdżyła jego kości, a on z każdą chwilą robił to samo z jej żebrami. Ich poziom walki wręcz przerastał kogokolwiek z obecnych. Wilk miał to szczęście, że Tsuki był po jego stronie, a jak wiadomo. Żołnierz zawsze jest ponad zwykłym najemnikiem, chwyt i prosty rozkaz. Walić w tę dwójkę wszystkim co mieli i tak to się zaczęło. Dzieciak Uchiha wypluł z siebie ogromne pokłady ognia, drugi którego Shinsen nawet nie widział dołożył swoje. Notki wybuchowe latały wszędzie, a swoje dołożył również on. Osiem demonich głów latało po polu bitwy, zmasakrowały jednego z Uchiha by po chwili wpaść w Tsukiego i Tamaki. Krzyki ustały, słychać było tylko tego jebanego zdrajce Shiro. Uciekaj i uciekaj. Postawa godna zdrajców chociaż... Chociaż w tym piekle mało kto chciałby zostać.
Piekło dosięgnęło nawet tych, którzy reprezentowali jedyną słuszną stronę. Kagutsuchi skończył z lekkimi poparzeniami, Kutaro był poparzony, dodatkowo stał jak wryty. Nakatomi niemal od razu zareagował. Dotknął swojego sojusznika. -Kai. Powiedział, głosem wrogim. Wrogim już teraz dla każdego. Chłopak był ewidentnie wkurwiony na to jak skończyła się ta pierwsza z potyczek. Tatsuo wił się z bólu. Jednak Kutaro zapowiedział chęć pomocy więc Nakatomi rozglądał się dalej. Całe szczęście z piekła wyłonił się on. Niezniszczalny jak widać skurwysyn. Shirogane Tsuki, Sokół i jego dowódca. Kagutsuchi spojrzał na Niego z lekkim niedowierzaniem. Przecież wiedział, że jego technika trafiła go równie mocno co tę martwą już dziewczynę.
-Shirogane. Musimy iść dalej. Spójrz na Nich. Przerwał tu na chwilę wskazując na Tatsuo, dziewczynkę od pieczętowania czy właśnie wygrzebującego się z ruin Reia. -Moim zdaniem szpital powinien być Naszym następnym przystankiem, przynajmniej chwilowym. Tutaj już spojrzał w niebo. Shinsengumi zostało zaatakowane. Shinseni zaczną teraz wracać do bazy, wszyscy są już świadomi tego co się tutaj dzieje. Nakatomi splunął na ziemię z pogardą i wściekłością. -Czyli są już wszędzie, jebani zdrajcy. Życzył im wszystkim śmierci. Był gotów im to zafundować. Sięgnął dłonią do torby, wyjął z Niej pigułkę. Uchylił się przy Tatsuo. -Wracaj do Nas, dzieciaku. Włożył mu medykament do ust, wymuszając przy tym konsumpcje przez członka klanu Kami. Cóż może i była to strata zasobów ale wolał wesprzeć tego chłopca.
Jeśli Shirogane zgodzi się z Wilkiem to chłopak ruszy w kierunku szpitala próbując pomagać przy tym Tatsuo. Liczył że ktoś postanowi pomóc tej pastelowej dziewczynce ale cóż... Była zdana na siebie i całkowicie nieprzydatna w walce, tak samo jak i Rei, którego czarnowłosy pozostawił samemu sobie. Nakatomi był gotowy na wszystko, obserwował otoczenie wyszukując potencjalnych wrogów, a wszystko co mogłoby lecieć w jego stronę będzie próbował ominąć ewetualnie zablokować największym kawałkiem zbroi.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Mała torba przy pasku. Zbroja. Saya z mieczem.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Każdy z nich podjął samodzielną decyzję. Każdy chciał samodzielnie decydować o sobie. Ao nie chciał ryzykować. Azuma nie chciał pozostawić towarzyszy. Tamaki i Ame, chcieli się bronić. Shiro chciał ukończyć tą misję. Z perspektywy czasu, można było uznać, że zaledwie część ich drużyny miała szansę decydować o sobie. Azuma miał to szczęście, że nie oberwał pierwszym atakiem. Obrażenia jego towarzyszy jednak determinowały jego następne poczynania. Determinacja. To wszystko doprowadziło do tego, że i ta pojawiła się u chłopaka.
Postawili wszystko na jedną kartę. Azuma również. Aktywował notkę ukrytą w dymie. Wysadził woreczek pełen makabishi. Usłyszał krótkie rżenie, a następnie kwilenie konia. Słyszał urywany krzyk kobiety. Jęk jakiegoś mężczyzny. - Ktoś oberwał - krótka informacja jaka mu zakiełkowała w głowie nie działa rozpraszająco. Nie gdy nie trawiły go już wątpliwości, ani wyrzuty sumienia. Wiedział, że walczy tu za życie swoje i towarzyszy. Dlatego przeszedł do realizacji kolejnej części planu. Posłał w głąb zgromadzenia dwukrotnie większą kulę ognia. Jego celem był w tym momencie Kagutsuchi i dowódca wrogiej grupy - Ci którzy stanowili największe zagrożenie i odpowiadali za ognistą eksplozję. Azuma wierzył, że ich wyeliminowanie zakończy ten pojedynek, a przynajmniej zmusi wszystkich do przegrupowania się. A jego grupie umożliwi ucieczkę.
Na Bogów, jakże to było naiwne myślenie…
Kula ognia rozpierzchła resztki dymu, odsłaniając makabryczną scenę. Poza jego pociskiem zmierzającym w Shirogane, po polu bitwy śmigały demoniczne, ogniste głowy. Część z nich właśnie pędziły w Tamaki, zakleszczonej w ramionach pokiereszowanego nastolatka. Kolejne mknęły na Ame. Azuma widział to niemalże w zwolnionym tempie. W przerażeniu. Ze wszystkimi szczegółami.
Jego oczy to rejestrowały, ale umysł jakby nie chciał przetrawić. Coś blokowało. Coś w ustach.
- NIEEE - rozpaczliwy krzyk rozdarł jego gardło. Zagłuszył eksplozję i okrzyk cierpienia jego kompanów. Azuma najpewniej z tej rozpaczy pobiegł by do nich, albo zwyczajnie upadł na kolana… Gdyby nie Shiro. Dowódca ich grupy, mimo obrażeń zdołał w niezauważalny dla młodzieńca sposób… dotrzeć do niego. Złapać. Pociągnąć. I przy tym wciąz mówił. Pierwsze słowa w ogóle do Azumy nie docierały. Dopiero flary jakie zaczęły się pojawiać wzdłuż muru zmusiły go do przeniesienia wzroku. Gdy jednak zobaczył jak z pogorzeliska wstają szczątki tego, który żywcem spalił się razem z Tamaki…
- C-co… co to za... p-potwór? - pytanie jakie wydobywało się z jego ust nie doczekało się odpowiedzi. Shiro również to widział i najwyraźniej podwoił wysiłek, czując na gardle niewidoczne ostrze rychłej śmierci. Zmusił Azumę do ruchu. Pchnął go w kierunku bramy - najbliższego wyjścia z tego piekielnego placu.
Uciekli jak najpospolitsze tchórze, pozostawiając na wrogiej ziemi, ciała swoich towarzyszy…

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei należał do ludzi którym brakowało kilku ważnych klepek. Sam do końca nie potrafił chyba zrozumieć gdzie właściwie się znalazł. Był zbyt młody, zbyt niedoświadczony, wojna to bajka dla dużych chłopców. Rei zasiadając na ciężkim wierzchowcu, starał się ostudzić nieco swój ognisty temperament. Ostatnim co zapamiętał zanim świat postanowił się zmienić były plecy Barda... Później nastąpił już tylko ból i ciemność której żadne światło nie jest w stanie przebić. Chłopak całkowicie zignorował niebezpieczeństwo, czuł jak jego ciało unosi się w powietrzu kołysane przez prąd który pchał go dalej i dalej... W pierwszej chwili poczuł strach, chociaż sam się dziwił skoro był przecież martwy. Powinny być anielskie trąby, światło w tunelu, wielkie powitanie w niebie wśród innych bohaterów jego kraju. Jednak może właśnie w tym tkwił problem, może on wcale nie zasłużył na bycie bohaterem. Chłopak spojrzał w dal jednak dalej czuł jedynie pustkę, straszliwą samotność gdy ciało rozrywały kły niewidzialnych bestii. Jednak to wcale nie miał być jego koniec, trąby wieczności nie wybiły jego czasu do zakończenia opowieści. W pierwszej chwili poczuł ogromny ból, palący ciało, niemal łamiący kości. Później mógł otworzyć oczy, jednak wciąż widział tylko ciemność. Coś przygniatało jego ciało, ktoś lub coś dławiło go od środka zabierając oddech. Gdzie on kurwa był, co to wszystko znaczyło. A może niebo wcale nie było dla niego... Może zasłużył sobie na piekło. Jednak ten odgłos walki, krzyk który unosił się wszędzie wokół. Czuł jak świat przywitał nowy dzień czerwienią, smród spalonych ciał, wszędzie gościła śmierć. Rei powoli zaczął na nowo odzyskiwać władze nad ciałem, krok za krokiem zrozumiał że musi wydostać się z miejsca gdzie właśnie go pogrzebano... Przecież musiał żyć, zbyt mocno bolało by to było któreś z królestw umarłych... Po kilku minutach świat na nowo uderzył go swym blaskiem, przywitał go piętrzącym się trupem... Tatsuo, to on majaczył przed nim, ledwo żywy spojrzał na towarzysza... Skoro miał umrzeć, musiał chociaż pomóc jemu. Chłopak mimo bólu zebrał w sobie dość siły by skumulować pokłady chakry, musiał przywołać czarny twór do obrony skoro jego własne ciało nie zdatne było do walki... Jeszcze tylko chwila.

