Lecznica Ayame i Kenjiego

[Akiba]

Lecznica Ayame i Kenjiego to sporych rozmiarów posiadłość, których sporą część zajmuje dwupiętrowy budynek. Jak sama nazwa wskazuje, w głównej mierze pełni on rolę lecznicy - zarówno dla zwierząt jak i ludzi, choć rodzice Akiby w głównej mierze specjalizują się w naprawie tych pierwszych. Lecznica jest otwarta całą dobę, a zatrudnieni są w niej nie tylko Iryonini, ale też osoby cywilne, które doglądają procesu leczenia psów i ludzi, a także wolontariusze, którzy pomagają w tej ciężkiej pracy. Praktycznie cały czas ktoś się tutaj kręci. Chwilę wytchnienia Inuzuka może znaleźć po wejściu na piętro, bowiem górna część służy jako mieszkanie dla rodziny Akiby. Te z kolei jest całkiem bogato ozdobione, ze względu na prestiżową pracę starszej części rodziny. Poza tym na tych terenach znajduje się spory ogród, w którym rosną różne rośliny - zarówno ozdobne, jak i medyczne.

[Akiba]

  Ukryty tekst

[Akiba]

  Ukryty tekst

[Misae]

Misja C
Akiba
1/... Wiosna. Wszystko budzi się do życia. Ludzie wydają się jakoś życzliwsi, bardziej zadowoleniu. W naturze czuć to drobne podniecenie, ekscytację z narodzin nowego życia. Coraz więcej roślin kwitnie, ptaków zakłada i buduje gniazda. Żyć nie umierać. To był dokładnie jeden z takich dni.
W lecznicy również panował względny spokój. Klientów brakowało, ale ciepła, słoneczna aura nagradzała drobny przestój. Może właśnie takie dni były wyjątkowo istotne? Wtedy kiedy można było odetchnąć od trudów pracy dopiero doceniało się jak dobrze mieć stabilne życie. Pracę. Rodzinę.
Poranek był przyjemny. Można było popijać kawę. Rodzice zajęci jednym ze stałych klientów - starsza pani, która regularnie przychodzi ze swoją suczką Niko - typowym szczekaczem. Podobno kiedyś Ów pani byłą wybitną kunoichi, a jej ninkeny nie miały sobie równych, jednak teraz zdziwaczała na starość, a jej psiaki były bardziej ulicznymi zaczepiakami niż faktycznie wojownikami. Sama Mayuri - bo tak nazywała się dawna wojowniczka bardzo atenycjnie zawsze zmuszała by zarówno Kenji jak i jego małżonka zajmowali się jej psiakami, które przyprowadzała z każdą błahostką. Były jednak dwa powody, dla których warto było spełniać jej zachcianki - po pierwsze pokaźny portfel, a po drugie zdobyta pozycja w klanie, która czyniła jej zdanie naprawdę istotnym. Przynajmniej tyle, że sama sobie w obyciu nie była taka zła.
Kiedy tak można było się delektować czasem ze swoim psim towarzyszem, nagle od drzwi wejściowych rozniosło się donośne walnie. Ktoś bardzo chciał dostać się do środka.

[Akiba]

