Shinobi War PBF Naruto

Piękny las iglasty w samym sercu Shinrin. Rosną w nim, jak można się domyślić, drzewa iglaste. Idealne miejsce, by wyskoczyć na grzyby.

Cóż, dało się odczuć, że alchemiczce Yua nie spieszno było do Hayashimury. Kyohei nie był fanem czekania na kogoś, no ale cóż. Takie miał zadanie, musiał się z tym pogodzić. Był on przecież jej eskortą. Przynajmniej otrzymał jakiś komplement jego warunków fizycznych, mimo, że nadal nie odczuwał sympatycznych emocji do towarzyszki swojej przyszłej podróży. Od czekania na korytarzu gorszym pomysłem byłoby tylko włączanie się w niezupełnie swoje sprawy - śmierci posłańca. Kyohei nie chciał mieszać się w sprawy osób opłakujących mężczyzny. De facto, nigdy go nie zauważył. Owszem, odczuwał żal i współczucie, ale był jedynie przypadkową, obcą osobą, nie odczuwał potrzeby wtrącania się w żałobne rozmowy - wszak i on w takim przypadku wcale by takiego zachowania nie pochwalał.

Kobieta jednak zdążyła się spakować i przebrać, więc byli gotowi do wyruszenia na szlak. Opowiedziała mu historię swojego życia, ten jednak nie był zbytnio nią zainteresowany. Było być milszą, zdobyła by wspaniałego rozmówcę. Teraz, Kabutomushi miał jednak w poważaniu co alchemiczka zrobi, gdy dotrze do Hayashimury. Zbył ją krótkim - Rozumiem. i kontynuował przemarsz. Rozmowy wszak wcale nie sprzyjały szybszemu dotarciu do miejsca.

Wtem, słychać było wyraźny głos. Dla osoby mieszkającej w lesie jak Kyohei, nic dziwnego, dla alchemiczki natomiast, wielkie zaskoczenie. Strach paraliżuje ręce, jak mawiał tata młodego shinobi, a ten poczuł uścisk Yuy na swojej ręce. Natychmiastowo odsunął ją ręką za siebie, sięgnął po łuk i naciągnął cięciwę umieszczając na niej strzałę. Oddalał się jednocześnie powoli krokami do tyłu, wszak dziesięciometrowy odstęp nie sprzyjał jego stylowi walki. Nie przewidywał jednak walki, pewnie to dzik lub niedźwiedź. Są przecież w lesie. Był natomiast gotowy do strzału, jak prawdziwy ochroniarz.