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

There's only one spot on this throne
Wiara. Mawiają, że czyni ona cuda. Że jesteś w stanie nią zwojować świat, wygrać z nim. Co za naiwność... Więc zaczynasz wierzyć ludziom. Zaczynasz ufać ich słodkim słówkom i ich umiejętnościom. Wydaje ci się, że jeśli nie siła wyższa, która cię już zawiodła, to przecież ludzie właśnie układają tą rzeczywistość, więc wierzą w nich zyskasz pewność, że wierzysz w coś realnego i prawdziwego. Możemy wierzyć - może to się uda... Aż w końcu rozumiesz, że nie pomogą ci ani bogowie ani inni wokół ciebie. Zaczynasz rozumieć, że możesz wierzyć tylko w siebie. To tylko twoje mięśnie pozwoliły ci dźwigać tę rzeczywistość na barkach. Tylko twoje nogi zaniosły cię tak daleko - nikogo innego. Nóg nie wypożyczysz. A wiarę? Wiara niech zostanie dla tych młodych, którzy mieli jeszcze trochę dobroci do wytracenia.
To bolało, Tatsuo, ale jak miałoby nie boleć? Tak samo bolało wszystkich wokół. Poobijanych. Poparzonych. Zbierających blizny na swoim ciele, tak jak każdy bard zbierał literki na cennym pergaminie. Potem powstawały z tego historie. Jak po złośliwości świadomość wcale nie chciała uciekać i utrzymywała się na powierzchni. Powinna być bardziej łaskawa i skoro już pozwalała trwać, to powinna była się pozwolić poruszyć. Nie pozwalała. Twoje ciało nie było przystosowane do takich odczuć. Heh, a kogo tutaj było? Chyba tylko tego, który po takiej ilości ognia stał, składając swoje ciało do kupy na oczach wszystkich. Kto rozumiał, kim był Shirogane Tsuki, ten być może właśnie powinien zacząć się go bać. A może przeciwnie? Wznosić ręce ku górze? Poprowadził nas do zwycięstwa. Jeśli na tronie było tylko jedno miejsce w tym grajdołku nazywanym Shi no Geto to mimo tego, że nie każdego tutaj łączyły z tym miejscem więzi, to każdy był przekonany, że nie można go oddać rodowi Uchiha.
Kagutsuchi i Kutaro stali obok siebie. Prędkość wszystkich ruchów, jaka zadziała się jeszcze kilka sekund temu stawiała ich zmysły w oszołomieniu i zdumieniu. Jeśli czegoś nie widzisz, to czy to istnieje? Jeśli nie dostrzegasz ruchów, czy próbujesz je zrozumieć? Wykonanie Kai było formalnością. Właściwie - po co w ogóle marnować chakrę, żeby rzucić przypadkowe jutsu? Może właśnie dlatego, żeby ktoś miał zajęcie i nie oglądał się na białowłosego, który ciągnął za rękę Uchiha Azumę. Za to sam Shiro oglądał się na tych, którzy zostali na polu bitwy. W strachu. O życie swoje, o życie tego, którego prowadził. Czemu ci zależy? Wojna to ofiary. Czy istnieją takie bitwy, które nie rodziły po sobie łez? Kutaro mógł dojrzeć, jak fantastyczny i milusi Pan Groszek znika i przestaje mu się wciskać wszędzie (wink), przestał więc też krępować jego ruchy. Bo zdecydowanie wcześniej ani jego krzyki na niego nie działały ani próby wyrywania się. Ciężko mówić o tym, żeby Aburame podbiegł do Tatsuo. Czując pożar własnego ciała, palenie policzków, był dziwnie odrętwiały i ciężki, ale jednak po chwili znalazł się przy rudzielcu i opadł na kolana, tuż obok niego. Błoto - oto, co czeka każdego wojownika, który będzie zbyt wolny. Wyciągnął obolałą dłonią pigułkę z krwią i podał towarzyszowi, żeby chociaż trochę poprawić jego stan. Medyk z niego żaden. Ale hej - przecież w sklepie mówili, że to pomaga, więc na pewno musi działać. Suma sumarum kupowali jedynie czas u Śmierci. Jej obecność tu była oczywista. Zaplatała sobie właśnie welon ze snującego się, wolno dogasającego ognia. Następnie Aburame wyjął bandaż i spojrzał na biednego Kami, zastanawiając się, jak w ogóle mu pomóc. Wziął całą rolkę, jaką miał i owinął towarzyszowi po prostu plecy, pomagając mu usiąść na ziemi. Wszystko to wyglądało paskudnie. On w błocie, teraz sam Kutaro z nogami w błocie, towarzysze broni próbujący sobie wzajem pomóc.
- Nie widzę bez gałek ocznych, Wilku. - Shirogane Tsuki powiedział to bez żadnych większych emocji w głosie, choć nadal był to głos napięty. Tak i jego głowa się nie poruszyła. Słyszał, więc jego głowa była skierowana bezpośrednio na Kagutsuchiego. Upiorność, która spoglądała na niego pustymi gałkami ocznymi. - Czy ponieśliśmy straty w ludziach? Co się dzieje z Kronikarzem i Mniszką? Rei nie wydostał się z gruzów? Raport. - Tymczasem sam Tsuki podparł się o kosę w pozycji, która wydawała się absolutnie nonszalancka. Jakby wszystko było na porządku dziennym, a ta kosa wcale nie była rozpalona do upiornych temperatur jeszcze parę momentów temu...
Shirogane obrócił się za słyszalnym krokiem - zarówno tymi, które najpierw zaczął stawiać Kutaro, który został uwolniony Kai, jak i tymi, które po rozmowie zaczął robić Kagutsuchi. W końcu, kiedy jego gałki oczne odzyskały sprawność, rozejrzał się po polu bitwy.
Tak, Shirogane Tsuki, ten metr pięćdziesiąt w kapeluszu, był goluśki jak matula natura go stworzyła i właśnie świecił gładziutką jak poliki archanioła pupą. I wcale nie wydawał się przy tym przejęty. Tak samo jak tym, ze zaczął iść po lodowatej ziemi z kosą założoną na bark.
- Co się stało z mniszką? - Zapytał ponownie po drodze Kagutsuchiego i Kutaro, którzy pomagali ogarniać Tatsuo, a sam podszedł do Reia i pochylił się do niego. - Wstawaj, dzieciaku. Masz więcej szczęścia niż rozumu. - Złapał Reia pod ramię i podciągnął go za nogi, jakby sam piętnastolatek zupełnie nic nie ważył. Jego oczy po raz kolejny przesunęły się po jego małej drużynie, rozglądały za tymi, którzy zostali od nich oddzieleni. Na placu i pośród gruzowisk widać było latających w panice ludzi. Słychać było krzyki i kolejne wybuchy. Potem jeszcze przeniósł wzrok na niebo, gdzie rozbłyskiwały czerwone flare wzywające wszystkie oddziały do Shi no Geto. - Posiłki zostały już wezwane do Shi no Geto. - Ponieważ właściwie tylko Kagutsuchi tutaj wiedział, co oznacza kolor tych flar na niebie, zamierzał to wyjaśnić jego podwładnym. Z Reiem pod ręką (nad ręką?) skierował się z powrotem do grupy. - Jestem pod wrażeniem. Walczyliście jak jeden z Shinsenów. Nie wahaliście. Słusznie. Jeśli w ostateczności macie poświęcić jednego członka drużyny kosztem życia innych robicie to. Wahanie się i brak słuchania dowódcy kończy się szybko. - I wiadomo w jaki sposób. Shirogane nie zatrzymał się jednak przy drużynie. - Za mną. Idziemy do szpitala, żeby was poskładali. Shi no Geto może upadać, ale zdrowie podwładnych zawsze jest priorytetem. - Ton Shirogane zawsze był taki, że człowiek mógł się zastanawiać, czy jego komunikaty nie mają drugiego dna. Czy nie czai się tam jakaś obraza albo nie chciał (nawet najmilszym słowem, a te były rzadkością) kogoś pojechać po równi. Puścił Reia, kiedy miał pewność, że ten już stoi i nie potrzebuje pomocy i zostawił mu swoją kosę. Spokojnie - już przestudzoną. - Masz stać blisko mnie i nosić moją broń. - Cóż... każdemu praca według jego zasług? Sam Shirogane podszedł do Tatsuo i podniósł ostrożnie jego z ziemi, biorąc go na ręce. - Wytrzymaj ból, bracie. Zaraz dotrzemy do szpitala. - Mogło to wyglądać bardzo dziwnie... ale Shirogane (z gołą dupą) nie wydawał się jakkolwiek przeciążony faktem, że niesie dorosłą osobę na nogach.
- Co się stało z białowłosym z oddziału dostawczego i tamtym małym chłopakiem Uchiha z naszej lewejflanki? - Dopytał jeszcze, bo zerkając na tę stronę (aktualnie swoje prawo) nie widział tam żadnych zwłok. A ilość ich nie zgadzała się coś z ilością walczących.
Zarówno Shirogane jak i Kagutsuchi doskonale wiedzieli, gdzie znajduje się szpital w Shi no Geto. Po drodze Shirogane zatrzymywał co jednego żołnierza i wydawał mu konkretne rozkazy jak i wypytywał o sytuację. Ta nie była zbyt kolorowa. Wszędzie pokazali się zdrajcy, którzy zaatakowali z różnych stron. Co się dzieje aktualnie z Protektorem pozostawało tajemnicą. Ale konkretnych informacji nie było wcale. Nikt niczego nie wiedział. Chaos. Bieganina. Panika! Irytacja Shirogane była wyczuwalna i bez jego odezwania się, toteż każdy napotkany od razu unosił ręce, jakby zaraz mieli do niego strzelać. I nagle stał na baczność i magicznie panika znikała. No bo czemu masz się niby bać jakichś Uchiha, jeśli zaraz Grandmaster urwie ci jaja na miejscu i nawet nie będzie się dwa razy zastanawiał? Żarty żartami - a było coś w Shirogane, że po prostu był dobry w tym, co robił. Nawet jeśli nie był mistrzem gładkich gadek i obchodzenia się z ludźmi gdzie indziej niż na polu walki. Żeby nie było też wątpliwości - Shirogane przy nikim się nie zatrzymał. Narzucił tempo swojej drużynie, żeby jak najszybciej znaleźć się w szpitalu. W końcu zaczął się przed wami malować szpital. Prosty budynek, którego wielki napis nad wejściem obwieszczał wszem i wobec, do czego jest on używany. Patrząc na prawo, na lewo, pod kątem jak i na godzinę 23:51:26 czasu wschodniego nie widać było gołym okiem żadnych zagrożeń. Szpital też wydawał się zupełnie nienaruszony.
- Bądźcie czujni... INOSHI! - Shirogane dobrze nie skończył swoich ostrzeżeń i nowej dawki poleceń, kiedy zobaczyliście znajomą w sumie sylwetkę blondynki wybiegającej głównym wejściem, która najwyraźniej zamierzała biec... no, gdzieś zamierzała biec. Gdzieś w kierunku muru? Sporo było tam po drodze budynków, ciężko orzec. Głośny, mocny głos Shirogane poniósł się w dal i trafił do uszu blondynki, która zatrzymała się, zaskoczona i wystraszona, ale zaraz obejrzała na waszą grupę. Z wyraźną zresztą ulgą.
- Pan Shirogane! - Tak, to była wyraźna ulga. Jeden krok ku wam, nawet krótki bieg... kiedy uświadomiła sobie, że komuś brakuje... ubrań. Stanęła jak wryta, czerwieniąc się całej na twarzy.
- Ruchy! Moi ludzie potrzebują medyka! - Warknął ostro i kobieta wyrwała się z beruchu, kiwając tylko głową.
- Proszę! Tutaj! W szpitalu nie jest bezpiecznie! - Podbiegła ku wam i wskazała zadaszenie jednego z budynków, gdzie ułożone były ławki. Tsuki więc nie pytał - ułożył tam Tatsuo brzuchem w dół.
- Sytuacja w szpitalu? Melduj kobieto!
- Walczyli, ktoś chciał spalić szpital, zatrzymali tę dziewczynę, teraz szaleje tam ninken. Zabili... Harikotto... - Usiadła obok Tatsuo i jej dłonie pokryły się chakrą. Kami mógł od razu odczuć niebiańską ulgę, kiedy dłonie blondynki zaczęły ze sobą przynosić błogosławioną ulgę. W tych zielonych oczach stały łzy, ale i była w jej twarzy jakaś determinacja. Niedowierzanie, ale i determinacja. To chyba łączyło wszystkich Shinsensów. Oni wierzyli. Nie tylko w siebie. Wierzyli przede wszystkim w siebie wzajem.
- Kagutsuchi i Rei ze mną do szpitala. Kutaro - osłaniasz Inoshi. Masz być jej oczami dookoła głowy. Jak coś się spierdoli i zobaczycie wroga idziecie do szpitala. Inoshi będzie kontaktem między mną a wami. Od razu mi meldować. - Shirogane spojrzał jeszcze na Reia i złapał za kosę, którą mu wręczył, żeby trzymał. Uznając chyba, że teraz sam sobie ją ponosi. I Shirogane odwrócił się do szpitala, idąc w jego kierunku.
Wtedy zobaczyliście, że do szpitala zbliżała się obca sylwetka. Z piórkiem. Mężczyzna w przebraniu zatrzymał się jednak, zwalniając, kiedy zorientował się, że właściwie to zobaczyliście siebie wzajem. Wydawał się nieźle uzbrojony. Ale jednak - sam. Odległość: 10m. Nawet nie zdążyliście się oddalić o dobrych dziesięć kroków od Inoshi, Tatsuo i Kutaro.
Co ciekawe - ze szpitala wyszła grupka ludzi, z czego przy jednym z nich były 3 kukiełki.
Shirogane Tsuki właśnie złapał swoją kosę w obie ręce.
- Jestem Shirogane Tsuki, Dowódca Grupy Zwiadowczej Shinsengumi! KTO NIE JEST ZE MNĄ, JEST PRZECIWKO MNIE! - Shirogane zatrzymał siebie - i gestem swoich.