Akiba lubił wiosnę. W sumie lubił każdą porę roku, poza latem - bo wtedy ludzie się pocili, a Inuzuka musiał cierpieć katusze. Niestety posiadanie tak rozwiniętego zmysłu węchu było momentami klątwą, zwłaszcza jeżeli musiało się obcować z ludźmi, którzy dbanie o higienę traktowali bardzo wyrywkowo. Teraz jednak nie musiał się przejmować tym, co będzie dopiero za kilka miesięcy. Mógł odpocząć - pracy nie było. Jak to zazwyczaj na wiosnę. Prawdziwe obłożenie było zimą, gdy ludzie i zwierzęta mieli tendencję do łamania sobie kości wszelakich, głównie przez zaliczenie spotkania pierwszego stopnia z śliską podłogą. Teraz... raczej było spokojnie. Niebieskooki lubił spokój, ale w swoim nastoletnim serduszku ciągle był Shinobi. Tęsknił za misjami, za podróżą, a jednocześnie bardzo kochał swój dom - Ōkami-den. Leże wilka, nawet pomimo swoich niedoskonałości, ciągle było miejscem, do którego wracał. Znał nastolatków, którzy potrafili się w jego wieku już wyprowadzać od rodziców. Inuzuka taki nie był - rodzina była dla niego na pierwszym miejscu. Choć najważniejsi oczywiście byli rodzice i Fuyu, tak chłopak myślał o całym klanie, jak o wielkiej rodzinie. Los tak chciał, że Inuzuka byli specyficznym rodem - nie łączyły ich żadne więzy krwi. Z punktu widzenia biologii - a na tej młody Iryonin trochę się znał - byli sobie totalnie obcymi ludźmi. Małżeństwa nie były zawierane (jak w niektórych klanach) między już spokrewnionymi ze sobą osobami, lecz z całkowicie obcymi. W żaden sposób nie przeszkadzało to jednak w stworzeniu małego księstewka będącego pod władaniem Inuzuka. Ludzie szanowali jego klan, a on był dumny z tego, skąd pochodzi. I nie był zły na nich, nawet jeżeli niektórzy ludzie, jak chociażby Mayuri, przychodzili do niego z byle głupotami. Jak to się mówi - rodziny się nie wybiera.

Akiba akurat nie robił nic specjalnego. Siedział w pokoju i czytał książkę o nieco bardziej zaawansowanej chemii - czy jak kto woli alchemii. Ostatnio temat tworzenia mikstur bardzo go zaciekawił. Dla Iryonina była to szczególnie ciekawa lektura, bowiem pozwalała poznać nie tylko sposób działania poszczególnych ziół, ale również reakcji organizmów na różne substancje. Niestety - lub stety, zależy jak patrzeć - coś przerwało jego "naukowe badania". Fuyu natychmiast podniosła łeb do góry, gdy tylko usłyszała walenie w drzwi. Akiba spojrzał tylko na nią i wzruszył ramionami, zamykając przy tym okładkę od książki i podnosząc się z siedziska. Skinął głową w stronę Ninkena na znak, żeby poszła z nim. Skoro ktoś nawalał w drzwi, to zapewne nie była to byle głupota, tylko coś poważnego.

Chłopak wraz z psem szybko zeszli na dół, po schodach. Z każdym kolejnym stopniem niemal można było czuć narastającą ekscytację, czy to może odnalazł się jakiś jego zaginiony przed lata kuzyn, czy może pimpuś dostał wzdęć po zjedzeniu starego mięsa. Trochę już tu pracował i wiedział, że takie Niko potrafiły być wrażliwe na dosłownie wszystko, a przewrażliwione właścicielki miały tendencję do panikowania. Nie żeby je za to winił - jeżeli kochało się zwierzaka, to oczywistym było, że jego zdrowie jest dla nas najważniejsze. Tak jak zdrowie Fuyu było najważniejsze dla Akiby. Dla niej też zrobiłby wszystko.
Podeszli do drzwi i otworzyli je, zastanawiając się, jaka przygoda ich dzisiaj czeka.

[Misae]