Misja rangi C
Kyohei
21/30

Leśna wyprawa na razie odbywała się dość spokojnie i nie obfitowała w wydarzenia. Kyohei nie zamierzał zabawiać swojej towarzyszki zbędną rozmową, najwyraźniej nieszczególnie zaineresowany zawieraniem przyjaźni z kobietą, która tak niesympatycznie potraktowała go na początku ich znajomości. Ta jednak nie dała się zrazić tym widocznym brakiem entuzjazmu i paplała dalej, za nic mając brak zainteresowania ze strony słuchacza. Najwyraźniej nie potrzebowała zachęty, by opowiadać o sobie, swojej karierze i swoich alchemicznych osiągnięciach.
Tutaj jednak nadeszło wybawienie w postaci niespokojnego poruszenia się gałęzi jednego z niskich drzewek okalających ścieżynkę. Kyohei w końcu mógł zająć się tym, w czym odnajdywał się najlepiej - a nie było to zabawianie zblazowanych panienek. Pewnym ruchem ręki odsunął kobietę za swoje plecy, uwalniając się od uścisku jej dłoni. Dłonie młodzieńca pewnie chwyciły łuk, który ten natychmiast skierował w miejsce, gdzie dostrzegli ruch. Dwójka przesuwała się rakiem do tyłu, zyskując tym sposobem bardziej dogodny dla łucznika dystans.
Chłopak cierpliwie odczekał, aż sprawca zamierzania wychyli się zza krzaczka. Alchemiczka Yua nie mogła lepiej trafić - shinobi był osobą przyzwyczajoną do wyzwań, jakie przynosi życie w puszczy, i doskonale wiedział, jakie zwierzęta można spotkać na leśnych ścieżkach. Krzaki znów poruszyły się, tym razem gwałtowniej. Jednak tym, co miało się zza nich wychylić, nie był ani dzik, ani przebudzony ze snu zimowego niedźwiedź.
Na leśną ścieżkę wyskoczyła sarna.
Spojrzała wielkimi, ciemnymi oczami na dwójkę podróżników. A potem – jeśli Kyohei nie miał chapki na dziczyznę i nie zdecydował się skorzystać z chwili, by zapolować na zwierzynę – ruszyła w dalszą drogę, znów znikając między drzewami.
- ...Wystraszyłeś się małej sarenki? A taki z ciebie duży facet. - parsknęła z rozbawieniem Yua zza jego pleców, przerywając ciszę. Spojrzała na niego z rozbawieniem, zupełnie tak, jakby to nie ona sama podniosła raban. – Chodź, idziemy. Szkoda dnia.
Mogli iść dalej, wąską ścieżką pomiędzy iglakami - dwójka dzielnych wędrowców, alchemiczka i jej ochroniarz. Droga cały czas wyglądała tak samo, mijały długie minuty marszu. I wtem gałęzie jednego z iglaków, które okalały przypominającą korytarz ścieżkę, którą podążali, nagle poruszyły się gwałtownie, a Yua drgnęła u boku chłopaka. Na pewno źródłem tego ruchu nie był powiew wiatru.
Znowu. Dokładnie w tym samym miejscu, w tej samej odległości.

Mapka: zielony punkt Kyohei, różowy alchemiczka. Krzyżyk to punkt, gdzie dostrzegliście ruch (ok. 10 metrów od was).

Ukryty tekst

Wystraszyłem się? Dobre sobie. Pomyślał Kyohei w reakcji na jej zarzut. Widocznie nie mogła się przyznać, że to ona była w stresie. Młody shinobi dobrze jednak zareagował. Pozycja do strzału była czysta, ewentualny strzał musiał dojść do celu. Nie miał sobie nic do zarzucenia.

- Ruszajmy.

Skomentował krótko słowa dziewczyny. Nie widział sensu w słownej walce z nią, wypełniał jedynie swoje zadanie. Niedługo jednak sytuacja się ponowiła i niemal w takich samych sceneriach Kyohei ponownie rzucił się przed dziewczynę, celując łukiem w miejsce hałasu. Przeczuwał jednak, że tym razem nie jest to dzikie zwierze, bo dźwięki były nieco inne niż poprzednim razem. Brak naturalnych osłon stanowił dla postawy strzeleckiej niemal gwarancje oddania celnego strzału. W związku ze swoimi obawami, przelał na łuk nieco chakry, aby zwiększyć penetrację grotu.