Naiwność jest słodka. Przymiot tych, którzy jeszcze nie stracili... jak to nazwaliśmy? wiary. Ale powiedziałabym, że tutaj jeszcze w grę wchodziła jedna Pani. Nazwaliśmy ją Nadzieją. Była więc słodka, była niewinna i porywała serca artystów. Tylko czy na artyzm był czas na wojnie? Nogi plątały się pod ciałem i rytm gubił między oddechami. Czy może już nawet gubiłeś swoje oddechy w tym wszystkim? Paskudny smród, jaki uderzył w nozdrza, przyprawiał tylko o zawroty głowy i o mdłości. Zawijał w żołądek w supeł i podchodził go do gardła. Adrenalina nie pozwalała się zatrzymać i wymiotować. Nie pozwalał też na to głęboki szok, który obezwładnił ciało Azumy i pchał go już tylko do przodu - byledokąd. Bylegdzieś. Byle jak najdalej stąd.
Dwójka uciekinierów rzuciła się ile sił w kierunku bramy. Tej niewielkiej, tej, co miała niby tak zachwycać, a była tylko dziwacznymi drzwiczkami, w których przejściu trzeba było między sobą rywalizować. Wiesz, co jest w tym wszystkim najdziwniejsze? Ludzie nie tłoczyli się przy wejściu. Nikt nie kręcił się koło stajni. Nie było bitwy o to, kto pierwszy stąd wyjdzie i nie było groźby, że wrzucą pod bruk kolejne ciała, żeby je zakopać, tych, którzy stchórzyli. Była wolna droga do bramy. Tak wolna, tak otwarta, że serce drżało w strachu, jakie kłody pojawią się tym razem? Gdzie tu trik, gdzie pułapka? Shiro chyba właśnie o tym myślał, gdy biegł razem z tobą za dłoń w kierunku stajni i patrzył na bramę. Jeszcze trochę oglądał się za siebie, za swoje ramię, żeby mieć pewność, że nikt was nie goni. Szaty na jego piersi spadły gdzieś po drodze - zdarł je do końca. Została sama zbroja. Zniszczona na plecach. Na jego szyi, pod spalonymi włosami, widoczne były poparzenia, a na twarzy malował się ból związany z każdym krokiem. Ile możesz biec, by uniknąć śmierci?
Dopadliście do stajni i Shiro zatrzymał się tam, wbiegając razem z tobą do środka. Obrócił się w twoją stronę, oddychając urywanie, podpierając ręką o drewnianą ścianę. Konie rżały niespokojnie i uderzały kopytami w boksy. Zupełnie jak wy - chciały stąd uciec. Mało wiedziały, że aktualnie tutaj były najbardziej bezpieczne.
Kiedy wasze oczy się spotkały, wiedziałeś już, że ten świat nigdy nie będzie taki sam. Że coś się zmieniło, że coś pękło, a szept Losu już szeptał ci, że ludzie twardnieją w złamanych miejscach. Odbicie Azumy w trzech łzach sharingana Uchihy Shiro było takie podobne. Wszystko dlatego, że Twój sharingan też płakał już trzema czarnymi łzami. Kiedy serce truchlało, człowiek rósł w siłę. To była cena przegranej?
- Och, dzieciaku... - Głos Shiro się złamał, kiedy zobaczył trzy łzy sharingana. Jego dłonie przesunęły się na ramiona Azumy, oparły na nich. By dodać otuchy. By... ach, przecież nie było teraz takich słów, które ułatwiłyby przyswojenie tego, co się stało. - Przepraszam... naprawdę cię przepraszam. - Zacisnął szczęki i zwiesił na moment głowę w dół. Nie, to nie były dobre słowa. Stało się. Nie można opłakiwać zmarłych, skoro samemu można zaraz stać się jednym z nich. Dlatego właśnie nie chciał znać imienia każdego z nich. Pomyślał - tak będzie łatwiej. Nie było. Uniósł głowę, by spojrzeć w oczy Azumie, ale wtedy już nie było w nich sharingana. Azuma mógł przeglądać się w jasnym złocie jego oczu. - Jak tylko się stąd wydostaniemy to pożegnamy ich jak należy. Pojedziemy prosto do wioski, z której wyruszyliście, w porządku? Radzisz sobie z końmi? - Rozejrzał się po całej stajni z obawą, że ktoś tutaj zaraz przyjdzie. Ale nikt się nie zbliżał. - Przygotujesz nam konie, może być nawet jeden, jeśli nie czujesz się pewnie w siodle. Poradzisz sobie? Pójdę sprawdzić teren przy bramie. Gdybym nie wrócił... - Spojrzał na piórko na piersi Ame. - Gdybym nie wrócił ściągnij zbroję i piórko. Udawaj cywila. Żadna ze stron nie powinna cię ruszyć. Ukryj się i to przeczekaj. Zgoda? - Patrzył głęboko w oczy chłopaka i czekał na potwierdzenie, zaprzeczenie, na... cokolwiek.
Ucieczka z pola bitwy nie była męska. Zostawianie braci w potrzebie nie było godne. Ale kiedy masz tylko samego siebie, to co robisz? Może to wszystko wyglądałoby inaczej, gdyby Ao nie opuścił was pierwszy? A może wyglądałoby inaczej, gdyby wszyscy uciekli zawczasu? Człowiek się zastanawia. Chciałby wiedzieć.