Misja C
Akiba
3/... Trudno powiedzieć czego mogli się spodziewać idący do drzwi wraz ze swoim psim towarzyszem Akiba. Przyszł oto jemy sprawdzić kim jest pełen natarczywości gość. Czemu się jednak dziwić. Rodzice zajęci, a książka nie zając, może spokojnie poczekać te kilka minut potrzebnych na to by odkryć kim jest tajemniczy jegomość. Czyżby to kolejna wielka przygoda oczekiwała członka klanu Inuzuka? Jedna z tych, po których będzie się bohaterem pieśni i legend kolejnych pokoleń? To by było coś wielkiego.
W końcu klamka została naciśnięta, drzwi pchnięte, a za nimi... obraz, aż łamał serce. Stała tam dziewczyna, miała na oko może 9 lat. Brunetka, z rozpuszczonymi, lekko zakurzonymi włoskami o pięknych, błękitnych oczach, które teraz były czerwone od cisnacych się do nich łez. Czerwone policzki, zasmarkany nos. Kolejne co rzucało się w oczy to było male puchate zawiniątko, które trzymała w ramionach. Co przerażało najmocniej to fakt, że zwierzątko drżało, a jego jasne futerko zabarwione było w szkarłatnych plamach. Im bardziej Akiba przyglądał się dziewczynie tym więcej szczegółów dostrzegał - dziewczyna wyglądała jakby właśnie stoczyła walkę z kotem, była brudna, ze świeżymi zadrapaniami.
-Pomóż... - wydukała przebierając nóżkami w miejscu. Nie wiedziała co ma zrobić dalej. Mogło się wręcz wydawać, że dziewczę nie wie za bardzo co robi, tylko niesiona instynktem dopadła tam gdzie jej towarzysz może liczyć na ratunek. Sama zaczęła dygotać w rytm jaki nadawał jej mały przyjaciół, mimo iż na dworze było całkiem ciepło. Emocje.
Gdzieś z głębi domu słychać było jedynie zawołanie od ojca, który lekko zmartwiony dobijaniem się do ich drzwi chciał się upewnić, że nic poważnego się nie stało.

[Akiba]

Akiba raczej nie miał marzeń być kimś wielkim. Był realistą - o bohaterach się zapominało, prędzej, czy później. O ile nie było się kimś tak potężnym jak Antykreator, to historia zapominała o Shinobi bardzo szybko. Ciągłe był ktoś lepszy, ciągle ktoś zrobił coś większego. Niebieskooki zdawał sobie z tego doskonale sprawę. Można go było opisac na wiele sposobów, ale zdecydowanie nie był niepoprawnym marzycielem. Czasami się śmiał, że idzie na wielką przygodę, ale wiedział, że tak naprawdę z reguły czego go kolejny, nudny dzień. Nic nie skodziło - przyzwyczaił się.

W drzwiach stała dziewczyna. Patrząc po wieku - dziewczynka. Widać było, że nie jest w najlepszym stanie. Zarówno fizycznym, jak i psychicznym. Prawdę mówiąc, wyglądała jak chodzące siedem nieszczęść. Chłopak nie dał jednak po sobie znać, że jest zaskoczony. Mocno zacisnął zęby, aby nie zrobić miny, która wskazywałaby na jego brak pewności siebie, lub coś w tym rodzaju. Spojrzał na dziecko - była zapłakana, przestraszona, chyba nawet nie wiedziała za bardzo, co się wokół niej dzieje. Instynkt kazał jej przyjść akurat tutaj - dlaczego? To chyba oczywiste, on i jego rodzina prowadzili klinikę. Być może kiedyś tutaj leczył się ktoś z jej rodziny, albo pupil kogoś z nich.

Akiba uklęknął przed dziewczynką i spojrzał na nią, kładąc jej dłoń na ramieniu. Był to nie tylko gest mający ją pocieszyć, ale przede wszystkim posłużył do zaleczenia ran dziewczynki. Nie kładł dłoni na widocznych obrażeniach - nie potrzebował tego, był na tyle doświadczonym medykiem, że potrafił leczyć bez wywoływania bólu.
- Fuyu, idź po tatę. - poprosił swojego Ninkena. Mógł oczywiście wydrzeć się, żeby zawołać ojca, ale nie chciał przestraszyć małej. To trzeba było załatwić na spokojnie - albo przynajmniej udawać, że nic się nie stało. Fuyu oczywiście poszła po Kenjiego, tym samym wypełniając prośbę Inuzuki. - Pomogę, pomogę. - powiedział, gładząc małą po główce, dając jej poczucie, że jest bezpieczna. Oczywiście wpuścił małą do środka i zamknął za nią drzwi - żeby miała pewność, że nic zaraz nie zaatakuje jej pleców. Takie małe gesty miały znaczenie - wbrew pozorom nie tylko dla małych dzieci. Podstawy psychologii.
- Jak się nazywasz? Ja jestem Akiba. - rzekł, przesyłając chakrę do jej organizmu, uśmierzając ból i tym samym próbując ją uspokoić. - Już, już. Weź oddech. Wdech. Wydech. - starał się pomóc jej zapanować nad jej emocjami. - Powiedz, gdzie byłaś? Co się stało? - to było najważniejsze - gdzie. Musiał się od niej dowiedzieć jak najwięcej.