Ukryty tekst

Misja rangi C
Kyohei
23/30

Ponowne poruszenie się leśnych gałęzi zaalarmowało młodzieńca i jego towarzyszkę na tyle, by tym razem nie odczekać biernie na pojawienie się intruza. Kyohei sprawnie wysunął się na przód, osłaniając dziewczynę, którą miał dzisiaj chronić przed wszelkimi niebezpieczeństwami. Ze sprawnością łowczego uniósł łuk i naciągnął cięciwę, dodatkowo wzmacniając strzałę przesłaniem do niej odpowiedniej ilości błękitnej energii. Potem oddał strzał - tor lotu cięższej niż zazwyczaj strzały był pewny i doskonale wycyzelowany tak, by trafić do celu. Dystans był krótki, dodatkowe obciążenie nie sprawiało więc problemu, a jedynie wzmacniało potencjalne obrażenia. Wystrzelona przez shinobiego strzała zatonęła w gęstych igłach drzewa. Dźwięk sugerował, że w coś trafiła, choć młodzieniec stracił ją z oczu. Kyohei mógł poklepać się z zadowoleniem po plecach, gratulując sobie udanego polowania na leśnego zwierza - gdyby to były zawody strzeleckie, to pewnie wróciłby do domu z pucharem, który mógłby z dumą ustawić na półce.
Ale, niestety, nie były to zawody strzeleckie.
Mimo celnie oddanego strzału - cholera wie, jakim cudem - na leśną ścieżkę wyskoczyła sarna.
Spojrzała wielkimi, ciemnymi oczami na dwójkę podróżników. A potem – jeśli Kyohei nie miał chrapki na dziczyznę i nie zdecydował się skorzystać z chwili, by podjąć się kolejnej próby zapolowania na zwierzynę – ruszyła w dalszą drogę, znów znikając między drzewami. Zwierzę nie było ani trochę spłoszone, ani dwójką wędrowców, ani posłaną wcześniej w jej stronę strzałą. A potem zapanowała cisza.
Alchemiczka, która stała teraz za plecami chłopaka, zrównała się z nim krokiem, by spojrzeć na niego z wyrazem dezorientacji wymalowanym na twarzy. Strzał wydawał się być oddany wręcz z mistrzowską precyzją. Co mogło pójść nie tak?
- …M-możemy iść dalej?

Ukryty tekst

- Dużo dzisiaj saren na szlaku. Normalnie tu nie bywają, coś mogło je spłoszyć. Niedźwiedź czy inny nieostrożny myśliwy.

Skomentował swoją sytuację młody myśliwy. Sarny nie były co prawda rzadkością w lesie, ale jak w inny sposób znalazłby wytłumaczenie dla swoich czynów? Zachowywał się bezpiecznie i odpowiedzialnie, upatrując zdrowia i życia alchemiczki. Ta jednak niezbyt doceniała jego starania, a raczej żartowała z pochopności strzelca. Kyohei był jednak niemal pewien, że coś tam było... Przeczucie jednak wygrywało z logiką czy zdrowym rozsądkiem. Młody shinobi rozejrzał się za siebie i złożył pieczęć. Podwójna eskorta nigdy nie była złym pomysłem, więc koło siebie postawił swoją kopię. Następnie klon wyciągnął z kamizelki kunai i podszedł w stronę krzaku, podczas gdy oryginał doglądał z łukiem sytuacji.

Kyohei był gotowy na przeróżne sytuacje, a droga z Takaharu często w takie obfitowała. Postanowił nie rezygnować z dodatkowego towarzystwa, nawet jeśli w krzaku nie było nic ciekawego. W takim wypadku skinął głową do towarzyszki i ruszyli dalej, aby jak najszybciej znaleźć się w Hayashimurze.