Kagutsuchi

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Dobre pytanie, gdzie była mniszka. Zniknęła, to znaczy zaginęła na zawsze. Kutaro ostatnie co pamiętał to szybko rzucone polecenie wycofania się, a potem przyszedł czas na ogień, ból i genjutsu. Nie zdążył nawet dobrze zareagować, a już wyruszyli w stronę szpitala. Można było powiedzieć, że Benisuke zawalił jedyne zajęcie jakim miał się zająć. Nie pierwszy i nie ostatni raz, nie? Może i powinien być zły na siebie z tego powodu, zapewne nawet będzie, ale w tym momencie nie było to jego pierwsze zmartwienie. Co w takim razie zajmowało jego myśli? Pomyślmy. Spalona twarz, ból większości odsłoniętych części ciała, możliwość ataku z każdej możliwej strony, pewnie jeszcze kilka rzeczy by się znalazło. Ktoś by mógł powiedzieć, że się nad sobą użala. Zgadza się, właśnie to robił i nie miał siły żeby udawać, że jest inaczej. Tak samo jak wiedział, że nagły odwrót i szukanie na wpół martwy kobiety skończyłoby się zwyczajnie źle.
Idąc do szpitala rozglądał się na lewo i prawo. Shi no Geto nie wyglądało zbyt dobrze. Każdy krok sprawiał Kutaro ból, ale parł dalej do przodu. Czasem rozglądał się na lewo i prawo szukając podobnych jak on żywych trupów. Nie wyglądała ich sytuacja kolorowo.
- Ostatni raz ją słyszałem jeszcze w chmurze dymu, nie mam pojęcia gdzie jest. - Hej, uprzedził ją, że niczego nie obiecuje. Słowa o podobieństwie do Shinsenów Kutaro potraktował jako komplement, choć pewnie zdania na ten temat mogły być podzielone, ale zapewne intencje Świecącego Pośladkami były jak najlepsze. Aburame skwitował jego słowa, bolesnym salutem. Nawet wypowiadanie słów było bolesne. Niestety gorące powietrze technik Katonu dociera nawet do płuc.

Zbliżając się do szpitala grupka natrafiła na kobietę, która była znana przynajmniej kapitanowi. Powiedziała, że w szpitalu znajduje się grupka zdrajców. No nie dobrze. Nie mieli niesłychanie dużo sił, żeby stanąć przed nimi. Już na pewno nie Kutaro. Tsuki to tam cholera wie, z minuty na minutę wyglądał coraz bardziej na wariata. Szaleńca, ale w tym dobrym kierunku. Mężczyzna nie bał się śmierci i można powiedzieć, że aktywnie jej szukał. Niestety dla kostuchy póki co był od niej silniejszy. Ciekawe, właśnie tak Benisuke wyobrażał sobie dzikich wobec których Shirogane był taki wrogo nastawiony. No cóż, wygląda na to, że łowca przejął część cech ofiar.
Patrząc z pewnego punktu widzenia Kutaro otrzymał najgorszą możliwą misję. Ochrony kolejnej kobiety. Może kolejna będzie miała więcej szczęścia co mniszka. No nic, w końcu któraś się nie zgubi. Nie mając wiele wyboru, patrząc do tego na swoich towarzyszy, ponownie odpowiedział Shirogane salutem.
Chwilę później ze szpitala wyłonili się oponenci. Najwyraźniej nie grzeszyli inteligencją bo wciąż mieli piórka przy swoich ubraniach. Kutaro wydawało się, że Tsuki wydarł się tak głośno, że nawet dzicy za murem ściągnęli swoje piórka. Ale nie, ten jegomość wciąż swoje zatrzymał.
- Inoshi, mamy gości. Jak skończysz z Artystą, zajmij się chłopakiem. Jeszcze jakoś stoję. - To ostatnie było mocno naciągane ale co miał innego zrobić? Położyć się i poddać? Jeszcze chwilę nie. Rozluźnił ramiona tworząc za plecami rój robactwa by mieć je pod ręką w razie kłopotów.*
- Hej wy tam. - Wychrypiał, by zwrócić uwagę drugiej grupy ninjów. - Naprawdę uważacie, że przemoc i mordowanie ludzi w szpitalu to rozwiązanie tego konfliktu? Szczycicie się wyższymi celami i litością wobec dzikich zza muru, a następnie mordujecie chorych i rannych? Nie uważacie, że to lekka hipokryzja? Nie mówię, że konflikt jest prosty w rozwiązaniu ale wasze metody niezbyt dobrze o was świadczą. Jesteście tu w wyższym celu, czy żeby mordować jak popadnie. Skoro uważacie, że są tam bardziej cywilizowane plemiona, które warto włączyć w społeczeństwo, to czyny tych plemion powinny mówić same za siebie. Można to omówić, porozmawiać, a nie gwałtem palić szpitale i dobijać chorych jak stado dzikich wilków w sierocińcu. - Następnie skierował swoje słowa do znajomego, na widok którego szerzej otworzył oczy. - Ao, samuraju, nie tędy droga. Na pewno wypracujemy kompromis. - Apelował do drugiej grupy wojowników. Ich zachowania wydawały mu się nielogiczne, ale może istniała szansa by wrócili na drogę logiki i pokoju. Kutaro wystawił im dłoń, którą mogli z łatwością ją chwycić o ile ich serca były na właściwym miejscu.

  Ukryty tekst

[Ao]