Techniki:

  Ukryty tekst

[Misae]

Misja C
Akiba
5/... Sytuacja nie była najprzyjemniejsza. Bez dwóch zdań musiało stać się coś niedobrego. Nie bez przyczyny zwierzątko było w tak złym stanie. Akiba od razu zareagował. Posła swojego ninkena po Kenji'ego, który już szczęśliwie skończył zajmować się Mayuri. Staruszka zadowolona dziękowała za rady dotyczące jakiejś drobnej zmiany na skórze psiny - prawdopodobnie alergii na jakieś pyłki. Co prawda dawna kunoichi zrobiła wielką panikę bojąc się najgorszego, teraz żartowała, że lepiej dmuchać na zimne.
-Napadli... - zaczęła i już miała się odezwać, kiedy nagle rozległ się pisk. Wraz z Kenjim wyszła Mayuri, która widząc dziewczynę dopadła od razu do niej.
-Natsuko! Kochanie moje! Co się stało?! - niemal wypuściła swojego psiaka z ramion - Kenji! Ruszaj się! - ponagliła medyka, który nawet bez jej słów doszedł od razu do potencjalnej klientki, od której zabrał nieszczęśliwą plątaninę sierści i zabrał od razu ją do gabinetu. Sama dziewczynka była bardzo zagubiona w tym wszystkim. Chaos. Obcy ludzie. Jedyne co przyszło jej do głowy to rozpłakać się. Emocje wzięły górę nad zdrowym rozsądkiem.
Staruszka, która chciała początkowo pobiec za weterynarzami jakby kontrolując czy na pewno robią to co powinni, zatrzymała się w miejscu i spojrzała na zrozpaczoną Natsuko. Od razu odstawiła swojego Ninkena gdzieś na podłogę ignorując do tej pory "umierającego" psiaka i skupiając się w całości na nieszczęśliwej brunetce. Przytuliła ją mocno
-Moja biedna wnuczka, co się stało? - zaczęła gładzić delikatnie jej gładkie włoski.
-W lesie... byłyśmy na spacerze.. wtedy wyskoczył... napadł nas... Miko chciała mnie bronić, ale on był za silny... tak bardzo się bałam... - szlochała bez większego ładu i składu Natsuko. Była bardzo roztrzęsiona.

Natsuko
Mayuri

[Akiba]

Dziwne rzeczy działy się w domu Akiby. Chłopak przyglądał się temu wszystkiemu z niemałym szokiem. Owszem, zdarzały się w ich klinice przypadki wymagające pilnej interwencji, ale zawsze były dla niego takim samym szokiem. Krew, choć tak powszechna w jego zawodzie, za każdym razem, gdy się pojawiała, to wywoływała niestety negatywne emocje. Niestety, ale będąc lekarzem trzeba było się przyzwyczaić do brodzenia we krwi. Na szczęście jego ojciec był już przyzwyczajony i doskonale wiedział, co robić w takich sytuacjach. Chłopak podleczył rany dziewczynki, a sprawę psa zostawił specjaliście - swojemu ojcowi. Był na tyle doświadczonym Iryoninem, że z całą pewnością poradzi sobie z tym przypadkiem. A przynajmniej taką nadzieję miał chłopak. Teraz jednak pies nie był na pierwszym planie, lecz dziewczynka. Mała, zapłakana, zagubiona.
- Natsuko, spójrz na mnie, hmmm? - poprosił chłopak, spoglądając na nią swoimi niebieskimi oczami. Aparycję chłopak miał przyjemną, a mimikę starał się zachować spokojną - po to, by dziewczynka miała pewność, że jest bezpieczna. - Nic Ci nie grozi. Już spokojnie. Mój tata zajmie się Miko i wszystko będzie dobrze, tak? - zrobił krótką przerwę, oczekując, że dziewczyna zwróci na niego uwagę. - Babcia jest przy Tobie, spójrz. - wskazał skinięciem głowy na kobietę. Na szczęście staruszka, choć miała tendencję do panikowania i bycia momentami typową starą babą, tak teraz widać było, ze zależało jej na swojej wnuczce. - Natsuko, nie martw się, na spokojnie. Nie musisz już się bać. Zaraz to wyjaśnimy. Gdzie w lesie? W którym? Pokażesz paluszkiem w którą stronę? - oczywistym było, że jeżeli coś, lub ktoś zaatakował małą dziewczynkę z psem na spacerze, to musi to zostać zbadane. Akiba znal Ōkami-den - w końcu żył tu od urodzenia. Znał różne miejscówki, laski, parki. Pytanie tylko, czy było to zwierzę, czy może jakiś człowiek, który chciał skrzywdzić dziecko.
Fuyu w tym czasie podeszła do dziewczynki, "szturchając" ją nosem - gest, który z pewnością był słodki i miał pocieszyć dziewczynkę. Nie było to jednak czysto altruistyczne zachowanie. Suczka dzięki bliskiemu kontaktowi z dziewczynką mogła wywąchać na jej ciele zapachy. Takowe prawdopodobnie zostały na Natsuko, ze względu na spotkanie pierwszego stopnia z oprawcą. Musiała zapamiętać je na przyszłość i stwierdzić, czy należały do człowieka, czy może zwierzęcia.
- Kto to był, powiesz mi? - kontynuował Akiba.