Ukryty tekst

Misja rangi C
Kyohei
25/30

Kyohei kierował się intuicją, instynktem - i to właśnie ten instynkt kazał mu sprawdzić, co było powodem nagłego poruszenia kolejnej napotkanej dzisiaj sarenki. Wyręczył się jednak klonem, którego posłał w chaszcze. Uzbrojona w kunai kopia młodzieńca grzecznie ruszyła w stronę krzaczka, a następnie w ciszy wróciła z niczym. Najwyraźniej klon nie napotkał niczego, co go zaatakowało.
Mogli więc ruszać dalej. Kobieta wydawała się spokojniejsza, gdy jej obstawa powiększyła się dwukrotnie. Dzień przecież kiedyś musiał się skończyć, a mimo mozolnego marszu nadal nic nie wskazywało na to, by zbliżali się do celu podróży - Hayashimury.
Kolejny raz coś zwróciło uwagę kobiety, która za trzecim razem westchnęła jedynie ciężko. Najwyraźniej różne leśne dźwięki powoli przestawały ją alarmować. Znów gałęzie jednego z iglaków, które okalały przypominającą korytarz ścieżkę, którą podążali, nagle poruszyły się gwałtownie. Na pewno źródłem tego ruchu nie był powiew wiatru.
Znowu. Dokładnie w tym samym miejscu, w tej samej odległości. Taki sam krzak. Dziwne, prawda?
Tym razem Kyohei nie mógł kolejny raz kolejnej sarny, która wynurzyła się spomiędzy gałęzi, by zastrzyc uszami i przekroczyć ścieżkę, bo w momencie wykonywania kroku jego stopa napotkała coś ostrego – jakby odłamek szkła lub gliny, który przebił się przez podeszwę jego buta, raniąc dotkliwie tak wrażliwe miejsce, jak podbicie stopy. Równocześnie jednak nagły ból pomógł mu oprzytomnieć.
Krajobraz zmienił się. Nie była to już przyjazna i udeptana krokami dziesiątek innych podróżnych leśna ścieżka, którą wcześniej podążała dwójka wędrowców. Roślinność zmieniła się, szli teraz mniej uczęszczanym traktem, gęściej zarośniętym – zmrożone podłoże zmieniło się w bardziej rozmokłe i nieprzyjazne, wręcz błotniste. Było tu też wyraźnie ciemniej – pomiędzy drzewami iglastymi zaczynały rosnąć też liściaste, których łyse gałęzie przecinały niebo, ograniczając częściowo dopływ światła. Jednak najmniej przyjazną z niespodzianek były metalowe gwiazdki, które zostały przed nimi rozsypane – właśnie na jedną z nich wszedł chłopak, co tak boleśnie odczuł. Ale hej! Choć może będzie teraz boleśnie przeżywał każdy krok, to przynajmniej pomogło mu to wyzwolić się z iluzji. Jego towarzyszka nie zauważyła nic dziwnego, zatrzymała się jedynie zaalarmowana tym, że Kyohei w coś wdepnął. Klon natomiast… może i widział, że od początku krajobraz wyglądał inaczej, ale nie mógł się tym z nimi podzielić, nawet mimo swoich najszczerszych chęci. Biedaczysko w końcu nie potrafiło mówić.
Tutaj jednak nie skończyły się niespodzianki, jakie miał przynieść dzisiejszy dzień. Jeśli Kyohei podniósł wzrok, to mógł ujrzeć przed sobą mężczyznę – co prawda przyczajonego za jednym z drzew, ale widocznego zza gałęzi. Widział go, a on widział was – gałęzie jednak przysłaniały jego twarz na tyle, by nie można było rozpoznać jego tożsamości. Separowały was rozsypane po leśnej ścieżce gwiazdki. Czyżby to on je rozsypał, planując zasadzkę?
Gdy obcy dojrzał, że w końcu przejrzana została rzucona iluzja, szybko wykonał dwie pieczęci, a potem wycofał się pospiesznie za drzewko, znikając z oczu. I… nic się nie wydarzyło. Prawie nic, bo Yua krzyknęła zaalarmowana.
- K-kyohei-san! Nie wiem, co się dzieje, ale… Ruchome piaski? Tutaj? – Zaczęła się szamotać w miejscu w dziwny sposób, jakby próbowała wydostać się z tego, w czym grzęzła. Wydawała się panikować, ale, choć stała jedynie w błocie, to nie ruszyła się z miejsca choćby o milimetr.
Ochroniarz alchemiczki miał jednak inny problem do rozwiązania. Spomiędzy drzew za plecami podróżników wyskoczył dość potężnej postury mężczyzna, robiąc przy tym przy okazji na tyle dużo hałasu, by trudno było tego nie przeoczyć. Uzbrojony był w dwie tonfy. Szarżował w stronę Kyoheia, chlapiąc błotem, i wyraźnie zamierzał się, by zdzielić go jedną z tonf po głowie. Chyba wiedział, który z nich to klon, a który właściwy przeciwnik – najwyraźniej napastnicy musieli ich obserwować. Kyohei musiał reagować natychmiast.