Wybiegli ze szpitala. Ao, Yuu, Isei, Minoru i medyk, którego imienia Ao za żadne skarby nie mógł zapamiętać. Najwyraźniej nie było ono warte zapamiętania - ale co się dziwić. Nie miał zamiaru zaprzątać sobie głowy imionami osób, które nawet nie potrafią przedstawić swoich planów. Ao był naprawdę wkurzony, gdy dowódca nie odpowiedział mu na żadne pytanie. Nie chciał? Czy mu po prostu Uchiha też wmówili, że wpieprzenie się w dwadzieścia osób do Shi no Geto to świetny pomysł? Też go przekonali, że próba infiltracji jednego z najbardziej zamkniętych środowisk w istniejącym świecie będzie dobrym pomysłem? Że wcale nie potrzeba komunikacji między oddziałami? W języku ludzi brakowało słów na to, by wyrazić, jak bardzo Ao był rozczarowany postawą osób dowodzących tą walką. Przynajmniej tych po stronie Uchiha, bo wydawało się, że Mur radził sobie całkiem nieźle.
I wtedy zobaczył ich. Jego ciało momentalnie drgnęło, a chłopak ustawił się w pozycji bojowej, z wakizashi wystawionym przed siebie. Był gotowy w jeden moment doskoczyć do wroga i ciąć go, jednak w ostatnim momencie się powstrzymał, orientując się, że z jakiegoś powodu atak nie nadszedł.
- Niech nikt się nie rusza! - wrzasnął Ao, gestem ręki zatrzymując swoją drużynę. Gdyby któreś z nich zrobiło jakiś głupi ruch, to mogłoby się to skończyć tragicznie. Wziął za nich odpowiedzialność w momencie, kiedy zobowiązał się wyprowadzić ich stąd żywych.
- Tsuki Ao, samuraj. - cóż za ironia, że dwa księżyce spotkały się po dwóch różnych stronach - tak bardzo od siebie różnych. Nie kłamał co do swojej tożsamości. Nie miał po co. Zresztą, z tego co mu się udało zauważyć - po stronie wrogów był Kutaro, który i tak z łatwością by go rozpoznał.
Kim był najemnik bez pana? Kim był samuraj bez pana? A kim był Ao, rzucony w sam środek tej walki, pomiędzy dwoma bachorami z Uchiha. Pomiędzy Katsumi i Kyou, którzy mieli w dupie życie swoich ludzi i nie potrafili się dogadać, jak cywilizowani ludzie. Tak wiele gadali o dzikich, a sami zachowywali się, jakby dopiero co opuścili kaigańskie lasy. Powoli się zastanawiał, czy ta dwójka nie miała między sobą czegoś do wyjaśnienia. Ten brak zorganizowania, brak jasnej struktury, brak planów B, brak kompetentnych osób w dowództwie - to wszystko wyglądało, jakby specjalnie posłali ich na rzeź. Ot, żeby chłopcy i dziewczynki popodcinali sobie gardła, a za miesiąc wszystko wróci do normy.
Nagi mężczyzna stał przed nimi - i było na co popatrzeć. I nie chodziło tutaj bynajmniej o to, że był nagi, a raczej o to, że w ogóle mógł ustać na nogach w takim stanie, w jakim był. Nie trzeba było być geniuszem, żeby zorientować się, że mają do czynienia z jakąś bestią. Zresztą - jego słowa coraz mocniej utwierdzały chłopaka w przekonaniu, że ma do czynienia z bandą psychopatów. Nie spodziewał się jednak, że będzie z nimi Aburame.
- Nie chcemy walczyć. Ale jeżeli nas zmusicie - będziemy. A wtedy zginą ludzie. Twoi i nasi. - twoi i nasi - subtelna różnica. Pomimo, że szedł na przodzie, to nie czuł się ich dowódcą. Nie byłby w tym zresztą dobry - brakowało mu przywiązania i lojalności. Nawet jeżeli był tylko chłopem, któremu mieli zapłacić kilka Ryo za pracę.
- Chcieliśmy zaczaić się na budynkach i obserwować, kto idzie do szpitala i wypatrywać informacji. Ale w jakiś magiczny sposób wyprzedziliście nas. - jakim cudem to wszystko stało się tak szybko? Ciężko ranni żołnierze jakimś cudem przedostali się niepostrzeżenie 10 metrów od wejścia do szpitala. Najwyraźniej byli silniejsi, niż mogło wydawać się na pierwszy rzut oka. Czy wyjawił im jakiś sekret? Nieszczególnie. Jeżeli mieli mózg większy od pierwotniaka, to już dawno sobie zdawali sprawę z tego, że w szeregach Uchiha brakuje kogoś z centralnego dowodzenia, kto koordynowałby całą akcję.
- Nie próbuj kwestionować mojego honoru, Kutaro, bo nawet nie zajrzeliście jeszcze do środka. - warknął samuraj w jego kierunku. Oskarżanie samuraja o zbrodnie wojenne było co najmniej kretynizmem, ale nie oczekiwał zbyt wiele po jakimś marnym Doko. - Medycy są związani na zapleczu. W środku jest kilku członków Shinsengumi, zranionych jeszcze przed całą tą akcją. Są nieprzytomni, ale żywi. Ta blondynka... - wskazał gestem głowy na Inoshi - ... może potwierdzić. Była w środku. Nikt nie zabijał bezbronnych. Harikotto zginął, ponieważ rzucił się na Akane. Akane zginęła, bo gdyby jej nie zatrzymali, to spaliłaby cały szpital. Nikomu z nas nie zależało na śmierci. - oznajmił, kątem oka spoglądając na Yamanakę. - Mogłem poderżnąć jej gardło, gdy wychodziła ze szpitala. Ale tego nie zrobiłem. Nie jesteśmy mordercami, tylko najemnikami. Zakładaliśmy walkę tylko w ostateczności. - wszystko co mówił Ao było prawdą. - A przynajmniej takie miało być założenie, bo rzeczywistość zweryfikowała plany. - spojrzał prosto w oczy Jashiniście. W jego wzroku jednak nie było gniewu czy nienawiści. A czego szukał u Tsukiego? Trudno powiedzieć. Może odrobiny zrozumienia, a może sygnału do ataku. Badał teren, ciągle zachowując przy tym ostrożność.
- Jaki kompromis więc proponujecie? - spytał. Ale czy Kutaro był odpowiednią osobą do dyktowania warunków? Przecież to ten cały Tsuki tutaj dowodził. - Mamy dobre intencje i chcemy uniknąć dalszej, bezsensownej rzezi. Na znak dobrej woli powiem wam, że drzwi od szpitala są zanotkowane. To miała być zemsta w razie, gdybyśmy tutaj umarli. - przymrużył oczy. - Mam nadzieję, że tak się nie stanie.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Tyle pomysłów, tyle planowania, tyle przewidywań przyszłości i klapa… Jeszcze do tego wydawało mu się, że jego szósty zmysł funkcjonował co najmniej niepoprawnie, ponieważ nie połapał się, że stoi naprzeciw nich kolejna grupa z muru. Mieli uciekać, ale jak mieli to zrobić, skoro wszystko od samego początku było przeciwko nim. Wpierw woda rozlana po podłodze, a teraz to. Dzięki bogom nie szedł w pierwszej linii, więc nie przyjdzie mu przyjmować ataków na klatę.
Upewnił się jeszcze, czy gdzieś nie ukrywają się kolejni murarze, ostatnim czego było mu potrzeba to żeby dostał notką w plecy. Jeśli miał tutaj umrzeć to chciał chociaż stanowić jakieś zagrożenie, a nie kolejną szczerbę na czyimś ostrzu. Jednak oprócz przeskanowania okolicy nie wykonał żadnego więcej ruchu. Nie był tutaj sam, a Minoru nie lubił wciągać swoimi decyzjami innych osób w niebezpieczeństwo.
Dlatego też nie zareagował gdy jeden z najemników Shi no getto, chcąc chyba wzbudzić w nich skrupuły, zaczął bezczelnie wymyślać i oskarżać ich o rzeczy których nie dokonali. Na całe szczęście pałeczkę pierwszeństwa w ich grupie postanowił przejąć Ao, zwany przez wszystkich samurajem. Trzeba było mu przyznać, że zgrabnie operował słowami. Choć nie do końca był przekonany czy dobrym pomysłem było zdradzać im to, że zaminowali szpital. Nie odzywał się przez całą jego przemowę, ani w żadnym innym momencie. Starał się być czujnym, gdyby któreś z ich przeciwników postanowiło zrobić coś głupiego. A zwłaszcza ten nagi zboczeniec z wielką kosą, temu ufał najmniej. Ale jeśli uda się rozwiązać całą tą sytuację polubownie, nie będzie tego żałował. Ta cała wojenka nie była jego wojną. Od początku szukał powodu, dla którego walczył za Uchiha. Nie znalazł go jednak, a gdy poczuł do tego, że może nie wyjść z tego miejsca żywym… Chciał już tylko odejść… i zabrać ze sobą Misae.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei znalazł się w sytuacji gdzie prawda miała najmniejsze znaczenie. Dla kogo oni właściwie walczyli, kto właściwie leżał w tym błocie i dlaczego. Chłopak wstał z ziemi, obserwując jak wokół rozbrzmiewała wojenna zawierucha. Mimo że próżno było tutaj szukać spokoju, on słyszał jedynie kolejne uderzenia swojego serca. Wojownik z pustyni po prostu nie potrafił pojąć tej beznadziejnej sytuacji, jaki był sens pozbawienia młodych ludzi ich przyszłości. Czy zgraja tubylców równie mocno przejmowała się tym że shinobi zabijają się za nich... Cała ta sprawa tyczyła się właśnie o to, irracjonalność sytuacji gdzie osoby postronne nie potrafiły dojść do porozumienia bez wzajemnego wybijania się nawzajem. Rei spojrzał na Tatsuo do którego podbiegli już towarzysze z którymi razem wyruszyli, wiedział że chociaż ta jedna osoba jest na razie bezpieczna. Czy Rei właściwie przygotował się do tej wyprawy, czy pomoc strażnikom granicy z nieznanym światem była właściwym wyborem. Shinobi pozostawił czarny twór na ziemi, licząc że nikt nie zwróci uwagi na te drobinki które zaczęły niemal otaczać jego ciało. Zanim upadł na kolana czując że opuszczają go siły, ktoś jednak postanowił zainteresować się jego losem. Przywódca ich kolorowej grupy przywrócił go do rzeczywistości, pozwalając mu nawet potrzymać przez chwilę kosę ociekającą świeżą krwią. Rei tylko uśmiechnął się do niego, nie mając nawet siły żeby skomentować jego pojawianie się kolejnym głupim tekstem. Właściwie to chciał tylko wydostać się z tego miejsca, pozostawiając za sobą cały ten syf. Flary na horyzoncie wskazywały że mur potrzebuje ich pomocy... Coś działo się w miejscu które zostawili by wykonać zwiad, zwiad który zamienił się w spotkanie z poplecznikami tubylców. Chłopak ruszył za swoim wybawcą, zastanawiając się czy powinien zebrać za sobą twór który stworzył. Zanim jednak podjął właściwą decyzję, ich drogę przecięła inna grupa... Kolejni ludzie którzy w tym przedsięwzięciu stanęli po drugiej stronie barykady. Zero spoglądał na każdego z nich, wiedząc że potencjalne starcie mogło wywiązać tylko więcej ofiar. To nie była kolejna misja, gdzie walczył z bandytami i zdrajcami klanu. Kilka kroków dalej stał chłopak mogący być w jego wieku, tak samo niedoświadczony, tak samo pozbawiony właściwiej wiedzy dlaczego to wszystko musiało się wydarzyć. Jednak czy mógł być tego pewien, wszystko co wiedział to te kilka zdań które wypowiedział. Jeśli kłamał to powinni szybko podjąć decyzję... Kto atakuje szpital z bezbronnymi by zyskać na własnych planach. Maji zacisnął pięści starając się powstrzymać krzyk, jego pierś unosiła się raz za razem targana głębokimi wdechami. Chciał zniszczyć ich wszystkich, miał ochotę rozwalić każdą przeszkodę żeby tylko zakończyć ten bezsensowny spór. Mógł być głównie zły na siebie, brakowało mu siły żeby uratować towarzyszy. Każdy nosił widoczne ślady bitwy, poparzenia, zniszczone części garderoby, krew która powoli sączyła się ze świeżych ran. Tatsuo ledwo stał o własnych siłach, on sam odzyskał część władzy nad ciałem po wydostaniu się z gruzowiska... Teraz wszystko zależało od golasa z kosą, i młodziana który stał naprzeciw niego. Jednak wtedy stało się coś innego, Rei po prostu nie wytrzymał... Był z pustyni, tam krew ciągle wrzała niczym lawa w aktywnym wulkanie.-Myślicie że jesteście inni niż my!
Chłopak zrobił dwa kroki w przód, spoglądając z niebezpiecznym wyrazem twarzy na grupę najemników.-Nazywam się Rei i pochodzę z pustyni, nigdy wcześniej nie byłem na murze... Nigdy wcześniej nawet nie zdawałem sobie sprawy że mogę kiedyś oglądać tyle śmierci w jednym miejscu. Za kogo wy właściwie walczycie?, za tubylców, za Uchiha, a może za kogoś kto kryje się w mroku sterując każdym kolejnym krokiem.
Rei spojrzał na własne dłonie, nie zdając sobie sprawy że od kilku chwil drżą niebezpiecznie.-Przecież tubylcy nie zrobią z was bohaterów... Nie twierdzę że system muru jest właściwy, że powinniśmy się zamykać na to co znajduje się za jego granicami. Jednak jesteśmy nowym pokoleniem, to my powinniśmy budować naszą przyszłość, powinniśmy zostawić po sobie coś więcej niż kolejne bitwy na kartach historii.
Chłopak był już w amoku wszystkiego co działo się wokół, chciał przetrwać, chciał żeby inni przetrwali... Jednak był gotów do starcia jeśli inni nie znajdą pokojowej drogi.-Możemy wszyscy się tu pozabijać... Ale co nam z tego przyjdzie, kto właściwie zyska na naszej śmierci. Chciałbym tylko znowu zobaczyć pustynię, spróbować ciasta swojej mamy... To są rzeczy dla których warto żyć, o takie rzeczy trzeba walczyć. Jeśli osłabimy własną siłę, to nic i nikt nie ochroni nas przed zalewem tego co kryją nieznane ziemie
Rei chciał tylko przemówić do ich rozsądku, przecież tamci też widzieli rzeź która się tutaj odbywała... Mieli uczucia i musieli posiadać chociaż niewielkie pokłady chęci żeby zmienić to co na pierwszy rzut oka było złe... Ktoś wreszcie musiał zacząć walczyć dla wszystkich, nie zamykać się jedynie na własnym podwórku. Wojownik z pustynnego klanu zrozumiał jaką rolę chciał odegrać na tym świecie, jego dziecinne mrzonki właśnie się skończyły, pozostała jasna droga która prowadziła w jednym celu. Czy będzie w stanie za nią umrzeć?, jeśli istnieje coś takiego jak reinkarnacja to umrze nawet kilka razy... Ktoś musiał naprawić ten świat.