[Misae]

Misja C
Akiba
7/... Dobry medyk musiał nauczyć się wielu rzeczy. Od zawiłych technik medycznych, skomplikowanej anatomii ludzkiego ciała - w przypadku Akiby nie tylko ludzkiego; po liczne procedury. Była jednak jedna rzecz najważniejsza, której znaleźć nie dało sie w żadnym podręczniku. Doświadczenie. To ono pozwalało zachować zimną krew w każdej sytuacji i z chłodnym umysłem podejmować najlepsze, czasem nie łatwe decyzje.
Młody Inuzuka początkowo lekko przytłoczony sytuacją, kiedy tylko nabrał pewnosci zabrał się za działanie. Dziewczynka uniosła na niego zapłakane spojrzenie kiedy tylko uklęknął przy niej. Pociągnęła noskiem. Skinęła potulnie głową na zapewnienie, że cokolwiek ją spotkało już teraz pójdzie tylko ku dobremu. Nawet Mayuri przytaknęła chłopakowi mówiąc coś kojącego do ucha dziewczynki. Miała nadzieję ją w ten sposób uspokoić.
-T-tam na skraju... - wskazała gestem dłoni kierunek.
-Natsuko! Wiesz, że miałaś nie chodzić sama po lesie! To niebezpieczne! - babcia jakby na chwilę zapomniała o całej tragedii sytuacji, przerażona lekkomyślnym zachowaniem wnuczki postanowiła ją zganić. Czy słusznie? Na pewno trochę tak. Czy w dobrym momencie? Zdecydowanie nie. Natsuko od razu załkała głośniej.
-Przepraszam! Ale... ale to był spacer... i pogoda ładna... wtedy wyskoczył on... taki duży wilk - zaczęła dygotać na wspomnienie o swoim oprawcy. Fuyu, która zaczęła sprawdzać pozostawioną na dziewczynce woń nie musiała się zgodzić. Jakieś zwierzę. Psowate. Trudno powiedzieć czy pies czy wilk - na pewno o bardzo dzikiej, leśnej woni.
-Nie mów mi, że widziałaś Inuye! Dziecko nigdy nie chodź sama po lesie! To się mogło skończyć tragicznie! - staruszka zdawała się byc teraz równie przejęta co mała brunetka. Słowa wnuczki bardzo, ale to bardzo ją zmartwiły.