Ukryty tekst

Mapka

Zielony - Kyohei
Różowy - alchemiczka
Niebieski - klon Kyoheia
Czerwony - osiłek
Żółty - camper

Szare paski - obszar, gdzie nieregularnie rozsypano makibishi; jest ich kilkanaście

Podejrzenia młodego shinobi o płoszeniu zwierząt okazały się niemal trafne. Wpadł w genjutsu, co w jego przypadku powinno być ujmą na honorze. Nie tylko nie miał przewagi, ale także wiedział już po słowach swojej towarzyszki, że została złapana w Kyabaku Satsu. Absolutna podstawa sztuki iluzji. Złożył szybko znak barana i uwolnił ją za pomocy Kai. Miał już jednak nowe problemy na horyzoncie. Nie tylko jego stopa krwawiła teraz utrudniając poruszanie się, ale także szarżował na niego mężczyzna z tonfami. Szarżowanie na łucznika nie było jednak świetnym pomysłem, bo otwierało doskonałą pozycję strzelecką. Widać także było, że klon pozostawał właściwie wolnym elektronem, co zwiększało przewagę myśliwego nad bandytą. Wliczając alchemiczkę, która prawdopodobnie nie pomoże za bardzo, to hej, mieli nawet trzech na jednego! Kyohei przeanalizował szybko sytuację. Walczy z użytkownikiem sztuki iluzji, który ma ochotę na trochę walki wręcz. Nie szanuje jednak obecności klona, ani czystej pozycji strzeleckiej. Leżące na ziemi ostre narzędzia ninja skutecznie odcinają drogę, więc trzeba reagować szybko. Mężczyzna widać było jest solidnej postury, walka z nim może być trudna. Pora było zrobić malutką roszadę...

Klon momentalnie począł biec w stronę oryginału jak i panienki, gotów do krwiożerczej walki na śmierć i życie. Lub właściwie na zniknięcie i życie swojego oryginału. Gdy tylko Kabutomushi wystrzelił strzałę, jego klon momentalnie wykonał bezpieczęciową technikę, której pociski celowały w ręce jak i tułów mężczyzny. Strzała leciała wprost w jego prawy oczodół, ale skąd on miał o tym wiedzieć?

Staty:
Ukryty tekst

Użyte jutsu:
Ukryty tekst

Misja rangi C
Kyohei
27/30

Po długich leśnych spacerach w kółko w końcu wywiązało się to, co ~~tygrysy~~ rysie lubią najbardziej - walka! Choć jeden z przeciwników zniknął gdzieś w leśnych chaszczach, to Kyohei nie miał teraz czasu zastanawiać się, co tym razem planuje drugi z napastników. Teraz miał przed sobą większy problem, który malował się przed nim w postaci rozpędzonego jegomościa niebagatelnej postury.
Łucznik zareagował natychmiast, unosząc przed siebie łuk w odpowiedzi na szarżę przeciwnika. Dość ociężały przez budulec z jakiego był stworzony klon niestety nie przemieszczał się na tyle szybko, by zdążyć zbliżyć się do chłopaka przed potencjalną kolizją z rozpędzonym osiłkiem, ale Kyohei na szczęście dysponował nieznaczną przewagą szybkość nad przeciwnikiem.
Chłopak miał asa w rękawie i zdecydował się zmylić szarżującego wroga, tworząc w jego głowie obraz deszczu strzał w miejscu jednej, samotnie posłanej w jego stronę – wycelowanej w twarz. Tutaj jednak zdarzyło się coś wręcz komicznego.
Sporej postury napastnik poślizgnął się na błocie w trakcie swojego natarcia, wywracając się na ziemię. Na jego twarzy malował się zalękniony grymas – w końcu widział deszcz strzał, które miały przeszyć jego ciało. Strzała posłana przez Kyoheia jednak przeleciała nad nim, mijając potężne cielsko wroga i ostatecznie nie trafiając go śmiertelnie – ba, nawet nie raniąc. Coś, co w normalnych warunkach byłoby niefortunnym wypadkiem, tutaj uratowało życie mężczyzny. Pytanie tylko, czy właśnie nie wyczerpały się jego pokłady cudotwórczego szczęścia?
Wszystko to działo się w bardzo krótkim czasie. Ciężki i powolny klon zdążył dotrzeć na wskazaną pozycję i w tym momencie posłał w stronę zbierającego się z ziemi przeciwnika kilka błotnych pocisków, z których jeden trafił w ramię wroga, wytrącając z jego ręki jedną z tonf siłą tępego ciosu. Wróg odzyskał jednak resztki animuszu i kontynuował swoje natarcie, wykonując ponownie zamach, chcąc uderzyć chłopaka w rękę w czasie, gdy ten musiałby użyć jej, by dobyć kolejnej strzały. Czas się bronić, dzielny ochroniarzu!
Równocześnie kątem oka Kyohei mógł dostrzec platki kwiatów, które uniosły się w powietrze dookoła niego. Dziwne, skoro mamy środek zimy – może to przebiśniegi? Między nimi mignęła parokrotnie sylwetka drugiego mężczyzny, pozostającego za plecami shinobiego. Nie pojawił się jednak żaden atak, a napastnik zbliżał się stopniowo do dziewczyny, która nadal szamotała się w miejscu z niewidzialnym ogranicznikiem. Przemieszczał się jednak powoli i ostrożnie, chyba korzystał z zamieszania i uważał na to, by nie wdepnąć na jedną z rozrzuconych gwiazdek.