  Ukryty tekst

[Tatsuo]

Spadające wolnym ruchem płatki śniegu powoli, lecz jak mniemać mogę, skutecznie zasypywały miejsce bitwy. Już za jakiś czas nikt nie będzie pamiętał o tych, którzy tutaj poświęcili swoje życie w zamian za obronę własnych, a być może postawionych im przez kogoś ideałów, za którymi ślepo podążali. Nie ma co ich winić. W końcu każdy z nas ma jakiś cel w swoim życiu i niejednokrotnie nadają nam go inni. Silniejsi, ci do których czujemy respekt czy jakiekolwiek poważanie, a może po prostu przez historię i rodzinne konotacje zostają nam przypisani, aby się wysługiwać niższym szczeblem, do którego należymy. Ja chciałem być ponad to, brać od każdego to, co chciałbym w sobie mieć i iść dalej, wyznaczając sobie ścieżkę własnego życia. I gdzie mnie ona zaprowadziła? Na skraj własnej śmierci. Nawet nie znam imion osób, z którymi przyszło nam przed chwilą walczyć. Nie zobaczę tego, co czuli, o czym marzyli i kogo zostawili w domu. Byli po prostu kolejnym rzuconym przez kapitanów mięsem do zajęcia uwagi. Nie taki był mój cel, nie tak sobie wymarzyłem to miejsce, w którym przyszło mi teraz leżeć. Może mimo wszystko nigdy nie brałem udziału w sterowaniu swoim losem, a zawsze robił to ktoś za mnie, poruszając sznureczkami mojego ciała, podobnie jak robił to w obecnej chwili Kutaro, zajmujący się moimi plecami, aby jakkolwiek wyglądały. Z każdym ruchem bandaża czułem, jakby nadpalone skrawki mojej skóry dawały o sobie znak raz jeszcze, przypominając o minionych dosłownie sekundy temu wydarzeniach, wywierając na tyle piekący ból, że nawet moja zmęczona twarz nie była już w stanie ukrywać marności, jaka spotkała jej właściciela. Ciężko oddychając, a raczej z trudem łapiąc powietrze, nie miałem siły ani chęci nic powiedzieć. Położyłem trzęsącą się, zwisającą bezwiednie rękę na dłoni Kutaro. Byłem mu naprawdę wdzięczny. Chciałbym tyle mu powiedzieć, ale... ale nie jestem w stanie. Nawet moje myśli powoli stawały się coraz cichsze, spokojniejsze, aż całkowicie się wyłączyły, pozostawiając jedynie ciemność i pustkę. Nie, to z pewnością nie była droga prowadząca do światła, którą miałem się nie poruszać. 

A jednak w końcu do mych przymkniętych oczu zaczęły docierać promienie światła. Nie, nie nastał ranek i nie wyszło Słońce, które dawało ludziom energię do życia i cieszenia się nim. Ogień, rozpalone pochodnie i palące się ogniska. To jedynie wyznaczało teraz bieg życia i wskazywało marynarzom gdzie mają płynąć. Dopiero teraz, gdy ciało me zostało położone nieco niżej na ławce, spostrzegłem, kto mnie dowiózł w to miejsce. Cóż. Może gdybym miał więcej siły, bardziej zaskoczyłaby mnie niecodzienna aparycja Tsukiego, lecz w obecnym stanie czułem się bardziej jak po alkoholu, gdzie jedna barwa łączy się z drugą, a wszystko, co widzę, jest wielokrotnie rozmazane. Nie kwestionowałem tego, co pragną ze mną zrobić, o ile ktokolwiek spytałby się tutaj o zdanie niemalże trupa. Pozwoliłem swej głosie swobodnie zawisnąć z drewnianej belki, spoglądając tępo w ziemię. Od pewnego czasu stało się to moim jedynym i ulubionym zajęciem, lecz gdy się nie ma tego, co się lubi, to trzeba radość czerpać z nawet najmniejszych rzeczy. – Ajss~ – Syknąłem cicho z bólu, gdy ręce opatulone chakrą medyczki dotknęły mego ciała. Jakbym zatopił się w lodowatej wodzie po całym dniu spędzonym w upale. Z jednej strony nieopisana przyjemność, a z drugiej nieprzyjemne szczypanie narastające wraz z każdym znikającymi poparzeniem. Blizn pewnie nie uda się wyleczyć, ale kto by chciał ingerować w naturalny płaszcz dany nam przez naturę. Teraz, gdy ból coraz mniej zakłócał moje myślenie i funkcjonowanie, spostrzegłem gdzie się znajdujemy. Może nie tyle konkretne miejsce, bo jakoś poznawanie topografii muru nie specjalnie mnie interesowało w przerwie między przerwami, ale zjawienie się na horyzoncie kolejnej grupy, nie wydającej się być przychylnie do nas nastawionych, wcale nie napawała optymizmem.