Natsuko
Mayuri

[Akiba]

Doświadczenie - tego Akiba jeszcze nie miał. Przynajmniej w kwestii praktycznej, bo część teoretyczną jak najbardziej znał. Choć zdarzało mu sie asystować przy różnych operacjach wykonywanych w klinice, tak nigdy bezpośrednio od niego nie zależało czyjeś życie. Z pewnością jednak przyjdzie czas, gdy tak się stanie. I wtedy będzie trzeba zachować zimną krew. Na ten moment jednak kwestia nie nachodziła na sztuki medyczne, lecz na bezpieczeństwo jego rodzinnego miasta. Jeżeli coś pałętało się w lasach w okolicy i na dodatek stanowiło zagrożenie, to trzeba było się tego szybko pozbyć.
- Hmmm... - zadumał się Inuzuka. Bardzo dziwnym było, że wilk zaatakował dziewczynkę. A jeszcze dziwniejsze było to, że ona w ogóle zdołała tutaj dotrzeć wraz ze swoim psiakiem. Co stało za tak nietypowym zachowaniem zwierzaka? Było wygłodzone po ziemie? Może miało wściekliznę? Zostało czymś sprowokowane? Na ten moment nie miało to większego znaczenia. Liczyło się tylko to, że coś zaatakowało mieszkankę Ōkami-den, bezbronne dziecko, które nie miało możliwości podjęcia jakichkolwiek działań. Została jej tylko ucieczka - na całe szczęście udana.
- Czuję zapach. Psowate. Ale nie jestem w stanie określić konkretnej rasy, czy to wilk, czy pies. Może nawet jakiś Ninken... - zaszczekała Fuyu do swojego właściciela. Chłopak przytaknął głową na znak podziękowania. Na całe szczęście tylko on był w stanie zrozumieć mowę swojego psa, także postronni nie wiedzieli o rozmowie. W tym czasie babcia zwróciła uwagę na nieodpowiedzialne zachowanie swojej wnuczki. Akiba nie skomentował tego w żaden sposób. Próba uspokojenia kobiety z pewnością narobiłaby jeszcze większego harmidru, niż był w tym momencie. Bez znaczenia, czy dziewczynka popełniła głupotę, idąc sama do lasu - trzeba było się tym zająć.
- Trzeba to zgłosić do władz klanowych. Niech Pani to zrobi, a ja już teraz zajmę się tą sprawą. - zadecydował białowłosy, spoglądając przy tym na staruszkę. - Jeżeli coś rzeczywiście łazi po lasach i atakuje ludzi, to trzeba się tym zająć. Wspominała Pani coś o "Inuye". Mogłaby Pani rozwinąć temat? - nie za bardzo wiedział, czy kobieta mówi teraz o jakimś rodzinnym Ninkenie, czy może to jakaś stara legenda, której akurat nie dane mu było usłyszeć. Tak czy siak - każda informacja mogła być pożyteczna.

[Misae]

Misja C
Akiba
9/... Jedyną osobą, która kątem oka dostrzegła i zrozumiała, że między psem i chłopakiem wywiązał się dialog była staruszka. Sama miała za sobą bardzo wiele lat takiej współpracy więc bez najmniejszego problemu wyłapywała tego typu szczegóły. Nic nie mówiła. Była to sprawa między tą dwójką, szczególnie, że Akiba okazał się być bardzo przejęty wydarzeniem, jakie spotkało Natsuko i od razu przeszedł do działania.
-Oczywiście. Odprowadzę tylko małą do rodziców...
-Ale ja muszę zostać z Miko! - przerwała babci histerycznym szlochem. Kobieta tylko spojrzała na nią łagodnie.
-Wrócimy do domu, zajmiemy się tobą i wrócimy. Musimy ostrzec innych aby nikogo więcej ten straszny wilk nie napadł. Potem wrócimy do Miko. Jest w najlepszych możliwych rękach - spokój w głosie Mayuri działał na dziewczynkę bardzo skutecznie bo po dłuższej chwili walki ze sobą w końcu zgodziła się na taki plan. Pozwoliło to kobiecie w spokoju odpowiedzieć na pytanie Akiby. Początkowo zrobiła nietęgą minę, ale skoro zaczęła to musiała skończyć.
-Jak byłam mała... oj kiedy to było młodzieńcze... była legenda. Taka trochę bajka z dreszczykiem opowiadana dzieciom na dobranoc, aby nie włóczyły się po nocach po lesie. Inuye był kiedyś ninkenem znanego ninja Otori'ego. Razem pokonywali każdego, nawet najsilniejszego wroga jakby pojedynkowali się z jakimś młodzikiem bez doświadczenia. Doszło jednak do tragedii. Jeden z zażartych wrogów Otori'ego podstępem otruł go. Podobno Inuye w rozpaczy dorwał napastnika i nie pozostała po nim nawet jedna kość. Rozgoryczony i pozbawiony przyjaciela i przewodnika ninken podobno po dziś dzień włóczy się po lasach i atakuje niczego niespodziewającego sie człowieka by dać upust swojej złości... ale to tylko bajka... nawet nie chce myśleć ile ten pies miałby teraz lat... ale jakoś od razu mi się skojarzyła ta napaść. Wiesz młodzieńcze. Koszmary dzieciństwa wracają w takich najmniej spodziewanych momentach.