Ukryty tekst

Mapka

Zielony - Kyohei
Różowy - alchemiczka
Niebieski - klon Kyoheia
Czerwony - osiłek
Żółty - przemieszczający się pomiędzy kwiatkami genuser (zapomniałam go wymazać u góry, więc udajmy, że go tam nie ma)

Szare paski - obszar, gdzie nieregularnie rozsypano makibishi; jest ich kilkanaście

Strzała nie trafiła, ku zdziwieniu młodego shinobi, nie oznaczało to wcale jednak tragedii. Osiłek, raczej nie grzeszący zręcznością, wywinął orła na błocie. W międzyczasie klon trafił także pociskami niezgrabnego mężczyznę, co musiało poskutkować bólem w jakimś stopniu. Walka na dwóch frontach nie była jednak dla Kyoheia zadowalająca. Widząc niestrudzone natarcie osiłka czym prędzej rzucił łuk, aby jak najprędzej wyciągnąć z kamizelki kunai. Jego planem był unik w stronę ręki, która właśnie została pokryta błotem, a także nie posiadała już tonfy, a następnie zwinny atak kunaiem na ciało przeciwnika. Miał zamiar wykorzystać nie tylko swoją prędkość, ale także zmysł strategiczny. Jeżeli udało się kunaia wbić, wyciągnął go czym prędzej by pchnąć raz jeszcze - Kyohei nie bierze jeńców.

W międzyczasie, klon postanowił oskrzydlić osiłka aby zaatakować go swą kamienną pięścią w kręgosłup lub bok. Wiadome przecież było, że klonem panowie nie są zainteresowani. Kyohei uznał, że gdyby atak kunaiem i uderzenie klona nie były wystarczające, oryginał zajmie się genuserem, a klon założy duszenie na szyję od tyłu osiłkowi. Shinobi musieli rozwijać wiele sztuk, taijutsu, style walki, genjutsu i ninjutsu wszelkiej maści. Na szczęście Kyohei nie zaniedbywał żadnej z tych, dlatego bezproblemowo rozpoznał technikę iluzji którą popisać zamierzał się jego przeciwnik. Płatki kwiatów w zimę nie pozostawiały mu żadnych złudzeń. Czym prędzej złożył pieczęć, aby uwolnić się spod działania genjutsu. Był niemal pewien, że atak błyskawiczny ze strony gorzej umięśnionego mężczyzny nie nastąpi, bo ten musiał uważać jednocześnie na rozrzucone na podłodze narzędzia ninja. Zakrzyknął więc do dziewczyny, będąc gotowym do kontynuowania walki w krótkim dystansie.

- Schowaj się za mną!

Gdy sprawa osiłka była załatwiona, Kyohei wraz z klonem stanęli przed kobietą, odchodząc jednak od kolców na ziemi, przenosząc walkę na bardziej wygodny grunt.
Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Bór

Bór

Re: Bór

Re: Bór

Re: Bór

Re: Bór

Re: Bór

Re: Bór

Re: Bór

Re: Bór

Re: Bór