Zbierając siły w swych rękach, podniosłem się wreszcie do pozycji siedzącej, wypuszczając ciężko zgromadzone w sobie powietrze. Ułożywszy swe obie dłonie na rękach blondynki, uśmiechnąłem się ciepło (och z poparzeniami to już naprawdę ciepło) w jej stronę, delikatnie przymrużając oczy. – Dziękuję ci. Myślę jednak, że nie warto, abyś traciła na mnie swoją siłę. Chyba... – Trudno się mówi o tym, że jest się niewartym niesionej pomocy, nawet jeżeli wiesz, jak się to może skończyć. W końcu przecież i moje prochy mogą zostać przysypane śniegiem i zapomniane. Może szczęśliwie jakiś koń we mnie wdepnie i rozniesie mnie nad piękne morze. – Chyba. – Wzruszyłem bezsilnie ramionami. Kutaro, Kagutsuchi, Rei, Tsuki. Oni potrzebowali tego o wiele bardziej niż ja. Z pewnością Inoshi przydałaby się im bardziej. A z drugiej strony... boję się, tak po prostu po ludzku, że zabraknie mi sił na to, aby to przeżyć. Wygrzebałem dłonią niewielkie zawiniątko, z którego odpakowałem zjedzoną po chwili pigułkę. Niech się przyda do czegoś wreszcie. – Będzie dobrze, prawda? Hm. Będzie dobrze. – Wyszeptałem cicho ostatnie zdanie. Nie wierzyłem w nie, ale skoro sam w nie nie uwierzę, to kto to zrobi zamiast mnie?

  Ukryty tekst

[Azuma]

Uciekali. Pokonani. Skaleczeni. Uchiha Shiro zdołał dociągnąć Azumę aż do stajni. Był to prawdopodobnie ostatni punkt zabudowy Sho no Geto - miejsca, które okazało się zabójcze. I to własnie tam, tego strasznego dnia, chłopak odczuł pierwsze, ludzkie odruchy ze strony tych, którzy zaplanowali cały ten przeklęty wypad. Dowódca jego grupy błagał go o wybaczenie. Przepraszał, a nawet zdobył się prawie na niemalże ojcowski ruch, gdy położył Azumie dłonie na ramionach.
- Ja… Proszę, opuśćmy już to przeklęte miejsce - tak wypowiedziane słowa z ust dziecka, wprost mówiły o tym w jakim znajdował się stanie. Dopiero gdy mężczyzna go puścił, Azuma odkrył że ma mokrą twarz. Łzy samoczynnie mu leciały z oczu. Nieświadomy tego stanu, zwyczajnie płakał. Szybko otarł twarz w łokieć, nie chcąc przed Shiro wyjść na zwyczajnego mazgaja. Był shinobi i musiał się zachowywać jak na człowieka o takiej funkcji przystawało. Gdy Shiro więc wyjawił co dalej zamierzają, Azuma wciąz z wilgotną twarzą pokiwał głową na wznak, że zrozumiał.
- Nie na tak dużym - odparł, spoglądając na wierzchowce, które aż rwały się do opuszczenia stajni. Konie były niespokojne, co wprost sugerowały gwałtownymi uderzeniami kopyt o podłoże. - Spróbuje… nikogo więcej nie zawieść - dodał ciszej, gdy wprost padło pytanie czy poradzi sobie z osiodłaniem wierzchowca. Uchiha Shiro miał w tym czasie zorientować się czy będą w stanie konno opuścić mury Shi no Geto. Przed opuszczeniem stajni, poinstruował młodszego członka klanu o tym czego się może spodziewać i jak się powinien zachować.
Azuma wolał wcale nie rozpatrywać takiego scenariusza, ale nie był głupi i wiedział że musi się na wszystko przygotować. Niemniej wolał nie myślec o tym co spotka Shiro gdy trafi na mężczyznę, czy tez potwora, który na ich własnych oczach, pomimo zwęglenia własnego ciała, jak gdyby nigdy nic, poniósł się z ziemi i przemówił. Tu, pomimo strachu, gorycz znowu wlała mu się w gardło gdy uświadomił sobie na jakie niepotrzebne poświęcenie naraziła się Tamaki i Ame. - Wszystko na nic - gwałtownie zamachnął się i kopnął w belkę podtrzymującą dach stajni.
Shiro wyszedł, a Azuma spojrzał na pozostałe wierzchowce. Nie wiedział czy poradzi sobie z osiodłaniem obu, dlatego postanowił w pierwszej kolejności zlokalizować te najspokojniejsze konie. Jego dotychczasowe doświadczenie w jeździe opierało się na przejażdżce kucykiem oraz jazdą na przyczepie wozu. Oczywiście widział jak ludzie powożą, co rzucają w kierunku konia gdy chcą przyspieszyć, ale zatrzymac się. Niemniej brakowało mu praktyki w obyciu. Dlatego bardzo ostrożnie podszedł do śniadego ogiera, który z równie wielką uwaga spoglądał na chłopca.
- Ciii… Ja tez chcę się stąd wydostać…. Pomożemy sobie nawzajem? - chłopak wyciągnął powoli rekę, spodziewając się, że wierzchowiec może zechce ją obwąchać, niemniej już się na początku przeliczył. Koń tylko prychnął, odwracając na chwilę łeb by z niezadowoleniem tupnąc przednią, a potem tylnią nogą. Uchiha jednak nie zrezygnował - dostrzegł obok kopke siana, więc jeszcze raz powtórzył manewr, tym razem mając w wyciągniętej przed siebie ręce, trochę siana.
Parę minut później, śniady ogier miał załozoną uzdę, a na jego grzbiecie był specjalny podkład. Lejce były przywiązane do słupa, który jeszcze parę chwil temu kopany przez młodzieńca. Zadowolony z siebie Azuma otarł czoło, a następnie zbliżył się do bram stajni, aby kątem oka zerkną na to się dzieje na zewnątrz.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Isei]