Natsuko
Mayuri

[Akiba]

Akiba skinął głową na słowa babci.
- Nic się nie stanie Miko, spokojnie. Wszystko będzie dobrze. - zapewnił dziewczynkę Akiba. Oczyiwstym było, że mała martwiła się o swojego psiaka, ale jakby nie patrzeć - sama też nie była w najlepszym stanie. Choć Akiba powierzchownie zaleczył jej rany, tak trzeba było ją obejrzeć dokładnie, a przede wszystkim ogarnąć. Była w złym stanie psychicznym, nie wspominając o chociażby porozdzieranych ubraniach.
Akiba słuchał z uwagą słów staruszki. Powstrymał się na temat komentarzy pokroju "czy to było w zeszłym wieku". Sprawa była poważna, a przynajmniej na taką brzmiała. Młody członek klanu Inuzuka słusznie się domyślił, że chodziło o jakąś legendę, przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Teraz jednak w bajki już mało kto wierzył - a na pewno nie Akiba. Choć Ninkeny potrafiły żyć bardzo długo, to jednak wątpliwe, by któryś przeżył na oko siedemdziesiąt lat. W tych czasach nawet ludzie mieli z tym problem, a co dopiero pies. Zwłaszcza tak blisko miasta, w lesie. Jego wątpliwości podzielała też sama Mayuri - wiekowa już przecież kobieta, a legenda krążyła po świecie już za jej czasów. Niebieskooki miał więc poważne wątplliwości, czy to na pewno chodzi o Inuye i Otoriego. Był Iryoninem i znał możliwości ludzkiego i zwierzęcego ciała.
- Ciekawa historia. Dobra do odstraszania dzieciaków od głupot. - choć szkoda, że nie skuteczna - jak było widać po Natsuko, która chyba totalnie się nie przejęła tym, że coś może ją w tym lesie najzwyczajniej w świecie zjeść. Między drzewami czaiło się mnóstwo drapieżników, które z małej dziewczynki mogły chcieć zrobić sobie ucztę. Nie tylko zezłoszczony Ninken, pragnący zemsty. Ale chociażby wilki, czy niedźwiedzie, które po zakończeniu zimy wyszły na żer. - Dziękuję za wyczerpującą odpowiedź. - ukłonił się lekko w stronię kobiety. - Nie będę już Wam zajmował więcej czasu. Mam tylko jeszcze jedno pytanie do Ciebie, Natsuko. - spojrzał na młodą dziewczynkę. - Jakiego koloru futro miało te zwierzę? Jesteś w stanie sobie przypomnieć? - zapytał. Mogło być mu to potrzebne do tropienia zwierzęcia - w razie gdyby sam zapach nie wystarczył.

[Misae]

Misja C
Akiba
11/... Drobna ulga fizyczna od zaleczenia części ran zdecydowanie pomogła dziewczynce poczuć się lepiej. Podobnie jak zapewnienie, że jej przyjaciółka zostanie uratowana. Wbrew pozorom nieb było to takie oczywiste, o czym najlepiej wiedział akurat Kenji, który na stole zabiegowym mógł utwierdzić się, że spotkanie z tajemniczym napastnikiem na pewno pozostawi sporo pamiątek... niekoniecznie przyjemnych. Reszta mogła się jedynie domyślać i wierzyć, że obrażenia nie są tak poważne i wszystko skończy się optymistycznie.
Dobrze, że Akiba postanowił nie kwitować złośliwie wieku Mayuri. Jak nic wywołałoby to potężną burzę z piorunami. Tym bardziej, że ta wyglądała na taką co mimo słusznego wieku potrafi jeszcze porządnie przywalić torebką po głowie... i to tak, że chłopak do końca życia by zapamiętał, że starszym ludziom się nie dogaduje.
W samą historię białowłosy nie uwierzył. Miał wystarczająco dużo wiedzy medycznej by skutecznie wyłapać liczne luki w rozumowaniu. Jak niby ninken by tyle przeżył? Była to doskonała bajka (no prawie jak sam Inuzuka zauważył), ale do prawdziwości było w niej daleko.
-Czy to legenda czy nie, bądź ostrożny. - skwitowała poważnie, a jej spojrzenie mówiło coś pod tytułem "w każdej legendzie istnieje ziarno prawdy i wystrzegaj się jej" - no ale nie wypadało powiedzieć tego na głos. Natsuko była w wystarczająco złym stanie i sama była pewna tego co zauważyła. Mayuri skinęła głową na jego ukłon. Już wiele więcej dodać nie mogła. Opowiedziała legendę, ostrzegła go - teraz wszystko zależało tylko i wyłącznie od jego
Ostatnie pytanie zostało zadane do brunetki, która ponownie pociągając noskiem i wycierając go w rękaw uniosla spojrzenie. Wzięła głęboki wdech. Musiała się chwilę zastanowić i zebrać siłę. Wspomnienie świeże i bardzo bolesne.
-Rude

Natsuko
Mayuri

[Akiba]

Blizny nigdy nie były przyjemne, nieprawdaż? Przypominały o tym, że coś poszło nie tak, jak byśmy chcieli. Czasami przypominały o wypadku, a czasami o naszej porażce. Bo nie zdążyliśmy się zasłonić, bo coś nas użarło. Inuzuka wiedział, że leczenie za pomocą jutsu pozostawia po sobie nieciekawe ślady. Miał w plan siąść trochę do książek i spróbować opracować na to jakieś remedium, ale na ten moment były ważniejsze sprawy. Z bliznami dało się żyć, a nie było wiadomo, czy ktoś za chwilę tego życia nie straci. Na wolności było niebezpieczne stworzenie, które z jakiegoś powodu zaatakowało człowieka. Trzeba było działać.
- Oczywiście, proszę pani. Zawsze jestem. - uśmiechnął się do Mayuri. Na szczęście w tym wszystkim pomagał mu jego nos. Za wczasu potrafił dowiedzieć się o niebezpieczeństwie. To była jego przewaga nad sensorami, przed którymi zapewne można było w jakiś sposób wyciszyć swój organizm. A zapachu nie dało się pozbyć - fizjonomia ludzi i zwierząt na to nie pozwalała. - Dziękuję raz jeszcze. Nie będę dłużej zwlekał. Wiem już chyba wszystko, czego mogłem się od was dowiedzieć. Ruszam do tego lasu i spróbuję dowiedzieć się czegoś więcej, albo pozbyć zagrożenia. - wyjaśnił jeszcze kobiecie, choć to raczej było oczywiste. W końcu był Shinobi - a oni byli od rozwiązywania problemów. W mniej lub bardziej dosadny sposób. Skinął jeszcze jedynie na słowa poszkodowanej - rude. Tego będzie trzeba szukać. - Trzymaj się, Natsuko. Wszystko będzie dobrze. - uśmiechnął się do dziewczynki i delikatnie zmierzwił jej włosy.
- Fuyu, chodź, idziemy! - zawołał w końcu swojego Ninkena. Wskoczył na jej grzbiet - a Fuyu była naprawdę dużym zwierzakiem - i we dwójkę pobiegli w stronę lasu, o którym mówiła dziewczynka.