WAKE UP TO REALITY! Oczy zapiekły go dużo mocniej niż podczas rozmowy z Sae. Zabolały. Wzrok jednak zamiast się pogorszyć, polepszył się. Wyostrzył. Chłopak nie zastanawiał się, co własnie zaszło. Nie miał na to czasu. Złapał za torby, które miała przy sobie dziewczyna, a następnie sprawnie podpiął wszystko do siebie. Był niemalże gotów, zostało tylko szybko zmyć z siebie większe plamy krwi i założyć maskę demona Oni. Nie chciał, by jego twarz, która gdzieniegdzie pewnie nadal miała plamy krwi była widoczna gdy opuszczą szpital.
Wreszcie ruszyli, pierwszy przez drzwi przeszedł Ao, a potem cała reszta, a to co zobaczyli na zewnątrz było tym, co chcieli uniknąć. Grupa, która rozbiła towarzyszy Ao, zmierzała w kierunku szpitala. Isei wsunął dłoń po płaszcz, a gdy Ao dał znak by się zatrzymać, zamarł w bezruchu. Nie chciał robić niepotrzebnych ruchów. Fakt, że grupa Kagutsuchiego była tutaj oznaczał jedno. Grupa dywersyjna została rozbita, zgodnie z tym co powiedział Ao. Nie kłamał... Sądząc po ranach jakie Kagutsuchi, Jashinista, Rei, Kutaro i Tatsuo - o ile jego też mógł dostrzec, mieli na sobie... również ponieśli straty. Niestety, nie mieli ze sobą żadnych jeńców, a to oznaczało, że mały Azuma... Ame, którego może Isei nie dażył sympatią, ale nadal był jego krajanem. Tamaki... Skoro nawet Tamaki, vice-mistrzyni turnieju nie dała im rady... Byli na przegranej pozycji, już od samego początku. Chłopak wyjął powoli dłoń, zaciskając ją w pięść. Był zły, na to wszystko, miał tego dośyć. Zabił Akane, właśnie dlatego, że nie chciał doprowadzić do niepotrzebnych walk, do rozlewu krwi. Jeżeli któryś z jego sojuszników próbowałby zrobić to samo i tym razem. Nie krępowałby się i zrobiłby to jeszcze raz. Miał jednak nadzieję, że nie będzie zmuszony podejmować tej cięzkiej decyzji kolejny raz.
Gdy Ao zaczął mówić, chłopak dokładnie przyjrzał się stojącym przed nimi Shinsengumi. Obserwował dokładnie każdy ich ruch, sam zaś starał się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Prawa ręka zaciśnięta w pięść powoli zaczęła wracać do pozycji wzdłuż ciała. Lewa dłoń zaś powędrowała do lewej kieszeni. Isei był rozluźniony, zasłonięty przez ludzi przed nim, bo stał w 'drugim rzedzie'. Był też wysoki, więc nie miał problemu by spoglądać na nowoprzybyłych.
Isei stał w bezruchu, do momentu gdy Kutaro zaczął oskarżać ich o zabijanie bezbronnych cywili, palenie szpitali, czy dobijanie rannych w szpitalu. Lewa ręka powoli, nie gwałtownie, zdjęła maskę, przesuwając, a jego oczy zaświeciły czerwienią. W sumie, bardziej spostrzegawczy z nich, mogli od razu dostrzec czerwony koloro oczu spod maski. Chłopak wziął głęboki wdech, a następnie krzyknął w stronę Kutaro, nie zważając na to, co mówił Ao. Prawdopodobnie wszedł mu w zdanie.
- Zabiłem swoją towarzyszkę, rodaczkę - by powstrzymać to o czym tak ambitnie wygadujesz! - powiedział mocno zdenerwowany w stronę Kutaro. Był zły, ale nie miał zamiaru dać się sprowokować byle najemnikowi. Po tym, dał dokończyć Ao lustrując wszystkich bardzo dokładnie i spokojnie. Kiedy wreszcie skończyli, samuraj zdradził nie tylko ich plan, ale również pułapkę, którą zastawili na ewentualnych przybyszy. Cóż, było to troche niefortunne, niemniej jednak liczyli się z najgorszym - czyli z tym, że zginą, próbując opuścić Shi no Geto, bądź dotrzeć do dowództwa.
- Żaden z nas, nie chce mordować! Jedyne czego pragnę to zakończenie tego wszystkiego... By nikt nie musiał dziś już umierać. Wyższe cele, dzicy, uchiha, Mur... To wszystko przestało mieć znaczenie! Nikt nie zwróci życia tym, którzy dziś polegli... Jedyne co możemy teraz zrobić, to powstrzymać ten cały cyrk. Powstrzymać te pieprzoną spiralę nienawiści, napędzaną tylko przez to, że ideały jednej i drugiej strony, nie mogły spotkać się po środku... - westchnął spoglądając na nagiego Shirogane. Był ich dowódcą, zadeklarował, że mają tylko jedno wyjście. A Isei nie widział w tym konflikcie, żadnej szansy na wygranie. Ich dowódcy nie mieli planu B. Ich dowódcy, nie mieli nawet planu A, który mógłby zadziałać... Po za tym, co oznaczało zwycięstwo? Śmierć Kyou? Annihilacja shinsengumi? Jak mieliby to zrobić. Po co mieliby to robić. To wszystko traciło sens, ich 'sprawa' traciła sens.
- Shirogane Taichou. Nie chcemy z Wami walczyć. Nie chcemy przelewać bezsensownie krwi... - wzruszył ramionami, nieznacznie. Wiedział, że być może to jego ostatnie słowa. Spojrzał na Jina, przymykając na moment oczy, następnie odwrócił głowę spowrotem na Tsukiego. - Zakopmy ten topór wojenny, wy jesteście ranni - zapewne wyczerpani. My również ponieśliśmy dziś straty. Straciliśmy towarzyszy... Nie wiemy nawet w imię czego, lub kogo mielibyśmy dalej walczyć... Załatwmy to pokojowo! - powiedział i pochylił delikatnie głowę, maskę w lewej ręce przykładając do piersi w geście szacunku do osoby, która przed nim stała. On nie chciał umierać, nie chciał też, by jego towarzysze musieli witać się dziś z Shinigami. Byli skazani na decyzję Jashinisty oraz jego kompanów. Musieli modlić się, by nie spotkać się z Akane po drugiej stronie. Tylko tyle im zostało... mieć nadzieję. Nadzieja umierała ostatnia.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ayatsuri Yuu]

Trzeba było przyznać, Kagutsuchi mylił się co do Harikotto. Chłopak może wyglądał niepozornie, ale przyszedł na Mur jak na wojnę, doskonale uzbrojony. Ucieczka spod ostrzy lalek Yuu również była imponująca, choć pewnie tamten planował po prostu atak, a tak się po prostu złożyło. Jak jednak wspomniał samuraj - jemu się to już nie przyda.
Opuścili więc szpital i od razu natrafili na kolejny problem, jeszcze większy niż poprzedni.
-Kurwa. - chyba po raz pierwszy wyraźnie zaklął w swoich myślach, widząc co ich czeka przed szpitalem. Grupa Kagutsuchiego. A dokładniej mówiąc grupa Shirogane. Poraniona, to prawda, ale wciąż mocno się trzymająca. Do tego wśród nich była medyczka, która trochę wcześniej opuściła szpital. To mogło wywołać tylko i wyłącznie problemy. Co dokładnie powiedziała tamtym? Czy domyśliła się, że Ayatsuri był, wedle rozumienia Tsukiego, zdrajcą? Dla bezpieczeństwa cofnął się między marionetki. Może go nie rozpoznają? Wtedy sytuacja mogłaby się zrobić jeszcze bardziej problematyczna. Mogłaby też się trochę uprościć, jeśli odpowiednio pokierowałby rozmową, ale w takim wypadku wiele zależałoby od Inoshi. Póki co postanowił poinformować szybko tymczasowych towarzyszy, z kim mają do czynienia.
-Ten nagi to dowódca Zwiadowców, prawdopodobnie najsilniejszy człowiek na Murze po Protektorze. A może i przed nim. Czarnowłosy obok doskonale posługuje się ogniem. Okularnik kawałek dalej mówił, że zajmuje się wsparciem, ale bez konkretów. Ten z różowymi włosami z kolei pochodzi z Kinkotsu - to może oznaczać, że panuje nad piaskiem albo może kontrolować wszelkie bronie jakby nic ich nie przyciągało do ziemi. - krótki skrót, ale te informacje mogły być na wagę złota, gdyby nie udało im się załagodzić sporu. Oczywiście wszystko wyszeptał, inaczej mogłoby to zostać odebrane jako przynajmniej nietaktowne przez stojących naprzeciwko.
Samuraj doskonale opanował sztukę pięknego wysławiania się, tyle że potem okularnik zaczął mówić jakieś farmazony. Yuu miał ochotę porządnie mu przyłożyć za fałszywe oskarżenia, ale czerwonooki wszystko wyjaśnił. I wtedy wystąpił Rei, cały na biało. W zasadzie nie, ale przekroczył granicę, wytyczaną przez oddział, którego był częścią. To mogło rozpętać burzę. I zaczął mówić. Jego słowa były tak oderwane od rzeczywistości, jak tylko można sobie to było wyobrazić. Yuu po prostu zamrugał, chwilowo nie wiedząc co dokładnie się dzieje. To nie pierwszy raz kiedy różowowłosy miał na niego taki wpływ. Ich osoby różniły się od siebie tak bardzo, jak tylko można było sobie wyobrazić. Wywoływał on po prostu ból głowy u Shinsena.
Nie wystąpił do przodu, ale odezwał się spokojnie, ignorując większość treści, jaką tamten wypowiedział, wolał odnieść się do bólu, jaki tamten odczuł wcale nie tak dawno temu:
-Naprawdę uważasz, że to nas powinieneś pouczać? Czy to któryś z nas zdążył Ci już dzisiaj coś połamać? Wolisz stać po stronie ludzi, którzy łamią kości sojuszników czy tych, którzy chcą by ten Mur działał lepiej? I nie mów o tym, co za Murem komuś, kto już tam był, kiedy sam nic o nim nie wiesz. Zgadza się, nie jestem najemnikiem, a jednym z wielu Shinsenów, który uważa, że coś musi się zmienić. Skoro jeden z Dzikich aktywnie wspiera walkę z Antykreatorem, oznacza to, że nie są tak do końca źli. - tak, powiedział wprost o swoich sympatiach przed Sokołem Zwiadowców i znanym mu Wilkiem, a także członkinią Sekcji Badawczej. Chyba nie będzie miał czego szukać na Murze, jeśli to się nie powiedzie. W pierwszej chwili myślał raczej o udawaniu wiernego głupim pomysłom Protektora, ale ogień wewnątrz szpitala, mimo że go nie dosięgnął, to zahartował. To nie był czas na ukrywanie prawdy, a te wydarzenia, gdy zdołał po kilku chwilach dojść z nimi do ładu, uczyniły jego przekonania twarde niczym stal z Kantai. Pozostali wokoło mogli tego nie zrozumieć, byli tylko najemnikami. Oczywiście nie było nic złego w byciu najemnikiem, ale on był tu, by walczyć za sprawę. Nie zamierzał oczywiście rzucać się na tamten oddział, jeśli tamci ich nie zaatakują, wiedział dobrze że nie ma najmniejszych szans, więc chciał dojść do porozumienia równie mocno jak pozostali.
-Wilku, ledwie godzinę czy dwie temu mówiłeś mi o swoich doświadczeniach z Dzikimi. Były one okropne, ale czy ty zareagowałbyś inaczej niż oni, gdyby ktoś najechał Twój dom? Czy nie chciałbyś go bronić?

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
odznaka ninja, duża torba (z tyłu przy pasie), torba (na lewym boku), dwie kabury na broń (lewe udo), dwie kabury na broń (prawe udo), 10m bandaża zawinięte na rękach, płaszcz, Yakei (oficjalny strój Shinsengumi), duży pojemnik na substancję (na ramieniu - pełen piasku), plecak (na plecach)

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst